Ochrona środowiska w UE


CELE DZIAŁAŃ W ZAKRESIE

OCHRONY ŚRODOWISKA

REALIZOWANYCH PRZEZ UE

zachowanie, ochrona i poprawa

jakości środowiska naturalnego

ochrona zdrowia człowieka

rozważne i racjonalne wykorzystanie

zasobów naturalnych

I. OCHRONA ŚRODOWISKA W

UNII EUROPEJSKIEJ

Polityka ekologiczna jest obecnie jednym

z najszybciej rozwijających się obszarów

współpracy krajów należących

do Unii Europejskiej. Wraz z Traktatem

z Maastricht (1991) Wspólnoty Europejskie

włączyły ją do spisu swych stałych

zadań i określiły cele działań w zakresie

ochrony środowiska naturalnego.

Polityka ekologiczna Wspólnot Europejskich

początkowo była skierowana

przeciw skutkom zanieczyszczenia środowiska.

Z czasem zaczęła dotyczyć

działań zapobiegawczych. W traktatach

założycielskich Wspólnot Europejskich

z 1957 roku nie poruszono kwestii

związanych z ekologią. Kraje

członkowskie musiały radzić sobie samodzielnie

z rosnącym zanieczyszczeniem

środowiska.

Wkrótce problem nabrał znaczenia

międzynarodowego. Państwa nie

zapobiegające zanieczyszczeniom

potrafiły zniweczyć wysiłki sąsiednich

krajów postępujących w tych sprawach

bardziej rygorystycznie. Polityka

ochrony środowiska i normy

produkcyjne państw członkowskich

coraz bardziej utrudniały handel. Tym

samym stanęły na drodze swobodnemu

przepływowi towarów, stanowiącemu

cel WE.

Na początku lat 70. szefowie państw i

rządów WE wezwali Komisje Europejską

do opracowania programu na

rzecz ochrony środowiska. Za podstawę

prawną uznano Traktat EWG, mówiący

o „harmonijnym rozwoju życia

gospodarczego" oraz o „stałej i

gospodarce zrównoważonego rozwoju"

w państwach członkowskich Wspólnot.

Dla potrzeb ochrony środowiska

wykorzystany został również artykuł

100 Traktatu EWG, przewidujący

harmonizację tych przepisów prawa,

które bezpośrednio wpływają na

funkcjonowanie wspólnego rynku.

Polityka ochrony środowiska została

uznana za niezbędną i zyskała podstawy

prawne. Skutkiem tych decyzji było

powstanie wspólnotowego prawa

ochrony środowiska.

Unia Europejska. Informator o ochronie środowiska.

3

Wspólnoty uruchomiły także programy

badawcze w zakresie ochrony środowiska:

• STEP (Nauka i Technologia na rzecz

Ochrony Środowiska),

• EPOCH (Europejski Program

Klimatologii i Zagrożeń

Naturalnych).

Wraz z podpisaniem Jednolitego Aktu

Europejskiego w 1987 roku WE dostały

legitymacje do prowadzenia polityki w

zakresie ochrony środowiska. Utrwalono

wtedy zasadę profilaktyki,

sprawcy, pierwotnego pochodzenia

oraz zasadę subsydiarności.

W lipcu 1988 roku weszła w życie dyrektywa

w sprawie ochrony

środowiska. Przewiduje ona stworzenie

jednolitej procedury administracyjnej,

stosowanej przy planowaniu projektów

gospodarczych w celu kontroli ich

skutków dla ludzi, zwierząt i

środowiska.

Na początku lat dziewięćdziesiątych

Wspólnoty Europejskie odczuwały

coraz silniejszą potrzebę podjęcia

systematycznych działań w zakresie

zarządzania środowiskiem naturalnym.

Podczas szczytu w Dublinie w czerwcu

1990 roku przepisy dotyczące ochrony

środowiska zostały uznane za

najważniejsze.

W roku 1991 polityka Wspólnot Europejskich

w zakresie środowiska naturalnego

została znacznie rozszerzona.

