LUCYFER, SZATAN I DEMONY
Antropozofia uznaje Lucyfera za brata Chrystusa, który był inspiratorem religii orientalnych, jak buddyzm i hinduizm. Reprezentuje on erotykę, literaturę, prostą technikę, idee poprawy ziemskiego świata, jak demokracja czy ekologizm. Jest demonem słabszym od Arymana.
Według chrześcijaństwa zło ma postać osobową. Stwórcą zła był Lucyfer. Biblia podaje, iż Lucyfer przed swym upadkiem był najwyższej rangi aniołem w niebie. Nazywany był więc synem jutrzenki, pierwotnie mówi się też na niego ten, który niesie światło. Jeszcze więcej można dowiedzieć się z przekazów Ellen G. White członkini Kościoła adwentystów dnia siódmego. Według niej Lucyfer dzięki swej randze miał szacunek u wielu aniołów, jednakże przyczyną, dla której znienawidził on Boga było to, że Jezus mógł poznać tajemnice Wszechmocnego zaś on nie. Pierwszy raz w historii wszechświata pojawiło się uczucie niezadowolenia. Lucyfer z czystej zazdrości o to czego nie mógł się dowiedzieć zaczął poszukiwać popleczników, którzy pomogliby mu w rozpoczęciu buntu przeciwko Bogu. Jego prawdziwą intencją było jednak wywyższenie siebie ponad Boga. Zaczął oszukiwać aniołów twierdząc, że 10 przykazań Boga zniewala wszystkie jego dzieci. Działając pod płaszczem fałszywych intencji nakłonił wielu aniołów do sprzeciwu przeciwko reżimowi Boga. Większość spośród aniołów, które sprzeciwiły się Wszechmocnemu stanowiły te, które do Lucyfera żywiły największy szacunek. Jednakże już od początku Bóg o wszystkim wiedział. Ten, który stanowi wszystko to co dobre i jest czystą miłością nie postanowił od razu wypędzać Lucyfera z niebios. Dał mu wiele czasu, czekał aż jego Syn wróci i aż Lucyfer okaże skruchę by uzyskać wybaczenie. Wielu aniołów namawiało Lucyfera aby powrócił do Boga, mimo to ten uparcie dążył do swego. Jednocześnie Bóg widział, że zło jakie tworzy Lucyfer i grzech z upływem czasu dojrzewają. Ponoć według Ellen G. Lucyfer oprócz aniołów poszukiwał jeszcze innych sprzymierzeńców. Według niej podróżował po wielu światach, jednakże wiele razy mu odmawiano. Niektóre z istot przyłączyły się do jego rebelii. Według przekazów Biblijnych jak i apokryficznych udało mu się nakłonić aż 1/3 aniołów do buntu przeciwko Bogu. Po wielu szansach od Boga na powrót do Niego, Lucyfer zebrał swoją armię do walki z zastępami wszechmocnego. Lucyfer przegrał i wraz z innymi upadłymi aniołami został zepchnięty na ziemię. To wszystko działo się jeszcze przed stworzeniem człowieka. Od tamtego czasu od 6000 lat toczy się nieustanna walka między siłami dobra a siłami zła. W roku 2000 nastąpił przełom, w którym wojna niebieska trwa już 7 tysiąclecie. Wojna ta zakończy się w czasach ostatecznych. Armageddon nie oznacza upadku meteorytu na ziemię czy też innej katastrofy naturalnej o kolosalnych rozmiarach. Z hebrajskiego sanskrytu Har-megido oznacza miejsce ostatecznej bitwy między armią Lucyfera a armią Boga dowodzoną przez archanioła Michała. (źródło: Ellen G. White "Wielki Bój" wydawnictwo: Znaki czasu).
Lucyfer w chrześcijaństwie jest nie tylko esencją zła, ale jest też jego stwórcą. O tym, że zło nie jest bezosobowe, a Lucyfer nie jest jedynie symbolem świadczą doświadczenia, jakie zdobywają egzorcyści. Niejednokrotnie zawarto w kronikach kościelnych opisy wydarzeń, w których egzorcyzmowano ludzi opętanych przez Lucyfera. Dochodziło do tego, że na pomoc swemu przywódcy w ciało ofiary wchodziło wiele demonów. Innym problemem jest to, czy demony są bytami niematerialnymi. Z wielu przekazów ludowych jak i książek napisanych przed egzorcystów jasno wynika, iż Lucyfer jak i pozostałe demony jemu służące potrafiły przybrać ludzką postać. Przykładem mogą być dręczenia diabelskie ojca Pio. Według listów do jego przyjaciela, gdy tylko nadeszła noc i gaszono lampy w zakonie przychodził do niego Lucyfer jak i inne demony. Wszystkie przychodziły w postaci nagich kobiet. Gdzie indziej możemy również spotkać się z doświadczeniami świętego Jerzego, który widział to samo co ojciec Pio. Na to co widział odpowiadał żartobliwie Nie w tym życiu.
