kololololo, Ochrona lasu

LAS, CHOROBY, OCHRONA…

Definicje:

Higiena lasu - całokształt działań zmierzających do utrzymania korzystnego stanu zdrowotnego lasu przez stworzenie warunków umożliwiających jego prawidłowy rozwój.

Praktyczne wskazania higieny lasu realizowane są m.in. przez:

- dobór gatunków lasotwórczych dostosowanych do określonych warunków siedliskowych

- używanie wysokowartościowego materiału sadzeniowego

- usuwanie podczas czyszczeń i trzebieży drzew chorych o zasiedlonych przez szkodniki wtórne

- stosowanie bezpiecznych technologii w ochronie, hodowli i użytkowaniu lasu.

Stan sanitarny drzewostanu - aktualny poziom higieny lasu, określany występowaniem w lesie drzew zamierających i martwych (posusz czynny, jałowy, złomy, wywroty) w wyniku działania czynników biotycznych, abiotycznych i antropogenicznych, w tym również w wyniku błędów popełnianych przy wykonywaniu czynności gospodarczych.

Stan zdrowotny drzewostanu - stopień naturalnej (biologicznej) odporności, będący wypadkową działania licznych czynników zewnętrznych (środowiskowe) i wewnętrznych (genetyczne), np. pochodzenia nasion, składu gatunkowego, wieku i struktury drzewostanu, zasobności gleby, stosunków wodnych, warunków klimatycznych, poziomu skażeń przemysłowych, żeru owadów, chorób grzybowych i innych. W praktyce leśnej do oceny stanu zdrowotnego przyjmuje się 4 stopnie:

- drzewa zdrowe

- drzewa osłabione

- drzewa silnie osłabione

- drzewa obumierające

lub wskaźnik ubytku aparatu asymilacyjnego - defoliacja.

Stan zagrożenia - aktualna sytuacja w lesie obrazująca liczebność, obraz występowania i tendencje rozwojowe szkodników i chorób.

Dlaczego sośnina na gruntach porolnych umarła?
Zamieranie sosny 30 letniej w latach 80-tych + zamieranie dębu

Metody ochrony lasu:

Hylotechniczne - polegają na uwzględnianiu postulatów ochrony lasu w hodowli, użytkowaniu i urządzaniu lasu, mających na celu zwiększenie odporności drzew i drzewostanów na choroby i szkodniki

Biologiczne - polegają na wykorzystaniu jednych żywych organizmów do redukcji liczebności innych, np. szkodliwych owadów i chorobotwórczych grzybów. Metody te wykorzystują związki antagonistyczne w układach: parazytoid - żywiciel, drapieżca - ofiara, drobnoustrój chorobotwórczy - organizm żywicielski

Biotechniczne - polegają na wykorzystaniu w sztucznych lub naturalnych pułapkach syntetycznych związków chemicznych występujących w środowisku i wpływających na owady, jak np. feromony, kairomony, repelenty, itp.

Chemiczne - polegają na redukcji liczebności populacji szkodliwych owadów przy użyciu owadobójczych. W stosunku do chorób - użycia środków grzybobójczych w celu dezynfekcji gleby w szkółkach, dezynfekcji podłoży i substratów, zaprawiania nasion , ochrony ran drzew, profilaktycznego lub ratowniczego opryskiwania wschodów oraz aparatu asymilacyjnego siewek i sadzonek

Ogniskowo-kompleksowa - wieloelementowy, otwarty i wzbogacony w miarę postępu wiedzy systemu działania, zmierzający do możliwie największego osiągalnego przyrodniczo i uzasadnionego ekonomicznie podnoszenia zdolności do samoregulacji stosunków ilościowych w biocenozach lasów zagospodarowanych, realizowany przez organizowanie układów sił oporu środowiska (m.in. protegowanie naturalnych wrogów szkodliwych owadów, np. parazytoidów i drapieżców)

