28. Wypadnięcie dysku - szkic oraz podaj skutki kliniczne.

Mianem dyskopatii określa się schorzenie krążka międzykręgowego. Stanowi on naturalną podkładkę między kręgami. Składa się z części obwodowej, zwanej pierścieniem włóknistym oraz z centralnie położonego elastycznego materiału zwanego dyskiem. W przypadku dyskopatii dochodzi do pęknięcia pierścienia włóknistego, zaś materiał dyskowy, pod wpływem działających na niego sił, ulega przemieszczeniu.

Przemieszczenie to odbywa się najczęściej ku tyłowi, w kierunku kanału kręgowego, powodując ucisk korzenia nerwowego. Dochodzi do tzw. konfliktu dyskowo-korzeniowego. Stąd bardzo często chorzy mają bóle promieniujące do kończyny dolnej. Potocznie stan ten określa się jako: korzonki, rwa kulszowa, lumbago, ischiasz, itp. Są to synonimy tego samego problemu. Stopień przemieszczenia się dysku może być różny, od niewielkiej ,,wypukliny”, przez przepuklinę, aż do całkowitego wypadnięcia dysku poza obręb krążka międzykręgowego. W dyskopatii początkowo prowadzi się kompleksowe leczenie zachowawcze(leki, fizykoterapia, ćwiczenia, itp.) Przypadki, w których nie uzyskuje się poprawy, wymagają ponownego badania, wraz z badaniem radiologicznym i rezonansem magnetycznym kręgosłupa. Na tym etapie doświadczony lekarz podejmuje decyzję o sposobie dalszego leczenia i o ewentualnym zabiegu operacyjnym.

29. Współczesne metody rekonstrukcji krążka międzykręgowego - środki techniczne

Prawidłowe zaprojektowanie implantu krążka międzykręgowego wymaga odtworzenia geometrii segmentu kręgosłupa, w szczególności topologii powierzchni kręgów. Jest to możliwe przy zastosowaniu tomografii komputerowej i komputerowych technik wspomagających projektowanie oraz analizy inżynierskie.

Komputerowe modelowanie i analizy z użyciem parametrów geometrycznych i materiałowych umożliwiają określenie sztywności trzonów kręgowych przed i po zabiegu wertebroplastyki. Wyniki uzyskane z analiz wytrzymałościowych umożliwiają obiektywną ocenę zabiegu wertebroplastyki, poprzez charakterystyki sztywnościowe.

Korzystając z otrzymanych charakterystyk istnieje możliwość oceny wpływu podanego cementu na zachowanie się trzoną kręgowego. Dzięki temu może być podjęta próba oszacowania sztywności kręgu po wykonaniu zabiegu wertebroplastyki w zależności od ilości podanego cementu. Rezultaty uzyskane w trakcie przeprowadzonej analizy mogą zobiektywizować ocenę skuteczności wertebroplastyki przezskórnej.

30.Opisz i naszkicuj metodę Haringtona stabilizacji kręgosłupa.

Prawdziwą rewolucją okazało się wprowadzenie przez Harringtona instrumentarium składającego się z pręta i haków do wykonywania wewnętrznej korekcji i stabilizacji skoliozy. W 1962 r. Opisywał on zastosowanie dystrakcyjnych prętów do leczenia skoliozy. Haki dystrakcyjnych prętów były mocowane najczęściej do wyrostków poprzecznych. Można je było stosować nawet w okolicy krzyżowej. Od tego czasu prowadzono wiele adaptacji prętów np. haki Moe stosowane do wytworzenia prawidłowej lordozy lędźwiowej. Do unieruchomienia mocowanych haków zastosowano drut Wisconsin przeprowadzony przez nawiercone otwory w wyrostkach kolczastych. Hak do prętów Harringtona zwykle są wprowadzane pod łuk kręgu przynajmniej dwa poziomy powyżej i dwa poziomy poniżej miejsca urazu. Należy jednak pamiętać, że samo wprowadzenie haków również może doprowadzić do stenozy kanału kręgowego (Stenoza kręgosłupa to zwężenia kanału kręgowego, które jest zwykle spowodowane przemieszczeniem elementów kostnych lub miękkich do światła kanału, choć zwykle obydwa elementy biorą jednocześnie udział) i dlatego trzeba dobrać właściwe haki oraz usunąć tkanki miękkie pomiędzy oponą i łukiem. System Harringtona bardzo dobrze zdaje egzamin w urazach środkowego i dolnego odcinka piersiowego oraz lędźwiowego. W odcinku szyjnym jest on mało przydatny.

---