Ważne postacie III Rzeszy Niemieckiej
Hermann Göring (1893 - 1946) - marszałek Rzeszy. Niemiecki as myśliwski z I wojny światowej (odniósł wówczas 22 zwycięztwa powietrzne), w 1922 r. wstąpił do NSDAP. W 1923 r. brał udział w nie udanym puczu monachijskim, w czasie którego zraniła go policyjna kula, gdy maszerował obok Hitlera na Odeonsplatz. Od maja 1928 r. był posłem do parlamentu niemieckiego - Reichstagu, a od 1932 r. jego prezydentem. Pierwszoplanowa rola, jaką odegrał w tworzeniu władzy dyktatorskiej, zapewniła mu wiele zaszczytów i pobłażliwość Fürhera, który nie reagował na zamiłowanie Göringa do wystawnego życia połączone z niekompetencją i kardynalnymi błędami w wykonywaniu obowiązków. W kwietniu 1933 r. objął urząd premiera Prus, gdzie stworzył tajną milicję Gestapa oraz dwa pierwsze obozy koncentracyjne. Minister lotnictwa od maja 1933 r. - zorganizował lotnictwo wojskowe Luftwaffe, którego naczelnym dowódcą został w 1935 r. W 1936 r. objął stanowisko pełnomocnika ds. planu czteroletniego, a rok później kierownictwo państwowego koncernu przemysłowego nazwanego jego imieniem. Szczytowy okres jego kariery i wpływów przypadł na rok 1940, gdy samoloty Luftwaffe przyczyniły się do zwycięztw armii hitlerowskiej w Europie. W lipcu 1940 r. otrzymał specjalnie dla niego utworzony stopień marszałka rzeszy (Reichmarschall). Klęska w bitwie o Anglię, brak należytego wsparcia powietrznego dla armii niemieckiej okrążonej pod Stalingradem w 1942 r. oraz nasilające się naloty alianckie na Niemcy, osłabiły jego pozycję. 20 kwietnia 1945 r. po raz ostatni widział się z Hitlerem w bunkrze w Berlinie, a trzy dni później oświadczył, że gotów jest działać jako zastępca Hitlera, co ten uznał za akt zdrady. Göring, pozbawiony wszelkich stopni wojskowych i wyrzucony z partii, został aresztowany przez SS. 8 maja oddał się w ręce Amerykanów. Wyrokiem Międzynarodowego Trybunału Wojskowego w Norymberdze został skazany na śmierć za zbrodnie wymieniane we wszystkich punktach aktu oskarżenia, ale 15 października, na dwie godziny przed egzekucją popełnił samobójstwo przegryzając kapsułkę z trucizną.
Heinrich Himmler (1900 - 1945) - Reischfürher SS od 1929 r. Urodził się w Monachium; nie zdążył walczyć w I wojnie światowej, a po jej zakończeniu wstąpił do ochotniczych oddziałów paramilitarnych (Freikorps), w których służył w latach 1919-1922, w 1922 r. wstąpił do NSDAP i został dowódcą bojówki SA; brał udział w puczu monachijskim; był współtwórcą, a od 1929 r. szefem SS; po przejęciu władzy przez nazistów pełnił różnorodne funkcje w policji, był także założycielem SD; w 1934 r. podporządkowano mu Gestapo, w 1936 r. został szefem policji na terenie Niemiec, a od 1939 r. również na terenach okupowanych, w wyniku czego utworzono RSHA; po usunięciu Göringa zyskał dominującą pozycję u boku Hitlera; organizował machinę ludobójstwa tworząc system obozów koncentracyjnych i obozów zagłady; od 1943 r. pełnił równocześnie funkcję ministra sprawiedliwości, a od roku następnego dowódcy wojsk zapasowych (OKH); w 1945 r. za pośrednictwem hrabiego Bernadotte nawiązał rokowania z aliantami zachodnimi dotyczące kapitulacji Niemiec na froncie zachodnim, za co Hitler usunął go z partii; po klęsce Niemiec został aresztowany przez Brytyjczyków jako jeden z głównych zbrodniarzy wojennych; otruł się cyjankiem potasu 23 maja 1945 r. w Lünenbergu.
