Poznań, dnia ……………. r.

ZATWIERDZAM

dowódca 2 kompanii szkolnej

…………………………………………….

PLAN PRACY
INSTRUKTORA NA PUNKCIE NAUCZANIA

1. ZAGADNIENIE: Planowe bądź szybkie inicjowanie kontaktu ogniowego w terenie zurbanizowanym (statycznie i w marszu).

II. CEL:

• Uczyć: Planowania, bądź szybkiego inicjowania kontaktu ogniowego(statycznie lub z marszu)

III. CZAS: … min.

IV. MIEJSCE: ……………………….

V. LITERATURA:

• „Regulamin działań wojsk lądowych” - DWLąd. 115/2008.

VI. ZABEZPIECZENIE MATERIAŁOWO - TECHNICZNE:

• ISOPS (MP-4,OP-1) na stan;

• chorągiewki sygnalizacyjne 1 kpl.;

• lornetka 1 szt.;

• odrzutniki i ramki do strzelania amunicją ślepą wg potrzeb;

• ubiór słuchaczy polowy.

VII. WARUNKI BEZPIECZEŃSTWA:

• W czasie trwania zajęć wykonywać te czynności które zostały nakazane przez instruktora lub wynikają z treści otrzymanego zadania.

• Zwracać uwagę na zachowanie ostrożności podczas przemieszczanie się w terenie.

• Wszystkie czynności wykonywać szybko, sprawnie, lecz z zachowaniem środków ostrożności przewidując następstwa swego działania lub zaniechania działania.

• Nie podnosić i nie dotykać przedmiotów niewiadomego pochodzenia mogących spowodować zagrożenie życia, fakt ich znalezienia meldować natychmiast kierownikowi zajęć.

• Nie oddalać się samowolnie z rejonu zajęć.

• Każdorazowo meldować o wszystkich urazach, kontuzjach oraz uszkodzeniach sprzętu.

PRZEBIEG ZAJĘĆ:

Lp.	CZYNNOŚCI INSTRUKTORA	CZYNNOŚCI SZKOLONYCH
	Podanie treści zagadnienia -Planowe bądź szybkie inicjowanie kontaktu ogniowego w terenie zurbanizownym (statycznie i w marszu)	Stoją na zbiórce i słuchają.
	Określenie celu zagadnienia - Ma to na celu nauczyć planowania i inicjowania kontaktu ogniowy w terenie zurbanizowanym(statycznie i w marszu). Prowadzę zgodnie z załącznikiem nr 1	Stoją na zbiórce i słuchają.
	Wprowadzenie w sytuację taktyczną - Prowadzę zgodnie z załącznikiem nr 2	Stoją na zbiórce i słuchają.
	Podanie komendy, na jaką się wykonuje tę czynność - nie dotyczy.	-
	Wzorowy pokaz - nie dotyczy.	-
	Pokaz z objaśnieniem - Prowadzę zgodnie z załącznikiem nr 3	Stoją na zbiórce, obserwują i słuchają.
	Ćwiczenia na tempa - nie dotyczy	-
	Ćwiczenia etapami - nie dotyczy.	-
	Ćwiczenia do pełnego opanowania - nakazuję podjęcie działań mających na celu wykrycie przeciwnika.	Wykonują komendy instruktora, ćwiczą praktycznie.
	Reagowanie instruktora na popełniane błędy.	Wykonują komendy instruktora, ćwiczą praktycznie.
	Omówienie zrealizowanego zagadnienia we skazaniem najczęściej popełnianych błędów, sposobu ich usunięcia, wskazanie najlepiej i najsłabiej ćwiczących, zadań i czynności do pracy samodzielnej.	Stoją na zbiórce, słuchają, zadają ewentualne pytania.

ZAŁĄCZNIK:

1. Planowania i inicjowania kontaktu ogniowy w terenie zurbanizowanym(statycznie i w marszu).

2. Wprowadzenie w sytuację taktyczną

3. Prowadzenie działań w terenie zurbanizowanym

OPRACOWAŁ

dowódca drużyny

………………………………

Załącznik nr 1

Przed skierowaniem elementów rozpoznawczych do działania w terenie zurbanizowanym/zabudowanym należy zgromadzić informacje (np.: z map, planów miast)
zawierające:

1. aktualny przebieg arterii komunikacyjnych, wielkość, charakterystykę i przebieg urządzeń podziemnych i mediów komunalnych;

2. rozmieszczenie obiektów o znaczeniu militarnym;

3. rozmieszczenie lotnisk i lądowisk, portów rzecznych oraz baz przeładunkowych;

4. rozmieszczenie newralgicznych obiektów infrastruktury miejskiej.