Połączono ją z ogólną polityką gospodarczą

i uznano, że inicjatywy Komisji

w takich dziedzinach, jak: rolnictwo,

rynek wewnętrzny, transport i

energetyka powinny uwzględniać

potrzebę ochrony środowiska

naturalnego.

Powołano do życia Europejską Agencje

ds. Środowiska Naturalnego, która rozpoczęła

działalność w Kopenhadze w

październiku 1993 roku.

EUROPEJSKA AGENCJA DS.

ŚRODOWISKA NATURALNEGO

Istnieje od 1993 roku.

Ma siedzibę w Kopenhadze.

Jest głównym centrum informacji o

stanie środowiska i jego

zanieczyszczeniu.

Współpracuje z krajami środkowo- i

wschodnioeuropejskimi.

Dokumentacja Agencji jest

dostępna dla każdego obywatela

Unii Europejskiej.

W roku 1993 rozpoczęto realizacje programu

„O Trwały i Nieszkodliwy Rozwój

dla Środowiska". Jego celem jest

włączanie wszystkich

zainteresowanych do pracy na rzecz

profilaktycznej ochrony środowiska,

przy jednoczesnym zapobieganiu

skutkom szkód.

Wraz z wydaniem Zielonej Księgi

Komisja Europejska rozpoczęła nową

dyskusje na temat usuwania szkód i

naruszeń ochrony środowiska. W

zakres tej polityki wchodzi finansowe

wspieranie inwestycji służących poprawie

stanu środowiska za

pośrednictwem:

• programu LIFE, którego celem jest

zapewnienie pomocy finansowej dla

unijnych projektów z zakresu ochrony

środowiska, m.in. ochrony

naturalnych siedlisk oraz dzikiej

fauny i flory;

• funduszy strukturalnych

wspierających restrukturyzację i

modernizację gospodarek krajów UE;

• Funduszu Spójności, który wspiera

finansowo peryferyjne kraje UE.

W ramach funduszu regionalnego w

1989 roku powstał na przykład program

ENVI-REG, służący zwalczaniu

zanieczyszczeń środowiska w

najsłabszych gospodarczo rejonach

przybrzeżnych WE. Kredyty, np, na

budowę oczyszczalni ścieków,

przydziela również Europejski Bank

Inwestycyjny.

W roku 1993 produkty przyjazne

środowisku oznakowano specjalnym

znaczkiem ekologicznym UE. Od 1995

roku otrzymują go również firmy przestrzegające

zasad ochrony środowiska.

W czerwcu 1997 roku w Amsterdamie,

Rada Unii Europejskiej potwierdziła

zobowiązania Unii Europejskiej wynikające

z podpisania na Szczycie Ziemi

deklaracji „Środowisko i Rozwój". Do

uchwalonego w Amsterdamie Traktatu

UE wprowadziła zasadę trwałego i harmonijnego

rozwoju gospodarczego,

wymienionego już jako cel Unii w

preambule dokumentu. W Traktacie

Amsterdamskim sprecyzowano także

Unia Europejska. Informator o ochronie środowiska.

5

artykuły o ochronie środowiska, które

zostały już zapisane w Traktacie z

Maastricht.

W 1994 roku Komisja Europejska

założyła Ogólne Forum Konsultacyjne

ds. Środowiska.

PRZEPISY PRAWNE

Prawo Unii Europejskiej regulujące

ochronę środowiska powstawało na

przestrzeni ostatnich 30 lat. Obecnie liczy

około 300 aktów prawnych, obejmujących

dyrektywy, rozporządzenia,

decyzje i zalecenia. Do tego należy dodać

dużą liczbę publikowanych informacji

i innych dokumentów o charakterze

programowym, istotnych dla polityki

ekologicznej Unii Europejskiej.

Przepisy dotyczące ochrony

środowiska służą eliminowaniu barier

handlowych, które mogłyby powstać

przy braku jednolitych standardów

ekologicznych.

Ochrona słodkich i słonych wód

przed zanieczyszczeniami

powierzchniowymi i głębinowymi

Poddano ścisłej regulacji odpływ substancji

toksycznych. Ustalono limity

dla

rtęci, kadmu, lindanu, DDT,

pieciochlorofenolu, czterochlorku

węgla. Poddano kontroli i stopniowej

redukcji ścieki zawierające dwutlenek

tytanu, wywołujący tzw. czerwony

szlam. Określono też normy

jakościowe dla wód w kąpieliskach

oraz dla wody pitnej i wody słodkiej do

hodowli ryb i skorupiaków.

