DOKTRYNA TAKTYCZNA SIŁ LĄDOWYCH

lub

REGULAMIN DZIAŁAŃ TAKTYCZNYCH SIŁ LĄDOWYCH

ATP-35(B)

DOKTRYNA TAKTYCZNA SIŁ LĄDOWYCH

lub

REGULAMIN DZIAŁAŃ TAKTYCZNYCH SIŁ LĄDOWYCH

ATP - 35(B)

SPIS TREŚCI

SPIS TREŚCI

GOTOBUTTON _Toc396706147 PAGEREF _Toc396706147 253

1182. Ograniczenia GOTOBUTTON _Toc396706148 PAGEREF _Toc396706148 253

PROWADZENIE DZIAŁAŃ BOJOWYCH GOTOBUTTON _Toc396706149 PAGEREF _Toc396706149 254

1183. Organizacja GOTOBUTTON _Toc396706150 PAGEREF _Toc396706150 254

1184. Realizacja GOTOBUTTON _Toc396706151 PAGEREF _Toc396706151 254

1185. Dowodzenie i kierowanie GOTOBUTTON _Toc396706152 PAGEREF _Toc396706152 255

1186. Zabezpieczenie logistyczne GOTOBUTTON _Toc396706153 PAGEREF _Toc396706153 255

PODROZDZIAŁ VIII DZIAŁANIA BOJOWE NA PUSTYNI I W SKRAJNIE WYSOKICH TEMPERATURACH GOTOBUTTON _Toc396706154 PAGEREF _Toc396706154 255

WSTĘP GOTOBUTTON _Toc396706155 PAGEREF _Toc396706155 255

1187. Zasady ogólne GOTOBUTTON _Toc396706156 PAGEREF _Toc396706156 255

1188. Cechy charakterystyczne GOTOBUTTON _Toc396706157 PAGEREF _Toc396706157 255

1189. Koncepcja GOTOBUTTON _Toc396706158 PAGEREF _Toc396706158 256

1190. Zadanie bojowe GOTOBUTTON _Toc396706159 PAGEREF _Toc396706159 256

1191. Możliwości GOTOBUTTON _Toc396706160 PAGEREF _Toc396706160 256

1192. Ograniczenia GOTOBUTTON _Toc396706161 PAGEREF _Toc396706161 256

PROWADZENIE DZIAŁAŃ GOTOBUTTON _Toc396706162 PAGEREF _Toc396706162 257

1193. Organizacja GOTOBUTTON _Toc396706163 PAGEREF _Toc396706163 257

1194. Planowanie GOTOBUTTON _Toc396706164 PAGEREF _Toc396706164 257

1195. Realizacja GOTOBUTTON _Toc396706165 PAGEREF _Toc396706165 258

1196. Użycie sił zabezpieczenia bojowego GOTOBUTTON _Toc396706166 PAGEREF _Toc396706166 259

1197. Dowodzenie i kierowanie GOTOBUTTON _Toc396706167 PAGEREF _Toc396706167 260

1198. Zabezpieczenie logistyczne GOTOBUTTON _Toc396706168 PAGEREF _Toc396706168 261

ROZDZIAŁ 12 Działania bojowe na terytorium kontrolowanym przez przeciwnika GOTOBUTTON _Toc396706169 PAGEREF _Toc396706169 262

WSTĘP GOTOBUTTON _Toc396706170 PAGEREF _Toc396706170 262

1201. Zasady ogólne GOTOBUTTON _Toc396706171 PAGEREF _Toc396706171 262

UWARUNKOWANIA DZIAŁAŃ GOTOBUTTON _Toc396706172 PAGEREF _Toc396706172 262

1202. Koncepcja GOTOBUTTON _Toc396706173 PAGEREF _Toc396706173 262

1203. Zadanie bojowe GOTOBUTTON _Toc396706174 PAGEREF _Toc396706174 262

1204. Warunki prowadzenia działań GOTOBUTTON _Toc396706175 PAGEREF _Toc396706175 263

PROWADZENIE DZIAŁAŃ GOTOBUTTON _Toc396706176 PAGEREF _Toc396706176 263

1205. Organizacja GOTOBUTTON _Toc396706177 PAGEREF _Toc396706177 263

1206. Planowanie GOTOBUTTON _Toc396706178 PAGEREF _Toc396706178 263

1207. Wsparcie ogniowe GOTOBUTTON _Toc396706179 PAGEREF _Toc396706179 264

1208. Wsparcie operacyjne GOTOBUTTON _Toc396706180 PAGEREF _Toc396706180 264

DOWODZENIE I KIEROWANIE GOTOBUTTON _Toc396706181 PAGEREF _Toc396706181 264

1209. Zasady ogólne GOTOBUTTON _Toc396706182 PAGEREF _Toc396706182 264

1210. Łączność GOTOBUTTON _Toc396706183 PAGEREF _Toc396706183 264

ZABEZPIECZENIE LOGISTYCZNE GOTOBUTTON _Toc396706184 PAGEREF _Toc396706184 264

1211. Uwagi GOTOBUTTON _Toc396706185 PAGEREF _Toc396706185 264

ROZDZIAŁ 13 Wojska w okrążeniu GOTOBUTTON _Toc396706186 PAGEREF _Toc396706186 266

WSTĘP GOTOBUTTON _Toc396706187 PAGEREF _Toc396706187 266

1301. Zasady ogólne GOTOBUTTON _Toc396706188 PAGEREF _Toc396706188 266

1302. Cel GOTOBUTTON _Toc396706189 PAGEREF _Toc396706189 266

UWARUNKOWANIA DZIAŁAŃ GOTOBUTTON _Toc396706190 PAGEREF _Toc396706190 266

1303. Koncepcja GOTOBUTTON _Toc396706191 PAGEREF _Toc396706191 266

1304. Zadanie bojowe GOTOBUTTON _Toc396706192 PAGEREF _Toc396706192 266

1305. Cechy charakterystyczne GOTOBUTTON _Toc396706193 PAGEREF _Toc396706193 267

PROWADZENIE DZIAŁAŃ GOTOBUTTON _Toc396706194 PAGEREF _Toc396706194 267

1306. Organizacja GOTOBUTTON _Toc396706195 PAGEREF _Toc396706195 267

1307. Planowanie GOTOBUTTON _Toc396706196 PAGEREF _Toc396706196 267

1308. Realizacja GOTOBUTTON _Toc396706197 PAGEREF _Toc396706197 268

1309. Użycie sił zabezpieczenia bojowego GOTOBUTTON _Toc396706198 PAGEREF _Toc396706198 269

DOWODZENIE I KIEROWANIE GOTOBUTTON _Toc396706199 PAGEREF _Toc396706199 270

1310. Odpowiedzialność dowódcza GOTOBUTTON _Toc396706200 PAGEREF _Toc396706200 270

1311. Łączność i jej utrzymanie GOTOBUTTON _Toc396706201 PAGEREF _Toc396706201 271

1312. Współdziałanie GOTOBUTTON _Toc396706202 PAGEREF _Toc396706202 271

ZABEZPIECZENIE LOGISTYCZNE GOTOBUTTON _Toc396706203 PAGEREF _Toc396706203 271

1313. Uzupełnienie GOTOBUTTON _Toc396706204 PAGEREF _Toc396706204 271

1314. Pozbywanie się wyposażenia i zaopatrzenia GOTOBUTTON _Toc396706205 PAGEREF _Toc396706205 271

ROZDZIAŁ 14 Działania na rzecz wsparcia pokoju GOTOBUTTON _Toc396706206 PAGEREF _Toc396706206 272

PODROZDZIAŁ 1 WSTĘP GOTOBUTTON _Toc396706207 PAGEREF _Toc396706207 272

1401. W dalszej kolejności GOTOBUTTON _Toc396706208 PAGEREF _Toc396706208 272

ZAŁĄCZNIK A Odnośne Publikacje Sojusznicze (APs) i Porozumienia Standaryzacyjne (STANAG-i) GOTOBUTTON _Toc396706209 PAGEREF _Toc396706209 273

1. Zasady ogólne GOTOBUTTON _Toc396706210 PAGEREF _Toc396706210 273

2. Procedury taktyczne GOTOBUTTON _Toc396706211 PAGEREF _Toc396706211 273

3. Procedury sztabowe GOTOBUTTON _Toc396706212 PAGEREF _Toc396706212 273

4. Zabezpieczenie bojowe GOTOBUTTON _Toc396706213 PAGEREF _Toc396706213 274

5. Sprawy obrony przed bronią masowego rażenia GOTOBUTTON _Toc396706214 PAGEREF _Toc396706214 274

6. Walka elektroniczna GOTOBUTTON _Toc396706215 PAGEREF _Toc396706215 275

7. Sprawy logistyczne GOTOBUTTON _Toc396706216 PAGEREF _Toc396706216 275

SŁOWNIK GOTOBUTTON _Toc396706217 PAGEREF _Toc396706217 277

identifikation (pol. identyfikacja, stwierdzenie tożsamości) GOTOBUTTON _Toc396706218 PAGEREF _Toc396706218 279

in support of (pol. na poparcie, na wsparcie) GOTOBUTTON _Toc396706219 PAGEREF _Toc396706219 279

interception (pol. przechwytywanie) GOTOBUTTON _Toc396706220 PAGEREF _Toc396706220 279

interdiction (pol. izolacja, wzbranianie) GOTOBUTTON _Toc396706221 PAGEREF _Toc396706221 279

WYKAZ FAKTYCZNYCH STRON GOTOBUTTON _Toc396706222 PAGEREF _Toc396706222 282

SOJUSZ PÓŁNOCNOATLANTYCKI

WOJSKOWA AGENCJA STANDARYZACYJNA (MAS)

SŁOWO WSTĘPNE

1. Podstawowe zmiany, jakie zaszły w strukturze geopolitycznej Europy w ciągu ostatnich kilku lat wywołały nowe wyzwania i troski dla NATO. I chociaż główne zagrożenie, przeciwko któremu NATO było pierwotnie powołane zniknęło w całości, to przeniesione ono zostało na potencjalne zagrożenia konfliktami, które wpływają na interesy NATO.

2. NATO pozostaje nadal sojuszem obronnym, zdecydowanym gwarantować swoim członkom bezpieczeństwo, suwerenność i terytorialną integralność. Impas dawnego Frontu Centralnego może przeminąć, lecz nadal pozostaje konieczność utrzymywania zdolności do prowadzenia działalności wojskowej, co wymaga aby nadal siły zbrojne NATO działały wspólnie. Rozwijane nowe koncepcje (takich działań - odp. tłum.) oznaczają, że teraz bardziej niż kiedykolwiek dotąd, ugrupowania bojowe różnych państw będą rozmieszczane obok siebie, przenikać będą poprzez swoje strefy odpowiedzialności lub zgrupowywane będą w formacje wielonarodowe.

3. Działania w takich warunkach będą wymagać wysokiego stopnia zdolności do wspólnego działania. Pozostają jednak znaczące zróżnicowania pomiędzy wojskami lądowymi Sojuszu - szczególnie w zakresie organizacji i wyposażenia - i dlatego istotnym jest aby wojska te rozumiały wspólne zasady walki lądowej i aby stosowano te same zasady użycia wojsk lądowych w działaniach taktycznych.

4. ATP-35(B) powstał, aby zapewnić powszechne zrozumienie i jednakowe podejście (do problemów taktyki wojsk lądowych - dop. tłum.). Pozostaje on w gruncie rzeczy takim samym dokumentem jak ATP-35(A), lecz został poprawiony i będzie nadal poprawiany, aby odzwierciedlał podstawowy rozwój Koncepcji Strategicznej NATO i kierunek, w którym rozwinęły się zasady taktycznego użycia wojsk. Są to przykładowo nowe podrozdziały o Działaniach na Rzecz Zabezpieczenia Pokoju. Uwypukla się tu zasady użycia wojsk we wspólnych działaniach na szczeblu brygady i powyżej, wspólnych w odniesieniu do państw, które ratyfikowały STANAG obejmujący sobą niniejszy regulamin.

5. ATP-35(B) nadal uznaje, że wszelkie początkowe użycie broni jądrowej przedstawia sobą głęboką jakościową zmianę w działaniach wojennych i powodować będzie groźne konsekwencje polityczne, wojskowe i psychologiczne. Jeśli zostaną one wywołane i zastosowane, to te rodzaje broni będą najważniejszym składnikiem planów operacyjnych. Decyzja co do użycia broni jądrowej może być podjęta tylko na najwyższym szczeblu politycznym w zgodności z aktualną polityką państwa i NATO. Publikacja niniejsza nie wprowadza żadnych zmian w ostatnio obowiązujących zasadach postępowania państw co do magazynowania i wykorzystywania tych rodzajów broni.

6. Dostrzegana jest ważna rola jaką w Sojuszu odgrywa Marynarka Wojenna i Siły Powietrzne, mimo że publikacja ta w tym zakresie obejmuje tylko wsparcie morskie i powietrzne działań wojsk lądowych, które ze swej strony wymaga koordynacji.

7. O ile państwa członkowskie nie zalecają inaczej, poprzez ustalone ograniczenia, to ratyfikując STANAG 2868 (ATP-35(B)) zgodziły się one, że:

a. We wspólnych działaniach stosować będą zasady ustalone w niniejszej publikacji.

b. W kontaktach z agencjami NATO oraz z państwami członkowskimi, we wszystkich sprawach zasad użycia sił lądowych stosować będą terminologię niniejszego regulaminu.

8. Zrozumiałym jest i zaakceptowanym, że zasady użycia wojsk lądowych poszczególnego państwa mogą wykraczać poza ATP-35(B). Jednakże nie wolno dopuścić, aby obniżało to zdolność ich wojsk lądowych do skutecznej współpracy. Podobnie zrozumiałym jest, że narodowe procedury wdrażania wspólnych zasad użycia mogą znacznie się różnić. W celu pokonania tego potencjalnego zagrożenia dla zdolności wspólnego działania wymaga się porozumień standaryzacyjnych i ustanowienia wielonarodowych procedur działania na polu walki oraz określenia dziedzin, w których niezbędne jest wzajemne oddziaływanie.

XX

ATP-35 (B), ponad to, że obejmuje ogólne zasady użycia i słownictwo dotyczące działań lądowych, pomagać będzie w rozpoznawaniu obszarów, w którym wymagana jest dodatkowa standaryzacja.

9. Zarys Szczebli Operacyjnych i ich odniesienie do zasad działań taktycznych podany jest w celach informacyjnych we Wstępie. Temat ten w pełni zawarty jest w AJP-1.

10. Wykaz dokumentów, które wiążą się z ATP-35(B) znajduje się w Załączniku A. Powinny one być wykorzystywane, gdy wymagana jest uszczegółowiona informacja na dany temat.

XXI

Wprowadzenie
Szczebel operacyjny działań wojennych

ZASADY OGÓLNE

1. Otoczenie

a. Koncepcja strategiczna Sojuszu zdefiniowana jest (w AAP-6) następująco: „przedstawienie tego co należy zrobić, w szerokim pojęciu wystarczającej elastyczności, aby umożliwić jej zastosowanie w strukturze przedsięwzięć wojskowych, dyplomatycznych, ekonomicznych, psychologicznych i innych, które się z niej wywodzą”. Poniżej szczebla strategicznego, „sztuka operacyjna” zapewnia istotne powiązania celów strategicznych z taktycznym wykorzystaniem wojsk.

b. Ponieważ AJP-1 skupiał się będzie na przedstawieniu problematyki szczebla operacyjnego wspólnych, połączonych działań wojennych, dlatego ważnym jest poprzedzić rozważania na szczeblu taktycznym zidentyfikowaniem charakteru zależności występujących pomiędzy taktycznym polem walki i strategicznymi celami wojskowymi Sojuszu NATO. Zamiarem tej identyfikacji jest przypomnieć dowódcom i sztabom na poszczególnych szczeblach dowodzenia, a w szczególności dać im ocenę istotnych powiązań istniejących pomiędzy szczeblami operacyjnym i taktycznym. Takie podejście jest oczywiście ważnym, gdy strategiczne cele wojskowe mają być przeniesione w ramy skutecznych działań taktycznych.

2. Szczeble działań wojennych

Prowadzenie współczesnych, połączonych działań wojennych musi być widziane w kontekście trzech szczebli: strategicznego, operacyjnego i taktycznego. Brak jest wyraźnych rozgraniczeń pomiędzy tymi trzema szczeblami połączonych działań. Nie wiążą się one z żadnym konkretnym szczeblem dowodzenia, wielkością jednostki wojskowej, częścią wyposażenia, czy rodzajem wojsk lub ich składnikiem. Działania definiowane są jako strategiczne, operacyjne i taktyczne w oparciu o ich skutek lub udział w osiąganiu celów strategicznych, operacyjnych czy taktycznych. Koncepcja ta stosowana jest nie tylko w odniesieniu do konfliktu zbrojnego, ale także w odniesieniu do działań innych niż konflikt zbrojny.

a. Szczebel strategiczny. Na szczeblu strategicznym zamierzonym efektem jest zagwarantowanie, że cele Sojuszu i koalicji są jasno określone z zachowaniem globalnych i dalekosiężnych celów państw uczestniczących i składają się z możliwości wojskowych państw, które przejawiają wolę zaangażowania.

b. Szczebel operacyjny. Na szczeblu operacyjnym zamierzonym efektem jest zagwarantowanie, że taktyczne użycie wojsk jest zharmonizowane tak, by osiągnąć cele strategiczne. Wojska na tym szczeblu osiągają cele strategiczne poprzez zaplanowanie, zorganizowanie i przeprowadzenie kampanii i operacji. Pojęcie „Sztuka operacyjna” stosowane jest do opisu procesów myślowych i oznacza, że dowódca stosować je będzie na tym szczeblu.

c. Szczebel taktyczny. Na szczeblu taktycznym zamierzony efekt związany jest z planowaniem, walką i zwycięskimi bitwami oraz z zaangażowaniem w synchronizację manewru i siły ognia. Pomyślność i porażki na szczeblu taktycznym tworzą warunki do działań na szczeblu operacyjnym.

3. Działania wojenne

Na szczeblu operacyjnym zasadniczymi działaniami lądowymi są działania zaczepne i obronne. Na szczeblu taktycznym wyszczególnia się trzeci rodzaj działań, działania opóźniające. Łącznie zapewniają one elastyczność i płynność walki na lądzie i pozwalają utrzymać je przy zróżnicowanym tempie działań. Wszystkie one mogą mieć miejsce w styczności z przeciwnikiem, mogą być prowadzone jednocześnie przez poszczególne elementy wchodzące w skład wojsk lub przez wojska w całości. W celu osiągnięcia ciągłości, działania łączone są podczas operacji etapami pośrednimi, w których wojska wychodzą z walki lub dążą do ponownego kontaktu z przeciwnikiem. Są to:

XXII

a. Dążenie do styczności z przeciwnikiem

b. Nawiązanie walki

c. Prowadzenie wspólnych działań

d. Wycofanie się

e. Luzowanie wojsk

4. Przeznaczenie działań na szczeblu operacyjnym

Działania na szczeblu operacyjnym łączą taktykę i strategię poprzez ustalenie celów operacyjnych, kolejności zdarzeń w osiąganiu tych celów operacyjnych, prowadzenie działań i wykorzystanie zasobów powodujących i podtrzymujących te zdarzenia. Działania te mają szerszy zakres czasu i przestrzeni niż taktyka. Wymagają zabezpieczenia logistycznego i administracyjnego zwiazków taktycznych oraz zapewnienia środków, dzięki którym pomyślność taktyczna jest wykorzystywana z myślą o osiągnięciu celów operacyjnych. Chociaż zasady (które opisano w Rozdziale 1, Podrozdział I) mają równe zastosowanie do wszystkich szczebli działań wojennych, to trzy z nich wymagają podkreślenia na szczeblu operacyjnym.

a. Swoboda działania. Dowódca na szczeblu operacyjnym ma szeroki zakres swobody w zakresie podejmowania decyzji, planowania i harmonizowania wszelkiej działalności w jego strefie odpowiedzialności. Swoboda działania jest mu niezbędna w celu uzyskania przewagi i utrzymania inicjatywy w dążeniu do celów strategicznych. Tym samym będzie on wpływał na charakter głównych działań, walki i potyczek. Szczególnie ważna jest swoboda działania w zakresie rozmieszczania odwodów, ustanawiania priorytetów oraz rozmieszczenia morskich, powietrznych i lądowych środków walki oraz zasobów logistycznych. Swoboda działania będzie przedmiotem zewnętrznych nacisków, zarówno politycznych, jak i wojskowych. Z chwilą pojawienia się tych nacisków, dowódca przedstawi jasne ustalenia swojego zamiaru, co podkreśli jego koncepcję i określi cele do osiągnięcia przez podległych mu dowódców w obszarze powierzonego mu teatru działań.

b. Ekonomia sił. Ekonomia sił oznacza rozsądne ugrupowanie i wykorzystanie zasobów dla osiągnięcia celów. Wynika ona z zaakceptowania przez dowódców szczebla operacyjnego istnienia zagrożenia w pewnym rejonie i konieczności skoncentrowania wysiłku w innym. Dowódca szczebla operacyjnego będzie zawsze miał na uwadze potrzebę uprzedzającego zniszczenia lub obezwładniania przeciwnika w celu dotarcia do jego „środka ciężkości”. Będzie on brał pod uwagę takie sposoby, które są bardziej przydatne do niszczenia przeciwnika niż bezpośrednia z nim walka, na którą trwonić się będzie cenne zasoby i która niesie ryzyko nieosiągnięcia postawionego sobie celu. Jednakże, gdy miejsce skupienia wysiłku zostanie wykryte i ujawnione przez przeciwnika, to dowódca koncentrować będzie swój wysiłek na gwałtownym niszczeniu lub obezwładnianiu części wojsk przeciwnika lub ich możliwości.

c. Koncentracja wysiłku. Dowódca szczebla operacyjnego musi synchronizować wszystkie elementy siły bojowej, wsparcia i C³I oraz skupiać swój wysiłek, w przedziałach czasu i przestrzeni, na punkcie w którym będą one mieć największą skuteczność. Punkt ten lub układ punktów, może składać się z takich elementów wojsk przeciwnika, których zniszczenie lub obezwładnienie czyni niemożliwym osiągnięcie przez jego wojska ich celów walki. Obiektami tych działań mogą być: dowódca i sztab, dowodzenie, kierowanie, łączność i rozpoznanie, obrona powietrzna, wsparcie lub systemy logistyczne, odwody lub morale. Koncentracja wysiłku może obejmować łącznie kilka tych ważnych elementów. W walce na szczeblu taktycznym oddziały i pododdziały mają niszczyć przeciwnika lub wypierać go z ważnych rejonów; na szczeblu operacyjnym skuteczność każdego przeciwnika zmniejszona może być w wyniku połączenia sposobów walki, wśród których fizyczne niszczenie jest tylko jedną z ich części.

5. Cechy dowodzenia na szczeblu operacyjnym

Dowódcy i sztaby pracujący na szczeblu operacyjnym powinni być świadomi określonych cech, które są właściwe funkcjom spełnianym na tym szczeblu oraz, że wiele z nich komplikuje rezultaty tej pracy. Jednakże nie wszystkie cechy są jednakowo wyraziste w poszczególnych działaniach na teatrze i będą zmieniać charakter prowadzonej kampanii.

XXIII

a. Stosunek do strategicznych celów wojskowych. Szczebel operacyjny zainteresowany jest rozwinięciem połączonych, a często także wspólnych sił zbrojnych w celu osiągnięcia strategicznych celów wojskowych poprzez podejmowanie, planowanie i prowadzenie głównych operacji i kampanii. Działalność szczebla operacyjnego musi przyczyniać się bezpośrednio do osiągania określonych celów strategicznych. Działalność taktyczna nie może przebiegać rozmyślnie obok tego kontekstu. Działania muszą być zawsze zaplanowane w aspekcie poszukiwania ( optymalnej - dop. tłum.) decyzji.

b. Działania połączone. Na szczeblu operacyjnym działalność na lądzie, w powietrzu i na morzu musi być ułożona, zaplanowana, prowadzona i podtrzymywana jako jeden system. Dowódca na szczeblu operacyjnym powinien dowodzić i/lub kierować siłami lądowymi, powietrznymi i morskimi. W związku z czym będzie on mógł przecelowywać środki, aby zapewnić skupienie głównego wysiłku na określonym obiekcie. Jeśli, w rzeczywistości, dowódca szczebla operacyjnego nie posiada w swej dyspozycji środków lotniczych, to będzie on musiał koordynować działania z odpowiednim dowódcą lotnictwa w celu wykonania zadań szczebla operacyjnego. Ścisła więź pomiędzy odpowiednimi stanowiskami dowodzenia wojsk lądowych i sił powietrznych jest nieodzowną potrzebą dla skutecznej synchronizacji wysiłku zasadniczych środków na polu walki. Ścisłe współdziałanie wszystkich elementów tych sił jest także ważne w zapobieganiu wzajemnemu rażeniu się. Jeśli w działaniach zaangażowane są siły marynarki i piechoty morskiej, wówczas ich działalność musi być także koordynowana.

c. Działania wspólne. W ramach NATO działalność na szczeblu operacyjnym angażować będzie siły więcej niż jednego państwa we wspólnych działaniach. Planowanie musi więc obejmować korzyści z zastosowania każdego składnika wspólnej formacji do stworzenia przewagi i pokonania problemów zdolności do interoperacyjności, nieodłącznych w koalicyjnych działaniach wojennych. Taki punkt widzenia powoduje konieczność, ścisłej współpracy dowódców NATO i państw członkowskich, jak również osiągnięcia możliwie najwyższego stopnia standaryzacji zasad, stosowanych procedur i wyposażenia. Wymiar polityczny wspólnej kampanii będzie bardziej złożony.

d. Skala. Skala szczebla operacyjnego różni się zasadniczo od skali szczebla taktycznego, co do okresów czasu (na podjęcie decyzji, wzmocnienie i mobilizację), co do obszaru (na manewr) i co do sił. Dowódcy będą musieli zawsze podejmować subiektywne decyzje, oparte na niepełnych informacjach, tak w czasie przygotowywania i prowadzenia działań w czasie przewidzianym na wykonanie niezbędnych procedur walki, jak i podczas przegrupowywania większych formacji wojsk. Dlatego planowanie wymagać będzie ciągłości i odbywać się będzie w długim przedziale czasu. Zakres danych rozpoznawczych będzie znacząco różny dla szczebla taktycznego. Dowódcy (na szczeblu operacyjnym - dop. tłum) wymagać będą głębokiego wglądu poza zasadnicze ugrupowanie przeciwnika w celu określenia zamiarów operacyjnych strony przeciwnej i w celu podjęcia działań rozstrajających jej tempo działań.

e. Zasoby. Dowódcy muszą otrzymać zasoby potrzebne im do osiągnięcia celów operacyjnych. Zasoby takie mogą być zasobami materialnymi (wojska, środki logistyczne lub wsparcie przez państwo gospodarza) lub niematerialnymi, które mogą obejmować uprawnienia dowódcze na czas przeznaczony do wykonania zadań szczebla operacyjnego. Zasobami tymi powinno kierować się na tym szczeblu, który zapewnia ich najlepsze wykorzystanie. Mogą one być zdecentralizowane i oddane pod dowództwo oraz przecelowywane tak jak dyktują to potrzeby. Pomimo obowiązywania ogólnej zasady, że zabezpieczenie logistyczne w ramach Sojuszu NATO stanowi odpowiedzialność narodową, to dowódcy na szczeblu operacyjnym musi być dana niezbędna władza do użycia części infrastruktury państwa-gospodarza (np.: portów, sieci kolejowej i łączności) oraz zasobów logistycznych (np.: transportu, mps i służby zdrowia), aby jego swoboda działania nie była znacząco krępowana.

f. Planowanie jądrowe. Dowódca szczebla operacyjnego uczestniczy w procesie planowania jądrowego. Jest on zainteresowany wszelką koordynacją działań konwencjonalnych z użyciem broni jądrowych. Jednkże decyzja o użyciu tych rodzajów broni będzie podejmowana na najwyższym szczeblu politycznym.

XXIV/A

g. Współpraca cywilno-wojskowa. Dowódca szczebla operacyjnego będzie zainteresowany w harmonizowaniu interesów cywilnych i wojskowych w ramach swojego obszaru odpowiedzialności. Będą one obejmować zakres od korzyści uzyskiwanych z faktu wykorzystywania infrastruktury i wsparcia przez państwo gospodarza do problemów ochrony i unikania cywilnych strat bojowych. Z chwilą zakończenia działań, forma wojskowa może być jedyną formą władzy w danym rejonie i dlatego odpowiedzialność za sprawy cywilne pociągać będzie za sobą istotną wagę, w szczególności podczas przywracania pełnego kierownictwa cywilnego. We wszystkich sprawach dotyczących odpowiedzialności narodowej dowódca szczebla operacyjnego będzie ściśle współpracował z narodowym dowódcą na danym terenie.

XXIV/B

h. Powiązania polityczne. Swoboda działania dowódcy szczebla operacyjnego krępowana będzie przez kilka czynników spoza jego zakresu dowodzenia. Postanowienia polityczne będą niewątpliwie wpływać na działania na tym szczeblu aktywności wojskowej. Obejmuje ono takie kwestie, jak: utrzymywanie lub ochrona obszarów, które są znacząco ważne politycznie lub psychologicznie, lecz nie są takowymi militarnie; ograniczenia co do stosowania pewnych rodzajów uzbrojenia i taktycznych sposobów walki. Bardziej oczywiste jest to, że działalność wojskowa oddziałowywać może niekorzystnie na sytuację polityczną, raczej ją zaostrzając niż rozwiązując problemy z nią związane. Wynika z tego, że dowódca na szczeblu operacyjnym może równie dobrze potrzebować doradztwa politycznego, lecz nie powinno ono wkraczać w kompetencje w zakresie strategicznym, w które został on wyposażony w ramach systemu dowodzenia.

i. Informacja publiczna. Publiczna informacja (o działalności wojskowej - dop. tłum.) jest ważną własnością planowania i prowadzenia działalności wojskowej. Jest ona ważna, jako że skuteczna polityka informacyjna ustalana jest wyprzedzająco w stosunku do rozpoczęcia działań. Dowódca i sztab powinni być pewni, że:

(1) Komunikaty i oświadczenia wydawane przez siły zbrojne nie dostarczają jednocześnie informacji ważnych dla wrogo nastawionych elementów.

(2) Na wszystkich szczeblach zapewnione jest bezpieczeństwo wojsk w kontaktach z mediami.

(3) Podwładni stosują się do ogólnych zasad polityki w zakresie informacji publicznej.

(4) Na wszystkich szczeblach zachowane są zasady ochrony tajemnicy w kontaktach z mediami.

Dowódcy i sztaby muszą być świadomi konieczności budowy właściwych stosunków z mediami.

6. Koncepcje zamiaru operacyjnego

W poszukiwaniu formy głównych operacji, bitew i potyczek w odniesieniu do celu strategicznego, dowódca szczebla operacyjnego konstruować będzie swój plan kampanii dookoła pewnej liczby bloków konstrukcyjnych, które pomagają mu zobrazować jak kampania ta będzie się rozwijać. Jego przygotowania w tym względzie wynikają z istoty sztuki operacyjnej. Zasadniczy szkic tych koncepcji przedstawiony jest poniżej.

a. Cele operacyjne. Istnieją cele wojskowe, które należy osiągać w trakcie kampanii w celu zapewnienia ostatecznych warunków strategicznych, które determinują pomyślność w kampanii i które muszą być brane w rachubę przede wszystkim w poglądach planistów od początku do końca (procesu planowania - przyp. tłum.). Dlatego węzłowym zadaniem wstępnym, z jakim spotyka się dowódca szczebla operacyjnego, jest określić jakie warunki militarne zapewniają powodzenie w osiąganiu celu strategicznego. Analiza kierunków strategicznych, jako część procesu szczegółowych obliczeń jest ważnym wstępem.

b. Środek ciężkości. Środek ciężkości jest to ta część potencjału przeciwnika, która zaatakowana i wyeliminowana prowadzić będzie do nieuniknionej porażki przeciwnika. Mogą to być właściwości, możliwości lub lokalizacja, z których wojsko, państwo lub sojusz wywodzą swą swobodę działania, siłę psychiczną lub wolę walki.

c. Punkty krytyczne. Punktami krytycznymi są te zdarzenia, których pomyślne pokonanie jest warunkiem wstępnym do skutecznej eliminacji nieprzyjacielskiego środka ciężkości. Zdarzeniem takim nie koniecznie jest bitwa; może to być pozbawienie przeciwnika jego zdolności do reakcji i dlatego nie musi ono być powiązane geograficznie. Kluczowym jest rozważenie skutku oddziaływania na przeciwnika. I odwrotnie, pojęcie punktu krytycznego może być stosowane do opisu przypadku wymagającego zachowania w tajemnicy własnego planu kampanii.

XXV

d. Granice operacji. Granice działań bojowych opisują w jaki sposób wojsk użyte są w czasie i w przestrzeni wśród punktów krytycznych w dążeniu do środka ciężkości przeciwnika. Nie są to synonimy osi fizycznych rozwijania wojsk. Ustalają one zależności pośrednie między punktami krytycznymi w celu budowy ścieżki krytycznej do środka ciężkości i zapewniają, że zdarzenia te są powiązane w logiczny ciąg.

e. Kolejność. Kolejność jest ustawieniem zdarzeń w ramach kampanii w porządku najprawdopodobniej prowadzącym do osiągnięcia obezwładnienia środka ciężkości przeciwnika. Gdy rozstrzyga się o fizycznych granicach operacji, to ustalenie kolejności jest przeprowadzeniem logicznego rozwinięcia działań, bitew i potyczek w poszukiwaniu punktów krytycznych.

f. Planowanie wariantowe. Planowanie wariantowe jest procesem, w wyniku którego budowane są warianty w planu kampanii w celu uprzedzającego wykorzystania szans lub wycofania się. Proces ten daje dowódcy elastyczność w utrzymywaniu inicjatywy. Kolejność zdarzeń w dążeniu do stanu końcowego nie jest stała, niezmienna. Nieodłącznym w procesie ustalania kolejności zdarzeń jest wymaganie, aby dowódca był przygotowany do rozsądzania węzłowych kwestii w celu zamiany dotychczasowego porządku lub stworzenia nowego. W ustalaniu kolejności działań, dowódca unika przesądzania wariantów przyszłościowych poprzez stałe planowanie wariantowe. Zapewnia to, że nie jest on pozbawiony wariantów działania i umożliwia mu narzucenie przeciwnikowi wybranego przez siebie tempa działań.

g. Manewr. Na polu walki manewr jest użyciem wojsk w formie ruchu w kombinacji z ogniem lub możliwością ogniową, w celu osiągnięcia stanu przewagi nad przeciwnikiem. Manewr taki będzie niezmiennie ukierunkowany w punkt wrażliwy lub bezpośrednio w środek ciężkości. W tym wyraża się znaczenie koncentracji sił, a w szczególności zmasowania wysiłku systemów uzbrojenia, w celu osiągnięcia zaskoczenia, szoku psychicznego, fizycznego impetu i przewagi moralnej, co na szczeblu operacyjnym jest ważniejsze niż postęp w zdobywaniu terenu. Jest to koncepcja myślowa, która poszukuje najłatwiejszego sposobu na rozstrojenie podstawy planu operacyjnego przeciwnika.

h. Tempo działań. Tempo działań jest prędkością lub rytmem działalności względem przeciwnika, w ramach taktycznych potyczek i walk oraz pomiędzy głównymi działaniami. Urzeczywistnia to możliwości wojsk do przechodzenia od jednego położenia operacyjnego do drugiego. Tempo działań usiłuje narzucić zagrożenia, na które przeciwnik coraz bardziej nie jest zdolny reagować; jego reakcje podejmowane są w nieodpowiednim czasie lub w innym miejscu.

i. Przerwa operacyjna. Ponieważ działania nie mogą być prowadzone w sposób ciągły, wymagają więc okresowych przerw, w czasie których utrzymywanie inicjatywy zapewnianie jest innymi sposobami. Przerwa może być konieczna, przykładowo gdy „pojawia się taktyczne przesilenie”. W tym przypadku wojska osiągają punkt tymczasowego wyczerpania lub uszczuplenia zasobów. Normalnie, sytuacja ta może być poprawiona poprzez wzmocnienie, uzupełnienie lub wymianę jednostek. Inicjatywa utrzymywana jest poprzez zapewnienie, że gdy zarządzona jest przerwa operacyjna dla jednej linii działań, to działalność na innej musi być prowadzona z większym natężeniem. Stosowane są przedsięwzięcia kontrolne, pomagające zsynchronizować działania i nie rezygnować z wysokiego ogólnego tempa działań.

j. Punkt kulminacyjny. Operacja osiąga swój punkt kulminacyjny, gdy aktualna sytuacja może być już utrzymana, lecz nie może już być rozwijana do większej przewagi. Jest to punkt w czasie i w przestrzeni, gdzie siła walki atakującego dłużej już nie przekracza siły obrońcy lub, gdy obrońca dłużej już nie ma możliwości pomyślnie się bronić. Rozpoznanie punktu kulminacyjnego w znaczeniu czasu i przestrzeni jest jednym z najtrudniejszych zadań dowódcy szczebla operacyjnego, ponieważ będzie on zawsze otwarty na pokusę podjęcia jeszcze jednego wysiłku, aby osiągnąć swój cel. Jednakże ten dodatkowy wysiłek może przekraczać jego aktualne możliwości i ściągnie na niego porażkę. Zatem punkt kulminacyjny jest mimowolną przerwą operacyjną, lecz taką, którą dowódca musi przewidzieć i zidentyfikować.

