TEMATY DO KOLOKWIUM

Wydział Mechaniczny

ćwiczenia: Prawo gospodarcze

8.1.2012 - gr.1

22.1.2012 - gr.2

1. Pojęcie konsumenta

Konsument to osoba fizyczna, która dokonuje zakupu lub sprzedaży towaru na własne potrzeby. Zakup lub sprzedaż nie mają związku z prowadzoną działalnością gospodarczą lub zawodową.

Konsument (łac. consumens) III. Naprawienie szkody wyrzdzonej : - w ekonomii, osoba nabywająca od przedsiębiorcy towar lub usługę. Nie istnieje uniwersalna, prawna definicja konsumenta - w polskim prawie pojęcie konsumenta zostało zdefiniowane w kodeksie cywilnym jako "osoba fizyczna dokonująca czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową”.

2. Podstawowe prawa konsumenta

• Ochrona bezpieczeństwa i zdrowia konsumenta, co oznacza, że towary i usługi

• Oferowane konsumentowi nie mógł stanowić zagrożenia dla jego zdrowia i życia.

• Ochrona ekonomicznych interesów konsumenta

• Naprawienie szkody wyrządzonej

• Prawo do edukacji i informacji

• Prawo do bycia wysłuchanym

• Prawo do życia w zdrowym środowisku naturalnym

3. Pojęcie rękojmi, gwarancji producenckiej i gwarancji ustawowej

Gwarancja producenta

Podstawową funkcją gwarancji, jakości jest ochrona kupującego

Gwarancja jest to instytucja prawna, umożliwiająca Konsumentowi złożenie reklamacji w trybie przewidzianym przez Gwaranta

Gwarancja jest bezpłatnym oświadczeniem gwaranta zamieszczonym w dokumencie gwarancyjnym

Możliwe jest odpłatne przedłużenie gwarancji. Jednak nie można żądać opłaty za samą gwarancję

Dokument gwarancyjny powinien zawierać informację o niezależności uprawnień z tytułu ustawy konsumenckiej i gwarancji

4. Które podmioty mogą składać reklamację na podstawie rękojmi a które na podstawie gwarancji ustawowej (ustawy konsumenckiej) ?

Gwarancja ma służyć zapewnieniu właściwej jakości towaru sprzedanego

Rękojmia stanowi zatem generalną zasadę ponoszenia konsekwencji przez sprzedawcę za wadliwość sprzedanego towaru. Sprzedawca będzie odpowiedzialny za wadliwość towaru bez względu na to czy ponosi on za nią winę, czy o istnieniu wad wiedział bądź miał podstawy do ich poznania.

5. Tryb reklamacyjny produktu bez dołączonej gwarancji producenckiej i tryb reklamacyjny z dołączoną gwarancją (czas reklamacji, uprawnienia konsumentów z tytułu reklamacji)

BEZ GWARANCJI:

Sekwencja pierwsza - doprowadzenie towaru do stanu zgodnego z umową przez nieodpłatną naprawę albo wymianę na towar nowy. Innymi słowy, w pierwszej kolejności kupujący może żądać nieodpłatnej naprawy  albo wymiany towaru na nowy. Wybór między naprawą a wymianą  należy do kupującego. Kupujący nie może jednak żądać naprawy ani wymiany, jeżeli sprzedawca wykaże, że naprawa albo wymiana są niemożliwe lub wymagają nadmiernych kosztów.

Sekwencja druga - obniżenie ceny albo odstąpienie od umowy.

Kupujący będzie mógł wystąpić z roszczeniami przewidzianymi w sekwencji drugiej wobec sprzedawcy, gdy:

- naprawa ani wymiana  są niemożliwe lub wymagają nadmiernych kosztów (np. wymiana telefonu jest niemożliwa, ponieważ nie produkuje się już takich modeli)
- sprzedawca nie naprawi albo nie wymieni towaru w odpowiednim czasie (przy określaniu odpowiedniego czasu naprawy lub wymiany uwzględnia się rodzaj towaru i cel jego nabycia),
- naprawa albo wymiana narażałyby kupującego na znaczne niedogodności ( np. konsument kupił sprzętu do nurkowania na wyjazd sportowy, wymiana i naprawa przed rozpoczęciem obozu sportowego  jest niemożliwa, ponieważ brakuje odpowiednich części,  a zbliża się  termin obozu,  w grę wówczas będzie wchodził  zwrot ceny, aby klient mógł zakupić nowy sprzęt w innym sklepie).

