Hymn o miłości = 1 List do Koryntian 13:1-8

Dzieje Apostolskie:

1. Wspomnienie o nauczaniu Jezusa oraz przyrzeczenie o chrzcie w duchu świętym 1:4-5; Zstąpienie Jezusa, nakaz, by nie pytać o czas przywrócenia królestwa niebieskiego, lecz o głoszeniu 1:7; Apostołowie, Maria - matka Jezusa, jego bracia - modlą się na Górze Oliwnej 1:12-14; Pole Krwi - miejsce śmierci Judasza „Akeldama” - 1:15-19; Wybór następcy nadzorcy, którym został Maciej, nowy apostoł 1:20-26;

2. Ukazanie się apostołom języków ognia w dniach święta Pięćdziesiątnicy 2:1-4; Dzięki temu apostołowie zostali napełnieni duchem świętym i mówić w różnych językach 2:5-13; Przepowiednia proroka Jola o wylaniu ducha świętego i prorokujących apostołach w różnych językach 2:16-21; Śmierć Jezusa, który dokonywał wśród ludzi cudów 2:22-23; Wskrzeszenie Jezusa przez Boga i umieszczenie Go po prawicy Jehowy, aż do momentu, gdy nieprzyjaciół ustawi u podnóża Jezusa 2:24-25, 34-36; Chrzest 2:38-42; Głoszenie 2:43-47

3. Uzdrowienie kulawego mężczyzny przy świątyni przez Piotra i Jana 3:6-8; Przemówienie do mędrców 3:14-16; Okazanie skruchy 3:19-21

4. Uwięzienie Piotra i Jana przez niedowierzających naukom kapłanów i saduceuszy 4:1-3; Zakaz głoszenia z powołania Jezusa 4:23; Prośba do Boga o wsparcie w nauczaniu pomimo prześladowań 4:24-30; Dalsze głoszenie apostołów 4:31-33

5. Fałszywe postępowanie Ananiasza, który sprzedał pole, lecz tylko część zapłaty przyniósł apostołom, zaś pozostałą część ukrył potajemnie; Piotr poucza Ananiasza, poczym został za karę pogrzebany 5:1-6; Pouczenie żony Ananiasza - Szafiry, jej śmierć i pogrzeb; bojaźń apostołów 5:7-11; Panująca sekta saduceuszy uwięziła apostołów z zazdrości o cuda i czyny, których ci dokonywali podczas głoszenia. Jednak w nocy anioł Jehowy uwolnił ich i nakazał im, by powiedzieli o tych wydarzeniach ludziom przybywającym do świątyni 5:17-21; Sanhedryn i zgromadzenie starszych chce przeprowadzić dochodzenie, lecz odnajdują puste, ale strzeżone i zamknięte więzienie; Odnajdują w świątyni głoszących apostołów, więc postanowili ukamienować ich przez lud 5:21-26; Piotr powołuje się na wydarzenia, których byli świadkami 5:27-32; Faryzeusz Gamaliel broni apostołów, twierdząc, że skoro ich słowa pochodzą od Boga, to nikt ich nie zdoła obalić 5:33-39; Wypuszczenie na wolność apostołów i dalsze głoszenie 5:40-42

6. Wybór 7 Żydów, mężczyzn mających dobre świadectwo, mądrych i pełnych ducha, którzy usługiwali ludzi, rozdzielali uczniom jedzenie, by apostołowie mogli w tym czasie nauczać 6:1-7; Oszczerstwa wobec Szczepana, którego zaprowadzono pod Sanhedryn 6:8-15

7. Ukazanie się Boga Abrahamowi i nakaz, by opuścił swą ziemię i krewnych 7:1-5; Obietnica dania Abrahamowi ziemi jemu i jego potomkom, lecz najpierw potomkowie będą służyć jako niewolnicy, a następnie pełnić świętą służbę Bogu; Bóg dał Abrahamowi przymierze obrzezania, i potomstwo - Izaaka, wnuka Jakuba, a temu 12 głów rodu, którzy uciskali i zazdrościli Józefowi - 7:8; Bóg wyzwolił Józefa i ustanowił go zarządcą całego Egiptu - 7:10; W trakcie głodu Jakub przybył do Józefa do Egiptu, gdzie zmarł razem ze swymi przodkami - 7:10-16; Nowy król w Egipcie, nieznający Józefa, który służył przeciwko rodowi Abrahama - 7:17-19; Narodziny Mojżesza, wychowanie u boku córki faraona 7:20-22; W 44 roku życia przegląd swej rodziny, wymierzenie kary za niesprawiedliwość wobec nich (zabicie Egipcjanina) - 7:23-29; Po kolejnych 40 latach - ukazanie się anioła w ognistym płomieniu w ciernistym krzewie na pustkowiu góry Synaj; Bóg przemawia do Mojżesza i obietnica powrotu do Egiptu; Przedstawienie Mojżesza Izraelitom - 7:37-40; Bóg nakazuje zbudować dla siebie dom - 7:49; Nagana za nieprzestrzeganie prawa i prześladowania - 7:51-53; Ukamienowanie Szczepana 7:57-60

8. Rozpoczęcie wielkiego prześladowania zboru w Jerozolimie 8:1-3; Głoszenie dobrej nowiny przez rozproszonych po całej ziemi apostołów 8:4-8; Szymon, który zajmował się magią, jego moc została uznana za bożą 8:9-11; Szymon zmienił wyznanie dzięki Filipowi i jego chrzest 8:12-13; Szymon za pieniądze chce przyjąć ducha świętego, za co Piotr nakazuje mu się modlić do Boga o szczerość serca; Eunuch pobiera od Filipa nauki i wskazówki do czytania i rozumienia proroka Izajasza 8:26-40

9. Saul prześladuje wyznawców Jezusa, który ukazuje mu się w drodze do Damaszku 9:1-10; Ananiasz na rozkaz Boga uzdrawia Saula, dzięki czemu odzyskuje wzrok i zostaje namaszczony duchem świętym 9:11-19; Saul głosi prawdę o Jezusie, czym zadziwia Żydów, którzy znali go jako prześladowcę 9:20-22; Żydzi spiskują przeciwko Saulowi 9:23-24; Barnabas pomaga Saulowi w Jerozolimie, gdyż nikt nie chciał uwierzyć w jego nawrócenie 9:26-29; Rozbudowa zboru 9:30-31; Piotr uzdrawia sparaliżowanego od 8 lat Eneasza 9:32-35; W miejscowości Jopp uczennica Tabita (w tłumaczeniu Dorkas), która była znana z miłosierdzia i dobrych uczynków, lecz zachorowała i umarła. Piotr znajdujący się w pobliżu przybył, żeby ją przywrócić do życia 9:36-43

10. Pobożny Korneliusz w Cezarei ujrzał bożego anioła, który nakazał mu wysłanie mężczyzn do Joppy po Szymona o pseudonimie Piotr. 10:1-8; Piotr widzi otwarte niebo, z którego na 4 końcach była spuszczana płachta, a na niej wszelkiego rodzaju zwierzęta. Głos z nieba nakazał mu trzykrotnie zabić je i zjeść. Piotr jednak odmówił, a drugi głos przemówił: Przestań nazywać skalanym to, co Bóg uczynił. 10:9-18; Zastanawiając się nad wizją Piotr usłyszał ducha, który powiadomił go o mężczyznach wysłanych od Korneliusza 10:19-21; Mężczyźni nakazują Piotrowi zgodnie z życzeniem Korneliusza udać się do jego domu. 10-22-26; Piotr rozmawiając z Korneliuszem oznajmia: Dobrze wiecie, że niedozwolone jest dla Żyda przyłączyć się lub podejść do człowieka innego rodu; a jednak Bóg mi pokazał, że żadnego człowieka nie powinienem nazywać skalanym albo nieczystym. 10:27-29; Korneliusz opowiada o swych modlitwach do Boga i wizji, w której nakazano mu posłać po Szymona o przydomku Piotr 10:30-33; Piotr mówi o Bogu, który nie jest jednostronny wobec ludzi, słowie posłanym od Boga, świadectwach i czynach Jezusa, nakazie głoszenia dobrej nowiny 10:34-35; Podczas przemówienia Piotra do narodów duch święty zstępuje na słuchających ludzi, którzy następnie zostali ochrzczeni w imię Jezusa Chrystusa 10:44-48

11. Piotr tłumaczy Żydom w Jerozolimie, dlaczego jadł i pił z nie obrzezanymi ludźmi w Joppie - gdyż wcześniej miał wizję z płachtą pełną nieczystych zwierząt zsuwającą się z nieba 11:1-12; Piotr opowiada o chrzcie ludu w duchu świętym 11:13-18; Głoszenie, nauczanie wśród narodów i rozwój zborów 11:19-29;

12. Król Herod prześladowcą ludzi ze zboru, zamordowanie Jakuba, brata Jana, uwięzienie Piotra, który miał zostać wydany ludowi 12:1-5; Jehowa posyła anioła stróża, by ocalić z więzienia Piotra 12:6-11; Zdziwienie wśród domowników w domu Marii, matki Jana, że Piotr przybył do nich w noc przed wydaniem go ludowi żydowskiemu 12:12-17; Herod zostaje ukarany (uderzony) przez anioła Jehowy za swą zniewagę wobec Boga i nie okazanie mu chwały, poczym umiera zjedzony przez robactwo 12:20-25

13. Barnabas, Saul i ich pomocnik Jan zostają wysłani przez anioła z Antiochii do Salaminy na Cyprze, by głosić tam słowo boże 13:1-5; Przejście całej wyspy aż do Patos, gdzie spotkali fałszywego proroka Bra-Jezusa zostaje oślepiony na pewien czas przez Pawła, by nawrócił się na właściwą drogę nauk Jehowy 13:6-12; Paweł przemawia do Żydów w Antiochii - Dzieje 13:16-20, opowiada o przyjściu Jezusa - Dzieje 13:21-22, chrzcie w imię skruchy przed Bogiem Dzieje 13:22-25, o zgładzeniu Jezusa przez Piłata 13:26-31; Paweł oznajmia dobrą nowinę o wskrzeszeniu Jezusa i lojalności Dawida wobec Boga 13:37; Paweł zwracając się do narodów nawołuje do wiary, mówi o przebaczeniu grzechów - Dzieje 13:38-41; Głoszenie Pawła i Barnabasa w sabat, zachęcanie by pozostali w niezasłużonej życzliwości Bożej 13:42-43; Zazdrośni Żydzi zaczęli prześladować Pawła i Barnabasa, i w końcu wyrzucili ich poza miasto Dzieje 13:44-52

14. Głoszenie braci wśród Żydów i Greków w Ikonium, lecz z powodu prześladowań tych, którzy nie wierzyli apostołom, musieli przenieść się do miast Likaonii, Listry i Derbe, by tam głosić dobrą nowinę 14:1-7; Paweł uzdrawia ułomnego mężczyznę w Listrze, dzięki czemu ludzie nadali mu imię Zeus a Barnabaszowi Hades, a kapłan świątyni Zeusa chciał oddać mu ofiarę w postaci byków i wieńców 14:8-13; Barnabasz i Paweł oburzeni ich postępowaniem przemawiają do narodów, by zaprzestali bałwochwalczych zachowań wobec bożków 14:14-18; Żydzi, którzy przybyli z Antiochii i Ikonom, przekonali lud, by ukamienowali Pawła i pozostawili poza miastem. Ten jednak wstał i wraz z Barnabaszem udał się głosić do Derbe 14:19-20; Następnie wrócili do Antiochii, Listry i Ikonium, gdzie utworzyli zbory, w których ustanowili starszych, nakłaniając wiernych w wierze 14:21-23; Dalsze głoszenie apostołów 14:24-28;

15. W Judei zrodził się konflikt, by obrzezać braci i żeby przestrzegali Prawa Mojżeszowego. Kiedy Barnabasz i Paweł przybyli do Jerozolimy w kwestii obrzezania, Piotr wydał ostateczną decyzję. Uznał, że należy dać spokój braciom, gdyż Bóg dokonał już wyboru spośród ludzi. Wybrał apostołów, natchnął ich duchem świętym, by mogli głosić świadectwo i nie uczynił żadnej różnicy między ludźmi obrzezanymi lub nie. 15:1-11; Nauczanie Jakuba, by wzmacniać wiarę wśród nowo nawróconych ludzi, nawoływanie do unikania przez nich rozpusty, od rzeczy plugawych, uduszonych i od krwi 15:12-20; Wysłanie Pawła i Barnabasza wraz z innymi ludźmi z listem do apostołów w Antiochii, Syrii i Cylicji. W liście nakazano unikać ofiary bożkom, krwi, tego, co uduszone i rozpustne. 15:21-29; Paweł i Barnabasz głoszą dobrą nowinę w wielu miastach, umacniając wiarę w zborach 15:30-41;

16. Paweł po rozstaniu się z Barnabaszem, wziął do pomocy znanego ze swej pobożności ucznia Tymoteusza i razem podróżowali po wielu miastach, gdzie głosili słowo boże 16:1-5; Zakaz głoszenia w Azji i Bitynii, lecz w widzeniu Macedończyk prosi o pomoc Pawła. Dlatego Paweł udaje się do Macedonii, gdzie w najważniejszym mieście - Filipii przemawia podczas sabatu do zgromadzonych kobiet 16:6-13; Wierna Lidia zaprasza Pawła i Tymoteusza do siebie, a w drodze spotykają kobietę opętaną demonem wróżbiarstwa i Paweł uwalnia ją od złego ducha 16:14-18; Rzymianie uwięzili Pawła i Sylasa za głoszenie zwyczajów żydowskich i pozbawienie ich możliwości zysku z wróżbiarstwa wcześniej opętanej kobiety 16:19-24; Po modlitwie Pawła i Sylasa nastąpiło trzęsienie ziemi, dzięki któremu otworzyły się wszystkie drzwi w więzieniu. Przerażony strażnik nawraca się i zostaje wraz z innymi ludźmi z więzienia ochrzczony 16:25-34; Władze Rzymu starają się usunąć z miasta Pawła i pozostałych apostołów, lecz Ci sami postanawiają udać się w dalszą drogę 16:35-40;

17. Paweł naucza według Pisma w żydowskiej synagodze przez 3 sabaty w Tesalonikach 17:1-4; Zazdrośni Żydzi, którzy nie uwierzyli Pawłowi i Sylasowi, sprowokowali zamieszki w mieście pod pretekstem, że działają przeciwko rozkazom cezara 17:5-9; Paweł i Sylas zostali ugoszczeni w Berei, lecz Żydzi z Tesaloniczan także i tam ich prześladowali. Paweł, Sylas i Tymoteusz udają się głosić do Aten 17:10-15; Paweł wzburzony greckimi bóstwami i filozofią zaczyna nauczać o Jezusie i jego zmartwychwstaniu, co Ateńczycy przyjmują ze zdziwieniem. Postanawia więc wygłosić mowę na Areopagu o Bogu, który wszystko stworzył (o powstaniu świata i człowieka) i któremu wszystko zawdzięczają 17:16-28; Wizerunek Boga - Dzieje 17:29; Skrucha - Dzieje 17:30; Paweł mówi o zmartwychwstaniu 17:31-34

18. Paweł naucza w Koryncie, wraz z wytwórcą namiotów - Żydem Akwilas Dzieje 18:1-5; Sylas i Tymoteusz dołączają do Pawła, razem nawracają niektórych Koryntian, którzy dają się ochrzcić Dzieje 18:5-8; Pan przemawia w nocy do Pawła: Nie bój się, lecz mów i nie milcz Dzieje 18:9; Ponieważ ja jestem z tobą i nikt cię nie napadnie, żeby ci wyrządzić krzywdę, mam bowiem wiele ludu w tym mieście Dzieje 18:10; Dlatego Paweł zostaje tam nauczać przez rok i 6 miesięcy Dzieje 18:11; Paweł zostaje przyciągnięty przed fotel sędziowski prokonsula Gallio, lecz ten odmawia ingerencji w ich sprawy, co spowodowało, iż Żydzi pobili przełożonego synagogi Sostenesa Dzieje 18:12-17; Paweł głosi w wielu krainach (Syria, Efez, Cezarea, Antiochia) umacniając zbory w wierze Dzieje 18:23; Paweł poznaje w Efezie Żyda imieniem Apollos, któremu tłumaczy Pisma i chrzest, dzięki czemu może on lepiej nauczać innych Żydów Dzieje 18:24-28;

19. Paweł chrzci w Koryncie ludzi w imię Jezusa Chrystusa, ok. 12 mężczyzn zostaje napełnionych duchem świętym i zaczynają przemawiać w różnych językach 19:1-7; Przez okres około 2 lat Paweł naucza Żydów i Greków w Azji Dzieje 19:8-10; Bóg dokonuje wielu dzieł za pomocą Pawła, np. uzdrowienia i wypędzanie złych duchów Dzieje 19:11-13; Opętany mężczyzna rzuca się na uzdrowicieli Dzieje 19:14-17; Ludzie uprawiający magię przyznają się d swych praktyk i palą swe księgi Dzieje 19:18-20; Paweł postanawia udać się w trzecią podróż Dzieje 19:21-22; Powstają zamieszki w Efezie w związku z głoszeniem. Srebrnik Demetriusz przekonuje rzemieślników, że Paweł głosząc o Bogu, zabiera im szansę na zysk ze srebrnych świątyniek Artemidy, widzi w tym również zagrożenie dla dużej świątyni Artemidy, której wielbiciele żyli w Azji Dzieje 19:23-28; Miejski pisarz Aleksander nawołuje do uspokojenia motłochu i zamieszek, gdyż od sądzenia Pawła i jego uczniów są prokonsulowie, dzięki temu ustają rozruchy Dzieje 19:29-41

20. Paweł wyrusza w podróż do Macedonii. W drodze przez Grecję nawraca wielu ludzi 20:1-2; Z powody zmowy Żydów w Grecji, Paweł wraz z licznym towarzystwem wraca do Syrii przez Macedonię i Azję 20:3-6; Podczas przemówienia Pawła w Triadzie (ostatnia noc pobytu w drodze powrotnej) Eutychus umiera podczas snu, lecz Paweł stwierdził, że on nadal żyje (Przestańcie podnosić wrzawę, bo jego dusza jest w nim Dzieje 20:10) - Dzieje 20:7-12; Paweł wraz z innymi wyrusza statkiem do Jerozolimy, żeby zdążyć na święta Pięćdziesiątnicy Dzieje 20:13-16; Wezwanie starszych do Miletu, podsumowanie przez Pawła dotychczasowej pracy podczas podróży, pocieszenia dla nauczania, umocnienia wiary, zmowy żydowskie wobec jego nauk. Apostoł wspomina o skrusze wobec Boga i wierze w naszego Jezusa Chrystusa, by pomimo więzów i ucisków służyć Jezusowi i dawać świadectwo dobrej nowinie Dzieje 20:24; Paweł ostrzega starszych, że więcej go nie ujrzą, lecz oni nadal powinni głosić na rzecz dobrej nowiny. Mówi o fałszywych ludziach pomiędzy nimi, którzy będą działać na szkodę zboru, dlatego muszą być czujni i zapamiętać postawę Pawła podczas wędrówki od domu do domu Dzieje 20:25-34; Paweł żegna się ze starszymi i odpływa do Jerozolimy. Przypomina na koniec o słowach Jezusa, że: Więcej szczęścia wynika z dawania niż z otrzymywania Dzieje 20:35-38;

21. Droga do Jerozolimy, w Tyrze ludzie ostrzegają Pawła, żeby tam nie jechał 21:1-7; W Cezarei Paweł zatrzymuje się w domu u ewangelizatora Filipa, przybywa tam prorok Agabus, który związuje sobie nogi i ręce, a następnie zwraca się do Pawła: Męża, do którego należy ten pas, Żydzi tak zwiążą. Pomimo próśb, by się nie udawać do Jerozolimy, Paweł oznajmia, że wedle woli Jehowy, jest gotów umrzeć śmiercią męczeńską za Jezusa Chrystusa Dzieje 21:8-14; W Jerozolimie Paweł z towarzyszącymi mu uczniami z Cezarei spotyka się z Jakubem. Jakub mówi mu o licznych Żydach, którzy mu uwierzyli i przestrzegają Prawa, ale również o tych, którzy go obmawiają. Wielu Żydów mówi o Pawle, że uczy odstępstwa od Mojżesza, że odstępuje od zwyczajów i obrzezania - Dzieje 21:15-21; Jakub doradza Pawłowi, by na swój koszt oczyścił ceremonialnie 4 mężczyzn, którzy wcześniej złożyli śluby. Miał to być dowód, że postępuje zgodnie z Prawem i nie ma nic w pogłoskach. Natomiast wierzącym nakazano trzymać się z daleka od krwi, rozpusty i tego, co zostało uduszone Dzieje 21:22-25; Paweł oczyszcza ceremonialnie mężczyzn, idzie zgłosić do świątyni, kiedy dopełnią się dni oczyszczenia, aż zostanie na mężczyzn złożony dar ofiarny Dzieje 21:26; Żydzi z Azji wstrzeli zamieszanie w tłumie, napadają na Pawła pod pretekstem nauczania przeciwko ludowi, Prawu i skalaniu miejsca świętego. W całym mieście doszło do rozruchów, a Pawła bito i próbowano zabić w świątyni. Dzieje 21:27-30; Do świątyni dociera dowódca oddziału z żołnierzami i setnikami, wówczas przerwano bicie Pawła Dzieje 21:30-32; Żołnierze wynoszą z tumultu Pawła z zamiarem dotarcia do kwater żołnierzy. Po drodze Paweł prosi dowódcę po hebrajsku o możliwość przemówienia do ludu Dzieje 21:33-40;

22. Paweł (Saul) przemawia do ludu, opowiada o swoim życiu - o prześladowaniach, których się dopuścił wobec wiernych; o wizji światła i głosu Jezusa, dzięki któremu się nawrócił na drogę wiary; wspomina Ananiasza, który tłumaczył mu wizję, chrzci go w imię Jezusa i umacnia go w przekonaniu o słuszności głoszenia wiary wśród ludu; Dzieje 22:1-16; Podczas modlitwy w świątyni w Jerozolimie Pan przemawia do Pawła, by z niej wyszedł, gdyż tutaj nikt nie uwierzy Pawłowi w wiarę, lecz Pan wyśle go do dalekich narodów Dzieje 22:17-21; Dowódca ustala obywatelstwo Pawła, który od urodzenia jest Rzymianinem, a on nabył je za dużą sumę pieniędzy. Ponieważ jest Rzymianinem odstąpili od biczowania i torturowania Pawła. Dzieje 22:22-29; Dowódca wojsk ogłasza zgromadzenie Sanhedrynu, naczelnych kapłanó, by stwierdzić, dlaczego lud wystąpił przeciwko Pawłowi Dzieje 22:30;

23. Paweł przemawia przed Sanhedrynem, lecz przy słowach na temat czystego sumienia zostaje spoliczkowany przez arcykapłana Dzieje 23:1-5; Paweł wyznaje, że jest faryzeuszem, co wywołało spór pomiędzy zebranymi faryzeuszami (wyznającymi zmartwychwstanie umarłych) a saduceuszami. Faryzeusze uważają Pawła za niewinnego zarzucanych mu czynów. Dzieje 23:6-10; W nocy Pawłowi ukazuje się Pan, który dodaje mu otuchy, by również w Rzymie dawał o nim świadectwo Dzieje 23:11; Ok. 40 Żydów pod klątwą zarzekło się nie jeść i nie pić do czasu, aż zabiją Pawła Dzieje 23:12-15; Syn siostry Pawła dowiaduje się o spisku, powiadamia o tym Pawła a następnie dowódcę wojskowego. Dzieje 23:16-22; Dowódca wojsk organizuje wymarsz setników, konnych i włóczników, by nocą wywieźć Pawła do namiestnika Feliksa. Dowódca pisze list do namiestnika z powiadomieniem, a następnie odsyła Pawła pod strażą do Cezarei Dzieje 23:26-35;

24. Arcykapłan Ananiasz i mówca publiczny Tertullus wnoszą do namiestnika Feliksa oskarżenie na Pawła, że wznosi rebelie wśród Żydów, jest przywódcą sekty nazarejczyków, próbował sprofanować świątynię i proszę o przesłuchanie Pawła, Dzieje 24:1-8; Paweł wygłasza swą obronę, mówi o wierze w Prawo Boże i służbie dla Boga, zmartwychwstaniu prawych i nieprawych. Dzieje 24:9-21; Feliks łagodzi warunki więzienia, pozwala mu głosić słowo Boże, lecz przestraszył się na wieść o Sądzie Ostatecznym. Postanowił wydać wyrok w późniejszym terminie. Rozmawiając z nim przez najbliższe 2 lata o drodze liczył jednakże na pieniądze od Pawła. Dzieje 24:22-26; Po Feliksie namiestnikiem został Porcjusz Festus, który pozostawił Pawła związanego, by utrzymać przychylność Żydów Dzieje 24:27;

25. W Jerozolimie podczas wizyty namiestnika Festusa Żydzi i naczelni kapłani składają doniesienie na Pawła. Chcę ściągnąć Pawła do Jerozolimy, gdzie przygotowali na niego zasadzkę. Namiestnik nakazuje im jednak wrócić z nim do Cezarei i tam go oskarżyć. Dzieje 25:1-5; Paweł staje przed sędzią - namiestnikiem Fetusem, gdzie broni się przed zarzutami Żydów z Jerozolimy. Odwołuje się przy tym na Cezara, że nie popełnił żadnego wykroczenia przeciwko Żydom, Prawu i Cezarowi. Festus rzekł, że w takim razie będzie sądzony przez Cezara. Dzieje 25:6-12; Festusa odwiedza król Agrypa i Berenike, którym Festus przedstawia sprawę Pawła, prosi króla o wydanie wyroku. Dzieje 25:13-21; Paweł staje przed obliczem króla Agrypa, dostojników państwowych i dowódców wojskowych, dostojników miasta, by udowodnić ostatecznie swą niewinność; Dzieje 25:22-27;

26. Paweł opowiada królowi o swym życiu - surowym wychowaniu wśród faryzeuszy i o służbie Bogu, o co oskarżają go Żydzi. Dzieje 26:1-7; Podczas swej obrony Paweł ponownie przedstawia możliwość zmartwychwstania umarłych dokonane przez Boga, pomimo iż wcześniej był żarliwym prześladowcą wierzących. Dzieje 26:8-11; Wspomina o swej wizji Damaszku, gdy Jezus przemawia do niego i pyta się, dlaczego prześladuje Jego i wiernych, poza tym Jezus wybrał go właśnie na świadka, który zostanie wysłany do ludów, by odwrócili się od szatana do Boga. Dzieje 26:12-18; Paweł twierdzi, że pozostał wierny niebiańskiemu widzeniu, o nawoływaniu do okazania skruchy wobec Boga, pomimo prześladowań Żydów, że daje świadectwo o przepowiedniach Proroków, które spełniły się na Chrystusie. Dzieje 26:19-23; Faustus uważa, iż Paweł szaleje, a król o mało nie zostaje przekonany do chrześcijaństwa. Król Agryppa twierdzi, że Paweł nie zasługuje na śmierć, i gdyby nie odwołał się do Cezara, mógłby zostać nawet zwolniony. Dzieje 26:24-32;

27. Postanowienie, iż Paweł wraz z innymi więźniami ma się udać do Itaki. Dzieje 27:1-8; Postój podczas podróży statkiem w okolicach miasta Lasea, a gdy minęła już wystarczająca ilość czasu od postu związanego z Dniem Przebłagania Paweł stwierdza, że dalsza żegluga może być wielce ryzykowna dla ładunku, statku i ludzi, którzy się na nim znajdowali. Sternik, właściciel statku i setnik nie uwierzyli mu, i popłynęli w stronę Krety; Dzieje 27:9-12; Blisko brzegu Krety huragan Eurakwilo uderzył w statek, lecz nie można było go utrzymać. Opuszczono osprzęt, wyrzucono takielunek statku, ludzie tracą nadzieję na ratunek; Dzieje 27:13-19; Paweł dodaje nadziei, gdyż w nocy ukazał mu się anioł Boga, który powiedział o jego spotkaniu z Cezarem i uratowaniu ludzi, a nie statku Dzieje 27:20-26; Czuwanie 14 dni blisko lądu, dzielenie się resztkami pokarmu, a gdy wszyscy się najedli, wyrzucono pszenicę za burtę dla odciążenia statku Dzieje 27:27-38; Załoga statku ratuje się i dostaje w całości na ląd Dzieje 27:39-44;

28. Na Malcie zostają ugoszczeni przez ludzi, którzy rozpalają ognisko. Gdy Paweł kładzie chrust na ognisko, zostaje ukąszony przez jadowitą żmiję. Mieszkańcy Malty mówią, że jest mordercy i dosięgła go sprawiedliwość, lecz Pawłowi nic się nie stało, więc szybko uznają go za bóstwo; Dzieje 28:1-6; Paweł uzdrawia ojca naczelnika wyspy, a następnie innych chorych na wyspie, dzięki czemu dostają wiele darów; Dzieje 28:7-10; Po dotarciu do Rzymu Paweł zamieszkuje u przyjaciół wraz z żołnierzem, który go strzegł; Dzieje28:11-16; Paweł odwołuje się do Rzymian, by wydali werdykt w jego sprawie, a kiedy wyznaczono mu dzień sądu przemawia do ludu o Bogu. Wśród ludzi nie było zgody, co do prawdziwości jego słów, więc przestali go słuchać. Dzieje 28:17-24; Paweł mówi o Duchu Świętym, który przemówił przez proroka Izajasza, że będzie dane narodom słyszeć, widzieć, lecz nie usłyszą, nie ujrzą i nie zrozumieją, przez co się nie nawrócą, by Bóg ich uzdrowił; Dzieje 28:25-29; Paweł głosi w wynajętym domu i przyjmuje wszystkich, którzy chcą go wysłuchiwać; naucza wszystkich chętnych o Jezusie Chrystusie. Dzieje 28:31;

Ewangelia wg Mateusza:

1. Czternaście pokoleń od Abrahama do Dawida, od Dawida do zesłania do Babilonu 14, a od zesłania Babilon do narodzin Jezusa Chrystusa 14 kolejnych pokoleń. Mateusza 1:1-17; Małżeństwo Józefa z Marią, wizja, w której anioł Jehowy nawiedza Józefa, mówiąc o poczęciu Jezusa, Mateusza 1:16-25;

2. Narodziny Jezusa w Betlejem Judy; Mateusza 2:1-6; Herod wysyła potajemnie astrologów, by odnaleźć Jezusa; złożyli hołd i dary Marii: złoto, wonną żywicę (kadzidło) i mirrę; lecz w drodze powrotnej dostali ostrzeżenie, by nie wracali do króla Heroda: Mateusza 2:7-12; Anioł Jehowy nakazuje Józefowi ucieczkę wraz z Marią i Jezusem do Egiptu, aż do śmierci Heroda, który chce zgładzić Jezusa, Mateusza 2:13-15; Herod nakazuje zabicie wszystkich chłopców w wieku do dwóch lat w Betlejem Mateusza 2:16-18; Ponieważ Herod umiera, Józef dostaje we śnie polecenie od Boga, by udać się do Nazaret i tam zamieszać z Marią i Józefem; Mateusza 2:19-23;

3. Jan Chrzciciel głosi na pustkowiu judejskim o nadejściu królestwa niebiańskiego; nawołuje do okazania skruchy i przygotowaniu drogi Jehowie; chrzci ludzi w rzece Jordan i zachęca do wyznawania grzechów; Mateusza 3:1-6; Jan Chrzciciel nakazuje faryzeuszom i saduceuszom okazanie skruchy, mówi o ścięciu siekierą korzeni drzew, które nie wydają owoców. Ze względu na skruchę ludzi chrzci ich wodą, lecz Jezusowi nie jest godzien zdjąć sandałów, a on będzie ich chrzcił duchem świętym i ogniem; Mateusza 3:7-12; Jezus przychodzi do Jana z Galilei, by ten go ochrzcił. Kiedy Jan chrzci Jezusa, otwierają się niebiosa i duch Boży zstąpił na niego jako gołąb, zaś głos z nieba przemówił: To jest mój Syn umiłowany, którego darzę uznaniem. Mateusza 3:13-17;

4. Anioł prowadzi Jezusa na pustynię, gdzie przez 40 dni i nocy pości, a następnie Diabeł Go kusi, żeby z kamieni uczynił chleb. Mateusza 4:1-4; Szatan prowadzi Jezusa do świętego miasta, gdzie nakazuje Jezusowi skoczyć tak, by nic mu się nie stało; Mateusza 4:5-7; Na wysokiej górze Szatan pokazuje Jezusowi wszystkie królestwa i ich chwałę. Obiecuje dać mu je wszystkie, jeśli okaże cześć Diabłu. Mateusza 4:8-11; Na kolejne kuszenia Jezus odpowiada, że nie samym chlebem człowiek żyje, Boga nie może wystawiać na próbę i tylko Jehowę ma czcić i dla Niego pełnić świętą służbę; Jezus rozpoczyna wędrówkę i głoszenie, nawołuje do okazania skruchy, gdyż nadeszło królestwo niebiańskie; Mateusza 4:12-17; Jezus powołuje swoich uczniów: bracia Piotr i Andrzej (rybacy); bracia Jakub i Jan (naprawiali sieci rybackie); Mateusza 4:18-22; Podczas wędrówki i głoszenia dobrej nowiny, leczy chorych, opętanych przez demonów; Mateusza 4:23-25;

5. Jezus wygłasza kazanie na górze - Szczęśliwi świadomi swej potrzeby duchowej, pogrążeni w żałości, łagodnie usposobieni, szukający prawości, miłosierni, pokojowo usposobieni, prześladowani ze wzg. na prawość - oni dostąpią królestwa niebiańskiego; Mateusza 5:1-12; Prześladowani ze wzgl. na wiarę są solą ziemi, światłem świata; Mateusza 5:13-16; Jezus potwierdza, iż przyszedł na ziemie, by spełniły się słowa proroków i Prawa; Mateusza 5:17-20; Mordercy i ludzie w gniewie na swego bliźniego będą odpowiadać przed Sądem Najwyższym; najpierw trzyma zawrzeć pokój ze swym bratem, a dopiero potem złożyć dar przed ołtarzem; należy uregulować wszystkie zaległe sprawy, by przyjść przed oblicze Jehowy; Mateusza 5:21-26; Nie wolno cudzołożyć i źle się prowadzić Mateusza 5:27-30; Rozwód i cudzołóstwo Mateusza 5:31-32; Nie należy przysięgać na cokolwiek, a nasze tak ma oznaczać tak, nie ma oznaczać nie - Mateusza 5:33-37; Oko za oko, ząb za ząb - zostaje zmienione: Nadstaw drugi policzek, jeśli ktoś uderzy Cię raz - Mateusza 5:39-39; Jezus nakazuje dzielić się z potrzebującymi, modlić się za swych wrogów o miłować również swoich nieprzyjaciół Mateusza 5:40-48;

6. Nie chwal się swymi darami miłosierdzia, jeśli okazujesz komuś swe miłosierdzie, rób tak, by nikt tego nie musiał wychwalać; Mateusza 6:1-4; Modlitwa w spokoju, ciszy i w ukrycie, nie należy wciąż powtarzać tych samych słów i modlić się na widoku publicznym, by inni Cię za to podziwiali - Mateusza 6:5-8; Ojcze nasz - Mateusza 6:9-13; wybaczenie grzechów przez Ojca - Mateusza 6:14-15; Nie okazanie przed Bogiem obłudy - Mateusza 6:16-18; Gromadzenie skarbów w niebie, a nie na ziemi - Mateusza 19-22; Nie można być niewolnikiem dwóch panów, albo kocha się Boga, albo bogactwo - Mateusza 6:24; Szukanie Królestwa niebiańskiego i jego prawości, gdyż wszystkie inne rzeczy będą nam dodane; zabieganie o duszę, zamiast o jedzenie, picie i ubrania - Mateusza 6:25-4;

7. Nie osądzaj i nie oskarżaj innych ludzi - Mateusza 7:1-5; Nie dawać innym tego, na co nie zasługuję Mateusza 7:6; Proście, a będzie Wam dane Mateusza 7:7-11; Nie dawaj ludziom tego, czego od niech nie chcesz otrzymywać; Wąska droga prowadząca do Królestwa, drogą, której należy szukać. Mateusza 7:12-14; Strzeż się fałszywych proroków, rozpoznasz ich po owocach - Mateusza 7:15-20; Do Królestwa wejdą ludzie wykonujący wolę Boga, budujący dom na masywie skalnym, czyli na słowach Jezusa, które wprowadza w czyn - Mateusza 7:21-23 Masyw skalny - 24-29;

8. Jezus ulecza trędowatego, który w zamian za zdrowie ma złożyć dar na świadectwo Mateusza 8:1-4; W Kafarnum przychodzi do Jezusa setnik z prośbą o uleczenie sparaliżowanego sługi. Ponieważ ów setnik wykazał się ogromną wiarą i skromnością, Jezus uleczył cierpiącego bez udania się do domu setnika - Mateusza 8:5-13; Jezus leczy ludzi i wypędza z nich demony - Mateusza 8:14-17; Jezus udaje się ze swoimi uczniami na odpoczynek na łodzi, ucisza sztorm na morzu - Mateusza 8:18-27; Jezus wypędza demony z dwóch Gadareńczyków i przenosi je na stado świń, które utopiło się, pasterze opowiadają o tym we wsi, ale nie mówią o opętanych, dlatego ludzie proszą Jezusa, by odszedł z ich stron; Mateusza 8:28-34;

9. Jezus uzdrawia sparaliżowanego, któremu przebacza grzechy, a niewierzącym nakazuje nie bluźnić przeciwko niemu - Mateusza 9:1-8; Jezus powołuje Mateusza (poborcę podatkowego) na swego naśladowcę; Je z poborcami i grzesznikami, bo po nich przyszedł, a nie po ludzi prawych - Mateusza 9:9-13; Mówi o poszczeniu swych uczniów, gdy zostanie od nich zabrany - Mateusza 9:14-15; daje rady o ubraniach i winie - Mateusza 9:16-17; Jezus uzdrawia kobietę cierpiąca na upływ krwi i wskrzesza umarłą dziewczynkę, daje wzrok ślepym, którzy rozpowiadają o tym w całym regionie - Mateusza 9:18-31; Jezus głosi dobrą nowinę o królestwie, nawraca ludzi, wypędza z nich demony i uzdrawia; mówi wówczas do swych uczniów, że ludzie są jak owce bez pasterza, jest dużo pracy, a mało rąk do pracy - nakazuje, więc swym uczniom, by modlili się o duże żniwa - Mateusza 9:32-38;

10. Jezus powołuje dwunastu apostołów, daje im władzę nad duchami nieczystymi, żeby ich wypędzali i leczyli ludzi, Dwunastu apostołów: bracia - Szymon zwany Piotrem i Andrzej, bracia - Jakub i Jan, Filip, Bartłomiej, Tomasz, Mateusz, Jakub, Tadeusz, Szymon Kananejczyk i Judasz Iskarioty; Mateusza 10:1-4; Jezus podaje wskazówki do nauki i służby - nie prosić o złoto, srebro czy inne nagrody za uleczenie i głoszenie; darmo dostali, darmo mieli dawać - Mateusza 10:5-15; Ostrzega apostołów przed prześladowaniami ze względu na powoływanie się na Jezusa i Boga, Mateusza 10:16-23; Mówi o mieczu, który powoduje rozdźwięk w rodzinie, bo kto bardziej kocha swych domowników i członków rodziny, to nie jest godzien chwały Bożej - Mateusza 10:32-39; Nagroda dla tych, którzy przyjmują apostołów Jezusa Mateusza 10:40-42;

11. Gdy Jezus naucza w miastach, Jan wysyła do niego ludzi z pytaniem, czy to jest ten, którego wyczekiwali. Jezus odpowiada, że teraz: ślepi znowu widzą, a kulawi chodzą, trędowaci dostępują oczyszczenia, a głusi słyszą, i umarli są wskrzeszani, a biednym jest oznajmiana dobra nowina; Mateusza 11:1-6; Jezus zadaje pytanie ludziom, którzy słuchają Go na pustkowiu, co chcieli tam zobaczyć i kogo spodziewali się usłyszeć. Mówi o sobie, iż jest prorokiem i posłańcem, którego powinni słuchać, by przeć naprzód i osiągnąć królestwo niebios; Mateusza 11:7-15; Ówczesne pokolenie Jezus porównuje do małych dzieci, którym się gra na flecie, lecz nie tańczą, którym się zawodzi, ale nie płaczą; Są to ludzie, którym przybliża się królestwo dziełami i cudami, lecz nie dowierzają; Jezus chwali Jana, który do niego przyszedł -ateusza 11:16-19; Jezus potępia miasta, w których dokonał swych największych dzieł, że nie okazały skruchy. W dniu Sądu Ostatecznego będą cierpieć za to najbardziej - Mateusza 11:20-24; Jezus wysławia Ojca za to, że objawił się niemowlętom a nie intelektualistom i mędrcom, do których nie docierają jego słowa. Z powodu lekkiego brzemienia, Jezus prosi ludzi, by do niego przychodzili, gdyż odnajdą w nim pokrzepienie. Mateusza 11:25-30;

12. W trakcie sabatu Jezus wraz z uczniami przebywał wśród łanów zboża, a gdy zgłodnieli zaczęli jeść kłosy, czego nie było wolno robić w sabat. Gdy faryzeusze oskarżyli o to Jezusa, odrzekł im: Miłosierdzia chcę, a nie ofiary, nie potępilibyście niewinnych, Bo Syn Człowieczy jest Panem sabatu; Mateusza 12:1-8; Jezus leczy w sabat chorego z uschłą ręką, który był w synagodze. Mówi oburzonym faryzeuszom, iż w sabat można czynić coś szlachetnego dla drugiego człowieka; Mateusza 12:9-16; Słowa proroka Izajasza mówią, o nadejściu umiłowanego sługi, który za sprawą ducha świętego, wyjaśni narodom pojęcie sprawiedliwości i cnoty Mateusza 12:17-21; Jezus mówi faryzeuszom o podzielonych królestwach i domach, które upadną, gdyż każde opustoszałe wewnętrznie królestwo czy dom nie mogą się ostać; tak też będzie z królestwem Szatana, którego wypędza z ludzi; Skoro oni uważają, że wypędza Szatana, nie za sprawą ducha świętego, lecz Belzebuba, władcy demonów, to znaczy, iż królestwo niebiańskie zaskoczyło ich; Mateusza 12:22-29; Każdy, kto nie jest po stronie Jezusa, jest przeciwko niemu Mateusza 12:30; Grzechem niewybaczalnym jest bluźnierstwo i wszelkiego rodzaju grzech przeciwko duchowi świętemu, a na podstawie swych owoców i słów ludzie będą osądzani w Dniu Sądu Ostatecznego - Mateusza 12:31-37; Faryzeusze proszą Jezusa o znak, lecz on opowiada o znaku Jonasza, Królowej z południa i mądrościach Salomona - Mateusza 12:38-42; Jezus mówi o pokoleniu, w którym istniał zły demon, który wyszedł na odpoczynek, lecz powrócił później z większą ilością złych demonów; Mateusza 12:43-45; Każdy, kto wykonuje wolę Bożą, jest bratem i matką Jezusa; Mateusza 12:46-50;

13. Jezus podaje przykład o siewcy i glebach, kto ma uszy niech słuch, bo ziarno może paść na bardzo podatny grunt, albo nie - Mateusza 13:1-9; Jezus tłumaczy uczniom, dlaczego naucza lud za pomocą przykładów; każdemu należy tłumaczyć i nauczać, dobierając takich słów, by odbiorca był w stanie je pojąć i zrozumieć; Powinni być szczęśliwi, że mogą zobaczyć i usłyszeć to, czego wielu proroków nie mogło dostrzec i usłyszeć - Mateusza 13:10-16; Jezus ponownie podaje przykład o rodzajach gleby, na które pada ziarno - jeśli nie pojmuje się sensu o królestwie niebieskim, dbamy bardziej o bogactwo i obecny system rzeczy, to ziarno padło na zły grunt; jeżeli rozumiemy sens dobrej nowiny i przynosi on owoce - to ziarno zostało zasiane na wybornej glebie, co da zwiększone plony; Mateusza 13:18-24; Kolejny przykład dotyczy pszenicy i chwastów, którzy są jak ludzie; niektórzy zostają przyjacielami Jezusa i Boga, lecz inni chowają wśród nich jako nieprzyjaciele; Mateusza 13:25-30; Jezus przemawia do tłumu przykładami, by podać rzeczy ukryte od powstania świata (Mateusza 13:34,35) - Królestwo podobne jest do nasion gorczycy - najmniejszego ze wszystkich, lecz wyrasta z niego największe warzywo w postaci drzewa, na którym inni znajdują swe siedlisko - Mateusza 13:31,32; Królestwo jest jak zakwas, który niewiasta dodała do mąki, aż cała się zakwasiła Mateusza 13:33; Jezus tłumaczy swym uczniom przykład o chwastach na polu, Mateusza 13:36-43; Porównuje królestwo do skarbu ukrytego w polu i do perły o największej wartości - Mateusza 13:44-46; Jezus przypomina o sądzie, kiedy aniołowie oddzielą prawych od nieprawych, którzy zostaną wrzuceni do ognistego pieca i zgładzeni Mateusza 13:47-52; Nie dokonuje wielu dzieł w swych rodzinnych stronach, ze względu na brak wiary w swoich braciach Mateusza 13:53-58;

14. Podczas urodzin Heroda tańczy dla niego córka brata Filipa i jego żony, a ponieważ bardzo spodobał mu się je taniec, obiecaj dać jej wszystko, czego zapragnie. Herodiada kazała przynieść na półmisku głowę Jana Chrzciciela, co zasmuciło króla, gdyż obawiał się go zabić, bo ludzie uważali go za proroka. Jezus smuci się z powodu śmierci Jana; Mateusza 14:1-13; Na odludziu Jezus rozmnaża 5 chlebów i 2 ryby, którymi uczniowie nakarmili ok. 5 tys. mężczyzn oprócz niewiast i dzieci; Mateusza 14:14-22; Uczniowie czekają na Jezusa w łodzi daleko od lądu, gdy on się modli. Gdy zaczyna wiać silny wiatr, błagają go wicher. Jezus przychodzi do łodzi po wodzie, a Piotr prosi Jezusa, by do niego mógł też przyjść po wodzie. W pewnym momencie przestraszy się jednak i zaczyna tonąć, Jezus ratuje Piotra, który oddaje mu hołd, że rzeczywiście jest Synem Bożym - Mateusza 14:23-34; Jezus naucza i leczy w tej okolicy Mateusza 14:35-36;

15. Faryzeusze z Jerozolimy oskarżają uczniów, którzy nie szanują tradycji i nie myją rąk przed posiłkiem. Jezus odpowiada im, że sami nie szanują swej tradycji nie szanując swego ojca i matki; służą Bogu wargami, lecz ich serca są bardzo od niego oddalone; Jezus mówi do ludu, że człowieka szpeci nie to, co wchodzi do jego ust, ale to, co z nich wychodzi - Mateusza 15:1-11; Nieczystość serca - niegodziwe rozważania, morderstwa, rozpusta, cudzołóstwa, fałszywe świadectwa, bluźnierstwa - wszystkie te rzeczy pochodzą z serca i wychodzą z człowieka, co go kale, Mateusza 15:12-20; Jezus uzdrawia córkę poganki, która była opętana przez demona Mateusza 15:21-28; W okolicach Morza Galilejskiego Jezus rozmnaża 7 chlebów i ryby, i karmi nimi tłum (ok. 4 tys. mężczyzn oprócz niewiast i dzieci), którzy są z nim na odludziu od kilku dni i wychwalają jego dzieła, pomimo głodu i wyczerpania; Mateusza 15:29-39;

16. W rejonach Madaganu faryzeusze i saduceusze proszą Jezusa o znak, lecz on przepowiada im pogodę, ponieważ umieją tłumaczyć znaki na niebie, a znaków czasu nie rozumieją. Dlatego zostaną pozostawieni jedynie ze znakiem Jonasza. Mateusza 16:1-4; Jezus przestrzega uczniów przed zakwasem (naukami) faryzeuszy i saduceuszy; Mateusza 16:5-12; Jezus pyta się uczniów, co mówią o nim ludzie i uczniowie. Piotr odpowiada, że jest Chrystusem Synem Boga; Jezus prosi, by od tej chwili nie mówili tego ludziom, a Piotrowi obiecuje dać klucze Królestwa niebios, i wszystko, co zostanie związane i rozwiązane na ziemi, będzie związane i rozwiązane w niebiosach; Mateusza 16:13-20; Jezus mówi o swym przyszłym losie - musi iść do Jerozolimy, wiele wycierpieć od kapłanów i ludzi, zostać zabity i wskrzeszony 3dnia; Mateusza 16:21-23; Uczniowie, którzy chcą iść tą drogą z Jezusem, muszą wziąć swój pal męki i wyprzeć się samego siebie; Mateusza 16:24-28 […] kto by chciał wybawić swą duszę, ten ją straci, ale kto by stracił swą duszę ze względu na mnie [Jezusa] ten ją znajdzie. Mateusza 16:26

17. Jezus zabiera na górę Piotra, Jakuba, Jana i jego brata, gdzie ukazuje im się Mojżesz i Eliasz. Przestraszeni upadli na kolana, lecz Chrystus nakazuje im, żeby się nie bali i nie mówili nikomu o tej wizji do czasu, aż on zmartwychwstanie - Mateusza 17:1-9; Uczniowie pytają się Jezusa o Eliasza, ale nikt go nie rozpoznał. Mateusza 17:10-13; Uzdrowienie chłopca epileptyka opętanego przez demony, którego nie mogli wyleczyć uczniowie z powodu małej wiary; jeśli będą mieli dużą wiarę, będą góry przenosić - Mateusza 17:14-21; Zapowiedź śmierci; Mateusza 17:22-23; Kwestia podatku Mateusza 17:24-27;

18. Uczniowie pytają się, kto jest największy w Królestwie, lecz Jezus odpowiada im, że muszą się ukorzyć jak małe dziecko by tam wejść. Mateusza 18:1-6; Zgorszenia - odetnij sobie tą część ciała, która cię gorszy, by aniołowie nie wrzucili cię do ognia piekielnego - Mateusza 18:7-11; Przykład z owcami, jeśli masz 100 i jedna się zgubi, a ty ją odnajdziesz, to będziesz się cieszyć na jej widok, a nie tych, które zostały na miejscu. Mateusza 18:12-14; Upomnij grzesznego sam na sam, jeśli cię nie posłucha, upomnij w obecności świadków a następnie zboru, a jeśli nadal nie posłucha, potraktuj go, jak człowieka z narodu lub poborcę podatkowego, Mateusza 18:15-17; Tam, gdzie jest kilka osób proszących w imię Jezusa, tam sprawa zostanie rozwiązana za sprawą Ojca w niebie - Mateusza 18:18-20; Przebaczać należy 77 razy; Przykład z dwoma dłużnikami - jeśli chcemy, by nam umorzono grzechy u Ojca, musimy je wybaczać innym ludziom, którzy zgrzeszyli wobec nas - Mateusza 18:21-35;

19. Gdy Jezus leczy chorych nad Jordanem przy granicy z Judeą, faryzeusze pytają się go o możliwość rozwodu z żoną; Nie wolno się rozwodzić z żoną, bo Bóg uczynił męża i żonę jednym ciałem; jedynie z powodu rozpusty, w przeciwnym wypadku - jest to cudzołóstwo; faryzeusze stwierdzili, że w takim wypadku, lepiej się nie żenić - Mateusza 19:1-9; 10-12; Nie wolno zabraniać przychodzenie dzieciom do Jezusa, gdyż do nich należy królestwo - Mateusza 19:13- 16; Bogaty młodzieniec chce dostać się do Królestwa, więc pyta się Jezusa, co musi jeszcze zrobić. Poza przestrzeganiem bożych przykazań, ma sprzedać swe posiadłości i rozdać je biednym, lecz on odchodzi zasmucony. […] łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igły, niż bogaczowi dostać się do królestwa Bożego. Mateusza 19:16-24; Jeśli uczniowie pójdą w ślady Jezusa, zostaną nagrodzeni w Królestwie i otrzymają 12 tronów, by sądzić 12 narodów Izraela; Mateusza 19:25-29;

20. Przykład z gospodarzem winnicy, który wszystkim pracownikom, bez względu na ilość przepracowanych godzin, daje równą zapłatę - ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi; Mateusza 20:1-16; Jezus zapowiada swą śmierć. W drodze do Jerozolimy kobieta prosi by jej synowie zasiedli po jego prawicy i lewicy, lecz nie może tego nikomu dać, gdyż te miejsca są już przygotowane przez Boga, a inni będą pić jego kielich; Mateusza 20:7-23; Jezus tłumaczy uczniom, że przyszedł na ziemi, by im usługiwać i stać się okupem i dać swoją duszę za wielu ludzi. Mateusza 20:24-28; Jezus uzdrawia ślepych; Mateusza 20:29-34;

21. Na Górze Oliwnej w Betafage koło Jerozolimy Jezus wysyła dwóch uczniów, by sprowadzili mu oślicę i źrebaka, na którym przyjedzie do miasta. Kiedy uczniowie przyprowadzili mu oślicę, ludzie słali swe szaty wierzchnia na drogę, którą przebywał. Ludzie wołali, żeby ocalić Jezusa, gdyż jest błogosławiony w imię Jehowy - Mateusza 21:1-10; Jezus oczyszcza świątynię, gdzie kupcy i sprzedający uczynili „jaskinię zbójów”; Naczelni kapłani i uczeni w piśmie byli oburzeni, że uzdrowieni ludzie i ci, co to widzieli krzyczeli „racz wybawić Syna Dawidowego!” - Mateusza 21:12-17; Jezus sprawia, że obumarłe drzewo figowe natychmiast usycha. Następnie tłumaczy uczniom, że oni też tak będą potrafili, jeśli ich wiara będzie duża, a wszystko, o co poproszą w modlitwie, będzie im dane. Mateusza 18-22; Kapłani i uczeni w piśmie pytają się, jakim prawem czyni to wszystko, lecz Jezus im nie odpowiada, gdyż nie wiedzieli, kto dał Janowi Chrzcicielowi władzę i prawo. Potem opowiada im przypowieść o dwóch synach, których ojciec prosi o pracę w winnicy. Oni są tacy sami jak ci synowie, Ojciec ich prosi - dając Jana Chrzciciela, lecz mu nie uwierzyli, zaś wierzą nierządnice i poborcy podatkowi. Mateusza 21:28-32; Jezus podaje przykład o właścicielu winnicy i hodowcach, którzy chcieli przejąć jego dziedzictwo i majątek, zabijając niewolników i syna właściciela, dlatego winnicę wynajmuje innym hodowcom. Mateusza 21:33-41; Kamień narożny - odrzucili go budowniczowie, a jest cudowny w oczach Jehowy, więc kto na niego upadnie - zostanie roztrzaskany, a na kogo kamień spadnie - roztrzaska się w proch; Kapłani zaczęli się bać, gdyż Jezus podawał przykłady o nich. Mateusza 21:42-46;

22. Królestwo Boże jest jak uczta weselna króla, które przygotował do ludzi. Król stale wysyła swych niewolników i syna, by przyszli na ucztę zaproszeni, lecz oni ciągle odmawiają i nie rozumieją powodów zaproszenia. Zaproszeni zabijają niewolników z zaproszeniem, co złości króla, który zabija i spala miasto. Wysyła wówczas kolejnych niewolników, by sprowadzili do królestwa wszystkich ludzi spotkanych na drodze, stąd na uczcie pojawiają się zarówno niegodziwi, jak i dobrzy ludzie. Na uczcie pojawia się człowiek nie mający szaty weselnej, więc król go wyrzuca: Bo wielu jest zaproszonych, ale mało wybranych. Mateusza 22:1-14; Faryzeusze próbują wystawić na próbę Jezusa i pytają się, czy należy płacić podatek. Jezus pokazując wizerunek cezara na denarze, odpowiada: spłacajcie, więc to, co cezara, cesarzowi, a co Boże, Bogu. Mateusza 22:15-22; Przy zmartwychwstaniu ludzie nie pobierają się, nie zawierają małżeństw. Bóg jest Ojcem żywych, a nie umarłych. Mateusza 22:23-33; Najważniejsze dwa przykazania: Masz miłować Jehowę, twojego Boga, całym swym sercem, duszą i umysłem; a bliźniego swego jak siebie samego; Mateusza 22:34-40; Faryzeusze nie są w stanie odpowiedzieć Jezusowi na pytanie, czyim on jest synem. Twierdzą, że jest synem Dawida. Mateusza 22:41-46;

23. Biada faryzeuszom i uczonym w piśmie, bo obkładają ludzi dużymi zobowiązaniami, których sami nie są w stanie wykonać, nie dopuszczają do Królestwa ludzi, którzy chcą tam iść. Lubią być nazywani Rabbi, być wywyższani, pozdrawiani i zajmować wszędzie zaszczytne miejsce, lecz tylko jeden jest Wódz i Ojciec - Chrystus i Ojciec w niebie. Mateusza 23:1-15; Faryzeusze mówią o zobowiązaniach, jeśli ktoś przysięga na złoto świątyni i dar uświęcenia, a nie na świątynie czy jej ołtarz, bo wówczas jest nikim. Ważniejsza jest jednak przysięga na świątyni, ołtarz i tron Boży. Mateusza 23:16-22; Faryzeusze są obłudnikami, którzy składają dary, lecz nie przestrzegają sprawiedliwości, miłosierdzia i prawości. Czyszczą miski i kielichy na zewnątrz, lecz wewnątrz pozostają one nadal brudne. Na zewnątrz wydają się ludziom piękni i prawi, ale wewnątrz są pełni obłudy, bezprawia i nieczystości; Mateusza 23:23-28; Jezus przestrzega faryzeuszy, że tak, jak ich przodkowie, tak i oni, będą przelewać krew proroków, mędrców i nauczycieli publicznych. Będą przeganiać ich i prześladować, mordować i wieszać za wiarę, a wszystko to spadnie na to pokolenie. Mateusza 23:29-36; Jerozolima zostaje porzucona za to, że odrzuciła Jezusa i jego próby wyzwolenia ludzi. Będzie pozostawiona, aż do czasu, gdy powiedzą: Błogosławiony, który przychodzi w imieniu Jehowy. Mateusza 23:37-39;

24. Jezus mówi uczniom na Górze Oliwnej o znaku obecności i zakończeniu tego systemu rzeczy: żeby uważali na fałszywych proroków, którzy powołując się na jego imię, będą chcieli wprowadzić ich w błąd, a także na wojny, które muszą nadejść. Powstanie bowiem naród przeciwko narodowi, królestwo przeciwko królestwu, będą kataklizmy, trzęsienia ziemi; Ludzie będą skarżyć się na boleści, ucisk, morderstwa na tle wiary, zdrady, wzrost bezprawia, oziębnie miłość, ale dobra nowina będzie się niosła dookoła świata i wtedy nadejdzie koniec świata. Mateusza 24:1-14; Koniec świata będzie charakteryzował się wielkim uciskiem, fałszywymi prorokami i ludzi, nazywającymi siebie Chrystusami, ale kto przetrwa do końca, będzie wybawiony. Mateusza 24:15-28; Po ucisku słońce i księżyc przestaną świecić, a potem ukaże się na niebie znak Syna Człowieczego, pełen chwały i blasku, a wszyscy ludzie będą lamentować. Syn Człowieczy pośle swych aniołów z potężnym głodem trąb, i zbiorą wybranych. To pokolenie, ziemia i niebo przeminą, lecz nie słowa Jezusa. Mateusza 24:29-35; Ludzie muszą czuwać cały czas, bo nikt poza Bogiem, nie zna dnia ani godziny, kiedy nadejdzie Pan i Syn Człowieczy, a na ziemi nikt i nic niegodziwego nie pozostanie. Pozostanie jedynie roztropny i wierny niewolnik, który w dniu nadejścia Syna Człowieczego, zostanie ustanowiony zarządcą nad jego mieniem. Niegodziwy i nieposłuszny niewolnik i obłudnik zostaną zaskoczeni, kiedy nie będą przygotowani, za co też otrzymają surową karę. Mateusza 24:48-51;

25. Ludzie muszą być stale gotowi i czuwać, gdyż nie znają dnia ani godziny - przykład z dziewicami mądrymi, roztropnymi i głupimi, które nie wzięły oliwy do lamp, wychodząc na spotkanie z oblubieńcem - Mateusza 25:1-13; Przypowieść o talentach, niewolnicy, którzy dostali 5 i 2 talenty - obracali nimi i pomnożyli majątek, oni dostąpią radości u swego pana, zaś ten, który otrzymał jednego i nie pomnażał go, musiał oddać wszystko i zostać surowo ukarany. Mateusza 25:14-30; Jezus zasiądzie na tronie, a przed nim zostaną zebrane wszystkie narody, jak owce i kozy. Owce zasiądą po Jego prawicy, a kozy po lewicy. Owce otrzymają królestwo, gdyż pragnącemu dały pić, głodnemu jeść, nagiemu - ubranie, uwięzionemu pocieszenie, obcego ugościli. Jeśli uczyniliśmy jednemu z najmniejszych to, co owce, uczyniliśmy także Jezusowi. Mateusza 25:31-40; Ci, którzy nie dadzą pić pragnącemu, jeść głodnemu, nagiemu ubranie, choremu i więzionemu opieki - zostaną na wieki odcięci, a prawi będą żyć wiecznie Mateusza 25:41-46;

26. Niewiasta dokonuje namaszczenia drogim olejkiem i przygotowuje Jezusa na pogrzeb; Na pamiątkę tego, mają głosić dobrą nowinę. Mateusza 26:1-13; Judasz Iskariota idzie do kapłanów naczelnych, by zdradzić Jezusa, otrzymuje za to 30 srebrników. Mateusza 26:14-16; Uczniowie szukają domu, w którym Jezus chce świętować ostatnią wieczerzę i święto Paschy. Podczas wieczerzy Jezus mówi o swym odejściu, a także o zdradzie: ten, który ze mną macza rękę w czaszy, właśnie ten mnie zdradzi. Mateusza 26:17-25; Jezus łamie chleb i dzieli się nim z uczniami, mówią, że to Jego Ciało. Dzieli się z nimi winem, mówiąc, że to krew przymierza, Jego krew, która zostanie wylana za wielu dla przebaczenia grzechów. Mateusza 26:26-30; Jezus ostrzega, że tej nocy wszyscy się zgorszą w związku z nim, a Piotr trzy razy się go wyprze nim kogut zapieje. Poczym udaje się na modlitwę na Górę Oliwną. Uczniowie mieli z nim tam czuwać, on zaś upadł na twarz prosząc Boga, by oddalił ten kielich, jeśli to możliwe. Niech jednak Bóg uczyni tak, jak on tego pragnie, a nie Jezus. Mateusza 26:31-39; Przychodzi do uczniów dwa razy i zastaje ich śpiących, prosi jednak by czuwali z nim. Jezus trzykrotnie prosi Boga o oddalenie kielicha, lecz niech się stanie wola Ojca. Przychodzi do uczniów o świcie, mówiąc, że nadchodzi jego zdrajca, a następnie pojawia się Judasz z wielkim tłumem, od najmniejszych do kapłanów i naczelnych ludu, z meczetami i pałkami. Judasz mówi: Ten, którego pocałuję - to on, weźcie go pod straż. Podszedł do Jezusa, całując go, a potem Jezus zostaje ujęty. Jeden z uczniów odcina mieczem ucho arcykapłanowi, lecz Jezus nakazuje schować mu miecz: kto mieczem wojuje, umiera ginie od niego. Jezus mówi o tym, że właśnie w tej chwili spełniają się słowa pism i proroków. Mateusza 26:40-56; Jezus stoi przed obliczem arcykapłana Kajfasza, a faryzeusze szukają fałszywego świadectwa przeciwko niemu, żeby go uśmiercić. Znajduje się świadek, który mówił, że Jezus obiecał zburzyć świątynię i w trzy dni ja zbudować. Arcykapłan stwierdza, że Jezus zbluźnił nazywając się Synem Bożym, który będzie siedzieć po prawicy Boga. Mateusza 26:57-68; Podczas rozprawy pewna niewiasta mówi Piotrowi, że był z Jezusem, lecz on po raz pierwszy się wypiera. Inna dziewczyna i stojący wokół niego ludzie mówią, że był z Jezusem. Jeszcze 2 razy się wypiera znajomości z Jezusem, aż nagle kogut pieje. Mateusza 26:69-75;

27. Jezus zostaje skazany na śmierć i wydany namiestnikowi Piłatowi. Judasz oddaje srebrniki kapłanom, bo są zapłatą za krew człowieka prawego, poczym powiesił się. Kapłani kupują za srebrniki pole garncarzowe przeznaczone na grzebanie obcych. Dlatego nazywane jest „Polem Krwi”. Mateusza 27:1-10; Jezus staje przed Piłatem, lecz nie odpowiada na jego pytania. Mateusza 27:11-15; Piłat, zgodnie ze swym zwyczajem w każde święto, postanawia uwolnić jednego z więźniów, którego wyznacza tłum. Ludzie wołają o uwolnienie Barabasza, niech krew Jezusa spadnie na nich i na ich dzieci. Żona Piłata miała koszmary, by nie zgładzić Jezusa, lecz Piłat musi wykonać wolę tłumu, uwalnia Barabasza, a Jezusa nakazuje ubiczować i powiesić. Mateusza 27:15-26; W pałacu namiestnika żołnierze ubierają Jezusa w szkarłatne szaty, na głowę zakładają cierniową koronę a do prawej ręki wkładają trzcinę, potem opluwają i wyśmiewają „Króla Żydów”, poczym ściągają szaty i nakładają szaty wierzchnie. Mateusza 27:27-32; Żołnierze odprowadzają Jezusa na miejsce zwane Golgotą, czyli Miejscem Czaszki, gdzie kazali mu wypić wino zmieszane z żółcią, Jezus jednak odmawia i zostaje powieszony, a żołnierze rozdzielają jego szaty. Nad głową Jezusa umieszczają wypisany zarzut przeciwko niemu: To jest Jezus, król Żydów. Mateusza 27:32-37; Obok Jezusa zawiśli z obu stron zbójcy, a ludzie, kapłani i naczelni przechodzący obok Jezusa, obrażali Go, obrzucali obelgami, że nie może sam siebie wybawić i uratować; Tak samo zaczęli czynić zbójcy, którzy razem z nim wisieli. Mateusza 27:38-44; Od 6 do 9 godziny nastała ciemność, a o świcie Jezus zaczął nawoływać: Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił. Jeden z przysłuchujących się ludzi namoczył trzcinę w kwaśnym winem, żeby Jezusowi dać pić, inny zaś przebił bok Jezusowi włócznią. Jezus ponownie zawołał i umarł. Mateusza 27:45-50; W chwili śmierci Jezusa zatrzęsła się ziemia, zasłona sanktuarium rozdarła się na pół, masywy skalne popękały, grobowce się pootwierały. Wiele osób zrozumiało wówczas, że Jezus był Synem Bożym. Mateusza 27:21-24; Z Arymatei przybył bogaty uczeń Jezusa, Józef, któremu Piłat wydał ciało. Wówczas Józef owinął je w bogate, czyste szaty lniane i złożył do grobowca pamięci w masywie skalnym i pozostawił kamień przed jego wejściem. Kobiety, które przyszły usługiwać przy grobie - Maria Magdalena, Maria (matka Jozesa i Jakuba), i matka synów Zebedeusza, pozostały tam. Strażnicy kapłanów przyszli strzec grobu, by uczniowie nie ukradli ciała i nie powiedzieli, że został wskrzeszony. Mateusza 27:62-66;

28. Po sabacie Maria Magdalena i Maria przyszły do grobu, wówczas nastąpiło wielkie trzęsienie ziemi i na kamieniu siedział anioł Jehowy wyglądający jak błyskawica. Strażnicy przerazili się na jego widok i zamarli; Anioł przemówił do nich, że ciała Jezusa już tu nie ma, gdyż Bóg go wskrzesił, idzie przed nimi do Galilei, tam go ujrzą. Mateusza 28:1-7; Jezus ukazuje się Marii Magdalenie i Marii, mają przekazać uczniom, żeby poszli do Galilei, gdzie go spotkają. Żołnierze zostaja przekupieni srebrnikami przez kapłanów, że uczniowie wykradli ciało Jezusa, a ta wiadomość rozniosła się wśród Żydów. Mateusza 28:8-15; 11 uczniów idzie do Galilei, gdzie ukazuje im się Jezus, nakazuje im głosić i czynić uczniów ze wszystkich ludzi, aż po zakończenie tego systemu rzeczy. Mateusza 28:16-20;

Księga Abdiasza (trudna wizja) - nie powinniśmy radować się w dniu niedoli, zguby naszego brata, wkradać się do bram ludzkich w dniu ich klęski, nie przyglądać się nieszczęściu i wyciągać wówczas ręki po czyjeś bogactwo; W dniu Sądu Ostatecznego, będziesz potraktowany tak, jak obchodziłeś się z innymi ludźmi: Jak ty uczyniłeś, tak zostanie tobie uczynione.

Księga Jonasza:

1. Jonasz usłyszał słowo Jehowy, żeby ogłosił Niniwie, że Bóg dostrzega jej zło. Konasz się wystraszył i zaczął uciekać sprzed oblicza Jehowy, ukrył się na statku z Joppy do Tarszisz. Bóg jednak zesłał wiatr na morze, aż statek zaczął tonąć. Konasz schował się głęboko na pokładzie, gdzie zasnął, lecz odnalazł go kapitan statku, który nakazał Jonaszowi modlić się do Boga z prośbą o ratunek. Marynarze kazali Jonaszowi opowiedzieć o sobie, czemu spotyka ich to nieszczęście. Konasz odpowiedział, że jest Hebrajczykiem i boi się Jehowy. Przyznał się im, że ta narastająca nawałnica jest z jego powodu. Następnie marynarze zaczęli modlić się do Jehowy, a Jonasza wrzucili do morza. Jehowa wysłał rybę, która więziła go w swym wnętrzu trzy dni i trzy noce. Jonasza 1:1-17;

2. Jonasz modli się do Boga z wnętrza ryby, prosząc o ratunek i obiecuje jednocześnie, że spełni śluby, które złożył Jehowie. Wówczas ryba wypluwa Jonasza na suchy ląd. Jonasza 2:1-10;

3. Bóg ponownie przemawia do Jonasza, żeby poszedł do wielkiego miasta Niniwy i obwieścił jej mieszkańcom, że jeszcze 40 dni, a zostanie zniszczona. Mieszkańcy uwierzyli Bogu i ogłosili post, ubierając się jednocześnie w wory. Król miasta także przystąpił do poszczenia, ubrany w worek i siedząc w popiele nakazał, by żadna istota - ludzie i zwierzęta nic nie piły i nie jadły przez okres postu. Każdy człowiek i zwierzę musiało przyodziać się w worki i odstąpić od złych uczynków, zejść ze złej drogi. Bóg widząc poprawę i skruchę Niniwy odstąpił od wykonania zapowiedzianych nieszczęść. Bóg oszczędza miasto, któremu groziła zagłada z powodu złego prowadzenia. Jonasza 3:1-10;

4. Jonasz pała gniewem do Boga, że nie zniszczył miasta za jego postępowanie. Wychodzi poza jego obrzeża, gdzie buduje sobie szałas i modli się w nim do Jehowy. Dziki Jehowie obok Jonasza wyrasta tykwa dająca cień na niego. Dzięki temu Jonasz opanowuje swój gniew, lecz na drugi dzień tykwa nagle usycha za sprawą Boga, który zesłał na nią tykwę. Słońce powoduje, że Jonasz omdlewa i jest mu żal tykwy. Bóg przemawia do niego, że on również może żałować Niniwy, w której jest 120 tys. ludzi i zwierzęta domowe, które uczynił, a Jonasz nie włożył żadnej pracy w życie tykwy. Jonasza 4:1-11;

Księga Joela:

1. Słowo Jehowy, które usłyszał Joel, syn Petuelego. Miał przekazać wszystkim ludziom, o szarańczy, która pożarła wszystko za czasów owego pokolenia i ich praojców. Muszą obudzić się pijacy opici słodkim winem, bo do kraju Boga wtargnął naród, którego zęby i szczęka należy do lwa. Z winorośli uczynił dziwowisko, a z drzewa figowego pniaka. Ziarno na roli padło łupem, młode wino całkowicie wyschło, oliwa się wyczerpała, przepadło żniwo z pól, wyschły wszystkie drzewa (granaty, jabłka, palmy) - dlatego rolnicy, hodowcy winorośli okryli wstydem i hańbą. Bóg nakazuje okrycie się workami i rozpoczęcie postu, kapłani mają bić się w piersi - bo dom Boga został pozbawiony ofiary zbożowej i płynnej. Ma zostać zwołane uroczyste zgromadzenie wszystkich mieszkańców tej ziemi, by wołać o pomoc do Jehowy. Dzień Jehowy jest bliski. Zostały spustoszone domy w żywność, dom Boga pozbawiony radości i wesela, spichrze są puste, stodoły zburzone, gdyż nie ma zboża. Cierpią również zwierzęta domowe, bo nie ma dla nich paszy, ponoszą winę za ludzi. Polne zwierzęta nie mają jedzenia i wody, gdyż wyschły kanały wodne a pastwiska pożarł ogień, który strawił wszystkie drzewa polne; Joela 1:1-20;

2. Mieszkańcy mają zawyć w róg na górze Syjon, gdyż nadchodzi dzień Jehowy - dzień mroku, ciemności, i pochmurny. Nadchodzi liczny i potężny lud, którego nigdy nie było w przeszłości i przez następne pokolenia również nie będzie. Przed nim ziemia była jak Eden, zaś po nim pustkowie pożarte przez ogień, bezludne pustkowie, na którym nic ni ocalało. Będą przypominać stado koni, lecz biegać niczym rumaki. Są niczym potężny lud ustawiony w szyku bojowym, a z ich strony ludzie będą znosić dotkliwe straty i okropnie cierpieć. Są jak mocarze, które potrafią wspinać się po murach miasta jak wojownicy. Nie przepychają się pomiędzy sobą, lecz idą zwartym szykiem, nie przerywają biegu nawet wówczas, gdy któryś z nich zostanie postrzelony. Wojsko Jehowy wejdzie do miasta, będzie biec po murach, wchodzić do domów przez okna. Nikt ich nie powstrzyma. Zabrzmi potężny głos Jehowy, którego nikt nie jest w stanie przetrzymać. Jehowa nawołuje, dając ostatnią szansę na zawrócenie ze złej drogi. Ludzie mają pościć, żałować swych czynów i płakać. Ludzie powinni wrócić do Boga całym swym sercem, a nie rozdzierając swe szaty, mają pościć i pożałować swych nieszczęść. Wszyscy mieszkańcy ziemi mają zgromadzić się na uroczystym zgromadzeniu i uświęcić post. Między portykiem a ołtarzem kapłani mają upraszać Boga, by zlitował się nad nimi i nie czynił ich przedmiotem zniewagi. Jeśli tak postąpią, Bóg okaże swą gorliwość o swój kraj, ulituje się nad swym ludem. Bóg da im wino, zboże i oliwę, i nie uczyni ich przedmiotem zniewagi. Z mieszkańców północy oddali od nich i rozmieści po bezludnym pustkowiu. Ludzie i zwierzęta nie powinny bać się Boga i jego czynów, gdyż dokonuje wielkich rzeczy. Mieszkańcy Syjonu niech się radują i weselą, gdyż Jehowa wynagrodzi im utracone lata i zniszczenia dokonane przez jego wojsko - szarańcze, gąsienice i karaluchy, które wysłał pomiędzy nich. Jehowa da im odpowiednią ilość deszczu, zapewni żywność, da plony, ziarna, wino. Jedząc, pijąc, nasycając się będą ludzie wysławiać imię Boga. Po tym poznają, że jest pomiędzy nimi, a następnie wyleje na nich ducha. Ludzie będą mieli sny prorocze i wizje, będą widzieć prorocze znaki na niebie i na ziemi - krew i ogień, słupy dymu, słońce zmieni się w ciemność, a księżyc w krew. Wszystko to nastąpi przed nadejściem dnia Jehowy, a wśród ocalałych pozostaną mieszkańcy Syjonu i Jerozolimy. Joela 2:1-32;

3. Bóg rzuca wyzwanie narodom. W dniu sądu zbierze wszystkie narody na ziemię Jehoszafata i będzie ich sądził ze względu na swój lud i swoje dziedzictwo. Bóg będzie traktował ludzi w taki sposób, jak oni Go traktują - miarą ich uczynków. Na nizinie Jehoszafata, nizinie rozstrzygnięcia nastąpi dzień Jehowy, który wyda ryk z Syjonu a głos z Jerozolimy, gdyż zło ludzi jest ogromne. Jerozolima stanie się miejscem świętym, Syjon świętą górą, a reszta ziem opustoszeje z powodu przemocy wobec ludzi, którzy przelali niewinną krew. Joela 3:1-21;

Księga Daniela:

1. W 3 roku panowania Jehojakima, króla Judy, przybył pod Jerozolimę, Nebukadneccar, który pojmał króla. Nebukadneccar zabrał też skarby i część sprzętów z domu Boga, które umieścił w domu swoich bogów na ziemi Szinear. Potem Aszpenazie, swojemu naczelnemu dworzaninowi nakazał, by przyprowadził synów Izraela, potomków królewskich, dostojników, dzieci bez jakiejkolwiek skazy, dobrze wyglądające, mądre, rozeznane w wiedzy i w tym, co wolno pozostawiać w domu króla. Nebukadneccar miał ich uczyć przez 3 lata języka i pisma Chaldejczyków, ponadto wyznaczył im codzienny przydział królewskich przysmaków. Jednym z uczniów był Daniel, któremu nadano imię Belteszaccar. Daniel postanowił nie objadać się przysmakami i winem królewskim. Dzięki temu Bóg udzielił miłosierdzia i życzliwości w osobie głównego dworzanina. Dworzanin rzekł do Daniela, dlaczego król miałby zobaczyć twarze swych uczniów w porównaniu z innymi dziećmi w ich wieku, które nie jedzą i nie piją królewskich pokarmów. Na prośbę Daniela dworzanin poddał czterech uczniów - Daniela, Chananiasza, Miszaela i Azariasza dziesięciodniowej próbie, podczas której podawał im trochę warzyw i wodę do picia. Całą tą czwórką Bóg obdarzył wiedzą i umiejętnością wnikania we wszelkie pismo i mądrość, a Daniel odznaczał się szczególnym darem widzenia wizji i snów. Po 10 dniach dworzanin przyprowadził całą 4 przed oblicze króla Nebukadneccar. Królowi spodobało się to, iż nikt w królestwie nie odznaczał się taką mądrością i zrozumieniem w każdej sprawie. Daniel pozostał aż do pierwszego roku króla Cytrusa. Daniela 1:1-21;

2. Nebukadneccarowi śnią się koszmary, więc sprowadza zaklinaczy, kapłanów zajmujących się magią, czarnoksiężników i Chaldejczyków. Mają oni tłumaczyć mu sny, w przeciwnym razie zostaną posiekani, a ich domy uczynione ustępami publicznymi. Jeśli wytłumaczą mu znaczenie snów dostaną od króla dary i dostojeństwo. Nikt jednak nie był w stanie wytłumaczyć mu snu, mędrcy byli bezsilni wobec oczekiwań króla. W wielkim gniewie kazał ich wszystkich zgładzić. Wówczas Daniel zwrócił się do Ariocha, dowódcy królewskiej straży, żeby wyjaśnił mu, czemu mędrcy mają być zabici. Następnie udaje się do króla z prośbą, żeby Nebukadneccar dał mu czas na wyjaśnienie snu. Idzie potem do swych towarzyszy, by razem z nim modlili się do Boga o wyjaśnienie i zmiłowanie w tej sprawie, a także by ich nie zgładzono. W nocnej wizji Bóg zlitował się nad Danielem i wyjaśnił mu tajemnicę. Daniel błogosławi i wychwala Boga za to, iż udziela mu mądrości, zrozumienia i tłumaczy sen króla. Arioch prowadzi Daniela przed oblicze króla i prosi Ariocha by nie zabijał mędrców babilońskich. Daniel tłumaczy królowi, że jest w niebie Bóg, który oznajmia tajemnice królewskiego następującego snu: Przed obliczem króla stoi wielki posąg o nadzwyczajnym blasku i przerażającym wyglądzie. Jego głowa była z dobrego złota, pierś i ramiona ze srebra, brzuch i uda z miedzi, golenie z żelaza, stopy po części z żelaza i uformowanej gliny. Król trzymał posąg, gdy kamień go uderzył, a wtedy złoto, srebro, miedź, żelazo i glina zostały zmiażdżone. Posąg został rozdmuchany przez wiatr i nie znaleziono śladu po posągu. Kamień, który uderzył w posąg, stał się wielką górą i wypełnił całą ziemię. Taki był sen króla. Daniel zaś tłumaczy mu znaczenie: Bóg dał królowi potęgę, moc, siłę królestwo oraz dostojeństwo, dał mu władzę nad zwierzętami domowymi i polnymi oraz ludźmi, którzy zamieszkują jego królestwo - stąd król jest tą złotą głową. Po nim powstanie mniej znaczące królestwo i trzecie mniejsze królestwo z miedzi, które będzie sprawować władzę nad całą ziemią; Po nim będzie czwarte królestwo z żelaza, które zmiażdży i skruszy wszystko inne. Stopy uformowane z gliny i żelaza oznacza, że królestwo to będzie podzielone, po części będzie mocne jak żelazo, po części kruche jak glina. Królestwo zmiesza się ludzkimi potomkami, nie będą się mimo to trzymać razem, jak żelazo z gliną. Bóg ustanowi jednak królestwo, jak kamień odcięty z góry, który zmiażdży wszystkie te królestwa, złoto, srebro, żelazo i glinę, i będzie ono trwało po czasy niezmierzone. Król Nebukadneccar uwierzył Danielowi, dał mu upominek i kadzidło, padł przed nim na kolana ze słowami, że Bóg Daniela jest wielki, jest Bogiem ponad inne. Z wdzięczności król uczynił Daniela władcą na prowincją babilońską i naczelnym prefektem wszystkich mędrców babilońskich. Daniela 2:1-49;

3. Król Nebukadneccar wykonał wielki złoty posąg, który postawił na równinie Dura. Nakazał ludziom - dostojnikom, strażnikom, prefektom, zarządcom, sędziom, doradcom, dostojnikom itd. - przybyć na uroczystość poświęcenia posągu. Podczas uroczystości Herod powiedział, że na odgłos muzyki mają wszyscy upaść i oddać cześć posągowi, który został postawiony przez króla. Ci, którzy nie oddadzą czci posągowi i nie upadną przed nim zostaną wrzuceni do pieca ognistego. Chaldejczycy oskarżyli trójkę towarzyszy Daniela - Szadrach, Meszach i Abed-Nego, którzy nie upadli przed posągiem i nie oddali mu wymaganej czci. Zostają oni przyprowadzeni przed oblicze króla, który nakazuje im ponownie oddać cześć posągu i jego bogom. Oni się jednak buntują, i stwierdzają, że oddają cześć swojemu Bogu, który jest w stanie wyratować ich z pieca ognistego. Wściekły Nebukadneccar kazał podwładnym rozpalić piec 7 razy mocniej niż zazwyczaj i wrzucić ich do niego. Gdy zostają wrzuceni do pieca, król widzi czterech krzepkich mężów przechadzających się w ogniu, czyli Szadrach, Meszach, Abed-Nego, a czwartym jest mężczyzna przypominający syna bogów. Nebukadneccar nakazał im wówczas wyjść z pieca i podejść do niego. Wszyscy zebrani przerazili się, ponieważ oni nie doznali żadnego uszczerbku na swym ciele. Nebukadneccar uznaje Boga i jego panowanie, wydaje dekret, że nikomu nie wolno pod karą śmierci obrażać i bluźnić przeciwko Bogu. Następnie zapewnił Szadrachowi, Meszachowi i Abed-Negowi powodzenie w prowincji babilońskiej. Daniela 3:1-30;

4. Król Nebukadneccar uznaje panowanie Boga i królestwo niebieskie po czas niezmierzony. Wysławia imię Boga, gdyż dzięki ujrzał wiele dziwów i znaków, które wytłumaczył mu Dawid za pomocą ducha świętego. Sen dotyczył wysokiego i potężnego drzewa, o ogromnych rozmiarach, pięknym listowiu i obfitych owocach. Drzewo żywiło wszelką zwierzynę, która przebywała w jego otoczeniu. Wówczas Pan nakazał ściąć drzewo, zniszczyć jego listowie, owoce i konary. Miał pozostać jedynie pień z korzeniami z obręczą żelazną i miedzianą w polnej trawie. Niech jego ludzkie serce zamieni się na serce zwierzęce i niech nad nim przeminie siedem czasów. Drzewo ma być dowodem dla żyjących, że Najwyższy jest Władcą w królestwie ludzkim, i daje życie oraz panowanie nad ludźmi wedle swego uznania. Daniel przeraził się snu i jego tłumaczenia, miał nadzieję, że dotyczy on wrogów króla. Drzewo, obfite w pokarm, dające wyżywienie wszystkim istotom, z obfitym listowiem, sięgającym całej ziemi - to król Nebukadneccar, ponieważ wyrósł na potężnego i wspaniałego władcę aż po krańce ziemi. Ścięcie drzewa konarami, listowiem i owocami, oraz udział drzewa w życiu zwierząt polnych aż przeminie siedem czasów oznacza - iż król zostanie pozbawiony swej władzy, ludzie wypędzą go, będzie żył ze zwierzętami polnymi, karmiony roślinnością, aż przeminie siedem czasów, do momentu, gdy pozna, że Najwyższy Władca daje królestwo, komu tylko chce. Król może zachować swe królestwo, jeśli uzna zwierzchnictwo i panowanie królestwa niebieskiego. Dlatego Daniel daje mu radę w celu przedłużenia pomyślności, by swe grzechy usunął prawością i okazał miłosierdzie biednym ludziom. Po upływie dwunastu miesięcy król był dumny ze swego Babilonu Wielkiego, potężnego królestwa i dostojeństwa, które sam zbudował. Wówczas usłyszał głos z niebios, że jego królestwo zostaje mu zabrane, a on wypędzony od ludzi, a mieszkać będzie ze zwierzętami. Sprawdziło się proroctwo, zamieszkał ze zwierzętami polnymi, jadł jak byki roślinność, włosy urosły mu jak orle pióra a paznokcie jak ptasie pazury. Po upływie dni uwolnił się król od obłędu, przywrócona została mu zdolność myślenia i rozumowania. Nebukadneccar zaczął wychwalać Najwyższego, gdyż jego panowanie trwa po czas niezmierzony, jego królestwo istnieje przez wszystkie pokolenia, Bóg postępuje wedle swojej woli w niebie i na ziemi. Po upływie czasu zaczęto poszukiwania króla, któremu oddano władzę i królestwo, a król nadal uznawał wyższość Boga, gdyż jego dzieła były prawdą, sprawiedliwością i upokarza tych, co chodzą w pysze. Daniela 4:1-37;

5. Belszaccar wyprawia ucztę, a pod wpływem wina pozwala na używanie złotych naczyń zabranych ze świątyni w Jerozolimie. Król, jego dygnitarze i gości zabawy pili i jedli wysławiając Boga z naczyń złotych, srebrnych, miedzi, żelaza, gliny i kamienia. W tej chwili król ujrzał dłoń piszącą na tynku na ścianie naprzeciwko niego. Król, syn Nebukadneccara, przeraził się okropnie i zwołał wszystkich zaklinaczy, magików i astrologów. Król obiecuje królestwo temu, kto odczyta to pismo. Nikt jednak nie był w stanie wytłumaczyć tego pisma. Królowa powiedziała mężowi o Danielu, by posłano po niego. Daniel odmawia sprawowania władzy w królestwie jako trzeci, lecz postanawia wyjaśnić pismo. Daniel opowiada historię panowania jego ojca, czyli Nebukadneccara, który otrzymał od Boga majątek, dostojeństwo, potężną władzę, jaką posiadał nad swym królestwem. Zabijał, nagradzał, wywyższał, upokarzał, kogo chciał. Kiedy jego serce stało się zbyt zuchwałe, Bóg go ukarał odbierając wszystko, co wcześniej posiadał i cały majestat do czasu, gdy uznał wyższość i panowanie Boga Najwyższego. Zaś jego syn, król Belszaccar, nie ukorzył swego serca, choć dobrze o tym wszystkim wiedział. Belszaccar znał historię swego ojca, a pomimo tego podniósł się przeciwko Panu niebios. Wraz ze swoimi dygnitarzami pił wino z naczyń wziętych ze świątyni w Jerozolimie. Goście króla nie wiedzą, nie słyszą, i nie widzą nic o Bogu. Na ścianie grzbiet dłoni, którą król widział, napisano wyrazy: Mene, Mene, Tekel i Parsin. Mene oznacza, że Bóg policzył dni jego królestwa i położył mu kres. Tekel - zważono króla na wadze, i okazał się jego brak. Parsin - królestwo zostało podzielone i rozdane Medom oraz Persom. Daniel otrzymał purpurę i władzę w królestwie jako trzeci. Tej samej nocy król chaldejski - Belszaccar został zabity, a jego królestwo dostał Dariusz Med, który miał 62 lata. Daniela 5:1-31;

6. Dariusz ustanowił satrapów sprawujących kontrolę nad królestwem, by jako król nie ponosił strat. Nad satrapami władzę sprawowało trzech wysokich urzędników, a jednym z nich był Daniel wyróżniający się nadzwyczajnym duchem. Satrapowie i urzędnicy zawiązali spisek przeciwko Danielowi, lecz nie udało im się znaleźć u niego nic złego i żadnego czynu na szkodę króla i królestwa. Ponieważ nie znaleźli żadnego pretekstu u Daniela, zaczęto szukać w prawie Boga. Dlatego wszystkie ważne osobistości w królestwie wystosowali do króla prośbę, by przez okres 30 dni nikt w królestwie nie prosił bogów o cokolwiek. Jedyną osobą, która mogła upraszać bogów, był sam król, a osoby łamiące to postanowienie, miały być wrzucane do lwiej jamy. Daniel wiedząc, iż król podpisał to rozporządzenie, 3 razy w ciągu dnia modlił się na kolanach w swoim pokoju. Jego pomieszczenie znajdowało się na poddaszu, zaś okna skierowane były w stronę Jerozolimy. Krzepcy mężczyźni wpadli do izby Daniela, i zastali go podczas modlitwy do Boga i błagania łaskę. Donieśli o tym królowi, który próbował go jednak ocalić. Ponieważ nie można zmieniać żadnego prawa u Medów i Persów, król musiał wydać nakaz wrzucenia Daniela do lwiej jamy. Przed obliczem Boga stwierdzono niewinność Daniela, dlatego Bóg go wybawia, gdyż lwy miały zamknięte paszcze dzięki aniołowi. Król nakazuje wyciągnięcie Daniela z jamy. Nie miał żadnych obrażeń, gdyż zaufał swemu Bogu. Król nakazuje zamknąć krzepkich mężczyzn wraz z ich rodzinami w lwiej jamie za bezpodstawne oskarżenia wobec Daniela. Dariusz wydaje dekret, w którym nakazuje wszystkim ludziom w swym królestwie czcić Boga Daniela, który trwa po czasy niezmierzone, a jego królestwo będzie panować na wieki, zaś Danielowi powinno dobrze się wieść u niego i u Cytrusa Persa. Daniela 6:1-28;