Integrowana - polega na połączeniu wszystkich metod i sposobów ochrony lasu w celu zminimalizowania ryzyka strat, zarówno ekologicznych, jak i ekonomicznych. Stosowane zabiegi nie mają na celu zniszczenia populacji szkodliwych organizmów, lecz niedopuszczenie do jej nadmiernego rozrodu. Osiąga się to przez modyfikację środowiska w kierunku zmian niekorzystnych dla sprawców szkód, a korzystnych dla ich wrogów naturalnych (parazytoidów, drapieżców). Modyfikując środowisko, należy w pełni wykorzystać możliwości różnych metod i technik, nie powodując niekorzystnych zmian w ekosystemie

Spiralny, łańcuchowy, cybernetyczny i wielo czynnikowy model choroby lasu:

Model choroby spiralnej - koncepcja dzieli czynniki chorobowe na 3 kategorie:

A - czynniki predyspozycyjne - niedostosowanie składów gatunkowych do siedliska, warunki klimatyczne, immisje przemysłowe, niewłaściwe zabiegi hodowlane, itp.

B - czynniki inicjujące - defoliacje owadzie, gwałtowna susza, niskie temperatury, śnieg, itp.

C - czynniki współuczestniczące - grzyby patogeniczne, szkodniki wtórne, inne czynniki biotyczne. Spiralny model choroby wyjaśnia zjawiska na poziomie ponadorganizmalnym, które prowadzą do uszkodzeń lub zamierania populacji albo zbiorowisk.

Model choroby łańcuchowej - opisuje procesy z zakresu hylopatologii w postaci sekwencji przyczyn i skutków, które można zidentyfikować i oddzielnie analizować dla modelu lasu normalnego. Model łączy abiotyczne i biotyczne czynniki szkodotwórcze i porządkuje procesy patologiczne. Umożliwia tym samym interwencje gospodarcze i ochronne.

Model cybernetyczny choroby - wszystkie systemy żywe poddane działaniu niekorzystnych czynników zewnętrznych charakteryzują się zdolnością powracania do stanu sprzed zakłócenia. Zapewniają to procesy regulacji na poziomie organizmu, utrzymywanie stałego środowiska wewnętrznego mimo zmian zewnętrznych (np. niedopuszczenie do przesuszenia tkanki liścia w wyniku regulacji transpiracji lub odrzucenie infekcji przez odizolowanie patogena od tkanki gospodarza).

Na wyższych poziomach, np. poziomie populacji, wyraża się to regulacją rozrodczości lub śmiertelności.

Sukcesja jest również wyrazem regulacji na poziomie biocenotycznym, która umożliwia odbudowę systemu po jego uszkodzeniu.

Najogólniej - procesy regulacji pozwalają utrzymywać zrównoważony przepływ energomaterii między składnikami systemu i między systemami.

Model choroby spowodowany różnymi czynnikami (teoria strasu GAS) - stres rozumiany jest jako stan systemu biologicznego spowodowany stałym napięciem, wynikającym z przeciwstawiania się niekorzystnym czynnikom zewnętrznym.

Oddziaływanie czynników zewnętrznych odczytywane jest jako wyzwanie systemu do adaptacji do zaistniałego zakłócenia.

W tym rozumieniu stres jest immanentnym składnikiem adaptacji i przetrwania, tzn. ważnym elementem strategii każdego żywego organizmu.

Model spiralny i model łańcuchowy choroby lasu - jakie różnice - opisane w pytaniu 5

Model choroby łańcuchowej nie wystarczył do wyjaśnienia chorób wieloczynnikowych.

Metoda ogniskowo - kompleksowa (opisz szczegółowo) - opracowanie w pytaniu 5
Mezo-, makro- i mikrobiologiczne metody ochrony lasu
Gatunki roślin w metodzie O-K

Definicje:

- Czynniki abiotyczne - zespół fizykochemicznych czynników środowiska: temperatura, światło, woda, gleba, powietrze, itp.

- Czynniki biotyczne - rośliny, zwierzęta, grzyby i mikroorganizmy wpływające bezpośrednio na rozwój poszczególnych osobników lub ich zespołów, a także na środowisko

- Czynniki antropogeniczne - elementy działalności człowieka wpływające na środowisko leśne, a zwłaszcza przemysłowe zanieczyszczenie powietrza, obniżenie poziomu wód gruntowych, zabiegi techniczno - gospodarcze (rębnia zupełna, mechaniczna uprawa gleby na zrębie), turystyczna penetracja terenów leśnych

- Ochrona lasu - przedmiotem zainteresowań jest uszkodzenie drzewostanu/drzew przez szkodliwe czynniki, przyczynami ich występowania i sposobami ich zapobiegania.

