Polityka bezpieczeństwa wybranychpaństw europejskich

Narodowe polityki i strategie bezpieczeństwa:

Determinanty: +Czynnik geograficzny +Geopolityka, geografia i geostrategia +Historia i spuścizna historyczna +Kultura polityczna i strategiczna

Koncepcje strategiczne w dokumentach oficjalnych: 1 Strat. bezpieczeństwa narodowego” (USA, Wielka Brytania, Polska)

2 „koncepcje strat.” (Federacja Rosyjska)

3 „białe księgi” (Francja, Niemcy)

WPZiB od ostrożnej dyplomacji do polityki obronnej:Unia staje się coraz bardziej znaczącym drugim filarem bezpieczeństwa Europy. Kraje zacieśniają swoją współpracę w kwestiach bezpieczeństwa. Członkostwo w NATO i UE w dużej mierze się pokrywa, a 21 państw europejskich równocześnie należy do obu org. 1954 r. pierwsze próby stworzenia EWO. UZE 1955 -2010 forum konsultacji polityki zagranicznej i obronnej. Podstawą do utworzenia późniejszej EPBiO stał się Traktat z Maastricht, który w 1992 roku zbrojnym ramieniem UE uczynił UZE, a którego II filar wprowadzał WPZiB. 1992 -poszerzeniem kompetencji UZE o realizacje tzw. zadań petersberskich obejmujących akcje humanitarne i ratownicze, misje utrzymywania pokoju oraz misje zarządzania kryzysowego wraz z przywracaniem pokoju. Na mocy Traktatu Amsterdamskiego z 1997 r. misje petersberskie UZE włączone zostały do katalogu zadań UE. Podejmowane od `93 r. ograniczone rozmiarami operacje petersberskie, mające na celu ograniczanie wojen domowych na terenie b. Jugosławii i stabilizowanie Albanii, okazały się zadaniami zbyt trudnymi dla słabej militarnie i podzielonej politycznie UZE. Postanowienia Rady Europejskiej, przyjęte w czerwcu 2000 r, stworzyły ramy współpracy UE w zakresie EPBiO z państwami trzecimi, w tym europejskimi członkami NATO, nie należącymi do UE. Na szczycie UE w grudniu 2001 r. ogłoszono częściową operacyjność EPBiO. W 2003 r. Rada Europejska przyjęła Europejską Strategię Bezp.

"Bezpieczna Europa w lepszym świecie".

Dokument za 3 podstawowe cele UE uznaje: 1.wniesienie wkładu w stabilizację i dobre rządzenie w najbliższym sąsiedztwie Unii, 2. tworzenie porządku międzynarodowego opartego na efektywnym multilateralizmie, 3. przeciwdziałanie zagrożeniom nowym jak i tradycyjnym. Porozumienie Berlin Plus 2003 r. UE i NATO - pakiet porozumień na które składają się: 1.umowa w sprawie wymiany informacji niejawnych 2. zapewnienie UE dostępu do planowania operacyjnego NATO oraz określonych sił i wspólnych zasobów NATO; 3. europejskie opcje dowodzenia w ramach NATO dla operacji prowadzonych przez UE, w tym rozwinięcie europejskiej roli Zastępcy Naczelnego Dowódcy Sił Sojuszniczych NATO w Europie i adaptacja systemu planowania obronnego NATO uwzględniającego dostępność sił dla operacji UE - w praktyce wykorzystywany w Bośni i Hercegowinie na potrzeby wojskowej operacji UE. 2008 Raport Solany -Utrzymanie bezpieczeństwa w zmieniającym się świecie: UE dokonała istotnego postępu w ostatnich pięciu latach. Ale, wdrożenie Europejskiej Strategii Bezpieczeństwa wciąż nie zostało ukończone. UE musi być jeszcze spójniejsza i aktywna i jeszcze bardziej wzmocnić swoje zdolności. Założenia Celu Operacyjnego UE 2010. W czerwcu 2004 r. przyjęto Cel Operacyjny UE 2010, który wyznaczył kierunki rozwoju wojskowych zdolności reagowania kryzysowego UE. Zawierał on koncepcję stworzenia sił szybkiego reagowania UE (Grup Bojowych). Postanawiał o powołaniu Europejskiej Agencji Obrony. W 2008 r. Rada Europejska przyjęła deklarację w sprawie wzmocnienia zdolności w dziedzinie EPBiO. Podczas spotkania Ministrów Obrony Polski, Francji i Niemiec w Wieliczce 2006 r. zadeklarowano gotowość utworzenia do 2013 r. weimarskiej GB. W 2007 r. ministrowie obrony narodowej Grupy Wyszehradzkiej zadeklarowali wolę utworzenia Wyszehradzkiej Grupy Bojowej z udziałem Ukrainy do 2015 r. Zmiany wprowadzone przez Traktat z Lizbony 2009 r. wszedł w życie Traktat Lizboński. Zniósł trójfilarową strukturę UE. Postanowienia dot. WPBiO znalazły się w V rozdziale TUE. Najistotniejsze rozwiązania w tym obszarze to: 1. Wprowadzenie Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony do tekstu Traktatu w jako Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony. 2. Potwierdzenie zobowiązania do stopniowego kształtowania wspólnej polityki obronnej, która może prowadzić do wspólnej obrony. Jednomyślność pozostaje normą w obszarze WPBiO. 3. Zobowiązanie do udostępniania przez państwa członkowskie wojskowych i cywilnych zdolności w celu realizacji WPBiO. 4. Umieszczenie w tekście Traktatu paragrafów dot. funkcjonującej już wcześniej Europejskiej Agencji Obrony, określającej wymogi operacyjne i wspierającej środki ich realizacji, bierze udział w określaniu europejskiej polityki w zakresie zdolności i uzbrojenia, wspomaga Radę w ocenie poprawy zdolności wojskowych i wzmacnia bazę przemysłową i technologiczną sektora obrony 5. zasada i praktyki jednomyślności w sprawach dot. obronności, w tym w przypadku decyzji dot. podjęcia misji. 6. Danie możliwości państwom, które spełniającym wyższe kryteria zdolności wojskowej i które zaciągnęły w tej dziedzinie dalej idące zobowiązania mając na względzie najbardziej wymagające misje, ustanowienia stałej współpracy strukturalnej w ramach Unii 7. Powierzenie wykonania misji grupie państw członkowskich. 8. Poszerzenie zakresu tzw. Zadań Petersberskich, dla realizacji których WPBiO została powołana. Zadania te obejmują: wspólne działania rozbrojeniowe, misje humanitarne i ratunkowe, misje wojskowego doradztwa i wsparcia, misje zapobiegania konfliktom i utrzymywania pokoju, misje zbrojne służące zarządzaniu kryzysowemu, w tym misje przywracania pokoju i operacje stabilizacji sytuacji po zakończeniu konfliktów. 9.Wprowadzenie klauzuli solidarności w przypadku ataku terrorystycznego, klęski żywiołowej lub katastrofy spowodowanej przez człowieka. 10.Legitymacja parlamentarna i nadzór Parlamentu Europejskiego nad obszarem WPZiB/WPBiO

NIEMCY

Polityka bezpieczeństwa Niemiec po zjednoczeniu (najważniejsze etapy): 1.rozstrzygnięcie Federalnego Trybunału Konstytucyjnego Federalnego 1994 r 2.Biała Księga 1994 r.3.2001 rok nowa polityka bezpieczeństwa i pakiet antyterrorystyczny 4.zgoda Bundestagu na wykorzystanie niemieckich samolotów Tornado w operacji NATO przeciwko Serbii w `99 r.

Głównymi celami polityki Niemiec były:

1.Ochrona obywateli niemieckich przed próbami szantażu polit.i niebezpieczeństwami płynącymi z zewnątrz 2. dążenie do stabilizacji militarnej i integracji w Europie 3.Obrona Niemiec i ich sojuszników, 4. służenie sprawie pokoju na świecie i międzynarodowego bezp. zgodnie z postanowieniami Karty ONZ 5. Pomaganie w wypadku katastrof i klęsk żywiołowych oraz wspieranie akcji o charakterze humanitarnym. W poł. lat 90., zapisano konieczność redukcji SZ do 370 tys.

Na wypadek konieczności użycia sił do obrony terytorium Niemiec przewidywano zwiększenie liczebności armii do 650- 700 tys. Jednocześnie stworzono podział sił na 3 kategorie: Siły reagowania kryzysowego wypełnianiają swoje zadania w całym spektrum - do obrony terytorium sojuszu, także poza obszarem Niemiec, do przezwyciężania sytuacji kryzysowych oraz do przeprowadzenia operacji wsparcia działań pokojowych Misja sił reagowania kryzysowego miała być wykonywana na polecenie ONZ lub KBWE oraz w ramach NATO i UZE. Główne siły obrony większość niemieckich SZ są przeznaczone do obrony terytorium w ramach sojuszu - zależne od mobilizacji. Ich zdolność do przeprowadzenia mobilizacji i rozwinięcia mobilizacyjnego nie jest równomiernie rozłożona. Dopiero po okresie przygotowawczym trwającym 3 do 6 miesięcy oraz powołaniu i przeszkoleniu rezerwy przeobrażają się w związki taktyczne gotowe do użycia. Organizacja wojskowa tworzy we wszystkich rodzajach SZ, bazę dla szkolenia i tworzenia gotowości osobowej i materiałowej. W Białej Księdze przedstawiono też dwufazowy plan unowocześnienia armii:

1. Budowa SZ w nowych landach po rozwiązaniu Niemieckiej Armii Ludowej, redukcję sił o 1/3 ogólnej liczby żołnierzy w całych Niemczech, dyslokację i przygotowanie do nowych zadań. Faza ta miała zakończyć się osiągnięciem poziomu 370 000 żołnierzy w służbie czynnej w początku `94. 2. Przygotowanie do przyszłych zadań: zdefiniowanie zdolności i organizacji poszczególnych elementów struktury obronnej oraz funkcjonowanie w sytuacji, gdy ograniczana jest część budżetu federalnego przeznaczana na obronność.

Niemcy, chcą zasłużyć na stałe miejsce w Radzie Bezpieczeństwa ONZ dowodząc swojej lojalności w Afganistanie. Kampania na rzecz osiągnięcia tego celu rozpoczęła się na nowo w październiku 2010, kiedy RFN została wybrana przeważającą większością głosów na niestałego członka RB Narodów Zjednoczonych. Biała Księga 2006r.

1. Jednoznaczne opowiedzenie się za priorytetowa rolą NATO w niemieckiej doktrynie bezpieczeństwa 2. Sformułowanie celu polityki bezp. - ochrona interesów narodowych 3. instrumenty polityki bezp. - obok środków wojskowych, polityki zagranicznej i rozwojowej, polityka gospodarcza, ochrona środowiska, społeczna, finansowa i edukacyjna. 4. globalna koncepcja bezp. - zagrożenia zakłócenia w przepływie towarów i surowców, systemów komunikacji i dróg transportowych, zagrożenie bezp. energetycznego, międzynarodowy terroryzm i proliferację BMR Nowa Bundeswehra 1.W ramach wielonarodowych działań przyczynianie się do zapobiegania konfliktom międzynarodowym i rozwiązywanie kryzysów. 2. Zintegrowanie wszystkich instrumentów, służących bezpieczeństwu 3. Od opublikowania ostatniej Białej Księgi minęło 12 lat - w tym czasie w zmieniło się otoczenie międzynarodowe Niemiec i sama polityka rządu chadecko -liberalnego.

Wytyczne polityczno-obronne 1. Dbanie o narodowe interesy - przejmowanie międzynarodowej odpowiedzialności - wspólne kształtowanie bezp. 2. profesjonalizacja Bundeswehry i zwiększenie jej możliwości ekspedycyjnych przy jednoczesnym zmniejszeniu liczebności SZ i wprowadzeniu oszczędności. 3.Większe zaangażowanie w zagraniczne operacje wojskowe w celu m.in. wzmocnienia pozycji RFN na świecie, wobec sojuszników z NATO i UE. 4. Rosnąca asertywność Niemiec wobec sojuszników. Po raz pierwszy w dokumencie tego typu znalazł się zapis o tym, że podejmowanie decyzji o udziale lub nie uczestniczeniu RFN w zagranicznych operacjach wojskowych powinno być w przyszłości rozpatrywane pod kątem interesów niemieckich. 5. Reforma ma poprawić przygotowanie niemieckiej armii do zwalczania asymetrycznych zagrożeń i do prowadzenia działań o różnej intensywności. 6. Mimo zmniejszenia liczebności armii z 250 tys. do 170-185 tys. żołnierzy, resort chce zwiększyć możliwości wysyłania Bundeswehry poza granice kraju z obecnych 7 tys. do ok. 10 tys. żołnierzy. 7. W skład sił zbrojnych wejść ma ok. 170 tys. Żołnierzy kontraktowych i zawodowych oraz nieokreślona liczba żołnierzy pełniących ochotniczą służbę Konferencja bezpieczeństwa w Monachium2012 1.bezpieczeństwo energetyczne i surowcowe, kryzys finansowy i jego konsekwencje dla bezp. międzynarodowego, stosunki transatlantyckie, rosnąca w świecie rola krajów azjatyckich, przemiany na Bliskim Wschodzie a zwłaszcza w Syrii. 2.Minister spraw zagranicznych zaapelował do krajów UE, aby zwiększyły wysiłki w kwestii wypracowania wspólnej polityki bezpieczeństwa; opowiedział się za zwiększenie współpracy NATO z Rosją i dopuszczenie do udziału w unijnej polityce obronnej USA, Rosji i Turcji.
Aspekty polityki bezpieczeństwa w koncepcji rządu federalnego „Kształtowanie globalizacji - rozbudowa partnerstwa - dzielenie się odpowiedzialnością” 2012 1.Tzw koncepcja nowych sił kształtujących globalizację 2.Nowe państwa kształtujące globalizację 3.Oferta współpracy w różnych dziedzinach, w tym w kształtowaniu Bezp. - przede wszystkim zapobieganiu 4.Przykład - „Good Hope“ -bilateralna współpraca wojskowo- polityczna między RFN i Afryką Południową.

