5, AK, pasemko, Opracowania na obronę, z roku, Pytania, skrot


5. PLANOWANIE PRZESTRZENNE NA SZCZEBLU GMINY

Podstawowym aktem prawnym regulującym planowanie przestrzenne na szczeblu gminy jest Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 roku, z późniejszymi zmianami.

Do systematyki opracowań planistycznych na szczeblu gminy zaliczamy:

Celem opracowań owych dokumentów planistycznych jest zaspokojenie potrzeb społecznych poprzez zagospodarowanie przestrzenne terenów znajdujących się w granicach danej gminy, lub na terenach odrębnych znajdujących się w jej sąsiedztwie.

Przedmiotem planowania przestrzennego gminy będzie materialne środowisko człowieka, na które składa się przyroda nieożywiona i ożywiona, a także wszelkie formy zainwestowania będące wytworem działalności człowieka, oraz ludzie widziani poprzez ich potrzeby i dążenia.

STUDIUM UWARUNKOWAŃ I KIERUNKÓW ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO GMINY

Studium określa kierunki i cele, jest obowiązkowe, ale nie jest przepisem gminnym.

Etapy formowania studium:

  1. W celu określenia polityki przestrzennej gminy w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia studium.

  2. Wójt, burmistrz, prezydent miasta ogłasza w prasie miejscowej, oraz przez obwieszczenia, a także w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości o przystąpieniu do sporządzenia studium.

  3. Zawiadamia na piśmie o podjęciu uchwały o przystąpieniu do podjęcia studium instytucje i organy właściwe do uzgodnienia i opiniowania projektu studium.

  4. Rozpatrywane są wnioski - odrzucone nie podlegają zaskarżeniu do sądu apelacyjnego.

  5. Sporządzany jest projekt studium, uwzględniając ustalenia w Planie Zagospodarowania Przestrzennego Województwa.

  6. Uzyskanie od gminnej komisji urbanistyczno-architektonicznej opinię o projekcie studium.

  7. Projekt studium uzgadniany jest z zarządem województwa w zakresie jego zgodności z ustaleniami programów rządowych.

  8. Projekt studium uzgadniany jest z wojewodą w zakresie jego zgodności z ustaleniami programów rządowych.

  9. (W.,B.,P.m.) występuje o opinie dotyczące rozwiązań przyjętych w projekcie studium.

  10. (W.,B.,P.m.) wprowadza zmiany wynikające uzyskanych opinii i dokonanych uzgodnień.

  11. (W.,B.,P.m.) ogłasza o wyłożeniu projektu studium do publicznego wglądu.

  12. (W.,B.,P.m.) wykłada projekt studium i organizuje dyskusję publiczną wraz z przyjętymi rozwiązaniami.

  13. (W.,B.,P.m.) przyjmuje uwagi dotyczące projektu studium.

  14. (W.,B.,P.m.) przedstawia radzie gminy do uchwalenia projekt studium wraz z listą nie uwzględnionych uwag (nie podlega oskarżeniu sądu apelacyjnego).

  15. Rada gminy uchwala studium, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag.

  16. (W.,B.,P.m.) przedstawia wojewodzie uchwałę o uchwaleniu studium w celu oceny zgodności z przepisami prawnymi.

Do faz opracowania studium zaliczamy:

(wszystkie fazy a także sposoby wykonania studium określa rozporządzenie ministra infrastruktury z dnia 29.04.2004r. w sprawie zakresu projektu studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy)

Projekt studium powinien zawierać:

MIEJSCOWY PLAN ZAGOSPODAROWNIA PRZESTRZENNEGO

Plan przenosi studium na rzeczywistość, nie jest obowiązkowy, ale jest przepisem gminnym.

Etapy formowania planu:

  1. W celu określenia polityki przestrzennej gminy w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia planu (jeśli wymaga tego potrzeba).

  2. Wójt, burmistrz, prezydent miasta ogłasza w prasie miejscowej, oraz przez obwieszczenia, a także w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości o przystąpieniu do sporządzenia planu.

