7880


  1. Struktura organizacyjna i podstawowe zadania Państwowej Straży Pożarnej.

PSP jako zawodowa, umundurowana i wyposażona w specjalistyczny sprzęt formacja, przeznaczona do walki z pożarem, klęskami żywiołowymi i innymi miejscowymi zagrożeniami.

Do podstawowowych zadań PSP należy:

PSP tworzą następujące jednostki organizacyjne:

  1. komenda główna

  2. komendy wojewódzkie

  3. komendy rejonowe

  4. jednostki ratowniczo gaśnicze

  5. Szkoła Główna Służby Pożarniczej i pozostałe szkoły oraz ośrodki szkolenia

  6. jednostki badawczo-rozwojowe

  1. Zakres działania Komendanta Głównego PSP

  1. Podstawowe założenia do struktury organizacyjnej systemu ratowniczo gaśniczego.

PSP jest organizatorem krajowego systemu ratowniczo gaśniczego, mającego na celu ochronę życia, zdrowia, mienia i środowiska poprzez:

4. Struktura organizacyjna krajowego systemu ratowniczo - gaśniczego oraz podmioty tego systemu na poziomie powiatowym, wojewódzkim i krajowym.

Na poziomie powiatowym wykonuje się wszystkie podstawowe zadania systemu związane z obszarem powiatu, poziomy wojewódzki i krajowy natomiast spełniają rolę wspomagającą i koordynacyjną w sytuacjach wymagających użycia sił spoza obszaru danego powiatu lub województwa.

Podmioty s. r. - g. na poziomie powiatowym:

  1. Komenda powiatowa (miejska) Państwowej Straży Pożarnej

  2. Jednostki ochrony przeciwpożarowej mające siedzibę na obszarze powiatu włączone do systemu

  3. Powiatowy zespół do spraw ratownictwa i inne podmioty, włączeni do systemu w drodze umowy cywilno -prawnej.

Podmioty s. r. - g. na poziomie wojewódzkim:

  1. Komenda wojewódzka Państwowej Straży Pożarnej

  2. Wydzielone siły i środki z poziomów powiatowych stanowiące wojewódzki odwód operacyjny

  3. Ośrodki szkolenia P. S. P.

  4. Wojewódzki zespół do spraw ochrony przeciwpożarowej i ratownictwa

  5. Krajowa baza sprzętu specjalistycznego P. S. P.

Podmioty s. r. - g. na poziomie krajowym:

  1. Komenda główna P. S. P.

  2. Wydzielone siły i środki z wojewódzkich odwodów operacyjnych stanowiące centralny odwód operacyjny

  3. Szkoły P. S. P.

  4. Krajowe bazy sprzętu specjalistycznego P. S. P.

  5. Jednostki badawczo rozwojowe ochrony przeciwpożarowej

Jednostki strukturalne w systemie ochrony przeciwpożarowej:

  1. rota - dwuosobowy zespół wchodzący w skład tego samego zastępu lub specjalistycznej grupy ratowniczej, wykonujący zadania ratownicze lub zabezpieczające, wyposażony w sprzęt ochrony osobistej. (2 os.)

  2. zastęp - pododdział liczący od 3 do 6 ratowników, w tym dowódca, wyposażony w pojazd przystosowany do wykonania zadania ratowniczego. (3-6 os.)

  3. sekcja - pododdział w sile 2 zastępów, liczący od 9 do 12 ratowników, w tym dowódca.

  4. pluton - pododdział w sile od 3 do 4 zastępów lub dwóch sekcji, liczący od 15 do 21 ratowników, w tym dowódca

  5. kompania - pododdział w sile 3 plutonów lub 4 sekcji oraz dowódca, 45 do 48 osób

  6. batalion - oddział w sile 3 do 5 kompanii oraz dowódca, 135 do 240 osób

  7. brygada - związek pododdziałów i oddziałów realizujący w granicach administracyjnych wielkoobszarowe działania ratownicze

  8. specjalistyczna grupa ratownicza- pododdział ratowników posiadających specjalistyczna przeszkolenie i uprawnienia, wyposażony w sprzęt dostosowany do wykonania specjalistycznego zadania ratowniczego, w sile uzależnionej od specyfiki danej specjalności.

Struktura zakłada:

    1. rozproszenie środków osobowych jak i środków technicznych w zależności od jakości i ilości lokalnie występujących zagrożeń zapewniając jednocześnie możliwość ich użycia w skali zależnie od bieżących potrzeb lokalnych, regionu lub też całego kraju,

    2. konieczność istenienia na poszczególnych poziomach organizacyjnych sprawnie działających centrów dyspozytorskich, a w przypadku prowadznia akcji ratowniczych na dużą skalę skutecznie działających służb logistycznych

    3. szczegółowo opracowane plany ratownictwa.

5. Specjalistyczne grupy wchodzące w skład wojewódzkiego odwodu operacyjnego:

  1. Ratownictwa wysokościowego - wykorzystuje sprzęt alpinistyczny oraz statki powietrzne,

  2. Ratownictwa wodno - nurkowego - wykorzystuje sprzęt wodno - nurkowy,

  3. Poszukiwawczo - ratownicza - wykorzystuje do działań zwierzęta i sprzęt do poszukiwania osób zasypanych,

  4. Chemiczno - ekologiczna - usuwanie skutków katastrof chemicznych i ekologicznych,

  5. Ratownictwa technicznego - do usuwania skutków katastrof budowlanych,

  6. Ratownictwa medycznego - wspomaganie działań przez wykorzystanie leków i sprzętu medycznego,

  7. Rodzaj wg lokalnych potrzeb.

  1. Procedura tworzenia powiatowych i wojewódzkich planów ratowniczych.

Opracowanie planów ratownictwa poprzedzane są analizami:

    1. zagrożeń występujących na danym obszarze, przy uwzględnieniu gęstości zaludnienia, warunków geograficzno topograficznych, stanu infrastruktury oraz zagrożeń z obszarów sąsiadujących, w tym terenów objętych prawem górniczym, poligonów, wód przybrzeżnych oraz terenów państw ościennych.

