POEZJA POLSKA OKRESU MIĘDZYWOJENNEGO
Antologia. Część 1
WSTĘP: M. Głowiński, J. Sławiński
Stare i nowe porządki:
Ramy czasowe: wieczny spór o ramy czasowe epok tu nie ma miejsca - między wojnami - 11.11.1918-01.09,.1939
Dwie perspektywy: zachowało się dużo tekstów, ale nie tylko literackich - także krytycznych (i to ważne); podkreśla się rolę polemik, a zwłaszcza tych między Skamandrytami a Awangardą; poezja międzywojenna - spójna raczej, zrywa raczej z dorobkiem MP
Stosunek do Młodej Polski: wszyscy myślą, że Dwudziestolecie zerwało definitywnie z Młodą Polską - bo sami twórcy tak głosili, ale nie jest tak do końca. W tych latach byli aktywni: Staff, Lesmian, Ostrowska. Zerwano z niektórymi cechami: z „nastrojowymi” motywami, liryką impresj., poetyzmami, traktowaniem poezji jako mowy uczuć. Nowość: wyjście poezji na ulicę, mowa potoczna w poezji (w odp. Na styl podniosły MP). Młoda Polska jako tradycja: 1. negatywna (pierwsze lata Dwudziestolecia), 2. pozytywna (druga połowa epoki)- nieświadome nawiązania, kontynuowano: rozwiązania styl., lirykę pieśniową, elementy słownictwa, obiegową symbolikę, ekspresyjne pojmowanie poezji. Z wyjątkiem najwybitniejszych twórców MP, reszta była w zasadzie ignorowana, więc twórcy międzywojenni, nawet nie wiedzieli, że nawiązują do kogoś, że MP mogła być im bliższa, niż sądzą. Np. dążenie do uproszczenia poezji (nurt franciszkański), symbolizm, częściowe odejście od sprawy narodowej.
Awangarda contra Skamander: to trochę taka fikcja stworzona przez poetów i teoretyków awangardy, który w ten sposób podpowiadali hlp, jak powinna ich określać - jako twórców „nowego”. Skamandryci okazali się jedynymi możliwymi „wrogami”. Osiągnęli bardo szybko sławę - Tuwim, Słonimski, Wierzyński, Lechoń, Iwaszkiewicz. Wiec, kiedy awangardziści (ekspresjoniści, formiści, futuryści, potem poeci krakowskiej „Zwrotnicy”) pojawili się na scenie lit. miejsce dla młodych wywrotowców było już zajęte. „Walczyli” z praktycznie rówieśnikami. Ta wojna miała znaczenie tylko dla Awangardy, która chciała w ten sposób zostać zauważoną, zbudować swoją legendę. Skamandryci nie posiadali jednej poetyki, którą można by krytykować - tylko klika równoległych. Również dążenia awangardowe nie miały charakteru monolitycznego. Poza tym, widoczna jest tez ewolucja postaw i poetyk po obu stronach. Peiper - wódz Awangardy krakowskiej, która bardzo starannie określała swoją odrębność. 2. połowa epoki - nurty takie, jak ekspresjonizm, formizm czy futuryzm należały już do przebrzmiałej historii; żywa nadal była estetyka Krakowskiej Awangardy - ale bardziej jako przedmiot sporów toczonych wśród młodszej generacji niż jako „wytyczna” działań poetyckich lub myślenia normatywnego o poezji. Podsumowanie: odrzucamy teorię dychotomii Skamander-Awangrada jako zasady porządkującej obraz poezji Dwudziestolecia.
Poezja Dwudziestolecia - diachronia
Wprowadzenie: Okres Dwudziestolecia trzeba podzielić na części. Cezura to początek lat 30.: reorientacja systemu wartości, pojawienie się nowego pokolenia poetyckiego, przeobrażeniom uległa twórczość autorów z poprzedniego pokolenia.
Lata dwudzieste:
Wyraźne „my” młodych - zjawisko grupowości; ogromne znaczenie miało przypisanie się do kierunków artystycznych, deklaracji ideowych i estetycznych, manifestów programów. „My” musiało być możliwie dobitnie skontrastowane z „nimi”. Najbardziej wpływowa grupa lat 20., skamandryci, nie posiadali sformułowanego programu. Awangarda krakowska zaś z okresu „Zwrotnicy” była potrójnie związana: wolą działania grupowego, wspólnotą stylu twórczości jej członków i swoistością języka poetyckiego. Ważny był też Peiper jako lider.
Znaczenie wypowiedzi metapoetyckich - były bardzo ważna, często wcześniejsze od samej twórczości, podlegały ocenom i interpretacjom. Teksty teoret.-programowe takiego np. Peipera były odbierane i dyskutowane jako wypowiedzi znaczeniowo kompletne.
Antytradycjonalizm - poczucie wyzwolenia z więzów tradycji, przede wszystkim pol. - narzucającej poezji obowiązki służby patriotyczno-obywatelskiej, żegnano wzory poezji nauczającej i tyrtejskiej. Polska poezja włączyła się równocześnie w szeroki nurt antytradycjonalizmu (też wszystkie awangardowe „izmy”). 1. stanowcze odepchnięcie doświadczeń utrwalonych w tradycji poetyckiej 2. utopię pisarstwa zdolnego do zupełnej obojętności na ciśnienie tradycji wyznawali poeci Awangardy krakowskiej - Peiper, a za nim Przyboś, 3. inicjowanie złożonej gry zbliżeń i oddaleń wobec wzorów tradycji
Obniżenie tonu poezji - nastawienia antytradycyjne jedynie w formułach programowych miały charakter totalny; w praktyce poetyckiej lat 20. toczyła się rozgrywka z całkiem określonym historycznie dziedzictwem. Radykalne obniżenie tonu mowy poetyckiej, obniżenie stylistycznej podniosłości, poetyzmów leksykalnych i frazeologizmów. Straciły znaczenie odmiany liryki refleksyjnej o treściach „wzniosłych” - metafizycznych, historiozoficznych czy religijnych. Ekspansja motywów codzienności, języka mówionego i potocznego. Konsekwencje: 1. nowe możliwości stylistyczne poezji; wzbogacanie repertuaru jej środków ekspresji, 2.ulegały przekształceniom kanoniczne, niejako „instytucjonalne”, paradygmaty poetyckiego mówienia, 3.to samo w obrębie systemów wierszowania (wiersz wolny - nie upowszechnił się jeszcze w tym okresie, chociaż wtedy właśnie powstały najistotniejsze w Dwudziestoleciu wypowiedzi programowe na jego temat - Peipera).
