Jerzy Szaniawski „Wybór dramatów” BN
Jerzy Szaniawski ( ur.10 lutego 1886, zm. 16 marca 1970) - polski dramaturg, felietonista i pisarz, członek Polskiej Akademii Literatury. Sławę przyniosła mu seria opowiadań o profesorze Tutce.
Szaniawski urodził się w Zegrzynku nad rzeką Narew, w rodzinie ziemiańskiej o inteligenckich korzeniach. Ojciec pisywał do "Przeglądu Tygodniowego", w domu bywali Maria Konopnicka, Klemens Junosza, Konrad Prószyński i Bolesław Wysłouch. Po ukończeniu warszawskiego gimnazjum Szaniawski zaczął studia przyrodnicze, wyjechał też do Lozanny, by uczyć się w Instytucie Rolniczym. Później wrócił do rodzinnego majątku; unikał kontaktu z ludźmi, był niechętny artystycznej śmietance Warszawy.
Debiutował w 1912 na łamach "Kuriera Warszawskiego". Pięć lat później jego sztuka Murzyn została wystawiona na deskach Teatru Polskiego. Po sukcesie przedstawienia z Ireną Solską w roli głównej Szaniawski stał się wziętym dramatopisarzem. W latach 20. napisał m.in. Lekkoducha, Ptaka, Papierowego kochanka; jego dramaty wystawiał m.in. teatr Reduta Juliusza Osterwy. W 1924 Szaniawski napisał swą jedyną powieść - Miłość i rzeczy poważne.
Lata 30. przyniosły Szaniawskiemu uznanie środowiska, szacunek m.in. Boya-Żeleńskiego oraz liczne nagrody literackie (które umożliwiły mu wybranie w 1933 do Polskiej Akademii Literatury). W jego dramatach grali Kazimierz Junosza - Stępowski i Mieczysław Frenkiel, wystawiano je także w teatrze radiowym, służyły jako scenariusze filmów.
Po wybuchu wojny Szaniawski przeniósł się z Zegrzynka do Warszawy, gdzie działał w ruchu oporu. W 1944 został aresztowany, po uwolnieniu wyjechał do Krakowa, gdzie opublikował Dwa teatry. Współpracował z prasą codzienną, pisząc cykl miniatur o profesorze Tutce. Odmówił jednak tworzenia w stylu realizmu socjalistycznego, skutkiem czego między 1949 a 1955 niewiele pisał. Sukcesy kolejnych dramatów - m.in. Łuczniczki i Dziewięciu lat nie zmieniły jego decyzji o usunięciu się w cień.
Od 1950 Szaniawski ponownie zamieszkał w Zegrzynku. W wieku 76 lat ożenił się z Wandą Szatkowską. Zmarł samotnie w 1970 w Warszawie.
Twórczość
Dramaty sceniczne
Murzyn (1917)
Papierowy kochanek (1920)
Ewa (1921)
Lekkoduch (1923)
Ptak (1923)
Fortepian (1932)
Kowal, pieniądze i gwiazdy (1948)
Chłopiec latający (1949)
Łuczniczka (1959)
Dziewięć lat (1960)
Sztuki radiowe
Inne formy i wydawnictwa
Miłość i rzeczy poważne (1924) - powieść
Profesor Tutka (1954)
Juliusz Osterwa (1956) - z J. Hennelową
W pobliżu teatru (1956) - wspomnienia
Dramaty zebrane (1958)
Profesor Tutka. Nowe opowiadania (1960)
Teatr Szaniawskiego
• Od pierwszych sztuk Szaniawskiego zorientowano się, że jego teatr to teatr swoisty, osobliwy, własny, oryginalny, do żadnego ze współczesnych z nim istniejących nie podobny. Posługiwał się konwencjonalną na pozór formą komedii, ale była to komedia o szczególnej tonacji, o przedziwnym nastroju i rozgrywająca się w niezwykłej i właściwej tylko sobie przestrzeni. Szaniawski zdawał się wyrażać środkami sztuki scenicznej jak gdyby własną, autorską filozofie życia - miała ona swoją formę i styl, po których można było poznać natychmiast teatr tego pisarza. Ale owa „forma” i „byt” wydawały się niemożliwe do pojęciowego uchwycenia i zdefiniowania.
• Szaniawski nie przedstawiał świata, lecz go konstruował, nie opisywał sytuacji, lecz tworzył ich modele, nie charakteryzował swoich bohaterów w całej ich psychologicznej złożoności, lecz szkicował postawy - był typowym kreacjonistą.
• Teatr Szaniawskiego to teatr przemilczeń i niedopowiedzeń, którego sensy i znaczenia sugerowane są jedynie najczęściej poprzez domysł i nastrój. Nastrój nieokreślonego marzenia, przeczucia i oczekiwania na cos więcej niż daje życie w swym potocznym przebiegu. Nastrój ten pogłębia i jak gdyby utrwala cieniutka, delikatna ironia, subtelny humor.
Interpretacje DRAMATÓW ↓
„PTAK”
To jakby poetycka baśń - przypowieść o odwiecznej tęsknocie ludzkiej, która potrafi się zagnieździć nawet w najbardziej niepozornych istotach ludzkich. Jest małe miasteczko, jak tyle innych na świecie - senne, pogrążone w martwocie, głucha, beznadziejna prowincja, w której nigdy nic się nie dzieje. Jest oczywiście burmistrz i SA rajcowie miejscy. Pilnują, aby właśnie nic się nie działo; każda zmiana byłaby naruszeniem tego bezpiecznego, oswojonego trwania, w którym dzień za dniem i noc za nocą toczą się ustalonym porządkiem, bez pospiechu, bez niespodzianek, z miła temu sennemu bezruchowi monotonią powtórzeń. Nie chce się nawet słuchać, że gdzie indziej na świecie jest podobno inaczej. Zbyteczne SA te wszystkie podejrzane wynalazki, których dawniej nie było, a byli „porządni lidzie i w ogóle było lepiej niż teraz”. Ale oto ten dzień, w którym podniosła się kurtyna i rozpoczyna się ów ciąg przedziwnych zdarzeń, jakie wkrótce nastąpią, staje się dla tych urzędowych strażników dniem fatalnym. Bulwersująca wiadomość, przyniesiona przez Radce Sebastiana, że wszyscy, których spotkał na mieście, wyrażali mu, czego przedtem nie było, „swoje niezadowolenie z istniejącego porządku rzeczy”, zasiała w myślach stetryczałych ojców miasteczka ziarenko niepokoju i najgorsze przeczucia. Czy tez pod powierzchnia pozornego porządku nie dojrzewają jakieś sprawy niewiadome i groźne?
