RDEST PTASI ( POLYGONUM AVICULARE )

Wiadomości ogólne

Jest popularnym chwastem występującym we wszystkich rodzajach upraw, możemy go spotkać również na podwórzach i przydrożach oraz nad brzegami rzek. Rdest jest rośliną jednoroczną lub dwuletnią. Kwitnie od czerwca do października, niewielkimi białawo lub czerwono-zielonymi kwiatami.

Inne nazwy:

świńska trawa, podróżnik, drutowiec, wróble języczki, bzdziorst. Surowce lecznicze w celach leczniczych wykorzystuje się ziele rdestu ptasiego.

Substancje lecznicze

Rest ptasi zawiera dość dużo rozpuszczalnej krzemionki, flawonoidy, olejek eteryczny, kwasy organiczne, garbniki, sole mineralne i witaminę C.

Zbiór i konserwacja

zbierać ulistnione, niezdrewniałe szczyty pędów na początku kwitnienia w sierpniu i wrześniu.. Liście rdestu pokryte białymi plamami nie nadają się do zbioru. Suszyć należy w miejscach przewiewnych, ocienionych, lub w suszarniach.

Działanie:

diuretyczne, poprawiające przemianę materii, przeciwzapalne.

Związki czynne zawarte w rdeście zwiększają wydalanie moczu, a z nim szkodliwych produktów przemiany materii. Zapobiegają krystalizacji związków mineralnych w drogach moczowych, a tym samym powstawaniu i wzrostowi kamieni moczowych. Rdest polecany jest szczególnie w leczeniu i zapobieganiu kamicy szczawianowej i fosforanowej.

Rdest ptasi pobudza wydalanie z organizmu toksyn. Ponadto działając przeciwzapalnie w drogach moczowych niszczy bakterie będące przyczyną tych zapaleń. Rdest niszczy także bakterie w przewodzie pokarmowym. Rdest może tamować niewielkie krwawienia w drogach rodnych i przewodzie pokarmowym. Wpływ wyciągów tego ziela na naczynia jest znaczny — zmniejszają łamliwość i przepuszczalność ścian naczyniowych.

Rdest ptasi przez medycynę ludową uważany jest za lek przeciwcukrzycowy.

Ziele to może być wykorzystywane w leczeniu zapaleń dróg oddechowych, zapaleń gardła, angin i nieżytów oskrzeli.

Stosowane zewnętrznie wyciągi z rdestu przyspieszają gojenie się ran owrzodzeń i oparzeń.

Rdest może być polecany ludziom w wieku podeszłym, bowiem „opóźnia" starość przeciwdziałając demineralizacji kości.

SKRZYP POLNY( EQUISETUM ARVENSE )

Wiadomości ogólne

Roślina popularna w całym kraju. Rośnie na glebach piaszczystych, najczęściej na nieużytkach, przy drogach, nad rzekami, jest chwastem wielu upraw. Wiosną wyrastają najpierw pędy zarodnikowe zakończone kłosem, a po ich zaniku pojawiają się pędy płonę z okółkowo ułożonymi gałązkami. Nazwa rośliny wywodzi się prawdopodobnie od tego, że przy pocieraniu jej w palcach słychać chrzęst, skrzypienie.

Surowce lecznicze

W celach leczniczych wykorzystywane są pędy płone (zielone).

Substancje lecznicze

Ziele skrzypu zawiera przede wszystkim dużo krzemionki i to postaci rozpuszczalnej, dobrze przyswajalnej, ponadto flawonoidy, saponiny, garbniki i sole mineralne.

Zbiór i konserwacja

Pędy płonę ścina się przez całe lato, 10-15 cm nad ziemią. Na lekarstwo należy wybierać pędy zdrowe, bez rdzy. Suszenie powinno odbywać się w miejscach ocienionych i przewiewnych, w suszarniach w temperaturze nie wyższej niż 4O°C. Suszone ziele skrzypu przechowywać należy w suchych pomieszczeniach.

