Poznań, dnia ……………. r.

ZATWIERDZAM

dowódca 2 kompanii szkolnej

……………………………….

PLAN PRACY
INSTRUKTORA NA PUNKCIE NAUCZANIA

1. ZAGADNIENIE: Planowe bądź szybkie inicjowanie kontaktu ogniowego w terenie otwartym i zalesionym (statycznie i w marszu)

II. CEL:

• Uczyć: Planowania bądź szybkiego inicjowania kontaktu ogniowego w terenie otwartym i zalesionym (statycznie i w marszu).

III. CZAS: … min.

IV. MIEJSCE: ……………………….

V. LITERATURA:

• „Regulamin działań wojsk lądowych” - DWLąd. 115/2008.

VI. ZABEZPIECZENIE MATERIAŁOWO - TECHNICZNE:

• ISOPS (MP-4,OP-1) na stan;

• chorągiewki sygnalizacyjne 1 kpl.;

• lornetka 1 szt.;

• odrzutniki i ramki do strzelania amunicją ślepą wg potrzeb;

• ubiór słuchaczy polowy.

VII. WARUNKI BEZPIECZEŃSTWA:

• W czasie trwania zajęć wykonywać te czynności które zostały nakazane przez instruktora lub wynikają z treści otrzymanego zadania.

• Zwracać uwagę na zachowanie ostrożności podczas przemieszczanie się w terenie.

• Wszystkie czynności wykonywać szybko, sprawnie, lecz z zachowaniem środków ostrożności przewidując następstwa swego działania lub zaniechania działania.

• Nie podnosić i nie dotykać przedmiotów niewiadomego pochodzenia mogących spowodować zagrożenie życia, fakt ich znalezienia meldować natychmiast kierownikowi zajęć.

• Nie oddalać się samowolnie z rejonu zajęć.

• Każdorazowo meldować o wszystkich urazach, kontuzjach oraz uszkodzeniach sprzętu.

PRZEBIEG ZAJĘĆ:

Lp.	CZYNNOŚCI INSTRUKTORA	CZYNNOŚCI SZKOLONYCH
	Podanie treści zagadnienia -Planowe bądź szybkie inicjowanie kontaktu ogniowego w terenie otwartym i zalesionym ( statycznie i w marszu)	Stoją na zbiórce i słuchają.
	Określenie celu zagadnienia - Ma to na celu nauczyć was planowania i szybkiego inicjowania kontaktu ogniowego w terenie otwartym i lesistym(statycznie i w marszu) Prowadze zgodnie z załącznikiem nr 1	Stoją na zbiórce i słuchają.
	Wprowadzenie w sytuację taktyczną - Tło taktyczne według faktycznego zagrożenia w dniu szkolenia. Prowadzę zgodnie z załącznikiem nr 2	Stoją na zbiórce i słuchają.
	Podanie komendy, na jaką się wykonuje tę czynność - nie dotyczy.	Stoją na zbiórce słuchają.
	Wzorowy pokaz - nie dotyczy.	-
	Pokaz z objaśnieniem - Prowadzę zgodnie z załącznikiem nr nr 3	Stoją na zbiórce, obserwują i słuchają.
	Ćwiczenia na tempa - nie dotyczy	-
	Ćwiczenia etapami - nie dotyczy.	-
	Ćwiczenia do pełnego opanowania - nakazuję podjęcie działań mających na celu wykrycie przeciwnika.	Wykonują komendy instruktora, ćwiczą praktycznie.
	Reagowanie instruktora na popełniane błędy.	Wykonują komendy instruktora, ćwiczą praktycznie.
	Omówienie zrealizowanego zagadnienia we skazaniem najczęściej popełnianych błędów, sposobu ich usunięcia, wskazanie najlepiej i najsłabiej ćwiczących, zadań i czynności do pracy samodzielnej.	Stoją na zbiórce, słuchają, zadają ewentualne pytania.

ZAŁĄCZNIK:

1. Planowe bądź szybkie inicjowanie kontaktu ogniowego w terenie otwartym i zalesionym ( statycznie i w marszu).

2. Wprowadzenie w sytuację taktyczną.

3. Prowadzenie działań w terenie otwartym i zalesionym(statycznie i w marszu).

OPRACOWAŁ

dowódca drużyny

………………………………

Załącznik nr 1

Planowe bądź szybkie inicjowanie kontaktu ogniowego w terenie otwartym i zalesionym ( statycznie i w marszu).

Teren lesisty jest to obszar całkowicie pokryty lasami lub taki, gdzie większość rejonu jest lesista, a ruch pojazdów jest w większości ograniczony do dróg, przesiek,
pasów przeciwpożarowych i luk, powodujących potrzebę stosowana innej taktyki niż w terenie otwartym.