Powszechne niezadowolenie nie wróży nic dobrego. Nie wróżą go te przyniesione relacje o jakichś niesłychanych tęsknotach i aspiracjach, które ni stąd ni zowąd zaczęły się podobno ujawniać, i to w „godzinach na tęsknoty nie przeznaczonych” u najbardziej statecznych i znających swe miejsce mieszkańców miasta. Miejski felczer, zamiast się zajmować swoją profesją, wziął się do twórczości dziejopisarskiej; aptekarz zamiast tłuc i mieszać swoje mikstury, oddaje się nawoływaniu do lepszej wydajności pracy, a jego szanowna małżonka - aptekarzowa „zamiast pilnować ogniska domowego”, poczuła się niespodziewanie artystką i studiuje zagadnienia kolorystyczne; stary lekarz zamiast zająć się pacjentami, daje wyraz swoim pozaprofesjonalnym i „wyższym” potrzebom duchowym, chodząc „do znajomych dzieci grac w lateryjkę”. Pojawił się też, nie wiadomo jakim sposobem, na spokojnym bruku miasteczka jakiś nikomu nieznany młody frant z szerokiego świata i rozpowiada dookoła, że to czcigodne miasto to w istocie „zapadła dziura”, „dziura dziur”, która najlepiej należałoby wysadzić w powietrze. I na koniec - t już szczyt tego dnia feralnego - ten „ptak”. Jaki ptak? Ptak z wielkiego „czerwonego afisza”. Ktoś rozlepił te afisze po całym mieście. Afisz tez zapowiada, że jutro, po 12 w południe, po niedzielnym nabożeństwie, gdy z ratuszowej wieży zabrzmi jak zwykle hejnał, wyleci ku niebu „wielki złocisty ptak”. Wiadomość ta, przyniesiona przez magistrackiego ważnego, wprawiła czcigodnych mężów w stan konsternacji. Czy to naprawdę tylko ptak? Zwyczajny ptak? Taki sobie ptaszek; ptaszyna? Czy to nie czasem jaki „groźny figiel”? Czcigodny i zacny burmistrz, któremu - jak sam twierdzi zawsze o sobie - można wiele zarzucić, ale nikt mu „nie zarzuci braku bystrości”, zdaje się wyczuwać w tej tajemniczej zapowiedzi jakąś wyroczną godzinę. Czy ów ptak nie jest przypadkiem pierwszą jaskółką „nowego porządku rzeczy”? „Wysadzić miasto, a postawić nowe …” Czy to czasem nie zbliża się odwieczny moment odwiecznej walki młodych ze starymi? Bo oto pośród powszechnej konsternacji zebranych dwie istoty przyjęły nieoczekiwaną zapowiedź z zastanawiającym zaciekawieniem. Młody sekretarz magistracki, osobnik od dawna podejrzany na skutek ustawicznego wtrącania swych trzech groszy o jakichś tam istniejących na świecie rewelacyjnych innowacjach - piękna córka burmistrza, istota poetyczna, wywiedziona jak gdyby z romantycznej „ballady o burmistrzance”: „wielki złocisty ptak” - „mówi ze zdziwieniem, z zachwytem, marząco”, „w naszym spokojnym, starym mieście … narzaz … złoty ptak”. Tymczasem sprawca tego bulwersującego zamętu ukrywa się na wysokim poddaszu, gdzie zajmuje małą izdebkę ze swoim ptakiem owo niedzielne przedpołudnie zapukała do jego drzwi burmistrzanka. Rzecz niebywała, żeby „dziewica” przyprowadziła „do mieszkania samotnego studenta”. Przyprowadziła ją wiadomość, że wysoko na poddaszu mieszka student ubogi; przyszła aby go ostrzec, że władze wszystko już wiedzą, by pozyskać jego zaufanie. Bo przecież ten jego złoty ptak, to rzeczywiście żaden ptak, lecz na pewno sygnał i hasło. „Drwiąc z tego, co ludzie powiedzą, ze swym ogniwem w duszy” przychodzi do niego, aby stanąć przy nim iść razem w ten żar”.
Ubogi student, wcale nie jest ubogi, nie pisze wierszy, a ten jego ptak, który siedzi sobie na strychu za chwilę wypuszczony poleci, „dla zabawki”, nic więcej. Niebawem student powie burmistrzowi i delegacji miasta, by wybadać rzeczywiste intencje intruza, wichrzyciela odwiecznego porządku.” Chce pan zniszczyć istniejący porządek rzeczy”, „wzniecić pożar, lecz ten ptak, to cos więcej niż takie latające stworzenie. Więc po co go wypuszczać?
„ŻEGLARZ”
Jeśli „Ptak” jest bajką, dziejąca się w rzeczywistości całkowicie zmyślonej i groteskowej, „Żeglarz” jest sztuką, która mimo całej swej anegdotycznej fikcyjności dotyka bardziej konkretnie pewnych zjawisk i mechanizmów autentycznego życia, jest nieomal środkami sztuki teatralnej przedstawionym studium socjologicznym, jak powstają i utrwalają się w świadomości zbiorowej pewne mity społeczne. Jest jakieś miasto w jakimś kraju, nad jakimś morzem - konkretyzacja miejsca jest tu absolutnie zbyteczna i nieważna, ponieważ problem podjęty w tej komedii ma znaczenie uniwersalne. Miasto jest siedziba uniwersytetu i admiralicji, jak każde miasto portowe sprzyja aktywności ludzi obrotnych i śmiałych. Ma też, jak każde środowisko ambitne, swoich „wielkich ludzi” i swoja legendę. Tą legenda jest historia urodzonego w tym mieście bohaterskiego kapitana marynarki, który „nie chcąc oddać w ręce nieprzyjaciół podpalił statek i zginął” wraz z nim w odmętach morskich, mając zaledwie 25 lat. Zdarzyło się to przed 50 laty i oto miasto gotuje się właśnie do uświetnienia tej rocznicy. Rektor uniwersytetu, znakomity historyk, napisał z tej okazji olbrzymie dzieło o kapitanie Nucie, zamówiono tez pomnik u młodego, bardzo utalentowanego rzeźbiarza.
Kapitan Nut:
♠ piękny, młody człowiek o ujmującej aparycji i fizjonomii, ginący bohatersko na posterunku, z głowa dumnie podniesioną, z rozwianym włosem,
♠ romantyk, w którego krótkiej biografii znalazło się też miejsce na wielką miłość do kobiety niezwykłej, arystokratycznej, miłość poświadczoną najpiękniejszymi listami, jakie kiedykolwiek wymienione zostały pomiędzy kochankami.
Rektor uniwersytetu ma ucznia, bardzo zdolnego, z którego jest prawdziwie dumny, ale jednocześnie niezwykle, może aż zanadto dociekliwego, sceptycznego, podejrzliwego, nieufnego wobec wszelkich hipotez nie dających się sprawdzić, trochę jakby z przekory dążącego uparcie w każdej sprawie do sedna rzeczy. Niezależnie od mistrza zainteresował się i on postacią bohaterskiego kapitana, zniknęła nawet z horyzontu miasta na cały rok, aby szukać źródeł, dotrzeć do osób, które swego nuta jeszcze znały, rozwiązać wszystkie zagadki do końca. Wyniki poszukiwań i badan okazały się rewelacyjne i szokujące zarazem: rzeczywisty kapitan Nut okazał się zupełnie kimś innym od tej wyidealizowanej postaci, jaką uformowała legenda i idący za nią wiernie monografista. Nie było żadnej bitwy, żadnego zatonięcia okrętu, żadnego aktu bohaterstwa, a osobiste przymioty legendarnej osoby daleko odbiegały od jej romantycznego obrazu. Kapitan Nut był typowym, przeciętnym marynarzem, postury raczej nieciekawej, miłośnikiem wysokoprocentowych napojów alkoholowych, traktujący kobiety jako istoty z przyrodzonej swojej natury nie budzącej zaufanie i domagając się nawet, aby dla utrzymania ich w ryzach przetrzepać je od czasu do czasu. Aby rozwiać ostatecznie wszelkie w tym przedmiocie iluzje, legendarny bohater pojawia się w końcu na scenie. Okazuje się bowiem, że kapitan Nut wcale nie zginął, lecz wręcz przeciwnie, żyje i ma się świetnie, zmienił tylko nazwisko, zowie się obecnie Szmidt, bardzo pospolicie, cos jak polski Kowalski. Co więcej, jest on rodzonym dziadkiem owego sceptycznego młodzieńca, którego nieustępliwa dociekliwość doprowadziła do kompromitacji mitu, zanim nie zawalił się on ostatecznie przez zjawienie się autentycznego pierwowzoru.
Tak więc życie stworzyło problem: co należy począć w tak osobliwym położeniu, gdy zderzyły się w bezpośredniej konfrontacji prawda i kłamstwo. Kłamstwo zapewne piękne, wzniosłe, porywające, ale przecież kłamstwo. Lecz głowni promotorzy imprezy, którzy nic zresztą o istnieniu Nuta nie wiedzą, nawet gdyby wiedzieli, i tak raz rozpędzonej machiny przygotowań wstrzymać by nie zdołali. Już jest za późno. Całe miasto żyje już od wielu tygodni w gorączce oczekiwania. Kapitan Nut jest na ustach wszystkich. Poruszony został entuzjazm mieszkańców, zmobilizowane zostały wszystka młodzież, szkoły, organizacje, związki, orkiestry, chóry i straż pożarna. Sfery kupieckie liczą na olbrzymi zjazd gości i na zwielokrotnione dochody, wydawcy spodziewają się krociowych wpływów ze sprzedaży popularnej broszury o kapitanie Nucie, którą rzucą w tłumy. Niesamowicie operatywny przewodniczący Komitetu wykonawczego opracował szczegółowy scenariusz uroczystości, w którym wszystko przewidział co do minuty i wszystko zorganizował, nawet pogodę. Kapitan Nut, ten z pomnika, jest już własnością ludu, jest w pewnym sensie nietykalny. Tak myślą i czuja wszyscy, od osób z najwyższego świecznika poczynając, a na uroczych dziewczętach usługujących w lokalu śniadankowym pani „doktorowej” skończywszy. Tak myśli nawet były kapitan Nut, aktualnie Szmidt, który swemu imiennikowi z monumentu użyczył tylko nazwiska. Waha się jedynie Az do ostatniej niemal chwili tylko ów młody bezkompromisowy obrazoburca - demaskator, choć i on skapituluje ostatecznie wobec wzniosłej nieprawdy. Bo oto zbliża się wielka i osobliwa chwila. Niepoliczone mrowie tłumów wypełniło do ostatniego skrawka ziemi plac wokół pomnika, rozdzwoniły się dzwony, a potem rozpostarła się nad całym tym zbiorowiskiem ludzkim ogromna, wyczekująca cisza. Rektor wstąpił na podwyższenie i rozpoczął swa mowę. Mówi wspaniale i porywająco: „o gwiaździstych nocach na morzu i o morskiej burzy, […] o wyspach nieznanych” i „o wyspach bezludnych”, zwraca się do młodzieży i dzieci, bo one szczególnie ukochały od dawna swego kapitana, cytuje słowa poety: „Na tonącym pokładzie zostaje kapitan …” Opadły zasłony, okrywające spiżową postać, błysnęło słońce, warknęły bębny i huknęły wystrzały, a nad bezmiernym morzem głów podniósł się potężny okrzyk zachwytu. Wszystko, co małe i przyziemne jakby przygasło w tej chwili, a wszyscy uczestnicy zdarzenia jakby się stali piękniejsi. Wszyscy wpatrzeni w Żeglarza z osłoniętymi głowami, wzruszeni i nie mogący ze wzruszenia słowa wymówić. Zdjęli okrycia głowy nawet ci, którzy znają prawdę - Paweł Szmidt i jego młodzieńczy demaskator.
