Część III: Druga Rzeczpospolita

Rozdział I: Odrodzenie państwa polskiego w 1918

Pierwsze dzielnicowe organy państwowe

Po upadku państw centralnych zaistniała możliwość stworzenia państwa polskiego, społeczeństwo mogło przystapić do tworzenia n niezależnych organów państwowych. W 1918 posłowie Polscy wchodzący do parlamentu Austriackiego uznali się za obywateli państwa Polskiego. W X 1918 stronnictwa polityczne Galicji powołały do życia w Krakowie Polską Komisję likwidacyjną(PKL), tymczasowy organ o uprawnieniach ustawodawczych i wykonawczych(na czele Wincenty Witos). Poza zapewnieniem bezpieczeństwa i utrzymaniu dotychczasowego ustroju społecznego jej głównym zadaniem było zlikwidowanie wszelkich więzi łączących Galicję z Austrią. W Galicji wschodniej ugrupowania Ukraińskie proklamowały Zachodnio-ukraińską republikę Ludową, spowodowało to kontrakcje ludności polskiej która stworzyła Tymczasowy Komitet Rządzący i rozpoczęła walką z ukraincami(do wkroczenia wojsk polskich wiosna 1918). Na Śląsku Cieszyńskim od Austrii władzę przejęła Rada narodowa księstwa cieszyńskiego(RNSĆ). Na terenie królestwa obok Rady Regencyjnej powstał min. w Lublinie Tymczasowy Rząd Ludowy(Ignacy Daszyński).

Powstanie organów Centralnych państwa

Wybuch rewolucji w niemczech spowodował zwolnienie z więzienia Józefa, który 10 XI wrócił do Warszawy, w jego ręce powierzyła swa władzę Rada Regencyjna, a Tymczasowy Rząd Ludowy rozwiązał się.

14 XI w odezwie do narodu Piłsudski, występujący jako naczelny dowódca wojsk polskich oznajmił, że mianował prezydentem gabinetu Daszyńskiego; zapowiadał, ze rząd będzie miał charakter tymczasowy i zabronił mu przeprowadzanie reform społecznych, postawił tez przed nim zadanie przeprowadzeni jak najszybciej wyborów do sejmu. W związku z nieutworzeniem przez Daszyńskiego Gabinetu misje te przejął Moraczewski i 18 XI 1918 został zatwierdzony przez Józia jako Tymczasowy Rząd Republiki Polskiej.

Ustalenie organizacji tymczasowego aparatu władzy nastąpiło w dekrecie 22 XI 1918 o Najwyższej Władzy Reprezentacyjnej Republiki Polskiej. Piłsudski w swym ręku najwyższą władzę w państwie jako tymczasowy Naczelnik Państwa, i miał sprawować najwyższą władzę w państwie do powołania sejmu. W tym samym dniu zarządził przeprowadzenie wyborów do sejmu(powszechne, równe, tajne, bezpośrednie i proporcjonalne; czynne i bierne 21[kobiety też]). Rządowi w Warszawie podporządkowały się PKL i RNŚĆ. Po połączeniu PKL z Tymczasowym Komitetem Rządzącym przekształcona została w Komisję Rządzącą dla Galicji, Śląska Cieszyńskiego, Spiszu i Orawy( istniała do III 1819 i zastąpił ją Generalny Delegat Rządu).

W Wielkopolsce powstała Naczelna Rada Ludowa, która czekała na decyzję pokojową w sprawie granic, nie popierała tego ludność, która 27 XII 1918 wszczęła powstanie. Na wyzwolonych ziemiach władzę sprawował Komisariat Naczelnej Rady Ludowej podporządkował się on rządowi w Warszawie dopiero po podpisaniu traktatu pokojowego z Niemcami(1919). Przez następne 3 lata urzędował minister byłej dzielnicy pruskiej.

Naczelnik podjął intensywne działania w celu porozumienia się z Komitetem Narodowym Polskim(kierowany przez Dmowskiego i Paderewski), porozumienie doszło do skutku w 1919 po powołaniu nowego rządu z Ignacym Paderewskim, jako premierem i ministrem spraw zagranicznym. 15 sierpnia KNP został oficjalnie rozwiązany.

W 1919 20 II została przyjęta mała konstytucja określająca uprawnienie rządu sejmu i senatu i nadal utrzymująca urząd Naczelnika Państwa.

Międzynarodowe uznanie państwa polskiego

Uznanie Polskiego powstawała na dwa sposoby poprzez nawiązanie stosunków dyplomatycznych lub poprzez deklarację uznania państwa Polskiego i dopiero nawiązanie stosunków dyplomatycznych.

(11 XI Austria, 21 XI Niemcy, 27 XI Rosja Państwa sprzymierzone i stowarzyszone formalnie15 I 1919; oficjalnie USA 30 I, Francja 23 II, WB 25 II, Włochy 27 II).

Ustalenie granic Państwa Polskiego

Decydujący głos w sprawach granic miały państwa sprzymierzone i stowarzyszone. Od III 1919 O sprawach Europy decydowała Rada Czterech(USA, Francja, WB, Włochy). Mimo przyjęcia zasady Samostanowienia Narodów decyzje konferencji były warunkowane w znacznej mierze interesami gospodarczymi.

1. Zachodnie i północne ziemie uregulował traktat pokojowy z Niemcami 28 czerwca 1919 w Wersalu Niemcy zrzekły się części Pomorza i wielkopolski(która nie została oswobodzona w wyniku powstania). W okręgach olsztyńskim i kwidzyńskim(nie weszły) w Prusach Wschodnich oraz na Górnym Śląsku(20 X 1921 Rada Ambasadorów ostateczny podział śląska, 15 V1922 konwencja o szczególnym chronieniu mniejszości na Śląsku) miał się odbyć plebiscyt.

2. Gdańsk wolne miasto w obszarze celnym polski, sprawy zagraniczne gdańska polska.

3. Granica południowa traktat w Saint-Germainen-Laye 1919 z Austrią.

4. Granice między Polską a Czechosłowacją normowały kolejno umowa 1918(Rada Naroowa Księstwa Cieszyńskiego i czeska Krajowa Rada Narodowa dla Śląska) 3 II 1919 tymczasowa linia demarkacyjna. 10 V 1920 Spa zgoda na arbitraż Wielkich mocarstw. 28 V 1928 decyzja. 1938 zrzeczenie się 2/3 śląska Cieszyńskiego na rzecz Polski.

5. Granica wschodnia traktat w rydze 1921

6. Granica z Litwą początkowo umowa w Spa(oddanie Wilna), później 7 X 1920 Suwałki tymczasowa linia demarkacyjna. Bunt Żeligowskiego Litwa Środkowa 1922 włączenie Litwy Środkowej do polski

Obywatelstwo państwa Polskiego

Podstawy prawne obywatelstwa Polskiego zawarte zostały: Konstytucji Marcowej, ustawie o obywatelstwie państwa polskiego oraz w traktatach i układach międzynarodowych.

1. 1919 - mały traktat wersalski, uznał za obywateli osoby stale zamieszkujące na terenie Polski i osoby mieszkające na terenie państw zaborczych zrodzonych na uznanym terenie państwa polskiego z rodziców stale zamieszkujących w PolsceOsba nie posiadająca innego obywatelstwa z urodzona w Polsce

2. Przepisy szczegółowe zawierane z innymi państwami wyłączały możliwość podwójnego obywatelstwa, przez prawo opcji.

3. Obywatelem stawało się poprzez urodzenie na terenie polski nie posiadając prawa do innego obywatelstwa, osoby, które na mocy traktatów międzynarodowych uznano Polakami, a także przez przysposobienie, nadanie zamążpójście.

4. Utrata obywatelstwa - nabycie innego, przez przyjęcie urzędu lub wstąpienie do armii innego kraju bez zgody władz Polskich.

Rozdział II: Ustrój Państwowy

I. Źródła prawa państwowego

Ustawy konstytucyjny

1. Dekret 22 XI 1918 o Najwyższej władzy Reprezentacyjnej Republiki Polski

2. Akty 28 XI o ordynacji wyborczej do Sejmu i o wyborach do niego

3. 20 II 1919 Mała Konstytucja

4. 1920 -ustawa konstytucyjne śląska

5. 17 III 1921 - Konstytucja marcowa

6. 27 V 1922 Ustawa o Trybunale Senatu

7. 2 VIII 1926 Nowela Sierpniowa

8. 23 IV 1935 Konstytucja kwietniowa.

II. Ustrój społeczny

Podstawowe cechy struktury społecznej

1. Ustrój opierał się na zasadzie prywatnej własności środków produkcji. Własność była uznana w konstytucjach jako jedną z najważniejszych podstaw ustroju społecznego. Przewidziano też zniesienie lub ograniczenie prawa własności ze względu wyższej użyteczności w drodze ustawy za odszkodowaniem.

