Opracowała: Nauczyciel:

Anna Brewczyńska p. Joanna Bonar

klasa: 1K

Spis treści:

1. Budowa włosa

1. Części włosa:

• Część tkwiąca w skórze, tzw. korzeń włosa. Korzeń włosa umieszczony jest w worku nabłonkowym, zwanym mieszkiem włosowym.

• Część znajdująca się ponad powierzchnią skóry, tzw. łodyga włosa

2. Przekrój poprzeczny przez włos

3. Przekrój podłużny przez włos:

4. Warstwy włosa:

• błona szklista - zbudowana z włókien kolagenowych

• warstwa Huxleya - wchodzi w skład pochewki wewnętrznej, jest jej środkową częścią

• warstwa Henlego - część zewnętrzna pochewki wewnętrznej

• opuszka - dolna część włosa poszerzona kolbowato, zawiera szybko dzielące się komórki macierzy budujące włos i pochewkę wewnętrzną

• brodawka - wpukla się do opuszki, zawiera naczynia krwionośne, włókna nerwowe i komórki tkanki łącznej

• rdzeń

• kora

• osłonka włosa - tworzy ją jedna warstwa komórek

• mięsień przywłosowy - mięsień gładki przyczepiony do mieszka włosowego, kurcząc się reguluje pochylenie włosa, tworząc tzw. „gęsią skórkę”

5. Przekrój włosa ma zazwyczaj kształt owalny lub fasolowaty. Tylko bardzo cienkie włosy mają kształt okrągły

6. Włosy to twory skóry, zbudowane z elastycznych włókien białka (keratyny), wytwarzanej przez mieszki włosowe w obrębie skóry właściwej

7. Włosy w okresie pokwitania:

• u obu płci:

Pojawiają się włosy pod pachami i w okolicy narządów płciowych.

• u mężczyzn:

Włosy łonowe (zajmują okolicę trójkątną wierzchołkiem skierowaną ku pępkowi) i na twarzy (wąsy, broda). Gdy mężczyzna dojrzeje pojawią się włosy na klatce piersiowej, udach, goleniach i ramionach

• u kobiet:

Włosy łonowe są od góry ograniczone linią poziomą. Mogą się też pojawić włosy w dolnej połowie ciała.

• Funkcje włosów:

1. Upiększająca - jest to główna cecha

2. Narząd czuciowy - wyczuwają delikatny dotyk

3. Tworzą warstwę izolacyjną

4. Chronią skórę głowy przed oparzeniem słonecznym

3. Rozwój włosów:

1. w rozwoju bierze udział naskórek i mezenchyzme skory właściwej

2. rozwój rozpoczyna się od lokalnej (punktowej) proliferacji komórek warstwy rozrodczej naskórka, na skutek której tworzy się zgrubienie wpuklone wraz z błoną podstawną do mezenchymy, tworzy się czop włosa

3. czop wydłuża się, rozszerza kolbowato na wolnym końcu, wrasta skośnie co raz głębiej do mezenchymy i równocześnie otaczają go komórki mezenchymatyczne i zagęszczają się wokół jego końca

4. brodawka włosa - uformowana z zagęszczających się komórek mezenchymatycznych; wpukla się do kolbkowatego rozszerzenie czopa włosa, wnikają do niej naczynia krwionośne włosowate i nerwy (zakończenia nerwów).

5. pęczek włosa - czop i brodawka włosa

6. czop włosa wciąż się wydłuża i wrasta głębiej w meznchymę skóry

7. wyróżnia się w nim końcowe kolbkowate zakończenie, tzw. cebulkę włosa oraz wydłużoną część połączoną z naskórkiem powierzchniowym

8. środek wydłużonej części czopa włosa wypełniony jest ściśle przylegającymi do siebie komórkami

9. degeneracja komórek środkowej części włosa i pozostaje po nich tylko kanał

10. kanał włosa - utworzony ze zdegenerowanych komórek środkowej części czopa włosa

11. zewnętrzna warstwa czopa włosa składa się z komórek, o cylindrycznym kształcie, które są oparte o błonę podstawną. Komórki tej warstwy intensywnie się dzielą i to z nich tworzy się zawiązek naskórkowej pochewki włosa.

