Poznań, dnia ………….. r.

ZATWIERDZAM

dowódca 3 kompanii szkolnej

por. Maria OGHRODOWCZYK

PLAN - KONSPEKT

do przeprowadzenia zajęć ze szkolenia medycznego

z… plutonem….. kompanii szkolnej w dniu ………. r.

I. TEMAT : Indywidualne wyposażenie medyczne żołnierza oraz postępowanie w trakcie udzielania samopomocy i pomocy koleżeńskiej.

2. CELE ZAJĘĆ:

• Uczyć wymienić składniki indywidualnego wyposażenia medycznego;

• Uczyć wymienić zawartość indywidualnego pakietu do likwidacji skażeń, IZAS;

• Uczyć omówić budowę opatrunku osobistego i opaski uciskowej;

• Uczyć omówić zawartość apteczek pododdziałowych i apteczek pojazdów;

• Uczyć zastosować praktycznie indywidualny pakiet do likwidacji skażeń, IZAS; oraz posługiwać się opatrunkiem osobistym i opaską uciskową;

• Uczyć zastosować tabletki do odkażania wody;

• Uczyć omówić zasady bezpieczeństwa w trakcie udzielania pomocy, ewakuacji rannego oraz wystąpienia objawów stresu pola walki.

3. FORMA: zajęcia teoretyczne, zajęcia praktyczne

4. CZAS: …..minut.

5. MIEJSCE: ………

6. ZAGADNIENIA:

1. Indywidualne wyposażenie medyczne.

2. Budowa i zasady użycia indywidualnego pakietu do likwidacji skażeń oraz IZAS.

3. Posługiwanie się opatrunkiem osobistym i opaską uciskową.

4. Posługiwanie się tabletkami do odkażania wody.

5. Posługiwanie się zawartością apteczek.

6. Taktyka działań ratowniczych.

7. Bezpieczeństwo własne i rannego.

8. Zasady wzywania pomocy medycznej na polu walki - praktyczne

przygotowanie i przekazanie meldunku 9 - linijkowy MEDEVAC

(MEDEVAC, CASEVAC).

9. Objawy wystąpienia stresu pola walki, postępowanie.

7. WSKAZÓWKI ORGANIZACYJNO-METODYCZNE:

1. ORGANIZACYJNE:

• 3 dni przed zajęciami zatwierdzić plan - konspekt;

• zapoznać się z tematem, celami i uwarunkowaniami organizacyjnymi zajęć;

• przygotować salę nauki własnej do przeprowadzenia zajęć.

2. METODYCZNE:

• dopilnować zachowania porządku i dyscypliny szkoleniowej w czasie zajęć;

• przestrzegać zasad nauczania zawartych w metodyce szkolenia;

• skorzystać w szkoleniu z prezentacji multimedialnej w celu ułatwienia przyswojenia wiadomości;

• po przeprowadzeniu każdego zagadnienia sprawdzić stopień jego opanowania za pomocą pytań śródlekcyjnych;

• dokonać podsumowania i oceny zajęć.

8. LITERATURA:

• „Postępowanie w nagłych przypadkach”, Serafin, Schua, Wydawnictwo medyczne Urban & Partner, Wrocław 2004;

• „Medycyna ratunkowa”, Cline, Stapczyński, Wydawnictwo medyczne Urban & Partner, Wrocław 2003;

• Program szkolenia podstawowego SZ RP, Szkol. 814/ 2009.

• „Podręcznik walki pododdziałów wojsk zmechanizowanych” - sygn. DWLąd. 26/2000,

• „Taktyka ogólna wojsk lądowych”, AON, Warszawa 2001 r.

• „Program szkolenia podstawowego Sił Zbrojnych RP” - sygn. Szkol. 814/2009,

• „Instrukcja o działalności szkoleniowo - metodycznej” - sygn. Szkol. 816/2009.

9. ZABEZPIECZENIE MATERIAŁOWO - TECHNICZNE:

• Kreda + tablica - 1 szt.

• opatrunek osobisty - 2 szt.

• IPP - 1 szt.

