Zasady redagowania pracy samokształceniowej

Student ma obowiązek przedstawienia do oceny pracę napisaną poprawnym językiem - bez błędów gramatycznych, stylistycznych, ortograficznych i interpunkcyjnych. Prowadzący przedmiot ma prawo odrzucić, bez czytania całości, prace z istotnymi błędami.

Prace, które nie będą uwzględniały sformułowanych poniżej zasad nie będą przyjmowane.

Poziom życia (stopa życiowa) według komisji ekspertów ONZ, obejmuje całokształt rzeczywistych warunków życia ludzi oraz stopień ich materialnego i kulturalnego zaspokojenia potrzeb poprzez strumień dóbr i usług odpłatnych a także pochodzących z funduszów społecznych. Na dole strony jest przypis.

Tekst na stronie należy pisać do końca linii. Jeśli nie piszemy do końca, to następny fragment pracy zaczynamy pisać od początku linii z akapitem (wcięciem - funkcja tabulatora). Wcięcia zawsze powinny być tej samej wielkości. Marginesy mają mieć rozmiar 2.5 cm z każdej strony, odstęp 1.5, wyrównywanie do lewej i do prawej, czcionka 12 New Times Roman, przypisy należy pisać czcionką 10. Również do wypełniania tabel i ich opisu stosować czcionkę 10.

W wypunktowaniach stosować tradycyjne znaki (bez kropek, gwiazdek itp.), np.

a)

b)

lub

- długa, nie krótka kreska

-

lub

1)

2) mała litera

lub

1.

2. Z tym, że po kropce jest duża litera, a po nawiasie mała.

Nazwiska podwójne (dwuczłonowe) pisze się z krótką kreską i łącznie. To jest jedno nazwisko, np. A. Frączkiewicz-Wronka (a nie Frąckiewicz - Wronka).

Przykład opisu tabeli

Tabela 1

Liczba ludności w Polsce w latach 1980-2000

Źródło: Powiaty w Polsce. Warszawa: GUS 1999, s. 14. (10)

Rysunki, podobnie jak tabele, muszą być precyzyjnie opisane. Powinien być numer tabeli, dokładny tytuł (odpowiadający na pytania: co, gdzie, kiedy - patrz powyżej co? Liczba ludności; gdzie? w Polsce; kiedy?) w latach 1980-2000) i źródło. Numer tabeli i jej tytuł jest nad tabelą, źródło pod tabelą. Z kolei numer rysunku i jego tytuł, jak i źródło znajdują się pod rysunkiem (patrz na kolejnych stronach).

Między akapitami nie należy zostawiać wolnej przestrzeni. Od tekstu odsunięte są tylko tytuły oraz tabele i wykresy (co najwyżej o 1 enter, lecz najlepiej tylko o kilka punktów - tak jak w tabeli powyżej).

Treść pracy musi być udokumentowana odpowiednimi odniesieniami do literatury i innych źródeł. Udokumentowanie w treści pracy ma formę przypisów. Jeśli następny przypis odnosi się do tej samej pozycji, która była w poprzednim przypisie, nie należy jej w przypisie powtarzać, lecz zastosować skrót. Gdyby to była ta sama pozycja i ta sama strona, to wtedy w przypisie strony również nie należy podawać.

Jeśli korzystamy z czasopism naukowych - a jest to obowiązek w przypadku prac naukowych - to należy w przypisie podać pełny opis bibliograficzny. Jak widać pełny opis bibliograficzny to oczywiście: autor, tytuł, nazwa czasopisma (w cudzysłowie i każdy człon tytułu pisany z dużej litery, oprócz pojedynczych znaków, np. „Ekonomika i Organizacja Przedsiębiorstwa”, „Polityka Społeczna”, „Humanizacja Pracy”, „Zarządzanie Zasobami Ludzkimi”, „Organizacja i Kierowanie”, „Przegląd Organizacji”), rok, numer, strona.

W przypadku, gdy korzystamy z dzienników, np. „Gazeta Wyborcza”, „Rzeczpospolita”, to w końcowej części przypisu zamiast numeru należy podać datę, np. „Rzeczpospolita” z 12.06.2001.