Nad prawdą życia zatriumfowała zatem prawda wzniosłej legendy. Cóż z tego, że prawdziwy kapitan Nut niewiele miała wspólnego z ta młodzieńczą, piękną postacią z kamiennego cokołu. Stworzyła go i przyozdobiła wszystkimi urokami wielkości tęsknota tłumów, bo tłumy chcą mieć swoich wielkich ludzi, wspaniałe wzory bohaterskie, które niby znaki orientacyjne i potężne drogowskazy stoją na biegnących w nieskończoność gościńcach, wskazując kierunki niezmordowanego pochodu ku przyszłości coraz piękniejszej i wspanialszej. Te tęsknotę tłumów sztuka artysty przyoblekła w widomy i urzekający kształt i będzie on trwać poprzez nieskończone obszary czasu bardziej rzeczywisty, trwalej obecny w każdym wrażliwym sercu i myśli ludzkiej niż życie samo. Dobrzy i rozumiejący swe wzniosłe powołanie wychowawcy i nauczyciele będą przyprowadzać na ten plac kolejne pokolenia młodzieży, będą im ukazywać piękną, młodzieńcza postać bohatera i będą mówić: „patrzcie, podziwiajcie i bierzcie przykład z kapitana”. I niejeden szary człowiek z ulicy przejdzie przez plac, zatrzyma się na moment, podniesie głowę, wyprostuje się, spojrzy i coś się nagle w nim przebudzi, coś drgnie na chwilę, jakaś utajona głęboko i przywalona szarzyzna życia tęsknota za czymś pięknym i wielkim, co istnieje ponad zwyczajną, przyziemna codziennością.
„ADWOKAT I RÓŻE”
Z krainy poetyckiej groteski i dramatu idei, usiłującego udowodnić założoną a priori tezę, Adwokat i róże przenoszą nas w świat najzupełniej odmienny, w przestrzeń teatralna jakby zgodnie z zasadami realizmu scenicznego uformowaną werystycznie. Nie ma tu żadnych cudów, żadnych z marzeń jedynie i kaprysów imaginacji wynikających wydarzeń. Jest dom mieszkalny przy ustronnej ulicy, w miejscu, na którym niegdyś wznosiły się i rozprzestrzeniały zabudowania klasztorne. Przetrwały po nich jedynie szczątki starych murów. Przez mur przedostają się na zewnątrz z ogrodu kwitnące róże, obok mieszkalnego budynku oszklona oranżeria, znak, że hoduje się w tym domu kwiaty. Ogólne wrażenie z tego ustronia - zacisze. Schronił się w tym zaciszu znakomity ongiś i cieszący się rozgłosem, jak nikt inny poza nim, mecenas. Dawne czasy, które żyją jeszcze we wspomnieniach starego, wiernego sługi. Gdy mecenas kiedyś w jakiejś sprawie przemawiał, „płakała policja, płakał, prokurator. A sędziowie […] - sukno na stole sędziowskim trzeba było” po rozprawie „wyżymać, takie było mokre od łez”. Nie ma już takich mecenasów. Zamknąwszy na zawsze praktykę adwokacka mecenas poświęcił się hodowli róż. Jest równie znakomity w tym fachu, jak w swej dawnej adwokackiej profesji, jego róże SA najpiękniejsze ze wszystkich. Właśnie na ostatniej wystawie tych arystokratycznych kwiatów jedna z jego róż zdobyła pierwszą nagrodę. Mecenas nazwał ja imieniem swojej młodej żony Doroty. Przyniosła te najświeższą wiadomość o wyróżnieniu, wyczytana w gazecie, siostrzenica eksmecenasai oto na gorąco, pod wrażeniem tego radosnego zdarzenia improwizuje projekt urządzenia wieczoru, który będzie zarazem uczczeniem triumfu hodowcy, jak i hołdem dla kobiety, która najpiękniejszej róży udzieliła swego imienia. Wieczór ów wymarzyła sobie romantyczna dziewczyna niezwykły. Przed domem, w zakolu starych murów ozdobionych girlandami pnących się róż, pod gwiaździstym niebem, przy blasku świec, w świetnie dobranym towarzystwie: mecenas, stary przyjaciel, Dorota i siostrzenica, no i jako absolutnie konieczne uzupełnienie dostojny kamerdyner. Panie w najpiękniejszych sukniach, panowie w strojach wieczorowych. Dobre wino, interesujące rozmowy o nieśmiertelności duszy i reinkarnacji, finezyjny dowcip.
W tym doskonale harmonijnym wieczorze życia, jaki sobie zaprojektował mecenas na ostatnie dni, pojawiły się jednak od niedawnego czasu pewnie zakłócające owa harmonię wydarzenia. Ktoś buszuje po jego podwórku, ktoś podkrada mu bezustannie jego piękne róże. Znakomity obrońca zmuszony jest, aczkolwiek niechętnie, wejść w role dotąd mu obcą, oskarżyciela i sędziego zarazem w swej własnej sprawie. Właśnie przysłano mu agenta policji, który zaczaił się w ogrodzie, aby schwytać intruza na gorącym uczynku. Zastawiona pułapka okazała się celowa, tyle że sprawa zakończyła się nie tak ściśle, jak zaplanowana została. Tajemniczy młodzieniec, podkradający ponoć róże, poturbował mocno agenta, usiłując się wymknąć z zasadzki, ale przerażony swym czynem dał się ująć bez oporu świadków zdarzenia. I oto u mecenasa, który zamknął już bezpowrotnie swoja adwokacką karierę, zjawia się dystyngowana dama, matka owego nieszczęsnego „złodzieja róż”; zjawia się z gorąca prośbą, aby raz jeszcze, ten jeden ostatni raz, podjął się obrony jej syna. Chłopiec jest zupełnie niewinny, jest studentem uniwersytetu; byłoby absurdem podejrzewać studenta o systematyczne podkradanie róż w cudzym ogrodzie. Ów incydent fatalny z agentem policji był jedynie odruchem samoobrony. Chłopiec siedzi w więzieniu w stanie całkowitej prostracji i na temat zdarzenia jak zaklęty milczy. Nieszczęsną matkę sprowadza do znakomitego obrońcy bezgraniczne do niego zaufanie. Okazuje się dawna klientka mecenasa, piękną ongiś dziewczyna o bujnym temperamencie i powikłanej przeszłości, która on przed laty swoją sztuką obrończą wydobył z ciężkiej opresji. I dlatego tylko jedynie on mógłby uratować jej syna.
