Wrocław, 2009r.

Akademia Wychowania Fizycznego

we Wrocławiu

Odnowa biologiczna

Konspekt zajęć dla V grupy medycznej,

klasy VI

Prowadzący: dr Tetyana Prystupa

Paweł Woroniak

IV rok Fizjoterapii

Studia zaoczne

Nr indeksu 31186

Spis treści:

1. Przykładne definicje str. 3

2. Sport paraolimpijski str. 5

3. Klasyfikacja medyczna w sporcie niepełnosprawnych str. 6

4. Sport niepełnosprawnych w Polsce str. 9

5. Badminton, jako dyscyplina dla amputacji koniczyn górnych str. 10

6. Konspekt ćwiczeń str. 29

7. Bibliografia str. 31

1. Przydatne definicje

Prace nad ujednoliceniem pojęcia niepełnosprawność w Światowej Organizacji Zdrowia (WHO)

W „Międzynarodowej klasyfikacji uszkodzeń, niepełnosprawności i upośledzeń” opracowanej przez WHO w 1980 roku, na podstawie aspektów biologicznych, funkcjonalnych i społecznych, rozróżniono:

• uszkodzenie (ang. impairment) - oznacza jakakolwiek stratę lub wadę psychiczna, fizjologiczna lub anatomiczna struktury albo czynności; może być trwałe lub okresowe, wrodzone lub nabyte etc.;

• niepełnosprawność (ang. disability) - wszelkie ograniczenie lub brak - wynikający z uszkodzenia - możliwości wykonywania czynności na poziomie uważanym za normalny dla człowieka; niepełnosprawność jest następstwem uszkodzenia;

• upośledzenie (ang. handicap) - oznacza niekorzystna (gorsza) sytuacje danej osoby będąca

wynikiem uszkodzenia lub niepełnosprawności polegającą na ograniczeniu lub uniemożliwieniu wypełniania ról, które uważane sa za normalne biorąc pod uwagę jej wiek, pleć, czynniki kulturowe i społeczne; upośledzenie jest następstwem uszkodzenia i niepełnosprawności.

Definicji tej zarzucano zbytnia medykalizacje niepełnoprawności (szczególnie w definiowaniu upośledzenia), kosztem niezauważenia aspektów społecznych. WHO zdefiniowała wiec pojecie niepełnosprawności jeszcze raz w 2001 r., w „Międzynarodowej klasyfikacji funkcjonowania, niepełnosprawności i zdrowia” (ang. w skrócie - ICF). Tym razem uwzględniono społeczny aspekt niepełnosprawności i ograniczenia związane z udziałem w życiu społecznym.

W ICF przez niepełnosprawność (ang. disability) rozumie sie „wielowymiarowe zjawisko wynikające ze wzajemnych oddziaływań miedzy ludźmi a ich fizycznym i społecznym otoczeniem”. Według ICF niepełnosprawność to szeroki termin, obejmujący także szkodzenia, ograniczenia aktywności i ograniczenia uczestnictwa. Definicja niepełnosprawności w ICF jest obecnie bardzo często przyjmowana jako punkt wyjścia do tworzenia definicji niepełnosprawności w niektórych krajach europejskich (np. w Hiszpanii, we Francji).

W klasyfikacji ICF podano te( szczegółowe definicje niepełnosprawności, np. osoby niepełnosprawne fizycznie, osoby z niepełnosprawnością sensoryczna oraz zdefiniowano takie pojęcia jak, np.:

• aktywność - wykonywanie zadań lub czynności przez dana osobę;

• ograniczenie aktywności - oznacza trudności, których człowiek może doświadczać podczas

podejmowania aktywności;

• uczestnictwo - zaangażowanie człowieka w sytuacje życiowe;

• ograniczenia uczestnictwa - problemy, których dana osoba może doświadczać, angażując sie w sytuacje życiowe.

Tak wiec niepełnosprawność w ICF nie jest widziana jako efekt stanu zdrowia, ale jest wynikiem barier napotykanych w otoczeniu. Tym samym definicja WHO z 2001 r. najbardziej odzwierciedla to, co jest mocno akcentowane w podejściu do niepełnosprawności - nacisk na funkcjonowanie osób niepełnosprawnych w ich środowisku.

Ogólne definicje niepełnosprawności w oficjalnych dokumentach

Spośród wielu podziałów stosowanych w definiowaniu niepełnosprawności należy wspomnieć, na wstępie, przede wszystkim o medycznym i społecznym podejściu do niepełnosprawności. Jest ono widoczne także w opisywanych w dalszej części tekstu klasyfikacjach WHO, ONZ itp.

• W modelu medycznym problemy, jakie napotykają osoby z niepełnosprawnością to bezpośrednia konsekwencja choroby lub uszkodzenia. Niepełnosprawność jest wiec osobista tragedia konkretnej osoby. Od takiego rozumienia odchodzi się już w oficjalnych opracowaniach.

• O modelu społecznym mówi sie wtedy, gdy uznamy, że niepełnosprawność powstaje wskutek ograniczeń doświadczanych przez osoby nia dotknięte, takich jak indywidualne uprzedzenia, utrudniony dostęp do budownictwa użyteczności publicznej, niedostosowany system transportu, rozwiązania na rynku pracy wyłączające z niego osoby niepełnosprawne. Przyczyna niepełnosprawności tkwi nie w jednostce, ale w barierach społecznych, ekonomicznych. Niepełnosprawność jest właśnie wynikiem barier, jakie napotyka osoba niepełnosprawna. Społeczny model widzenia niepełnosprawności wyraźnie dominuje od wielu lat międzynarodowych aktach międzynarodowych i stopniowo przejmują go, z różnym skutkiem, prawa krajowe.

2. Sport paraolimpijski - tendencje rozwojowe

Współzawodnictwo sportowe osób niepełnosprawnych

Sport niepełnosprawnych to forma aktywności ruchowej wyrabiająca, utrzymująca i podnosząca sprawność fizyczną osób niepełnosprawnych na poziomie gwarantującym samodzielność życiową. Stanowi element kompleksowego programu rehabilitacji. Z uwagi na wysoki poziom, jaki sport niepełnosprawnych osiągnął w ostatnich latach, dokonał się podział na sport wyczynowy, wymagający od uczestników systematycznego treningu pod opieką wyspecjalizowanych trenerów oraz sport rekreacyjny.

Dyscypliny sportowe uprawiane przez osoby niepełnosprawne generalnie są wzorowane na dyscyplinach sportu uprawianych przez osoby pełnosprawne. Zmiany regulaminach przepisach i regulaminach sportowych dokonywane są tylko na tyle, aby niepełnosprawni mogli uprawiać daną konkurencję. Przepisy sportu niepełnosprawnych wydawane przez odpowiednie organizacje międzynarodowe odpowiedzialne za daną dyscyplinę są dostępne w krajowych organizacjach sportowych zajmujących się sportem niepełnosprawnych. Sport niepełnosprawnych to dość wierne odbicie przyjętych w społeczeństwie różnych form rozgrywek i zawodów sportowych, zmodyfikowanych jedynie do możliwości niepełnosprawnych - osób zakwalifikowanych do określonych grup startowych i klas startowych, które umożliwiają współzawodnictwo osobom niepełnosprawnym o podobnych

możliwościach funkcjonalnych, co nie oznacza koniecznie tego samego schorzenia. Treningi i zawody sportowe niepełnosprawnych odbywają się na tych samych obiektach sportowych co pełnosprawnych, choć bardzo często większość z nich jest nadal niedostępna dla osób poruszających się na wózkach ze względu na istniejące bariery architektoniczne ( schody, brak podjazdów i wind, wąskie drzwi ). Praktycznie jedynie wszystkie nowopowstające obiekty sportowe są dostępne dla sportowców niepełnosprawnych.

Sport osób niepełnosprawnych charakteryzuje się również stosowaniem specjalistycznego sprzętu. Osoby z amputacjami kończyn dolnych startują w profesjonalnych protezach, które umożliwiają biegi, skoki, obroty poprzez dobór odpowiednich stóp, a w przypadku amputacji udowych również kolan.

