Współpraca policyjna

w

sprawach karnych.

Schengen

Systemy Schengen to akty prawne dotyczące zniesienia kontroli granicznych miedzy państwami członkowskimi. Na katalog ten składają się przede wszystkim dwie umowy międzynarodowe, czyli Układ z Schengen oraz Konwencja Wykonawcza. Jednakże dla właściwej realizacji zapisów tych dokumentów konieczne stało się wydanie przez Komitet Wykonawczy Schengen wielu aktów prawnych konkretyzujących i rozwijających przepisy obu powyższych umów międzynarodowych.

System ten jest również formą współpracy pomiędzy państwami członkowskimi w celu zarówno likwidacji granic jak i ujednolicenia ich przekraczania. Ważne jest również ich dokładne zabezpieczenie.

Podczas obrad Rady Europejskiej w Paryżu 9-10 XII 1974r. została podjęta decyzja o zleceniu Komisji Europejskiej przygotowania do końca 1976r. propozycji działań koniecznych do powołania „unii paszportowej”. Komisja Europejska w odpowiedzi na powyższe zlecenie zaproponowała złagodzenie a następnie całkowite zniesienie kontroli dla osób przekraczających granice wewnętrzne. Podkreślono jednak, że należy uwzględnić nie tylko państwa członkowskie ale również i obywateli państw trzecich.

Ostatecznie układ z Schengen został podpisany 14 VI 1985r. przez RFN, Francje, Holandie, Luksemburg i Belgię. Jednak dopiero w 1994r. weszła w życie.

Przyjęty w owym czasie Jednolity Akt Europejski, który wprowadził pojęcie jednolitego rynku, z którym wiązała się swoboda przepływu usług, kapitału, towaru i osób ukazał potrzebę dostosowania Układu do prawa wspólnotowego. Doprowadziło to do utworzenia czterech grup negocjacyjnych :

• Policja i bezpieczeństwo,

• Ruch osobowy,

• Transport,

• Cło i ruch towarów.

Po zakończeniu negocjacji została podpisana Konwencja Wykonawcza do Układu Schengen 19 VI 1990r. między sygnatariuszami Układu z Schengen, rozwijająca postanowienia Układu z 1985r., wprowadziła katalog środków zabezpieczających na granicach wewnętrznych w celu ograniczenia wjazdu na terytorium Schengen osób mogących stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa i porządku publicznego. Ostatecznie weszła w życie 26 III 1995r.

W dziedzinie współpracy policyjnej wprowadzono dwa instrumenty:

• Obserwacja transgraniczna

• Pościg transgraniczny

Obserwacja transgraniczna - jest to forma współpracy policyjnej w ramach Systemu Schengen, która polega na tym, że policjant obserwujący osobę podejrzaną może kontynuować obserwację na terytorium innego państwa będącego stroną układu, jeśli wyrazi ono na to zgodę w ramach pomocy prawnej. Jeżeli z uwagi na pilność sprawy złożenie prośby nie jest możliwe, obserwację można kontynuować pod warunkiem możliwie najwcześniejszego powiadomienia władz państwa, na którego terenie prowadzona jest obserwacja.

Kontynuowanie dalszych obserwacji jest możliwe po spełnienie następujących warunków:

• Policjant powinien przestrzegać prawa państwa, w którym się znajduje , oraz zaleceń odpowiednich władz lokalnych,

• Policjant musi posiadać dokument potwierdzający zgodę na prowadzenie obserwacji,

• Policjant może posiadać broń służbową, ale używać jej tylko w obronie koniecznej,

• Obserwacja może być prowadzona tylko w miejscach publicznych,

• Osoby obserwującej nie można zatrzymać ani aresztować,

• Policjant jest zobowiązany do złożenia raportu ze swoich działań państwu, w którym prowadzi obserwacje.