2. W strukturze społecznej istniały dwie podstawowe klasy i klasa nipodsawowa.

1. Klasy podstawowe

1. Kapitaliści

2. Robotnicy

2. Klasa nie podstawowa

1. Drobnotowarowi wytwórcy

Kapitaliści

Należeli do niej właściciele środków produkcji zatrudniający robotników. Do tej klasy zaliczano w II Rzeczpospolitej burżuazję i ziemiaństwo. Grupą pośrednią pomiędzy nimi a drobnotowarowych wytwórców stanowiły osoby, które też zatrudniały robotników i chłopów lecz sami tez pracowali w swoich zakładach.

Kapitaliści - 45% Żydzi 40% Polacy 10% Niemcy i Ukraincy

Zakłady produkcyjne możemy podzielić na drobne(do 15 pracowników), średnie(15-200) i wielkie(powyżej 200)

W własności drobnych spółek przeważała własność indywidualna, spółki jawne lub z ograniczoną odpowiedzialnością. Średnie i Wielkie zazwyczaj były spółkami skcyjnymi. Wielkie przedsiębiorstwa łączyły się w koncerny, syndykaty, kartele.

Ziemian w II rzeczpospolitej było tylko 60 tyś a ich gospodarstwa zajmowały 30 % kraju.

Właścicielem środków produkcji było tez państwo, należało do niego 16% ziemi. Własność państwa stale rosła poprzez zakładanie nowych przedsiębiorstw, tworzenie banków, przejmowanie zakładów prywatnych itp.

Robotnicy

Ich liczebność wskazywała powolny wzrost od 27,5% 1921 do 20,2 w 1938. W składzie narodowym dominowali Polacy. Robotnicy bpracowali w przemyśle, rolnictwie, komunikacji, handlu, instytucjach i przedsiębiorstwach państwa, jako służba domowa. 40% robotników było zatrudnionych w przemyśle i górnictwie, 15% wielki i średni przemysł 33% robotnicy rolni., 10% służba domowa.

Chłopi

Byli najliczniejszą częścią Drobnotowarowych wytwórców, ich liczebność przekraczała połowę ludności kraju i wykazywała tendencję spadkową bo w 1938 stanowiła już tylko połowę. Podstawowym kryterium wyróżniającym było posiadanie gospodarstwa i praca na roli.

Polacy stanowili 60%, ukraincy26%, Białorusini 11%.

Struktura społeczna chłopów wykazywała znaczne zróżnicowanie pod względem posiadanej ziemi: wielkorolni(12-50 ha, 12% chłopów, 30% gruntów), średniorolni(5-1237% chłopów, 41% gruntów) i małorolni(do 5 ha 47% chłopów, 29% gruntów).

Rzemieślnicy i kupcy

Ich liczba powoli rosła od 11% 1931 do 11,8% 1928 ogółu ludności. Boata część rzemieślników i kupców zatrudniała pracowników najemnych. Liczba zakładów rzemieślniczych stale rosła wśród nich najliczniej byli reprezentowani: szewcy, krawcy, stolarze rzeźnicy, piekarze, fryzjerzy, murarze, ślusarze. Najbardziej zróżnicowaną grupą byli kupcy (od bogatych kupców przez sklepikarzy do straganiarzy i domokrążców).

Pracownicy umysłowi

W II rzeczpospolitej ich liczba rosła d 5,1%(1921)do 5,7%(1938). Ponad 40 % z nich uczestniczyło w procesie produkcji kapitalistycznej, przeszło połowę zatrudniała administracjia. Odrębną grupę stanowiły tez zawody wolne, pracujący na własny rachunek: lekarze adwokaci. Przeważali Polacy 75%.

III. Ustrój polityczny 1918 - 1926

System ustrojowy stworzony przez dekret 22 XI 1918

Określał on tymczasowy ustrój państwa na okres przejściowy(do zwołania sejmu). Władzę najwyższą objął Juzio, który zajmował stanowisko Tymczasowego Naczelnika Państwa. Rząd składający się z prezydenta ministrów(premiera) i ministrów powoływany i odwoływany był przez naczelnika. Władze ustawodawczą Rada Ministrów i Naczelnik, wszystkie dekrety przez nich wydane traciły moc jeśli nie zostały zatwierdzone na I posiedzeniu Sejmu.

Ustrój polityczny według małej konstytucji

1. Naczelnik państwa - został podporządkowany sejmowi,

1. Reprezentował państwo na zewnątrz

2. Stał na czele administracji cywilnej i wojskowej

3. Każdy jego akt państwowy wymagał kontrasygnaty właściwego ministra

4. Na podstawie porozumienia z sejmem powoływał Rząd

2. Sejm wyłączne prawo uchwalania ustaw, które ogłaszał marszałek za kontrasygnatą prezydenta ministrów i właściwego ministra

3. Rząd

1. Ministrowie indywidualnie a rząd solidarnir odpowiadał przed sejmem

1 V 1920 przejściowo powołano Radę Obrony Państwa, która czasowo ograniczyła kompetencję sejmu(Naczelnik, 10 posłów, marszałek sejmu, premier, 3 ministrów 3 przedstawicieli wojska powołanych przez Naczelnego Wodza(Józia)).

Geneza konstytucji 17 marca 1921

Komisja Konstytucyjna Sejmu Ustawodawczego zaczeła pracowac od razu po zwołaniu sejmu, wykorzystując projekty zgłoszone przez rząd, partie polityczne, a nawet osoby prywatne. Projekt konstytucji przedstawiła sejmowi w 1920, projekt oparty był głównie na rozwiązaniach III republiki Francuskiej, po burzliwych obradach i przyjęciu postanowień kompromisowych konstytucje zatwierdzono 17 III 1921.

Zasady ustroju politycznego

• Zasada ciągłości państwa Polskiego - Rzeczpospolita nie była państwem nowym lecz wskrzeszonym, czego przejawem był wstęp nawiązujący do konstytucji 3 maja i mówiący o półtorawiekowej niewoli.

• Republikańska forma ustroju p0olitycznego - Art. 1 mówił, ze Polska jest Rzeczpospolitą

• Zasada zwierzchnictwa narodu - Art. 2 „Władza zwierzchnia Rzeczpospolitej należy do narodu”

• Zasada Demokracji reprezentacyjnej - naród jako dzierżyciel władzy zwierzchniej nie sprawował jej bezpośrednio, ale przekazywał ją obieralnym organom.

• Zasad podziału władz - Organami państwa w zakresie ustawodawczym jest sejm i senat, wykonawcza prezydent z ministrami, sprawiedliwość niezawisłe sądy.

• System rządów parlamentarnych - stosunki między władzą wykonawcza i ustawodawczą konstytucja określała jako system rządów parlamentarnych, rząd sprawował swoja funkcję tak długo jak długo cieszył się zaufaniem większości parlamentu.

• Zasada państwa liberalnego - Państwo zostało stworzone dla ochrony interesów indywidualnych. Cele jednostkowe uważano za nadrzędne w stosunku do państwa.

• Zasada jednolitości państwa - Rzeczpospolita była w zasadzie państwem jednolitym poza Śląskiem posiadającym autonomię(głównie przejawiającą się w sejmie śląskim - wydawanie ustaw we wszystkich dziedzinach administracji z wyjątkiem wojskowych i administracyjnych).

Sejm i Senat

Czynne prawo wyborcze - 5 przymiotnikowe w wyborach do sejmu każdy obywatel, który ukończył 21 lat a do senatu 30 lat (z wyjątkiem wojskowych w służbie czynnej i osób ograniczonych w korzystaniu z praw cywilnych)

Bierne Prawo wyborcze - do sejmu posiadał każdu obywatel, który ukończył 25 lat, a do senatu 40, nie wyłączając wojskowych w służbie czynnej

Sejm - 444 posłów, kadencja: 5 lat(rozwiązanie na mocy decyzji prezydenta za zgodą 3/5 senatu)

Senat - 111 senatorów, kadencja: 5 lat(w razie rozwiązania sejmu rozwiązaniu ulegał też senat)

1. Kompetencje ustawodawcze - Nie ma ustawy bez zgody sejmu wyrażonej w sposób regulaminowy. Wymagano ustawy do: budżetu, nakładania podatków, ustalania składu liczebnego wojska, udzielenia amnestii, ratyfikowania traktatów i innych ważnych spraw. Inicjatywa przysługiwała sejmowi i rzadowi. Senat wprowadzanie poprawek, które mogły być odrzucone przez sejm 11/20.

