Opracowanie wyników
Sporządzamy krzywą cechowania osi x programu obsługi spektrometru, wykorzystując pomiar długości fali Hg(Ar). Wykreślamy zależność długości fali rzeczywistej od podawanej przez program. Wybieramy długości fali najbardziej intensywnych linii Hg(Ar) z zakresu promieniowania widzialnego i porównujemy je z danymi podanymi w tabeli. Dane pochodzą z tablic American Physics Handbook.
Wartości w poniższej tabelce przedstawiają długości fal λ w najbardziej charakterystycznych i widocznych maksimach. Jednostką miary są nanometry [nm].
Wartości tablicowe |
|
|
|
Wartości średnie |
Uśrednianie: |
15 |
20 |
25 |
|
Czas ekspozycji [ms]: |
2000 |
3000 |
4000 |
|
435,84 |
434 |
434 |
434 |
434 |
546,07 |
547 |
547 |
547 |
547 |
696,54 |
697 |
697 |
697 |
697 |
751,47 |
753 |
753 |
753 |
753 |
763,51 |
765 |
766 |
766 |
766 |
Pomiar wykonywany był dla fal o długościach od 380 - 780 nm, gdyż taki był zakres spektrometru światłowodowego użytego w tym doświadczeniu. Jego rozdzielczość wynosiła 3 nm, zatem zakładamy, że bezwzględny błąd pomiaru długości λ ma wartość:
Δλ = 3 nm
Przeprowadzając doświadczenie nie odnotowaliśmy żadnych wskazań spektrometru w okolicach długości 488 i 615 nm, choć dane tablicowe wyraźnie wskazywały na obecność linii widmowych o tych długościach. Przyczyną zaistniałego błędu pomiarowego mogło być zanieczyszczenie próbek Hg(Ar) oraz wyeksploatowanie sprzętu pomiarowego. Mogła być to także przyczyna nieoczekiwanego pojawienia się dość wyraźnego maksima w okolicach długości 707 nm.
Wykorzystujemy metodę najmniejszych kwadratów polegająca na minimalizacji sumy kwadratów odchyłek miedzy punktami doświadczalnymi a dopasowaną krzywą. Długości fal otrzymane dla widma wodoru korygujemy korzystając z zależności:
Wartości tablicowe |
|
|
|
Wartości średnie |
Skorygowane długości fal |
1 / długość fali (nm-1) |
n |
( 1 / 4 -1 / n2 ) |
Uśrednianie: |
15 |
20 |
25 |
|
|
|
|
|
Czas ekspozycji [ms]: |
2000 |
3000 |
4000 |
|
|
|
|
|
434,05 |
433 |
432 |
433 |
433 |
434,31 |
0,0023 |
5 |
0,210 |
486,13 |
487 |
487 |
487 |
487 |
487,78 |
0,0021 |
4 |
0,188 |
656,28 |
658 |
658 |
658 |
658 |
657,13 |
0,0015 |
3 |
0,139 |
∆λ = 2,97 nm
„n” jest główną liczbą kwantową, która numeruje kolejne poziomy energetyczne o określonym momencie pędu danym orbitalną liczbą kwantową l, przy czym n = l+1, l+2, l+3, itd.
Wyznaczamy błąd obliczenia odwrotności długości fali korzystając z prawa przenoszenia błędów:
Skorygowane długości fal |
1 / długość fali (pm-1) |
∆ (1 / λ) |
n |
( 1 / 4 -1 / n2 ) |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
434,31 |
2,3025 |
0,0157 |
5 |
0,210 |
487,78 |
2,0501 |
0,0125 |
4 |
0,188 |
657,13 |
1,5218 |
0,0069 |
3 |
0,139 |
Przez punkty prowadzimy prostą wyznaczoną metodą najmniejszych kwadratów. Powinna ona spełniać poniższe równanie:
,
gdzie R jest stałą Rydberga wyznaczaną w doświadczeniu. Przekształcając równanie otrzymujemy wzór:
.
Korzystamy z prawa przenoszenia błędu wielkości złożonej w postaci:
.
Obliczamy stałą Rydberga dla każdego punktu doświadczalnego, oraz wyznaczamy jej niepewność pomiarową:
λ |
n |
R |
∆R |
434,31 |
5 |
10964299,1 |
74761,9 |
487,78 |
4 |
10933891,0 |
66666,7 |
657,13 |
3 |
10956736,1 |
49680,0 |
Wyliczamy średnie arytmetyczne: R = 10951642,1 ∆R = 63702,9
R = 10951642,1 ± 63702,9 [1/m]
∆R/R = 0,58%
Energię jonizacji obliczamy przekształcając równanie:
,
gdzie „o” i „p” są odpowiednio orbitalmi z którego i na który zostaje przeniesiony elektron. Ponieważ energia jonizacji jest energią, jaką musi zaabsorbować atom, aby elektron z powłoki, gdzie ma największą energię został przeniesiony do nieskończoności, to za „o” podstawiamy 1 a za p = ∞.
Korzystamy z zależności
,
i otrzymujemy
czyli
, gdzie E jest wyznaczaną energią jonizacji, R - wyznaczoną w doświadczeniu stałą Rydberga,
h = 6,62491⋅10-34 J⋅s - stałą Plancka, a c = 299 860 ± 80 km/s - prędkością światła.
E = 13,58 eV
Błąd występujący przy wyznaczaniu wartości energii jonizacji obliczamy ze wzoru:
∆E = 0,08 [eV]
E = 13,58 ± 0,08 [eV]
∆E/E = 0,58%
Znaczący wpływ na wyniki i niedokładność naszych pomiarów miała niska rozdzielczość spektrometru światłowodowego, która wynosiła zaledwie 3 nm, co w porównaniu z wartościami podawanymi w tablicach - z dokładnością do dwóch miejsc po przecinku, wydaje się dużym zaokrągleniem. Ponieważ pomiary dawały wyniki z dokładnością do 10-3, a jak już wspomniałem, rozdzielczość spektrometru światłowodowego wynosiła 3 nm wyniki zaokrągliliśmy do jedności. Przy przeliczaniu odwrotności długości fali i n2 zachowaliśmy jak największą dokładność, gdyż otrzymywane wyniki były ułamkami bliskimi zeru, a to mogło spowodować poważny błąd w dalszych obliczeniach. Otrzymywane wyniki tylko nieznacznie odbiegają od danych tablicowych, a błąd rzędu 104, gdzie wartość stałej Rydberga R jest rzędu 107, przy tak mało dokładnych urządzeniach pomiarowych wydaje się zrozumiała.