Charyzmaty Odnowy w Duchu Świętym
Charyzmaty nie oznaczą żadnego naturalnego daru, czy talentu; termin ten określa nadnaturalne dary Ducha św. O ich istnieniu dowiadujemy się z 1 Listu św. Pawła do Koryntian; Wszystkim zaś objawia się Duch dla wspólnego dobra. Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania przez tego samego Ducha, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i w wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków. Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu, jak chce /1 Kor 12, 7-11/
Omówimy kilka najczęściej spotykanych.
Dar języków. W zasadzie uzdalnia on daną osobę do modlitwy w języku, którego nigdy przedtem się nie uczyła. Nie znaczy to, że opanowała ona ów język, gdyż nie od niej zależy, co będzie mówić, ani też nie rozumie tego, co mówi. Z jednej strony św. Paweł mówi wyraźnie, że ten, który mówi w językach, ani sam nie rozumie siebie, ani inni go nie rozumieją, chyba, że ktoś z uczestników Odnowy posiada dar tłumaczenia. Z drugiej strony, Łukasz, uczeń Pawła mówi, że w dniu Zesłania Ducha św. tych, którzy mówili językami rozumieli cudzoziemcy wówczas obecni w Jerozolimie. Zazwyczaj jest jednak tak, że język, którym ktoś się posługuje, pozostaje niezrozumiały dla słuchaczy. Dar języków najczęściej budzi podejrzenia i jest najbardziej wykpiwany.
Warto wiedzieć, że ten dar służy najczęściej modlitwie, a nie przekazywaniu. Informują o tym poniższe fragmenty Słowa Bożego
Ten, bowiem kto mówi językiem, nie ludziom mówi, lecz Bogu / 1 Kor 14,2 /
Gdy bowiem nie umiemy się modlić tak jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami / Rz 8,26/.
Wierzymy, że modląc się w językach wypowiadamy takie prośby, które są najbardziej adekwatne w danej sytuacji. Podczas używania tego daru, modlący się nie traci kontroli ze światem, ale zachowuje pełną świadomość.. Większość osób, która otrzymała ten dar może nie tylko modlić się, ale także śpiewać w danym języku. Zamiast przykrej dla ucha kakofonii, jakiej można oczekiwać, powstaje harmonijna symfonia.
Dar tłumaczenia języków. Polega na przekazywaniu wiadomości, jakie pragnie zakomunikować Duch św. w językach. W pewnych momentach modlitwy jeden z obecnych może powiedzieć kilka niezrozumiałych zdań, które będą wiadomością od Jezusa, obecnego zawsze wśród swego ludu zebranego w Jego imię. Osoba, która otrzymuje takie zadanie, czuje, że w jej usta wkładane są kolejno słowa, jedno po drugim, tzn. po wypowiedzeniu na głos pierwszego, nasuwa się następne i tak dalej. Po zakończeniu przekazywania wiadomości w językach, grupa powinna pozostać w ciszy do momentu, w którym duch zechce kogoś obdarować darem tłumaczenia.
To właśnie o przekazy w językach i ich tłumaczenia miał kiedyś pretensje św. Paweł, pisząc do Koryntian: Jeżeli ktoś korzysta z daru języków, to niech mówią kolejno dwaj, najwyżej trzej , a jeden niech tłumaczy! Gdyby nie było tłumacza, nie powinien mówić na zgromadzeniu; niech zaś mówi samemu sobie i Bogu /1 Kor 14, 27-28/
Dar tłumaczenia nie jest literackim przekładem wiadomości. Jest to zupełnie oddzielny dar, który nadaje sens całości, a nie tłumaczy poszczególnych słów.
Dar Proroctwa to specjalna wiadomość z nieba. Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz jeszcze znieść tego nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy i oznajmi wam rzeczy przyszłe ./J 16,12-13/
Jezus ma nam wiele do powiedzenia, a Duch św. ma za zadanie przekazać nam to, co słyszy. Posługuje się przy tym ludźmi. Podsuwa, zatem słowa, które są zrozumiałe dla wszystkich. To jest właśnie proroctwo: mówić w imieniu Boga, przesłać specjalną wiadomość wspólnocie od Pana, a wszystko w bezpośredniej inspiracji ze strony Ducha św. Na ogół proroctwa, które słyszymy na spotkaniach modlitewnych, są to słowa dodające odwagi, napomnienia. Tak rzeczywiście pojmował je też św. Paweł: Ten zaś, kto prorokuje, mówi ku zbudowaniu ludzi, ku ich pokrzepieniu i pociesze. /1 Kor 14,3/. Św. Paweł upomina nas: Ducha nie gaście, proroctwa nie lekceważcie! Wszystko badajcie, a co szlachetne- zachowujcie! /1 Tes 5,19-21/
Dar Uzdrawiania Sam Jezus nieraz pokazywał związek między grzechem a chorobami, dając w ten sposób do zrozumienia, że nasze grzechy mogą powodować utrzymywanie się choroby. Paralitykowi, którego spuszczono przez dach do pomieszczenia, w którym On nauczał, powiedział najpierw te słowa: Odpuszczają ci się twoje grzechy /Łk 5,20/. Innemu choremu, którego spotkał w pobliżu sadzawki Betesda po przywróceniu mu zdrowia, zalecił: Oto wyzdrowiałeś. Nie grzesz już więcej, aby ci się coś gorszego nie przydarzyło /J 5,14/
Aby otrzymać uzdrowienie powinno się spełnić kilka warunków:
Chory powinien przede wszystkim pragnąć uzdrowienia.