Ten przedziwny zbieg zaskakujących przypadków otworzył nagle przed znakomitym adwokatem jakąś niezwykłą możliwość, jakiej nigdy dotąd w życiu swoim nie spotkał. Zawsze bronił kogoś, kto przeskrobał coś w cudzym podwórku, a teraz stanął nagle jakby przed najtrudniejszym egzaminem życiowym, miałby zająć się ratowaniem kogoś, kto wyrządził mu krzywdę w jego własnym domu. Odsłania się bowiem z wolna cała prawda. Nie chodziło wcale o róże w tej zagadkowej sprawie, lecz o tajemnicę kobiety. Domniemany złodziej wspaniałych róż podkradał mecenasowi cos niewspółmiernie cenniejszego - uczucia pięknej Doroty. Podjęcie się tej obrony byłoby zatem wzniesieniem się poniekąd ponad siebie samego. W sferze zwycięstw moralnych czymś równie doskonałym, jak jego nieskazitelne piękne okazy róż. Mecenas zdobędzie się na te próbę, na ten najtrudniejszy egzamin. Weźmie sprawę w swe ręce, choć z powodów formalnych posłuży się swym młodym uczuciem, równie zdolnym, jak on, i tajemnie kochającym Dorotę. Los, ten niezrównany reżyser najprzedziwniejszych wydarzeń, stworzył sytuację niezwykłą. Oto młoda, Piekar kobieta, tajemnicza, nieodgadniona i nieprzenikniona w swej milczącej piękności i w swym wewnętrznym zamknięciu, jak ów wspaniały kwiat, jej imieniem nazwany. I trzech mężczyzn, którzy ja adorują i jednakowo kochają. Dwu z nich ma bronić tego trzeciego, szczęśliwego, którego ona wybrała, wyróżniła. Czy sprostają temu zadaniu, ponad siły na pozór? Całą obronę przygotował mecenas, wygłosił mowę obrończą jego zdolny uczeń. Było w tym wystąpieniu obu cos niezwykłego, cos wzniosłego, jakieś wzniesienie się ponad siebie w najpiękniejszym akcie wielkodusznego przebaczenia, „jakieś zapatrzenie się w punkt daleki, w jakiś znak na niebie czy w jakieś oblicze czegoś Najwyższego”. Wszyscy uczestnicy zdarzenia poczuli nagle, że w tym miejscu i chwili spełniło się cos równie pięknego, jak te róże, które pielęgnuje znakomity obrońca. Róże - symbol tęsknoty doskonałości.
„MOST”
Stary dom nad rzeką, szeroką, rozlewna i kapryśną. W budowie domu widać jego solidność i zasobność, w których czas mijający zdążył jednak poczynić głębokie szczerby. Na zadymionych ścianach głównej izby widać jakieś obrazy, malowane na tynku: wspaniała kareta w cztery konie. Dom był kiedyś karczmą - zajazdem; tu zbierali się i zatrzymywali podróżni przed przeprawa promem na drugi brzeg. Były łodzie i promy, było rojno i gwarnie. Echa owych czasów minionych zdają się jeszcze jakby błąkać nieśmiało w starych murach. Ta kareta uwieczniona na ścianie ręką przejezdnego artysty zdaje się wciąż jeszcze przywoływać ów czas zaprzeszły, gdy przyjeżdżała tu bogata i piękna pani, najdostojniejsza w okolicy, a kto ja pierwszy zobaczył, wołała co sił i tchu w piersiach: „Hrabia jedzie!” Teraz wszystko stoi bezczynnie, wszystko zamarło. Sprawił to most. Most zabił prom i łódki, zrujnował właściciela tego przejazdu. Prawie udzielny ongiś pan na przewozie za sprawa mostu stracił wszystko - swoją dawna zamożność, pozycję, poczucie przydatności życiowej, nawet kobietę, która kochał i która opuściła go w nieszczęściu. Most stał się śmiertelnym wrogiem przewoźnika. Od czasu, kiedy tu stanął, stary człowiek zdziwaczał, stał się ponury, nieprzystępny, odpychający, jakby nie chciał się pogodzić z tym, co się zdarzyło. Stary człowiek ma syna, który nie mogą wytrzymać posępnej atmosfery domostwa uciekł z tego miejsca w szeroki świat, skończył tam studia, stał się zapowiadającym się świetnie architektem. Dom ojcowski odwiedzał niechętnie, rzadko i na krótko. Właśnie teraz, kiedy się zaczyna akcja dramatu, przebywa tu od paru tygodni, sprowadzony wiadomością o niedomaganiach zdrowotnych ojca.