2. kompetencje kontrolodawcze - obu izbom przysługiwało prawo interpelacji, prawo pociągania ministrów do odpowiedzialności tylko sejm. Kontrola administracji pod względem finansowym powoływana była Najwyższa Izba Kontroli.

3. kompetencje elekcyjne - sejm i senat razem połączone w Zgromadzeni Narodowe wybierały prezydenta

4. Kompetencje ustrojodawcze - uprawniały sejm i senat do nowelizacji konstytucji.

Do prawomocności ustaw potrzeba była większość głosów przy przynajmniej 1/3 liczby posłów. Posłom i senatorom przysługiwał immunitet parlamentarny - wyłączał on odpowiedzialność związaną z wykonywaniem mandatu. Nietykalność poselska - mogli być podnoszeni do odpowiedzialności karnej tylko za zgodą sejmu lub senatu.

Prezydent Rzeczpospolitej

Powoływany był na 7 lat, w wypadku kiedy nie mógł sprawować urzędu zastępował go marszałek sejmu. Jego kompetencje:

1. mianowanie i odwoływanie rządu, musiał się liczyć ze stanowiskiem większości sejmu, mianowanie ministrów odbywało się na wniosek prezesa Rady ministrów

2. Obsadzał wyższe stanowiska cywilne i wojskowe

3. Sprawował zwierzchnictwo nad siłami zbrojnymi

4. Przyjmował przedstawicieli państw obcych i wysyłał przedstawicieli państwa Polskiego za granicę

5. zawierał umowy międzynarodowe

6. Za zgodą sejmu wypowiadał wojnę i zawierał pokuj

7. Prawo wydawania rozporządzeń wykonawczych i zarządzeń

8. Zwoływał, odraczał i zawieszał sesje zwyczajne i nadzwyczajne

9. rozwiązywał sejm za zgodą 3/5 senatu

10. Podpisywał ustawy wraz z odpowiednimi ministrami i zarządzał ich ogłoszenie

11. mianował sędziów i decydował o prawie łaski

Rada ministrów.

Radę Ministrów tworzyli ministrowie pod przewodnictwem prezesa pady ministrów. Ministrowie byli powoływani na wniosek prezesa rady ministrów przez prezydenta. Występowała z projektami ustaw i przedstawiała coroczne zamknięcie rachunków państwowych.

Odpowiadali solidarnie za ogólną politykę rządu tj. za decyzje rady ministrów i indywidualnie za sprawy dotyczące działalności ministra.

Odpowiedzialność parlamentarna kierunek polityki rządu lub ministra(zwykła większość głosów). Odpowiedzialność konstytucyjna za działania niezgodne z konstytucją i ustawami. Poddawano kwalifikowana większością głosów. Sprawę rozpatrywał trybunał Stanu składający się z 12 członków obieranych przez sejm(8) i senat(4)spoza swego grona pod przewodnictwem I Prezesa Rady ministrów.

Prawa i obowiązki obywatelskie

• Prawa

• Polityczne - wyrażały i zabezpieczały demokratyczne założenia ustroju(np. prawa wyborcze, samorządy)

• Obywatelskie - Stanowiły równość wobec prawa(np. prawo do ochrony życia, wolności i mienia), na obrońcę tych praw powoływała konstytucja niezawisłe sądy.

• Wolnościowe - obejmowały wolność: słowa, prasy, sumienia, wyznania, nauki, nauczania, zamieszkania, wychosźctwa, nietykalność mieszkania, tajemnicę korespondencji itp.

• Społeczne - czyli takie jak: prawo do ochrony pracy,zakaz pracy zarobkowej dzieci poniżej 15 lat.

• Obowiązki - konstytucja zaliczała:

• Wierność Rzeczpospolitej

• Poszanowanie prawa

• Sumienne wykonywanie obowiaków publicznych

• Obowiązek służby wojskowej

• Ponoszenie ciężarów i świadczeń publicznych

• Wychowanie dzieci

• Obowiązek pobierania nauki

System polityczny i panorama partii politycznych

Od początku istnienia II RP zpobawiono prawa legalnej działalności Partię komunistyczną.

Zjawiskiem charakterystycznym tamtych lat były partie efemerydy, powstające w wyniku rozłamów w klubach poselskich, trzymały się one zazwyczaj do kolejnych wyborów.

Panoram partii politycznych II RP przedstawialoa niezwykle bogata mozaikę najwyraźniejszy był tu podział na partie polskie i mniejszości, wykształcił się tez podział na partie prawicowe, centrowe i lewicowe. Partie mniejszości od 1922 tworzyły blok mniejszości narodowych.

1. Narodowa demokracja - od 1919 występowała pod nazwą Związku ludowo demokratycznego a od 1928 Stronnictwa Narodowego. Reprezentowała interesy burżuazji, Ziemiaństwa, drobnomieszczaństwa, a także poważnej części pracowników umysłowych. Uznawała własność prywatną i wolność przedsięwzięć gospodarczych. Centralne miejsce zajmowała ideologia narodowa(zwalczała mniejszości) wspierana przez ideę solidaryzmu społecznego(zwalczała komuchów). Po przewrocie majowym w kierownictwie stronnictwa ujawniły się tendencje antydemokratyczne i anty parlamentarne. Głównym politykami byli Roman Dmowski, Stanisław Grabski, Jędrzej Giertych.

2. Chrześcijańska demokracja - występowała pod oficjalną nazwą Polskie Stronnictwo Chrześcijańskiej Demokracji. Popierana przez drobnomieszczaństwo i robotników. Postulowała o uczynienie robotnika współwłaściciel zakładu, żądała uprzywilejowania katolicyzmu. Po 1926 pozostawała w Opozycji do rządu Sanacji. Do przywódców chadecji należeli: Wojciech Korfanty, ks Stanisław Adamski. W 1937 połączyła się z Narodową Partią Robotniczą Tworząc Stronnictwo Pracy

3. BBWR- Bezpartyjny blok współpracy z rządem 1927 weszły do niej: partia Pracy, Związek Naprawy Rzeczpospolitej, Stronnictwo Prawicy Narodowej, Chrześcijańskie Stronnictwo Rolnicze i inne które dołączyły w latach kolejnych. Głosił postulaty ograniczenia roli Parlamentu i zwiększenia roli rządu, oponował za rozszerzeniem udziału państwa w życiu gospodarczym. Przywódcami byli: Walery Sławek, Bogusław Miedzinski, Józef Beck, Kazimierz Bartel. W 1935 po śmierci Józia BBWR rozpadł się

4. Obóz Zjednoczenia Narodowego - była wyrazem odbudowy sanacji weszła do niego większość partii pro sanacyjnych,. Chasła Narodowe i solidarnościowe. Uznawał dominującą rolę państwa w rzyciu Narodu, przywódcami stali się Adam Koc i Stanisław Skwarczyński

5. PSL- Piast, PSL- wyzwolenie Stronnictwo chłopskie - partie chłopskie przejawiały rozbicie, reprezentowały wszystkie warstwy ludności chłopskiej i stawały się zespalać dążenia chłopskie z narodowymi i państwowymi. Aprobując reforme rolna różniły się co do powierzchni parcelowanej ziemi i odszkodowania. Członkami przywódcami PSL Piast byli Wincenty Wito, Maciej Rataj; PSL wyzwolenie: Stanisław Thubutt, Kazimierz Babiński; Stronnictwa Chłopskiego Jan Dąbki. Po przewrocie majowym Piast stanowił opozycję a wyzwolenie i Stronnictwo po czasowym poparciu przeszły do opozycji wchodząc w 1929 do Centrolewu. W 1931 wymienione partie zjednoczyły się w stronnictwo Ludowe , które przejawiało skrajnie lewicowe poglądy jak wywłaszczenie wielkiej własności bez odszkodowani, a ustrój rolny miał się opierać na samodzielnych gospodarstwach chłopskich.

6. Polska Partia Socjalistyczna - w jej skład weszły partie socjalistyczne trzech zaborów, głównym jej celem było utworzenie Polskiej Republiki socjalistycznej, co miało nastąpić w procesie ewolucji. Do 1928 popeirała sanację, od 1929 należała do Centrolewu

7. Narodowa Partia Robotnicza - 1920 powstała z połączenia Narodowego Związku Robotniczego i Narodowego Stronnictwa Robotników. Jej program był kompozycją haseł narodowych, klasowych i religijnych. PO przewrocie majowym i opuszczeniu jej przywódców objęła stanowisko opozycyjne do rządu

8. Komunistyczna Partia Polski - Od 1925 Komunistyczna Partia Robotnicza Polski. Od 1919 działała nielegalnie , dążyła do obalenie ustroju kapitalistycznego drogą rewolucji. Jej kierownictwo to: Maksymilian Horwitz, Adolf Warszaski.