Miasto - cywilizacja - geografia - Poetyzacja nowych dziedzin przedmiotowych i przeżyć z nimi związanych. Punkt widzenia poety był najczęściej umieszczany wewnątrz miejskiej scenerii. Realia nowoczesnej cywilizacji były przedmiotem lirycznej ekscytacji.
Nowe widzenie języka poetyckiego - Lata 20. przyniosły istotną reorientację w sposobie pojmowania istoty i funkcyj języka poetyckiego.
Lata trzydzieste:
Świadomość pokoleniowa - Ukształtowane w poprzednim dziesięcioleciu grupy przestają w zasadzie istnieć, a nowe grupy nie mają już tak spójnego charakteru. Poza wyjątkami, nie ma raczej bezpośredniej polemiki, ani też zasadniczego odrzucenia młodopolskich poprzedników.
Wobec poezji lat 20. - Poezja lat 30. w swych różnych odmianach kwestionowała tę wizję świata, która ukształtowała się w poezji dziesięciolecia poprzedzającego, ale nie rezygnowała z jej wielkich zdobyczy. Jednak np. sięganie po wątki czerpane z codzienności przestało być hasłem programowym, po prostu tak robiono. W latach 30. kontynuatorzy Skamandra i awangardy sami ulegają wpływom nowych tendencji.
Zacieranie się opozycji: tradycjonalizm-nowatorstwo - Pojawia się ponownie liryka pieśniowa, łączy się z tradycjami nowatorskimi. Podobnie w dziedzinie wersyfikacji.
Stosunek do tradycji - Odrzucenie tradycji przestało być hasłem programowym. Zmienia się stosunek do MP: 1. Wyspiański - przedmiot odwołania, kontynuator romantyzmu, poeta wielkich wizji historycznych, wielkiej symboliki narodowej (Wierzyński, Czechowicz); 2.symbolistyczny nurt MP, ale też symbolizm ros. i franc. Lata 20. były antyromantyczne. W latach następnych zmiana - także w koncepcji poety (zwraca się przeciwko tłumowi). Słowacki - poezja wizyjna i historiozoficzna. Zaczęła oddziaływać poezja Norwida (wzór liryki o ambicjach intelektualnych), choć odkryta przez Przesmyckiego na początku wieku.
Poezja kultury - Stała się ważna - Iwaszkiewicz, Napierski, Kołoniecki, Hertz. Przedmiotem poezji stają się wielkie postacie historii i lit., wielkie zabytki i dzieła sztuki. Tendencje neoklasyczne nie ograniczają się jednak do sfery tematyki - także zwrot do retoryki, renesans ody. Zaciera się granica pomiędzy poezją, która programowo nawiązuje do tradycji, a poezją, która równie programowo przejawia ambicje nowatorskie.
Nowe treści poetyckie
Tematy:
Problem tematu w poezji - Przed romantyzmem istniał niepisany repertuar tematów. Okres międzywojenny zastał proces poszerzenia tematycznego poezji już zaawansowany, ale swoje dołożył.
Innowacje tematyczne w poezji Dwudziestolecia - Poeci odrzucali wszelką hierarchię tematów, podziały na przedmioty poetyckie i niepoetyckie uznali za bezzasadne. Podejmowanie tematów niskich miało charakter programowy.
Poszukiwanie stylu - Obniżanie stylów i tematów wysokich. Już na początku zaczął się kształtować styl nowy, ściśle związany z poszerzeniem sfer tematycznych poezji. Skamandryci sięgnęli po mowę potoczną zwykłego mieszkańca współczesnego miasta, ale należało odnaleźć w niej cos poetyckiego.
Odkrycie codzienności - zasadnicze odkrycie po 1918 roku. Np. świat i życie plebejuszy. Na początku łączono ją z wątkami mitologicznymi i religijnymi.
Miasto. Masa. Maszyna - Peiper, 1922 rok w „Zwrotnicy”, podsumowanie dotychczasowych doświadczeń i zdobyczy. Miasto było tematem od dawna, masa podobnie. Maszyna była nowością. Nie traktowano jej tylko jako przedmiotu opisu, ale także o człowieku mówiono językiem technicystycznym.
Między realnością a fantastyką - Łączenie realistycznej opisowości z fantastyczną wizyjnością stało się jedną z cech charakterystycznych poezji epoki. Łączenie wątków mitologicznych i religijnych z przedstawieniami współczesnego miasta. Ukształtowała się nawet swoista forma poetycka, jakby wyspecjalizowana w ujmowaniu świata na pograniczu realności i fantastyki - fantastyczny reportaż (przede wszystkim Adam Ważyk).
Ewolucja liryki miłosnej - Nie jest nowością, ale teraz nowy kształt: wątki o charakterze seksualnym, nie poddane idealizacji ciało, osadzenie poezji miłosnej w mieście, zwyczaj pisania językiem kolokwialnym.