Zanieczyszczenie atmosfery

Przyjęto szereg dyrektyw regulujących

emisje dwutlenku siarki, używanie

chlorofluorowęglanów w aerozolach i

kontrole zanieczyszczeń wytwarzanych

przez zakłady przemysłowe.

Wprowadzono szereg rozporządzeń w

sprawie emisji spalin samochodowych.

Komisja Europejska zainicjowała

program roboczy, dotyczący analizy

efektu cieplarnianego i sposobów na

ograniczenie ogrzewania atmosfery.

OCHRONA ŚRODOWISKA A

GOSPODARKA

Unia Europejska staje się głównym

koordynatorem polityki ochrony

środowiska w Europie. Stara się

podejmować odpowiednie kroki we

wszystkich dziedzinach istotnych

dla środowiska. Takie działanie napotyka

na coraz silniejszy opór w

tych dziedzinach gospodarki, które

są objęte surowszymi sankcjami za

zanieczyszczanie. Europejscy

przemysłowcy sprzeciwili się

wprowadzeniu podatku

energetycznego. Uważali, że stracą

atrakcyjność cenową w stosunku do

konkurentów z USA i Japonii. Komisja

Europejska wycofała się z kilku

planowanych aktów prawnych, m.in.

z wprowadzenia podatku od emisji

dwutlenku węgla.

Hałas

Dyrektywy określają dopuszczalny poziom

hałasu dla samochodów osobo

wych, ciężarowych, motocykli,

ciągników, samolotów

ponaddźwiękowych, kosiarek

i maszyn budowlanych. Poziom hałasu

musi być określony na opakowaniu

sprzętu domowego.

Zagospodarowanie odpadów

Od 1975 roku Wspólnoty regulują

sposób gromadzenia, składowania,

przerobu i przetwarzania odpadów.

Specjalnymi zasadami objęto odpady

produkowane przez przemysł, wśród

nich: tlenek tytanu, zużyty olej i

odpady radioaktywne. W Unii

Europejskiej kładzie się też szczególny

nacisk na ponowne wykorzystanie

starego papieru, tektury i pojemników

po napojach.

Produkty chemiczne

W celu zabezpieczenia przed

wypadkami i ograniczenia ich skutków

dyrektywa z 1982 roku nakłada na

producentów we wszystkich państwach

członkowskich obowiązek

informowania władz o szkodliwych

substancjach oraz o zakładach i

miejscach, w których może dojść do

niebezpiecznego wypadku. Wspólnoty

przyjęły także odpowiednie środki

mające na celu redukcję

chlorofluorowęglanów, które niszczą

warstwę ozonową.

W 1986 roku sporządzono Europejski

Wykaz Istniejących Substancji

Chemicznych, podający dane do

wiadomości, oceny i kontroli. Powstały

dyrektywy zabraniające używania

pewnych substancji w pestycydach, a

także nakazujące kontrolę

wykorzystania i produkcji dwu- i

trójfenylów polichlorowanych i

azbestu.

Ochrona przyrody

Unia Europejska jest członkiem Konwencji

Berneńskiej z roku 1979, dotyczącej

ochrony przyrody. Rada Ministrów

przyjęła szereg dyrektyw w

sprawie ochrony zwierząt, importu produktów

wykonanych ze skór oraz kontroli

i ograniczenia badań naukowych

na zwierzętach. Projekty ochrony

środowiska naturalnego są wspierane

finansowo.

JEDENAŚCIE EKOLOGICZNYCH ZASAD UNII EUROPEJSKIEJ

1. Lepiej zapobiegać, niż leczyć.

2. Należy uwzględniać skutki oddziaływania na środowisko w możliwie najwcześniejszym

stadium podejmowania decyzji.

3. Trzeba unikać eksploatowania przyrody powodującego znaczne naruszenie równowagi

ekologicznej.