Wózki wykorzystywane w sporcie nie mają już nic wspólnego z typowym wózkiem inwalidzkim spotykanym w szpitalach. Są to specjalne konstrukcje przeznaczone do wyścigów, do gry w koszykówkę, w rugby, w tenisa, produkowane między innymi przez firmy TOP END, QUICKIE, MEYRA, RGK, PANTHERA, ORTOPEDIA, PERMOBIL, OTTO BOCK. W grach zespołowych niewidomych stosuje się piłki z dzwoneczkami, grzechotkami w środku (goalball, piłka nożna). W sportach zimowych z kolei stosuje się saneczki (sledge) zaopatrzone w zależności od dyscypliny w narty biegowe bądź w łyżwy (hokej), na których w pozycji siedzącej mogą startować osoby z uszkodzeniami rdzenia kręgowego lub z wysokimi amputacjami kończyn dolnych. W narciarstwie zjazdowym również wyróżniono kategorię startującą w pozycji siedzącej na urządzeniu zaopatrzonym w jedną nartę tzw. mono-ski, gdzie krótkie kulo-narty służą do podporu i sterowania.

3. Klasyfikacja medyczna w sporcie osób niepełnosprawnych

1. INWALIDZI  NARZĄDU  WZROKU  

Klasa B1 - Całkowicie niewidomi oraz z poczuciem światła, ale bez zdolności rozpoznawania przedmiotów lub ich zarysów bez względu na kierunek i odległość.

Klasa B2 - Ze zdolnością rozpoznawania przedmiotów lub ich zarysów, ostrość wzroku 2/60 wg skali Snellena i/lub ograniczenie pola widzenia w zakresie 5^o.

Klasa B3 - Ze wzrokiem o ostrości od ponad 2/60 do 6/60 i/lub ograniczeniem pola widzenia od 6^o do 20^o.

   

2. INWALIDZI  NARZĄDU   SŁUCHU

Zasady uprawiania sportu przez osoby niepełnosprawne:  
Osoby z uszkodzeniem narządu słuchu mogą uprawiać praktycznie wszystkie dyscypliny sportowe wg przepisów dla osób pełnosprawnych, z tym tylko, że zmienić należy sędziowską sygnalizację z dźwiękowej na wizualną. W Polsce najpopularniejsze są takie dyscypliny jak: koszykówka, piłka siatkowa, piłka nożna, lekka atletyka, pływanie, tenis stołowy, strzelectwo, narciarstwo, bilard oraz szachy

Osoby z uszkodzeniem narządu słuchu mogą uprawiać wszystkie dyscypliny sportowe po wprowadzeniu zmian w sposobie sygnalizacji sędziowskiej (należy zamienić sygnały dźwiękowe
na wizualne).

3. INWALIDZI Z AMPUTACJAMI KOŃCZYN

Klasa A1 - obustronna amputacja uda,
Klasa A2 - jednostronna amputacja uda,
Klasa A3 - obustronna amputacja podudzi,
Klasa A4 - jednostronna amputacja podudzia,
Klasa A5 - obustronna amputacja ramion,
Klasa A6 - jednostronna amputacja ramienia,
Klasa A7 - obustronna amputacja przedramion,
Klasa A8 - jednostronna amputacja przedramienia,
Klasa A9  -  amputacje  kończyn: dolnej  i  górnej  (amputacja jednej  kończyny  górnej  - ramienia  lub  przedramienia i jednej kończyny dolnej-uda lub podudzia).

4. INWALIDZI   Z   USZKODZENIEM    RDZENIA       KRĘGOWEGO

Klasa  1A - uszkodzenie rdzenia kręgowego odcinka szyjnego (na poziomie C6).
Klasa  1B - uszkodzenie rdzenia kręgowego odcinka szyjnego (na poziomie C7).
Klasa  1C - uszkodzenie rdzenia kręgowego odcinka szyjnego (na poziomie C8).
Klasa  2  -  uszkodzenie rdzenia kręgowego na poziomie górnego odcinka piersiowego Th1-Th5.
Klasa  3  -  uszkodzenie rdzenia kręgowego na poziomie dolnego odcinka  piersiowego  Th6-Th10 lub częściowe  uszkodzenie rdzenia na wysokości Th11 - L1.
Klasa  4  -  uszkodzenie rdzenia kręgowego na poziomie odcinka piersiowo-lędźwiowego Th11 - L3 lub częściowe uszkodzenie na wysokości L2 - L5.
Klasa  5  -  uszkodzenie rdzenia kręgowego na poziomie odcinka lędźwiowego L4 - L5.
Klasa  6  -  uszkodzenie rdzenia odcinka krzyżowego kręgosłupa (S1-S3 włącznie).

5. INNE  USZKODZENIA  NARZĄDU  RUCHU "LA"  (LES AUTRES)

Klasa  LA1  -  zawodnicy  z  ciężkim  uszkodzeniem  wszystkich czterech kończyn.
Klasa  LA2 - zawodnicy z ciężkim uszkodzeniem trzech lub dwóch kończyn.
Klasa LA3 - zawodnicy z ograniczoną funkcją przynajmniej dwóch kończyn.
Klasa LA4 - zawodnicy z ograniczoną funkcją w dwóch kończynach dolnych.
Klasa  LA5  - zawodnicy z ograniczoną funkcją jednej  kończyny dolnej.
Klasa LA6 - zawodnicy z uszkodzeniem jednej kończyny górnej.

6. PORAŻENIA MÓZGOWE "CP"

Klasa CP  1  -  quadriplegia  -  poważne  zaburzenia  napięcia mięśniowego    w   czterech   kończynach,   konieczność korzystania z wózka inwalidzkiego.
Klasa CP  2  -  quadriplegia  -  średnie  zaburzenia  napięcia mięśniowego    w   czterech   kończynach,   konieczność korzystania z wózka inwalidzkiego.
Klasa CP 3 - triplegia - umiarkowane zaburzenia napięcia mm. w trzech kończynach (2 dolnych i 1 górnej), korzystanie z wózka inwalidzkiego.
Klasa CP   4  - paraplegia  -  porażenie  spastyczne  kończyn dolnych, zdolność do pokonywania małych odległości przy pomocy  zaopatrzenia otropedycznego, na co dzień jednak konieczność korzystania z wózka inwalidzkiego.
Klasa CP   5   - diplegia  -  niedowład spastyczny  w   kkd utrudniający  chodzenie,  możliwość  chodu  z  lub  bez urządzeń  pomocniczych  lecz na codzień  korzystanie z wózka.
Klasa CP  6  -  spastyczność  czterech kończyn  z  możliwością samodzielnego  poruszania się - umiarkowane  zaburzenia napięcia mm.
Klasa CP 7 - hemiplegia - niedowład spastyczny jednej kończyny dolnej  i  jednej kończyny górnej, możliwość poruszania się bez urządzeń pomocniczych.
Klasa CP  8  -  minimalny  niedowład spastyczny  w  kończynach dolnych - funkcjonalne kończyny górne.

7. NIESKLASYFIKOWANE, UWAGI DO KLASYFIKACJI

Poza  tą klasyfikacją regulaminy poszczególnych dyscyplin sportowych określają skład grup startowych na zawodach w danej dyscyplinie lub wymagania odnośnie sprawności zawodników.
     1.) W sporcie osób niesłyszących mogą brać udział tylko osoby ze 100% ubytkiem słuchu.
     2.) Osoby niepełnosprawnie intelektualnie w ramach zawodów "Olimpiad  Specjalnych Polska" startują podzieleni ze względu na płeć, wiek i sprawność, natomiast w zawodach organizowa - nych przezTowarzystwo "Sprawni-Razem" zawodnicy z lekkim stopniem upośledzenia umysłowego startują z podziałem na płeć i wiek (tak jak osoby pełnosprawne).