XXVI/A

7. Wniosek

Niniejszy wstęp dostarcza krótkiego założenia koncepcyjnego, według którego tworzone mogą być sojusznicze zasady działania na szczeblu operacyjnym. Zrozumienie tej koncepcji i wspólnych zasad działania na szczeblu operacyjnym jest ważne dla skutecznego wdrażania strategicznych celów wojskowych poprzez skoordynowaną działalność taktyczną. Interoperacyjność w ramach Sojuszu pozostaje czynnikiem kluczowym.

XXVI/B

ROZDZIAŁ 1
Postanowienia ogólne

PODROZDZIAŁ I POSTANOWIENIA OGÓLNE

0101. Wstęp

a. Zdrowy rozsądek i zrównoważony sąd są niezbędnymi zaletami mającego uznanie dowódcy wojskowego. Lecz same tylko te zalety rzadko zapewniać będą sukces w surowych warunkach wojny. Czas jest zawsze czynnikiem krytycznym; informacja może być szczupła, niepewna i trudna do pozyskania; niebezpieczeństwo i zmęczenie wywierają zwykle niekorzystny wpływ na osąd, a nieprzewidziane okoliczności często burzą najlepiej nakreślone plany. Aby sprostać tak wymagającym warunkom zdrowy rozsądek dowódcy i rozum muszą być solidnie podporte wiedzą o pewnych podstawowych czynnikach, które decydują o pomyślności dowódcy w czasie działań wojennych.

b. Proste zastosowanie niniejszych zasad ogólnych nie gwarantuje zwycięstwa. Okoliczności dyktują względną ważność każdej z nich i w pewnych przypadkach dowódca nie jest zdolny trzymać się w pełni jednego założenia wykluczając z kalkulacji inne. Szybkie zmiany technologii i możliwości służą także zmianom akcentów i zastosowania tych zasad. Wobec tego wyzwaniem dla dowódców jest wiedzieć gdzie ulokować wysiłki w danych momentach. Dlatego niniejsze zasady ogólne nie stanowią niezmiennych praw, lecz są one przewodnikiem w działaniu.

0102. Zasady ogólne

Następujące zasady są podstawą wszelkich działań stosowane są także we współczesnych, połączonych działaniach NATO.

a. Czynniki ludzkie

(1) PRZYWÓDZTWO. Dowódcy na wszystkich szczeblach dowodzenia muszą posiadać możliwości i determinację do wypełnienia zadań bojowych. W równej mierze muszą być zdolni do subordynowania podległych sobie dowódców i ludzi w czasie niepowodzenia i zagrożenia. Ważność roli przywódcy i trudności wykształcenia skutecznego przywództwa wzrasta na współczesnym polu walki w wyniku 24 godzinnego jej charakteru, co będzie jej trwałą cechą.

(2) MORALE

(a) Morale armii jest prawdopodobnie najważniejszym indywidualnym czynnikiem na wojnie. Wysokie morale kształtuje agresywnego ducha. Wola zwycięstwa występować musi w armii od jej dowódcy po szeregowego żołnierza. Będzie ona często decydować o rezultacie walki.

(b) Wysokie morale jest wartością, która umożliwia działanie w najtrudniejszych warunkach lub okazywanie wybitnej odwagi w okresach zmęczenia i niebezpieczeństwa. Opiera się ono na zaufaniu, dyscyplinie, profesjonalnym wyszkoleniu, uwarunkowaniach psychicznych oraz na ambicji. Mogą one być wpajane poprzez realistyczne, wymagające i prowadzone z wyobraźnią szkolenie oraz przez kładzenie nacisku na inteligencję i rozsądne dowodzenie. Morale uwydatnia się przede wszystkim poprzez koleżeństwo oraz w grupowej lojalności, które dowódca musi popierać w „duchu ceiele” swoich jednostek.

(c) Najbardziej niezawodną drogą osiągania wysokiego stanu moralnego są sukcesy w walce.

1- 1

POSTANOWIENIA OGÓLNE

(3) INICJATYWA. Indywidualna inicjatywa, w ramach danego zadania bojowego, połączona ze śmiałym działaniem, jest wymaganiem decydującym o sukcesie na wojnie.

(4) ELASTYCZNOŚĆ. Dowódca na każdym szczeblu dowodzenia musi posiadać elastyczność umysłu i szybkość decydowania. W przeciwnym razie, gdy nie posiada tych zalet, będzie on szybko oddawał inicjatywę przeciwnikowi i prawdopodobnie przegra bitwę.

(5) WYTRZYMAŁOŚĆ. Wojska muszą być psychicznie i fizycznie przygotowane do walki. Muszą posiadać wolę wykonania swoich zadań, nawet gdy przeciwstawiają się przeważającym siłom nieprzyjaciela, gdy są odcięte (od własnych wojsk - dop. tłum.), a także pomimo ponoszenia ciężkich strat.

b. Wybór i sprecyzowanie celu

(1) W każdych działaniach wojskowych ważnym jest wybór i wyraźne określenie celu.

(2) Wybór celu jest jednym z najważniejszych obowiązków dowódcy; wymaga to jasnego i logicznego myślenia. Cel może być ściśle określony lub może być wyrażony szerokimi pojęciami, lecz musi być niedwuznaczny i bezpośredni. Musi być przede wszystkim celem osiągalnym przez wojska będące w dyspozycji dowódcy. Raz postawiony, musi być utrzymany przez cały czas operacji.

(3) Cel musi być nakreślony stosownie do wymagań bezpieczeństwa, ponieważ podwładni mogą tworzyć z niego centralny punkt swojego planowania. Nie może być wątpliwości co wojska mają osiągnąć.

c. Swoboda działania. Dowódca potrzebuje uprawnień aby energicznie i śmiało wykorzystywać sprzyjającą sytuację na polu walki. Musi on posiadać swobodę niezależnego działania w ramach otrzymanego zadania i zamiaru wyższego przełożonego. Obejmuje to potrzebę odpowiednich przedsięwzięć ochronnych, zapobiegających przed osiągnięciem przez przeciwnika zaskoczenia i tym samym sprzyjających wykorzystywaniu własnych możliwości swobodnego działania oraz przejawiania inicjatywy. Swoboda działania ma rosnące znaczenie, jako że łączność dowodzenia w walce może być ograniczana zaistniałymi okolicznościami lub działaniami przeciwnika, czasami przerwana, a w krytycznych okresach zerwana

d. Działania zaczepne. We wszelkich działaniach bojowych, nawet w tych w których początkowo przeciwnik posiada swobodę działania, dowódcy na wszystkich szczeblach dowodzenia poszukiwać muszą okazji do utrzymania lub rozszerzenia inicjatywy oraz do zwalczania przeciwnika. Według ostatnich analiz, pomyślność w walce zależy od bezpośredniego, indywidualnego i zespołowego dążenia wojsk do starcia z przeciwnikiem i niszczenia jego woli walki. Częstokroć sprzyjające warunki do zwycięstwa tworzone będą przez wykorzystywanie szans tworzonych przez podległych dowódców, którzy rozpoznają i wykorzystują dogodną sytuację.

e. Koncentracja wysiłku. Sukces wojskowy wynikał będzie ze skupienia przeważającej siły w decydującym miejscu i czasie. Często będzie to możliwe tylko przez zmniejszenie potencjału wojsk gdzie indziej.

f. Ekonomia sił. Dowódca musi wykorzystywać swoje siły do zasadniczych zadań, dlatego nie wolno mu angażować więcej wysiłku do ich realizacji niż jest to niezbędne. Nie można być silnym wszędzie, więc w celu umożliwienia koncentracji swoich sił dowódca może być zmuszony akceptować ryzyko użycia absolutnego minimum sił gdzie indziej.

g. Mobilność

(1) Mobilność jest to zdolność pojazdów i wojsk do przemieszczania się w zróżnicowanych warunkach i sytuacjach. Ma ona bezpośredni wpływ na możliwości realizowania zadań przez wojska. Wysoka mobilność może kompensować liczebną słabość.

(2) Mobilność jest niezbędna do osiągnięcia koncentracji wysiłku. Mobilność jest także niezbędna do szybkiego rozwinięcia się w szyk do starcia z przeciwnikiem.

1 - 2

(3) Teren, skuteczność uzbrojenia, niesprzyjające warunki atmosferyczne i przewaga przeciwnika w powietrzu będą wpływać na mobilność wojsk na polu walki. Dlatego pod uwagę brane muszą być zróżnicowane stopnie mobilności.

h. Manewr. Manewrować to znaczy poszukiwać miejsca w ugrupowaniu zapewniającego przewagę nad przeciwnikiem, z którego jego wojska mogą być zagrożone lub zaatakowane. Jest to najważniejszy sposób zastosowania zasad koncentracji wysiłku, ekonomii sił i zaskoczenia. Przy takim postępowaniu przeciwnik staje się podatny na działania skierowane przeciwko niemu, co zachęca do bardziej mobilnego i dynamicznego natarcia, czyniąc działania bardziej nieprzewidywalnymi z punktu widzenia przeciwnika. Ostatecznie, manewr sprzyja zdobyciu i utrzymaniu inicjatywy, tym samym zmuszając przeciwnika do reagowania raczej na to co zachodzi niż na inne sprawy dookoła oraz uzależnia pomyślność działań od zastosowania sił przeciwko rozpoznanym słabym punktom przeciwnika.

i. Zaskoczenie. Zaskoczenie jest skutecznym i silnym czynnikiem w użyciu wojsk. Jego oddziaływanie na morale może być ogromne. Sprzyjać może inicjatywie, burzy morale przeciwnika, obniża straty własne i często daje materialną przewagę podobną do koncentracji sił. Gdy inne czynniki są niesprzyjające, to sukces zależeć może prawie wyłącznie od zaskoczenia. Zaskoczenie może być osiągnięte strategicznie, taktycznie lub dzięki wykorzystaniu nowego wyposażenia i techniki bojowej. Jego elementami składowymi są: dochowanie tajemnicy, ukrywanie, wprowadzanie przeciwnika w błąd, nieszablonowość, śmiałość i szybkość działania.

j. Rozpoznanie. Dowódca potrzebuje informacji i wiadomości o terenie, pogodzie i o przeciwniku. Z podstawowych danych rozpoznawczych jako tło, potrzebna jest bieżąca informacja o przeciwniku i rejonie zainteresowania, w celu zapewnienia dowódcy z góry danych szacunkowych o możliwościach i zamiarach przeciwnika.

k. Prostota. Szybkość działania środków i kompleksowość współczesnego uzbrojenia mogą prowadzić do poważnego zamętu, o ile plany nie są prowadzone na tyle prosto i bezpośrednio jak jest to tylko możliwe. Złożony plan może przyczynić się do niepowodzenia operacji. Proste i logiczne plany są najlepsze i stwarzają więcej szans na powodzenie.

l. Podtrzymanie sił. Dowódca musi podejmować każdy wysiłek, aby utrzymać skuteczność bojową swoich wojsk i musi starać się osiągnąć cel swoich działań przy najmniejszych stratach. Ciężkie walki (prowadzone - dop. tłum.) przez dłuższy czas w trudnym terenie i przy złej pogodzie. Warunki te będą szybko obniżać skuteczność bojową oddziałów. Oczekiwać należy, że wojska w styczności i zgrupowania odwodowe mogą być odcięte i czasowo odizolowane lub że wsparcie może być chwilowo zakłócone. Wykorzystywana musi być wszelka okazja do odpoczynku i zapewnienia odpowiedniego zabezpieczenia logistycznego. Luzowanie wyczerpanych w walce oddziałów oraz zaopatrywanie i uzupełnianie stanów osobowych i wyposażenia są ważne podczas odtwarzania zdolności bojowej oddziału.

m. Elastyczność. Wszelkie plany wojskowe muszą być elastyczne aby umożliwiały reakcję na nieprzewidziane sytuacje oraz by zapewniały osiągnięcie maksymalnej przewagi przy dowolnych zmianach wydarzeń. Wojska muszą posiadać elastyczność aby móc reagować na zmiany planu działania i łagodnie przechodzić od jednego wariantu działania do innego. Wymaga to dobrego szkolenia, zorganizowania, łączności, pracy sztabowej i utrzymywania odwodów. Wymaga to także fizycznej mobilności wyższego szczebla, by w ten sposób nowe zarządzenia przyjmowane mogły być szybko i opłacalnie.

n. Współpraca

(1) Pomyślność działań bojowych wymaga współpracy między rodzajami wojsk i służb, między walczącymi wojskami, pomiędzy siłami zbrojnymi i władzami cywilnymi oraz pomiędzy siłami sojuszniczymi państw członkowskich, jak również szacunku dla władz i prawa suwerennych państw, w których wojsk stacjonują lub działają.

(2) Skuteczna współpraca może być osiągnięta jeśli na wszystkich szczeblach dowodzenia obecne są dobra wola i pragnienie pracy we wzajemnym kontakcie. Oparta ona jest na zespołowym zgraniu i wyszkoleniu oraz wymaga koordynacji wszelkiej działalności, aby w ten sposób w pełni osiągnąć maksymalny efekt bojowy.

1 - 3

POSTANOWIENIA OGÓLNE

o. Zabezpieczenie logistyczne (CSS)

(1) Żaden plan operacyjny nie będzie prawdopodobnie zrealizowany pomyślnie jeżeli nie poświęci się odpowiednio dużo uwagi porozumieniom o zabezpieczeniu logistycznym (CSS - Combat Service Support). Muszą one być na tyle elastyczne i celowe, aby dowódca posiadał maksimum swobody działania. Pomyślne zabezpieczenie logistyczne to możliwość najlepszego i najbardziej terminowego wykorzystania dostępnych zasobów.

(2) Zabezpieczenie logistyczne (CSS) nieodzownie służy działaniom bojowym i stanowi często decydujący czynnik oceny elastyczności działania lub wykonalności zadania. Dowódca wymaga jasnego zrozumienia czynników logistycznych, które mogą wpływać na jego działalność. Będąc zobligowany narodowymi koncepcjami i ograniczeniami, powinien otrzymać najwyższy możliwy stopień kierowania planem zabezpieczenia logistycznego, aby umożliwić mu wypełnienie jego obowiązków operacyjnych. Jednakowo ważnym jest też, aby dowódcy odpowiedzialni za zabezpieczenie logistyczne i ich sztaby w pełni rozumieli charakter działań i wynikające z niego wnioski (do zabezpieczenia logistycznego - dop. tłum).

p. Ubezpieczenie i ochrona tajemnicy. Dowódca musi podjąć wszelkie środki ostrożności w celu zabezpieczenia i ochrony swoich wojsk, by w ten sposób wykonać swoje zadanie. Będzie on więc działał poprzez szeroki zakres przedsięwzięć obejmujących niektóre lub wszystkie z niżej wymienionych:

(1) Stosowne przedsięwzięcia obronne mając na myśli dostępne wiadomości o możliwościach i zamiarach przeciwnika.

(2) Wprowadzanie w błąd przeciwnika informacją o rozmieszczeniu i potencjale wojsk oraz co do planów ich użycia. Obejmować to powinno wszelkie aspekty ubezpieczenia i ochrony tajemnicy. (Zob. Rozdział 2, Podrozdział VIII).

1. 4

POSTANOWIENIA OGÓLNE

PODROZDZIAŁ II ZAKRES KONFLIKTU

0103. Wstęp

W najprostszym znaczeniu, o jakiejś narodowości, państwie lub określonej grupie mówić można, że w danym czasie znajduje się w stanie pokoju lub wojny. Jednakże rzeczywistość polityczna i wojskowa jest znacznie bardziej skomplikowana. Podczas gdy pokój jest oczywistym celem ostatecznym, to całkowicie możliwe jest znajdowanie się w konflikcie bez faktycznego znajdowania się w stanie wojny. Praktycznie, istnieją nawet różne stopnie pokoju i wojny, oddzielone sytuacjami, które mogą być rozpatrywane jako żaden z tych dwóch stanów. Istnieje więc zakres konfliktu z „pokojem” i „wojną” na swoich najdalszych końcach, a który może być określony pojęciem „konflikt inny niż wojna”, wypełniającym lukę pomiędzy tymi dwoma. Częściowo dzięki zrozumieniu tego zakresu można rozwijać doktrynę i przeznaczać środki, które będą wspierać skalę działalności wojskowej, jaką siły NATO powinny podjąć.

0104. Rodzaje stanów

a. Pokój. Pokój jest to „stan, który istnieje w stosunkach pomiędzy grupami, klasami lub państwami, gdy brak jest użycia siły (bezpośrednio lub pośrednio) albo groźby użycia siły.” Mimo że brak użycia siły może być obiektywnie stwierdzony, to stwierdzenie groźby użycia siły jest sprawą znacznie bardziej subiektywną i wysoce wrażliwą na różnorodność jej postrzegania. W rzeczywistości, granica pomiędzy „pokojem” a „konfliktem innym niż wojna” będzie rozmyta i częstokroć pokrzyżowana.

b. Konflikt inny niż wojna. Prawdopodobieństwo konfliktu innego niż wojna powstaje gdy dwie lub więcej stron dąży do celów, które strony te lub inne, postrzegają jako sprzeczne i uciekają się w dążeniu do swoich celów do przemocy lub groźby użycia przemocy w dążeniu do swoich celów. Nawet wówczas, gdy przemoc taka przemoc pojawiła się, to kontynuowana może być działalność dyplomatyczna i inna nie-siłowa. Stan taki, który może zaistnieć pomiędzy państwami lub wewnątrz nich, obejmować może terroryzm, konflikt etniczny lub separatystyczny, kwestionowanie granic lub rewanżyzm.

c. Wojna. Celem wojny będzie zaangażować przeciwnika w walkę dopóki czyjaś wola nie zostanie mu narzucona. Stan wojny może być charakteryzowany poprzez zaprzestanie lub zawieszenie normalnej działalności politycznej i dyplomatycznej pomiędzy walczącymi stronami i otwartą wrogością. Pomimo tego, niezaprzeczalnie istnieć będą dostępne kanały, poprzez które prowadzone będą negocjacje pod warunkiem, że zamierzonym rezultatem nie jest bezwarunkowe poddanie się. Różnica pomiędzy konfliktem innym niż wojna i wojną będzie również rozmyta. Wojnę można podzielić na wojnę powszechną i konflikt lokalny:

(1) WOJNA POWSZECHNA. W wojnie powszechnej (wojna o narodowe przetrwanie) to stan, w którym normalna działalność cywilna jest zawieszona albo podporządkowana działalności wojskowej. Warunki takie istnieją prawdopodobnie tylko w okolicznościach, gdy zagrożone jest przetrwanie narodowe.

(2) KONFLIKT LOKALNY. Konflikt lokalny jest formą wojny, która występuje gdy istnieje otwarta wrogość, zasadniczo pomiędzy państwami w ramach danego regionu geograficznego i gdy zawieszone jest działanie zwykłego prawa międzynarodowego (a prawdopodobnie także normalna działalność dyplomatyczna) pomiędzy przeciwnymi stronami oraz gdy albo zachodzi albo w perspektywie zaistnieć może skoordynowane z innymi instrumentami polityki państwowej, bezpośrednie użycie siły wojskowej przez jedno z państw lub grupę państw przeciwko innemu państwu.

0105. Zaangażowanie wojskowe

Mając zidentyfikowany zakres konfliktu, niezbędne jest rozpoznanie zależności występujących pomiędzy poszczególnymi składnikami tego zakresu i działalnością wojskową, jakie zachodzą w jego ramach. Ponieważ wojsko ma udział w tworzeniu pokoju, to będzie to raczej wymiarem narodowym niż w wymiarem NATO-wskim i dlatego problematyka ta jest poza zakresem niniejszej publikacji.

1 - 5

POSTANOWIENIA OGÓLNE

Dlatego znaczący i stosowny jest charakter udziału wojskowego w wojnie i w konflikcie innym niż wojna. Faktycznie, ważne jest zrozumienie istotnej różnicy pomiędzy tymi dwoma pojęciami wojskowego zaangażowania. W konflikcie innym niż wojna, wojska mogą być tylko zagrożone, a jeśli już będą użyte, to ich udział będzie mocno ograniczony. To działalność polityczna, a nie wojskowa jest zasadniczym środkiem, dzięki któremu konflikt kończy się pomyślnie. Na wojnie jest nim środek wojskowy, który dominuje jako sposób zakończenia konfliktu.

0106. Reakcja wojskowa

Po zrozumieniu stanów, które określają zakres konfliktu, możliwym jest następnie przeanalizowanie zakresu reakcji. W celu wykonania tej analizy niezbędnym jest przebadać wojnę bardziej szczegółowo, jak również rozległy zasięg działalności, która może wynikać z konfliktu innego niż wojna.

a. Wojna. Reakcją na wojnę jest walka zbrojna pierwszego lub drugiego stopnia:

(1) WOJNA POWSZECHNA. W wojnie powszechnej całe zasoby kraju ukierunkowane są na narodowe przetrwanie, a poziom zaangażowania może, teoretycznie, osiągać swoje maksimum.

(2) KONFLIKT LOKALNY. Konflikt lokalny może być ograniczony czasem trwania, bynajmniej nie z powodu potrzeby powszechnego poparcia, które może mieć krótki żywot. Pragnienie zakończenia stanu wojny jest zazwyczaj łatwe do określenia i najogólniej biorąc, polega na aktywizacji środków wojskowych w celu osiągnięcia zakończenia konfliktu na rzecz jednej z walczących stron. Może również być ekstremalnie gwałtowny w związku z rozprzestrzenieniem się technologii i broni masowego rażenia.

Konflikt inny niż wojna. Minimalną reakcją wojskową na konflikt inny niż wojna może być aktywne lecz z zasady nie gwałtowne zaangażowanie wojskowych zasobów niezainteresowanych stron. W takich okolicznościach działalność dyplomatyczna i wojskowa będą ukierunkowane na zapobieganie i rozwiązywanie konfliktu przez negocjacje. Działania takie często się przedłużają. W okolicznościach bardziej poważnego konfliktu niezainteresowane strony muszą być przygotowane na zastosowanie środków wojskowych w celu rozwiązania sprawy. Gdy takie przedsięwzięcia nie mogą wpływać na bezpośrednie zastosowanie sił zbrojnych, wówczas często stosowana jest groźba użycia siły. Przedsięwzięcia wojskowe są zwykle reakcją, a siły zbrojne stają się dostępnym narzędziem wysiłków dyplomatycznych.

Zakres konfliktu

Pokój

Konflikt inny niż wojna Wojna

Konflikt Wojna

lokalny powszechna

-------------------------------------------------------------------------------------

Walka zbrojna

Operacje inne niż wojna

Wojskowa

Działalność

na rzecz

Pokoju

Stany

Reakcja

0107.

Podsumowanie

Zrozumienie zakresu konfliktu pozwala nakreślić granice pomiędzy stanami i reakcją na nie. Istnieją trzy zachodzące na siebie stany (pokój, konflikt inny niż wojna i wojna). Istnieją pewne niezbędne działania wojskowe w czasie pokoju, szczególnie na szczeblu narodowym; reakcją na konflikt inny niż wojna są działania inne niż wojna; obejmują one działania wsparcia zapobiegawczego. Reakcją na wojnę jest walka zbrojna.

1 - 6

POSTANOWIENIA OGÓLNE

PODROZDZIAŁ III SYNCHRONIZACJA NA POLU WALKI

0108. Zasady ogólne

Dział ten szkicuje koncepcję synchronizacji pola walki i jej znaczenie dla realizacji działań, które mogą pojawić się w zakresie konfliktu (uszeregowanie działań wojskowych). Wspólne działania wymagają pieczołowitej synchronizacji w celu osiągnięcia skutecznej płynności zabezpieczenia logistycznego między teatrami działań i wewnątrz teatru działań, wzajemnego wsparcia, wydajnego użycia wszelkich dostępnych zasobów, a ostatecznie zastosowania wojsk do osiągnięcia celów strategicznych.

0109. Definicja

Synchronizacja jest to zdolność do skupienia zasobów i działań w czasie i w przestrzeni w celu stworzenia maksymalnego stosunku siły bojowej w decydującym miejscu. Synchronizacja obejmuje zmasowane efekty siły bojowej (wojsk i ognia) w decydującym punkcie, lecz nie ogranicza się wyłącznie do tego. Synchronizacja dąży do uzyskania przytłaczającej przewagi poprzez skoordynowane użycie wszystkich dostępnych zasobów.

0110. Zasady

a. Synchronizacja zazwyczaj wymaga wyraźnej koordynacji pomiędzy różnymi jednostkami i działaniami zachodzącymi w toku danej operacji. Jednakże sama przez się taka koordynacja nie gwarantuje synchronizacji, jeśli dowódcy po pierwsze nie uświadomią sobie rezultatów, jakie należy osiągnąć oraz w jaki sposób przydzielić działania w celu osiągnięcia (tych rezultatów - dop. tłum.). Synchronizacja po pierwsze zachodzi w umyśle dowódcy, który musi zrozumiale wyjaśnić podległym sobie dowódcom i sztabom swoją wizję przebiegu działań.

b. Synchronizacja musi przenikać przez strefę geograficzną dowódców operacji, która obejmuje także przestrzeń powietrzną i kosmiczną. Działania prowadzanie w ramach Strefy Odpowiedzialności charakteryzowane są trzema ściśle ze sobą powiązanymi sposobami działania - działaniami w głębi, w styczności i tyłowymi. Dowódcy muszą synchronizować walkę w głębi, w styczności oraz działania tyłowe jednocześnie w manewr, który jawi się przeciwnikowi jako jedna ciągła operacja przeciwko niemu. Synchronizacja działań w głębi, w styczności i tyłowych jest złożonym przedsięwzięciem i wymaga jasnego zrozumienia zamiaru dowódcy. Siły sojusznicze muszą dążyć do zaatakowania przeciwnika jednocześnie na całej głębokości pola walki i zmasować zarówno rezultaty jak i siły w czasie i w miejscu niezbędnym do wykonania zadania. Działania w głębi, w styczności i tyłowe opisane są bardziej szczegółowo w paragrafie 0111.

c. Nadzwyczaj ważnym jest zrozumienie zamiaru dowódcy. Sztab ukierunkowany postawionym zadaniem i zamiarem dowódcy stosuje proces wypracowania decyzji oraz czynniki i narzędzia planowania operacyjnego, takie jak przygotowanie rozpoznawcze, możliwości zabezpieczenia logistycznego i środki wsparcia ogniowego skoordynowane ze schematem manewru oraz tworzy zsynchronizowany plan operacyjny. Działania, które powinny być rozważane przez dowódców i ich sztaby, obwieszczane podwładnym i stosowane w procesie planowania operacyjnego, to:

(1) Określenie mechanizmu mającego służyć pokonaniu przeciwnika; co stanowi „sedno działań” przeciwnika.

(2) Określenie decydujących punktów - Zidentyfikowanie punktów, zwykle geograficznych, w swym charakterze takich, że gdy są utrzymane to zapewniają dowódcy określoną przewagę nad jego przeciwnikami. Decydujące punkty obejmują także inne fizyczne elementy, takie jak: ugrupowanie przeciwnika, punkty dowodzenia i węzły łączności.

1 - 7

POSTANOWIENIA OGÓLNE

(3) Przekazanie zamiaru dowódcy do jego sztabu i podległych dowódców.

(4) Ustalenie i przekazanie celów cząstkowych realizowanych przez wojska.

(5) Rozwijanie procedur kierowania tempem, jako sposobu utrzymania inicjatywy.

(6) Myślenie w kategoriach zmasowanych „rezultatów”, a nie w kategoriach jednostek wojskowych.

(7) Zrozumienie wzajemnego oddziaływania narodowych możliwości, jakie państwa wydzielają w celu zsynchronizowania.

d. Synchronizacja polega na:

(1) Planowaniu operacji przed i podczas działania.

(2) Skutecznych procedurach walki, szczególnie na wydawaniu rozkazów w terminowy sposób.

(3) Ścisłym dotrzymywaniu i wprowadzaniu w życie przedsięwzięć kontrolnych i planów walki.

(4) Dowodzeniu i kierowaniu działaniami.

0111. Struktura operacyjna

Na obu szczeblach operacyjnym i taktycznym, działania bojowe prowadzone są w celu wykrycia przeciwnika, osaczenia go, przez co pozbawienia go swobody działania oraz atakowania go w celu doprowadzenia do jego porażki. Aby to osiągnąć, działania mogą być jednoczesne i powinny być ściśle zintegrowane. Są one także prowadzone w ramach działań w głębi, w styczności i działań tyłowych.

a. Zasady ogólne. Pojęcia działań w głębi, w styczności i tyłowych stosowane są do opisu jak te trzy rodzaje działań mają się do siebie, po pierwsze funkcjonalnie, czyli co mają osiągnąć i po drugie geograficznie, czyli gdzie mają to osiągnąć. Te trzy rodzaje działań muszą być rozpatrywane łącznie i rozumiane jako całość na każdym szczeblu dowodzenia od szczebla brygady i wyżej. Wymagają one ciągłej i pieczołowitej synchronizacji, a idealnie jest, gdy prowadzone są jednocześnie, ponieważ każde z nich będzie wpływać jedno na drugie. Działania w głębi, w styczności i tyłowe wymagają także zintegrowania pomiędzy szczeblami dowodzenia z powodu zróżnicowania skali i natężenia pomiędzy ugrupowaniami o różnej wielkości i możliwościach. Skoro zwalczanie przeciwnika jest wspólną funkcją wszystkich operacji, osaczenie i atakowanie go może być osiągnięte albo przez działania w głębi albo w styczności, zgodnie z ogólnym zamiarem walki. W celu osiągnięcia koncentracji sił, jedne z nich będą głównym wysiłkiem w danym czasie. Działania tyłowe będą niezmiennie zabezpieczać i podtrzymywać wojska, przez co tworzone jest zapewnianie swobody działania przyszłych operacji.

b. Działania w głębi. Celem działań w głębi jest przede wszystkim walka i osaczenie przeciwnika, utrzymywanie go z dala od obiektów mogących być dla niego celami oraz krępowanie jego swobody działania, a tym samym tworzenie sprzyjających warunków do działań w styczności. Są one zwykle prowadzone z dużym rozmachem i w długim przedziale czasu. Działania w głębi są w zasadzie działaniami zaczepnymi w swoim charakterze i mogą same przez się prowadzić do bezpośredniego starcia. Są one środkami ograniczania możliwości przeciwnika co do manewru poprzez skupienie się na jego punktach wrażliwych na uderzenia, tak by był on niezdolny doprowadzić swoje wojska do gotowości. Może to być wystarczające do opóźnienia go lub do zawrócenia go z jego głównego kierunku działania, dzięki możliwościom rażenia współczesnego uzbrojenia, związaniu go dokładnymi i odpowiednio wykorzystanymi systemami pozwala, aby działania w głębi przyczyniły się do bezpośredniego zaatakowania przeciwnika i ponadto do osaczenia go.

1 - 8

POSTANOWIENIA OGÓLNE

c. Działania w styczności. Celem działań w styczności jest przede wszystkim atakowanie przeciwnika w walkę, stosując różne sposoby osiągania wyników o rozmiarze od niszczenia do internowania w celu wyeliminowania życiowo ważnych elementów jego siły bojowej. Działania w styczności będą zazwyczaj prowadzone na krótszym zasięgu oraz w najkrótszym przedziale czasu i dlatego związane są z wygraniem bieżących walk i zaangażowaniem wojsk w bezpośrednim starciu z przeciwnikiem. Dzięki zaangażowaniu w bezpośrednie działanie przeciwko sile bojowej przeciwnika ich skutek jest prawdopodobnie zarówno natychmiastowy jak i namacalny (faktyczny). Jakkolwiek nie są one prowadzone jedynie przez wojska lecz obejmują działalność zabezpieczenia bojowego oraz zabezpieczenia logistycznego (CSS - combat service support) jednostek wojskowych działających na rzecz ich wsparcia.

d. Działania tyłowe. Celem działań tyłowych jest zapewnienie swobody działania poprzez ochronę wojsk, podtrzymywanie działań bojowych i zachowanie swobody manewru wojsk niezaangażowanych. Zwiększają one zarówno ogólną głębokość działań i dostarczają środków do zmiany tempa działań. Chociaż działalność w ramach CSS jest ważnym składnikiem, to działania tyłowe są znacznie szersze co do zakresu i obejmują następujące rodzaje działalności:

(1) Gromadzenie, przegrupowanie i ochronę odwodów lub poszczególnych rzutów wojsk.

(2) Przegrupowanie wojsk poza styczność bojową.

(3) Wsparcie przez Państwo Gospodarza (HNS).

(4) Ustanowienie i ochrona bezpieczeństwa działających baz.

(5) Ustanowienie linii łączności.

(6) Zabezpieczenie i ochrona cywili i urządzeń cywilnych.

(7) Współpraca Cywilno-Wojskowa (CIMIC), obejmująca współpracę z władzami narodowymi.

Działania tyłowe regulują dostawą wzmocnienia i uzupełnienia stanów, przegrupowaniem, odbudową i odtwarzaniem zdolności bojowej wojsk.

5. Podsumowanie. Głębokość, styczność i tyły są przede wszystkim środkami zobrazowania działań poprzez ich funkcje. Wojska ugrupowane na przedniej linii mogą równie dobrze być zaangażowane do działań w głębi, w styczności i na tyłach. Podobnie mogą one działać zarówno na dużych jak i małych odległościach, zależnie od występującej aktywności i środków zastosowanych do ich przerzutu. Przykładowo, działania w styczności mogą, przykładowo, być wąsko skupione na ograniczonej przestrzeni lub mogą rozprzestrzeniać się na znaczny obszar w głąb, w szerz lub w górę. Decydującym czynnikiem jest funkcja, którą spełniają wojska. Zazwyczaj działania w głębi obejmują poszukiwanie i osaczenie przeciwnika, a działania w styczności spełniają funkcję atakowania przeciwnika. Działania tyłowe związane są z wsparciem, podtrzymywaniem i ochroną wojsk wypełniających powyższe funkcje. Wszystkie rodzaje wojsk mogą być zaangażowane w każde z tych działań. Przykładowo, jednostki logistyczne prowadzić mogą działania w głębi lub w styczności, jeśli zadanie przez nie wykonywane wspiera i podtrzymuje walkę lub wojska zabezpieczenia bojowego w spełnianiu ich roli.

1 - 9

POSTANOWIENIA OGÓLNE

0112. Planowanie

a. Zasady ogólne. W ramach planu operacyjnego synchronizacja musi być przemyślana pod względem zadań ogólnych w walce lub funkcji walki. Dowódcy łączą i koordynują te funkcje aby synchronizować wyniki walki w czasie, w przestrzeni i co do celu. Funkcjami walki są:

(1) Manewr

(2) Wsparcie ogniowe

(3) Rozpoznanie

(4) Mobilność i żywotność (ubezpieczenie)

(5) Obrona powietrzna

(6) Zabezpieczenie logistyczne

(7) Dowodzenie i kierowanie

b. Manewr

(1) Użycie wojsk na polu walki w formie przegrupowania i ognia bezpośredniego, w tym systemów uzbrojenia prowadzących ogień na wprost (broń strzelecka, działa czołgów oraz śmigłowce szturmowe i uzbrojone).

(2) Planowanie manewru obejmuje zarówno wojska w styczności oraz bez styczności z przeciwnikiem.

(3) Określenie stosownych miejsc do zaangażowania oddziałów rozwiniętych lub rezerwowych.

(4) Uchwycenie i utrzymanie inicjatywy poprzez kierowanie izolacją oddziałów przeciwnika na przedniej linii własnych wojsk.

