Wiązanka (bukiet) jest to dekoracja z kwiatów ułożonych ozdobnie, często artystycznie. Prócz kwiatów często używane są w niej liście, łodygi zbóż, gałązki roślin, owoce, ozdobne wstążki, metaliczne folie itp.

Bukiety używane są jako ozdoba wnętrz, zwłaszcza w czasie świąt i uroczystości, a także jako dodatek do stroju, np. bukiet ślubny panny młodej. Miniaturowe bukieciki mogą być przypinane do ubrania jako dekoracja stroju.

Bukiety są też zwyczajowym podarunkiem, wręczanym z okazji imienin, ślubu i innych uroczystości. Składane na grobie stanowią wyraz szacunku i pamięci dla zmarłego. Zwyczaj składania zmarłym bukietów kwiatów sięga prehistorii. Znaleziono bukiet kwiatów w grobie człowieka neandertalskiego, a także w grobowcu Tutanchamona. Szczególnie wyrafinowaną formą tworzenia kompozycji kwiatowych jest japońska sztuka ikebany. Bukiety kwiatów stanowią też popularny temat kompozycji malarskich. Jednym z najbardziej cenionych malarzy kwiatów był Jan Bruehgel Starszy, zwany też "kwiatowym". Wybitnymi malarzami kwiatów byli także Abraham Mignon w XVII w. i Jan van Huysum w XVIII wieku. Bukiety kwiatów chętnie malowali też wybitni impresjoniści i postimpresjoniści. Szczególnie znanych jest kilka wersji Słoneczników van Gogha.

Wiązanka jest najczęściej wykonywanym wyrobem florystycznym. Wykonanie jej wymaga znajomości zasad układania kwiatów i sprawności manualnej twórcy. Bukiet często bywa prezentem, a odpowiednio dobrany nadaje odpowiednią oprawę obchodzonej uroczystości. Materiałem roślinnym przydatnym do sporządzenia wiązanek są właściwie wszystkie kwiaty cięte dostępne w kwiaciarni. Bardzo ważnym elementem są wszelakie dodatki do bukietów, zarówno te zbierane własnoręcznie na działkach, łąkach i przy ogrodach, jak i te sprowadzane z innych kontynentów. Moda na przystrajanie kompozycji takimi różnorodnymi dodatkami trwa już od wielu lat. Obecność liści w bukiecie daje zasadę równowagi pomiędzy kwiatami, a miejscem wiązania, tworzy również kwiatom piękne tło. Zieleń doskonale wypełnia puste miejsca między kwiatami. Urok kompozycji bukietu nie jest uzależniony od ilości kwiatów, ale od sposobu rozmieszczenia roślin. Nawet jeśli bardzo piękne kwiaty wstawimy do wazonu byle jak, to nie wywołają one odpowiedniego wrażenia. Najważniejszą zasadą w układaniu kwiatowych kompozycji jest kierowanie się własną intuicją i dobrym smakiem. W kompozycji możemy wyeksponować kwiat dominujący, który będzie przyciągał uwagę. Może nam posłużyć również ku temu jakiś dodatek-sucha gałązka czy splot koralików. Ostatnio w modzie są aranżacje nietypowe, ale proste. Prostota łączy się tutaj z fantazją. Głównym punktem kompozycji bywa często egzotyczny kwiat, którego dopełnieniem jest np. duży, ciekawy w kształcie liść. Taki pojedynczy kwiat daje poczucie świeżości i minimalistycznej, niewymuszonej elegancji. Najważniejszy jest pomysł i oryginalne wykonanie. Kompozycję możemy zrobić już z trzech kwiatów. Musimy tylko zróżnicować ich wysokość i kąty nachylenia. Jeśli są to kwiaty ulistnione można już nic do nich nie dodawać. Możemy wprowadzić inne kwiaty lub gałązki. Jeśli włączymy ulistnione pędy i liście otrzymamy element wypełniający kompozycję. Skracanie łodyg jest zabiegiem wprowadzającym korzystne urozmaicenie. Dzięki temu główki kwiatów oddzielą się od siebie i będą lepiej widoczne, a przez to będą sprawiały wrażenie, że jest ich więcej.

Układając wiązankę powinniśmy się zastosować do określonych cech. Najważniejszą z nich jest stabilność. Bukiet musi zachowywać swój pierwotny kształt czyli nie powinien się rozsypywać. Musi być prawidłowo i solidnie wykonany technicznie. Ważne jest by w miejscu wiązania nie było liści, należy także zachować

odpowiednie proporcje. W układaniu bukietów obowiązuje zasada złotego podziału w przybliżeniu 3:5, która od wieków uważana jest za najdoskonalszą proporcję ( złota proporcja). W sztuce florystycznej punkt najbardziej przykuwający uwagę umieszczamy w przybliżeniu na przecięciu linii w 1/3 lub 1/5 wysokości kwiatów, licząc od góry lub od dołu. Musimy pamiętać o naturalnej ich formie i innych roślinach. Wszystkie rośliny w bukiecie powinny być przycięte ukośnie. Łodygi roślin powinny być ułożone spiralnie czyli powinny biec w jednym kierunku. Technika spiralna daje trójwymiarowy efekt, tworząc głębię perspektywy. Ponadto, pozwala również zwiększyć lub zmniejszyć kwiaty do woli podczas pracy. Lewą ręką trzymamy bukiet w procesie, prawa ręka służy do dodawania kolejnych kwiatów i ewentualnie naprawia ich pozycję i wysokość podczas pracy. Musimy pamiętać, że bukiet układamy w kierunku wskazówek zegara, wszystkie kwiaty, które dodajemy muszą być umieszczone z głowa przechyloną w lewo a pierwsze przechylone w prawo w dół

punktu przecięcia łodyg . Jeśli chcemy uzyskać mniejszy i kompaktowy bukiet, musimy zacisnąć pędy bliżej początku, jeśli chcemy uzyskać większy bukiet musimy zacisnąć pędy bliżej dna.