7. W pierwszym roku panowania króla Babilonu Belszaccara, Daniel miał sen i następującą wizję: 4 wiatry niebios wzburzyły ogromne morze, a z niego wychodziły 4 różne bestie. Pierwsze bestia przypominała lwa ze skrzydłami orła. Wyrwano jej skrzydła, postawiono na nogach na ziemi i dano ludzkie serce. Druga bestia podobna była do niedźwiedzia, a z jej paszczy między zębami były 3 żebra, bestii tej kazano wstać i pożerać dużo mięsa. Trzecia bestia podobna była do lamparta, ale na grzbiecie miała 4 skrzydła do latania. Bestia miała cztery głowy i była stworzona do panowania. Była silna, straszna, przerażająca, miała miedziane pazury i żelazne zęby, którymi pożerała i miażdżyła wszystko, a resztę deptała nogami. Bestia dostała najpierw 10 rogów, a pomiędzy nimi wyrósł inny, mały róg, przed nim wyrwano 3 z pozostałych rogów. Na tym rogu były oczy i usta podobne do ludzkich. Później ustawiono tron, na którym zasiadł Panujący od Dni Pradawnych. Ubranie miał białe jak śnieg, jego włosy były jak czysta wełna. Tron był jak koła płonącego ognia. Tysiąc tysięcy mu usługiwało. Następnie rozpoczął się sąd i otwarto księgi. Z rogu czwartej bestii lał się potok słów, więc bestię zabito, a jej ciało zniszczono i wrzucono do płonącego ognia. Pozostałym bestiom odebrano władzę, lecz przedłużono życie do odpowiedniego czasu. Przed oblicze Istniejącego od Dni Pradawnych przyprowadzono kogoś podobnego do syna człowieczego, któremu dano panowanie, dostojeństwo i królestwo. Miały mu służyć wszystkie narody, grupy językowe i ludy, a jego królestwo nigdy nie przeminie. Danielowi wytłumaczono wizję w następujący sposób: na ziemi będzie panowanie czterech królów - bestii, ale królestwo Najwyższego otrzymają święci i posiądą królestwo na czas niezmierzony. Daniel chciał się upewnić, co do czwartej bestii różniącej się od pozostałych. Istniejący od Dni Pradawnych i rzekł, że czwarta bestia to czwarte królestwo, które powstanie na ziemi. Będzie się różnić od pozostałych królestw, które podepcze, zniszczy i pożre. 10 rogów to 10 królów, którzy powstaną z tego królestwa, lecz narodzi się pomiędzy nimi jeden i będzie się różnił od poprzednich i upokorzy trzech innych królów. Król ten będzie wypowiadał słowa przeciwko Najwyższemu i będzie próbował zmienić czasy oraz prawo. Wydani oni zostaną na czas i czasy i pół czasu. A ustanowiony Sąd odbierze mu panowanie, zostanie unicestwiony i zgładzony. /Daniela 2:39/ Wówczas Królestwo Niebieskie, władza i panowanie będzie dane świętym po czas niezmierzony, a będą oni służyć i okazywać posłuszeństwo Najwyższemu. Daniela 7:1-28;

8. W trzecim roku panowania Belszaccara Daniel miał kolejną wizję: przebywał na zamku w Suzie w prowincji Elam, znalazł się nad potokiem Ulaj a przy nim stał baran z dwoma wysokimi rogami, lecz jeden był wyższy od drugiego. Wył we wszystkich kierunkach świata, a żadne zwierzę nie było w stanie się mu oprzeć i wyzwolić z jego mocy. Kozioł z kóz podchodził do barana nie dotykając ziemi nogami. Kozioł miał róg między oczami, i powalił barana na ziemię, złamał oba rogi i stratował. Kozioł dumny był z siebie, a na miejsce jego rogu wyrastały cztery inne, każdy w innym kierunku świata. Z jednego rogu wyrósł mały róg, który rósł w kierunku południowym i wschodnim. Gdy dorósł do zastępu niebios, spadła część gwiazd znajdująca się w tej części, a kozioł zaczął je tratować. Księciu zastępu zostanie odebrana ofiara ustawiczna i powalone zostanie miejsce, które było przeznaczone na sanktuarium dla Księcia. Zastęp i ofiara ustawiczny zostały w końcu wydane ze względu na występek powodujący spustoszenie, a prawda rzucona na ziemię. Potrwa to 2300 wieczorów i poranków, aż święte miejsce zostanie doprowadzone do właściwego stanu. Daniel prosząc o zrozumienie, zobaczył ktoś podobny do krzepkiego mężczyzny, a ludzki głos przemówił: Gabrielu, daj temu zrozumieć, co widział. Wizja dotyczyła wyznaczonego końca czasu, tego, co się wydarzy pod koniec potępienia. Baran do królowie Medii i Persji, a włochaty kozioł to król Grecji. Wielki róg to pierwszy król, którego królestwo zostanie podzielone na cztery królestwa. Pod koniec ich panowania, gdy wypełnią swe występne czyny, powstanie srogi i potężny król. Będzie on rozumiał zagadkowe wypowiedzi, będzie działał skutecznie dzięki swej mocy, prowadząc do zguby potężnych i świętych. Wnikliwie wprowadzi zwodnicze działanie, będzie dumny ze swego postępowania i doprowadzi wielu do zguby. Powstanie przeciwko Księciu książąt, ale zostanie złamany bez udziału ręki. Daniela 8:1-28;

9. W pierwszym roku Dariusza Meda, króla Chaldejczyków, Daniel miał wizję dotyczącą niewoli. Miała trwać 70 lat od wyjścia słowa do Jeremiasza do spustoszeń Jerozolimy. Daniel wyznaje grzechy Izraela wobec Jehowy. W modlitwie wymienia złe występki, niegodziwe postępowanie i bunt wobec Jehowy, nie słuchali proroków, którzy byli sługami bożymi i przemawiali do królów, książąt i wszystkich ludzi. Do Boga należy prawość, sprawiedliwość, akty zmiłowania i nieusłuchanie głosu. Daniel prosi o wysłuchanie jego modlitwy i próśb o zmiłowanie nad Jerozolimą ze względu na Boże Miłosierdzie. Daniel otrzymuje proroctwo o 70 tygodniach - dla Izraela i Jerozolimy, aby położyć kres złemu występkowi, zgładzić grzech i wprowadzić prawość po czas niezmierzony, dokonać przebłagania za przewinienia, opatrzyć pieczęcią wizję i naznaczyć Święte Świętych. Od wyjścia słowa do Jeremiasza o przywróceniu i o odbudowie Jerozolimy aż do Mesjasza będzie 7 tygodni, a także 62 tygodnie. Zostanie odbudowana Jerozolima (w sumie 70 tygodni) z placem i fosą, lecz w trudnych czasach. Daniela 9:1-27

wyjście słowa do Jeremiasza o spustoszeniu Jerozolimy	od zburzenia do przywrócenia i odbudowy Jerozolimy	przyjście Mesjasza	Mesjasz zostanie zgładzony	Jerozolima zostanie spustoszona, powódź, wojna
70 lat	7 tygodni = 49 dni	62 tygodnie = 434 dni	70 tydzień = 7 dni	razem 490 dni

10. W trzecim roku panowania Cyrusa Persa, Daniel otrzymuje wizję w trzecim tygodniu poszczenia. Nad brzegiem rzeki Chiddekelu przychodzi mężczyzna mający biodra przepasane złotem a jego ciało przypominało chryzolit. Oblicze jego było jak widok błyskawicy, oczy jak ogniste pochodnie, a jego głos, jak odgłos tłumu. Nikt z towarzyszy Daniela nie zobaczył tego zjawiska. Anioł nakazał nie lękać się go, gdyż od momentu ukorzenia się i zrozumienia, a także posłuszeństwa Bogu, słowa Daniela są wysłuchiwane. Anioł został wysłany, gdyż Cyrus od 21 dni przeciwstawia się Bogu. Dlatego Anioł przyszedł pokazać Danielowi i wyjaśnić, co spotka jego lud w ostatnich dniach, które nadejdą. Aniołowi przybywa wówczas Michał z pomocą. Anioł dodaje sił Danielowi, ostrzega go jednocześnie, że nadejdzie z wojskami Grecji i stoczą bój z Persami.

11. W pierwszym roku panowania Dariusza Meda przyszedł, żeby go wspierać i dodawać mu sił. Nadejdzie jednak jeszcze 3 królów, a czwarty, który nagromadzi więcej bogactw niż pozostali. I wszystko, co wzrośnie w siłę dzięki temu bogactwu, stanie przeciwko Grecji. Powstanie potem potężny król, mający ogromną władzę. Jego królestwo się rozpadnie, rozejdzie we wszystkich kierunkach świata, lecz nie dla jego potomnych i nie na wzór jego władzy. Władzę otrzyma jeden z jego książąt, który przerośnie go siłą władzą i bogactwem i będzie nim rządził. Po upływie szeregu lat sprzymierzą się jego syn i córka, przyjdzie król południa (Persja) przeciwko królowi północy (Grecji) by uzgodnić dogodne porozumienie. Jednak król południa powstanie przeciwko północy i na wiele lat go odstąpi. Król południa przybędzie aż do Egiptu, a jego królestwo zaleje swymi bożkami z lanymi posągami, cennymi przedmiotami ze złota i srebra, także jeńcami. Król północy wejdzie do królestwa południa. Nastąpi później powódź, a po niej wojny pomiędzy obydwoma królami. Na miejsce króla północy powstanie dowódca, a na jego miejscu ktoś, kto każe poborcy przejść przez wspaniałe królestwo, które zostanie złamane, lecz nie na skutek gniewu czy wojny. Powstanie Wódz przymierza otoczone ramionami powodzi. Wejdzie do prowincji, której dobra i mienia rozdzieli pomiędzy sprzymierzonych z nim, będzie też obmyślał knowania do czasu. Pobudzi swe serce i moc przeciwko królowi południa, wzmocni też swoje wojska. Wódz zostanie jednak obalony, gdyż przeciwko niemu też spiskowano. Król południa wróci do swego królestwa z wielkim mieniem, lecz obydwaj władcy będą kłamać i wyrządzać zło. Król południa będzie łamał święte przymierze, bezcześcić sanktuarium, usunie ofiarę ustawiczną, i zostanie ustanowiona obrzydliwość siejąca spustoszenie. Król będzie działał wedle własnej woli, przeciwko Bogu, będzie się wywyższał nad bogów i będzie ignorował wszystkich ludzi. Chwałę będzie oddawał cennym przedmiotom, ze złota, srebra, drogocennym kamieniom, a ziemię będzie rozdawał za określoną wysoką cenę. Pod koniec panowania króla południa, król północy zaatakuje go, i zaleje jego królestwo jak powódź. Urośnie do wielkiej mocy. Daniela 11:1-45;

12. Powstanie wówczas Książe Michał, który stoi na straży swego ludu. Sprowadzi czasy takiej udręki, jakiej jeszcze nigdy nie było. Każdy prawy, wnikliwy i pozostaną przy życiu po czas niezmierzony. Daniel ma zapisać to w tajemnicy w księdze i zapieczętować ją. Ten system rzeczy pozostanie po wyznaczony czas, wyznaczone czasy i wyznaczone pół czasu. Od czasu usunięcia ofiary ustawicznej i umieszczenia obrzydliwości sprowadzającej spustoszenie, będzie 1290 lat. Szczęśliwy ten, kto przetrwa 1335 dni. Daniela 12:1-13

Księga Aggeusza

1. Dnia 24, 6 miesiąca, w 2 roku króla Dariusza Meda prorok Aggeusz usłyszał słowo Jehowy, skierowane do namiestnika Judy, Zerubbabela i do arcykapłana Jozuego: Nie nadszedł czas budowy domu Jehowy; Nie zasługują na mieszkanie w domach wyłożonych boazerią, gdyż są one opustoszałe. Powinni przemyśleć swe drogi i postępowanie, gdyż wszystko, co robią, nie przynosi pożądanych efektów. Muszą wejść na górę i zbiorą z niej drewno na budowę domu, który będzie dla chwały Jehowy. Wnieśli dużo, lecz Jehowa zdmuchnął go, ponieważ był opustoszały. Wszyscy ludzie krzątają się wokół swego domu, dlatego Bóg wstrzymał plony, opustoszała ziemia, z której ludzie i zwierzęta nie mieli pożywienia. Zerubbabel i Jozue oraz wszyscy zebrani ludzie przestraszyli się słów Boga, lecz Bóg pobudził ich ducha, by wszyscy zaczęli pracować na rzecz domu Jehowy. Aggeusza 1:1-15;

2. W 7 miesiącu, 21 dnia, Aggeusz usłyszał po raz kolejne słowa Jehowy do ludu, Zerubbabela i Jozuego: czy widzą różnicę pomiędzy obecnym stanem domu Jehowy, a poprzednim, pełnym chwały? Bóg jednak pociesza ich, dodaje sił i przypomina o przymierzu zawartym po wyjściu z Egiptu, kiedy obiecał ludowi, że będzie z nimi. Dlatego też mają się nie lękać, choć jeszcze raz zakołysze całą ziemią, morzem, niebiosami tak, by dom napełnić jeszcze raz chwałą. Dzięki temu wszystkie kosztowności, złoto i srebro należące do Boga sprawi, że drugi dom będzie dostojniejszy i jeszcze bardziej w chwale, niż poprzedni. A na tym miejscu nastanie pokój. Dnia 24, 9 miesiąca, w 2 roku panowania Dariusza, do Aggeusza doszło kolejne słowo Jehowy: obecny lud jest nieczysty, tak samo, jak i jego czyny oraz dzieła. Lecz od tego momentu położenia kamienia na kamieniu w celu zbudowania świątyni Jehowy. Bóg poraził spiekotą ręce ludu, lecz nikt się nie nawrócił. Od tej chwili Bóg będzie udzielał błogosławieństw tym, którzy rozważą swe postępowanie w sercu i wejdą na prawą drogę. W tym dniu Bóg wybrał Zerubbabela swym namiestnikiem. Będzie on niczym sygnet, który będzie widział, jak Bóg unicestwia królestwa narodów, wywrócą się rydwany i konie, którymi ludzie jeżdżą, a każdy padnie od miecza swego brata. Aggeusza 2:1-23;

Ewangelia Marka

1. Chrzesta Jana Chrzciciela, Jan chrzci Jezusa; 40 dni na pustkowiu; Powołanie apostołów Szymona i Andrzeja; Jakuba i Jana - Marka 1:1-21; Nauczanie w synagodze podczas sabatu, wypędzanie demonów z ludzi opętanych, leczenie chorych, uleczenie teściowej Szymona i trędowatego, który rozgłasza o przyjściu Chrystusa, głoszenie w Galilei - Marka 1:22-45;

2. Uleczenie paralityka i przebaczenie mu grzechów - Marka 2:1-12; Powołanie Lewiego (Mateusza - poborcy podatkowego); nauczanie wśród ludu; faryzeusze zdziwieni, że Jezus przebywa z grzesznikami i poborcami podatkowymi. Jezus odpowiada, że silni nie potrzebują lekarza, lecz niedomagający; Uczniowie nie poszczą w sabat, gdyż cieszą się oblubieńcem = Jezusem, Panem sabatu. - Marka 2:13-28;

3. Uleczenie w sabat chorej ręki mężczyzny, wybranie dwunastu apostołów; faryzeusze zarzucają Jezusowi, że ma Belzebuba i wypędza demona za sprawą demona. Jezus odpowiada, iż Szatan nie może wypędzać demona. Bracia i siostry Jezusa to ludzie wypełniający wolę Boga;

4. Przykład o siewcy, który siał ziarno na różnych podłożach - ziarna, które spadną na podatną i wyborną glebę, dają owoce, więc kto ma uszy, niech słucha. Jezus wyjaśnia apostołom, dlaczego do ludu przemawia przykładami, bo nie wszystkim było dane poznać pisma, i nie każdy je rozumie. Uczniowie mają zaś zwracać uwagę na to, co słyszą. Bogactwo 4:18-20; Królestwo Boże jest niczym ziarnko gorczycy - najmniejsze ze wszystkich ziaren, lecz wyrasta z niego potężne drzewo; Podczas głoszenia na łodzi, zrywa się huragan, a Jezus ucisza wiatr i morze, apostołom nakazuje więcej wiary. - Marka 4:1-41;

5. Jezus spotyka człowieka opętanego przez demona „Legion”, bo jest ich wielu. Mężczyzna żyje na górze między grobowcami i nikt nie jest w stanie go poskromić. Jezus pozwala, żeby wielu tych demonów posłano w stado świń. Wówczas duchy nieczyste wyszły z mężczyzny i weszły w świnie, które popędziły przez urwisko i wskoczyły morza, gdzie się potopiły. Ludzie proszą Jezusa, by opuścił ich rejon, ze względu na świnie. Do Jezusa przychodzi ojciec schorowanej dziewczyny, która cierpi na upływ krwi. Dwunastolatka dotyka jego szaty wierzchniej, by wyzdrowieć, a Jezus czuje utratę mocy. Dziewczyna przyznaje się, że to ona spośród całego napierającego tłumu dotknęła jego szaty, zostaje więc dzięki wierze uleczona. Jezus przywraca do życia córkę jednego z przełożonych synagogi. Jezus nakazał dziewczynie wstać, a ona wstała i zaczęła chodzić. Jezus prosił, by nikomu o tym nie mówiono, lecz dano jej jeść. Marka 5:1-43;

6. Jezus naucza w rodzinnej okolicy, lecz stwierdza, że człowiek jest pozbawiony szacunku w swoich stronach, wśród swoich krewnych i w swoim domu. Ludzie są oburzeni w Nazarecie, że Jezusowi dano tak ogromną wiedzę i moc. Jezus wysyła po 2 apostołów i daje im moc, by wypędzali złe demony z opętanych, uzdrawiali chorych i nawoływali ludzi do skruchy. Herod wydaje wieczerzę w swoje urodziny. Podczas przyjęcia córka jego brata Filipa i jego żony Herodiady, zatańczyła tak, iż spodobało się Herodowi. W nagrodę chce spełnić je życzenie, a ona każe przynieść na tacy głowę Jana Chrzciciela. Apostołowie chowają Jana Chrzciciela i udają się na spoczynek, podczas gdy Jezus nauczał dalej ludzi, którzy byli jak owieczki bez pasterza. Jezus dzieli 5 tysięcy ludzi pięcioma bochenkami chleba i dwoma rybami. Gdy Jezus modli się na górze, uczniowie czekają w łodzi na morzu; kiedy uczniowie są już zmęczeni wiosłowaniem, przychodzi do nich idąc po morzu. Jezus naucza po wioskach, leczy chorych. Marka 6:1-56;

7. Faryzeusze są oburzeni, że uczniowie Jezusa jedzą bez umycia rąk przed posiłkiem. Jezus mówi o ludzie, który chwali Boga ustami, a ich serca są oddalone od niego, zaś faryzeusze nakazują i przestrzegają nakazów ludzkich, a o Bożych przykazaniach zapominają. Rzeczy kalające człowieka to te, które z niego wychodzą, a nie wchodzą do niego. Z serca człowieka wydostaje się rozpusta, szkodliwe rozważania, złodziejstwa, morderstwa, cudzołóstwo, pożądania, niegodziwości, podstęp, rozpasanie, zawiść, bluźnierstwo, wyniosłość, brak rozsądku. Jezus uzdrawia córkę Greczynki, która była opętana przez demona, a następnie głusi zaczynają słyszeć i niemi mówią. Marka 7:1-37;

8. Jezus nakarmił siedmioma chlebami i rybami 4 tysiące ludzi. Faryzeusze proszą o znak, lecz Jezus odpowiada, że temu pokoleniu nie zostanie on dany. Apostołów upomina, że nie rozumieją znaków, które im daje karmiąc tyle ludzi, tak małą ilością żywności. Jezus spytał się uczniów, za kogo uważają Jezusa. Ci mówią, że jest Chrzcicielem, Eliaszem lub jednym z proroków. Jezus prosi ich, by nie mówili, iż jest Chrystusem, a Syn Człowieczy musi znieść wiele cierpień, zostać odrzucony przez kapłanów i naczelnych, w końcu musi zostać zabity, by zmartwychwstać po trzech dniach; Jezus nakazuje tym, którzy pragną z nim iść, by zaparł się siebie, niósł swój pal męki i naśladował Jezusa; Kto stracił duszę ze względu na Jezusa i na dobrą nowinę, ten ją odzyska; Marka 8:1-38;

9. Na górze Jezusowi, Piotrowi, Janowi, Jakubowi ukazał się Mojżesz i Eliasz. Następnie usłyszeli głos z nieba, że Jezus to Syn Człowieczy, którego należy słuchać. Apostołowie mają nie mówić o tym zdarzeniu do czasu, gdy Jezus nie zmartwychwstanie. Jezus ulecza chłopca opętanego przez głuchego i niemego ducha, który może opuścić człowieka jedynie za sprawą modlitwy. Uczniowie sprzeczają się, kto jest większy w królestwie. Jezus odpowiada im: Kto by przyjął jednego z takich małych dzieci ze względu na moje imię, ten przyjmuje mnie; a kto by mnie przyjął, ten przyjmuje nie tylko mnie, lecz także tego, który mnie przysłał. Marka 9:37. Wszyscy w niebie są jak małe dzieci. Gehenna, nieustanny ogień, wpada tam każdy, kto będzie źle postępował. Marka 9:1-50;

10. W małżeństwie kobieta i mężczyzna stają się jednym ciałem. Rozwód z powodu rozpusty współmałżonka, w przeciwnym wypadku popełnia się cudzołóstwo; Żeby osiągnąć królestwo Boże należy - nie kraść, nie cudzołożyć, nie mordować, nie składać fałszywego świadectwa, nie oszukiwać, szanować swego ojca i matkę - Marka 10:18-20; Bogaty młodzieniec robił to wszystko, lecz nie chciał sprzedać swego majątku i rozdać biednym - łatwiej wielbłądowi przejść przez ucho od igły, niż bogatemu wejść do królestwa; Ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi, bo u Boga wszystko jest możliwe; Jakub i Jan zabiegają o stanowiska, by zasiąść w chwale po prawicy i po lewicy Jezusa, lecz on im odpowiada, że o tym decyduje Bóg, nie on. Uczniowie będą pić z tego samego kielicha, co Jezus, i będą chrzczeni tym samym chrztem w jego imię. Jezus przyszedł na ziemię, by usługiwać, a swoją duszę oddać za wielu jako okup za grzechy ludzkości. Uleczenie ślepego. Marka 10:1-52;

