Generałowie niemieccy

Erich von Manstein (1887 - 1973)

Erich von Manstein, zwany Lewinski, urodził się 24 listopada 1887 roku. Pochodził zarówno ze strony ojca, jak i matki, ze starych rodzin wojskowych. Przyszedł na świat jako dziesiąte dziecko gen. Edwarda von Lewinskiego i piąte dziecko drugiej jego żony, Heleny von Sperling. Po chrzcie młody Erich przebywał w domu ówczesnego mjr Georga von Mansteina, który nie posiadał dzieci z siostrą jego matki. W wieku czternastu lat został zaadaptowany przez to małżeństwo. W wyniku uchwały Rady Ministrów II Rzeszy Niemieckiej młody Erich otrzymał nowy herb i z biegiem lat używając nazwiska "von Lewinski, zwany von Manstein", coraz częściej w skróconej formie "von Manstein" wszedł do historii. Pierwsze lata spędzał w garnizonach w których służył adoptowany ojciec, w Turyngii i Maklemburgii, a następnie w Strasburgu, w Alzacji - Lotaryngii. Tam też uczęszczał w latach 1894 - 1899 do liceum. W Wielkanoc 1900 roku, wstąpił do surowej szkoły pruskiego korpusu kadetów, na początku w Plön (Holsztyn), a następne cztery lata nauki spędził w "Głównym Zakładzie dla Kadetów" w Berlinie - Lichterfelde. W marcu 1906 roku, po zdaniu matury z oceną "dobry", 18 letni Erich von Manstein wstąpił jako podchorąży do 3. Spieszonego Pułku Gwardii, w którym służył do wybuch I wojny światowej. 27 stycznia 1907 roku, w dniu urodzin cesarza, Erich von Manstein został mianowany na podporucznika, ze starszeństwem od 14.06.1905 r. W 1911 roku został adiutantem batalionu strzelców w swoim pułku. Od jesieni 1913 roku przebywał na akademii wojennej. Wybuch I wojny światowej zastał go w stopniu porucznika na stanowisku adiutanta 2. Pułku Rezerwowego Gwardii. Z tym pułkiem uczestniczył w zdobyciu twierdzy Namur, w bitwie nad jeziorami mazurskimi i w kampanii jesiennej w Polsce w 1914 roku., podczas której został ranny w szturmie w dniu 17 listopada. Po wyleczeniu ran służył jako kapitan (od 24.07.1915 r.) przeważnie w sztabach, na początku jako oficer łącznikowy, a następnie jako oficer korpusu oficerów sztabu generalnego w dowództwach armii. Manstein zakończył wojnę jako szef Wydziału Operacyjnego 213. DP, uczestnicząc w jej szeregach w ofensywach w maju i czerwcu 1918 roku pod Reims i następnie w walkach obronnych pod Sedanem. Po powrocie z frontu Manste8in służył na początku w dowództwie korpusu w Magdeburgu, a następnie przeszedł na własną prośbę na początku 1919 r. do dowództwa "Grenzschutzu - Wschód". Kolejnym jego stanowiskiem była służba w sztabie nowo utworzonego II. Dowództwa Korpusu Reichswehry w Kassel. W dniu 01.10.1921 r. kpt. von Manstein został dowódcą kompanii w 5. (pruskim) pułku piechoty w Angermünde. Po dwóch latach, w dniu 01.10.1923 r. Manstein ponownie został powołany do służby sztabowej, tym razem jako "szef sztabu dowódcy", (pod taką nazwą funkcjonował w czasach Reichswehry, korpus oficerów sztabu generalnego), pełniąc służbę w sztabach dowództw okręgów wojskowych: II. OW w Szczecinie i IV. OW w Dreźnie. Od jesieni 1927 r. do jesieni 1929 r. był szefem sztabu "pełnomocnika dowódcy 4. DP ds. piechoty" w Dreźnie. We wrześniu 1929 r. został powołany do Ministerstwa Riechswehry. Tam kierował grupą I Wydziału Wojsk Lądowych w Zarządzie Oddziałów, zajmującą się m. i n. Planami mobilizacji. Po roku służby został powołany na dowódcę batalionu strzelców w 4. (pruskim) pułku piechoty w Kołobrzegu. Jako podpułkownik Manstein uczestniczył w 1932 roku w podróży służbowej do Związku Sowieckiego, gdzie brał udział jako obserwator w manewrach letnich w rejonie Charkowa. W dniu 01.02.1934 r. Manstein otrzymał awans na pułkownika i został powołany na szefa sztabu III. Dowództwa Okręgu Wojskowego w Berlinie. W połowie 1936 r. został szefem I. Oddziału (Operacyjnego) Sztabu Generalnego Wojsk Lądowych w Wehrmachcie. 01.10.1936 r. otrzymał awans na gen. mjr I został wyznaczony na I. nadkwatermistrza. Tym samym został jednocześnie I. Zastępcą szefa Sztabu generalnego Wojsk Lądowych, gen. płk Ludwiga Becka. Podczas dużych zmian personalnych przeprowadzonych w dniu 04.02.1938 r., Manstein został odwołany i powierzono mu jako gen. por. dowództwo 18. DP w Legnicy. Brał udział w okupacji Czechosłowacji jako szef sztabu armii. We wrześniu 1939 r. w wojnie z Polską był szefem sztabu GA "Południe", w październiku 1939 r. ta grupa armii przemianowana na GA "A" została przerzucona na front zachodni. Na przełomie 1939/40 r. von Manstein opracował plan pokonania Francji. Polegał on na zmasowanym użyciu czołgów i uderzeniu przez Ardeny w kierunku Sedanu. W ten sposób wojska zmechanizowane i pancerne mogły ominąć Linię Maginota i uderzyć w najsłabsze miejsce francuskiej obrony. Naczelne Dowództwo Wojsk Lądowych o odpowiedzi odwołało Mansteina ze stanowiska szefa sztabu GA "A" i przekazało mu już mianowanwamu z dniem 01.06.1940 na stopień gen. piech. dowodzenie nowo utworzonym VVVVIII KA. Nie brał udziału w pierwszej fazie kampanii na zachodzie zakończonej ewakuacją wojsk sprzymierzonych w Dunkierce. W dalszej części operacji, Manstein na czele swojego korpusu przyczynił się do uzyskania decydującego zwycięstwa na Zachodzie, przebijając się w czternaście dni z linii Sommy do Loary. Za ten wyczyn został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. W rozpoczętej 22.06.1941 r. wojnie z Rosją Sowiecką, Manstein dowodził LVI KPanc. Pierwszego dnia wojny jego oddziały muszą pokonać 80 km i zdobyć wielki wiadukt drogowy nad doliną Dubissy pod Ariogalą. Zadanie zostało wykonane i po pokonaniu dalszych 240 km jego jednostki 26 czerwca zdobywają nieuszkodzone mosty w Dyneburgu i samo miasto. Później, po przełamaniu sowieckich pozycji nad jeziorem Ilmeń kieruje się w kierunku Leningradu. 12 września 1941 roku zostaje mianowany dowódcą 11. Armii, której zadaniem jest zdobycie Krymu. 30.06.1942 r. pada Swastopol a Manstein zostaje nominowany na Feldmarszałka. Będąc dowódcą GA "Don" bierze udział w nieudanej próbie przyjścia z pomocą okrążonym wojskom pod Stalingradem. Dowodząc GA "Południe" Manstein ponownie pokazuje swój talent dowódczy wygrywając w marcu 1943 roku bitwę o Charków. Bierze udział w operacji "Cytadela", bitwie pod Kurskiem. Od tej chwili aż do swojej dymisji, dowodzone przez niego GA "Południe" bierze udział w ciężkich walkach odwrotowych. 30 marca 1944 roku zostaje zwolniony przez Hitlera z dowodzenia GA "Południe" (przemianowana na GA "Północna Ukraina"). Do końca wojny nie otrzymał już żadnego przydziału służbowego. Jednak to nie uchroniło go od postawienia przed sądem wojennym po upadku III Rzeszy. W 1945 r. zostaje aresztowany i w dniu 23.08.1949 r. postawiony w Hamburgu przed sądem jako rzekomy zbrodniarz wojenny. Został skazany bez udowodnienia winy na 18 lat więzienia. Karę odbywał w ciężkim więzieniu w Werl, z którego wyszedł w 1953 r. po skomplikowanej operacji oczu. Feldmarszałek Erich von Lewinski, zwany von Mansteinem, zmarł 10.06.1973 roku, w wieku 85 lat. Został pochowany z honorami wojskowymi w miejscowości Dorfmark, powiat Fallingbostel w Niemczech. Von Manstein był jedynym feldmarszałkiem, mianowanym przez Hitlera, którego rady uwzględnił rząd Adenauera przy tworzeniu Bundeswehry. W 80 rocznicę urodzin dowództwo Bundeswehry uhonorowało Go, wydaniem księgi pamiątkowej, zatytułowanej "Nigdy poza służbą". Jako dowód jego zdolności, może być ocena wydana przez ówczesnego przeciwnika marszałka R. Malinowskiego: "uważaliśmy znienawidzonego przez nas, Ericha von Mansteina, za naszego najbardziej niebezpiecznego przeciwnika. Jego umięjętności techniczne, także okazywane we wszystkich wymuszonych sytuacjach, nie miały równego sobie. Sprawy być może przedstawiałyby się dla nas krucho, gdyby wszyscy generałowie Wehrmachtu posiadali jego format".