Poezja i wielkie problemy:
Poezja i wielkie problemy - Poezja w latach 20. zwróciła się ku widzialnemu światy. W drugiej połowie epoki powróciły wielkie problemy. Swoistością liryki Dwudziestolecia jest także to, że nie tylko w sposób sobie właściwy podejmuje kwestie filozoficzne, odznacza się ona tym także, iż niejako sama się zastanawia nad swymi możliwościami w tej dziedzinie. Poezja zajmuje się jakby swoimi własnymi możliwościami poznawczymi.
Poezja religijna - Nie znajdowała się w centrum, ale wątki religijne pojawiały się u wielu poetów. W latach 20. najgłośniejszym dziełem poezji religijnej był tom Staffa „Ucho igielne” 1927 (w wysokim stopniu zracjonalizowany cykl medytacji i refleksji). Tez Liebert (pisze językiem potocznym, w stylu programowo obniżonym). Drugi programowo religijny poeta epoki - Wojciech Bąk. Ukształtował się nurt poezji metafizycznej - lata 30.
Wobec historii - Lata 20. - bez wątków historycznych (wyjątek: Karmazynowy poemat 1920 Lechonia). Dopiero lata 30. charakteryzują się zwrotem ku historii, przede wszystkim Polski. Pojawia się poezja historyczna - Wierzyński, Iwaszkiewicz, Kołoniecki i Hollender. Bohaterami stają się wielcy artyści i poeci, a także wielkie postacie narodowej historii. Inspirujące były także współczesne wydarzenia.
Wobec spraw ostatecznych - Poezja Dwudziestolecia podejmowała podstawowe kwestie ludzkiej kondycji, problemy egzystencjalne. U Leśmiana dużo jest śmierci, u Tuwima pojawia się w sposób groteskowy.
Poezja: konstrukcja i wyobraźnia:
Zmiany w koncepcji poezji - nie miała być tylko naśladowaniem świata. Nie sądzono także, że istota utworu lirycznego jest bezpośrednie przekazywanie świata intymnego. Tworzono w wierszu świat i to on miał być przekaźnikiem widzenia rzeczywistości, jakie jest charakterystyczne dla danego poety. Poezja jako konstrukcja (poeta buduje od nowa świat w języku), poezja jako wizja (lata 30., wyobraźnia stanowi kategorię podstawową; Czechowicz). Elementy tradycyjnej fantastyki w poezji Dwudziestolecia występowały - i to u największych poetów (Leśmian, Czechowicz), czerpano je przede wszystkim z folkloru, nadawano im jednak nowe kształty.
Poezja groteskowa - nie pojawiła się wtedy pierwszy raz. Gra oparta na absurdzie. Tuwim i Słonimski - odrębna dziedzina poezji. Nie ograniczała się do niej jakaś grupa poetycka, czy artysta. Tendencje groteskowe: 1. w wersji ludycznej (futuryści i także skamandryci; groteska jako zabawa), 2. w wersji katastroficznej (wyraz nieufności wobec świata współczesnego).
Gatunki. Język. Wiersz
Gatunki:
Wg badacza - Edwarda Balcerzana - są trzy warianty stosunków do gatunków literackich: 1. wariant klasycystyczny (historia i tradycja wytworzyły zamknięty zespół form, do którego trzeba się odwołać); 2. wariant postromantyczny/ funkcjonalny (kryterium gatunków ma tu charakter funkcjonalny: wzorzec gatunkowy staje się o tyle atrakcyjny, o ile umożliwia czy ułatwia kontakt z czytelnikiem), 3. wariant awangardowy (całkowita i programowa negacja kategorii gatunku). Najczęściej wariant 2. Nie ma tak, że ktoś tylko jeden - raczej mieszanie.
Gatunki tradycyjne - albo bezpośrednio przywoływane (np. tytuł lub podtytuł), albo nie, można je było rozpoznać w trakcie lektury tylko. Np. Leśmian - i tak, i tak. Z respektowanych gatunków - oda, elegia. Przede wszystkim ody - np. liczne ody Iwaszkiewicza z tomu „Powrót do Europy”.
Gatunki nowe - obecnie jeszcze nie panujemy nad pełnym repertuarem nowych gatunków powstałych w Dwudziestoleciu. Tworzono wg różnych zasad i kryteriów - wersyfikacyjne (Iwaszkiewicza „Oktostychy”), sytuacja komunikacyjna - wczesna twórczość skamandrytów (wiersze-monodramy, Tuwim), nowy gatunek reportażu poetyckiego.
Nobilitacja gatunków niskich - to nie to samo, co obniżenie gatunków wysokich, to sprawa odwrotna. Ballada podwórzowa, piosenka kabaretowa, skecz.
Język poetycki: nie ma czegoś takiego, jak jednolity kanon języka poetyckiego funkcjonującego w okresie międzywojennym
Język poetycki: otwarcie i autonomia - otwarcie mowy poetyckiej na wszelkie typy i odmiany społ. praktyki językowej i przeciwnie - naleganie na jej autonomię, swoistość i niesprowadzalność do innych form słownej komunikacji. „Demokratyzacja” języka, nobilitacja kolokwializmów, sprzeciw wobec poetyzmów (ośmieszanie, krytyka, konfrontowanie ich z prozaizmami). Konsekwencja tego wszystkiego - rozchwianie normy stylistycznej języka poetyckiego, co poezja a co już nie? Poezja im bardziej otwierała się na zróżnicowanie języka, z tym większą gorliwością musiała troszczyć się o zachowanie własnego oblicza (szuka w języku potocznym poetyckości).
