AGENCJE PRASOWE
Agencje informacyjne często nazywa się "gazetami dla gazet". Cztery największe z nich emitują codziennie w świat 32 850 000 słów. Tzw. wielką czwórkę tworzą: Associated Press (AP), United Press International (UPI), Agence France Press (AFP) oraz Reuter. "Wielka czwórka", dostarczając całemu światu serwis informacyjny w kilku językach, zajmuje monopolistyczną pozycję. Przyjmuje się, że około 80% informacji zagranicznych ukazujących się w prasie pochodzi z tych właśnie agencji. Reuter w ostatnich latach skoncentrował się głównie na informacji ekonomicznej i mimo mniejszej od innych agencji liczby emitowanych słów zajął w tej dziedzinie pozycję uprzywilejowaną. Dzięki specjalizacji poprawił także zdecydowanie swoje wyniki ekonomiczne, wychodząc z kryzysu, który jeszcze w latach 70. groził agencji bankructwem. Największa światowa agencja - AP - jest spółką, w której udziały ma ponad 1700 amerykańskich gazet. AP utrzymuje 233 biura, w tym 91 w różnych krajach na całym świecie. Stworzona dla obsługi prasy amerykańskiej - swojego udziałowcy - dziś obsługuje cały świat, mając 8500 subskrybentów swojego serwisu w 112 krajach. Szacuje się, że do wiadomości AP codziennie ma dostęp około miliarda osób. Liczba subskrybentów (w samych USA - 2900 w prasie, radiu i telewizji) sprawia, że serwis AP ma cenę konkurencyjną pomimo wysokich kosztów uzyskania informacji (utrzymanie biur korespondentów, łącza itp.), wynoszących blisko pół miliarda dolarów w skali rocznej. UPI powstała w 1958 roku w wyniku fuzji United Press (założonej w 1907) i International Press Service W.R. Hearsta (1908). Agencje te powstały z tej prostej przyczyny, że AP odmawiała swojego serwisu tym amerykańskim gazetom, które były konkurencyjne wobec pism, mających udziały w AP. Dotyczyło to głównie dzienników należących do sieci Hearsta. Serwis UPI był zawsze analogiczny wobec AP i w sytuacji zniesienia przez konkurenta ograniczeń w jego dostarczaniu na rynku amerykańskim (dziś udostępnia go nie tylko udziałowcom) UPI znalazło się w kryzysie, pogłębionym tym, że większość prenumeratorów na świecie decyduje się na wybór - jako drugiego - serwisu angielskiego Reutera czy francuskiej AFP, nie chcąc ograniczać się do dwóch agencji amerykańskich. W lepszej sytuacji znajduje się spadkobierczyni najstarszej agencji, założonej w 1835 roku przez Juliusa Havasa (który pierwszy wykorzystywał sieć semaforów świetlnych i gołębie pocztowe): francuska AFP. Choć nominalnie jest przedsiębiorstwem prywatnym, to rząd francuski zachował w niej udziały i dyskretnie ją wspiera. Pod adresem AFP (tak samo jak pod adresem innych agencji narodowych: niemieckiej Deutsche Presse-Agentur (DPA) czy Agencji Nowych Chin Xinhua formułowane są zarzuty stosowania zaniżonych cen serwisu. Przypadek AFP jest szczególny, ponieważ główne swoje dochody czerpie ona od subskrybentów ustawowo do odbioru jej serwisu zobowiązanych (ambasad, agentur rządowych), którzy w tym przypadku stanowią aż 55% odbiorców. AFP zatrudnia 750 osób, które dostarczają korespondencje ze 160 krajów, oferowane subskrybentom w językach: francuskim, angielskim, hiszpańskim, niemieckim, portugalskim i arabskim.
Walka agencji o nowych klientów polega głównie na obniżaniu cen za serwis i dostarczaniu go w języku narodowym danego kraju. Ponieważ większość wielkich gazet, rozgłośni i stacji telewizyjnych na świecie prenumeruje dwa serwisy zagraniczne, to w sytuacji, gdy pierwszy dostarcza zazwyczaj AP, walka toczy się o zajęcie miejsca drugiego. W wypadku gazet uwzględniających w dużym stopniu problematykę ekonomiczną, miejsce to zajmuje Reuter. AFP ma dziś poważnych konkurentów ze strony wspieranych przez rządy niemieckiej DPA czy hiszpańskiej EFE (głównie na rynku latynoamerykańskim), a na rynku azjatyckim - chińskiej Xinhua i japońskiej Kyodo
Na terytorium byłego Związku Radzieckiego do końca lat 80. działały zasadniczo tylko dwie wielkie informacyjno-publicystyczne agencje prasowe o statusie de facto monopolistycznym. Były to TASS (Telegrafnoje Agienstwo Sowieckogo Sojuza) oraz AP (Agienstwo Pieczati). Ta pierwsza, o statusie agendy rządowej, miała oficjalny charakter państwowego przekaźnika informacji, dostarczającego wiadomości zaakceptowanych przez najwyższe władze partyjne i państwowe ZSRR. Druga - formalnie niepaństwowa, bowiem jej założycielami były organizacje społeczno-polityczne działające w Związku Radzieckim (jak np. tamtejsza centrala związków zawodowych, Związek Dziennikarzy i Związek Pisarzy ZSRR) - miała za swój zasadniczy cel kreowanie pozytywnego wizerunku radzieckiego państwa poza jego