ĆWICZENIA REWALIDACYJNO-WYCHOWAWCZE
Tematyka zajęć rewalidacyjnych opiera się głównie na rozwijaniu procesu komunikacji z otoczeniem i rozwijaniem samodzielności, szczególnie czynności samoobsługowych w takim stopniu, na ile pozwala rozwój psychofizyczny. Uwzględniono także wycieczki po okolicy jako najlepszą możliwość poznania przedmiotów i zjawisk w naturalnym środowisku. Tematyka zajęć została opracowana według poszczególnych sfer aktywności życiowej.
Sfera aktywności:KOMUNIKOWANIE SIĘ |
|||
Cele terapeutyczne |
Ćwiczenia rewalidacyjne |
Środki dydaktyczne |
Uwagi |
|
|
|
Stosowanie metody terapi ustno-twarzowej Castillo-Moralesa. |
Sfera aktywności: SPRAWNOŚĆ MOTORYCZNA |
|||
|
Wyczuwanie brzucha, pleców i pośladków:
Wyczuwanie rąk i nóg:
Wyczuwanie całego ciała:
|
|
Wszystkie ćwiczenia wykonywane z pomocą nauczyciela. |
|
|
|
Wszystkie ćwiczenia wykonywane z pomocą nauczyciela |
Sfera aktywności: SAMOOBSŁUGA |
|||
|
|
|
Wszystkie ćwiczenia wykonywane z pomocą nauczyciela. Dzbanek nie może być za ciężki. |
Sfera aktywności: ZACHOWANIA SPOŁECZNE |
|||
|
|
|
Ze względów bezpieczeństwa czynności wykonywane są pod ścisłym nadzorem nauczytciela. |
Sfera aktywności: FUNKCJE POZNAWCZE |
|||
|
|
|
Wykorzystywane elementy metod:
|
WNIOSKI DO DALSZEJ PRACY
Autorski program zajęć rewalidacyjno - wychowawczych przygotowałam najrzetelniej, jak potrafiłam. W miarę zaistniałych potrzeb będzie on przeze mnie modyfikowany i ulepszany.
Dzięki długoletnim doświadczeniom w pracy z dziećmi niepełnosprawnymi wiem, że zestawy ćwiczeń, jakie zaplanuję przeprowadzić w danym tygodniu pracy, będę musiała zawsze dopasowywać do zastanego stanu emocjonalnego mojej uczennicy, jej zdrowia. Ponadto Przy tak dużej niepełnosprawności intelektualnej dziewczynki nie jestem w stanie przewidzieć efektów mojej pracy. Dlatego, na bieżąco, będę prowadziła notatki, zaznaczając odniesione sukcesy i porażki. Będę też zapisywała uwagi, wskazówki i zalecenia, które wykorzystam w dalszej pracy z uczniem. W każdej problematycznej sytuacji dotyczącej dziecka, będę w miarę moich możliwości, służyła jego rodzinie pomocą, radą i wsparciem psychicznym. Będę również nadal doskonaliła swój warsztat pracy w zakresie pracy z głęboko upośledzonymi.
LITERATURA
Bogdanowicz M., Kisiel B., Przasnysza M. [1992] Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka. Warszawa: WSiP.
Kielin J. (red.). [2002] Rozwój daje radość. Terapia dzieci upośledzonych umysłowo w stopniu głębokim. Gdańsk: GWP.
Kielin J. [2003] Jak pracować z rodzicami dziecka upośledzonego. Gdańsk: GWP.
Knill C. [1995] Programy aktywności. Podręcznik. Warszawa: CMPP-P.
Kwiatkowska M. [1997] Dziecko głęboko niezrozumiane. Warszawa: Oficyna Literatów i Dziennikarzy
Żółkowska T. (red.). [2000] Rehabilitacja osób z głębszym stopniem upośledzenia umysłowego. Kręgi poszukiwań. Szczecin: US.