Legendy z samej stolicy apostolskiej mówią, że kobiecy demon Lewiatan był więziony w podziemiach Rzymu z rozkazu papieża Sylwestra. Według starej Legendy, Lucyfer na początku istnienia Świata zapałał miłością i pożądaniem do pewnej ziemskiej kobiety. Został jednak strącony do otchłani, przez co nie mógł wyjść do niej, na ziemię. Anioły Światłości, widząc jego tęsknotę, zdecydowały się poprosić Boga, by Lucyfer mógł się związać z kobietą, którą kochał. Po wielu namowach, anioły zdołały Go przekonać. Jednak decyzja Boga była taka, że Upadły Anioł może wychodzić na ziemię raz na sto lat. W ten sposób Lucyfer został upokorzony, ponieważ po stu latach spędzonych w Otchłani, gdy wreszcie wolno mu było wyjść na ziemię, owa kobieta już dawno zakończyła życie. I tak Legenda głosi, że raz na sto lat Lucyfer błąka się po Ziemi, tęskni, szukając tej, która już dawno odeszła.
Lucyfer był obok Nerona, Kaina, Judasza, Hitlera i Fleichmanna, jednym z demonów które przemawiały przez Anneliese Michel gdy ta była opętana. Wątek ten pojawił się również w filmie Egzorcyzmy Emily Rose - fabularnej wersji historii Anneliese Michel.
W mandze Kaori Yuki Angel Sanctuary inkarnacją Lucyfera jest Kira Sakuya. Lucyfer w drodze pewnej umowy "wypożyczył" sobie ciało 10-letniego chłopca, ofiary wypadku samochodowego...
Lucyfer występuje również w powieści popularnej norweskiej pisarki Margit Sandemo pt. "Saga o Ludziach Lodu". Zakochuje się w 'normalnej' i ludzkiej Sadze i razem opuszczają ziemię.
Występuje również w sadze o aniołach, którą napisała Maja Lidia Kossakowska. Występuje tam w roli Pana Głębi, niepoprawnego romantyka z wizją równego i pięknego świata. Jego przezwiskiem tam jest Lampka wywodzące się od Jego tytułu przed buntem aniołów "Niosący światło".
W Książce Jakuba Ćwieka pt. Kłamca 3. Ochłap sztandaru, Lucyfer występuje jako Gwiazda Zaranna, najpotężniejszy z władców piekieł, który spędził wiele lat ukrywając się i ucząc się na ziemi. Fanatyk Filozofii Jezusa Chrystusa, który to według powieści zstąpił do piekieł i poważnie porozmawiał z Lucyferem.
Lucyfer występuje także w serialu Supernatural „Nie z tego świata”, gdzie zostaje uwięziony z otchłani i pragnie zawładnąć światem. Aby to zrobić musi wcielić się w człowieka - naczynie. Naczyniem dla Lucyfera może być tylko jeden człowiek - Sam Winchester, główny bohater owego serialu.
W powieści Arthura C. Clarke, "2010: Odyseja kosmiczna" Lucyferem została nazwana supernowa powstała z planety Jowisz.
Postać Lucyfera pojawia się także w najniższym, 9 kręgu, przedstawionym przez Dante Alighieri w jego najsłynniejszym poemacie pt. "Boska Komedia". Sam krąg dzieli się na 4 strefy. Pierwsza, dla zdrajców bliskich, druga - zdrajców ojczyzny, trzecia - dla tych co zawiedli swych gości. W czwartej strefie - na dnie piekła uwięziony jest Lucyfer. Przedstawiony jest jako monstrum z trzema paszczami w których znajdują się trzej najwięksi zdrajcy ludzkości: Judasz - zdrajca Jezusa oraz Brutus i Kasjusz - zdrajcy Cezara. W 2009 roku, Electronic Arts wydało grę na podstawie "Boskiej Komedii" pt. "Dante's Inferno" w której to wcielamy się postać krzyżowca Dantego, który udaje się do piekła za swą ukochaną Beatrycze. Rola Lucyfera polega na ściągnięciu młodego rycerza do piekieł by ten go uwolnił.
Szatan (hebr. שטן satan - przeciwnik; arab.الشيطان Szejtan - przeciwnik, złe moce) - w judaizmie, chrześcijaństwie i islamie jest to anioł, który zbuntował się przeciwko Bogu, główny sprawca zła na świecie (inne określenia: upadły anioł, demon, diabeł).
Słowo szatan może być rozumiane dwojako; albo jako ogólne określenie każdego upadłego anioła (diabła, demona), albo też jako imię jednego z spośród nich (pisane wtedy wielką literą). Inne imiona Szatana to: Mastema, Gadriel, Satanael, Samaël, Samiel, Siegel, Satan, anioł Edomu. Szatana niekiedy utożsamia się z Lucyferem. W tradycji rabinicznej nosi on przydomek "szpetny".