(5) Obejmuje planowanie wojsk osłony, awangardy i pododdziałów rozpoznawczych.

e. Wsparcie ogniowe

(1) Skoordynowane wykorzystanie danych wskazywania celów, broni do ognia pośredniego, samolotów szturmowych, śmigłowców rozpoznawczych i innych środków rażenia oraz środków nieagresywnych przeciwko wojskom lądowym w celu wsparcia działań sił manewrowych.

(2) Tworzenie kryteriów zaangażowania w celu wsparcia zamiaru dowódcy i jego środków lub mechanizmu do pokonania przeciwnika.

(3) Wykaz celów, cele wysokiej wartości lub cele wysokiej opłacalności.

d. Rozpoznanie

(1) Funkcje, które generują wymaganą przez dowódcę wiedzę o przeciwniku i otoczeniu.

1 - 10

POSTANOWIENIA OGÓLNE

(2) Planowanie i łączne użycie dostępnych dla dowódcy środków wsparcia elektronicznego.

(3) Zbieranie informacji o przeciwniku co do jego zamiarów, możliwości, zorganizowania, morale, systemów uzbrojenia punktów wrażliwych na uderzenia i innych dotyczących go cech.

(4) Planowanie wsparcia działań w głębi - działań na głębokość własnych systemów rażenia.

e. Mobilność i żywotność (ubezpieczenie)

(1) Działania wojsk, które pozwalają na swobodę przegrupowania w stosunku do przeciwnika przy jednoczesnym utrzymywaniu możliwości do wykonania ich pierwotnego zadania.

(2) Planowanie środków i wsparcia do zwiększenia mobilności własnych wojsk i efektywności własnych systemów uzbrojenia.

(3) Przedsięwzięcia, które zabezpieczają wojska własne przed skutkami oddziaływania systemów uzbrojenia przeciwnika i naturalnymi wypadkami. Obejmuje aktywne i pasywne przedsięwzięcia ochrony, takie jak: umacnianie stanowisk bojowych i urządzeń pomocniczych, OPSEC, rozśrodkowanie sił i środków, wprowadzanie przeciwnika w błąd.

f. Obrona powietrzna. Obrona powietrzna jest niezbędnym elementem w osiąganiu mobilności i przetrwania wojsk własnych.

(1) Taktyczną obroną powietrzną są wszelkie przedsięwzięcia przeznaczone do wyeliminowania lub obniżania skuteczności uderzeń samolotów przeciwnika z powietrza.

(2) Ocena zagrożenia i określenie ról zaangażowania.

(3) Określenie środków walki aktywnej i biernej.

7. Zabezpieczenie logistyczne

(1) Wsparcie i pomoc dostarczane w celu podtrzymania gotowości bojowej wojsk, szczególnie w zakresie logistycznym, stanów osobowych i służby zdrowia.

(2) Określenie jak zaopatrzyć w stan osobowy, uzbrojenie, paliwo i wzmocnienia oraz jak przemieścić wojska w działaniach bojowych.

(3) Wyprzedzanie potrzeb wojsk, w tej sposób, że właściwe wsparcie skierowane może być na przedni skraj. Wstępne urzutowanie zasadniczego zaopatrzenia, głównej części wyposażenia i przemieszczenie załóg, wyprzedza wysokie tempo działań.

(4) Synchronizacja zabezpieczenia logistycznego (CSS) musi być zaplanowana także dla Działań Innych Niż Wojna i powinna uwzględniać Wsparcie przez Państwo Gospodarza.

h. Dowodzenie i Kierowanie / Taktyczne C2

(1) Planowanie wszystkich funkcji dowodzenia i kierowania (C2) niezbędnych do wykonania zadania.

Tu kończy się strona 1 - 11

(2) Odpowiedzialność za proces zgrania synchronizacji.

(3) Synchronizacja zależy od skuteczności systemu kierowania i pracującego systemu łączności.

1 - 12

ROZDZIAŁ 2
Zadania ogólne

PODROZDZIAŁ I DOWODZENIE, KIEROWANIE I ŁĄCZNOŚĆ

0201. Wstęp

Dowodzenie jest to proces, poprzez który dowódca narzuca swoją wolę i zamiary swoim podwładnym. Obejmuje władzę i odpowiedzialność za rozwinięcie wojsk do wypełnienia postawionego mu zadania. Kierowanie jest to proces, poprzez który dowódca, wspomagany przez swój sztab, organizuje, ukierunkowuje i koordynuje działalnością wyznaczonych wojsk. Aby to osiągnąć dowódca i jego sztab stosują standardowe procedury w powiązaniu z wyposażeniem, łącznością i możliwościami systemów informatycznych. Oba te procesy łącznie tworzą system dowodzenia i kierowania (C2), który dowódca, jego sztab i podwładni stosują do planowania, ukierunkowywania, koordynowania i kierowania działaniami. Właściwy system C2 może zapewnić istotną przewagę w działaniach bojowych, szczególnie przeciwko liczniejszemu przeciwnikowi.

0202. Pojęcia i definicje

W celu skutecznego wykonania dowodzenia i kierowania dowódca musi być pewny ustaleń dowódczych i zależności, jakie istnieją pomiędzy nim samym, związkami taktycznymi oraz oddziałami przydzielonymi mu do wykonania zadania. Niniejsze pojęcia i definicje wiążą się przede wszystkim z możliwościami dowódcy do stawiania niezależnego zadania w zakresie reorganizacji ugrupowania, aby odpowiadało jego celowi lub do stawiania szczególnych zadań w zgodzie z postawionym mu zadaniem. Związane z tym pojęcia, wyszczególnione poniżej, zdefiniowane są w AAP-6.

a. Dowodzenie

(1) Dowodzenie w pełnym zakresie (FULLCOMD).

(2) Dowodzenie operacyjne (OPCOM).

(3) Dowodzenie taktyczne (TACOM).

b. Kierowanie

(1) Kierowanie operacyjne (OPCON).

(2) Kierowanie taktyczne (TACON).

(3) Kierowanie logistyczne (administracyjne).

(4) Uprawnienia koordynacyjne

c. Pojęcia z zakresu Jednostek ogniowych i Zabezpieczenia bojowego:

(1) Przydzielenie na stałe

(2) Przydzielenie czasowe

(3) Wsparcie

(4) Wsparcie pośrednie

(5) Bezpośrednie wsparcie (DS).

(6) Wsparcie ogólne (Gen. Sp)

(7) Wsparcie ogólne wzmacniające (Gen. Sp Rft) (Zob. STANAG 2887).

(8) Wzmocnienie.

2 - 1

ZADANIA OGÓLNE

0203. Ciągłość

Dowódcy, ich sztaby i urządzenia łączności stanowią zwykle wysokopriorytetowe cele. Dlatego podejmowane muszą być przedsięwzięcia zapewniające ich przetrwanie, ochronę i zdublowanie. W toku działań istnieć musi ciągłość dowodzenia i kierowania.

0204. Odpowiedzialność

a. Dowódcy

(1) WŁADZA I ODPOWIEDZIALNOŚĆ. Dowodzenie jest władzą nadaną osobie w celu dowodzenia, koordynacji i kierowania siłami zbrojnymi. Dowódca spełnia tę władzę nad swoimi podwładnymi na mocy mianowania. Władza ta, która wywodzi się z prawa i uregulowań wojskowych jest połączona z akceptacją jego odpowiedzialności, która nie może być przekazywana.

(2) DOWODZENIE. Dowodzenie wiąże się przede wszystkim z planowaniem i procesem decyzyjnym. Proces ten musi być zarówno dynamiczny jak i wielowymiarowy oraz będzie musiał wyprzedzać decyzje do działań bieżących, toczących się jednocześnie z procesem decyzyjnym i planowaniem przyszłych działań. Jeśli inicjatywa ma być uchwycona lub utrzymywana to czas i dostępne informacje są głównymi czynnikami w tym procesie, bo zawsze istnieje konieczność podania decyzji terminowo w stosunku do procesu decyzja - działanie przeciwnika. Dlatego dowódcy i ich sztaby muszą zmierzać do działania w ramach cyklu decyzyjnego przeciwnika. Jednakże proces dowodzenia będzie zrywany przy braku jednego spośród trzech podstawowych składników: informacji, kierowania i łączności. W prostych słowach dowódca potrzebuje informacji w celu podjęcia decyzji, możliwości kierowania w celu koordynowania i śledzenia działań wojsk oraz środków, a także łączności do przenoszenia i ogłaszania informacji, co umożliwia dowódcy kontynuowanie podejmowania decyzji i wdrożenia ich ku wspólnemu celowi.

(3) ZARZĄDZANIE. Dowódca wydaje dyrektywy, rozkazy i instrukcje zarówno przed jak i w trakcie działań. Gdy jest to możliwe, rozkazy te powinny być wydawane osobiście i często sporządzane będą na piśmie. Wraz z rozpoczeciem działań, normalnym dla dowódcy będzie dokonywanie niezbędnych korekt w planie poprzez krótkie, jasne rozkazy, często przekazywane radiowo lub łącznością przewodową, w tym przesyłaniem elektronicznym danych.

(4) FUNKCJE. Rola dowódcy wyraża się w spełnianiu pewnej liczby funkcji, funkcji szczególnych, wywołanych zmianami na danym szczeblu dowodzenia i możliwościami wojsk:

(a) Znajomość zamiaru wyższego przełożonego.

(b) Ocena sytuacji.

(c) Podejmowanie decyzji.

(d) Stawianie zadań.

(e) Rozmieszczanie zasobów.

(f) Kierowanie wojskami.

(g) Podtrzymywanie gotowości wojsk.

(h) Motywowanie wojsk.

(i) Zapewnianie przywództwa.

2 - 2

ZADANIA OGÓLNE

b. Sztaby

(1) PRZEZNACZENIE I UPRAWNIENIA. Sztab istnieje w celu zapewnienia dowódcy doradztwa i pomocy oraz wsparcia dowódcom podporządkowanym. Sztab nie posiada władzy sam z siebie; czerpie władzę od dowódcy i sprawuje ją w jego imieniu.

(2) FUNKCJE. Rolą sztabu jest przede wszystkim kierowanie i spełnianie dwu głównych funkcji: koordynowania i monitorowania. Pod pierwszą funkcją koordynowania rozumieć należy, że sztab wspiera dowódcę poprzez gromadzenie, przetwarzanie i przedstawianie informacji w sposób, który pomaga mu wybrać określony wariant działania. W związku z tym, sztab odpowiedzialny jest za szczegółowe przygotowanie i przeprowadzenie przedsięwzięć kierowania, zwykle ogłaszanych w formie rozkazów. W drugiej i pokrywającej się funkcji monitorowania, sztab dostarcza dynamicznego sprzężenia zwrotnego ważnego dla terminowego podejmowania decyzji. Bardziej szczegółowymi funkcjami sztabów są:

(a) Gromadzenie informacji / danych.

(b) Ocenianie.

(c) Przewidywanie.

(d) Informowanie.

(e) Polecanie.

(f) Wydawanie zarządzeń w imieniu dowódcy.

(g) Kontrolowanie.

(h) Koordynowanie.

(3) ODPOWIEDZIALNOŚĆ. Stanowiska dowodzenia podzielone są na określone komórki sztabowe, z których każda posiada jasno sprecyzowane funkcje i odpowiedzialność. Jednakże nie mogą one działać niezależnie jedna od drugiej, a ich wysiłki muszą być skoordynowane aby zapewnić by dowódca otrzymywał informacje i propozycje, których potrzebuje w celu podjęcia decyzji. Specyficznymi zakresami odpowiedzialności komórek sztabowych są:

(a) G1 - Sprawy osobowe, w tym:

(i) Stany osobowe.

(ii) Wskaźnik strat.

(iii) Dyscyplina.

(iv) Zarządzanie siłą roboczą, obejmujące rezerwy i uzupełnienia.

(v) Informacja publiczna.

(b) G2

(i) Wywiad.

(ii) Ochrona tajemnicy.

2 - 3

ZADANIA OGÓLNE

(c) G3 - Koordynuje prace wszystkich pionów i ma do czynienia szczególnie z:

(i) Działaniami bojowymi.

(ii) Planami.

(iii) Organizacją i przegrupowaniem (w tym z przemieszczeniem).

(iv) Szkoleniem.

(d) G4 - Zabezpieczenia logistycznego, szczególnie:

(i) Transport.

(ii) Zaopatrywanie (żywność, amunicja, paliwo, części zamienne).

(iii) Naprawa i odzysk.

(iv) Funkcje medyczne.

(e) G5 - Kontakty cywilno-wojskowe, obejmujące:

(i) Wsparcie przez Państwo - Gospodarza.

(ii) Zarządzanie majątkiem stałym (w tym negocjacje z państwem - gospodarzem).

(f) Uzbrojenie i jego obsługiwanie - większość uzbrojenia i jego obsługiwanie będzie wdrażane przez stosowny pion sztabu, podobnie jak transport przez komórkę G4. Jednakże następujące uzbrojenie zapewniane jest dowódcom bezpośrednio:

(i) Artyleryjskie.

(ii) Inżynieryjno - saperskie.

(iii) Lotnicze.

(iv) Obrony powietrznej.

(v) Łączności.

0205. Proces wypracowywania decyzji

a. Zasady ogólne

(1) Chociaż wiele procesów podejmowania decyzji w wykonaniu dowództwa może być przekazanych, to dowódca ostatecznie zachowuje odpowiedzialność za określenie jak jego związek taktyczny będzie działać. Jest on odpowiedzialny za wykonanie zadania, co do którego buduje koncepcję działań. Dostarcza się mu informacje przez sztab, który także będzie wspierać go w konstruowaniu i wdrażaniu planu działań bojowych. Zwykle powinien on myśleć o dwa szczeble w górę i w dół w stosunku do własnego szczebla dowodzenia.

(2) Punktem koncentracji tej działalności jest ocena dokąd zmierzać będzie sytuacja, zadanie i wszelka inna związana z tym informacja, zanim dowódca zadecyduje w planie co do rozpoczęcia działań lub przyszłego prowadzenia kampanii, bitwy lub potyczki. Plan powinien być przemyślany w swej koncepcji i prosty do wykonania. Elastyczny plan pozwoli dowódcy wykorzystać dogodne sytuacje, jakie pojawiają się podczas walki i umożliwia mu reagowanie w nieprzewidzianych okolicznościach.

2 - 4

ZADANIA OGÓLNE

(3) Jak tylko dowódca wyrazi swój zamiar i naszkicuje koncepcję działań w formie swojej decyzji, sztab wypracuje końcową wersję planu z niezbędnymi szczegółami. Na podstawie tego planu wypracowywany jest rozkaz bojowy.

(4) Procesem podejmowania decyzji i planowania jest procedura stosowana do identyfikacji zadań, tworzenia planów i wydawania wskazówek podwładnym w celu wykonania zadania. Najbardziej krytycznym czynnikiem, z którym dowódca i sztab spotykają się w tym procesie jest z pewnością czas. Dlatego, w celu osiągnięcia powodzenia proces podejmowania decyzji dotyczy trzech kluczowych elementów.

(a) Jasności wytycznych dowódcy.

(b) Pomyślnej koordynacji z działalnością sztabu współdziałającego przez COS /Szefa sztabu / Oficera operacyjnego.

(c) Zrozumienie przez sztab procesu w szczegółach.

Proces ten rozpoczyna postawienie zadania bojowego lub misji przez wyższego przełożonego.

b. Główny wysiłek

(1) Główny wysiłek zdefiniowany jest jako „koncentracja sił lub środków w określonym rejonie, w którym dowódca chce realizować swoją decyzję”. Jest to działalność, którą dowódca uważa za węzłową dla pomyślności swojego zadania w danym czasie. Wraz z otrzymywaniem zadania dowódca otrzymywać będzie też jasne wskazówki, co do tego gdzie leży główny wysiłek wyższego przełożonego. Ustalenie głównego wysiłku pozwala podległemu dowódcy skupić swoje działanie na celu dowódcy, wspierać go i tym samym tworzyć elastyczność w jego osiąganiu. Cel ten ustalony jest w koncepcji działań dowódcy i nie będzie zmieniany, za wyjątkiem przypadków, gdy będzie to niezbędne dla pomyślnej realizacji zdania. Istnieć jednakże mogą różne główne wysiłki dla różnych płaszczyzn działania. Przykładowo, wysiłek może być wstępnie skupiony na osaczeniu przeciwnika, jako część działania w głębi, przed włączeniem do działań w styczności sił głównych, które będą zwalczać przeciwnika. Podobnie, chociaż główny wysiłek zabezpieczenia bojowego i elementów systemu zabezpieczenia logistycznego (CSS) musi zwykle zabezpieczyć główny wysiłek wspieranego oddziału lub zwiazku taktycznego, to niekoniecznie będą się one zbiegać ze sobą. Przykładowo, głównym wysiłkiem zabezpieczenia logistycznego miałoby być odtworzenie innej brygady, aktualnie poza stycznością lecz z dalszym zadaniem niezbędnym dla danej misji.

(2) Dowódca posiada wiele sposobów, aby oddać istotę swojego głównego wysiłku.

(a) Zwężenie granic - oszczędność sił gdzie indziej.

(b) Zgrupowywanie - dodatkowa siła bojowa na głównym wysiłku.

(c) Przydział pierwszeństwa dla zabezpieczenia bojowego.

(d) Przydział pierwszeństwa dla zabezpieczenia logistycznego.

(e) Planowanie wariantów użycia odwodów.

(3) Decyzja co do tego, gdzie skoncentrować główny wysiłek zależeć będzie od zadania, swobody działania dowódcy, stosunku sił i dostępnych informacji. Najlepiej, gdy będzie ona podjęta przeciwko słabościom przeciwnika. Jak tylko główny wysiłek zostanie określony na danym szczeblu, to powinien on być przekazany do wszystkich szczebli podległych.

2 5

ZADANIA OGÓLNE

3. Ocena sytuacji.

(1) ZASADY OGÓLNE. Ocena sytuacji jest logiczną częścią rozumowania prowadzącego do najlepszego rozwiązania problemu w dostępnym czasie. Jej celem jest stworzenie zrębu informacji lub zobrazowanie działania, czy przebiegu bitwy odpowiednio do szczebla dowodzenia, który gromadzi dane i na którym podejmowane są decyzje. Ponieważ sytuacja się zmienia, to zadanie i związane z nim czynniki przeszacowywane są w logiczny sposób aby ocenić bieżące decyzje lub rozkazy, a gdy potrzeba wydać nowe rozkazy. Punktem początkowym tego procesu jest zazwyczaj otrzymanie zadania od wyższego przełożonego. Podległy dowódca jest ukierunkowywany przez swojego przełożonego co do tego jaki efekt ma on osiągnąć swoim działaniem. Na szczeblu taktycznym, koncepcja działań wyższego przełożonego powinna obejmować zarówno jego zamiar jak i model działań. Proces oceny sytuacji, w którym analiza zadania jest tylko jego częścią, pomaga podległemu dowódcy na każdym szczeblu gdy decyduje jak będzie on osiągał nakazany efekt.

(2) ETAPY OCENY SYTUACJI. Ocena sytuacji posiada cztery etapy:

1. Analiza zadania.

2. Oszacowanie czynników.

3. Rozważenie kierunków działania (COA - Courses of Action).

4. Decyzja dowódcy.

Podstawowe elementy tego procesu pokazane są schematycznie na rys. 2-1.

3. ANALIZA ZADANIA

(a) Zadanie bojowe jest kluczowym elementem każdego rozkazu i zdefiniowane jest jako „jasne i zwięzłe postawienie zadania dowództwu i jego celu”. Podległy dowódca nie powinien odstępować od otrzymanego zadania, prócz wyjątkowych okoliczności. Natomiast we wszystkich przypadkach powinien on działać w zgodzie z zamiarami swojego wyższego przełożonego. Dlatego po otrzymaniu zadania jest ono analizowane w celu określenia odpowiedzi na 4 pytania:

1. Co jest zamiarem dowódcy wyższego szczebla i jaka jest moja rola w ogólnym planie?

2. Co jestem zobowiązany zrobić lub jakie zasadnicze zadania muszę wykonać w celu wywiązania się z zadania? Prowadzi to do wydedukowania optymalnej działalności, niezbędnej do wykonania zadania i obejmuje zarówno Zadania skonkretyzowane jak i Zadania wynikające.

3. Jaką posiadam swobodę działania i czy istnieją jakieś ograniczenia?

4. Czy sytuacja taktyczna zmieniła się w zasadniczy sposób i czy wyższy przełożony zmieniłby postawione zadanie gdyby wiedział o zmianie sytuacji?

(b) Rozumowanie. Analiza zadania jest integralną częścią procesu oceny sytuacji, a nie oddzielną czynnością. Poprzez rozwiązanie problemów wyszczególnionych powyżej i wypracowanie stosownych wniosków analiza zadania może wywołać pytania i prośby do wyższego przełożonego, jak też pomaga określić potrzeby rozpoznawcze dowódcy lub co więcej ustalić priorytety logistyczne. Jak tylko określone zostaną zadania, ograniczenia i swoboda działania, to powinny być wyciągnięte wnioski, które będą pomagać w naszkicowaniu planu. W tej fazie wyłączone (z rozważań - dop. tłum.) mogą być zadania zbędne i niewykonalne.

2 - 6

ZADANIA OGÓLNE

3. Wytyczne dowódcy do planowania. Analiza zadania kończy się wraz ze zredagowaniem zadania. Dowódca wyda także wytyczne do kontynuacji oceny sytuacji i sporządzi listę pytań, do których sztab będzie musiał się odnieść, aby skupić uwagę na tych aspektach, które mają znaczenie podczas procesu oceny sytuacji. Dowódca, ale najczęściej jego Szef sztabu / Oficer operacyjny, zawrze wytyczne dowódcy do planowania wraz ze wskazówkami dla sztabu dotyczącymi realizacji oceny sytuacji, zawierającymi ostateczny termin jej zakończenia. Musi ona być zakończona tak, aby dawała dowódcy czas na podjęcie decyzji.

(4) OSZACOWANIE CZYNNIKÓW. Prowadząc analizę zadania, rozważa się wiele czynników w sposób, który pozwala wywnioskować zadania i ograniczenia, a następnie je modyfikować, wyłączając te zadania, które nie są konieczne lub są niewykonalne. Wyszczególnione poniżej czynniki będą niezmiennie brane pod uwagę, w trakcie wykonywania zadania, a sytuacja dyktować będzie rozłożenie akcentów. Niektóre z nich mogą być rozważane równolegle. Przykładowo, w czasie gdy organ rozpoznawczy G2 ocenia przeciwnika, to organy G3 (operacyjny - dop. tłum.) i G4 ( logistyczny - dop. tłum.) rozwiązywać będą problemy sił własnych, w tym zabezpieczenia logistycznego (CSS). Zadania wynikać będą w zasadzie z oceny przeciwnika i oceny czynników otoczenia (głównie terenu), sił własnych i ubezpieczenia. Ograniczenia w większości wynikają z ujęcia problemów ubezpieczenia i czasu. Oceniane czynniki obejmują:

1. Przeciwnika.

2. Czynniki środowiska (w tym teren, pogoda, ludność, religia, kultura).

3. Siły własne (w tym zabezpieczenie logistyczne).

4. Ubezpieczenie.

5. Czas

6. Następnie inne czynniki związane z zadaniem (HNS, oceny prawne, morale itp.).

Następnie dokonywane jest oszacowanie potencjału bojowego potrzebnego do wykonania zasadniczych zadań. Zadania oceniane są na tym samym szczeblu dowodzenia, stosując w rozważaniach czynniki o dwa szczeble niżej. Potencjał bojowy potrzebny do wykonania danego zadania często przewyższa możliwości wojsk, prowadząc do wniosku, że zadania te powinny być realizowane kolejno. Jednakże rozważenie kierunków działania (COA) może zapobiec potrzebie podejmowania pewnych zadań lub angażowania do nich określonych składników dostępnych wojsk. Dlatego też podjęty powinien być wstępny wybór potencjału bojowego, potrzebnego do wykonania każdego z zadań zanim rozważane będą kierunki działania (COA). Daje to możliwość porównania tego potencjału z sumarycznym dostępnym potencjałem wojsk wyznaczonych do realizacji zadania, chociaż w trakcie określania kierunków działania (COA) może być koniecznym dostosowywanie stosunku sił do różnych zadań, aby zaoszczędzić potencjał na jednej działalności, w celu skoncentrowania go na innej. Zadania na rozwinietym COA mogą co najwyżej być zależne jedno od drugiego i dlatego szczegółowy przydział wojsk lub środków na zadania wynikać musi z decyzji dowódcy nie wyprzedzając jej.

5. ROZWAŻENIE KIERUNKÓW DZIAŁANIA (COA). Liczba kierunków działania może być modyfikowana jako rezultat procesu oceny sytuacji. Różniące się elementy każdego zidentyfikowanego kierunku działania powinny być porównane tak samo jak wymagany potencjał bojowy, potrzebny do jego podjęcia. Każdy COA powinien pogodzić dostępne pododdziały z pododdziałami potrzebnymi według zidentyfikowanego jak dotąd zadania i objąć w zarysie koncepcję działań wraz z wyraźnym wskazaniem Głównego Wysiłku. Korzyści i straty na każdym COA rozważane są w stosunku do zadania i oczekiwanego kierunku działania przeciwnika, biorąc w rachubę jego prawdopodobną reakcję na nasze kierunki działań. Wszelki kierunek działania (COA), który nie wychodzi na przeciw zamiarowi wyższego przełożonego powinien być zaniechany. Na szczeblu taktycznym, rzeczywisty kierunek działania będzie mógł być wówczas zmieniony i porównany stosując Funkcje Walki. Jeśli czas pozwala, można także sprawdzić jego użyteczność w grach wojennych w celu określenia oczekiwanych reakcji przeciwnika i działań wojsk własnych.

2 - 7

ZADANIA OGÓLNE

(6) DECYZJA DOWÓDCY. Końcowym etapem procesu oceny sytuacji jest dla dowódcy wybór kierunków działania (COA), z których tworzy on swoją koncepcję działania. Koncepcja ta obejmować będzie zamiar. Decyzja dowódcy powinna uosabiać jego wolę co do prowadzenia działań.

d. Plan

(1) Gdy tylko dowódca podjął decyzję, jego sztab może rozpocząć planowanie. Obejmuje ono:

(a) Poszerzenie, jeśli to konieczne, Koncepcji działań dowódcy. Będzie ona zawierała zamiar dowódcy i schemat manewru (szkic działań w głębi, w styczności i działań tyłowych z ustaleniem Głównego Wysiłku) potrzebny do wykonania zadania.

(b) Przygotowanie zadań dla podległych dowódców (zwykle finalizowane lub kontrolowane przez dowódcę osobiście).

(c) Prowadzenie wszelkich niezbędnych sprawdzianów sztabowych, obejmujących rozpatrzenie czy organizacja zadań jest poprawna i czy podwładni posiadają rozlokowane odpowiednie zasoby do wykonania swoich zadań.

(d) Ustalenie i zdefiniowanie środków kierowania niezbędnych do wykonania zadania.

(e) Koordynowanie udziału (poszczególnych - dop. tłum.) pionów sztabu.

(f) Opracowanie planu zabezpieczenia logistycznego (CSS).

(2) Gdy plan zakończono, to musi on być obwieszczany poprzez wydanie dyrektyw lub rozkazów, tym związkom taktycznym i oddziałom, które go potrzebują. Jeśli jest mało czasu, może okazać się koniecznym prowadzenie działań bazując tylko na krótkich rozkazach radiowych zawierających zarys zadań.

(3) Gdy tylko decyzja zostanie podjęta, to sytuacja musi być skrupulatnie monitorowana w czasie gdy przygotowywane są lub rozsyłane rozkazy, a także przez cały czas prowadzenia operacji w celu potwierdzenia aktualności zadania. Może być także niezbędne prowadzenie planowania na wszelki wypadek, w celu zabezpieczenia się przed niespodziewaną ewentualnością.

(4) Gdy operacja jest w toku, to dowódca i jego sztab będą początkowo zainteresowani prowadzeniem walki i zapewnieniem niezbędnego zabezpieczenia logistycznego w celu podtrzymania działań. Dlatego muszą być podane pewne uwagi co do przyszłych działań. Przykładowo, mogą być prowadzone analizy zadania, w celu dokonania przeglądu sytuacji i zadania w świetle aktualnych działań i rozpoczęcia planowania nowej operacji.

e. Dyrektywy i rozkazy. Końcową fazą w procesie dowodzenia jest wykonawstwo. Dyrektywy i rozkazy stanowią podstawowe środki, poprzez które przekazywane są zamiary dowódcy do jego podwładnych i w tej formie tworzą ważne ogniowo w łańcuchu dowodzenia.

f. Plany operacyjne i rozkazy / Instrukcje

(1) ZASADY OGÓLNE. Plany i rozkazy operacyjne są wyrażeniem decyzji i zamiaru dowódcy. Powinny być proste, jasne i zwięzłe. Plany przygotowywane są zwykle na piśmie w odniesieniu do przyszłych działań, które mogą się zdarzyć lub nie. Rozkazy na piśmie wydawane są, gdy jest to konieczne, lecz zwykle wydawane są ustnie i wskazane jest aby były wydawane przez dowódcę osobiście. W działaniach taktycznych istnieją następujące rodzaje rozkazów:

(a) Rozkazy wstępne.

(b) Rozkazy operacyjne.

(c) Rozkazy fragmentaryczne.

2 - 8

ZADANIA OGÓLNE

(2) KONTROLA. Kontrola wykonywania rozkazów prowadzona przez dowódcę lub sztab jest procesem ciągłym.

(3) DOSTOSOWANIE. Dostosowywanie planów i rozkazów jest procesem stałym. Ponieważ sytuacja się zmienia, potrzebne są dodatkowe decyzje i proces (podejmowania decyzji - dop. tłum.) jest powtarzany.

g. Proces wyboru celów. Wskazywanie celów i ich późniejsze atakowanie jest procesem, który wymaga szczegółowych współrzędnych (celu - dop. tłum.). Proces ten znany jest jako proces celowania. Celowanie zdefiniowane jest jako „proces wyboru celów i doboru odpowiednich reakcji na nie, podjętych zgodnie z potrzebami i możliwościami operacyjnymi”. Dlatego jest to funkcją połączonego sztabu i dowództwa, która umożliwia identyfikację, a następnie rażenie celów przeciwnika i jest narzędziem wydajnego i efektywnego zarządzania zasobami. Coraz bardziej ważną potrzebą Stanowisk Dowodzenia na każdym szczeblu jest stosowanie w szerokim zakresie tego samego procesu, aczkolwiek odpowiednio dobranego do indywidualnych okoliczności operacyjnych. Proces celowania jest opisany bardziej szczegółowo w Rozdziale 2, Części III - Zabezpieczenie bojowe.

0206. Łączność i relacje

a. Łączność. Utrzymanie właściwej łączności do efektywnego dowodzenia i kierowania jest życiowo ważnym wymaganiem współczesnej wojny. Systemy łączności mogą być obezwładniane ogniem przeciwnika, przeciwdziałaniem elektronicznym, w wyniku działania impulsu elektromagnetycznego towarzyszącego wybuchowi broni jądrowej, a także jako skutek awarii urządzeń łączności. Dowódcy powinni zapewnić, poprzez jasne wytyczne mozliwość realizacji dowodzenia i kierowania w tych okolicznościach. Zasady i procedury organizacji łączności zawarte są w STANAG 5048. Jeśli nie uzgodniono inaczej, to istnieje obowiązek organizowania łączności:

(1) Z góry do dołu.

(2) Z lewa na prawą.

(3) Od jednostki zabezpieczającej do jednostki zabezpieczanej.

b. Relacje. Celem relacji jest zapewnienie współpracy i powodzenia wspólnych, połączonych działań. Oddziały ds. relacji muszą posiadać niezbędne możliwości językowe i linie telekomunikacyjne do swoich własnych stanowisk dowodzenia. Zasady i procedury organizacji relacji zawarte są w STANAG 12-1.

(1) DWUSTRONNE. Relacje powinny być, gdy to możliwe, dwustronne pomiędzy wyższymi (nadrzędnymi), niższymi (podległymi) i graniczącymi związkami taktycznymi. Relacje muszą być dwustronne gdy:

(a) Wojska rozwinięte są pod dowództwem i kierownictwem stanowisk dowodzenia różnej narodowości.

(b) Związki taktyczne różnej narodowości, szczebla brygady i wyżej, graniczą ze sobą.

(2) JEDNOSTRONNE. Gdy relacje nie są dwustronne, wówczas odpowiedzialność za ich organizację rządzi się następującymi zasadami:

(a) Z lewa na prawo.

(b) Od tyłu do frontu, do jednostek tego samego rzutu.

(c) Od wyższego rzutu do niższego szczebla.

(d) Od jednostki zabezpieczającej do jednostki zabezpieczanej.

(e) Od wojsk wprowadzanych do wojsk wyprowadzanych podczas luzowania walczących wojsk.

2 - 9

ZADANIA OGÓLNE

0207. Walka w zakresie dowodzenia i kierowania (C2W)

a. Definicja. Walka w zakresie dowodzenia i kierowania (C2W) definiowana jest jako „zintegrowane użycie fizycznego niszczenia, walki elektronicznej (EW), pozorowania, działań psychologicznych (psy ops) i działań ubezpieczających (OPSEC), wspartych rozpoznaniem, w celu sfałszowania informacji, aby wykorzystać, wpłynąć, obniżyć, zaskoczyć lub zniszczyć możliwości dowodzenia i kierowania (C2) przeciwnika, a także w celu zabezpieczenia własnego dowodzenia i kierowania (C2) przed takim działaniem” (AJP-1). Walka w zakresie dowodzenia i kierowania może być podzielona na dwie części - ofensywną i obronną C2W.

b. Cel. Celem przedsięwzięć walki w zakresie dowodzenia i kierowania (C2W) jest zdezorganizowanie dowodzenia i kierowania (C2) u przeciwnika, przy jednoczesnym zabezpieczeniu własnego dowodzenia i kierowania (C2). W ten sposób celami C2W są: otwarcie, utrzymanie lub poszerzenie luki w efektywności dowodzenia i kierowania (C2) w wybranych wojskach własnych i w ten sposób wnieść wkład do efektywności operacyjnej. Walka w zakresie dowodzenia i kierowania (C2W) powinna być zintegrowana w ramach planu operacyjnego.

c. Klasyfikacja walki w zakresie dowodzenia i kierowania (C2W)

(1) OFENSYWNA C2W. Ofensywna C2W jest szczególnie skutecznym i często najbardziej ekonomicznym sposobem obniżania skuteczności bojowej przeciwnika. Stosowana jest na wszystkich szczeblach dowodzenia. Podstawowymi celami C2W, ukierunkowanymi przeciwko potencjałowi bojowemu przeciwnika są:

(a) Obniżenie tempa jego działań.

(b) Zaburzenie jego działań.

(c) Zakłócenie cyklu dowodzenia i kierowania (C2) dowódcy przeciwnika.

(d) Zaburzenie jego możliwości do tworzenia siły bojowej.

(2) OBRONNA C2W. Zabezpieczenie sprzymierzonych systemów dowodzenia i kierowania (C2) jest zasadniczym problemem, jako że niepowodzenie najprawdopodobniej skutkować będzie utratą swobody działania i inicjatywy, złym kierunkiem wysiłku lub zaniechaniem działania. Pierwszoplanowymi celami obrony C2W są:

(a) Obniżenie wrażliwości środków i urządzeń C2 (dowodzenia i kierowania - dop. tłum.) na atak.

(b) Obniżenie skutków działań ubezpieczenia operacyjnego stosowanych przez przeciwnika przeciwko sojuszniczemu systemowi C2.

(c) Zniwelowanie skutków działań wojny elektronicznej (EW) stosowanych przeciwko sojuszniczemu systemowi C2.

(d) Zniwelowanie możliwości wykorzystywania systemu C2 sprzymierzonych przez przeciwnika.

(e) Zapewnienie, aby działania psychologiczne przeciwnika były nieskuteczne.

2 - 10

ZADANIA OGÓLNE

PROCES OCENY SYTUACJI

Uwagi:

1. Proces ten stosują wszystkie piony organizacyjne sztabu (G1/2/3/4/5).

2. Informacje od organów zewnętrznych mogą zasilać ten proces w dowolnym czasie.

3. Proces jest procesem ciągłym.

2 - 11

ZADANIA OGÓLNE

PODROZDZIAŁ II SIŁY ZBROJNE

0208. Zasady ogólne

Siła bojowa stworzona przez połączone siły zbrojne może być mierzona skutkami powstałymi dzięki połączeniu manewru, siły ognia, osłony i przywództwa w działaniach wojskowych przeciwko nieprzyjacielowi. Zwyciężą te wojska, które najlepiej spożytkują swoją mobilność i szybkie zmasowanie siły uderzeniowej przeciwko istotnym słabym punktom przeciwnika.