Teren zurbanizowany - to obszar (aglomeracji miejskich), dużych zakładów przemysłowych wraz z występująca infrastrukturą charakteryzujący się znacznym zagęszczeniem budynków, gęstą siecią dróg i węzłów komunikacyjnych. Z uwagi na wielkość tego obszaru działania w nim wymagają zaangażowania sił minimum batalionu.

Teren zabudowany - to mała miejscowość, osiedle o charakterze miejskim, wieś, osada o niewielkim zagęszczeniu budynków i luźnej zabudowie, w którym działania prowadzą zazwyczaj pododdziały szczebla kompania (pluton).

Marsz jest to zorganizowany ruch wojsk w kolumnach marszowych - po drogach lub na przełaj w celu osiągnięcia wyznaczonego rejonu lub wyjścia na wyznaczoną rubież z zachowaniem zdolności do wykonania zadań bojowych.

Kolumna marszowa to ugrupowanie pododdziałów na jednej drodze pod jednym
dowództwem.

W zależności od kierunku przemieszczenia w stosunku do rubieży styczności wojsk marsze dzieli się na:

1. dofrontowe (czołowe);

2. rokadowe (boczne);

3. odfrontowe.

Marsz dofrontowy (czołowy) polega na zbliżaniu się wojsk do przeciwnika. Może być wykonywany w ramach tworzenia optymalnego ugrupowania bojowego, zajmowania określonego rejonu lub rubieży, zamiany (luzowania) wojsk.

Marsz rokadowy (boczny) polega na przesunięciu wojsk w kierunku równoległym do rubieży zajmowanych przez przeciwnika w celu przeniesienia głównego wysiłku z jednego kierunku na inny, dokonania manewru w celu stworzenia przewagi w określonym miejscu.

Marsz odfrontowy polega na oddalaniu się od przeciwnika w czasie wyjścia pododdziału z walki w celu uzupełnienia strat i odtworzenia zdolności bojowej.

Załącznik nr 2

a) Siły przeciwnika

Na kierunku broni się przeciwnik w sile drużyny. Przeciwnik znajduje się w terenie zurbanizowanym

b) Siły własne

Nasza drużyna otrzymała zadanie doprowadzić do inicjowanego kontaktu ogniowego mamy go wykonać ze swoich uprzednio zajętych stanowisk, a następnie mamy zainicjować kontakt ogniowy w marszu

Załącznik nr 3

Prowadzenie działań w terenie zurbanizowanym

1. walkę w terenie zurbanizowanym / zabudowanym prowadzi się uporczywie o każdy dom. Obrońca powinien wykorzystywać znajomość terenu zabudowanego do prowadzenia aktywnych działań;

2. W trakcie prowadzenia obrony jednym ze skutecznych sposobów zaskoczenia i załamania natarcia przeciwnika może być wykonywanie zasadzek;

3. budynki lub grupy budynków, które posiadają wzmocnioną konstrukcję przystosowuje się do użycia jako punkty oporu. Powinny być one połączone w system obrony (poprzez zazębianie się pasów i sektorów ognia) i przygotowane do walki w odosobnieniu w sytuacji okrążenia lub odcięcia od sił głównych;

4. w trakcie prowadzenia obrony obsadza się wcześniej wykonane zawały (barykady) blokując możliwość manewru przeciwnika wzdłuż głównych (priorytetowych) arterii komunikacyjnych (ulic). Przed zawałami (barykadami) ustawia się zapory minowe, wykonuje się niszczenia oraz przygotowuje niszczenia zaporowe w trakcie walki;

5. w budynkach rozmieszcza się miny pułapki, ładunki wybuchowe i przeszkody, które mogą w znaczny sposób przyczynić się do osiągnięcia sukcesu w obronie (stanowią one także element zaskoczenia dla działającego przeciwnika i negatywnie wpływają na jego morale);

6. obrońca w trakcie prowadzenia działań powinien wykorzystać swoją wiedzę o terenie zurbanizowanym / zabudowanym i aktywnie oddziaływać na przeciwnika, poprzez nękanie jego pododdziałów wykonując rajdy, wykorzystując ogień strzelców wyborowych oraz zasadzki, które realizuje w celu uzyskania zaskoczenia i zmniejszenia tempa natarcia przeciwnika. Obrońca powinien przenikać
   ponownie w rejon, który był już oczyszczony przez przeciwnika, ale nie został przez niego zajęty;

7. jeżeli przeciwnikowi udało się wedrzeć do budynku o istotnym znaczeniu w systemie rejonu obrony (punktu oporu), powinno się zlikwidować go ogniem broni strzeleckiej i granatami zanim zdąży się w nim umocnić;