Joseph Paul Goebbels (1897 - 1945) - W 1921 r. uzyskał doktorat w dziedzinie filozofii na uniwesytecie w Heidelbergu. Od 1922 r. związany z nazistami jako dziennikarz i publicysta, od 1924 r. w NSDAP. W 1926 r. stanął na czele okręgu Berlińskiego partii jako gauleiter Berlina. Posłem do Reichstagu został w 1928 r., w tym samym roku szefem propagandy. Był znakomitym mówcą i polemistą. Stworzył nowy model propagandy oparty na kłamstwach, prowokacji, starannie wyreżyserowanych wiecach i paradach. Do tego celu używał też filmu i radia. Dzięki monopolowi informacji mógł dowolnie kształtować nastroje społeczne. Jemu powierzono po klęsce pod Stalingradem zadanie przygotowania Niemców do wojny totalnej. Od 1944 r. pełnił funkcję pełnomocnika Rzeszy ds. totalnej mobilizacji oraz komisarza obrony Berlina. Po śmierci Hitlera przez kilka godzin zajmował formalnie urząd kanclerza Rzeszy. Samobójstwo popełnił 1 maja 1945 r. uśmiercając poprzednio żonę oraz sześcioro dzieci. Był jednym z najbliższych doradców i współpracowników Hitlera. Po wojnie uznano go za jednego z głównych zbrodniarzy wojennych.
Martin Bormann (1900 - 1945) - do NSDAP wstąpił dnia 27 lutego 1927 r. po zwolnieniu z więzienia, gdzie odbywał krótki wyrok za morderstwo polityczne. Rok później wezwano go do centrali partii w Monachium, gdzie powierzono mu zarządzanie kasą zapomogową SA-manów, odnoszących częste rany w bijatykach, jakie urządzali. Tak sprawnie i przebiegle zarządzał powierzonymi mu finansami, że powiększył majątek biednej wówczas partii, co zwróciło na niego uwagę szefów. Jednakże o dalszej karierze zadecydowało małżeństwo z Gerdą Buch, fanatyczną wyznawczynią nazizmu, córką starego toważysza partyjnego Hitlera - Waltera Bucha. Od 1933 r. był szefem sztabu Rudolfa Hessa, zastępcy Hitlera. W kwietniu 1943 r. objął stanowisko sekretarza Hitlera i, mając bezpośredni do niego dostęp, odsunął na bok wszystkich innych starających się o łaskę dyktatora i stał się jego niezastąpionym pomocnikiem. Uczestniczył we wszystkich naradach i nadawał kształt aktów prawnych decyzjom Hitlera dot. mordowania ludzi chorych psychicznie, wyniszczania Polaków, Żydów i innych narodów. 1 maja 1945 r. wymknął się z bunkra pod ogrodem kancelarii Rzeszy wraz z kilkunastoma oficerami. Jego dalszy los otoczony był tajemnicą. Trybunał w Norymberdze sądził go zaocznie i skazał na karę śmierci. W 1972 r. przy okazji prac budowlanych w Berlinie, znaleziono szkielet, który zidentyfikowano jako należący do Bormanna.
Adolf Eichmann (1906 - 1962) - członek SS od 1932 r. Od stycznia do października 1934 r. służył w obozie koncentracyjnym w Dachau. Następnie, powołany do centralnego biura SD w Berlinie, zajął się problematyką żydowską jako kierownik "Abteilung Juden". Po wkroczeniu wojsk niemieckich do Wiednia, w marcu 1938 r. został tam oddelegowany aby nadzorować likwidacją Żydów. Rok później podobną misję wykonywał w Pradze. Po konferencji na temat "ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej", w styczniu 1941r., w Wannsee objął nadzór jej postanowień jako pełnomocnik Himmlera. W 1946 r. zbiegł z obozu amerykańskiego i po wielu latach ukrywania się na Bliskim Wschodzie osiedlił się w Argentynie w 1958 r. Aresztowany przez agentów tajnych służb Mosadu 11 maja 1960 r., 9 dni później został przeszmuglowany do Izraela, gdzie stanął przed sądem. 15 grudnia 1961 r. został skazany na śmierć.
Reinhard Heydrich (1904 - 1942) - SS-Obergruppenführer, wydalony z marynarki wojennej w 1931 r. na mocy decyzji sądu honorowego, po tym, jak odmówił poślubienia uwiedzionej kobiety. Zyskał uznanie szefa SS, Himmlera i na jego polecenie utworzył tajną służbę Sicherheitsdienst (SD), co zapoczątkowało jego szybką karierę. W 1934 r. stanął na czele Gestapo w Berlinie. Od 1936 r. podlegała mu Sipo i SD, a od 1939 r. RSHA. Pomagał Hitlerowi w podporządkowaniu dowództwa Wehrmahtu, zawiązując intrygi przeciwko naczelnym dowódcom, opowiadającym się przeciwko Hitlerowi. W sierpniu 1939 r. opracował plan prowokacji w radiostacji w Gliwicach, co stało się pretekstem do wojny z Polską. W marcu objął stanowisko zastępcy protektora Czech i Moraw. 27 maja 1942 r. został ranny w zamachu dokonanym przez przerzuconych z Anglii komandosów. Zmarł 4 czerwca w praskim szpitalu w wyniku zakażenia, co wywołało masowy terror w protektoracie.