0209. Siły zbrojne

a. Zasady ogólne. Siły zbrojne, to takie wojska, które do starcia z przeciwnikiem stosują ogień i manewr wraz z systemami uzbrojenia strzelającymi ogniem bezpośrednim, jak też wyróżnione z tamtych wojsk, siły zwalczające przeciwnika ogniem pośrednim lub w pewien sposób zapewniają wsparcie wojskom manewrowym. Siłami zbrojnymi są przede wszystkim: wojska opancerzone (pancerne i piechota zmechanizowana / zmotoryzowana), wojska nieopancerzone (piechota, wojska powietrznodesantowe), rozpoznawcze (lotnicze i lądowe) oraz śmigłowce uzbrojone lub przeciwpancerne.

b. Wojska opancerzone. W skład wojsk opancerzonych wchodzą wojska ciężko (pancerne) i lekko opancerzone.

(1) Wojska pancerne są przede wszystkim ofensywne w swoim charakterze. Mobilność, siła ognia, ochrona (opancerzenie - dop. tłum.) przed ogniem przeciwnika i skutkiem starcia czynią je wspaniałym systemem uzbrojenia do przełamywania obrony przeciwnika, wykorzystywania powodzenia działań zaczepnych, głębokich uderzeń w strefy tyłowe przeciwnika i do pościgu za jego wycofującymi się wojskami. Jednostki opancerzone mogą także osłabiać ataki przeciwnika i wykonywać kontrataki jako część składowa działań obronnych. Czołgi mogą niszczyć pojazdy opancerzone przeciwnika, jednostki piechoty, jednostki kierowanych pocisków przeciwpancernych oraz w określonych warunkach skutecznie zwalczać samoloty w powietrzu.

(2) Lekko opancerzone jednostki mogą być stosowane w różnorodnym środowisku. Zadania taktyczne obejmują zapewnienie ochrony, rozpoznanie oraz wsparcie ogniem przeciwpancernym jednostek nieopancerzonych i powietrzonodesantowych. Lekko opancerzone jednostki mogą prowadzić działania standardowe jak dla jednostek pancernych, obejmujące niszczenie wojsk przeciwnika we współdziałaniu z innymi wojskami.

(3) Jednostki piechoty zmechanizowanej posiadają taką samą mobilność jak wojska pancerne lecz mniejszą siłę ognia i opancerzenia. Gdy piechota zmechanizowana wyposażona jest w bojowe wozy piechoty, wówczas może ona towarzyszyć czołgom w zorganizowanych uderzeniach, lecz dowódcy muszą być ostrożni w podejmowaniu decyzji czy, kiedy i gdzie piechota musi się spieszyć w celu wykonania swojego zadania. W natarciu piechota zmechanizowana może działać jako siły opanowujące teren. W obronie, działa jako ubezpieczenie skrzydłowe dla manewrujących wojsk pancernych. Ponadto, jednostki piechoty zmechanizowanej, wyposażone w pociski ppanc. dalekiego zasięgu mogą być użyte do zapewnienia ognia obserwowanego i pomocy w działaniach opóźniających połączonych pancernych związków taktycznych. Piechota zmechanizowana i jednostki pancerne powinny działać jako zespoły w celu pokonania wojsk opancerzonych przeciwnika w różnorodnym środowisku.

e. Wojska nieopancerzone. Wojska nieopancerzone to spieszona piechota i wojska aeromobilne (powietrzno-szturmowe i powietrzno-desantowe).

(1) Jednostki spieszonej piechoty mogą działać w większości rodzajach terenów i pogody oraz zdolne są do wykonywania licznych zadań w całym spektrum konfliktu, szczególnie zaś do działań innych niż wojna. Z powodu swoich możliwości szybkiego przemieszczania się mogą one stanowić dominującą siłę w nagle rozwijających się działaniach. W takich przypadkach mogą one wcześniej przechwycić inicjatywę, opanować i utrzymać teren, a także zmasowanym ogniem zatrzymać przeciwnika na ograniczonym terenie. Spieszona piechota działa przede wszystkim w nocy lub w okresach ograniczonej widzialności. Jednakże te są szczególnie użyteczne do działań w zróżnicowanym terenie, w rejonach zabudowanych lub zurbanizowanych.

2 - 12

ZADANIA OGÓLNE

Mogą one przenikać i szybko poruszać się na tyłach przeciwnika w celu wykonania zadań specjalnych lub w celu połączenia się z wojskami opancerzonymi. Oddziały spieszonej piechoty osiągają decydujące rezultaty poprzez wykorzystywanie organicznych i wspierających wojsk oraz systemów uzbrojenia.

(2) Wojska powietrzno-szturmowe posiadają najwyższą mobilność taktyczną i operacyjną. Ich zdolność rozwijania się i określone możliwości przeciwpancerne, czynią je przede wszystkim dobrze przystosowanymi jako siły wczesnego reagowania w nieprzewidzianych działaniach przeciwko wojskom pancernym. Szkolą się i walczą jako zespół w połączeniu z artylerią powietrzno-desantową oraz lotnictwem uderzeniowym i transportowym. Są w stanie przenikać głęboko w terytorium przeciwnika aby przerwać linie łączności (LOCs), opanować lotniska, niszczyć węzły dowodzenia i kierowania, blokować jednostki wzmocnienia lub opanowywać kluczowe punkty terenowe.

(3) Wojska powietrzno - desantowe mogą być stosowane na dużych odległościach. Oddziały takie zrzucane mogą być pionowo na obiekt niemal w każdych warunkach atmosferycznych. Dowódcy muszą uwzględniać, że rozwinięcie wojsk powietrzno - desantowych na dużych odległościach może pozbawić wsparcia ze strony dodatkowych systemów broni przeciwpancernej. Natomiast na ziemi ich możliwości i zdolność rażenia przeciwnika są podobne do innych jednostek piechoty.

d. Rozpoznanie. Podstawowymi zadaniami oddziałów rozpoznawczych jest (prowadzenie - dop. tłum.) rozpoznania, ochrona i ekonomia sił. Oddziały rozpoznawcze są w stanie odnaleźć przeciwnika i kształtować sytuację zapewniając w ten sposób czas dla dowódcy na reakcje i obronę. Oddziały rozpoznawcze mogą opóźniać nacierającego przeciwnika, jak również towarzyszyć mu przy wycofywaniu się.

e. Śmigłowce uzbrojone i przeciwpancerne. Podczas działań zaczepnych, jak również walk obronnych, lotnictwo wykonuje następujące zadania bojowe: uderzenia, rozpoznanie i osłona oraz walka powietrzna. Lotnictwo wykonuje swoje zadania przez cały czas trwania działań w styczności, w głębi i w rejonach tyłowych.

(1) UDERZENIE. Siła ognia, zwinność i szybkość lotnictwa pozwala dowódcom wojsk lądowych wchodzić w kontakt i zwalczać wojska przeciwnika na większy zasięg. Śmigłowce bojowe są idealnie przystosowane do szybkich reakcji w działaniach w styczności, w głębi i na tyłach. Związki taktyczne / Oddziały śmigłowców bojowych zapewniają szybkie, manewrowe, precyzyjne śledzenie i bezpośrednie oddziaływanie siłą ogniową. Szybkość i zdolności manewrowe oddziałów śmigłowcowych, przy ich zdolności do wykorzystywania naturalnych ukryć, w szybki sposób niwelują swoją wrażliwość na uderzenia. Są one idealnie przystosowane do sytuacji, w których krótki czas reakcji lub głębokość ataku są ważne, a także gdy teren ogranicza (użycie - dop. tłum.) sił lądowych. Śmigłowce bojowe mogą być użyte do następujących zadań:

(a) Przeciwpancernych.

(b) Walk powietrznych.

(c) Osłony przeciwlotniczej

(d) Działań w ramach Połączonych Taktycznych Grup Lotniczych (JAAT - Joint Air Attack Team).

(e) Wsparcia ogniowego.

(f) Zwalczania siły żywej.

(g) Zaskakiwania obrony powietrznej przeciwnika (SEAD - Suppression of Enemy Air Defence).

2 - 13

ZADANIA OGÓLNE

(2) WALKA POWIETRZNA. Lotnictwo uczestniczy w obronie powietrznej i połączonych operacjach przeciwpowietrznych poprzez oberacje powietrzne. Operacje powietrzne planowane są i prowadzone w celu wsparcia manewrowych działań lądowych; mogą to być działania zaczepne lub obronne. Operacje powietrzne muszą wspierać wojska zgodnie z ogólnym schematem manewru dowódcy ogólnowojskowego. W operacjach takich lotnictwo bojowe jest częścią systemu obrony powietrznej wysuniętej strefy działań bojowych (FCZ). Operacje powietrzne mogą być kierowane przez dowódców wojsk lądowych lub lotniczych sił manewrowych.

2 - 14

ZADANIA OGÓLNE

PODROZDZIAŁ III ZABEZPIECZENIE BOJOWE

0210. W opracowaniu

2 - 15

ZADANIA OGÓLNE

PODROZDZIAŁ IV ZABEZPIECZENIE LOGISTYCZNE

0215. Zasady ogólne

Celem zabezpieczenia logistycznego jest podtrzymanie zdolności bojowej wojsk. Stanowi to zabezpieczenie w środki zaopatrzenia, obejmujące ich magazynowanie, przekazywanie i transport, utrzymywanie i naprawę uzbrojenia i środków materiałowych, opiekę medyczną i leczenie rannych, uzupełnianie stanów osobowych, wyposażenia i zabezpieczenie niezbędnych usług. Taka odpowiedzialność za zabezpieczenie logistyczne podejmowana jest aby zapewnić, że wojska będą zaopatrzone we wszystko czego potrzebują do wykonania zadania oraz, że będą odciążone od wszystkiego co przeszkadza im w procesie wykonywania zadania. Ważnym jest aby niezbędne zaopatrzenie i urządzenia pomocnicze były dostarczone w należytej ilości; we właściwym czasie, w odpowiednim miejscu i w stanie użyteczności.

0216. Cel

a. Niniejszy dział naświetla znaczenie jakie zabezpieczenie logistyczne może mieć w planowaniu i prowadzeniu działań taktycznych.

b. Zarządzanie stanami osobowymi jest odpowiedzialnością narodową zarówno co do działań narodowych jaki i wielonarodowych. Każde państwo ponosi ostateczną odpowiedzialność za zabezpieczenie logistyczne swoich własnych wojsk. Władze narodowe i NATO ponoszą wspólną odpowiedzialność za zabezpieczenie logistyczne wielonarodowych działań NATO. Ułatwione jest to poprzez standardowe i interoperacyjne uzbrojenie i sprzęt wojskowy, takie jak wzajemnie wymienialne składniki, uzbrojenie, wyposażenie, paliwa i środki zaopatrzenia ogólnego w połączeniu z przyjęciem wspólnych procedur. Jednakże, wypełnianie wspólnych zadań, jak również nieoczekiwane sytuacje w walce mogą powodować, że koniecznym będzie zaopatrywanie jednych wojsk Sojuszu przez drugie lub wzajemne przekazywanie zasobów logistycznych. Właściwości zabezpieczenia logistycznego, szczególnie w określonych działaniach umieszczone są pośród odpowiednich rozdziałów ATP (Sojuszniczego Wydawnictwa Taktycznego, a raczej ALP Sojuszniczego Wydawnictwa Logistycznego, np. STANAG 2406 „Land Force Logistics Doctrine - dop. tłum).

0217. Zasady planowania logistycznego

a. Zasady ogólne. Dowódcy powinni rozważyć co następuje:

(1) Koordynację działań taktycznych i logistycznych oraz ciągłość oszacowywania priorytetów zabezpieczenia logistycznego.

(2) Celowość.

(3) Prostotę.

(4) Ekonomiczność.

(5) Ciągłość.

(6) Kontrolę zakładową.

(7) Elastyczność.

b. Koordynacja taktyki i logistyki. W celu osiągnięcia powodzenia plan zabezpieczenia logistycznego musi być skoordynowany z planem taktycznym i wspierać go. Dlatego bardzo ważnym jest, aby sztab logistyki wnosił od samego początku do planowania realia sytuacji logistycznej, mogące mieć znaczący wpływ na plan, który ma być przyjęty.

c. Prostota. Im prostszy jest plan zabezpieczenia logistycznego, tym dużo łatwiej będzie on zrozumiany i tym lepiej może być przystosowywany do wymagań zmieniających się okoliczności. Stosowanie w pełni zrozumiałych i uzgodnionych procedur, ustalających sposób działania, wprowadzających rutynowe i często powtarzalne funkcje ułatwi planowanie.

2 - 16

ZADANIA OGÓLNE

d. Ekonomiczność. Zasoby logistyczne rzadko będą obfite, dlatego istotnym jest, aby użycie wszelkiej dostępnej siły żywej, uzbrojenia i sprzętu wojskowego oraz urządzeń transportowych prowadzone było w najbardziej wydajny sposób.

(1) Powstrzymywane muszą być wszelkie tendencje do zapotrzebowywania zbyt wielu zasobów logistycznych.

(2) Sposoby, w wyniku których osiągana może być przez dowódców ekonomia sił są tak rozległe, że nie mogą być wszystkie tu wymienione. Najważniejszymi przykładami są:

(a) Utrzymywanie i obsługiwanie wyposażenia obniżać będzie potrzebę częstych uzupełnień.

(b) Wydajność wyposażenia systemów zabezpieczenia obsługowego zapewnia, że potrzeby warsztatowe wraz z towarzyszącymi im zapasami, odzysk i jednostki ewakuacyjne utrzymywane są na minimalnym poziomie.

(c) Efektywne użycie wszelkich dostępnych zasobów do przegrupowania.

(d) Stosowanie wydajnej techniki, automatycznego przetwarzania danych i wykorzystywanie mechanicznych środków magazynowych.

e. Ciągłość. Zabezpieczenie logistyczne musi być ciągłe we wszystkich etapach działań. Wszelkie przerwy w zabezpieczeniu logistycznym mogą powodować poważne zakłócenia działań.

f. Kontrola zakładowa. Istotnym jest prowadzenie ścisłej kontroli dostępnych zasobów i organizacji zaopatrujących. Zapasy wymagają pieczołowitej kontroli, aby przechowywać je z przeznaczeniem do przyszłych działań.

g. Elastyczność. Elastyczność w zakresie logistyki jest to zdolność do dostosowywania się do zmieniających się planów taktycznych. Cała struktura logistyczna musi być elastyczna, jeśli ma zachować ciągłość funkcjonowania, gdy zmienią się warunki operacyjne. Pod uwagę muszą być brane dwa różne zagadnienia:

(1) PRZEMIESZCZENIE. Elastyczność planowania zabezpieczenia logistycznego jest zależna od branych pod uwagę różnych charakterystyk wszelkiego rodzaju dostępnych środków przemieszczania się (lądowych, morskich lub lotniczych), z których każdy posiada właściwe sobie zalety i wady.

(2) RÓWNOWAGA. Zagrożenie, szczególnie bronią jądrową, wymaga aby zapasy były rozśrodkowane i utrzymywane w wystarczających ilościach w strefie działań bojowych, aby sprostać potrzebom gdyby dostawy z zaplecza zostały przerwane. Zawsze więc będzie istnieć konflikt pomiędzy potrzebą rozśrodkowania i łatwością koncentracji. Rozwiązany może on być poprzez osiągnięcie właściwej równowagi pomiędzy wysuniętą i tyłową strefą podczas planowania wykorzystania zasobów, zarówno transportowych jak i zaopatrzenia.

h. Sprzężenie zwrotne. Planowanie logistyczne będzie procesem przewlekłym i musi rozpocząć się znacznie wcześniej niż rozpoczęcie danej operacji. Dlatego, koniecznym jest aby planiści zabezpieczenia logistycznego przewidywali, z rozsądnym stopniem dokładności, prawdopodobny kierunek działania i odpowiadające temu potrzeby co do ludzi oraz uzbrojenia i sprzętu wojskowego. Aby to zrobić muszą sami zachować pełną i ciągle uaktualnianą zgodność z zamiarami dowódcy, jako że to oni są lepiej przygotowani do wyprzedzania trudności, jakie mogą wpływać na plan zabezpieczenia logistycznego.

0218. Wdrożenie

a. Rozmieszczenie. Jednostki zabezpieczenia logistycznego zapewniają stałe zabezpieczenia jednostkom zaangażowanym w walkę. Ich celem jest wykonywać swoje zadania na tyle blisko zabezpieczanych wojsk na ile to możliwe, jednakże, gdy będą one ugrupowane zbyt blisko przedniego skraju, to istnieje zwiększone ryzyko strat w wyniku działań przecinka lub tego, że ich praca będzie przeszkadzać (jednostkom bojowym - dop. tłum.).

b. Przebazowanie. Broniąc własnego lub sojuszniczego państwa możliwym jest przebazowanie zapasów oraz użycie utrzymywanych zasobów i urządzeń medycznych w obiektach stałych. Stąd to zasobami tymi zabezpieczane będą wojska w pierwszych dniach walki.

2 - 17

ZADANIA OGÓLNE

c. Procedury standardowe. Szybkie i ciągłe zapewnienie zabezpieczenia logistycznego wymaga prostych i skutecznych procedur. Standardowe procedury i formy powinny być stosowane wszędzie tam, gdzie to możliwe w celu zagwarantowania interoperacyjności.

d. Uzupełnianie amunicji. Duża ilość amunicji potrzebnej do skutecznych działań stwarza określone problemy co do możliwości jej przechowywania i transportu. Główna masa amunicji powinna być dostarczona tak daleko do przodu (do przednich pozycji - dop. tłum.) na ile jest to praktycznie możliwe.

e. Paliwo. Paliwo jest dostarczane na tyle bezpośrednio do rejonów wysuniętych na ile to możliwe, głównie rurociągami, transportem tyłów, tankowcami, barkami żeglugi śródlądowej lub transportem powietrznym (samolot tankowania powietrznego leci i tankuje inny podwieszony).

f. Naprawa, odzysk i ewakuacja. Obsługiwanie zapobiegawcze podczas działań nabiera szczególnej wagi dla przedłużenia resursu uzbrojenia i sprzętu wojskowego oraz dla zachowania reżimów remontowych. Naprawa powinna być prowadzona na tyle blisko linii styczności na ile to możliwe. Gdy naprawa nie może być zrealizowana, wykorzystać należy dostępny transport do odzyskania i ewakuacji wyposażenia.

g. Przegrupowanie. Działania transportowe muszą być pieczołowicie zaplanowane, ukierunkowane i kontrolowane, Niezbędna może być ochrona konwojów. Zasoby transportu lotniczego mogą być wykorzystywane do wsparcia uzupełnienia logistycznego i ewakuacji medycznej.

h. Opieka medyczna. Personel medyczny oddziału i jednostki zabezpieczenia medycznego zapewniają wstępną opiekę medyczną. Ranni wymagający stałej opieki lub natychmiastowej interwencji chirurgicznej są ewakuowani. Chociaż zabezpieczenie medyczne jest odpowiedzialnością narodową, to jednostki medyczne i szpitale musza być przygotowane do leczenia i stabilizacji wszystkich rannych i chorych dopóki nie zostanie zorganizowana ewakuacja.

i. Uzupełnianie stanu osobowego. W celu wyrównania strat istotnym jest, aby uzupełnienie stanu osobowego było szybko doprowadzone na przednią linię. Gdy uzupełnienie stanem osobowym jest nieodpowiednie, to dowódca może być zmuszony ustalać priorytety.

j. Odbudowa. Odbudowa oddziałów wymagać będzie szczegółowego planowania i przydziału zasobów.

k. Inne sprawy. Inne sfery zabezpieczenia logistycznego - takie jak uzupełnienie wyposażenia, żywności i części zamiennych - nie zostały tutaj szczegółowo uwzględnione. Są one jednak nie mniej ważne, a opisane tu zasady dotyczą również tych obszarów zabezpieczenia logistycznego.

0219. Dowodzenie i kierowanie

a. Zasady ogólne. Skuteczność wszelkiego zabezpieczenia logistycznego zależy od dokładnego i terminowego meldowania, jasno określonych procedur, właściwej łączności, dobrych linii telefonicznych oraz pełnego zrozumienia planu operacyjnego.

b. Odpowiedzialność. Dowódca od samego początku planowania musi zawsze brać w rachubę zabezpieczenie logistyczne. Możliwe, że plan zabezpieczenia logistycznego będzie musiał być później dostosowywany do tego co jest możliwe, stosownie do posiadanego czasu na dostosowanie zabezpieczenia logistycznego do zmieniającej się sytuacji taktycznej. Dowódcy zwykle zlecają szczegółowe planowanie i prowadzenie planów zabezpieczenia logistycznego swoim sztabom, lecz muszą być świadomi krytycznych obszarów, które mogą wpływać na działania i wymagać ich osobistych decyzji. Sztab logistyki musi zagwarantować fachowość i rozeznanie w aktualnej sytuacji, jak również tworzenie prognoz w zakresie możliwych przyszłych potrzeb operacyjnych.

2 - 18

ZADANIA OGÓLNE

PODROZDZIAŁ V ROZPOZNANIE

0220. Zasady ogólne

a. Celem niniejszej części jest przedstawić w ogólnym zarysie istotną rolę, jaką w walce odgrywa rozpoznanie i poddać badaniu działania rozpoznawcze w wysuniętej strefie działań bojowych. Bardziej szczegółowe wytyczne co do doktryny i terminologii rozpoznania (stosowanych - dop. tłum.) w ramach sojuszu NATO znaleźć można w AINTP-1 i w STANAG-ach 2433, 2149 i 2844.

b. Dowódcy na wszystkich szczeblach dowodzenia muszą traktować rozpoznanie jako nieodłączne od działań, jako że zapewnia ono istotną część bazy do podjęcia decyzji, planowania działań i prowadzenia walki. Sztab, a szczególnie oddział G2, musi być zdolny do oceniania możliwości informacyjnych oraz do zapewnienia rozpoznania i doradztwa, tak aby były one zgodne z wymaganiami dowódcy. Tym niemniej zapewnienie wstępnego ukierunkowania zespołu rozpoznawczego pozostaje odpowiedzialnością dowództwa - Rozpoznanie jest funkcją dowodzenia.

0221. Otoczenie

a. W szerokim ujęciu wojskowym, rozpoznanie jest sumą naszej wiedzy i zrozumienia działań, możliwości i zamiarów aktualnego lub potencjalnego przeciwnika oraz o otoczeniu i pogodzie.

b. Ponadto, w celu kierowania swoim rozpoznaniem i zespołami ubezpieczenia, dowódcy muszą zapewnić aby zawsze istniała ścisła współpraca pomiędzy zespołami operacyjnymi i zespołem rozpoznawczym.

c. Dowódca będzie zazwyczaj zainteresowany pewną liczbą określonych rejonów i okresów oddziaływania, odpowiedzialności i zainteresowania:

(1) REJON ODDZIAŁYWANIA. Obszar geograficzny, w którym dowódca jest bezpośrednio zdolny do oddziaływania poprzez manewr lub przy pomocy systemów wsparcia ogniowego znajdujących się z zasady pod jego dowództwem lub kierownictwem.

(2) REJON ODPOWIEDZIALNOŚCI ROZPOZNAWCZEJ. Rejon przydzielony dowódcy, w którym jest on zobowiązany do zapewnienia rozpoznania w ramach środków jakimi dysponuje. Wysiłki jego zespołu rozpoznawczego będą poświęcone głównie temu rejonowi.

(3) REJON ZAINTERESOWANIA ROZPOZNAWCZEGO. Rejon zainteresowania dowódcy, obejmujący rejon oddziaływania, rejony graniczące z nim, a rozciągający się na terytorium przeciwnika aż do obiektów bieżących lub planowanych działań. Rejon ten obejmuje także rejony zajęte przez wojska przeciwnika, które mogłyby narazić na szwank wykonanie zadania. W celu zapewnienia niezbędnej informacji i rozpoznania zespół rozpoznawczy będzie niezmiennie musiał żądać ich od oddziałów i związków taktycznych wyższego przełożonego lub skrzydłowych.

d. Nie jest możliwym przewidzieć gdzie, jak i w jakich okolicznościach siły zbrojne NATO będą zaangażowane. Dlatego, istnieć będzie wiele różnych szczebli dowodzenia do rozwinięcia, różnych Teatrów Działań, ról, terenów i przeciwników. W odpowiedzi na to, wymagana będzie wyjątkowa elastyczność myślenia, zamiaru, Obszaru Zainteresowania Rozpoznawczego i Odpowiedzialności oraz w szczególności rozmieszczenia zgromadzonych zasobów i zespołu analitycznego.

e. Informacja i dane rozpoznawcze o przeciwniku, będą rzadko (jeśli w ogóle) kompletne lub aktualne, lecz dowódca musi być przygotowany działać na tyle, na ile jest to możliwe i zapewnić, by jego plany były wystarczająco elastyczne, aby pozwalały szybko i skutecznie modyfikować się w wyniku dopływu świeżych danych rozpoznania.

2 - 19

ZADANIA OGÓLNE

0222. Informacja i rozpoznanie

a. W pracy rozpoznawczej różnica pomiędzy informacją a rozpoznaniem musi być jasno zrozumiała. Informacja jest nie przetworzoną daną z dowolnego opisu, jaki może być stosowany w procesie tworzenia rozpoznania. Z drugiej strony rozpoznanie jest produktem uzyskanym w procesie obróbki informacji i przystosowania jej do rozpoznania poprzez gromadzenie, oszacowywanie, analizy, łączenie i interpretację.

b. Znacząca część rozpoznania zdobywana jest w okresie pokoju z wielu jawnych i niejawnych źródeł. Podstawowe rozpoznanie wymagane przez NATO zapewniane jest w większości przez systemy rozpoznawcze poszczególnych państw członkowskich, często w odpowiedzi na życzenia sztabów NATO. To podstawowe rozpoznanie jest tłem i głównym materiałem odwoławczym dla działań w czasie wojny, dopóki aktualne rozpoznanie nie odzwierciedli i nie uaktualni bieżącej sytuacji na szczeblach od strategicznego po taktyczny.

0223. Cykl rozpoznawczy

a. Zasady ogólne. Punktem wyjściowym do rozpoczęcia procesu rozpoznania jest wydanie przez dowódcę wymagań w zakresie rozpoznania, którego on potrzebuje aby wypracować swój plan i wykonać go. Wraz z rozwojem jego planu będzie on wymagał możliwości pomnażania i spełniania tych wymagań. Jest to proces ciągły i cykliczny, który musi przyjmować osobiste uwagi dowódcy. Wymaganie to jest przetwarzane przez jego zespół rozpoznawczy w zbiór wymagań, które są rozdzielane w celu pozyskania albo przetworzonego rozpoznania albo surowej informacji, którą zespół ten może włączyć do oceny rozpoznania dla dowódcy. Wobec tego cykl rozpoznawczy podzielony może być na 4 zasadnicze elementy:

(1) Ukierunkowywanie.

(2) Gromadzenie.

(3) Przetwarzanie (W Stanach Zjednoczonych przetwarzanie dzieli się na dwa etapy - przetwarzanie i wytwarzanie).

(4) Rozprzestrzenianie

b. Wymagania. Wymagania rozpoznawcze dowódcy muszą być jasno zrozumiałe przez wszystkich członków jego sztabu, aby nieprzewidziane możliwości postawienia zadań i wykorzystania źródeł, które mogą spełniać jego wymagania, mogły być wykorzystane. Rozpoznanie, aby być skutecznym musi posiadać sprecyzowany cel, którym jest zapewnienie tego co potrzebuje dowódca. W celu zagwarantowania skutecznej obsługi zespół rozpoznawczy musi być wstępnie ukierunkowany, a jego cele muszą być sprecyzowane.

c. Ocena rozpoznawcza. Jak tylko gromadzenie i przetwarzanie zostanie pomyślnie przeprowadzone wychodząc na przeciw wymaganiom dowódcy i uzyskany zostanie jasny obraz sytuacji przeciwnika oraz jego możliwości, skompletowana może być ocena rozpoznawcza. Ocena rozpoznawcza jest oszacowaniem przeciwnika, potencjalnego przeciwnika lub możliwości zagranicznych sił zbrojnych oraz zamiaru i prawdopodobnych kierunków działania. Niektóre państwa mogą uzupełniać je poprzez proces Rozpoznawczego Przygotowania Pola Walki (IPB), który może pomóc dowódcy w zidentyfikowaniu krytycznych punktów pola walki i ostatecznym sprecyzowaniu jego wymagań rozpoznawczych. Szczegóły na temat procesu IPB zawarte są w AIntP-1, Wydanie 2.

d. Rozprzestrzenianie. W procesie rozprzestrzeniania rozpoznania do użytkowników wykorzystuje się nie tylko produkt końcowy, lecz przekazuje się także pomiędzy źródłami, instytucjami i sztabami informacje i częściowo przetworzone rozpoznanie.

0224. Rozpoznanie walką

Dowódca i jego sztab wymagają rozpoznania przed i w toku walki w celu zarówno planowania jak i prowadzenia działań. Znane jest to jako rozpoznanie walką.

2 - 20

PODSTAWOWE ZADANIA W WALCE

EMBED Visio.Drawing.3

Rys. 2 -2 : Rejon Odpowiedzialności Rozpoznawczej

2 - 21

PODSTAWOWE ZADANIA W WALCE

Podczas działań, większość informacji przepływającej w kanałach rozpoznania będzie w formie meldunków od wysuniętychwojsk. W wielu przypadkach takie informacje muszą być wykorzystywane natychmiast. Dlatego wyniki rozpoznania przekazywane muszą być szybko do tych, którzy ich potrzebują i jednocześnie przesyłane wyżej, gdzie mogą być także wykorzystane.

0225. Potrzeby i zasoby

a. Wszystkie dostępne źródła i organa, w tym źródła narodowe, muszą być użyte w największym mozliwym stopniu do gromadzenia informacji. Elastyczność i zdolność reakcji współczesnych metod i systemów gromadzenia danych rozpoznawczych umożliwiają dowódcom wgląd w głąb pola walki w czasie bliskim rzeczywistemu. Gromadzenie i rozprzestrzenianie informacji oraz danych rozpoznawczych pomiędzy jednostkami i oddziałami sojuszniczymi nie powinno być utrudniane przez ograniczenia bądź narodowe obostrzenia.

b. Ponieważ pole walki widziane jest przez dowódców na poszczególnych szczeblach dowodzenia z nieco innej perspektywy, wobec tego ich potrzeby rozpoznawcze i potrzeby informacyjne ich sztabów są zróżnicowane:

(1) Na niskich szczeblach dowodzenia, dowódcy potrzebują dokładnego i terminowego rozpoznania, aby nawiązać kontakt bojowy z przeciwnikiem, (rozpoznać - dop. tłum.) jego elementy wsparcia ogniowego, szczególnie zaś aby zapoznać się z (rozmieszczeniem - dop. tłum.) jego uzbrojenia do ognia bezpośredniego. Większość tego rozpoznania pochodzić będzie z obserwacji bezpośredniej.

(2) Na szczeblu zwiazku taktycznego wymagania rozpoznawcze dowódcy dyktowane będą przez potrzebę planowania dalszych posunięć oraz przez wielką różnorodność zasięgów uzbrojenia znajdującego się w jego dyspozycji. Wymagania te będą poszerzane aby włączyć do wykorzystania źródła pośrednie w celu wykrycia przegrupowań w głębi, wzmocnień i odwodów przeciwnika, rejonów ześrodkowania, artylerii oraz stanowisk obrony przeciwlotniczej, stanowisk dowodzenia i wszelkich innych mogących mieć ważne znaczenie informatorów (nośników informacji rozpoznawczej - dop. tłum.). Niektóre z tych danych rozpoznawczych pochodzić będą od związków taktycznych wyższego szczebla i skrzydłowych.

(3) Na wyższych szczeblach dowodzenia dowódcy będą kłaść większy nacisk na określenie możliwości przeciwnika i/lub jego zamiarów w celu planowania przyszłych działań i rozmieszczenia odwodów. Może to być uzyskane dzięki zagęszczeniu elementów i kierunkowi przegrupowania przeciwnika, w tym zarówno wojsk w styczności, jak i działających w głębi, w granicach rejonu zainteresowania dowódcy (danego szczebla - dop. tłum.). Dowódcy na tych szczeblach dowodzenia kontrolują i ukierunkowują działalność posiadanych zasobów obserwacyjnych o większym zasięgu i skrytych, a także może on powołać źródła narodowe.

c. Przechowywanie i obróbka informacji. Informacja spływająca z pola walki będzie wymagać odpowiedniej szybkości przetwarzania; zdolność automatycznego przetwarzania danych będzie poważnie przyśpieszać jej przetwarzanie i przekazywanie. Znacząca część informacji może zmieniać się w miarę jak przesuwa się w górę po łańcuchu systemu dowodzenia, ponieważ obszar rozpoznania, w których jest ona interpretowana, stawać się będzie coraz szerszy. Jednakże zawsze może zaistnieć niebezpieczeństwo, że zespoły rozpoznawcze na wyższych szczeblach nie będą zdolne uporać się należycie z napływającą informacją. Musi więc istnieć system filtracji na niższych szczeblach, aby zapewnić, że materiał idący w górę łańcucha dowodzenia będzie ściśle dostosowany (do jego potrzeb -dop. tłum.). Wymagania rozpoznawcze dowódcy powinny być dobrze znane na wszystkich szczeblach dowodzenia, aby zagwarantować, że wartościowy materiał nie zostanie odfiltrowany.

0226. Przeciwrozpoznanie

Działania przeciwrozpoznawcze dotyczące przedsięwzięć ochronnych, jakie muszą być podjęte przez dowódcę by zapewnić bezpieczeństwo swoich wojsk sprecyzowane są w Rozdziale 2, PODROZDZIAŁ VIII.

2 - 22

ZADANIA OGÓLNE

PODROZDZIAŁ VI ROZPOZNANIE, WYWIAD, INWIGILACJA I OKREŚLANIE CELÓW

0227. Zasady ogólne

a. Działalność rozpoznawcza, wywiadowcza, inwigilacja i określanie celów (RISTA - Reconnaissance, Intelligence, Surveillance and Target Acquisition) prowadzone są przez państwa członkowskie podczas pokoju, kryzysu i wojny.

b. Jeśli RISTA jest skutecznie zintegrowana, to poszczególne jej działania stworzą efekt synergiczny i w ten sposób zapewnią dynamiczny i ciągły proces zbierania, przetwarzania i przekazywania informacji rozpoznawczej.

c. Szczebel, intensywność i środki, którymi działalność ta jest prowadzona, uzależnione są od potrzeb narodowych, doktryny, wymagań politycznych i porozumień pomiędzy sojusznikami.

0228. Koncepcja

Zdolność do szybkiego pozyskiwania informacji o składzie, prowadzonej działalności i możliwościach wojsk przeciwnika, wraz z (wiadomościami -dop. tłum.) o terenie i warunkach meteorologicznych, jest ważna dla pomyślności lądowych działań bojowych. Wraz z właściwym przetwarzaniem informacja ta owocuje wartościowym rozpoznaniem oraz informowaniem o celach, z uwzględnieniem których dowódca może rozlokować rzuty wojsk i zasobów, określić ważność celów i ustalić prawdziwe warunki przed rozpoczęciem działań bojowych.

0229. Działania rozpoznawcze, wywiadowcze, inwigilacja i określanie celów

Części składowe procesu RISTA są ściśle powiązane ze sobą i często się pokrywają. Łącznie obejmują one:

a. Strefę inwigilacji. Ciągła strefa inwigilacji zapewnia zbiór informacji ogólnej o przeciwniku lub o potencjalnym przeciwniku. Może ona być wykorzystywana do:

(1) Dostarczania podstawowej informacji o rozmieszczeniu, szczeblach działalności, możliwościach i ogólnych zamiarach przeciwnika.

(2) Wskazania zasobów rozpoznania i źródeł określania celów wg. określonych potrzeb w celu wydzielenia specjalnych środków rozpoznania lub w celu zdobycia bardziej szczegółowych danych / informacji poprzez szczegółową obserwację.

(3) Zapewnienia określonej osłony wojskom sojuszniczym poprzez wczesne ostrzeganie o działaniach przeciwnika w lukach (własnego ugrupowania bojowego - dop. tłum), na odsłoniętych skrzydłach lub w strefach tyłowych.

