Cantalamenssa Raniero OFMCap. Pieśń Ducha Świętego. Rozważania na temat `Veni Creator'. Tłum. Przeczewski Marek OFMCap. Warszawa 2003 s. 129-130.
Skojarzenie woda - Duch w sposób domyślny obecne jest zawsze wtedy, kiedy mowa jest o Duchu, który zostaje „wylany" (por. Jl 3, 1; Za 12, 10), w wyrażeniach takich, jak: „chrzcić w Duchu Świętym" i „odrodzić się z wody i z Ducha", nie licząc już przypomnianych zdań, w których Jezus obiecuje Ducha, używając zwrotów o „wodzie żywej" i „rzece wody żywej".
Ta symbolika osiąga swój punkt kulminacyjny w Ewangelii według św. Jana. Ewangelista wiąże dar Ducha przekazany przez Chrystusa na krzyżu z wodą, która wypływa z Jego boku (por. 1 J 5, 6-8). Czyniąc to, w sposób milczący stosuje do Chrystusa majestatyczną wizję proroka Ezechiela , w której woda wypływa ze świątyni, wzbudzając życie wzdłuż swego biegu, a po dotarciu do Morza Martwego zmienia je w morze tętniące życiem (por. Ez 47, 1 nn). Chrystus na krzyżu jest bowiem dla Ewangelisty nową i ostateczną „świątynią" Boga (por. J 2, 19); woda, która wypływa z Jego boku, jest wypełnieniem obietnicy „rzeki wody życia". Duch Święty jest „rzeką wody życia, lśniącą jak kryształ", która wypływa z tronu Boga i Baranka. Na jej brzegach kwitnie „drzewo życia", które - jak to zostało przepowiedziane przez Ezechiela - wydaje owoce każdego miesiąca, a jego liście służą do leczenia narodów.
Duch Święty jest zatem wodą wypływającą ze Zbawiciela i przemieniającą rozległą pustynię ludzkiego życia; wpływa do wielkiego „Morza Martwego", którym jest grzeszny! świat, i do małego „Morza Martwego", którym jest każdy człowiek pozbawiony łaski, przemieniając je w miejsca tętniące życiem.
W pewnym momencie widzimy, jak w Nowym Testamencie znika symbol wody, a pozostaje tylko rzeczywistość symbolizowana, czyli życie. Już bez pośredników dochodzimy w ten sposób do trzeciego skojarzenia Duch - życie:
Duch daje życie (...). Słowa, które Ja wam powiedziałem, są duchem i życiem (J 6, 63).
Litera (...) zabija, Duch zaś ożywia (2 Kor 3, 6).