  3. Zawiadamia na piśmie o podjęciu uchwały instytucje i organy właściwe do uzgodnienia i opiniowania projektu planu.

  4. Rozpatrywane są wnioski - odrzucone nie podlegają zaskarżeniu do sądu apelacyjnego.

  5. Sporządzany jest projekt planu, wraz z prognozą oddziaływania na środowisko, uwzględniając ustalenia studium.

  6. Sporządzana jest prognoza skutków finansowych uchwalenia planu miejscowego.

  7. (W.,B.,P.m.)uzyskuje opinie o projekcie planu od gminnej komisji architektoniczno urbanistycznej, wójtów, burmistrzów, albo prezydentów miast, graniczących z obaszerm objętym planem w zakresie rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu lokalnym

  8. (W.,B.,P.m.) uzyskuje zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na inne cele

  9. (W.,B.,P.m.) wprowadza zmiany wynikające z uzyskanych opinii i dokonanych uzgodnień

  10. (W.,B.,P.m.) ogłasza o wyłożeniu projektu studium do publicznego wglądu

  11. (W.,B.,P.m.) wykłada projekt planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko i organizuje w tym czasie publiczną dyskusję nad przyjętymi rozwiązaniami

  12. (W.,B.,P.m.) przyjmuje uwagi dotyczące projektu planu.

  13. (W.,B.,P.m.) rozpatruje uwagi, oraz wprowadza zmiany do projektu planu wynikające z rozpatrzonych uwag

  14. (W.,B.,P.m.) przedstawia radzie gminy do uchwalenia projekt planu wraz z listą nie uwzględnionych uwag (nie podlega oskarżeniu sądu apelacyjnego).

  15. Rada gminy uchwala plan, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag.

  16. (W.,B.,P.m.) przedstawia wojewodzie uchwałę o uchwaleniu projektu planu w celu oceny zgodności z przepisami prawnymi.

Uchwała rady gminy o uchwaleniu planu miejscowego obowiązuje od dnia wejścia planu w życie , jednak nie wcześniej niż po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia planu w dzienniku urzędowym województwa.

W planie miejscowym określa się: przeznaczenie terenów, oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu, lub różnych zasadach zagospodarowania. Muszą zostać również określone stawki procentowe dotyczące udziału poszczególnych stref terytorium gminy.

DECYZJA O WARUNKACH ZABUDOWY I ZAGOSPODAROWANIA TERNU

Z decyzją tą wiążą się dwa wydawane dokumenty:

1. Decyzja o warunkach zabudowy - nie rodzi prawa do terenu; kilku zainteresowanym może być wydana decyzja; nie narusza wartości osób trzecich; traci swoją wartość gdy powstał nowy plan zagospodarowania terenu .

Zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego, lub jego części wymaga ustaleń na drodze decyzji o warunkach zabudowy. Wydawana jest przez (W.,B.,P.m.) po uzgodnieniu z organami o których mowa w art. 53 ust. 4 i uzyskaniu uzgodnień, lub decyzji wymaganych przepisami odrębnymi.

Wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

2. Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego

Inwestycje celu publicznego są lokalizowane na podstawie planu miejscowego a w przypadku jego braku w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Wydania decyzji nie wymagają roboty budowlane polegające na remoncie, montażu lub przebudowie, jeżeli nie powodują zmiany sposobu zagospodarowania terenu i użytkowania obiektu budowlanego oraz nie zmieniają jego formy architektonicznej i nie naruszają ustaleń planu miejscowego.

W odniesieniu do inwestycji celu publ. o znaczeniu powiatowym i gminnym decyzję wydaje (W.,B.,P.m.).

Decyzja określa:

13. DZIAŁANIA REKULTYWACYJNE W KSZTAŁTOWANIU ZDEGRADOWANEGO KRAJOBRAZU

Rekultywacja terenów zdegradowanych - wg. prof. Rogalskiego, jest procesem przywracania właściwości bio-fizyko-chemicznych utworom glebowym, oraz uaktywnieniem wzajemnych oddziaływań zachodzących pomiędzy biosferą a rekultywowanym gruntem, doprowadzających do wytwarzania się gleby i funkcjonowania ekosystemu.

Zabiegów rekultywacyjnych wymagają m.in.:

Działaniami rekultywacyjnymi w miarę możliwości finansowych obejmuje się wszystkie tereny zdegradowane i zdewastowane. Jednak nie wszystkie tereny zniszczone nadają się bezpośrednio do rekultywacji rolnej lub leśnej. Przy silnych zanieczyszczeniach i dużej toksyczności gruntu trzeba stosować rekultywację specjalną. Dopiero po wielu latach grunty te mogą być przywrócone rolnictwu lub leśnictwu. Wszystkie zabiegi rekultywacyjne są bardzo energochłonne i długotrwałe.