Niekiedy słowo Szatan tłumaczy się tylko jako symbol, personifikację zła, nie jest to jednak tłumaczenie poprawne z punktu widzenia tych trzech religii.
Szatan pojawił się w religii żydowskiej, gdy Żydzi znaleźli się w sferze wpływów zaratusztrianizmu (okres niewoli babilońskiej), co znalazło odzwierciedlenie m.in. w treści historii biblijnej o Ewie i wężu-szatanie. Pod wpływem religii żydowskiej koncepcja Szatana pojawiła się w chrześcijaństwie (gdzie Szatan to przede wszystkim twórca zła) oraz islamie (gdzie Szatan odgrywa głównie rolę kusiciela).
W Starym Testamencie pojęcie Szatana pojawia się w znaczeniu przeciwnik, nieprzyjaciel, przeszkoda na drodze. Szatan występuje też jako oskarżyciel przed Bogiem. Nie jest przeciwnikiem Jahwe.
W późniejszym okresie Szatana łączy się z demonami jako jego poddanymi. Demony, zgodnie z zapisem w apokryficznej 1 Księdze Henocha, miały powstać z "bezprawnego obcowania aniołów z kobietami ludzkimi". Wtedy Szatana zaczyna się uważać za personifikację zła, podobną do perskiego Arymana.
Według Talmudu Szatan został stworzony szóstego dnia stworzenia. Pierwotnie był potężnym aniołem, wodzem chóru serafinów oraz cnót. Szatan zgodnie z popularnymi wyobrażeniami, ma dwa skrzydła. Jednak jako serafin powinien być przedstawiany jako istota z trzema parami skrzydeł.
W przeciwieństwie do Nowego Testamentu, w Starym Testamencie określenie to oznacza funkcję, nie imię, a upadły anioł wypełniający tę funkcję traktowany jest tam jako źródło zła i nieprzyjaciel Boga, kusiciel człowieka. Symboliści uznają te istoty za symbole zła, realiści Kościoła katolickiego mówią zaś o jak najbardziej osobowej egzystencji Szatana. Realizm dotyczący osoby Szatana jest oficjalną nauką Kościoła. W Nowym Testamencie pozycja Szatana, jako przeciwnika Boga i nieprzyjaciela rodzaju ludzkiego, zostaje poszerzona o rolę przeciwnika w dziele zbawienia dokonywanym przez Jezusa Chrystusa (Mt 16,21-23, Mk 4,15) oraz rolę przeciwnika wspólnoty chrześcijańskiej (Ap. 12,17).
Nazywany jest "oskarżycielem", "władcą tego świata", "władcą mocarstw powietrza", "diabłem", "nieprzyjacielem", "Złym", "Belzebubem", "złym duchem", "duchem nieczystym", "kłamcą", "ojcem kłamstwa", "zabójcą", "Wężem", "wężem starodawnym", "Smokiem", "władcą ognia piekielnego". Może być utożsamiany z wyszydzanym w 14 rozdziale Księgi Izajasza Królem Babilonu.
Problem Szatana w chrześcijaństwie odzwierciedla pytanie o początek zła.
O szatanie i jego roli w dziejach ludzkości (również przyszłych) jest mowa m.in. w Księdze Rodzaju oraz Apokalipsie świętego Jana (spisana na greckiej wyspie Patmos).
W islamie jedno z imion Szajtana (Szatana) przywódcy zbuntowanych dżinnów to Iblis. Został on wygnany z nieba, gdy odmówił złożenia hołdu Adamowi, pierwszemu człowiekowi (por. Azazel). Pozwolono mu pozostać na ziemi, aby wodził ludzi na pokuszenie i wystawiał ich na próbę. Jego pierwszymi ofiarami byli Adam i Hawwa (Ewa). Próbował także zwieść Mahometa, dyktując mu nieprawdziwe wersety Koranu, tzw. "szatańskie wersety". Pojawia się wszędzie tam, gdzie łatwo o występek (na bazarach, w łaźniach, przy muzyce i śpiewie) oraz tam, gdzie znajdują się nieczystości.
W ludowych wierzeniach muzułmańskich Szatan (arab. شيطان Szajtan) to przede wszystkim zły duch szkodzący ludziom, utożsamiany zwykle z dżinnami.
Dla niektórych fundamentalistów muzułmańskich, zwłaszcza w Iranie, Wielki Szatan to określenie Stanów Zjednoczonych, a Mały Szatan - Izraela.
W mitologii kabardyńskiej (Kaukaz) występuje księżniczka o imieniu Satanei (w cyrylicy Сатаней), nie jest ono jednak kojarzone z "szatanem" jako takim.