Kwalifikacja rozboju pochłania jako współukarane - czynności wdarcia się z włamaniem do pomieszczenia ofiary (tak też Sąd Apelacyjny w wyrokach spod KZS nr 11/92, poz. 5 i nr 3-9/92, poz. 65). Działanie z włamaniem zwiększa społeczne niebezpieczeństwo rozboju, jak zawsze, gdy jednym czynem narusza się więcej dóbr prawnych, uzasadnia więc surowszy wymiar kary.
Wyrok z dnia 22 czerwca 1999 r. Sąd Najwyższy III KKN 376/1997
Działanie sprawcy polegające na jednej albo wielu następujących bezpośrednio po sobie wypowiedziach, zawierających zniewagi i groźby bezprawne, skierowane pod adresem funkcjonariusza publicznego, wyczerpujące znamiona ustawowe przestępstw określonych w art. 235 i 236 d.k.k. (odpowiednio w art. 224 § 2 i art. 226 § 1 k.k. z 1997 r.), stanowi jedno przestępstwo kwalifikowane z tych przepisów, pozostających w zbiegu kumulatywnym (art. 10 § 2 d.k.k. i art. 11 § 2 k.k. z 1997 r.).
OSNKW 1999/9-10/55, Biul.SN 1999/9/15, Prok.i Pr. 1999/11-12/1, OSP 2000/4/49
Nawet wówczas, gdy poszczególne działania sprawców są ze sobą ściśle zintegrowane, zachodzi zwartość czasowa i miejscowa oraz tożsamość motywacji i planu działania, ale stanowią odrębne działania i różne formy zamachu na dobra ściśle osobiste kilku osób w celu zawładnięcia ich mieniem, to zachodzi realny zbieg przestępstw rozboju.
W związku z wieloczynowym charakterem przestępstw opisanych w art. 204 k.k., brak jest podstaw do przyjęcia konstrukcji ciągu przestępstw (art. 91 k.k.) w odniesieniu do czynów, obejmujących kolejne formy opisanych w tym przepisie działań, skierowanych wobec tej samej osoby. Jeśli sprawca najpierw nakłania do uprawiania prostytucji, czy też ją ułatwia, a następnie czerpie z tego procederu korzyści materialne (a tak się dzieje najczęściej w praktyce), to zachodzi konstrukcja tzw. współukaranego czynu uprzedniego, w której opisane w § 2 art. 204 k.k. działanie "pochłania" zachowanie uprzednie stypizowane w § 1 tego przepisu.
Sąd Okręgowy w S., wyrokiem z dnia 29 września 1999 r., sygn. akt II K 2/97, oskarżonych J. F. i M. S. uznał za winnych tego, że:
(...) działając wspólnie i w porozumieniu użyli wobec K. J. groźby bezprawnej w ten sposób, że skierowali do niej słowa "...nie wychodź z samochodu i czekaj na nas, bo jak wyjdziesz będzie z tobą źle..." czym zmusili K. J, do określonego zachowania się poprzez spełnienie żądania i pozostanie w bliżej nieustalonej taksówce marki Polonez Caro, to jest czynu z art. 167 § 1 d.k.k. (...) i za to, na mocy art. 167 § 1 d.k.k., skazał każdego z oskarżonych na karę po 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Tychże oskarżonych uznał za winnych tego, że:
(...) działając wspólnie i w porozumieniu oraz z innymi nieletnimi osobami, przemocą w postaci uderzenia po twarzy i przytrzymywania za ręce, doprowadzili trzynastoletnią K. J. do obcowania płciowego, to jest czynu z art. 197 § 3 k.k. w związku z art. 197 § 1 k.k. w zbiegu z art. 200 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k. i za to, na mocy art. 197 § 3 k.k. w związku z art. 197 § 1 k.k. w zbiegu z art. 200 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k. skazał oskarżonych (...) i na podstawie art. 197 § 3 k.k. w związku z art. 11 § 3 k.k. wymierzył każdemu z oskarżonych kary po 2 lata pozbawienia wolności.
Oskarżonego J. F. uznał nadto za winnego tego, że:
(...) groził K. J. popełnieniem przestępstwa na jej szkodę w ten sposób, że zagroził jej zabójstwem w razie ujawnienia faktu zgwałcenia, przy czym groźba ta wzbudziła u niej uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, to jest czynu z art. 190 § 1 k.k. i za to, na mocy art. 190 § 1 k.k., skazał oskarżonego J. F. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. (...)
Apelację od tego wyroku złożył obrońca oskarżonego J. F., skarżąc ten wyrok w całości i wyrokowi temu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść poprzez uznanie za nieprawdziwe wyjaśnień obu oskarżonych i zeznań świadków (...) i wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie J. F. od popełnienia zarzucanych mu czynów.
