Interpretacja fragmentu KRYTYKI PRAKTYCZNEGO ROZUMU Immanuela Kanta

Immanuel Kant w utworze Krytyka praktycznego rozumu opisuje rodzaj rozumu, który nazwał praktycznym, którego

domena są niepowtarzalne prawdy dotyczące sfery moralności i etyki. Niepowtarzalne, czyli oczywiste i bezdyskusyjne tak

jak twierdzenia matematyczne. Tymi prawdami kieruje się człowiek ustalając własne prawo moralne,czyli zasady właściwego postępowania . Człowiek robi to ponieważ ma wewnętrzny przymus, nieodwołany nakaz,względem samego siebie, postępowania wg określonych reguł i nazywa się ten `przymus' imperatywem kategorycznym. Wgłębiając się w to pojecie i filozofie autora warto zaznaczyć, ze Kant uważał za naczelna zasadę postępować wg takich reguł, jakie chcielibyśmy,aby były prawem powszechnym. W przytoczonym fragmencie Kant skupia swoja uwagę na najważniejszych rzeczach pochłaniających ludzki umysł( otaczający go świat i rozum), na ukazaniu wartości człowieka we wszechświecie ze względu na posiadany rozum, a także na pokazaniu różnicy w odczuwaniu i odbieraniu świata poprzez rozum i zmysły.

Stwierdzenie `niebo gwiaździste nade mną' określa cały wszechświat, w którym żyje człowiek. Autor kilkakrotnie podkreśla jego ogrom i potęgę (`nieprzejrzana dal ze światami nad światami i systemami systemów(...)bezgraniczne czasy(...),(...)planecie będącej jedynie punktem we Wszechświecie...'). Człowiek zdaje sobie wiec sprawę z wielkości otaczającego go świata pod względem zarówno geograficznym jak i historycznym. Widzi go, słyszy, odczuwa za pomocą swej zmysłowości. Podziwia go tym więcej im dłużej się nad nim zastanawia. Jednak równie mocno i głęboko podziwia swój rozum, swoja osobowość, swoje wnętrze, którego nie widzi za pomocą zmysłu wzroku. Jest to rzecz niewidzialna, ale potężna i umiejscawia człowieka w świecie, który nie ma końca. Być może dlatego, że człowiek zawsze będzie miał zdolność myślenia? Dodatkowo bycie osoba inteligentna wg autora sprawia ze człowiek pozostaje w związku ze światem nie przypadkowo.

---