10. ORGANIZACJA ZAJĘĆ:

• wykład informacyjny dla całości grupy z elementami pokazu i ćwiczeń praktycznych.

11. WARUNKI BEZPIECZEŃSTWA:

Kategorycznie zabraniam:

• oddalać się z miejsca zajęć bez wiedzy zgody prowadzącego zajęcia

12. INNE:

Nie dotyczy.

13. WPROWADZENIE W SYTUACJĘ TAKTYCZNĄ:

Nie dotyczy.

14. PRZEBIEG ZAJĘĆ:

CZĘŚĆ WSTĘPNA (….minut)

• przyjęcie meldunku,

• sprawdzenie obecności,

• podanie tematu, celu zajęć i zagadnień.

CZĘŚĆ GŁÓWNA: (…. minut)

ZAGADNIENIE 1(…..min)

Indywidualne wyposażenie medyczne.

Indywidualne wyposażenie sanitarne żołnierza stanowią: opatrunek osobisty, indywidualny pakiet przeciwchemiczny IPP, indywidualny pakiet radioochronny IPR - 2. Dobra znajomość tego wyposażenia jest warunkiem skutecznego udzielenia pierwszej pomocy na polu walki. Indywidualne sanitarne wyposażenie żołnierza jest swoistą apteczką pierwszej pomocy.

Indywidualny opatrunek osobisty - składa się z opaski gazowej o szerokości 8 cm i dwóch tamponów wato - gazowych 10x12 cm. Jeden z nich jest przyszyty do końca opaski, drugi można dowolnie przesuwać (właściwość szczególnie przydatna przy ranach postrzałowych).

Opakowanie z materiału parciano - gumowego chroni opatrunek przed zniszczeniem, zwilgoceniem, zabrudzeniem zapewniając mu jałowość. Opakowanie wykorzystujemy również przy ranach postrzałowych klatki piersiowej nakładając bezpośrednio na ranę (profilaktyka odmy płuc).

ZAGADNIENIE 2 (…..min)

Budowa i zasady użycia indywidualnego pakietu do likwidacji skażeń, oraz IZAS.

Indywidualny pakiet przeciwchemiczny IPP - jest to plastikowe pudełko podzielone na cztery komory. Jego wieczko ma ostrze metalowe służące do przebijania pojemników. W wieczku znajdują się gaziki do przemywania, a w komorach:

• Degazator 1 - elastyczne naczynie plastikowe o pojemności 70 ml w pokrowcu z gazy, wypełnione płynem (alkoholowy roztwór chlorku cynku), w którym zanurzono ampułkę z białym proszkiem (monochloramina B). Po zgnieceniu szklanej ampułki proszek rozpuszcza się w płynie. Degazator 1 przeznaczony jest do neutralizowania skażeń środkami parzącymi i wystarcza do oczyszczenia ok. 0,5 m² powierzchni;

• Degazator 2 - elastyczne naczynie w pokrowcu z gazy o pojemności ok. 40 ml, wypełnione płynem (krezolan sodu) służącym do neutralizacji skażeń związkami fosforoorganicznymi;

• Dwie szklane fiolki zawierające mieszankę przeciwdymną (mieszaninę chloroformu, spirytusu, eteru i amoniaku). Po zgnieceniu wydobywające się z fiolki opary ułatwiają oddychanie.

Posługiwanie się pakietem

W przypadku skażenia ciała lub odzieży środkami trującymi należy:

1. otworzyć pakiet, wyjąć serwetkę i zetrzeć nią (bez rozmazywania) z ciała widoczne krople środka trującego;

2. wyjąć małą ampułkę, przekłuć 3-4 razy jej dno przebijakiem i zwilżyć roztworem jedną serwetkę;

3. dokładnie przecierać tą serwetką skażoną powierzchnię ciała (1,5-2 minuty), a następnie przechować ją w pudełku i wykorzystać do odkażania broni;

4. wyjąć dużą ampułkę, zgnieść znajdującą się w niej szklaną ampułkę, wstrząsnąć zawartość 15-20 razy i przekłuć przebijakiem dno ampułki;

5. czystą serwetkę z gazy zwilżyć obficie roztworem i dokładnie przecierać przez 1,5-2 minuty poprzednio przecierane (skażone) powierzchnie ciała, a następnie przechować do odkażania broni.