granicami, i była bardziej agencją publicystyczną, aniżeli informacyjną. Można powiedzieć, że radio i telewizja, a także wszystkie drukowane środki przekazu w ZSRR (zarówno centralne, regionalne jak i lokalne) były skazane na serwis informacyjny obu monopolistów. W szczególności TASS była dostarczycielem wielkiej ilości oficjalnych informacji, które obowiązkowo publikowały wszystkie radzieckie media masowe. Obowiązek ten wyraźnie precyzowały liczne instrukcje i rekomendacje rozsyłane przez agencję swoim radzieckim abonentom. Ten sztywny system monopolu informacyjnego dwu agencyjnych potentatów zaczął podlegać erozji dopiero u schyłku lat 80., kiedy to "glasnost" poczyniła ogromne postępy, a radziecki system uległ widocznemu już rozpadowi. W latach 1989-90 stworzone zostały pierwsze, konkurencyjne względem obu dotychczasowych monopolistów, agencje: "Postfaktum", "Interfaks", "Siewiero-Zapad", "Urał-Akcent", "Sib-IA" i inne. Różnorodne mini-agencje tworzono także przy niektórych gazetach o zasięgu ogólnokrajowym, jak np. agencję NEGA, działającą przy dzienniku "Niezawisimaja Gazieta", której serwisem w czasie informacyjnego boomu posiłkowały się niemal wszystkie redakcje prasy, radia i telewizji. Swego rodzaju przełomową datą dla działalności agencji informacyjnych w ZSRR stały się dni sierpniowego puczu w 1991 roku. Propagandowa interpretacja tych wydarzeń przez TASS ostatecznie skompromitowała tę agencję i odebrała jej resztki społecznego zaufania, mocno nadwerężonego wcześniejszymi, nieudolnymi działaniami, by wspomnieć tylko tragedię czernobylską. Równocześnie zaś wzrósł autorytet małych agencji, a w szczególności "Interfaksu" i "Postfaktum". Rozpad Związku Radzieckiego to czas demontażu lub gruntownej przebudowy wielu dotychczas istniejących instytucji masowej informacji. Tak samo było również z dwiema wielkimi agencjami, przy czym ich rekonstrukcję rozpoczęto od zmiany szyldów. W dniu 22 stycznia 1992 r. prezydent niepodległej już Federacji Rosyjskiej - Borys Jelcyn podpisał dekret "O Informacyjno-telegraficznej Agencji Rosji", który powoływał do życia rządową agencję informacyjną ITAR (Informacjonno-Tielegrafnoje Agienstwo Rossiji). Wkrótce skrót ITAR został uzupełniony starym skrótem TASS, mającym jednak obecnie inne znaczenie (Tielegrafnoje Agienstwo Samostialatielnych Stran). Współczesna ITAR-TASS po staremu zachowuje monopol na wszelkie informacje o charakterze oficjalnym. Jako pierwsza publikuje m.in. teksty dekretów prezydenta Federacji Rosyjskiej oraz rządowych aktów prawnych. W agencji pracuje ok. 4 tys. osób, zatrudnionych nie tylko w jej moskiewskiej centrali, ale także w 75 jej oddziałach terenowych, rozsianych na obszarze całego byłego ZSRR oraz w 62 innych placówkach, rozlokowanych w 59 krajach świata. W ramach agencji prowadzą działalność służby fotografii prasowej i teleinformacji oraz elektroniczny bank danych. Odbiorcami serwisu tej agencji jest ponad 8 tys. abonentów - wśród nich liczne stacje radiowe i telewizyjne oraz prasa z ponad 100 krajów, a także ok. 500 centralnych i regionalnych gazet ze Wspólnoty Niepodległych Państw.
Z innych, ciekawych przypadków agencji prasowych z różnych krajów, warto wymienić chociażby Holandię, która posiada jedną, główną agencję prasową. Jest nią ANP (Algemen Nederlands Persbureau), założona w 1935 roku. Z usług tej agencji korzystają wszystkie dzienniki Holandii, a jej serwis zawiera przede wszystkim wiadomości krajowe, chociaż agencja posiada swych korespondentów w kilku państwach. Zarządza nią Rada Administracyjna, w skład której wchodzą przedstawiciele prasy drukowanej i mediów elektronicznych.
Zadaniem agencji jest szybkie dostarczenie odbiorcy pełnej informacji. Aby to spełnić, o tym samym wydarzeniu pisze ona w kilku depeszach o różnych formach. W serwisie PAP mogą pojawić się następujące typy depesz: depesza zwykła, pilna, krótka, opis, synteza, analiza, uzupełnienie, aktualizacja, sprostowanie, życiorys, sylwetka, wywiad, dokumentacja, okruchy, reportaż.
Depesza zwykła. Winna pojawić się nie później niż w godzinę po wydarzeniu.
Depesza pilna. Powinna pojawić się w serwisie natychmiast po uzyskaniu informacji o wydarzeniu dużej rangi i zapowiadać jej rozwinięcie w ciągu kilku minut. Składać się powinna z jednego zdania lub równoważnika zdania.
Pierwsza depesza krótka powinna pojawić się w serwisie możliwie najszybciej po wydarzeniu. W przypadku krótkiej, poprzedzonej pilną - najpóźniej 10 minut po pilnej. Jej typowa objętość to dwa, trzy akapity: jeden lub dwa o samym wydarzeniu, ewentualnie jeden akapit wyjaśnienia lub tła (backgroundu).
