Sztuka aranżacji iglaków

Alicja Gawryś

2008-04-16, ostatnia aktualizacja 2007-10-16 11:09

Kompozycja szaro - złota ze świerkami (pospolitym 'Nidiformis', kłującym 'Glauca Globosa' i białym 'Conica'), jałowcem łuskowym 'Blue Carpet', tują wschodnią i sezonową santoliną.

Fot. Paweł Słomczyński / AG

Rys. Grażyna Rodziewicz

Tę rabatę na planie kola tworzą drzewa i krzewy iglaste oraz liściaste, o...

Rys. Grażyna Rodziewicz

Tę rabatę zakładamy na planie owalnym. Rysunek przedstawia jej wygląd jesienią...

ZOBACZ TAKŻE

• Iglak o wielu twarzach (16-11-07, 12:00)

• Kalendarz prac sierpniowych - Kolorowe rabaty i pierwsze plony (20-07-09, 11:40)

Drzewa i krzewy iglaste zdobią ogród przez okrągły rok. Warto robić zestawienia różnych gatunków i odmian, dodając także krzewy liściaste.

W Polsce kochamy iglaki za to, że są zimozielone i nie śmiecą liśćmi. Często jednak sadzimy je w ogrodzie trochę na chybił trafił, a przy tym zbyt gęsto. Aby uniknąć kompozycyjnego bałaganu, warto wcześniej zaplanować sposób ich rozmieszczenia, rysując szkic na papierze. Odpowiednio zgrupowane i wyeksponowane będą się o wiele lepiej prezentowały.

Wybierz kształty

Rynkowa oferta gatunków i odmian roślin iglastych jest ogromna. Różnią się przede wszystkim siłą wzrostu i pokrojem. Najwyższe to drzewa takie jak świerki i jodły. Mają wyraźny pień i szeroką koronę, dorastają co najmniej do kilkunastu metrów wysokości - to one właśnie stanowią najsilniejszy akcent w kompozycjach. Inne formy pionowe to krzewy o kształcie stożka lub kolumny (niektóre tuje i jałowce). Są wśród nich zarówno odmiany wysokie, jak i zupełnie niskie. W kompozycji wykorzystajmy je jako przeciwwagę dla form kulistych, tworzonych przez tuje i świerki, a także krzaczastych, takich jak np. szeroko rozpostarte jałowce. Jeżeli ktoś marzy o bardziej oryginalnych kształtach, może wybrać świerki lub modrzewie o zwisających pędach. Mając do dyspozycji tak różne formy, warto zestawiać je na wiele sposobów. Pamiętajmy jednak, żeby były dobrane pod względem wielkości.

Wprowadź kolor

Zieleń igieł i łusek (występujących np. na gałązkach tuj) ma niezliczoną ilość odcieni. Bywa bardzo ciemna lub jasna. U wielu odmian przybiera odcień srebrny, szary, niebieski albo żółty. Barwy te są najbardziej intensywne wiosną na młodych przyrostach. Całe to bogactwo możemy wykorzystać przy zestawianiu roślin w grupy, np. o barwach kontrastowych lub przeciwnie, w jednej tonacji, lecz o różnym pokroju.

Warto też wziąć pod uwagę, że poszczególne gatunki różnią się wielkością i kształtem igieł oraz łusek, a także ich ułożeniem na gałązkach, co decyduje o grze światła i cienia na roślinach.

Ogranicz ilość

Już para posadzonych obok siebie roślin może stanowić ciekawy zestaw. Łączymy na przykład dwie formy kuliste, ale różniące się barwą, albo roślinę o pokroju owalnym ze stożkową.

Trzy rośliny to już pełna kompozycja. Klasyczna kombinacja obejmuje kolumnę, z dodatkiem kuli i odmiany płożącej. Jeśli używamy pięciu elementów, możemy je podzielić na dwie podgrupy - np. wyższą dwuelementową i niższą, złożoną z trzech roślin. Przy większej ilości elementów (7-8), warto zastosować po dwa, trzy egzemplarze tej samej odmiany.

Rośliny sadźmy w odpowiednich odstępach, sprawdziwszy wcześniej, jaką szerokość osiągną po kilku latach. Podobne zasady przyjmujemy, łącząc iglaki z krzewami liściastymi czy wysokimi bylinami. Zanim iglaki się rozrosną, przez pierwsze 2-3 lata miejsca pomiędzy nimi wypełniamy roślinami sezonowymi.

Rozmieść w ogrodzie

Duże znaczenie ma miejsce, w którym planujemy założenie kompozycji. Gdzie ją umieścić? Może na przykład zdobić fronton domu. Warto, żeby była widoczna z pewnej perspektywy. Jeśli chcemy ją oglądać z tarasu, umieszczamy ją naprzeciwko niego, np. z tyłu trawnika. Często iglaki grupuje się na środku klombu albo przy schodach prowadzących do wejścia. Ciekawie wyglądają niewielkie grupy krzewów powtarzane rytmicznie wzdłuż ścieżki.

Krzewy iglaste dobrze wyglądają pośród kamieni, a miniaturki nadają się na skalniaki. Odmiany o zwisłych pędach można sadzić nad oczkiem wodnym.

Zadbaj o ich kondycję

Większość iglaków lubi stanowiska słoneczne, tylko cisy wolą cień. Podłoże powinno mieć odczyn lekko kwaśny, nie musi być jednak bardzo żyzne. Krzewy i drzewa iglaste kupujemy tylko w pojemnikach. Najlepsza pora na ich sadzenie przypada od połowy sierpnia do połowy września.

Problem z narożnikiem

Projekty i rysunki Grażyna Rodziewicz Opracowanie Małgorzata Narkiewicz-Jodko

2007-03-22, ostatnia aktualizacja 2007-03-21 12:11

Trójkątną działkę też da się ciekawie zaaranżować. W centrum można ustawić tradycyjną altanę, zbudować domek dla dzieci albo stworzyć kolisty placyk z miejscem na ognisko.

rys. Grażyna Rodziewicz

Plan nasadzeń 1 klon polny 'Nanum' 2 świerk serbski 3 świerk serbski...

Wymarzony plac zabaw

Narożnik to dobre miejsce na plac zabaw dla dzieci - im nie będą przeszkadzały wąskie przesmyki. Od strony ulicy miejsce zostało odizolowane regularnym strzyżonym żywopłotem z szybko rosnących żywotników, a od sąsiedniej działki - pasem różnych krzewów. W samym rogu można posadzić kilka drzew (np. prędko strzelające w górę świerk serbski i klon polny 'Nanum'). Zapewnią dzieciom cień i staną się atrakcyjną żywą altaną.

Ponieważ ta część ogrodu graniczy z podjazdem do garażu, warto dla bezpieczeństwa oddzielić ją pasem niskich krzewów. Pozwoli zerkać na maluchy z okien domu, a zarazem uniemożliwi przedostanie się na podjazd. W tym miejscu warto posadzić gatunki, które będą ozdobą ogrodu przez większą część roku. Za obwódką z nisko strzyżonych żywotników można posadzić niewymagającą specjalnej pielęgnacji mikrobiotę syberyjską, kilka pięciorników, a pomiędzy krzewami kępy kwitnących bylin. Doskonale sprawdzą się tu różnokolorowe odmiany liliowców.

Pamiętajmy, że rośliny sadzone w miejscach, gdzie buszują dzieci, nie mogą być trujące ani kolczaste. Najlepiej sprawdzą się krzewy liściaste, np. pęcherznice lub irgi. Ponieważ kącik jest niewielki, warto wybrać rośliny o jasnych liściach i kwiatach. Blisko domu, na samym skraju rabaty oddzielającej plac zabaw od sąsiadów, można posadzić kolczasty głóg okrywający się wiosną różowymi kwiatami.

A kiedy dzieci wyrosną, domek będzie można przeobrazić w altanę, piaskownicę - w rabatę bylinową, a po kratkach i słupach zamiast maluchów będą mogły się wspinać róże i powojniki.

Oaza z rododendronami

W narożniku można też urządzić przyjemny kącik wypoczynkowy. Bliskość ulicy nie będzie przeszkodą, jeśli stworzymy szczelną barierę od hałasu i spalin. W sercu tego zakątka znalazł się okrągły placyk z miejscem na ognisko. Osłania go kamienny murek, za którym usypać można miniskarpę obsadzoną wysokimi krzewami (np. klonami palmowymi). Na wzniesieniu warto także posadzić kilka drzew o wąskich koronach, np. świerki serbskie i brzozy 'Doorenbos'.