W celu realizacji uprawnień  określonych w ustawie (o których mowa wyżej), kupujący powinien  zawiadomić sprzedawcę  o niezgodności  towaru konsumpcyjnego z umową   przed upływem  2 miesięcy  od  stwierdzenia tej niezgodności

6. W jakich sytuacjach sprzedawca nie odpowiada za wadliwy towar?

gdy niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jest nieistotna.

7. Terminy reklamacji artykułów spożywczych

•   w terminie 3 dni od dnia otwarcia opakowania w przypadku towaru paczkowanego,

oznakowanego terminem przydatności do spożycia lub datą minimalnej trwałości,

dla którego nie określa się daty minimalnej trwałości albo terminu przydatności do

spożycia,

•   w terminie 3 dni od dnia sprzedaży lub otrzymania towaru - w przypadku towaru

sprzedawanego luzem, odmierzanego w miejscu zakupu lub dostarczanego do miejsca

zamieszkania kupującego,

• zawiadomienie o stwierdzeniu niezgodności z umową powinno nastąpić nie później

niż przed upływem daty minimalnej trwałości towaru lub terminu jego przydatności

do spożycia. Warunek ten nie odnosi się do towarów, dla których nie została ustalona

data minimalnej trwałości lub termin przydatności do spożycia.

8. Znaczenie polubownych sądów konsumenckich w rozstrzyganiu sporów pomiędzy konsumentami a sprzedawcami

Polubowne rozwiązywanie sporów ma szczególne znaczenie dla rozwiązywania konfliktów, które powstały w ramach świadczenia e-usług. ADR można zorganizować w taki sposób, że nie będzie miała znaczenia odległość między stornami, lub jej negatywne konsekwencje zostaną zminimalizowane. Ze względu na możliwy bardziej merytoryczny charakter rozwiązywania sporów w drodze ADR-ów, unika się dodatkowo ryzyka niewielkiej znajomości sędziego tematyki związanej z Internetem, informatyką oraz nowymi technologiami.

• Elastyczność

• Spór merytoryczny, a nie proceduralny

• Niskie koszty

• Szybkość postępowania

• Możliwość wyłączenia jawności

• Koncyliacyjny charakter

Polubowne sądy konsumenckie powołane są do rozstrzygania sporów pomiędzy konsumentem a przedsiębiorcą.

Aby sąd konsumencki mógł wszcząć sprawę musi na to wyrazić zgodę nie tylko konsument, ale również przedsiębiorca. Rozprawę prowadzą arbitrzy, których zadaniem jest skłanianie stron do porozumienia. Podczas rozprawy głos mogą zabrać obie strony sporu, prezentowane są dowody, a w razie potrzeby także opinie biegłych. Wynikiem jest ugoda lub wyrok, które mają moc wyroku sądu powszechnego.

Mimo dużego zainteresowania konsumentów tym sposobem rozwiązania sporu rozwiązanie to nadal nie jest popularne. Do głównych barier rozwoju sądownictwa polubownego w naszym kraju można zaliczyć postawę przedsiębiorców, którzy nadal niezbyt chętnie wyrażają zgodę na udział w polubownej jurysdykcji.

Obecnie w Polsce funkcję sądów polubownych pełnią stałe sądy polubowne działające przy Inspekcji Handlowej. Do bazy instytucji uczestniczących w pozasądowym, rozwiązywaniu sporów wpisani są również Arbiter Bankowy i Rzecznik Ubezpieczonych. 

9. Różnice pomiędzy zadatkiem a zaliczką

Zaliczka to suma pieniężna uiszczona na poczet należności, która wynika z określonego stosunku prawnego czyli zapłata uiszczona z góry, pokrywająca w części przyszłą należność.
Zadatek jest to suma pieniężna, uiszczona przy zawarciu umowy i stanowi zabezpieczenie jej wykonania. W przypadku niewykonania umowy jest rodzajem odszkodowania.

10. Reklamacje usług turystycznych - sytuacje w których biuro podróży może podnieść cenę imprezy, obowiązkowe ubezpieczenia, które musi wykupić dla konsumenta organizator imprezy. Odpowiedzialność organizatora za osoby trzecie.