Działanie:

Diuretyczne, poprawiające przemianę materii, hamujące krwawienia

Związki czynne zawarte w skrzypie zwiększają ilość wydalanego moczu, a wraz z nim szkodliwych produktów przemiany materii. Działanie to jest nawet silniejsze niż wielu znanych środków moczopędnych.

Dzięki zawartości związków krzemu skrzyp ma duże znaczenie w procesach regeneracyjnych, wpływa on na metabolizm kolagenu, a w konsekwencji na gojenie się ran i odbudowę kości.

Związki krzemu zapobiegają także odkładaniu się złogów w drogach moczowych.

Skrzyp opóźnia procesy starzenia się.

Związki czynne zawarte w skrzypie wzmacniają ściany naczyń, zapobiegają ich łatwemu pękaniu, zmniejszają skłonność do krwawień, poprawiają stan włosów i paznokci, są ważne w procesach odpornościowych.

Ziele skrzypu jest szczególnie cenne dla ludzi w wieku podeszłym i dla kobiet karmiących, gdyż poprawia mineralizację kości. Korzystne jest w przypadkach przedłużających się krwawień miesięcznych, a także w niewielkich krwawieniach z przewodu pokarmowego.

Medycyna ludowa uważała skrzyp za cenny lek w przewlekłych zapaleniach oskrzeli, a także polecała go do płukania ust i gardła w stanach zapalnych lub do pielęgnacji włosów w przypadkach łysienia.

SUROWCE MINERALNE POZYSKIWANE Z MORZA MARTWEGO „MORZA ŻYCIA" -OCZYSZCZAJĄCE I PRZECIWZAPALNE

CZARNE BŁOTO Jest naturalnym połączeniem kaolinu, bentonitu, magnezu, potasu, wapnia, bromków, skalenia, kwarcu, miedzi i cynku. Błoto jest bardzo silnym środkiem odkażającym, ściągającym, wysuszającym, antyseptycznym, przeciwzapalnym i przywracającym równowagę mineralną. Okłady z błota podwyższają temperaturę skóry i pobór tlenu oraz pobudzają krążenie krwi. Prowadzi to do lepszej przemiany materii, zmniejsza podrażnienie skóry i spowalnia procesy starzenia. Pobudzenie krwioobiegu prowadzi z kolei do ujędrnienia skóry i cofnięcia się zmian celulitowych.

Dzięki mikroskopijnej wielkości ziaren i swojej wysokiej chłonności czarne błoto dobrze przenika do porów skóry, nie zatyka ich, a wręcz przeciwnie - oczyszcza z resztek brudu i łoju oraz zwęża. Stosuje się je w przypadkach silnego łojotoku, silnych zmian zapalnych na skórze, egzemy, trądziku różowatego i pospolitego oraz przy łagodnych stadiach łuszczycy. Dzięki obecności kaolinu i bentonitu adsorbuje nadmiar tłuszczu i usuwa obumarłe komórki z powierzchni skóry. Jednocześnie podwyższa przepuszczalność skóry, co zapewnia dobre przenikanie minerałów. Prowadzi to do usunięcia napięcia mięśni podskórnych, a zrelaksowane mięśnie to pierwszy krok do ochrony przed powstawaniem zmarszczek.

• Minerały zawarte w błocie pozwalają zachować, nawet w suchym otoczeniu, względnie naturalną wilgotność górnych warstw skóry.

• Tym różnią się od „zwykłych nawilżaczy", które wiążą wilgoć w naskórku, tylko przy odpowiedniej wilgotności powietrza.
  Działanie nawilżające związków mineralnych opiera się bowiem na zjawisku osmozy.