Całość procesu rekultywacji i zagospodarowania można podzielić na trzy etapy:

Działalność związana z rekultywacją terenów zdegradowanych obejmuje trzy fazy

(na przykładzie rekultywacji gleb):

- właściwe ukształtowanie rzeźby terenu - polega na niwelowaniu powierzchni wierzchowin zwałów, łagodzeniu stromych skarp, zboczy, uporządkowaniu rzeźby spągu wyrobisk. Ma ono na celu polepszenie stosunków wodnych, czy zmniejszenie erozji wodnej

- niwelacje terenu - wymagają przemieszczeń olbrzymich mas ziemnych, do czego potrzebne są duże środki transportu i ciężki sprzęt mechaniczny

- kształtowanie stromych urwistych zboczy i skarp - ma na celu zapewnienie im należytej stateczności. Przy wysokich zwałach przekraczających 8 - 1o m unika się jednolitego nachylenia

- odbudowę sieci niezbędnych dróg dojazdowych

- właściwe uregulowanie stosunków wodnych - dokonuje się tego przez regulację cieków wodnych, budowę kanałów, rowów odwadniających oraz budowę zbiorników tzw. małej retencji. W niektórych przypadkach stosuje się nawodnienie

- odtworzenie gleb metodami technicznymi

- całkowite lub częściowe odkwaszenie gleb , oraz tam gdzie zachodzi konieczność - izolacja gruntów toksycznych lub jałowych. Izolacja polega na przykryciu gruntu warstwą materiału użyźniającego, której grubość zależy od zamierzonego kierunku zagospodarowania obszaru. Na tak przygotowane podłoże wprowadza się rośliny przez siew lub zasadzanie.

- obudowę biologiczną zboczy zwałów i skarp wyrobisk w celu zabezpieczenia ich stateczności oraz zapobiegania procesom erozji

- regulację lokalnych stosunków wodnych przez budowę niezbędnych urządzeń melioracyjnych i ochronę wód przed zanieczyszczeniem

- odtworzenie gleb metodami agrotechnicznymi

Rekultywacja biologiczna obejmuje również zabiegi agrotechniczne jak: uprawa mechaniczna gruntu, nawożenie mineralne, wprowadzenie mieszanek próchnicznych, głównie motylkowych i traw. Czas trwania rekultywacji biologicznej trwa bardzo różnie w zależności od typu nieużytku, właściwości fizykochemicznych od podłoża gruntu i typu zagospodarowania.

W przypadku przykrycia surowego gruntu warstwą materiału użyźniającego, cykl nie powinien trwać dłużej niż 2 okresy wegetacyjne i ma na celu przykrycie zwału roślinami motylkowymi. Po przeoraniu roślin powierzchnia nadaje się do zagospodarowania leśnego lub rolnego.

W przypadku nie przykrycia powierzchni zwału warstwą gruntów żyznych, stosując kilkakrotny siew roślin próchnicotwórczych cykl zabiegów agrotechnicznych jest dłuższy i może trwać od 3 do 6 lat.

Podstawowym warunkiem uzyskania wysokiej aktywności biologicznej gleby jest zasobność w składniki pokarmowe. Bardzo ważne jest wzbogacanie rekultywowanego gruntu w odpowiednią ilość substancji organicznej. Cel ten można osiągnąć stosując obornik, kompost, torf, słomę, nawozy zielone, gnojowicę. Wielkość dawki powinna być porównywalna z wysoką dawką obornika 5o t/ha. Rekultywację biologiczną można przyśpieszyć przez sztuczne zasiedlenie podłoża szczepami bakterii np. Bradyrhizobium, czy Rhizobium.

21. WSPÓŁCZESNE TENDENCJE W PROJEKTOWANIU TERENÓW ZIELENI MIEJSKIEJ

W ostatnich latach na dalszy plan zeszły zagadnienia związane z kształtowaniem zieleni ogólnodostępnej na terenach miejskich; prowadzona była przede wszystkim jej bieżąca pielęgnacja. Co gorsze, przy projektowaniu nowych terenów zieleni przenoszono wzorce z ogrodów indywidualnych na tereny zieleni ogólnodostępnej. Jest to dość często spotykany błąd, popełniany przez osoby projektujące zieleń w otoczeniu zabudowy osiedlowej, na zieleńcach towarzyszących obiektom użyteczności publicznej i trasom komunikacyjnym.