4. Należy podnieść poziom wiedzy naukowej, by umożliwić podejmowanie właściwych działań.

5. Koszty zapobiegania i usuwania szkód ekologicznych powinien ponosić sprawca

zanieczyszczenia.

6. Działania w jednym państwie członkowskim nie powinny powodować pogorszenia stanu

środowiska w innym.

7. Polityka ekologiczna państw członkowskich w zakresie ochrony środowiska musi

uwzględniać interesy państw rozwijających się.

8. Państwa Unii Europejskiej powinny wspierać ochronę środowiska w skali międzynarodowej i

globalnej.

9. Ochrona środowiska jest obowiązkiem każdego, zatem konieczna jest edukacja w tym

zakresie.

10. Środki ochrony środowiska powinny być stosowane odpowiednio do rodzaju

zanieczyszczenia, potrzebnego działania oraz obszaru geograficznego, który mają chronić.

Zasada ta znana jest jako zasada subsydiarności.

11. Krajowe programy dotyczące środowiska powinny być koordynowane na podstawie

wspólnych długoterminowych programów, a krajowa polityka ekologiczna - harmonizowana

w ramach Wspólnot Europejskich.

TECHNOLOGIE A WYMAGANIA

EKOLOGICZNE UE

Kraje Unii Europejskiej mają na celu

nie tylko niedopuszczanie do

zanieczyszczania przyrody lub

likwidacje powstałych szkód, lecz

przede wszystkim zachowanie

przezorności ekologicznej. Jest to

możliwe dzięki stosowaniu „najlepszej

dostępnej technologii" (Best Available

Technology - BAT), czyli takich metod

działania, takich rozwiązań organizacyjnych,

a przede wszystkim takich

urządzeń technicznych, które najlepiej

redukują i unieszkodliwiają

zanieczyszczenia.

BAT został wprowadzony przez EWG

w 1984 roku dyrektywą 84/360 w sprawie

zwalczania zanieczyszczeń powietrza

atmosferycznego, pochodzących z

zakładów przemysłowych.

W 1996 roku została przyjęta

dyrektywa 96/61, która w nowych

zakładach obowiązuje od 1999 roku,

a w zakładach już istniejących zacznie

obowiązywać od roku 2007.

Zgodnie z tą dyrektywą każdy producent

stanowiący potencjalne zagrożenie

dla środowiska i zdrowia ludzi musi

uzyskać zintegrowane pozwolenie ekologiczne.

Określa ono emisje

zanieczyszczeń na poziomie, który

będzie bezpieczny dla środowiska naturalnego

jako całości oraz zapobiegnie

przemieszczaniu się zanieczyszczeń z

jednego elementu środowiska do

następnego.

W myśl dyrektywy 96/61 zintegrowane

zezwolenie jest wydawane przy udziale

społeczeństwa, dzięki czemu

społeczności lokalne mają wpływ na

podejmowanie dotyczących ich decyzji.

CERTYFIKATISO 14000

Certyfikat ISO T4000 zakłada

dobrowolny udział podmiotów

gospodarczych w działaniach na

rzecz ochrony środowiska. W

niedalekiej przyszłości ze względu

na konkurencję na rynkach oraz

stan środowiska przyrodniczego

przyjęcie norm certyfikacji będzie

warunkiem istnienia

przedsiębiorstwa.

Firma posiadająca ten „zielony"

certyfikat jest pewniejszym'

partnerem dla firm

ubezpieczeniowych na Zachodzie i

dobrym sąsiadem dla lokalnego

społeczeństwa.

Drugi trudniejszy etap polegać będzie

na wdrożeniu w życie zapisanych w

prawie Unii wymagań. Będzie to

zarówno bardziej czasochłonne jak i o

wiele kosztowniejsze. Jak już było

powyżej napisane, konieczne inwestycje

pochłoną sumę ok. 30 miliardów

euro. Rocznie. Według Banku

Światowego konieczne inwestycje

pochłoną sumę od 1,5 do 4,7 mld euro,

a specjaliści z PHARE oceniają te

wydatki na kwotę od 2,8 mld euro (w

2005 roku) do 6,8 mld euro (w roku

2010). Przedstawiciele Unii

Europejskiej zdając sobie sprawę, że

tak duże inwestycje mogą być

niemożliwe do zrealizowania

wyłącznie w oparciu o Polskie środki i

zapowiedzieli wsparcie finansowe

Polski.