WIATR, MRÓZ, PRZYMROZKI, ZMROZOWISKA…

Rodzaje szkód od mrozu

1 śmierć niektórych gatunków - szczególnie wrażliwa jest Jd, oraz gatunki obce takie jak Orzech i Dąb czerwony

2 obumieranie miazgi

3 odpadanie kory

4 na pniach o cienkiej korze (Bk, GB, Jd) przy wahaniach temperatury powstają zabitki - duże uszkodzenia nie zarastają i ułatwiają infekcję

5 pęknięcia i listwy mrozowe (powstają od strony nasłonecznionej i wiosną się zamykają - zapobieganie wprowadzaniem podszytów i podrostów)

6 opadzina mrozowa

7 twardziel mrozowa

Rodzaje szkód od wiatru:

Szkody o charakterze chronicznym:

- wywiewanie ścioły

- nadmierne wysuszanie gleby

- karłowacenie drzew

- kaleczenie podczas obijania

- skręcanie włókien

- mimośrodowość

- potęgują szkody od mrozu

- nadmierną transpirację

- powstawanie wydm

Szkody o charakterze gwałtownym:

- wiatrołomy

- wiatrowały

- łamanie wierzchołków

- łamanie gałęzi

- trwałe przegięcia drzew

- naderwanie systemu korzeniowego

- utrata liści i igieł

- wewnętrzne spękania drzew

Rozmiar szkód od wiatru zależy od:

- rodzaju wiaru

- prędkości wiatru

- rzeźby terenu

- siedliska

- zwarcia

- wieku

- sposobu zagospodarowania

- składu gatunkowego drzewostanu

Zapobieganie szkodom od wiatru:

- silne zwarcie

- wykładanie dna lasu chrustem

- zakładanie żywopłotów

Wiatry chroniczne i gwałtowny - różnice, co powodują - opisane w pytaniu 12
Co to jest gołomróz - Zamarzanie pokrywy glebowej (???)

Co to są zmrozowiska, działania w celu uniknięcia zmrozowisk

Przyczyny:

- ukształtowanie terenu

- gęste gniazda w drzewostanach z obfitym podszytem

Zapobieganie:

- dobór odpowiednich gatunków drzew oraz lokalnych ras

- sadzić dorodne sadzonki na kopczykach, rabatach, itd.

- żywopłoty

Ochrona siewek w szkółkach przed: wiatrem, przymrozkami, gołomrozem

Zapobieganie:

- ocieplenie za pomocą kratownic, ścioły

- zraszanie ochronne

- silne podlewanie wodą

- po przymrozku podlewanie roztworem 0,5 - 1,0% siarczanu potasu lub amonu

- zadymianie

- piana białkowa 30mm do 8% przez 2 dni

- dobór odpowiednich gatunków drzew oraz lokalnych ras

- sadzić dorodne sadzonki na kopczykach, rabatach, itd.

- żywopłoty

Zgorzel siewek

- wysypywanie w międzyrzędy piasku lub trocin

- osłanianie kratownicami

- podlewanie wodą

Gołomróz, przymrozki późne - działanie na szkółce - zwalczanie (przymrozki radiacyjne i adwekcyjne) - odpowiedź w pyt. 16

Wczesne - występują we wrześniu i październiku. Powodują przedwczesny opad liści - wpływa na przyrost i owocowanie w przyszłym roku. Uszkadzane są drzewa introdukowane.

Późne - występują w maju i czerwcu. Zabijają młode liście, pędy, pączki i kwiaty. Szkodom sprzyjają południowe i zachodnie stoki (drzewa szybciej ruszają), wiek upraw, na terenach podmokłych i w zagłębieniach.

Wpływ zadymienia za szkółkach na przymrozki adwekcyjne i radiacyjne - odpowiedź w pytaniach 16 i 17

Okiść - charakterystyka (jak powstaje, jakie gatunki, jak jej zapobiegamy)

Gruba warstwa ciężkiego (mokrego) śniegu na gałęziach drzew i krzewów.