(4) Pomocy we wstępnym rozpoznaniu i identyfikacji celów.

b. Rozpoznanie w głębi. Rozpoznanie w głębi ma na celu dostarczenie uszczegółowionej informacji ze stref poza zasięgiem broni ognia bezpośredniego. Może ono być zapoczątkowane jako wynik działania w strefie inwigilacji lub poprzez dedukcję. Może ono obejmować:

(1) Identyfikację znanych lub podejrzanych sił przeciwnika, w tym ich składu i działalności.

(2) Określanie celów dla lotnictwa, obrony powietrznej i systemów broni ognia pośredniego.

(3) Umiejscowienie i śledzenie wybranych jednostek, elementów i działań przeciwnika, stanowiących szczególnie ważne cele.

2 - 23

ZADANIA OGÓLNE

c. Rozpoznanie bojowe. Rozpoznanie bojowe spełnia wymagania zarówno informacji bojowej jak i określania celów ważnych dla pododdziałów w bezpośredniej lub bliskiej styczności z przeciwnikiem.

d. Wskazywanie celów. Wskazywanie celów jest to proces dostarczania uszczegółowionej informacji i lokalizowania wojsk przeciwnika z wystarczającą dokładnością aby dostępne systemy uzbrojenia nawiązały kontakt bojowy z przeciwnikiem, obezwładniały lub niszczyły elementy wyodrębnione jako cele. Obejmuje ono:

(1) WSKAZYWANIE CELÓW DLA BRONI DO OGNIA BEZPOŚREDNIEGO - zwykle powiązane jest ze specyfiką uzbrojenia jako system dostarczający podstawową informację bojową o przeciwniku, który został dopiero co wykryty, zlokalizowany i może zaraz nawiązać kontakt bojowy.

(2) WSKAZYWANIE CELÓW DLA BRONI DO OGNIA POŚREDNIEGO - zwykle dane lub zbiór informacji od środków rozpoznania działających przed pozycją przednią wojsk własnych i dostarczanie informacji do jednego lub więcej systemów broni do ognia pośredniego.

0230. Zasady wykorzystania

a. Wszystkie systemy dostępne dla dowódcy w ramach RISTA powinny być kierowane i koordynowane na najwyższym możliwym szczeblu w celu zapewnienia ekonomii wysiłku w pokryciu sfer krytycznych. Jednakże tworzone będą pewne nakładki w planie inwigilacji aby zapewnić wzmocnienie, uniknąć podstępu i udaremnić nieprzyjacielskich przedsięwzięć działań ubezpieczających (OPSEC).

b. Zastosowane systemy RISTA powinny uzupełniać się wzajemnie w zakresie:

(1) Przestrzeni - aby zapewnić, że wszystkie strefy zainteresowania są odpowiednio pokryte (rozpoznaniem - dop. tłum.), umożliwiając wykrycie cech demaskujących przeciwnika dzięki użyciu dodatkowych systemów.

(2) Czasu - aby zapewnić ciągłość pokrycia rozpoznaniem.

(3) Interoperacyjności - wszędzie gdzie to możliwe.

(4) Różnorodności - różne dziedziny, takie jak: HUMINT, IMINT, SIGINT i ACINT , aby zapewnić pełną osłonę w obliczu przedsięwzięć OPSEC przeciwnika.

c. Systemy RISTA pracujące w czasie rzeczywistym lub zbliżonym do czasu rzeczywistego muszą być ściśle powiązane z odwetowymi systemami uzbrojenia w celu:

(1) Zagwarantowania skuteczności początkowej systemów uzbrojenia.

(2) Dostarczenia analiz po uderzeniach.

(3) Uniknięcia podwójnego stawiania zadań systemom uzbrojenia.

(4) Umożliwienia szybkiego przecelowania zadań systemów RISTA, aby wykryć nowe obiekty.

d. Systemy RISTA muszą być dokładnie powiązane z systemem / cyklem rozpoznania aby zapewnić, że maksimum korzyści czerpane będzie z dostarczonej informacji.

e. Systemy przetwarzania i rozprzestrzeniania danych związane ze środkami RISTA muszą dostarczać możliwie najlepszy produkt w terminowy sposób i w formie łatwej do wykorzystania.

f. Systemy RISTA muszą wykonywać zadania w taki sam sposób jak narasta natężenie określonych sił (z takimi samymi możliwościami dostarczania informacji w czasie rzeczywistym lub zbliżonym do czasu rzeczywistego) minimalizując potencjalne słabości (systemu RISTA - dop. tłum.) (takie jak wrażliwość na pewne rodzaje przeciwdziałania przeciwnika).

2 - 24

ZADANIA OGÓLNE

g. Systemy RISTA muszą zapewnić właściwy stopień zabezpieczenia i ochrony danych w celu zagwarantowania ich przydatności do przetwarzania i wydajnego funkcjonowania.

h. Zawsze gdy to możliwe, władza stawiająca zadania powinna zagwarantować, aby jeden lub więcej systemów RISTA pozostawał w gotowości do reakcji w krótkim czasie w celu wykonania nieoczekiwanych zadań albo potwierdzenia lub uszczegółowienia informacji dostarczonej przez inne systemy lub środki.

0231. Planowanie i realizacja

a. Podstawą do skutecznego wykorzystania wszelkich środków RISTA zwiazku taktycznego do rozpoznania, wywiadu, inwigilacji i określania celów jest wszechstronny plan gromadzenia informacji rozpoznawczej. Wstępnie przed postawieniem jakichkolwiek zadań dowódca i jego sztab muszą:

(1) Przeanalizować i ocenić ważność potrzeb co do prowadzenia działań RISTA po ich skalkulowaniu.

(2) Określić priorytety potrzeb.

(3) Przejrzeć wszystkie środki RISTA i wybrać najbardziej stosowne.

(4) Zapotrzebować od oddziałów szczebla nadrzędnego i sąsiadujących potrzebne informacje i wiadomości ze stref przed Rejonem Odpowiedzialności Rozpoznawczej z właściwym stopniem pierwszeństwa.

b. Jak tylko wymagania zadaniowe dla RISTA zostaną oszacowane i zatwierdzone, to jeden lub więcej systemów gromadzenia danych musi wykonywać zadania. W celu zebrania informacji ze związków taktycznych spoza AIR (Strefy Odpowiedzialności Rozpoznawczej - dop. tłum.) i od organów nie będących pod danym dowództwem, zapotrzebowanie składane musi być poprzez wyższe stanowisko dowodzenia. Organy te mogą obejmować:

(1) SYSTEMY NAZIEMNE. Pasywne, aktywne i mieszane (pasywne do czasu odpalenia).

(2) SYSTEMY LOTNICZE. Pasywne i aktywne.

(3) SYSTEMY SATELITARNO - KOSMICZNE. Pasywne i aktywne.

c. Szybkie częściowe przetwarzanie, wstępne oszacowanie i pełne przetworzenie danych wraz z postępem technologicznym stały się jednolitymi częściami działalności RISTA. Nieodłączne możliwości przetworzenia danych przez niezawodne środki RITSA są takie, że wartościowa informacja może być pozyskiwana od systemu, gdy wykonuje on swoje zadanie. Dlatego właściwe dostarczanie danych powinno być prowadzone w celu terminowego rozprzestrzenienia zarówno pozyskanej nie przetworzonej informacji, jak i w pełni przetworzonego produktu rozpoznania.

d. Jak tylko działanie RITSA zostanie zakończone, to osiągnięte rezultaty muszą być oszacowane w porównaniu z pierwotnymi potrzebami, które ustalono w planie zbierania informacji. Podjęta musi być także decyzja o tym, czy spełniają one wymagania lub czy są nadal wartościowe. Wówczas plan ten jest uaktualniany i gdy potrzeba podejmowane są kolejne działania sztabu.

e. Pomimo tego co powiedziano wyżej, cykl rozpoznania jest procesem dynamicznym i ciągłym. Wymagania rozpoznawcze i związane z nimi priorytety będą się ciągle zmieniać, a potrzeby będą regularnie rewidowane.

2 - 25

ZADANIA PODSTAWOWE

PODROZDZIAŁ VII POZOROWANIE

0232. Zasady ogólne

Pozorowanie definiowane jest jako przedsięwzięcia mające na celu wprowadzić przeciwnika w błąd, albo fałszywie przedstawiać mu rzeczywistość w celu skłonienia go do zareagowania w sposób szkodliwy dla jego spraw (AAP-6 - Słownik terminów i definicji NATO).

0233. Cele pozorowania

Celami pozorowania są:

a. Uzyskać zaskoczenie.

b. Stworzyć bezpieczeństwo (własnym wojskom - dop. tłum.).

c. Spotęgować swobodę działania dowódcy w wykonywaniu zadania.

d. Wprowadzić przeciwnika w błąd.

e. Obniżyć straty własne i zminimalizować zużycie czasu i zasobów.

0234. Szczeble pozorowania

Pozorowanie może być prowadzone na szczeblu strategicznym, operacyjnym i taktycznym:

a. Pozorowanie strategiczne. Przeznaczone jest do wprowadzenia przeciwnika w błąd co do czasu, miejsca, siły i charakteru zamierzonych działań na wysokim szczeblu. We wspólnych, połączonych operacjach powinno ono być planowane zazwyczaj na szczeblu państwowym lub Teatru Działań.

b. Pozorowanie operacyjne. Obejmuje przedsięwzięcia wprowadzające przeciwnika w błąd co do prowadzonej operacji. Może ono uzupełniać strategiczny plan pozorowania.

c. Pozorowanie taktyczne. Łączy w sobie wszystkie przedsięwzięcia mające na celu wprowadzenie przeciwnika w błąd na lądzie, na morzu i w powietrzu.

0235. Rodzaje pozorowania

Przedsięwzięcia pozorowania klasyfikowane są jako zaczepne albo obronne. Różnica ta ukazuje raczej cel dla którego przedsięwzięcia te są stosowane niż charakter samych przedsięwzięć, gdyż niektóre z nich mogą być stosowane zarówno jako zaczepne jak i obronne.

a. Zaczepne przedsięwzięcia pozorowania. Stosowane są do aktywnego rozprzestrzeniania fałszywych lub wprowadzających w błąd informacji w celu zmylenia przeciwnika co do przyszłych zamiarów lub inaczej w celu pchnięcia go w niebezpieczeństwo. Pierwszoplanowym celem pozorowania jest osiągnięcie zaskoczenia i utrzymanie inicjatywy.

b. Obronne przedsięwzięcia pozorowania. Przedstawiają przeciwnikowi, który posiada inicjatywę, fałszywą lub mylącą informację. Działania prowadzone są w celu odwrócenia jego uwagi od autentycznych możliwości i celów. Pierwszorzędnym celem jest zwiększenie bezpieczeństwa i stworzenie warunków do przyszłych działań.

2 - 26

ZADANIA OGÓLNE

0236. Zasady pozorowania

Zasadami pozorowania są:

a. Celowość. Pozorowanie musi posiadać jasno sprecyzowany cel, który wyszczególnia pożądane rezultaty i wspiera rzeczywisty plan operacji.

b. Scentralizowane kierowanie. Powodzenie pozorowania zależy od wysokiego stopnia koordynacji i współdziałania pomiędzy sztabami i pionami (zarządami, oddziałami, wydziałami - dop. tłum.) sztabu w planowaniu, wykonywaniu i monitorowaniu planu pozorowania. Nie skoordynowane schematy pozorowania mogą powodować niebezpieczne nieporozumienia pomiędzy wojskami sojuszniczymi i mogą komplikować (demaskować - dop. tłum.) sam plan pozorowania poprzez ujawnienie przeciwnikowi oczywistych różnic w działalności (rzeczywistej i pozornej - dop. tłum.).

c. Przygotowanie. Pozorowanie musi być ukierunkowane na specyficzne - ludzkie przedmioty pozorowania, jakimi są dowódca i sztab przeciwnika i musi być oparte na przewidywaniu ich reakcji. Pomyślność pozorowania wymaga szczególnej wstępnej wiedzy o celu i jego procedurach działania. Wszelkie przedsięwzięcia wsparcia i śledzenia schematu pozorowania muszą być przemyślanie przygotowane wraz z kalkulacją reakcji przedmiotu pozorowania na każdym etapie (działań pozoracyjnych - dop. tłum.). Wojska muszą być rozmieszczone stosownie do zadań.

d. Wiarygodność. Pozorowanie nie może być nigdy postrzegane jako (działanie - dop. tłum.) niestosowne lub nielogiczne i musi, gdzie to tylko możliwe, być zgodne z formą zdarzeń, jakich przeciwnik ma powód się spodziewać. Gdy jest to niemożliwe, to fałszywa informacja, która mogłaby zaniepokoić przeciwnika musi być dostarczona mu pośrednio i to w taki sposób, żeby mógł on wypracować wnioski sam. Wnioski wypływające z fałszywej informacji na drodze analiz dedukcyjnych niosą większą wiarygodność jeśli postrzegane są przez analityków nieprzyjacielskiego systemu rozpoznania jako wynik ich własnej przebiegłości.

e. Potwierdzalność. Fałszywe cechy muszą być prezentowane przeciwnikowi poprzez tak wielką liczbę jego źródeł informacji, jaka jest tylko możliwa. Potwierdzenie tych (fałszywych cech - dop. tłum.) przez wielorakie źródła nie może tworzyć obrazu zbędnego lub pełnego, jako że wzbudza to wątpliwości, lecz musi być wystarczająco przekonywujące dla przeciwnika, aby tworzyć przynętę.

f. Elastyczność. Elastyczność jest wymaga aby uzyskać przewagę nad reakcjami przeciwnika zarówno tymi przewidywalnymi i nieprzewidywalnymi. W przypadku fiaska pozorowania lub tylko częściowego powodzenia, elastyczność jest także potrzebna, aby albo zaniechać (dalszego pozorowania - dop. tłum.) albo zmienić plan pozorowania bez ujawniania jego pierwotnego celu. Aby zapewnić i - gdy potrzeba - wykorzystać elastyczność, to plany pozorowania muszą być monitorowane w sposób ciągły przez sztab kierujący pozorowaniem.

g. Terminowość. Węzłową sprawą w pozorowaniu jest jego terminowość. Przeciwnik musi otrzymać wystarczający czas do odnotowania, zinterpretowania i odreagowania na fałszywą informację, lecz nie aż tak długi, by był on w stanie przeanalizować ją na tyle precyzyjnie, że pozorowanie i jego cele staną się mu oczywiste. Plany pozorowania powinny być terminowe, aby stworzyć przeciwnikowi maksymalne niebezpieczeństwo w decydującym momencie rzeczywistych działań wytrącając go z równowagi tym, że nie może on skutecznie wykorzystać swoich zasobów, ani reagować we właściwym czasie na naszą działalność.

h. Skrytość. Nawet pomimo tego, że pozorowanie powoduje odniesienie się przeciwnika do fałszywej lub mylącej informacji, to nadal stosowane muszą być zasady zachowania tajemnicy. Informacja musi być przekazywana przeciwnikowi w taki sposób, aby brak normalnych zasad skrytości nie wzbudzał jego zaniepokojenia. Ważniejszy cel przekazywanej pozornej informacji musi być ścisłe zatajony przed przeciwnikiem. Aby tak było, to koniecznym jest ograniczenie dostępu do planów i prowadzenie bryfingów w oparciu o zasadę „należy wiedzieć”.

2 - 27A

ZADANIA OGÓLNE

Kto potrzebuje wiedzieć coś o pozorowaniu ten jest zwykle zapoznawany ze sprawami czysto jego dotyczącymi, lecz niekiedy może być koniecznym ukryć przed własnymi wojskami prawdziwy cel ich działań. Bezpieczeństwo rzeczywistych planów jest wyraźnym wynikiem pozorowania i kiedykolwiek cechy demaskujące autentyczną działalność nie mogą być w pełni ukryte, to powinny one być poddane w wątpliwość poprzez wnioskowanie (przeciwnika - dop. tłum.), co do tego, że są one częścią właściwego planu pozoracji.

0237. Przedmiot pozorowania

Przedmiotem pozorowania jest sposób myślenia dowódcy przeciwnika i jego sztabu, których decyzje prowadzić będą do pomyślnego wykonania planu pozorowania. Przedmioty pozorowania pojawiają się na wszystkich trzech szczeblach pozorowania. Rozważane są:

2 - 27B

ZADANIA OGÓLNE

a. Rozum ludzki. Rozum ludzki posiada pewne tendencje, które czynią go podatnym na pozorowanie: przesądzanie poglądów z góry, myślenie życzeniowe, pragnienie wyjaśnienia nieokreśloności, dążenie do filtrowania informacji oraz efekt hipnotyczny wywołany regularnym pozyskiwaniem informacji.

b. Czas. Brak obiektu zawsze może być złudnym. Wszelkie pozorowanie posiada ograniczony i zwykle krótki okres funkcjonowania, po czym zostaje ono zdemaskowane. Wymagane fałszowanie jest bezpośrednio zależne od długości czasu przez który podtrzymywane jest pozorowanie.

c. Narodowy charakter. Wiedza o narodowym charakterze przedmiotu pozorowania jest wartościowa przy określaniu jego wrażliwości na techniki pozorowania.

d. Baza rozpoznawcza przedmiotu pozorowania. Zasadniczą częścią obowiązków sztabu jest ocenić interpretację przez przeciwnika dostępnych mu oznak (cech demaskujących - dop. tłum.) i wnioski, jakie może on z tego wysnuć.

e. Źródła informacji o przedmiocie pozorowania. Zidentyfikowane muszą być źródła informacji, na których zespół rozpoznawczy przeciwnika opiera swoje propozycje. Wyselekcjonowane powinny być źródła, które są najłatwiej wprowadzane w błąd. Im większa jest ich liczba i przekrycie źródeł informacji pozornej, tym trudniejsze jest zadanie pozorowania.

0238. Metodologia pozorowania

Podczas tworzenia planu pozorowania powinien być przestrzegany następujący sześcio - stopniowy proces:

a. Sytuacja początkowa (Co jest prawdą?) Określenie aktualnej sytuacji, zarówno wojsk sprzymierzonych jak i przeciwnika oraz ocena kierunków działalności przeciwnika, jeśli nie podjeta jest żadna działalność.

b. Cele (Co jest celem pozorowania?) Określenie celów zadania otrzymanego przez dowódcę i wówczas ustalenie celów pozorowania, które najlepiej będą wspierać te pierwsze. Cele pozorowania ustalane będą zazwyczaj w formie pożądanych działań dowódcy strony przeciwnej, podejmowane przez niego w odpowiedzi na pozorowanie. Na tym etapie (omawianego procesu - dop. tłum.) zidentyfikowany musi być przedmiot podejmujący decyzję u przeciwnika.

c. Przygotowanie (W co chcemy, żeby przeciwnik uwierzył?) Podczas tego etapu planujący określa pożądane postrzeganie, jakie on chce aby wykształtował sobie dowódca strony przeciwnej, a które sprawi, że podejmie on pożądane działania, określone na etapie ustalania celu pozorowania.

d. Przekaz (Co mówimy przeciwnikowi?) Przekaz pozorujący jest fałszywą informacją, która skłania przeciwnika do niepoprawnej oceny sytuacji. Może on następnie podjąć niepoprawną decyzję, co stawia go w niekorzystnej sytuacji. Cel pozorowania często może być osiągnięty wówczas, gdy przekaz pozorujący wydłuży cykl decyzyjny dowódcy strony przeciwnej. Aby przekaz ten był pomyślny musi być: wiarygodny, sprawdzalny, zgodny i prosty.

e. Sposób (Jak mu to mówimy?) Na tym etapie określane są metody, techniki i środki, które mogą być zastosowane do zakomunikowania lub zaprzeczenia informacji przedmiotowi pozorowania. Warunkiem koniecznym pomyślności pozorowania jest pełne poznanie nieprzyjacielskiego aparatu zbioru informacji rozpoznawczej, cyklu decyzyjnego, wstępnych koncepcji co do właściwego zamiaru i możliwości oraz znajomość podstawowych zasad działania przeciwnika.

f. Sprzężenie zwrotne (Czy coś słychać?) Ten ostatni etap jest najtrudniejszy do wykonania, a jednocześnie najistotniejszy, jeśli chodzi o pomyślność planu. Wymagania dowódcy co do oceny odpowiedzi przeciwnika na przedsięwzięcia planu pozorowania osadzone są, jeśli to możliwe, w czasie bliskim do rzeczywistego. Sprzężenie zwrotne nie zawsze pozwala dowódcy określić, czy pozorowanie jest widziane i wiarygodne lecz, co bardziej ważne, czy oddziałowuje właściwie.

2 - 28

ZADANIA OGÓLNE

0239. Przeciwpozorowanie

W działaniach bojowych istnieje także potrzeba pracy oficera przeciwpozorowania na wszystkich źródłach informacji lub komórce łączącej. Jego zadaniem będzie ustalić wysiłek pozoracyjny przeciwnika w bogactwie informacji nadchodzącej do danej komórki. Bazę dla obrony (przed pozorowaniem prowadzonym przez przeciwnika - dop. tłum.) stanowią następujące charakterystyki: świadomość (zagrożenia pozorowaniem - dop. tłum.), wiedza o przeciwniku, otwarty umysł, sceptycyzm, odporność na pochopne wnioskowanie, uporczywość w poszukiwaniu potwierdzenia, wyczulenie na nieprawidłowości, trzymanie się reguł i procedur wywiadowczych, brak zaufania do automatycznych interpretacji i do pojawiających się „diabelskich rad”.

0240. Pozorowanie w ramach walki o dowodzenie i kierowanie (C2W)

Pozorowanie w ramach walki o dowodzenie i kierowanie (C2W - Command and Control Warfare)

a. Pozorowanie jest ważnym filarem w tworzeniu dowolnego planu C2W. Pozorowanie obejmuje działania prowadzące do wprowadzenia w błąd decydentów przeciwnika, nakazujące im czerpać i akceptować pożądane oceny możliwości wojskowych, zamiarów, działań bojowych lub innej działalności, które spowodują działania (przeciwnika) sprzyjające realizacji celów dowódcy. Pozorowanie jest przedsięwzięciem złożonym, którym jest trudno koordynować lecz może ono posiadać niszczycielskie skutki dla przeciwnika. Pozorowanie może być prowadzone w wielu formach, w tym: elektronicznej, fizycznej, wizualnej i akustycznej.

b. Plan pozorowania może być potęgowany poprzez przekazywanie przeciwnikowi fałszywych komunikatów do przechwycenia lub poprzez przyłączenia się do jego sieci łączności z zamiarem pozorowania. Jednakże ten drugi wariant jest trudny do pomyślnego wykonania; mimo to gdy pozorowanie będzie pomyślne to zysk z włożonego wysiłku może być ogromny. Plan pozorowania opiewa na długi okres realizacji i wymaga wysokiego stopnia inteligencji taktycznej w celu jego wykonania. Pozorowanie porównywane jest z niszczeniem lub przeciwdziałaniem elektronicznym ECM (Electronic Counter Measures) i może być stosowane w każdej fazie konfliktu.

c. Aby pozorowanie było skuteczne, plan pozorowania musi być ściśle skoordynowany z innymi sztabami. Dowódca powinien powołać element sztabu ds. pozorowania w ramach sztabu operacyjnego (Zarządu, Oddziału, Wydziału itp. - dop. tłum.) jako punkt ogniskujący wysiłek działań pozoracyjnych.

2 - 29

ZADANIA OGÓLNE

PODROZDZIAŁ VIII UBEZPIECZENIE I OSŁONA

0241. Działania ubezpieczające (OPSEC)

a. Zasady ogólne. Celem działań ubezpieczających (OPSEC) jest zapewnienie działaniom wojskowym i ćwiczeniom dodatkowego bezpieczeństwa, stosując aktywne i bierne sposoby aby zagwarantować, że wiedza o własnych zarządzeniach, możliwościach, zamiarach i wrażliwych na uderzenia miejscach nie jest dostępna przeciwnikowi.

b. Koncepcja i zasady.

(1) KONCEPCJA. Ponieważ nie możliwe jest ukrycie wszystkiego, działania ubezpieczające (OPSEC) skupia się na określeniu i osłonie tych aspektów planu, które uważane są za istotne dla pomyślności operacji. Prowadzone musi być badanie działalności wojsk własnych z punktu widzenia przeciwnika i dokonana musi być ocena tego co przeciwnik może wywnioskować z pewnych wskaźników (cech demaskujących - dop. tłum.) wojsk sprzymierzonych. Osłaniane miejsca wrażliwe na uderzenia przeciwnika są więc rozpoznawane przez dowódcę i jego organ sztabowy G3. Umożliwia to im ustalenie stosownych priorytetów ubezpieczenia i rozpoczęcie niezbędnych działań ubezpieczających (OPSEC).

(2) ZASADY

(a) WSZECHSTRONNOŚĆ. Działania ubezpieczające muszą dotyczyć wszelkiej działalności operacyjnej, w tym administracyjnej, logistycznej, łączności i przegrupowań.

(b) WAŻNA INFORMACJA. Szacunki działań ubezpieczających (OPSEC) muszą ujawnić tą informację, która będzie ważna dla przeciwnika, gdy będzie on niszczył lub utrudniał działalność wojsk sprzymierzonych lub którą może pozyskać z analizy ćwiczeń wojsk sprzymierzonych. Ważnej informacji niejawnej musi być zapewniona maksymalna ochrona.

(c) PUNKT WIDZENIA PRZECIWNIKA. Szacunki działań ubezpieczających muszą być prowadzone z punktu widzenia przeciwnika. Jest to sposób na identyfikację informacji krytycznie ważnej. Występować może więcej niż jeden przeciwnik, dlatego też istnieć może więcej niż jedna ocena. Co jest ważne dla jednego przeciwnika, może być mniej ważne dla innego.

(d) STOSOWNOŚĆ. Oceny wrażliwości na uderzenia mogą być dokonane przed lub w trakcie planowania działań / ćwiczeń. Działania ubezpieczające nie mogą być pomyślnie wdrożone po fakcie, jako że może być bardzo trudno ustalić znaczenie szkody, jak może być wyrządzona i wdrożyć odpowiednie przeciwdziałanie.

(e) SYSTEMY ANALIZ. Działania ubezpieczające ukierunkowywane są na zabezpieczenie programów i procedur koordynacji. Obiekty stałe i odrębne, dokumenty, wyposażenie i/lub wydarzenia objęte są przedsięwzięciami tradycyjnego ubezpieczenia.

c. Planowanie. Proces planowania działań ubezpieczających prowadzony jest następująco:

(1) Dowódca włącza działania ubezpieczające do składników swojej oceny sytuacji i wydaje wytyczne swojemu sztabowi co do tego, które z aspektów jego planu operacyjnego lub ćwiczenia, mogą lub powinny być ujawnione oraz które aspekty muszą otrzymać maksimum osłony.

(2) Organ sztabowy G2 ocenia zarówno zagrożenie jak i to co przeciwnik może już wiedzieć lub co dotychczas zostało ujawnione. Identyfikowane są tzw. Podstawowe Składniki Informacji o Sprzymierzonych Siłach Zbrojnych (EEFI) wynikające z planu dowódcy.

(3) Organ sztabowy G3, rozważa teoretycznie zarówno wskazówki dowódcy jak i rady specjalistów, stwierdza / ustala co powinno być chronione, co może pozostać niechronione (i z jakim ryzykiem) oraz jakie mogą być potrzebne / wdrożone kontrprzedsięwzięcia.

2 - 30

ZADANIA OGÓLNE

(4) Następnie organ sztabowy G3, prowadzący obliczenia innych związanych z tym czynników, takich jak teren, pogoda itp. ustala, która informacja może być niechroniona, a co musi pozostać chronione. Następnie zastosowane będą rady specjalistów co do przeprowadzenia tej oceny.

(5) Planowane są stosowne kontrprzedsięwzięcia. Tam gdzie ochrona jest niemożliwa lub gdzie informacja została już ujawniona, tam wszczęte mogą być zmiany planu lub przedsięwzięć pozorowania.

d. Realizacja. Terminowa i dokładna ocena cech demaskujących doprowadzi do skutecznego zastosowania działań ubezpieczających (OPSEC). Obejmować to może następujące przedsięwzięcia:

(1) Odroczenie, zatrzymanie lub przesunięcie operacji.

(2) Zmianę, budowę alternatyw lub modyfikację planu.

(3) Zmianę, budowę alternatyw lub modyfikację określonych procedur operacyjnych.

(4) Wprowadzenie przedsięwzięć pozorowania.

(5) Wzmożenie / wysubtelnianie przedsięwzięć ochrony (maskowanie, ukrycie, dyscyplina akustyczna i świetlna).

(6) Zastosowanie odpowiednich kontrprzedsięwzięć. Gdy kontrprzedsięwzięcie będzie nieodpowiednie, to operacja może nie przebiec pomyślnie lub zredukuje się do stopnia, który może negatywnie wpłynąć na jej skuteczność.

(7) Przeprowadzenie (ponownej - dop. tłum.) oceny jednostki wojskowej / związku taktycznego. Ocena wyników działań ubezpieczających w zasadzie nie będzie szybko dostępna.

(8) Zarządzenie i wprowadzenie przedsięwzięć maskowania.

(9) Zakłócanie procesu gromadzenia i przetwarzania danych rozpoznawczych przeciwnika (ECM - kontrprzedsięwzięcia wojny elektronicznej; psy ops - oddziaływanie psychologiczne itp.).

(10) Niszczenie lub obezwładnianie wszelkich zidentyfikowanych zagrożeń bezpieczeństwa własnych działań lub ćwiczeń.

e. Dowodzenie i kierowanie.

(1) OCENA. Rozdzielenie wyników oceny działań ubezpieczających powinno w zasadzie być ograniczone do dowódcy operacji / ćwiczenia.

(2) ROZKAZY PISEMNE. Rozkazy pisemne przygotowywane do prowadzenia zasadniczych działań / ćwiczeń, , powinny z zasady zawierać załącznik ustalający zawczasu wszystkie przedsięwzięcia działań ubezpieczających (OPSEC), obejmując stawianie zadań podległym oddziałom. Zasadnicze przedsięwzięcia mogą być także włączone do zasadniczych treści rozkazów.

0242. Ubezpieczenie taktyczne i osłona

a. Przedsięwzięcia podejmowane w celu osiągnięcia taktycznego ubezpieczenia i osłony są zasadniczą częścią każdej operacji. Dowódca dąży do wprowadzenia w błąd rozpoznania przeciwnika, uniknięcia zaskoczenia i zachowania efektywności bojowej swoich wojsk. Brak odporności procesu działań ubezpieczających, jaki występuje w szczególnych działaniach, potwierdza konieczność podejmowania dodatkowych przedsięwzięć, aby przez cały czas osiągnać bezpieczeństwo taktyczne i ochronę. Przedsięwzięcia te stosowane mogą być jako część SOPs oddziału lub związku taktycznego. Jednocześnie musi on zapewnić wprowadzenie przedsięwzięć ochronnych w połączeniu z wykonywaniem zadania oraz musi ostrożnie równoważyć przewagę poprzez podjęcie świadomego ryzyka.

2 - 31

ZADANIA OGÓLNE

b. Ubezpieczenie taktyczne i osłona osiągane są poprzez:

(1) ROZPOZNANIE. Zapewnienie dokładnego i terminowego rozpoznania daje wczesne ostrzeżenie o zmianach w sytuacji, które mogą zagrozić wojskom.

(2) ZAKRYCIE. Zakrycie zapewnia osłonę ludziom, planowi, działaniu, oddziałowi lub urządzeniom przed skutkami rozpoznania przez przeciwnika i przeciekiem informacji. Podejmowane przedsięwzięcia są aktywne lub bierne i mogą obejmować stosowanie elementów osłony taktycznej (patrz 0229. b(6)) i/lub nadzór.

(3) UKRYCIE. Ukrycie jest osłoną przed obserwacją lub inwigilacją powietrzną i naziemną. Może to być osiągnięte dzięki maskowaniu, przegrupowaniu się nocą, wykorzystaniu trudnych warunków pogodowych i terenu w powiązaniu z dyscypliną przegrupowania, stosowaniem urządzeń elektronicznych, telekomunikacyjnych, źródeł ciepła, dźwięku i światła.

(4) POZOROWANIE. Pozorowanie przeznaczone jest do wprowadzania przeciwnika w błąd i wywoływania jego reakcji w sposób, który byłby szkodliwy dla jego interesów. Jest częścią działań taktycznych i jest szczególnie ważne w działaniach osłabiających oddziaływanie przeciwnika. Przedsięwzięcia pozoracyjne różnią się od ukrywania i ciszy radiowej stosowaniem makiet, takich jak nieprawdziwe pola minowe, fałszywe emisje radiowe i radiolokacyjne oraz myleniem. Aby pozorowanie było skuteczne powinno być skoordynowane na szczeblu taktycznym, na którym działanie to jest planowane i kierowane. Zaistnieć mogą ograniczenia narzucone przez wyższe stanowiska dowodzenia, które ograniczają zakres działalności pozoracyjnej, prowadzonej przez dowódców niższego szczebla.

(5) ROZŚRODKOWANIE. Rozśrodkowanie stosowane jest przede wszystkim w celu obniżenia wrażliwości na uderzenia przeciwnika, lecz utrudnia zdobywanie informacji przez przeciwnika.

(6) STOSOWANIE ELEMENTÓW OCHRONNYCH. Obejmuje ono siły osłonowe, patrole, wysunięte placówki i wartowników. Potrzeba stosowania elementów ochrony uzależniona jest od zagrożenia, warunków terenowych i stopnia widzialności.

(7) WYKORZYSTANIE TERENU. Ochrona osiągnięta może być poprzez wykorzystanie właściwości terenu, naturalnych i sztucznych schronów lub przez okopanie się.

(8) ZMIANA POŁOŻENIA. Wrażliwość na uderzenia zmniejszana jest poprzez częste przegrupowania pododdziałów i stanowisk dowodzenia. Jednakże, przeciwko technologicznie rozwiniętemu przeciwnikowi zmiana położenia może być wątpliwej wartości i powinna być równoważyć utratę bezpieczeństwa wystepującą podczas marszu. Decyzja o przegrupowaniu może być podjęta tylko przez dowódcę ogólnowojskowego.

(9) OBRONA POWIETRZNA

(10) WALKA ELEKTRONICZNA

(11) PRZEDSIĘWZIĘCIA PRZECIWROZPOZNAWCZE. Przedsięwzięcia te przeznaczone są do obniżenia skuteczności działań rozpoznawczych przeciwnika oraz (ochrony - dop. tłum.) uzbrojenia i sprzętu wojskowego przed sabotażem.

c. Koordynacja. Szczególnie ważnym jest, że istnieje sposób koordynacji szerokiego zakresu technik i procedur mających na celu zafałszować informację lub oszukać przeciwnika. Przy braku takiej koordynacji, ujawnienie informacji w jednym rejonie może zniweczyć wytężone wysiłki ponoszone w okresach czasu i zasobem środków w innych rejonach. Dlatego istotnym jest, aby podejmowane przedsięwzięcia zapewniające bezpieczeństwo i ochronę uzupełniały się nawzajem oraz żeby ich zespołowa skuteczność była w sposób ciągły oceniana i, jeśli to możliwe, monitorowana.

2 - 32

ZADANIA OGÓLNE

0243. Ochrona Strefy Tyłów

a. Zasady ogólne. Zapewniając ochronę swojej strefie tyłowej, NATO-wscy dowódcy szczebla taktycznego przestrzegać muszą suwerenności państwa-gospodarza i razem z jego sztabem podejmować wszelkie wysiłki w celu zagwarantowania, aby działania ochronne, prowadzone przez wojska NATO w całej strefie tyłowej były ściśle skoordynowane z takowymi, prowadzonymi przez władze i wojska krajowe.

b. Definicja. Strefa tyłowa zdefiniowana jest jako „Strefa rozciągająca się ku pozycjom przednim [określonego szczebla dowodzenia] od tylnej granicy do tylnej granicy strefy odpowiedzialności kolejnego, niższego szczebla dowodzenia. Strefa ta przeznaczona jest dla wypełnienia funkcji zabezpieczenia logistycznego” (AAP-6).

c. Ograniczenia dotyczące dowódców NATO. Dowódca NATO nie może sporządzać swoich planów co do ochrony strefy tyłowej w oderwaniu. Musi on ściśle współpracować z krajowymi władzami wojskowymi i cywilnymi oraz przestrzegać wynegocjonowanych porozumień, które w pewnych przypadkach, mogą ograniczać działania NATO w obrębie państwa-gospodarza. Większość oddziałów i stanowisk dowodzenia, tworzonych będzie wraz ze specjalnym organem G5 lub organami Współpracy Cywilno-Wojskowej (CIMIC), a większość zwiazków taktycznych będzie zwykle wymieniać oficerów łącznikowych z odpowiednimi władzami państwa-gospodarza.

d. Koncepcja i zasady.

(1) CEL. Celem ochrony strefy tyłowej jest zabezpieczenie ważnych urządzeń, obiektów i rejonów przez zniszczeniem przez przeciwnika oraz utrzymanie kontroli nad strefą tyłową w celu zachowania swobody działania przez dowódców szczebla taktycznego. Rodzaj i zakres potrzebnej lub nakazanej ochrony zależeć będzie od charakteru i ważności tych urządzeń i rejonów potencjalnego zagrożenia i mozliwości rozwinięcia wojsk sprzymierzonych w tej strefie.

(2) ZAGROŻENIE. Rozważany jest zkres przedostawania się przeciwnika do strefy tyłowej. Zagrożenie kształtuje się w granicach od pojedynczych agentów i sabotażystów po duże oddziały zbrojne przeciwnika. Przeciwnik może próbować zakłócić działalność wsparcia, uniemożliwić wykorzystywanie linii łączności oraz powodować dywersję w siłach zbrojnych głównego rejonu walki. Prawdopodobnymi celami w strefie tyłowej są pozycje magazynowe, odwody, urządzenia dowodzenia i łączności, tyłowe stanowiska pododdziałów wojny elektronicznej i obrony przeciwlotniczej, lotniska, bazy logistyczne, urządzenia portowe i główne przeprawy rzeczne. Troską otoczeni muszą być także przywódcy polityczni i wojskowi. Zamiarem przeciwnika na tyłach może być wymuszenie skierowania sił z głównego rejonu walki do strefy tyłowej.

(3) ZASADY

(a) KOORDYNACJA POMIĘDZY NATO I PAŃSTWEM-GOSPODARZEM. Wszelkie plany i działania w strefie tyłowej muszą być konstruowane, przygotowywane, koordynowane i wykonywane w ścisłej współpracy z odpowiednimi władzami krajowymi i oddziałami sąsiadującymi.

(b) WYBÓR STANOWISKA W STREFIE TYŁOWEJ. Fizyczne rozmieszczenie elementów oddziału w obszarze danej strefy tyłowej, w celu zapewnienia możliwego wspólnego wsparcia, musi być pieczołowicie skoordynowane przez organa operacyjne i zabezpieczenia logistycznego.

(c) DOWODZENIE I ŁĄCZNOŚĆ. W ramach oddziału uprawnienia do planowania i wdrażania działań ochronnych w całej strefie tyłowej powinny być dane jednemu dowódcy. Siły państwa-gospodarza mogą wspierać go w tym zadaniu lub przejąć specyficzne zakresy odpowiedzialności, stosowne do wynegocjonowanych porozumień.

(d) ODWODY. Dowódca powinien wyznaczyć określone, ruchome odwody, zdolne do szybkiego rozwinięcia się w celu przeciwdziałania zagrożeniom w strefie tyłowej.

2 - 33

ZADANIA OGÓLNE

(e) SAMOOBRONA. Każdy oddział lub pododdział w strefie tyłowej odpowiedzialny jest za samoobronę, ochronę i osłonę wszelkich urządzeń wojskowych i/lub cywilnych, które wykorzystuje. Oddziały przygotowywane są także do samodzielnej obrony przed sabotażami i atakami małych grup przeciwnika.

(f) REAKCJA. Ataki przeciwnika musza być odpierane natychmiast i z wystarczającą siłą, aby (w ostateczności) zapobiec przygotowaniom przeciwnika do dalszych niszczeń oraz w celu zapewnienia ciągłości swobody działania wojsk sprzymierzonych. Dowódca musi mieć zawsze na uwadze skutki oddziaływania na ludność miejscową.

(g) ODDZIAŁY TRANZYTOWE. Oddziały przemieszczające się przez lub czasowo rozlokowane w strefie tyłowej powinny być objęte planem ochrony strefy tyłowej danego dowódcy.

(4) PLANOWANIE. Podczas planowania brane są pod uwagę zasadnicze czynniki, którymi są:

(a) Zależności dowodzenia i kierowania obejmujące określenie stref odpowiedzialności.

(b) Koordynacja, współpraca i relacje z wojskami pod krajowym dowództwem oraz z innymi służbami, władzami cywilnymi i wojskami sąsiadującymi.

(c) Dostępność odpowiednich linii łączności.

(d) Niezawodność systemów ostrzegania i meldowania.

(e) Odpowiedzialność za inwigilację i patrolowanie.

(f) Kontrprzedsięwzięcia stosowne do zakresu zagrożenia stwarzanego przez przeciwnika od pojedynczych sabotażystów po główne uderzenia.

(g) Dostępność potrzebnych do wzmocnienia sił z wyższych lub innych związków taktycznych.

(h) Kontrprzedsięwzięcia przeciwko rozpoznaniu i uderzeniom z powietrza.

(i) Przedsięwzięcia niezbędne, aby wykryć i zniszczyć zaangażowane siły przeciwnika.

(j) Kontrprzedsięwzięcia przeciwko uderzeniom bronią masowego rażenia, w tym koordynacja i kierowanie systemami ostrzegania i meldowania o zagrożeniu bronią masowego rażenia.

(5) PRZECIWDZIAŁANIE ZAGROŻENIU

(a) ZAGROŻENIE Z POWIETRZA. Strefy tyłowe są szczególnie podatne na uderzenia lotnicze wówczas gdy siły sprzymierzone nie osiągnęły przewagi lub wręcz panowania w powietrzu. Kierowanie i rozmieszczenie środków obrony powietrznej musi być skrupulatnie skoordynowane w celu zapewnienia wszystkim oddziałom i ważnym obiektom właściwą osłonę.

(b) ZAGROŻENIE PENETRACJĄ. Oddziały i pododdziały w strefie tyłowej muszą być przygotowane do ochrony wydzielonych im rejonów i urządzeń w celu zapobieżenia wszelkim zagrożeniom penetracją ich lub ich działań przez agentów wroga, partyzantów lub siły specjalne. Wszelkie inne tego typu przedsięwzięcia będą zwykle obowiązkiem policji krajowej i/lub sił ochrony, które podejmą taką działalność zgodnie z istniejącymi krajowymi uregulowaniami prawymi.

2 - 34

ZADANIA OGÓLNE

(c) ATAKI OGRANICZONE. Oddziały i pododdziały w strefie tyłowej muszą być przygotowane do obrony wykorzystywanych miejsc i urządzeń przed atakami na małą skalę, wykorzystując wyłącznie własne zasoby.

(d) UDERZENIA NA DUŻĄ SKALĘ. Oddziały i pododdziały w strefie tyłowej muszą być przygotowane do obrony wykorzystywanych miejsc i urządzeń przed głównymi uderzeniami przeciwnika do czasu, gdy będą mogły być zluzowane przez inne siły związku taktycznego wykonujące zadania lub specjalnie sformowane do prowadzenia działań zbrojnych w strefie tyłów.

(e) GŁÓWNE NATARCIE PRZECIWNIKA. Wszystkie oddziały i pododdziały w strefie tyłowej muszą być przygotowane do starcia z przeciwnikiem w walce wszelkimi zasobami mogącymi opóźnić lub zablokować główne natarcie poprzez zaangażowanie wystarczających sił do powstrzymania i zniszczenia przeciwnika. Szczebel sił sprzymierzonych, niezbędny do osiągnięcia takiego rezultatu może wymagać interwencji w strefie tyłowej sił ochrony lub odwodów, należących do związków taktycznych wyższego szczebla lub sąsiadujących. Ten rodzaj zagrożenia wymagał będzie także decyzji o zaangażowaniu połączonych, taktycznych sił zbrojnych do obrony w tej strefie.

(6) DOWODZENIE I KIEROWANIE

(a) ODPOWIEDZIALNOŚĆ:

(i) W ramach Strefy Działań Bojowych NATO dowódcy powinni być upoważnieni do ochrony strefy tyłowej w tych rejonach, gdzie odpowiedzialni są za prowadzenie działań. Krajowi dowódcy upoważnieni są do ochrony strefy tyłowej w tych rejonach, gdzie odpowiedzialni są za utrzymanie swobody operacyjnej.

(ii) W ramach Strefy Komunikacji krajowi dowódcy i odpowiednie władze cywilne będą zwykle upoważnieni do ochrony działań w strefie tyłowej.

(b) ROZKAZY NA PIŚMIE. Pisemne rozkazy przygotowywane do prowadzenia głównych działań powinny zwykle zawierać załącznik wyjaśniający szczegóły Planu Ochrony (Osłony) Strefy Tyłowej.

(c) ŁĄCZNOŚĆ. Zasadniczym obowiązkiem wielu wojskowych władz NATO, krajowych władz wojskowych i cywilnych oraz agencji zaangażowanych w pewne działania obronne strefy tyłowej będzie szczegółowe zaplanowanie łączności. W celu wsparcia ochrony strefy tyłowej zbudowane i utrzymywane muszą być odpowiednie urządzenia dowodzenia i kierowania oraz niezawodne linie łączności.

0244. Tyłowa Strefa Niszczeń Kontrolowanych

a. Zasady ogólne. W planowaniu i prowadzeniu wojskowych niszczeń kontrolowanych w ramach swojej strefy odpowiedzialności dowódca NATO szczebla taktycznego musi przestrzegać suwerenności narodowej państwa-gospodarza i razem z jego sztabem podjąć wszelkie wysiłki aby zapewnić, że wszelkie działania i operacje wojskowych niszczeń kontrolowanych będą ściśle skoordynowane z tymi wojskami i władzami. Odpowiedzialność i zabezpieczenie ze strony środków państwa-gospodarza będzie zwykle negocjowane na szczeblu Teatru Działań zgodnie z porozumieniami o „statusie wojsk” i stosownie do zagrożenia.

b. Definicja. Strefa niszczeń kontrolowanych została zdefiniowana jako „przedsięwzięcia podjęte zawczasu, podczas lub po działaniu wroga, albo po klęskach naturalnych, lub wywołanych przez człowieka sztucznie, w celu obniżenia prawdopodobnego zniszczenia i zminimalizowania ich skutków”. (AAP-6).

2 - 35

ZADANIA OGÓLNE

c. Ograniczenia dotyczące dowódców NATO. Dowódca NATO nie może sporządzać swoich planów co do ochrony strefy tyłowej w oderwaniu. Musi on ściśle współpracować z krajowymi władzami wojskowymi i cywilnymi oraz przestrzegać wynegocjonowanych porozumień, które w pewnych przypadkach, mogą ograniczać działania NATO w obrębie państwa-gospodarza. Większość oddziałów i stanowisk dowodzenia, tworzonych będzie wraz ze specjalnym organem G5 lub organami Współpracy Cywilno-Wojskowej (CIMIC), a większość związków taktycznych będzie zwykle wymieniać oficerów łącznikowych z odpowiednimi władzami wojskowymi państwa-gospodarza.

d. Koncepcja i zasady:

(1) CEL. Celem tyłowej strefy niszczeń kontrolowanych jest wprowadzenie i wymuszenie serii określonych przedsięwzięć ochronnych przeznaczonych do obniżenia prawdopodobieństwa i/lub zminimalizowania skutków niszczenia obiektów i urządzeń, wykorzystywanych do zabezpieczenia działań wojsk sprzymierzonych. Niszczenia takie mogą być powodowane przez przeciwnika, wywołane przypadkowo lub pochodzić z przyczyn „naturalnych”. Chociaż przedsięwzięcia niszczeń kontrolowanych mają miejsce w ramach całego Teatru Działań, ich realizacja będzie zwykle bardziej prawdopodobna w strefie tyłowej.

(2) ZAGROŻENIE. Rozpatrywane jest następujące zagrożenie strefy tyłowej. Przeciwnik może stosować szerokie warianty sposobów niszczenia, uszkadzania i zaburzania życiowo ważnych elementów infrastruktury. Celem tej działalności będzie przerwanie zabezpieczenia logistycznego, bezpośrednich linii łączności, spowodowanie podziału potencjału bojowego w głównym rejonie walki i najogólniej, pozbawienie dowódcy strefy tyłowej skutecznie funkcjonującej w zakresie wsparcia jego działań bojowych. Prawdopodobnymi celami w strefie tyłowej będą systemy transportowe (koleje, porty morskie, kanały, lotniska, mosty itp.), urządzenia logistyczne (stacje paliw, rurociągi, magazyny itp.), elektrownie jądrowe, urządzenia przemysłowe, węzły łączności i cywilne rejony przemysłowe.

(3) ZASADY

(a) KOORDYNACJA POMIĘDZY NATO I PAŃSTWEM-GOSPODARZEM. Wszelkie plany i działania w tyłowej strefie niszczeń kontrolowanych muszą być konstruowane, przygotowywane, koordynowane i wykonywane w ścisłej współpracy z odpowiednimi krajowymi władzami - zarówno wojskowymi jak cywilnymi - a także z sąsiadującymi związkami taktycznymi. Zawsze przestrzegane muszą być narodowe kompetencje prawne.

(b) DOWODZENIE I KIEROWANIE. Uprawnieniami do planowania i wdrażania działań w całej tyłowej strefie niszczeń kontrolowanych dysponować powinien jeden dowódca, wsparty, jeśli to konieczne, przez siły narodowe, które mogą także przyjąć określoną odpowiedzialność zgodnie z wcześniej wynegocjonowanymi porozumieniami.

(c) MIEJSCOWE NISZCZENIA KONTROLOWANE. Każdy oddział lub pododdział w strefie tyłowej odpowiedzialny jest za kontrolowane niszczenia w tym miejscu, które zajmuje i co do obiektów wojskowych i cywilnych, które użytkuje.

(d) ODDZIAŁY TRANZYTOWE. Oddziały przegrupowujące się lub czasowo zajmujące strefę tyłową powinny być objęte planem niszczeń kontrolowanych w strefie tyłowej.

(e) UŻYCIE ODDZIAŁÓW WOJSKOWYCH. Gdy w tyłowej strefie niszczeń kontrolowanych będą zarówno wojska jak i cywile to stosowane powinny być tylko zasoby wojskowe, w przypadku gdy niszczenie ma miejsce w strefie skażonej, w której niedawno prowadzone były działania bojowe lub gdzie istnieje szczególne zagrożenie ze strony przeciwnika.

2 - 36

ZADANIA OGÓLNE

e. Planowanie.

(1) ZASADY OGÓLNE. Plany niszczeń kontrolowanych przygotowywane są zwykle w oparciu o serię zakładanych stopni zniszczenia, prowadzących do oceny zasobów potrzebnych do zminimalizowania niszczeń na każdym szczeblu. Szacunki prowadzone są także co do zasobów potrzebnych do szybkiego odtworzenia urządzeń i obiektów odpowiednio dla akceptowanego szczebla działań. I chociaż powinno to być brane pod uwagę, to uzupełnienie lub naprawa wyposażenia oddziałów nie jest częścią niszczeń kontrolowanych, jak to zdefiniowano w niniejszej publikacji.

(2) KLUCZOWE CZYNNIKI PLANOWANIA. Do kluczowych czynników procesu planowania należą następujące:

(a) Dowodzenie i kierowanie, w tym wyraźny podział stref odpowiedzialności.

(b) Koordynacja, współpraca i relacje z wojskami krajowymi i sąsiadującymi.

(c) Dostępność odpowiednich linii łączności.

(d) Niezawodność systemu meldowania o niszczeniach i dostępność zasobów do kierowania niszczeniami.

(e) Unikanie poważnych niszczeń kontrolowanych poprzez użycie alternatywnych urządzeń.

(f) Dostępność służb pogotowia (medycznego, ratownictwa, straży pożarnej).

(g) Stosowanie środków ochrony przed bronią masowego rażenia i EOD.

f. Realizacja:

(1) STOPIEŃ POTRZEBNYCH ZASOBÓW. Ważne jest odpowiednie rozpoznanie w celu dokonania oceny zasobów potrzebnych do odtworzenia obiektu lub przywrócenia urządzenia do działania. Jeśli zostaną zrealizowane wymagane dostawy, to podjęta może być decyzja o opuszczeniu obiektu i poszukaniu alternatywnego rozwiązania.

(2) PRZEDSIĘWZIĘCIA NISZCZEŃ KONTROLOWANYCH. Przedsięwzięcia niszczeń kontrolowanych powinny obejmować:

(a) PRZEDSIĘWZIĘCIA ZAPOBIEGAWCZE

(1) Porządek co do pierwszeństwa niszczeń kontrolnych, oparty na takich czynnikach jak funkcje i usługi spełniane lub dostarczane, szacunkowe zagrożenie, potrzeba ochrony i potencjał do obezwładnienia lub zniszczenia.

(2) Regularne przeszacowywanie zagrożenia i gdy to konieczne, skorygowanie planów niszczeń kontrolowanych.

(3) Przygotowanie planów i ustalenie procedur wykonawczych, mających być wdrożonymi w przypadku zaistnienia niszczenia.

(4) Szkolenie stanu osobowego w zakresie działalności w ramach niszczeń kontrolowanych i zgromazenie odpowiedniego wyposażenia.

(5) Maksymalne stosowanie maskowania, ukrywania i przedsięwzięć pozoracyjnych w obrębie potencjalnych celów.

(6) Stosowanie przedsięwzięć samoobrony, takich jak transzeje i worki z piaskiem.

3 - 37

ZADANIA OGÓLNE

(7) Przedsięwzięcia ochrony przeciwpożarowej.

(8) Plany maksymalnego wykorzystania urządzeń alternatywnych, systemów transportowych itp., przygotowanych na nieprzewidziane wypadki.

(b) PRZEDSIĘWZIĘCIA PO ATAKU

(1) Natychmiastowe rozpoznanie i ocena zniszczeń w celu określenia potrzebnych zasobów i wpływu zniszczeń na działania.

(2) Wdrożenie planów działania przygotowanych na wszelki wypadek.

(3) Gdzie to potrzebne, usunięcie ruin, materiałów i wyposażenia ratunkowego.

(4) Wdrożenie planów remontów prowadzonych przez specjalistyczne siły i/lub władze cywilne.

(c) PRZEDSIĘWZIĘCIA PO AGRESJI

(1) Planowanie tego etapu musi rozpocząć się jeszcze w czasie agresji.

(2) Odbudowa, EOD oczyszczanie oraz izolowanie i uzdatnianie rejonów skażonych, to czynniki które powinny byc odzwierciedlone w planie.

g. Dowodzenie i kierowanie:

(1) ODPOWIEDZIALNOŚĆ:

(a) W ramach Strefy Działań Bojowych dowódcy uprawnieni są do koordynacji niszczeń w tych rejonach, w których odpowiadają za prowadzenie działań. Dowódcy narodowi uprawnieni są do koordynacji niszczeń w strefie tyłów, w tych rejonach, w których odpowiadają za utrzymanie swobody operacyjnej.

(b) W ramach Strefy komunikacji dowódcy narodowi i odpowiednie władze cywilne, w tym agencje planowania cywilnego na nieprzewidziane wypadki, koordynować będą zwykle uprawnienia co do planów niszczeń kontrolowanych i działań w strefie tyłowej.

(2) ROZKAZY PISEMNE. Pisemne rozkazy przygotowywane do prowadzenia głównych działań powinny zwykle zawierać załącznik wyjaśniający szczegóły Planu Niszczeń Kontrolowanych w Strefie Tyłowej.

(3) ŁĄCZNOŚĆ. Właściwe dowodzenie i kierowanie zależeć będzie od niezawodnego planowania łączności, w którym wzięto pod uwagę określoną liczbę wojskowych i cywilnych agencji potrzebnych, by były w kontakcie ze sobą.

0245. Walka elektroniczna

a. Przedsięwzięcia Obrony Elektronicznej (EPM - Electronic Protective Measures). Przedsięwzięcia zapobiegawcze stosowane przez operatorów i użytkowników łączności i systemów niełącznościowych przedstawiono w dziale poświęconym walce elektronicznej (Rozdział 2, Dział X).

b. Przeciwrozpoznanie elektroniczne. Wsparcie walką elektroniczną działań przeciwrozpoznawczych może zapewnić dowódcy informacje o rozmieszczeniu, działalności i obiektach oddziaływania środków rozpoznania elektronicznego przeciwnika.

2 - 38

ZADANIA OGÓLNE

c. Przeciwdziałanie broni kierowanej. Wsparcie przeciwdziałania broni kierowanej walką elektroniczną obejmuje przede wszystkim pozyskiwanie informacji o systemach naprowadzania zestawów uzbrojenia przeciwnika w celu umożliwienia podjęcia przedsięwzięć samoobrony. Wdrożenie tych przedsięwzięć zachowawczych, z których niektóre są elektroniczne, jest bezpośrednim obowiazkiem zagrożonego użytkownika. Atak elektroniczny na systemy kierowania uzbrojeniem przeciwnika jest także sposobem samoobrony.

2 - 39

ZADANIA OGÓLNE

PODROZDZIAŁ IX OBRONA PRZED BRONIĄ MASOWEGO RAŻENIA

0246. Zasady ogólne

a. Pomimo wysiłków w zakresie redukcji i kontroli zbrojeń, ryzyko ciągłego istnienia, a nawet rozprzestrzenienia się broni masowego rażenia (BMR), wymaga nadal brania pod uwagę jej użycia i podejmowania przedsięwzięć obronnych. Dlatego w podrozdziale tym rozpatruje się planowanie i realizację przedsięwzięć obrony przed BMR podczas prowadzenia działań w warunkach zagrożenia lub użycia BMR oraz w środowisku jej oddziaływania.

b. Podczas gdy nowa strategia NATO i struktury sił zbrojnych nie zmieniają zasad obrony przed BMR, w przyszłości większy nacisk kładziony będzie na stworzenie samodzielnej wystarczalności niższych szczebli dowodzenia w zakresie obrony przed BMR, jako że to one mogą działać przez dłuższe okresy czasu, poważnie rozśrodkowane, wzdłuż długich i nie osłoniętych szlaków komunikacyjnych oraz wg. standardowej doktryny i procedur w ramach sił wielonarodowych. Wojska NATO muszą być w stanie ocenić zagrożenie bronią masowego rażenia i podjąć skuteczne przedsięwzięcia obronne podczas działań innych niż wojna (w tym być zdolne do reakcji na przypadkowe jej uwolnienie, ataki terrorystyczne czy sabotażowe) jak również w konfliktach lokalnych i wojnie ogólnej. Przedsięwzięcia te muszą być wdrażane w ścisłej współpracy z narodowymi organizacjami cywilnymi i wojskowymi.

c. Sytuacja ta wymaga także zapewnienia niezbędnych urządzeń i wyposażenia oraz rozwoju odpowiednich procedur i szkolenia, aby zapewnić osobom i oddziałom możliwość łagodzenia skutków użycia BMR i kontynuowania postawionych im zadań przy najniższych stratach.

0247. Koncepcje i zasady

a. Wymagania operacyjne. Najważniejszym wymaganiem w odniesieniu do dowódcy jest, aby organizował on swoje działania w taki sposób by zmiana działań z prowadzonych pod zagrożeniem bronią masowego rażenia na działania w środowisku jej oddziaływania, mogła być zakończona przy minimalnej utracie skuteczności bojowej i dostosowywaniu jego planów działania. W celu pomyślnej realizacji tych wymagań wzrastać będzie rola zwykłej taktycznej działalności obronnej, obejmującej pozorowanie, ukrywanie i zakrywanie, rozśrodkowanie, szybkie reagowanie na zmianę położenia. Szczebel, na którym te przedsięwzięcia mogłyby być stosowane zależeć będzie od zadania bojowego.

b. Ocena zagrożenia. Trudno jest przewidzieć kiedy i czy w ogóle broń masowego rażenia będzie zastosowana na polu walki. Podobnym problemem jest, czy dany system użyty będzie samodzielnie, czy też w powiązaniu z inną, podobną bronią, co wymaga ciągłości procesu oceny zagrożenia. Dowódca i jego sztab muszą nieprzerwanie sprawdzać i aktualizować ocenę zagrożenia bronią masowego rażenia, wykorzystując informacje z nadrzędnego stanowiska dowodzenia i rady dostarczane przez organ rozpoznawczy oraz, po uderzeniu, przez organizację Ostrzegania i Meldowania o BMR, a także przez specjalistę BMAR.

c. Przedsięwzięcia obronne. Przedsięwzięcia stosowane do obrony związków taktycznych w warunkach zagrożenia uderzeniami BMR przeciwnika lub w skażonym środowisku obejmują:

(1) Środki ostrożności podejmowane przed atakiem, obejmujące systemy wykrywania, alarmowania i ostrzegania oraz rozśrodkowanie oddziałów.

(2) Natychmiastowego działania podczas ataku.

(3) Przedsięwzięcia zachowawcze po uderzeniu, w tym rozpoznanie BMR.

Podczas gdy planowanie obronne musi brać pod uwagę wszystkie trzy elementy zagrożenia bronią masowego rażenia (jądrowy, chemiczny i biologiczny - dop. tłum.), to daje się zauważyć, że przedsięwzięcia potrzebne, aby przeciwstawić współczesnemu zagrożeniu chemicznemu mogą i będą w przyszłości zapewniać fabryczne środki do skutecznej obrony przed bronią jądrową i biologiczną.

2 - 40

Takie założenie, łączące standardowe, stopniowe poziomy zagrożenia BMR i odpowiednie, nakazane poziomy indywidualnej obrony przed BMR, jakie wynikają z zagrożenia i oceny sytuacji, stanowią podstawę obrony związku taktycznego przed bronią masowego rażenia.

d. Przedsięwzięcia ofensywne. Niezbędnym jest zebrać dane rozpoznawcze i podjąć przedsięwzięcia, aby zlokalizować i obezwładnić systemy przeciwnika, które są zdolne do przenoszenia broni masowego rażenia.

e. Najwyższa skuteczność. Zarządzając poszczególnymi poziomami indywidualnej obrony przed BMR dowódca musi zrównoważyć konieczność zapobiegania nieakceptowalnie wysokim stratom, zadanym przez BMR przeciwnika, z nieuchronnym spadkiem skuteczności operacyjnej, co będzie wynikać z przyjęcia wszechstronnych indywidualnych i zespołowych przedsięwzięć ochronnych. Może to być osiągnięte poprzez ocenianie zagrożenia BMR i stworzenie skutecznego systemu wykrywania i ostrzegania. Jeśli będzie to niezbędne, dowódca musi być przygotowany do podjęcia skalkulowanego ryzyka, by zapewnić, że wojska spędzą minimum czasu w wysokich stanach oddziaływania broni masowego rażenia.

0248. Planowanie

a. Zaczepne działania przeciwnika z uzyciem broni masowego rażenia. Ważnym jest zrozumieć oczekiwane skutki użycia systemów BMR, jakie mogą być zastosowane przeciwko wojskom NATO oraz późniejsze skutki długotrwałego jej oddziaływania, jakie przeciwnik spodziewa się wywołać w wyniku jej użycia.

(1) Broń jądrowa może powodować ciężkie straty w stanie osobowym, uzbrojeniu i sprzęcie wojskowym, rozległe zniszczenia i uszkodzenia spowodowane błyskiem, ciepłem i ogniem; zniszczenie i przerwy w łączności dowodzenia i kierowania albo fizyczne albo w wyniku impulsu elektromagnetycznego (EMP), oddziaływania promieniowania przenikliwego na elektronikę (TREE), a także przez długotrwałe przebywanie w skażonym radioaktywnie terenie czy sprzęcie wojskowym.

(2) Broń biologiczna może powodować znaczące straty stanu osobowego i niekorzystnie wpływać na morale, zarówno wojska jak i cywili. Z swych charakterystyk broń biologiczna, w tym toksyny, jest trudna do prognozowania, kalkulowania i przeciwdziałania. Przeciwnik może zastosować tego rodzaju broń skrycie przed agresją. W toku agresji, użycie BMR może rozciągnąć się na strefę tyłową, zagrażając centrum uzupełnień, punktom tranzytowym i innym kluczowym urządzeniom, które mieszczą lub zabezpieczają dużą liczbę osób wojskowych i cywilnych. Broń biologiczna może być zastosowana na polu walki aby nękać lub osłabić wojska rozwinięte zarówno na wysuniętych, jak i na odwodowych pozycjach, a także na wojska zaangażowane w działalność zabezpieczenia bojowego i logistycznego.

(3) Broń chemiczna może uczynić teren i wyposażenie trudnym do wykorzystania i wywołać ciężkie straty wśród niezabezpieczonego i nie przygotowanego stanu osobowego, przerwać działalność zabezpieczenia bojowego i logistycznego oraz stworzyć problemy moralne w strefach tyłowych. Przeciwnik może zastosować nietrwałe środki chemiczne, by nękać lub obezwładnić wojska znajdujące się na pozycji przedniej lub na skrzydłach zasadniczych jego linii obronnych; nietrwałe lub trwałe środki w celu odizolowania odwodów, przerwania działalności zabezpieczenia bojowego i logistycznego, w celu wsparcia swoich działań szturmowych lub powietrzno-desantowych, pomocy w osłonie otwartych skrzydeł nacierających wojsk oraz w celu poważnego obniżenia skuteczności operacyjnej lotnisk, portów i innych urządzeń strefy tyłowej.

b. Planowanie przedsięwzięć obrony przed bronią masowego rażenia. Dwa kluczowe elementy w planowaniu skutecznych przedsięwzięć obrony przed BMR, to bieżące, wszechstronne i dokładne oszacowanie zagrożenia BMR oraz rozstrzygniecie dowódcy co do tego jakie działania specjalne lub czynnosci mogłyby być wdrożone lub nakazane bez przesadnego obniżania skuteczności operacyjnej związku taktycznego. Podstawowe czynniki, jakie będą rozważane to:

(1) Możliwości przeciwnika w zakresie pomyślnego przygotowania i przeprowadzenia uderzeń BMR (w tym możliwość dostawy środków, urządzeń odkażających, odwodów, zabezpieczenia medycznego itp.).

2 - 41

ZADANIA OGÓLNE

(2) Możliwe zamiary przeciwnika i związane z tym warianty zastosowania BMR.

(3) Teren i skutki jakie mogą wywołać różne systemy BMR.

(4) Obecne i przewidywane warunki atmosferyczne oraz ich możliwy wpływ na efektywność broni masowego rażenia przeciwnika.

(5) Standard wyszkolenia wojsk sprzymierzonych i ich doświadczenie w stosowaniu przedsięwzięć i działaniu w środkach indywidualnej i zespołowej obrony przed bronią masowego rażenia.

(6) Stopień do którego zaostrzone poziomy indywidualnej i zespołowej ochrony obniżą skuteczność operacyjną związku taktycznego.

(7) Skuteczność Systemu Ostrzegania i Meldowania o BMR, w tym jego zdolność do ostrzegania oddziałów o znanych startach pocisków rakietowych.

(8) Skuteczność i dostępność indywidualnego oraz zespołowego wyposażenia obrony przed BMR dla związku taktycznego.

(9) Dostępne zabezpieczenie medyczne.

(10) Skuteczność dostępnego wyposażenia, planów i procedur kontroli skażeń.

(11) Skuteczność organizacji obrony przed BMR w zakresie rozpoznania i odkażania.

(12) Ryzyko wystąpienia skażenia z uszkodzonej elektrowni jądrowej lub urządzeń przemysłu chemicznego.

0249. Realizacja

a. W celu zapewnienia pomyślności działań bojowych, które mogą być prowadzone w warunkach zagrożenia użyciem BMR lub w środowisku skażonym BMR, zrozumiałe, stosowane i narzucone muszą być skuteczne przedsięwzięcia obronne. Przedsięwzięcia takie mogą i ograniczą straty i zniszczenia, będące wynikiem uderzenia przez przeciwnika bronią masowego rażenia, a także zdolność sił sprzymierzonych do kontynuowania swojego zadania pomimo niesprzyjających warunków.

b. Wdrażane lub nakazane przedsięwzięcia obronne powinny obejmować:

(1) WSTĘPNE ŚRODKI OSTROŻNOŚCI

(a) Wczesna działalność Organizacji Ostrzegania i Meldowania, specjalistycznego organu NBC (w nomenklaturze WP - szefa służby przeciwchemicznej - dop. tłum.) i gdzie to możliwe jednostek obrony przeciwchemicznej.

(b) Przemyślane i ciągłe ponawiane szkolenia z zakresu przedsięwzięć obrony przed BMR.

(c) Rozdział i utrzymanie indywidualnego i zespołowego wyposażenia obrony przed BMR.

(d) Zarządzanie i egzekwowanie przedsięwzięć obronnych, obejmujących użycie wyposażenia ochronnego, rozstawienie wartowników, stosowanie automatycznych detektorów i alarmów oraz zagwarantowanie, gdy to tylko możliwe, pozostania w ukryciu całemu stanowi osobowemu, uzbrojeniu i sprzętowi.

(e) Pełne i ciągłe oszacowywanie zagrożenia bronią masowego rażenia oraz dopasowywanie indywidualnych poziomów ochrony, jako wystarczających.

2 - 42

ZADANIA OGÓLNE

(f) Ścisłe przestrzeganie wszystkich przedsięwzięć przeciwrozpoznawczych.

(g) Postawienie w stan gotowości i przemieszczanie personelu i zasobów medycznych.

(h) Rozpoczęcie zapobiegawczych programów medycznych i kontroli.

(i) Przeglądy wszystkich planów operacyjnych i procedur w celu określenia czy wymagane będą modyfikacje do dalszego stosowania ich w środowisku skażonym BMR.

(j) Ciągła obserwacja czynników meteorologicznych, które wpływają na prognozę zagrożonych rejonów skażeniem z uszkodzonych elektrowni i urządzeń przemysłu chemicznego.

(2) OCHRONA PODCZAS ATAKU

(a) Niezwłocznie użyć indywidualną odzież ochronną.

(b) Niezwłocznie ogłosić alarm, i późniejsze informacje dotyczące ataku.

(c) Natychmiastowe indywidualne odkażanie oraz gdzie i kiedy to będzie mozliwe, uruchomienie ochrony zespołowej.

(d) Bezzwłoczne monitorowanie i odkażanie stanu osobowego, wyposażenia i uzbrojenia, potrzebnego do utrzymania gotowości bojowej.

(e) Ciągłe śledzenie przez posterunki obrony przed BMR i urządzenia ostrzegawcze w celu wykrycia możliwego powtórzenia uderzeń. (Urządzenia ostrzegawcze wymagać będą zmiany położenia).

(3) KONRPRZEDSIĘWZIĘCIA PO ATAKU

(a) Oszacowanie skutku ataku przeciwnika w celu odkrycia, czy związek taktyczny będzie zdolny działać jak planowano, czy też istniejące plany muszą być skorygowane.

(b) Ocena zamiarów przeciwnika co do przeprowadzenia natarcia po uderzeniu (BMR), dalszych ataków BMR itp.

(c) Ciągłe działanie Organizacji Ostrzegania i Meldowania o BMR oraz uaktualnianie oceny zagrożenia BMR.

(d) Jeśli to konieczne, uruchomienie specjalnych przedsięwzięć kontrolnych po uderzeniu. Mogą one obejmować:

(i) Program kontroli napromieniowania radioaktywnego.

(ii) Program rozpoznania broni masowego rażenia.

(iii) Program kontroli skażeń.

(iv) Działania niszczeń kontrolowanych.

(v) Programy medyczne zapobiegania/kontroli zachorowań.

(e) Podtrzymywanie odpowiednich poziomów ochrony indywidualnej.

2 - 43

ZADANIA OGÓLNE

c. Natychmiastowe zgromadzenie, przetransportowanie i przeprowadzenie analiz przez specjalistów organu obrony przed BMR z zakresu wszelkich broni biologicznych (BW) lub chemicznych (CW) próbek środków, które będą istotne nie tylko dla zapewnienia ewidencji pierwszego użycia, lecz także w celu rozwoju i umacniania skuteczności i wydajności aktualnych środków obronnych przed BMR, w tym zapobiegawczej opieki medycznej.

0250. Działania podejmowane przez dowódców po uderzeniu bronią masowego rażenia

a. Jeśli wojska zostały zaatakowane bronią masowego rażenia, miejscowy dowódca musi być przygotowany do niezależnego działania w przypadku zniszczenia lub unieszkodliwienia zwykłych kanałów dowodzenia i kierowania. Najwyższym priorytetem jego działalności musi być kontynuowanie pierwotnego zadania, przynajmniej przez pewien czas. W tym celu będzie on musiał ocenić sytuację na miejscu, zareagować zdecydowanie, aby przezwyciężyć skutki psychologiczne i rozpocząć przedsięwzięcia, które są niezbędne do prowadzenia działań w środowisku zagrożonym bronią masowego rażenia.

b. Dowódca wyższego szczebla musi sprawdzić, czy może on utrzymać swój poprzedni plan operacyjny, czy zmodernizować go lub odstąpic od swojego zadania. Dlatego ważnym jest, aby szybko otrzymał jasny obraz sytuacji. Musi on podjąć decyzję co do tego, jakiej wielkości przedsięwzięcia ratownictwa / odzysku mogą się rozpocząć oraz kiedy i jak użyć sił obrony przeciwchemicznej. Zależnie od okoliczności musi on sprawdzić użycie swoich odwodów.

c. Jak podkreślono poniżej, szczególna uwaga udzielona musi być strefom, które zostały skażone. Jeśli to możliwe, to powinno się unikać terenu skażonego, a skażeni ludzie i wyposażenie powinni być odkażeni na tyle kompletnie na ile pozwalają okoliczności.

(1) BROŃ JĄDROWA. Rejony, które zostały skażone przez promieniowanie jądrowe wymagać będą od dowódcy, aby dokonał natychmiastowej i ciągłej oceny ryzyka napromieniowania jego wojsk. Potrzeba i punktualność ich ewakuacji oraz ewentualne użycie w przyszłości w danym terenie zależeć będzie od dawki promieniowania i stopnia możliwej osłony.

(2) BROŃ BIOLOGICZNA I CHEMICZNA. Rejony, w których zostały użyte trwałe środki biologiczne lub chemiczne mogą wymagać ewakuacji, jeśli wymaga tego sytuacja, a zadanie pozwala. Jednakże dowódca powinien wyprowadzić oddziały z danego rejonu, jeśli jest to ważne dla wykonania zadań, ponieważ ich osiagi będą zaniżone, a morale może ponieść uszczerbek. W rachubę brane muszą być ostry stres oraz skuteczność operacyjna oddziału, szczególnie gdy temperatura, wilgotność i pracochłonność są wysokie lub prawdopodobnie jeszcze wzrosną.

(3) BROŃ MASOWEGO RAŻENIA. W przypadku ataku jądrowego, biologicznego lub chemicznego konieczna może być natychmiastowa ewakuacja z rejonów zagrożonych wysokimi skażeniami. Jeśli taka sytuacja się pojawi, z całą pewnością potrzebny będzie przegląd planów operacyjnych.

d. W wyniku poprawienia planu dowódca musi otrzymać pełny obraz wielkości skażeń w rejonie jego odpowiedzialności poprzez uruchomienie rozpoznania i śledzenia. W celu kontynuacji walki konieczne może być przemieszczenie wojsk w poprzek lub działanie wewnątrz rejonów skażonych. Wojska pancerne są lepiej przystosowane do działań w takich rejonach; wojska nieopancerzone mogą pozostawać w nich tylko przez ograniczony czas. Mobilność powietrzna może pomóc w pokonaniu problemu przegrupowania wojsk ni opancerzonych przez rejon skażony, lecz zastosowane muszą być dymne zasłony poziome przelotu.

0251. Dowodzenie i kierowanie

a. Poważnym zagrożeniem dla dowodzenia i kierowania na polu walki jest uszkodzenie lub zerwanie łączności w wyniku użycia BMR oraz konieczność noszenia wyposażenia ochronnego. Impuls elektromagnetyczny, który tworzy się przy wybuchu jądrowym powodować może przedłużanie się przerw w łączności, a także przypadki fizycznego zniszczenia wrażliwych części systemów łączności.

2 - 44

ZADANIA OGÓLNE

W tych okolicznościach ważniejsze jest nawet by każdy dowódca w pełni rozumiał zadanie i zamiary wyższego dowódcy, aby mógł kontynuować działania przy okresowych zanikach łączności.

b. Łączność odtwarzana musi być tak szybko jak to tylko możliwe. Może to być realizowane początkowo przez użycie środków, które nie zostały porażone (np. kurierzy, zespoły konne, śmigłowcowe). Jeśli okres kryzysowy ma być pokonany bez utraty skuteczności operacyjnej, to podczas szkolenia stosowane muszą być takie przedsięwzięcia, aby pomóc dowódcom w podejmowaniu właściwych decyzji.

c. Szybka zmienność i skomplikowanie sytuacji na polu walki wynikające z użycia BMR wymagać będzie dużo szybszych reakcji sztabu niż w innych okolicznościach.

d. Stosowane muszą być przejrzyste sposoby identyfikacji indywidualnej pełnej odzieży ochronnej (STANAG 2429).

0252. Zabezpieczenie logistyczne

Dowódca musi rozważyć następujące czynniki, które będą miały wpływ na zabezpieczenie logistyczne walki.

a. Opieka nad rannymi wymagać będzie przemyślanego i szczegółowego planu. Musi on zapewnić dostawę, nie tylko potrzebnych środków do leczenia skutków wszelkiej BMR, która może być użyta, ale także urządzeń pomocniczych, wyposażenia i obsługi w celu skutecznego odkażania i leczenia ofiar w środowisku skażonym BMR. Zapewnienie ofiarom urządzeń odkażających i ochrony zespołowej do użytku przez służbę medyczną musi otrzymać najwyższe pierwszeństwo.

b. Na skutek skażenia lub zniszczenia konieczna będzie częstsza wymiana zapasów, wody do picia i wyposażenia.

c. Utrzymanie i naprawa wyposażenia w środowisku BMR trwać będzie dłużej niż w normalnych warunkach. W skrajnym przypadku sztab może zdecydować, że naprawa będzie trwała dłużej, by wysiłki w celu naprawy opłacały się. Ponadto rozważone musi być zapewnienie zespołowej ochrony do użytku przez personel remontowy.

d. Niebezpieczeństwo odwodnienia wymagać będzie narzucenia rozważnego spożycia płynów. Na skutek zwiększonego zużycia racji indywidualnych i wykorzystanai do czynności odkażania wystąpi rosnące zapotrzebowanie na wodę.

e. Przeszacowane muszą być priorytety transportu, biorąc pod uwagę potrzeby ewakuacji wielkiej ilości ofiar i rosnącego uzupełniania, w tym składów BMR, a także w celu objazdu, aby uniknąć stref ciężkich zniszczeń i skażeń.

f. Jeśli wojska muszą pozostać w środowisku skażonym przez dłuższy czas, to musi być zwrócona uwaga na zapewnienie zespołowej ochrony dla wojsk wymagających bezpiecznego rozmieszczenia w celu odpoczynku i higieny.

2 - 45

ZADANIA OGÓLNE

PODROZDZIAŁ X WALKA ELEKTRONICZNA

(PODROZDZIAŁ MA BYĆ PRZEREDAGOWANY)

0253. Wstęp

a. Zasady ogólne. Siły zbrojne uzależnione są w coraz większym stopniu od wykorzystania zakresu pola elektromagnetycznego do prowadzenia dowodzenia, kierowania, rozpoznania, obserwacji i kierowania uzbrojeniem. Dlatego kontrola nad zakresem elektromagnetycznym zapewnia dowódcy nie tylko bezpieczeństwo i swobodę działania w wykorzystywaniu własnych wojsk, lecz daje mu liczącą się przewagę wojskową poprzez możliwość wykorzystania tego zakresu pola do pozyskiwania informacji o przeciwniku lub wybiórczego uniemożliwiania przeciwnikowi wykorzystywania tego zakresu. W następstwie tego, dowódcy na wszystkich szczeblach dowodzenia muszą brać pod uwagę wykorzystanie pola elektromagnetycznego jako integralnej części działań bojowych.

b. Walka elektroniczna. Walka elektroniczna obejmuje wysiłek podejmowany w celu:

(1) Pozyskiwania danych rozpoznawczych poprzez obserwację i ocenę wykorzystywania przez przeciwnika pola elektromagnetycznego.

(2) Zakłócania wykorzystywania przez przeciwnika pola elektromagnetycznego.

(3) Ochrony własnego wykorzystywania pola elektromagnetycznego przed atakiem, obserwacją i oceną, prowadzonymi przez przeciwnika.

0254. Podział Walki Elektronicznej (EW)

Walka elektroniczna dzieli się na: przedsięwzięcia wsparcia elektronicznego, przedsięwzięcia przeciwdziałania elektronicznego i przedsięwzięcia obrony elektronicznej.

0255. Cel

Celem walki elektronicznej jest zapewnienie wspieranemu dowódcy:

a. Informacji o przeciwniku.

b. Zwiększonej siły bojowej poprzez zapewnienie możliwości utrudniania przeciwnikowi wykorzystywania pola elektromagnetycznego we wszystkich okresach.

c. Ciągłego wykorzystywania pola elektromagnetycznego pomimo prowadzenia przez przeciwnika walkiy elektronicznej.

0256. Zastosowanie Wojny Elektronicznej

a. Integracja w ramach planów operacyjnych. Działania walki elektronicznej muszą skutecznie wspierać działania bojowe. Aby to osiągnąć, plan walki elektronicznej przygotowany musi być zawczasu, musi być w pełni zintegrowany w ramach ogólnego rozpoznania i planu operacyjnego, a także musi być uaktualniany w sposób ciągły w świetle zmian sytuacji taktycznej. Potrzeba uaktualniania jest wymuszona; gdy plan walki elektronicznej nie reaguje na zmiany operacyjne, to przedsięwzięcia wsparcia elektronicznego mogą dostarczyć błędnych rodzajów informacji, przeciwdziałanie elektroniczne może mieć wręcz odwrotny skutek od zamierzonego przez sprzymierzone dowództwo, zaś przedsięwzięcia kontroli łączności oraz obrony elektronicznej mogą narzucić niepożądane ograniczenia działaniom sprzymierzonych.

b. Koordynacja. Aby być skuteczną, walka elektroniczna musi być koordynowana na wszystkich szczeblach dowodzenia oraz pomiędzy służbami. Dlatego ustanowione i wykorzystywane muszą być procedury skutecznego skoordynowania walki elektronicznej pomiędzy wspieranymi związkami taktycznymi i oddziałami, wykorzystującymi zasoby walki elektronicznej.

2 - 46

ZADANIA OGÓLNE

c. Odpowiedzialność.

(1) Przedsięwzięcia wsparcia elektronicznego i przedsięwzięcia przeciwdziałania elektronicznego prowadzone są zwykle przez oddziały walki elektronicznej w zgodzie z zadaniem otrzymanym ze sztabu operacyjnego i organu rozpoznawczego stanowiska dowodzenia wspieranego związku taktycznego.

(2) Przedsięwzięcia obrony elektronicznej znajdują się w zakresie odpowiedzialności wszystkich użytkowników sprzętu elektronicznego.

0257. Zastosowanie przedsięwzięć wsparcia elektronicznego

a. Gromadzenie informacji. Działania przeciwnika powodują generowanie dużej liczby emisji elektromagnetycznej, zarówno sprzętem łączności jak i sprzętem nie łącznościowym (np. radar). Dzięki środkom wsparcia elektronicznego mogą one być lokalizowane, interpretowane i identyfikowane, stanowiąc w ten sposób ważne źródła informacji. Informacja ta wykorzystywana jest przez inne rodzaje rozpoznania do tworzenia obrazu rozpoznania bojowego, do sterowania własnymi zakłóceniami elektronicznymi (przedsięwzięcia przeciwdziałania elektronicznego) oraz do wyboru przedsięwzięć obronnych (tj. przedsięwzięć obrony elektronicznej).

b. Przed stycznością z przeciwnikiem.

(1) Poprzedzając styczność z przeciwnikiem, przedsięwzięcia walki elektronicznej mają zapewnić informację, z której wywnioskować można zadania, organizację, położenie, przeznaczenie, stan przygotowania i najblizsze zamiary przeciwnika. Oto dlaczego ważne jest, aby potencjał przedsięwzięć wsparcia elektronicznego rozwijany był na tyle wcześniej, na ile to możliwe w danej sytuacji.

(2) Elementy walki elektronicznej posiadają szczególne wymagania co do ich rozmieszczenia, w którym będą mogły skutecznie pracować. Wymagania te muszą być zrozumiałe i wszędzie gdzie to możliwe uwzględniane przez sztab operacyjny. Tam gdzie dostępne będą podwyższone platformy (z urządzeniami - dop. tłum.). walki elektronicznej (stałe lub śmigłowcowe, albo zdalnie sterowane aparaty bezpilotowe), to wymagać one będą umieszczenia w przestrzeni powietrznej. Dlatego wymagana jest koordynacja pomiędzy sztabami zarządzającymi przestrzenią powietrzną, sztabami obrony powietrznej i planistami walki elektronicznej.

c. W toku walki.

(1) Po nawiązaniu styczności z przeciwnikiem, jednostki walki elektronicznej mogą wykryć zmiany w jego ugrupowaniu i dostarczyć informacji rozpoznawczej o rozmieszczeniu przeciwnika, działalności i głównym jego wysiłku. Mogą one także pomóc we wskazywaniu celów i rozwijaniu (wojsk - dop. tłum.). Przedsięwzięcia wsparcia elektronicznego mogą zabezpieczyć działania podejmowane przeciwko elementom nieprzyjacielskiego systemu dowodzenia i kierowania poprzez ustalenie rozmieszczenia systemów przeciwnika. Obejmują one informacje potrzebne do sterowania własnymi środkami zakłócania.

(2) Większość informacji pozyskiwanej przez jednostki walki elektronicznej będzie szybko traciła swoją wartość. Komórki sztabów i stanowisk dowodzenia powinny obejmować zintegrowane organa walki elektronicznej, pozyskiwać, gromadzić informację rozpoznawczą otrzymywaną od jednostek walki elektronicznej i przekazywać ją do organu G2 w określonej formie.

0258. Zastosowanie przedsięwzięć przeciwdziałania elektronicznego

Istnieją ofensywne przedsięwzięcia walki elektronicznej, prowadzone aby wprowadzić przeciwnika w błąd lub utrudnić mu wykorzystanie pola elektromagnetycznego.

2 - 47

ZADANIA OGÓLNE

a. Zakłócanie.

(1) KIEROWANIE. Przedsięwzięcia scentralizowanego dowodzenia i kierowania wymagane będą w celu zminimalizowania niepożądanego, wzajemnego oddziaływania własnych systemów łączności i radiolokacji oraz z tych sieci przeciwnika, które służą jako źródła ważnej informacji rozpoznawczej.

(2) KONCENTRACJA. Należy unikać stosowania zakłóceń na oślep. Najlepsze rezultaty uzyskiwane są, gdy zasoby skoncentrowane są do jednoczesnego obezwładniania lub zwalczania wszystkich rodzajów łączności elektromagnetycznej wybranych oddziałów lub związków taktycznych przeciwnika.

(3) TERMINOWOŚĆ. Zakłócanie jest skuteczne tylko w ograniczonym czasie, jako że przeciwnik wykorzystywał będzie przedsięwzięcia przeciwdziałania w celu pokonania jego skutków. Aby zakłócanie było skuteczne, musi być przeprowadzone szybko w krytycznym czasie i miejscu. Maksymalna skuteczność uzyskiwana będzie, gdy uderzenie (elektroniczne - dop. tłum.) wykonane będzie wówczas, gdy pomyślność działań przeciwnika uzależniona jest od wykorzystania przez niego wyposażenia elektronicznego (np. sieci kierowania ogniem podczas jego natarcia, systemów obrony powietrznej podczas powietrznych działań zaczepnych, łączności dowodzenia i kierowania przeznaczonej do kierowania przegrupowaniem i wprowadzaniem odwodów do walki).

(4) PLANOWANIE I ZASTOSOWANIE.

(a) Zakłócanie jest wariantem, który może być użyty wraz z, lub zamiast, innych sposobów atakowania przeciwnika (np. ogniem). Działania zakłócające muszą być zintegrowane w ramach ogólnego planowania natarcia.

(b) Zakłócanie może być planowe lub prowadzone w odpowiedzi na powstałą sytuację taktyczną.

(c) W decyzji co do zakłócania, dowódcy i sztaby muszą pieczołowicie wyważać potrzeby operacyjne i ograniczenia lub niepożądane skutki dla własnych systemów oraz możliwość utraty informacji o przeciwniku, jaka w przeciwnym razie mogłaby być pozyskana dzięki przedsięwzięciom wsparcia elektronicznego. W celu skutecznego zastosowania zakłóceń zaakceptowane musi być też zakłócenie pewnej (części - dop. tłum.) własnej łączności dowodzenia i kierowania.

(5) MINIMALIZACJA ODDZIAŁYWANIA.

(a) W celu zminimalizowania oddziaływania zakłóceń na własne częstotliwości organ operacyjny musi przygotować wykaz obrazujący:

(i) CZĘSTOTLIWOŚCI ZAKAZANE - częstotliwości o takiej ważności, że nie mogą one być nigdy zakłócone. Mają to być częstotliwości ważne dla działalności wojsk własnych (np. dowodzenia i kierowania) lub te spośród wykorzystywanych przez przeciwnika, które są nadzwyczaj ważne dla pozyskiwania informacji rozpoznawczej.

(ii) CZĘSTOTLIWOŚCI ZASTRZEŻONE - częstotliwości w użytku przeciwnika i wykorzystywane jako źródła informacji rozpoznawczej dla wojsk własnych. Działania zakłócające te częstotliwości są zwykle kierowane przez organy rozpoznawcze.

(iii) CZĘSTOTLIWOŚCI CHRONIONE - częstotliwości przeznaczone do użytku operacyjnego przez własne wojska, wobec których zakłócenia muszą być minimalizowane.

(b) Własne oddziały i związki taktyczne powinny być zapoznane z zaplanowanymi i gdzie to jest możliwe z doraźnymi, zadaniami przeciwdziałania elektronicznego w celu zmniejszenia wpływu ich oddziaływania.

2 - 48

ZADANIA OGÓLNE

b. Pozorowanie elektroniczne.

(1) ZASADY OGÓLNE. Pozorowanie elektroniczne jest to użycie energii elektromagnetycznej w sposób mający na celu zmylenie przeciwnika co do interoperacyjności lub wykorzystania informacji pozyskanej przez jego systemy elektroniczne. Istnieją trzy kategorie pozorowania elektronicznego:

(a) POZOROWANIE FAŁSZUJĄCE. Sprzeczne z własnym promieniowaniem elektromagnetycznym w celu osiągnięcia pozorowania.

(b) POZOROWANIE IMITUJĄCE. Promieniowanie wprowadzane do kanałów przeciwnika, które imituje jego własną emisję.

(c) POZOROWANIE SYMULUJĄCE. Tworzenie emisji elektromagnetycznej w celu przedstawienia własnych przypuszczalnych lub rzeczywistych możliwości w celu zmylenia przeciwnika. Powinno ono być wsparte przez inne przedsięwzięcia pozorujące, takie jak pozorne przegrupowania wojsk, działalność radarów i urządzeń na podczerwień oraz odgłosy czołgów.

(2) ZASTOSOWANIE. Pozorowanie elektroniczne na wielką skalę jest kosztowne, wymaga czasu na przygotowanie i zasobów. Postęp w technologii czujników elektronicznych i prędkości z jaką informacja może być transmitowana, korelowana i odzwierciedlana w celu oceny i podjęcia decyzji, czyni je wyjątkowo trudnym przy wykonywaniu pozorowania na wielką skalę ze skutkiem w każdym stopniu pomyślnym. Skutki pozorowania są blizsze powodzenia, jeśli wyznaczony do osiągnięcia specyficzny cel będzie ograniczony co do czasu i zakresu. Dlatego wojska lądowe najprawdopodobniej wykonywać będą działania pozorujące w ograniczonej skali w wybranych kluczowych okresach walki. Pozorowanie elektroniczne powinno stanowić część ogólnego planu wprowadzania przeciwnika w błąd.

(a) KOORDYNACJA I KIEROWANIE. Działania pozorujące wymagają zwykle scentralizowanej koordynacji i kierowania.

(b) PLANOWANIE I ZASTOSOWANIE. Zastosowanie pozorowania elektronicznego musi być połączone z planowaniem sztabowym i musi wspierać ogólny plan operacyjny. Zadania są zwykle planowanymi, ale mogą być też doraźnymi, jeśli sposobności do ograniczonego zastosowania staną się dostępne.

0259. Zastosowanie przedsięwzięć obrony elektromagnetycznej (EPM)

Następujące twierdzenia ogólne mają zastosowanie w obronie elektromagnetycznej.

a. Ochrona techniczna. Gdy zapoczątkowywane i rewidowane są programy nabywania wyposażenia oraz, gdy ujawnione zostaną zagrożenia, to rozpatrzone muszą być aspekty techniczne przedsięwzięć obrony elektronicznej.

b. W toku walki. Przedsięwzięcia obrony elektronicznej przejawiają się w dobrym wyszkoleniu, stosowaniu procedur sondażowych i dostępności alternatywnych środków łączności. Wszyscy operatorzy, użytkownicy i planiści stosujący wyposażenie elektroniczne muszą posiadać gruntowną wiedzę o zagrożeniu i wrażliwości ich wyposażenia oraz pewność, że podjęli właściwe działania, gdy zostali zaatakowani. Umiejętnie wybrane stanowiska środków radiowych mogą zmniejszyć ryzyko wykrycia i obniżyć dokładność kierunkowych namiarów przeciwnika.

c. Uaktualnianie. Przedsięwzięcia bieżące i operacyjne muszą być ciągle dostosowywane do sytuacji taktycznej i muszą być włączone do wszystkich etapów planowania sztabowego. Przedsięwzięcia wsparcia elektronicznego mogą dostarczyć informacji o przeciwdziałaniu przeciwnika, które towarzyszyło będzie doskonaleniu bieżących i operacyjnych dostosowań, potrzebnych do uaktualnienia procedur przedsięwzięć obrony elektronicznej.

2 - 49

ZADANIA OGÓLNE

0260. Wymagania Informacyjne na rzecz Walki Elektronicznej (Baza Danych)

Pomyślność walki elektronicznej zależy od jej bazy danych. Wszelka dostępna informacja rozpoznawcza jest niezbędna dla utworzenia efektywnej bazy danych. Dane stają się częścią informacji technicznej, niezbędnej zarówno dla wsparcia elektronicznego, jak i dla przedsięwzięć przeciwdziałania elektronicznego.

0261. Łączność

Potrzeba natychmiastowego przekazu (w czasie zbliżonym do rzeczywistego) dla wszystkich danych walki elektronicznej może być należycie zrealizowana tylko, jeśli systemy zabezpieczenia i automatycznej łączności osiągalne są przez system walki elektronicznej i jego głównych użytkowników. W celu zmniejszenia wrażliwości, systemy przeznaczone do łączności nie powinny ujawniać wyjątkowej cechy łączności w porównaniu z innymi systemami na polu walki.

0262. Walka elektroniczna w procesie C2W

a. Walka elektroniczna (EW) jest podstawowym elementem planu walki o dowodzenie i kierowanie (E2W). Zaczepnie, zapewnia ona terminowe rozpoznanie, na którym opiera się skuteczne decyzje co do rozwinięcia, wyboru celów, działań pozorujących oraz skutecznego i natychmiastowego, bezbolesnego pozbawiania przeciwnika jego możliwości w zakresie C2 (dowodzenia i kierowania - dop. tłum.). Obronnie, zapewnia ostrzeganie o zamierzeniach przeciwnika i jego możliwościach oraz pozwala skuteczniej wykorzystywać własne możliwości C2. Walka elektroniczna jest złożonym przedsięwzięciem, które jest trudne do koordynowania, lecz może posiadać niszczycielskie skutki w znacznym stopniu przekraczające zasoby na to poświęcane.

b. Wymierzona w strukturę C2 przeciwnika, jest ona podstawą do naruszenia psychologicznej równowagi nieprzyjacielskiego dowódcy. Jest uzupełnieniem do innych aspektów walki o C2: zapewnia terminową informację rozpoznawczą do bezpośredniego, śmiertelnego niszczenia środków i pozwala na możliwość bezbolesnego obezwładniania; zapewnia rozpoznanie dla sformułowania i uskutecznienia działań pozoracyjnych, a ma do odegrania w nich istotną rolę.

c. Aby była skuteczną, walka elektroniczna musi być skoordynowana z ogólnym planem C2W na wszystkich szczeblach dowodzenia przez każdy zespół. Integracja zespołu walki elektronicznej ze sztabem (HQ) będzie podstawą pomyślności tych działań.

2 - 50

ZADANIA OGÓLNE

PODROZDZIAŁ XI DZIAŁANIA PSYCHOLOGICZNE

0263. Zasady ogólne

Działania psychologiczne są planowym oddziaływaniem psychologicznym w czasie pokoju, kryzysu i walki, wymierzonym w ludność cywilną, zlokalizowaną w kontrolowanych rejonach w celu osiągnięcia pożądanego zachowania, które wspomagałoby cele wojskowe i swobodę operacyjną wspieranych dowódców (AAP-6). Zręcznie przeprowadzone działania psychologiczne, wykonane w powiązaniu z ogólnymi działaniami operacyjnymi i taktycznymi, będą znacząco potęgować możliwości obronne sprzymierzonych. Jednak stosowanie działań psychologicznych jest przedmiotem zniewolenia. W szczególności, przymus polityczny i prawny narzucany przez pewne państwa może dotkliwie ograniczyć możliwości ich wojsk do wdrożenia działań psychologicznych, tak jak opisano to w niniejszym podrozdziale.

0264. Przeznaczenie

Działania psychologiczne posiadają trzy cele:

a. Osłabić wolę walki przeciwnika.

b. Zdobyć wsparcie nie zaangażowanych.

c. Wzmocnić stanowczość lojalnych.

0265. Charakter działań

Działania psychologiczne mogą być w swym charakterze zaczepne i/lub obronne:

a. Zaczepne. Ich celem jest osłabić wolę walki wojsk przeciwnika lub ludności cywilnej. Słabe punkty w polityce przeciwnika, ekonomii, sytuacji socjalnej lub wojskowej są rozpoznawane i oceniane pod względem ważności, dostępności i wrażliwości. Następnie prowadzony jest skoncentrowany atak na wybrany cel publiczny, wykorzystując pieczołowicie dobrane, wiarygodne i jeśli to możliwe, zwykłe problemy, wyłonione do zwrócenia uwagi na wybrane słabości, by w ten sposób obniżyć morale przeciwnika. Atak prowadzony jest przez uzupełniające wykorzystanie różnych mediów: radia, telewizji, reportaży prasowych, artykułów publicystycznych, przemówień, kampanii plakatowej i ulotkowej. Jeśli będzie zaplanowany i właściwie przeprowadzony, to taki atak wzbudzi wątpliwości w świadomości przeciwnika: wątpliwości odnośnie sprawiedliwości jego racji, fachowości i oddania jego przywódców, zdolności obronnej jego sojuszników, rezultatu wojny i co najważniejsze, szans na jej przetrwanie.

b. Obronne. Celem ich jest osłonić morale własnej ludności i zapewnić wsparcie grup neutralnych oraz nie zaangażowanych. Wybrane problemy do tych zadań mają na celu obniżenie rzeczywistego lub potencjalnego prestiżu przeciwnika, zapobieganie skutkom jego propagandy i informowanie o własnych zamiarach i przedsięwzięciach.

0266. Rodzaje działań

Działania psychologiczne zgrupowane są w trzy kategorie klasyfikacyjne, wyliczone i omówione poniżej. Klasyfikacje te ustalone zostały przede wszystkim w celu ułatwienia podziału odpowiedzialności pomiędzy władze państwowe, państwa-gospodarzy i dowódców szczebla operacyjnego. Klasyfikacje te są użyteczne w tym względzie, albowiem powinno być zrozumiałe, że działania psychologiczne nie podlegają samo przez się łatwemu zaszeregowywaniu. W rzeczywistości istnieje dużo zasadniczych wspólnych stref pomiędzy tymi trzema rodzajami działalności.

a. Strategiczna działalność psychologiczna. Są to działania psychologiczne najwyższego poziomu, prowadzone zarówno w czasie pokoju, jaki i wojny oraz wymierzone w kierunku audytorium: wrogo nastawionego, potencjalnie wrogo nastawionego, neutralnego lub zaprzyjaźnionego. Cele strategicznych działań psychologicznych są zwykle długoterminowe i o politycznym charakterze.

2 - 51

ZADANIA OGÓLNE

Mają one na celu osłabić wolę walki przeciwnika lub potencjalnego przeciwnika oraz zmniejszyć jego możliwości co do wywoływania wojny, jednocześnie pozyskując wsparcie i współpracę neutralnej i przyjaznej ludności. Strategiczne działania psychologiczne leżą w zakresie odpowiedzialności narodowej.

b. Działania konsolidacji psychologicznej. Działania te wymierzone są w ludność cywilną w rejonach pod kontrolą sprzymierzonych. Działania konsolidacji psychologicznej mają na celu ustabilizować i utrzymać taktyczną swobodę działania dowódcy poprzez pozyskanie współpracy i wsparcia miejscowej ludności. Prowadzone są w czasie kryzysu i wojny, i powinny być w zgodności ze strategicznymi działaniami psychologicznymi. Działania konsolidacji psychologicznej leżą w zakresie odpowiedzialności narodowej, gdy wojska działają na terytorium własnego państwa; zaś w zakresie odpowiedzialności państwa-gospodarza w odniesieniu do wojsk rozwiniętych w innym państwie.

c. Działania psychologiczne pola walki. Działania psychologiczne pola walki stosowane do pozyskiwania stosunkowo krótkoterminowej przewagi dla sił własnych, są:

(1) Odpowiedzialnością dowódcy operacyjnego i prowadzone są jako skoordynowana część działań bojowych.

(2) Wymierzone zarówno przeciwko siłom zbrojnym przeciwnika, jak i ludności cywilnej pod kontrolą przeciwnika.

(3) Przeznaczone do obniżenia siły bojowej przeciwnika poprzez erozję:

(a) Morale jego wojsk.

(b) Gotowości ludności cywilnej do wspierania jego działań.

(4) Planowane w okresie pokojowym i wykonywane jako składnik ogólnych działań po zaangażowaniu się agresora.

(5) Planowane w ramach działań psychologicznych wyższego dowódcy i w zgodności z narodowymi strategicznymi działaniami psychologicznymi.

0267. Istota działań

Działania psychologiczne wymagają następujących przedsięwzięć:

a. Wyboru odpowiednich audytoriów-celów. Potencjalnymi celami działań psychologicznych są przykładowo: cele polityczne, socjalne, kulturalne, etniczne, religijne i wojskowe. Bardzo ograniczona ilość psychologicznych zasobów operacyjnych narzuca potrzebę uważnej selekcji tych spośród celów-audytoriów, do których walka elektroniczna powinna być adresowana. Pod uwagę powinny być brane następujące czynniki:

(1) Wrażliwość określonego audytorium na przystępność psychologiczną, tj. czy dadzą się przekonać lub uzależnić?

(2) Zdolność tego audytorium do tworzenia pożądanej reakcji, czy to przez nie samo, czy też przez inne grupy.

(3) Podatność tego audytorium na różnorodne formy dostępnych mediów.

b. Wybór i rozwój wiarygodnych motywów. Jeśli zostało już wybrane wrażliwe, skuteczne, dostępne audytorium-cel, podobne przedsięwzięcie musi być podjęte co do wyboru motywu ataku. Istnieją w tym względzie trzy podstawowe założenia:

2 - 52

ZADANIA OGÓLNE

(1) Motywy muszą być wiarygodne i wskazanym jest, aby były one sprawdzalne. W celu osiągnięcia wiarygodności, muszą one być oparte na szczegółowych informacjach otoczenia i na dokładnej znajomości bieżącej sytuacji. Na dłuższy okres najlepszym ubezpieczeniem wiarygodności jest przestrzeganie prawdy.

(2) Wybór motywów musi być destrukcyjnym dla przeciwnika i wspierać własne motywacje.

(3) Motywy muszą przekonywać audytorium-cel do przyjęcia nastawienia, że są oni zdolni akceptować je i działać. Innymi słowy, muszą one prowadzić w kierunku działania, które wyglądałyby sensownie i realistycznie dla audytorium-celu.

c. Koordynacja działań. Motywy działań psychologicznych postrzegane będą przez audytorium-cel jako wyraz polityki narodowej i NATO. Wszelkie niespójności pomiędzy motywami stosowanymi przez różne agencje lub na różnych szczeblach mogą dyskredytować dane działanie i zniweczyć narodowe lub Sojusznicze motywacje. Aby temu zapobiec, najważniejszym jest uważna koordynacja działań psychologicznych.

d. Stosowność

(1) Działania psychologiczne przeprowadzone we właściwym momencie znacznie wzmogą lub, gdy potrzeba, zminimalizują wpływ innych działań. I odwrotnie, jeśli przeprowadzone będą w złym czasie, mogą okazać się nieskuteczne lub nawet spotęgować rację przeciwnika. Organ do działań psychologicznych musi być zdolny analizować sytuację psychologiczną przeciwnika, wykrywać podatne audytorium, wybierać motywy i przygotowywać, koordynować i wykonywać ataki stosownie do rozwoju sytuacji bojowej. Muszą oni robić to z niezbędną szybkością, aby wykorzystać przewagę chwilowych sposobności.

(2) Działania psychologiczne rzadko dają natychmiastowe rezultaty. Potrzebny jest czas, aby idee dojrzały i albo skorodowały, albo podniosły morale i w najbliższej przyszłości skuteczność walki. Dlatego działania psychologiczne powinny być rozpoczęte w możliwie najwcześniejszym okresie, jak tylko zaistnieje sposobność i środki do ataku.

0268. Dowodzenie i kierowanie

a. Wytyczne wyższego szczebla. Działania psychologiczne, bardziej niż większość innej działalności, wymagają planowania skoordynowanego na wszystkich szczeblach. Podstawowym założeniem jest, że plany powinny być naszkicowane na najwyższym możliwym szczeblu politycznym. Powinno się wykryć słabości przeciwnika, prawdopodobne audytoria-cele, właściwe motywy i zapewnić wytyczne, co do wykorzystania mediów w celu osiągnięcia celów. Ustalone powinny być także zakazy i ograniczenia w każdej z tych spraw. Jak tylko plany zostaną zakończone, powinny one być realizowane w maksymalnie możliwym zakresie i na każdym szczeblu dowodzenia. Zaniechanie przestrzegania tych podstawowych wymagań może powodować w praktyce sprzeczność lub niezgodność motywów, które są łatwo pokonywane przez przeciwnika i mogą nawet szkodzić wiarygodności państw lub Sojuszu w ogóle. Potrzeba ukierunkowania przez wyższy szczebel lub wydanie wytycznych ogranicza w pewnym stopniu swobodę działania dowódców operacyjnych na niższych szczeblach, ale jest to ograniczenie niezbędne.

b. Integracja. Działania psychologiczne są integralną częścią zarówno działań strategicznych, jak i taktycznych. Plany powinny być przygotowane za wczasu i uzupełniać ogólny plan operacyjny. Plany i działania muszą być ciągle uaktualniane w świetle zmian w strategicznej i taktycznej sytuacji psychologicznej.

c. Rozpoznanie. Istotne są ścisłe zależności pomiędzy organami rozpoznawczymi, a organami działań psychologicznych, jeśli działania psychologiczne mają być pomyślne. Właściwe audytorium i wiarygodne motywy mogą być dobrane tylko przy dobrym rozpoznaniu. Rozpoznanie jest także istotne dla skuteczności działań psychologicznych oraz do oszacowania potrzeby dokonywania dopasowań do planu.

d. Koordynacja. Działania psychologiczne muszą być także koordynowane z informacją publiczną, sprawami cywilnymi i działaniami w ramach współpracy cywilno-wojskowej (CIMIC).

2 - 53

ZADANIA OGÓLNE

PODROZDZIAŁ XII PRZEGRUPOWANIE LĄDOWE W STREFIE DZIAŁAŃ BOJOWYCH

0269. Zasady ogólne

W dziale tym rozpatrzone zostanie planowanie i wykonywanie przegrupowań po drogach w strefie działań bojowych. Jest to najważniejszy rodzaj przegrupownia, wykonywanego w celu rozwinięcia i dyslokacji wojsk w terenie w celu wykonania przez nie zadań. W ramach ATP-35(B) nie jest rozpatrywane przemieszczenie ludności. Istnieją porozumienia międzynarodowe i dwustronne regulujące i kierujące przemieszczenia ludności.