8. w trakcie likwidacji włamania przeciwnika należy ogniem czołgów, bojowych wozów piechoty (transporterów opancerzonych) blokować podejście kolejnych sił, a wydzielonymi grupami (odwodami) likwidować przeciwnika w obiekcie. W sytuacji, gdy odzyskanie obiektu jest niemożliwe lub może pochłonąć dużo ofiar należy ten budynek zburzyć lub podpalić;

9. w celu likwidacji przeciwnika w opanowanych przez niego punktach oporu
   wykonuje się kontratak. Kontratakujące odwody wykorzystując dogodne ukrycia i maskowanie jakie zapewnia teren zurbanizowany / zabudowany gwałtownym atakiem z bliskich odległości zniszczą przeciwnika i odzyskują utracony teren (budynki).

W zależności od miejsca w ugrupowaniu i otrzymanego zadania pododdział przyjmuje odpowiednie ugrupowanie marszowe oraz otrzymuje niezbędne wzmocnienie.

Ugrupowanie marszowe to uszykowanie pododdziału do przemieszczenia w formie marszu. Powinno ono zapewnić terminowe wykonanie marszu, sprawne rozwinięcie pododdziału w ugrupowanie przedbojowe lub bojowe, swobodę ruchu oraz utrzymanie ciągłości dowodzenia. Ugrupowanie marszowe batalionu obejmuje:

1. ubezpieczenia marszowe;

2. oddział zabezpieczenia ruchu;

3. kolumny sił głównych (grup marszowych);

4. kolumny pododdziałów logistycznych i medycznych.

Ubezpieczenia marszowe powinny zapewnić płynny ruch kolumny sił głównych, uniemożliwić przeniknięcie elementów rozpoznawczych przeciwnika i zapewnić sprawne wejście do walki maszerujących sił głównych w przypadku niespodziewanego zetknięcia się z przeciwnikiem, którego nie jest w stanie pokonać własnymi siłami. Kolumna marszowa (grupa marszowa) ubezpiecza się od czoła, również wówczas, gdy znajdują się przed nią wojska własne.

W celu zapewnienia ciągłości ruchu kolumn, uniemożliwienia przenikania elementów rozpoznawczych przeciwnika oraz stworzenia warunków wejścia do walki wyznacza się ubezpieczenie marszowe.

Batalion ubezpiecza się:

1. od czoła - szpicą czołową;

2. z boku - szpicą boczną;

3. od tyłu - szpicą tylną.

Szpica czołowa to ubezpieczenie, w sile wzmocnionej kompanii wysyłane z batalionu, który maszeruje na czele sił głównych brygady oraz działającego jako oddział wydzielony (OW) lub awangarda. Batalion wysyła szpicę czołową na odległość około 5 - 10 km od czoła sił głównych. Do jej zadań należy ubezpieczenie batalionu od czoła, zapewnienie ciągłości ruchu kolumny sił głównych, a w przypadku napotkania drobnych grup przeciwnika rozbicie ich z marszu. W sytuacji napotkania większych sił przeciwnika szpica czołowa zajmuje dogodną rubież terenową i zabezpiecza wprowadzenie do walki sił głównych ubezpieczanego batalionu (grupy marszowej). Szpica czołowa ubezpiecza się od czoła zazwyczaj patrolem czołowym.

Patrol czołowy jest wysyłany ze składu szpicy czołowej lub maszerującego batalionu na odległość 2 - 3 km zwykle w sile wzmocnionego plutonu. W jego skład wchodzą elementy rozpoznawcze batalionu. Do zadań patrolu czołowego należy rozpoznanie drogi marszu i ubezpieczenie pododdziału (elementu ubezpieczenia), który go wysłał, przed niespodziewanym napadem przeciwnika. Patrol czołowy ubezpiecza się najczęściej drużyną (załogą) patrolową.

Drużyna (załoga) patrolowa jako ubezpieczenie bezpośrednie jest zwykle wysyłana przez patrol czołowy na odległość wzrokową. Niekiedy może stanowić element ubezpieczenia bezpośredniego batalionu maszerującego w składzie sił głównych brygady.