Maseczki zawierające jony pierwiastków używane są do tzw. podnoszenia bez skalpelu.
Pod dużym ciśnieniem osmotycznym jony zawarte w masce są wpompowywane w skórę.
Kationy niektórych metali mają charakter lipofilny i łatwo przenikają przez skórę

(w postaci ścisłych par jonowych). Zwiększające się, dzięki wpompowanym jonom stężenie substancji rozpuszczonych w NMF, zmusza niejako skórę do pobrania ilości wody, która przywróciłaby dawne, niższe stężenie - skóra staje się lepiej nawilżona, oczyszczona, bardziej jędrna i gładsza, a co ważniejsze trudniej traci pobraną i związaną w opisany sposób wodę. Okłady z błota na włosy wzmacniają je, usuwają nadmiar tłuszczu i normują gruczołów łojowych. Wiele firm kosmetycznych wykorzystuje czarne błoto do produkcji oczyszczających maseczek, peelingów, kremów nawilżających i pielęgnacyjnych (zwłaszcza pod oczy do rąk), mleczek, toników, lotionów, żeli pod prysznic oraz szamponów.

STĘŻONE SOLE MINERALNE

Pozyskiwane z wody morskiej [Sea Salt] (zwłaszcza z Morza Martwego) używane są do gorących kąpieli, łagodzących stany zapalne skóry oraz leczących wysypki, trądzik, cellulit. Sól z Morza Martwego ma unikalny skład, za który odpowiedzialne jest położenie topograficzne tego największego jeziora świata. Zawiera 50 x więcej bromu i 15 x więcej magnezu niż sól z Oceanu Atlantyckiego, za to niewiele chlorku sodu (zwykłej soli kuchennej). Okłady z błota i kąpiele w soli pozyskiwanej z „Morza Życia" leczą łuszczycę.

Kuracje sanatoryjne trwają cztery tygodnie i stosuje się do nich 27 % r-r soli, czyli takie ich stężenie, jak w Morzu Martwym. Stężenie soli do kąpieli w domu może wynosić najwyżej 3 %. Minerały zawarte w solach obniżają ilość bakterii chorobotwórczych na powierzchni skóry, regenerują ją, uśmierzają swędzenie. W czasie kąpieli z dodatkiem soli morskich, łuski zrogowaciałego naskórka są delikatnie złuszczane i poprawia się ukrwienie skóry. W takim wypadku naskórek z łatwością chłonie magnez (wspomagający przemianę materii) oraz pozostałe oligoelementy i pierwiastki śladowe (Cl, Ca, K, Na, Fe, Zn, Mn, siarczany i siarczyny, fluorki, związki selenu i bromu).

Po zastosowaniu kuracji solami morskimi skóra staje się lepiej nawilżona, gładsza, bardziej jędrna, lepiej ukrwiona. Oczyszczają się pory skóry, regenerują i aktywizują komórki skóry, odprężają się mięśnie. Poprawia się koloryt skóry, staje się ona odprężona, odświeżona i zrelaksowana. Wygładzeniu ulegają zmiany celulitowe („skórka pomarańczowa").

Kąpiel w solance, której skład jest uboższy od składu wody morskiej (zawiera więcej chlorku sodu, a mniej soli cennych pierwiastków) także przyspiesza przemianę materii, odchudza, relaksuje, ujędrnia.

BOROWINA

Maski borowinowe, wodne r-ry torfu leczniczego (efektu rozkładu roślinności bagiennej sprzed 30 tys. lat) stosowane były już w starożytności. Medycy renesansu wychwalali borowinę jako Ouinta Esentia. Do polskich uzdrowisk wprowadzono ją w XIX wieku.

Borowiny są równie cenne jak algi. Detoksykują (!!!) i wspomagają odchudzanie, jak algi* guam, błoto z Morza Czarnego. Dodatkowo, dzięki zawartości fitohormonów, działają przeciwzmarszczkowo.

Borowina jest najcenniejszą odmianą torfu. Torf to kopalna mieszanina obumarłych mchów i torfowców, żurawiny, borówki, czernicy, turzyc i wrzosu.

Kolejne pokolenia roślin porastających torfowiska, rozkładają się pod wodą, bez dostępu powietrza, dając masę torfową. Co roku warstwa torfu przyrasta o milimetr, tak więc kopalne złożą torfu, mające grubość kilku metrów, musiały powstawać kilka lub nawet kilkadziesiąt tysięcy lat. Te najkorzystniejsze dla skóry borowiny pozyskiwane są z złóż tzw. torfów wysokich, o kwaśnym odczynie, znajdujących się na obszarach czystych ekologicznie pojezierza, mazur, podhala - okolice Dunajca, niziny podlaskiej i Polesia.