Skutki:

- łamanie gałęzi, a nawet całych drzew (zwłaszcza o szerokich konarach)

- może spowodować duże szkody zwłaszcza w nie pielęgnowanych młodnikach oraz w górach w jednogatunkowych drzewostanach obcego (nizinnego) pochodzenia

Zapobieganie:

- dbanie o właściwy skład gatunkowy drzewostanu

- zakładanie drzewostanów mieszaych

- czyszczenia i trzebieże

Iglaste:

- So zwycz., So cz., Jd, Św

+ Md, limba, S owej.

Liściaste:

- Db, Js, Jw, Lp, Bk, GB

+ To, Wrz

Odporność zależy od:

- gatunku, rasy i pochodzenia

- wieku

- zwarcia

- siedliska

- sposobu zagospodarowania

Od czego zależy wrażliwość na mrozy:

- gatunku

- ekotypu

Śnieg

Oddziaływanie korzystne:

- chroni młode drzewka przez zamarznięciem

- chroni siewki przed gołomrozem

- przyczynia się do wzrostu wilgoci

- ułatwia zrywkę, zmniejsza straty w nalotach

Oddziaływanie szkodliwe:

- w okresie wiosennym wymarzanie rozwijających się pędów

- w górach szablasty pokrój drzew

POŻARY

Typy pożarów, wielkości

Rodzaje pożarów:

- powierzchniowe (torfowo - murszowe, ziemne)

- pokrywy gleby

- całkowite drzewostanu

- pojedynczego drzewa

Wielkości pożarów lasu:

	Powierzchnia lasu (ha)	%
Ugaszone w zarodku	< 0,05	13
Małe	0,05 - 1,00	63
Duże	1,00 - 10,00	22
Bardzo duże	> 100,00

Pas typu A

Najprostsze w wykonaniu - pasy przy drodze o szerokości 50m.

Pas typu B

Pas 50m od drogi, z tym, że na początku wąski pas 2 - 5m i rów 2m szerokości.

Pas typu C - charakterystyka

Pas krzyżowy z przecinającymi się pasami długości 20 - 50m (w tym szerokość krzyża = 5m) i szerokości 10 - 15m. Szerokość drogi 2m.

Gatunki wysadzane na pasach przeciwpożarowych

Brzoza brodawkowata Karagana syberyjska

Olsza szara Wierzba kaspijska

Olsza czarna Wierzba piaskowa

Dąb czerwony Róża fałdzistolistna

Robinia akacjowa Róża dzika

Jarząb pospolity

Ekologiczne nastepstwa pożarów:

- wzrost zagrożenia ze strony foliofagów (pożary przyziemne)

- masowy pojaw owadów kambio- i ksylofagów np. w drzewostanach sosnowych: Przypłaszczek granatek, Cetyniec większy, Tycz cieśla

- masowy objaw szkodliwych owadów w uprawach założonych na terenach popożarowych np. w sosnowych: Szeliniak sosnowy, Zmienniki, Sieciech niegłębek

- pojaw specyficznych zbiorowisk grzybów - Przyczepka falista, Łuskwiak wypaleniskowy, garstnica wypaleniskowa

- zniszczenie grzybów mikoryzowych

- zniszczenie innych mikroorganizmów w glebie i fauny glebowej

- wzrost konkurencji roślinności trawiastej dla wysadzanych gatunków drzew

- wzrost zagrożenia ze strony zwierzyny

- zmiany siedliskowe - wahania zmiany warunków klimatycznych temperatury, wzmożona turbulencja powietrza, nadmierne naświetlenie, zmiany stosunków wodnych, zmiany pH gleby, wymywanie składników pokarmowych z powierzchniowych warstw gleby

Konsekwencje:

- olbrzymie problemy z odtworzeniem życia biologicznego leśnego ekosystemu

- konieczność stałej ingerencji w rozwój odtwarzanych ekosystemów

- zwiększone nakłady na odnowienie, pielęgnację i ochronę przyszłych drzewostanów

Jak określić stopień zagrożenie pożarowego
Przepływ informacji przy pożarach
Sposoby prognozowania zagrożenia pożarowego

Czynniki kształtujące zagrożenie pożarowe

- możliwość pojawienia się zarzewia ognia zdolnego do zapalenia pokrywy gleby

- rodzaj i charakter materiałów znajdujących się w miejscach pojawienia się zarzewia ognia, ich ilość i rozmieszczenie na powierzchniach leśnych

- warunki meteorologiczne, determinujące wilgotność gleby i innych materiałów znajdujących się w lesie oraz powietrzu, a przez to decydujące o możliwości palenia się lasu.