Szpica boczna jest ubezpieczeniem przeważnie w sile wzmocnionej kompanii. Jest ona wysyłana przede wszystkim z batalionu maszerującego w składzie sił głównych brygady, zwłaszcza w wypadku braku sąsiadów. W takiej sytuacji może stanowić element ubezpieczenia marszowego brygady. Wysyła się ją na odległość około 5 km od ubezpieczanych sił. Do jej zadań należy ubezpieczenie sił głównych przed niespodziewanym atakiem przeciwnika szczególnie ze skrzydła. Wykonuje zadania maszerując po wyznaczonych drogach, przebiegających równolegle do osi marszu sił głównych. Ubezpiecza zagrożone kierunki, zajmuje i utrzymuje dogodne rubieże przez
cały czas przemarszu sił głównych. Szpica boczna zazwyczaj ubezpiecza się patrolem bocznym.

W określonych sytuacjach taktycznych, zwłaszcza podczas przekraczania łatwych do zablokowania przez przeciwnika miejsc kanalizujących ruch, szpica boczna może ubezpieczać przemarsz całości sił brygady. W takim wypadku zajmuje dogodne stanowiska w terenie i osłania newralgiczną rubież z miejsca. Po pokonaniu przez brygadę rubieży kontynuuje realizację wcześniej postawionego zadania.

Patrol boczny to ubezpieczenie zwykle w sile wzmocnionego plutonu. Jest wysyłany ze szpicy bocznej oraz batalionu działającego jako OW, awangarda lub ariergarda. Niekiedy może być wysłany bezpośrednio z batalionu maszerującego w składzie sił głównych brygady. Prowadzi działania w odległości, która nie powinna przekraczać 3 km. Patrol boczny może ubezpieczać się drużyną (załogą) patrolową.

Drużyna (załoga) patrolowa jako ubezpieczenie bezpośrednie może być wysłana ze składu patrolu bocznego, szpicy bocznej, bądź sił głównych batalionu. Prowadzi działania w odległości wzrokowej od ubezpieczanego pododdziału (elementu ugrupowania marszowego).

Do ubezpieczeń tylnych na szczeblu batalionu zalicza się:

1. szpice tylne;

2. patrole tylne;

3. drużyny (załogi) patrolowe.

Prowadzą one działania w podobny sposób i w podobnej odległości jak ubezpieczenia czołowe, lecz są wysyłane przede wszystkim przez batalion stanowiący ariergardę. Niekiedy mogą być organizowane w celu ubezpieczenia pododdziałów logistycznych maszerujących za kolumną sił głównych batalionu.

Ubezpieczenia marszowe w czasie postojów i odpoczynków zajmują dogodną rubież terenową i realizują zadania typowe dla ubezpieczeń bezpośrednich lub ubezpieczeń postoju.

Zwalczanie przeciwnika ogniem można wykonać we postawie strzeleckiej leżąc na komendę np.”PADNIJ”, działając w szyku pieszym ( tyraliera) na komendę „STÓJ”. Po przyjęciu postawy strzeleckiej w zależności od odległości celu żołnierz wybiera wielkość celownika , odbezpiecza broń przesuwając przełącznik na wybrany rodzaj ognia. Przystępuje do niszczenia celu samodzielnie lub na komendę ,np. „szer. Kos , dozór DRZEWO w prawo 0-20,dalej 100,strzelec wyborowy ,3,w cel trzema, pojedynczym - OGNIA”. Żołnierz z zajętego SO powstaje na komendę „ szer. KOS - POWSTAŃ”. Po tej komendzie zabezpiecza broń, ściąga suwak celownika ,podciąga obie ręce na wysokość piersi, utrzymując karabinek prawą ręka na łoże i nakładkę palcami od spodu ,złącza jednocześnie nogi wyprostowując ręce odrywa tułów od ziemi i wysuwa prawą nogę do przodu ,szybko wstaje - jest w gotowości do dalszego działania.

W postawie strzeleckiej klęcząc.

Żołnierz przyjmuje postawę strzelecka klęcząc za dogodnym ukryciem na komendę np. „szer. KOS , stanowisko ogniowe za pniem - NAPRZÓD”. Po tej komendzie chwyta karabinek prawą ręka za nakładkę i loże lufą w stronę celu cofając przy tym prawą nogę, przyklęka na prawe kolano i siada na obcasie - podudzie lewej nogi powinno być w położeniu pionowym - przekłada karabinek (trzymany za loże ) do lewej reki skierowując go lufą w stronę celu. W celu zachowania statyczności żołnierz może się oprzeć o ukrycie przedramieniem lewej ręki i lewym kolanem. W każdej sytuacji ukrycie powinno maskować żołnierza zabezpieczając go przed obserwacja i ogniem przeciwnika.