Jest zimowy, ponury czas, na przemian deszcz, błoto, to znów lodowate podmuchy, rzeka płyną lodowe kry. Aby nie tracić jednak czasu młody człowiek przywiózł tu ze sobą robotę, która spodziewa się w tym zaciszu starego domostwa spokojnie skończyć. Robota jest ważna i być może otwierająca przed młodym architektem kuszące perspektywy kariery - projekt gmachu dla „Ligii Przyjaciół Człowieka”. Termin założenia konkursowej pracy jest niebezpiecznie bliski, ale młody projektotwórca obliczył wszystko do godziny i spodziewa się zdążyć na ostatnią chwilę. Gdy przychodzi wreszcie owa „ostatnia chwila”, okazuje się nagle, że most w nocy zerwało; przyszła gwałtowna odwilż, most na słabych palach, lód naparł. Jedyna najbliższa droga na pocztę do miasteczka za rzeką okazała się zamknięta. Przedostanie
się daleką drogą okrężną nie rokuje żadnej nadziei, aby zmieścić się w granicach nieprzekraczalnego terminu. Cały wieloletni wysiłek młodego architekta może się okazać daremny: „szedł całe lata przez nędzę, poprzez głód, przez poniewierkę, Az wreszcie po latach […]” stworzył być może „dzieło najpotężniejsze”, które mogło mu przynieść zwycięstwo. Cały ten afektowany wybuch młodej dziewczyny, narzeczonej architekta, pięknej, wytwornej panny z wielkiego świata, która niespodziewanie odnalazła swego "geniusza" aż w tym pustkowiu, zaniepokojona jego długim milczeniem, spotyka się z kamiennym spokojem i jak gdyby wzgardliwym wzruszeniem ramion starego eksprzewoźnika. "Most zerwało i zaraz tyle gadania". Nie ma sytuacji bez wyjścia. Przecie mostu dawniej nie było, a życie biegło swoim normalnym i niezakłóconym porządkiem. Przewiezie się przez rzekę i dostarczy przesyłkę na pocztę o naznaczonej godzinie.
Przeprawa jest ryzykowna, trzeba przemknąć się lawirując wśród zwałów lodu kruchym, małym czółenkiem. Postanowienie zostało powzięte, protesty domowników na nic się zdają. W przerażeniu, w napięciu śledzą przez okno zmagania się starego człowieka "walczącego ze śmiercią". Dopłynął. Sprawa została załatwiona, ale za jaką cenę. Pojawił się nagle na tym całym zdarzeniu cień moralnego niepokoju. Zgodzono się i przyjęto tę decyzję starca, chociaż dobrze wiedziano, że kryje się w tej wyprawie śmiertelne zagrożenie człowieka. Należało "porąbać siekierą łódkę, żeby nie mógł jechać [...J roztrzaskać łódź, żeby. nie płynął". Jakieś przejmujące uczucie upokorzenia ogarnęło młodego architekta. Jeśli nawet przypuścić, że ten jego gmach zostanie jednak kiedyś wzniesiony i oboje z tą jego ukochaną dziewczyną, żarliwą animatorką jego pracy będą kiedyś patrzeć nań razem ("dzień będzie piękny, pogodny, słoneczny"), czy jednak na wspaniałej fasadzie tego domu nie zamajaczy w pewnej chwili "cień jadącego w łodzi przewoźnika"?
Tymczasem pod nieobecność starca pojawia się w jego domu tajemniczy, niespodziewany gość. Przedstawia się zrazu jako domokrążny handlarz; okazuje się jednak szybko, że w istocie jest agentem policji. Przywiodła go tu właśnie sprawa owego mostu,
bo to jest sprawa dla stróżów publicznego porządku podejrzana. Most zwaliła co prawda kra, ale ktoś tej krze umiejętnie pomógł, ktoś podpiłował przęsła mostu, podpiłował "fachowo", ktoś, kto musiał znać doskonale Zycie rzeki, jej zwyczaje i miejsca, w której jej rwące prądy najsilniej napierają na ochronne „izbice” - „człowiek z wody”. Przyszli właśnie po niego. Przy całym podziwie dla odwagi i poświęcenia starca, który narażając swe życie jakby moralnie okupywał swa winę, przy całym zrozumieniu dla motywów tkwiących w jego osobistej tragedii, które pchnęły go do przestępczego działania, pozostaje przecież problem odpowiedzialności w porządku prawa. Prawo rządzące społeczeństwem domaga się odrębnego zadość uczynienia. Funkcjonariusze tego prawa zgodzą się jedynie oddalić moment ingerencji, aby pozwolić mieszkańcom tego smutnego domostwa, nad którym rozciągnął swoją władzę okrutny fatalizm złej przeszłości, jakby przeżyć chwilę nie oczekiwanej tu już nigdy pogody i pojednania z życiem. Czyn przewoźnika stał się dla niego jak gdyby swoistego rodzaju oczyszczeniem. Poczuł wielka ulgę, uratował jakieś dobro, przekreślił w sobie samym swa winę. Stary zegar idzie spokojnie i wybija dobrą godzinę. Jest pogodny, słoneczny dzień. W cieniu, nie dostrzegalni dla nikogo, czekają, aż przeminie „dobra godzina”, wysłannik prawa i jego dwaj pomocnicy.
„DWA TEATRY”
Jest teatr i jest dyrektor teatru. Dyrektor teatru ma hobby: badanie snów, własnych i cudzych, które zapisuje dokładnie i segreguje w kartotece. Jest w tym osobliwym zamiłowaniu jakby podświadoma tęsknota za czymś innym, tajemniczym, zakrytym, sięgającym poza rzeczywistość widzialną. Są też dwie kobiety: Laura, prowadząca dyrektorowi gospodarstwo domowe, przesadnie troskliwa, opiekuńcza, kochająca się w nim potajemnie, czego on zdaje się jak gdyby nie zauważać. I jest druga kobieta, bardzo piękna i młoda, o teatralnym imieniu Lizelotta, pierwsza aktorka owego teatrzyku "Małe Zwierciadło". Taką właśnie ów teatr nosi nazwę, jego ambicją jest odbijać najwierniej rzeczywistość. Gdy w tym teatrze podaje się na scenie kawę "to kawa pachnie". Gdy "zadzwoni ą kieliszki [...] przy wytwornym śniadaniu", to słychać, że to szkło najwyższej próby. Gdy ostatnio "robiono ekspres", gdy koła zaklekotały na zwrotnicach i mignęły oświetlone okna wagonów, były brawa przy otwartej kurtynie. "Tyle ludzie pociągów widzieli i nie bili brawa, a ten, jak przejechał..." Dyrektor „Małego Zwierciadła" zakreślił wokół swego teatru nieprzekraczalne granice doświadczenia. Jest to teatr realistyczny, a nawet w szczegółach; w cyzelacji drobiazgów naturalistyczny, teatr żywych ludzi i prawdziwych, realnych zdarzeń, w którym jako jedyne siły motoryczne występują i determinują bieg akcji prawa natury. Dyrektor, "fanatyk prawdy", pojętej w sensie empirycznym, uważa ten swój mały teatr za swoiście jedyny i najdoskonalszy z możliwych. A jednak, niekiedy, wkrada się w tę jego pewność jakby cień wahania. Od pewnego już czasu składa mu dość często wizytę dwóch autorów, oferując swe "dzieła" do realizacji scenicznej. Obaj są młodzi i bardzo sympatyczni.