Skład chemiczny borowiny surowa borowina wydobyta z pokładu torfowego zawiera :

89% wilgoci, 10 % substancji organicznych i około 1% substancji nieorganicznych.

Łagodzący brom, przeciwzapalny cynk, potas regulujący przepływ wody w tkankach, przeciwuczuleniowy magnez, kojący wapń oraz mangan, który pomaga komórkom skóry wykorzystywać witaminy z grupy B. Pod względem terapeutycznym główną rolę grają substancje organiczne o dużym stopniu rozkładu : związki humusowe i bituminowe.

Związki humusowe są produktami rozkładu roślin torfowych (głównie białek i węglowodanów). Należą do nich:

- Kwasy huminowe (cykliczne polikondensaty fenoli i chinonów, silne antyoksydanty, działają bakteriobójczo, ściągająco, przeciwzapalnie, usuwają wolne rodniki, spowodowane promieniowaniem UV, usuwają ze skóry toksyny (np. jony metali ciężkich)

- Kwasy fluwonowe

- Kwasy hymatomelanowe

- Aminokwasy (nawilżające (NMF) i regenerujące)

- Enzymy (wspomagają procesy skórne, zachodzące podczas zabiegu borowinowego)

- Węglowodany (podnoszą odporność tkanek i usuwają toksyny)

- Garbniki (ściągające)

- Pektyny (ustalające pH)

Związki bituminowe powstają w wyniku humifikacji zawartych w roślinach wosków, tłuszczów i żywic. Ich budowa chemiczna zbliżona jest do budowy sterydowych hormonów ludzkich (głównie płciowych).

Fitohormony (torfoestrogeny) pobudzają syntezę kolagenu i znacząco poprawiają kondycje skóry, zwłaszcza starzejącej się skóry twarzy, w której najszybciej zaczyna być odczuwany deficyt hormonów płciowych.

Zastosowanie borowiny

Borowinę w postaci kąpieli, okładów masażu lub wcierań wykorzystuje się w terapii:

- Stanów bólowych i obrzęków po ćwiczeniach fizycznych, stłuczeniach, złamaniach, zwichnięciach, operacjach ortopedycznych,

- Dolegliwościach bólowych pochodzenia reumatycznego i artretycznego,

- Chorób kobiecych

- Schorzeń układu krążenia (w obrębie kończyn).

Borowina ogrzana do temperatury 38-45 stopni C uciska ciało i działa jak masaż. Ze względu na wysokie koszty, zabieg ten zastępuje się ciepłymi okładami i zawijaniem.

Tradycyjna terapia borowinowa zarezerwowana była dawniej wyłącznie wyspecja- lizowanych obiektów sanatoryjnych. Klasyczny zabieg borowinowy powinien polegać na „kąpieli" w kadzi pełnej gęstego błota borowinowego, którego sama masa długo trzyma ciepło i powoli oddaje je skórze. Borowinowe okłady i kąpiele są tak silnym bodźcem dla organizmu, że niektóre osoby mogą zasłabnąć podczas zabiegu. Poprawiają mikrocyrkulację, rozpulchniają skórę, przyspieszają metabolizm i usuwanie toksyn Ponieważ temperatura okładu borowinowego spada bardzo wolno, procesy odtruwania zachodzą nieprzerwanie, kolejno w coraz głębszych tkankach. Uwolnione z tkanek toksyny wydostają się z potem na powierzchnię skóry i są natychmiast wchłaniane przez borowiny.