Awangardowa koncepcja języka poetyckiego - To dążenie do wypracowania reguł i środków mowy, która byłaby zdolna manifestować swoją autonomię w kontekście zjawisk jęz. najpełniej ujawniło się w poetyce krakowskiej Awangardy. Jednak dwa warianty: Peiperowski i Przybosiowski. Od nich jeszcze odbiegała poetyka Brzękowskiego. Awangarda brała za punkt wyjścia działań poetyckich słownik „zdemokratyzowany”, ale za bezwzględną konieczność uznawała zarazem, by działania te zaprzeczały konwencjonalnym zdaniom i rolom słów. Słowa musza zostać pozbawione swoich znaczeń, przeznaczeń, dopiero w nowym kontekście nabierają nowych - odkrywczość językowa!
Ideologia metafory - rozwija zwłaszcza przez awangardę. Dla Peipera i reszty metafora nie była po prostu jednym z tropów, lecz rozwiązaniem wzorcowym: podstawowym sposobem ustanawiania poetyckości wypowiedzi. Metafora jest wg nich czymś „zrobionym” przez poetę; to składnia wymusza z wyrazów niespodziewane bogactwo znaczeń. W fortunnie ukształtowanym zadaniu rodzi się międzysłowie, sfera znaczeniowa niesprowadzalna do wartości semantycznych poszczególnych jednostek leksykalnych, ani nawet sumy takich jednostek. Dwa odmienne style składniowego wymuszania metafory: 1.usilne rozbudowywanie i śmiała komplikacja zdaniowej architektoniki (Peiper), 2. przede wszystkim za pomocą elipsy (Przyboś).
Śmiałości słowotwórcze - Różne koncepcje, np. słowo najbardziej poetyckie to takie, które autor powołał do życia - neologizmy (Leśmian, futuryści - formacje czasownikowe od rzecz., przymiot.; cząstki oswobodzone z całości). Najlepsze są te, które nie mają szans się przyjąć do języka. Ani słowotwórstwo Leśmiana, ani inicjatywy słowotwórcze futurystów nie wpłynęły na ukształtowanie się jakichś odrębnych stylów w liryce.
Nowe zasady organizacji wypowiedzi - Wydatne ograniczenie konwencjonalnych wyznaczników zamkniętości tekstu. Przeciwko poincie jako kulminacji przebiegu znaczeniowego utworu energicznie występowali awangardziści. Zacieranie wyrazistości początku i końca - tekst jako fragment wyrwanej z jakiejś większej całości, która go tłumaczy i nasyca znaczeniem. Naturalnym żywiołem przekazu poetyckiego jest dialogowość mowy. Odrzucenie zasady jedności tematycznej. Inne zasady rozwijania tekstu: 1.(kubistyczny) główny czynnik konstrukcyjny stanowiło zestawienie elementów znaczeniowych niezależnych od siebie, zawartych w zdaniach lub częściach zdań uszeregowanych współ. (Ważyk, Apollinaire, Jakob); 2.głownym czynnikiem motywującym bieg wypowiedzi jest ukierunkowany strumień aktywności percepcyjnej „ja”, które wyznacza i organizuje to, co przedstawione (Przyboś), dyspozycja konstrukcyjna utworu nie działa w ukryciu, lecz powstaje niejako na oczach czytelnika; 3.wypowiedź poetycka jako imitacyjny odpowiednik swobodnego biegu skojarzeń, marzenia sennego, procesu wspominania, widzeń, proroctw, itd.; chyba najmniej zrozumiały; (Czechowicz); 4.mechanizm rozwijania tekstu, w którym rola główna przypada operacjom dokonywanym na znaczeniach wprowadzonych słów i wyrażeń (proces rozmontowywania idiomów i scalania w nowe; Różewicz i szkoły poetyckie po 1956)
Sytuacja wiersza:
Różnorodność wersyfikacyjna - Okres międzywojenny to okres istotnych zmian w dziedzinie wersyfikacji. Współistniało wiele różnorodnych systemów i typów wiersza: sylabizm, sylabotonizm (w tych dwóch Leśmian np.), tonizm (doszedł wtedy do pełnej samodzielności), wiersz nieregularny (rodzaj gry z normami wersyfikacji metrycznych), wiersz wolny (nie nowość, ale zyskał pozycję partnerską wobec reszty, zwłaszcza lata 30., podobnie jak metafora - charakter „ideologiczny”; odrzucając zasady metryki, nie wykluczał ewentualności doraźnego korzystania z jej środków).
Losy wiersza systemowego - 1.dokładne stosowanie się do wymogów, naśladowanie typowych rozwiązań wierszowych (Lechoń, Broniewski) 2.wykorzystywanie trudnych, wyszukanych form wersyfikacyjnych, popis techniki (Tuwim, Iwaszkiewicz, Słonimski) 3.podjęcie szans, jakie otwierał wiersz nieregularny, przekraczanie zastanych konwencji systemowo-wersyfikacyjnych - żywioł języka mówionego, potocznego (Tuwim, Iwaszkiewicz)
Wiersz wolny - Rozszerzył obszar mowy uznawanej za wierszowaną. Miał być programowo nie-muzyczny. Przeciwstawiał członowanie wersowe motywowane względami składniowo-intonacyjnym i znaczeniowym. Członowanie wersowe sprzyja procesowi metaforyzacyjnemu. Odmiany wiersza wolnego: 1. model Peiperowski (wiersz o charakterze zdaniowym, w którym członowanie wersowe było jednoznacznie służebne wobec składniowo-intonacyjnych podziałów, 2. model Przybosiowski (decyzja podziału wypowiedzi na wersy zmierzała do reorganizacji struktury składniowo-intonacyjnej; uwaga: stosuje interpunkcję - efekt napięcia między dwoma porządkami), 3. model Czechowiczowski (członowanie wersowe rozmijające się ze zdaniowym, jest tu jedynym graficznym sygnałem intonacyjnej podzielności wypowiedzi; natomiast segmentacja na poziomie zdaniowo-intonacyjnym jest pozostawiona niejako do dyspozycji czytelnika - brak interpunkcji). W poszczególnym wariantach występowały dodatkowe tendencje wyróżniające (Peiper - nierzadko wyrównania zestrojowe wersów, paralelizmy składniowo-intonacyjne o charakterze retorycznym, rym niepełny jako domknięcie wersu; Przyboś- zestawienia wersów o kontrastujących długościach, wycieszenie rymów; Czechowicz - wersy o zbliżonej długości, rymy nieobowiązkowe, ale jak już to pełne i bogate).