Wykorzystując prace naukowe, np. Akademii Ekonomicznej (Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu) czy innej uczelni, należy to odpowiednio ująć w przypisie.

Wykorzystując prace zbiorowe, napisane pod redakcją, należy podać autora rozdziału, jego tytuł i dopiero potem tytuł całej pozycji i redaktora oraz pozostałe dane bibliograficzne. Jest to ważne, ponieważ redaktor nie jest autorem całości pracy, pisze on zwykle wstęp i jakiś rozdział i czuwa nad całością pracy.

Gdy wykorzystujemy treści z książek czy artykułów, których nie znamy, lecz robimy to za pośrednictwem innych autorów - fakt ten należy zaznaczyć. Np. jeśli w przypisie pojawia się jakaś bardzo stara książka (np. z 1950 roku), to powstaje pytanie, czy student naprawdę z niej korzystał, czy korzystał z jakiejś pozycji literatury, a tam autor powołał się na tę książkę.

Jeśli ponownie wracamy do pozycji, z której już korzystaliśmy wcześniej (ale nie dotyczyło to przypisu poprzedniego), to również nie należy w przypisie podawać całości opisu bibliograficznego, lecz tylko taką jego część, która pozwoli na zidentyfikowanie pozycji. Czasami wystarczy samo nazwisko, czasami należy podać także początek tytułu. Gdyby w pracy magisterskiej były wykorzystane dwa czy więcej tytuły tego samego autora, to oczywiście samo nazwisko nie wystarczyłoby, bo nie pozwoliłoby na zidentyfikowanie pozycji literatury.

Jeśli korzystamy z internetu, to również tu konieczny jest przypis. Konstrukcja przypisu jest taka sama, jak w przypadku książek czy czasopism, tzn., że należy podać autora (jeśli jest wymieniony), tytuł opracowania, z którego wykorzystane są informacje, adres internetowy i datę, kiedy strona była wykorzystywana.

Zapewne dla każdego studenta dobrze znane są podstawowe zasady pisowni. Wszystkie znaki, takie, jak: kropka, przecinek, dwukropek, zawsze łączą się z poprzednim wyrazem. Widać to zapewne w tym zdaniu. Nawiasy również łączą się z wyrazem (nawias). Między znakiem nawiasu a wyrazem nie może być spacji ( nawias ).

Rys. 1. Dystanse ^a w infrastrukturze ochrony zdrowia w województwie dolnośląskim w 1998r.

^a Do wyjaśnienia dystansu w tym i kolejnym rysunku przyjęto objaśnienie zamieszczone pod tabelą 1.

Literatura powinna być zestawiona alfabetycznie, wyłącznie z pozycji, do których było odwołanie w tekście pracy. Alfabetycznie, to oczywiście, pierwsze jest nazwisko (w przypisach pierwsze było imię - jego pierwsza litera).

Literatura (od nowej strony)

1. Aktualne problemy zarządzania ochroną zdrowia. Materiały konferencyjne. Pod red. J. Skalika. Prace Naukowe Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu nr 719. Wrocław: AE 1996.

2. Frączkiewicz-Wronka A.: Reforma systemu opieki zdrowotnej w perspektywie integracji z Unią Europejską (wybrane aspekty zachodzących zmian). Prace Naukowe Akademii Ekonomicznej w Katowicach. Katowice: AE 1998.

3. Kubów A.: Infrastruktura ochrony zdrowia. W: Sytuacja społeczna Dolnego Śląska. Pod red. W. Ostasiewicza i Z. Pisza. Opole: Instytut Śląski 2000.

4. Kroszel J.: Podstawy polityki społecznej. Uwarunkowania, pojęcia, instytucje i działanie. Poznań-Wrocław 1997.

5. Łybacka K.: Edukacja po reformie. www.men.waw.pl, 25.05.2003.

6. Markowska E.: System oceny pracy instrumentem wspomagającym procesy restrukturyzacji przedsiębiorstwa. „Przegląd Organizacji” 1994 nr 5.

7. Ochrona zdrowia w gospodarstwach domowych w 1998r. Informacje i Opracowania Statystyczne. Warszawa: GUS 1999.

8. Piasny J.: Poziom i jakość życia ludności oraz źródła i mierniki ich określania. „Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny” 1993 nr 2.

9. Pisz Z.: Problemy społeczne transformacji w Polsce. Opole: Wydawnictwo Instytut Śląski 2001.

10. Pisz Z.: Regionalne problemy polityki społecznej na Dolnym Śląsku. W: O roztropną politykę społeczną. Pod red. J. Auleytnera. Katowice: Śląsk 2002.

11. Tymowska K., Włodarczyk C.: Opieka zdrowotna w krajach Wspólnoty Europejskiej - cechy wspólne i kierunki zmian. „Antidotum. Zarządzanie w Opiece Zdrowotnej” 1992 nr 10/11.

12. Włodarczyk C.: Polityka zdrowotna w społeczeństwie demokratycznym. Łódź-Kraków-Warszawa: Versalius 1996.

13. Włodarczyk C.: Reforma opieki zdrowotnej w Polsce. Kraków: Versalius 1998.

14. Zarządzanie w ochronie zdrowia. Narzędzia pracy menedżera. Pod red. A. Frączkiewicz-Wronki. Katowice: AE 2001.

Jak widać w powyżej sporządzonym wykazie, książki pod redakcją w spisie literatury zaczynają się od tytułu (poz. 1, 7, 14). Jeśli naszą literaturą był rozdział z książki, który miał wyraźnie określonego autora, to w spisie literatury należy podawać autora rozdziału (3, 10). Książki autorskie zaczynają się od autora (poz. 4, 9). W przypadku artykułów z czasopism ich wykaz sporządzać według wzoru z poz. 8, 11. Jeśli wykorzystywane są prace naukowe Uczelni - korzystać ze wzoru zawartego w poz. 1, 2. W przypadku zaś strony internetowej spis sporządzić według wzoru: Łybacka K., Edukacja po reformie. www.men.waw.pl, 25.05.2003.

J. Piasny, Poziom i jakość życia ludności oraz źródła i mierniki ich określania. „Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny” 1993 nr 2, s. 74. (Proszę zwrócić uwagę na wielkość czcionki, jej rodzaj oraz znaki interpunkcyjne. W przypisie najpierw jest pierwsza litera imienia autora, potem jego nazwisko.).

Tamże, s. 145.

Tamże.

K. Tymowska, C. Włodarczyk, Opieka zdrowotna w krajach Wspólnoty Europejskiej - cechy wspólne i kierunki zmian. „Antidotum. Zarządzanie w Opiece Zdrowotnej” 1992 nr 10/11, s. 24.

E. Markowska, System oceny pracy instrumentem wspomagającym procesy restrukturyzacji przedsiębiorstwa. „Przegląd Organizacji” 1994 nr 5, s. 10.

A. Kubów, Infrastruktura społeczna w okresie transformacji. Prace Naukowe AE nr 745. Seria: Monografie i Opracowania nr 119. Wrocław: AE 1996, s. 198.

Z. Pisz, Regionalne problemy polityki społecznej na Dolnym Śląsku. W: O roztropną politykę społeczną. Pod red. J. Auleytnera. Katowice: Śląsk 2002, s. 28; A. Kubów, Ochrona zdrowia w województwie dolnośląskim. W: Obraz społeczny Śląska na przełomie wieków. Pod red. Z. Pisza. Opole: Instytut Śląski 2004, s. 87-99.

G. Mosca, The Ruling Class, Academic Press, New York 1939. Za: M. Okólski, Kryzys zdrowotny w Polsce, „Polityka Społeczna” 1993 nr 1, s. 8.

Z. Pisz, wyd. cyt., s. 103.

Z. Pisz, Regionalne..., wyd. cyt., s. 103.

E. Łybacka, Edukacja po reformie. www.men.waw.pl, 25.05.2003.

1

4

---