11. Jezus wjeżdża do Jerozolimy na źrebięciu. W Jerozolimie oczyszcza świątynię i wyrzuca z niej stragany, sprzedających i kupujących; Jeśli ktoś wierzy, że coś się spełni i prosi o t w modlitwie, to otrzyma to ze względu na swą wiarę. Faryzeusze pytają się, czyją mocą Jezus tak naucza i czyni, lecz Jezus nie odpowiada, gdyż nie wiedzą, jaką mocą Jan Chrzciciel chrzcił. Marka 11:1-33;

12. Jezus podaje przykład: pewien bogaty człowiek założył winnicę i wyjeżdża. Do hodowców, którym powierzył winnicę, wysyła jednego za drugim niewolników, lecz oni biją i zabijają niewolników. Tak samo czynią z synem założyciela, gdyż chcieli przejąć jego dziedzictwo. Wówczas przyjechał właściciel winnicy, zgładził hodowców i przekazał swą winnicę innym ludziom. Jezus odpowiada na pytanie faryzeuszy: spłacajcie Cezarowi to, co jego, a Bogu oddawajcie to, co Jego. Po wskrzeszeniu umarłych, w niebiosach są Aniołowie. Największe przykazania: Boga należy miłować całym sercem, myślą i duszą, a drugiego człowieka, jak siebie samego. Należy się wystrzegać fałszywych proroków, największy wyrok otrzymają ci, którzy fałszywie odmawiają najdłuższe modlitwy, a ich wiara jest jedynie na pokaz. Uboga wdowa wrzuca całe swe utrzymanie, wszystko to, co posiadała - dała, więc więcej, niż ci, którzy oddawali tylko część swego utrzymania. Marka 12:1-44;

13. Znaki czasów ostatnich - nastaną wojny, fałszywi prorocy powołujący się na imię Jezusa, powstaną narody i królestwa przeciwko sobie, wierzący w Jezusa będą prześladowani i więzieni, nastąpi wielki ucisk. Powstaną fałszywi prorocy, którzy powołując się na Chrystusa, będą prawych od Niego odciągać. Słońce i księżyc przestaną dawać światło, moce z niebios wstrząsną ziemią. Syn Człowieczy wyśle wówczas aniołów, którzy zbiorą wybranych przez Boga. Nikt poza Bogiem nie zna czasu, miejsca, kiedy nastąpi koniec tego systemu rzeczy. Trzeba czuwać, być ostrożnych i zawsze mieć się na baczności, bo zawsze i wszędzie może nastąpić koniec świata. Marka 13:1-37;

14. Niewiasta przychodzi do Jezusa i wylewa mu na głowę drogocenny wonny olejek. Apostołowie oburzeni chcieli go sprzedać, a pieniądze rozdać biednym. Jezus odpowiada, że mają ich codziennie, a jego nie. Judasz idzie do kapłanów, żeby zdradzić Jezusa. Po otrzymaniu pieniędzy szuka okazji do tego. Przygotowanie posiłku paschalnego w Święto Przaśników; Podczas Wieczerzy Pańskiej Jezus zapowiada, że jeden z apostołów go zdradzi. Gdy szli na Górę Oliwną, by się modlić, Jezus ostrzega Piotra, że tej nocy zanim kogut zapieje, to Piotr się go wyprze 3 razy. Jezus modli się w Getsemani, gdzie apostołowie powinni czuwać, a mimo tego spali. Duch - Marka 14:38; Judasz w towarzystwie ludu przychodzi do Jezusa, by go pojmać. Arcykapłan, rada starszych, kapłanów, cały Sanhedryn szukają świadectwa przeciwko Jezusowi. Niektórzy ludzie składają fałszywe świadectwo przeciwko Jezusowi. Piotr zaprzecza, iż zna Jezusa. Marka 14:1-72;

15. Jezus staje przed Piłatem, który miał zwyczaj zwalniać jednego z więźniów w czasie świąt. W więzieniu był wówczas Barabasz, który popełnił morderstwo podczas rebelii ludu. Lud nakazał uwolnić Barabasza, zaś Jezusa ubiczować i powiesić. Wyszydzenie Jezusa, króla Żydów. Wojsko przyprowadza Jezusa na Golgotę, Miejsce Czaszki, gdzie został powieszony, a nad głową został wyryty napis „Król Żydów”. W trzecim dniu, między 6 a 9 rano nastąpiły ciemności, a potem Jezus zaczął wołać „Eli, Eli, lama sabachtani? = Boże, Boże, czemuś mnie opuścił?”; W chwili śmierci Jezusa zasłona sanktuarium rozdziera się na dwie części. Dopiero wtedy ludzie zaczęli mówić, że to był na pewno Syn Człowieczy. Józef z Arymatei, poważny członek Rady, przyszedł do Piłata z prośbą o wydanie ciała Chrystusa. Następnie umywszy i ubrawszy w czyste lniane szaty złożył go do grobowca w masywie skalnym, a kobiety, które mu zazwyczaj usługiwały zostały przy nim. Marka 16:1-47;

16. Gdy Maria Magdalena, Maria i Salome przyszły namaścić ciało Chrystusa, spotkały w grobowcu anioła zamiast Jezusa. Anioł rzekł im, żeby poszły obwieścić Piotrowi i apostołom, by poszli do Galilei, gdzie teraz podąża Jezus.

Księga Do Rzymian

1. List został napisany przez apostoła Pawła do Rzymian, w imię Jezusa Chrystusa. Jest on synem Bożym, który przyszedł zgodnie z przepowiedniami proroków, za sprawą mocy Boga, z potomstwa Dawidowego. Paweł dziękuje, że został wybrany do głoszenia dobrej nowiny. Pragnie przyjść do Rzymian, o których wierze mówi się na całym świecie, i których pragnie wesprzeć duchowo, gdyż: … prawy będzie żył dzięki wierze. Gniew Boży jest skierowany wobec bezbożności i nieprawości ludzi, którym Bóg ujawnił swe zamierzenia i wszystko, co można o nim wiedzieć. Wśród ludzi widoczny jest upadek moralny, nie wychwalają Boga, nie dziękują mu, są bezrozumni i głupi. Dobrą nowinę i prawdę Bożą zamienili na kłamstwo, stali się homoseksualistami - zachowując się niestosownie, w obrzydliwy sposób czynili to, co sprośne. Ludzie stali napełnieni wszelką nieprawością, niegodziwością, zachłannością, złem, są pełni nienawiści, mordują, kłócą się, są podstępni, złośliwi, rozsiewają pogłoski, obmawiają, nienawidzą Boga, są zuchwali, wyniośli, zarozumiali. Łamią ugody i boże prawa, są niemiłosierni i pozbawieni naturalnych uczuć. Nawet znając prawa Boga, zgadzają się na to, by inni tacy byli. Do Rzymian 1:1-32;

2. Nie wolno obmawiać i osądzać innych ludzi, ponieważ każdy z nas tkwi w tym samym grzechu, każdy robi to samo. Każdy zostanie osądzony przez Boga, gniew Boży ściąga na siebie człowiek o nieskruszonym i zatwardziałym sercu, kto odrzuca niezasłużoną życzliwość, wytrwałą cierpliwość i wyrozumiałość Boga. Bóg odda każdemu wedle jego uczynków. Zycie wieczne otrzymają ci, którzy wytrwale dążą do dobra, szukają chwały i szacunku i nieskazitelności; Nieposłuszni prawdzie będzie dręczyć wielki ucisk i udręka. Prawi są ci, którzy nie słuchają się prawa, lecz Boga, i wypełniają jego prawo. Ich sumienie pokazują, że prawo mają zapisane w sercach. Nie należy innych pouczać, jeśli samemu nie jest się czystym i prawym w postępowaniu. Obrzezanie serc przez polega na przestrzeganiu prawa, kodeksie zapisanym wewnątrz, a nie na pokaz. Rzymian 2:1-29;

3. Abyś okazał się prawy w swych słowach i wygrał, gdy będziesz osądzany. Bóg jest prawdomówny. Wszyscy ludzie zgrzeszyli wobec Boga kłamstwem, małą wnikliwością, nieżyczliwością, brakiem bojaźni wobec Boga. Bóg okazał nam swą prawość i wyrozumiałość, a grzesznicy zostają uznani za prawych na podstawie okupu, jaki złożył Jezus Chrystus. Jezus został ustanowiony przez Boga darem ofiarnym ku przebłaganiu przez wiarę w jego krew. Dzięki temu zostały nam przebaczone grzechy, a my możemy teraz pokazać swą prawość poprzez wiarę w Jezusa. Wiarą umacniamy prawo. Rzymian 3:1-31;

4. Abraham został uznany za prawego, nie na podstawie dobrych i prawych uczynków, których miał wiele na swym koncie, ale dzięki temu, że uwierzył Jehowie. Szczęśliwi ci, którym odpuszczono bezprawnie uczynki i których grzechy zostały zakryte. Szczęśliwy człowiek, którego grzechu Jehowa wcale nie weźmie pod uwagę; Szczęśliwi i prawi mogą być zarówno obrzezani, jak i nieobrzezani, jeśli idą śladami wiary. Abraham uwierzył Bogu, pomimo nadziei, ale dzięki nadziei w obietnicę Boga stał się wiernym i uznany prawym. Rzymian 4:1-25;

5. Radujmy się w Bogu, gdyż wiemy, że w ucisku rodzi się wytrwałość, a w wytrwałości - stan uznania, z którego wyrasta nadzieja. Chrystus umarł za ludzi bezbożnych i grzesznych. Bóg nas kocha, gdyż jesteśmy jeszcze słabi. Teraz zostaliśmy uznani za prawych dzięki przelaniu krwi Jezusa, a przez Jego śmierć zostaniemy wybawieni. Dzięki życiu Chrystusa zostaliśmy pojednani z Bogiem. przez 1 człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć - a dzięki temu śmierć przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli; od Boga trzymaliśmy dar prawości, życzliwości i wspaniałomyślności - Jezusa Chrystusa, a ci, którzy otrzymają ten dar, będą królować w życiu przez jednego - Jezusa Chrystusa; Przez jednego człowieka - potępiono ludzi wszelkiego pokroju. Przez jeden akt - śmierć Jezusa Chrystusa - dochodzi do aktu usprawiedliwienia ludzi wszelkiego pokroju i do uznania ich prawymi ku życiu. Przez nieposłuszeństwo 1 człowieka wszyscy staliśmy się grzesznikami. Przez posłuszeństwo Jezusa wielu stanie się prawymi. Tam, gdzie jest prawo, tam jest wiele grzechu i wykroczeń wobec prawa. Dzięki temu jeszcze bardziej obfituje niezasłużona życzliwość, by owa życzliwość panowała przez prawość ku życiu wiecznemu za sprawą Jezusa Chrystusa. Rzymian 5:1-21;

6. Ochrzczeni w Jezusie Chrystusie są ochrzczeni w jego śmierci, by nie trwać dalej w grzechu, abyśmy jak Chrystus zostali wskrzeszeni z martwych na chwałę Boga. Jeśli ktoś umarł, zostanie uwolniony od swego grzechu. Jeśli umarliśmy z wiarą w Jezusa, też będzie żył w nim. Umieramy za grzech, ale żyjemy dla Boga przez Chrystusa. Żyjmy dla Boga, nie dla grzechu, pod panowaniem niezasłużonej życzliwości, a grzech niech panuje nad śmiercią. Mamy być posłuszni Prawu Bożemu ku prawości, a nie grzechu ku śmierci. Zapłatą za grzech jest śmierć, lecz darem od Boga jest życie dzięki Jezusowi. Rzymian 6:1-23;

7. Kobieta zamężna podlega prawu męża, ale jeśli umrze mąż, to nie popełnia wówczas cudzołóstwa. Poprzez prawo należymy do Jezusa, abyśmy wydawali owoc Bogu; dzięki prawo poznaliśmy, czym jest grzech; „Przykazanie i prawo jest święte, ku życiu wiecznemu; Prawo jest duchowe, a grzech przypisany jest ciału. Istnieje konflikt między duszą a ciałem, gdyż chcę czynić dobrze i szlachetnie, lecz w moim ciele mieszka grzech. Umysłem podlegam Bogu, a ciałem - wobec prawa grzechu i śmierci.” Rzymian 7:1-25;

8. Ludzie pojednani z Jezusem, nie podlegają potępieniu, gdyż duch poprzez Jezusa uwolniony został od grzechu i śmierci. W zgodzie z duchem spełnia się w nas Prawo. Poprzez Jezusa został potępiony grzech w ciele. Ci, którzy żyją w zgodzie z duchem skupiają się na sprawach ducha. jeśli żyje w nas Chrystus, to duch jest życiem ze względu na prawość; a życie zostanie w nich wskrzeszone dzięki przebywającemu Jezusowi. Wiara w Jezusa umacnia naszego ducha i wskrzesza do życia; Duch świadczy, iż jesteśmy dziećmi Bożymi, a dzięki temu dziedzicami Boga i współdziedzicami Chrystusa - razem z nim cierpimy i razem z nim możemy zostać otoczeni chwałą. Duch ujmuje się wraz z naszymi niewypowiedzianymi pragnieniami, przychodzi z pomocą naszej słabości, gdyż nie wiemy, o co się modlić. Bóg zna nasze pragnienia, ujmuje się za tymi, którzy są święci w swym duchu. Wszystkie dzieła Boga współpracują ze sobą dla dobra tych, którzy Go miłują. Nic nie jest w stanie oddzielić nas od pełni miłości Boga; ani życie, ani śmierć, rzeczy teraźniejsze czy przyszłe, aniołowie i moce, wysokość i głębokość, ani inne stworzenia. Rzymian 8:1-39;

9. Moje sumienie świadczy w duchu świętym. Dziećmi Bożymi nie są wszyscy potomkowie Abrahama, lecz ci, którzy wedle obietnicy są poczytywani za dzieci, są one wybrane względem uczynków i od Tego, który powołuje. Bóg okazuje ludziom współczucie i umiłowanie, a miłosierdzie zależy od Jehowy. Bóg kształtuje naczynia z gliny, wobec których stosuje srogi gniew lub miłosierdzie. Człowiek, który oprze swą wiarę o kamień potknięcia i masyw skalny, ten nie dozna rozczarowania. Rzymian 9:1-33;

10. Jezus jest końcem Prawa, aby każdy wierzący osiągnął prawość. Nie ludzie, lecz Bóg ustanawia Prawo. Według Mojżesza, każdy przestrzegający Prawa, będzie żył dzięki prawości. Słowo wiary, które głosimy, istnieje w naszym sercu i dzięki niemu staniemy się prawi. Jeśli publicznie wyznasz Jezus jest naszym Panem i uwierzysz, że Bóg wskrzesza ludzi z umarłych, to będziesz wybawiony. Sercem wierzymy ku prawości, a publiczne wyznanie wiary swymi ustami dąży do wybawienia. Rzymian 10:1-21;

11. Ocaleje ostatek dzięki niezasłużonej życzliwości. Nie wynoś się ponad innych dzięki swej wierze, lecz okaż bojaźń wobec surowości i życzliwości Boga. Każdy, kto się wynosi swe myśli, zostanie wyłamany i odcięty. Boże bogactwo, mądrość i wiedza są głębokie. Jego sądy i drogi są niezbadane i niezmierzone. Wszystko jest od Niego, i przez Niego i dla Niego. Rzymian 11:1-36;

12. Ze względu na współczucie Boga, swe ciała należy oddawać Bogu, jako żywą ofiarę, świętą i godną upodobania Boga, na świętą służbę wedle rozumowania. Niech ten system rzeczy nie kształtuje naszego ciała, lecz nasz umysł przeobraża nas, by doświadczyć dobrej, miłej i doskonałej woli Bożej. Każdy z nas został obdarzony innym poziomem wiary, innym darem, talentem, by służyć Bogu i Chrystusowi. Każdy posiada jakiś dar od Boga, np. usługiwanie, proroctwo, nauczanie, zachęcanie, przewodzenie, miłosierdzie. Należy okazywać ludziom szczerą miłość i szacunek, ale unikać tego, co jest niegodziwe w oczach Boga. Należy pałać duchem w służbie Jehowie. Należy być wytrwałym w modlitwie, gościnności (Gość w dom, Bóg w dom), błogosławcie prześladowanych. Dla drugiego człowieka bądź tak usposobiony, jak do siebie, nie odpłacając się złem za popełnione zło. Na tyle, ile ode mnie zależy, powinnam zachować pokój z innymi ludźmi. Nie odpłacaj się złem, nie mścij się, gdyż Jehowa odpłaci. Poskramiaj swój gniew a zło dobrem zwyciężaj. Rzymian 12:1-21;

13. Podporządkuj swego ducha władzy Bożej, gdyż sprzeciw jest nieposłuszeństwem wobec porządku Bożemu; Jeśli czynisz coś złego, to się bój, gdyż Bóg jest mścicielem dla wywarcia srogiego gniewu wobec dopuszczających się zła. Oddawajcie ludziom to, co im się należy - podatek, danina, bojaźń, szacunek. Nikomu nie należy być winnym czegokolwiek oprócz wzajemnej miłości, bo kto kocha, ten wypełnia prawo. Nie wolno ci cudzołożyć, mordować, kraść, pożądać, zazdrościć, prowadzić rozwiązłego i hulaszczego życia, kłócić się. Masz miłować swego bliźniego, jak siebie samego. Miłość nie wyrządza zła bliźniemu, lecz jest warunkiem do wypełnienia prawa. Rzymian 13:1-14;

14. Nie należy osądzać drugiego człowieka na podstawie jedzenia. Nikt bowiem nie je i nie żyje dla siebie samego, lecz dla Jehowy, a swym postępowaniem świadczy Jehowie. Każdy z nas stanie przed sądem i zda sprawę przed Bogiem wyłącznie za siebie. Królestwo Boże oznacza radość, prawość i pokój. Człowiek służąc Chrystusowi jako niewolnik jest godny upodobania Boga i ma uznanie wśród ludzi. Wszystko, co nie wynika z wiary, jest grzechem i prowadzi do zgorszenia. Rzymian 14:1-23;

15. Wszystko, co zostało napisane w Pismach, zostało napisane, byśmy nie ustawali w wytrwałości, nadziei i czynieniu tego, co jest dobre, dla wzajemnego budowania się w wierze. Abyśmy dzięki udzielonej przez Boga wytrwałości i pociesze mogli mieć nastawienie do siebie nawzajem podobne do tego, które miał Jezus - tak byśmy sercem, czynami i słowami mogli chwalić naszego Pana. Wychwalajmy Boga, gdyż On daje nam nadzieję, radość i pokój dzięki naszej wierze, abyśmy mogli cieszyć się mocą ducha świętego. Głoszenie Pawła za sprawą ducha świętego, poprzez słowa i uczynki, proroctwa i cudowne znaki niesie dobrą nowinę, by ludzie mogli ujrzeć i zrozumieć Boga. Paweł prosi o wsparcie w modlitwie, by mógł dotrzeć do Hiszpanii, a jego usługiwanie w Jerozolimie, zostało zaakceptowane przez świętych. Rzymian 15:1-33;

16. Pozdrowienia dla wszystkich ludzi, którzy służą ludziom, Bogu i Jezusowi. Niech bracia mają na oku tych, którzy wywołują rozdźwięki i powodują zgorszenie, gdyż ni nie są niewolnikami Pana, lecz własnego brzucha i bałamucą niewinnych. Rzymian 16:1-27;

Pierwszy List Do Tesaloniczan

1. Paweł, Sylwan i Tymoteusz dziękują za trud, który Tesaloniczanie wkładają w głoszenie dobrej nowiny, za ich wytrwałość, wierną prawdę, miłość dzięki nadziei pokładanej w Jezusie Chrystusie; Dobra nowina dotarła do nich za sprawą mowy, mocy i ducha świętego, a pomimo ucisku przyjęli naukę Jezusa z radością; Stali się wiernymi naśladowcami Jezusa, aby być niewolnikami żywego i prawdziwego Boga. 1Tesaloniczan 1:1-10;

2. Bóg sprawdził w ucisku apostołów, którzy byli prześladowani. Mimo tego z radością nadal głoszą, gdyż starają się podobać Bogu a nie ludziom. Choć byli upokarzani, apostołowie pozostali lojalni, prawi i nienaganni, starając się jednocześnie zachęcać innych do wiary. Tesaloniczanie przyjmując dobrą nowinę od apostołów, przyjęli tym samym słowo od Boga, które działa w wierzących. Apostołowie i wierzący przemawiają do ludzi narodów, by ich wybawić, lecz na prześladowców przyjdzie w końcu srogi gniew boży. 1Tesaloniczan 2:1-20;

3. Apostołowie wysyłają Tymoteusza, by swą służbą utwierdził Tesaloniczan w wierze i głoszeniu dobrej nowiny, pomimo ogromnego ucisku i Kusiciel nie odciągnął od wiary. Tymoteusz zanosi im radość, wiarę i dobrą nowinę o ich wierności, z nadzieją, że spotkają się z Pawłem i pozostałymi apostołami. Modlą się, by Pan sprawił, żeby wzrastali we wzajemnej miłości i do wszystkich, by w ten sposób utwierdził serca Tesaloniczan w świętości i prawości wobec Boga. 1Tesaloniczan 3:1-13;

4. Tesaloniczanie powinni stosować się do nauk Jezusa i Boga - powstrzymywać się od rozpusty, zachłannej żądzy seksualnej, mieszania się do spraw swego brata i szkodzenia bliźniemu, gdyż Jehowa wymierza karę za to wszystko; Bóg powołał nas w związku z uświęceniem; Okazując lekceważenie, lekceważymy Boga, który udziela nam ducha świętego. Apostołowie zachęcają do prowadzenia cichego życia, dbania o własne sprawy, pracowanie własnymi rękoma, do przyzwoitego postępowania wobec ludzi będących na zewnątrz i niczego nie potrzebowali. Powinniśmy mieć nadzieję w zmartwychwstanie, jeśli wierzymy w Jezusa, który powstał z martwych; Ci, którzy umarli w wierze i w jedności z Chrystusem, powstaną pierwsi. Nadzieją, mamy pocieszać się nawzajem. 1Tesaloniczan 4:1-18;

5. Dzień Jehowy nadchodzi, jak złodziej w nocy. Czas i dzień nadejścia Jehowy nie powinien zaskoczyć wierzących. Synowie dnia i światła zawsze są gotowi na przyjście Sądu Ostatecznego;

6. Czuwajmy i zachowajmy trzeźwość umysłu, nałóżmy na siebie napierśnik miłości i wiary, a jako hełm - nadzieję wybawienia. Dlatego pocieszajmy się i budujmy, gdyż za sprawą Jezusa Chrystusa mamy nadzieję na wybawienie. Miejmy uznanie dla tych, którzy pouczają nas w Panu, przewodzą nam i napominają. Należy im się jeszcze większa miłość i braterstwo ze względu na ciężką pracę wśród ludzi. Napominajcie nieporządnych, pocieszajcie swą mową dusze przygnębione, wspierajcie słabych, wobec wszystkich bądźcie bardzo cierpliwi. Nie należy oddawać krzywdą za krzywdę, lecz zabiegać dla drugiego o to, co dobre. Zawsze się radujcie, nie ustawajcie w modlitwach i podziękowaniach wobec Boga. Mocno trzymajcie się tego, co szlachetne i unikajcie tego, co niegodziwe. 1Tesaloniczan 5:1-28;