8. Dyscypliny dla Osób z Niepełnosprawnością Intelektualną

Zasady uprawiania sportu przez osoby niepełnosprawne:  

Sport cieszy się olbrzymią popularnością wśród osób z upośledzeniem umysłowym. Obecnie istnieją coraz większe możliwości i lepsze warunki do uprawiania przez nich nie tylko rekreacji, ale również do treningu i startów w coraz bardziej popularnych i lepiej zorganizowanych zawodach sportowych. W życiu osób niepełnosprawnych intelektualnie (zwłaszcza w przypadku osób głębiej upośledzonych umysłowo) sport nie powinien być ograniczony tylko do rywalizacji i okazjonalnego udziału w imprezach sportowych. Największą korzyścią jest bowiem codzienny wysiłek, ćwiczenia, gry i zabawy sportowe, które nie tylko wpływają na ich sprawność i wydolność fizyczną, ale także uczą ich dyscypliny, umożliwiają przeżycie uczucia radości z postępów i sukcesów oraz pozbycie się lęków, czy wreszcie poprawiają ich komunikatywność i chęć współpracy z innymi osobami (rodzicami, opiekunami, innymi zawodnikami).
Dostępność dyscyplin i możliwości zawodników zależą między innymi od stopnia upośledzenia umysłowego oraz istniejących sprzężonych dysfunkcji (narządu ruchu, wzroku czy słuchu).
Osoby z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim uprawiają wiele dyscyplin sportowych i biorą udział w zawodach wg przepisów sportowych dla osób pełnosprawnych.
Osoby głębiej upośledzone, które często nie są w stanie do końca zrozumieć skomplikowanych przepisów rywalizacji sportowej, systemów rozgrywek, itd., mogą brać udział w zawodach w licznych dyscyplinach sportowych, których przepisy są tylko nieznacznie uproszczone (tak aby dostosować do możliwości sprawnościowych i intelektualnych uczestników). Zmieniony jest natomiast w tych zawodach system podziału zawodników na grupy startowe (w grupach płci i wieku jest podział ze względu na sprawność - wynik sportowy - aby doprowadzić do bezpośredniej rywalizacji między zawodnikami lub drużynami o podobnym poziomie sportowym) oraz sposób kwalifikacji na zawody wyższego szczebla (losowy). System taki został opracowany i wprowadzony w życie sprawdził się w zawodach sportowych Stowarzyszenia Olimpiady Specjalne Polska.
Na zawodach Olimpiad Specjalnych każdy zawodnik czy drużyna walczy o medale z rywalami o podobnych możliwościach sportowych. Dzieje się tak, aby każdy zawodnik miał szansę przeżycia sukcesu i nie zniechęcał się rywalizując z przeciwnikiem o wiele lepszym. W przypadku gier zespołowych prowadzona jest w tym celu ocena umiejętności technicznych poszczególnych zawodników drużyny, a w trakcie turniejów przewidziana jest faza "gier obserwowanych" (podczas których sędziowie dokonują podziału drużyn na grupy rozgrywkowe). Istotnym elementem zawodów jest Ceremonia Dekoracji, w której bierze udział każdy zawodnik lub drużyna. Za pierwsze 3 miejsca otrzymują oni medale, za kolejne plakietki. W rywalizacji w jednej grupie nie może brać udziału więcej niż 8 zawodników.

DYSCYPLINY SPORTOWE UPRAWIANE W MAŁOPOLSCE
W Małopolsce w ramach Olimpiad Specjalnych prowadzone jest szkolenie oraz organizowane są zawody sportowe w pływaniu, koszykówce, kolarstwie, tenisie stołowym, badmintonie, narciarstwie biegowym, hokeju halowym, jeździe konnej, trójboju siłowym, bowlingu oraz treningu aktywności motorycznej.
Oprócz wymienionych dyscyplin sportowych Olimpiady Specjalne Polska - Małopolskie mają również propozycje dla zawodników o najniższym poziomie sprawności oraz dla najsprawniejszych. Są to Trening Aktywności Motorycznej oraz sporty zunifikowane.

TRENING AKTYWNOŚCI MOTORYCZNEJ (MATP)
Trening aktywności motorycznej jest programem rehabilitacyjnym Olimpiad Specjalnych opracowanym dla osób z niepełnosprawnością intelektualną, które z powodu np. głębokiego stopnia upośledzenia czy współistniejących poważnych dysfunkcji aparatu ruchu nie mogą uczestniczyć w innych dyscyplinach sportowych. W Treningu Aktywności Motorycznej najważniejszy jest udział i indywidualne osiągnięcia uczestników.

SPORTY ZUNIFIKOWANE
Sporty zunifikowane są to dyscypliny i konkurencje, w których jedną drużynę wspólnie tworzą zawodnicy z upośledzeniem umysłowym oraz zawodnicy pełnosprawni intelektualnie. Na zawodach rywalizują oni z innymi drużynami zunifikowanymi.

4. Sport niepełnosprawnych w Polsce

Niepełnosprawni zaczęli sportową rywalizację w Polsce, już w 1952 r.

Początki sportu osób niepełnosprawnych w Polsce, oprócz głuchych i niedosłyszących, który rozwijał się w latach dwudziestolecia międzywojennego, przypadają na lata pięćdziesiąte i związane były z organizacjami rehabilitacyjnymi. Założone w 1952 roku Zrzeszenie Sportowe Spółdzielczości Pracy START zaczęło zajmować się sportem i rehabilitacją inwalidów w szerszym zakresie. Działało ono w środowiskach osób zatrudnionych w spółdzielczości pracy. Spółdzielczość pracy inwalidów była niepowtarzalnym w skali Europy zjawiskiem, które spowodowało, że został stworzony unikalny, chroniony rynek pracy dla ponad 250 tys. najbardziej poszkodowanych przez los Polaków.

Polscy naukowcy, znakomici teoretycy i praktycy jak profesorowie Wiktor Dega z Poznania i Marian Weiss z podwarszawskiego Konstancina, stworzyli polski model rehabilitacji ruchowej, w którym sport otrzymał niezwykle ważną rolę. Sport pomaga pokonać bariery i kompleksy związane z byciem człowiekiem niepełnosprawnym. Nasi profesorowie byli doceniani w świecie, prof. Wiktor Dega był ekspertem Światowej Organizacji Zdrowia do spraw Rehabilitacji, a prof. Marian Weiss przez kilka lat doradzał szejkom w Zjednoczonych Emiratach Arabskich w sprawach rehabilitacji.

W1990 roku po likwidacji struktur spółdzielczych START, zachowując swoją nazwę przekształcił się w Polski Związek Sportu Niepełnosprawnych START, kontynuując swoją już 50. letnią tradycję. PZSN START zajmuje się sportowcami z dwóch grup niepełnosprawności: wadami wzroku i z dysfunkcją aparatu ruchu; został powołany dla organizowania i rozwijania powszechnej kultury fizycznej, sportu, rehabilitacji ruchowej, turystyki i wypoczynku wśród osób niepełnosprawnych oraz reprezentowania zrzeszonych w nim organizacji. Do roku 1998 START był jedynym przedstawicielem Polski w ruchu paraolimpijskim. Do Igrzysk Paraolimpijskich w Atlancie (1996) wszyscy reprezentanci Polski byli zawodnikami PZSN START.

Na Igrzyskach Paraolimpijskich w Atlancie w 1996 roku po raz pierwszy wystartowali sportowcy z lekkim upośledzeniem umysłowym, zawodnicy Polskiego Towarzystwa Społeczno-Sportowego „Sprawni-Razem", a na Igrzyskach Paraolimpijskich w Sydney (2000) także zawodnicy Polskiego Związku Tenisa na Wózkach.
Ponadto działają także stowarzyszenia: Polski Związek Sportowy Głuchych, Olimpiady Specjalne, „Cross", które zajmują się dyscyplinami sportowymi niewchodzącymi do program Paraolimpiad. Polski Komitet Paraolimpijski Polski Komitet Paraolimpijski (PKPar) powołany został w sierpniu 1998 roku w Łodzi, z inicjatywy trzech Stowarzyszeń:

Polskiego Związku Sportu Niepełnosprawnych START,
Polskiego Towarzystwa Społeczno-Sportowego „Sprawni-Razem",
Fundacji Ochrony Zdrowia Inwalidów.

5. Badminton, jako jedna z dyscyplin dla osób z amputacją kończyny górnej

• Przepisy gry

1. Boisko i jego wyposażenie

1.1. Boisko powinno być prostokątne o szerokości linii 40 mm jak na rysunku A.

1.2. Linie powinny być łatwo dostrzegalne najlepiej koloru białego lub żółtego.

1.3. Wszystkie linie należą do części obszaru, który tworzą..

1.4. Słupki powinny mieć wysokość 1,55 m od powierzchni boiska i pozostawać pionowo gdy siatka jest naprężona jak opisano w przepisie 1.10.

1.5. Słupki powinny być ustawione na liniach bocznych do gry podwójnej jak pokazano na rysunku A, niezależnie od tego czy rozgrywana jest gra pojedyncza czy gra podwójna.