Wyrok z dnia 22 czerwca 2006 r. sąd apelacyjny w Katowicach II AKa 199/2006
Oskarżony strzelając z wiatrówki uśmiercił świnkę morską i kanarka. Zwierzęta te należały do jego dzieci. Przepis art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. Nr 111, poz. 724 ze zm.) zabrania nieuzasadnionego i niehumanitarnego zabijania zwierząt.
Oskarżony świadomie i umyślnie uśmiercił te zwierzęta i był to element psychicznego znęcania się nad członkami swojej rodziny. Jego działanie było ponadto podyktowane również chęcią sprawienia przykrości członkom rodziny, wyrazem zademonstrowania swej siły, poczucia bezkarności i podporządkowania ich swojej woli. Zastosowana w tym przypadku przemoc skierowana została do otoczenia osób pokrzywdzonych, czyli zwierząt i miała na celu oddziaływanie na ich świadomość oraz wolę.
Czyny oskarżonego były z jednej strony elementami znamion przestępstwa znęcania się określonego w art. 207 k.k. i jednocześnie wypełniły znamiona przestępstwa określonego w art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt, więc należało przyjąć konstrukcję kumulatywnego zbiegu przepisów ustawy w oparciu o treść art. 11 § 2 k.k.
LEX nr 196090, KZS 2006/11/59, Prok.i Pr. 2007/4/23
Postanowienie z dnia 17 kwietnia 2007 r. Sąd Najwyższy V KK 90/2007
Przedsiębiorstwo stypizowane w art. 270 § 1 jest wieloodmianowe, tzn. można się go dopuścić nie tylko przez podrabianie lub przerabianie dokumentu, ale również (jedynie) przez używanie takiego dokumentu. Nadto, nie sposób uznać w tej sprawie takiego przestępstwa jako współukaranego czynu uprzednio do przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., skoro doszło do realizacji rozłączonych znamion, przy czym stopień społecznej szkodliwości czynu z art. 270 § 1 k.k. jakkolwiek stanowił on środek do celu, był wyraźnie wyższy niż znikomy, a poza tym warunkował on powodzenie wyłudzenia.
Wyrok z dnia 30 marca 2006 r. sąd apelacyjny w Katowicach II AKa 80/2006
1. Warunkiem dopuszczalności zastosowania art. 12 k.k. jest wykazanie, iż sprawca działa w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, a nadto gdy przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, tożsamość pokrzywdzonego. Popełnione przez oskarżonych przestępstwo zgwałcenia będące przestępstwem przeciwko wolności seksualnej w sposób całkowicie oczywisty narusza dobro osobiste jakim jest wolność seksualna człowieka, a zatem skoro czyny oskarżonych skierowane były przeciwko dwóm pokrzywdzonym żadną miarą nie jest dopuszczalne uznanie zachowań oskarżonych za jedno przestępstwo ciągłe mimo zwartości czasowej i miejscowej oraz nierozdzielności ich faktycznych zachowań.
2. Dla ustalenia, iż sprawca działa ze z góry powziętym zamiarem, niezbędne jest wykazanie, iż już przystępując do realizacji pierwszego wchodzącego w skład czynu ciągłego zachowania, jednocześnie ma też zamiar realizacji dalszych zachowań składających się następnie na całość czynu przestępnego.
3. Przepis art. 197 § 3 k.k. będący postacią kwalifikowaną przestępstwa zgwałcenia w swej treści odwołuje się do przepisu art. 197 § 1 lub § 2 k.k., a zatem dla zachowania pełnej jasności i zgodności pomiędzy opisem czynu, a jego kwalifikacją prawną należy wskazać, którego z ww. paragrafów dane skazanie dotyczy.