1. Kiedy biuro podróży może podwyższyć cenę wycieczki?

W zasadzie cena ustalona w umowie nie może być podwyższona. Organizator może w wyjątkowych przypadkach podwyższyć cenę, jeżeli taką możliwość przewiduje umowa oraz udokumentuje (powinien klientowi przedstawić kalkulację podwyżki) wpływ jednej z następujących okoliczności na podwyższenie ceny: wzrost kosztów transportu, wzrost kursów walut, wzrost opłat urzędowych, podatków lub opłat należnych za takie usługi, jak: lotniskowe, załadunkowe lub przeładunkowe w portach morskich i lotniczych. W okresie 20 dni przed datą wyjazdu cena ustalona w umowie nie może być podwyższona, bez względu na okoliczności.

2. Ubezpieczenie

W przypadku imprez odbywających się za granicą organizator ma obowiązek zawarcia na rzecz osób uczestniczących w tych imprezach umów ubezpieczenia NNW i kosztów leczenia.

3)Odpowiedzialność organizatora za osoby trzecie.

Biuro odpowiada za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy na zasadzie winy.

Za szkody na osobie organizator odpowiada także na zasadzie ryzyka, gdy w grę wchodzi

odpowiedzialność za osoby, którymi się on posługuje przy wykonaniu swoich zobowiązań lub

którym powierza wykonywanie zobowiązań (art. 474 kc). Jeżeli klient biura podróży poniesie

szkodę na osobie w restauracji czy w hotelu, to niezależnie od odpowiedzialności restauratora

i hotelarza, biuro podróży może ponieść odpowiedzialność kontraktową z art. 474 kc,

zgodnie z którym organizator turystyki ponosi odpowiedzialność za osoby

trzecie uczestniczące w wykonaniu umowy.

11. Zasadnicze elementy katalogu i umowy turystycznej

Podstawowa różnica: w umowie jest wszystko to co w katalogu + pkt zaznaczone na czarno

*Katalog powinien przedstawić:

1)cenę imprezy turystycznej lub usługi turystycznej

2)miejsce pobytu lub trasę imprezy

3)rodzaj, klasę, kategorie środka transportu

4)położenie, rodzaj i kategorię obiekty zakwaterowania, według przepisów kraju pobytu.

5) ilość i rodzaj posiłków,
6) program zwiedzania i atrakcji turystycznych
7)kwotę, lub procentowy udział zaliczki w cenie imprezy turystycznej oraz termin zapłaty całej ceny

8)termin powiadomienia klienta na piśmie o ewentualnym odwołaniu imprezy turystycznej

9) podstawy prawne umowy i konsekwencje prawne wynikające z umowy

10) ogólne informacje o obowiązujących przepisach transportowych, wizowych i sanitarnych oraz o wymaganiach zdrowotnych.

Umowa powinna określać:

1) organizatora turystyki(imię, nazwisko, nip, nr wpisu do ewidencji organizatorów turystyki i pośredników turystycznych

2) miejsce pobytu lub trasę wycieczki

3) czas trwania wycieczki

4) program imprezy turystycznej

5) cenę imprezy turystycznej

6) sposób zapłaty

7)rodzaj zakres ubezpieczenia turystów oraz dane kontaktowe ubezpieczyciela

8)termin, w jakim konsument powinien zostać poinformowany na piśmie o ewentualnym odwołaniu wycieczki

9) Termin na zawiadomienie o rezygnacji z wycieczki i jednoczesnym przeniesieniu uprawnień i przejęciu obowiązków przez inna wskazaną przez konsumenta osobę.

10)Sposób oraz termin na składanie reklamacji

11) wymagania specjalne

12) Podstawy prawne umowy i konsekwencje prawne wynikające z umowy

12. Zakres podmiotowy i przedmiotowy sprzedaży poza lokalem przedsiębiorstwa i na odległość

Przez umowę poza lokalem przedsiębiorstwa należy rozumieć taką umowę (sprzedaży, umowę
o świadczenie usług), którą zawiera z jednej strony konsument, z drugiej zaś profesjonalista - przedsiębiorca, który w ten sposób zorganizował swoją działalność, że do zawierania umów
z konsumentami dochodzi poza lokalem przedsiębiorstwa (kryterium podmiotowo-przestrzenne).