Promocje:
06.03.1906 - kandydat na oficera (podchorąży)
27.01.1907 - podporucznik (starszeństwo od 14.06.1905 r.)
01.06.1914 - porucznik
24.07.1915 - kapitan
01.02.1927 - major
01.04.1931 - podpułkownik
01.12.1933 - pułkownik
01.10.1936 - generał major
01.04.1938 - generał porucznik
01.06.1940 - generał piechoty
07.03.1942 - generał pułkownik
01.07.1942 - feldmarszałek

Pełnione funkcje:
06.03.1905 - wstępuje do wojska
01.07.1911 - adiutant batalionu
02.08.1914 - adiutant 2. Pułk Rezerwowy Gwardii
17.06.1915 - oficer sztabowy w GA "Gallwitz" (Polska, Serbia)
19.08.1915 - adiutant w sztabie 12. Armii
22.01.1916 - oficer sztabowy w 11. Armii (Verdun)
??.07.1916 - oficer sztabowy w 1. Armii (Somma)
??.??.1917 - szef Wydziału Operacyjnego (Ia) w 4. Dywizji Kawalerii (Kurlandia)
??.05.1918 - szef Wydziału Operacyjnego (Ia) w 213. Dywizji Piechoty (front zachodni)
??.??.1919 - oficer sztabowy w Grenzschutz Wschód, Wrocław
??.??.1919 - oficer sztabowy w sztabie gen. v. Lossberga w Berlinie i Kassel
01.10.1920 - dowódca kompanii w 5. pułku piechoty (Angermünde na Pomorzu)
01.10.1923 - oficer sztabowy w I., II. I IV. Okręgu Wojskowym
??.??.1927 - szef sztabu 4. DP w Dreźnie
01.09.1929 - w Ministerstwie Reichswehry
01.10.1932 - dowódca batalionu w 4. pułku piechoty (Kołobrzeg)
01.02.1934 - szef sztabu III Okręgu Wojskowego (Berlin)
01.07.1935 - szefem I. Oddziału Sztabu Generalnego Wojsk Lądowych w Wehrmachcie.
01.10.1936 - został I .nadkwatermistrz.(I. zastępca szefa Sztabu Generalnego WL)
04.02.1938 - dowódca 18. DP w Legnicy
18.08.1939 - szef sztabu GA "Południe" (wojna z Polską)
26.10.1939 - szef sztabu GA "A"
01.02.1940 - dowódca XXXVIII KA
??.??.1941 - dowódca LVI KPanc
15.09.1941 - dowódca 11. Armii
22.11.1942 - dowódca GS "Don" (później "Południe")
31.03.1944 - zdymisjonowany, do końca wojny bez przydziału

Odznaczenia m.in.:
19.07.1940 - Krzyż Rycerski
14.03.1943 - Liście Dębu do Krzyża Rycerskiego (nr 209)
30.03.1944 - Miecze do Krzyża Rycerskiego (nr 59)
Krzyż Żelazny I kl., II kl.


Johann Ferdynand Schörner (1892 - 1955)