System rządów Parlamentarnych w latach 1919-26

Rozbicie polityczne sejmu nie rokowało rządom parlamentarnym pomyślnych perspektyw, brak w sejmie trwałej większości negatywnie zaciążył na funkcjonowaniu całego aparatu państwowego, dominowały rozwiązania kompromisowe, które w większości przypadków nie usuwały problemów. Wiele spraw nie zostało rozwiązanych w związku z zbyt skrajnymi postawami. Partie przejawiały niechęć do rozwiązań kompromisowych stąd do rządów sanacji tylko 5 stale zmieniających się rządów miało charakter koalicyjny, pozostałe 8 stanowiły gabinety pozaparlamentarne, nazwane też fachowymi.

Zarówno przed jak i po konstytucji marcowej na rząd wywierały wpływ różnorodne grupy interesów zwane też grupami nacisku, należały do nich organizacje kapitalistyczne, kościół katolicki; wpływały one nie skład i politykę rządu.

Nowo powstałe państwo miało przed sobą szczególnie trudne zadanie w kraju, w którym ludzie odwykli myśleć o decyzjach rządu jako celu do osiągnięcia dobra publicznego, rząd miał znieść wszystkie przeżytki i podziały rozbiorowe, rozwinąć zniszczony po wojnie przemysł i rolnictwa, dostarczenia pracy setkom tysięcy bezrobotnych i wyżywienia kraju, realizacja tych zadań była tym trudniejsza, że brakowało wykwalifikowanych kadr, środków finansowych a także ustalonych metod prowadzenia przez państwo polityki gospodarczej. Takie zadania były niemożliwe do wykonania w dobie powszechnej nieświadomości politycznej, ale system demokratyczny w tych latach przyczynił się do rozwoju myśli i świadomości politycznej.

IV. Ustrój polityczny w latach 1926 - 1935

Zmiana konstytucji 1926

Po zamachu majowym sprawa zmiany konstytucji stała się możliwa do wykonania, po przedstawieniu projektu zmian do konstytucji, zmierzających do wzmocnienia pozycji prezydenta i usprawnienia działalności sejmu, projekt po licznych poprawkach zostal przyjęty w VIII 1926.

1. Prezydent został wyposażony w samodzielne prawo rozwiązania sejmu i senatu, decyzja prezydenta zapadała na wniosek rady ministrów, sejm utracił prawo samorozwiązania się

2. Prezydent otrzymał prawo wydawania rozporządzeń z mocą ustawy, między kadencjami obu izb w razie nagłej konieczności(z wyjątkiem spraw wymienionych) lub podczas kadencji na mocy ustawowego upoważnienia.

3. Jeśli sejm i senat nie uchwaliły ani nie odzuciły budżetu w ustalonym terminie prezydent uznawał projekt rządu

4. Wotum nieufności dla rządu miał być głosowany na następnym posiedzeniu sejmu od podania wniosku.

Pozaparlamentarny system rządów w latach 1926 1935

Funkcje sejmu i senatu zostały poddane ograniczeniem w celu ich degradacji jako najwyższych organów państwowych. Wraz z uchwaleniem noweli sejm i senat udzieliły prezydentowi szerokie uprawnienia do wprowadzenie rozporządzeń z mocą ustawy w zakresie reorganizacji administracji, uporządkowania stanu prawnego, wymiaru sprawiedliwości, świadczeń społecznych i naprawy stanu gospodarczego państwa. Od tego momentu kompetencje parlamentu praktycznie ograniczyły się do uchwalania budżetu. Niwelacji podlegała instytucja wotum nieufności dejmu do rz ądu wobec powoływania przez prezydenta rządu w tym samym lub nieco zmienionym składzie.

Rząd wobec walki z sejmem przejawiał różne kontrakcje utrudniające prace sejmowi i dyskredytowaniem go w opinii publicznej; prezydent nadużywł prawa do odraczania i zamykania sesji sejmowych.

Ko0nsolidacja opozycji doprowadziła do powstania centrolewu, wobec którego rządy sanacyjne wypowiedziały nieformalną wojnę na początku wyborów dokonano aresztowania przywódców sanacji i osadzono ich w więzieniu wojskowym w Brześciu, a uwolnionym po wyborach wytyczono procesy. Oprócz zastraszania opozycji rząd rozbijał partie choćby poprzez unieważnianie list.

W systemie politycznym rządów sanacji następował stały wzrost roli i znaczenia rządu. System wielopartyjne formalnie nadal utrzymany zaczął przekształcać się w system partii dominującej, partie opozycyjne pozbawiono możliwości wpływania na politykę rządów, ich rola sprowadzała się tylko do krytyki rządów, obrony praw obywatelskich, ujawniania samowoli i nadużyć organów administracji. Grupa władzy dążyła do ograniczenia praw wolnościowych, które służyły do jej krytyki.

V. Ustrój polityczny w latach 1935-39

Geneza konstytucji z 23 kwietnia 1935

Prace nad rewizją konstytucji marcowej rozpoczęły się już w 1928 nie wyszły one jednak poza stadium dyskusji komisji, później uległy intensyfikacji w 1930,w 1933 punktem wyjściowym stały się tezy konstytucyjne posła BBWR Stanisława Cara. Ostatecznie konstytucja została podpisana przez prezydenta 23 kwietnia 1935.

Zasady ustroju politycznego

Mechanizm działania państwa w systemie parlamentarnym został zmieniony w wyniku zamachu na autorytarny.

Kryzys ustroju parlamentarnego ogarnął nie tylko Polskę ale i całą Europę zmierzając w przekształcaniu tego systemu na państwo totalne(totalitarne), które stanowiło przeciwie.ństwo państwa demokratycznego.

Podstawowe zasady ustrojowe zostały zawarte w 10 pierwszych artykułach tzw, dekalogu.

W pierwszym artykule państwo polskie zostaje określone jako wspólne dobro wszystkich obywateli,. Przyznawała prymat dobra ogółu nad dobrem jednostki, akcent przyznała na obowiązki jednostki wobec państwa, uprawnienia obywatela w życiu publicznym uzależniała od jego zasług, państwu przyznawała pozycję nadrzędną w stosunku do jednostki; za źródło i nosiciela władzy państwowej uznała prezydenta, który odpowiadał tylko przed bogiem i historią.

Prezydent Rzeczypospolitej

W obiorze nowego prezydenta uczestniczył sam prezydent i zgromadzenie elektorów i ew3entualnie ogół obywateli. Zgromadzenie Elektorów złożone było z 80 osób w tym 50 wybranych przez sejm, 25 senat i 5 wirylistów(marszałkowie sejmu i senatu, premier, generalny inspektor sił zbrojnych, I prezes Sądu Najwyższego) i wybierało kandydata na prezydenta. Ustępujący prezydent mógł wskazać drugiego kandydata, skorzystanie przez prezydenta z tego uprawnienia powodowało głosowanie powszechne. Rozstrzygało ono, który z kandydatów zostanie prezydentem. Kadencja trwała 7 lat w razie wojny przedłużała się do trzech miesięcy po zawarciu pokoju.

1. dekrety z mocą ustawy (wojsko, administracja) w przerwach między kadencjami, i na podstawie upoważnienia ustawowego.

2. Mianował 1/3 senatorów

3. Zwoływał, odraczał, otwierał i zmykał sesje sejmu i senatu

4. dokonywał promulgacji i publikacji ustaw

5. przysługiwało mu uprzywilejowane stanowisko w sprawach zmiany konstytucji i posiadal prawo weta w stosunku do propozycji zmian sejmu i senatu.

6. mianował prezesa rady ministrów i na jego wniosek ministrów

7. mianował sędziów

8. dysponował prawem łaski

9. mianował prezesa NIK i członków jego kolegium

10. był zwierzchnikiem sił zbrojnych

11. rozwiązywał sejm i senat, prawo odwołania prezesa rady ministrów, Prezesa NIK, naczelnego wodza i generalnego inspektora sił zbrojnych,

12. pociągał ministrów do odpowiedzialności konstytucyjnej

Na okres wojny:

13. wyznaczanie następcy

14. mianowanie naczelnego wodza

15. wydawanie dekretów dotyczących całego państwa z wyjątkiem zmiany konstytucji i przedłużenia kadencji izb, powoływania sejmu i senatu w pomniejszonym składzie

Wszystkie uprawnienia prezydenta konstytucja dzieliła na prerogatywy(nie wymagające kontrasygnaty) i uprawnienia zwykłe

Rada ministrów

Powoływana była przez prezydenta. Do prezesa rady ministrów a nie do Rady należało kierownictwo w kierunku polityki państwowej. Do jej kompetencji należało:

1. inicjatywa ustawodawcza

2. wydawanie rozporządzeń

3. decydowanie w sprawach przekazanych jej przez ustawy.