1.6. Siatka powinna być wykonana ze sznurka koloru ciemnego o wymiarach oczek nie mniej niż 15 mm i nie więcej niż 20 mm.

1.7. Siatka powinna mieć szerokość 760 mm i długość co najmniej 6,1 m.

1.8. Górny brzeg siatki powinien być obszyty z obu stron 75 mm białą taśmą z materiału owiniętą wokół sznurka lub linki. Taśma ta musi pozostawać na wierzchu sznurka lub linki.

1.9. Sznur lub linka powinna być mocno naprężona równo z wierzchołkami słupków.

1.10. Górny brzeg siatki, mierząc od powierzchni boiska, powinien być na wysokości 1,524 m na środku boiska i 1,55 m na liniach bocznych do gry podwójnej.

1.11. Nie powinno być żadnych szczelin pomiędzy końcami siatki i słupkami. Jeżeli potrzeba, to siatka powinna być przywiązana końcami na całej szerokości.

Rysunek A
Uwagi:	Długość przekątnej całego boiska = 14,723 m. Boisko pokazane powyżej może być używane zarówno do gry pojedynczej jak i podwójnej. Nieobowiązkowe znaki testowe pokazano na rysunku B.

 

2. Lotka

2.1. Lotka może być wykonana z materiałów naturalnych i/lub syntetycznych.
Charakterystyka lotu lotek wykonanych z materiałów syntetycznych powinna być ogólnie podobna do lotek wykonanych z naturalnych piór, z korkową podstawą krytą cienką warstwą skóry..

2.2. Lotka powinna mieć 16 piór zamocowanych w podstawie.

2.3. Pióra we wszystkich lotkach danego typu powinny mieć tę samą długość mierząc od koniuszków piór do brzegu podstawy. Długość ta powinna być między 62 mm a 70 mm.

2.4. Koniuszki piór powinny być ułożone w okrąg o średnicy od 58 mm do 68 mm.

2.5. Pióra powinny być mocno związane nicią lub innym odpowiednim materiałem.

2.6. Podstawa powinna mieć średnicę od 25 mm do 28 mm i być zaokrąglona na spodzie.

2.7. Lotka powinna ważyć od 4,74 g do 5,50 g.

2.8. Lotka niepiórowa.

· · 2.8.1. "Koszyczek", lub symulacja piór z syntetycznych materiałów zastępuje naturalne pióra.

2.8.2. Podstawa jest opisana w przepisie 2.6.

2.8.3. Wymiary i ciężar powinny być jak w przepisach 2.3., 2.4. i 2.7. Jednak z powodu różnicy w ciężarze właściwym i innych właściwościach materiałów syntetycznych w porównaniu z piórami dopuszczalna jest różnica do 10%.

2.9. Uwzględniając niezmienność ogólnych właściwości szybkości i lotu modyfikacje powyższych parametrów lotek mogą zostać przyjęte za zgodą Związku Narodowego którego to dotyczy:

· · 2.9.1. tam, gdzie warunki atmosferyczne spowodowane wysokością lub klimatem powodują, że opisany standard lotki jest nieodpowiedni; lub

2.9.2. jeśli zaistnieją specjalne okoliczności, które powodują potrzebę zmian w interesie gry.

3. Sprawdzanie szybkości lotek

3.1. Aby przetestować lotkę należy pełną siłą uderzyć od dołu lotkę nad linią tylną. Lotka powinna zostać uderzona pod kątem zwróconym ku górze i w kierunku równoległym do linii bocznych.

3.2. Lotka o prawidłowej szybkości upadnie nie bliżej niż 530 mm i nie dalej niż 990 mm od przeciwległej linii tylnej jak pokazano na rysunku. B.

Rysunek B

Nieobowiązkowe znaki testowe

4. Rakieta

4.1. Części rakiety są opisane w przepisach 4.1.1. do 4.1.7. i zilustrowane na rysunku C.

· · 4.1.1. Główne części rakiety to: rączka, pole naciągu, głowica, trzonek, łącznik i rama.

4.1.2. Rączka jest częścią rakiety służącą do uchwycenia przez zawodnika.

4.1.3. Pole naciągu jest częścią rakiety służącą do uderzenia lotki przez zawodnika.

4.1.4. Głowica otacza pole naciągu.

4.1.5. Trzonek łączy rączkę z głowicą (uwzględniając przepis 4.1.6.).

4.1.6. Łącznik (jeśli istnieje) łączy trzonek z głowicą.

4.1.7. Rama składa się z głowicy, łącznika, trzonka i rączki razem wziętych.

Rysunek C

4.2. Rama nie powinna przekroczyć całkowitej długości 680 mm i całkowitej szerokości 230 mm.

4.3. Pole naciągu.

· · 4.3.1. Pole naciągu powinno być płaskie i składać się ze wzoru skrzyżowanych żyłek przeplecionych albo zawiniętych na skrzyżowaniach. Wzór naciągu ogólnie powinien być jednolity, w szczególności tak samo gęsty na środku jak gdzie indziej.

4.3.2. Pole naciągu nie powinno przekraczać 280 mm długości i 220 mm szerokości. Jednak naciąg nie może być przedłużony do miejsca, gdzie ewentualnie znajduje się łącznik, pod warunkiem, że szerokość tego przedłużonego obszaru nie przekracza 35 mm i że całkowita długość pola naciągu nie przekracza 330 mm.

4.4. Rakieta powinna być wolna od:

· · 4.4.1. jakichkolwiek przypiętych obiektów i części wystających innych niż używane wyłącznie do ograniczenia albo zapobiegania zużyciu, pęknięciu i wibracji, rozłożenia wagi lub dopasowania rączki przez taśmę do dłoni zawodnika, które maja odpowiednią wielkość i są stosowane do tych celów; oraz

4.4.2. wszelkich urządzeń, które umożliwiałyby zawodnikowi podczas gry zmianę w jakimkolwiek stopniu jej kształtu.

5. Wyposażenie

Międzynarodowa Federacja Badmintona (IBF) orzeka we wszystkich kwestiach związanych z tym czy rakieta, lotka albo wyposażenie lub prototyp użyty do gry w badmintona jest zgodny ze specyfikacja. Takie orzeczenie może zostać wydane z inicjatywy Federacji lub na wniosek jakiejkolwiek zainteresowanej strony, włączając zawodników, producentów sprzętu lub Związki Narodowe.

6. Losowanie

6.1. Przed rozpoczęciem gry powinno dokonać się losowania, strona wygrywająca powinna wybrać jedną z dwóch opisanych poniżej możliwości:

· · 6.1.1. serwować lub odbierać jako pierwsza;

6.1.2. rozpocząć grę na jednej lub drugiej stronie boiska.

6.2. Strona przegrywająca powinna dokonać wyboru jako druga.

7. Punktacja

7.1. Mecz powinien być prowadzony do dwóch wygranych setów, chyba że ustalono inaczej.

7.2. W grze podwójnej i pojedynczej mężczyzn set jest wygrany przez stronę, która jako pierwsza zdobyła 15 punktów, oprócz sytuacji opisanej w przepisie 7.4.

7.3. W grze pojedynczej kobiet set jest wygrany przez stronę, która jako pierwsza zdobyła 11 punktów, oprócz sytuacji opisanej w przepisie 7.4.

7.4. Jeżeli punktacja osiągnie 14:14 (10:10 w grze pojedynczej kobiet),strona która jako pierwsza zdobyła 14 (10) punktów powinna dokonać wyboru opisanego w przepisach 7.4.1. lub 7.4.2.:

· · 7.4.1. kontynuować grę do 15 (11) punktów, tzn. bez podwyższania gry; lub

7.4.2. podwyższyć punktację do 17 (13) punktów.

7.5. Strona wygrywająca seta serwuje jako pierwsza w następnym secie.

7.6. Tylko strona serwująca może zdobyć punkt w swojej punktacji (zobacz przepis 10.3. lub 11.4.).

8. Zmiana stron boiska

8.1. Zawodnicy powinni zmienić strony boiska:

· · 8.1.1. po zakończeniu pierwszego seta;

8.1.2. na początku trzeciego seta (ewentualnie); oraz

8.1.3. w trzecim secie lub podczas meczu jednosetowego, gdy prowadzący zdobędzie/ą następującą ilość punktów:
- 6 w grze 11 punktowej, lub
- 8 w grze 15 punktowej.