Chory powinien sam prosić Jezusa o uzdrowienie.
Chory powinien prosić o uzdrowienie z wiarą, ponieważ wiara jest jednym z najważniejszych warunków i tego zawsze domagał się Jezus od chorych, którzy się do Niego zwracali. Tym, którzy w Niego wątpili, nie mógł pomóc: I nie zdziałał tam cudów, z powodu ich niedowiarstwa. /Mt 13,58/ ; I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich. Dziwił się też ich niedowiarstwu. /Mk 6,5-6/.
Chory powinien modlić się z łagodnością i pogodą ducha, a nie wśród jęków i łez..
Usunąć inne ewentualne przeszkody. Jest to bardzo ważny warunek uzdrowienia. Należy usunąć te przeszkody, które blokują Bożą interwencję. Mogą to być grzechy śmiertelne jeszcze nie wyznane, bądź takie, za które nie przepraszaliśmy i nie prosiliśmy o przebaczenie; uporczywa niechęć do przebaczenia innym; intensywne odczucie nienawiści lub urazu do kogoś; chęć zemsty itp. Inną poważną przeszkodą może być brak gotowości przemiany życia po odzyskaniu zdrowia, albo zbyt słabe pragnienie zmiany na lepsze. Święty Paweł mówi przecież: Ciało nie jest dla rozpusty, lecz dla Pana, a Pan dla ciała. /1 Kor 6,13/, a niektórzy chcieliby mieć ciało zdrowe, żeby powrócić do grzesznego życia. Oczekują cudu, a nie cudownego Boga. Uzdrowienie nie jest celem samym w sobie, ale ma służyć celom wyższym: nawróceniu i całkowitemu uwolnieniu człowieka spod władzy szatana.
Dar wiary umożliwia osobie wierzyć i powołać się na moc Boga z całą pewnością, która wyłącza zwątpienie.
Dar rozróżniania duchów w wyniku, którego człowiek potrafi poznać źródło inspiracji lub działania. Od, jakiego pochodzą Ducha.
CHARYZMATY SĄ DLA WSZYSTKICH. Ogłosił to uroczyście św. Piotr, jako głowa Kościoła, w swym pierwszym, oficjalnym wystąpieniu w dzień Pięćdziesiątnicy, cytując proroctwo Joela, które w owym momencie zostało spełnione: Bo dla was jest obietnica i dla dzieci waszych, i dla wszystkich, którzy są daleko, a których powoła Pan Bóg nasz. /Dz 2,39/. Jaka obietnica? Ta ogłoszona dużo wcześniej przez proroka: I wyleję potem Ducha mego na wszelkie ciało, a synowie wasi i córki wasze prorokować będą, a starcy wasi będą śnili, a młodzieńcy wasi będą mieli widzenia. Nawet na niewolników i niewolnice wyleję Ducha mego w owych dniach. /Joel 3, 1-2/.
Istotnie, tego dnia Duch Święty rozlał swoje dary, obejmując nimi poszczególnych członków Mistycznego Ciała, ponieważ wszyscy są przeznaczeni do kontynuowania misji Chrystusa na ziemi, przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.
Jak wiemy, misja Chrystusa sprawowana była trojako: przez głoszenie Dobrej Nowiny, uzdrawianie chorych i uwalnianie opętanych, co daje ostatecznie całkowite wyzwolenie człowieka z każdego rodzaju uzależnienia, czy to duchowego, czy cielesnego. Tę samą misję Jezus powierzył Apostołom /J 20,21/ , ale nie tylko tym Dwunastu, którzy zawsze znajdowali się na przedzie, ale także i tym ze wszystkich epok historii, a więc i żyjącym w ostatnich czasach, aby głosić Ewangelię wszelkiemu stworzeniu i dojść z nią do krańców ziemi.
Spełniając przez wieki tę samą misję nie można obyć się bez tych samych pełnomocnictw. Ale nie tylko Apostołowie obdarzeni zostali ową niezwykłą mocą. Jezus obiecał ją każdemu, kto w Niego uwierzy: Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą - w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże będą brać do rąk i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą i ci odzyskają zdrowie. /Mk 16, 17-18/. Ten tekst to nic innego, jak przykład potwierdzający tezę, że każdy wierzący może dokonać wszystkich cudów, które uczynił niegdyś Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam - kto we mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, które ja dokonuję, owszem i większe od tych uczyni, bo Ja idę do Ojca. / J 14,12/.
A więc te same dzieła może dokonać każdy wierzący w Chrystusa. Jego obietnice nie mogą się przecież skończyć.
Drogi Bracie, droga Siostro... Duch Święty sam przebija się do Ciebie prosto z nieba, z całą pełnią swoich darów i pragnie służyć Tobie i przez Ciebie, jak służył pierwszym Apostołom, aby dokonały się najwspanialsze, cudowne rzeczy!
Nie martw się, jeśli mimo Twojego poświęcenia się, nie doświadczysz od razu całej pełni. Po chrzcie w Duchu św. wszystkie charyzmaty są Twoje, ale potencjalnie, to znaczy w gotowości do ujawnienia się. Bądź pewien! Duch Boży bardziej jest skłonny dać Ci swe dary, niż Ty je przyjąć.
3