Opis to zbiorcza depesza o danym wydarzeniu, nadana najpóźniej godzinę po ostatniej krótkiej. Musi stanowić zwięzłą, ale wyczerpującą całość, nie może więc być efektem "sklejenia" nadanych uprzednio krótkich, choć można, oczywiście, korzystać z całych akapitów z poprzednich depesz. Opis, tak jak inne typy depesz, musi być redagowany w zgodzie z zasadą "odwróconej piramidy". Zasada ta mówi, że to, co najważniejsze, znajduje się na samym szczycie depeszy, a więc w główce, zaś każdy następny akapit niesie treść mniej istotną.
Synteza to depesza podsumowująca szczególnie ważne, rozciągnięte w czasie wydarzenia lub sprawę składającą się z kilku wydarzeń albo dziejącą się w paru miejscach naraz. Powinna pojawić się w serwisie najpóźniej po godzinie od chwili zaistnienia ostatniego istotnego dla niej elementu. W główce umieścić należy skrótową, ale możliwie przekrojową informację o sprawie.
Analiza to depesza o ważnej sprawie lub zjawisku, podsumowująca wydarzenia z dnia lub ostatnich dni (tygodni), bądź zawierająca zapowiedź rozwoju sytuacji. Może się w niej znaleźć, oprócz informacji i tła (backgroundu), także próba podsumowania i prognozy na przyszłość. Przy redagowaniu stosuje się zasady takie jak w opisie i syntezie - ale z uwagi na logiczną konstrukcję tekstu można nieco mniej rygorystycznie stosować zasadę odwróconej piramidy.
Sprostowanie to korekta błędu w nadanej depeszy. W sprostowaniu należy wyraźnie zaznaczyć, w którym akapicie depeszy i w jakich słowach pojawił się błąd, a w razie potrzeby zamieścić poprawną wersję tego akapitu. Jak najszybciej należy też nadać poprawioną depeszę, do której potrzebne było sprostowanie.
Należy rozróżnić życiorys od sylwetki. W życiorysie podajemy dane encyklopedyczne: datę urodzenia, studia, stanowiska, stan cywilny, liczbę dzieci; natomiast w sylwetce należy umieścić kilka danych o wyglądzie, o ulubionym sporcie czy hobby, o sposobie zachowania, a nawet przytoczyć znane wypowiedzi ("nie chcę, ale muszę") czy wypowiedzi innych o podmiocie ("bohater według przyjaciół, zdrajca dla przeciwników"), itd.
„Przeprowadzając wywiad, dziennikarz PAP bardziej niż w jakimkolwiek innym medium musi pamiętać, że celem wywiadu jest bardziej uzyskanie od rozmówcy jak największej liczby informacji, a nie popisanie się przed całym światem własną dziennikarską wiedzą” (cyt. ze strony PAP). Z rzadkimi wyjątkami należy się starać, by objętość pytań nie przekraczała 20 proc. objętości odpowiedzi oraz by nie były to "pytania z tezą". By uniknąć przekłamań, podczas wywiadu obowiązkowo używamy magnetofonu. Spisując słowa rozmówcy, staramy się zachować jego język, ale możemy je zredagować, by tekst skrócić, rozjaśnić, uczytelnić lub po prostu uczynić strawniejszym i łatwiejszym w odbiorze. Niemniej należy uważać, by rozmówca nie mógł zarzucić deformacji jego myśli.
Zasady redagowania depesz
Tło (background). Pisząc depeszę, należy założyć, że odbiorca (czytelnik) nic nie wie i niczego nie pamięta. Przekazać trzeba mu to, co jest istotne, w taki sposób, by przyjął i zrozumiał informację, w tym niezbędny background, a więc np. skrót historii sprawy lub wyjaśnienie, dlaczego sprawa jest istotna. Główka (lead) to pierwszy akapit, najważniejsza część depeszy, rozwinięcie tytułu. Musi zawierać najistotniejsze informacje w atrakcyjnej formie, by przyciągnąć czytelnika. Często okazuje się ona jedynym fragmentem depeszy wykorzystanym przez odbiorcę - np. w serwisie radiowym lub na szpalcie krótkich informacji gazety. Główka musi dotyczyć tego, co najważniejsze, a eliminować i zostawić na później to, co drugorzędne.
Dziennikarz musi być przekonany, że to on jest fachowcem w swej dziedzinie, że opanował posługiwanie się słowem lepiej niż większość polityków, działaczy społecznych, przedsiębiorców i innych osób, z którymi się styka. Dziennikarzowi płaci się m.in. za umiejętność zrozumiałego dla laika przekazania treści nawet najtrudniejszych i najbardziej skomplikowanych. Dlatego językiem źródła należy posługiwać się z umiarem. Cytaty, oczywiście, ożywiają depeszę, ale nie mogą stanowić jej trzonu. W zależności od rangi sprawy i długości depeszy należy zacytować tylko jedno lub parę najbardziej dla sprawy charakterystycznych i ważnych zdań, wypowiedzianych przez bohaterów wydarzenia. Resztę, w miarę możliwości, dziennikarz powinien opowiedzieć po swojemu. Dziennikarz musi umieć uwolnić się od języka źródła. Typowe źródła informacji, które często psują język depesz, to policjanci oraz prokuratorzy i sędziowie z ich językiem "raportowym" lub "procesowym", wszelkiego rodzaju prezesi, członkowie zarządów i rzecznicy przedsiębiorstw, a także politycy - krótko mówiąc: urzędnicy i działacze żyjący w zamkniętym świecie swojego języka.
Powołanie się na źródło informacji jest absolutnie niezbędne w każdej depeszy PAP. W szczególnych przypadkach źródłem może być sam autor depeszy, jeśli był naocznym świadkiem wydarzenia. Najczęściej jednak źródło jest zewnętrzne i musi zostać możliwie precyzyjnie określone. Nie znaczy to, że źródło musi zawsze być w pełni możliwe do zidentyfikowania. PAP, jak każda inna agencja, korzysta z nieoficjalnych informacji, głównie gospodarczych i politycznych, których źródła chcą pozostać anonimowe. Ale określenie "dobrze poinformowane źródła" bez żadnego rozwinięcia należy uznać za ostateczność. O źródle musimy napisać choćby tyle, że jest "zbliżone do ministerstwa finansów", "bliskie prezydentowi", "związane z zarządem spółki". Jeśli źródło nie zgadza się nawet na taką identyfikację, należy rozważyć rezygnację z jego wykorzystania. Szczególnym przypadkiem źródła wydaje się... zaimek zwrotny "się". Jest on niedopuszczalny - z rzadkimi wyjątkami. W depeszy PAP nie wolno napisać: "Mówi się, że..." - chociaż w niektórych sytuacjach do przyjęcia będą słowa: "W kuluarach Sejmu mówi się, że...". Uwaga: nigdy nie używamy sformułowania: "Jak dowiedział się dziennikarz PAP..." - zamiast podania źródła. (...) Styl powoływania się na źródło powinien być dobierany starannie. Polszczyzna zawiera wiele zwrotów, a każdy z nich ma nieco inne znaczenie emocjonalne.
Źródła informacji
Szybko i dużo - to dewiza wszystkich agencji prasowych. Szybko - w rywalizacji o palmę pierwszeństwa w przekazywaniu nowej informacji, dużo - bo chodzi o jak najszerszy wachlarz materiału prasowego pod względem tematycznym i formalnym, by środki masowego przekazu mogły swobodnie wybierać według zapotrzebowania społecznego i gustów odbiorcy. Głównie jest to kwestia zdobycia zaufania klientów, powiększenia liczby odbiorców. Agencje skupują towar (informacje) i starają się go sprzedać jak najszybciej.
Rozróżnia się pierwotne i wtórne źródła informacji agencyjnej; potocznie używa się wymiennie terminów: informacje własne oraz informacje obce. Pierwotne, czyli własne, to te, które dziennikarz agencyjny, tj. reporter i korespondent w kraju i zagranicą gromadzi z autopsji, będąc świadkiem pewnych wydarzeń. Na wtórne (obce) źródła informacji składają się: serwisy zagranicznych agencji prasowych, komunikaty władz, , instytucji politycznych i społecznych, informacje on szczególnych audycjach radiowych i telewizyjnych.
Czynnikiem decydującym o operatywności informacyjnej agencji prasowej jest rozległość i gęstość siatki stałych korespondentów agencyjnych w kraju i zagranicą. Ten element świadczy o randze danej agencji na rynku prasowym oraz decyduje o zaliczeniu jej do światowych agencji lub uznaniu za reprezentatywną agencje krajową. Każda agencja prasowa o zasięgu krajowym tworzy terenowe biura agencji (w nomenklaturze PAP - oddziały krajowe) w miastach-stolicach regionów (ANSA-Włochy),województw (PAP-Polska), w krajach związkowych (APA-Austria).
Obieg informacji
W zewnętrznym przepływie informacji, od rynku informacji do rynku prasy, wyróżnia się sześć podstawowych ogniw:
1. Wydarzenie,
2. Gromadzenie informacji przez dziennikarza agencyjnego i opracowanie a) noty sygnalnej (tzw. Flesza) - w przypadku zdarzenia dużej wagi, nagłego, sensacyjnego, b) relacji o wydarzeniu w formie zwięzłej, niemniej dającej możliwie wyczerpującą odpowiedź na sześć podstawowych pytań: kto? Co? Gdzie? Kiedy? Dlaczego?, c) komentarza własnego lub głosów środowiskowych,
3. Przekazanie informacji do agencji-techniczne formy przekazania materiału do agencji,
4. Przetwarzanie informacji w agencji pod względem formalnym, stylistycznym oraz merytorycznym, rozszerzenie informacji o nowe dane z innych źródeł, komentowanie,
5. Przekazanie informacji agencyjnej do odbiorców-radekcji prasy, radia, telewizji - tzw. Wyjście techniczne agencyjnego materiału prasowego,
6. przetwarzanie informacji agencyjnej w redakcjach środków masowego przekazu, korekta, uzupełnienie z własnych źródeł, dostosowanie do form i norm przekazu danego środka masowego przekazu.
Kierownictwo agencji
Nad sprawnym przebiegiem dziennikarskiej pracy agencyjnej czuwa sekretarz redakcji, pełniący rolę koordynującą i kontrolną, analizuje nadesłane materiały, rozsyła je do poszczególnych komórek redakcyjnych z odpowiednimi dyrektywami, itp. W większych agencjach działa szerszy zespół złożony z redaktorów dyżurnych, zmianowych, kierowników komórek tematycznych i wydawnictw biuletynowych, sekretarzy redakcji. W redakcjach zazwyczaj odbywają się krótkie odprawy, na których sygnalizuje się najważniejsze wydarzenia i formy informowania. Kolegia są ciałem doradczym w zakresie sprawnego funkcjonowania redakcji i oceny jej pracy. Całością pracy agencji kieruje redaktor naczelny, który reprezentuje ją na zewnątrz i jest odpowiedzialny za jej działalność polityczną. Sekretarz generalny-dyrektor agencji, zajmuje się organizacją i techniką działania agencji, analizuje pracę oddziałów krajowych i zagranicznych przede wszystkim pod kątem ekonomicznym, inicjuje akcje (cykle wywiadów, reportaży), patronuje sekretariatom poszczególnych redakcji agencyjnych. Biuro sekretariatu technicznego redakcji oprócz pełnienia bieżących funkcji porządkowych jest głównym łącznikiem między redakcją a pionem administracyjnym składającym się z takich sekcji, jak wydawnicza, transportowa, zaopatrzeniowa, warsztaty techniczne, księgowość, drukarnia. Całością tego pionu kieruje dyrektor administracyjny.