Postać Ferdynanda Schörnera jest bardzo kontrowersyjna. Przez lata był przedstawiany jako człowiek nie liczący się z życiem żołnierzy i szafujący wyrokami śmierci. Co ciekawe, opinie takie rozpowszechniali usunięci przez niego nieudolni lub leniwi dowódcy, podczas kiedy wśród żołnierzy cieszył się dobrą opinią. Doceniali bowiem jego odwagę i troskę o zwykłego żołnierza. Niejednokrotnie jego brutalne i zdecydowane działanie, pozwoliło przywrócić lub utrzymać linię frontu, dzięki czemu nie doszło do nadmiernych strat. Fredynand Schörner urodził się 12 czerwca 1892 roku w Monachium. W czerwcu 1911 roku, zdał egzamin maturalny w monachijskim gimnazjum im. Luitpolda. Tuż po zdanej maturze, w lipcu zgłosił się na rok jako ochotnik do elitarnego Królewskiego Bawarskiego Pułku Piechoty Przybocznej stacjonującego w Monachium. Po zakończeniu szkolenia, w 1912 roku zapisał się na Uniwersytet Monachijski, na kierunek filozofii i neofilozofii, gdyż w przyszłości chciał się poświęcić wykonywaniu zawodu nauczyciela. Studiował w Monachium angielski, francuski i włoski. W celu udoskonalenia swych studiów nad językiem Schörner zapisał się, następnie na jeden semestr na uniwersytet w Lozannie. Później studiował w Grenoble, by pogłębić znajomość języka francuskiego oraz we Włoszech. Wybuch I wojny światowej nie pozwolił mu ukończyć studiów, udało mu się jednak złożyć egzamin na tłumacza języka francuskiego i włoskiego. 7 sierpnia 1914 roku jako kandydat na oficera rezerwy w randze wicefeldfebla, wyruszył wraz ze swym Królewskim Bawarskim Pułkiem Piechoty Przybocznej na front zachodni w Lotaryngii. Schörner bierze udział w starciu pod Saarburgiem (20.08.14) i w bitwie pod Gélacourt (24.08.14). Schörner w obu starciach się tak odznaczył, że najpierw został plutonowym, a wkrótce potem awansował na zastępcę oficera. W październiku bierze udział w walkach nad nad Sommą. 29 listopada po walkach nad Sommą Schörner został awansowany na podporucznika rezerwy bez patentu. Na pozycjach pod Sommą jego pułk przebywał do 19 maja 1915 roku. Tego dnia utworzono Niemiecki Korpus Alpejski i jednostka w której służył Schörner weszła w jego skład. Zostali przerzuceni w rejon Dolomitów w Tyrolu gdzie jednostka bierze udział w walce z Włochami. W listopadzie jednostka Schörnera zostaje przerzucona na Węgry, by podążać w stronę Serbii. Od początku listopada toczyły się ciężkie walki z Serbami. W połowie listopada Schörner zostaje ranny, lecz pozostaje w oddziale. 11.03.1916 r. pułk w którym służył Schörner zostaje wraz z Korpusem Alpejskim przerzucony na front zachodni pod Verdun. 22.06.1916 r. Korpus Alpejski wchodzi do akcji. Już pierwszego dnia ofensywy Schörner, został ciężko ranny odłamkiem granatu. Kiedy Schörner wyleczył rany i po trzymiesięcznej nieobecności powrócił do swojego pułku, od razu powierzono mu dowództwo 12. Kompanii, tak duże były straty pułku pod Verdun, szczególnie wśród oficerów. 23 września 1916 r. Korpus Alpejski zostaje przerzucony do Siedmiogrodu, aby powstrzymać wojska rumuńskie odnoszące duże sukcesy. Dochodzi do ciężkich walk w wojskami rumuńskimi i rosyjskimi w Karpatach. W kwietniu 1917 pułk w którym służy Schörner zostaje przeniesiony na odpoczynek do Siedmiogrodu. W czerwcu zostają przerzuceni do Górnej Alzacji, gdzie do połowy lipca biorą udział w wojnie pozycyjnej z francuzami. W sierpniu zostają przerzuceni na front rumuński, gdzie Schörner ponownie się odznacza. Później trafia na odcinek frontu pod Isonzo. Tu bierze udział w dwunastej bitwie pod Isonzo. Tu w październiku, dowodzona przez niego 12. Kompania zdobywa centralny punkt oporu wojsk włoskich szczyt Kolovratu. Za ten wyczyn podporucznik rezerwy Schörner 5 grudnia 1917 r. zostaje odznaczony najwyższym niemieckim odznaczeniem za odwagę Pour le Mérite. Na początku 1918 r. jednostka zostaje przerzucona na front zachodni w rejon Saarburga. W kwietniu 1918 r. bierze udział w bitwie pod Armentiéres. Podczas tych walk Schörner został ponownie ciężko ranny, rekonwalescencja trwała kilka miesięcy. Pod koniec wojny Schörner trafia ponownie do swojego pułku, który w tym czasie bierze udział w walkach w Serbii i na froncie bułgarskim. Znowu stanął na czele swojej 12. kompanii i wraz z nią przeprowadził planowy odwrót przez Serbię. Przechodząc przez Węgry nie dali się rozbroić i 23.11.1918 roku w zwartym szyku dotarli do niemieckiej granicy państwowej w Passau, a 28 listopada przybyli do Monachium. W Monachium nastał okres niepokojów i rewolucyjnego wrzenia. Schörner wstępuje do Bawarskiego Korpusu Strzelców. Wkrótce zmienia on nazwę na Korpus Ochotników Eppa. W jego szeregach bierze udział w zwalczaniu władzy Rad w Monachium i później w Zagłębiu Ruhry 31 lipca 1920 roku utworzono armię Rzeszy, w której Schörner bez trudu znalazł miejsce w 19. (Bawarskim) Pułku Piechoty. W czasie nieudanego puczu A. Hitlera, 8/9 listopada 1923 roku w Monachium, porucznik Schörner, poparł legalny rząd. Wykazawszy swoją lojalność, został przeniesiony do Berlina, do Ministerstwa Wojny. Latem 1931 roku jest pierwszym niemieckim oficerem łącznikowym przy armii włoskiej. Następnie został przeniesiony jako wykładowca taktyki i adiutant dowództwa w szkole wojskowej w Dreźnie, gdzie prowadził zajęcia do 1935 roku. W latach 1935 - 1937 został kierownikiem grupy w 3. Wydziale Sztabu Generalnego, tak zwanym Wydziale Obcych Armii, gdzie wykorzystywano jego znajomość języków obcych. 12 października 1937 roku został dowódcą tworzącego się 98. Pułku Strzelców Górskich. Bierze czynny udział w formowaniu i treningu swojej jednostki. Przywiązywał bardzo dużą wagę do obowiązku dbania o żołnierzy. W krótkim czasie 98. pstrzgór stał się elitarną jednostką wojsk górskich. 12 marca 1938 roku wraz ze swoim pułkiem bierze udział w Anschlussie Austrii. Zadaniem jego pułku było zajęcie Innsbrucku .Schörner dociera do granicy włoskiej, gdzie ok. 12.45 wita włoskich oficerów. 