V. Miejsce poezji dwudziestolecia w dziejach poezji polskiej
Problemy tradycji - Tradycja aprobowana jest faktem świadomości lit., a elementy literatury przeszłości, których świadomie się nie przywołuje, są czynnikiem rzeczywiście oddziaływującym.
Tradycja i antytradycjonalizm - W wielu programach lit. antytradycjonalizm stał się postulatem, w latach 30. nie zwracano na to już takiej uwagi. Zadanie zasadniczym poezji miało być tworzenie nowości. Oddziaływanie tradycji okazało się w dużej mierze faktem nieuświadomionym.
Wobec romantyzmu - Odrzucono przywódczą i wieszczą rolę poezji. Około roku 1925 poeci Skamandra powrócili do tradycji romantycznej. Słowacki - wzór poezji zdobniczej i w najwyższym stopniu emocjonalnej, poeta sarkazmu i ironii, wielkich wizji i wielkiej historii. Mickiewicz - nauczyciel dyscypliny poetyckiej, poeta, który wszelkiego typu doświadczeniom nadawał wymierny kształt. Norwid - zyskał w końcu popularność, patron grupy Kwadryga; wzór intelektualizacji poezji, zainteresowanie językiem.
Wobec poezji obcej - Brak jednego wzorca. Ekspresjonizm Zdroju czerpał z ekspresjonizmu niemieckiego, futuryści z futuryzmu włoskiego i rosyjskiego; tematy cywilizacji, miasta - Walt Whitman, Emil Verhaeren. Rimbaud jako odkrywca nowego języka poetyckiego. Poeci niemieccy - Rainer Maria Rilke, Stefan George. Największą rolę odegrała poezja francuska (Paul Valery, kubizm poetycki - Guillaume Apollinaire, Max Jakob, Blaise Cendrars) i rosyjska (akmeizm, Włodzimierz Majakowski, Sergiusz Jesienin).
A więc: poezja Dwudziestolecia międzywojennego jest cholernie ważna, bo jest częścią literatury współczesnej, ale jest także już tradycją, do której się odwołują twórcy.
*Wszystkie wymienione tomiki to wyłącznie te wydane w Dwudziestoleciu.
Bolesław LEŚMIAN: 1877?-1937; właściwie Lesman, tomiki wydane w okresie międzywojennym: Łąka 1920 (Warszawa), Ballady 1926 (Zamość), Napój cienisty 1936 (Warszawa), Dziejba leśna 1938 (Warszawa)
Z tomu „Łąka”:
Przemiany
Ballada bezludna
*** [ Z dłońmi tak splecionymi]
*** [ Zmieniona po rozłące?]
Zamyślenie
Łąka I- VI
Z tomu „Napój cienisty”:
Zmierzch bezpowrotny
Tamten
Kocmołuch
Strumień
Zwiewność
Klęska
Chałupa
Niewiara
Ubóstwo
Betleem
Słowa do pieśni bez słów - Nazwa od Felisa Mendelssohna, który stworzył formę miniatury fortepianowej. Słowa do pieśni bez słów, to jedna z programowych formuł Leśmiana, występujące także w esejach. Wyraża właściwe dla niego rozumienie poezji: ma ona wyrażać to, co niewyrażalne, co się nie daje uchwycić. Tytuł wskazuje na programowy charakter wiersza.
Z tomu „Dziejba leśna”:
Południe
*** [Twój portret z lat dziecinnych…]
*** [Lubię szeptać ci słowa, które nic nie znaczą]
*** [Skrzeble biegną, skrzeble przez lasy…]
*** [Zbladła twarz Don Żuana…]
*** [Ciało me, wklęte w korowód istnienia]
*** [Jak niewiele ma znaków to ubogie ciało]
Leopold STAFF: 1878-1957; Tęcza łez i krwi 1918 (Charków), Oczy otchłani 1919 (Warszawa), Pieśń o skowronku 1919 (Warszawa), Sady 1919 (Wa-wa), Ścieżki polne 1919( Wa-wa), Wino miłości 1919 (Wa-wa), Szumiąca muszla 1921 (Wa-wa) (potem tytuł Sowim piórem), Żywiąc się w locie 1922 (Wa-wa), Ucho igielne 1927 (Wa-wa), Wysokie drzewa 1932 (Wa-wa), Barwa miodu 1936 (Wa-wa)
Z tomu „Ścieżki polne”:
Brona
Wół
Staw
Wieprz
Bocian
Pies w słońcu. Ostapowi Ortwinowi, przyjacielowi psów i mojemu. (Krytyk literacki)
Świątki
Z tomu „Szumiąca muszla”:
*** [Oczy me pełne ciebie, jak polne krynice]
Nokturny II
*** [0, człowiecze! Nad tobą gwiazdy…]
*** [Nie byłam nigdy, Życie, niewdzięcznym ci synem]
Z tomu „Ucho igielne”:
*** [Mój Bóg to przepaść!]
*** [Próżno, zaiste, mówię do was mową]
Z tomu „Wysokie drzewa”:
Wysokie drzewa
Odsyłacz
Popołudnie biednej niedzieli. Kazimierzowi Wierzyńskiemu (Poeta i przyjaciel)
Wieczór po deszczu
Znak
Pęd
Oszczędny
Z tomu „Barwa miodu”:
Świat
Most
Nad stawem
W polu
Praca
Jan KASPROWICZ: 1860-1926, czołowy poeta Młodej Polski; Księga miłości 1922 (Wa-wa), Mój świat. Pieśni na gęśliczkach i malowanki na szkle 1926 (Wa-wa)
Z tomu „Mój świat”:
Od ostatniej niedzieli
Szaja Ajzensztok
Bronisława OSTROWSKA: 1881-1928, poetka MP; Pierścień życia 1918 (Wa-wa), Tartak słoneczny 1928 (Wa-wa)
Z tomu „Pierścień życia”:
*** [Magdaleno, ciszo polna]
*** [Skosztuj tych czarnych ożyn: pachną zboczem Leśnem]
*** [Świat w złotym słońca skwarze]
*** [Okienka chat się palą czerwienią ogniska]
*** [Gdy się kształt z nas osypie, jak owoce…]
Z tomu „Tartak słoneczny”:
Koło święconej kredy (fragmenty) II i III - tytuł nawiązuje do średniowiecznego rytuału zaklinań szatana, który przewidywał konieczność zabezpieczenia się nieprzekraczalnym kołem święconej kredy. W wierszu Ostrowskiej chodzi o zamknięcie w kręgu kłamstwa, złudy i pozoru, które są dziełem współczesności - pisarzy z grupy Skamandra (z wyjątkiem Lechonia).
Z tomu „Wiersze ostatnie”:
*** [Wiosna tka radośnie zielony gobelin]
*** [Nad czarną wodą latarnie]
*** [Nie pracuję, o Panie! A przeciem strudzona]
Maria CZERKAWSKA: 1881-1973; Zielony cień 1928 (Kraków), Sieci na wietrze 1931 (Kraków), Ludzie i liście 1935 (Kraków), Malowanką na szkle 1939 (Lwów)
Z tomu „Zielony cień”:
Wierzba
W lesie
Leśny moczar
Z tomu „Ludzie i liście”:
W polu
Z tomu „Malowanką na szkle”:
*** [Świt się jak anioł zjawił na niebiosach]
W drodze
Emil ZEGADŁOWICZ: 1888-1941, czołowy poeta grupy Czartaka; Odejście Ralfa Moora 1919, Ballady. Sześć ballad z poematu „Dziewanny” 1920, U dnia, którego nie znam, stoję bram. Poema symfoniczne 1921, Dziewanny. Sześć ballad wtórych 1921, Powsinogi beskidzkie. Sześć ballad z poematu „Dziewanny” 1923,
Tu jest chyba z pięćdziesiąt tomików. Głównie ballady, fragmenty poematów. I tak nikt nie zapamięta;) Wydawał w Wadowicach, Poznaniu i Warszawie.
Z tomu „Dom jałowcowy” (1927, Warszawa):
U dnia, którego nie znam, stoję bram. Poemat symfoniczny (fragment)
O rozumie czeszącym perz
O miłowaniu nieudolnym
Z tomu „Dęby pod pełnią” (1929 Warszawa):
Mirt
Zegar słoneczny
Z tomu „Podsłuchy” (1933 Warszawa):
Pokłon
Zgon kukułki
Z „Wierszy wybranych”:
Na dnie skrzypiec
Kazimiera IŁŁAKOWICZÓWNA: 1892-1983, związana ze Skamandrem; Bajeczna historia o królewiczu La-Fi-Czaniu, o żołnierzu Sojki o dziewczynce Kio 1918 (Wa-wa), Śmierć Feniksa. Poezje 1922 (Toruń), Rymy dziecięce 1923 (Kraków), Obrazy imion wróżebne 1926 (Wa-wa), Połów 1926 (Wa-wa), Opowieść o moskiewskim męczeństwie - Złoty wianek 1927 (Wa-wa), Płaczący ptak 1927 (Wa-wa), Z głębi serca 1928 (Wa-wa), Zwierciadło nocy 1928 (Wa-wa), Czarodziejskie zwierciadełka. 58 wróżb wierszem 1928 (Poznań), Popiół i perły 1930 (Wa-wa), Ballady bohaterskie 1934 (Lwów), Słownik litewski. Poezje 1936 (Wa-wa), Wiersze o Marszałku Piłsudskim. 1912-1935, 1936 (Wa-wa)
Z tomu „Śmierć Feniksa”:
Przechadzka
Nieżyczliwy zwierzchnik
Z tomu „Połów”:
Powrót
Pejzaż
Zamęczonemu. Pamięci Kazimierza Rybińskiego (pułkownik, zginął w walkach z Ukraińcami)
Straszydlaczek
Tulipanowy starzec
Anioł w brzozę zmieniony. Pejzaż
Z tomu „Płaczący ptak”:
*** [Wypiłam wszystko, co mi było przeznaczone]
*** [Dlaczego śpiewam śród ludzi jak dziad…]
Wróg
Bezładne kwiaty zmęczenia
Z tomu „Zwierciadło nocy”:
Księżycowy paw
Kolumny nad wodą
Błękitna chwila
Z tomu „Z głębi serca”:
Nieświęta męka
Z tomu „Popiół i perły”:
Na ganku
Dawidem i jaśmin
Papierowy sklep
Za chwilę
Puste tygodnie
Mowa lipy
Poziomki
Z tomu „Słownik litewski”:
Święty Kazimierz
Maria i Marta
Z tomu „Wiersze zebrane”:
Piosenka dla Tuwima
Julian TUWIM: 1894-1953, poeta Skamandra; Czyhanie na Boga 1918 (Wa-wa), Rewolucja w Niemczech. [Poemat satyryczny] 1919 (Łódź), Sokrates milczący 1920 (Wa-wa), Siódma jesień 1922 (Wa-wa), Wierszy tom czarty 1923 (Wa-wa), Słowa we krwi 1926 (Wa-wa), Rzecz czarnoleska 1929 (Wa-wa), Biblia cygańska i inne wiersze 1933 (Wa-wa), Jarmark rymów 1934 (Wa-wa), Treść gorejąca 1936 (Wa-wa), Słopiewnie 1937 (Poznań), Wiersz, w którym autor grzecznie, ale stanowczo uprasza liczne zastępy bliźnich, aby go w dupę pocałowali 1937 (Poznań)
Z tomu „Sokrates tańczący”:
Nuda
Z tomu „Siódma jesień”:
Rzuciłbym to wszystko
Z tomu „Wierszy tom czwarty”:
Meble
Rzeź brzóz
Garbus
Z tomu „Słowa we krwi”:
Pogrzeb prezydenta Narutowicza
Buty
Z tomu „Rzecz czarnoleska”:
Rzecz czarnoleska
Zmęczenie
Strofy o późnym lecie 1-12
O moim stole
Z tomu „Biblia cygańska”:
Życie codzienne
Suma jesieni
Muza
Scherzo
Magazyn gastronomiczny
Do prostego człowieka. Wiersz ogłoszony 10.1929 w organie PPS <Robotniku>. Wywołał największą polemikę prasową i falę ataków na poetę ze strony prawicy. Dopatrzono się apelu o osłabienie sił obronnych kraju i oskarżono Tuwima o brak uczuć patriotycznych. Tuwim oświadczył, że jego wiersz wychodzi z założeń humanistycznych i pacyfistycznych.