Żeby placyk stał się kameralnym i przytulnym miejscem, warto odizolować go również od strony domu rabatą o płynnych liniach. Tu także można posadzić drzewa, choćby atrakcyjny klon tatarski odmiany Ginnala. W cieniu wysokich drzew, doskonale będą się czuły piękne różaneczniki i azalie. A ponieważ najlepiej rosną one w dużych grupach, warto przeznaczyć dla nich jak najwięcej miejsca, pozwolić im dominować w ogrodzie.

Różaneczniki i woda to wyjątkowo dobre połączenie, dlatego wokół ogniska zaprojektowano płytką fosę, a w murze zainstalowano niewielkie źródełko tworzące wspólny obieg. Bieżąca woda w źródełku przyda się podczas biesiad przy ognisku, a w ciągu dnia w płytkiej fosie będą mogły brodzić dzieci.

Grillownia

Tekst: Liliana Jampolska

2005-10-14, ostatnia aktualizacja 2005-10-04 13:02

To więcej niż grill na tarasie lub w altanie. To po prostu grill, taras i altana w jednym.

Fot. Leszek Jampolski

Konstrukcja dachu altany (jpg, 0,1MB)

Rzut poziomy (jpg, 0,17MB)

RAPORTY

• Grill w ogrodzie - poradnik

Grillownia składa się z dwóch części: altany o trzech murowanych ścianach, w której mieści się palenisko grilla, oraz utwardzonego placyku osłoniętego pergolą. Cała konstrukcja została tak pomyślana, by duży komplet mebli ogrodowych mieścił się pod dachem, ale w pogodne dni dawał się też przesunąć pod delikatną przesłonę z pnączy - glicynii i aktinidii posadzonych obok pergoli. Ustawienie konstrukcji w osi północ-południe gwarantuje dużo światła o każdej porze dnia. A żeby było jeszcze przyjemniej, zapewniono z grillowni piękny widok na oczko wodne z kaskadą, które założono nieopodal, zaraz po jej wybudowaniu.

Trzy ściany zadaszonej części - altany wymurowano z bloczków ceramicznych i po obu stronach obłożono łupanymi płytami piaskowca. W dwu ścianach, zachodniej i północnej, zostawiono niewielkie otwory okienne, które nie tylko oświetlają, ale i zdobią wnętrze.

Drewnianą konstrukcję jednospadowego dachu wysunięto daleko poza obrys altany, tak by utworzone w ten sposób szerokie okapy chroniły ściany przed opadami. Deskowanie dachu pokryto warstwą papy, a następnie matami z trzciny umocowanymi na łatach i kontrłatach.

W narożniku altany wybudowano z cegły szamotowej palenisko, na którym bezpośrednio układa się węgiel drzewny. Nad nim, na regulowanej wysokości umieszcza się ruszt na produkty do grillowania.

Do ścian altany dostawiono pergolę, aby w dobrą pogodę można było przenieść biesiadę spod dachu pod osłonę z samych pnączy. Na sześciu stopach fundamentowych z zatopionymi w betonie metalowymi kotwami ustawiono słupy drewniane i połączono je u góry poziomymi belkami. Między słupami nośnymi od wschodu zamontowano dwie ażurowe kratownice na pnącza. Jedną trzecią pergoli - od strony altany - przykryto dachem, aby dodatkowo ochronić wnętrze przed zacinającym deszczem.

Nawierzchnię w obu częściach grillowni wykonano z płyt czerwonego piaskowca.

Materiały

 Na altanę:

- ławy fundamentowe: beton, pręty zbrojeniowe;

- ściany: bloczki ceramiczne MAX, zaprawa cementowo-wapienna, piaskowiec łupany;

- dach: 5 płatwi 5×15 cm długości 3,45 m, 1 płatew 5×15 cm długości 4 m, deski calówki (2,5 cm) na odeskowanie, łaty i kontrłaty, śruby do drewna i gwoździe, papa, maty trzcinowe;

- grill: cegła szamotowa, płyty z piaskowca łupanego, zaprawa cementowa, 3 blaty z czerwonego szlifowanego piaskowca, ruszt metalowy i blacha nierdzewna na okap, deska do wykończenia okapu.