1 października 1938 roku bierze udział w zajmowaniu Sudetów przyznanych Niemcom na mocy traktatu monachijskiego. 4 września 1939 roku, wraz z 98. pstrzgór (w składzie 1. DGór) rozpoczyna swój udział w wojnie z Polską. Wkracza do działań bojowych z terenu Słowacji. W dniach 5 i 6 września 98. pstrzgór przemieszcza się po terenie Słowacji, a 7 września przekracza granicę polską. 8 września pułk Schörnera po zaciętych walkach, wieczorem dociera do Sanoka. 10.09.39 Schörner został dowódcą zmotoryzowanej grupy pościgowej, wydzielonej z 1. DGór, z zadaniem jak najszybszego dotarcia do Lwowa. 12.09.39 po wyczerpującym marszu dociera do Lwowa. Następnego dnia rozpoczynają się ciężkie walki z jednostkami polskimi, którym jednostka Schörnera odcięła drogę odwrotu. Wskutek odcięcia taborów z zaopatrzeniem, Schörner i jego ludzie przeżywają ciężkie dni, tocząc walki w okrążeniu, lecz utrzymują swoje pozycje. 21 września 1939 roku, po dotarciu pod miasto czołówek wojsk sowieckich, Lwów poddał się jednostką 1. DGór. Mimo to wojska niemieckie musiały opuścić miasto, które przekazano Rosjanom, zgodnie z zawartym wcześniej porozumieniem. 10.05.40 roku rozpoczyna się kampania na zachodzie. 14.05.40 r. pułk Schörnera dociera do Mozy. Po ciężkich walkach, 1. DGór zajmuje pozycje obronne, tak kończy się udział Schörnera w pierwszej fazie walk we Francji. Pod koniec maja otrzymuje bowiem rozkaz, by do 10 czerwca 1940 roku, utworzył 6. DGór i zameldował jej gotowość do wymarszu. Jednostka formuje się w Innsbrucku. Jako odznakę swojej dywizji Schörner wybrał "Źółtą Szarotkę". Formowanie i trening odbywały się w morderczym tempie, stąd wzięła się późniejsza opinia o Schörnerze, jako niepoprawnym kacie. 16.06.40 r rozpoczyna swój udział w drugiej fazie kampanii na zachodzie. 6. DGór przekracza Górny Ren, przełamując umocnienia Linii Maginota i wkracza do Alzacji. Walczy do 25 czerwca, do chwili zawieszenia broni. Pod koniec lipca jednostka rozpoczyna przygotowania do inwazji na Wyspy Brytyjskie. Prowadzono przygotowania, lecz wynik bitwy o panowanie w powietrzu okazał się niekorzystny dla Niemiec i przygotowania zakończono, przekładając je na bliżej nieokreślony czas. Schörner wykorzystał przerwę w działaniach bojowych, na intensywne treningi i szkolenie swojej jednostki. W lutym 1941 roku 6. DGór zostaje przerzucona przez Węgry do Rumumi, a 2 marca 1941 roku przeprawia się przez Dunaj na terytorium Bułgarii, by przygotować się do rozpoczynającej się kampanii na Bałkanach. W nocy z 4 na 5 kwietnia żołnierze Schörnera rozpoczęli pokonywanie pasma górskiego Belasica, by dotrzeć do greckiej Linii Metaksasa, uważanej za niezdobytą. Śnieg, brak dróg i szczyty górskie sięgające prawie 2000 metrów, to obraz drogi do pokonania. Mimo silnego oporu Greków 6. DGór już w pierwszym dniu ataku przeszła szerokim frontem, przez wyjątkowo trudny teren wysokich stromych gór, przełamując i pokonując ponadto dwie linie pozycji nieprzyjaciela. Główne siły 6. DGór już 6 kwietnia stanęły w dolinie Kumli, skąd wyruszyły do walki na Linię Mataksasa. Do 10 kwietnia pokonano opór wojsk greckich i zmuszono je do poddania. Ruszył pościg w kierunku Aten. Od Linii Metaksasa droga Schörnera wiodła na Olimp, a stamtąd do Termopilów. Tu, 24.04.41 r. jego jednostka śmiałym obejściem przez góry przyczyniła się do przełamania silnego oporu wojsk brytyjskich. Droga do Aten była otwarta. 26 kwietnia Schörner dociera do granic Aten, a dzień później jego strzelcy powiesili flagę wojenną Rzeszy na Akropolu. Schörner został komendantem Aten. Nie miał żadnego wpływu na dowodzenie wojskami niemieckimi podczas przeprowadzania operacji zajmowania Krety, a mimo to został obciążony odpowiedzialnością za duże straty swojego 141 pstrzgór, (podległy na czas operacji dowódcy 5. DGór, gen Ringlowi). 26 lipca 1941 r. 6. DGór zostaje przeniesiona do Niemiec, aby przygotować się do wyruszenia na daleką północ. W dalekiej Norwegii zastępuje na pozycjach nad Oceanem Lodowatym 3.DGór, obejmując pozycję nad Lizą i nad Titowką. W przeciwieństwie do innych generałów i Dietla, Schörner zawczasu mądrze i przewidująco zatroszczył się o to, żeby jego ludzie pomaszerowali na front z kompletnym wyposażeniem zimowym. Poczynił też wszelkie możliwe przygotowania, aby jego żołnierze na swoich pozycjach byli możliwie dobrze zabezpieczeni zarówno przed nieprzyjacielem, jak i arktycznym klimatem. 25 października 1941 roku, Schörner przejmuje dowodzenie na podległym mu odcinku. Przebywa wśród swoich żołnierzy odpierających nieustanne ataki sowieckie w grudniu 41 r. 22 stycznia 1942 roku Schörner zostaje mianowany dowódcą Korpusu Górskiego Norwegia i jednocześnie awansuje na stopień gen por. Na tym stanowisku przygotowuje podległe sobie oddziały do wielkiej bitwy, jaka miała miejsce wiosną na obszarze Arktyki. Walki rozpoczęły się od 10 kwietnia do 14 maja 1942 roku. W niesłychanie trudnych warunkach, zamieci śnieżnych i dużego mrozu, strzelcy górscy podlegli Schörnerowi trwali na swoich stanowiskach. Odparto 125 ataków. Schörner przebywał najtrudniejszych odcinkach, osobiście zachęcając żołnierzy do wytrwania. Nie mogąc liczyć na posiłki, zmobilizował wszystkie dostępne rezerwy. Po początkowych sowieckich sukcesach, strzelcy górscy odzyskali swoje pozycje i zadali wrogowi duże straty. Przez ponad dwa lata, aż do października 1944 roku Sowieci nie podejmowali po klęsce majowej z 1942 roku żadnych więcej decydujących ataków nad Oceanem Lodowatym. Wojska Schörnera zostały tu wystawione na próbę, która wymagała od nich użycia wszystkich sił fizycznych i psychicznych. Żołnierze przetrwali tę walkę o byt, dla nich obowiązujące było hasło dowódcy, które jak wiadomo brzmiało "Arktyka to nic !". Schörner