rzym prawo spadkowe, Nauka, Prawo, I rok


PRAWO SPADKOWE

I. ZASADY OGÓLNE

Teorie o pochodzeniu spadkobrania:

  1. spadkobierca wstępował w suwerenną władzę nad grupą rodzinną lub rodową. Testament byłby wskazaniem zastępcy naczelnika rodu. (P. Bonfante)

  2. dziedziczenie testamentowe ukształtowało się jako konsekwencja przyznania osobie prywatnej swobody testowania, dopuszczając możliwość przekazania majątku osobie spoza rodziny. Jest to okres ustawy XII tablic. (S. Perozzi).

Succedere - zając miejsce poprzednio zajmowane przez inną osobę lub rzecz, a w szczególności wstąpić w miejsce lub prawo zmarłego (in ius defuncti).

Hereditas nihil aliud est, quam successio in universum ius quod defunctus habuerit - dziedziczenie jest niczym innym jak następstwem ogólnym w sytuację prawną, którą miał zmarły. (D. 50, 17, 62) Successio mortis causa ex iure civili.

Dziedziczenie - wejście jednej lub więcej osób w ogół stosunków prawno - majątkowych po zmarłym. Dziedziczenie jest następstwem ogólnym - successio universalis (sukcesja uniwersalna). Przy następstwie ogólnym obejmuje dziedzic wszystkie wierzytelności i długi spadkodawcy, które tworzą jedność majątkową i przechodzą na niego w całości. Dziedziców może być kilku - na każdego z nich przypada wtedy pewna oznaczona lub równa część spadku. Każdy z współdziedziców (coheredes) staje się w zakresie swojej części ogólnym następcą spadkodawcy.

Spadek - cały majątek zmarłego, wszystkie jego stosunki majątkowe. Spadek obejmuje wszystkie stosunki prawne o wartości majątkowej - wierzytelności, długi, prawa rzeczowe. W momencie śmierci gasły jedynie uprawnienia wynikające z prawa rodzinnego (patria potestas, tutela, manus) oraz uprawnienia czysto osobiste (wierzytelności z niektórych deliktów dochodzone z pomocą actiones vindictam spirantes), służebności osobiste oraz zobowiązania uiszczenia kary z tytułu popełnionego deliktu. W prawie archaicznym na spadkobiercę przechodziły też prawa i obowiązki sakralne (sacra familiaria).

Heres - successor mortis causa ex iure civili.

Bonorum possessio - dziedziczenie lub spadek wedle prawa pretorskiego. Przekazane przez pretora posiadanie majątku spadkowego osobie będącej w miejscu heredes (heredes loco). Pretor traktował pewne osoby jak heredes i chronił je (czasem nawet przed heredes).

Geneza powstania bonorum posesssio to kwestia sporna. Według jednym powstała ze względu na to, iż tytuł heres otrzymywały jedynie osoby będące pod władzą spadkodawcy, a dalsi krewni otrzymywali tylko majątek (familiam habeto) i musieli prosić pretora o wprowadzenie ich w posiadanie majątku. (iuris civilis adiuvandi gratia). Druga koncepcja głosi, że bonorum possesio ze względu na spory miedzy dziedzicami, którzy pretendowali do spadku na podstawie ius civile. Wtedy pretor dawał posiadanie stronie, która miała największe szanse na wygraną. Według trzeciej koncepcji bonorum possessio powstała ze względu na częste występowanie hereditas iacens (spadek leżący), którym jednak należało zarządzać. W takich przypadkach pretor udzielał bonorum possessio osobom, które zasługiwały na takie uwzględnienie (np. emancypowany syn). - iuris civilis supplendi gratia.

Bonorum possesio cum re - ostateczna

Bonorum possesio sine re - tymczasowa - gdy bonorum possessor musiał ustąpić wobec heres.

Bonorum possessor - successor mortis causa ex iure pretorio.

Związki między dziedziczeniem pretorskim a cywilnym

II. DZIEDZICZENIE TESTAMENTOWE

Testament

Rodzaje testamentów:

Prawo XII tablic:

Dwa najstarsze testamenty publiczne:

  1. Testament in comittis calatis - sporządzano go podobnie jak adrogację za pomocą dekretu (uchwała wzorowana na lex) comitia calata na wniosek pontificis maximi. Ponieważ wniosek był sporządzony przez kapłana miał on ogromny wpływ na sporządzenie testamentu. Testator musiał liczyć się z jego zdaniem, ponieważ mógł on odmówić postawienia wniosku na zgromadzeniu ludowym, które odbywało się dwa razy do roku.

  2. Testament in procinctu - był testamentem żołnierza przed gotowym do boju wojskiem. Prawdopodobnie wyodrębnił się z testamentum comittis calatis. Zniknął za Sulli w I w p.n.e.

→ obu testamentów dokonywano po dokonaniu auspicii.

Czasy późniejsze:

  1. Testamentum per aes et libram - testament prywatny. Testator dokonywał mancipatio familie polegającej na rozporządzeniu całym majątkiem na rzecz powiernika (familie emptor) wstępującego w miejsce spadkobiercy (heredis loco). W dołączonej do mancipatio ustnej nuncupatio testator jednostronnie rozporządzał, kto po jego śmierci otrzyma spadek.

  1. Testamenti iure praetorio factum - był on sporządzony pisemnie i opieczętowany pieczęciami siedmiu świadków (testamentum septem signis signatum). Opierając się na nim pretor udzielał bonorum possesio secudnum tabulas. Pierwotnie była ona sine re (edykt z I w. p.n.e.), gdyż spadkobierca pretorski przegrywał z heres, który wykazywał brak mancipatio. Od reskryptu Antoniusza Piusa pretorski spadkobierca uzyskał excetio doli i jego prawo było cum re. Testament pretorski znikł w okresie poklasycznym.

Testament w okresie poklasycznym:

  1. Testament publiczny:

  • Testament prywatny: