Lateralizacja i grafologia.s, Nauka, terapia


Lateralizacja - inaczej "stronność" - asymetria czynnościowa prawej i lewej strony ciała ludzkiego, która wynika z różnic w budowie i funkcjach obu półkul mózgowych. Wyraża się np. większą sprawnością ruchową prawych kończyn od lewych, a także rejestrowaniem przez mózg większej liczby bodźców zmysłowych z prawej strony ciała.

Ze względu na fakt krzyżowania się większości szlaków nerwowych większej sprawności prawej strony ciała odpowiada ustyuowanie ośrodków ruchu i czucia w lewej półkuli mózgu. Stąd osoby leworęczne posiadają ośrodki ruchu w prawej półkuli. Większa sprawność ruchowa jednej ze stron ciała nie pojawia postaci gotowej u noworodków, lecz nasila się stopniowo w procesie ogólnego rozwoju.

Wyróżnia się lateralizację:

Grafologia to dziedzina psychologii zajmująca się ustalaniem związków między charakterem pisma a osobowością jego autora.

Pismo odręczne człowieka jest projekcją jego osobowości - graficznym odwzorowaniem wszelkich uwarunkowań, informacji mózgowych oraz myślowych schematów. Wyraża charakterystyczne cechy i anomalie jego psychicznej oraz fizycznej struktury. Charakter pisma mówi o człowieku to, co jest w nim najistotniejsze - zawiera kwintesencję jego osobowości

Analiza pisma

1. pochylenie pisma

2. wielkość akcentów górnych pisma (akcenty górne to górne części takich liter jak np. l, k, h, t).

3. wielkość akcentów dolnych pisma (akcenty dolne to dolne części liter takich jak np. p, j, q, j).

4. wielkość wstęgi (wstęga to środkowa część liter, bez części wystających do dołu i do góry).

5. wielkość liter:

6. szerokość pisma.

7. Określ nacisk pisma.

8. wygląd lewego marginesu

9. szerokość lewego marginesu

10. szerokość prawego marginesu

11. wygląd prawego marginesu

12. szerokość górnego marginesu

13. wygląd linii wierszy pisma.

14. odstęp między wierszami.

15. sposób rozciągnięcia liter.

16. Określ krój i formę pisma.

17. sposób łączenia liter.

18. sposób łączenia liter c.d.

19. czy w górnej części liter występują zapętlenia.

20. czy w środkowej części liter występują zapętlenia.

21. czy w dolnej części liter występują zapętlenia.

22. sposób stawiania kropki nad 'i'.

23. sposób stawiania kropki nad 'i'. c.d.

24. czytelność podpisu

25. Określ czytelność podpisu i pisma

26. czytelność poszczególnych części podpisu

27. Określ sposób łączenia imienia i nazwiska w podpisie

28. wielkość podpisu w odniesieniu do pisma

29. czy w podpisie jest zaakcentowana ostatnia litera

30. czy w podpisie jest kropka po nazwisku.

31. czy podpis jest podkreślony

32. czy podpis jest jedynie za pomocą inicjałów.

Lokomocja (motoryka) mała - synonim grafomotoryka.

Jest bezpośrednio związana z funkcjonowaniem analizatora kinestetyczno-ruchowego. Prawidłowa sprawność manualna rąk przejawiająca się właściwym tempem wykonywanych czynności i właściwą precyzją ruchów dłoni i palców.

W przypadku niezręczności manualnej utrzymuje się:

Lokomocja (motoryka) duża.

Jest bezpośrednio związana z funkcjonowaniem analizatora kinestetyczno-ruchowego. Ogólna sprawność ruchowa przejawiająca się w płynności ruchów całego ciała, ich całkowitej koordynacji i kontroli nad własnym ciałem.

Ogół trudności związanych z opóźnionym rozwojem ruchowym można podzielić na dwie zasadnicze grupy:


Cechy charakterystyczne opóźnienia ruchowego



Zaburzenia lokomocji dużej określa się też jako dyspraksja.