Obecnie na projektantach oraz fachowych służbach ogrodniczych zajmujących się urządzaniem i pielęgnacją terenów zieleni spoczywa obowiązek ich kształtowania w tak przemyślany sposób, aby służyły one - stosownie do pełnionej funkcji - wszystkim mieszkańcom. Decydującą rolę winno więc odgrywać przygotowanie zawodowe służb miejskich.

Zieleń w środowisku miejskim wpływa na kształtowanie obrazu miasta - stanowi oprawę zabudowy miejskiej podkreślając najciekawsze elementy architektury, wprowadza do sylwetki miasta urozmaicenie, koloryt (w zależności od pory roku), łagodzi sztywną zabudowę ulic, kształtuje mikroklimat (parki, ciągi komunikacyjne, bulwary) oraz stosunki ekologiczno-biocenotyczne. Stanowi główny teren wypoczynku mieszkańców po pracy, ułatwiając im regenerację sił psychicznych. Najważniejszą wartością pozostaje jej ogromna rola w łagodzeniu mieszkańcom uciążliwych miast warunków zdrowotno-klimatycznych.

Najważniejsze zasady przy projektowaniu terenów zieleni miejskiej:

- usytuowanie obiektu - przeznaczenie, czy intensywność ruchu pieszego

- otoczenie - nawiązanie do istniejącego krajobrazu w zakresie doboru materiału roślinnego, czy rozwiązań funkcjonalnych

- czynniki ekologiczne - warunki glebowe, wodne, skład miejskiego powietrza

- istniejąca szata roślinna, z której składu wynikają wskazówki dotyczące zaprojektowania roślinności, najlepiej przystosowanej do warunków miejscowych

nowych inwestycji kompleksowy projekt winien uwzględniać wszystkie branże projektowe łącznie z zielenią

początku procesu projektowania inwestycyjnego. Tylko w takiej sytuacji projektant zieleni może mieć wpływ na racjonalną gospodarkę zielenią oraz na wkomponowanie zamierzonego projektu do całości inwestycji

komponowany na podstawie właściwego doboru cech, odpowiednich dla danego typu zieleni w mieście.

Współczesne projektowanie zieleni miejskiej na przykładzie miasta Krakowa i Szczecina

Współczesne tendencje w kształtowaniu miejskich terenów zieleni polegają na wprowadzaniu zieleni do wnętrza miast, przywracając architekturze cechy obiektów natury, co potwierdza zasadę, że architektura i zieleń powinny tworzyć nierozerwalną całość, a zieleń musi stać się trwałym elementem architektury domów.


Tendencja ta przejawia się poprzez:

Interesujące wydaje się zwrócenie uwagi na koncepcje zagospodarowania otwartych placów w Szczecinie. Przestrzenie te mają nie tylko wartość przyrodniczą, ale także społeczną i kulturową. Powstałe na styku struktur historycznych i współczesnych, tworzą interesujące przedpole dla zabudowanej tkanki miejskiej. Towarzyszą obiektom historycznym, starannie ukształtowane stać się mogą swoistym zielonym forum miejskim - po prostu miejscem do przebywania, które jest podstawową funkcją przestrzeni publicznej. Estetyzację otwartych przestrzeni wpisać możemy w realizację idei zrównoważonego rozwoju, jeśli postrzegamy estetykę otoczenia jako wartość środowiska. Realizowanie potrzeb społecznych buduje trwałą wartość tych terenów dla obecnych i przyszłych pokoleń.

29. REGIONALIZM W ARCHITEKTURZE WIEJSKIEJ

DEFINICJE REGIONALIZMU:

ETYCZNE ASPEKTY REGIONALIZMU:

- kulturę regionu- oznaczany jako całokształt wytworów człowieka w danym regionie

- jest gwarantem zachowania kultury

- terytorium, czyli przestrzeń działalności społeczności regionu

- przedmiotowym- terytorium

- podmiotowym- subiektywna działalność społeczeństwa regionu

IDEA REGIONALIZMU (na podstawie „Architektura wsi” - Zuzanna Brocz)

Odradzała się okresowo. Na początku XIX i XX wieku w polskiej sztuce i architekturze pojawił się nurt nawiązujący do motywów rodzimej twórczości ludowej m.in. podhalańskiej i huculskiej. Nawrót do pewnych form regionalnych można było obserwować w latach 70-tych XX wieku, gdy przy drogach wznoszono pseudoludowe zajazdy. Obiekty te często o oryginalnej formie asymetrycznych dachów krytych częściowo strzechą nie miały z regionalizmem wiele wspólnego. Dzisiaj są również podejmowane próby wznoszenia nowych dworów, zajazdów i domów nawiązujących swoją formą do dawnej tradycji. Czasami daje to efekty dobre, ale często jednak nieudane ze względu na stosowanie proporcji, form i materiałów obcych dla danego terenu. Ze względu na zmieniające się obecnie wymogi funkcjonalne użytkowników, a także na panujące stosunki społeczne, dawne tradycyjne formy powinny jedynie inspirować twórczość architektów, a nie być przez nich powielane.