Drugi List Do Tesaloniczan

1. Paweł, Sylwan i Tymoteusz składają podziękowania Bogu za wzrastającą wiarę i miłość wśród ludzi. Nie należy odpłacać się prześladowcom za ucisk, gdyż podczas Sądu Ostatecznego zostaną oni skazani na ogień wiekuisty. 2Tesaloniczan 1:1-12;

2. Nie należy się sugerować fałszywymi słowami, listami, jakoby nadszedł dzień Jehowy. Nie wolno dać się zbałamucić Fałszywymi proroctwami. Jezus Chrystus zgładzi czyniciela bezprawia duchem swoich ust. Bezprawne działanie odpowiada postępowaniu Szatana z wszelkimi podstępnymi dziełami, kłamliwymi znakami i proroczymi cudami. Bóg osądzi wszystkich, którzy zamiast uwierzyć prawdzie, dali się zwabić fałszywemu i podstępnemu działaniu Szatana oraz znaleźli upodobanie w nieprawości.2Tesaloniczan 2:1-17;

3. Należy się modlić o wybawienie od ludzi szkodzących i niegodziwych, gdyż nie wszyscy mają wiarę. Ochrona Jezusa, by trzymać się z daleka od niegodziwców, a nasze serca były umacniane w miłości do Boga i wytrwałości do Chrystusa; Apostołowie stali się wzorem do naśladowania, by swym postępowaniem i pracą dniami i nocami umacniać wiarę w ludziach; Mamy jeść pokarm, na który sami zapracowaliśmy. Niech będą naznaczeni ci, którzy nie jest posłuszny wobec Boga. Nie traktując ich jak wrogów, należy ich stale napominać i przestać z nim obcować, żeby się zawstydzili. 2Tesaloniczan 3:1-18

Pierwszy list do Koryntian:

1. Paweł pisze list do zboru w Koryncie; Wierny jest Bóg, przez którego zostaliście powołani do zboru w jedności z Jezusem Chrystusem 1Kor 1:9; Śmierć Chrystusa jest dla nas wybawieniem, mocą Boga 1Kor 1:18; Wyższość mądrości Bożej 1Kor 1:25; Kto się chlubi, niech się chlubi w Jehowie 1Kor 1:31;

2. Głoszenie świętej tajemnicy Bożej, aby nasza wiedza nie opierała się na mądrości ludzkiej, lecz na Bożej mocy; Apostołowie głoszą tajemnicę Bożą, ukrytą przed systemem tego świata, władcami tego systemu rzeczy; głoszą to, co Bóg przygotował dla tych, którzy go miłują; Zostało to objawione apostołom poprzez ducha Bożego; mówią o tym słowami, które także zostały wyuczone dzięki duchowi Bożemu; 1 Kor 2:1-16

3. Paweł przemawia do ludzi cielesnych, ponieważ są wśród nich waśnie, co właśnie charakteryzuje ludzi fizycznych; Bóg daje wzrost, a nasze świątynie należy zbudować na fundamencie, którym jest Jezus. Ogień wypróbuje dzieło każdego, czy się ostoi. Jeśli czyjeś dzieło się ostoi, otrzyma za nie zapłatę. Jesteśmy świątynią Boga, a w nas mieszka duch święty dany od Boga; 1Kor 3:1-23;

4. Jedyny osąd należy się Jehowie, a nie ludziom. Apostołowie stali się widowiskiem teatralnym, wydanym na pośmiewisko ludzi i aniołów, są słabi, prześladowani i zniesławiani, spragnieni i głodni, by napominać ludzi. 1 Kor 4:1-21;

5. Należy usunąć rozpustnika, bo zakwas niszczy całe ciasto, tak jak w rozpustnik. Świętować należy przaśnikami szczerości i prawdy. Należy unikać rozpustników, bałwochwalców, chciwców, ludzi obelżywych, pijaków, zdzierców, i usuwać niegodziwców spośród siebie. 1Kor 5:1-13;

6. Święci będą sądzić świat, więc ze spornymi sprawami tego świata należy zwrócić się do nich. Procesy powinny odbywać się wśród mądrych zboru, a nie przez niewierzących. Królestwa niebieskiego nie odziedziczą rozpustnicy, bałwochwalcy, cudzołożnicy, homoseksualiści, mężczyźni i kobiety utrzymywani do celów niezgodnych z naturą, złodzieje, pijacy, zdziercy, obelżywi. Wszystko nam wolno, lecz nie wszystko jest korzystne. Należy unikać rozpusty ciała i wiązać się z nierządnicami, gdyż nasze ciało jest członkiem ciała Chrystusowego, a zjednoczeni z Jezusem w duchu, jesteśmy jednością z nim. Nasze ciało jest świątynią ducha świętego otrzymanego od Boga, dlatego też należy szanować swe ciało. 1Kor 6:1-20;

7. Rady dotyczące małżeństwa - 1 mąż, 1 żona; małżonkowie powinni oddawać sobie to, co się drugiemu należy; mąż sprawuje władzę nad ciałem mężczyzny, i odwrotnie. Należy współżyć ze sobą, poza czasem modlitwy, by Szatan nie kusił nas podczas wstrzemięźliwości; Nie należy odchodzić od współmałżonka, nawet jeśli jest niewierzący, gdyż niewierzący małżonek jest uświęcony ze względu na wierzącego współmałżonka. Obrzezanie i nieobrzezanie nic nie znaczą, ale przestrzeganie praw boskich i przykazań Boga. Nie jesteśmy niewolnikami ludzi, lecz Chrystusa, gdyż zostaliśmy wykupieni za określoną cenę - cenę życia Jezusa. 1Kor 7:1-40

8. Jest tylko jeden Bóg w niebie, zaś bożek jest nicością. Jest jeden Bóg Ojciec, z którego jest wszystko, a my dla niego. Sumienie słabych, którzy jedzą pokarmy ofiarowane bożkom, zostaje skalane. 1 Kr 8:1-13;

9. Powinniśmy głosić z nadzieją, że będziemy mieć w tym udział. Obwieszczający dobrą nowinę będą żyć z dobrej nowiny, tak Pan zarządził. Głoszenie dobrej nowiny jest nałożoną koniecznością, a nie powodem do chlubienia. Nagrodą jest sam fakt głoszenia i dawania przykładu dobrej nowinie. Paweł uczynił się niewolnikiem wszystkich (słabych, pod prawem, bez prawa, itd.), by ich wszystkich pozyskać, pomimo tego, że jest człowiekiem wolnym. 1Kor 9: 1-27;

10. Chrystus oznacza masyw skalny, z którego jedli pokarm duchowy i pili napój duchowy wszyscy, którzy byli jego świadkami. Jednakże większość została zgładzona przez Boga, dla przykładu, byśmy nie pragnęli tego, co szkodliwe, byśmy nie stali się bałwochwalcami, rozpustnikami, byśmy nie wystawiali Jehowy na próbę, byśmy nie szemrali przeciwko sobie. „Kto zatem myśli, że stoi, niech się strzeże, aby nie upaść.” 1Kor 10:12; Bóg jest wierny, i nie pozwoli, byśmy nie byli kuszeni więcej, niż jesteśmy w stanie znieść. Nie powinniśmy składać ofiar, jeść ze stołów, pić z kielichów jednocześnie Jehowie i demonom. Wszystko nam wolno, lecz nie wszystko jest korzystne i nie wszystko nas buduje. Nikt nie ma prawa mnie oskarżać, co składam w Bogu w podziękowaniu jak ofiarę, np. co jem. Wszystko, co robimy, jemy i pijemy, składajmy w ofierze Bogu, jako podziękowanie. 1Kor 10:1-33;

11. Zasada zwierzchnictwa: Chrystus jest głową każdego mężczyzny, on z kolei jest głową kobiety. Mężczyzna ma się modlić z głową odkrytą, zaś kobieta z głową odkrytą. Kobietą jest chwałą mężczyzny i została stworzona przez wzgląd na mężczyznę. Mężczyzna jest chwałą i obrazem Boga. Rozdźwięki w zborze powodują powstawanie sekt. Chleb, który Jezus połamał i złożył w podziękowaniu, oznacza ciało Chrystusa, zaś kielich oznacza nowe przymierze na mocy jego krwi. Każdorazowo, gdy jemy ten chleb i pijemy kielich, obwieszczamy śmierć Pana, aż do momentu jego powrotu. Mamy to czynić na jego pamiątkę. 1Kor 11:1-34;

12. Jest jeden Pan - Jezus i jeden duch - lecz różne dary, rozmaite rodzaje usług i działań. Jednemu dano mądrość, innemu mowa, wiara, możliwość działania potężnych czynów, dar uzdrawiania, prorokowania, rozeznania natchnionych wypowiedzi, innemu jeszcze dar tłumaczenia języków. Ale wszystkich tych działań dokonuje ten sam jeden duch, udzielając każdemu z osobna wedle swej woli. Członki ciała - każdy jest inny, pełni inną funkcję, lecz wszystkie są członkami tego samego jednego ciała. W 1 zborze Bóg umieścił: apostołów, proroków, nauczycieli, potężne dzieła, dary uzdrawiania, pomocne usługi, zdolności kierowania, różne języki. Należy gorliwie zabiegać o większe dary. 1Kor 12:1-31;

13. Życie bez miłości jest niczym, człowiek staje się brzęczącym mosiądzem. Na nic człowiekowi dar języków, prorokowania, znajomość wszystkich świętych tajemnic, jeśli nie ma miłości. Nie odniesie żadnego pożytku z życia, dzielenia się z ubogimi i głodnymi, jeśli brakuje człowiekowi miłości. Miłość jest cierpliwa, wielkoduszna, życzliwa. Nie jest zazdrosna, nie przechwala się, nie nadyma, nie zachowuje się nieprzyzwoicie, nie szuka własnych korzyści, nie daje się rozdrażnić, nie raduje się z nieprawości. Dary języków, rozumowania i poznania zostaną częściowo usunięte, by później poznać na nowo prawdę. Teraz pozostają trzy ważne rzeczy - miłość, wiara, nadzieja, z czego miłość jest najważniejsza; 1Kor 13:1-13;

14. Należy zabiegać o miłość i dary duchowe, by prorokować ludziom i rozumieć święte tajemnice za sprawą ducha danego od Boga. Dzięki darom mówimy językami, prorokujemy, tłumaczymy, a wszystko to przyczynia się do budowania ludzi i zborów. Należy zabiegać o zdolności rozumowania języków, prorokowania i tajemnic, by mogło to nas budować. Bóg jest Bogiem porządku, dlatego należy zadbać o porządek podczas zgromadzeń, by niewierzący, który przyjdzie, powiedział, że rzeczywiście jest wśród nas Bóg. 1Kor 14:1-40;

15. Dowodem zmartwychwstania Chrystusa jest fakt, iż zmarli również zostaną wskrzeszeni. Jeśli nie został Jezus wskrzeszony z zmarłych, to nasza wiara jest daremna, a zmarli poginęli bezpowrotnie. Jak wszyscy umarli w Adamie, to wszyscy zostaną ożywieni w Chrystusie. Bóg będzie królować, a wszystkich swych nieprzyjaciół położy pod stopy Chrystusa i wszystko zostanie mu podporządkowane. Bóg usunie wszelki rząd, władzę i moc, wszystko obróci w niwecz, a na końcu unicestwi śmierć. Należy odsunąć się od złego towarzystwa, które nie zna Boga i nie wierzy we wskrzeszenie umarłych. Nie wszyscy umrą, ale wszyscy będziemy przemienieni, a śmierć zostanie pochłonięta na wieki. Żądłem śmierci jest grzech, a mocą grzechu jest Prawo, ale Bóg daje nam możliwość zwyciężenia nad śmiercią dzięki Jezusowi. 1Kor 15:1-58;

16. Każdego pierwszego dnia tygodnia należy odkładać zbiórkę na świętych i zapas stosownie do tego, jak się powodzi. 1Kor 16:1-24;

Drugi list do Koryntian:

1. Jeżeli jesteśmy w ucisku, dzieje się to dla naszego pocieszenia i wybawienia, a pocieszenie od Boga daje nam siłę, by przezwyciężyć cierpienie. Należy ufać Bogu, gdyż wyratował nas od śmierci, więc miejmy nadzieję, że nadal nas będzie ratował. Bóg położył na nas swą pieczęć i dał w nasze serca ducha - zadatek tego, co ma przyjść. 2Kor 1:1-24;

2. Należy potwierdzać miłość do człowieka, którego się zasmuciło. Powinniśmy życzliwie przebaczać przez wzgląd na Chrystusa. Wykwalifikowanie do głoszenia dobrej nowiny otrzymuje się od Boga, by dla tych, którzy dostępują wybawienia, być wonią z życia ku życiu. 2 Kor 2:1-17;

3. Ludzie, którym przekazujemy dobrą nowinę, stanowią nasz dowód, list polecający. Są oni listem Chrystusowym zapisanym na cielesnych kamieniach, w sercach. Kwalifikacje otrzymane od Boga, byśmy byli sługami nowego przymierza - ducha, który ożywia. Udzielanie prawości i kodeks niosący potępienie obfitują w chwałę. Jehowa jest Duchem, a tam gdzie duch - tam jest wolność. 2Kor 3:1-18;

4. Szatan zakrywa prawdę i tajemnice Boże przed obliczem wielu ludzi, zaślepia umysły niewierzących, by nie mogła przeniknąć ich dobra nowina o Chrystusie, który jest obrazem Boga. Apostołowie głoszą Chrystusa, a siebie jako niewolników przez wzgląd na niego. Bóg rozpala światło w naszych sercach, by chwalebnie poznać Boga poprzez oblicze Jezusa. Apostołowie mają skarb - pomimo ucisku, rozterki, prześladowania, śmiercionośnego traktowania - życie Jezusa, które się w nich ujawniło. Uwierzyli w Jezusa, więc głoszą, by niezasłużona życzliwość Boga mogła obfitować. 2Kor 1:1-18;

5. Bóg dał nam zadatek - ducha, byśmy po śmierci przyoblekli się niebiańskim namiotem, a wszystko to, co śmiertelne zostanie pochłonięte przez życie. Chodzimy dzięki wierze i mamy otuchę, że znajdziemy dom u Pana. Stawiajmy sobie cel, byśmy stali się mu upodobani, gdyż wszyscy ludzie staną przed tronem sędziowskim Chrystusa. Każdy otrzyma to, co mu zostało przysądzone za wszystkie uczynki. Powinniśmy przekonywać ludzi, by nie chwalili się tym, co na zewnątrz, lecz sercem. Ludzie nie powinni żyć tylko dla siebie samych, lecz dla innych. Pojednajmy się z Bogiem. 2Kor 5:1-21;

6. Nie dawajmy innym powodu do zgorszenia. Należy polecać się Bogu - w wytrwałości, ucisku, potrzebie, trudnościach, w wypadkach, więzieniach, w bezsenności, w okresach braku żywności, czystością, poznaniem, wielkodusznością, cierpliwością, życzliwością, miłością, prawdą, mocą Bożą. Należy unikać nieprawości, bezprawia, bezbożności, nieczystości, bożków. Tylko Jehowa jest naszym Ojcem, który nas przyjmie. 2Kor 6:1-18;

7. Oczyśćmy się ze wszelkiego skalania ciała i ducha, doskonaląc świętość ciała i ducha w bojaźni Bożej. Zbożny smutek przyczynia się do okazania skruchy ku wybawieniu i tego nie należy żałować, ale smutek światowy rodzi śmierć. 2 Kor 7:1-16;

8. Należy obfitować w wiarę i słowo, poznanie i wszelką żarliwość, w miłość i życzliwe dawanie, gotowość i chęć czynienia względem siebie w szczerej miłości. 2Kor 8:1-24;

9. Ten, kto sieje skąpo, będzie żąć skąpo, zaś ten, który obficie sieje, będzie zbierał obfite plony. Należy postępować zgodnie z sercem, bez ociągania się i nie pod przymusem, gdyż Bóg miłuje dawcę rozradowanego. Bóg sprawia dzięki niezasłużonej życzliwości, żebyśmy mieli wszystko pod dostatkiem i byli w pełni samowystarczalni. Usługiwanie w ramach publicznej służby ma zaspakajać niedostatki świętych i być obfitym podziękowaniem dla Jehowy. Usługiwanie i dzielenie się dobrą nowiną o Chrystusie jest dowodem miłości do Boga. 2Kor 9:1-15;

10. Duchowa oręż apostołów ma moc obalania każdego rozumowania i wszystkiego, co stoi na przeszkodzie do poznania Boga. Duchowa oręż prowadzi bój z myślami, które należy skierować na posłuszeństwo wobec Chrystusa. Nikt nie powinien się chlubić poza terenem wyznaczonym przez Boga - kto się chlubi, niech się chlubi w Jehowie, tylko Jehowa może nas zalecać, a nie my sami siebie. 2 Kor 10:1-18;

11. Zbożna zazdrość o zbór Pawła, gdyż przedstawił go Chrystusowi jako nieskazitelny czystą dziewicę. Lęka się jednak, czy oby Szatan nie obałamuci ich jak Ewę, a umysły zboru nie zostaną skażone, pozbawione szczerości, nieskazitelnej czystości. Szatan często przeobraża się w anioła czystości, by zbałamucić ludzi i uczynić ze swoich sług fałszywych proroków. Paweł nie ugiął się pomimo wszelkich trudów, prześladowań, pobić, głodu, niebezpieczeństw. Pomimo tego ratuje go troska o zbory. 2 Kor 11:1-33;

12. Paweł poznał człowieka, który w wizji poza ciałem albo w ciele został porwany do trzeciego nieba, gdzie usłyszał niewypowiedziane słowa, których człowiekowi nie wolno mówić. Pawłowi został dany cierń, anioł Szatana, by go policzkował, żeby się zbytnio nie wywyższał. Moc Pana doskonali się w słabości, zniewagach, potrzebach, w prześladowaniach i trudnościach - dla Chrystusa. Należy okazać skruchę ze względu na popełnione w przeszłości grzechy, dopuszczenie się rozpusty, nieczystości, rozpasania. 2 Kor 12:1-21;

13. Każda sprawa ma być potwierdzona ustami 2 lub 3 świadkami. Chrystus został powieszony ze względu na słabość, ale żyje dzięki mocy Bożej. My również będziemy żyć dzięki mocy Bożej, dlatego należy postępować szlachetnie, dla prawdy, poddawać się skorygowaniu. 2Kor 13:1-14;

Do Galatów

1. Wśród ludzi, którzy przyjęli dobrą nowinę, znajdują się ludzie odciągający od Boga i Jezusa. Dobra nowina nie jest niczym ludzkim, lecz pochodzi od Boga, dlatego nie należy głosić nic ponad to. Paweł najpierw prześladował wiernych, lecz za sprawą Boga została oznajmiona mu dobra nowina, a on został powołany do głoszenia. Dzięki temu ludzie zaczęli wychwalać Boga z powodu nawrócenia Pawła. Galatów 1:1-24;

2. Bóg nie kieruje się wyglądem zewnętrznym człowieka. Paweł potępia Kefasa, zasłużył sobie na potępienie, gdyż zaczął się odsuwać od ludzi z narodów, z którymi jadł wcześniej i udawać strach przed obrzezanymi. Ludzie zostają uznani za prawych nie na podstawie prawa, lecz dzięki wierze w Chrystusa. Galatów 2:1-21;

3. Ducha otrzymujemy dzięki słuchaniu wynikającemu z wiary, Bóg dokonuje wielkich dzieł nie w prawie, lecz właśnie w tym duchu wiary. Potomstwo Abrahama, które pozostaje w wierze są błogosławieni. W prawie zapisane są uczynki, których należy przestrzegać, by żyć. Chrystus poprzez swą śmierć uwolnił nas od przekleństwa prawa. Prawo zostało dane, by ujawnić występki i stało się naszym wychowawcą prowadzącym do Chrystusa, żebyśmy dzięki wierze zostali uznani za prawych. Galatów 3:1-29;

4. Wszyscy byliśmy kiedyś niewolnikami do czasu, aż Bóg wysłał swego syna, by nas usynowić. Dzięki temu, że staliśmy się synami, Bóg posłał do naszych serc ducha swego Syna, który woła Abba Ojcze. Wtedy, gdy nie znaliśmy Boga, byliśmy niewolnikami tych, którzy z natury nie są bogami. Teraz, gdy znamy Boga, nie powinniśmy wracać do słabych i nędznych rzeczy, pozwolić, by odciągano nas od szlachetnych rzeczy. Jesteśmy związani z Bożą obietnicą. Galatów 4:1-31;

5. Dla Chrystusa nie ma znaczenia obrzezanie i nieobrzezanie, lecz wiara działająca poprzez miłość, posłuszeństwo wobec prawdy. Dana nam wolność nie powinna służyć jako bodziec dla ciała, lecz do służby z miłości względem siebie. Prawo mówi: masz miłować swego bliźniego jak samego siebie. Mamy postępować wedle ducha, a nie żadnego pragnienia ciała, gdyż ciało i duch są sobie przeciwne. Jawne są uczynki ciała, czyli rozpusta, nieczystość, rozpasanie, bałwochwalstwo, nieprzyjaźń, kłótnie, zazdrość, sekty, zawiść, pijaństwo, hulanki. Ci, którzy się tego dopuszczają, nie odziedziczą królestwa Bożego. Owocem ducha jest miłość, radość, pokój, wielkoduszna cierpliwość, życzliwość, dobroć, wiara, łagodność, panowanie nad sobą. Żyjąc według tego ducha nie podlegamy prawu i postępujemy porządnie. Galatów 5:1-26;

6. Osoby posiadające kwalifikacje duchowe, korygujcie w duchu łagodności tych, którzy uczynili fałszywy krok. Nie porównujcie się jedni z drugimi, gdyż każdy niesie swój własny ciężar. Niech każdy sprawdza swe dzieła, by nie dać się oszukać, że jest się czymś innym, niż w rzeczywistości. Z Boga nie można drwić, a człowiek będzie żąć to, co zasiał; kto zasiał w duchu, będzie żyć wiecznie. Galatów 6:1-18;

Efezjan

1. Paweł do mieszkańców Efezu pisze o powołaniu ludzi w jedności z Chrystusem, byśmy byli w miłości wobec niego święci i bez skazy. Poprzez Chrystusa dostępujemy odkupienia na podstawie krwi Jezusa, a także przebaczenia naszych wykroczeń, stosownie do niezasłużonej życzliwości Bożej. Usłyszawszy dobrą nowinę o wybawieniu zostaliśmy opieczętowani obietnicą ducha świętego ku chwale Bożej. Paweł modli się o wierzących, by dostąpili ducha mądrości i objawienia w dokładnym poznaniu Boga, o oświecenie serc nadzieją na wskrzeszenie z umarłych. Bóg posiada niezrównaną wielkość, moc i potężną siłę, którą ujawnił w wypadku wskrzeszenia Chrystusa z martwych. Jezusa posadził po swej prawicy w niebie, wysoko ponad wszelkimi rządami, władzą, mocą, zwierzchnictwem, pod stopy Chrystusa podporządkowane zostało wszystko zarówno w tym systemie rzeczy, jak również w przyszłym. Efezjan 1:1-23;