Plan zajęć rewalidacji indywidualnej na rok szkolny 2005/2006
PLAN TYGODNIA |
|||
PONIEDZIAŁEK |
WTOREK |
CZWARTEK |
PIĄTEK |
|
|
|
|
ROZWÓJ SPOŁECZNY
Cele:
Poszerzenie możliwości porozumiewania się z Olą.
Poszukiwanie nowych form porozumiewania się.
Sposób realizacji:
Ćwiczenie wykonywania prostych poleceń: weź, siadaj, wstawaj, dotknij, spójrz, patrz na mnie.
Ćwiczenia wykonywania gestu powitania i pożegnania.
Słuchanie głośnej, rytmicznej muzyki lub cichej i spokojnej w zależności od nastroju.
Pokazywanie kolorowych kartek lub świecenie kolorową latarką /elementy chromoterapii/
Mówienie w odpowiedniej do nastroju Oli tonacji.
Ćwiczenia dotykania i głaskania innych ludzi.
Powtarzanie gestów, prowadzenie dłoni (po ok.30 s. odczekanie aż sama podejmie gest).
Reagowanie na imię.
Wymuszanie wykonywania po nas niektórych czynności np. przechylamy dziecko mówiąc bum, powtarzamy tą czynność kilka razy, następnie opóźniamy przechylanie dziecka, czekając aż dziecko zrobi to samo itp.
MOTORYKA DUŻA I MAŁA
Cele:
Doskonalenie umiejętności stania i wstawania.
Doskonalenie umiejętności poruszania się.
Kształtowanie umiejętności manipulacyjnych.
Kształtowanie umiejętności poruszania ręką lewą.
Sposób realizacji:
Staje z pomocą nauczyciela.
Nauczyciel pomaga dziecku, aby z pozycji siedzącej wstało i chwilę stało samodzielnie.
Chodzi podtrzymywane za prawą rękę, za biodra oraz pod pachami.
Dziecko przemieszcza się z pozycji na plecach do pozycji na brzuchu i odwrotnie.
Dziecko leży na brzuchu, a nauczyciel pomaga mu podnieść tułów od podłoża.
Bierze przedmiot do ręki i puszcza go.
Potrafi włożyć różne palce do otworów.
Nauka trzymania przedmiotów w lewej ręce.
Włączanie lewej ręki podczas zabaw typu „kosi-kosi, siała baba mak”.
KOMUNIKOWANIE SIĘ
Cele:
Kształtowanie umiejętności nadawania informacji.
Kształtowanie umiejętności odbioru informacji.
Sposób realizacji:
Sygnalizowanie informacji przez dziecko o potrzebach, stanach emocjonalnych za pomocą gestów.
Słuchanie i wykonywanie poleceń.
Słuchanie taśm z nagraniami różnych efektów akustycznych.
Słuchanie nagłego, głośnego dźwięku np. trąbki.
Słuchanie ludzkiej mowy np. mamy, nauczyciela, radia.
Kojarzenie polecenia z czynnością np. daj rękę, popatrz na mnie.
STYMULACJA SENSOMOTORYCZNA
Cele:
Rozwiniecie u dziecka globalnego odczuwania bodźców dotykowych.
Rozwiniecie u dziecka globalnego odczuwania bodźców wzrokowych.
Rozwiniecie u dziecka globalnego odczuwania bodźców węchowych i smakowych.
Sposób realizacji:
Nacieranie ciała dziecka szorstkim ręcznikiem, szczotkowanie dość twardą szczotką, pędzlem, gąbką.
Dostarczanie ciepłych i zimnych bodźców (lód, świeczka, nadmuch ciepłym i zimnym powietrzem).
Stosowanie masażu twarzy, ust itp.
Nauka wodzenia wzrokiem za przedmiotem, źródłem światła.
Nawiązanie kontaktu wzrokowego dziecka z nauczycielem.
Podawanie dziecku na zmianę artykułów spożywczych o przeciwnych smakach.
Zapoznawanie dziecka z różnymi zapachami.