Sprawność motoryczna:

Podstawowym czynnikiem warunkującym prawidłowy rozwój sprawności fizycznej jest ruch. Sprawność fizyczna określana inaczej jako aktualny potencjał ruchowy człowieka, wyznaczana jest poziomem podstawowych cech motorycznych. Poziom ten może ulegać obniżeniu lub rozwijać się, a stany te uwarunkowane są w dużej mierze od wieku, aktywności ruchowej, wreszcie od rodzaju i doboru wykonywanych ćwiczeń, w ramach lekcji wychowania fizycznego czy treningu sportowego.

Poprzez ćwiczenia można profilować rozwój sprawności fizycznej akcentując np. wytrzymałość lub siłę, jak również oddziaływać w pewnym stopniu, w przypadku pracy z dziećmi i młodzieżą na rozwój somatyczny.

Oczywiście każdy rodzaj ruchu jest dobry, jednak organizm młodego człowieka, który ma się rozwijać prawidłowo nie może być obciążony tylko jednym rodzajem ruchu, ponieważ jednostronne obciążanie tylko jednej grupy mięśni upośledza funkcjonowanie pozostałych, które są z ruchu wyłączone.

Prawidłowy rozwój motoryczny całego organizmu zapewnia systematyczne wykonywanie ćwiczeń ogólnorozwojowych.

Proces pisania

Poprzez pisanie rozumie się zwykle wykonywanie określonych ruchów (strona motoryczna), dzięki którym kreśli się litery połączone w wyrazy (zapamiętane kształty liter są ściśle powiązane z wyobrażeniami słuchowo - wzrokowymi, głoska - litera - wyraz).
Pisanie jednak to nie tylko ruchy kreślące odpowiednie kształty liter. Na czynność pisania składają się trzy podstawowe elementy:
1. PSYCHOLOGICZNY - dotyczy analizy i syntezy dźwiękowej, wzrokowej i ruchowej. Chodzi o to, aby dziecko osiadało słuchowe wyobrażenie litery (głoskę), aby ujmowało literę i wyraz jako pewną całość i wyobrażało sobie drogę kreślenia danej litery. Jest to zatem pewien proces psychiczny, powstający dzięki scalaniu różnych prostszych elementów.
2. FIZJOLOGICZNY - polega na skomplikowanych pobudzeniach nerwowych, ich integracji w korze mózgowej i w aparacie ruchowym ręki. Podstawową rolę odgrywa tu wzrokowa kontrola ruchu oraz wrażenia kinetyczne.
3. MOTORYCZNY - składa się z ruchów:
- większych - ramienia i przedramienia
- mniejszych - ruchu dłoni i palców

W wyniku analizy i syntezy słuchowej oraz wzrokowej tworzą się odpowiednie ruchy. Dziecko, pisząc , wywołuje w pamięci wyobrażenia przestrzenne dotyczące kształtów liter, które są odpowiednio powiązane i występują w określonym porządku. Czynności ruchowe jednak muszą być poprzedzone wyobrażeniami wzrokowymi należycie skojarzonymi z wyobrażeniami słuchowymi. Pisanie czynność syntetyczna następuje po analityczno - syntetycznym ujęciu całości, co ma miejsce w procesie czytania. Z tego powodu nauka pisania opiera się na procesach związanych z czytaniem.

Droga prowadząca do swobodnego, sprawnego, tj. w znacznej części zautomatyzowanego pisania pismem czytelnym, powiązanym i estetycznym jest długa i wymaga od ucznia wiele wysiłku.
Pisanie jako czynność techniczna dopiero później odbywa się bez większego wysiłku i schodzi na dalszy plan, podczas gdy cała uwaga ucznia kieruje się na treść, strukturę gramatyczną wypowiedzi oraz na poprawność zapisu pod względem ortograficznym.