Pod względem wiązania wyróżniamy bukiety: luźne, w których poszczególne kwiaty nie stykają się ze sobą, lecz są poprzedzielane zielenią, oraz zwarte, utworzone z kilku lub wielu kwiatów położonych blisko siebie i otoczonych zielenią i materiałami pomocniczymi. Bukiety zwarte mogą mieć kształty zbliżone do półkuli, stożka, piramidy czy też mogą być eliptyczno-jajowate. Najczęściej układane są dużej liczby różnorodnych kwiatów i te bukiety stosowane są do dekoracji wnętrz, lub z kwiatów jednobarwnych i jednogatunkowych, i te wręczane są z okazji szczególnie uroczystych, np. jubileuszu

Klasycznym przykładem bukietu zwartego jest bukiet biedermeierowski.

Wprowadzony w Austrii, tego rodzaju bukiet jest znany na całym świecie. Szczególnie popularny stał się pod koniec XVII w. i na początku XVIII. Charakteryzuje całą epokę. Bukiet biedermeierowski był masywny i ciężki o kształcie trapezu. Kwiaty układano w okółkach, natomiast na szczycie uwieńczony był rozwiniętą różą. W każdym okółku znajdował się jeden rodzaj kwiatów, w jednakowym stopniu rozwinięcia. Najczęściej używane kwiaty to goździki, piwonie, bądź róże. Dolna strona bukietu zazwyczaj wykończona była koronką, czasem też koronka znajdowała się pomiędzy kwiatami. Obecnie, określenie "Biedermeier" straciło na swoim pierwotnym znaczeniu - teraz jest to zwarty i okrągły bukiet, jednak bywa nadużywane w stosunku do innych bukietów Cechami charakterystycznymi tych wiązanek jest bogactwo pod względem ilości kwiatów, ale jednocześnie umiar, jeśli chodzi o używanie kolorów. Należy tutaj pamiętać o pewnych zasadach, ważnych dla zachowania niepowtarzalności tego stylu. Jedynym kontrastem, jaki można tutaj zastosować jest biel z czerwienią, zaś używane kwiaty powinny być w barwach pastelowych. Nie zapominajmy również, że biedermeier pozbawiony jest wszelkich florystycznych dodatków.

Bukiet biedermeierowski wykonuje się symetrycznie i regularnie na planie koła. Kwiaty układa się ciasno, okółkami, nadając bukietowi kształt półkolisty lub piramidalny. Gotowy bukiet umieszcza się w kryzie z różnych materiałów np. z tiulu lub z koronki.

Cechy bukietu biedermeierowskiego:

- Kształt okrągły, kwiaty z miejsca wiązania rozchylone na wszystkie strony,

- Układ musi zachowywać regularne odstępy pomiędzy poszczególnymi kwiatami,

- Wielkość kwiatów zbliżona w całym bukiecie lub też kwiaty duże w środkowej części, a średniej wielkości równomiernie rozłożone wokół środkowych,

- długość łodyg jednakowa w poszczególnych okółkach,

- rozmieszczenie barw i ich odcieni - równomierne przy zastosowaniu jednej barwy i harmoniczne przy zastosowaniu wielu barw,

- zieleń cięta - różne gatunki roślin o ozdobnych liściach,

- układ przestrzenny oparty na symetrii promienistej.

W bukietach typu biedermeier stosuje się często technikę drutowania w przypadku gdy mamy do czynienia z roślinami o cienkich, wiotkich i giętkich łodygach. Metoda ta pozwoli nam na zamocowanie roślin sztywno i pewnie w bukiecie. Aby porządnie zadrutować kwiat należy wbić drut pod kielich kwiatowy, a następnie okręcając go, owinąć całą łodygę. W przypadku roślin o grubych Łodygach zalecane jest użycie podwójnego drutu.

W bukietach tych popularna jest także technika watowania, która stosowana jest przy bukietach ślubnych. Należy zwilżyć w wodzie watę i owinąć nią końcówki łodyg kwiatów, po czym owinąć je ozdobną taśmą florystyczną. Teraz już można układać bukiet. W przypadku bukietów konstrukcyjnych należy zastosować technikę woskowania końcówek. Polega ona na zanurzeniu końcówek kwiatów, w płynnym, ciepłym wosku. Zabezpiecza to roślinę przed utratą wody.

Bukiet biedermeierowski jest to wyrafinowany bukiet i robi się go tylko i wyłącznie na specjalne okazje trzeba więc zlecić jego wykonanie z odpowiednim wyprzedzeniem. Uważany za kwintesencję kobiecości jest on jednym z najchętniej wybieranych wiązanek przez Panny Młode.

Bibliografia

1. Kukuła Dominika: Układanie kwiatów. Florystyka dla każdego. 2009. ISBN

9788361744139

2. Materiały wykorzystane z następujących stron internetowych:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Bukiet_(dekoracja)

http://www.florystyka.republika.pl/Wiazanki.htm

3. Nizińska Anna: ABC Florystyki. 2008. ISBN 978-83-89211-19-4

---