Teren lesisty w działaniu batalionu (kompanii) wymusi pewne zmiany organizacyjne. Mogą one obejmować:

1. wzmocnienie ochrony na wszystkich szczeblach, w celu uniknięcia zaskoczenia;

2. precyzyjny przydział dróg marszu i kontrolę ruchu;

3. decentralizację środków opancerzonych oraz środków wsparcia bojowego;

4. utrzymywanie wysuniętych, zdecentralizowanych odwodów;

5. planując działania w terenie lesistym należy brać pod uwagę następujące specyficzne skutki użycia broni masowego rażenia:

1. fala uderzeniowa. Powalone przez falę uderzeniową drzewa będą znacznie utrudniać działania wszystkim rodzajom wojsk, chociaż promień zniszczeń od wybuchu broni jądrowej może być znacząco mniejszy;

2. promieniowanie cieplne. W terenie zalesionym oddziaływanie promieniowania cieplnego na stan osobowy będzie znacznie osłabione. Zwiększy się natomiast ryzyko wystąpienia pożarów;

3. bojowe środki trujące. Wydłużony czas rażącego działania.

Załącznik nr 2

Wprowadzenie w sytuację taktyczną.

a) Siły przeciwnika

Na kierunku broni się przeciwnik w sile drużyny. Przeciwnik znajduje się w terenie zurbanizowanym

b) Siły własne

Nasz drużyna otrzymała zadanie doprowadzić do inicjowanego kontaktu ogniowego mamy go wykonać ze swoich uprzednio zajętych stanowisk, a następnie mamy zainicjować kontakt ogniowy w marszu

Załącznik nr 3

Prowadzenie działań w terenie otwartym i zalesionym(statycznie i w marszu).

Szczegółowe zaplanowanie działań w terenie lesistym będzie utrudnione ze względu na specyfikę terenu oraz trudności w prowadzeniu rozpoznania, a kluczowe znaczenie będą miały wyniki początkowego okresu walki.

Marsz jest to zorganizowany ruch wojsk w kolumnach marszowych - po drogach lub na przełaj w celu osiągnięcia wyznaczonego rejonu lub wyjścia na wyznaczoną rubież z zachowaniem zdolności do wykonania zadań bojowych.

Kolumna marszowa to ugrupowanie pododdziałów na jednej drodze pod jednym
dowództwem.

W zależności od kierunku przemieszczenia w stosunku do rubieży styczności wojsk marsze dzieli się na:

1. dofrontowe (czołowe);

2. rokadowe (boczne);

3. odfrontowe.

Marsz dofrontowy (czołowy) polega na zbliżaniu się wojsk do przeciwnika. Może być wykonywany w ramach tworzenia optymalnego ugrupowania bojowego, zajmowania określonego rejonu lub rubieży, zamiany (luzowania) wojsk.

Marsz rokadowy (boczny) polega na przesunięciu wojsk w kierunku równoległym do rubieży zajmowanych przez przeciwnika w celu przeniesienia głównego wysiłku z jednego kierunku na inny, dokonania manewru w celu stworzenia przewagi w określonym miejscu.

Marsz odfrontowy polega na oddalaniu się od przeciwnika w czasie wyjścia pododdziału z walki w celu uzupełnienia strat i odtworzenia zdolności bojowej.

Zadania

Główny kierunek natarcia najczęściej dowiązany będzie do istniejącej sieci dróg.

Gdy to możliwe, batalion (kompania, pluton) las o ograniczonej głębokości pokonuje w ramach jednego obiektu ataku. W rozległych kompleksach leśnych, natarcie
powinno być prowadzone przez opanowywanie kolejnych obiektów pośrednich.

Ugrupowanie

Tworząc ugrupowanie bojowe, należy wziąć pod uwagę uwarunkowanie, iż teren
lesisty utrudnia działania jednorodnych pododdziałów. Wozy bojowe powinny wspierać ogniem działania pododdziałów w ugrupowaniu pieszym, a one powinny zapewnić im osłonę przed ogniem środków przeciwpancernych małego i średniego zasięgu. Na szczeblu plutonu zasadnym będzie prowadzenie działań parami wozów

Batalion (kompania) do natarcia w tych warunkach przyjmuje ugrupowanie w jeden rzut (jeśli zachodzi potrzeba w dwa rzuty) z odwodem (odwodami). W obu wypadkach działania pierwszego rzutu powinny być poprzedzone działaniem patroli w sile plutonu (drużyny), których zadaniem jest ubezpieczenie sił głównych, rozpoznanie terenu oraz nawiązanie pierwszego kontaktu z przeciwnikiem. W natarciu w lesie pluton zazwyczaj będzie ugrupowany w jednym rzucie.

Z przydzielonych pododdziałów inżynieryjnych należy tworzyć GT (Grupy Torujące) i przemieszczać je za pododdziałami pierwszego rzutu, które pod osłoną ognia
wozów bojowych wykonają przejścia w zaporach inżynieryjnych przeciwnika oraz przygotują drogi wejścia kolejnych odwodów batalionu.

W natarciu początkowo batalion (kompania) powinien być urzutowany w głąb na
wąskim odcinku. Jego działanie powinno być poprzedzone rozpoznaniem prowadzonym na całej szerokości pasa (kierunku) natarcia w celu określenia położenia przeciwnika i możliwych kierunków podejścia.