WIELKA BRYTANIA

Uwarunkowania polityki bezpieczeństwa Wielkiej Brytanii w latach 90-tych: 1. militarnej i polit. obecności brytyjskiej w poszczególnych regionach świata 2. stałe miejsce w Radzie Bezpieczeństwa ONZ 3. arsenał nuklearny 4. deklaracja gotowości do przejmowania, w pewnych okolicznościach, odpowiedzialności za kwestie bezp. m.nar. skali globalnej. Ocena sytuacji międzynarodowej: 1.M. Thatcher podkreślała, że celem GB jest wspieranie demokracji w państwach Europy Środkowej i Wschodniej -wątpliwości co do kierunku zmian 2.czasy wielkich przemian są okresami wielkiej niepewności". 3.Stosunek do zjednoczenia Niemiec - posiedzenie w Chequers 4.Koncepcje NATO - bez rozszerzenia 5.KBWE jako forum dyskusji nad politycznymi i militarnymi aspektami bezpieczeństwa europejskiego 6.W drugiej połowie lat 90., po przejęciu władzy przez Partię Pracy, treść „międzynarodowej misji" Wielkiej Brytanii została zdefiniowana przez ówczesnego ministra obrony Robertsona jako gotowość do pełnienia funkcji „siły na rzecz dobra" w stosunkach międzynarodowych. 7.Minister spraw zagranicznych R. Cook ogłosił, że GB będzie się kierowała „międzynarodową solidarnością" w zapobieganiu, rozwiązywaniu i wygaszaniu konfliktów międzynarodowych. 8. kluczowe znaczenie dla redefinicji brytyjskiej koncepcji bezpieczeństwa miały konflikty bałkańskie. 9.Znaczenie koncepcji T. Blaira z `98 roku Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa Główne dokumenty programowe: 1.Najważniejsze dotyczące tej problematyki dokumenty opracowane w I poł.lat 90. XX w. koncentrowały się na metodach zrealizowania oczekiwanej przez opinię publiczną tzw. dywidendy pokoju 2.W przyjętym w lipcu `90 roku studium ministerstwa obrony przyznano, że polityka bezp. i obrony nie powinna być formułowana wokół pojedynczego zagrożenia. 3.Obniżenie globalnych wydatków na obronność zakładał też ogłoszony w `94 r. raport ministerstwa obrony. 4.Zapowiedź przeprowadzenia gruntownej rewizji brytyjskiej koncepcji bezp. zawierał program wyborczy Partii Pracy. Jej realizacja rozpoczęła się po utworzeniu rządu premiera Blaira w ;97 r., a zakończyła w `98 r. prezentacją wyników Strat.. Przeglądu Obronnego. 5. Zmiana postrzegania istoty bezpieczeństwa jako pochodnej stabilności opartej na strachu na jego rozumienie jako procesu aktywnego zarządzania negatywnymi zjawiskami o mniejszej intensywności 6. bezp.Wielkiej Brytanii jako funkcja zachowania stabilności oraz zapewnienia wzrostu gospodarczego w kluczowych regionach (Europa, rejon Zatoki Perskiej i basen Morza Śródziemnego) 7. zapewnienia bezp. terytoriom zależnym oraz demonstrowania gotowości do reakcji na regionalny konflikt poza obszarem obowiązywania Traktatu waszyngtońskiego, np. w Zatoce Perskiej, na Bliskim Wschodzie oraz w Afryce Północnej. 8. Tzw. „szersze interesy" polegające na promocji demokracji i wolności, jednak nie w roli „światowego policjanta", lecz jako „siły na rzecz dobra" 9.W 2002 r, w reakcji na zamachy terrorystyczne 2001 roku, ministerstwo obrony opublikowało tzw. Nowy rozdział SDR. 10.Wielka Brytania będzie w miarę możliwości ubiegać ewentualne zamachy terrorystyczne oraz w ramach prawa występować przeciwko tym, którzy chronią terrorystów 11.Misje zagraniczne uznano za najlepszy sposób obrony własnego teryt. Za warunek sukcesu takich operacji uznano uprzednie zapewnienie bezp. obywateli i własnego terytorium. Biała księga Międzynarodowe priorytety Zjednoczonego Królestwa(03): 1.działanie na rzecz świata wolnego od terroryzmu i BMR 2. przeciwdziałanie nielegalnej imigracji, przemytowi narkotyków, zwalczanie przestępczości międzynarodowej; 3.budowa opartego na rządach prawa ładu międzynarodowego, pozwalającego na skuteczne rozwiązywanie sporów i zapobieganie konfliktom; 4.zapewnienie bezpiecznego sąsiedztwa UE; 5.ochrona brytyjskich interesów gosp. w warunkach wolnorynkowej gospodarki światowej; 6. przyczynianie się do zrównoważonego rozwoju opartego na demokracji, praktykach „dobrych rządów" i prawach człowieka 7. zapewnienie bezp. dostaw surowców energetycznych; 8. zapewnienie bezp. i „dobrych rządów" brytyjskim terytoriom zależnym. Biała księga Ministerstwa Obrony z 2003 r. „Zapewnianie bezpieczeństwa w zmiennym świecie 1.terroryzm międzynarodowy 2.proliferacja BMR 3.skutki zjawiska upadku państw, zwłaszcza w regionach bliskich granicom Państw -członków NATO oraz w Afryce. 4. Przeludnienie, napięcia na tle etnicznym i religijnym, rywalizacja o ograniczone zasoby surowców naturalnych 5.Groźba wybuchu wewnątrz- lub międzypaństwowych konfliktów, których ewentualna internacjonalizacja w skali regionu doprowadziłaby do zagrożenia brytyjskich interesów gospodarczych i politycznych.

