Wiedza o runach

DEFINICJE

Pierwszym krokiem ku zrozumieniu wiedzy o runach jest zrozumienie pojęcia "runy". Runa nie jest  zaledwie tylko literą starego germańskiego alfabetu, ale raczej nosi w sobie pierwotną definicję "sekretu" lub "misterium". To podstawowe znaczenie można łątwo porównać z użyciem terminu "arcana" w połączeniu z tarotem. Dlatego runa pierwotnie jest sekretem, świętym pojęciem lub ideą, z którą trzeba obchodzić się lub wyrażać skrycie. W tej pracy "runę" będziemy rozumieć przede wszystkim jako sekret lub święte pojęcie (koncept).

Słowo "runa" występuje we wszystkich gemańskich grupach językowych i odnajdujemy ją we wszystkich prastarych germańskich dialektach (patrz tabelka 1.1)

DIALEKT	SŁOWO	ZNACZENIE
Staronorweski	run	sekret, tajemna wiedza, mądrość; magiczne znaki; znaki pisane.
Gocki	runa	sekret, misterium.
Staroangielski	run	tajemnica, tajna rada.
Starosaski (Old Saxon)	runa	tajemnica, sekret.
Stary wysoki niemiecki	runa	tajemnica, sekret

Tabelka 1.1. Germańskie definicje "runy".

 

We współczesnym języku niemieckim wyrazem pokrewnym jest czasownik "raunen" - szeptać. "Run" odnajdujemy także w starych celtyckich językach, gdzie w staroirlandzkim pojawia się jako "run", a w środkowowalijskim jako "rhin" - w obu oznacza misterium, sekret. Jest prawdopodobne, że Celtowie zapożyczyli semantyczną wartość tego słowa od języków germańskich. "Rune" rozwinęło się z protoindoeuropejskiego korzenia "*reu" - ryczeć.

Później to znaczenie zostało przypisane każdej hieroglificznej figurze, która odpowiadała runie - jednostce tajemnej wiedzy. To ten kształt jest wypisywany jako symbol pozbawionej kształtu i ponadczasowej idei. Jeszcze później ten symbol został wcielony w system pisma, które przydzieliło fonetyczną wartość każdemu z symboli. Obecnie runa omyłkowo stała się synonimem pojęcia "litera", w takim znaczeniu jak w innych językach.

Tylko pewna ilość różnych form run była używana jako fonetyczny odpowiednik (będziemy je nazywać literami runicznymi), podczas gdy większa liczba pozostała mniej lub bardziej w królestwie czysto ideograficznym. Tą ostatnią grupę możemy koreślić jako glify runiczne. Ta książka zajmuje się głównie literami runicznymi i systemem magicznym, który się z nich rozwinął, jednakże glify runiczne też są integralną cześcią tego systemu. Należy zapamiętać, że obie grupy są równie runiczne. Litery runiczne zostały "ustandaryzowane" w system futharku przez magiczne gildie tamtych czasów, według szczególnych kryteriów numerologicznych i konceptualnych.

MAGICZNE DEFINICJE

Według większości naukowców runy były głównie prastarymi symbolami uzywanymi do pisania, zazwyczaj w kamieniu lub metalu. Te symbole miały religijne lub magiczne znaczenie dla ludzi, którzy je wypisywali - temu nie mogą zaprzeczyć nawet najbardziej posępni z naukowców. Jednak dla vitki te znaki nabierają o wiele bogatszego i poszerzonego znaczenia, które odsłania ich prawdziwą naturę i moc, a także ich historyczne i kosmiczne znaczenie. Vitki widzi w kształtach run hieroglify o wysoce złozonej naturze. Badania intelektualnych i magicznych królestw odkryły runy jako ideograficzne przedstawienie procesu i przepływu mocy i energii.

Każda runa ma potrójną naturę, jest też potrójną esencją tajemnicy drzemiącej wewnątrz niej. Te punkty to:

 

FORMA (ideograficzna i fonetyczna wartość)

IDEA (symboliczna zawartość)

LICZBA (jej dynamiczna natura, ujawniająca jej związki z innymi runami)

 

Opisują przepływy energii i stany w odniesieniu do jej samej, do planety i w końcu do multiwersum. Runy podsumowują i wyrażają graficznie oddzielne koncepcje świata, których można użyć jako punkty do magicznych i mistycznych operacji, zarówno pojedynczo, jak i w połączeniu.

