ŚWIETLICA

Świetlica szkolna jest integralną częścią systemu wychowania szkolnego. Wspomaga i uzupełnia procesy zachodzące w szkole we wszystkich jej zakresach, w racjonalny sposób organizuje dzieciom czas wolny przed i po lekcjach.

Początki pracy świetlicowej sięgają drugiej połowy XVIII wieku. Ustawy Komisji Edukacji Narodowej z roku 1783 zalecały: "(...) aby każdego dnia szkolnego czasy przeznaczone były na rozrywkę dla dzieci, a zwłaszcza po obiedzie i wieczorem, wyraźnie stanowiąc, aby co dzień, o ile możności, na wolnym powietrzu się zabawiały. A kiedy tego pora nie dozwoli, różne ćwiczenia i rozrywki odbywały się w domach i takowe ułożenie wiadome przez profesora być powinno uczniom"

Ważnym momentem w historii pracy opiekuńczo-wychowawczej było powołanie do życia w 1889 roku w Krakowie parku zabaw przez Henryka Jordana. Był to pierwszy park w Europie przeznaczony do gier i zabaw dla dzieci pozbawionych opieki. Obecnie park zajmuje powierzchnię około 21,5 ha. Na terenie parku znajdują się: boisko do siatkówki, piłki nożnej i koszykówki, skate park, dwa place zabaw, mały stawek, górka do jazdy na sankach w zimie, muszla koncertowa i obiekt gastronomiczny. Park jest jednym z głównych miejsc spacerowych Krakowa.

W 1908 roku powstało Towarzystwo Higieny Praktycznej, inicjując nowy typ instytucji - świetlice i dziecińce, których patronem został Bolesław Prus.

Kolejną organizacją, która stworzyła wiele ognisk zabaw i pracy dla dzieci matek pracujących, było Towarzystwo Przyjaciół Dzieci, powstałe w 1914 roku. Wydawało pismo "Świetlice dziecięce", przeznaczone dla wychowawców i instruktorów.

Pod koniec I wojny światowej, zaczęły powstawać świetlice jako odrębne
placówki wychowawcze, mające na celu rozwijanie patriotycznej i demokratycznej postawy, kształtowanie człowieka kulturalnego, twórczego o rozwiniętych horyzontach umysłowych.

Okres międzywojenny to czas największej popularności ruchu świetlicowego. Powstawały wówczas w całym kraju świetlice: szkolne, żołnierskie, dworcowe, harcerskie. Skierowane były przede wszystkim do dzieci i młodzieży z biednych, miejskich środowisk.

Po II wojnie światowej nadzór nad działalnością świetlic przejął Departament Wychowania Pozaszkolnego, powstały w Ministerstwie Oświaty. Departament dążył do objęcia pracą wychowawczą jak największej liczby dzieci. Zajęcia świetlicowe zaczęły upodabniać się do pracy na lekcji. Popularność świetlic zaczęła w związku z tym stopniowo maleć i mniej więcej w latach pięćdziesiątych nastąpił upadek świetlic.

Ponownie rozwinęły się w latach siedemdziesiątych, głównie w szkołach podstawowych, jako odzew na zapotrzebowanie zapewnienia opieki dzieciom w młodszym wieku szkolnym przed i po lekcjach. Mimo wielu prób tworzenia świetlic dworcowych, przyzakładowych, wczasowych, miejscem systematycznej pracy opiekuńczo-wychowawczej są świetlice szkolne, pozaszkolne świetlice środowiskowe oraz terapeutyczne.

Zmienjająca się rzeczywistość, konsumpcyjny styl życia narastające problemy społeczne i cywilizacyjne stawiają przed wychowawcami świetlicami coraz to nowsze wyzwania. Świetlica szkolna zaczyna być ważnym czynnikiem decydującym o atrakcyjności szkoły. Podstawowym zadaniem świetlic jest zapewnienie dzieciom opieki. Opieka pojęta szeroko powinna kształtować i rozwijać zainteresowania oraz inne potrzeby indywidualne dzieci. Bardzo ważne w pracy w świetlicy są metody : aktywizujące , zadaniowe, czynne. Ze względu na charakter pracy w świetlicy szkolnej, wielką wagę powinno przywiązywać się do metod pedagogicznych, które wykorzystują naturalną aktywność i ciekawość poznawczą dziecka np. Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne; Dennisona; Dobrego Startu; Pedagogiki Zabawy; STORYLINE; Domana;

Świetlica szkolna wypełnia wiele podstawowych funkcji w szkolnym systemie opiekuńczo - wychowawczym. Spełnia funkcje profilaktyczną, kompensacyjną, ratowniczą , opiekuńczo - wychowawczą (pomoc w nauce, szczególnie uczniom słabszym, kształtowanie postaw moralno - społecznych, wyrabianie nawyków zdrowego,  higienicznego i bezpiecznego  trybu życia, wyrabianie nawyku racjonalnego spędzania wolnego czasu).

Zapotrzebowanie na świetlice będzie wzrastać poprzez wydłużony czas pracy rodziców , brak starszego rodzeństwa , obniżenie wieku szkolnego. Jest ona także atrakcyjnym miejscem spędzania zorganizowanego czasu wolnego.

Bibliografia:

1. Gajewska G., Bazydło-Stodolna K., Teoretyczno-metodyczne podstawy pracy opiekuńczo-wychowawczej w świetlicy, PEKW "GAJA", Zielona Góra 2005.

2. http://pl.wikipedia.org/wiki/Park_im._Henryka_Jordana_w_Krakowie.

3. „Świetlica w szkole” nr 2/2010

4. http://www.wychowawca.pl/miesiecznik_nowy/2007/03-2007/01.htm

5. Wroczyński R., „Wprowadzenie do pedagogiki społecznej, Warszawa 1966, PWN.

Szukasz gotowej pracy ?

To pewna droga do poważnych kłopotów.

Plagiat jest przestępstwem !

Nie ryzykuj ! Nie warto !

Powierz swoje sprawy profesjonalistom.

---