2. Bóg umiłował ludzi, ożywił nas w Chrystusie dzięki swej miłości i miłosierdziu, pomimo tego, iż grzeszyliśmy, nieposłuszni, spełnialiśmy zachcianki ciała. Darem Bożym jest życzliwość Boga, którą wybawia wierzących, a nie za sprawę uczynków. Jesteśmy zjednoczeni z Chrystusem dzięki krwi. Jezus jest naszym pokojem, który zburzył mur odgradzający nas od Boga. Swym ciałem i śmiercią usunął nieprzyjaźń i oznajmił dobrą nowinę. Dlatego jesteśmy współobywatelami świętych, na fundamencie apostołów, proroków, a narożnym kamieniem fundamentalnym jest sam Chrystus. Efezjan 2:1-22;

3. Święta tajemnica - jesteśmy współdziedzicami, współczłonkami ciała i współuczestnikami obietnicy w jedności z Chrystusem poprzez dobrą nowinę. Wiekuiste zamierzenie Boga wobec Chrystusa, dzięki któremu mamy ufność i swobodę mowy za sprawą wiary w niego. Efezjan 3:1-21;

4. Powołani w Panu powinni charakteryzować się cierpliwością, uniżeniem umysłu, łagodnością, miłością. Jeden jest Pan, 1 nadzieja, dla której nas powołano, 1 wiara, 1 chrzest, 1 Bóg i Ojciec wszystkich. Dary od Boga - jedni są apostołami, inni prorokami, ewangelizatorami, nauczycielami, pasterzami - w celu usługiwania i budowania ciała Chrystusowego. Budujmy się i wzrastajmy w miłości. Dlatego należy odrzucić starą osobowość (skażoną poprzednim zachowaniem, rozpustą i rozpasaniem), i odnowić się w sile umysłu i przyoblec nową osobowością zgodną z wolą Bożą w rzeczywistej prawości i lojalności. Odrzućcie fałsz, grzech, nie kradnijcie, nie wypowiadajcie złych rzeczy, gorycz, gniew. Efezjan 4:1-32;

5. Chrześcijańskie postępowanie: bez rozpusty, wszelkiej nieczystości, chciwości, haniebnego postępowania, głupiej i sprośnej gadaniny, bałwochwalstwa. Niech nikt nas nie zwodzi pustymi słowami, gdyż na nieposłusznych spada srogi gniew Boży; Światłością są ludzie żyjący zgodnie z prawdą, miłością i dobrocią. Należy się wciąż upewniać, że żyjemy wedle upodobania Boga i postępujemy jak mądrzy ludzie. Żony niech będą podporządkowane mężom i Panu, ponieważ mąż jest głową kobiety, a Chrystus męża. Mężowie stale miłujcie swe żony tak, jak Chrystus umiłował swój zbór, za którego oddał swą krew, żeby go oczyścić i wybawić. Mąż powinien tak miłować swą żonę, jak samego siebie, żeby żona miała dla niego głęboki respekt. Efezjan 5:1-33;

6. Dzieci powinne być posłuszne swym rodzicom i Panu, a rodzice nie drażnijcie swych dzieci, lecz wychowujcie je zgodnie z wolą i myślami Jehowy. Cokolwiek uczynimy dobrze, dostaniemy z powrotem od Jehowy, który nie jest stronniczy. Nałóżmy zbroję dla Boga, żeby nie poddać się machinacji Diabła, gdyż zmagamy się z żądzami, władzami, światowymi władcami, niegodziwymi duchami. Efezjan 6:1-24;

Filipian:

1. Niech obfituje obfitość w dokładnym poznaniu i rozeznaniu, upewniajmy się, które rzeczy są najważniejsze, byśmy nie gorszyli drugich i byli owocami prawości przez Jezusa ku chwale Bożej. Głosić Chrystusa powinniśmy z radości, dobrej woli i miłości, a nie z rywalizacji czy zawiści. Znakiem od Boga jest fakt, iż zostaną zgładzeni przeciwnicy tych, którzy głoszą dobrą nowinę o Chrystusie. Z uwagi na Chrystusa dano nam przywilej uwierzyć, ale i cierpieć za Chrystusa. Filipian 1:1-30;

2. Chrystus nie jest równy Bogu, ogołocił samego siebie, przybrał ludzkie ciał i był posłuszny Bogu aż do swojej śmierci. Dlatego też Bóg wywyższył go i nadał imię wyższe od pozostałych imion. Bóg ze względu na swe upodobanie działa tak, byśmy chcieli i działali pracując z bojaźnią i gorliwością nad swym wybawieniem. Filipian 2:1-30;

3. Prawość wypływająca od Boga wynika z wiary w Chrystusa, pozwala poznać Boga, jego moc i zmartwychwstanie, współudział w cierpieniach Chrystusa i śmierć podobną do jego śmierci. Patrząc na to, co przed nami, należy dążyć do celu, po nagrodę Bożego zmartwychwstania za sprawą Jezusa. Wedle ustalonego planu należy podążać tą drogą, by dostąpić obywatelstwa niebiańskiego. Jezus Chrystus jest wybawcą, który przekształci nasze upokorzone ciało, które dzięki swej mocy dostosuje do swego chwalebnego ciała. Filipian 3:1-21;

4. Niech nasze gorące prośby zostaną przedstawione Bogu w modlitwie i błaganiu wraz z dziękczynieniem. Każda nasz myśl powinna charakteryzować się pokojem Bożym, który strzeże nasze serce i umysł. Stale rozważajcie wszystko, co zasługuje na zainteresowanie, jest prawdziwe, prawe, nieskalanie czyste, miłe, dobre, czym jest cnota i rzecz chwalebna. Wprowadzajmy w czyn wszystko, co usłyszeliśmy, nauczyliśmy się, słyszeliśmy i widzieliśmy w związku z Pawłem i dobrą nowiną. Filipian 4:1-23

Do Kolosan:

1. Przyjęcie i głoszenie dobrej nowiny daje nadzieję w niebiosach, na ziemi zaś wydaje owoc i wzrasta na całym świecie. Chrystus wyjawił nam swą miłość pod względem duchowym. Dlatego należy dokładnie poznawać jego woli we wszelkiej mądrości i w pojmowaniu duchowym. Powinniśmy chodzić wedle woli Bożej, dając owoc godny Jehowy, aby w pełni mu się przypodobać, wytrwać w poznawaniu, radować się w Panu, okazywać cierpliwość, wielkoduszność, dziękując Ojcu za umocnienie w uczestnictwie świętych. Bóg nas wyzwolił spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego Syna, poprzez złożenie okupu za nasze grzechy. Jezus jest obrazem niewidzialnego Boga, pierworodnym wszelkiego stworzenia, za jego pośrednictwem wszystko zostało stworzone w niebiosach i na ziemi, wszystko widzialne i niewidzialne, wszystko dla niego i przez niego. Jest pierwszym we wszystkim, jest początkiem i pierworodnym z umarłych. Jeśli trwamy w wierze, osadzeni na fundamencie i niezłomni, stajemy się zjednoczeni z Chrystusem za sprawą jego cielesnego ciała przez jego śmierć. Dlatego należy nie dawać się odciągnąć od dobrej nowiny, którą usłyszeliśmy i przyjeliśmy. Zgodnie z otrzymaną mocą od Chrystusa nauczajmy każdego człowieka, by mógł dostąpić jedności z Jezusem. Kolosan 1:1-29;

2. Strzeżcie się ludzi, którzy poprzez filozofię i puste zwodzenie uwodzą słabych wierze, według tradycji ludzkiej, a nie Chrystusa. Dzięki śmierci Jezusa Bóg wraz z nim nas ożywił i przebaczył nam wszystkie grzechy oraz wykroczenia. Jehowa usunął także wszystkie postanowienia, które były ważne do śmierci Chrystusa. Kolosan 2:1-23;

3. Jeżeli jesteśmy wskrzeszeni z Chrystusem, to stale skupiajmy się na tym, co w górze, a nie na tym, co na ziemi. Należy uśmiercić wszystko, co wiąże się z rozpustą, bałwochwalstwem, nieczystością, żądzą seksualną, zachłannością, szkodliwym pragnieniem, złem, gniewem, obelżywymi i sprośnymi słowami, kłamstwem. Z powodu tych rzeczy nadchodzi srogi gniew Boży. Dlatego zdejmijcie z siebie starą osobowość i przyodziejcie się w nowe postępowanie, odnowione dzięki dokładnemu poznaniu na obraz Stwórcy. Należy przyodziać się w tkliwe uczucia: miłość, życzliwość, uniżenie umysłu, łagodność, cierpliwość, współczucie, przebaczenie względem siebie. Kto czyni zło, ten otrzyma sprawiedliwie zapłatę za to od Jehowy. Kolosan 3:1-25;

4. Nie ustawajcie w dziękczynieniach i modlitwach do Boga. Kolosan 4:1-18;

1 Do Tymoteusza:

1. Nie powinno się głosić odmiennej nauki, fałszywej wiary i opowieści, zamiast udzielać właściwych nauk związanych z wiarą w Boga. Nakazem Boga jest miłość z czystego serca, dobrego sumienia i nieobłudnej wiary. Prawo jest dobre dla ludzi, którzy z niego korzystają, zostało ogłoszone dla dopuszczających się grzechu, bezprawia, bezbożnych, morderców, złodziei, grzeszników, homoseksualistów, kłamców, oszustów, porywaczy, przeciwników dobrej nowiny. Jezus jest fundamentem dla tych, którzy opierają swą wiarę w życie wieczne. 1Tymoteusza 1:1-20;

2. Modlitwy za wszystkich ludzi do jedynego Boga, poprzez jedynego pośrednika Chrystusa pomiędzy Bogiem a wszystkimi ludźmi. 1 Tymoteusza 2:1-15;

3. Nadzorcą powinien być człowiek nieposzlakowany, mąż jednej żony, zachowujący umiar, porządny, gościnny, wykwalifikowany do nauczania, nie awanturujący się, nie skłonny do bicia, rozsądny, bardzo dobrze prowadzący własny dom. Powinien mieć też dobre świadectwo od osób postronnych, by nie popadł w sidła Diabła. Słudzy - poważni, nie dwoistego języka, pijacy, żądni nieuczciwego zysku, z czystym sumieniem, wypróbowani do służby. 1 Tymoteusza 3:1-16;

4. Przez obłudę ludzi, fałszywe nauki, zwodnicze natchnione wypowiedzi, kłamstwa, namiętności i napiętnowanie niektórzy mogą odstąpić od wiary. Mogą wierzących odciągać od pokarmów stworzonych przez Boga. Wszystko zaś, co Bóg stworzył jest wspaniałe i nie należy tego odrzucać, jeśli przyjmuje się to z dziękczynieniem poprzez modlitwę. Ćwiczenie cielesne jest po trochu pożyteczne, lecz bardziej pożytecznym jest zbożne oddanie, gdyż zawiera obietnicę nadejścia lepszego życia. Dla ludzi wiernych stań się wzorem w postępowaniu, w mowie, w miłości, w nieskalanej czystości. Nie zaniedbuj daru, który otrzymałeś od Boga. Trwając w wierze wybawisz siebie, jak i tych, którzy Cię słuchają. 1 Tymoteusza 4:1-16;

5. Szanuj starszych i wdowy. Dzieci i wnuki wdów niech zajmują się swymi domami, niech oddają się zbożnemu oddaniu i szanują swych rodziców i dziadków. Wdowy, które żyją w nędzy, niech pokładają nadzieję w Bogu, niech nie ustają w błaganiach i modlitwach. Wdowy oddające się cielesnym przyjemnością są martwe, choć nadal żyją. Jeśli ktoś nie dba o swych domowników, ten jakby zaparł się wiary i jest gorszy niż człowiek bez wiary. Podwójny szacunek należy się wdowie, która miała jednego męża, wychowała dzieci i wnuki, złożono o niej świadectwo o jej szlachetnych uczynkach, gościła obcych, myła stopy świętym, wspomagała będących w ucisku, pilnie naśladowała każde dobre zachowanie; Szacunek nie należy się wdowom, które żyją według seksualne namiętności odciągają od Chrystusa, chcą wyjść za mąż odchodząc od wiary, żyją bez zajęcia, włóczą się po domach, plotkują, mieszają się w cudze sprawy, mówiąc to, czego nie powinny. Podwójny szacunek należy się również starszym, którzy ciężko pracując prowadzą porządnie zbór, przemawiają i nauczają, upominają ludzi, którzy trwają w grzechu. 1 Tymoteusza 5:1-25;

6. Jeśli ktoś głosi naukę odbiegająca od słów Jezusa, ten jest nadęty pychą i niczego nie rozumie. Z jego nauk wynikają spory, kłótnie, obelżywa mowa, niegodziwe podejrzenia. Ci, którzy są zdecydowanie bogaci, wpadają w sidła i zbytnie umiłowanie pieniędzy i liczne szkodliwe pragnienia i pokusy. Zbytnie umiłowanie pieniędzy odciąga od wiary na manowce i sami poprzebijali się wieloma boleściami. Należy dążyć do prawości, zbożnego oddania, wiary, miłości, wytrwałości i łagodnego usposobienia. Walcz w szlachetnej walce o wiarę, chwyć się życia wiecznego, które zostało ci obiecane. Ujawnienie się ze swoją wiarą wobec wielu świadków, wyznawanie dobrej nowiny w sposób nieposzlakowany i niesplamiony zostanie nagrodzone we właściwym czasie przez Króla królujących i Pana panujących. Opieraj swą nadzieję na Bogu, a nie na bogactwie i wygórowanym mniemaniu o sobie, gdyż w ten sposób zapewniamy sobie fundament na przyszłość, by chwycić się rzeczywistego życia. 1 Tymoteusza 6:1-21;

2 Do Tymoteusza:

1. Bóg dał dar ducha mocy, miłości, i trzeźwości umysłu, a nie tchórzostwa. Dlatego należy nie wstydzić się świadectwa o naszym Panu i dobrej nowiny o Bogu. Ze względu na niezasłużoną życzliwość Boga, Jezus zniweczył śmierć i dał nam nadzieję na nieskażone życie. 2 Tymoteusza 1:1-18;

2. Pan daje wykwalifikowanie do nauczania drugich, a jako wzorowy żołnierz Jezusa miej udział w cierpieniu zła. Cierpienie wiąże się z dobrą nowiną, aby dostąpić wybawienia w jedności z Chrystusem. Wiarygodna wypowiedź Jezusa - razem umarliśmy, to i razem będziemy żyć; razem trwamy, to i razem będziemy królować; jeśli się go wyprzemy, on również nas się zaprze. Zrób wszystko, żeby stawić się przed Bogiem jako godny uznania pracownik, który nie ma się niczego wstydzić, poprawnie władający słowem prawdy. Stroń od pustych słów bezczeszczących to, co święte. Jehowa zna tych, którzy do niego należą. Niech każdy, kto wymawia jego imię Jehowa, wyrzeknie się nieprawości. Należy trzymać się naczyń przeznaczonych do celów zaszczytnych, uświęconych, użytecznych do przygotowywania dobrego dzieła. Dąż do wiary, miłości, pokoju - wraz z tymi, którzy wzywają Pana z czystego serca. Należy unikać naczyń do celów niezaszczytnych, pragnień przydarzających się w młodości. Unikać głupiego i ignoranckiego dociekania. Pracownik Pana ma być delikatny wobec wszystkich, wykwalifikowanych do nauczania, opanowany wobec zła, z łagodnością pouczający przeciwników. Tym właśnie Bóg udzieli skruchy prowadzącej do dokładnego poznania prawdy, dzięki czemu opamiętają się i odsuną od Diabła. 2 Tymoteusza 2:1-26;

3. Krytyczne czasy będą trudne do zniesienia, ludzie będą bardziej niż w Bogu, rozmiłowani w samych sobie, pieniądzach, przyjemnościach, władzy, zarozumiali, wyniośli, bluźniercy, nieposłuszni, niewdzięczni, nielojalni, wyzuci z naturalnego uczucia, nieskłonni do ugody, zdrajcy, zdrajcy, nie panujący nad sobą, nieprzejednani, nadęci. Ludzie będą sprzeciwiać się Bogu, prawdzie, o całkowitym zaćmieniu umysłu, niegodni uznania ze względu na wiarę. Wszyscy, którzy będą żyć zbożnie w jedności z Chrystusem, będą prześladowani przez ludzi złych i oszustów, grzesznych, którzy będą wprowadzać ich w błąd i odciągając od prawdziwej nauki i wiedzy. Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauczania, upominania, karcenia, prostowania w prawości, aby człowiek był przez Boga wyposażony odpowiednio do dobrego dzieła. 2 Tymoteusza 3:1-17;

4. Głoś słowo pilnie o każdej porze - sprzyjającej, uciążliwej, upominaj, strofuj, zachęcaj z wszelką cierpliwością i sztuką nauczania. Zachowuj trzeźwość umysłu, cierp zło, wykonuj dzieło ewangelizatora, dokładnie wypełniaj swe usługiwanie. Pan usługujących i zachowujących wiarę wyzwoli od każdego niegodziwego uczynku i wybawi do swego niebiańskiego królestwa. 2 Tymoteusza 4:1-22;

Tytusa

1. Nadzorca musi być wolnym od oskarżeń, mężem jednej żony, ni skłonny do srogiego gniewu, nie awanturujący się po pijanemu, nie skory do bicia, nie chciwy, uczciwy, prawy, lojalny, gościnny, trzeźwego umysłu, panujący nad sobą, wykwalifikowany do nauczania. Tytusa 1:1-16;

2. Starsi powinni zachować umiar w używkach, być trzeźwego umysłu, trwać w miłości, wytrwałości, nie rzucać oszczerstw, być nauczycielami tego, co dobre, żeby być wzorem dla innych, przykładem szlachetnych uczynków, nieskażonej powagi, zdrową mową, niezachwianej wierności i pobożności. Powinni nauczać o wyrzekaniu się światowych pragnień, bezbożności, umiłowania tego systemu rzeczy. Tytusa 2:1-15;

3. Niech każdy będzie posłuszny i podporządkowany władcom, gotowy do dobrego dzieła, nie mówić o innych krzywdząco, Każdy powinien być rozsądny, przejawiać wszelką łagodność wobec innych ludzi, bo każdy z nas był nierozumny, nieposłuszny, wstrętny, wprowadzony w błąd, niewolnikiem różnych pragnień i rozkoszy, trwał w tym, co złe, w zawiści, w nienawiści do drugich. Bóg jednak wybawił nas dzięki swej życzliwości, miłosierdzia i miłości wobec człowieka, odnowił nas duchem świętym przez Jezusa Chrystusa. Tytusa 3:1-15;

Wytłumaczyć:

1. Trzy klucze Pawła (początek Dziejów) - na górze stronicy pisało o użyciu kluczy przez Pawła - o jakie klucze chodziło?

2. Święto Pięćdziesiątnicy

3. Święto Przaśników - Wyjścia 12:15-20; Wyjścia 23:15; Kapłańska 23:6; Łukasza 22:7 = Marka 14:12;

4. Dzień Przebłagania

5. Znak Jonasza, Królowa Południa, mądrość Salomona - Mateusza 12:38-42

6. Kim był Eliasz

7. Siedem czasów, to ile czasu, aż uzna panowanie Najwyższego - sen Nebukadneccar - księga Daniela rozdział 4;

8. Daniela rozdział 7 - czas i czasy i pół czasu - sen Daniela

9. Daniela rozdział 12 - wyznaczony czas, wyznaczone czasy i połowa - wizja z Księciem Michałem

Święta - Kapłańska 23:1-44:

1. Święte zgromadzenie: 6 dni wykonywanie pracy, siódmego dnia odpoczynek i zgromadzenie.

2. Pascha dla Jehowy: 14 dnia pierwszego miesiąca między dwoma wieczorami; Izraelici dostali ziemię od Jehowy, w podziękowaniu należy złożyć pierwsze żniwo kapłanowi, który będzie machał przez pierwszy dzień po sabacie przed Jehową snopem żniwa jako wyraz uznania. W tym samym dniu należy złożyć zdrowego, rocznego baranka na całopalenie dla Jehowy, a jako ofiarę zbożową wyborną mąkę nasączoną oliwą i wino jako płynną ofiarę;

3. Przaśników: 15 dnia pierwszego miesiąca, pierwszego dnia zgromadzenie, a przez siedem dni jedzenie Przaśników i zakaz wykonywania ciężkiej pracy; składanie ofiary ogniowej Jehowie, a siódmego dnia wielkie zgromadzenie;

4. Pięćdziesiątnica: 50 dni odliczonych od złożenia żniwa jako ofiary należy złożyć nową ofiarę zbożową. Należy przynieść z miejsca zamieszkania 2 chleby upieczone na zakwasie jako pierwsze dojrzałe plony dla Jehowy. Razem z chlebem 7 zdrowych, rocznych baranków, oraz 1 młodego byka i dwa barany. Mają być one całopaleniem dla Jehowy. Jedna z kóz jako ofiara za grzechy i 2 barany jako ofiara za współuczestnictwo. Kapłan ma kołysać chlebami i dwoma pierwszymi barankami jako ofiara kołysana dla Jehowy.

5. Dzień Przebłagania: 10 dnia siódmego miesiąca, ma się odbyć święte zgromadzenie, należy trapić swe dusze oraz złożyć ofiarę ogniową dla Jehowy. Każda dusza, która w tym dniu nie będzie się trapić i ciężko pracować, zostanie zgładzona spośród swego ludu. Jest to całkowity sabat i dzień odpoczynku.

6. Święto Szałasów: od 15 dnia siódmego miesiąca, przez siedem dni składanie ofiary ogniowej dla Jehowy. W ósmym dniu święte zgromadzenie, w którym nie wolno pracować i należy złożyć także ofiarę ogniową dla Jehowy. W skład ofiary dla Jehowy wchodzą ofiary zbożowe, całopalenia, ofiary płynne i dobrowolne dary ofiarne. W pierwszym i ósmym dniu tego święta jest całkowity odpoczynek. W pierwszym dniu należy wziąć owoc z dorodnych drzew, liście drzew palmowych i gałęzie z gałęzistych drzew oraz topoli z doliny potoku i przez kolejne 7 dni należy się radować przed Jehową. Przez okres tej radości i tego święta wszyscy mieszkańcy Izraela mają mieszkać w szałasach

Uczniowie Jezusa:

1. Piotr (Szymon);

2. Andrzej - rybak, brat Piotra

3. Jakub

4. Jan - brat Jakuba, wytwórcy siatki rybackiej

5. Mateusz - poborca podatkowy;

6. Filip

7. Bartłomiej

8. Tomasz

9. Szymon Kananejczyk

10. Jakub

11. Tadeusz

12. Judasz Iskarota

33

---