12. cebulka włosa przylega do brodawki i dostosowuje się do niej

13. macierz włosa (łożysko włosa) - część cebulki włosa przylegająca ściśle do brodawki

14. stożek włosa - struktura utworzona z intensywnie dzielących się komórek macierzy i wrastających do wewnętrznej części czopa włosa.

15. właściwy włos - powstaje z dzielących się komórek macierzy, początkowo tworzą lite pasmo wsuwające się do kanału włosa; później jako łodyga włosa przebija się przez naskórek

16. korzeń włosa - pasmo pozostające w naskórkowej pochewce włosa

17. pochewka skórna włosa - twór powstały z tkanki mezenchymatycznej otaczającej stożek włosa

18. mieszek włosa - zespół utworzony z cebulki włosa, brodawki włosa i pochewki skórnej włosa

19. zawiązki gruczołów skóry (gruczoł łojowy) - wypączkowywują ze szczytowej części czopa włosa

20. mięsień włosa - przyczepia się do naskórkowej pochewki włosa

21. meszek (lanugo) - pierwsza generacja włosów, która w większości wypada jeszcze w łonie matki

22. owłosienie pierwotne - zastępuje lanugo, po urodzeniu się dziecka, a w okresie pokwitania jest zastępowane przez owłosienie ostateczne

4. Fazy wzrostu włosa:

1. Anagen - faza wzrostu włosa, która trwa ok. 4-6 lat

2. Katagen - faza, w której ustają podziały komórek a włos przestaje rosnąć; trwa 2-4 tygodni

3. Telogen - faza wypadnięcia włosa i odpoczynku komórek macierzy, trwa 2-4 miesięcy

Te trzy fazy wzrostu włosa składają się na cykl włosowy. Przebiega on u człowieka w sposób niezsynchronizowany, czyli każdy mieszek może być w innej fazie. Każdy mieszek włosowy przechodzi cykl średnio 20-30 razy w ciągu życia. Włosy rosną z szybkością 0,31-0,35 mm/dobę. Normalna utrata włosów wynosi ok. 50-100 włosów/dobę. Podczas mycia ilość traconych włosów może być nawet większa. Istnieją pewne wahania ilości traconych włosów w zależności od pory roku.

Schemat histologiczny cyklu wzrostu włosa.











5. Przyczyny mechanicznych uszkodzeń włosów:

1. zbyt energiczne czesanie lub szczotkowanie włosów - powoduje uszkodzenia osłonki włosa (zwłaszcza w włosach kręconych)

2. mycie nieprawidłowymi szamponami - łamliwość i suchość włosów

3. rozjaśnianie włosów (nadtlenek wodoru) - osłabienie włosów

4. trwała ondulacja - możliwość uszkodzenia (np. ułamania) włosów

6. Barwa i zmiany zabarwienia włosów

1. Barwa włosów jest determinowana. Determinują ją między innymi czynniki dziedziczne i rasowe.

2. Podstawowe barwy włosów: czarne, brązowe, rude, blond, siwe.

3. Czynniki wpływające na barwę włosów:

• stosunek ilościowy eumelaniny i feomelaniny

• liczba, wielkość i kształt komórek melaniny

• rozkład ziarenek melaniny w łodydze włosa

4. Zależność barwy włosów od ziarnistego barwnika i rozpuszczonego w nim barwnika czerwonego:

• rudzi - nie jest wytwarzany barwnik brązowy

• blondyni - barwnik jest tylko w zewnętrznej warstwie kory włosa

• bruneci - jest silna koncentracja barwnika, która nadaje włosom czarny kolor

• siwi - ustała produkcja barwnika w macierzy opuszki i pojawiły się drobne pęcherzyki powietrza między komórkami

1. Na zmianę barwy włosów wpływają:

• promienie UV

• Witamina C

• Nadtlenek wodoru

• czynniki fizjologiczne (siwienie)

• zburzenia dermatologiczne (bielactwo)

Te wszystkie czynniki powodują zahamowanie produkcji melaniny.