8.2. Jeżeli zawodnicy przeoczą zmianę stron boiska (jak wyznaczono w przepisie 8.1.) powinni to uczynić tak szybko, jak tylko pomyłka zostanie odkryta i lotka nie jest w grze. Istniejąca punktacja powinna zostać niezmieniona..

9. Serw

9.1. Przy prawidłowym serwie:

· · 9.1.1. żadna ze stron nie powinna stwarzać nieuzasadnionego opóźnienia w serwowaniu gdy serwujący i odbierający zajęli swoje właściwe pozycje;

9.1.2. serwujący i odbierający powinni stać na przekątnie przeciwległych polach serwisowych, bez dotykania linii ograniczających te pola;

9.1.3. jakakolwiek część obu stóp serwującego i odbierającego musi pozostać w styku z powierzchnią boiska, w pozycji nieruchomej od początku serwu (przepis 9.4.) do jego wykonania (przepis 9.6.),

9.1.4. rakieta serwującego powinna uderzyć w podstawę lotki;

9.1.5. podczas uderzenia rakietą serwującego cała lotka powinna być poniżej jego talii;

9.1.6. trzonek rakiety serwującego podczas uderzenia lotki powinien być skierowany w dół do tego stopnia, że głowica rakiety jest wyraźnie poniżej całej dłoni serwującego trzymającej rakietę (jak na rysunku D);

9.1.7. ruch rakiety serwującego musi być kontynuowany w przód od początku serwu (przepis 9.4.) do jego wykonania; oraz

9.1.8. tor lotu lotki powinien iść w górę od rakiety serwującego, przejść ponad siatką tak, aby bez przeszkód upadła na pole serwisowe odbierającego (tzn. na lub wewnątrz linii ograniczających pole serwisowe).

9.2. Jeżeli serw jest nieprawidłowy na mocy któregoś z przepisów od 9.1.1 do 9.1.8. powinien zostać ogłoszony błąd (przepis 13) strony serwującej.

9.3. Jest błędem jeżeli serwujący próbując zaserwować minie się z lotką.

9.4. Od zajęcia przez zawodników ich pozycji, pierwszy ruch głowicą rakiety serwującego w przód jest uważany za początek serwu.

9.5. Serwujący nie powinien serwować dopóki odbierający nie jest gotowy, ale odbierający powinien być uznany za gotowego jeżeli dokona próby odbioru.

9.6. Od początku serwu (przepis 9.4.) jest on wykonany, gdy lotka jest uderzona rakietą serwującego lub serwujący próbując zaserwować minie się z lotką.

9.7. W grze podwójnej partnerzy mogą przyjąć każdą pozycję, która nie przeszkadza stronie przeciwnej.

Rysunek D

Pozycja rakiety i dłoni serwującego trzymającej ją podczas uderzenia lotki.

10. Gra pojedyncza

10.1. Pole serwisowe.

· · 10.1.1. Zawodnicy powinni serwować z i odbierać na swoich właściwych prawych polach serwisowych, gdy serwujący nie zdobył lub zdobył parzystą ilość punktów w danym secie.

10.1.2. Zawodnicy powinni serwować z i odbierać na swoich właściwych lewych polach serwisowych, gdy serwujący zdobył nieparzystą ilość punktów w danym secie..

10.2. Lotka jest odbijana naprzemiennie przez serwującego i odbierającego dopóki nie zostanie popełniony błąd lub lotka przestanie być w grze.

10.3. Punktacja a serwowanie.

· · 10.3.1. Jeżeli odbierający popełni błąd lub lotka przestanie być w grze z powodu dotknięcia powierzchni boiska odbierającego, serwujący zdobywa punkt. Następnie serwujący serwuje ponownie z przeciwnego pola serwisowego.

10.3.2. Jeżeli serwujący popełni błąd lub lotka przestanie być w grze z powodu dotknięcia boiska serwującego, serwujący traci prawo do serwu, a odbierający staje się serwującym bez zdobycia punktu przez któregokolwiek z nich.

11. Gra podwójna

11.1. Rozpoczynając seta i każdorazowo gdy strona staje się serwującą, serw powinien być wykonany z prawego pola serwisowego.

11.2. Tylko odbierający powinien odbierać: jeżeli lotka dotknie lub zostanie uderzona przez jego partnera jest to błąd i strona serwująca zdobywa punkt.

11.3. Porządek gry i pozycja na boisku.

· · 11.3.1. Po odebraniu serwu lotka może być odbita przez któregokolwiek z zawodników strony serwującej, a później przez któregokolwiek z zawodników strony odbierającej i tak dalej, dopóki lotka nie przestanie być w grze.

11.3.2. Po odebraniu serwu zawodnik może uderzyć lotkę z jakiejkolwiek pozycji po jego stronie siatki.

11.4. Punktacja a serwowanie.

· · 11.4.1. Jeśli strona odbierająca popełni błąd lub lotka przestanie być w grze z powodu dotknięcia powierzchni boiska strony odbierającej, strona serwująca zdobywa punkt i serwujący serwuje ponownie.

11.4.2. Jeśli strona serwująca popełni błąd lub lotka przestanie być w grze z powodu dotknięcia powierzchni boiska strony serwującej, serwujący traci prawo do serwu a żadna ze stron nie zdobywa punktu.

11.5. Punktacja a pole serwisowe.

· · 11.5.1. Serwujący rozpoczynając seta powinien serwować z i odbierać na prawym polu serwisowym, gdy jego strona nie zdobyła lub zdobyła parzystą ilość punktów w danym secie oraz z/na lewym polu serwisowym, gdy jego strona zdobyła nieparzystą ilość punktów w danym secie.

11.5.2. Odbierający rozpoczynając seta powinien odbierać na i serwować z prawego pola serwisowego, gdy jego strona nie zdobyła lub zdobyła parzysta ilość punktów w danym secie oraz na/z lewego pola serwisowego, gdy jego strona zdobyła nieparzystą ilość punktów w danym secie.

11.5.3. Wzór odwrotny powinien zostać zastosowany do partnerów.

11.6. Serw, bez względu na kolejność, powinien być wykonywany naprzemiennie z pól serwisowych, z wyjątkami określonymi w przepisach 12. i 14.

11.7. W każdym secie prawo do serwu przechodzi z pierwszego serwującego na pierwszego odbierającego, później na partnera odbierającego, później na przeciwnika który powinien serwować z prawego pola serwisowego (przepis 11.5.), następnie na jego partnera i tak dalej.

11.8. Żaden zawodnik nie może serwować lub odbierać poza kolejnością lub odbierać dwa następujące po sobie serwy w tym samym secie, z wyjątkami przewidzianymi w przepisach 12. i 14.

11.9. W następnym secie którykolwiek z zawodników strony wygrywającej może serwować tak jak którykolwiek z zawodników strony przegrywającej może odbierać.

12. Błędy pól serwisowych

12.1. Popełniono błąd pól serwisowych jeżeli zawodnik:

· · 12.1.1. zaserwował poza kolejnością;

12.1.2. zaserwował ze złego pola serwisowego; lub

12.1.3. stojąc na złym polu serwisowym był przygotowany do odbioru i serw został wykonany.

12.2. Jeśli błąd pól serwisowych został odkryty po następnym serwie, błąd nie powinien zostać poprawiony.

12.3. Jeżeli błąd pól serwisowych został odkryty przed następnym serwem:

· · 12.3.1. jeżeli obie strony popełniły błąd, powinno nastąpić powtórzenie;

12.3.2. jeżeli strona popełniająca błąd wygrała tę wymianę lotek, powinno nastąpić powtórzenie;

12.3.3. jeżeli strona popełniająca błąd przegrała tę wymianę lotek, błąd nie powinien być poprawiony.

12.4. Jeżeli następuje powtórzenie z powodu błędu pól serwisowych, jest ono grane z poprawionym błędem.

12.5. Jeżeli błąd pól serwisowych nie został poprawiony, gra powinna się toczyć bez zmiany pól serwisowych (z ewentualnym nowym porządkiem serwowania).