Detoksykacja jest sygnałem dla komórek tłuszczowych, pobudzającym spalanie,! tłuszczu. Jeżeli zabiegi borowinowe połączyć z ćwiczeniami i dietą, to efekt odchudzania jest długotrwały. Wspomniane właściwości oraz wzmocnienie mikrocyrkulacji i przyspieszenie tempa metabolizmu czyni z zabiegów borowinowych znaczący element terapii anty-celulitowej. Borowiny zawierają związki podobne do estrogenów - hormon rujotwórczy typu I follikuliny (hormon kobiecy) oraz fitohormony odpowiadające hormonowi męskiemu i (androsteronowi).

Są całkowicie biokompatybilne. Rozsmarowują się jak masło i w sposób widoczny redukują podskórną tkankę tłuszczową i celulit. Działają stymulująco na procesy odnowy tkankowej, regenerują, wygładzają i uelastyczniają naskórek. Sole borowinowe w nim zawarte działają gojąco, uspokajająco, odprężająco i antyseptycznie.

Odpowiednio rozdrobniona i zhomogenizowana masa borowinowa może być stosowana do maseczek oczyszczających, nawilżających i rewitalizujących; preparatów do pielęgnacji cery trądzikowej i mieszanej, preparatów do kąpiele, kremów do masażu, żeli do fizjoterapii, past do zębów, produktów do pielęgnacji dziąseł, szamponów, toników, preparatów do pielęgnacji stóp,

Dostępne na rynku detalicznym produkty borowinowe Kostka Iwonka, produkowana od ponad stu lat przez sanatorium w Iwoniczu Zdroju, może zostać wykorzystana do maseczki na twarz; ciepły plaster borowinowy z Bochni do ujędrniania dekoltu, maska Borowina Plus z Buska Zdroju - na zmiany celulitowe, żel Borowina Plus - na skórę podrażnioną. Borowina w Masąue Thermal Purifiant Vichy bogata w mikroelementy, regeneruje skórę. Preparaty torfowe wykorzystuje także firma IDEA 25.

Sztandarową „pozycją borwoinową" pozostają jednak kosmetyki zawierające wyciąg borowinowy profesora Tołpy.

Wyciąg borowinowy jest kondensatem najcenniejszych składników borowiny, oczyszczonym z substancji brudzących, zanieczyszczeń i grzybni. Zawiera głównie zmineralizowane w niepełnym stopniu substancje organiczne (pochodne cukrów, , aminokwasów, kwasów uronowych, substancji huminowych) oraz sole mineralne (Fe, S, j P, J). Wyciąg borowinowy- zawiera fitoestrogeny i jest naturalnym antyoksydantem, neutralizującym wolne rodniki, a więc ma działanie przeciwstarzeniowe.

Walory kosmetyczne wyciągu torfowego zostały potwierdzone badaniami SELS [Surface Evaluation of the Living Skin].

Preparaty na bazie tego surowca:

Wygładzają skórę w 78%

Likwidują szorstkość w 42%

Przywracają właściwą homeostazę naskórka w 19%

Kaolin (Kaolinum)

Synonimy: GLINKA BIAŁA. BOLBUS ALBA. ARGILLA. NAZWY HANDLOWE: TALKUMIN. GLEITOL.
Wzór: Jest to substancja pochodzenia mineralnego, zawierająca przede wszystkim kaolinit o wzorze: Al2O3 . SiO2 . 2H2O
Znane są złoża kaolinu, które zawierają do 99% czystego kaolinitu, a tylko 1% innych domieszek, które oddziela się przez szlamowanie.
Prócz naturalnego krzemianu glinu w handlu spotykamy syntetyczny o składzie:
Al2Si6O15 . 2H2O albo Al2O3 . 6SiO2 . 2H2O, który stosowany jest głównie jako środek wiążący kwas solny w schorzeniach żołądka.
Postać i właściwości:

Delikatne, białe, miękkie w dotyku płatki o układzie heksagonalnym. Spotykane w handlu poszczególne gatunki kaolinitu różnią się wielkością cząstek.
Rozpuszczalność:

W wodzie ulega łatwo dyspersji. Jest odporny na działanie na działanie kwasów i zasad, zmiana jego właściwości może nastąpić dopiero w dużych stężeniach, po dłuższym czasie działania w wysokiej temperaturze.
Zastosowanie:

ADSORBENT do produkcji granulatów i tabletek. .Służy jako ADSORBENT W PRODUKCJI ORGANOPREPARATÓW. Adsorpcja płynnych wyciągów z tkanek zwierzęcych, potem selektywna elucja (wymywanie), co pozwala na usuwanie substancji białkowych z równoczesnym wydzieleniem substancji czynnych (np. hormonów).