Jest w nich coś, co w dziwny sposób pociąga dyrektora i każe witać ich za każdym razem życzliwie, aczkolwiek ich teatralne pomysły są nie do przyjęcia, nie mieszczą się zupełnie w tym rozumieniu sztuki, jakie dyrektor tego teatru uważa za jedynie właściwe. Oto jeden z nich przynosi mil np. sztukę o zagładzie całego miasta, .. wysadzonego w powietrze przez szalonego inżyniera, aby w jego .. miejscu stanęło nowe. To przypominać się zdaje jakieś ponure' przepowiednie modnych aktualnie katastrofistów, ale cóż to może mieć wspólnego z rzeczywistością? I jak niebezpieczne skutki mogłoby spowodować w teatrze widowisko tego rodzaju, nazbyt brutalne dla realistycznych środków wyrazu. Albo ta druga niby - sztuka, Gałąź kwitnącej jabłoni, której tekst nie dłuższy jest od jej tytułu, "kilka słów o dziewczynie, co weszła z gałęzią kwitnącej jabłoni" - i nic więcej. To nie mieści się najoczywiściej w stylu "Małego Zwierciadła", choć w tych dziwnych pomysłach taić się jak gdyby zdaje coś niepokojącego i pociągającego zarazem, coś ze świata niejasnych przeczuć i poetyckiego marzenia, coś, co zdaje się przedłużać linię poza granice, zakreślone przez wyobraźnię i wolę dyrektora. Czuje to Lizelotta, czuje Montek, główny mechanik teatralnej maszynerii i twórca zdumiewających publiczność jej widowiskowych efektów. Czuje to nawet sam dyrektor, choć broni się przed uświadomieniem sobie tej niebezpiecznej prawdy, która mogłaby zupełnie zrujnować jego wizje teatru. Choć on sam nie zdaje sobie nawet sprawy przekracza jakby niekiedy ów krąg przez siebie zakreślony, owo dogmatyczne „stąd - dotąd”, i autor, którego wystawia, i widz z teatralnej Sali Ida czasem dalej, gdzie indziej. A więc poza ową naturalistyczną rzeczywistością „Małego Zwierciadła” miałżeby jeszcze istnieć jakiś teatr inny, jakaś rzeczywistość „dalszych ciągów” tych zdarzeń, które kończą się pozornie z zapadnięciem kurtyny?
Drugi akt dramatu to swoisty „teatr w teatrze”. Widz ma możność sprawdzić naocznie teatralne koncepcje dyrektora, uczestnicząc w próbie dwóch przygotowywanych w jego teatrze jednoaktówek. Pierwsza z nich nosi tytuł Matka. Kurtyna odsłania po wyciągnięciu jej w gorę wnętrze izby mieszkalnej zagubionej wśród lasów i zakopanej wśród śniegów leśniczówki. I oto przypadek, jakieś spowodowane przez obfite opady śnieżne zakłócenie ruchu kolejowego sprowadziło w to ustronie nie oczekiwanego tutaj nigdy gościa. Gościem jest młoda, piękna, elegancka pani z wielkiego zapewne miasta, wytworna, pachnąca, rozszczebiotana i wyraźnie zadowolona z tej niezaplanowanej przygody. W leśniczówce zastałą tylko starą kobietę, jedyna żywa istotę pod nieobecność głównych mieszkańców tego miejsca, młodego leśniczego i jego spodziewającej się dzieciątka żony. Leśniczówka, jak leśniczówka, ot, zwyczajne wiejskie domostwo. Ale oto wśród pospolitych sprzętów jej wewnętrznego urządzenia spostrzega wytworny gość przedmiot raczej nie spotykany w głuchym lesie - pianino i to znakomitej marki Erarda. Na pianinie fotografia młodego mężczyzny, zięcia starej kobiety, leśniczego i pana tego domostwa. I oto okazuje się niespodziewanie, że los i przypadek, ten nieporównany reżyser ludzkiego życia, sprowadził do tego domu kobietę, która była kiedyś miłością tego chłopca, dziś mężczyzny, męża i niebawem już ojca. Zdumienie, zaskoczenie i zarazem lekkomyślna pokusa próby sił i próby uczuć. Zobaczyć tego człowieka, choćby ten jeden tylko raz, dla czystej satysfakcji i kobiecej próżności, skoro tak się zdarzyło, wypróbować moc swojego uroku i trwałość jego uczucia z tamtych czasów, sprzed lat. Zrozumiała to wszystko stara kobieta. To nie może się zdarzyć. Bo ten jej zięć to dziwny nieraz i niepojęty człowiek. Lubi czasem stanąć przed oknem i patrzeć daleko jakby poza ten las... A tymczasem, już wkrótce, gdy pojawi się to dziecko oczekiwane, "będzie musiał patrzeć coraz więcej tu, na środek izby, a nie tam, na drogę". Brutalnie i bezceremonialnie zmusza stara kobieta niebezpiecznego gościa, aby się ulotnił z tego miejsca najszybciej, zanim młodzi powrócą. I oto ledwie umilkły dzwonki sanek, które uwiozły piękną panią, zjawia się leśniczy. Słyszał z dala, że ktoś tu był i odjechał, rozejrzał się po izbie, zobaczył otwarte pianino, poczuł nieuchwytny, ulotny zapach perfum, "tamtych perfum", zapach wypalonych przez nieznajomą papierosów. Stanął przed oknem, zapatrzył się, głuchy na wszystko. A więc jest tak, jak stara kobieta przewidziała i czemu skutecznie zapobiegła. "A patrz sobie, patrz" - uśmiechnęła się ironicznie, zjadliwie.