Biorąc pod uwagę sprawność pisania można w klasach niższych wyróżnić trzy szczeble rozwojowe:
1. pisanie elementowe (klasa I)
2. pisanie swobodne (klasa II)
3. pisanie płynne (klasa III)

12-13 lat personalizacja pisma u dziecka

15-16 lat pismo ulega deformacji

25 lat stabilizuje się charakter pisma

55-60 lat zmiany starcze pisma

1. Stadium opanowania schematów liter i ich połączeń

Obejmuje ono na początku samorzutne zainteresowanie się dziecka pisaniem, w którym można wymienić charakterystyczne momenty:

 zainteresowanie się samą czynnością pisania

 zrozumienie, że przez pisanie można załatwić różne sprawy
(wyczuwanie funkcji komunikatywnej)

 początkowy brak odpowiednich środków do realizacji tych zamierzeń, co pojawi się później jako opanowanie liter.

Proces jaki tu zachodzi polega na naśladownictwie i metodzie "prób i błędów", regulowanej powoli informacjami i pokazami. Momentem, który występuje najpóźniej jest możność technicznego opanowania umiejętności pisania, jako kreślenie znaków konwencjonalnych. Do tego trzeba dość wysokiego rozwoju procesów psychicznych, takich jak uwaga, pamięć, analityczne spostrzeganie, ujmowanie stosunków przestrzennych, właściwych proporcji, spostrzeganie przedmiotów, w średnim stopniu rozwinięty słuch fonematyczny.
W proces opanowania umiejętności pisania zaangażowane są trzy analizatory:
- słuchowy
- wzrokowy
- motoryczny.

Tło i podłoże orientacyjne dla kształtowania umiejętności pisania stanowi wyraz jako całość, jako określona struktura wyobrażeniowa, słuchowa i wzrokowa oraz jako jednostka znaczeniowa.

2. Stadium modyfikacyjne

Ruchy podczas pisania (głównie na początku), dzięki świadomym ćwiczeniom wykonywane są coraz bardziej sprawnie dzięki lepszej koordynacji ruchowej. Bodźcami do wykonania danego ruchu stają się wyrazy lub zdania słyszane lub widziane, a także dyktowane samemu sobie. Są to sytuacje złożone, w których wykonanie ruchu schodzi na dalszy plan, stając się coraz bardziej sprawą techniczną. Pisanie automatyzuje się i wykonywane jest przy coraz to mniejszym udziale świadomości.
W okresie doskonalenia pisania, na podstawie dobrze przyswojonych wzorów, uczniowie dokonują w swoim piśmie różnych modyfikacji. Dotyczą one:

 niektórych szczegółów w pierwotnych wyrazach

 łączenia elementów w obrębie litery i w wyrazach

 zmiany kierunku wykonywania ruchu

 zmniejszanie wysokości wiersza.

3. Stadium pisma zindywidualizowanego

Zindywidualizowane cechy pisma i upodobania uczniów można zauważyć dość wcześnie. Niektóre widać już w klasie I . Uczniowie coraz bardziej kierują się w piśmie własnym kryterium piękna , chcąc nadać pismu odrębny kształt. Zmieniają także niektóre ciągi wynikające z odczucia harmonii i proporcji w kształtach. Zmiany te idą zarówno w kierunku pozytywnym i negatywnym. Własny styl charakteru pisma kształtuje się w starszych klasach szkoły podstawowej, a pisanie osiąga stadium nawykowe.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Terapia ped koło 2, Lateralizacja i grafologia.s, Lateralizacja - inaczej "stronność" - as
Slownik, Nauka, terapia
Lateralizacja, Pedagogika, diagnoza i terapia trudności w nauce czytania i pisania
Motoryka mala, Nauka, terapia
Belejowska J Grafologia Nauka poznawania charakteru czlowieka z jego pisma
Pisanie na jezykach obcych6, Nauka, terapia
TERAPIA ZAJĘCIWA ROK 2 ćwiczenia, Nauka, DSW
Motoryka mała koordynacja wzrokowo ruchowa oraz lateralizacja, terapia ręki
nauka czytania wg Domana, terapia pedagogiczna
TEST DO BADANIA LATERALIZACJI, terapia - Testy terapia pedagogiczna
terapia genowa obawy i nadzieje
Terapia w psychiatrii
Epidemiologia jako nauka podstawowe założenia

więcej podobnych podstron