Aby w ogóle była mowa o obserwacji musi zostać popełnione przestępstwo podlegające ekstradycji lub jedno z następujących: morderstwo, zabójstwo, gwałt, umyślne podpalenie, fałszowanie pieniędzy, kradzież na wielką skalę, paserstwo, rozbój, szantaż, porwanie i przetrzymywanie zakładników, handel ludźmi, nielegalny handel narkotykami, bronią i materiałami wybuchowymi, zamach bombowe, handel materiałami toksycznymi i radioaktywnymi.

Pościg transgraniczny - forma współpracy policyjnej w ramach Systemu Schengen polegająca na tym, że policjant ścigający przestępcę może kontynuować pościg na terytorium innej strony Układu. Do podjęcia i prowadzeni pościgu nie jest wymagana uprzednia zgoda władz tego państwa, jeżeli jej uzasadnienie jest trudne ze względu na pilność sprawy lub jeżeli nie mogą one podjąć pościgu. Należy jednak nawiązać kontakt z władzami państwa, w którym jest prowadzony pościg najpóźniej w chwili przekraczania granicy.

Do Konwencji została dołączona Deklaracja w sprawie prowadzenia pościgu.

Kontynuowanie dalszego pościgu jest możliwe po spełnienie następujących warunków:

• Funkcjonariusz powinien przestrzegać przepisów prawa danego państwa,

• Pościg prowadzi się tylko przez granice lądowe i tylko w miejscach publicznych,

• Osoba prowadząca pościg musi być w mundurze, poruszać się oznakowanym samochodem i mieć dokument potwierdzający jej funkcję służbową,

• Funkcjonariusz może mieć jedynie broń służbową, której może użyć tylko w obronie koniecznej,

• Osobę ściganą można poddać rewizji, można jej założyć kajdanki ale musi to dotyczyć doprowadzenia jej do władz danego państwa,

• Osoba zatrzymana przez właściwe władze może być, bez względu na obywatelstwo poddana przesłuchaniu,

• Osoba zatrzymana, nie posiadająca obywatelstwa państwa na terytorium, którego została zatrzymana powinna być zwolniona po upływie 6 godzin, chyba że władze otrzymają wniosek o ekstradycje,

• Funkcjonariusz jest zobowiązany do złożenia raportu ze swoich działań państwu, w którym prowadzi obserwacje.

System Informacyjny Schengen (SIS) - utworzony i działający na podstawie konwencji Wykonawczej system informacyjny, składający się z części krajowej (NSIS) i technicznej jednostki wspierającej (centralnej - CSIS). System służy do wyszukiwania osób i rzeczy na potrzeby kontroli granicznych, policyjnych i celnych, postępowania azylowego czy wydania prawa pobytu.

Każde państwo należące do SIS posiada ciągle aktualizowaną bazę danych - NSIS taką samą dla wszystkich państw członkowskich. Aktualizacja dokonywana jest przez Centralny Rejestr - CSIS w Strasburgu. Dostęp do informacji zamieszczonych z bazie danych SIS posiadają tylko: instytucje zajmujące się kontrola graniczną, policja, służby celne i urzędy odpowiedzialne za rozpatrywanie wniosków wizowych. Poniekąd zapleczem NSIS-ów jest biuro SIRENE. Jego zadaniem jest bieżąca wymiana informacji zarejestrowanych w SIS.

Dane zawarte w systemie SIS na temat osób oraz skradzionych, przywłaszczonych lub zaginionych: pojazdów mechanicznych, broni, dokumentów In blanco, dokumentów identyfikacyjnych, banknotów.

Na temat osób są zgromadzone następujące dane:

• nazwisko, imię

• szczególne, niezmienne cechy fizyczne

• pierwsza litera drugiego imienia

• data i miejsce urodzenia

• płeć

• narodowość

• informacja o tym czy dana osoba może być uzbrojona lub agresywna

• powód zamieszczenia informacji o tej osobie

• wskazanie działań jakie należy wobec niej podjąć.

