Teoria etnologii krytycznej
- etnologia bada ,,ludowe'' (ethno), potoczne ,,metody'', którymi ludzie posługują się w
kontaktach wzajemnych
- w etnometodologii zapożycza się i rozwija idee fenomenologii i mimo głosów twierdzących
coś przeciwnego, także inspirowanego Meadem interakcjonizmu symbolicznego.
Rozwijając idee tych prądów myślowych, zmierza się jednakże do przyjęcia odmiennego
poglądu na świat.
- Blumer prowadzi do stwierdzenia, że działanie kształtowane jest poprzez interakcję
sytuacji. Chociaż sytuacje te składają się z norm, wartości, ról, przekonań i struktur
społecznych, są to jedynie przykłady wielu ,,obiektów'', które mogą być przyswojone
symbolicznie i przemieszczone w celu wytworzenia nowych definicji sytuacji.
- etnometodolog skupia się również na interakcji i na tworzeniu znaczeń w danej sytuacji
Istnieje jednakże istotne przesunięcie akcentów, które nawiązuje do prowadzonych przez
Alfreda Schutza badań nad światem życia
- etnometodologa interesuje to, w jaki sposób ludzie tworzą poczucie podzielania wspólnego
obrazu świata i jak dochodzą do przeświadczenia, że istnieje obiektywny, zewnętrzny świat
- w interakcjonizmie Blumera zwraca się szczególną uwagę na proces tworzenia znaczeń,
lecz uznaje się także istnienie zewnętrznego porządku społecznego
- mówiąc słowami Husserla- w etnometodologii od początku zawiesza się lub ,,bierze w
nawias''- kwestię tego, czy istnieje, czy nie istnieje zewnętrzny świat norm, ról, wartości
i przekonań
- etnometodologia czerpie z dzieł takich interakcjonistów jak Blumer i Goffman oraz z
fenomenologicznych doktryn Husserla i Schutza, ale także je rozwija. Kładzie się w niej
nacisk na proces interakcji, na sposoby wykorzystywania interpersonalnych technik
tworzenia wrażeń sytuacyjnych oraz na ważność postrzeganej wspólnoty przekonań na ten
świat
Aaron Cicourel zestawił kilka takich metod lub technik wyodrębnionych przez
Etnometodologów:
Poszukiwanie normalnej formy- jeśli jednostki wchodzące w interakcje wyczuwają, że
istnieje między nimi różnica poglądów na to, co jest realne, oraz że ich interakcja napotyka z tego powodu przeszkody, będą emitować gesty w celu skłonienia partnerów do przyjęcia tego, co w danym kontekście sytuacyjnym jest ,,normalne''
Tworzenie przekładalności perspektyw- etnometodologowie podkreślają, że jednostki
działają na podstawie komunikowanego aktywnie przeświadczenia, które usilnie sobie
przekazują, że przeżywałby te same doświadczenia, gdyby nawet zamieniły się zajmowanymi miejscami
Stosowanie zasady et cetera- badając rzeczywistą interakcję, dostrzegamy, że wiele spraw zostaje ,,przemilczanych''. Jednostki muszą stale ,,wypełniać luki'' lub ,,wyczekiwać'' na informacje konieczne po to, by ,,nadać znaczenie'' słowom lub czynom innym.