W ciągu ostatniego półwiecza , procesy integracyjne państw zachodnio europejskich doprowadziły do zmian tej części kontynentu w światową potęgę gospodarczą. Formą organizacyjną tej potęgi jest Unia Europejska, której statutu oparty jest na trzech filarach. W nawiązaniu do tematu pracy pragnę zwrócić uwagę na filar II : Wspólną Politykę Zagraniczną i Bezpieczeństwa , w odniesieniu do Wielkiej Brytanii.
Europejska polityka bezpieczeństwa
"Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa obejmuje wszystkie te kwestie, które są związane z bezpieczeństwem Unii Europejskiej łącznie z docelowym określeniem wspólnej polityki obronnej, która mogłaby z czasem prowadzić do wspólnej obrony."
Naturalnym punktem odniesienia się brytyjskiej koncepcji bezpieczeństwa do pozimnowojennych stosunków stosunków między narodami był opracowany plan, który został utworzony w obawie przed bezpośrednim konfliktem zbrojnym (także nuklearnym) z ZSRR i jego sojusznikami. Polegał on na stopniowej redukcji wpływów Wielkiej Brytanii na arenie międzynarodowej: zmniejszania politycznej i militarnej obecności brytyjskiej w poszczególnych regionach Europy oraz ostatecznej utraty pozycji mocarstwa globalnego.
Wielka Brytania zachowała jednak atrybuty mocarstwowości (stałe miejsce w radzie ONZ, arsenał nuklearny), rzutowało to natomiast na sposób polityki bezpieczeństwa. Brytyjskie elity polityczne wywodziły przekonanie, że Londyn powinien akceptować większy stopień własnej odpowiedzialności za utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, niż to wynikało ze statusu Wielkiej Brytanii.
Po zakończeniu zimnej wojny dezaktualizowano niektóre z podstawowych parametrów kształtujących dotychczasową koncepcje bezpieczeństwa. Brytyjczycy mogli jednak zapewnić jeden z ważniejszych aspektów, mianowicie gotowość do przejmowania w pewnych okolicznościach , odpowiedzialność za kwestie bezpieczeństwa międzynarodowego w skali globalnychej.
Przemiany polityczne w państwach bloku wschodniego, w wyniku zmian politycznych powodowały, że prawdopodobieństwo wybuchu w Europie konfliktu zmniejszyło się. Pomimo takiego stanu zjawisk czujność i ostrożność Wielkiej Brytanii w obawie przed kruchością i zasięgiem tych działań, nie zmniejszyła się. Premier Margaret Thatcher
Zaangażowanie Wielkiej Brytanii w rozwój europejskiej polityki bezpieczeństwa (EPBiO) jest ukierunkowane na uczynienie z tej polityki efektywnego instrumentu uzupełniającego i wspomagającego Sojusz Północnoatlantycki. Wkład Wielkiej Brytanii w tej dziedzinie można zauważyć od roku 1997. W roku tym , wraz z dojściem władzy Partii Pracy i utworzenia rządu przez Tony'ego Blaira polityka w sprawie europejskiej współpracy w dziedzinie bezpieczeństwa uległa zmianie. Efektem tego było podpisanie brytyjsko-francuskiej Deklaracji w sprawie obrony europejskiej ( grudzień 1998r. - St. Malo. ) w której prezydent Francji Jacques Chirac i premier Wielkiej Brytanii oświadczyli między innymi, że Unia Europejska powinna rozwijać „samodzielne zdolności wojskowe". Wielka Brytania uzyskiwała kontrolę nad kierunkiem EPBIO i kształtowania jej zgodnie z założeniami polityki zagranicznej państwa. Głównymi jej założeniami są : utrzymanie zaangażowania Stanów Zjednoczonych w Europie (Obecność USA w Europie jest niezbędna (np. ingerencja w Kosowie)). Zdaniem Brytyjskiego rządu , sojusz powinien zostać pozostać podstawą europejskiego systemu bezpieczeństwa. Takowa zależność tworzy wspólną politykę uzupełniającą i wspomagającą Sojusz Północnoatlantycki.
http://www.wojsko-polskie.pl