    2. Istniejącego zabezpieczenia operacyjnego podległego obszaru, określającego siły i środki niezbędne do ratowania życia, zdrowia, mienia i środowiska oraz ograniczenia, likwidacji lub usuwania potencjalnych zagrożeń, przy uwzględnieniu sił i środków własnych systemu oraz współdziałających z systemem na poszczególnych poziomach jego fukcjonowania.

Na podstawie tych analiz komendanci powiatowi i wojewódzcy opracowują plany ratownicze. Plany te sprawdza się w drodze ćwiczeń aplikacyjnych i praktycznych z udziałem podmiotów systemu oraz poddaje się aktualizacji co najmniej raz w roku.

Plany zatwierdzają:

1. starosta - dla obszaru powiatu

2. wojeowda - dla obszaru województwa.

  1. Co jest treścią katalogu zagrożeń dla powiatu.

Katalog zagrożeń obejmuje:

      1. wykaz obiektów mogących spowodować nadzwyczajne zagrożenie środowiska

      2. wykaz budowli szczególnie zagrożonych katastrofami

      3. wykaz tras kolejowych, po których przewożone są materiały niebezpieczne

      4. wykaz tras drogowych, po których przewożone są materiały niebezpieczne

      5. wykaz parkingów dla transportu drogowego materiałów niebezpiecznych

      6. wykaz obiektów wyposażonych w instalację sygnalizayjno alarmową (ISA), w stałe urządzenia gaśnicze (SUG) oraz obiektów, w których są one wymagane.

      7. Inne

  1. Podstawowe elementy składowe powiatowych i wojewódzkich planów ratowniczych.

Powiatowy:

  1. plan alarmowania i prowadzenia działań ratowniczych poszczególnych podmiotów systemu

  2. sposoby postępowania na wypadek powstania pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia dla zakładów.

  3. plany działań ratowniczych na autostradach i drogach szybkiego ruchu

  4. plany działań na obszarach leśnych

  5. gminne plany ratownicze

  6. plany działań ratowniczych według potrzeb poszczególnych powiatów

  7. plan działania powiatowego zespołu ds. ochrony przeciwpożarowej i ratownictwa.

Wojewódzki:

  1. plany alarmowania i uruchamiania wojewódzkich odwodów operacyjnych oraz Krajowych Baz Sprzętu Specjalistycznego.

  2. plany ewaluacji ludzi, zwierząt i mienia z miast, gmin i powiatów na czas klęsk żywiołowych lub sytuacji nadzwyczajnych zagrożeń życia, zdrowia lub środowiska.

  3. powiatowe plany ratownicze

  4. plany działań ratowniczych według potrzeb poszczególnych województw

  5. plan działania wojewódzkiego zespołu ds. ochrony przeciwpożarowej i ratownictwa

9. Wymień zakres przedmiotowy Rozporządzenia

Rozporządzenie określa:

    1. organizację, szczegółowe zadania służb ratownictwa górniczego przedsiębiorcy oraz podmiotów zawodowo trudniących się ratownictwem górniczym, w tym Centralnej Stacji Ratownictwa Górniczego,

    2. wyamagania w zakresie wyposażenia technicznego służb,

    3. szczegółowe zasady tworzenia i zatwierdzenia planu ratownictwa górniczego

    4. wymagane kwalifikacje zawodowe, zdrowotne i wiekowe członków drużyn ratowniczych,

    5. szczegółowe zasady szkolenia z zakresu ratownictwa górniczego,

    6. zasady prowadzenia akcji ratowniczych w zależności od rodzaju zagrożeń naturalnych, występujących w zakładach górniczych.

10.Struktura organizacyjna i zadania służb ratownictwa górniczego w Polsce.

Ratownictwo górnicze tworzą służby:

    1. ratownictwa górniczego przedsiębiorcy,

    2. Centralnej Stacji Ratownictwa Górniczego lub innego podmiotu zawodowo trudniącego się wykonywaniem czynności w zakresie ratownictwa, zwanej jednostkami ratownictwa.

Zadaniem służb jest niezwłoczne niesienie pomocy w razie zagrożenia życia lub zdrowia pracowników ZG oraz innych osób znajdujących się w ZG, a także w przypadku zagrożenia bezpieczeństwa ruchu ZG powstałego w szczególności wskutek: pożaru, wybuchu gazu lub pyłu węglowego, wyrzutu gazów lub skał, wdarcia wody do wyrobisk, zawału, tąpnięcia, otwierania wyrobisk izolowanych, penetracji nieczynnych wyrobisk, erupcji płynu złożowego, wydzielania się siarkowodoru i awarii energomechanicznej, a także zagrożenia bezpieczeństwa powszechnego.

Do zadań należy także wykonywanie prac profilaktycznych. Pracami profilaktycznymi są prace mające na celu zapobieganie bezpośredniemu zagrożeniu bezpieczeństwa pracowników lub ruchu zakładu górniczego.

11.Formalne sposoby spełnienia przez przedsiębiorcę obowiązku w zakresie ratownictwa wynikającego z prawa górniczego i geologicznego.

Poprzez:

  1. utrzymanie własnych służb ratownictwa górniczego,

  2. stałą zorganizowaną współpracę służb ratownictwa przedsiębiorców,

  3. powierzenie tego obowiązku w całości lub w części jednostkom ratownictwa.

  4. organizuje współpracę służb ratownictwa zasięgając opinii organizacji związków zawodowych

12. Zasadnicze elementy treści planu ratownictwa sporządzone dla każdego zakładu górniczego.

Plan powinien określać sposób wykonania obowiązków w zakresie ratownictwa górniczego, a w szczególności sposób prowadzenia akcji ratowniczej w przypadku zagrożenia bezpieczeństwa ludzi lub ruchu zakładu górniczego spowodowanego:

pożarem, tąpnięciem, wybuchem gazów lub pyłu węglowego, wyrzutem gazów i skał, zawałem wyrobiska, wdarciem się wody do wyrobisk górniczych etc.