6.Biała Księga Ministerstwa Spraw Zagranicznych z 2006 r. potwierdziła w dużej mierze te zagrożenia.

Cele polityki bezpieczeństwa: 1.Redukcja zagrożenia terroryzmem międzynarodowym 2.Zapobieganie proliferacji BMR 3. Zapewnienie bezp. i stabilności wybranych regionów 4.Udział w misjach zagranicznych w związku z +interesem narodowym + Położeniem geograficznym regionu + też w przypadku braku mandatu RB ONZ

Znaczenie i funkcjonowanie special relationship z USA Po zakończeniu zimnej wojny. Wieka Brytania kontynuowała specjalne partnerstwo z USA ( m. in poparcie rozwiązania kryzysu w Zatoce Perskiej w latach 90-91). Państwa kontynuowały też ścisłą współpracę wywiadowczą i pozostały zgodne co do tego, że bezp. obszaru euroatlantyckiego powinno opierać się na dalszym istnieniu NATO „Specjalne stosunki" uległy pewnemu rozluźnieniu, m.in. w związku z dążeniem administracji Busha, a później także Clintona, do uczynienia zjednoczonych Niemiec głównym europejskim sojusznikiem USA. Poparcie wzrosło ponownie w wojnie z terroryzmem. Postawa Wielkiej Brytanii wobec wojny z terroryzmem świadczy o żywotności „specjalnych stosunków" w ich warstwie dotyczącej podobieństwa sposobu postrzegania kluczowych problemów dla bezp. M.nar. oraz metod ich rozwiązywania. w czerwcu 2003 roku minister obrony G. Hoon za warunek udziału Wielkiej Brytanii w większych operacjach militarnych uznał współudział USA. Czynnikiem dodatkowo spajającym „specjalne stosunki" na początku XXI wieku były dobre relacje osobiste między premierem Blairem a prezydentem Bushem.

Atlantycyzm w brytyjskiej polityce bezpieczeństwa a stanowisko wobec EPBiO:

1.W trakcie Konferencji Międzyrządowej zakończonej przyjęciem Traktatu z Maastricht GB była przeciwna włączeniu kompetencji w sprawach polityki obronnej w zakres WPZiB. 2. Opowiadano się za stworzeniem europejskich zdolności wojskowych wyłącznie poprzez NATO stąd aktywny udział w rozwoju koncepcji Europejskiej Tożsamości Bezpieczeństwa i Obrony i Połączonych Sił Wielonarodowych do Zadań Specjalnych. 3. Przełom październik 1998 roku podczas nieformalnego szczytu przywódców UE. Premier Blair zadeklarował, że Londyn opowie się za przyznaniem UE pewnych zadań w dziedzinie obronności, pod warunkiem że zwiększeniu unijnych kompetencji będzie towarzyszyło wyposażenie jej w wiarygodne zdolności militarne, działania UE będą koordynowane na szczeblu międzyrządowym oraz że krok ten nie doprowadzi do osłabienia NATO. Istotą inicjatywy Blaira był zamiar stabilizowania więzi transatlantyckiej. Modyfikacja doktryny odstraszania nuklearnego Zamiar utrzymania niezależnego potencjału odstraszającego podtrzymano w SDR. Zapowiedziano wówczas, że arsenał brytyjski nie przekroczy 200 głowic, a system „Trident" zostanie przystosowany do możliwości wykonywania ograniczonych w skali)uderzeń nuklearnych. Oznaczało to gotowość do użycia broni nuklearnej także w ramach odpowiedzi na atak konwencjonalny i ostrzeżenia agresora przed pełnowymiarowym strategicznym uderzeniem nuklearnym. Brytyjski potencjał odstraszający będzie istniał, dopóki broń nuklearna będzie znajdowała się w posiadaniu państwa mogącego stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa Wielkiej Brytanii. Dyplomacja obronności: 1.celem długofalowym jest oprócz zapobiegania konfliktom budowa pozytywnego międzynarodowego wizerunku Wielkiej Brytanii jako „siły na rzecz dobra". 2. Zmiana koncepcji po 2010 roku: +Zwiększanie dystansu wobec USA +Odrzucenie bandwagoning w stosunkach wobec Ameryki, mimo, ze pozostaje ona głównym sojusznikiem. Strategiczny Przegląd Obronny SDR 2010 1. przewiduje wprawdzie budowę zamówionych przez rząd Partii Pracy lotniskowców do 2016, równocześnie zakłada plan oszczędnościowy w dobie kryzysu. 2. Istotne redukcje - brytyjski potencjał nuklearny ma zostać zredukowany ze 160 do 120 głowic. Redukcja liczebności armii do 2015 o 17 000 żołnierzy do 158.000 3. SDR wymienia jako najważniejsze zagrożenia dla Wielkiej Brytanii ataki cyberterrorystyczne, terroryzm międzynarodowy oraz klęski żywiołowe. 4.Rząd Camerona ma bardziej pragmatyczne i realistyczne podejście do polityki bezp. 5. Podkreślenie znaczenia Francji jako europejskiego partnera strat.-Bilateralna umowa obronna z 2010. 6. Oprócz Francji specjalne partnerstwo z Niemcami 7. Regionalne interesy - Indie i Chiny. 8. Zwiększenie znaczenia Commonwealthu.

FRANCJA

Przesłanki redefinicji bezpieczeństwa po zimnej wojnie: strat., finansowe, socjol.

Nowe środowisko strat. charakteryzowało się istnieniem 3 typów zagrożeń klasycznych: 1. zagrożenia wynikające z bezładu, który powstał po rozpadzie Układu Warszawskiego - wybuch nacjonalizmów i agresji; 2. zagrożenia ze strony „państw zbójeckich", które mogłyby stać się niekontrolowanym źródłem destabilizacji; 3. zagrożenia, których źródłem są zamorskie terytoria Francji Nowe zagrożenia: 1. dysproporcje związane z nierównomiernym rozwojem i wynikające z nich ryzyko konfliktów 2. zagrożenia dla bezp. państwa, jego organizacji społecznej i życia gospodarczego (mafia, wywiad gospodarczy, akty terroru, niepokoje społeczne); 3. wojna gospodarcza i technologiczna; 4. migracje międzynarodowe; 5. bezp. informacyjne; 6. konstytuowanie się prawa do interwencji; 7. hegemonia jednego modelu kulturowego.