POLSKA AGENCJA PRASOWA (PAP)
Rys historyczny Polskiej Agencji Prasowej
10 marca 1944 utworzona została w Moskwie przez Związek Patriotów Polskich Polska Agencja Prasowa POLPRESS, której centrala w sierpniu tego roku przeniesiona została do Lublina, następnie do Łodzi, aż w końcu we wrześniu 1945 do Warszawy. 18 października 1945 dekretem Rady Ministrów powołana została w miejsce POLPRESS-u Polska Agencja Prasowa. W 1983 przyjęta przez Sejm ustawa z 28 lipca 1983 r. przekształca PAP w agencję rządową, działającą na zasadzie zakładu budżetowego Rady Ministrów.
Struktura organizacyjna PAP-
ul. Bracka 6/8, 00-502 Warszawa, tel. (+48 22) 509 22 22, (+48 22) 628 00 01
Zarząd: prezes - Robert Bogdański, wiceprezesi - Krzysztof Andracki i Piotr Ciompa
Rada Nadzorcza: przewodniczący - Zygmunt Kostkiewicz, redaktor naczelny serwisu informacyjnego - Igor Janke, szef sekretariatu redakcji serwisu - Wojciech Kaźmierczak
W PAP istnieją następujące redakcje:
krajowa - red. nacz. - Piotr Skwieciński
zagraniczna - Andrzej Łomanowski
ekonomiczna - Jacek Ramotowski
sportowa - Stanisław Brzósko
redakcja serwisów specjalnych - Mirosław Lipowski
agencja fotograficzna - Izabela Wojciechowska
dziennik internetowy - kierownik Zbigniew Falęcki
Obecnie PAP posiada oddziały krajowe w 24 miastach Polski, oraz korespondentów zagranicznych w 14 państwach świata, a także stałych współpracowników w 10 państwach. PAP prowadzi serwis depesz agencyjnych, które są rozsyłane do abonentów drogą satelitarną bądź kablową lub za pośrednictwem dalekopisu. Prowadzony jest też serwis agencyjny w języku angielskim. Pełny codzienny serwis fotograficzny PAP obejmuje około 500 zdjęć miesięcznie, przekazywanych przez telefoto lub pocztą. Istnieje również możliwość zamówienia innych serwisów fotograficznych.
PAP wydaje następujące biuletyny:
BOSS - Ekspresowa Informacja Ekonomiczna (codzienny)
BOSS - Giełdy (codzienny)
BOSS - Rynki Wschodnie (tygodnik)
BOSS - Materiały Budowlane (dwutygodnik)
BOSS - Rolnictwo (dwutygodnik)
BOSS - Business News From Poland (ang., dwutygodnik)
BOSS - Polsza (ros., dwutygodnik)
BOSS - Papiery Wartościowe (miesięcznik)
Daily News (ang., codzienny)
Informacje Poranne z Zagranicy (codzienny)
Informator Terminowy (miesięcznik)
Zarządzanie na Świecie (miesięcznik)
Informator Polityczny (wkładki)
Noty Biograficzne (wkładki)
Agencja Fotograficzna PAP to jedyny w Polsce twórca i nadawca krajowego serwisu zdjęć prasowych, z którego codziennie korzystają dziesiątki polskich gazet i czasopism. AF PAP jest kontynuatorką ponad 40-letniej działalności dawnej Centralnej Agencji Fotograficznej, która od powołania w 1951 r. praktycznie do końca lat 80. była monopolistą na prasowym rynku fotograficznym. Jej rolą w ramach koncernu RSW "Prasa - Książka - Ruch" była głównie dystrybucja propagandowych serwisów fotograficznych. Mimo to, w ciągu blisko czterdziestolecia swojego istnienia CAF zbudowała najpotężniejsze w kraju archiwum fotograficzne
Informacja o produktach PAP SA
1. Codzienny Serwis Informacyjny
Podstawowy produkt PAP, dostarcza bieżące wiadomości z kraju
i ze świata. Zawiera informacje z zakresu polityki, problematyki społecznej, gospodarki, ekonomii, nauki, kultury, sportu. Serwis tworzony jest przez doświadczonych dziennikarzy, licznych korespondentów PAP w kraju i za granicą, uzupełniany informacjami czołowych światowych agencji prasowych. Z serwisu korzystają prasa, radio, telewizje, instytucje finansowe, przedsiębiorstwa urzędy państwowe. Formy przekazu: internet, satelita.
2. Serwis Fotograficzny PAP
Zawiera kompletny pakiet zdjęciowy obrazujący najważniejsze wydarzenia w Polsce i na świecie. Każdego dnia klienci otrzymują siedemdziesiąt kolorowych zdjęć ilustrujących wydarzenia polityczne, kulturalne, gospodarcze, sportowe a także zwykłe ciekawostki. Zestaw zdjęć wykonanych przez fotoreporterów PAP wzbogacony zdjęciami światowych agencji fotograficznych AP i EPA, współpracujących z PAP. Dzięki wykorzystaniu nowoczesnych technik teleinformatycznych serwisy są odbierane, przetwarzane i rozsyłane w postaci cyfrowej drogą satelitarną lub za pośrednictwem komputerowego systemu BBS-PAP.