Spełnia rolę środka POŚLIZGOWEGO, zwłaszcza przy tabletkowaniu substancji zawierających wodę krystalizacyjną, ma bowiem zdolność jej wiązania. Otrzymane tabletki są jednak twarde i mają przedłużony czas rozpadu. Posiada właściwości podobne do talku, w porównaniu a nim wykazuje zdolność wiązania do 3% wody, co ułatwia tabletkowanie substancji zawierających wodę krystalizacyjną.

Dla zwiększenia właściwości poślizgowych kaolinu można go mieszać z 15% parafiny stałej rozpuszczonej w eterze.

Stosowany (łącznie z bentonitem i talkiem) do produkcji PUDRÓW I ZASYPEK z powodu swej zdolności do chłonięcia cieczy np.: potu, także do stabilizowania ZAWIESIN I PAST.

Używany jako substancja WYPEŁNIAJĄCA w tabletkach. Gdy substancja lecznicza jest stosowana w zbyt małych dawkach aby powstała tabletka.

Używany jako substancja dodawana do maści i kremów PROMIENOOCHRONNYCH.

Powstaje nieprzezroczysty krem, pochłaniający promieniowanie UV.

Bentonit (Bentonitum)

Synonimy:

Veegum - jest to specjalnie oczyszczona odmiana. Pęczniejąca glinka.

Wzór:

Al2O3 . 4SiO2 . H2O

Naturalna glinka kopalna zawierająca głównie minerał montmorilonit, Są to naturalne, uwodnione krzemiany glinu, w których atomy glinu i krzemu mogą być częściowo zastąpione innymi pierwiastkami jak magnez, żelazo, wapń.
Postać i właściwości:

Biały lub prawie biały proszek, tworzy płaskie płytki, bentonit do celów farmaceutycznych powinien być uwolniony przede wszystkim od żelaza. Z wodą tworzy tiksotropowy żel, substancja ma dużą zdolność pęcznienia. Według FP V badanie na pęcznienie przeprowadza się w 100 ml wody, 2g substancji po czasie 2h powinno zajmować objętość nie mniejszą niż 15 ml. W obrazie mikroskopowym substancji przeważają cząstki wielkości od 1mm do 3mm oraz nieliczne od 50 mm do 100 mm. Zwilżone roztworem błękitu metylenowego cząstki zabarwiają się intensywnie na niebiesko, jest to odróżnienie od talku [7].
Rozpuszczalność:

Substancja nierozpuszczalna w wodzie i rozpuszczalnikach organicznych.
Zastosowanie:

ZAWIESINY-Substancja zwiększająca lepkość fazy rozpraszającej w celu zmniejszenia szybkości sedymentacji cząstek fazy stałej, zgodnie z prawem Stokesa. Dodatek tej substancji stabilizuje zawiesinę również w inny sposób: cząsteczki koloidów ochronnych zostają zaadsorbowane na powierzchni cząstek fazy stałej i tworzą otoczkę zapobiegającą ich łączeniu. Bentonit należy do koloidów lipofobowych.

Tworzy tiksotropowy żel, po wstrząśnięciu takiej zawiesiny tiksotropowa faza zewnętrzna z formy żelu przechodzi w zol, co umożliwia dokładne dawkowanie. Po odstawieniu preparat przechodzi ponownie w stabilny żel[3].

Substancje dyspergujące i zwiększające lepkość fazy rozpraszającej w wodnych zawiesinach:

Krzemian glinowo-potasowy, stęż. 0,5-2,5%, przygotowywany. w temp. pokojowej.

Bentonit, stęż 0,5-5%, przygotowywany po zwilżeniu glicerolem w temp. pokojowej.