POCHODZENIE RUNÓW

Tutaj powiemy więcej o pochodzeniu kształtów runicznych niż o pochodzeniu tajemnic, które reprezentują. Faktyczne tajemnice są ponadczasowe i zostały stworzone - czy może raczej "zaczęły istnieć" - wraz z wynurzeniem się Dziewięciu Światów z Ginnungagap. W rzeczy samej runy są ważnymi czynnikami w procesie "tworzenia" lub "kształtowania" i poprzedzają powstanie żywych istot w Światach. O runicznych kształtach można mówić już w bardziej historycznym kontekście. Te kształty ostatecznie narodziły się ze świętych znaków powstałych w umysłach kapłanów i magów epoki brązu (a prawdopodobnie nawet wcześniej) jako abstrakcyjne graficzne wyrażenie najgłębszych zawartości ich nauk religijnych i magicznych (rys. 1.1.). Można je odnaleźć w wielkiej obfitości na najstarszych rysunkach wyrytych na skałach w Skandynawii. Rudolf John Gorlseben opisuje "pierwotnego człowieka" siedzącego na szczycie góry, odbierającego pojęciowe przebłyski natchnienia, które on następnie emocjonalnie wyraża w znakach, które stają się tymi pojęciami.

W najwcześniejszym okresie te tzw. "pre-runiczne" znaki pozostawały całkowicie ideograficzne lub hieroglificzne. Jednakże kiedy nastąpił kontakt z kulturami śródziemnomorskimi,  powoli na terenach Germanów pojawiło się pojęcie fonetycznego przedstawienia języka w postaci symboli. Wielu naukowców wierzy, że rozpoczęło się to w II wieku p.n.e., kiedy Cymbryjczycy i Teutoni najechali na Półwysep Apeniński i zetknęli się z alfabetem łacińskim oraz alfabetem północnych Etrusków; inni natomiast utrzymują, że runy zostały ostatecznie ukształtowane przez Gotów w I i II wieku n.e., kiedy te plemiona przebywały jeszcze na wybrzeżach Bałtyku. Wszystkie te teorie są bardzo interesujące i zawierają wiele prawd, ale nie one nas bajbardziej interesują. Należy zauważyć, że kiedy ludy germańskie wybrały runę (znak kultowy), żeby odpowiadała dźwiękowi ich języka, zazwyczaj (ale nie zawsze) wybierały kształt, który w jakiś sposób przypominał podobny znak etruski, łaciński lub grecki. To niewątpliwie odgrywa dużą rolę w tworzeniu galdrar i ich związkami z pewnymi runicznymi formami.

Wewnętrzna struktura, uporządkowanie, nazewnictwo i  symboliczna zawartość tych glifów pozostała zupełnie nienaruszona przez kultury śródziemnomorskie. Istnieje magiczna, głęboka struktura, która rządzi tymi czynnikami. Ta struktura była dobrze znana kapłanom i magom germańskiego kultu, i oni ostrożnie formułowali runiczną ideologię, którą transmitowali przez plemienne granice poprzez istniejące uprzednio kanały kultowe. Poprzez tę prastarą gildię mistrzów run system runiczny był w stanie utrzymać wysoki poziom wewnętrznej integralności pomimo przekraczania niezliczonych plemiennych granic przez kilka stuleci. Już w I wieku n.e. Tacyt opisuje runy, będące używane w pełni rozwiniętych rytuałach dywinacyjnych (wróżebnych).

Wg mitologii to dzięki "Bogowi magii", Odhinnowi, ludzie i bogowie są w stanie otrzymywać mądrość runiczną. Odhinn jest pierwszą istotą, która przeszła pełną inicjację w runiczne tajemnice; znaczy to, że wyciągnął mądrość run prosto ze źródła i ukształtował je wewnątrz swojej istoty w taki sposób, żeby inne istoty mogły się z nimi komunikować. Dlatego najlepiej runy mogą być postrzegane przez odyniczną moc. Ten inicjacyjny mit został przedstawiony w Starszej, inaczej Poetyckiej, Eddzie, w pieśni zwanej "Havamal": "mowy Hara" (Har: Najwyższy = Odhinn). W wersach 138 i 139 czytamy:

Wiem, że wisiałem na drzewie wśród wichrów
Całe dziewięć nocy,
Włócznią zraniony, oddany Odynowi:
Sam samemu sobie;
Na tym drzewie, którego wiedza ogromna
Z korzeni jego płynie.
Bez chleba zostawiony i bez rogu napoju,
W dół spoglądałem;
Podniosłem ja runy, z krzykiem je podniosłem
I spadłem
na ziemię.

To opis procesu inicjacji typu szamańskiego, w której inicjowany przechodzi przez Dziewięć Światów Drzewa-Świata do królestwa Hel (Śmierci) i na moment wchodzi do jej sfery. W tym momencie całym ciałem odbiera runiczną mądrość, zostaje ona wytrawiona wewnątrz niego. W kolejnej chwili inicjowany powraca do Midhgardhr z runiczną mądrością na stałe odkodowaną i  gotową do używania i komunikacji.

 

 

---