wyrósł na froncie nad Oceanem Lodowatym na znakomitego dowódcę armii, który wykazał się mistrzostwem w dziedzinie działań operacyjnych. W wyniku ustabilizowania frontu i braku działań wojennych Schörner zostaje przeniesiony do GA "Południe" gdzie obejmuje dowodzenie XL. KPanc. Wkrótce otrzymuje zadanie powstrzymania sowieckiej ofensywy i utrzymania za wszelką cenę przyczółka pod Nikopolem. Przyczółek ten miał wielkie znaczenie operacyjne, z jednej strony osłaniał południowe skrzydło 1. APanc, która stała w wielkim łuku Dniepru, chroniąc m.in. kopalnie rudy manganu pod Nikopolem i Krzywym Rogiem. Z drugiej strony zapewniał armii niemieckiej możliwość podjęcia ataku na południe, aby odtworzyć połączenie z 17. Armią. Zostaje dowódcą Grupy "Schörner". W okresie od 5 listopada 1943 do 15 lutego 1944 roku podległe mu jednostki prowadzą ciężkie walki, walcząc o utrzymanie za wszelką cenę powierzonych im pozycji. Wykazał się wielką energią i zdecydowaniem. Jednak zasłynął też brutalnym traktowaniu żołnierzy i oficerów, gdyż uznał że tylko zdecydowane działania powstrzymają rozprężenie i objawy paniki. Jest wyłączną zasługą Schörnera, który wraz ze swymi dowódcami wykazał się odważnym, lekceważącym bezsensowne rozkazy Hitlera działaniem, że udało mu się nad Dnieprem zapobiec powtórzeniu klęski spod Stalingradu. 31 marca 1944 roku obejmuje dowództwo GA "Południowa Ukraina" w miejsce odwołanego feldmarszałka von Mansteina. Jednym z jego pierwszych działań jakie podjął na nowym stanowisku było przekonanie Hitlera o konieczności opuszczenie Półwyspu Krymskiego. Na skutek postępu wojsk sowieckich na Krymie udało mu się w końcu uzyskać zgodę i ewakuowano Sewastopol. Dzięki jego twardemu postępowaniu, wymianie niektórych dowódców, udało się powstrzymać napór sowiecki, a także okrążyć i zniszczyć część oddziałów Armii Czerwonej. 21 maja 1944 przedni skraj obrony na froncie naddniestrzańskim był znowu oczyszczony i ustabilizowany. Aby to osiągnąć, chwytał się najbardziej drakońskich środków, za pomocą odbezpieczonego pistoletu zaprowadzając spokój i porządek. Ratował tym samym swoje armie i dywizje przed klęską i chaosem. Przezwiska typu "szalony Fredek", "lotnik terrorysta" czy "żandarm polowy" opisują sławę jaką miał na froncie. Trudna sytuacja w Kurlandii spowodowała że 24 lipca 1944 r. został tam przeniesiony i objął dowodzenie GA "Północ". "Żelazny Ferdynand" po zapoznaniu się s sytuacją, wbrew decyzją Naczelnego Dowództwa przeprowadził planowy odwrót do Kurlandii oraz przeprowadził czystkę wśród podległych mu dowódców. Posiadał szerokie pełnomocnictwa i mógł dowolnie wymieniać oficerów i dowódców, nawet Gauleiter Prus Wschodnich, Erich Koch nie wchodził mu w drogę. Sowieci, pamiętający jego działania na południowym odcinku frontu, nie popełnili błędu niedoceniania Schörnera i dobrze przygotowywali działania przeciwko niemu. Walki rozpoczęły się w połowie sierpnia. Broniąc umiejętnie swoich pozycji, Schörner zamknął w okrążeniu i rozbił sowiecką 51. Armię i 2. Armię Gwardyjską między Zatoką Ryską i Kelme, by następnie, posuwając się na wschód oczyścić sieć połączeń drogowych i kolejowych między GA "Północ" i "Środek". 21 października Hitler wydał rozkaz obrony Kurlandii, a jednocześnie zabrał GA "Północ" trzy dywizje piechoty i jedną pancerną. Wojska sowieckie, mające olbrzymią przewagę przypuszczały nieustanne ataki chcąc rozbić wojska Schörnera. Cały czas trwały zażarte walki, niemniej Schörner umiejętnie się wycofując nie dopuszczał do nadmiernych strat. 12 stycznia 1945 roku rusza kolejna sowiecka ofensywa. Dochodzi do załamania niemieckiego frontu nad Wisłą. Pojawia się niebezpieczeństwo dotarcia wojsk sowieckich do Berlina. Hitler sięga po wypróbowany środek: gen płk Schörner zostaje mianowany dowódcą rozbitej i wycofującej się w nieładzie GA "Środek". Ma za zadanie powstrzymać panikę i utworzyć nową linię oporu aby powstrzymać rozpędzone wojska sowieckie. Pierwszym jego działaniem była próba zbudowania z resztek GA "Środek" frontu w Łużycach, Śląsku i Tatrach. 27 stycznia podjął decyzję o oddaniu Śląska prawie bez walki, by móc wycofać i uratować od pewnej klęski 17. A. Starał się pomóc oblężonemu garnizonowi we Wrocławiu, organizując zaopatrzenie drogą lotniczą. Wydawał rozkazy grożące drakońskimi karami wszystkim którzy opuszczą pozycję bez rozkazu. Robił wszystko, by ustabilizować linię frontu i stosował najbardziej brutalne metody by to osiągnąć. W dniach 2 - 6 marca 1945 roku rozpętała się bitwa o Lubin - ostatnia zakończona sukcesem operacja GA "Środek" zorganizowana i dowodzona przez Schörnera. Pokonano sowiecką 3. Armię Gwardii zadając jej duże straty. 16 kwietnia ruszyła ostatnia decydująca o klęsce Niemiec sowiecka ofensywa. Wojska Schörnera stawiały rozpaczliwy opór, lecz zostały zmuszone do wycofania na terytorium Protektoratu Czech i Moraw. W maju Schörner robi wszystko by móc wycofać swoje wojska na zachód i dotrzeć do linii alianckich. Zmuszony jest do prowadzenia walk na Czechach i Morawach, aby przebijać się na zachód. Amerykanie odmówili przyjęcia jednostek Schörnera a wraz z nimi nieprzeliczonych rzesz cywilnych uchodźców, których czekał okrutny los. 9 maja 1945 roku o godz. 3.00 ( a więc już po kapitulacji) feldmarszałek Schörner opuszcza wojska GA "Środek" i udaje się zgodnie z rozkazem do tzw. Twierdzy Alpejskiej, gdzie ma objąć stanowisko dowódcy obrony oraz przewidziany był na stanowisko Ministra Wojny w rządzie admirała Dönitza. 15 maja 1945 roku dostaje się do niewoli amerykańskiej, po czym zostaje wydany władzom sowieckim. W niewoli sowieckiej przebywał do 17 stycznia 1955. Jest rzeczą charakterystyczną, że przez cały czas pobytu w niewoli nie był sądzony za zbrodnie wojenne i w przeciwieństwie do von Paulusa nie zeznawał przed Trybunałem Norymberskim.