Do prowadzenia natychmiastowej likwidacji skażeń broni (wyposażenia) wykorzystuje się pozostałości roztworów, a także zwilżone serwetki i woreczki. Przy skażeniu nietrwałymi środkami trującymi, przełamuje się fiolkę i wdycha pary znajdujących się w fiolce.

ZAGADNIENIE 3 (….min)

Posługiwanie się opatrunkiem osobistym i opaską uciskową.

Posługiwanie się opatrunkiem osobistym Opatrunek osobisty wchodzi w skład indywidualnego wyposażenia żołnierza.
Żołnierz ranny nakłada sobie opatrunek sam lub zakłada mu kolega.
W celu nałożenia opatrunku osobistego należy:
-zdjąć odzież w celu odsłonięcia rany lub rozpruć i odsłonić dostęp do rany;
-rozedrzeć brzeg opakowania i odwinąć opatrunek z papieru;
-ująć palcami lewej ręki poduszki złożone wewnętrznymi stronami do siebie, prawą ręką zwinięty bandaż;
-nałożyć na ranę poduszkę , w wypadku dwóch ran położyć jedną poduszkę na ranę a ruchomą przesunąć na drugą następnie umocować poduszki bandażem, końce bandaża spiąć agrafką.
Zawsze należy zakładać opatrunek kładąc go na ranę stronę która nie była dotknięta ręką.
Rannego po opatrzeniu rany przykrywa się odzieżą dla ochrony przed utratą ciepła.
Można założyć także opatrunek uciskowy do tamowania krwotoków. Wykonuje się go z dwóch opatrunków osobistych w ten sposób:
- pierwszy opatrunek rozpakowuje się i układa na ranę tak jak do bandażowania
- po wykonaniu pierwszego obwoju na ranę przykłada się drugi nie rozpakowany opatrunek
- następnie wykonuje się kolejne obwoje mocno naciągając bandaż z pierwszego opatrunku
Posługiwanie się opaską uciskową
Opaskę uciskową stosuje się w następujących przypadkach:
- amputacja urazowa kończyny
- zmiażdżenie kończyny
-krwotok którego nie da się zatamować stosując opatrunek uciskowy
Zakłada się opaskę tylko na pojedynczych kościach długich czyli na kości ramiennej i udowej, a wykonujemy to w ten sposób:
-nakładamy opaskę powyżej miejsca zranienia na kość pojedynczą
- zakręcamy opaskę do momentu ustania krwawienia
- na czole poszkodowanego zapisuje się datę i godzinę założenia opaski
Można też wykonać opaskę z elementów które mamy pod ręką np.
-bierzemy odpowiednio duży fragment ubrania i przedmiot służący nam za zacisk np. fragment kija od szczotki
-fragment ubrania zawiązujemy w miejscu założenia opaski
-przykładamy do miejsca związania fragment kija i przywiązujemy
- reszta czynności jest taka sama jak w przypadku zakładania normalnej opaski

ZAGADNIENIE 4 (….min)

Posługiwanie się tabletkami do odkażania wody.

Pantocid - tabletki do odkażania indywidualnego wody. Do manierki z wodą wrzucić 1 tabletkę, w razie mętnej 2 tabletki. Po 2 minutach należy wstrząsnąć manierką i po 30 minutach woda nadaje się do spożycia.

ZAGADNIENIE 5 (….min)

Posługiwanie się zawartością apteczek.

Apteczka pierwszej pomocy powinna zawierać następujące środki opatrunkowe i sprzęt ratunkowy: " instrukcja udzielania pierwszej pomocy w nagłych wypadkach, " latarka elektryczna lub jednorazowa latarka chemiczna, " nożyczki lub nóż, " gaza opatrunkowa sterylna (kompresy gazowe) - 4 op., " bandaż elastyczny - 4 op., " chusta trójkątna - 2 szt., " codofix (elastyczna siatka opatrunkowa) - 2-3 rozmiary, " agrafki - 4 szt., " maseczka do zastępczej wentylacji "usta - usta", " rękawiczki gumowe - 3 pary, " folia termoizolacyjna srebrno-złota (folia NRC) 1-2 szt., " plaster zwykły 2 rolki, " plastry z opatrunkiem (kilka rozmiarów). Jest to apteczka do udzielania pierwszej pomocy jednej osobie przez przygodnego ratownika. Instrukcja udzielania pomocy powinna być możliwie uproszczona, tak aby przygodny ratownik bez specjalistycznego szkolenia mógł bezpiecznie posługiwać się zawartością, nie czyniąc dodatkowej szkody ofierze wypadku. Powinna także zawierać przypomnienie numerów telefonów alarmowych, pogotowia ratunkowego, straży pożarnej. Latarka umożliwi działanie w sytuacji słabego lub braku oświetlenia, może być niezbędna w razie konieczności ewakuacji z zagrożonych pomieszczeń. Dość często, aby móc udzielić pomocy, będziemy musieli przeciąć, ubranie osoby rannej, czy opatrunki. Niezbędne do tego są nożyczki lub nóż. Pierwszą warstwę każdego opatrunku zwykle stanowi gaza opatrunkowa tzw. "kompres gazowy". Aby umocować do rany kompresy gazowe najlepszy jest bandaż elastyczny. Ponadto rolka bandażu może stanowić wałek dociskający opatrunek uciskowy, dwie rolki mogą stabilizować i uszczelniać ewentualne "ciało obce" w ranie. Do przykrywania dużych powierzchni zranionych, oparzeń, mocowania opatrunków na głowie, prowizorycznych "temblaków" wygodne są chusty trójkątne (z płótna bawełnianego, fizeliny, ewentualnie folii) lub elastyczne siatki opatrunkowe różnych szerokości. Do spinania rozciętego ubrania albo do spięcia końcówki bandaża stosujemy agrafki. Do uszczelniania i mocowania opatrunków, do zabezpieczania ran - stosujemy zwykły plaster bez opatrunku. Wybieramy raczej ten zwykły, płócienny, unikamy natomiast mało przydatnych plastrów papierowych i foliowych. W ratownictwie chemicznym plaster może służyć do uszczelniania rozdarć kombinezonu ewakuacyjnego. Do niewielkich zadrapań, skaleczeń, obtarć wystarczą plasterki z opatrunkiem. Udzielanie pomocy przy uszkodzeniach ciała, zranieniach zawsze związane jest z ryzykiem kontaktu z krwią. W celu prewencji przed zakażeniem należy używać gumowych rękawiczek ochronnych. W podobnym celu jak rękawiczki wprowadzono jednorazowe "maseczki do sztucznego oddychania" "isolaide resuscitation device”. Jest to kawałek folii z plastikowym ustnikiem i zaworem lub filtrem przeciwbakteryjnym umożliwiającym ewentualne zastępcze oddychanie techniką "usta - usta". Ostatnim istotnym elementem apteczki jest folia termoizolacyjna (NRC). Osoby poszkodowane podczas oczekiwania na pomoc lekarską i transport do szpitala są często narażone na znaczną utratę ciepła. Efektywną ochronę przed stratami ciepła może zapewnić ekran z srebrno-złotej folii NRC, odbija około 80% promieniowania podczerwonego, jest nieprzewiewny i nieprzemakalny. Poszkodowanego owijamy srebrną stroną folii do ciała. Folia NRC może być ochroną przed przegrzaniem - odwracamy ją wtedy srebrną stroną do słońca aby stanowiła lustro odbijające światło słoneczne. Do prowizorycznego tamowania krwotoków z ran kończyn proponuje się szeroką taśmę typu pasek do spodni lub krawat (mniejsze ryzyko miejscowych uszkodzeń tkanek). Nie zaleca się umieszczania w apteczce środków dezynfekcyjnych. Otwartych ran, oparzeń nie dezynfekujemy. Jeżeli ktoś zasugerowany dawnym sposobem postępowania w przypadku oparzeń, poleje oparzenie drugiego stopnia np. spirytusem salicylowym, spowoduje szereg powikłań: ciężki wstrząs bólowy, poparzenie tkanek, nasilenie stanu zapalnego, uszkodzenie zakończeń nerwowych przez neurotoksyczny kwas salicylowy. Jodyna, czyli spirytusowy roztwór jodu w jodku potasu, poza efektem działania spirytusu powoduje niekontrolowane wchłanianie jodu do organizmu. Ponadto trzeba pamiętać, że możemy trafić na osobę uczuloną na jodynę lub gencjanę. Barwniki również uniemożliwiają ocenę chirurgiczną uszkodzenia. Woda utleniona jest zbyt nietrwała jak na potrzeby apteczki, Zestaw nie zawiera także innych środków, takich jak rivanol i nadmanganian potasu, wymagających kłopotliwego rozpuszczania przed użyciem. Świadomie zrezygnowano z obecności leków. Leki standardowo umieszczane w apteczkach pierwszej pomocy są z reguły w postaci doustnej wymagającej połknięcia, czyli efektu farmakologicznego należy spodziewać się dopiero po pewnym czasie od zażycia około 20 - 40 minut. W urazach pożądane byłoby podanie leków przeciwbólowych, jednakże dostępne w aptekach bez recepty leki przeciwbólowe mają zbyt słabe działanie lub są w formie utrudniającej podanie. Osoba umieszczająca apteczki na stanowisku pracy odpowiada za ich zawartość. Proponowane wyposażenie apteczki jest zgodne z aktualnymi normami bhp dla apteczek w Niemczech (DIN), jak również jest zgodne z wytycznymi szkoleniowymi Ośrodka Szkolenia Państwowej Inspekcji Pracy.

ZAGADNIENIE 6 (….min)

Taktyka działań ratowniczych.

Wynoszenie z pola walki -wyciąganie na boku - należy położyć się obok rannego ( jego głowa powinna znajdować się na wysokości klatki piersiowej wyciągającego ), tułów rannego kładziemy na nodze , podciągniętej i zgiętej w kolanie . Zależnie od charakteru zranienia ranny leży na plecach lub boku . Podtrzymując rannego jedną ręką oraz odpychając od ziemi swobodną nogą i łokciem drugiej ręki , wyciągamy rannego od uprzednio wybranego ukrycia . Do wyciągnięcia rannego tym sposobem na odległość 15 m. potrzeba 1,5 minuty .

-wyciąganie na plecach - rannego kładzie się na zdrowym boku , wyciągający kładzie się na boku , jego plecy przylegają do piersi rannego . Nogę leżącą na ziemi podsuwa się pod nogi rannego . Jeżeli wyciągający leży na lewym boku , to lewą ręką chwyta prawą rękę rannego , a prawą ręką kurtkę lub spodnie rannego . Następnie kładąc się na brzuchu , silnym lecz nie gwałtownym ruchem kładzie sobie rannego na plecy . Nogi rannego powinny znajdować się między nogami wyciągającego . Ranny , jeśli jest przytomny i może pomagać wyciągającemu , podtrzymuje się za jego ramiona . Wyciągnięcie rannego tym sposobem na odległość 15 m. pochłania 1,5 do 2 minut .
Wynoszenie rannego przez jednego żołnierza:
na barana - ranny obejmuje niosącego z tyłu za szyję , a ten chwyta go pod kolana ;
sposobem matecznym - niosący niesie rannego przed sobą na zgiętych rękach ; ( najbardziej odpowiedni dla chorego )
sposobem strażackim - chory jest przerzucony przez barki ( najwygodniejszy dla niosącego )
-przez dwóch żołnierzy - tzw. Stołeczku utworzonym ze splecionych rąk , na którym siedzi ranny , obejmując niosących za szyję . Drugi sposób polega na tym , że jeden niosący chwyta rannego z tyłu pod pachy , a drugi ujmuje go pod kolana . Sposób ten nadaje się szczególnie do przenoszenia rannych w brzuchu
Najbezpieczniejszym i najszybszym sposobem transportowania dla rannego przez dwóch żołnierzy są nosze.

ZAGADNIENIE 7 (….min)

Bezpieczeństwo własne i rannego.

Zabezpieczenie miejsca zdarzenia jest pierwszą i jedną z najważniejszych czynności wykonywanych podczas akcji ratowniczej. W zależności od sytuacji zabezpieczenie będzie polegało na odpowiednim zróżnicowanym postępowaniu.

Chodzi o niedopuszczenie do pogorszenia się sytuacji na miejscu zdarzenia np. zwiększenia się liczby ofiar lub powstania zagrożenia dla bezpieczeństwa ratowników. W myśl zasady, że „dobry ratownik - to żywy ratownik”, nadrzędnym celem jest bezpieczeństwo i zdrowie ratującego. Zła ocena miejsca zdarzenia i w konsekwencji wejście w strefę zagrożenia grozi utratą życia i zdrowia osoby podejmującej czynności ratownicze, jak również innych osób uczestniczących w akcji z uwagi na fakt, iż mogą one wnioskować, że miejsce jest bezpieczne. Przy wypadku komunikacyjnym podstawowym zadaniem jest odpowiednie zabezpieczenie okolic pojazdu, jak i samego pojazdu. Jeśli na miejsce dociera oznakowany radiowóz, zabezpieczenie polega na włączeniu świateł błyskowych lub awaryjnych oraz na jego odpowiednim ustawieniu, tak aby był widoczny dla zbliżających się pojazdów. Następnie, zgodnie z przepisami, należy dokonać ustawienia trójkąta ostrzegawczego, zabezpieczyć miejsce innymi środkami osobowymi (umundurowani policjanci) lub technicznymi (urządzenia ostrzegawczo - zabezpieczające takie, jak: pachołki, race świetlne, taśmy etc.). W przypadku uwolnienia się materiałów niebezpiecznych rejon zabezpieczenia musi być adekwatnie większy. Z powodu możliwości uwalniania się toksycznych gazów oraz dymów czynności policjanta na miejscu takiego zdarzenia powinny być realizowane zgodnie z niżej wymienionym algorytmem:

· ustawić pojazd służbowy w bezpiecznej odległości,

· podjąć próbę ustalenia rodzaju przewożonego ładunku bez zbliżania się do

pojazdu lub miejsca,

· zbliżać się do miejsca zdarzenia od strony nawietrznej na odległość

umożliwiającą ustalenie rodzaju materiału niebezpiecznego,

· podjąć działania zmierzające do odizolowania terenu skażenia,

· podjąć niezbędne czynności do czasu przybycia jednostki straży pożarnej lub

służby ratownictwa chemicznego,

· unikać kontaktu z uwolnioną substancją

W przypadku, gdy osoby uczestniczące w zdarzeniu znajdują się poza jezdnią,

a wykonywane czynności nie stwarzają zagrożenia bezpieczeństwa dla policjanta oraz innych uczestników ruchu drogowego, nie ma potrzeby stosowania środków

technicznych (urządzeń ostrzegawczo - zabezpieczających) ani świateł błyskowych

radiowozu . W przypadku zawalenia się budynku lub w miejscach eksplozji istnieje

ryzyko uszkodzenia instalacji gazowych, elektrycznych i wodno - kanalizacyjnych.

Przy uszkodzeniu instalacji elektrycznych wysokiego napięcia (np. zerwany kabel

wysokiego napięcia) nie wolno dopuścić do zbliżania się kogokolwiek do tego miejsca na odległość mniejszą niż 15 m. Istnieje również zagrożenie ze strony rozbitego szkła, fragmentów konstrukcji metalowych lub betonowych, oblodzenia lub rozlanego oleju. Może także nastąpić konieczność obezwładnienia sprawcy przestępstwa i dopiero wtedy będzie możliwe udzielenie pomocy poszkodowanym.

Podczas działań ratowniczych trzeba mieć cały czas na uwadze

bezpieczeństwo własne. Aby móc skutecznie pomagać i jednocześnie nie narażać się na utratę zdrowia lub nawet życia, ratownik musi stosować środki ochrony osobistej. Należą do nich rękawiczki lateksowe (lub inne, np. winylowe) oraz odzież ochronna: okulary ochronne, maska, maseczka do sztucznego oddychania, rękawice robocze zabezpieczające przed zranieniem o ostre krawędzie, np. blach lub szkła.

Środki te mają za zadanie zabezpieczyć ratującego przed materiałem zakaźnym. Za

potencjalnie niebezpieczne uważa się:

-krew,

-tkanki,

-płyny ustrojowe,

-wydzieliny.

Kontakt z tego typu materiałem jest groźny zarówno dla ratującego, jak i dla innych

poszkodowanych z uwagi na możliwość przeniesienia materiału zakaźnego przez udzielającego pomocy. W związku z tym należy zmieniał rękawiczki przy przechodzeniu od jednego poszkodowanego

do drugiego. Za najgroźniejszy uważa się powszechnie wirus HIV, jednak o wiele bardziej zakaźne wirusy Wirusowego Zapalenia Wątroby (WZW) typu B oraz C. Drogi przenoszenia się wirusów są takie same w przypadku HIV oraz WZW, jednak te ostatnie są nawet stukrotnie bardziej zakaźne od HIV.

ZAGADNIENIE 8 (….min)

Zasady wzywania pomocy medycznej na polu walki - praktyczne

przygotowanie i przekazanie meldunku 9 - linijkowy MEDEVAC

(MEDEVAC, CASEVAC).

   

PROCEDURA WEZWANIA MEDEVAC

WARUNEK:

Oddział ma rannych wymagających ewakuacji medycznej

STANDARDY:

 5 pierwszych linii to minimum które musi zostać podane jednostce koordynującej MEDEVAC. Kolejne 4 linie (6-9) podawane są kiedy transport medyczny jest już w drodze chyba że podane zostały od razu. Cała korespondencja trwa nie dłużej niż 25sekund. Każdą linię podajemy otwartym tekstem tj. „linia pierwsza” , „linia druga” itd.. Linie przekazujemy jedna po drugiej, bez dodawania „odbiór” czy innych komunikatów.

PROCEDURY:

a)Nawiąż kontakt z jednostką koordynującą ewakuację medycznę.

b)Użyj należytego wywołania oraz częstotliwości według karty łączności.

c)Nadaj jawnie „Potrzebuję ewakuacji medycznej” i odczekaj 3 sekundy na odpowiedź.Wywołuj aż do uzyskania odpowiedzi.

d)Nadaj informacje w odpowiedniej kolejności.

e)Numery linii podawaj otwartym tekstem.

f)Liczby i litery wymawiaj według standardów NATO.

g)Nadawaj przez max. 25 sekund

h)Transmisję zakończ BEZ ODBIORU i czekaj na nasłuchu.

Wywołuj aż do uzyskania odpowiedzi.

d)Nadaj informacje w odpowiedniej kolejności.

e)Numery linii podawaj otwartym tekstem.

f)Liczby i litery wymawiaj według standardów NATO.

g)Nadawaj przez max. 25 sekund

h)Transmisję zakończ BEZ ODBIORU i czekaj na nasłuchu.

ZAGADNIENIE 9 (….min)

Objawy wystąpienia stresu pola walki, postępowanie.

Najgroźniejszym zjawiskiem na polu walki jest panika, która ma swoje źródło w indywidualnym strachu^]. Jego narastanie osiąga próg krytyczny, którego nagłość występowania przybiera tę postać. Panika jest tylko formą strachu, naturalnego zjawiska, które występuje zawsze w obliczu niebezpieczeństwa. Strach to silne uczucie o charakterze afektywnym, wywołującym zmiany wegetatywne (zmiany w układzie krążenia, pocenie się, drżenie) i psychiczne (zakłócenia sprawności intelektualnej, ograniczenie uwagi, wzmożona wyobraźnia, zanik woli). Strach może przybierać różną postać: od najłagodniejszej obawy i lęku do formy najostrzejszej - przerażenia. Obawa i lęk to przewidywania zdarzenia przykrego, natomiast przerażenie jest nagłym silnym bodźcem.