Umowami poza lokalem przedsiębiorstwa nie są umowy dotyczące:

1. nieruchomości (wyjątek usługi remontowe),

2. ubezpieczenia,

3. o roboty budowlane,

4. papierów wartościowych,

5. sprzedaży artykułów spożywczych dostarczanych konsumentowi okresowo,

6. sprzedaży na odległość,

7. umów zawieranych w drobnych bieżących sprawach życia codziennego (wartość przedmiotu nie wyższa niż 10 EURO)

Zawieranie umowy na odległość charakteryzuje się:

- wykorzystaniem tylko środków porozumiewania się na odległość do momentu zawarcia umowy włącznie,

- negocjacje i zawarcie umowy następują bez jednoczesnej obecności obu stron (sprzedawcy/dostawcy i konsumenta).

13. Podstawowe uprawnienia konsumentów w umowach poza lokalem przedsiębiorstwa

Konsument, który zawarł umowę poza lokalem przedsiębiorstwa, może od niej odstąpić bez podania przyczyn, składając stosowne oświadczenie na piśmie, w terminie dziesięciu dni od zawarcia umowy. Jeżeli konsument zawierając umowę nie został poinformowany na piśmie o prawie odstąpienia od niej, to może to uczynić w terminie dziesięciu dni od chwili uzyskania takiej informacji. Taką możliwość ma przez trzy miesiące od wykonania umowy.

14. Podstawowe uprawnienia konsumentów w umowach internetowych

Przedsiębiorca ma obowiązek poinformować za pomocą środków porozumiewania się na odległość o prawie do odstąpienia od umowy w ciągu 10 dni od wydania rzeczy. W razie braku takiej informacji - Konsument ma prawo odstąpić od umowy w ciągu 3 miesięcy od dnia wydania rzeczy, gdy umowa dotyczy świadczenia usługi - od dnia jej zawarcia. Jeżeli jednak Konsument po rozpoczęciu biegu tego terminu otrzyma w/w informację, termin ten ulega skróceniu do dziesięciu dni od jej daty.

15. Sytuacje, w których konsument nie ma prawa odstąpić od umowy internetowej

• Pamiętaj, że prawo do odstąpienia od umowy (zwrotu towaru) nie przysługuje Ci jeżeli:
  - zawarłeś w internecie umowę o okresowe dostarczanie artykułów spożywczych,
  - zawarłeś umowę on-line o wykonanie, w ściśle oznaczonym okresie, usługi dotyczącej zakwaterowania, transportu, rozrywek, gastronomii.

• Jeżeli nie umówiłeś się ze sprzedawcą, usługodawcą inaczej (nie podpisałeś odpowiedniej umowy), to nie będziesz mógł także w ciągu 10 dni, bez podania przyczyny i dodatkowych kosztów:
  -zrezygnować z usługi rozpoczętej za Twoją zgodą przed upływem 10 dni,
  -zrezygnować z zakupu kaset video i audio, płyt CD (czyli wszystkich nagrań audiowizualnych), programów komputerowych, jeśli otworzyłeś ich opakowanie,
  -zrezygnować z produktu lub usługi, jeżeli została ona wykonana według Twojego indywidualnego zamówienia,
  -zrezygnować z produktu, który ulega szybkiemu zepsuciu,
  -zrezygnować z prenumeraty prasy,
  -zrezygnować z usług w zakresie gier losowych i zakładów wzajemnych.

16. Język w którym musi być zawarta umowa zakupu internetowego

17. Koszty rezygnacji z umowy zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa

W razie odstąpienia, umowa uważana jest za niezawartą (od początku), a konsument jest zwolniony z wszelkich zobowiązań. To, co strony świadczyły, ulega zwrotowi w stanie niezmienionym, chyba że zmiana była konieczna w granicach zwykłego zarządu. Skutki finansowe dokonanego odstąpienia obciążają w zasadzie w całości przedsiębiorcę. Konsument jest zwolniony z wszelkich zobowiązań. Zakazane jest również zastrzeganie tzw. odstępnego - to znaczy klauzuli umownej uprawniającej do odstąpienia od umowy za zapłatą oznaczonej sumy. Jedyną podstawą, która może uzasadniać powstanie obowiązku świadczenia przez konsumenta na rzecz przedsiębiorcy jest wykazanie, że na przykład - wskutek zwrotu rzeczy - konieczne stało się dokonanie w niej zmian, przekraczających granice zwykłego zarządu, związanych z koniecznością przywrócenia jej do stanu poprzedniego.