Aby doszło do zatrzymania należy równocześnie z prośbą podać następujące dane:

• nazwa urzędu zwracającego się z prośbą

• fakty wydania nakazu aresztowania lub wyroku sądowego

• rodzaj i ocena prawna zarzucanego czynu

• opis okoliczności przestępstwa

• w miarę możliwości skutki przestępstwa

Można odmówić wjazdu osobie:

• skazanej za przestępstwo zagrożone karą pozbawienia wolności nie mniejszą niż 1 rok

• wobec której istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia ciężkiego przestępstwa na terytorium państwa będącego sygnatariuszem porozumienia

• wydalonej, nieprzyjętej lub odesłanej w jednym z państw konwencji

• cudzoziemcom jeśli istnieje podejrzenie zagrożenia dla bezpieczeństwa i porządku publicznego lub bezpieczeństwa narodowego.

Każde państwo jest zobowiązane do powołania instytucji odpowiedzialnych za kontrolowanie i nadzorowanie ww. danych. Do której może się zwrócić każda osoba, której dane są umieszczone w SIS.

Zmiany podstawy prawnej działania Europejskiego Urzędu Policji wprowadzone przez Traktat z Lizbony

Po wejściu w życie traktatu z Lizbony 1 I 2010r. Europol przekształcił się w agencję Unii Europejskiej. Ułatwiło to państwom członkowskim możliwość modyfikacji jak i wprowadzanie zmian w kompetencjach Europolu. Dotychczas wymagało to renegocjowania umowy międzynarodowej powołującej Urząd.

TFUE w art. 88 przyznaje w końcu uprawnienia operacyjne, których wcześniej Europol nie posiadał. Jednakże prowadzenie samodzielnych działań może się odbywać po wcześniejszym skonsultowaniu się z policją państw członkowskich na których terenie mają się one odbyć.

Owe przepisy dotyczące działań operacyjnych dają Europolowi uprawnienia do występowania do krajowych sił policyjnych o wszczęcie postępowań w konkretnej sprawie lub wraz z krajowymi służbami przeprowadzać śledztwa.

Ważną zmianą jest również rozszerzenie możliwości interwencji Europolu poza kwestie bezpośrednio dotyczące przestępczości zorganizowanej. Krajowe jednostki policji obecnie będą mogły uzyskać od Urzędu wsparcie z zakresu przestępstw transgranicznych w sprawach karnych, które początkowo nie wskazują na przestępczość zorganizowaną.

`Zmiany dotyczą również kosztów funkcjonowania Europolu. Pokrywane będą one z budżetu UE, a nie jak to bywało do tej pory, bezpośrednio przez rządy państw członkowskich. Nic nie zmieniło się jeśli chodzi o zakres terytorialny działań Europolu. Nadal dotyczy on tylko państw członkowskich. Jednak powstaje pytanie co robić z przestępczością ulokowaną poza państwami członkowskimi.

Europol

Po otwarciu granic zaczęto obawiać się napływu nie tyle samych obywateli państw członkowskich co przestępców. Zaczęły pojawiać się przesłanki do utworzenia Europolu a mianowicie:

• po upadku bloku wschodniego wzrosło zagrożenie przemytem materiałów radioaktywnych, kradzieżą i przemytem samochodów, ekspansją grup mafijnych (były ZSRR),

• zwiększona aktywność mafii włoskiej,

• ogromny wzrost przemytu narkotyków,

• powstanie grup przestępczych zajmujących się nielegalną imigracją.

Pierwszym etapem tworzenia Europolu było ustanowienie Jednostki Antynarkotykowej Europolu (Europol Drugs Unit - EDU). Z czasem jej kompetencje miały uleczy rozszerzeniu tak aby objęły swym działaniem wszystkie dziedziny Europolu. Na posiedzeniu Rady Europejskiej w 1991r. szefowie państw i rządów podjęli decyzję o powołaniu EDU jako pierwowzoru Europolu.