Promocje:
29.11.1914 - podporucznik rezerwy
13.02.1918 - wcielony do służby czynnej z mocą wsteczną od 18.06.1913 r.
15.07.1918 - porucznik
01.07.1926 - kapitan
??.08.1934 - major
01.03.1937 - podpułkownik
27.08.1939 - pułkownik
01.08.1940 - generał major
27.01.1942 - generał porucznik
01.06.1942 - generał wojsk górskich
01.04.1944 - generał pułkownik
05.04.1945 - feldmarszałek

Funkcje:
09.1916 - dowódca 12. Kompanii w Królewskim Bawarskim Pułkiem Piechoty Przybocznej
1919 - 1921 - członek Freikorpsu Epp i Korpusu Ochotników Bertholda
1923 - oficer sztabu 19. pp
??.??.?? - szef kompanii w Batalionie Strzelców
1923 - dowódca 9. kompanii, III. batalionu (Strzelców Górskich) 19. pp
1928 - 1931 - dowódca 10. Kompanii (Strzelców Górskich)
1931 - niemiecki oficer łącznikowy przy armii włoskiej
1931 - 1935 - wykładowca taktyki w szkole wojskowej w Dreźnie.
1935 - 1937 - w Sztabie Generalnym, jako kierownik grupy Wydziału Obcych Armii.
12.10.1937 - zostaje dowódcą 98. Pułku Strzelców Górskich
??.05.1940 - dowódca 6. Dywizji Górskiej
22.01.1942 - dowódca Korpusu Górskiego Norwegia
16.10.1943 - dowódca XXXX KPanc (GA "Południe")
??.??.?? - dowódca "Grupy Schörner" (Oddział Armii "Nikopol")
15.03.1944 - 15.05.1944 - szef NSFO pionu szkolenia (wojsk lądowych)
31.03.1944 - dowódca GA "Południowa Ukraina"
24.07.1944 - dowódca GA "Północ"
17.01.1945 - dowódca GA "Środek"