Wysokie koszty jakie Polska musi ponieść

dostosowując się do wymogów

Unijnych, są wynikiem po pierwsze

„zaszłości ekologicznych" z lat 1945 -

89, a po drugie innego podejścia do

prawa ochrony środowiska w Polsce i

Unii Europejskiej. W Polsce prawo

ochrania przede wszystkim zasoby

przyrodnicze, przykładem mogą być

Parki Narodowe, Rezerwaty Przyrody,

itp. Natomiast prawo unijne skupia się

na zobowiązywaniu użytkowników

środowiska np. podmiotów gospodarczych

do bezwzględnego przestrzegania

norm dotyczących emisji szkodliwych

substancji.

Działania dostosowawcze w ochronie

środowiska skupią się w pierwszej kolejności

na tych przepisach, które

wpływają na funkcjonowanie jednolitego

rynku. Dzieje się tak ponieważ jednolity

rynek europejski jest podstawową

zasadą w funkcjonowaniu UE.

Strategia włączenia norm prawa

ekologicznego Unii Europejskiej

do prawa polskiego opierać się

będzie na następujących

założeniach:

• konieczne inwestycje wynikające z

wdrażania postanowień prawa

Wspólnot Europejskich są na ogół

zgodne z celami polityki ekologicznej

Polski;

„PRZEWODNIK” KOMISJI

EUROPEJSKIEJ

We wrześniu 1997 roku Komisja

Europejska wydała „przewodnik"

mający pomóc Polsce dostosować

prawo dotyczące ochrony

środowiska do unijnych

standardów. Zmiana prawodawstwa

powinna składać się :z działań

prowadzonych w trzech etapach:

włączenie przepisów prawnych

UE do prawodawstwa krajowego

lub dokonanie takich zmian w

przepisach krajowych, by znalazły

się w nich odpowiednie wymogi i

standardy unijne;

budowa odpowiednich instytucji i

znalezienie środków mających na

celu realizację przyjętych

wymogów;

• zgodnie z deklaracją polityczną, Polska

stanie się członkiem Unii Europejskiej

z dniem l stycznia 2003r., a

data 31 grudnia 2002r. jest ostatecznym

terminem dla włączenia

przepisów UE do prawodawstwa polskiego;

• w obszarze negocjacyjnym

„Środowisko” tam, gdzie to konieczne

Polska występuje o okresy

przejściowe;

• Polska do zakończenia dostosowywania

się do wymogów unijnych uzyska

zgodę na utrzymanie dotychczasowego

systemu finansowania ochrony

środowiska, dzięki czemu

finansowanie nie inwestycji

proekologicznych ze źródeł

krajowych utrzymane zostanie na

wysokim poziomie;

• w ramach funduszy przedczłonkowskich

(np. program ISPA) Polska

będzie dostawać na ochronę środowiska

około 177 min euro rocznie. Po

wstąpieniu do UE wsparcie ze strony

funduszy strukturalnych będzie

znacznie wyższe od tej kwoty. Pomimo

tak znaczącego wsparcia finansowego

ze strony Unii Europejskiej

program dostosowania do przepisów

wspólnotowych w ochronie środowiska

będzie w 80-90% finansowany ze

źródeł krajowych.

Unia Europejska. Informator o ochronie środowiska.

13

Jeśli osiąganie wymagań unijnych dotyczących

ochrony środowiska będzie

przebiegać w 3-etapach, to będzie

przebiegało według poniżej przedstawionego

scenariusza:

lata 2000 - 2002

• wdrożenie norm prawa Wspólnot Europejskich

do prawa polskiego;

• zakończenie niezbędnych zmian instytucjonalnych;

• modernizacja i dostosowanie krajowej

sieci monitoringu ochrony środowiska

do wymagań UE;

• opracowanie szczegółowych programów

poprawy jakości wód i tworzenie

nowych programów gospodarki

odpadami;