O występowaniu czynników kształtujących zagrożenie pożarowe decydują:

- pora roku (zaleganie pokrywy śnieżnej

- wiek i skład gatunkowy drzewostanu i rodzaj pokrywy gleby

- intensywność zabiegów gospodarczych i sposób użytkowania drzewostanów

- sieć dróg komunikacyjnych i nasilenie ruchu na drogach i liniach kolejowych

- atrakcyjność turystyczna i obfitość płodów runa leśnego

- rozmieszczenie zakładów przemysłowych i osad ludzkich wśród lasów

KWAŚNE DESZCZE

Kwaśne deszcze - powstawanie:

Opady atmosferyczne, o odczynie kwaśnym; zawierają kwasy wytworzone w reakcji wody z pochłoniętymi z powietrza gazami, takimi jak: dwutlenek siarki, tlenki azotu, siarkowodór, chlorowodór, wyemitowanymi do atmosfery w procesach spalania paliw, produkcji przemysłowej, wybuchów wulkanów, wyładowań atmosferycznych i innych czynników naturalnych.

Wpływ kwaśnych deszczy na las - wpływ na glebę, aparat asymilacyjny (jak zmienia się oddziaływanie jonów…)

Rośliny:

Oddziaływanie zanieczyszczeń może być zarówno bezpośrednie, jak i pośrednie. To pierwsze, w przypadku drzew, uwidacznia się w postaci uszkodzeń igieł i liści. Wewnątrz nich uszkadzane są różne błony, co może spowodować zakłócenie w systemie odżywiania i w bilansie wodnym.

Gleba:

Zmniejsza się wówczas dostępność substancji odżywczych przy jednoczesnym zwiększeniu zawartości szkodliwych dla drzew metali rozpuszczonych w roztworze glebowym, jak np. aluminium (uwalnianych np. z blokujących je nierozpuszczalnych związków wapnia). Powoduje to uszkodzenie korzeni i zabicie flory grzybów mikoryzowych, co prowadzi do tego, że rośliny nie mogą pobrać wystarczających ilości pożywienia i zmienia się odczyn gleby. Ponadto zmniejsza się odporność roślin na choroby i owady. Tak osłabione drzewo atakują owady lub pasożytnicze grzyby niszcząc doszczętnie drzewo. Podobnie dzieje się z innymi roślinami.

Kwaśne deszcze 4 - 5 pH
- Powodują nekrozy, kwaśne rosy zmywanie ?wosków? z tkanek liścia, uszkodzenia aparatów szparkowych, blokowanie magnezu w chlorofilu, ozon - tworzenie się węglowodanów i przedostanie się do atmosfery, jest on fotoutleniaczem powodując zamieranie tkanek roślin, nadmiar węglowodoru - nagły wzrost ozonu, ujemny wpływ na mikroorganizmy glebowe.

- Mechanizmy zanieczyszczeń negatywnie oddziaływujących na las:

1) Zanieczyszczenia powietrza:

metale - wymywanie metali Ca²⁺, Mg²⁺ - zakwaszenie gleby
CO₂, NO_x - kwaśny opad - zakwaszenie gleby, ujemny pływ na mikoryzy, bezpośrednie uszkodzenie igieł i liści - wzmożone parowanie…
Węglowodory NO_x - Ozon - bezpośrednie uszkodzenie igieł i liści

2) Mechanizmy:

Susza - wzmożone parowanie, obniżenie poziomu wód gruntowych

Wiatr - wzmożone parowanie

3) Skutki:

Wierzchołek - obumarła część

Korona - osłabiona, przerzedzona

Niżej - zmniejszenie odporności

Gleba - zakwaszenie

Korzenie - uszkodzenie

- Zmiany w glebie spowodowane kwaśnymi deszczami:

Kiedy jony wodorowe H⁺ dostają się do gleby, mogą one wypierać jony metali i same wiązać się z cząsteczkami gleby dopóki jony metali są w glebie, wodą dobrze chronioną przed zakwaszeniem.