LEX nr 191757, KZS 2006/7-8/128, KZS 2006/7-8/129, Prok.i Pr. 2006/11/19, KZS 2006/11/39, Prok.i Pr. 2007/1/32
191757
Sąd Rejonowy w P., wyrokiem z dnia 23 lipca 2004 r., uznał Wojciecha K. za winnego tego, że:
1. w okresie od dnia 17 czerwca 1993 r. do dnia 27 kwietnia 1995 r. w P., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc dyrektorem chóru i nadużywając stosunku zależności wobec członka chóru, co najmniej dziesięciokrotnie doprowadził małoletniego poniżej lat 15 Rafała P. do poddania się czynnościom seksualnym oraz do wykonania takich czynności, polegających na odbywaniu stosunków oralnych, dotykaniu narządów płciowych, całowaniu oraz doprowadzaniu do czynności masturbacyjnych, to jest przestępstwa z art. 200 § 1 k.k. i art. 199 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k. i za to, na podstawie art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności;
2. w okresie od dnia 10 czerwca 1995 r. do stycznia 1998 r., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc dyrektorem chóru i nadużywając stosunku zależności wobec członka chóru, co najmniej kilkakrotnie doprowadził małoletniego poniżej 15 lat Szymona O. do poddania się czynnościom seksualnym oraz do wykonania takich czynności, polegających na odbywaniu stosunków oralnych, jednego stosunku analnego, dotykaniu narządów płciowych, całowaniu oraz doprowadzaniu do czynności masturbacyjnych, to jest przestępstwa z art. 200 § 1 k.k. i art. 199 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k. i za to, na podstawie art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności;
3. w okresie od 1992 r. do 1993 r., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc dyrektorem chóru i wykorzystując stosunek zależności wobec członka chóru co najmniej 21-krotnie doprowadził małoletniego poniżej lat 15 Przemysława N. do poddania się czynnościom seksualnym oraz do wykonania takich czynności, polegających na odbywaniu stosunków oralnych, analnych, dotykaniu narządów płciowych, całowaniu oraz doprowadzaniu do czynności masturbacyjnych, to jest przestępstwa z art. 200 § 1 k.k. i art. 199 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k. i za to, na podstawie art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności.
Nawet kilkumiesięczne przedziały czasowe pomiędzy kolejnymi zachowaniami sprawcy czynu ciągłego mogą być w określonych okolicznościach traktowane jako "krótkie odstępy czasu" w rozumieniu art. 12 k.k.
Wyrok z dnia 28 lutego 2002 r. sąd apelacyjny w Katowicach II AKa 542/2001
1. Przyjęcia kwalifikacji prawnej czynu z art. 12 k.k. nie wyłącza w niniejszej sprawie fakt, iż nabywcami środków odurzających były różne osoby, tak małoletnie jak i dorosłe. Popełnione przez oskarżonego przestępstwo godziło bowiem nie tylko w dobra osobiste pokrzywdzonych - ich życie czy zdrowie, ale przede wszystkim w dobro ogółu jakim jest ochrona społeczeństwa przed plagą narkomanii i jej zapobieganie. Realizacja tego właśnie celu jest naczelnym zadaniem ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 24 kwietnia 1997 r. Głównym zatem przedmiotem ochrony jest dobro ogółu, polegające na zabezpieczeniu społeczeństwa przed rozprzestrzenianiem się narkomanii i wyłączenie dostępności do środków odurzających.
Wyrok z dnia 12 października 2000 r. sąd apelacyjny w Łodzi II AKa 155/2000
Dwa lub więcej zachowań uważa się za jeden czyn zabroniony (art. 12 k.k.), jeżeli zachowania te zostały podjęte w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Jest oczywiste że idzie o realizację jednorodnych działań (zachowań), tyle że podejmowanych etapowo, niejako na raty. Nie da się wykluczyć, iż może chodzić o zachowania typu podstawowego, uprzywilejowanego i kwalifikowanego, a także o formy zjawiskowe lub stadialne jednego typu przestępstwa, jak również przyjęcie kumulatywnego zbiegu przepisów ustawy, gdy jedno zachowanie jednocześnie wyczerpuje znamiona kilku przepisów. Jeżeli jednak odrębne zachowania realizują odrębne typy przestępstw, to nie łączy ich z góry powzięty zamiar, lecz tylko osoba sprawcy. Z góry powzięty zamiar, o którym mowa w art. 12 k.k., musi dotyczyć tego samego czynu.
Zamiar należy łączyć zawsze z określonym czynem. Fakt, że sprawca z góry założył, że popełni wiele czynów zabronionych, nie daje podstawy do potraktowania ich jako jednego przestępstwa. Byłoby to nieuprawnione premiowanie sprawcy, ponieważ art. 12 k.k. nie przewiduje zaostrzenia wymiaru kary z powodu wielości objętych nim zachowań.
Brzmienie art. 12 k.k. przesądza o tym, że czyn ciągły charakteryzuje się jednym zamiarem (tym samym, a nie takim samym) obejmującym wszystkie elementy składowe. Nie spełnia kryteriów czynu ciągłego przypadek, w którym poszczególne zachowania sprawcy nie zostały objęte jednym, z góry powziętym zamiarem, lecz zostały dokonane z identycznym zamiarem, takim samym w odniesieniu do każdego zachowania, lecz nieistniejącym z góry, a pojawiającym się sukcesywnie przy podejmowaniu każdego kolejnego zachowania. Podobnie nie stanowi wypełnienia przesłanki podmiotowej, określonej w art. 12 k.k., sytuacja, gdy sprawca dopuszcza się kilku lub kilkunastu zachowań z odnawiającym się w odniesieniu do każdego z nich zamiarem.