Odznaczenia:
22.12.1914 - Krzyż Żelazny II kl.
11.10.1915 - Bawarski Order za Zasługi w Służbie Wojskowej 4b z Mieczami
20.04.1916 - Austriacki Krzyż za Zasługi w Służbie Wojskowej 3 z Odznaką Wojenną
27.01.1917 - Krzyż Żelazny I kl.
24.10.1917 - Bawarski Order za Zasługi w Służbie Wojskowej 4a z Koroną i Mieczami
05.12.1917 - Pour le Mérite
Medal pamiątkowy 13 marca 1938 (wkroczenie do Austrii)
Medal pamiątkowy 1 października 1938 (wkroczenie do Sudetów)
20.04.1941 - Krzyż Rycerski Żelaznego Krzyża
24.07.1943 - Złota Odznaka Partyjna NSDAP
17.02.1944 - Liście Dębowe do Krzyża Rycerskiego Żelaznego Krzyża (398)
28.08.1944 - Liście Dębowe z Mieczami do Krzyża Rycerskiego Żelaznego Krzyża (93)
01.10.1945 - Liście Dębowe z Brylantami i Mieczami do Krzyża Rycerskiego Żelaznego Krzyża (23)


Ewald von Kleist (1881 - 1954)

Feldmarszałek

Urodzony: 08.08.1881 w Braunfels
Zmarł: 15.10.1954 w sowieckim obozie jenieckim, Vladimir




Promocje:
13.09.1901 - kandydat na oficera
19.08.1902 - podporucznik
porucznik
kapitan
major
01.12.1926 - podpułkownik
01.10.1929 - pułkownik
01.10.1932 - Generał major
01.12.1933 - Generał porucznik
01.08.1936 - Generał kawalerii
19.07.1940 - Generał pułkownik
01.02.1943 - Feldmarszałek

Funkcje:
05.10.1941 - 10.09.1942 - dowódca 1. Armii Pancernej
10.09.1942 - 09.03.1943 - dowódca GA "A"
09.03.1943 - 31.03.1944 - dowódca GA "Südukraine"
w rezerwie OKH

Odznaczenia m.in.:
15.05.1940 - Krzyż Rycerski Żelaznego Krzyża jako dowódca XXII KA, (Grupa Pancerna "Kleist")
17.02.1942 - Liście Dębu do Krzyża Rycerskiego (nr 72) jako dowódca 1. GPanc
30.03.1944 - Miecze do Liści Dębowych Krzyża Rycerskiego (nr 60) jako dowódca GA "Südukraine"
1939 Sp.z.1914 EK I (Spange (klamra) Krzyża Żelaznego I kl)
1939 Sp.z.1914 EK II (Spange (klamra) Krzyża Żelaznego II kl)
1914 EK I
1914 EK II.


Georg von Küchler (1881 - 1968)

Feldmarszałek

Urodzony: 30. 05. 1881
Zmarł: 25. 05. 1968.