Krzemionka koloidalna, stęż.2-10%, przygotowywany. w temp. pokojowej[3].

EMULSJE - Stosowany jako emulgator nieorganiczny, w postaci zmikronizowanej (obok wodorotlenku glinu, węglanu magnezu, krzemionki). Cząstki substancji adsorbują się na powierzchni międzyfazowej, utrudniając łączenie się kropel fazy rozproszonej. Może tworzyć zarówno emulsje o/w, jak i w/o.

Jest substancją ROZSADZAJĄCĄ, w środowisku wodnym pęcznieje i przyspiesza rozpad tabletek i granulatów. Część dodaje się przed granulacją, a część do gotowego granulatu.
Zbyt duża ilość bentonitu powoduje obniżenie wskaźników wytrzymałościowych (patrz - krzemionka koloidalna).

Jest ADSORBENTEM umożliwiającym wprowadzanie do tabletek substancji płynnych i lotnych.

Stosowany jako beztłuszczowa PODSTAWA MAŚCIOWA. Podłoże hydrożelowe, o właściwościach tiksotropowych, daje się rozsmarowywać na skórze. W odróżnieniu od krzemionki koloidalnej, nie tworzy żeli z rozpuszczalnikami niepolarnymi. Do otrzymania hydrożelu konieczne jest stężenie 15 - 20% bentonitu.

Homogenne preparaty można uzyskać rozpraszając bentonit na powierzchnię wody.

Po kilku godzinach pęcznienia preparat nadaje się do stosowania. W celu skrócenia czasu pęcznienia należy stosować gorącą wodę (80 -90oC).
W skład podłoża bentonitowego wchodzą:

6.                 Bentonit             10 - 18 cz.

7.                 Glicerol             10 cz.

Woda                 ad 100 cz.

Podłoże bentonitowe jest trwałe w zakresie pH 4,5 - 10,5. Wyjaławianie termiczne nie powoduje zmiany jego lepkości. Maści sporządzane na podłożu bentonitowym dobrze uwalniają środek leczniczy i nie powodują podrażnień skóry. Podłoże wymaga dodatku środków konserwujących oraz substancji higroskopijnych utrudniających parowanie wody.
Podłoże bentonitowe (obok żelu krzemionkowego) jest najlepszym podłożem dla skóry trądzikowej.

Bentonit jest związkiem o dużej zdolności wchłaniania łoju. Ilość wchłoniętego łoju przekracza dziesięciokrotnie ilość nałożonego preparatu. Bentonit nie zmniejsza ilości wydzielonego łoju, ale poprzez jego wiązanie powoduje dobre efekty kosmetyczne, poprzez ustąpienie tłustego połysku skóry.

Stosowany do produkcji PAST DO ZĘBÓW jako substancja wiążąca i nadająca im gęstą konsystencję.

Stosowany w lipofilowych MAŚCIACH OCHRONNYCH. Ten rodzaj maści chroni przed substancjami rozpuszczalnymi w tłuszczach. Tworzy na skórze izolującą hydrofilową warstwę ochronną.

Powstały żel pozostaje w powierzchniowej warstwie skóry i łatwo zmywa się z wodą.

CZOPKI - zwiększa lepkość i zapobiega sedymentacji zawieszonej w podłożu substancji leczniczej.

GLAUKONIT I  TALK

TALK Mg3(OH)2[Si4O10]

Występowanie

Talk jest głównym składnikiem łupków talkowych, występuje również w innych skałach

metamorficznych, np. serpentynitach. Jest on produktem hydrotermalnego rozkładu skał magmowych zasadowych i ultrazasadowych bogatych w magnez.

Cechy makroskopowe

Postać występowania: talk krystalizuje w układzie jednoskośnym.

Pokrój kryształów: dobrze wykształcone kryształy występują rzadko, zwykle występuje w skupieniach blaszkowatych i zbitych.

Barwa: najczęściej jest bezbarwny, szary, zielonawy lub różowy

Połysk: perłowy, tłustawy.

Rysa: biała.