 Na pergolę:

- stopy fundamentowe: beton, 6 metalowych kotew z obejmą 15×15 cm;

- konstrukcja: 6 słupów 15×15 cm długości 2,45 m, 4 belki 6×13 cm długości 2,70 m, 10 płatwi 5×15 cm długości 4,6 m, śruby i wkręty do drewna, kątowniki z blachy;

- pokrycie części dachu w sąsiedztwie altany: deski calówki, papa, łaty i kontrłaty, maty trzcinowe, gwoździe;

- wykończenie: listewki 2×4 cm na kratownicę;

- pnącza: aktinidia i glicynia.

 Wykończenie nawierzchni: impregnowane płyty czerwonego piaskowca, zaprawa cementowa.

Altana

 Ławy fundamentowe. W obrysie altany wykopano rowy głębokości ok. 60 i szerokości 25 cm. Na podsypce z piasku ułożono zbrojenie z prętów stalowych i wypełniono rowy betonem.

 Ściany. Po związaniu betonu na ławach fundamentowych ułożono izolację przeciwwilgociową z papy i wymurowano na niej z cegły MAX trzy ściany, zostawiając od zachodu oraz północy otwory na okna. Ściany boczne zakończono ze spadkiem odpowiadającym spadkowi dachu. W tylnej ścianie pozostawiono gniazda na płatwie (5×15 cm).

 Grill. W narożniku altany zbudowano z cegły dziurawki podstawę paleniska oraz słupki do podparcia blatów grilla. We wnękach między słupkami powstały miejsca do przechowywania drewna i węgla drzewnego. Podstawę paleniska i fragment ściany za nim wyłożono cegłą szamotową. Zbudowano z niej także dwa słupki wysokości 35 cm po obu stronach paleniska, które służą jako konstrukcja podtrzymująca ruszt. W spoinach między cegłami (od strony środka paleniska) wyżłobiono na dwóch poziomach rowki do wsuwania rusztu.

Ponad paleniskiem zbudowano komin o przekroju 35×35 cm i takiej wysokości, aby wystawał 1,5 m ponad dach. Z blachy nierdzewnej ukształtowano okap i przymocowano go do komina.

Pergola

 Stopy fundamentowe. Pod stopy fundamentowe wykopano sześć dołków o głębokości 60 cm i szerokości 30 cm. Wypełniono je betonem i osadzono w nich metalowe kotwy, tak by obejmy znalazły się 5 cm ponad powierzchnią gruntu.

 Konstrukcja. Słupy wstawiono w obejmy kotew i przymocowano do nich śrubami. Słupy wzdłuż ścian pergoli połączono od góry belkami, przykręcając je śrubami i usztywniając każde złącze zastrzałami. Na nich oparto 10 płatwi, których końcowe odcinki wystają po 30 cm na zewnątrz pergoli. Połączenia płatwi z belkami wykonano "na wpust" i skręcono przy użyciu metalowych kątowników. Każde dwie sąsiadujące ze sobą płatwie usztywniono poprzeczkami z desek: dwie przy podporach, jedna na środku. Jest to dodatkowe usztywnienie ażurowej konstrukcji, która w przyszłości będzie dźwigać silnie rosnące, a więc ciężkie pnącza.

Od wschodniej strony pola między słupami wypełniono dwiema kratownicami o "oczkach" 32×35 cm wykonanych z listew 2×4 cm. Przykręcono je do słupów wkrętami do drewna.

Dach

Do dwóch słupów pergoli ustawionych przy ścianach altany przykręcono 4-metrową belkę (5×15 cm). Przymocowano ją 20 cm poniżej wierzchołków słupów. Wykonano w niej 5 wcięć i wsunięto w nie płatwie. Z drugiej strony płatwie oparto w gniazdach zostawionych w murowanej ścianie altany. Aby drewno nie wchłaniało wilgoci z muru, wpusty wyłożono papą. Także dwie skrajne płatwie układane na ścianach szczytowych odizolowano papą od muru. Z tyłu altany płatwie wysunięto 90 cm poza obrys ścian, aby utworzyć szeroki okap.

Do płatwi przybito poszycie z desek, wysuwając je 70 cm poza ściany boczne, aby także wzdłuż tych ścian były szerokie okapy. Potem całą połać dachu przykryto papą, a następnie matami z trzciny układanymi na łatach przybitych do kontrłat.

Na czterech płatwiach pergoli od strony altany też ułożono poszycie z desek, a na nim - papę. Potem przybito łaty oraz kontrłaty i przymocowano maty z trzciny. Dach pergoli zbudowano tak, by zachodził 30 cm na dach altany.

Wykończenie

 Ściany altany. Obłożono je od zewnątrz i wewnątrz płytami piaskowca, mocowanymi na zaprawę cementową. W ten sam sposób wykończono elementy grilla: słupki pod blatami, zewnętrzną stronę okapu i komina. Do krawędzi okapu przykręcono ozdobną deskę. Podczas wykańczania grilla zamontowano blaty ze szlifowanego piaskowca.

 Nawierzchnia. W obrysie altany i pod pergolą zdjęto wierzchnią warstwę humusu na głębokość 20 cm. Zagłębienie wypełniono najpierw warstwą piasku (10 cm), a na tym podkładzie ułożono potem zbrojenie stalowe i warstwę betonu grubości 5-7 cm. Utworzoną w ten sposób betonową podłogę wykończono płytami czerwonego piaskowca.

 Instalacje. Do wnętrza altany doprowadzono przewody elektryczne. Nad blatem grilla zamontowano gniazdo, na ścianach i pod sufitem - lampy.

 Rośliny. Wzdłuż zewnętrznych ścian altany posadzono winobluszcz (Parthenocissus quinquefolia) oraz zimozielony bluszcz (Hedera helix). Obok słupków pergoli - trzy glicynie (Glicinia chinensis) i aktinidię pstrolistną (Actinidia kolomikta).

Wysokie trawy do każdego ogrodu

Wojciech PODSTOLSKI

2003-02-26, ostatnia aktualizacja 2003-09-23 15:27

Szumiące łany traw ozdobnych kojarzą się z otwartą, wolną przestrzenią. Piękne i pełne wdzięku, pasują do ogrodu w każdym stylu.

Trawy ozdobne należą do bardzo licznej rodziny Gramineae, tej samej co gatunki na trawniki czy zboża uprawne. Liście traw ozdobnych zachwycają swą różnorodnością. W zależności od odmiany mogą być soczystozielone, modre lub srebrzyste, a ich źdźbła cienkie albo szerokie, delikatne jak włosy dziecka bądź sztywne jak szczecina futra. Ciekawe odmiany traw ozdobnych nie zawsze są osiągnięciem współczesnych hodowców. Uprawiano je w Europie już parę stuleci temu. Na płótnach mistrzów flamandzkich widać biało paskowane liście mozgi trzcinowatej 'Picta'. W czasach wiktoriańskich rabaty w angielskich ogrodach pełne były pięknych odmian miskantów i traw pampasowych. Wyraziste, a przy tym ascetyczne w formie pokroje traw ozdobnych doskonale odpowiadają współczesnej estetyce. Szczególnie chętnie sięgają po nie projektanci z Niemiec, Skandynawii i USA.

Trawy należą do najbardziej wytrzymałych roślin ozdobnych. Mają olbrzymie zdolności adaptacyjne i niezwykle łatwo kolonizują najbardziej nawet niegościnne tereny. Zaliczane są do gatunków pionierskich, gdyż w pierwszej kolejności pojawiają się tam, gdzie zniszczona zostaje szata roślinna i odsłania się naga ziemia. Ponadto doskonale znoszą suszę i łatwo się regenerują. Ich liście rosną nawet po usunięciu wierzchołków, dzięki specjalnej strefie wzrostu zlokalizowanej u ich podstawy. To dlatego trawnik tak szybko odrasta po każdym koszeniu. Puste w środku rurkowate łodygi traw są bardzo wytrzymałe na urazy mechaniczne, nawet sponiewierane silnym wiatrem i deszczem szybko wracają do pozycji pionowej.

CO LUBIĄ?

Słońce.

Większość traw to gatunki światłolubne, zwłaszcza te o liściach srebrnych i igiełkowatych, jak np. kostrzewa sina (Festuca glauca). Na stanowiskach półcienistych można sadzić gatunki o szerokich i ciemnozielonych liściach (np. Spodiopogon).

Gleba i nawożenie.