Lasy utrudniają wszelkie zmiany ugrupowania w trakcie walki.

Odwody przemieszczać się będą skrycie za nacierającymi wojskami, w celu szybkiego wykorzystania osiągniętego powodzenia oraz przeciwdziałania zaskoczeniu przez przeciwnika.

Jeśli zamierza się kontynuować natarcie poza teren leśny, to ugrupowanie bojowe do tego celu powinno być przyjęte pod osłoną lasu. W sprzyjającym warunkach, wojska powinny nacierać z terenu zalesionego, wykorzystując jego walory maskujące dążąc do uzyskania zaskoczenia.

Niezbyt szerokie ugrupowanie w natarciu w lesie umożliwia przeciwnikowi skryte uderzenie na skrzydła i tyły. Zabezpieczenie odkrytych skrzydeł osiąga się przez
wysłanie z batalionu (kompanii) patroli w sile do plutonu do prowadzenia rozpoznania, wzmocnienia obserwacji zagrożonych kierunków, utworzenia ugrupowania
bojowego występem w stronę zagrożonego skrzydła, a także do przeszukiwania lasu w miejscach prawdopodobnych zasadzek przeciwnika.

W czasie przygotowania natarcia w terenie lesistym dowódca batalionu (kompanii, plutonu), oprócz ogólnych danych określa: sposób prowadzenia rozpoznania i ubezpieczenia; sposób pokonania zawał leśnych i odcinków terenu trudno przekraczalnego oraz sposób gaszenia pożarów lub kierunki ich obejścia.

Zadania bojowe pododdziałom stawia się przeważnie według mapy, szkiców lub zdjęć lotniczych. Koordynując działania, dowódca batalionu (kompanii, plutonu)
dokładnie uzgadnia ruch pododdziałów nacierających od czoła z działaniami pododdziałów wykonujących obejście (przenikanie) w celu uchwycenia skrzyżowań dróg, przesiek, przesmyków pomiędzy jeziorami i innych istotnych obiektów

Dowódcy prowadzący natarcie w terenie lesistym nie mogą angażować większości swoich sił zbyt wcześnie, a powinni kierować się zasadą ekonomi sił.

Do prowadzenia natarcia w głębi terenu lesistego wykorzystywane będą pododdziały działające w ugrupowaniu pieszym, które opanowywać będą odcinki kanalizujące
natarcie oraz stwarzać warunki do potęgowania natarcia przez pododdziały zmechanizowane.

Podczas prowadzenia natarcia przez las pododdziały (grupy) atakujące starać się będą unikać dróg, duktów i rejonów wypalonych, które zwykle blokowane będą przez przeciwnika i osłonięte ogniem. Punkty oporu przeciwnika powinny być obchodzone przy wykorzystaniu luk oraz przez przenikanie.

Odwód przemieszcza się w ugrupowaniu przedbojowym lub marszowym bliżej pierwszego rzutu niż zwykle.

Jeżeli przedni skraj obrony przeciwnika przebiega wzdłuż skraju lasu, należy dążyć do uchwycenia występów leśnych. W głębi lasu batalion (kompania, pluton) atakuje na wąskim froncie i z małych odległości, obchodząc duże polany, poręby oraz wypalone obszary. Dowódca batalionu (kompanii) organizuje pododdział obejścia, który służy do przeniknięcia (w tym drogą wodną) i ataku na skrzydło oraz tyły punktów oporu przeciwnika osłaniających drogi, przesieki, polany i przesmyki między jeziorami;

Pododdziały piechoty (spieszone) nacierają zazwyczaj w pierwszym rzucie. Czołgi działają najczęściej w tyralierze pododdziałów piechoty (spieszonych), o ile gęstość lasu i poszycia na to pozwala lub za nimi. Piechota wskazuje im cele, niszczy środki przeciwpancerne bliskiego zasięgu i wspólnie z pododdziałami inżynieryjnymi
zabezpiecza pokonanie zawał leśnych i innych zapór. Bojowe wozy piechoty (transportery opancerzone) w takim wypadku działają za czołgami i ogniem broni pokładowej osłaniają działanie piechoty i czołgów.

W trakcie natarcia pododdziały nie powinny wiązać się walką z niewielkimi grupami przeciwnika, lecz dążyć do wyjścia na skrzydła i tyły jego punktów oporu. Powodzenie w walce z kontratakującym przeciwnikiem osiąga się przez wykrycie w odpowiednim czasie jego rozmieszczenia, czasu wyruszenia i kierunku przesuwania się oraz przez uprzedzenie go w uchwyceniu dogodnej rubieży zamykającej drogi, przesieki i polany.

Wyjście z lasu powinno być poprzedzone działaniem patroli, rozpoznaniem otwartego terenu i uchwyceniem przez nie dogodnej rubieży terenowej, gdzie będą mogły osłaniać wychodzenie z lasu sił głównych batalionu (kompanii).

7

---