18. Elementy informacji udzielanej przez sprzedawcę internetowego konsumentom

- imię, nazwisko, dane kontaktowe sprzedawcy,

- adres siedziby sklepu,

- dokładny opis produktu sprzedawanego

- całkowity koszt zakupu ( z podatkami, transportem, cłami)

- termin dostawy produktu

- informacje o sposobie zapłaty

- informacje o sposobie zwrócenia produktu

19. Pojęcie produktu niebezpiecznego

Produkt nie jest bezpieczny, jeżeli stwarza zagrożenie dla konsumentów mimo, iż używają go w zwykły, dający się przewidzieć sposób i nie dłużej niż powinni, zaś jego ewentualna instalacja bądź konserwacja była prawidłowa pod warunkiem, że spełnia określone kryteria:

• jest rzeczą ruchomą przeznaczoną do użytku konsumentów lub, co do której istnieje prawdopodobieństwo, że może być używana przez konsumentów, nawet jeżeli nie była dla nich przeznaczona,

• nie musi być rzeczą nową - może być rzeczą używaną, jak i naprawianą lub regenerowaną,

• jest dostarczany konsumentowi lub udostępniany przez producenta lub dystrybutora, zarówno odpłatnie, jak i nieodpłatnie, w tym również w ramach świadczenia usługi.

• produktem bezpiecznym jest taki produkt, który w normalnych lub przewidywalnych rozsądnie warunkach nie powoduje ryzyka dla konsumenta. Ponadto będzie nim także produkt, który powoduje ryzyko minimalne, możliwe jednakże do zaakceptowania ze względu na wysoki stopień ochrony bezpieczeństwa i zdrowia użytkowników.

20. Pojęcie szkody w przepisach o produkcie niebezpiecznym

3 elementy:

- śmierć

- uszczerbek na zdrowiu

- straty o równowartości min 500 euro

Odpowiedzialności może dochodzić każda osoba poszkodowana w wyniku użytkowania produktu niebezpiecznego.

21. Podmioty odpowiedzialne za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny

Każdy z przedsiębiorców biorący udział w sprzedaży

(producent, dystrybutor, sprzedawca itd.).

22. Przesłanki zwalniające od odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny

Przedsiębiorca zwolniony jest z odpowiedzialności za szkodę, jeżeli produkt był użytkowany niezgodnie z przeznaczeniem. Z wyłączeniem produktów dla dzieci, albo jeżeli wada powstała po opuszczenia fabryki.

23. Terminy dochodzenia roszczeń z tytułu szkody wyrządzonej produktem niebezpiecznym

Dwa terminy dochodzenia roszczeń:

- 3 lata od momentu wyrządzenia szkody,

- 10 lat od momentu wprowadzenia produktu na rynek.

24. Zakres podmiotowy przepisów o produktach niebezpiecznych

Przepisy o produktach niebezpiecznych odnoszą się do:

- producentów

- dystrybutorów

- sprzedawców

Dotyczy również zakresu kompetencji właściwych organów administracyjnych ds. nadzoru nad bezpieczeństwem produktów.

25. Organy czuwające w Polsce nad bezpieczeństwem użytkowników

UOKiK, Inspekcja Handlowa,

Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wszczyna postępowanie administracyjne po otrzymaniu informacji od Inspekcji Handlowej, która jest organem kontrolującym produkty pod kątem spełniania przez nie wymagań bezpieczeństwa. Podstawą do podjęcia działań są również sygnały pochodzące z innych źródeł - na przykład od konsumentów lub od władz nadzoru innych Państw Członkowskich UE.

Gdy Prezes UOKiK stwierdzi, że produkt stwarza zagrożenie dla życia i zdrowia użytkowników, może nałożyć na jego producenta określone obowiązki, m.in. zakazać wprowadzania produktu na rynek lub nakazać oznakowanie produktu ostrzeżeniami o zagrożeniach, ostrzeżenie konsumentów, wyeliminowanie zagrożenia, wycofanie produktu z rynku, wycofanie produktu od konsumentów.

Produkty uznane przez Prezesa UOKiK za niespełniające wymagań bezpieczeństwa są wpisywane do Rejestru produktów niebezpiecznych.