Prawo przewidywało trzy rodzaje odpowiedzialności Rady:

1. Polityczną - przed prezydentem

2. Parlamentarną - przezd sejmem, prezydent mógł nie uznać

3. Konstytucyjną - przed trybunałem stanu(6 sędziów i 6 zastępców spośród kandydatów przedstawionych przez sejm i senat).

Sejm i Senat

Sejm składał się z 208 posłów wybieranych w powszechnych, tajnych, równych i bezpośrednich wyborach w 104 dwu mandatowych okręgach. Czynne prawo wyborcze - 24 lata korzystający z praw cywilnych i obywatelskich i wojskowym, bierne 30 lat.

Senat składał się z 96 senatorów powoływanych w 1/3 przez prezydenta i 2/3 przez tzw. Elitę(zasług, wykształcenie, zaufanie), bierne 40 lat.

Kadencja trwała 5 lat.

Z kompetencji ustawodawczych utracił te z zakrsu wojska, rządu i administracji, pozostałe zostały ograniczone.

Z kompetencji kontrolnych mogły żabć ustąpienia żądu(za zgodą prezydenta), pociągnąć ministra lub premiera do odpowiedzialności konstytucyjnej, prawo interpelacji, zatwierdzały corocznie rachunek przedstawiany przez NIK, udzielały też rządowi absolutorium.

Praw i obowiązki obywatelskie

Konstytucja kwietniowa stała raczej na stanowisku służby jednostki państwu a nie państwa jednostce, stąd ograniczono i rozproszono katalog wolności jednocześnie zwiększając katalog powinności obywatela w stosunku do państwa

Obowiązki były te same co poprzednio

System rządów w latach 1935 1939

Po śmierci Piłsudskiego w BBWR rozpoczął się rozpad, gdyż Józio był głównymelementem spjającym mozaikę partii wchodzącą w skład BBWR., czego wyrazem było rozwiązanie go w 1935 i próby odnowienia w 1937 jako Obozu Zjednoczenia Narodowego

Nakłonione do bojkotu przez opozycję społeczeństwo zbojkotowało wybory głosowało tylko 46% uprawnionych(1935) w elitarnych wyborach do senatu 62%. Zmniejszeniu uległa liczba uchwalanych ustaw, gwałtownie spadła liczba interpelacji i wniosków.

Obok Mościckiego(prezydent), na czele bloku rządzącego wysunął się generalny inspektor sił zbrojnych(Śmigły Rydz). Zgodnie iż okólnikiem Prezesa Rady ministrów miał on być traktowany jako druga osoba w państwie po prezydencie

Praw obywatelskie określone w konstytucji nie zawsze były drogowskazem postępowania dla władz administracyjnych i sądowych. Praktyka szła ku nadawaniu im coraz bardziej fikcyjnego charakteru. Partie opozycyjne praktycznie nie uczestniczyły w życiu politycznym.

Obraz okresu po wydaniu konstytucji keirtnioewej jest obrazem autokratycznych dążeń okresu sanacyjnego.

Rozdział III: Administracja Publiczna

I. Struktura administruj publicznej

Organizacja administracji publicznej

Aparat administracji publicznej tworzył zróżnicowany system organów, opierająć się na kryterium zasięgu terytorialnego, wyróżniano administrację centralną i terytorialną. Administracja centralna wykonywana była przez radę ministrów i ministrów, a administracja terytorialna dzieliła się na administracje rządową i samorządową.

Terytorialne organy administracji rządowej dzieliły się na dwa pi9ony administracji ogólnej i administracji specjalnej. Administracja ogólna realizowała zadania należące do resortu spraw wewnętrznych, specjalna zajmowała się pozostałymi resortami. Do administracji ogólnej zespolona była, przemysł , handel, rolnictwo, drogi opieka społeczna, sprawy wyznaniowe sztuka i kultura. Fakt zespolenia tworzył nowy podział administracji na zespoloną i nie zespoloną.

Kraj został podzielony na województwa, powiaty gminy miejskie i wiejskie.

W województwach wojewodowie(W Warszawie komisarz rządu)

W powiatach starostowie

W gminach głównie organy samorządowe.

Do administracji niezespolonej należały resorty: Spraw wojskowych, sprawiedliwości, skarbu, poczty a od 1932 reform rolnych, wyznań religijnych i oświecenia publicznego, przemysłu i handlu, komunikacji, opieki społecznej.

Podział administracyjny dla administracji nie był jednakowy z podziałem administracyjnym administracji ogólnej.

Samorząd stanowił formę udziału społeczeństwa w samodzielnym zaspokajaniu potrzeb życia zbiorowego o znaczeniu lokalnym, bądź grupowym. Samorząd dzielono na terytorialny, gospodarczy i zawodowy(konstytucja marcowa rozbudowała szeroko samorząd a kwietniowa go ograniczała)

Podstawy prawne organizacji i działalności administracji

Ustrojowe prawo administracyjne - regulowało organizację aparatu administracyjnego

Materialne prawo administracyjne - regulowało w oparciu o konkretne przesłanki różne dziedziny życia zbiorowego, które obejmował swą działalnością aparat administracji(uprawnienia i obowiązki administracji i prawa i obowiązki obywateli).

Proceduralne prawo administracyjne - określało formy działania i tryb funkcjonowania organów administracyjnych, oraz ich tryb kontroli

II. Administracja centralna

Rada ministrów

Jej funkcje polegały na uzgadnianiu działalności ministrów, rozpatrywaniu ich sprawozdań i zatwierdzaniu statutów organizacyjnych ministerstw. Uprawnienia administracyjne realizowała poprzez wydawanie zarządzeń, podejmowanie uchwał i wydawanie aktów administracyjnych. W jej łonie istniał Komitet Ekonomiczny(przedstawiciele 4 resortów gospodarczych), który zajmował się programem gospodarki.

Ministrowie

Z jednej strony byli członkami Rady ministrów z drugiej zaś kierowali wyodrębnionymi na podstawie kryterium przedmiotowego działów administracji państwowej. Zastępowali ich podsekretarze stanu . urzędnicy resortu nie posiadali samodzielnej władzy lecz sprawowali ją z upoważnienia ministra, Ministerstwo dzieliło się na departamenty(dyrektorzy) te zaś na wydziały(naczelnicy).

Liczba resortów administracyjnych miała w II RP tendencje malejące w 1932: Sparw Wewnętrznych, Spraw Zagranicznych, Sprawiedliwości, Spraw Wojskowych, Skarbu, Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, Rolnictwa i Reform Rolnych, Przemysłu i Handlu, Komunikacji, Opieki Społecznej, Poczt i Telegrafów.

W latach do konstytucji marcowej powstało wiele ministerstw niezależnych od ministrw jednak zasady konstytucji wykluły taką możliwość i zostały one podporządkowane ministrom.

III. Administracja Ogólna

Administracja wojewódzka

Na jej czele stał Wojewoda, mianowany przez prezydenta na wniosek ministra spaw wewnętrznych uchwalony przez radę ministrów

Jako organ administracji wojewódzkiej działał w dwojaki sposób jako przedstawiciel rządu i szef administracji zespolonej.

1. koordynował działalność administracji, w myśl polityki państwa

2. posiadał uprawnienia nadzorczo inferencyjne wobec administracji niezespolonej.

3. sprawował nadzór nad składem personalnym kadry urzędniczej

4. mógł zawieszać zarządzenia administracji specjalnej, sprzeczne z polityką rządu

5. organizował okresowe zebrania kierowników resortów

6. Wykonywał zadania powierzone mu przez odpowiednich ministrów

7. podlegała mu policja

8. sprawował nadzór nad prasą, stowarzyszeniami i samorządem.

9. przysługiwało mu prawo wydawania rozporządzeń wykonawczych na mocyupowaznienia ustawowego.

Rada wojewódzka - składał się z członków delegowanych przez samorządy powiatowe, przewodniczył jej wojewoda, wyrażała swoje opinie na prośbe wojewody.

Wydział wojewódzki - składał się z wojewody trzech członków wybranych przez radę i dwóch urzędników państwowych(uprawnienia doradcze i stanowcze).

Warszawa z Komisarzem Rządu podzielona była na powiaty grodzkie (ze starostami grodzkimi).

Śląska Rada Wojewódzka - wojewoda wicewojewoda, i 5 członków wybranych przez sejm śląski, pełniła funkcję kolegialnego organu wojewódzkiego współpracującego z wojewodą w sprawach administracji.