• realizacja i zakończenie inwestycji

związanych z wdrażaniem tych aktów

prawnych Wspólnot Europejskich, co

do których Polska nie występuje o

okresy przejściowe;

• rozpoczęcie realizacji inwestycji w

miastach, zgodnie z istniejącymi programami

gospodarki odpadami. Pro-

• gramy w mniejszych miejscowościach

będą realizowane gdy starczy

pieniędzy lub przy braku programów

dla dużych aglomeracji;

• rozpoczęcie inwestycji w zakresie

porządkowania gospodarki ściekowej

i zaopatrzenia w wodę pitną największych

miast.

lata 2002-2010

• uregulowanie gospodarki ściekowej

we wszystkich miejscowościach powyżej

100 000 mieszkańców, zgodnie

z wymaganiami Dyrektywy

91/271/EEC, realizacja programów

gospodarki ściekowej w mniejszych

miastach;

• osiągnięcie takiej jakości wód powierzchniowych

przeznaczonych do

spożycia aby spełnione były wymagania

UE;

• realizacja inwestycji na rzecz poprawy

jakości powietrza w miastach, w

których dochodzi do przekraczania

dopuszczalnych poziomów zanieczyszczenia

powietrza;

stworzenie takiego systemu

kontroli i nakładania sankcji,

który zapewniałby pełne

przestrzeganie uchwalonego

prawa

• realizacja inwestycji w zakładach

produkcyjnych odprowadzających

niebezpieczne substancje do wód;

• stworzenie ogólnokrajowego oraz regionalnych

i lokalnych systemów gospodarki

odpadami, zakończenie realizacji

programów gospodarki odpadami

w połowie miast;

• wdrażanie istniejących programów

gospodarki odpadami w mniejszych

miejscowościach;

• zakończenie inwestycji ochrony środowiska

w rafineriach i zakładach

zajmujących się magazynowaniem i

transportem produktów ropopochodnych.

po 2010 roku

• pełne uregulowanie gospodarki ściekowej

w miastach powyżej 2000

mieszkańców, zgodnie z wymaganiami

Dyrektywy 91/271/EEC;

• ochrona wszystkich zbiorników wód

stojących przed zanieczyszczeniami

ściekami (przede wszystkim pestycydy

i nawozy sztuczne), w takim zakresie

aby było to uzasadnione ekologicznie

i ekonomicznie, łącznie z rozwiązaniem

problemu zanieczyszczeń

pochodzenia rolniczego;

• zorganizowanego takiego systemu

wywozu odpadów komunalnych aby

objęte nim było 95% mieszkańców

Polski, zakończenie realizacji programów

gospodarki odpadami w miastach

i w mniejszych miejscowościach;

• zakończenie realizacji programu gospodarki

odpadami niebezpiecznymi.

ZASADY FINANSOWANIA

POSZCZEGÓLNYCH

ETAPÓW STRATEGII

lata 2000 - 2002

Inwestycje służące realizacji najważniejszych

zadań w latach 2000 -

2002 będą miały pierwszeństwo w

dostępie do dotacji z funduszy

przedakcesyjnych (m. in. ISPA). Przewiduje

się uzupełniające finansowanie

ze źródeł publicznych w formie dotacji

i pożyczek preferencyjnych, którymi

będzie dysponował Narodowy i

Wojewódzkie Fundusze Ochrony Środowiska.

Jednak inwestorzy będą musieli

wcześniej udokumentować brak

możliwości uzyskania dofinansowania

ze źródeł komercyjnych (np. pożyczki

bankowe) oraz z międzynarodowych

instytucji finansowych. Wymagany też

będzie udział środków własnych

(budżet gminy, zysk lub fundusz amortyzacyjny

spółki gminnej) w wysokości

przynajmniej 20% nakładów inwestycyjnych.

Stan prac legislacyjnych

Dostosowywania prawa polskiego do

prawa wspólnotowego w dziedzinie

Środowiska naturalnego nastąpi poprzez

uchwalenie i wprowadzenie w

życie 13 ustaw i aktów wykonawczy cl

do nich (według stanu prawa wspólnotowego

na dzień l stycznia 1999r.).