EDU zajmowała się wymianą i analizą informacji dotyczących:

• przemytu narkotyków,

• przemytu materiałów promieniotwórczych i rozszczepialnych,

• przestępstw związanych z nielegalną imigracją,

• handlu żywym towarem,

• przemytu samochodów,

• prania brudnych pieniędzy z ww. działalności.

Europejski Urząd Policji powstał 1 XI 1998r. po wejściu w życie Konwencji o Europolu. Został wzbogacony w marcu i kwietniu 2007r. trzema protokołami dodatkowymi do konwencji. Wprowadziły one następujące zmiany:

• mandat Europolu został rozszerzony o zapobieganie i zwalczanie prania pieniędzy,

• funkcjonariusze Europolu zyskali uprawnienie do udziału we wspólnych zespołach śledczych jako siła wspierająca,

• Europol może wnioskować do państw członkowskich o wszczęcie, przeprowadzenie lub koordynacje śledztwa w szczególnych przypadkach.

Celem Europolu jest poprawa skuteczności i współpracy między kompetentnymi władzami państw członkowskich w sferze zapobiegania poważnych form przestępczości międzynarodowej wymienionych w Konwencji.

Posiada on osobowość prawną a jego siedziba znajduje się w Hadze. Nie ma uprawnienie do działań operacyjnych, z tego względu nie jest to europejska FBI. Nie zastępuje policji narodowych lecz jedynie wspiera je w ich działalności i funkcjonuje w oparciu o system wymiany informacji.

System informacji Europolu składa się z:

• systemu informatycznego pozwalającego natychmiast odszukać żądane informacje,

• plików roboczych ustalonych zawierających całokształt informacji danego rodzaju,

• Systematycznego skorowidza zawierającego niektóre dane szczegółowe z plików roboczych.

Dane znajdujące się w systemie mogą dotyczyć osób:

• Podejrzanych na podstawie przepisów prawnych obowiązujących na terenie danego państwa członkowskiego o popełnienie lub uczestnictwo w przestępstwie kryminalnym,

• W stosunku do których istnieją poważne podstawy do podejrzeń, że będą popełniały przestępstwa kryminalne wchodzące w zakres Europolu.

Dane osobowe natomiast mogą zawierać jedynie:

• nazwisko, nazwisko panieńskie, imię a także inne nazwiska lub imiona przybrane, pseudonimy,

• data i miejsce urodzenia,

• narodowość,

• płeć,

• inne cech mogące przyczyniać się do identyfikacji osoby.

Przykładowe operacje Europolu:

• Operację Bravo:

Działania prowadzone przeciwko międzynarodowym handlarzom narkotykami. Akcja trwała kilka miesięcy, prowadzona była z udziałem RFN, Holandii, Belgii, Francji, Danii, Szwecji i Finlandii i została zakończona w grudniu 1999 r. aresztowaniami w Finlandii i przejęciem 207 kg haszyszu. Europol przy udziale oficerów łącznikowych koordynował działania operacyjne służb policji tych krajów, pośredniczył w wymianie informacji, analizował na bieżąco informacje.

• Operację Victor:

Przeciwko międzynarodowemu przemytowi kradzionych pojazdów, prowadzoną w latach 1998-1999, z udziałem funkcjonariuszy państw UE oraz Węgier i Litwy. Do zadań Europolu należało gromadzenie informacji dotyczących skradzionych samochodów w państwach członkowskich i przekazanie informacji wszystkim uczestniczącym państwom. Na Litwie wykryto w ten sposób 117 samochodów.

• Operacja „Ziemia obiecana”

Włochy - uwolniono 119 obywateli Polski zmuszanych do niewolniczej pracy.. Operację pod kryptonimem "Ziemia Obiecana" koordynowała specjalna komórka karabinierów w Rzymie oraz centralny zespół do walki z handlem ludźmi w Komendzie Głównej Policji w Warszawie. W wymianie informacji pomagał Europol.