Trawy mają stosunkowo niewielkie wymagania pokarmowe. Warto jednak starannie przygotować dla nich podłoże, aby zapewnić im wystarczającą ilość pokarmu na cały sezon intensywnego wzrostu. Powinna to być gleba bogata w próchnicę, zasilona niewielką ilością przekompostowanego obornika lub nawozu o przedłużonym działaniu. W dawkowaniu nawozów należy zachować umiar. Ich nadmiar może być przyczyną wybujałego wzrostu i wykładania się pędów. Z kolei gatunki małe i kępiaste są niewymagające, a przenawożenie może im wręcz zaszkodzić, lepiej więc ograniczyć zasilanie do minimum lub nie stosować go wcale. Zabezpieczanie na zimę. Tuż po pierwszych przymrozkach gatunki wrażliwsze (np. trzęślicę, seslerię, drżączkę) dobrze jest zabezpieczyć, okrywając ziemię wokół nich warstwą kory i liści. Niskie zimozielone gatunki najlepiej okryć gałązkami sosny. Pielęgnacja. Wraz z nadejściem cieplejszych marcowych dni możemy przystąpić do prac porządkowych. Niskie gatunki kępkowe strzyżemy, usuwając zeschłe końcówki. Pędy wyższych traw, które całkowicie obumierają na zimę, ścinamy; zostawiamy od kilku do kilkunastu centymetrów, odpowiednio do rozmiaru rośliny. Ogrzane słońcem kępy wkrótce znów ożyją i zaczną wypuszczać nowe pędy.

PODMUCHY WIATRU I PROMIENIE SŁOŃCA

Trawy są wiatropylne, dlatego ich kwiatostany mają tak delikatną budowę i poruszają się nawet przy najmniejszym wietrze. Podobnie jak całe kępy, które nigdy nie pozostają w bezruchu. Szelest i rytmiczne kołysanie, przypominające ruch morskich fal, wprowadza do ogrodu atmosferę harmonii i spokoju. Na dużych płaszczyznach obsadzonych wysokimi trawami można obserwować, jak wiatr przemyka się z jednego krańca ogrodu na drugi, poruszając kolejne kępy. Łany liści i puszystych kwiatostanów traw najpiękniej wyglądają w promieniach wschodzącego i zachodzącego słońca. Dlatego planując trawiastą rabatę, warto wziąć pod uwagę, jak i o których porach dnia będzie padać na nią światło.

TRAWY NA RABACIE

Kolorowe dywany. Z niskich i kępkowatych gatunków oraz odmian traw ozdobnych (np. kostrzew), dorastających do wysokości 30 cm, można tworzyć efektowne jedno- lub wielobarwne dywany. Warto również zestawiać je z niewielkimi bylinami lub kępami wrzosów. Polecane są też na skalniaki, suche murki kwiatowe oraz do ogrodów na dachach. Tam najlepiej sprawdzają się kostrzewy (Festuca), owies wiecznie zielony (Helictotrichon sempervirens), ostnica włosowata (Stipa capillata), sesleria błotna (Sesleria caerulea) i wydmuchrzyca piaskowa (Leymus arenarius). Rabaty bylinowe. Średnie i duże gatunki traw są niezastąpione w kompozycjach z innymi bylinami. Na rabatach kwiatowych dobrze wyglądają gatunki tworzące zwarte kępy, np. miskanty (Miscanthus sinensis), palczatka (Spodiopogon) i trzęślica (Molinia caerulea). Mogą one przez wiele lat rosnąć w tym samym miejscu i nie wymagają nadmiernej kontroli. Są mocnym architektonicznym akcentem, a jednocześnie dodają lekkości całej kompozycji. Posadzone w rytmicznych odstępach tworzą też szkielet rabaty i wprowadzają geometryczny porządek. Pośród nich doskonale wyglądają rudbekie, rozchodniki i jeżówki, a także funkie, rodgersje i bergenie. Ich duże i masywne liście pięknie się prezentują na tle delikatnych faktur liści traw. Trawy z trawami. Wielu miłośników traw ozdobnych uważa, że najpiękniejsze są rabaty z samych traw, zwłaszcza kilku gatunków o różnej wysokości i barwie liści. Takie kompozycje są łatwe w utrzymaniu i ciekawe o każdej porze roku. Zakłada się je nie tylko w prywatnych ogrodach, ale także w zieleni miejskiej, przy centrach handlowych, a nawet wzdłuż dróg i autostrad.

