Umiłowani w Chrystusie Panu.Bracia i siostry. Cena życia to tytuł szwedzkiego filmu. Jego fabuła jest z naszych dni. Oto młoda kobieta - matka trojga dzieci - odczuwa nagle jakieś kłopoty ze wzrokiem. Lekarze stwierdzają guz. Jedna,druga operacja. Pacjentka czuje, że musi umrzeć. Naznaczona śmiercią prosi księdza. Duchowny czyta jej fragment z Pierwszego Listu do Koryntian: „ Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno, potem zaś zobaczymy twarzą w twarz”. Ciężko chora przytakuje: Tak to prawda. Długo widziałam świat w zwierciadle moich nadziei i moich pragnień. Żyłam jakby oddzielona od samej siebie. Teraz odczuwam coś z tego, „twarzą w twarz”. Podobnego odczucia, odnalezienia samej siebie i tego, co naprawdę może zaspokoić jej serce doznała Samarytanka w czasie spotkania z Chrystusem przy studni Jakubowej. Odnaleźć samych siebie i to, co naprawdę może zaspokoić pragnienia naszego serca możemy również i my. Wystarczy wstawić siebie w miejsce samarytanki i przeprowadzić podobną rozmowę z Chrystusem. Chrystus powiedział do Samarytanki: „Gdybyś wiedziała, kim jest Ten,kto ci mówi „Daj Mi się napić „ prosiłabyś Go wówczas, a dałby ci wody żywej.” „Panie, nie masz czerpaka,a studnia jest głęboka. Skądże, więc weźmiesz wody żywej?” Pan Jezus tłumaczy jej,że On nie mówi o wodzie,która zaspokaja pragnienie fizyczne.On mówi o duchowej wodzie,która może zaspokoić pragnienie duchowe.Pokazując na wodę, w studni Chrystus mówi:”Każdy, kto pije tę wodę znów będzie pragnął, kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki. Pan Jezus wyraża w tych słowach istotną prawdę o duchowej naturze każdego człowieka. Tak jak ludzkie ciało domaga się zaspokojenia swego pragnienia fizycznego, tak również ludzkie serce domaga się zaspokojenia pragnienia duchowego.Jakie jest to duchowe pragnienie, które my ludzie odczuwamy? Pismo św. Starego Testamentu mówi w wielu miejscach, że tym pragnieniem duchowym, które my ludzie |
odczuwamy jest pragnienie Boga. Np. w psalmie 42 „Jak łania pragnie wody ze strumieni, tak dusza moja pragnie ciebie Boże.” Wewnętrzne, duchowe pragnienie Boga, które wszyscy odczuwamy jest tym samym wewnętrznym pragnieniem, które ludzie odczuwali od początku istnienia ludzkości.Odczuwał to pragnienie żyjący w V wieku św. Augustyn, kiedy pisał: „albowiem stworzyłeś nas dla siebie i niespokojne jest serce nasze dopóki nie spocznie w Tobie.”Jakże smutne i tragiczne jest to, że we współczesnych czasach ludzie próbują zaspokoić wewnętrzne pragnienie swego serca,głód Boga czymś całkiem innym niż Bóg. Najczęściej próbują zaspokoić pragnienie swego serca rzeczami i dobrami materialnymi. Poeta niemiecki Goethe wyznał kiedyś, że w ciągu 75 lat swego życia,nie zaznał czterech tygodni szczęścia. Powiedział: „ W tej gonitwie za pieniędzmi,sławą,przyjemnościami i radością, czułem się jak szczur, który połknął truciznę.Pędzi on z nory do nory, pożera wszystko, co napotka do jedzenia.Pije wszystko, co może dostać, a mimo wszystko trucizna pali go niby nieugaszony ogień.” Czy pod tym wyznaniem nie mogłoby podpisać się wielu współczesnych ludzi? Prawdopodobnie bardzo wielu.Samarytanka, podobnie jak ta młoda kobieta z historii opowiedzianej na początku, „odnalazła „źródło wody żywej.”Odnalazła Chrystusa, który jedynie może zaspokoić pragnienie ludzkiego serca. Również nasze serca są spragnione Boga. Również dla nas Chrystus jest źródłem wody żywej. Tylko On i nikt więcej potrafi zaspokoić pragnienia naszych serc.Pan Jezus jest obecny z nami w czasie tej Mszy św. Prośmy Go, zatem z całego serca w tę trzecią niedzielę Wielkiego Postu o to,abyśmy nie oszukiwali naszych serc wyszukując sobie fałszywe bożki w postaci dóbr materialnych, wygodnictwa,lenistwa,alkoholu.Błagajmy Go,aby On zawsze wypełniał sobą nasze serca. Amen., |