26. Prewencyjne obowiązki przedsiębiorców w zakresie ochrony życia i zdrowia konsumentów.

Producent wprowadzający produkt na rynek polski jest zobowiązany dostarczać konsumentom informacje w języku polskim, umożliwiające im ocenę zagrożeń oraz przeciwdziałanie im. Do jego obowiązków należy również:

- umieszczanie na produktach swojej nazwy i adresu,

- przeprowadzanie badań próbek produktów,

- analizowanie skarg konsumentów, jeśli to potrzebne prowadzenie ich rejestru i informowanie dystrybutorów o prowadzonych przez siebie działaniach.

Producenci i dystrybutorzy powinni być również świadomi obowiązku powiadomienia Prezesa UOKiK, gdy dowiedzą się, że wprowadzili na rynek produkty niebezpieczne.

27. Pojęcie i rola oznakowania CE.

Oznakowanie CE zostało wprowadzone, aby mógł być zachowany swobodny przepływ towarów w ramach UE. Jest to symbol deklaracji producenta (lub jego przedstawiciela), że jego wyrób jest zgodny z zasadniczymi wymaganiami zawartymi w dyrektywach dotyczących danego produktu (jednej lub wielu).

Ważne: oznakowanie CE NIE jest:

- znakiem towarowym - czyli nie pozwala odróżnić produktu od innych, konkurencyjnych na rynku

- znakiem pochodzenia - nie oznacza, że wyrób wyprodukowano w UE

- znakiem jakości - w przeciwieństwie do CE znaki jakości są dobrowolne

- znakiem zgodności z normą - jej nadanie również jest dobrowolne.

Oznakowanie CE jest deklaracją producenta, iż wyrób spełnia zasadnicze wymagania dotyczących go dyrektyw - świadczy o tym, iż wyrób jest zgodny z prawem (jest legalny). Oznakowania CE NIKT NIE NADAJE. Umieszczane jest ono na wyrobie na wyłączną odpowiedzialność producenta. Ale - bez oznakowania CE przedsiębiorca nie ma prawa do wprowadzenia takiego towaru na rynek lub oddania go do użytku. Dzięki niemu można DOMNIEMYWAĆ, iż niezależnie od pochodzenia, wyrób oznakowany CE spełnia wymagania istotne dla bezpieczeństwa konsumenta.

Umieszczenie oznakowania musi być poprzedzone odpowiednią, pozytywnie zakończoną, procedurą oceny zgodności- według przepisów dyrektyw. Jednostka notyfikowana nie nadaje oznakowania CE, a jedynie o bierze udział w procesie oceny zgodności wyrobu z wymaganiami dyrektyw.

28. Niedozwolone klauzule w umowach zawieranych z konsumentami

Przedsiębiorca musi się liczyć z tym, że klauzule zawarte w umowie, które nie zostały uzgodnione z konsumentem i w sposób rażący naruszą jego interesy, będą nieważne. O nieważności orzeka sąd w odpowiedzi na zarzut podniesiony przez konsumenta lub w wyniku wszczęcia własnej kontroli. Jeżeli taka klauzula nie dotyczy najważniejszych postanowień umowy, w pozostałej części jest ona ważna.

Przepisy o niedozwolonych postanowieniach umownych, zwanych klauzulami abuzywnymi, dotyczą tylko relacji przedsiębiorca-konsument i konsument-konsument. Jeżeli postanowienie umowy sformułowane zostało w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, przez co rażąco narusza interesy konsumenta, uznaje się je za niedozwolone.

Na przedsiębiorcy, a nie na konsumencie, spoczywa obowiązek udowodnienia, że postanowienie zawarte w umowie zostało indywidualnie uzgodnione

Nie może być uznane za niedozwolone postanowienie umowne dotyczące głównych świadczeń stron, w tym ceny lub wynagrodzenia, jeżeli zostało sformułowane w umowie jednoznacznie

29. Zakazane praktyki handlowe stosowane przez przedsiębiorców

W ramach ustawy o nieuczciwych praktykach rynkowych można dokonać kilku zasadniczych podziałów praktyk. Jest to podział na czarne i szare praktyki, praktyki wprowadzające w błąd oraz praktyki agresywne, a także na praktyki, które umownie możemy określić mianem nazwanych i nienazwanych.

Praktyka rynkowa stosowana przez przedsiębiorców wobec konsumentów jest nieuczciwa, jeżeli jest sprzeczna z dobrymi obyczajami i w istotny sposób zniekształca lub może zniekształcić zachowanie rynkowe przeciętnego konsumenta przed zawarciem umowy dotyczącej produktu, w trakcie jej zawierania lub po jej zawarciu.

5

---