Heinrich Müller (1900 - ?) - SS-Gruppenführer, pracownik bawarskiej policji kryminalnej, w 1933 r. rozpoczął pracę w SD, choć nie mógł wstąpić do NSDAP, gdyż zarzucano mu, że przed 1933 r. działał przeciwko nazistom. Od 1939 r. był szefem Gestapo. Wsławił się szczególnym okrucieństwem wobec przeciwników politycznych i Żydów. W końcu wojny zaginął, zacierając za sobą wszelkie ślady.
Walter Schellenberg (1910 - 1952) - SS-Brigadeführer. Szef wywiadu SD - służby bezpieczeństwa SS, członek NSDAP od 1933 r. W 1935 r. podjął pracę w kwaterze głównej SD w Berlinie, gdzie zajął się sprawami kontrwywiadu (Amt IVE) w IV urzędzie (Gestapo). 9 listopada 1939 r. wsławił się porwaniem dwóch brytyjskich agentów wywiadu z holenderskiego miasteczka Venlo, co zwiększyło jego prestiż i zostało nagrodzone Krzyżem Żelaznym wręczonym przez samego Hitlera oraz promocją do stopnia Standartenführera SS. Wkrótce otrzymał od ministra spraw zagranicznych Ribbentropa zadanie uprowadzenia z Lizbony księcia Windsoru, sympatyka Hitlera, byłego króla Edwarda VIII. Schellenberg nie wykonał tej misji. 21 czerwca 1941 r. objął szefostwo wywiadu zagranicznego (VI urząd RSHA), który szybko zreorganizował. Po zlikwidowaniu Abwehry w końcu lipca 1944 r. do VI urzędu włączono Amt Mil, zajmujący się wywiadem wojskowym i dywersją. Wraz z nadzorem nad dawnym wydziałem III Abwehry (kontrwywiad) oraz na powstałym w strukturze Wehrmahtu oddziałem wywiadu Fremde Heere Ost, oznaczało to podporządkowanie Schellenbergowi całego wywiadu. Wydany aliantom, był świadkiem w procesie norymberskim. W styczniu 1948 r. amerykański sąd wojskowy skazał go na 6 lat więzienia. Wyszedł na wolność w 1951 r.
Albert Speer (1905 - 1981) - architekt z wykształcenia, członek NSDAP od 1931 r., zdobył zaufanie i poparcie Hitlera dla projektów oficjalnych obiektów państwowych (m.in. stadionu w Norymberdze, gdzie odbywały się zjazdy partii nazistowskiej) i masowych imprez propagandowych, co przesądziło o jego karierze. Od 1942 r. był szefem organizacji Todta i ministrem ds. uzbrojenia i przemysłu wojennego oraz generalnym pełnomocnikiem ds. uzbrojenia w Urzędzie Planu Czteroletniego. Dzięki wybitnym zdolnościom organizacyjnym przyczynił się do szybkiej rozbudowy niemieckiego przemysłu zbrojeniowego, np. produkcja pojazdów pancernych wzrosła z 5200 w 1941 r. do 27300 w 1944 r. W maju 1945 r. aresztowany przez żołnierzy brytyjskich we Flensburgu, został oskarżony w procesie norymberskim i został skazany na 20 lat więzienia.
Joachim von Ribbentrop (1893 - 1946) - od 1934 r. kierownik biura ds. zagranicznych NSDAP; w 1935 r. podpisał układ morski z Wielką Brytanią; 1936 - 1938 ambasador w Londynie; 1938 - 1945 minister spraw zagranicznych Rzeszy, współtwórca niemieckiej polityki podbojów (przyczynił się do anschlussu Austrii i aneksji części Czechosłowacji); w 1939 r. podpisał z Mołotowem niemiecko-radziecki pakt o nieagresji i rozgraniczeniu wpływów w Europie wschodniej; doprowadził do podpisania trójstronnego paktu wojskowego w 1940 r., zwanego paktem berlińskim, obejmującego Niemcy, Włochy i Japonię. Został stracony na mocy wyroku procesu norymberskiego.
Wilhelm Canaris (1887 - 1945) - admirał marynarki niemieckiej, przeciwnik Republiki Weimarskiej; po dojściu Hitlera do władzy objął stanowisko szefa Abwehry; rozbudował siatkę szpiegowską w całej Europie i poza nią; w 1941 r. kierowany przez niego urząd zatrudniał 30000 osób i rozporządzał budżetem ok. 9 milionów dolarów rocznie; posądzony o przygotowanie spisku na Hitlera, w sierpniu 1944 r. został aresztowany, a w kwietniu 1945 r. stracony.