Z tomu „Treść gorejąca”:
Leśna sprawa
Zadymka. Józefowi Wittlinowi (poeta, przyjaciel)
Zdarzenie na próbie
Spacer antyczny
Kazimierz WIERZYŃSKI: 1894-1969, Skamander; Wszystkie tomiki wydane w WARSZAWIE! Wiosna i wino 1919, Wróble na dachu 1921, Wielka Niedźwiedzica 1923, Pamiętnik miłości 1925, Laur olimpijski 1927, Rozmowa z puszczą 1929, Pieśni fanatyczne 1929, Gorzki urodzaj 1933, Wolność tragiczna 1936, Kurhany 1938
Z tomu „Wiosna i wino”:
*** [Hej! Świat się kręci!]
*** [Jestem, jak szampan lekki, doskonały]
Mapa. P. Helenie Staffowej (nauczycielka)
*** [Tyś jest, jak dzień wiosenny…]
Z tomu „Wróble na dachu”:
Gopło
Wieczór z Przysieckim (Feliks Przysiecki - poeta, przyjaciel)
Z tomu „Wielka Niedźwiedzica”:
Las
Z tomu „Pamiętnik miłości”:
Usta twoje całują
Z tomu „Laur olimpijski”: (tomik został nagrodzony medalem olimpijskim w dziale poezji w Amsterdamie w 1928 roku)
Match footballowy
Z tomu „Pieśni fanatyczne”:
Pieśń ze środka miasta
Z tomu „Gorzki urodzaj”:
Toledo
Z tomu „Wolność tragiczna”:
Ojczyzna chochołów
Z tomu „Kurhany”:
Kurhany
Antoni SŁONIMSKI: 1895-1976, Skamander; Wszystkie tomiki wydane w WARSZAWIE! Sonety 1918, Czarna wiosna. Poemat 1919, Facecje republikańskie 1919 [współ. Lechoń], Harmonia. Wieniec sonetów 1919, Parada. Poezje 1920, Dialog o miłości ojczyzny między Josephem a Stefanem 1923, Godzina poezji 1923, Droga na schód. Poezje 1924, Z dalekiej podróży. Poezje 1926, Oko w oko. Poemat 1928, Okno bez krat. Poezje 1935
Z tomu „Sonety”:
Wiosna
Michał Anioł
Okno
Z tomu „Godzina poezji”:
Capri
Kołysanka
Krzyż południowy
Na śmierć prezydenta Narutowicza
Z tomu „Z dalekiej podróży”:
Pustynia
Stanley Sir Henry Morton, badacz Afryki
Rio de Janeiro
Ostatnia podróż
Z tomu „Droga na Wschód”:
Hamak
Z tomu „Okno bez krat”:
Znużenie
Białe noce
Nie wołaj mnie
Dokument epoki
Zaduszki
Z tomu „Wiek męski”:
Kraty
Jan LECHOŃ: 1899-1956, właściwie: Leszek Serafinowicz, Skamander; Wszystkie tomiki wydane w WARSZAWIE! Królewsko-polski kabaret. 1917-1918, 1918, Facecje republikańskie 1919 [współ. Słonimski], Karmazynowy poemat 1920, Rzeczpospolita Babińska. Śpiewy historyczne 1920, Srebrne i czarne 1924
Z tomu „Karmazynowy poemat”:
Jacek Malczewski
* [Jak moja skąpa chata…]
Mochnacki. W r. 1832 Maurycy Mochnacki koncertował w Metzu. (M.M.- najwybitniejszy krytyk lit. epoki romantyzmu, pianista, krytyk muzyczny)
Z tomu „Srebrne i czarne”:
Proust Marcel Proust - powieściopisarz franc. Treścią wiersza są ostatnie chwile jego życia, pisał wtedy „W poszukiwaniu straconego czasu”.
