nr grupy : 31 nr zespołu : 4 |
ćwiczenie nr 4 |
data : 19.10.99 |
Bednarz MonikaSzymańska JoannaWincencik UrszulaZawiślak Małgorzata |
Otrzymywanie i własności koloidów |
ocena : |
WSTĘP TEORETYCZNY
Układami koloidalnymi, lub w skrócie koloidami, nazywamy układy dyspersyjne, najczęściej dwuskładnikowe, o wyglądzie układów fizycznie jednorodnych, chociaż w rzeczywistości oba składniki nie są ze sobą zmieszane cząsteczkowo. Składnik tworzący fazę ciągłą układu nazywamy ośrodkiem dyspersyjnym lub rozpraszającym, drugi zaś fazą rozproszoną lub składnikiem rozproszonym.
Jeżeli cząstki fazy rozproszonej łączą się z cząsteczkami ośrodka dyspersyjnego, koloid nazywamy liofilowym. Zjawisko łączenia się cząstek fazy rozproszonej z ośrodkiem dyspersyjnym nazywamy ogólnie solwatacją, a w przypadku ośrodka wodnego - hydratacją.
W odróżnieniu od koloidów liofilowych, a więc zsolwatyzowanych, koloidy liofobowe nie ulegają solwatacji lub ulegają jej w bardzo nieznacznym stopniu. Czynnikiem stabilizującym koloidy liofobowe jest głównie ładunek elektryczny. Do koloidów liofobowych należą zole metali, soli metalicznych, wodorotlenków metali itp.
Czynnikiem stabilizującym układy koloidowe są:
ładunek elektryczny cząstek fazy rozproszonej,
solwatacja cząstek.
Pierwszy czynnik odgrywa decydującą rolę w koloidach liofobowych, drugi zaś w liofilowych.
Ładunek elektryczny cząstek koloidalnych powstaje najczęściej wskutek adsorpcji jonów elektrolitu z roztworu. W wyniku tej adsorpcji tworzy się podwójna warstwowa elektryczna, złażona z powłoki wewnętrznej, czyli adsorpcyjnej, przylegającej mocno do powierzchni, i zewnętrznej, czyli dyfuzyjnej. Między obiema powłokami podwójnej warstwy elektrycznej, a więc adsorpcyjną i ruchomą częścią powłoki dyfuzyjnej, powstaje określony skok potencjału, zwany potencjałem elektrokinetycznym lub potencjałem ξ.
CZĘŚĆ PRAKTYCZNA
W zlewce zagotowujemy 125 ml wody destylowanej i do wrzącej wody dodajemy powoli 31,25 ml 0,25 n roztworu chlorku żelazowego.
Do starannie umytej i wysuszonej kolbki stożkowej pobieramy pipetą 10 ml otrzymanego zolu i miareczkujemy bardzo wolno roztworem elektrolitu ( K4[Fe(CN)6] , Na2SO4 ,K3[Fe(CN)6] ) do zmętnienia roztworu. Oznaczenie powtarzamy dwukrotnie.
Otrzymane wyniki umieszczamy w tabeli :
Badany elektrolit |
Zużyta objętość roztworu [ml] |
Objętość mieszaniny w kolbce w momencie zaobserwowania koagulacji [ml] |
Stężenie elektrolitu powodujące koagulację [gramorówn. / litr] |
||
|
I |
II |
średnia |
|
|
K4[Fe(CN)6] 0,001 n |
8,6 |
8,6 |
8,6 |
18,6 |
4,624 ⋅ 10 −4 |
Na2SO4 0,02 n |
0,4 |
0,35 |
0,375 |
10,375 |
7,23 ⋅10−4 |
K3[Fe(CN)6] 0,001 n |
0,3 |
0,25 |
0,275 |
10,275 |
2,676 ⋅ 10−5 |
K2Cr2O70.60.80.710.71.374 10
Po dodaniu 1% roztworu żelatyny :
K4[Fe(CN)6] 0,001 n |
27,9 |
27,8 |
27,85 |
38,85 |
7,17 ⋅ 10 −4 |
1Ilość żelatyny [ml]
Na2SO40,02 n |
85,7 |
85,5 |
85,6 |
97,6 |
0,0175 |
2
K3[Fe(CN)6]0,001 n11,311,311,326,34,29 ⋅ 10−45
