Poznań, dnia ……………. r.

ZATWIERDZAM

dowódca 2 kompanii szkolnej

kpt. Janusz DZIOMBA

PLAN PRACY
INSTRUKTORA NA PUNKCIE NAUCZANIA

1. ZAGADNIENIE: Zerwanie kontaktu z przeciwnikiem.

II. CEL:

• Uczyć: zrywania kontaktu z przeciwnikiem.

III. CZAS: … min.

IV. MIEJSCE: ……………………….

V. LITERATURA:

• „Regulamin działań wojsk lądowych” - DWLąd. 115/2008.

VI. ZABEZPIECZENIE MATERIAŁOWO - TECHNICZNE:

• ISOPS (MP-4,OP-1) na stan;

• chorągiewki sygnalizacyjne 1 kpl.;

• lornetka 1 szt.;

• odrzutniki i ramki do strzelania amunicją ślepą wg potrzeb;

• ubiór słuchaczy polowy.

VII. WARUNKI BEZPIECZEŃSTWA:

• W czasie trwania zajęć wykonywać te czynności które zostały nakazane przez instruktora lub wynikają z treści otrzymanego zadania.

• Zwracać uwagę na zachowanie ostrożności podczas przemieszczanie się w terenie.

• Wszystkie czynności wykonywać szybko, sprawnie, lecz z zachowaniem środków ostrożności przewidując następstwa swego działania lub zaniechania działania.

• Nie podnosić i nie dotykać przedmiotów niewiadomego pochodzenia mogących spowodować zagrożenie życia, fakt ich znalezienia meldować natychmiast kierownikowi zajęć.

• Nie oddalać się samowolnie z rejonu zajęć.

• Każdorazowo meldować o wszystkich urazach, kontuzjach oraz uszkodzeniach sprzętu.

PRZEBIEG ZAJĘĆ:

Lp.	CZYNNOŚCI INSTRUKTORA	CZYNNOŚCI SZKOLONYCH
	Podanie treści zagadnienia - Zerwanie kontaktu z przeciwnikiem.	Stoją na zbiórce i słuchają.
	Określenie celu zagadnienia - Ma to na celu nauczyć was zrywania kontaktu z przeciwnikiem.	Stoją na zbiórce i słuchają.
	Wprowadzenie w sytuację taktyczną - Tło taktyczne według faktycznego zagrożenia w dniu szkolenia.	Stoją na zbiórce i słuchają.
	Podanie komendy, na jaką się wykonuje tę czynność : Na rozkaz dowódcy dotyczącej wycofania.	Stoją na zbiórce i słuchają.
	Wzorowy pokaz - nie dotyczy.	-
	Pokaz z objaśnieniem - opis w załączniku nr 1	Stoją na zbiórce, obserwują i słuchają.
	Ćwiczenia na tempa - nie dotyczy	-
	Ćwiczenia etapami - nie dotyczy.	-
	Ćwiczenia do pełnego opanowania - nakazuję podjęcie działań mających na celu zerwanie kontaktu z przeciwnikiem.	Wykonują komendy instruktora, ćwiczą praktycznie.
	Reagowanie instruktora na popełniane błędy.	Wykonują komendy instruktora, ćwiczą praktycznie.
	Omówienie zrealizowanego zagadnienia we skazaniem najczęściej popełnianych błędów, sposobu ich usunięcia, wskazanie najlepiej i najsłabiej ćwiczących, zadań i czynności do pracy samodzielnej.	Stoją na zbiórce, słuchają, zadają ewentualne pytania.

ZAŁĄCZNIK:

1. Opis zrywania kontaktu z przeciwnikiem.

OPRACOWAŁ

dowódca drużyny

………………………………

Załącznik nr 1

Wycofanie jest prowadzone w celu zerwania kontaktu bojowego z przeciwnikiem lub uchylenia się od starcia w niekorzystnej sytuacji zgodnie z wolą dowódcy. Polega ono na opuszczeniu w sposób zaplanowany i skryty zajmowanego rejonu obrony (punktu oporu) z zachowaniem przez pododdziały zdolności bojowej.

Istotą wycofania jest oderwanie się od przeciwnika, pod osłoną wydzielonej części sił, unikając wdawania się w walkę z przeciwnikiem, w celu zachowania sił do realizacji innego zadania.

Wycofanie może być podjęte w następujących okolicznościach:

1. jeżeli cel prowadzonych działań nie może być osiągnięty i istnieje zagrożenie
   pokonania sił własnych przez przeciwnika lub też jeśli cel został już osiągnięty i nie ma dalszej potrzeby do utrzymywania styczności;

2. aby uniknąć walki w niesprzyjających warunkach;

3. aby wciągnąć przeciwnika w niekorzystne położenie;

4. aby umożliwić użycie całości sił lub ich części w innym rejonie;

5. jeżeli stan zabezpieczenia logistycznego nie pozwala na kontynuację walki.