Po przyjęciu postawy strzeleckiej klęcząc ,prawą ręka ustawia suwak celownika oraz wybiera rodzaj ognia - jest w gotowości do zwalczania celu. Żołnierz powstaje na komendę ,np. „szer. KOS - POWSTAŃ”. Po tej komendzie zabezpiecza bron ,ściąga suwak celownika ,przekłada broń do prawej ręki chwytając dłonią za nakładkę. Unosi tułów i dostawia prawą stopę do lewej jak w postawie na „BACZNOŚC” lub też przystępuje do wykonania następnego zadania.

W postawie strzeleckiej stojąc.

Żołnierz przyjmując postawę strzelecką stojąc wykorzystuje do tego dogodne ukrycie. Postawę tę przyjmuje na komendę np. „szer. KOS , stanowisko ogniowe za pniem - NAPRZÓD”. Po tej komendzie żołnierz obraca się o pół obrotu w prawo względem kierunku na cel. Nie zmieniając położenia stopy nogi lewej odstawia nogę prawą w bok na szerokość ramion i rozkłada ciężar ciała równomiernie na obie nogi , jednocześnie przesuwa rękę prawą wzdłuż pasa nieco do góry zdejmując nią karabinek z ramienia i chwyciwszy go lewą ręka za łoże i nakładkę od dołu wysuwa energicznie lufę w kierunku celu. Sylwetka powinna przylegać do ukrycia tak, aby ukrycie zasłaniało żołnierza przed obserwacja i ogniem przeciwnika. Podczas strzelania w postawie strzeleckiej stojąc żołnierz może wykorzystać pas swojej broni dla zwiększenia celności ognia. W tym celu lewy łokieć przekłada pod pas od spodu ,opierając broń o ramie lewą dłonią przekłada pas pod magazynek i chwyta pas przyciskając go jednocześnie do łoża. Teraz składa się do strzału.

W marszu.

Strzelanie z karabinka w marszu można prowadzić z ręki lub z kolba przyciśnięta do boku. Ten sposób zwalczania przeciwnika żołnierz wykonuje w ruchu na komendę, np. „ szer. Kos, w prawo od krzaka ,strzelec, w cel, krótkimi - OGNIA”.

W celu złożenia się do strzału w marszu z reki bez zatrzymania się żołnierz podnosi szybko karabinek do ramienia na wysokości oczu ,skierowuje go do na cel i strzela nie zatrzymując się. Aby dać strzał (serie) w marszu z kolbą przyciśnięta do boku (do ramienia) bez zatrzymania się ,przyciska prawą ręką kolbę do prawego boku lub opiera trzewikiem o przedramię prawej reki przy stawie łokciowym ,a lewą ręka trzyma karabinek za łoże ,skierowuje karabinek na cel i nie przerywając ruchu otwiera ogień.

Z krótkim zatrzymaniem.

Strzelanie z krótkim zatrzymaniem żołnierz prowadzi na komendę, np. „szer. Kos , dozór DRZEWO, w prawo 0-20, bliżej 50, strzelec - 3 w cel ,krótkimi - OGNIA”

Strzelanie z karabinka w marszu z krótkich zatrzymań prowadzi się z reki. W tym celu żołnierz zatrzymuje się w chwili postawienia lewej nogi na ziemi i jednocześnie składa się do strzału. Podnosi karabinek do ramienia nie dostawiając prawej nogi, wcelowuje , oddaje strzał (serie), opuszcza karabinek i wykonuje zadanie dalej w nakazanym kierunku.

Granatami i w walce wręcz.

Żołnierz zwalcza przeciwnika granatami na komendę , np. „szer. Kos, przygotować granaty - granatami - OGNIA”. Jeżeli komendę tę żołnierz wykonuje w ruchu (ataku) rzucając granat zaczepny , to przekłada broń do lewej reki i prawa ręką wyjmuje granat z torby na granaty. Granat ujmuje w taki sposób , aby palcami obejmował dźwignię zapalnika granatu. Kciukiem lewej reki chwyta za kółko zawleczki i energicznym ruchem odbezpiecza granat. Po wykonaniu tych czynności rzuca granat w kierunku celu, przechodzi do biegu i z okrzykiem „Huraaa!” zbliża się do przeciwnika. Rzucanie granatami może odbywać się także , gdy żołnierz jest w obronie. Po komendzie np. „szer. Kos, przygotować granaty. granatami - OGNIA” żołnierz wykonuje czynności tak , jak powyżej z tą różnicą , ze po wyrzuceniu granatu chowa się , by nie być rażonym odłamkami własnego granatu (rzut wykonywany granatem obronnym). Po wybuchu powstaje i ogniem z broni niszczy przeciwnika. Jest w gotowości do zwalczania go uderzeniem bagnetem , kolbą, magazynkiem itp.

9

---