- Procesy buforowe - wymiana jonowa między systemem korzeniowym, a systemem glebowym. System korzeniowy wydala H⁺ do gleby, a pobiera - rośliny narażają glebę na zakwaszenie. W procesach buforowych bierze udział glin i kadm, jeśli nie ma pierwiastków odżywczych i wartościowych to roślina pobiera kadm i glin - toksyczne metale i uszkadza się.

- Opad kwaśnego deszczu - wymycie pierwiastków ?biogennych? z gleby przez rośliny - zakwaszenie gleby

Jakie reakcje zachodzą w igliwiu pod wpływem kwaśnych deszczy

PTAKI, BUDKI

Budki lęgowe - wymiary, jakie ptaki gniazdują, ile ich zakładamy, jak i gdzie

Typ budki lęgowej	Średnica otworu wlotowego	Gatunki zasiedlające
A1	27mm	Sikorki (bez bogatki)
A	33mm	Sikorki, Kowalik, Pełzacz, Krętogłów, Muchołówka żałobna, Pleszka ogrodowa
B	47mm	Szpak, Krętogłów, Kowalik, Muchołówka żałobna, Pleszka ogrodowa, Sikorka bogatka, Dzięcioły
D	85mm	Dudek, Krętogłów, Kowalik, Muchołówka żałobna, Pleszka ogrodowa, Sikorka bogatka
Półotwarta	-	Muchołówka szara, Kopciuszek, Pleszka siwa, Pełzacz, Rudzik

W jakim miejscu na drzewie jaki ptak "żeruje"

Strefa powietrzna:

Lelek, Kozodój, Jerzyk, Jaskółki

Strefa przykoronkowa:

Muchołówki, Pleszki - Zwójka zieloneczka

Strefa gałązek:

Sikory, Mysikrólik - Brudnica mniszka

Strefa konarów:

Kukułka, Wilga, Kraska, Drozdy

Strefa pni:

Dzięcioły, Kowalik, Pełzacz - Brudnica mniszka, Zwójka zieloneczka

Strefa krzewów:

Dzierzby, Słowik

Strefa przyziemna:

Kawka, Dudek, Kos

Gniazda zakładane na ziemi - owadożerne:

- Piecuszek - 40 - 50m (promienie terytorium)

- Trznadel - 50m

- Świstunka - 60 - 80m

- Rudzik - 80m

- Świergotek drzewny - 100 - 120m

- Skowronek borowy - kilkaset metrów

Gniazda zakładane na krzewach - owadożerne:

- Pokrzewka ogrodowa, czarołbista, jarzębata - do 50m

- Pierwiosnek - do 50m

- Strzyżyk - 200 - 300m

Gniazda zakładane na drzewach - owadożerne:

- Dzwoniec - 30 - 40m

- Zięba - 40 - 60m

- Drozd śpiewak - 60 - 80m

- Dzierzba gąsiorek - do 100m

- Kos - 100 - 120m

- Wilga - do 300m

- Srokosz - ponad 1000m

Gniazda półodkryte - owadożerne:

- Muchołówka szara - 50m

- Muchówka mała - 50m

- Pełzacz leśny - 120 -150m

Gniazda w dziuplach i skrzynkach lęgowych - owadożerne:

- Sikorka bogatka - 30 - 50m

- Muchołówka żałobna - 40 - 50m

- Sikorka modra, uboga - 50 - 60m

- Sikorka czarnogłówka - 70 - 80

- Sikorka sosnówka - 80 - 90m

- Pleszka - do 100m

- Sikora czubatka - od 100m

- Dudek - 100 - 150m

- Kowalik - 150m

- Krętogłów - 200m

- Dzięcioł mały - 200 - 250m

- Dzięcioł czarny - 500 - 1500m

- Szpak - nie przestrzega

- Mazurek

- Dzięcioł zielony, duży, średni - w rozproszeniu

Ptaki: Sikorki bogatka i modra, Muchołówka żałobna

Zjadają: Sówkowate, Miernikowcowate, Zwójkowate, Omacnicowate, Motyle i wiele innych owadów, pajęczaki, wije, skąposzczety