6. Zmiany zabarwienia włosów:

• heterochromia - dwa różne kolory włosów występujące u jednej osoby

• bielactwo wrodzone

• całkowity brak melaniny, co powoduje, że włosy są bezbarwne

• niewielkie ilości melaniny, powoduje, że włosy są bardzo jasne

• bielactwo częściowe - niewielki obszar pozbawiony melaniny, w wyniku czego ma owłosionej skórze głowy pojawia się, głównie nad czołem, biały pukiel włosów

• siwienie:

• fizjologiczne - włosy stają się białe na skutek osłabienia aktywności tyrozynazy w opuszcze włosa oraz zmian zwyrodnieniowych w melanocytach; najczęściej pojawia się ok. 40 roku życia.

• przedwczesne siwienie - siwienie pojawiające się przed 20 rokiem życia

• objawowe - siwienie, będące objawem nadczynności tarczycy, niedokrwistości złośliwej, wysokiej gorączki, niedożywienia

7. Wady i choroby włosów

1. Wady strukturalne włosów:

Nieprawidłowa struktura łodygi włosa może być wywołana licznymi, różnorodnymi schorzeniami lub nieznaną przyczyną endogenną. Bardzo często jest jednak wadą nabytą, np. w skutek uszkodzeń mechanicznych lub chemicznych w przebiegu nieprawidłowej pielęgnacji włosów.

1. Wrodzone i nabyte wady strukturalne:

• Rozszczep podłużny włosa:

Podłużne rozszczepienie wolnego końca włosa na skutek urazu (nadmierne czesanie, trwała ondulacja, zbyt ciasne splatanie), pojawia się przede wszystkim u osób z długimi włosami. Unikanie urazów doprowadzi do odrostu włosów prawidłowych.




• Rozszczep węzłowaty włosa:

Pojedyncze lub mnogie drobne rozszerzenie włosa, w których występuje rozwłóknienie istoty korowej, często doprowadzające do łamania się włosa. Powstaje w skutek urazów lub jest dziedziczony. Postać proksymalna powstaje wskutek wieloletniego skubania, czesania i prostowania. Występuje u ludzi czarnego koloru skóry. Ustępuje samoistnie po paru latach prawidłowej pielęgnacji włosów. Postać dystalna występuje głównie u osób rasy białej (na wąsach i brodzie) oraz u Azjatów (na owłosionej skórze głowy). Jest ona przewlekła i nie poddaje się leczeniu.




• Włosy obrączkowe:

Naprzemiennie jasne i ciemne odcinki włosa ok. 1-3mm o nieznanej etiologii. Włosy mogą mieć scieńczałe, bez połysku, suche, łamiące, wyglądające na zapiaszczone. Nie ma skutecznej metody leczenia. Chorzy często sądzą, że ich włosy są atrakcyjne.






• Włosy skręcone:

Łamliwe włosy, skręcone o 180* wzdłuż osi podłużnej w odstępach kilku milimetrów. Choroba zwykle jest dziedziczna, choć może powstawać też przez uszkodzenie łodygi włosa przez zabiegi kosmetyczne. Nie odkryto skutecznej metody leczenia, lecz stwierdzono, ze czasową poprawę można otrzymać przez przyjmowanie witaminy A oraz przez natłuszczanie skóry głowy. Należy też unikać trwałej ondulacji




• Włosy wełniste:

Elipsoidalne, kędzierzawe lub wełniste, rozszczepione lub ułamane włosy, przypominające włosy osób czarnoskórych. Choroba nie jest leczona.

