Umiłowani w Chrystusie Panu. Pewnego dnia późnym wieczorem wracał do domu ociemniały człowiek. Wracał drogą znaną sobie od lat. Kierował się białą laską.Ale od jego porannego wyjścia z domu wycięto w pewnym miejscu żywopłot, który służył mu zawsze jako punkt orientacyjny.Nie było nikogo w pobliżu, aby zapytać, gdzie się znajduje, bo czuł, że się zgubił.W końcu znalazł się na moście przerzuconym przez rzekę. Tam odzyskał orientacje i postanowił zawrócić. Pomagał sobie laska, przesuwają ją po poręczy mostu.Wtem usłyszał za sobą głos kobiecy: Pan sobie nie może poradzić? Spytała dziwnie drżącym głosem. Podał jej swój adres i nieznajoma podprowadziła go aż do bramy jego domu. Nie wiem jak mam pani podziękować- rzekł niewidomy. To ja powinnam panu podziękować,powiedziała z drżeniem w głosie kobieta. Wtedy ta kobieta opowiedziała mu krótko swoją historię. Przed kilkoma dniami porzucił mnie mój mąż. W chwili, gdy pana spotkałam na moście, szłam właśnie, aby skoczyć z tego mostu i się utopić. Dzięki panu zaniechałam tego zamiaru. Jeszcze raz panu dziękuje! Powyższa historia wprowadza nas w głębsze rozumienie dzisiejszej Ewangelii. Niewidomy mężczyzna doznał od Chrystusa podwójnego cudu. Podwójnego uleczenia. Nie tylko przywrócił Chrystus światło jego oczom, tak, że ten człowiek mógł widzieć, ale także przywrócił Pan Jezus wzrok jego duszy. Bo kiedy spotkał go Pan Jezus ponownie po przywróceniu mu wzroku, zapytał się go:” Czy ty wierzysz w Syna Człowieczego?

On odpowiedział : A któż to jest, Panie abym uwierzył? Rzekł do niego Jezus: Jest Nim Ten,którego i który mówi do ciebie.On zaś odpowiedział: Wierzę Panie i oddał mu pokłon.Zycie nasze tak jak w opowiedzianej na początku historii jest pełne paradoksów.Bardziej ślepą, duchowo nieszczęśliwą była ta widoma kobieta,która chciała popełnić samobójstwo,niż ten ociemniały człowiek,który z powodu ślepoty pomylił swoją drogę do domu.Podobna historia powtarza się bardzo często w życiu wielu ludzi,którzy widzą fizycznie,ale zatracili wzrok swojej duszy,są ślepi duchowo. Godnymi litości są ludzie,którzy zatracili wzrok duszy,ludzie ślepi duchowo. Powinni oni wołać do Chrystusa, tak jak wołał inny ślepiec z Ewangelii,któremu Pan Jezus przywrócił wzrok: „Jezusie Synu Dawida,ulituj się nade mną!”Tak również powinien wołać człowiek,który ślepy jest na wszystkie wartości duchowe.Wszystko przelicza na pieniądze,i poza tymi pieniędzmi nic się w jego życiu nie liczy.Powinien wołać człowiek opętany przez różne nałogi: alkoholu,narkotyków,seksu. Chrystus,który nas kocha i jest z nami obecny w czasie dzisiejszej Eucharystii,może przywrócić wzrok nie tylko naszym oczom,ale także, gdy potrzeba,wzrok naszej duszy.Może uwolnić nas od ślepoty naszych grzechów,nałogów, a w konsekwencji utraty życia wiecznego.

---