Administracja powiatu

Na jej czele stał starosta, mianował go minister spraw wewnętrznychpod względem osobowym i służbowym podlegał wojewodzie i podobnie jak on był przedstawicielem rządu i szefem administracji zespolonej, sprawował funkcje analogiczne do wojewody tylko na mniejszaskalę.

W miastach wydzielonych administrację sprawował starosta grodzki przysługiwaly mu te same uprawnienia co staroście. W dyni komisarz rządu

Ochrona bezpieczeństwa i porządku publicznego

Ochrona bezpieczeństwa i porządku spoczywała głównie na policji państwowej, która była aapartem administracji podporządkowanej ministrowi spraw wewnętrznych, wojewodzie i straście, od nich otrzymując polecania w zakresie bezpieczeństwa i porządku, w zakresie ścigania i dochodzenia przestępstw podlegała organom sprawiedliwości.

Na czele policji stał komendant główny, dalej komendant wojewódzki i komendant powiatowy; swe zadania wypełniali rzez komisarzy i posterunki policji państwowej. Przy wykonywaniu swoich zadań byli upoważnienie do stosowania niezbędnych środków przymusu; gdy policja sobie nie radziła mogła być wspomagana przez wojsko, co następowało na rządanie ministra spaw wewnętrznych, lub wojewody. W razie rozruchów Rada Ministrów za zgodą prezydenta(od 1935 sam prezydent) mogli wprowadzić stan wyjątkowy(ograniczenie ściśle określonych praw obywatelskich.

Dla wykrywania przestępstw i prowadzenia dochodzeń utworzony został pion służby śledczej, formalnie podlegający wymiarowi sprawiedliwość faktycznie naczelnikom wydziałów bezpieczeństwa.

W 1934 rozszerzono kompetencjie policji o możliwość umieszczania osób zagrażających bezpieczeństwu i porządkowi publicznemu w obozie odosobnienia. Postanowienie o odosobnieniu wydawał sędzia śledczy okręgu, okres odosobnienia wynosił 3 miesiące i mógł być przedłużony.

Kontrola prasy

Konkretyzacje przepisów dotyczących wolności prasy stanowiło prawo prasowe normowało

1. tryb powstawania i prowadzenia czasopism, wydawanie książek i innych druków a także działalność zakładów drukarskich i składów druków.

2. System kontroli nad drukami

Wydawanie czasopism uregulowane zostało według zasad systemu zgłoszeniowego był obowiązek zgłoszenia chęci wydawania czasopism organom I instancji, w określonych przypadkach(po 1926 rozszerzanych) organ mógł odmówić zezwolenia.

Prawo prasowe wymagało, żeby każdy wydrukowany egzemplarz zawierał nazwę i adres drukarni miejsce wydania, i nazwisko i adres redaktora odpowiedzialnego, właściciel drukarni był zobowiązany niezwłocznie po wydrukowaniu przekazać pewną liczbę egzemplarzy przekazać administracji.

System kontroli miał charakter represyjn, polegał na poddawaniu kontroli dopiero po wydruku oraz stosowaniu represji w wypadku naruszenia za ich pośrednictwem prawa materialnego lub karnego.

Zastosowanie represji było trudne do wykonania za względu na stosowanie zasady anonimowości autorów i tajemnicy redakcyjnej, w takim przypadku wytworzono przepisy określające w wypadku niemożności pociągnięcia do odpowiedzialności autora, wydawcy. Zaczęto też stosować konfiskaty i zamknięcia działalności czasopism(zawieszeni sad okręgowy na wniosek organów administracyjnych lub prokuratora). W przypadku czasopism yagranicznych poza konfiskate pozbawiano ich możliwości transportu czyli debitu pocztowego lub komunikacyjnego

Nadzór nad stowarzyszeniami

Przez Stowarzyszenie rozumiano stałe połączenie ludzi w zorganizowanej gromi lub dla osiągnięcia celów pozbawionych korzyści materialnych. Prawo o stowarzyszeniach 1932 rozróżniało ich trzy typy:

1. zwykłe - wymagały zgłoszenia

2. zarejestrowane - wymagały wpisu do rejestru

3. wyższej użyteczności - uzależnione było od decyzji rady ministrów

Organy władzy administracyjnej mogły odmówić rejestracji i zgłoszenia w razie kiedy organizacja mogła zagrażać bezpieczeństwu lub spokoju publicznego.

Nadzór nad zgromadzeniami

Przez zgromadzenie rozumiano jednoczesne skupienie w jednym miejscu większej liczby ludzi dla wyrażenia swych myśli i poglądów czy w celu obrony wspólnych interesów. Ustawa o Zgromadzeniach 1932 dzieliła je na publiczne(dostępne dla nieograniczonej liczby osób dzieliło się na zgromadzenia w lokalach i pod niebem) i niepubliczne(dla wybranych). Zezwolenie na spotkanie pod gołym niebem wymagało zezwolenia administracji I instancji, a w lokalach od zgłoszenia. Mogły zabronić gdy zagrażały one bezpieczeństwu lub spokojowi publicznemu, przysługiwało tez administracji delegowanie przedstawiciela, który w każdej chwili mógł rozwiązać zgromadzenie.

IV. Administracja specjalna

Administracja wojskowa i organizacja sił zbrojnych

Zwierzchnictwo nad siłami zbrojnymi należało do prezydenta, w czasie pokoju sprawował tę władzę za pośrednictwem ministra do spraw woskowych a od 1926 także Generalnego inspektora sił zbrojnych(był tez przewidziany na naczelnego dowódcę w czasie wojny).

Dla celów administracji wojskowej kraj został podzielony na 10 okręgów korpusów(dowódcy okręgów korpusów), powiatowe komendy uzupełnień(1938 rejonowe) i komendanci garnizonów.

Dzieliło się na ze względu na:

1. teren walk na wojska stałe i marynarkę

2. ze względu na działania wykonywane podczas walk(bronie, formacjie i słuzby)

3. ze względu na dowodzenie (związki taktyczne, operacyjne korpusy, jednostki poszczególnych broni, służb i ogólne)

Organizacja i Administracja szkolnictwa powszechnego i średniego

Administracją szkolnictwa kierował minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego, kraj został podzielony na 10 okręgów(kurator), te z kolei dzieliły się na obwody(inspektorzy szkolni).

Wytyczne dla organizacji szkolnej zostały zawarte w konstytucji marcowej:

1. Obowiązek nauki dla wszystkich dzieci w zakresie szkoły podstawowej

2. bezpłatność nauki w szkołach państwowych i samorządowych

3. obowiązek nauki religii dzieci do lat 18 w szkołach państwowych i samorządowych

4. wolność badań naukowych i ogłaszania ich wyników

5. prawo każdego obywatela do zakładnia szkoły, lub zakładu wychowawczego pod nadzorem organów administracji szkolnej.

Pełną unifikacje szkolnictwa pozaborczego dokonała ustawa z 1932: wprowadzała trójstopniowy system szkolny na szkoły realizujące program elementarny, wyższy, pełny. Reforma wprowadziła na miejsce szkoły średniej 4 letnie gimnazjum(dzieci po ukończeniu 6 kalsy szkoły powszechnej).

Kształcenie kadr dla szkół powszechnych odbywało się w seminariach nauczycielskich a od 1932 w trzyletnich liceach pedagogicznych.

Przepisy dotyczące szkolnictwa mniejszości narodowych stanowiły konkretyzacje przepisów międzynarodowych.

Organizacja szkół wyższych

Dzieliły się na akademickie i nieakademickie. Akademickie posiadały prawo nadawania stopni naukowych. Utworzenie szkoły akademickiej wymagało aktu ustawodawczego.

Organizacja szkół akademickich opierała się na autonomii, organami władz akademickich były: ogólne zebranie profesorów, senat akademicki, rektor, rada wydziału i dziekan.

Stanowisko rektora było najwyższą funkcją w szkole.

Sytuacja kościoła katolickiego

Zajmował uprzywilejowana pozycje w: „naczelne stanowisko wśród uprzywilejowanych wyznań”, autonomii i realizacji jego uprawnień poprzez układy z stolica apostolska(konkordat 1925).

Konkordat zapewniał swobodne wykonywanie władzy duchownej, administracje sprawami wewnętrznymi i zarząd majątkiem , biskupi ogłaszali swoje nakazy i listy papieskie bez kontroli władzy, duchowni zostali zwolnienie ni ze służby wojskowej, otrzymywał tez dotacje od państwa, prezydent mógł się niezgodzie na obsadzenie tym kandydatem stanowiska arcybiskupiego i biskupiego, żadna część Polski nie mogła podlegać biskupowi mającemu siedzibę poza granicami polski.