ZWIERZYNA, OWADY

Chemiczne metody ochrony przed zwierzyną /repelenty/

Szkody od zwierzyny:

- zgryzanie

- spałowanie

- czemchanie

- wydeptywanie

Mechaniczne metody ochrony przed zwierzyną

- płoty

- ogrodzenia elektryzujące

- potykacze

- urządzenia odstraszające zwierzynę (optyczne i akustyczne)

Przed zgryzaniem:

- pakuły

- osłonki, tuby (tekpolowe)

- rosochy

- wełna

Przed spałowaniem:

- rysakowanie

- ochraniacze plastikowe

- za pomocą żywych gałęzi

Przed osmykiwaniem:

- palikowanie

- osłonki plastikowe

Biologiczne metody ochrony przed: owadami, gryzoniami, zwierzyną

Zabiegi oddziałujące bezpośrednio na zwierzynę:

- zachowanie równowagi (pojemności łowisk) - 1 jeleń = 2 daniele = 2 jelenie sika = 2 muflony = 5 saren = 0,3 łosia = 0,5 żubra

- poprawa naturalnych warunków wyżywienia - odświeżanie pługami wrzosowisk, borowisk, poetka żerowe, zakładanie pasów zaporowych (wierzba, bez czarny, jarzębina, żarnowiec, łubin, leszczyna), utrzymywanie gatunków ogryzowych w drzewostanach

- racjonalne dokarmianie zwierzyny - wykładanie drzew do spałowania i zgryzania

- zakładanie wodopojów

- zakładanie lizawek i solnisk

- zapewnienie spokoju w łowiskach

Różnica między feromonami agregacyjnymi i płciowymi
Co to są kairomony i feromony agregacyjne i płciowe - na co je stosujemy, do czego służą, na jakie gatunki, na jaką płeć + przykłady nazw handlowych

Kairomon - substancja semiochemiczna wydzielana mimowolnie przez organizm niosąca sygnał neutralny lub niekorzystny dla nadawcy, a korzystny dla odbiorcy.

Feromon - skomplikowane mieszaniny wielu różnych substancji chemicznych, często z jednym dominującym składnikiem, znacznie rzadziej są to jednoskładnikowe substancje chemiczne. Naturalne feromony produkowane przez zwierzęta i rośliny, wydzielane na zewnątrz organizmu służą do komunikacji np. feromony agregacyjne, do przywabiania osobników płci przeciwnej (feromony płciowe) lub do zwalczania konkurencji ze strony zbyt licznej populacji własnego gatunku lub obcych (feromony antagonistyczne).

Pestycydy - podział, jakie zastosowanie, nazwy, co to jest, do czego służy i kiedy stosujemy

Pestycydy nieorganiczne:

- Fungicydy (zasadowy chlorek miedzi, siarka, i in.)

- Herbicydy (chloran sodu i in.)

- Insektycydy (arsenowe - zieleń paryska, arsenian ołowiu, fluorkowe - kryolit, fluorek sodu i in.)

Pestycydy organiczne:

- Chlororganiczne

- Fosforoorganiczne

- Karbaminiany

- Pyretroidy

- Herbicydy

- Fungicydy

- Zoocydy

- Bakteriocydy

- Regulatory wzrostu, defolianty, defloranty, desykanty

Pestycydy naturalne - preparaty owadobójcze oparte na wyciągach z liści tytoniu i innych roślin. Obecnie nie są dopuszczone do obrotu ze względów toksykologicznych.

- rotenoidy

- pyretroidy

- nikotyna

- karbaminiany

Susza fizjologiczna

Okres, w którym roślina nie może pobierać wody z otoczenia, mimo iż woda tam występuje. Powodem tego może być zbyt niska temperatura powietrza, zbyt duże zasolenie gleby lub też jej zbyt małe napowietrzenie (zbyt mało tlenu). Susza fizjologiczna występuje najczęściej późną jesienią, zimą i wczesną wiosną. Niektóre rośliny są odpowiednio przystosowane do radzenia sobie w czasie suszy - takie przystosowanie to kseromorfizm (ogół zmian morfologicznych i anatomicznych przystosowujących organizm do życia w warunkach suszy lub niskiej wilgotności)