Strategie Francji w obecnej sytuacji międzynarodowej: 1.możliwość rozmieszczenia znacznych sił; .2 zdolność autonomicznej oceny sytuacji konfliktowych; 3. umiejętność pełnienia roli państwa przewodniego w koalicji; 4.aktywna działalność dyplomatyczna
Dokumenty programowe: 1.Białe Księgi 2. Ustawy dotyczące planowania

wojskowego od `89 roku ukazało się ich sześć. 3. 19 corocznych budżetów obronnych, które na Podstawie kolejnych LPM uszczegóławiały wydatki obronne. 4. zmieniona dwukrotnie doktryna odstraszania nuklearnego, 5. Biała Księga wobec Terroryzmu 6. Plan rozwoju na 30 lat 7. Ust. dot. planowania wojskowego na lata 1990-1993,1992- 1994. 8. Biała Księga na temat bezpieczeństwa 1994 Celem pierwszorzędnym Francji jest utrzymanie niezależności państwa i ochrona jego żywotnych interesów. Wśród celów polityki obronnej Biała Księga wyróżniała

trzy zasadnicze: 1. Obrona interesów Francji, które są coraz bardziej współzależne i podlegają ewolucji. 2. Konstruowanie autonomicznych zdolności obronnych Europy oraz wnoszenie wkładu w budowanie międzynarodowej stabilności (zapobieganie konfliktom i wojnom). 3. Implementowanie całościowej koncepcji obrony (militarnej, cywilnej i ekonomicznej) Biała Księga precyzowała sześć scenariuszy użycia sił zbrojnych: 1.konflikt regionalny, który nie dotyczy interesów żywotnych Francji; 2. konflikt regionalny, który może dotyczyć interesów żywotnych Francji; 3. atak na integralność terytorium narodowego poza metropolią, w terytoriach zamorskich; 4. implementacja dwustronnych porozumień obronnych; 5. operacje pokojowe oraz operacje związane z przestrzeganiem prawa międzynarodowego; 6. odrodzenie się zasadniczego zagrożenia przeciwko Europie Zachodniej". Drugi etap reformy sił zbrojnych 2003-2008. Realny wzrost wydatków obronnych w stosunku do wcześniejszego LPM o 22%. W dokumencie określono priorytety:Usprawnienie zarządzania wyposażeniem, zmodernizowanie wyposażenia i przygotowanie się na nowe zagrożenia, umożliwienie Francji odgrywania przewodniej roli w konstruowaniu EPBiO oraz zakończenie profesjonalizacji sił zbrojnych. Doktryny odstraszania nuklearnego: 2001 i 2006

ROSJA
Rozpad imperium radzieckiego był kluczowym czynnikiem, wpływającym na redefinicję polityki zagranicznej oraz postrzeganie bezp. przez Rosję. Skutki terytorialne. Skutki demograficzne. Skutki militarne. Zmieniona sytuacja geopolityczna. Kulturze politycznej współczesnej Rosji przypisuje się pięć charakterystycznych cech: 1. mocarstwowość; 2. politykę historyczną opartą na swoistej interpretacji historii; 3. autorytaryzm; 4.skłonność do ingerencji wobec państw słabszych, pozostających w jej strefie wpływów; 5. swoisty dobór środków i metod w polityce zagranicznej (łącznie z korumpowaniem, groźbami, udzielaniem „dobrych rad").Redefinicja bezpieczeństwa po zimnej wojnie: istotną rolę odegrała doktryna Gorbaczowa, nazwana „nowym myśleniem". Jego istotą było odejście od założenia konfrontacji na arenie międzynarodowej. Zachód przestał być postrzegany w kategoriach wroga, lecz zaczął być przedstawiany jako główny sojusznik polityczny i ideologiczny. Wraz z zakończeniem zimnej wojny Gorbaczow zdecydował się na „skrócenie frontu rywalizacji", co uruchomiło proces redukcji radzieckiego wysiłku militarnego. W pierwszej kolejności wycofano wojska radzieckie z Afganistanu w 1989 roku, a następnie z Węgier, Czechosłowacji, Polski i Niemiec. Na rosyjskiej geopolityce wyraźnie ciąży dziedzictwo poradzieckie, przeświadczenie o roli, jaką Federacja Rosyjska jako spadkobierca ZSRR ma do odegrania w całej poradzieckiej przestrzeni. FR przyznaje sobie tu rolę gwaranta bezp. i co za tym idzie, rolę arbitra. Wizja bezpieczeństwa narodowego FR najpełniej przedstawiona została w: 1. Koncepcji bezpieczeństwa narodowego; 2. Doktrynie wojennej; 3. Koncepcji polityki zagranicznej Definicję bezpieczeństwa narodowego podaje ustawa federalna o bezpieczeństwie z 1992 i oraz Konstytucja Federacji Rosyjskiej Określa ona BN jako stan gwarantujący zachowanie żywotnych interesów jednostki, społeczeństwa i państwa, a także ochronę przed zagrożeniami zewnętrznymi i wewnętrznymi. Dwie koncepcje polityki bezpieczeństwa FR - pierwsza przyjęta w `97 roku, obecnie zaś obowiązuje jej aktualizacja z roku 2000 . Koncepcja BN (z `97 i2000 roku) składa się z czterech części przedstawiających: 1) pozycję Rosji w środowisku międzynarodowym, 2) interesy narodowe, 3) zagrożenia dla BN 4) sposoby zapewnienia bezpieczeństwa narodowego: +Założeniem wyjściowym było stwierdzenie, że po zakończeniu ery konfrontacji bipolarnej zapanowały dwie wzajemnie wykluczające się tendencje. +Umacnianie się ekonomicznych i politycznych pozycji poszczególnych państw oraz ich związków integracyjnych +Próby stworzenia systemu Stosunków międzynarodowych opartego na dominacji rozwiniętych państw zachodnich pod przywództwem USA interesy narodowe FR: 1. nienaruszalność ustroju konst. państwa, 2. suwerenność i integralność terytorialna 3. stabilność polityczną, gospodarczą i społeczną, 4. przestrzeganie prawa i utrzymanie porządku prawnego, 5. rozwój równoprawnej i wzajemnie korzystnej współpracy międzynarodowej Zagrożenia zewnętrzne: (koncepcja 2000) 1. dążenie do obniżenia roli istniejących mechanizmów zapewniania bezp. międzynarodowego(ONZ i OBWE); 2. osłabienie wpływów Rosji w Europie, na Bliskim Wschodzie, Zakaukaziu, w Azji Środkowej oraz w regionie Azji i Pacyfiku; 3. wzmocnienie bloków i sojuszy polityczno- wojskowych, przede wszystkim rozszerzenie NATO na wschód; 4. możliwość pojawienia się w bezpośrednim sąsiedztwie rosyjskich granic obcych baz i dużych kontyngentów wojskowych; 5. rozprzestrzenianie BMR i środków jej przenoszenia; 6. osłabienie procesów integracyjnych w WNP; 7. powstawanie i eskalacja konfliktów w pobliżu granicy państwowej FR i zewnętrznych granic państw członkowskich WNP; 8. roszczenia terytorialne wobec Rosji. Zagrożenia wewnętrzne (2000): 1. stan gospodarki 2. niedoskonałość systemu organizacji władzy państwowej i społeczeństwa obywatelskiego 3. polaryzacja społeczno-polityczna 4. kryminalizacja stosunków społecznych i przestępczość zorganizowana 5. zwiększenie skali terroryzmu 6. zaostrzenie stosunków narodowościowych bezpieczeństwo militarne: głównym celem państwa jest zapewnienie możliwości adekwatnego reagowania na zagrożenia. Wprawdzie pierwszeństwo oddano środkom pozamilitarnym, lecz podkreślono, że interesy FR wymagają obecności siły wojskowej, także w innych, strategicznie ważnych regionach świata. Ewentualność użycia siły wojskowej w 2 przypadkach:

1. w razie konieczności odparcia zewnętrznej agresji zbrojnej, jeśli wszystkie inne sposoby rozwiązania sytuacji kryzysowej zostały wyczerpane bądź okazały się nieskuteczne, przy użyciu wszystkich posiadanych sił i środków, włącznie z bronią jądrową; 2. wewnątrz kraju - w ścisłej zgodzie z Konstytucją FR i ustawami federalnymi, jeśli zaistnieje zagrożenie dla życia obywateli, integralności terytorialnej kraju, a także w razie groźby zamachu stanu. Inne dokumenty programowe: 1. Podstawy polityki państwa w zakresie zapewnienia bezp.. chemicznego i biologicznego FR do roku 2010 i w dalszej perspektywie 2. Podstawy polityki państwa w zakresie bezp. jądrowego i promieniotwórczego do 2010 roku i w dalszej perspektywie 3. Podstawy polityki FR w dziedzinie technologii do roku 2010 i w dalszej perspektywie 4. Podstawy polityki państwowej FR w regionie Arktyki do roku 2020 5. Doktryna bezpieczeństwa żywnościowego FR 6. Bezp. (wewnętrzne) państwa i bezp. publiczne 7. Ustawa „O walce z terroryzmem" 8. Ustawa o Przeciwdziałaniu działalności ekstremalnej 9. Ustawa O przeciwdziałaniu legalizacji (praniu) dochodów nabytych w drodze przestępstwa i finansowania terroryzmu 10. Doktryna bezpieczeństwa informacyjnego FR - Strategia rozwoju społeczeństwa informacyjnego w FR 11. Priorytetowe problemy badań naukowych w zakresie bezp. informacyjnego w FR 12. Doktryna wojenna FR jako jeden z głównych dokumentów planowania strat.. Prezydent FR Dmitrij Miedwiediew zaakceptował 12 maja 2009 roku nową strategię bezpieczeństwa narodowego FR do 2020 roku, która zastąpiła dotychczasową koncepcję wprowadzoną za kadencji Putina w 2000 roku. Na kształt dokumentu wpływ miała koncepcja polityki zagranicznej FR z czerwca 2008 roku oraz zasady polityki zagranicznej i bezp. opublikowane wkrótce po konflikcie na Kaukazie w sierpniu 2008 roku. Strategia uwzględnia różne aspekty bezp., takie jak obrona narodowa, wzrost gospodarczy, polityka zdrowotna, ekologia, kultura czy edukacja. Nowa strategia bezp.. to powrót Rosji na arenę międzynarodową i odejście od unilateralnego obrazu na rzecz wielobiegunowego pojmowania stosunków międzynarodowych. zagrożenia: Jako nowe zagrożenie określono m.in. jednostronne użycie siły w stosunkach międzynarodowych (zarzut wobec NATO i USA) oraz dążenie niektórych państw do uzyskania dominującej pozycji militarnej w świecie, głównie w dziedzinie strat.. sił nuklearnych.

Nowe zagrożenia: cyberterroryzm, ksenofobia, separatyzm, problemy demograficzne, działalność zorganizowanych grup przestępczych i pandemie. Wojny surowcowe Aspekty wewnętrzne bezpieczeństwa: działalność wywiadowcza służb obcych państw, rozwój ekonomiczny, bezrobocie, wpływ globalizacji na społeczeństwo, inflacja czy zacofanie rosyjskiej gospodarki. Wybrane problemy z dziedziny polityki bezp.: 1. Założenia polityki państwowej w Arktyce do 2020 roku i w dalszej perspektywie 2. Rola Rosji w bezp. regionalnym Azji 3. Strategia energetyczna do roku 2030 4. Rozbudowa potencjału militarnego Rosji w regionie, zarówno w odniesieniu do sił morskich, jak i lądowych, zgrupowanych w ramach połączonego dowództwa strat.. „Wschód” 5. Relacje bilateralne Rosji w Azji 6. Nowe narzędzie polityki zagranicznej wobec Europy i Ukrainy - South Stream 7. Szanghajska Organizacja Współpracy 2012

SZWECJA

+Polityka neutralności, podobnie jak państwo neutralne, zobowiązane jest do przyjęcia pewnych zasad, zarówno w polityce zagranicznej, jak i wewnętrznej.