3. Serwis Infograficzny
Jest doskonałym uzupełnieniem serwisów tekstowych. Ułatwia zrozumienie, lokalizację i analizę zdarzeń. Odbiorcy serwisu otrzymują graficzną ilustrację wydarzeń politycznych, gospodarczych, kulturalnych i społecznych w kraju i na świecie. Każdego dnia w serwisie znajdują się grafy dotyczącą prognozy pogody, sytuacji na giełdzie, kursów walut NBP oraz notowań walut w kantorach. Serwis przygotowywany jest we współpracy z agencją AFP dzięki czemu, zawiera szereg grafów obrazujących wydarzenia na świecie. Serwis dystrybuowany jest poprzez internet, BBS oraz satelitę.
4. Serwis Ekonomiczny
Najpełniejszy polski serwis gospodarczo-finansowy zawiera:
Bieżące informacje ekonomiczne, polityczno-gospodarcze z kraju i ze świata
Notowania z giełd papierów wartościowych i towarowych, kursy walut
Komentarze i analizy z rynków pieniężnego, kapitałowego i towarowego
Dane statystyczne, wskaźniki makroekonomiczne
Raporty emitentów, komunikaty PTE i OFE
Dostępne formy przekazu: internet, satelita
5. Serwis Naukowy
Serwis Naukowy zawiera około 20 depesz dziennie (dni robocze), tworzonych na podstawie: badań prowadzonych w polskich i zagranicznych instytutach naukowych, jak również informacji własnych zdobywanych przez krajowych i zagranicznych korespondentów PAP. Informacje ze źródeł zagranicznych uzupełniane są w miarę potrzeby polskimi realiami (np. danymi dotyczącymi konkretnej choroby w Polsce, komentarzami polskich naukowców). Serwis obejmuje następujące dziedziny nauk: biologia, medycyna, paleontologia, paleoantropologia, astronomia, fizyka, ekologia, archeologia, chemia, technika. Niektóre informacje są ilustrowane grafami i zdjęciami.
6. Serwis Samorządowy
Dostarcza informacji o wszelkich działaniach jednostek samorządu terytorialnego oraz związków i stowarzyszeń samorządowych. Każdego dnia zamieszczanych jest od 20 do 50 nowych depesz z całego kraju.
W szczególności są to informacje z zakresu:
przedsiębiorczości
edukacji, zdrowia, kultury, ekologii
pracy
parlamentu i rządu - w zakresie dotyczącym samorządów
prawa
Zawiera też "niezbędnik" - wykaz samorządowych aktów prawnych
z aktywnymi linkami do dokumentów źródłowych, a także najpotrzebniejsze adresy i telefony do parlamentu, rządu i organizacji samorządowych.
7. Serwis radiowy
"Wiadomości Dnia" to przygotowywany specjalnie dla rozgłośni radiowych serwis informacyjny. Serwis zawiera skrót najważniejszych wydarzeń politycznych, gospodarczych, społecznych, kulturalnych i sportowych. Dziennik nadawany jest na 20 minut przed pełną godziną od 6.00. do 22.00. w dni powszednie, w soboty, niedziele i święta - co dwie godziny. Czas antenowy dziennika nie przekracza 6 minut. Wiadomości Dnia przygotowane są w formie gotowej do odczytania na antenie.
Serwis radiowy jest dostępny w BBS-PAP lub pocztą elektroniczną.
8. Serwis dla prowajderów internetowych
9. Serwis sportowy dla prowajderów internetowych
10. Serwisy specjalne
11. Serwisy tematyczne na zamówienie
Polska Agencja Prasowa SA przygotowuje serwisy tematyczne dostosowane formą, zawartością oraz przekazem do wymagań Klientów wśród nich:
SMS i WAP - codzienne i okazjonalne serwisy informacyjne oraz tematyczne, dystrybuowane w sieciach telefonii komórkowej, wśród nich min. polityka, informacje sportowe, gospodarcze, rozrywka, kalendarium kulturalne, super newsy.
Serwis kulturalny dla prowajderów internetowych - serwis zawiera najważniejsze wiadomości w zakresie kultury z kraju i ze świata, informacje o wydarzeniach kulturalnych, rocznicach, imprezach itd.
Serwis Repertuarowy - serwis bazodanowy zawierający informacje o aktualnym repertuarze kin i teatrów w Polsce. Serwis zawiera min. krótkie streszczenie filmu, informacje o aktorach, godzinach projekcji, cenie biletów, wyposażeniu sal kinowych i teatralnych itd.
Serwis Imprezowy - zawiera kompleksowe informacje i zapowiedzi na temat imprez odbywających się w Polsce wg kategorii imprezy targowe, imprezy sportowe, imprezy naukowe, imprezy kulturalne, imprezy masowe, wystawy. Serwis dostępny w calości jak i w wybranych kategoriach tematycznych.
Wydawnictwa PAP
Zespół Wydawnictw PAP redaguje (aktualizuje 12 razy w roku) w formie drukowanej:
Informator Terminowy - zwiastun wydarzeń, imprez i zbliżających się rocznic
Informator Polityczny - informacje o ustroju i sytuacji społeczno politycznej wszystkich państw świata
Noty Biograficzne - sylwetki polskich polityków i wybitnych osobistości świata
Ponadto redaguje i aktualizuje na bieżąco tematyczne bazy danych (bazy dostępne są przez internet):
Who is Who
Kraje Świata
Informator Terminowy
Watykan
Partie polityczne w Polsce
Kluczowe wydarzenia w Polsce po 1945 r.