Promocje:
12.03.1900 - kandydat na oficera
18.08.1901 - podporucznik
porucznik
kapitan
major
01.01.1929 - podpułkownik
01.05.1931 - pułkownik
01.04.1934 - Generał major
01.12.1935 - Generał porucznik
01.04.1937 - Generał artylerii
19.07.1940 - Generał pułkownik
30.06.1942 - Feldmarszałek

Funkcje:
12.03.1900 - wstępuje do Reichswehry, kandydat na oficera
18.08.1901 - podporucznik w 25. pułku
01.10.1932 - ??.??.?? - dowódca artylerii Reichswehry
01.04.1935 - 01.04.1937 - inspektor szkół wojskowych
01.04.1937 - ??.??.?? - dowódca I KA
01.09.1939 - 05.11.1939 - dowódca 3. Armii
05.11.1939 - 17.01.1942 - dowódca 18. Armii
17.01.1942 - ??.01.1944 - dowódca Grupy Armii "Nord"

Odznaczenia m.in.:
30.09.1939 - Krzyż Rycerski Żelaznego Krzyża jako dowódca 3. Armii
21. 08. 1943- Liście Dębu do Krzyża Rycerskiego (nr 273) - jako dowódca GA "Nord"
1939 Sp.z.1914 EK I (Spange (klamra) Krzyża Żelaznego I kl)
1939 Sp.z.1914 EK II (Spange (klamra) Krzyża Żelaznego II kl)
1914 EK I
1914 EK II.


Wilhelm Ritter von Leeb (1877 - 1954)

Feldmarszałek

Urodzony: 05.09.1877 w Passau
Zmarł: 29.04.1954 w Hohenschwangau






Promocje:
16.07.1895 - kandydat na oficera
03.03.1897 - podporucznik
porucznik
kapitan
major
01.10.1920 - podpułkownik
01.02.1925 - pułkownik
01.02.1929 - Generał major
01.02.1930 - Generał porucznik
01.01.1934 - Generał artylerii
01.11.1938 - Generał pułkownik (patent z 01.03.1938)
19.07.1940 - Feldmarszałek

Funkcje:
16.07.1895 -wstępuje do Reichswehry, kandydat na oficera
03.03.1897 - podporucznik w 4. pułku
01.02.1926 - 01.02.1929 - dowódca artylerii w 7. pułku
01.02.1929 - 01.02.1930 - dowódca artylerii w VII Okręgu Wojskowym
01.10.1933 - ??.??.??. - dowódca Grenzkommando 2 (Straż Graniczna)
01.03.1938 - przeniesiony do rezerwy
26.08.1939 - ??.05.1941 - dowódca Grupy Armii "C"
??.05.1941 - 16.01.1942 - dowódca Grupy Armii "Nord"
16.01.1942 - przeniesiony do rezerwy

Odznaczenia m.in.:
24.06.1940 - Krzyż Rycerski Żelaznego Krzyża, jako dowódca GA "C"
1939 Sp.z.1914 EK I (Spange (klamra) Krzyża Żelaznego I kl)
1939 Sp.z.1914 EK II (Spange (klamra) Krzyża Żelaznego II kl)
1914 EK I
1914 EK II


Walter Otto Moritz Model (1891 - 1945)

Feldmarszałek

Urodzony: 24.01.1891 - w Genthin
Zmarł: 21.04.1945 - po oświadczeniu "żyłem tylko dla Niemiec" popełnił samobójstwo w lesie niedaleko Duisburga



Promocje:
27.02.1909 - kandydat na oficera
22.08.1910 - podporucznik
25.02.1915 - porucznik
18.11.1917 - kapitan
??.??.1929 - major
01.11.1932 - podpułkownik
01.10.1934 - pułkownik
01.03.1938 - Generał major
01.04.1940 - Generał porucznik
01.10.1941 - Generał wojsk pancernych
01.02.1942 - Generał pułkownik
01.03.1944 - Feldmarszałek

Funkcje:
11.1938 - 10.1939 - szef sztabu IV KA
10.1939 - 11.1940 - szef sztabu 16. Armii
11.1940 - 10.1941 - dowódca 3. DPanc
10.1941 - 01.1942 - dowódca XXXXI KPanc
01.1942 - 01.1944 - dowódca 9. Armii
01.1944 - 03.1944 - dowódca GA "Nord"
03.1944 - 06.1944 - dowódca GA "Nordukraine"
06.1944 - 08.1944 - dowódca GA "Mitte"
17.08.1944 - 04.09.1944 - dowódca obszaru operacyjnego "West", dowódca GA "B" i GA "D", (jednocześnie !)
17.08.1944 - 17.04.1945 - dowódca GA "B" i obszaru operacyjnego "West"

Odznaczenia m.in.:
09.07.1941 - Krzyż Rycerski Żelaznego Krzyża jako dowódca 3.DPanc front wschodni
17.02.1942 - Liście Dębu do Krzyża Rycerskiego (nr 74) jako dowódca XXXXI KPanc front wschodni
02.04.1943 - Miecze do Liści Dębowych Krzyża Rycerskiego (nr 28) jako dowódca 9. A
07.08.1944 - Brylanty do Mieczy i Liści Dębowych Krzyża Rycerskiego (nr 17) jako dowódca GA "Mitte"
1939 Sp.z.1914 EK I (Spange (klamra) Krzyża Żelaznego I kl)
1939 Sp.z.1914 EK II (Spange (klamra) Krzyża Żelaznego II kl)
1914 EK I
1914 EK II.

---