Unia Europejska. Informator o ochronie środowiska.

18

W Sejmie znajdują się obecnie projekty

ustaw:

• Prawo wodne,

• Ustawa o odpadach,

• Ustawy o postępowaniu w spawie oddziaływania

na środowisko,

• Ustawa o dostępie do informacji o

środowisku i jego ochronie,

W trakcie prac parlamentarnych znajdują

się również projekty:

• Ustawy o substancjach i preparatach

chemicznych,

• Ustawy o systemie oceny zgodności

wyrobów, procesów lub usług z wymaganiami,

o akredytacji, autoryzacji

oraz o zmianie niektórych ustaw,

• Ustawy Prawo Atomowe,

• Zmiany ustawy o ochronie przyrody,

• Ustawy o nawozach i nawożeniu.

Szereg ustaw jest również na etapie

prac wewnątrzresortowych.

III. PROGRAM ISPA

Program ISPA (Instrument for

Structural Policiesfor Pre-Accession)

ma na celu ujednolicenie poziomu rozwoju

infrastruktury technicznej w zakresie

transportu i ochrony środowiska

w państwach ubiegających się o

członkostwo w UE. Ma on pomóc

samorządom i administracji w przygotowaniu

się do funkcjonowania w polityce

strukturalnej UE.

Po wstąpieniu do UE będziemy mogli

wykorzystać doświadczenia w zakresie

funkcjonowania ISPA do czerpania

środków z funduszy strukturalnych i

Funduszu Spójności.

PRIORYTETY

PROGRAMU ISPA

ochrona środowiska:

zwalczanie problemów spowodowanych

zanieczyszczeniem

wód i powietrza

pomoc w utylizacji odpadów

wsparcie wprowadzania porządku

prawnego w zakresie ochrony

środowiska

transport:

rozwój infrastruktury transportowej

połączenie systemów komunikacyjnych

z infrastrukturą krajów

członkowskich UE

budowa transeuropejskiej sieci

transportowej

PODSTAWOWE ZASADY

POLTTYKI STRUKTURALNEJ

zgodność z polityką wspólnotową

współfinansowanie

programowanie

Fundusze przedakcesyjne, w tym

również ISPA, stanowią wstępną

drogę do funduszy strukturalnych i

innych mechanizmów pomocy UE

dla regionów biedniejszych.

PRZYNALEŻNOŚĆ POLSKI DO

ORGANIZACJI

MIĘDZYNARODOWYCH

ZAJMUJĄCYCH SIĘ STANEM

ŚRODOWISKA NATURALNEGO

Organizcja Narodów

Zjednoczonych (ONZ)

Agenda ONZ ds. Ochrony

Środowiska (UNEP)

Europejska Komisja

Gospodarcza (EKG)

Rada Europy

Inicjatywa

Środkowoeurpejska

Organizacja Współpracy

Gospodarczej i Rozwoju

(OECD)

INTEROCEANMETAL

Bank Światowy

Europejski Bank Odbudowy i

Rozwoju

lV. WSPÓŁPRACA

MIĘDZYNARODOWA NA

RZECZ EKOLOGII

WSPÓŁPRACA WIELOSTRONNA

Polska należy do wielu międzynarodowych

organizacji zajmujących się

stanem środowiska naturalnego.

Współdziała też w realizacji zadań programowych

organizacji, do których

aspiruje.

W roku 1997 Organizacja Współpracy

Gospodarczej i Rozwoju (OECD) zaprosiła

przedstawicieli polskiego

Ministerstwa Ochrony Środowiska,

Zasobów Naturalnych i Leśnictwa oraz

niezależnych ekspertów do prac w

następujących komitetach i grupach

roboczych:

• Komitecie Polityki Ekologicznej

• grupie ds. Integracji Polityki Ekologicznej

i Gospodarczej

• grupie ds. Zapobiegania i Kontroli

Zanieczyszczeń

• grupie ds. Działalności Ekologicznej

• grupie ekspertów ds. ekonomicznych

aspektów różnorodności biologicznej

• grupach ds. polityki zarządzania

odpadami

• wspólnej sesji ekspertów ds. handlu i

środowiska.