REGIONY ARCHITEKTURY LUDOWEJ W POLSCE

Wieś polska kształtowała się pod wpływem czynników przyrodniczych i działalności człowieka w odrębne regiony osadnicze i budowlane. Do wyników określających regiony architektoniczne badacze dochodzili w dwojaki sposób. Pierwszy szeroko stosowany polega na oparciu się o istniejące już etnograficzne, geograficzne i polityczne granice. Stąd też pojawiły się takie nazwy jak, chałupa mazurska, pomorska, dom sudecki. W drugim sposobie natomiast do wyznaczenia regionu służyły analizy cech poszczególnych obiektów lub elementów architektonicznych i stwierdzenie zasięgu ich występowania. W tym przypadku badano cechy charakterystyczne chat, stodół oraz konstrukcji ścian, kształty dachów itp.

Obecnie stosuje się podział regionalnych form architektury ludowej według opracowania Instytutu Architektury i Planowania Wsi Politechniki Warszawskiej z 1976 roku (Plaścik, Wieczorkiewicz, Wiśniewski). Są to regiony:

Dla lepszej orientacji wytypowano także szereg mikroregionów, takich jak np. Kurpie, Ziemia

łowicka, Podlasie.

CHATA CHŁOPSKA JAKO PRZYKŁAD ARCHITEKTURY REGIONALNEJ

Przez wiele stuleci wiejskim domem mieszkalnym była drewniana chata, dawniej zwana chałupą, a w niektórych regionach hyżą. Poczynając od połowy XIX wieku aż do chwili obecnej, chata stała się obiektem zainteresowań wielu badaczy. Jan Karłowicz w swoich badaniach zwracał uwagę nie tylko na materiał i konstrukcję, lecz także na usytuowanie chaty względem drogi.

Do charakterystycznych cech polskiej chaty autor zalicza ustawienie jej szczytem względem drogi, przy zachowaniu jednak pewnej odległości. Szczególną uwagę zwraca jednak na nachylenie dachu, określając zakończenie szczytu pomiędzy połaciami jako kąt prosty, a wysokość dachu jako średnią, w takim przypadku kąt nachylenia połaci wynosi 45°.

W opracowaniach powstałych na podstawie zebranych inwentaryzacji, zdjęć i analiz zebranego materiału autorzy przedstawili szereg regionalnych typów chat z terenu Polski. Na uwagę zasługują analizy rzutów poziomych, rozmieszczenie i funkcja izb, rozwiązania urządzeń ogniowych, w tym paleniska, pieca chlebowego, ogrzewania pomieszczeń, i wyprowadzania dymu. Interesujące są porównania zdobień ściany szczytowej, stosowania pazdurów i rogowników, czy sposoby krycia dachów strzechą lub gontami.

Spośród różnorodnych typów chat przedstawiono najbardziej charakterystyczne przykłady:



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Pytanie 4, AK, pasemko, Opracowania na obronę, z roku
Pytanie 4, AK, pasemko, Opracowania na obronę, z roku
7, AK, pasemko, Opracowania na obronę, z roku
7, AK, pasemko, Opracowania na obronę, z roku
pytania na obrone inż, Pytania 1$$
pytania na obronę dodatkowe opracowanie
Pytania na obrone opracowane!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!, Zarządzanie UE Katowice
pytania na obronę opracowane
OPRACOWANE PYTANIA NA OBRONĘ Z EKONOMII SGH
Pytania ogólne, PW MEiL - opracowane pytania na obronę
opracowane pytania na obronę pracy dyplomowej, zarzadzanie
opracowane pytania na obronę - licencjat - Socjologia Kultury, materiały uczelniane
opracowane pytania na obronę z ekonomii 2
APS opracowane pytania na obronę
10, wojtek studia, Automatyka, studia 2010, obrona inz, Pytania na obrone, brak tematu , dyplomowka
odp na zagadnienia, pytania na obronę ochrona środowiska lublin, technologie ochrony środowiska
,pytania na obronę inż,Zasada projektowania cyklonów

więcej podobnych podstron