Nagrody Nobla
Katastrofy komunikacyjne, ekologiczne, górnicze i klęski żywiołowe
KATOLICKA AGENCJA INFORMACYJNA (KAI)
Skwer Kard. S. Wyszyńskiego 9, 01-015 Warszawa
Z innych polskich agencji informacyjnych warto wymienić również Katolicką Agencję Informacyjną (KAI). Katolicka Agencja Informacyjna jest drugą co do wielkości agencją religijną w Europie, pierwszą i największą na terenie Europy Środkowo-Wschodniej. Na polskim rynku medialnym stanowi dla dziennikarzy podstawowe źródło informacji o Kościele. Koncepcja - towarzysząca utworzeniu agencji - wyrastała z założenia, że w coraz bardziej zróżnicowanym rynku medialnym, konieczne jest istnienie instytucji, która w sposób profesjonalny informowałaby media o bieżącej działalności i stanowisku Kościoła, a zarazem prowadziła z nimi dialog („ewangelizacja przez informacje”). Wbrew pozorom agencja ta nie jest organem episkopatu. Tworzą ją "dziennikarze świeccy, którzy swoją rolę postrzegają jako służbę Kościołowi". Swoje serwisy adresuje zarówno do odbiorców kościelnych jak i szeroko pojętych mediów świeckich. KAI założona została w 1993 roku przez Konferencję Episkopatu Polski. Codzienne serwisy informacyjne KAI docierają za pośrednictwem Internetu i przekazu satelitarnego do niemal wszystkich większych redakcji w Polsce. Wykorzystuje je zarówno prasa, jak też rozgłośnie i stacje telewizyjne. Dzięki ponad 50 korespondentom krajowym i zagranicznym wszystkie znaczące w życiu Kościoła wydarzenia odnotowywane są na bieżąco. Serwis KAI zawiera kilkadziesiąt depesz ukazujących życie religijne nie tylko w Polsce, ale i na całym świecie, ze szczególnym uwzględnieniem działalności Stolicy Apostolskiej. Dwa razy w tygodniu Biuletyn Prasowy jest rozsyłany do wszystkich większych redakcji w kraju i zagranicą. Najczęściej kojarzoną z KAI publikacją jest popularny Biuletyn KAI. Biuletyn i - pomyślany z myślą o parafiach - plakat "Życie Kościoła" docierają do co drugiej parafii w Polsce. Raz w roku KAI opracowuje roczne Kalendarium, w którym zamieszcza interesujące podsumowania i opracowania tematyczne. Oferta KAI dostępna jest również w prenumeracie indywidualnej. Działalność KAI nie ogranicza się wyłącznie do słowa pisanego. Od początku swego istnienia agencja jest też organizatorem konferencji prasowych, poświęconych aktualnym wydarzeniom religijnym i społecznym. Już na stałe w kalendarium kulturalnym stolicy zapisały się comiesięczne "Rozmowy w KAI". Do dyskusji na aktualne tematy z życia Kościoła i narodu zapraszani są znani przedstawiciele świata kultury, nauki i coraz częściej polityki. Agencja współpracuje też z telewizją publiczną, przygotowując katolicki magazyn informacyjny "Czasy". Od listopada 1997 KAI przygotowuje dla sekcji polskiej Radia Watykańskiego codzienny serwis informacyjny "Dwie minuty dla KAI".
KAI na rynku mediów
W ciągu 7 lat istnienia KAI na trwałe wpisała się w pejzaż medialny w Polsce. Jej informacje niemal codziennie cytują najważniejsze tytuły prasowe. KAI jest również źródłem ponad 75 proc. informacji religijnych drukowanych w prasie katolickiej.
KAI ma ponad 150 odbiorców prasowych, wśród których są redakcje najważniejszych mediów ogólnokrajowych: TAI, IAR, TVP, Polskie Radio oraz wszystkie ogólnopolskie gazety codzienne. Serwis KAI stanowi także podstawę informacyjną dla najważniejszych tytułów prasy katolickiej oraz katolickiej radiofonii i telewizji.
KAI prowadzi też typową działalność promocyjną Kościoła w postaci częstych konferencji prasowych i problemowych spotkań dla dziennikarzy. Ważną rolę odgrywają systematycznie organizowane przez Agencję konferencje prasowe, towarzyszące niemal wszystkim istotnym w skali kraju wydarzeniom kościelnym w Polsce. Dzięki temu udało się na trwałe związać z agencją poważną grupę dziennikarzy na stałe zajmujących się problematyką religijną w najbardziej opiniotwórczych polskich mediach. Są oni systematycznie - niejako z pierwszego źródła - informowani o stanowisku Kościoła w określonych sprawach.
Owocuje to coraz bardziej wiarygodnym przedstawianiem w mass mediach autentycznego stanowiska Kościoła, w sposób wolny od różnorodnych uprzedzeń bądź stereotypowych schematów myślenia. Tak więc działalność KAI w dużej mierze wpłynęła na zmianę sposobu przedstawiania Kościoła i jego stanowiska w ogólnym strumieniu informacyjnym docierających do każdego obywatela.
Publikacje. Już wspomniałyśmy o cotygodniowym biuletynie informacyjnym "Wiadomości KAI", który jest prenumerowany przez 4,5 tys. Parafii w Polsce. Systematycznie czytany jest - co wykazują badania - przez 20 tys. Osób, głównie duchownych. Stanowi on bardzo poważną wewnątrzkościelną platformę informacyjną. Podobny nakład ma cotygodniowa gazeta-plakat "Z życia Kościoła" wywieszana w gablotach parafialnych, prezentująca najważniejsze wydarzenia minionego tygodnia.