13. Błędy

Błędem jest:

13.1. Jeśli serw jest nieprawidłowy (przepis 9.1.) albo ma zastosowanie przepis 9.3. lub 11.2;

13.2. Jeśli lotka jest w grze i:

· · 13.2.1. upadnie poza liniami ograniczającymi boisko (nie na lub wewnątrz tych linii);

13.2.2. przejdzie przez lub pod siatką;

13.2.3. nie przejdzie ponad siatką;

13.2.4. dotknie sufitu lub ścian;

13.2.5. dotknie zawodnika lub jego ubioru;

13.2.6. dotknie każdego innego przedmiotu lub osoby poza bezpośrednim otoczeniem boiska.
(W przypadkach, gdy jest to konieczne ze względu na strukturę budynku, lokalne władze badmintona mogą wydać rozporządzenie z prawem veta ich Związku Narodowego, w którym określone będą przypadki w których lotka może dotknąć przeszkody).

13.3. Jeżeli podczas gry początkowy punkt styku z lotką nie jest po stronie siatki uderzającego (uderzający może jednak podążyć rakietą za lotką ponad siatką podczas uderzenia).

13.4. Jeśli lotka jest w grze i zawodnik:

· · 13.4.1. dotknie siatki albo słupka rakietą, ciałem lub ubiorem;

13.4.2. wtargnie na boisko przeciwnika rakietą lub ciałem ponad siatką oprócz sytuacji dozwolonej w przepisie 13.3.;

13.4.3. wtargnie na boisko przeciwnika rakietą lub ciałem pod siatką tak, że to przeszkadza lub rozprasza przeciwnika; lub

13.4.4. przeszkadza przeciwnikowi tzn. powstrzymuje go od uderzenia lotki, gdy ta przelatuje ponad siatką.

13.5. Jeżeli podczas gry zawodnik rozmyślnie rozprasza uwagę przeciwnika poprzez krzyk lub gestykulację.

13.6. Jeśli podczas gry lotka:

· · 13.6.1. zostanie złapana i przytrzymana na rakiecie a następnie rzucona podczas wykonywania uderzenia;

13.6.2. została uderzona dwa razy z rzędu przez tego samego zawodnika;

13.6.3. została uderzona przez zawodnika, a bezpośrednio po nim przez jego partnera; lub

13.6.4. dotknęła rakiety zawodnika i kontynuuje lot w tylną stronę boiska tego zawodnika.

13.7. Jeżeli zawodnik jest winien uporczywych lub specjalnie popełnianych wykroczeń określonych w przepisie 16.

13.8. Jeżeli zaserwowana lotka jest chwycona na siatce i pozostaje zawieszona na brzegu siatki lub po przejściu ponad siatką zostaje chwycona w siatce.

14. Powtórzenia

14.1. Powtórzenie jest ogłaszane przez sędziego prowadzącego lub zawodnika (gdy nie ma sędziego) aby wstrzymać grę.

14.2. Powtórzenie może zostać ogłoszone w razie nieprzewidzialnego lub przypadkowego zdarzenia.

14.3. Jeżeli lotka jest chwycona na siatce i pozostaje zawieszona na brzegu siatki lub po przejściu ponad siatką zostaje chwycona w siatce to powinno zostać ogłoszone powtórzenie, z wyjątkiem gdy jest to przy lotce zaserwowanej.

14.4. Jeżeli podczas serwu odbierający i serwujący popełnili błędy równocześnie, powinno zostać ogłoszone powtórzenie.

14.5. Jeżeli serwujący prawidłowo zaserwuje przed przygotowaniem się odbierającego powinno zostać ogłoszone powtórzenie.

14.6. Jeżeli podczas gry lotka rozpadnie się i jej podstawa oddzieli się zupełnie od reszty lotki, powinno zostać ogłoszone powtórzenie.

14.7. Jeżeli sędzia liniowy nie zauważył, a sędzia prowadzący nie może podjąć decyzji, powinno zostać ogłoszone powtórzenie.

14.8. Błędy pól serwisowych (patrz przepis 12.3.) mogą spowodować powtórzenie.

14.9. Gdy zostaje ogłoszone powtórzenie, gra od ostatniego serwu nie powinna się liczyć a zawodnik który serwował powinien serwować ponownie z wyjątkiem gdy ma zastosowanie przepis 12.

15. Lotka nie w grze

Lotka nie jest w grze, gdy:

15.1. Uderzy w siatkę i pozostaje tam chwycona lub zawieszona na górnym brzegu siatki;

15.2. Uderzy w siatkę lub słupek i zaczyna spadać na boisko po stronie siatki uderzającego;

15.3. Upadnie na powierzchnię boiska; lub

15.4. Popełniono błąd lub ogłoszono powtórzenie.

16. Gra ciągła, naruszanie przepisów, kary

16.1. Gra powinna być ciągła od pierwszego serwu do zakończenia meczu, oprócz zezwoleń w przepisach 16.2. i 16.3.

16.2. Przerwy nie przekraczające 90 sekund pomiędzy pierwszym i drugim setem i nie przekraczające 5 minut pomiędzy drugim i trzecim setem są dozwolone we wszystkich meczach we wszystkich poniższych sytuacjach:

· · 16.2.1. turnieje międzynarodowe;

16.2.2. turnieje sankcjonowane przez IBF; oraz

16.2.3. wszystkie inne mecze jeżeli dany Związek Narodowy nie opublikował wcześniej decyzji nie zezwalającej na takie przerwy.

(W meczach transmitowanych przez telewizję sędzia główny może zdecydować przed meczem, że przerwy określone w przepisie 16.2. są obligatoryjne i o ściśle określonym czasie trwania).

16.3. Wstrzymanie gry.

· · 16.3.1. Gdy wydarzą się okoliczności niezależne od zawodników, sędzia prowadzący może wstrzymać grę na taki czas, jaki będzie uważał za stosowny.

16.3.2. W specjalnych okolicznościach sędzia główny może poinstruować sędziego prowadzącego, aby wstrzymać grę.

16.3.3. Jeżeli gra została wstrzymana, istniejąca punktacja powinna zostać, a gra powinna być wznowiona od tego miejsca.

16.4. Aby uniemożliwić zawodnikowi odzyskanie siły lub oddechu gra nie powinna być opóźniana pod żadnym pozorem.

16.5. Porady oraz opuszczanie boiska.

· · 16.5.1. Oprócz przerw określonych w przepisach 16.2. i 16.3., zawodnik nie może otrzymywać porad podczas meczu.

16.5.2. Oprócz pięciominutowej przerwy opisanej w przepisie 16.2

• Załącznik 5 - Badminton dla inwalidów

 

 BADMINTON DLA INWALIDÓW

(od 1 sierpnia 2004)

 

Następujące poprawki do przepisów gry w badmintona mają zastosowanie dla różnych kategorii niesprawności jak wymieniono poniżej.

 

Klasyfikacja Międzynarodowego Związku Badmintona dla Inwalidów (IBAD)

Jest to funkcjonalna klasyfikacja wszystkich fizycznych niesprawności. Minimalny zakres niesprawności opisany poniżej może być powiększony, ale nie pomniejszony bez zgody IBAD. Jakiekolwiek zmiany tego typu nie mogą być oficjalnie uznane, chyba że zostaną opublikowane w periodyku IBAD. Dalsze szczegóły mogą być udostępnione przez IBAD.

 

BADMINTON NA WÓZKU - klasa I - BMW 1

Zawodnik z porażeniem czterokończynowym z uszkodzeniem powyżej poziomu C 8 z minimalną (jednak nieznaczącą) utratą czynności ruchowych ręki grającej. Niewielkie zmiany pozycji tułowia są osiągane wolną ręką trzymającą, popychającą albo podtrzymującą wózek lub udo. Dolna część tułowia dotyka tylnej części wózka. Ruchy ramienia do tyłu są ograniczone brakiem rotacji tułowia. Celowe ruchy wózka są zazwyczaj nieefektywne.

Rodzaje porażeń ośrodkowych

Porażenie dwukończynowe znacznego stopnia.

Ograniczenie kontroli kończyn górnych niewielkiego stopnia.

Umiarkowane zaburzenia równowagi.

Spastyczność kończyn dolnych znacznego (4) stopnia.

 

BADMINTON NA WÓZKU - klasa II - BMW 2

Zawodnik z porażeniem dwukończynowym poprzecznym powyżej poziomu T 12. Niewielkie zmiany pozycji tułowia są osiągane wolną ręką trzymającą, popychającą albo podtrzymującą wózek lub udo. Dolna część tułowia dotyka tylnej części wózka. Ruchy ramienia do tyłu są ograniczone brakiem rotacji tułowia. Celowe ruchy wózka są zazwyczaj nieefektywne.