• Zespół włosów nie dających się uczesać:

Zazwyczaj jasne, suche, niesforne włosy, choć nie są nadmiernie łamliwe. Choroba jest zazwyczaj dziedziczona autosomalnie, dominująco. Zaleca się zażywanie biotyny. Z czasem może nastąpić poprawa.

• Włosy paciorkowe:

Naprzemiennie ciemne perełkowe zgrubienia i jasne zwężenia, w których włosy łatwo się ułamują. Niekiedy końce włosów mogą pozostawać w mieszkach włosowych sprawiając wrażenie gęsiej skorki. W schorzeniu dochodzi do cyklicznych zaburzeń fazy anagenowej mniej więcej, co drugi dzień. Jest ono dziedziczone autosomalnie, dominująco. Odrost włosów prawidłowych mogą spowodować doustnie podawane retinoidy. U niektórych chorych jest samoistna poprawa lub całkowite ustąpienie zmian. Zdarza się, że do poprawy może dojść w trakcie ciąży.





• Włosy bańkowe:

Choroba charakteryzująca się 2 typami włosów: łamliwymi i wypadającymi oraz prostymi i sztywnymi. Zmiany powoduje używanie suszarek, lokówek, środków rozjaśniających włosy. Przy prawidłowym i łagodnym pielęgnowaniu, włosy same odrastają.

• Włosy węzełkowe:

Węzełki na włosach kręconych powstające na skutek ich czesania, pocierania czy drapania. Aby się pozbyć schorzenia należy ściąć włosy, a odrosną prawidłowe.

• Włosy wrastające:

Zaraz po wyrośnięciu włosa ze skóry, zakrzywia się oni wrasta z powrotem w skórę. Najczęściej z włosami wrastającymi mamy do czynienia na brodzie i karku. Można sobie pomóc przez regularne złuszczanie i nawilżanie skóry.

3. Nadmierne owłosienie:

• Jest to problem zarówno estetyczny, jak i zdrowotny.











• Hypertrychoza (Hypertrichosis):

W tej chorobie jasne włosy meszkowe stają się ciemne, grube i terminalne. Jest dziedziczna, choć nie zaburza gospodarki hormonalnej.

• etiopatogeneza:

przyczyny mogą być różne m. in.

• fizjologiczne

• genetyczne (występowanie rodzinne)

• nowotworowe

• nabyte (w miejscu przewlekłego, lekkiego urazu, nadmiaru ciepła, stosowanych miejscowo kortykosteroidów)

• choroby wewnętrzne, takie jak: porfiria, akromegalia, niedoczynność tarczycy, anoroxia nervosa.

• stosowanie leków takich jak: minoksydyl, psoraleny, kortykosteroidy

• objawy:

• włosy typu lanugo (włosy u dzieci w łonie matki, ewentualnie jeszcze mogą zostać na ciele noworodka zaraz po urodzeniu) mogą się fizjologicznie utrzymywać nawet do 1-2 miesiąca życia

• włosy lanugo przekształcają się w długie włosy terminalne, a taki człowiek nazywany jest „Człowiekiem małpą”

• w chorobie zwanej porfirią nadmierne owłosienie pojawia się na skroniach i policzkach

• jako wyniki stosowania ogólnego niektórych leków, miejscowego stosowania steroidów lub współistnienia procesu nowotworowego

• rozpoznanie:

• obraz kliniczny

• istnienie czynnika przyczynowego]

• leczenieogólne:

• leczenie choroby podstawowej, np. niedoczynności tarczycy

• zaprzestanie dostarczania czynnika, który powoduje chorobę, np. przyjmowania leków

• leczenie miejscowe:

• epilacja prądem

• epilacja laserem

• depilacja chemiczna

• depilacja depilatorem

• depilacja gorącym woskiem

• golenie

• Hirsutyzm

Jest to nadmierne owłosienie typu męskiego, spotykane u kobiet i dzieci. Powstaje pod wpływem zbyt dużej ilości androgenów lub nadmiernej wrażliwości na ich działanie.