Zasadnicze elementy:

    1. organizacja służb ratownictwa i służb pogotowia w ZG,

    2. służby obowiązane do współpracy ze służbą ratownictwa w ZG, ze wskazaniem ustalonego zakresu współpracy

    3. możliwość stałego udziału w akcji ratowniczej zawodowych specjalistycznych służb jednostek ratownictwa,

    4. niezbędne wyposażenie w sprzęt ratowniczy

    5. organizacje pomocy medycznej,

    6. koordynację przez jednostkę ratownictwa oraz plan wzajemnej pomocy ZG

    7. dokumentację potwierdzenia akcji ratowniczej

    8. sposób zwalczania zagrożenia pożarowego.

13. Skład drużyny ratowniczej Zakładu Górniczego.

W skład drużyny ratowniczej zakładu górniczego wchodzą:

1) kierownik kopalnianej stacji ratownictwa górniczego,

2) zastępcy kierownika kopalnianej stacji ratownictwa górniczego

3) ratownicy górniczy,

4) mechanicy sprzętu ratowniczego

5) osoby posiadające wymagane kwalifikacje w zakresie zwalczania zagrożeń górniczych i prowadzenia akcji ratowniczych, wyznaczone przez kierownika ruchu zakładu górniczego

W drużynie ratowniczej zakładu górniczego powinny być wydzielone zastępy ratownicze.

W skład zastępu ratowniczego wchodzi:

1) zastępowy,

2) czterech ratowników, z których jeden pełni dodatkowo funkcję zastępcy zastępowego.

14. Wymień i opisz podstawowe formy szkolenia załogi w zakresie ewakuacji z zagrożonych stanowisk pracy (alarmy próbne i próbne wyprowadzanie załogi drogami ucieczkowymi).

1.Kierownik ruchu zakładu górniczego jest odpowiedzialny za stan wyszkolenia w zakresie ratownictwa górniczego w zakładzie górniczym.

2. Szkolenie z zakresu ratownictwa górniczego powinny odbyć osoby:

1) kierownictwa akcji ratowniczych,

2) kierownictwa drużyn ratowniczych oraz pozostali członkowie drużyny ratowniczej,

3) kierownictwa i dozoru ruchu zakładu górniczego, nie wchodzące w skład

drużyny ratowniczej.

3. Szkolenie powinno być prowadzone w formie kursów, seminariów i ćwiczeń ratowniczych.

4. Właściwa jednostka ratownictwa opracowuje programy szkoleń zgodnie ze szczegółowymi zasadami szkolenia

5. Szkolenie powinno być prowadzone z uwzględnieniem danej specjalności, wynikającej z rodzaju robót wykonywanych w poszczególnych zakładach górniczych.

15. Podstawowe wyposażenie kopalnianej Stacji Ratownictwa Górniczego.

Kopalniana Stacja Ratownictwa Górniczego i Służby Ratownictwa w Zakładzie Górniczym powinny być wyposażone w:

1) sprzęt ochrony układu oddechowego,

2) przyrządy pomiarowe i kontrolne,

3) sprzęt ratowniczy i pomocniczy,

4) sprzęt medyczny,

5) sprzęt ochrony indywidualnej i odzież ochronną,

6) oświetlenie osobiste ratowników określone przez właściwą jednostkę ratownictwa.

16. Formalne kryteria ustalania liczebności i składu drużyny ratowniczej podziemnego zakładu górniczego.

Ustala kierownik.

Liczba ratowników w drużynie ratowniczej jest zależna od liczny pracowników zatrudnionych w ciągu doby pod ziemią w powinna wynosić co najmniej:

    1. 15 ratowników górniczych - przy liczbie pracowników < 500

    2. 50 ratowników - przy licznie pracowników od 501 do 2000.

    3. 80 ratowników - przy liczbie pracowników > 2000.

20% osób musi być w funkcji dozoru

W ZG wydobywających ropę naftową i gaz ziemny powinny być utrzymywane co najmniej:

    1. w granicach lądu stałego:

      1. 4 zastępy ratownicze - w przypadku występowania zagrożenia siarkowodorowego,

      2. 2 zastępy górnicze - nie występowania

2) w granicach obszarów morskich RP - 2 zastępy ratownicze w każdym z obiektów wydobywczych zakładu.

W ZG wydobywających siarkę otworami wiertniczymi metodą wytapiania powinny być utrzymywane co najmniej:

    1. 2 zastępy - w przypadku zatrudnienia do 100 pracowników

    2. 4 zastępy - od 101 do 500

    3. 8 zastępów - > 500

17. Organizacja pogotowia ratowniczego w podziemnym zakładzie górniczym.

W skład powinni wchodzić:

      1. kierownik zawodowych zastępów ratowniczych,

      2. 2 zastępowych

      3. 9 zawodowych ratowników górniczych,

      4. mechanik sprzętu ratowniczego

Powinno utrzymywać na każdej zmianie roboczej co najmniej 2 dyżurujące zastępy ratownicze. Powinna być zorganizowana służba medyczna ratownictwa górniczego. Wyspecjalizowani lekarze...

18. Podstawowe zadania jednostki ratownictwa.

    1. niesienie pomocy

    2. organizowanie i prowadzenie kursów szkoleniowych

    3. przeprowadzanie ćwiczeń z zakresy ratownictwa górniczego

    4. organizowanie przeprowadzania badań lekarskich ratowników w specjalistycznym ośrodku badań lekarskich

    5. badanie i opiniowanie sprzętu ratowniczego

    6. wykonywanie specjalistycznych analiz chemicznych prób powietrza.

19. Wymień zawodowe pogotowia specjalistyczne.

Do wykonania prac ratowniczych w podziemnych zakładach górniczych, wymagających zastosowania specjalnych technik ratowniczych, w jednostce ratownictwa powinny być utrzymywane następujące pogotowia specjalistyczne:

1) pomiarowe - do pomiaru parametrów fizykochemicznych powietrza i gazów pożarowych oraz oceny stopnia wybuchowości mieszanin gazowych,

2) do inertyzacji powietrza kopalnianego,

3) przeciwpożarowe - do wykonywania prac ratowniczych, przy zwalczaniu pożarów podziemnych wymagających zastosowania sprzętu i urządzeń do podawania pian gaśniczych oraz izolacji wyrobisk, górotworu i zrobów,

4) górniczo-techniczne - do prowadzenia prac ratowniczych związanych z ratowaniem ludzi uwięzionych pod zawałem lub odciętych od czynnych wyrobisk wskutek tąpnięcia lub zawału,

5) wodne -do usuwania skutków wdarcia się lub niekontrolowanego dopływu do wyrobisk wody albo wody z luźnym materiałem,

6) przewoźnych wyciągów ratowniczych - do ewakuacji pracowników lub prowadzenia innych prac ratowniczych w szybach lub otworach wiertniczych wielkośrednicowych oraz prowadzenia prac awaryjno-rewizyjnych i kontrolnych, zarówno w szybach, jak i w otworach wielkośrednicowych.

20. Podstawowe wyposażenie jednostki ratownictwa górniczego.

Jednostka ratownictwa powinna być wyposażona w:

1) sprzęt ochrony układu oddechowego,

2) przyrządy pomiarowe i kontrolne,

3) sprzęt ratowniczy, specjalistyczny i pomocniczy, w tym lampy osobiste dla ratowników,

4) sprzęt medyczny,

5) sprzęt ochrony indywidualnej i odzież ochronną,

6) wóz bojowy dyżurujących zastępów ratowniczych (pogotowi specjalistycznych).

21. Organizacja pogotowia ratowniczego w jednostkach ratownictwa górniczego.

22. Zarządzanie akcją ratowniczą w dwu jej fazach z uwzględnieniem kompetencji i obowiązków osób kierujących akcją na poszczególnych szczeblach zarządzania.

Akcję ratowniczą prowadzi kierownik ruchu zakładu górniczego, a do czasu jego przybycia - najwyższa funkcyjnie osoba kierownictwa albo dozoru ruchu obecna w zakładzie górniczym. Do czasu objęcia prowadzenia akcji ratowniczej przez najwyższą funkcyjnie osobę kierownictwa albo dozoru ruchu, akcję prowadzi dyspozytor ruchu zakładu górniczego przeszkolony w zakresie prowadzenia akcji ratowniczej i posiadający odpowiednie uprawnienia potwierdzone zaświadczeniem wystawionym przez właściwą jednostkę ratownictwa górniczego.

Dyspozytor ruchu w podziemnym zakładzie górniczym po otrzymaniu wiadomości o zagrożeniu i wpisaniu jej w książce raportowej:

1) uruchamia telefon alarmowy z zapisem magnetofonowym,

2) powiadamia o niebezpieczeństwie osobę kierownictwa lub dozoru ruchu, przebywającą najbliżej miejsca zagrożenia,

3) powiadamia o niebezpieczeństwie, wszelkimi dostępnymi środkami, ludzi znajdujących się w wyrobiskach zagrożonych i wskazuje im miejsca, do których powinni się wycofać ze strefy zagrożonej, oraz kieruje do udziału w akcji ratowniczej dyżurujące zastępy ratownicze,

4) powiadamia o zagrożeniu kierownika ruchu zakładu górniczego lub jego zastępcę, osobę kierownictwa lub dozoru ruchu odpowiedzialną za pracę w zakładzie górniczym na danej zmianie roboczej, kopalnianą stację ratownictwa górniczego,

Osoba kierownictwa lub dozoru ruchu zakładu górniczego powiadomiona o powstaniu zagrożenia niezwłocznie:

1) przejmuje kierownictwo akcji ratowniczej,

2) wstrzymuje ruch na zagrożonych stanowiskach pracy i wycofuje ludzi w bezpieczne miejsce,

3) dokonuje oceny stanu zagrożenia oraz podejmuje niezbędne działania mające na celu likwidację zagrożenia i maksymalne ograniczenie strat,

4) przekazuje dokładne informacje o stanie zagrożenia oraz podjętych działaniach kierownikowi ruchu zakładu górniczego, po przejęciu przez niego kierownictwa akcji.

W przypadku powstania zagrożenia i rozpoczęcia prowadzenia akcji ratowniczej powiadamia się wszystkie osoby i instytucje, przewidziane w planie ratownictwa,

Kierownik akcji ratowniczej powinien:

1) dokonać oceny stanu zagrożenia załogi, ruchu zakładu górniczego oraz zagrożenia bezpieczeństwa powszechnego, w związku z ruchem zakładu górniczego,

2) wyznaczyć strefę zagrożenia (skażenia), obejmującą wyrobiska lub rejony zakładu górniczego, w których przejawiają się lub mogą się przejawiać skutki niebezpiecznego zdarzenia, zagrażające bezpieczeństwu ludzi lub ruchu zakładu górniczego, oraz ustalić sposób zabezpieczenia tej strefy,

3) wycofać ludzi ze strefy zagrożenia,

4) powołać kierownika akcji na dole (w obiekcie) i kierownika bazy ratowniczej,

5) powołać sztab doradczy kierownika akcji ratowniczej, zwany dalej „sztabem akcji", spośród służb zakładu górniczego, oraz wyznaczyć kierownika sztabu akcji,

6) ustalić lokalizację bazy ratowniczej i sposób jej zabezpieczenia przed skutkami zagrożenia,

7) wyznaczyć, w razie potrzeby, miejsca pomocniczych baz ratowniczych oraz określić ich zakres działania i sposób organizacji,

8) ustalić miejsca, z których prowadzona będzie kontrola stanu zagrożenia, w szczególności kontrola parametrów fizykochemicznych powietrza i gazów pożarowych, a także warunków mikroklimatu (temperatury i wilgotności względnej),

9) opracować plan likwidacji zagrożenia, który powinien być aktualizowany na bieżąco,

10) określić liczbę zastępów ratowniczych oraz liczbę innych pracowników zakładu górniczego potrzebnych do likwidacji zagrożenia oraz ustalić sposób koordynacji wykonywania tych prac,

11) ustalić rodzaje, ilości urządzeń i sprzętu, koniecznych do realizacji planu likwidacji zagrożenia,

12) ustalić sposób i częstotliwość kontroli stanu zagrożenia podczas trwania akcji ratowniczej oraz sposób kontroli miejsca zagrożenia po zakończeniu akcji,

13) ustalić, w zależności od potrzeb, zakres udziału w akcji służb ratownictwa górniczego zakładu górniczego oraz innych podmiotów przewidzianych planem ratownictwa,

14) współpracować z osobami wchodzącymi w skład sztabu akcji, tak aby sztab ten był w pełni zorientowany co do zakresu prac, jakie w ramach akcji wykonują poszczególne służby zakładu górniczego oraz inne podmioty,

15) dopilnować prowadzenia odpowiedniej dokumentacji obrazującej przebieg zagrożenia oraz działań zmierzających do jego likwidacji.

Podczas prowadzenia akcji ratowniczej, w przypadkach szczególnych, ze względu na bezpieczeństwo załogi lub zakładu górniczego, kierownik akcji może odstąpić od wymagań określonych w przepisach niniejszego rozporządzenia i przepisów wydanych na podstawie art. 78 ust. 1 i 2 ustawy, pod warunkiem postępowania zgodnego z obowiązującymi zasadami techniki górniczej. Każdy taki przypadek powinien być odnotowany w „Książce prowadzenia akcji ratowniczej".

Sztab akcji ratowniczej, działając w porozumieniu z kierownikiem akcji ratowniczej, powinien w szczególności dopilnować:

1) prawidłowego rozliczenia liczby pracowników zakładu górniczego, znajdujących się w strefie zagrożenia i sposobu wycofania tych pracowników,

2) bieżącego śledzenia przebiegu akcji ratowniczej oraz analizowania skuteczności działań podejmowanych w ramach realizacji planu akcji ratowniczej,

3) powiadomienia rodzin pracowników zagrożonych lub poszkodowanych

o powstałych wypadkach,

4) zorganizowania specjalistycznej opieki lekarskiej dla poszkodowanych

i zorganizowania transportu poszkodowanych do szpitali,

5) opracowania projektów decyzji dotyczących likwidacji zagrożenia, dostosowanych do aktualnej sytuacji, i przekazywania na piśmie uwag kierownikowi akcji ratowniczej,

6) skuteczności działań podejmowanych w ramach realizacji planu akcji i przekazywania wniosków kierownikowi akcji,

7) prawidłowej realizacji poleceń wydanych przez kierownika akcji służbom pomocniczym w zakładzie górniczym oraz innym służbom spoza zakładu,

8) zapewnienia właściwej liczby ratowników i pracowników pomocniczych do realizacji planu akcji ratowniczej na każdej zmianie roboczej,

9) zapewnienia niezbędnego sprzętu i materiałów do wyposażenia ratowników zatrudnionych w akcji oraz do prac wykonywanych przez pomocnicze służby w zakładzie górniczym,

10) sporządzania niezbędnych dokumentów dla kierownictwa akcji ratowniczej oraz dla osób kontrolujących przebieg akcji.

Funkcją kierownika akcji ratowniczej na dole (w obiekcie) powinna pełnić wyznaczona osoba kierownictwa lub dozoru ruchu zakładu górniczego, która odbyła odpowiednie szkolenie z zakresu ratownictwa górniczego.

Kierownik akcji ratowniczej na dole (w obiekcie) jest jedyną osobą uprawnioną do wydawania poleceń zastępom ratowniczym i innym pracownikom zatrudnionym w akcji ratowniczej; kierownik akcji na dole (w obiekcie) podlega kierownikowi akcji ratowniczej.

Kierownik akcji ratowniczej na dole (w obiekcie) powinien niezwłocznie:

1) realizować plan akcji ustalony przez kierownika akcji ratowniczej,

2) wykonywać tylko polecenia kierownika akcji ratowniczej; w przypadku wystąpienia nagłego niebezpieczeństwa może podejmować samodzielne decyzje, o których powinien powiadomić kierownika akcji ratowniczej,

3) współpracować z kierownikiem bazy ratowniczej oraz osobami dozoru zatrudnionymi w akcji i przy pracach związanych z likwidacją zagrożenia,

4) dopilnować sprawnego wyprowadzania ludzi ze strefy zagrożenia,

5) dopilnować prawidłowego zabezpieczenia dojść do strefy zagrożenia,

6) organizować łączność między bazą ratowniczą a pomieszczeniem kierownika akcji ratowniczej oraz zastępami ratowniczymi udającymi się do strefy zagrożenia,

7) określać zadania dla zastępów ratowniczych udających się do strefy zagrożenia,

8) przyjmować meldunki od zastępów ratowniczych przebywających w strefie zagrożenia oraz powracających z niej po wykonaniu zadania, :.

9) przekazywać kierownikowi akcji ratowniczej meldunki o sytuacji i realizacji planu akcji,

10) dopilnować, aby w rejonie bezpośredniego zagrożenia znajdowała się jednocześnie tylko taka liczba osób, jaka jest niezbędna do sprawnego prowadzenia prac ratowniczych,

11) organizować, we współpracy z lekarzem znajdującym się w bazie ratowniczej, przeglądy lekarskie ratowników przed ich wyjściem z bazy ratowniczej do strefy zagrożenia oraz udzielać niezbędnej pomocy medycznej,

12) dokonywać zmiany ze swoim zmiennikiem wyłącznie w bazie ratowniczej.

23. Pojęcie bazy ratowniczej i zasady jej lokalizacji.

W celu zgrupowania w jednym miejscu ratowników górniczych i innych osób oraz środków materiałowo-technicznych niezbędnych do wykonywania prac ratowniczych, prawidłowego wykorzystania tych środków, a także zapewnienia ciągłości kierowania pracami ratowniczymi i ich nadzorowania oraz zapewnienia możliwie największego bezpieczeństwa zespołom ratowniczym wykonującym prace ratownicze, powinna być każdorazowo założona i odpowiednio wyposażona baza ratownicza.

W przypadku gdy prace ratownicze są prowadzone w kilku miejscach równocześnie, kierownik akcji ratowniczej powinien rozważyć potrzebę założenia kilku baz, przy czym ta, w której przebywa kierownik akcji na dole (w obiekcie), jest bazą główną, a pozostałe są bazami pomocniczymi.

W podziemnym zakładzie górniczym baza ratownicza powinna być zlokalizowana w miejscu położonym jak najbliżej wykonywanych prac; miejsce to powinno:

1) być położone poza strefą zagrożenia, a jeżeli jest w polach metanowych lub rejonie, w którym może wystąpić zagrożenie wybuchem, miejsce to powinno być oddzielone od miejsca zagrożenia co najmniej dwoma załamaniami wyrobisk,

2) znajdować się w ustabilizowanym, opływowym prądzie powietrza,

3) zapewniać odpowiednie warunki dla przebywających w niej osób oraz odpowiednie warunki do prawidłowego składowania środków i urządzeń potrzebnych do prowadzenia prac ratowniczych.

W podziemnym zakładzie górniczym wydobywającym kopaliny palne baza ratownicza powinna być zlokalizowana w miejscu oddzielonym od strefy zagrożenia pożarowego zaporą przeciwwybuchową.

24. Zasada działania, zastosowania i zakres pomiarowy eksplozymetru.

Eksplozymetr jest gazomierzem służącym do pomiaru stężenia metanu (gazów oraz par wybuchowych i palnych) wyrażonego procentowym udziałem w zakresie od zera do dolnej granicy wybuchowości (DGW). Zatem dla poszczególnych gazów mamy przykładowo:

100% DGW = 5% obj. CH4

100% DGW = 2,4% obj. propanu

100% DGW = 1,4% obj. butanu

100% DGW = 1,3% obj. par benzyny

Wielkość stężenia wyrażonego w % DGW jest miarą zagrożenia wybuchem gazu lub par.

Eksplozymetr działa na zasadzie katalitycznego spalania.

  1. Przyczyny i wielkość błędów pomiarowych metanomierzy żarowych i interferencyjnych wykorzystywanych do pomiarów w wyrobiskach zadymionych

a) Żarowe:

Przyczyny: Platyna ulega sublimacji (ciało stałe przechodzi w gazowe bez fazy pośredniej) przez co z czasem (ok. 10 000 pomiarów) zmniejsza swoją średnicę i nie mierzy wtedy dokładnie.

ZALETY: bezpieczne, dokładne szybki pomiar, łatwość obsługi

WADY: przepalenie się drucików żarowych, niemożność wykrywania za pomocą tych metanomierzy innych gazów dołowych, reagowanie metanomierza identycznie na opary bęzyny tak jak na CH4, wrażliwy na wilgoć

      1. Interferencyjne:: ZALETY: dokładność odczytu, łatwość obsługi, pełne bezpieczeństwo pomiaru, możliwość pomiaru CO2 i innych gazów dołowych, duża skala odczytu (nawet do 100%) WADY: Duża delikatność tych przyrządów, konieczność wymiany pochłaniaczy CO2, Działanie H2 (wydziela się podczas pożarów) na metanomierz powoduje wychylenie prążków interferencyjnych w przeciwnym kierunku błędny odczyt, wrażliwość na mróz, wysoką temperaturę, wstrząsy, wodę, zanieczyszczenia. Należy je nosić wyłącznie futerale.

  1. Na rysunku dokonać podziału obszaru mieszanin metanu z powietrzem na cztery charakterystyczne części

0x08 graphic
0x01 graphic

Obszar:

ABDC - obszar niewybuchowy z uwagi na nadmiar powietrza (Obszar 1)

CDE - obszar wybuchowy tzw. „trójkąt wybuchowości” (Obszar 2)

BHFD - obszar niewybuchowy z uwagi na niedomiar CH4 (Obszar 3)

EDFG - obszar niewybuchowy z uwagi na nadmiar CH4 (Obszar 4)

Obszar 1 wszystko jest ok. ., ale jak O2 < 19 [%] to nie można pracować,

tak samo jak CH4 > 2 [%]

Obszar 2 już nie jest ok. mieszanina wybuchowa,

gdy temperatura = 650÷750 [°C] oraz jest odpowiednio długi czas trwania źródłą ciepła bądź energii (CH4 „posiada” odpowiednią zwłokę czasową podczas wybuchu) E0x01 graphic
0,28 [mJ] i objętość VCH4 0x01 graphic
0,15 [m3] i ma odpowiedni kształt to mieszanina w tym obszarze jest WYBUCHOWA. Przy stężeniu stechiometrycznym (tj. gdy CH4 = 9,5[%]) cechuje się największą energię wybuchu! (poniżej 16% O2

Obszar 3 Atmosfera dla górników beztlenowa (bez aparatów izolujących tym obszarze nie da się przebywać) (po dodaniu CH4 mieszanina taka będzie mieszaniną wybuchową)

Obszar 4 Atmosfera dla górników beztlenowa (bez aparatów izolujących tym obszarze nie da się przebywać) (po dodaniu O2 mieszanina taka będzie mieszaniną wybuchową)

  1. Zasada La Chateriela dla mieszanin wieloskładnikowych

Zasada ta pozwala na sprawdzenie czy dana mieszanina gazów palnych będzie mieszaniną wybuchową po ich wymieszaniu. Wyliczamy L z poniższego wzoru.

0x01 graphic

gdzie:

CH4 ; CO ; H2 ; CnHm - zawartości procentowe gazów palnych, [%]

gdy L0x01 graphic
0,6 to istnieje groźba wybuchu i należy obliczyć dla danej mieszaniny gazów wybuchowych minimalną zawartość tlenu ( O2 min ) jaka jest potrzebna do powstania mieszaniny wybuchowej:

  1. Zdefiniować pojęcie bezpiecznej minimalnej zawartości tlenu w mieszaninach gazów palnych z powietrzem i podać ich sposób wyznaczania

Bezpieczna minimalna zawartość tlenu w mieszaninach gazów palnych jest to taka zawartość procentowa O2, przy której nie występuje groźba powstania wybuchu przy wskaźniku La Chteriela 0x01 graphic
0,6. Wyliczamy ją z poniższego wzoru

0x01 graphic

gidze:

CH4 ; CO ; H2 ; CnHm - zawartości procentowe gazów palnych, [%]

gdy O2 min jest < od zawartości % w powietrzu to nie powstanie mieszaniny wybuchowa ze względu na zbyt małą zawartość tlenu w składzie gazowym.

  1. Zdefiniować współczynnik zobojętnienia gazów palnych gazami obojętnymi:

Gaz palny Współczynnik zobojętnienia: αH2 αCO2

CH4 6,0 3,2

CO 4,1 2,2

H2 16,5 10,2

CxHy 15,0 10,0

  1. Udowodnij, że mieszanina o składzie O2 = 6% ; CH4 = 10 [%] ; CO2 = 6 [%] ; N2 = 78 [%] jest niewybuchowa (bezpieczna).
    Ponieważ jedyny gaz wybuchowy w tej mieszaninie to metan, a jest on wybuchowy przy minimalnej zawartości tlenu 12%.


L=10/5=2 czyli L0x01 graphic
0,6 ale:
O2min=(12x10)/10=12%

Jako, że jest tylko 6% O2 mieszanina nie jest mieszaniną wybuchową ze względu na minimalną zawartość tlenu.

  1. i 32. Sprawdzić czy powstanie zagrożenie wentylacyjne w wyrobisku, w którym pęknie rurociąg z azotem. Skład powietrza płynącego wyrobiskiem: N2 = 79 %, O2 = 20 %, Ww = 3 m/s, Aw = 10 m2, VN2 = 0,5 m3/s

Wydatek powietrza w wyrobisku: V = w * A = 3 * 10 = 30 m3/s

Azot = 0,79 * 30 = 23,7 m3/s

Tlen = 0,2 * 30 = 6 m3/s

Dodatkowy azot: 23,7 m3/s + 0,5 m3/s = 24,2 m3/s

Procent azotu po dodaniu: 24,2 / 30 = 80,6 %

Procent tlenu = 99% - 80,6% = 18,4 %

33.Istota metody stałego trójkąta wybuchowości

Metoda stałego trójkąta wybuchowości pozwala ocenić stan zagrożenia wybuchem. W tym celu sporządzamy wykres, gdzie na osi X zaznaczamy stężenia gazów wybuchowych, natomiast na osi Y wartość tlenu. Obszar wybuchowości jest zamkniętym trójkątem o wierzchołkach

D - dolna granica wybuchowości

G- górna granica wybuchowości

S - szczytowa granica wybuchowości.

PRZYKŁADOWY TRÓJKĄT WYBUCHOWOŚCI Odc AB - proste mieszaniny powietrza i gazów palnych

0x08 graphic
Obszar powyżej AB - mieszaniny sztuczne wzbogacone w tlen

Obszar ASC - mieszaniny nie wybuchowe z powodu nadmiaru gazów obojętnych

Obszar ADS mieszaniny niewybuchowi z powodu nadmiaru powietrza

Obszar DGS mieszaniny wybuchowe

Obszar SGBE - mieszanin niewybuchowi z powodu nadmiaru gazów palnych

Obszar OCSE - mieszaniny bezpieczne

34 i 35. GAG (Gazowy Agregat Gaśniczy) parametry i zasada działania

Urządzenie to jest stosowanie do neutralizacji gazów palnych w czasie zamykania pól pożarowych, w których istnieje ryzyko wybuchu tych gazów, jest to urządzenie przewoźne przeznaczonym do zgazowania na powierzchni ciekłego azotu pobranego z cystern i podawania go rurociągami do miejsc odbioru w czasie akcji pożarowej lub przy pracach profilaktycznych. Wydajność tego urządzenia wynosi

33,4 [m3/min] azotu zgazowanego przy ciśnieniu 0,64 [MPa], max. Odległość transportowa to ok. 4 [km].

W Polsce do zwalczania pożarów stosuje się mieszaninę parowo - gazową, w której głównymi składnikami są: N2 ; CO2 ; para wodna uzyskiwana przez spalanie paliwa lotniczego. Urządzenie to pracowali: GIG i Instytut Technicznych Wojsk Lotniczych

Podstawowymi elementami agregatu GAG są:

zespół napędowy, którego podstawą jest turbinowy silnik lotniczy, dopalacz z powierzchniowym płaszczem wodnym, filtr powietrza wlotowego, schładzacz spalin.

Dane techniczne urządzenia:

Ilość wytworzonych gazów obojętnych mokrych 16,5 [m3/s]

Temperatura gazów na wylocie z lutni 70-80 [°C]

Dopuszczalne nadciśnienie w otamowanej przestrzeni 5 [kPa]

Zużycie paliwa ~ 0,4 [kg/s]

Ciśnienie H20 w sieci zasilającej chłodzenie 0,4 [MPa]

Ilość wody zużytej do obiegu chłodzącego agregatu 0,01 [m3/s] (600 [l/min])

Max. Stężenie O2 w gazach obojętnych wytwarzanych przez GAG wynosi ok. 2 [%]

na laborkach Jaromin mówił, że to urządzenie zabudowuje się na dole, w wyrobiskach górniczych. Jeszcze mówił, że wsztyskie agregaty jakie Polska posiadała (całe 3 lub 4 szt. ) to sprzedaliśmy za granice

36. UZA-1

Składa się z :

37. AUG-2

Składa się z:

38. HPLC - ?????

39. Dla grafu sieci wentylacyjnej jak na rysunku wyznaczyć drogę ucieczkową ze wskazanego stanowiska pracy ?????

40. Wymień i krótko scharakteryzuj czynniki limitujące prędkość wycofywania się załogi zadymionymi wyrobiskami w czasie pożaru.
Czynniki:
a) zależne od człowieka: - wydolność osobnicza, dyspozycja dzienna
b) zależne od pożaru - zadymienie, temperatura ogniska pożaru, ubytek tlenu, dopływu gazów toksycznych
c) zależne od wyrobisk - wysokość, nachylenie wyrobiska(poniższy wykres) , kierunek marszu , stopień wypełnienia wyposażeniem
Przy zadymieniu zaburzone zostaje poczucie dystansu i czasu, co ogranicza prędkość.

0x08 graphic
0x01 graphic

41. Dla jakich temperatur i wilgotności względnych powietrza należy traktować jako akcje prowadzone w trudnych warunkach mikroklimatu. (dla jakich czynnikow)

42. Do jakich wartości temperatury i wilgotności względnej powietrza może pracować ratownik bez stosowania środków poprawiających komfort oddychania.