Rodzaje porażeń ośrodkowych

Porażenie dwukończynowe umiarkowanego stopnia.

Umiarkowane zaburzenia równowagi.

Umiarkowana spastyczność kończyn dolnych (3 stopnia).

 

BADMINTON NA WÓZKU - klasa III - BMW 3

Zawodnik z porażeniem dwukończynowym pionowym z uszkodzeniem na poziomie L 1 i niższym. Minimalną niesprawnością jest tu utrata siły mięśniowej co najmniej o 20 pkt. w jednej lub obu kończynach. Zawodnik siedzi wyprostowany, normalny zakres ruchów tułowia i ramienia. Ruchy tułowia aby zwiększyć zasięg są możliwe jedynie przy użyciu wolnego ramienia przytrzymującego, popychającego wózek lub udo. Celowe ruchy wózka są możliwe. Po rozpoczęciu ruchu ręki tułów nie może optymalnie wychylić się do przodu. Ruchy boczne nie są możliwe bez asysty wolnego ramienia.

Rodzaje porażeń ośrodkowych

Porażenie dwukończynowe poziome niewielkiego stopnia.

Niewielkie zaburzenia równowagi.

Spastyczność kończyn dolnych niewielkiego stopnia.

Zawodnik nie może grać na stojąco.

 

BADMINTON NA STOJĄCO Z NIEDOWŁADEM PONIŻEJ TALII - klasa I - BMSTL 1

Poważne upośledzenie nóg (równowagi statycznej i dynamicznej)

1. Ciężka odmiana polio obu nóg.

2. Amputacja jednej nogi powyżej kolana i jednej poniżej.

3. Niecałkowite uszkodzenie rdzenia kręgowego.

4. Ciężkie porażenie dwukończynowe poziome.

5. Ciężkie porażenie połowicze włączając rękę grającą.

 

BADMINTON NA STOJĄCO Z NIEDOWŁADEM PONIŻEJ TALII - klasa II - BMSTL 2

Zawodnik utrzymuje pozycję stojącą i ma obniżoną siłę mięśniową o co najmniej 20 pkt.         w jednej lub obu kończynach dolnych lub równoważną niesprawność.

Umiarkowane upośledzenie nóg

1. Jedna niesprawna noga.

2. Polio jednej nogi.

3. Amputacja jednej nogi poniżej kolana.

4. Sztywne biodro i kolano.

5. Zwichnięcie biodra z widocznym skróceniem kończyny.

6. Umiarkowany stopień uszkodzenia obu nóg.

7. Polio.

8. Amputacja obu kończyn poniżej kolana.

9. Niecałkowite uszkodzenie rdzenia kręgowego, rozszczep kręgosłupa na poziomie S 1.

 

BADMINTON NA STOJĄCO Z NIEDOWŁADEM PONIŻEJ TALII - klasa III - BMSTL 3

Zawodnik utrzymuje pozycję stojącą i ma obniżoną siłę mięśniową o 10-19 pkt. w jednej lub obu kończynach dolnych lub równoważną niesprawność.

Łagodne upośledzenie nóg

Sztywność pojedynczej kostki.

Amputacja na poziomie śródstopia (min. 1/3 stopy).

Podwichnięcie biodra.

Ograniczenie ruchomości w zakresie jednego biodra, kolana lub kostki.

Polio: utrata siły mięśniowej o co najmniej 10 pkt. w jednej lub obu kończynach dolnych.

 

BADMINTON NA STOJĄCO Z NIEDOWŁADEM POWYŻEJ TALII - klasa I - BMSTU 4

Poważne upośledzenie ręki niegrającej.

Minimalna niesprawność: utrata 50 pkt. albo

Amputacja jednej ręki na poziomie lub powyżej łokcia.

Uszkodzenie splotu ramiennego z porażeniem całej kończyny górnej.

Skrócenie kończyny górnej z niesprawną dłonią oraz równoważne niesprawności.

Ręka grająca - ze znaczną utratą szybkości podczas maksymalnego zamachu spowodowaną utratą siły mięśniowej, zakresu ruchu albo problemy równorzędne. Utrata szybkości musi być w kierunku uderzania.

- Utrata siły mięśniowej jest nie większa niż 4 stopnie w skali MRC w kierunku uderzania (zarówno forhend jak i bekhend) i obejmuje jeden z pobliskich stawów.

- Utrata zakresu ruchu o 30-50 % dotycząca przodozgięcia barku, wyprostu łokcia, nawracania przedramienia.

- Spastyczne porażenie jednej kończyny niewielkiego stopnia lub atetoza.

- Oraz porównywalne niesprawności.

 

BADMINTON NA STOJĄCO Z NIEDOWŁADEM POWYŻEJ TALII - klasa II - BMSTU 5

Minimalna niesprawność to utrata 30 pkt. lub poważne albo umiarkowane upośledzenie ręki niegrającej.

Amputacja jednej kończyny górnej poniżej łokcia ale powyżej nadgarstka.

Uszkodzenie splotu ramiennego z pewnymi zachowanymi funkcjami.

Wrodzony nieprawidłowy rozwój kończyny.

 

RĘKA GRAJĄCA

Łagodne upośledzenie ręki grającej.

Amputacja palców lub nieprawidłowy rozwój z przykurczem.

Sztywny nadgarstek z przykurczem.

Osłabienie dłoni lub stawu kończyny górnej.

Porównywalne niesprawności.

 

GRZBIET I KADŁUB

Znacząca utrata ruchomości o stałym charakterze i/lub skolioza powyżej 60 stopni mierzona metodą Comba (konieczne zdjęcie RTG).

 

KARŁOWATY WZROST

Maksymalna wysokość osoby kwalifikowanej do niesprawności nie może przekraczać 142 cm dla mężczyzn i 136 cm dla kobiet. Zawodnik musi dodatkowo posiadać inną niesprawność (nie dotyczy karłowatości przysadkowej).

 

UWAGI

1. Zawodnik z postępującą niesprawnością motoryczną np. SM musi być kwalifikowany na nowo na początku każdych zawodów.

2. Zawodnicy, którzy nie są klasyfikowani według powyższych zasad: np. z ograniczeniem umysłowym, z chorobami serca, klatki piersiowej, brzucha, skóry, uszu lub oczu ale bez niesprawności motorycznej.

 

WSPÓŁZAWODNICTWO W KLASIE Z MNIEJSZYMI NIESPRAWNOŚCIAMI

Jeżeli zawodnik wybiera współzawodnictwo w klasie z bardziej sprawnymi zawodnikami, musi w tej klasie pozostać do końca zawodów.

BADMINTON DLA INWALIDÓW. ZMIANY PRZEPISÓW GRY

Przepis 1.1. uzupełnia się tekstem:

„Dla inwalidów używa się następujących boisk:

1.1.1. Badminton na wózku: boiska do gry pojedynczej i gry podwójnej są jak na rysunkach F,G,H oraz I odpowiednio.

1.1.2. Badminton na stojąco (niedowład poniżej talii klasy I&II): boisko do gry pojedynczej jest jak na rysunku J.”

 

W badmintonie na wózku w przepisach 1.4. i 1.10. liczbę 1,55 zastępuje się liczbą 1,40,  a liczbę 1,524 zastępuje się liczbą 1,372.

 

Przepis 9.1.2. otrzymuje brzmienie:

„9.1.2. serwujący i odbierający stoją na przekątnie przeciwległych polach serwisowych albo są na właściwych polach serwisowych bez dotykania linii ograniczających te pola.”

 

Przepis 9.1.3. stosuje się tylko w badmintonie na stojąco z niedowładem powyżej talii.

W badmintonie na wózku przepis ten otrzymuje brzmienie:

„9.1.3. na początku serwu (przepis 9.2.) koła serwującego i odbierającego są nieruchome.”

 

Przepis 9.1.5. stosuje się w badmintonie na stojąco. W badmintonie na siedząco i na wózku słowo „talii” zastępuje się słowem „pachy”.

 

Przepis 9.5. otrzymuje brzmienie:

„9.5. W grze podwójnej w badmintonie na stojąco partnerzy mogą przyjąć na swoich boiskach dowolną pozycję nie zasłaniającą przeciwnego serwującego lub odbierającego. W grze podwójnej w badmintonie na siedząco i na wózku partnerzy są na przylegających polach serwisowych.”