Panika

W ludzkim zbiorowisku strach może przybrać groźną postać. Jest nią panika, nagły i nieoczekiwany wybuch silnego i szybko rozprzestrzeniającego się strachu, spowodowanego urojonym bądź wyolbrzymionym niebezpieczeństwem, powodującym gwałtowną ucieczkę, której towarzyszy przymglenie świadomości. Z powyższego opisu wynikają dane o cechach paniki-strachu:

• nagły, nieoczekiwany, zaskakujący wszystkich;

• silny (charakterystyczny w postaci mimiki i zblednięcia;

• szybko rozprzestrzeniający się (spotyka się określenie "zaraźliwy");

• ma postać zbiorową;

• gwałtowna ucieczka (dochodzi do łamania wszystkich przeszkód za pomocą tego czym dysponują uciekający);

• przymglenie świadomości (stan psychiczny z obniżoną kontrolą postępowania i ograniczoną percepcją bodźców).

Panika powstaje w określonych warunkach działań bojowych, szczególnie łatwo wówczas, gdy zaistnieje: zwarta zbiorowość ludzka, niepewność, nieznajomość sytuacji, poczucie zagrożenia, silne bodźce zmysłowe, zły stan moralny i psychofizyczny ludzi. W zbiorowisku ludzkim człowiek łatwo ulega sugestii, popędom i skłonnościom. Zbiorowisko zapewnia znaczną anonimowość. Pomniejszenie odpowiedzialności za czyny sprawia, że człowiek w grupie czuje się pewniej i zmniejsza samokontrolę. Zbiorowisko maskuje negatywne działania, wywołuje bezkarność. Zwartość grupy podczas panicznej ucieczki wywołuje zjawisko upodobniania innych do siebie i tym samym usprawiedliwianie zachowania. Rozprzestrzenianie się plotki-pogłoski wzmaga ograniczanie stopnia obiektywności.

Stres w warunkach wojska

Kryzysowe sytuacje mogą przeżywać pojedyncze osoby lub obejmować całe grupy ludzkie. Dotyczy to zwłaszcza warunków życia wojskowego w czasie pokoju, a szczególnie na polu walki. Dowódca winien zatem wykazywać się szczególną roztropnością podczas typowania żołnierzy do wykonania określonych zadań bojowych. Powinien:

• posiadać osobowość wzbudzającą autorytet,

• cechować się profesjonalizmem, odwagą, wysoką wymagalnością i przywiązaniem do podwładnych, bowiem wspomniany sposób postępowania i cechy osobowościowe pomogą dowódcy redukować nadmierny poziom stresu u żołnierzy i tym samych zachować zdolność podwładnych do wykonania zadania. Ponadto w żadnym razie dowódca nie może swoim postępowaniem naruszyć obszaru godności osobistej podwładnych, ponieważ niefrasobliwość w tej materii może tylko pogłębić niekorzystną sytuację stresową. Tam, gdzie wymaga tego sytuacja, powinien być surowy i wymagający, ale w okolicznościach szczególnie trudnych służyć radą i pomocą w sprawach służbowych, a także prywatnych, powinien być wyrocznią i wzorem zachowań.

Najwyższy nawet poziom kompetencji dowódcy nie uchroni wszystkich żołnierzy przed stresem, który może osiągnąć poziom krytyczny i w efekcie wyeliminować żołnierzy z działania, a dowódca zmuszony będzie zakwalifikować ich do strat medycznych stanowiących kategorię stresu pola walki. Obecnie w „starych” armiach NATO przyjmuje się, że przypadki stresu pola walki mogą dotyczyć nawet "20% całkowitej wartości strat bojowych". Według dokumentu NATO „Zasady, polityka i parametry planowania zabezpieczenia medycznego ACE - AD 85-8” przyjmuje się całkowity dobowy wskaźnik poszkodowanych w walce Total Battle Casualty (TBC), który zawiera następujące kategorie w ujęciu procentowym:

Zabici	Uprowadzeni	Ranni	Stres
%	%	%	%
17	8	58	17

CZĘŚĆ KOŃCOWA (…minut ):

Zakończenie zajęć:

• zadaję pytania kontrolne;

• podaję temat następnych zajęć

• omawiam przebieg zajęć i osiągnięcie ich celu.

OPRACOWAŁ

Dowódca drużyny

…………………………

---