• etiopatogeneza:

• zaburzenia endokrynologiczne, np. guzy jajnika

• lekami o działaniu androgenowym

• hirsutyzm idiopatyczny - gdy nie jest znana przyczyna choroby

• objawy:

• dodatkowe owłosienie w miejscach charakterystycznych dla owłosienia typu męskiego

• włosy na twarzy

• mogą się pojawić:

• łysienie typu męskiego

• zmiana sylwetki ciała

• obniżenie skali głosu

• przerost łechtaczki

• leczenie ogólne:

• leczenie choroby podstawowej, np. zespołu policystycznego jajników

• estrogen + progesteron + deksametazon

• przeciwandrogeny: octanproteronu (Diane 35), antagonista aldosteronu (spironolakton)

• leczenie miejscowe:

• epilacja prądem

• epilacja laserem

• depilacja chemiczna

• depilacja depilatorem

• depilacja gorącym woskiem

• golenie

1. Łysienie:

• Jest to utrata włosów obejmująca fragmenty lub całą owłosioną skórę głowy, a czasami też inne owłosione miejsca. Taka utrata włosów może być przejściowa albo trwała.





• Typy łysienia:

• anagenowe (dystroficzne) - spowodowane uszkodzeniem włosa w fazie anagenowej, wzrasta ilość włosów dystroficznych, objawy występują po dwóch tygodniach od zadziałania czynnika przyczynowego

• telogenowe - gdy za wcześnie zakończy się faza anagenowa, wzrasta ilość telogenów, objawy pojawiają się w 2-4 miesięcy od zadziałania czynnika przyczynowego.

• mieszane - gdy zadziałają mechanizm anagenowy i mechanizm telogenowy

• Przyczyny wypadania włosów:

• wiek biologiczny włosa

• sposób odżywiania (niedobór żelaza, kwasu foliowego, cynku, miedzi, witamin A i B₁₂, aminokwasów, jadłowstręt psychiczny, używki)

• zaburzenia hormonalne

• urazy psychiczne

• niektóre leki

• zatrucie metalami ciężkimi (tal, arsen, rtęć)

• choroby ogólnoustrojowe, takie jak, np. atopowe zapalenie skory, ziarniak grubiasty

• choroby zakaźne, np. grypa, AIDS, kiła

• nadmierne naciąganie włosów, np. przy czesaniu w „koński ogon”

• wielokrotne przeprowadzanie banalnych zabiegów fryzjerskich (farbowanie, rozjaśnianie, trwała ondulacja)

• choroby włosów lub skóry owłosionej, np. grzybica, liszaj rumieniowaty chroniczny (DLE), liszaj płaski

• promieniowanie UV

• sezonowość (wiosna, jesień)

• Diagnostyka łysienia:

• trichogram - parainwazyjne badanie oceniające wzrost włosa, prawidłowy wynik: >80% włosy anagenowe, <20% włosy telogenowe, 2-3% włosy katagenowe

• fitotrichrogramem

• badaniem kamerą wideo

• badaniem gęstości na ustaloną jednostkę powierzchni

• mikroskopowym badaniem łodygi włosa w celu wykrycia zmian strukturalnych

• badaniem laboratoryjnym krwi

• badaniem mikrobiologicznym bezpośrednim i hodowlanym

• badaniem histopatologicznym wycinka owłosionej skory głowy

• Łysienie fizjologiczne

• W ciągu życia człowieka dochodzi do niego trzy razy:

• pierwszy raz u osesków; łysienie zaczyna się w okolicy potylicznej a pod koniec pierwszego roku życia dochodzi do wymiany włosów

• drugi raz w okresie pokwitania; dochodzi wtedy do nieznacznego przerzedzenia włosów w części skroniowej; zdarza się to u 20% dziewcząt i nieco większej ilości chłopców

• trzeci raz w okresie przekwitania i obejmuje osoby obu płci powyżej 60 roku zycia