Wycofanie może być zamierzone lub wymuszone, a przeprowadza się je w sposób zorganizowany, skrycie i szybko. Powinno być ono wykonywane z reguły w warunkach ograniczonej widoczności.

Powodzenie wycofania zależy przede wszystkim od sprawnego wykonania manewru przez pododdziały, umiejętnego wykorzystania terenu oraz stosowania na szeroką skalę zapór inżynieryjnych (niszczeń).

Zależnie od sytuacji i zadania wycofanie może przyjąć formę: działań opóźniających i wówczas jest związane z prowadzeniem walki na kolejno zajmowanych pozycjach (rubieżach); marszu odfrontowego i wówczas polega na zorganizowanym wyjściu z walki i wykonaniu marszu do nakazanego rejonu.

Wycofanie należy planować w następujących, zazębiających się fazach:

1. ewakuacja rannych i zbędnego uzbrojenia i sprzętu wojskowego;

2. zabezpieczenie wyjścia z walki (przesunięcie elementów wsparcia i zabezpieczenia, wykorzystując teren, stosując zasadzki, ustawiając zapory inżynieryjne,
   zasłony dymne i niszczenia), stwarzając niezbędne warunki umożliwiające zorganizowane oderwanie się od sił przeciwnika;

3. wycofanie sił głównych;

4. wycofanie ubezpieczeń.

W celu obniżenia tempa natarcia przeciwnika na kierunku wycofania i na skrzydłach przygotowuje się zasadzki, zapory i niszczenia. Mosty, przeprawy, węzły dróg obsadza się zawczasu wydzielonymi siłami, uniemożliwiając przeciwnikowi ich opanowanie. Wskazane jest również w pobliżu tych miejsc rozmieścić środki OZR, które umożliwią w razie potrzeby szybkie przywrócenie ruchu.

Wycofujące się pododdziały powinny być przygotowane do zwalczania desantów
powietrznych i śmigłowców bojowych przeciwnika.

Prowadzenie wycofania:

1. wycofanie powinno przebiegać w sposób możliwie niezakłócony przez działania przeciwnika, a jednocześnie zapewniający wykonanie zadania;

2. pododdział może wycofywać się w składzie sił głównych oddziału (pododdziału wyższego szczebla) lub samodzielnie osłaniając ich odejście albo działając jako element ubezpieczenia marszu;

3. podczas wycofania w formie marszu odfrontowego batalion może działać jako - ariergarda, kompania - w składzie ariergardy lub jako szpica tylna, a pluton w składzie szpicy tylnej (ariergardy) lub jako patrol tylny;

4. pododdział rozpoczyna wycofanie po uzyskaniu zgody przełożonego lub na jego rozkaz. W sytuacjach trudnych (brak łączności z przełożonym, gdy pododdział jest zagrożony zniszczeniem lub poniesieniem dużych strat) o wycofaniu decyduje dowódca tego pododdziału;

5. pododdział wychodzi z walki pod osłoną ognia artylerii, czołgów i wozów bojowych piechoty oraz wyznaczonych sił osłony;

6. pododdziały osłony pozostają na swoich stanowiskach do momentu wyprowadzenia sił głównych poza zasięg bezpośredniego oddziaływania ogniowego przeciwnika, otrzymania rozkazu lub ustalonego sygnału;

7. siły główne wykorzystując teren i rozbudowę inżynieryjną, kolejno, wspierając się wzajemnie ogniem, przechodząc z jednej rubieży na drugą wychodzą spod ognia przeciwnika, formują kolumny marszowe, organizują ubezpieczenia marszowe i maszerują do nakazanych rejonów;

8. artyleria organiczna batalionu i artyleria wspierająca wykonując zadania osłania luki, skrzydła i zapory w celu nie dopuszczenia do przenikania przez nie przeciwnika. Zwalcza w szczególności środki ogniowe strzelające na wprost oraz maskuje ruch własnych pododdziałów wykonując zasłony dymne pociskami dymnymi;

9. przydzielone pododdziały przeciwlotnicze realizują osłonę sił głównych wycofujących się pododdziałów, wykonując zadania w ich ugrupowaniu bojowym, aż do rejonu ześrodkowania. Część środków przeciwlotniczych wydziela się do ubezpieczenia tylnego, które realizuje osłonę na kolejnych rubieżach;

10. przydzielone pododdziały inżynieryjne wykorzystuje się do:

1. rozpoznania i utrzymania dróg wycofania, odbudowy i utrzymania przepraw oraz do torowania przejść w zaporach minowych przeciwnika ustawianych zdalnie na kierunku wycofania;

2. osłony minowej i wykonywania niszczeń na kierunkach opóźniania działań przeciwnika;

11. system łączności powinien uniemożliwiać przeciwnikowi możliwości rozpoznania naszego działania. Elementy ugrupowania wychodzące ze styczności z przeciwnikiem w standardowych sytuacjach zachowują ciszę radiową.

4

---