Uwaga!

Niektóre gatunki traw są bardzo ekspansywne i szybko kolonizują otoczenie za pomocą licznych rozłogów. Należy do nich wydmuchrzyca (Leymus arenarius), spartyna 'Aureomarginata' (Spartina pectinata) oraz niektóre gatunki wodne, np. manna 'Variegata' (Glyceria maxima). Czasem kłopotliwa może być nawet popularna mozga (Phalaris arundinacea). Należy je sadzić w pojemnikach (na rabatach można je wkopać w ziemię) lub w miejscach, gdzie będą się mogły swobodnie rozrastać, nie zagrażając innym roślinom. Ich terytorium dobrze jest ogrodzić betonowym krawężnikiem, który skutecznie ograniczy ich ekspansję (trawy korzenią się płytko, więc krawężnik nie musi być zbyt głęboki).

CZTERY PORY ROKU Z TRAWAMI

Wczesną wiosną najpiękniejsza jest sesleria (Sesleria heuffleriana), już w kwietniu wypuszcza liczne kwiatostany. O tej porze ciekawie prezentują się młode pędy mozgi trzcinowatej. W maju pojawiają się pierwsze pędy miskantów i spartyny grzebieniastej. Latem ozdobą są puszyste kwiatostany śmiałka darniowego (Deschampsia caespitosa) i trzcinnika ostrokwiatowego 'Karl Foerster' (Calamagrostis x acutiflora). Jesień to prawdziwa feeria rozmaitych odmian miskanta (Miscanthus sinensis i M. saccariflorus) i rosplenicy (Pennisetum). Delikatne brązy i spłowiałe róże ich puszystych kwiatostanów królują we wrześniowym ogrodzie. Zimą ogród zdobią zielone poduszeczki kostrzew (Festuca glauca i F. scoparia) oraz Helictotrichon sempervirens. Warto zwrócić uwagę na zimową urodę zeschniętych traw i pozostawić je nie ścięte na zimę. Dla niektórych gatunków, zwłaszcza miskantów i rosplenicy, jest to wręcz konieczne zabezpieczenie dla ukrytych w ziemi pędów. Taki naturalny suchy bukiet skutecznie chroni przed zimowymi mrozami. Źdźbła traw wysychają na słomkowy kolor i efektownie wyglądają na tle zimowej bieli. Osrebrzone szadzią cieszą swym widokiem w mroźne zimowe poranki.

TRAWY OZDOBNE DO POLSKICH WARUNKÓW

Wysokie (powyżej 1,5 m)

-	Miskant chiński 'Silberfeder', 'Gracillimus' (Miscanthus sinensis)
-	Miskant chiński 'Zebrinus', 'Rotsilber'
-	Miskant olbrzymi 'Giganteus' (Miscanthus)
-	Miskant (Miscanthus sacchariflorus)
-	Spartyna grzebieniasta 'Aureomarginata' (Spartina pectinata)
-	Trzcina pospolita 'Variegatus' (Phragmites australis)
-	Trzcinnik ostrokwiatowy 'Karl Foerster' (Calamagrostis x acutiflora)
-	Trzęślica trzcinowata (Molinia caerulera subsp. arundinacea)

Średnie (0,5-1,5 m)

-	Manna mielec 'Variegata' (Glyceria maxima)
-	Mozga trzcinowata 'Picta', 'Luteopicta' (Phalaris arundinacea)
-	Ostnica włosowata (Stipa capillata)
-	Owies wiecznie zielony (Helictotrichon sempervirens)
-	Palczatka syberyjska (Spodiopogon sibiricus)
-	Rosplenica japońska (Pennisetum alopecuroides)
-	Trzęślica modra (Molinia caerulea)
-	Wydmuchrzyca piaskowa (Leymus arenarius)

Niskie (do 0,5 m)

-	Drżączka średnia (Briza media)
-	Kostrzewa sina (Festuca glauca)
-	Kostrzewa (Festuca filiformis)
-	Owsik wyniosły 'Variegatum' (Arrhenatherum elatius)
-	Sesleria błotna (Sesleria caerulea)
-	Trzęślica modra 'Variegata' (Molinia caerulea)

---