• Łysienie męskie androgenowe

• Jest to trwała utrata włosów, występująca u mężczyzn powyżej 40 roku życia. Może być poprzedzona tłustym łupieże lub łojotokiem

• odmiany:

• typ szczytowy

• typ kątowy - występuje głównie u mężczyzn z przedziału wiekowego 17-19 lat

• etiopatogeneza:

Jest złożona, decydujące znaczenie mają następujące czynniki:

• czynniki genetyczna - choroba jest dziedziczona autosomalnie dominująco

• istnieje genetycznie uwarunkowana wrażliwość mieszków włosowych w obrębie owłosionej skory głowy, stymuluje mieszki włosowe na twarzy i w okolicy narządów płciowych

• objawy:

• trwała utrata włosów w obrębie owłosionej skóry głowy

• lokalizacja utrata włosów zaczyna się od kątów czołowych i szczytu głowy

• rozpoznanie:

• obraz kliniczny

• rzadko występuje potrzeba wykonania badań

• leczenie:

• finasteryd (zmniejsza stężenie dihyrotestosteronu)

• przeciwłojotokwe i przeciwbakteryjne

• miejscowe: leki na rozszerzenie naczyń krwionośnych, steroidy miejscowe

• chirurgiczne: przeszczep włosów

• psychoterapia

• Łysienie androgenowe kobiet

• Postępujący proces łysienia zależny od androgenów. Występuje u kobiet i jest znacznie rzadziej spotykany niż u mężczyzn.

• Odmiany:

• typ męski

• typ rozlany - u osób powyżej 30 roku życia

• etiopatogeneza:

Zasadniczą rolę odgrywają czynniki:

• genetyczne

• zaburzenia androgenowe w typie męskim łysienia

• stężenia androgenów w górnej granicy normy lub niezależnie podwyższone w typie rozlanym łysienia

• czynniki prowokujące: detergenty w szamponach, lakiery i farby do włosów

• stres

• objawy:

• typ męski łysienia androgenowego kobiet: obraz analogiczny do łysienia mężczyzn

• typ rozlany łysienia androgenowego kobiet: przerzedzenie włosów na szczycie głowy, z zachorowanym pasmem włosów w okolicy czołowej, przedziałek nieregularny w kształcie ”drzewka choinkowego”, często współistnieje łojotok związany ze stymulacją gruczołów łojowych przez androgeny

• rozpoznanie:

• obraz kliniczny

• trichogram poziomu testosteronu i dwuhydroepiandrosteronu

• dokładna diagnostyka endokrynologiczna

• w przypadkach wątpliwych badanie histopatologiczne

• leczenie:

• estrogeny

• przeciwandrogeny

• miejscowe: rozszerzenie naczyń krwionośnych, steroidy miejscowe

• chirurgiczne: przeszczep włosów

• psychoterapia

• Łysienie plackowate

• Prawdopodobnie ma charakter autoimmunologiczny, występuje rodzinnie, ma przejściowe lub trwałe ogniska wyłysienia, zlokalizowana jest na owłosionej skórze głowy, w okolicach pachowych, płciowych i w obrębie brwi i rzęs

• odmiany:

• łysienie plackowate ogniskowe

• łysienie plackowate całkowite

• łysienie plackowate uogólnione

• łysienie plackowate złośliwe

• łysienie plackowate brzeżne

• łysienie plackowate rozlane

• etiopatogeneza

Nie jest do końca poznana, istotną rolę w powstawaniu tej choroby odgrywają czynniki:

• genetyczne - potrafi występować rodzinnie

• autoimmunologiczne - występują przeciwciała skierowane przeciwko różnym strukturom mieszków włosowych, poza tym mogą występować inne, różnego typu przeciwciała, np. przeciwtarczycowe

• istnieje związek z układem nerwowym - łysienie plackowate pojawia się często po ciężkich przeżyciach psychicznych