CEPOL

CEPOL - Europejska Akademia Policyjna - powstała z myślą o wyższych rangą funkcjonariuszach Policji z całej Europy. Jej zadaniem jest promowanie międzynarodowej współpracy na polu zwalczania przestępczości, a także utrzymywania prawa i porządku oraz bezpieczeństwa publicznego poprzez:

• przeprowadzanie szkoleń specjalistycznych;

• wymianę wiedzy oraz doświadczenia;

• upowszechnianie rezultatów prac naukowo-badawczych;

• wymianę przedstawicieli Policji;

• opracowywanie wspólnych programów szkolenia;

• organizację szkoleń dla funkcjonariuszy policji krajów kandydujących;

• organizację szkoleń dotyczących cywilnych aspektów zarządzania kryzysowego;

• prowadzenie elektronicznej bazy danych.

CEPOL został utworzony w grudniu 2000 r. i na mocy decyzji Rady 2005/681/WSiSW z dnia 20 września 2005 r. stał się jedną z instytucji wspólnotowych. CEPOL organizuje rocznie około 80 przedsięwzięć szkoleniowych, poświęconych zwalczaniu różnych dziedzin przestępczości, ze szczególnym uwzględnieniem terroryzmu, przestępczości transgranicznej oraz zorganizowanej.

Strona polska corocznie podejmuje się organizacji przedsięwzięć szkoleniowych na rzecz CEPOL. Odbywają się one w jednostkach szkoleniowych polskiej Policji, przy czym prym wiodą Wyższa Szkoła Policji w Szczytnie, Szkoła Policji w Słupsku oraz Szkoła Policji w Katowicach. W 2010 r. Strona polska wystąpi w roli organizatora w przypadku trzech przedsięwzięć szkoleniowych, tj. seminarium dla przedstawicieli Policji państw kandydujących, seminarium poświęconego problematyce wywiadu kryminalnego oraz kursu dot. zabezpieczania laboratoriów służących do produkcji narkotyków syntetycznych i półsyntetycznych.

PODSUMOWANIE - E.L

Podczas opracowywania zagadnienia jakim było „Policyjna współpraca w sprawach karnych” napotkałam na wiele trudności. Wszelkie potrzebne informacje, które przynajmniej w minimalnym stopniu dotykały tematu, były zbyt ogólnikowe lub wręcz przeciwnie, aż nadto szczegółowe. Wyciągnięcie z dostępnych materiałów konkretnych i jednocześnie przydatnych informacji było dość trudne. Skupiłyśmy się z koleżanką na trzech głównych instrumentach Unii Europejskiej dotyczących współpracy policyjnej. Są to Europol, Urząd Schengen i CEPOL. Opisałyśmy w naszej pracy ich główne cele oraz zadania im powierzone.

Przeglądając prasę codzienną i różnego rodzaju portale internetowe szukałyśmy praktycznego ujęcia naszego zagadnienia. Jednak i tutaj napotkałyśmy problemy. Okazuje się, że w prasie trudno jest znaleźć jakieś rzetelne informacje na temat konkretnych działań policyjnych. Nie rozumiem dlaczego tak się dzieje. Czyżby nie było żadnych spektakularnych efektów, osiągnięć policji we współpracy z ww. instytucjami? Czy może policja nie chce się chwalić swoimi osiągnięciami? Ciężko odgadnąć. Podczas przerzucania ciekawszych artykułów, można się dowiedzieć, że jednak jakieś sukcesy są, chociażby rozbicie siatki pedofilów. Równie dużo czyta się o terroryzmie - znaczącym zagrożeniu dla Europy oraz kwestii imigrantów. Nieco gorzej wygląda sprawa grup przestępczych.

Prasa woli się rozpisywać o przyszłości strefy Schengen, wadach i ogólnej potrzebie jej istnienia niż o policyjnych akcjach, ich skuteczności i konieczności. Na portalach policyjnych można jedynie uzyskać szczątkowe informacje o współpracy z innymi jednostkami policji. Najwięcej informacji za to jest o ENA. Również poszukując danych na temat SIS, EDU czy Europejskiej Bazie DNA napotykamy na mur. Najczęściej spotykana informacja na temat tych systemów to taka, że działają skutecznie, że są potrzebne i ułatwiają działania policji. Tylko jak oni chcą nas do tego przekonać. Zwykły szary obywatel nie ma tak naprawdę pojęcia co te organy osiągnęły i jakie aktualnie prowadzą działania. Jednak jak już dojdzie do spektakularnych akcji i znaczących osiągnięć to trzeba przyznać, że ogrom pracy jaka została wykonana zasługuje na uznanie. Przypadek złapanych pedofilii wspomniany wcześniej ukazuje jak dokładnie działa system wymiany informacji i co ważniejsze przybliża nam jego działanie. Wiele kontrowersji wzbudza również system przechowywania danych telekomunikacyjnych, który ma zabezpieczać nas przed atakami terrorystycznymi. Polska dyrektywę wdrożyła dość restrykcyjnie w porównaniu z innymi państwami członkowskimi. Pojawiają się głosy, że dane są niewystarczająco chronione, że system ma zbyt duże wady i niesie ze sobą duże ryzyko.

Należy sobie ponownie postawić pytanie: Czy są one aby na pewno tak skuteczne jak mają to w swoich założeniach? Osobiście uważam, że są one jeszcze za mało dopracowane, ich zaplecze technologiczne jest niewystarczające jak i same państwa członkowskie nie ułatwiają utworzenia naprawdę skutecznego organu współpracy w zakresie bezpieczeństwa. Jednak mam nadzieję, że powolutku uda się go ulepszyć. Tylko czy UE do tego czasu wytrwa w jedności?

PODSUMOWANIE - A.Z.

Współpraca policyjna w sprawach karnych jest moim zdaniem koniecznym aspektem w polityce UE. Jakby na to nie spojrzeć jest ona odzwierciedleniem jedności i kompatybilności państw członkowskich. W końcu kraje Unii Europejskiej mają działać wspólnie w tworzeniu całości Europy. Wspólne działania policji państw członkowski bardzo ułatwiają walkę z kryminalną stroną Unii Europejskiej. Jestem też pełna podziwu dla sytemu działania UE w sprawach karnych, a mianowicie dla instytucji jaką jest Europol skupiający w swych szeregach policje państw członkowskich. Sądzę ze usprawnia to działania przeciw przestępczości. Potwierdzeniem działań Europolu może być raport

(wskazany w artykułach) o zamach terrorystycznych. Pomimo tego, że zagrożenie nadal istnieje, to można zauważyć już spadek zamachów o połowę. Czy nie jest to mimo wszystko zdumiewające?

Można także zauważyć w innych artykułach, i we wspomnianym przez mnie raporcie, że nadal pozostaje zaniepokojenie imigrantami z Afryki. Choć może wydawać się to dość prozaiczne to jednak budzi to zastanowienie. Bo czy naprawdę może mieć 100% pewności, że nie zaburzy to bezpieczeństwa Europy? Oczywiście nie możemy też popadać w paranoje i sadzić, że imigranci z Afryki „niosą zagładę”. Pokrótce zgadzam się z Francją i Włochami, że należy czasem pozwolić na powrót kontroli na granicach. Jak wiadomo w bazach danych SIS znajdują się osoby podejrzane, które miały już kontakt z tym obszarem życia jakim jest przestępczość. Nie można jednak znaleźć tam informacji o ludziach „szarych”, którzy nie „podpadli” nikomu. Nie umniejsza to oczywiście efektywności SIS i Europolu. Oczywiście nie mogę ukryć, że jestem zaskoczona działaniem systemu SIS a konkretnie jego zakresem i ogromem informacji jaki on w sobie skupia.