Sprzeczka
Jarosław IWASZKIEWICZ: 1894-1980, Skamander; Oktostychy 1919, Dionizje 1922, Kasydy zakończone siedmioma wierszami 1925, Księga dnia i księga nocy. Poezje 1929, Powrót do Europy 1931, Lato 1932, Inne życie 1938, i kilka tomów prozy poetyckiej
Z tomu „Oktostychy”:
Erotyk
Groteska. Marii Morskiej (deklamatorka zaprzyjaźniona z poetami Skamandra)
Z tomu „Księga dnia i księga nocy”:
Amore profano
Lipiec
Piosenka dla zmarłej
Z tomu „Powrót do Europy”:
Gospodarstwo Kochanowski to mówi
Germania
Dramat Słowackiego. Stanisławie Wysockiej (wybitna artystka dramatyczna, Grala w „Balladynie”)
Z tomu „Lato 1932”:
Lato 1932 X, XVIII, XXXII …niebo gwiaździste nade mną, prawo moralne we mnie… I. Kant, XXXVIII
Z tomu „Inne życie”:
Zima
Do Menalka (Menalek - konwencjonalny adresat; prawdziwy - Jerzy Mikłucho-Makłaj)
Źródło Aretuzy
Władysław BRONIEWSKI: 1897-1962, czołowy przedstawiciel polskiej poezji rewolucyjnej; Wszystkie tomiki wydane w WARSZAWIE! Wiatraki 1925, Trzy salwy 1925 [wspólnie z Standem i Bandurskim], Dymy nad miastem 1927, Komuna Paryska. Poemat 1929, Troska i pieśń 1932, Krzyk ostateczny 1938
Z tomu „Wiatraki”:
Ja i księżyc-transformista
Koncert
Z tomu „Dymy nad miastem”:
Nocny gość. Pamięci Sergiusza Jesienina (poeta ros., zginął śmiercią samobójczą)
Chwile
Z tomu „Troska i pieśń”:
Zagłębie dąbrowskie. (Temat związany ze złą sytuacją społ. w okresie bezrobocia i kryzysu ekonom.)
Bakunin (Mikołaj Bakunin - ros. rewolucjonista, organizator i teoretyk ruchu anarchistycznego)
Wiersze o wczesnej wiośnie pisane późną jesienią (Odpowiedź Broniewskiego na nadmierną ingerencję w jego twórczość ideowych towarzyszy, którzy zarzucali mu niedocenianie funkcji agitacyjnej poezji, indywidualistyczny anarchizm, itp.
Kalambury
Z tomu „Krzyk ostateczny”:
Krzyk ostateczny
Mannlicher (karabin austriacki stosowany podczas I WŚ)
Hawrań i Murań
Scherzo
Z tomu „Bagnet na broń”:
Bagnet na broń (Chronologicznie wiersz stanowiący zamknięcie międzywojennej twórczości Broniewskiego. Napisany 03.04.1939 po otrzymaniu przez rząd polski żądań Hitlera. Stał się niezwykle popularnym wierszem-apelem, pierwszym „poetyckim rozkazem mobilizacyjnym” w obliczu agresji hitlerowskich Niemiec. Zaczyna się od słów: „Kiedy przyjdą podpalić dom,/ ten, w którym mieszkasz - Polskę/…”
Józef WITTLIN: 1896-1976, poeta związany z grupą ekspresjonistów z poznańskiego „Zdroju”, potem Skamander; Hymny 1920 (Poznań)
Z tomu „Hymny”: (Wiele wierszy z tego tomu powstało w wojsku austriackim w czasie I WŚ; należą do cyklu programowo antywojennych)
Hymn o łyżce zupy
Ballada-hymn
*** [W głowie mej żyją ludy, klechdy, mity]
Maria PAWLIKOWSKA-JASNORZEWSKA: 1891-1945, związana ze Skamandrem; Niebieskie migdały 1922 (Kraków), Różowa magia. Poezje 1924 (Lwów), Pocałunki 1926 (Wa-wa), Dancing. Karnet balowy 1927 (Wa-wa), Wachlarz. Zbiór poezji dawnych i nowych 1927 (Wa-wa), Cisza leśna 1928 (Wa-wa), Paryż 1929 (Wa-wa), Profil białej damy 1930 (Wa-wa), Surowy jedwab 1932 (Wa-wa), Śpiąca załoga 1922 (Wa-wa), Balet powojów 1935 (Wa-wa), Krystalizacje 1937 (Wa-wa), Szkicownik poetycki 1939 (Wa-wa),Z tomu „Niebieskie migdały”:
Magnolia
Na ciepłej niebieskiej łące
Modlitwa
Zachód słońca na zamku
Z tomu „Różowa magia”:
Morze
Z tomu „Pocałunki”:
Morze i niebo
Mewa
Bezpieczeństwo
Narcyz
Wielki wóz
Ćma
La precieuse
Cykorie
Lisy
Gwiazdy spadające
Ogród
Pod kościołem
Z tomu „Wachlarz”:
Po cóż jechać do Turcji!
Film amerykański
Ranny ptak
Laura i Filon
Z tomu „Cisza leśna”:
Góry
Wieczorem
Pszczoła
Z tomu „Paryż”:
Hiszpan
Biała dama
Z tomu „Profil białej damy”:
Serapion i Thais. Mumie miłosne w Paryżu
Kochanka lotnika
Księżyc
Z tomu „Surowy jedwab”:
Kamienice I-IV
Sen i przebudzenie
Secesja
Perły dębowej słabości
Z tomu „Balet powojów”:
Dusze różane
Pokrzywa widziana z bliska
Na Zaduszki
Barwy narodowe
Z tomu „Krystalizacje”: (częste odwołania do Safony z wyspy Lesbos)
O pianie morskiej I-II
Spalone rękopisy
Akwatyki III
Psyche skrzydlata
Irena TUWIM: 1900-1987, związana ze Skamandrem, siostra Juliana; 24 wiersze 1921 (Wa-wa), Listy 1926 (Wa-wa), Miłość szczęśliwa 1930 (Wa-wa)
Z tomu „Listy”:
Jedwabna chustka
Caprice viennois
Z tomu „Miłość szczęśliwa”:
Dwie strofy
Miłość szczęśliwa
Wyznanie
A. A.
19