• ma charakter zapalny pomimo braku widocznych zmian zapalnych w skórze

• dochodzi do zmniejszenia fazy anagenu, zwiększenia ilości włosów telogenowych, pojawienia się włosów wykrzyknikowych (włosy dystroficzne ze zwężeniem na końcu)

• epidemiologia:

• częstość występowania: 0,1-0,2% populacji, jednakowa u obu płci

• częściej występuje u dzieci

• rodzinne zachorowania odnotowuje się w 10-45% przypadków

• objawy:

• wyraźnie ograniczone ogniska wyłysienia, bez widocznych zmian skórnych i bliznowacenia

• ogniska wyłysienia pojawiają się nagle, następnie szerzą się obwodowo

• czas utrzymania się ognisk wyłysienia jest zależny od przypadku zachorowania

• łysienie plackowate ogniskowe: ograniczone ogniska wyłysienia

• łysienie plackowate całkowite: utrata wszystkich włosów w obrębie owłosionej skory głowy

• łysienie plackowate uogólnione: utrata wszystkich typów włosów

• łysienie plackowate złośliwe: utrata włosów bez tendencji do odrostu

• łysienie plackowate brzeżne: wyłysienie na obwodzie skóry owłosionej, przede wszystkim w okolicy potylicznej i skroniowej; niekiedy dochodzi do samoistnego odrostu włosów, częste są nawroty

• łysienie plackowate rozlane: rozlany obszar utraty włosów, bez oddzielnych ognisk; jest to najtrudniejsza do zdiagnozowania postać łysienia plackowatego

• często towarzyszą zmiany paznokciowe - punktowe wgłębienia, rozwłóknienie i ścienienie płytek

• rozpoznanie:

• obraz kliniczny

• trichogram

• badanie histopatologiczne (w przypadkach wątpliwych)

• leczenie:

• fotochemoterapia lub fototerapia UV B

• kortykosteroidy ogólnie i miejscowo

• cyklosporyna A - ogólnie

• leki nowotworowe

• kontaktowa immunoterapia

• cygnolina w celu wywołania podrażnienia

• psychoterapia

• Łysienie bliznowaciejące

• Wyłysiałe ogniska charakteryzują się bliznowaceniem, co oznacza, że dochodzi do trwałej utraty włosów. Powstaje w wyniku różnych wrodzonych i nabytych chorób owłosionej skóry głowy

• etiopatogeneza:

Przyczynami są m. in.

• nasilony stan zapalny

• zaburzenia wrodzone i dziedziczne

• zakażenia, np. blizny po ospie i półpaścu

• urazy, np. mechaniczne, termiczne

• choroby skory obejmujące owłosioną skórę głowy

• bliznowaciejące zapalenie mieszków włosowych

• objawy:

• bliznowate, całkowicie wyłysiałe ogniska w obrębie owłosionej skóry głowy

• łysienie nie zajmuje zazwyczaj całej owłosionej skóry głowie

• nie ma tendencji do odrostu włosów

• rozpoznanie:

• obraz kliniczny

• badanie histopatologiczne

• leczenie:

• metody chirurgiczne

10

błona szklista

pochewka zewnętrzna

warstwa Heniego

warstwa Huxleya

osłonka pochewki wewnętrznej

osłonka włosa

kora

rdzeń

łodyga włosa

miazdra

naskórek

skóra właściwa

mięsień przywłosowy

gruczoł łojowy

tkanka łączna mieszka włosowego

brodawka

cebulka

włosa

(opuszka)

błona

szklista

rdzeń

Anagen

Katagen

Telogen

wygląd włosa

wygląd włosa

wygląd włosa

wygląd włosa

wygląd włosa

Rodzaje nadmiernego owłosienia

hypertrychoza

hisrutyzm

Rodzaje łysienia

łysienie niebliznowaciejące

łysienie bliznowaciejące

• łysienie fizjologiczne

• łysienie męskie androgenowe

• łysienie androgenowe kobiet

• łysienie plackowate

---