 

Przepis 10.1.1. otrzymuje brzmienie:

„10.1.1. Zawodnicy serwują z i odbierają na swoich właściwych polach serwisowych.”

 

Przepis 11.1. otrzymuje brzmienie:

„11.1. Pola serwisowe w badmintonie na stojąco.

11.1.1. Zawodnik strony serwującej serwuje z prawego pola serwisowego na początku seta, lub gdy strona serwująca nie zdobywa lub zdobywa parzystą ilość punktów w danym secie.

11.1.2. Zawodnik strony serwującej serwuje z lewego pola serwisowego, gdy strona serwująca zdobywa nieparzystą ilość punktów w danym secie.

11.1.3. Wzór odwrotny stosuje się do partnerów.”

 

W przepisie 13.3.5. dopisuje się „albo wózka”.

 

Dopisuje się przepisy 16.2.3. i 16.2.4.:

„16.2.3. W badmintonie na wózku podczas meczu zawodnikowi można zezwolić na opuszczenie boiska do trzech minut w towarzystwie sędziego w celu zacewnikowania.

 16.2.4. W badmintonie na wózku zawodnikowi można zezwolić na naprawę zepsutego wózka uwzględniając, że to będzie wykonane w możliwie najkrótszym czasie. Jeżeli zawodnik opuszcza boisko, towarzyszy mu sędzia.”

 

Dopisuje się przepisy 18 i 19:

 

„18. OGRANICZENIA RUCHOWE

W badmintonie na wózku:

18.1. Odbijając lotkę zawodnik dowolną częścią tułowia dotyka siedzenia wózka.

18.2. Gdy lotka jest w grze stopy dotykają podnóżka. Stopy mogą być przyczepione do podnóżka.

18.3. Gdy lotka nie jest w grze dowolna część stopy może dążyć do dotknięcia podłoża. W szczególności zawodnik nie może używać stóp do hamowania lub podpierania się.

18.4. Bezpośrednio przed i uderzając lotkę zawodnik nie może dotykać podłoża dłońmi dla podpierania się.

18.5. Gdy lotka jest w grze podniesiony podnóżek nie może dotykać podłoża.

 

19. WYPOSAŻENIE WÓZKA

19.1. Ciało zawodnika może być przymocowane do wózka pasem elastycznym.

19.2. Wózek może być wyposażony w podpierające tylne koło wystające poza główne koła.”

6. Badminton - ćwiczenia oswajające z rakietką i lotką

1. Cele lekcji

a) Wiadomości

Zawodnik:

• poznaje nowe dyscypliny sportowe,

• wie, że udział w rekreacji ruchowej jest jednym z podstawowych sposobów zapobiegania chorobom cywilizacyjnym.

b) Sprawność motoryczna

Zawodnik:

• rozwija szybkość i czas reakcji,

• rozwija koordynację wzrokowo-ruchową,

• poprawi kondycję.

2. Metoda i forma pracy

Praca w zespołach, indywidualna, strumieniowa, metoda realizacji zadań ruchowych: zabawowa, naśladowcza, zadaniowa, ścisła, metoda nauczania ruchu: syntetyczna.

3. Środki dydaktyczne

Lotki, rakietki do badmintona, siatka i boisko do badmintona.

4. Przebieg lekcji

a) Faza przygotowawcza

1. Zbiórka, podanie zadań lekcji. Zabawa ożywiająca: na sali rozkładamy rakietki i lotki (w liczbie o 1 mniejszej, niż ilość zawodników). Na 1 gwizdek zawodnicy chwytają rakietkę, na 2 gwizdki - lotkę, na 3 gwizdki - rakietkę i lotkę. Zawodnik, który zostanie bez przyboru lub pomyli się, biorąc niewłaściwy, otrzymuje karny punkt. Osoby, które mają najwięcej karnych punktów po zakończeniu zabawy wykonują dodatkowe zadanie.

2. Każdy zabiera rakietkę (lotki odkładamy).

3. Rozgrzewka. Ćwiczenia ramion: chwytamy rakietkę tak, by była naturalnym przedłużeniem ręki - wykonujemy krążenia ramion. Chwytamy rakietkę za środek rączki i staramy się wyczuć punkt równowagi.

4. Ćwiczenia w płaszczyźnie strzałkowej: w postawie w rozkroku w parach tyłem do siebie (odległość 1 kroku między ćwiczącymi) kładziemy obie rakietki pomiędzy ćwiczącymi. Na sygnał nauczyciela obaj uczniowie wykonują skłon w przód i jak najszybciej chwytają rakietkę. Wygrywa uczeń, który pierwszy wróci z rakietką do postawy.

5. Ćwiczenia nóg: w marszu z wysokim unoszeniem nóg prostych w kolanach. Ćwiczenia w płaszczyźnie czołowej: z postawy chwytamy rakietkę w górze - wykonujemy skłony boczne.

6. Ćwiczenia mięśni brzucha i nóg: w siadzie prostym trzymamy rakietkę ręką zdrową. Wznosimy nogi proste w kolanach i przekładamy pod nimi rakietkę. Ćwiczenia mięśni grzbietu: z klęku prostego wykonujemy skłon tułowia w tył, starając się dotknąć rakietką podłogi za plecami.

7. Podskoki: wykonujemy przeskoki ponad rakietkami ułożonymi w rzędzie na podłodze.

b) Faza realizacyjna

1. Ćwiczenia oswajające z rakietką. Stawiamy pionowo rakietkę uchwytem na palcu wskazującym - balansując nią staramy się nie dopuścić do jej upadku.

2. Podrzucamy rakietkę i chwytamy ją ręką.

3. Ćwiczenia oswajające z rakietką i lotką. Każdy uczeń zabiera lotkę. Prowadzimy lotkę rakietką po parkiecie.

4. Kładziemy lotkę na rakietce. Maszerujemy (następnie biegniemy) w różnych kierunkach, starając się nie dopuścić do upadku lotki.

5. Lekkim podrzutem przekładamy lotkę z jednej strony rakietki na drugą. Podbijamy lotkę rakietką. Stopniowo staramy się podczas podbijania zmieniać stronę odbijającą rakietki. Podbijamy i „gasimy" lotkę (amortyzujemy upadającą lotkę bez odbicia od naciągu).

6. Ustawiamy się w parach. Odbijamy lotkę między sobą jak najdłużej, stopniowo zwiększając odległość.

7. Ustawiamy się po obu stronach siatki. Kolejno uczniowie wykonują uderzenia forhand'owe przez siatkę. Partner czeka, aż lotka spadnie na ziemię, obserwując tor lotu i powtarza ćwiczenie.

8. Wykonujemy odbicia przez siatkę po dobiegnięciu do lotki.

9. Gra uproszczona: uczniowie starają się rozegrać partię w badmintona wg uproszczonych przepisów (bez przepisu o serwie).

7. Bibliografia

• Nawara H., Badminton, AWF Wrocław, Wrocław 2000.

• Wapiennik E., Piotrowicz R., Niepełnosprawny - pełnoprawny obywatel, Stowarzyszenie Przyjaciół Integracji, UKiE, Warszawa 2002, str. 20.

• Wapiennik E., Piotrowicz R., Niepełnosprawny…, str. 22.

• http://www.unic.un.org.pl/niepelnosprawnosc/

• Udoskonalenie systemu funkcjonowania służb orzekających o niepełnosprawności. Nowe kryteria kwalifikujące do niepełnosprawności oraz procedury postępowania - propozycje zmian, materiały szkoleniowe dla lekarzy, red. Wegrowska-Koski E., Walasiuk J., Wdówik P., Instytut Medycyny Pracy im. Prof. J. Nofera, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, Warszawa 2006, str. 11-12.

Wapiennik E., Piotrowicz R., Niepełnosprawny…, str. 22.

Udoskonalenie systemu funkcjonowania służb orzekających o niepełnosprawności. Nowe kryteria kwalifikujące do niepełnosprawności oraz procedury postępowania - propozycje zmian, materiały szkoleniowe dla lekarzy, red. Wegrowska-Koski E., Walasiuk J., Wdówik P., Instytut Medycyny Pracy im. Prof. J. Nofera, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, Warszawa 2006, str. 11-12.

Wapiennik E., Piotrowicz R., Niepełnosprawny - pełnoprawny obywatel, Stowarzyszenie Przyjaciół Integracji, UKiE, Warszawa 2002, str. 20.

2

---