Twardość: 1,0 - wzorcowa w skali Mohsa.

Łupliwość: doskonała.

Gęstość: 2,7 - 2,8 g . cm-1.

Zastosowanie

Talk jest minerałem o bardzo szerokim zastosowaniu. Wykorzystywany jest w przemyśle papierniczym, gumowym, farbiarskim, a także w kosmetyce i medycynie.

GLAUKONIT

Glaukonit jest uwodnionym glinokrzemianem sodu, potasu, wapnia, magnezu, żelaza i

glinu o bardzo skomplikowanej budowie chemicznej.

Występowanie

Glaukonit jest minerałem typowym dla osadów pochodzenia morskiego: piasków,

piaskowców, margli, wapieni piaszczystych i mułowców. W niektórych osadach jego koncentracja jest tak duża, że tworzy on tzw. piaski glaukonitowe, o charakterystycznym zielonym zabarwieniu. Według niektórych podziałów zaliczany jest do minerałów ilastych.

Cechy makroskopowe

Postać występowania: glaukonit krystalizuje w układzie jednoskośnym.

Pokrój kryształów: zwykle występuje w mikrokrystalicznych agregatach łuseczkowych.

Barwa: zawsze zielona, z różnymi odcieniami.

Połysk: matowy, tłusty.

Rysa: jasnozielona.

Twardość: 2,0.

Łupliwość: doskonała.

Gęstość: 2,7 - 2,8 g . cm-1.

Ogólna charakterystyka krzemionek bezpostaciowych

Krzemionka bezpostaciowa naturalna: ziemia okrzemkowa, diatomit.
 Ziemia okrzemkowa stanowi litą, miękką skałę złożoną ze szkieletów pierwotniaków zwanych okrzemkami. Docelowym miejscem gromadzenia krzemionki w okrzemce jest pancerzyk, w którym zachodzą procesy biomineralizacji krzemionki. Depozyt krzemionki bezpostaciowej w pancerzyku może osiągać 50% suchej masy okrzemki. Osadzanie się na dnie oceanów (lub w rzekach) szkieletów krzemionkowych okrzemek doprowadziło do powstania ziemi okrzemkowej. W niektórych złożach miały miejsce procesy konsolidacji osadów ziemi okrzemkowej, w wyniku czego powstała miękka, lita skała zwana diatomitem. Diatomit ma budowę bezpostaciową. Jest praktycznie nierozpuszczalny w wodzie i w kwasach z wyjątkiem kwasu fluorowodorowego, natomiast rozpuszcza się powoli w gorących alkaliach.
Zastosowanie krzemionek bezpostaciowych
Ze względu na dużą porowatość i dużą powierzchnię właściwą diatomitu jest on wykorzystywany głównie jako materiał filtracyjny. Stosuje się go do filtrowania lub oczyszczania farmaceutyków, piwa, whisky, wina, wody, soków owocowych i warzywnych, olejów spożywczych i opałowych. Diatomit służy również jako napełniacz w procesie produkcji farb, papieru i proszków do czyszczenia, do past polerskich i wzmacniania papieru. Jest także stosowany jako napełniacz  w wyrobach z gumy syntetycznej. Diatomit jest także stosowany jako absorbent w laboratoriach i nośnik dla środków ochrony roślin. Znajduje on zastosowanie w produkcji takich materiałów izolacyjnych, jak cegła izolacyjna, cementowe wyroby izolacyjne. Stosowany jest również do użyźniania gleby.
Przerób krzemionki bezpostaciowej (znane są trzy metody przerobu diatomitu surowego)

- suszenie, mielenie i klasyfikacja powietrzna,

- kalcynowanie  w temperaturze 550÷1100^oC, podczas którego zachodzi wydzielanie wody związanej i usunięcie substancji organicznych, a następnie mielenie i klasyfikacja powietrzna,

- kalcynowanie w temperaturze 900÷1100^oC w obecności związków chemicznych wybielających i powodujących przemianę zanieczyszczeń mineralnych w kompleksowe krzemiany.

---