KAI publikuje cenne informatory, np. "Kto jest kim w Kościele", które stają się hitami na rynku księgarskim. Do bestsellerów należały również leksykony KAI "Zakony w Polsce" oraz "Ruchy i stowarzyszenia katolickie".
Internet. Od wielu lat redakcja i klienci KAI korzystają z dobrodziejstw internetu. W 2000 roku agencja uruchomiła całkiem nowy serwis - e.kai.pl. Jest to dostępny dla wszystkich zestaw najważniejszych wiadomości o Kościele, aktualizowany przez 7 dni w tygodniu.
Redakcja
Katolicką Agencję Informacyjną tworzy zespół wysokiej klasy dziennikarzy, specjalizujących się w tematyce religijnej. Są wśród nich znawcy teologii i historii Kościoła, politologii i ekumenizmu.
Mocną stroną dziennikarzy jest interdyscyplinarność i dogłębna znajomość przedmiotu, co pozwala im nie tylko na rzetelne relacjonowanie wydarzeń, ale także na przybliżenie odbiorcy tła wydarzeń w formie opracowań i danych statystycznych. Warsztat dziennikarski, oparty m.in. na oddzieleniu informacji od komentarza, gwarantuje wiarygodność i szybkość przekazu.
KAI współpracuje z ponad 50 krajowymi i zagranicznymi korespondentami, usytuowanymi nie tylko w polskich diecezjach, ale także przy najważniejszych centrach życia duchowego i instytucjach Kościoła powszechnego na świecie. Dzięki ich czujności i szerokim kontaktom, KAI informuje na bieżąco i z pierwszej ręki o wszystkich ważnych wydarzeniach z życia Kościoła.
Dziennikarze KAI poświęcają też wiele uwagi sprawom społecznym oraz działalności charytatywnej. Z wielką starannością podejmują tematy związane z zaangażowaniem osób świeckich zrzeszonych w ruchach i wspólnotach kościelnych oraz z życiem rodzin zakonnych, ukazując tym samym pełną paletę barw żywej wspólnoty Kościoła.
Rada programowa KAI: Abp Józef Życiński (przewodniczący), Bp Tadeusz Pieronek (wiceprzewodniczący), bp Stanisław Gądecki, bp Jan Tyrawa. Zarząd KAI: Marcin Parciszewski (prezes), o. Jarosław Głodek i Tomasz Królak (wiceprezesi), Tomasz Wełnicki. Redakcja KAI: Marcin Przeciszewski (red. naczelny), Tomasz Królak (z-ca red. naczelnego), Grzegorz Polak (kier. działu krajowego), Paweł Wołowski (kier. działu zagranicznego).
Serwisy Katolickiej Agencji Informacyjnej cechuje:
Wiarygodność - KAI przekazuje informacje z pierwszego źródła; jej usytuowanie bezpośrednio przy Konferencji Episkopatu umożliwia dostęp do informacji, jakich nikt nie posiada. KAI w sposób wiarygodny i kompetentny ukazuje stanowisko Kościoła we wszystkich ważnych kwestiach;
Profesjonalizm - KAI respektuje klasyczne zasady warsztatu dziennikarskiego, łącząc to z wysoką kompetencją pracowników, specjalizujących się w problematyce religijnej i teologicznej;
Uniwersalizm - KAI adresuje swoje serwisy zarówno do odbiorcy kościelnego jak i szeroko pojętych mediów świeckich.
Archiwum internetowe KAI to największy zbiór informacji o Kościele oraz religii, zawierający ponad 80 tys. stale aktualizowanych informacji: depesz, opracowań problemowych, dokumentów kościelnych, wywiadów itp.
Serwisy KAI to:
Produkty odpowiadające zapotrzebowaniu rynkowemu, poszerzające oraz wzbogacające ofertę programową współpracujących z nami mediów.
Kompendium wiedzy dotyczącej Kościoła katolickiego w Polsce oraz na świecie.
Ponad 50 korespondentów krajowych i zagranicznych, mających długoletnie doświadczenie w problematyce religijno-społecznej.
Doświadczeni redaktorzy tworzący zespół specjalistów z różnych dziedzin.
Tytułem zakończenia...
Agencje prasowe - zmienność i bogactwo codziennej niepowtarzalnej tematyki. Różnorodność fascynuje, ale wymaga rozległej wiedzy o świecie. Każdą bowiem wiadomość dziennikarz musi ukazać w kontekście, jako przejaw procesu społecznego, w różnych płaszczyznach, jako element aktualnego wątku wydarzeń. Potrzebna jest mu wiedza o człowieku i społeczeństwie - ta z dnia dzisiejszego, z jutra, podbudowana wczorajszym - jest dla dziennikarza agencyjnego konieczniejsza niż dla jakiegokolwiek innego. Ponadto praca dziennikarza zawiera w sobie elementy pracy twórczej. Wreszcie to, co urzeka wszystkich pracujących w agencji: życie we wszelkich objawach. Fascynacja niezaprzeczalna-czuje się puls życia, jest się pierwszym, który wie... Jest też druga strona medalu. Zmienność, różnorodność, tempo, dyspozycyjność - w efekcie stresy, nerwice, choroby serca...Na domiar złego praca dziennikarza w agencji jest anonimowa. Nazwisko dziennikarza agencyjnego pojawia się bardzo rzadko, wyjątkowo, na łamach prasy, w radiu, czy telewizji. Na co dzien pracuje więc bezimiennie.