Sytuacja związków wyznaniowych mniejszości religijnych

Była z regóły uwarunkowana prowadzoną właśnie polityka narodowościową. Uregulowano sytuacje Żydów, Wschodniego kościoła starobrzędowego, Muzułmanów, Karaibskiego związku religijnego, kościoła ewangeliczko- augsburdzkiego, prawosławnego.

Samodzielnie zarządzały sprawami wewnętrznymi, i działalności religijnej. Otrzymywały dotacje od państwa.

Organizacja i funkcje administracji wyznaniowej

Administracje w tej materii sprawował minister Wyznań religijnych i oświecenia publicznego, a na obszarze województwa te sprawy należały do wojewody. Organy te sprawowały nadzór w granicach ściśle określonych przez przepisy regulujące ich sytuacje prawną.

Rada Państwa w życiu gospodarczym

Rola Państwa w mechanizmie funkcjonowania gospodarki narodowej przejawiała się w bezpośredniej działalności gospodarczej(etatyzm) lub w pośrednich formach oddziaływania na stosunki i rozwój gospodarczy(interwencjonizm różne ingerencje w stosunki własnościowe popieranie inwestycji prywatnych, itp. ) a także metodami zalecanymi przez doktrynę liberalizmu.. Doniosłymi działaniami państwa dla życia gospodarczego było utworzenie Centralnego Okręgu Przemysłowego i budowę portu w Gdyni.

Prawo rolne i administracja rolna

Prawo rolne regulowało zakresie i metody ingerencji państwa w stosunki własnościowe i wytwórcze w rolnictwie.

10 III 1919 Reforma Rolna maksimum indywidualnego posiadania na 180 ha, nadwyżki ulegać miały wywłaszczeniu i parcelacji.

1920 - Ustawa o wykonaniu reformy rolnej(wywłaszczane miały być kolejno majątki państwowe, źle zorganizowane prywatne a później pozostałe), właściciel miał otrzymać odszkodowanie w wysokości połowy ceny rynkowej wywłaszczanego gruntu, po marcowej pełne. Wywłaszczenie i parcelacja organy administracji państwowej.

1925 - Reforma Rolna 180 ha, system parcelacji organy administracji rolnej, Państwowy Bank Rolny. Właściciele pełne odszkodowanie.

Uzupełnieniem reformy rolnej były:

1. komasacja - scalanie rozdrobnionych i rozrzuconych gruntów chłopskich

2. Znoszenie służebności - przeważnie leśnych i pastwiskowych

3. Regulacja wspólnot gruntowych - polegała na ich podziału lub ustanowieniu praw współwłaścicieli i określeniu zasad współdziałania

Dla sprawowania administracji w dziedzinie rolnictwa powołany został specjalny zespół organizacji administracyjnych, dzielił się on na dwa piony: administracji rolnej(minister rolnictwa) i administracji reform rolnych(Główny Urząd Ziemski).

Prawo i administracja przemysłowa

Prawo przemysłowe regulowało wykonywanie działalności przemysłowej. Prace nad kodyfikacja zakończyły się w 1927 wydaniem rozporządzenia prezydenta o prawie przemysłowym.

Przemysł - wszelka działalność wytwórcza, przetwórcza, jak i świadczenie usług, wykonywana samoistnie, zawodową i obliczoną na przynoszenie zysków. Definicja ta była jednak ograniczna przepisami szczegółowymi.

Podstawową cecha polskiego prawa przemysłowego była wolność przemysłowa. Ograniczenia tej wolności dotyczyły sposobów prowadzenia zakładów przemysłowych, koncesję i różnorodne nakazy nadzoru przemysłowego. Istotnym sk®epowaniem tej wolności było tworzenie się monopoli i karteli.

Przemysł dzielił się na:

• Przemysł ze stałą siedzibą

• Wolny - nie wymagał zezwolenia, lecz tylko faktu rozpoczęcia działalności.

• Koncesyjny - uzależnione było od posiadania koncesji

• Rzemiosło - przemysł nie wykonywany sposobami fabrycznymi, prowadzenie takiej działalności uzależnione było od posiadania uzdolnienia zawodowego, czyli odpowiednich kwalifikacji.

• Przemysł okrężny - sprzedaz towarów, kupowanie towarów celem odsprzedaży, ale nie na targach i u kupców i wykonywanie drobnych świadczeń. Można było go wykonywać jedynie samodzielnie, za zgoda władz państwowych

• Targi gminne - dzieliły się na małe i wielkie jarmarki, można był sprzedawać bez zezwolenie i powiadomienia władzy.

Kartele - pod tym pojęciem, ustawa o kartelach 1933 uznawała umowy, uchwały i postanowienia majace na celu, drogą wzajemnych zobowiązań kontrole lub regulację produkcji, zbytu, cen i warunków wymiany dóbr. Według tej ustawy wszytkiee umowy kartelowe musiały być pisemne i podlegały zgłoszeniu i rejestracji w Ministerstwie Przemysłu i Handlu. Decyzje o rozwiązaniu takiej umowy mógł powziąć sąd Kartelowy na wniosek ministra przemysłu i handlu, nowela sierpniowa przekazywała te kompetencje w całości ministrowi, którego decyzja mogła być uchylona przez sad kartelowy.

Przedsiębiorstwa państwowe

Początkowo przedsiębiorstwa państwowe były traktowane jak urzędy, później uległy one komercjalizacji poprzez nadanie im osobowości prawnej i poddaniu zasadą gospodarki handlowej. Wśród przedsiębiorstw państwowych wyróżniano Monopole, przedsiębiorstwa posiadające osobowość prawną i te, które jej nie posiadały.

V. Samorząd terytorialny o gospodarczy

Organizacja samorządu terytorialnego

Organizuje samorządu już w 1919 dla b. zaboru pruskiego unormowały dekrety naczelnika państwa, jednak jednolite przepisy dotyczące samorządu na terenie całego kjrajku powstały dopiero w 1933 r.

Cechy:

1. była dostosowana do podziału terytorialnego państwa

2. prawo stanowienia w sprawach samorządu miały obieralne rady

3. jednostki organizacyjne mogły się łączyć w związki dla realizacji zadań należących do ich kompetencji

4. zaspolenie organów administracji ogólnej i wykonawczych samorządu na szczeblu powiatu i województwa

5. wyposażenie organów samorządu w osobowość cywilnoprawna i publicznoprawna.

Organy samorządu dzieliły się na organy uchwalające i wykonawcze.

1. W gminach wiejskich Rada Gminna(uchwałodawczy) i zarząd gminy(wykonawczy[wójt i ławnicy])

2. W gminach miejskich rada miejska(uchwałodawcza) i zarząd miejski(wykonawczy{burmistrz i ławnicy})

3. W powiatach do 1933 sejmiki od 1933 rady powiatowe(uchwałodawcze[wybory powszechne i jawne]) wydział powiatowy(wykonawcze[6 członków wybieranych przez rade i starosta])

4. województwa - mimo ustawy nie został powołany do życia. W poznańskim i pomorskim sejmik wojewódzki, wydział wojewódzki i starosta krajowy.

Funkcje samorządu terytorialnego

Własny - sprawy kulturalne, gospodarcze, zdrowia, , tworzenie zakładów i przedsiębiorstw o charakterze użyteczności publicznej, nakładały daniny i świadczenia komunalne, uchwalały bużet, określały organizację wewnętrzną zakładów samorządowych,

Poruczne - zakres tych spraw był regulowany ustawy lub rozporządzenia rady ministrów.

Nadzór nad samorządm ulegał stałemu ropzszerzeniui sprawowały go organy administracji ogólnej oraz organy wykonawcze wyższego stopnia

Organizacja i funkcje samorządu gospodarczego

Samorząd gospodarczy stanowił formę przymusowego zrzeszenia osób prowadzących działalność gospodarczą w określonej dziedzinie wytwórczości. Jego zadaniami było zaspokojenie potrzeb grupowych i współdziałanie z władzami państwowymi w kierowaniu życiem gospodarczym kraju. Dzielił się na przemysłowo handlowy, rzemieślniczy i rolniczy.

Ich organizacje i kompetencje ujednoliciły dekrety prezydenta a mocą ustawy z 1927-28. Ich jednostkami organizacyjnymi były izby przemysłowo handlowe, rzemieślnicze i rolnicze.

Prawo polskie przewidywalo możliwość tworzenia korporacji przemysłowych dla popierania rozwoju przemysłu, pozyskiwana nowych rynków zbytu itp. Ich organizację określał statut zatwierdzany przez organu administracji przemysłowej.