Mówiąc o Schengen pragnę wspomnieć o artykule dotyczącym zabezpieczenia granic Polski na czas Euro 2012. Zgadzam się z polskimi władzami, że „polscy kibole bywają drażliwi”. Nie jest to kwestia obrony przed innymi, nie polskimi kibicami.

Możliwości, jakie dla policjanta niosą ze sobą obserwacja i pościg transgraniczny, są ogromnym posunięciem w stronę lepszego wyłapywania przestępców. Szczerze powiedziawszy to nie mieściło mi się w głowie, że funkcjonariusz może działać na terenie innego państwa. Oczywiście, rzecz jasna musi ostatecznie złożyć raport. Ale czy nie jest to łatwiejsze kiedy taki policjant może kontynuować swoje działania nawet poza granicami swojego państwa? Przecież to o wiele bardziej przyspiesza prace.

Kończąc pragnę napomknąć na temat artykułu dotyczącego mylenia i używania zamiennie określeń Schengen i Unia Europejska. Może zastanawiać, co ten artykuł robi wśród informacji na temat współpracy policyjnej. Oczywiście nie jest on w pełni powiązany z tym zagadnieniem. Uważam jednak, że owa różnica tkwi chociażby w kwestiach współpracy policyjnej w Schengen, a współpracy w UE. Schengen bowiem nie tworzy nam „policji schengenowskich” tylko ułatwia komunikowanie się urzędów policyjnych w różnych państwach pomiędzy sobą. SIS ułatwia policji działania w wykrywaniu przestępstw międzynarodowych.

Unia Europejska (Europol) natomiast stwarza pewnego rodzaju „policję europejską”, która nie tylko komunikuje się pomiędzy sobą „na odległość' ale działa razem (chociażby akcje dotyczące prania pieniędzy).

Bibliografia

1. Piotr Wawrzak, Polityka Unii Europejskiej w obszarze spraw wewnętrznych i wymiaru sprawiedliwości, Wydawnictwa Akademickie i Profesorskie, Warszawa 2007, s. 38-61, 120-149

2. Agnieszka Grzelak, Unia Europejska: prawo instytucjonalne i gospodarcze, wyd. Wolters Kluwer Polska, Warszawa 2008, s. 1459-1470

3. Alojzy Z. Nowak, Dariusz Milczarek, Europeistyka w zarysie, wyd. PWE, Warszawa 2006, s. 172-175

4. Piotr Wawrzak, Bezpieczeństwo Unii Europejskiej, Wydawnictwa Akademickie i Profesorskie, Warszawa 2009, s.27-63

5. Komenda Główna Policji, Polska policja w Unii Europejskiej, wyd. Urząd Komitetu Integracji Europejskiej, Warszawa 2003

6. dr Adam Dudzic, Polska w Schengen, wyd. Urząd Komitetu Integracji Europejskiej, Warszawa 2009

7. CEPOL: Europejska Akademia Policyjna

8. Rada Unii Europejskiej: SIRENE

Artykuły:

Elżbieta Lasek:

1. Będziemy mieć więcej prywatności - Dziennik Polski

2. Europol: Internet ułatwia działanie zorganizowanych grup przestępczych - Gazeta.pl

3. Brońmy układu z Schengen - Gazeta Wyborcza

4. Zagrożenie terrorystyczne w Unii Europejskiej - Raport Europolu (twojaeuropa.pl)

5. Rozbicie międzynarodowej siatki pedofilskiej (strona Europolu)

TŁUMACZENIE ARTYKUŁU:

Przy współpracy z Europolem policja aresztowała 184 osoby podejrzane o pedofilię oraz rozpoznała ponad 240 ofiar ich przestępstw. Dotychczas spośród 670 podejrzanych, 184 osoby zostały aresztowane a 230 dzieci objętych opieka. Te dane są, jak dotąd, najlepszym wynikiem spośród toczących sie śledztw. Osiągniecie takich wyników było możliwe tylko dzięki międzynarodowej współpracy policji. Znacząca role odegrał tu Europol, rozpracowując siatki pedofilii dziecięcych, co umożliwiało dalsze działania operacyjne policji. Specjaliści pracujący w Europolu przekazali policji dane podejrzanych przejęte z serwerów komputerowych. Następnie biuro rozesłało sprawozdania do ponad 30 krajów w Europie i na świecie co doprowadziło do zatrzymania i aresztowania podejrzanych. Uzyskane informacje zostały wykorzystane w innych prowadzonych śledztwach. 
„jestem dumny z owocnej współpracy z policja na całym świecie. To co udało sie osiągnąć nie byłoby możliwe bez ogromnego zaangażowania by zapewnić bezpieczeństwo mieszkańcom Europy. Wielkie podziękowania należą sie policjantom na całym świecie dzięki którym zatrzymani przestępcy zostaną ukarani” powiedział Rob Wainwright, dyrektor Europolu. Trwającą 3 lata operację Europol wspierał przez ostatnie 1,5 roku. Uczestniczyło w niej 13 krajów: Australia, Belgia, Kanada, Grecja, Islandia, Włochy, Holandia. Nowa Zelandia, Polska, Rumunia, Hiszpania, Wielka Brytania, Stany Zjednoczone. W kilku państwach nadal toczą sie śledztwa. Podejrzani pedofile byli członkami forum internetowego boylover.net skupiającym zwolenników partnerstwa seksualnego dorosłych i młodocianych. Forum zostało założone w Holandii, zgromadziło ponad 70 000 członków. Strona została zamknięta. Oficjalnie było to tylko forum dyskusyjne. Policyjni eksperci zaobserwowali ze po pewnym czasie wymiany poglądów rozmowy przenoszą sie na kanał e-mailowy gdzie dochodzi do wymiany filmów i fotografii z pornografia dziecięca. Zarekwirowane komputery zawierały ogromna ilość materiałów pornograficznych. Na początku śledztwa grupy śledcze z Wielkiej Brytanii i Australii zajęły sie analiza treści forum i namierzali potencjalnie najgroźniejszych pedofilów zagrażających dzieciom. W 2009 roku brytyjska organizacja odpowiedzialna za bezpieczeństwo dzieci w sieci namierzyła właściciela serwera i wtedy do współpracy dołączył Europol. W okresie od czerwca 2008 do czerwca 2009 Kanada, Włochy, Nowa Zelandia, Stany Zjednoczone dołączyły do śledztwa. W styczniu 2010 Europol przebudował forum w celu dostępu do maksymalnej ilości informacji na temat przestępców. Po zatrzymaniu 670 podejrzanych o pedofilie osób międzynarodowa współpraca w śledztwie nie ustaje. Specjaliści podejmują starania by doszło do osądzenia jak największej liczby przestępców.

6. Kraków. Ścigany Słowak skazany w Polsce za fałszerstwo (gazeta.pl)

Artykuły Agnieszki Zając:

1. Nie bójmy się o los Schengen - Forum wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych

2. KE rozważa ograniczenia ruchu w Schengen, by zwalczać imigrację z Afryki.(gazeta.pl)

3. Elity mylą Schengen z UE - przypadkiem czy celowo? (Filip Stankiewicz - nowy ekran)

4. Europol: Mniej zamachów terrorystycznych, ale zagrożenie atakami w UE ciągle duże (Parlament Europejski)

5. Układ Schengen można zawiesić na Euro 2012 (gazetaprawna.pl)

6. Chcą przymknąć Schengen (wyborcza.pl)

Projekt opracowany przez Elżbietę Lasek i Agnieszkę Zając.

---