Przedstawiciele Polski uczestniczą

również w pracach organów międzynarodowych

porozumień, których Polska

jest stroną, i w negocjacjach nowych

porozumień wielostronnych.

27

KONWENCJE l UMOWY

WIELOSTRONNE

RATYFIKOWANE PRZEZ

POLSKĘ

• Konwencja Ramsarska z 2 lutego

1971 roku o obszarach wodnobłotnych

mających znaczenie międzynarodowe,

zwłaszcza jako środowisko

życiowe ptactwa wodnego. Polska

jest stroną od 22 marca 1978 roku.

• Konwencja Waszyngtońska z 3 marca

1973 roku (CITES) o międzynarodowym

handlu dzikimi roślinami i

zwierzętami gatunków zagrożonych

wyginięciem. Polska ratyfikowała ją

12 grudnia 1989 roku.

• Konwencja Genewska z 13 listopada

1979 roku w sprawie

transgranicznego zanieczyszczenia

powietrza na dalekie odległości.

Podpisano ją 13 listopada 1979, a

ratyfikowano 19 lipca 1985 roku.

• Protokół Genewski z 28 września

1984 roku do Konwencji Genewskiej

z roku 1979. Dotyczy on

długofalowego finansowania

wspólnego programu monitoringu i

oceny przenoszenia zanieczyszczeń

powietrza na dalekie odległości w

Europie (EMEP). Polskę obowiązuje

od 13 grudnia 1988 roku.

• Konwencja Wiedeńska z 22 marca

1985 roku w sprawie warstwy ozonowej.

Obowiązuje Polskę od 11

października 1990 roku.

• Protokół Montrealski z 16 września

1987 roku w sprawie substancji zubożających

warstwę ozonową. Obowiązuje

Polskę od 11 listopada 1990

roku.

• Konwencja Helsińska z 1974 roku o

ochronie środowiska morskiego

obszaru Morza Bałtyckiego. Obowiązuje

w Polsce od 3 maja 1980

roku.

UDZIAŁ POLSKI W PRACACH NA

RZECZ OCHRONY

ŚRODOWISKA NA SZCZEBLU

REGIONALNYM

rejon Morza Bałtyckiego

rejon „Zielonych Płuc Europy"

rejon Karpat Wschodnich

rejon Karkonoszy

rejon Dolnej Odry

rejon „Czarnego Trójkąta”

WSPÓŁPRACA

DWUSTRONNA POLSKI Z

KRAJAMI NALEŻĄCYMI DO

UE

Protokół do Konwencji z roku

1979 w sprawie trans-granicznego

zanieczyszczenia powietrza na

dalekie odległości i o dalszym

ograniczaniu emisji siarki (tzw.

drugi protokół siarkowy),

podpisany 14 czerwca 1994 roku.

Protokół Sofijski z 1 listopada

1988 roku do Konwencji z 1979

roku w sprawie trans-granicznego

zanieczyszczenia powietrza na

dalekie odległości, dotyczący

kontroli emisji tlenków azotu lub

transgranicznego

przemieszczania, podpisana 1

listopada 1998 roku.

Umowa o Międzynarodowej

Komisji Ochrony Odry przed

Zanieczyszczeniem, podpisana 11

kwietnia 1996 roku.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
3 Ochrona środowiska w UE na tle problemów ogólnych Ver 2009
ochrona środowiska w UE, Pomoce naukowe, studia, geografia ekonomiczna
UE i ochrona srodowiska 3 04 2011
1 projekty ue, prawo ochrony środowiska
Regulacje-weterynaryjne-i-fitosanitarne-w-UE, UP- ochrona środowiska, ekonomika środowiska
srodowisko203, Instytucje UE ds. ochrony srodowiska
Temat 16 Wymogi ue w zakresie ochrony srodowiska 2
Temat 16 Wymogi ue w zakresie ochrony srodowiska
UE i ochrona srodowiska 3 04 2011
Temat 16 Wymogi ue w zakresie ochrony srodowiska
Organy administracji do spraw ochrony środowiska
ochrona srodowiska nr 2
ochrona srodowiska wstep
Prezentacja Ochrona środowiska

więcej podobnych podstron