+Nienaruszalność terytorialna powinna łączyć się z zakazem przemarszu wojsk, zakładania urządzeń i tworzenia obcych oddziałów wojskowych. Zobowiązane jest bronić swojego terytorium, co nie może być traktowane jako akt nieprzyjazny. Narzędziem może być tzw. wiarygodna obrona lub zbrojna neutralność, czyli budowa odpowiedniego potencjału militarnego, który zniechęcać będzie do potencjalnego ataku Do zewnętrznych aspektów „Ideologii neutralności"

zaliczyć należy: 1. bezstronność i przeciwstawianie się naciskom i żądaniom stron; 2. pełnienie misji polubownych i zażegnywanie konfliktów. Powyższe elementy, w latach 60. uzupełnione o solidaryzm międzynarodowy, miały charakteryzować aktywną politykę neutralności, tzn. taką, która pomimo naturalnych ograniczeń wnosi swój wkład do systemu międzynarodowego. Rys historyczny: Korzenie szwedzkiej neutralności łączą się z obawą przed zwiększeniem wpływów Rosji, której potencjał przestrzenny, ludnościowy, ale także zasadnicza odmienność kulturowa miały stanowić o szwedzkim braku zaufania. Szwecja nie dążyła do utrzymania równowagi siły, co byłoby wskazane z perspektywy państwa neutralnego. Sojusze z Wielką Brytanią i Niemcami w XIX w. Dopiero w 1834 r. król jednoznacznie określił, iż unia Szwecji i Norwegii zamierza prowadzić politykę „ścisłej i niezależnej neutralności". Jednak elastyczne i pragmatyczne traktowanie neutralności. W czasie I wojny światowej polityka neutralności została dla wymogów bieżących praktycznie wstrzymana. Nie tylko wpływowe kręgi polityczne opowiadały się za współpracą z Niemcami - które w tym czasie stały się czołowym partnerem gospodarczym - ale nawet oficjalna propaganda demonstrowała rezygnację z bezstronność. Okres międzywojenny początkowo Liga Narodów i „rozbrojona neutralność". W roku ;36 Szwecja oficjalnie wystąpiła z Ligi Narodów. odchodząc od wcześniejszego idealizmu, uznała za właściwy zbrojny unilateralizm i rozpoczęła szybkie zbrojenia. Szwedzka neutralność podczas II wojny światowej +System dwublokowy po II w. św.: początkowo koncepcja Nordyckiej Unii Obronnej. +Przekreślona przez członkostwo Danii i Norwegii w NATO. +Powrót do pozycji państwa neutralnego. +Konceptualnym streszczeniem ówczesnej polityki bezp. stało Się sformułowanie: niezaangażowanie w czasie pokoju, aby umożliwić neutralność w czasie wojny", używane w politycznym obiegu od początku lat 50., jednak formalnie zamieszczone w oświadczeniu rządu dopiero w 1956 r. +„Niezaangażowanie" było w tym kontekście rozumiane jako zdystansowanie się wobec dwóch rywalizujących bloków. O osiągnięciu neutralności miały natomiast stanowić: 1. pozostawanie poza sojuszami, czyli bezaliansowość; 2. budowa własnej niezależnej obrony 3. unikanie zobowiązań, które mogłyby zaszkodzić wiarygodności państwa. +Obowiązki wynikające z neutralności postrzegano nie tylko jako pozostawanie poza otwartymi konfliktami, lecz jako aktywne działania na rzecz budowy pokoju. +inicjatywy pokojowe Szwecji, m.in. plan utworzenia bezatomowego klubu w skali globalnej, przedstawiony w październiku 1961 r. przez ministra O. Undena, oraz odbywająca się w Sztokholmie „Konferencja KBWE w sprawie środków budowy zaufania i bezpieczeństwa oraz rozbrojenia w Europie"+Szwecja potępiła w 1950 r. działania w Korei Północnej, rosyjską inwazję w Czechosłowacji w 1968 r. i w Afganistanie w 1979 r., ale w latach 60. i 70. także wojnę wietnamską,co spowodowało wycofanie amerykańskiego ambasadora i praktyczne zamrożenie dwustronnych stosunków w latach 72-74. +Szwecja przystąpiła do planu Marshalla, a następnie aktywnie w kształtowaniu Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu +Ciągłe doskonalenie sił zbrojnych, maksymalna samowystarczalność w zakresie surowców czy półfabrykatów, oraz wysoka rentowność produkcji w celu samofinansowania prac rozwojowych. Szwecja eksporterem broni do NATO i na Daleki Wschód. +„Zbrojna” neutralność Szwecji +poczucie zagrożenia wzrosło ponadto w wyniku naruszania wód terytorialnych i przestrzeni powietrznej przez wojska rosyjskie. Do najbardziej poważnych należały następujące incydenty: tzw. Whiskey on the Rocks w 1981 r. + Świadomość, że w przypadku konfliktu Szwecja nie będzie tylko tłem. Po zmianach 1990 +początkowo postawa wyczekująca. + Członkostwo w UE -dopiero w październiku `90 r.rząd ogłosił rozpoczęcie przygotowań wniosku aplikacyjnego. +W grudniu Riksdag większością 90% głosów przyjął decyzję o złożeniu wniosku akcesyjnego, w którym nie znalazło się żadne odniesienie do szwedzkiej neutralności o proeuropejskim wyniku zdecydowały przede wszystkim czynniki natury zewnętrznej. +Złożenie wniosku aplikacyjnego w Brukseli -1991 nadanie nowego wymiaru relacji gospodarka - bezpieczeństwo, przy równoczesnym utrzymaniu neutralności. +Nowy premier Bildt w `91 r. Pod jego wpływem wiosną `92 r. Riksdag przyjął koncepcję, iż podstawą szwedzkiej polityki bezpieczeństwa jest „Nieuczestniczenie w sojuszach militarnych, aby umożliwić krajowi zachowanie neutralności w przypadku wojny w sąsiedztwie". + Zawężenie do sojuszy militarnych zostało celowo wyszczególnione, ponieważ w tym kontekście członkostwo w UE nie było sprzeczne z doktryną bezp. Pojawił się również nowy, ważny element, w formie wyraźnego odniesienia do sąsiedztwa, które należy rozumieć jako region Morza Bałtyckiego +Premier Bildt, podkreślał, że wkład Szwecji w misjach pokojowych, w byłej Jugosławii jest większy niż wielu państw członkowskich NATO, a aktywność szwedzka w Chorwacji, Macedonii czy Bośni dowodzi, iż w praktyce maleje znaczenie podziału na członków sojuszu militarnego i państwa do niego nienależące, ponieważ najistotniejszy jest realny wkład w budowę pokoju. +Po wstąpieniu do UE- redefinicja polityki bezpieczeństwa Nieuczestniczenie w blokach militarnych musi być połączone z aktywnym popieraniem bezp. międzynarodowego, jako najlepszy sposób ochrony wolności i niezależności kraju, przyczyniający się do ograniczania napięć i zmniejszania niebezpieczeństwa kryzysów i wojen . +Od `99 r. widoczna stała się tendencja ku poszukiwaniu nowej koncepcji dla szwedzkiej polityki neutralności. +Rząd socjaldemokratyczny G. Perssona przy poparciu niektórych posłów opozycji - twierdził, że odwoływanie się do neutralności w oficjalnych dokumentach prowadzi do ograniczenia działań Szwecji w UE, UZE, także innych formach współpracy. +Za realne zagrożenia uznano natomiast pogłębiające się podziały, Niewłaściwe wykorzystanie środowiska naturalnego, Konflikty zbrojne i destabilizację gospodarczą w Azji, Rosji i Ameryce Łacińskiej. +W 2000 r. premier G. Persson jednoznacznie określił neutralność jako nieaktualną w okresie pozimnowojennym. Stwierdził, że rezygnacja z neutralności dałaby Szwecji lepsze możliwości rozwiązywania takich problemów, jak: rozbrojenie, kontrola broni atomowej i ogólnoeuropejska stabilizacja. +Ostatecznie w 2002 r. rząd podjął historyczną decyzję i zrezygnował z jakiegokolwiek odniesienia w doktrynie do neutralności. Szwedzka polityka bezp. miała opierać się na: 1. pozostawaniu poza sojuszami wojskowymi; 2. odpowiednich możliwościach defensywnych; 3. aktywnej współpracy międzynarodowej W 2004 r., bazując już na nowej doktrynie, do głównych założeń polityki bezpieczeństwa zaliczono: 1. zachowanie pokoju i narodowej niezależności; 2. promowanie stabilności i bezpieczeństwa w bezpośrednim sąsiedztwie; 3. wzmacnianie międzynarodowego pokoju i bezp. 4. Tak więc definitywne odrzucenie neutralności zajęło Szwecji siedem lat - począwszy od przystąpienia do Unii w `95 i stanowiło duże wyzwanie zarówno dla elit rządzących, jak i dla społeczeństwa. 5. Szwecja przystąpiła do programu Partnerstwo dla pokoju w `94 r. 6. Członkostwo w NATO -dane z 2009 r. pokazują, że poparcie dla akcesji wyraża jedynie ok. 30 proc. Obywateli. 7. Listopad 2012 - umowa państw nordyckich o wspólnej flocie wojskowych samolotów transportowych, oraz w przyszłości systemów radarowych i holowników marynarki wojennej