Największym polsk9i zrzeszeniem przemysłowym był „lewiatan” Centralne Związek Polskiego Przemysłu Górnictwa, Handlu i Finansów 1920

VI. Funkcjonowanie administracji publicznej

Postępowanie administracyjne

W 1928 wydano dla całego kraju jednolite przepisy normujące:

1. ogólne postępowanie administracyjne - wszystkie sprawy z zakresu prawa administracyjnego, załatwiane przez organy rządowe i samorządowe, z wyjątkiem nie zespolonej. Normowały tryb wydawania decyzji, uprawnienia zainteresowanych stron w toku postępowania.

2. Postępowanie przymusowe - zespół działań zapewniających wydanie decyzji administracyjnych.

3. Postępowanie karno administracyjne - regulowało tryb dochodzenia i karania wykroczeń administracyjnych(mandatowe, [przyspieszone lub zwyczajne).

Funkcjonariusze administracji publicznej

Realizowali oni władcze i organizacyjne funkcje państwa. Ich sytuacje regulowały przepisy ustawy z 1922, zawierały one pragmatykę służbową (podlegał jej ogół funkcjonariuszy oprócz sędziów, prokuratorów, nauczycieli, pracowników przedsiębiorstw i monopoli państwowych)

Ta ustawa normowała sposoby powołania i zwalniania, wymagane kwalifikacje, uprawnienia urlopowe, uposażenie, tryb awansu, obowiązki funkcjonariuszy, a także system odpowiedzialności dyscyplinarnej.

Funkcjonariusze dzielili się na dwie grupy: urzędników i niższych funkcjonariuszy państwowych.

VII. Kontrola administracji publicznej

Rodzaje kontroli

1. Wewnętrzna - wynikała z hierarchicznej struktury administracji

2. Zewnętrzna - sprawowana przez organy niezależne od aparatu administracji.

Kontrola sprawowana przez parlament i opinie publiczną

Kontrola parlamentarna polegała na weryfikacji działalności organów głównie z politycznego punktu widzenia, najczęściej używaną formą kontroli były interpelacje. Dotyczyły one przeważnie szczegółowych przejawów działalności administracji.

Ważną forma kontroli były dyskusje na temat preliminarzem budżetowym, a zwłaszcza nad budżetami poszczególnych resorów, gdyż umożliwiało to opozycji krytykę administracji.

Kontrolę opinii publicznej wykonywała głównie prasa, z kolei jej krytyka wpływała na opnie publiczną w szerszym znaczeniu.

Sądowa kontrola administracji

Kontrola sądowa sprawowana była przez specjalne sądy administracyjne(w niektórych przypadkach powszechne). Konstytucja marcowa powoływała Najwyższy Trybunał Administracyjny, nie zostały natomiast powołane sady niższej instancji. Dla obszaru b. zaboru pruskiego utrzymano istniejące sady I i II instancji.

NTA składał się z I prezesa, prezesów i sędziów mianowanych przez prezydenta dzielił się na izby ogólnoadministracyjną i skarbowa.

Orzekał w kompletach 3, 7 lub na zgromadzeniu ogólnym.

Skargę do NTA mógł wnieść każdy, z jego kompetencji zostały wyłączone sprawy:

1. podlegające kompetencjom sądom powszechnym

2. mianowania na publiczne urzędy i stanowiska

3. załatwianie w drodze swobodnego uznania

4. zagraniczne

5. sił zbrojnych

6. dyscyplinarne.

Skarga musiała mieć formę pisemną. Jako sąd kasacyjny mógł uchylic zaskarżony tryb administracyjny.

Rozdział IV: Organizacja wymiau sprawiedliwości

Struktura organów wymiaru sprawiedliwości

Najważniejszą pozycje odgrywają tu sądy, ich pozycje określa konstytucja. Konstytucja marcowa uznawała sady jako organy niezawisłe a kwietniowa za uzależnione od prezydenta i eliminowała udział społeczeństwa. Sądy w II RP dzieliły się na powszechne i szczególne. Funkcje pomocnicze do wymiaru sprawiedliwości wypełniała: prokuratura, Prokuratura Generalna, notariat i adwokatura.

Zasady przewodnie sądownictwa

• Zasada niezawisłości sędziów - sformułowana przez konstytucje marcową; jej gwarancją było nieusuwalność sędziów(ograniczony możliwościami w zmianie w strukturze sądownictwa), immunitet sędziowski.

• Zasada nominacji sędziów - (odstępstwo sędziowie pokoju), mianowanie należało do prezydenta, grodzcy przez minister sprawiedliwości. Kandydaci musieli spełniać określone warunki(studia, aplikacja sędziowska, egzamin sędziowski, bezpartyjni)

• Zasada wyłącznej kompetencji sądów w sprawach wymiaru sprawiedliwości - od 1926 zaczęto wprowadzać wyjątki

• Zasada udziału czynnika społecznego w wymiarze sprawiedliwości - konstytucja marcowa przewidywała wybór sędziów pokoju oraz udział obywateli w sądach przysięgłych, handlowych i pracy

• Zasada wyłączenia z kompetencji sądów uprawnienia do badania legalności ustaw

• Zasada hierarchiczno instancyjnej budowy sadownictwa - polegała na podziale sądownictwa na określone stopnie, między którymi występowało hierarchiczne uporządkowanie. Sądy, które rozpatrywały sprawę merytorycznie były sądami I instancji, reszta sprawdzała merytoryczność wyroku w poprzedniej instancji.

Sądy powszechne

• Sądy grodzkie - orzekały jako I instancja w drobnych sprawach cywilnych i karnych i udzielały pomocy innym sądom.(1 sędzia)

• Sądy okręgowe - orzekały w I instancji w ważnych sprawach cywilnych i karnych oraz rozpatrywały odwołania od sadów grodzkich(3 lub 1 osobowe), dzieliły się na wydziały.

• Sądy przysięgłych - zbrodnie zagrożone ciężkimi karami, i polityczne, nigdy nie byłuy powszechne w b. pruskim tylko do 1919, ostatecznie zniesione w 1938

• Sądy apelacyjne - rozpatrywały jako II instancja apelacyjna od okręgowych jako I instancja w sprawach szczególnych przekazanych im przez ustawy(3 wyjątkowo 1 sędzia).

• Sąd najwyższy - najwyższa instancja dla sądów powszechnych. Rozstrzygał odwołania kasacje, oraz orzekał w sprawach przekazanych mu przez ustawy. Dzielił się na izby cywilna i karną a pok koniec okresu międzywojennego także dla spraw adwokatury(3,5 lub 7 sędziów, w składzie całej izby lub na zgromadzeniu ogólnym).

Sądy szczególne

1. Sądy wojskowe - orzekały na podstawie kodeksu karnego wojskowego

2. Sądy pracy - orzekały w sprawach spornych cywilnych wynikających ze stosunku pracy, sprawach związanych z nauką zawodu, a od 1934ww wynikających ze stosunku chałupniczego

3. Sądy wyznaniowe - b. rosyjski w spory w sprawach małżeńskich wyznawców określonych wyznań

4. Trybunał kompetencyjny - dla rozstrzygania sporów kompetencyjnych między organami administracji i sądami(2 prezesów 14 członków minaowanych przez prezydenta na wniosek Rady Ministrów)

Prokuratura

Opiom 1928 ujednolicało ją prawo ustroju sądów powszechnych. Był to organ powołany do ścigania przestępstw. Kierował ją minister sprawiedliwości a jej organizacja była odzwierciedleniem struktury sądownictwa z wyjątkiem sądów grodzkich gdzie prokuratura nie istniała.

Prokuratoria Generalna

Jej organizację i działalność regulował dekret z 1919, ustawa 19191 i rozporządzenie prezydenta 1924. Utworzona została do obsługi prawnej skarbu państwa, udzielała tez opinii prawnych organom państwowym.

Adwokatura i notariat

Jednolite przepisy dotyczące Adwokatury zostały wydane w 1932i uległy nowelizacji 1928. Stanowiła wolny zawód, którego głównym zadaniem było świadczenie wszelkiej pomocy prawnej. Samorządową organizacje tworzyły izby adwokacjeodrębne dla każdej apelacji z władzami wybieranymi przez członków. Najwyższy organ Naczelna Rada Adwokacka

Istnienie i działalnośc notariatu normowały przepisy zaborcze zunifikowane 1933. Notariusz miał status funkcjonariusza publicznego, mianowany i odwoływany przez ministra sprawiedliwości a opłacany przez osoby na, których rzecz wykonywały świadczenia (sporządzanie aktów normatywnych i stwierdzanie faktów). Organizacja wewnetrzna notariatu opiraala się na zasadach samorządu.

---