Można prowadzić wyłącznie w atmosferze, w której temperatura mierzona termometrem suchym nie przekracza 35 stopni C i wilgotność względna nie przekracza 60 %

43. Środki łączności ratowniczej:

UŁR=Urządzenie Łączności Ratowniczej-przeznaczone jest do zapewnienia łączności pomiędzy bazą ratowniczą i trzema zastępami.

W skład zestawu wchodzą:

Aparaty ratownicze są płączone prewodem dwużyłowym o długośi 200-250[m], które są rozwijane w czasie przejścia ratownikówdo strefy agrożenia.

Aparat sztabowy służy do podsłuchiwania rozmów między ratownikami a bazą ratowniczą a także do prowadzenia rozmów między baza a kierownikiem akcji ratowniczej. Posiada mozliwośc nagrywania rozmów na taśme magnetofonową.

Przenośny Telefon Ratowniczy=PTR-środek łączności ratowniczej przeznaczony do szybkiej organizacji łaczności pomiędzy bazą ratowniczą a zastępem ratowniczym biorącym udział w akcji ratowniczej do czasu wyposażenia bazy w urządzenie łączności ratowniczej UŁR. Umożliwia prowadzenie rozmów tylko na lini baza-zastęp bez możliwości prowadznenia odsłuchu u kierownika akcji, bez łączności baza-kierownik. Rozmowy są nagrywane.

Sys łączności KAR-system łącznośi telefonicznej do kierowania akcją ratowniczą; zapewnia kierownictwu akcji ratowniczej operatywność działania a poprzez szybkidopływ informacji i również szybkie przekazywanie poleceń koordynacyjnych ustprawnia przebieg akcji ratowniczej.

Łączność bezprzewodowa GAHI-98-służy do komunikacji pomiędzy bazą, zastępem a kierownictwem akcji ratowniczej. System jest zbudowany w oparciu o iskrobezpieczne telefony.

Istnieje również komunikacja poprzez znaki świetlne i akuustychne.

44. Zakres stosowania i ch-ka techniczna pochłaniacza ucieczkowego.

Tlenowe aparaty ucieczkowe-służą do ochrony dróg oddechowych ludzi zagrożonych szkodliwym oddziaływaniem otaczającej ich atmosfery w czasie wycofywania się ze srefy zagrożenia; nie wolno ich używać do ochrony dróg oddechowych użytkownika.

Ch-ka techniczna powinna określać: czas ochronnego działania, pojemność butli tlenowej, masa aparatu, stałe dawkowanie tlenu, ciśnienie napełniania butli, zapas tlenu w butli.

Budowa:

45. Co limituje ilość tlenu dopływającego do powietrza wdychanego przez uzytkownik aparatu ucieczkowego SR-100, SR-60

Ilość tlenu w powietrzu wdychanym jest ograniczona przebiegiem reakcji chemicznej w wypełniaczu pochłaniacza. Przebiega to w sposów następujący: powietrze wydychane przez użytkownika płynie przewodem oddechowym do pochłaniacza. W wypełniaczu pochłaniacza zachodzi wówczas reakcja chemiczna, w czasie której pohłaniany jest dwutlenek węgla z powietrza wydychanego, wydzielany jest tlen.

46. Wymien krótko i skomentuj zasadnicze wady aparatu ucieczkowegoAU-9:

  1. w czasie użytkowania aparatu powietrze oddechowe grzeje się na skutek reakcji dwutlenku węgla zawartego w wydychanym powietrzu. Temp tego powietrza wynosi 40 stopni C

  2. Podczas wycofywania się ciasnymi wyrobiskami, wymagającymi dużego pochylenia może dojść do naciskania kolanami na worek oddechowy powodując wypływ powietrza z worka przez zawór upustowy, szybkie zużycie tlenu a w rezultacie skrócenie ochronnego czasu działania.

47. Nowe technologie budowy tam izloacyjnych przeciwwybuchowych.

1.tama przeciwwybuchowa ze spoiwa cementowego TEKBLEND-jest stosowana w każdych warunkach górn-geolog, a szczególnie:

Budowa tamy:

2.tamy przeciwwybuchowe przeznaczone do zabezpieczenia przed przeniesieniem się wybuchu od strony zrobów, zbędnych wyrobisk oraz pól pożarowych w których mogą wystąpic nagromadzenia gazów palnych i może dojśc do wybuchu.

Mogą być wykonane jako:

a.korki podsadzkowe-są to odcinki wyrobiska wypełnione podsadzką hydrauliczną, gipsem, anhydrytem, popiołami z elektrowni i innymi materiałami niepalnymi.

b.korki wodne-zalane odcinki wyrobiska o korzystnym położeniu niwelacyjnym.

c.korki podsadzkowe na bazie tamy organowej z dwustronnymi rozporami-skłaa się z zasadniczych trzech części:

- zawarcia w postaci tamy organowej obitej od wewnątrzbalami o gruboci 50-70 [mm] z dwustronnymi rozporami, ograniczającego korek od strony pozaru;

- zwarcia w postaci typowej tamy podsadzkowej ryglowej

- materiału izolującego, wypełniającego przestrzeń między zwarciami.

Materiałem wypełniającym może być gips, anhydryt, glina i inne materiały dopuszczone w tym zakresie.

d.tamy z worków wypełnionych materiałami niepalnymi-tamy wykonane z worków, których wypełnienie stanowi dowolny sypki materiał niepalny.

e.tamy ze spoiw szybkowiążących

22

20

18

16

14

12

10

8

6

4

2

0

O2

[%]

0 2 4 6 8 10 12 14 16 18 20

CH4 [%]

0 ;21 A

5 ; 20

C

5 ; 12

D

5 ;18

E

15 ; 0

F

0 ; 12

B

CH4 ; O2

(punkt)

100 ; 0

G

0 ; 0

H

WYKRES COWARDA

Wznios (kąty dodatnie)

[° ]

Upad (kąty ujemne)

[° ]

Vzałogi [m/min]

Vzałogi=f (nachylenia wyrobiska)

Vzałogi - prędkość wycofywania się załogi [m/min]


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
7880
7880
7880
7880
7880
7880
7880
praca-magisterska-wa-c-7880, Dokumenty(2)
7880
7880
7880

więcej podobnych podstron