Ledwie zapadła kurtyna, a już podnosi się znowu i. odsłania przed widzem przestrzeń odmienną. W czas powodzi schroniła się na poddaszu wiejskiego domu cała rodzina - mąż, żona, małe dziecko w kołysce i stary ojciec mężczyzny. Woda wzrasta, prawic sięga okapu, jedyna nadzieja i ratunek w zbliżającej się z daleka łodzi, ale łódź przepełniona, przyjęcie nowych powodzian grozi niechybnym zatonięciem. Na rozpaczliwe błagania przewodnik łodzi godzi się ostatecznie zabrać matkę i dziecko, w końcu i młodego człowieka, bo jego silne ramiona mogą się przydać w zmaganiach z coraz groźniej wzbierającym żywiołem, ale starego ojca zabrać już żadną miarą nie mogą. Starzec niezupełnie świadomy istoty rzeczy chwycił się instynktownie, kurczowo krawędzi burty i nie chce puścić. Syn podniósł wiosło i uderzył po rękach ojca, łódź obróciła się, odbiła i zaczęła z wolna oddalać. Tylko z tonącego domostwa dobiega rozpaczliwe wołanie opuszczonego. Oto jeszcze jedna znamienna projekcja wizji teatralnej twórcy tego teatru. Jest to teatr jakby „małego realizmu”, rejestrujący precyzyjnie drobne zdarzenia z codziennego i powszedniego życia, zwyczajne, pospolite historie, jakie mogą się zdarzyć zawsze i wszędzie. Życie stwarza pewne problemy, a człowiek musi podejmować i podejmuje określone decyzje, które okazują się często ostateczne, zamykają jak gdyby i załatwiają sprawę na zawsze. Matka ocaliła swoja decyzja spokój i szczęście swojej córki; młody ojciec uratował żonę i dziecko, zrobił to, co w istniejącej sytuacji zrobić był powinien. Życie przedstawione w „Małym Zwierciadle” wydaje się ostatecznie dość proste, trzeba je jedynie rozumieć i wyciągnąć z tego rozumienia właściwe wnioski. Ale czy istotnie zdarzenia, jakie widz obserwuje na scenie tego teatru, kończą się definitywnie z zapadnięciem kurtyny, czy prawda „Małego Zwierciadła” jest prawda ostateczna i całkowitą? Odpowiedź na te pytania daje akt trzeci. Minęły lata, nad światem przewaliła się straszliwa wojna. Żałosne resztki „Małego Zwierciadła” wegetują w podziemiach zniszczonego do gruntu miasta, rozproszyli się ludzie, pozostali jedynie pani Laura, stary woźny, kilku niedobitków wiernych starej budzie do końca, no i oczywiście dyrektor. Postarzał się, zbiedniała, ma kłopoty ze zdrowiem, stracił dawna energię, nawet owe sny, jego dawna namiętność, jakby mu po trosze zobojętniały . Tylko jego instynkt człowieka teatru domaga się niecierpliwie ponownego otwarcia jego umiłowanego „Małego Zwierciadła”. Zapada zmrok, który ogarnia z wolna dyrektora i całą przestrzeń. I oto w tym momencie akcja dramatu przekracza niepostrzeżenie niewidzialną granicę między jawą a snem, między dotykalna a wymierna rzeczywistością życia, a jakimś tajemniczym czwartym wymiarem, sięgającym w głąb. Zjawiają się mgliste widma dawnych znajomych: nieżyjących już niefortunnych autorów, których odrzucone przez dyrektora dziwne sztuki, urągające rozsądkowi i dobremu smakowi, zagrało życie; pojawia się wątły, delikatny cień Lizelotty, niosącej w reku gałąź kwitnącej jabłoni; odzywają się echa zdarzeń, które przecież w jego teatrze dawno już załatwione zostały. Nic nie pomogła mądrość starej kobiety - urocza zjawia pięknej kobiety nawiedza tajemnie stary dom w głębokim lesie, wnosząc w jego cisze niepokój i cierpienie; głos porzuconego ojca dolatuje wieczorami z jakiejś bezmiernej odległości jak nie dający się uciszyć wyrzut sumienia. Jak to być może, przecież tam, w „Małym Zwierciadle” wszystko zostało Az do końca wygrane, wyraźne zaskoczenia były zawsze szczególną ambicja dyrektora. Nie wszystko jednak kończy się po zapadnięciu kurtyny. Istnieją tajemne stany duszy, głęboko skryte „pod korcem, zamknięte na siedem zamków i siedem pieczęci [;;;] zapomniane, porosłe trawą, przywalone kamieniami”, których naturalistyczny i dotykalny zmysłowo teatr dyrektora wydobyć i ukazać nie umiał. Robi czas to doskonale potrafił „Teatr Snów”, teatr z tamtego brzegu, ten, który dopełnia i poszerza rzeczywistość jawy o wymiar głębi. Dyrektor „Małego Zwierciadła” bronił się zawsze przed ta irracjonalną pokusą, choć w głębi swego serca istnienie owej nadrealnej strefy niepojętych tajemnic zawsze przeczuwał i jej granice nieraz nieświadomie przekraczał. Jego śmierć staje się przejściem w ów nieuchwytny, mglisty, chwiejny w swej eterycznej konsystencji wymiar spraw niedopowiedzianych, zakrytych, a przecież równie realnych, jak dotykalny i wymierny świat jego teatru natury.
* * * * * * * * * * * * * * *
Pozdrawiam serdecznie
Jadzia
16