SZWAJCARIA

+W czasie obowiązywania zasady równowagi sił w Europie w XIX i na początku XX wieku, szwajcarska neutralność była uznawana za główny czynnik stabilizujący kontynent. +Negatywna ocena szwajcarskiej neutralności po II wojnie światowej. +Podział organizacji międzynarodowych na polityczne i niepolityczne ze względu na ich naturę oraz deklaracje jest niezgodny z neutralnością. W efekcie Szwajcaria nie mogłaby być członkiem żadnej z organizacji międzynarodowych. +Wykluczenie opcji przystąpienia do jakiejkolwiek unii gospodarczej. Mimo to Szwajcaria przystępuje do Europejskiej Organizacji Współpracy Gospodarczej, w `48 roku, odrzuca jednak wejście do Rady Europy oraz ONZ +Nieuczestniczenie w sankcjach ekonomicznych. „Polityka bezpieczeństwa” jako pojęcie funkcjonuje dopiero od `73r. Wcześniejsze określenia to: 1.„Totalna obrona kraju” w obliczu totalnej wojny w znaczeniu obrony wojskowej, ale przede wszystkim obrony ludności cywilnej 2.„Obrona całościowa czyli koordynacja obrony militarnej ze środkami cywilnymi (polityka zagraniczna, ochrona cywilna, gospodarcze zaopatrzenie kraju, ochrona państwa i informacji). Zmiany po 1990: 1.Położenie - Szwajcaria znalazła się w strefie wewnętrznej bezp. 2. Nowe zagrożenia 3. Podstawa obecnej polityki stał raport „szwajcarska polityka bezpieczeństwa w okresie zmian 1990 r. 4. Sformułowano w nim następujące cele nowej polityki bezpieczeństwa: +Pokój w wolności i niezawisłości + Zapewnienie wolności +działania i interesów +Ochrona obywateli i ich życia +Obrona terytorium +Przyczynianie się do międzynarodowej stabilności, przede wszystkim w Europie. +Realizacji tych celów winny służyć 3 dziedziny działania: A) wspieranie pokoju - koordynacja i pomoc, ONZ, OBWE i „dobre usługi” B) pokojowe rozwiązywanie sporów, rozbrojenie i kontrola zbrojeń, nierozprzestrzenianie broni jądrowej i kontrola eksportu broni. C) Wspieranie demokracji, poszanowania praw człowieka i humanitarnego prawa międzynarodowego, ochrona środowiska, pomoc rozwojowa i humanitarna Środki polityki bezpieczeństwa: 1. Ochrona państwa 2. Informacja 3. Koordynacja środków i działań 4.Polityka zagraniczna, 5. Siły zbrojne 6. Obrona cywilna 7. Polityka gospodarcza 8. Narodowe rezerwy gospodarcze 9. Policja 10. Biuro Ochrony Porządku Konstytucji, Informacji i Komunikacji. Obecna polityka Szwajcarii koncentruje się na angażowaniu się w proces rozwijania i macniania prawa międzynarodowego i demokracji.działania: 1.Członkowstwo i udział w międzynarodowych organizacjach (np. OBWE) 2. Rozwijanie personelu wojskowego i cywilnego 3. Działalność humanitarna (np. Szwajcarski Korpus Ekspertów Cywilnego Wspierania Pokoju) 4. Inicjatywy i świadczenie usług związanych z polityką bezp. np. Szwajcarski Korpus Ekspertów Cywilnego Wspierania Pokoju +W roku 2002, po podjęciu decyzji przez naród, Szwajcaria została członkiem ONZ Raporty o polityce bezpieczeństwa: 1. 2000 r. „Bezpieczeństwo przez współpracę” 2. 2010 kompleksowe podejście do polityki bezp. Poprawa współpracy w tej kwestii między federacją, kantonami i gminami +Szwajcaria w 2003 roku, po zatwierdzeniu w referendum przeprowadziła reformę swojej armii, zgodnie z projektem "Armia XXI". Polegała ona głównie na redukcji uzbrojenia i personelu. Likwidacji Liczebność armii zmniejszono z 400.000 do ok. 200.000 żołnierzy

Izael

Środowisko bezpieczeństwa +Egipt i Jordania państwa utrzymujące stosunki dyplomatyczne z Izraelem + Wrogość w stosunkach z Iranem, Syrią, Libanem +Problem palestyński Doktryny w polityce bezpieczeństwa Izraela 1,Doktryna peryferii:

szukanie sojuszników w państwach niearabskich, z poza krajów sąsiadujących z Izraelem pakty peryferyjne” z Iranem i Turcją 2,Odstraszanie nuklearne à „opcja Samsona”Możliwość odwetowego ataku nuklearnego w chwili zagrożenia państwowości 3,Możliwy atak prewencyjny à doktryna Begina

---