0270. Koncepcja i zasady

a. Drogi. Gdziekolwiek jest to możliwe, tam do przegrupowywania wojsk powinno być wykorzystywanych kilka dróg. Niedostępność tych dróg dla innych przegrupowań sprzyjać będzie elastyczności jego wykonywania, skutecznie ograniczy długość kolumn w marszu, wrażliwość na lotnicze uderzenia przeciwnika i czas przemarszu. Użycie transportu kolejowego powinno być brane pod uwagę, szczególnie gdy przegrupowywane są pojazdy gąsienicowe.

b. Sektory przegrupowania. Poprzez stosowanie sektorów przegrupowania dowódca wykonujący marsz może wykorzystywać wszystkie istniejące drogi lub przegrupowywać swoje wojska nawet bezdrożami, w ramach swojego sektora. Ten rodzaj przegrupowania jest najbardziej elastyczny i najczęściej stosowany w sytuacjach, gdy wymagane jest by wojska były w wysokim stopniu gotowości.

c. Ochrona. Wszystkie przegrupowania wymagają w większym lub mniejszym zakresie ochrony. Siła i skład elementu ochrony będzie różna, zależna od sytuacji. Może ona obejmować:

(1) Obronę przed uderzeniami naziemnymi środkami pasywnymi i aktywnymi:

(a) Patrole rozpoznawcze, poprzedzające i zamykające otwarte skrzydła.

(b) Awangardę.

(c) Ariergardę.

(2) Obronę przed zagrożeniem z powietrza, środkami pasywnymi i aktywnymi, w tym dodatkową obronę przeciwlotniczą.

d. Dyscyplina marszu. Jest ona istotna podczas przegrupowania. Wszelkie odstępstwa od określonych dróg i czasu marszu mogą kolidować z innymi przegrupowaniami i mogą mieć poważne następstwa. Gdy wystąpią nieoczekiwane zaburzenia, to dowódca musi się z nimi uporać bezzwłocznie i stosownie do tego meldować. Niezbędne może być wsparcie przegrupowania przez organizację ruchu.

0271. Planowanie

a. Przegrupowanie wymaga starannego planowania, szczególnie w odniesieniu do czasu. Wykorzystywana powinna być wszelka dostępna informacja, w tym mapy, dane drogowskazów, szczegóły od odpowiednich organów, głównie ze stanowisk dowodzenia organizacji kierującej przegrupowaniem, a także wiedza tych, którzy są obeznani z lokalnymi warunkami (patrz także STANAG 2041).

b. Najważniejszymi czynnikami planowania są:

(1) Zadanie bojowe i koncepcja działań wyższego przełożonego.

(2) Dostępny czas i odległość przegrupowania.

2 - 54

ZADANIA OGÓLNE

(3) Organizacja ruchu, obejmująca zaangażowane wojska, regulację ruchu i przegrupowania oraz przedsięwzięcia kontrolne.

(4) Zadania następne.

(5) Sytuację przeciwnika, naziemną i powietrzną, w tym zagrożenie bronią masowego rażenia.

(6) Względne stopnie mobilności.

(7) Liczbę dróg lub dostępnych sektorów, lub liczbę i możliwości dostępnych dróg.

(8) Warunki terenowe i pogodę.

(9) Inne przegrupowania, w tym ruch cywilny.

(10) Możliwość obsługi i remontu dróg i innych linii komunikacyjnych.

c. Informacja. Dowódca pozyskuje informacje poprzez:

(1) Terminowe rozpoznanie drogi i miejsca przeznaczenia.

(2) Powiązania / kontakt z wojskami zajmującymi dany rejon oraz z władzami narodowymi, takimi jak organizacje kierowania przegrupowaniem.

(3) Pododdziały zwiadowcze, do których wydzielani mogą być saperzy, zespoły obrony przed BMR, zespoły łączności lub żandarmerii wojskowej. Zadania ich obejmują sprawdzenie dróg mogących zmylić wyznaczoną marszrutę oraz skrzyżowań na punktach kontrolnych.

0272. Realizacja

a. Przegrupowanie do punktu wyjściowego. Dowódcy jednostek odpowiedzialni są za przegrupowanie swoich jednostek do punktu wyjściowego. Znaczy to, że od tego punktu jednostki rozpoczynają przegrupowanie w przydzielonej im kolejności i z nakazaną prędkością.

b. Podczas przemieszczania dowódcy jednostek muszą liczyć się z możliwością:

(1) ATAKÓW LOTNICZYCH. Jeśli narażeni są na ataki lotnicze, to prowadzący (poszczególne kolumny - dop. tłum.) zapewnić muszą swoim wojskom odpowiednie przedsięwzięcia obronne, a po ataku podjąć wszelkie wysiłki, by kontynuować przegrupowanie.

(2) ZAGROŻENIE BRONIĄ MASOWEGO RAŻENIA.

(a) Jeśli wojska atakowane są przez systemy broni masowego rażenia skażające teren, to dowódca po podjęciu pewnych natychmiastowych przedsięwzięć ratunkowych, musi dążyć do opuszczenia rejonów skażonych lub zniszczonych na tyle szybko na ile to możliwe. Musi on także zdecydować, czy kontynuować przegrupowanie, czy też, jeśli będzie to konieczne, przerwać je w celu przeorganizowania i odkażania.

(b) Jeśli wojska natkną się na skażony teren, rozpoczęte musi być rozpoznanie BMR, na podstawie którego dowódca zdecyduje, czy obchodzić, czy też przekraczać to skażenie, albo czy przegrupowanie musi być przerwane do czasu, gdy teren zostanie doprowadzony do stanu umożliwiającego jego pokonanie. W każdym przypadku musi on natychmiast meldować.

(3) STYCZNOŚĆ Z PRZECIWNIKIEM

(a) Jeśli wojska wejdą niespodziewanie w styczność z przeciwnikiem, to stosuje się zasady boju spotkaniowego. Dowódca zainteresowanych wojsk musi zawsze rozważać sytuację w ramach zadania i koncepcji działań wyższego przełożonego. Przede wszystkim musi on zapewnić, by utrzymywana była jego swoboda działania.

2 - 55

ZADANIA OGÓLNE

(b) Ataki mniejszych grup przeciwnika nie mogą opóźniać kontynuowania przegrupowania. Powinny one być odpierane ogniem tłumiącym lub małymi siłami szybkiego reagowania, które muszą uporać się z tą sytuacją szybko i następnie ponownie dołączyć do przegrupowujących się wojsk.

c. Priorytety.

(1) Priorytety przegrupowania w strefie działań bojowych ustalone będą przez odpowiedniego, wyższego przełożonego. Przegrupowania i marszruty oddziału/związku taktycznego będą synchronizowane, koordynowane i dekonfliktowane w celu uniknięcia niepotrzebnych opóźnień, które własne wojska mogłyby napotkać rywalizując o te same drogi marszu.

(2) Na drogach wojskowych, przegrupowania wojskowe posiadają pierwszeństwo przed ruchem cywilnym. Na drogach niewojskowych, przeszkody wynikające z ruchu cywilnego powinny być rozwiązywane wraz lokalną policją lub, gdy niedopuszczalny jest przypadek opóźnienia - przez organizację kierującą przegrupowaniem.

d. Punkt końcowy. Jest to punkt, w którym uprawnienia kierownicze przekazane zostaną wyższemu szczeblowi.

0273. Dowodzenie i kierowanie

a. Dowódca zarządzając przegrupowanie zapewni, jeśli potrzeba, że obowiązywać będą zezwolenia na przegrupowanie oraz że będą one obowiązywały dowódcę realizującego przegrupowanie.

b. Odpowiedzialność.

(1) W WYSUNIĘTEJ STREFIE DZIAŁAŃ BOJOWYCH. Przegrupowanie zdeterminowane jest jedynie zadaniem bojowym. Odpowiedzialność spoczywa na dowódcach NATO w koordynacji z lokalnymi władzami, tam gdzie to ma zastosowanie. Mimo to, przegrupowujące się wojska zapewniają sobie własną kontrolę przegrupowania i regulację ruchu.

(2) W TYŁOWEJ STREFIE DZIAŁAŃ BOJOWYCH. Plany przegrupowania muszą być skoordynowane pomiędzy Dowództwami NATO i narodowymi. Odpowiedzialność spada w dół zgodnie z istniejącymi porozumieniami. Przegrupowanie kierowane jest w zasadzie przez organizację ds. przegrupowania i kontroli ruchu, która jest za to odpowiedzialna w tej strefie.

c. Rozkazy do przegrupowania są rozkazami operacyjnymi. Powinny one zawierać co następuje:

(1) Punkt wyjściowy / punkt końcowy i inne punkty kontrolne / kierownicze.

(2) Ugrupowanie (w tym kolejność przemieszczania się pojazdów).

(3) Rozśrodkowanie.

(4) Drogi marszu i ich odcinki.

(5) Czas odblokowania drogi i ograniczenia.

(6) Rejony postojów i odpoczynku (w tym rejony tankowania i obsługiwania).

(7) Rejony ześrodkowania i zbiórek.

(8) Ograniczenia co do stosowania urządzeń elektronicznych.

(9) Wszelką dodatkową informację, dotyczącą organizacji przegrupowania.

(10) Obronę przeciwlotniczą w toku przegrupowania.

2 - 56

ZADANIA OGÓLNE

d. Rozkazy wstępne. Oddziały muszą, jeśli potrzeba, otrzymać wstępne wskazówki do przemieszczenia w postaci rozkazów wstępnych. Powinny one zawierać co najmniej:

(1) Przewidywane zadanie.

(2) Najwcześniejszy termin wymarszu.

(3) Jeśli to możliwe, marszruty i ugrupowanie marszowe przegrupowywanych wojsk.

e. Łączność. Podczas przegrupowania oddziału ruch telekomunikacyjny powinien być surowo zabroniony, aby obniżyć niebezpieczeństwo wykrycia wojsk przez przeciwnika. Dlatego relacje łączności i kierowanie przegrupowaniem będą musiały być prowadzone głównie poprzez stosowanie telefonu, pojazdów i śmigłowców.

0274. Zabezpieczenie logistyczne

a. Wojska powinny być w pełni zabezpieczone logistycznie przed rozpoczęciem przegrupowania. Podczas przemieszczania się podejmowane są wszelkie sposoby, aby uzupełnić paliwo i dostarczyć żywność. Po przybyciu do miejsca przeznaczenia sprawdzona powinna być podatność obsługowa wyposażenia i jeśli to konieczne, wykonane powinny być naprawy.

b. Zabezpieczenie medyczne. Elementy służby medycznej powinny być wydzielone do przegrupowywanych wojsk, aby zapewnić opiekę medyczną maszerującym samodzielnie. Powinna być udostępniona wystarczająca ilość ambulansów do ewakuacji rannych i chorych do najbliższych obiektów medycznych, których rozmieszczenie musi być dobrze znane. Śmigłowce w stanie gotowości są najlepszymi i najszybszymi środkami ewakuacji rannego personelu.

c. Odzysk. Ciągniki ewakuacyjne muszą być przydzielone do przegrupowujących się kolumn w celu ułatwienia usuwania z drogi ciężkiego sprzętu, który się popsuł.

d. Gotowość do walki. Jeśli wojska, po przybyciu do miejsca przeznaczenia, będą musiały, z dużą dozą prawdopodobieństwa, niezwłocznie wejść do walki, to właściwym jest zaplanować ostatni postój odpoczynkowy tak, by otrzymały tam pełne zaopatrzenie w dobrych warunkach fizycznych.

e. Punkty zabezpieczenia konwoju. W celu przegrupowania na duże odległości, wszędzie gdzie to możliwe, na odpowiednich etapach marszu, na głównych drogach, rozmieszczone powinno być zabezpieczenie konwoju w takich miejscach, aby mogło ono zapewnić odpoczynek, żywienie, obsługiwanie i urządzenia ułatwiające tankowanie.

2 - 57

ZADANIA OGÓLNE

PODROZDZIAŁ XIII WSPARCIE PRZEZ PAŃSTWO GOSPODARZA (HNS)

0275. Wstęp

Celem tego działu jest zapewnienie wskazówek do planowania HNS. Przedstawiono w nim procedury i odpowiedzialność za przygotowanie i realizację HNS. Dalsze szczegóły znaleźć można w ALP-12.

0276. Możliwości zastosowania

Wskazówki zawarte w tym dziale stosowane są przez wszystkie państwa NATO i dowódców NATO podczas planowania lub negocjowania nowych dwustronnych lub wielostronnych porozumień w sprawie HNS.

0277. Definicja HNS

Wsparcie przez państwo gospodarza (HNS) jest to „Cywilna i wojskowa pomoc świadczona w czasie pokoju, kryzysu i wojny przez Państwo-Gospodarza siłom zbrojnym Sojuszu i organizacjom NATO, które rozmieszczone są na lub przegrupowują się przez terytorium Państwa-Gospodarza. Podstawą takiej pomocy są zobowiązania wynikające z Sojuszu NATO lub z dwustronnych, albo wielostronnych porozumień, zawartych pomiędzy Państwem-Gospodarzem, organizacjami NATO i państwem / państwami członkowskimi posiadającymi wojska działające na terytorium Państwa-Gospodarza.

0278. Zasady HNS

a. Odpowiedzialność. Państwa członkowskie i władze NATO ponoszą wspólną odpowiedzialność za wsparcie przez Państwo-Gospodarza działań NATO.

b. Uprawnienia. Dowódcy NATO posiadają uprawnienia do określania wymagań w zakresie HNS. Główni dowódcy NATO (MNCs) posiadają uprawnienia do negocjowania i zawierania porozumień w zakresie HNS w imieniu państw wysyłających (wojska - dop. tłum.) w przedmiocie ich wcześniejszych uzgodnień.

c. Współpraca. Państwa członkowskie muszą zapewnić indywidualnie lub poprzez porozumienia kooperacyjne zawarcie formalnych umów o HNS, które pozwolą na dostarczanie odpowiednich zasobów do zabezpieczenia wojsk wyznaczonych do NATO na czas pokoju, kryzysu i wojny.

d. Dostawy. Wsparcie przez Państwo-Gospodarza (HNS) jest podstawowym uzupełnieniem organicznego zaopatrzenia i będzie dostarczane przez Państwo-Gospodarza w możliwie największym wymiarze na podstawie narodowych uregulowań prawnych, narodowych priorytetów i aktualnych możliwości Państwa-Gospodarza.

e. Refundowanie. Refundowanie HNS będzie takie, jak umówią się państwa między sobą.

f. Ekonomiczność. Planowanie i realizacja HNS musi odzwierciedlać najwyższą skuteczność, wydajność i ekonomiczne wykorzystanie dostępnych zasobów dla pełnego spełnienia potrzeb.

g. Przejrzystość. Informacja dotycząca porozumień o HNS w zabezpieczeniu wojsk NATO musi być dostępna odpowiedniemu dowódcy NATO.

0279. Wymagania HNS

a. Wymagania ogólne.

(1) Państwo-Gospodarz i państwo wysyłające, w koordynacji z odpowiednimi dowódcami, odpowiedzialne są przede wszystkim za planowanie i realizację HNS.

(2) Główni Dowódcy NATO, lub wyznaczeni ich podwładni, odpowiedzialni są za koordynację w zakresie HNS planowania zabezpieczenia wielonarodowych sił zbrojnych.

2 - 58

ZADANIA OGÓLNE

(3) Państwa-Gospodarze i Główni Dowódcy NATO lub wyznaczeni ich podwładni, odpowiedzialni są za planowanie HNS w przypadkach, gdy nie jest wyszczególnione państwo wysyłające.

(4) Planowanie HNS będzie na tyle ściśle określone, na ile jest to możliwe, wszędzie tam gdzie będzie wykonalne i właściwe, szczególnie zaś gdy ukierunkowane będzie na wykorzystywanie zasobów cywilnych. Jednakże różnorodność stosowanych wariantów wymagać może, aby ogólne podejście było podejmowane poprzez planowanie HNS.

(5) Planowanie HNS powinno stanowić część i powinno być włączone do Procesu Planowania Sił Zbronych.

(6) Procedury planistyczne powinny być standardowe w najszerszym możliwym zakresie, aby zapewnić dynamiczną i elastyczną reakcję na wszelkie potrzeby operacyjne.

b. Szczególne wymagania wobec Państw Wysyłających.

(1) Państwa wysyłające powinny sprecyzować wymagania w zakresie HNS dla każdego typu jednostki co do zabezpieczenia wariantu operacyjnego i negocjować dostawę HNS z państwami gospodarzami lub gdzie to stosowne, z odpowiednim Dowódcą NATO.

(2) Państwa wysyłające powinny informować państwa gospodarzy i odpowiednich Dowódców NATO o zmianach w ich porozumieniach o HNS, jeśli takowe zaistnieją.

(3) Państwa wysyłające ponoszą odpowiedzialność za meldowanie o stanie negocjacji o HNS do odpowiedniego Dowódcy (Dowódców) NATO.

c. Szczególne wymagania wobec Państw-Gospodarzy.

(1) Państwa gospodarze powinni zapoznać państwa wysyłające / odpowiednich Dowódców NATO ze swoimi możliwościami dostarczania HNS, opierając się na ściśle określonych i aktualnych wymaganiach, a także zapoznać powinni państwa wysyłające i odpowiednich Dowódców NATO co do zaistniałych zmian w możliwościach, jeśli takowe zaistnieją. Ponadto, państwa członkowskie zachęcane są do identyfikacji całości możliwości w zakresie HNS w celu oceny dodatkowego potencjału zabezpieczenia.

(2) Państwa gospodarze powinni zapewnić wymaganą współpracę i kooperację pomiędzy swoimi sektorami cywilnymi i wojskowymi w celu stworzenia najlepszego wykorzystania ograniczonych zasobów HNS.

(3) Państwa gospodarze powinni dokonywać przeglądu swoich wymagań co do planów i legislacji w możliwie najszerszym zakresie w celu ułatwienia wczesnego użycia zasobów cywilnych HNS w początkowym okresie trwania kryzysu, szczególnie w odniesieniu do transportu, infrastruktury i innych rozwiniętych zasobów pochodnych.

(4) Państwom gospodarzom pozostaje kierowanie ich własnymi zasobami HNS, chyba że kierowanie tymi zasobami jest realizowane.

d. Szczególne wymagania wobec Dowódców NATO.

(1) Uprawnienia Głównych Dowódców NATO (MNC's) do negocjowania i zawierania porozumień o HNS w imieniu państw wysyłających wymagają wcześniejszego uprawomocnienia, w celu przyznania ich Głównym Dowódcom NATO przez państwa wysyłające; nie dotyczy to HNS dla Głównych Dowódców NATO i ich podwładnych dostarczonego w ramach wspólnego funduszu.

(2) Główni Dowódcy NATO mogą przekazać swoim odpowiednim podwładnym uprawnienia do negocjacji porozumień o HNS i odpowiedniego zawierania porozumień o HNS w imieniu państw wysyłających w przedmiocie ich wcześniejszej współpracy.

2 - 59

ZADANIA OGÓLNE

(3) Odpowiedni Dowódcy NATO powinni uczestniczyć w dwustronnych / wielostronnych negocjacjach o HNS pomiędzy państwami członkowskimi.

(4) Dowódcy NATO na odpowiednich szczeblach upoważnieni są do żądania meldunków o środkach wydzielonych do HNS i uzgodnionych przez państwa gospodarzy na rzecz zabezpieczenia wojsk będących pod ich dowództwem.

(5) Dowódcy NATO na odpowiednich szczeblach ustalą prezentację potrzeb w zakresie HNS i zawrą porozumienia z ewentualnymi państwami gospodarzami, jeśli nie będą określone państwa wysyłające. Refundacja negocjowana będzie pomiędzy państwami jak tylko określone zostaną państwa wysyłające.

(6) W realizacji planów operacyjnych Sojuszu Dowódcy NATO we współpracy z państwami zaangażowanymi ustalą kolejność dostarczanego HNS.

0280. Ogólne spojrzenie na proces planowania HNS

Planowanie Wsparcia przez Państwo-Gospodarza i związane z tym negocjacje porozumień o HNS przebiegają zwykle w kolejności opisanej poniżej. Przyznaje się, że planowanie HNS będzie w swym charakterze dynamiczne i że różnorodne fazy w procesie planowania mogą okazać się zbieżne, bądź oparte na skonsolidownych podstawach.

a. Faza pierwsza: Rozpoznanie potrzeb w zakresie HNS. Plany operacyjne Sojuszu dostarczać będą wstępnych podstaw koncepcyjnych do określenia wymagań w zakresie zabezpieczenia. Państwa i odpowiedni Dowódcy NATO będą wówczas decydować o rozmiarze, do którego chcieliby przedkładać zaspokojenie potrzeb przez porozumienia o HNS.

b. Faza druga: Porozumienie Ogólne (GA - General Agreement) lub Memorandum Porozumienia (MOU - Memorandum of Understanding). Państwo lub Dowódca NATO poszukując HNS rozpocznie negocjacje z odpowiednimi władzami państwa gospodarza. W końcu procesu negocjacyjnego, GA.MOU zostanie podpisane, zazwyczaj na szczeblu rządowym, akceptując potrzebę porozumienia dwustronnego i uprawomocniając przyszłe prace. Może to obejmować założenie i Okresy Odwołania się do Połączonych Komitetów wymienione w trzeciej fazie. Wytyczne do okresowych przeglądów i uaktualniania porozumień o HNS będą zwykle zamieszczone w GA/MOU.

c. Faza trzecia: Porozumienia Techniczne (TA - Technical Arrangements). Odpowiednie Połączone Komitety mogą być ustanowione dla bardziej szczegółowych negocjacji i późniejszych porozumień pokrywających problemy i rodzaje zabezpieczenia mającego być dostarczanym, a także obejmujące uwarunkowania prawne i finansowe, zarówno cywilne jak i wojskowe.

d. Faza czwarta: Plany Wspólnego Wsparcia przez Państwo-Gospodarza (JHNS). Pomiędzy państwami członkowskimi i Dowódcami NATO ustanowione mogą być Połączone Komitety Planowania i Podkomitety do negocjacji, które realizują i wdrażają w życie dwa poprzednio zawarte poziomy formalnych porozumień / umów, poprzez zapewnienie uszczegółowionego porządku postępowania i procedur, które mają być przestrzegane. Plany JHNS identyfikują rodzaje, ilości, rozmieszczenie i terminowość dostaw HNS. Plany takie są zwykle zatwierdzane w wojsku na szczeblu wojskowym. Plany te zwyczajowo podzielone na załączniki wg. dziedzin specjalistycznych, które zwykle odpowiadają Porozumieniom Technicznym.

e. Faza piąta: Wdrożenie. Gdy potrzeba, ustanowiony może być Połączony Komitet ds. Wdrożeń wraz z przedstawicielami państw i Dowódców NATO do zarządzania procesem wdrożeniowym i do rozwijania uzgodnionych Planów Wspólnego Wdrażania (JIP). Plany Wspólnego Wdrażania są uszczegółowionymi planami, które zapewniają wystarczające dane do możliwego wdrożenia HNS podczas pokoju, kryzysu i wojny.

2 - 60

ZADANIA OGÓLNE

0281. Metodyka i kategorie planowania HNS

a. Planowanie HNS odpowiadać musi dwóm podstawowym sytuacjom w celu pełnego zabezpieczenia planowania operacyjnego. Pierwsza, to zabezpieczenie ustalonych wymagań operacyjnych. Druga, to ocena dostępności potencjalnego HNS w celu określenia możliwości zabezpieczenia planowania ogólnego:

(1) Wymagania operacyjne ustalone będą w zróżnicowanych stopniach ukompletowania stosownego do szerokiego zakresu kontyngentów i przewidywanych wariantów. W rzeczywistości, planowanie wzmocnienia identyfikować będzie zarówno określony wariant jak i wariant ogólny, które będą potrzebne do planowania HNS. Ponadto, podczas kryzysu, określane mogą być zespoły wojsk ad hoc do rozwinięcia, co wymagać może porozumień o HNS w krótkim terminie.

(2) Niezbędne może być także określenie dostępności potencjalnego HNS nie oszacowanego w wymaganiach operacyjnych. Planowanie takie zapewniać będzie informacje w różnych kategoriach potencjalnego HNS dostępnego dla Sojuszu. Planowanie takie może być użyteczne szczególnie w sytuacji przesyłania wojsk ad hoc. Rozpoznanie dziedzin HNS i państw zaangażowanych w ten proces będzie zwykle odpowiedzialnością Dowódców NATO i państw.

b. Dostępna metodyka planowania może być stosowana do planowania HNS niezależnie od sytuacji operacyjnej (określonego wariantu, wariantu ogólnego lub kompletowania wojsk ad hoc). Dla określonego i ogólnego wariantu przewidziane potrzeby w ramach każdej kategorii dostępnego HNS mogą być z jakąś pewnością określone. Warianty ogólne wynikać będą z braku pewnych potrzeb, lecz zwykle powinny umożliwiać określenie górnych i dolnych limitów. W innym określonym lub ogólnym przypadku planowanie możliwości pozwalać będzie na porównanie dostępnego HNS z przewidywanymi potrzebami. Porównanie to pomoże określić albo krótkotrwałe niedobory albo wykonanie możliwego HNS.

(1) PLANOWANIE OGÓLNE. Planami ogólnymi są plany, które tworzone są dla możliwych działań, gdzie pewne czynniki planistyczne (zakres, siły, rozśrodkowanie, ryzyko, rejon odpowiedzialności itp.) nie zostały w pełni określone lub nie mogą być w pełni założone. Plany te tworzone są na poziomie szczegółowości wymaganej przez odpowiednie przekazanie i określają potrzebne możliwości.

(2) PLANOWANIE KONTYNGENTOWE. Plany kontyngentowe są planami, które tworzone są dla możliwych działań bojowych, gdy czynniki planistyczne zostały określone lub mogą być założone. Plany takie tworzone są w tak wielkim uszczegółowieniu, na ile jest to możliwe, obejmując potrzebne siły i warianty rozwinięcia jako podstawę do dalszego planowania przez NATO lub NMAS.

(3) PLANOWANIE AD HOC. Planowanie ad hoc jest procesem w którym plany tworzone są na miarę ewentualnego wyjścia na przeciw nieprzewidzianym sytuacjom, jakie się pojawiają lub w celu uaktualnienia planów ogólnych i kontyngentowych.

Planowanie musi brać pod uwagę, że HNS może być także potrzebne do wcześniejszej mobilizacji i/lub auktywnienia legislacji w nagłych wypadkach.

c. Praktycznym narzędziem do planowania HNS, szczególnie podczas planowania ad hoc, jest Katalog Planowania Możliwości HNS. Katalog ten ułatwia dowódcom stwierdzenie potencjalnej dostępności HNS, gdy planują rozwinięcia operacyjne. Szkicuje on pewną liczbę prawdopodobnych dziedzin, potrzebnych dowódcom dla wojsk rozwijanych na / lub przegrupowujących się przez terytorium państwa gospodarza. Zawiera on informacje na następujące tematy:

(1) Punkty styczności narodowego HNS.

(2) Pełną listę dostępnych możliwości HNS.

2 - 61

ZADANIA OGÓLNE

(3) Urządzenia przyjmujące, porty morskie, lotniska, logistyka nadbrzeżna.

(4) Rejony okresowe i wojskowe HNS.

(5) Urządzenia wsparcia marynarki wojennej, bazy morskie, wysunięte stanowiska zabezpieczenia logistycznego, przednie stanowiska zabezpieczenia logistycznego.

(6) Urządzenia baz lotniczych, bazy lotnicze, bazy o minimalnych udogodnieniach.

(7) Przegrupowanie i transport lądowy, morski i lotniczy.

0282. Główne Kategorie Dostępnego HNS od Państwa-Gospodarza

Następujący wykaz w szerokim zakresie określa rodzaje różnorodnych usług i zapasów, które państwa wysyłające i państwa gospodarze oraz Dowódcy NATO mogą brać pod uwagę, gdy planują Wsparcie przez Państwo-Gospodarza, a także gdy tworzą podstawę do doskonalenia form HNS do Katalogu Możliwości HNS. Nie zakłada się, że wykaz ten obejmie wszystko, ale powinien być brany pod uwagę jedynie jako przewodnik do określania potrzebnego zabezpieczenia dwu- lub wielonarodowych sił zbrojnych NATO i głównych wariantów dostępnych do zastosowania / przerzutu. Realizowany jest także, gdy nie wszystkie jednostki wojskowe potrzebować będą całości usług.

a. Lotnicze i morskie porty wyładowcze i załadowcze.

b. Porty lotnicze/morskie: urządzenia, zdolność obsługowa, rejony pracy, magazynowanie, składy, ochrona, szybka naprawa, naprawa uszkodzonych lotnisk itp.

c. Amunicja: rejony magazynów, specjalny transport amunicyjny, obsługiwanie obejmujące materiały wybuchowe itp.

d. Cywilna siła robocza: dostępność ludzi wykwalifikowanych / nieniewykwalifikowanych itp.

e. Łączność: typ, dostępność, usposobienie personelu itp.

f. Konstrukcja: usługi konstrukcyjne, naprawa uszkodzeń, w tym portów i infrastruktury transportowej, przerzucanie mostów itp.

g. Urządzenia pomocnicze: rozkwaterowanie, administracja, utrzymywanie/prace zastępcze, magazynowanie (zakryte/odkryte) itp.

h. Paliwo: rodzaj i dostępność, podział, możliwość składowania, dostępność rurociągów, uzupełnianie paliwa, opróżnianie zbiorników paliwa, jakość ubezpieczenia itp.

i. Utrzymywanie: dostępność usług, w tym odzysku i ratownictwa, itp.

j. Zabezpieczenie medyczne: dostępność udogodnień i usług, transport pacjenta i nagła ewakuacja w stanach wyjątkowych, itp.

k. Prasa / goście: dostępność udogodnień, transport, przewodnicy i łączność dla gości i członków obsługi prasowej.

l. Jeńcy wojenni / Internowani: dostępność udogodnień do przewożenia i postępowania z tą kategorią osób.

m. Bezpieczeństwo Strefy Tyłowej: dyspozycyjność personelu do zapewnienia tej usługi itp.

n. Rejony Ześrodkowania / Kompleks Wsparcia: magazynowanie i wydawanie; zwyczajowe rozliczenie itp.

o Zaopatrzenie i Usługi: dostępność racji, wody, udogodnień, pralni i łaźni polowych oraz usług kąpielowych, odpoczynku, rekreacji i rehabilitacji, środków bezpieczeństwa itp.

2 - 62

ZADANIA OGÓLNE

p. Poligony: ułatwienia, usankcjonowane działania i określone ograniczenia, przedsięwzięcia bhp itp.

q. Transport / przegrupowanie: regulacja ruchu, dostępność rodzaju transportu, przechowywanie wyposażenia w kontenerach i bez, itp.

2 - 63

ZADANIA OGÓLNE

PODROZDZIAŁ XIV PLANOWANIE OPERACYJNE PO ZAKOŃCZENIU KONFLIKTU

0283. Zasady ogólne

Celem działań bojowych jest przerwanie i zakończenie konfliktu. Zanim padnie pierwszy strzał dowódca teatru działań musi mieć pogląd jak będzie on dążył do zakończenia konfliktu i jak zabezpieczy osiągnięte cele. Gdy wzywa się do zaniechania agresji lub zawieszenia broni, to rozwinięte wojska muszą być gotowe przejść do przeprowadzenia działań po zakończeniu konfliktu. Przejście takie może się pojawić nawet gdy pozostałe działania bojowe są nadal kontynuowane w innych częściach teatru działań. Wyprzedzenie i odpowiednie planowanie podczas wcześniejszych stanów ułatwi takie przejście w tym krytycznym okresieniezwłocznie po zakończeniu walk.

0284. Definicja

Działania po zakończeniu konfliktu są działaniami prowadzonymi w okresie następującym po konflikcie i po zawieszeniu aktywnych działań. Wysiłki skupiają się na przywróceniu porządku, minimalizowaniu chaosu towarzyszącego działaniom, odtworzeniu infrastruktury państwa gospodarza, przygotowaniu wojsk do wycofania się i na kontynuowaniu obecności, aby pozwolić innym elementom sił sojuszniczych osiągnąć w pełni cele strategiczne.

0285. Koncepcja

a. Siły zbrojne są nadzwyczaj dobrze przystosowane do działań po zakończeniu konfliktu. Posiadają one kwalifikacje i siły stabilizujące do kontroli nad więźniami, załatwiania azylu, oznakowywania pól minowych, niszczenia niewypałów, zapewnienia usług medycznych w nagłych wypadkach, zapewnienia odtwarzania urządzeń w nagłych wypadkach i innych spraw cywilnych, a także do wykonywania innych potrzebnych działań pomocy humanitarnej. Podczas etapu po zakończeniu konfliktu dowódcy podkreślają te działania, które obniżają pokonfliktowe lub pokryzysowe zamieszanie i pomagają ustabilizować sytuację zanim kierownictwo objęte zostanie przez inne instytucje międzynarodowe, miedzy organizacyjne lub państwo gospodarza.

b. Działania po zakończeniu konfliktu stwarzają wymagania na każdym szczeblu dowodzenia. Kompania, a nawet mniejsze pododdziały mogą być powołane do niesienia pomocy humanitarnej w nagłych wypadkach i kierowania ludnościa, szczególnie w odległych rejonach. Kiedykolwiek to możliwe, siłami bezpieczeństwa użytymi w działaniach po zakończeniu konfliktu powinny być oddziały / związki taktyczne, które nie są zaangażowane bezpośrednio lub uczestniczące w konflikcie, który się właśnie zakończył. Wojska te powinny być poinstruowane i/lub przeszkolone w całości ROE, powinny rozumieć wymagania co do wrażliwości stosunków z ludnością cywilną i powinny tworzyć wizerunek bezstronności. Takie wojska będą najprawdopodobniej bardziej akceptowane przez społeczność cywilną i międzynarodową, niż oddziały / związki taktyczne, które były bezpośrednio zaangażowane w działania bojowe. Niektóre z zadań, jakie mogą być wymagane, to:

(1) Działania w celu zapewnienia bezpieczeństwa:

(a) Siły ochrony i bezpieczeństwa - ochrona wojsk pozostanie pierwszoplanowym wymaganiem podczas działań po zakończeniu konfliktu.

(b) Działania porządkowe i prawne - przestrzeganie prawa i porządku oraz zapewnienie pomocy cywilnym odpowiednikom (w ramach stosowanych porozumień).

(2) Odtwarzanie podstawowych dla życia systemów zabezpieczenia.

(3) Odtwarzanie infrastruktury komunikacyjnej (lotnisk, dróg, portów).

(4) Powrót wysiedlonej ludności cywilnej.

(5) Współpraca z Międzynarodowymi Organizacjami Pomocy.

(6) Przeprowadzenie spraw sądowych i uwolnienie nieprzyjacielskich jeńców wojennych (EWP).

2 - 64

ZADANIA OGÓLNE

(7) Przekazanie odpowiedzialności za utrzymanie pokoju albo siłom okupacyjnym, albo zrekonstruowanym władzom cywilnym.

(8) Wzmożone potrzeby zabezpieczenia medycznego.

(9) Oczyszczanie z niebezpiecznych materiałów, materiałów wybuchowych, min itp. (Oczyszczanie Rejonu Pola Walki).

(10) Wsparcie administracyjne jeńców wojennych przeciwnika (EPW) i wysiedlonej ludności cywilnej.

(11) Zabezpieczenie logistyczne (CSS) jeńców wojennych przeciwnika (EPW) i wysiedlonej ludności cywilnej.

(12) Jeśli potrzeba, wypracowanie rokowań granicznych i rewizji map.

c. Pomyślność działań wojskowych wymaga szczegółowego planowania w celu osiągnięcia sukcesu. Dowódcy i ich sztaby planują rekonstrukcję i reorganizację jako część pewnych działań czy ćwiczeń. Działania po zakończeniu konfliktu muszą być zaplanowane i przeprowadzone podobnie jak każde działanie wojskowe. Planowanie to powinno obejmować co następuje:

(1) Rozpoznanie i sprecyzowanie zadania.

(2) Wydzielenie i identyfikacja sił do wykonania zadania.

(3) Materialne zaopatrzenie i zabezpieczenie.

(4) Szczegółowe skalkulowanie.

(5) Dowodzenie i kierowanie (C2).

(6) Połączenie zasobów wszystkich połączonych sił sojuszniczych i dostępnych organizacji nie wojskowych.

d. Planowanie i prowadzenie działań po zakończeniu konfliktu polegać będą najbardziej na zaangażowaniu personelu Komórki Spraw Cywilnych (G-5), Radców Prawnych, przedstawicieli Spraw Publicznych, doradców ds. Religii, przedstawicieli Personelu Dyplomatycznego, przedstawicieli Rządu Lokalnego / Państwa-Gospodarza.

0286. Zasady

a. Zasady ogólne. Zasady planowania zabezpieczenia logistycznego, wymaganego dla potrzeb działań po zakończeniu konfliktu są podobne do wymaganych dla zabezpieczenia działań bojowych. Działania po zakończeniu konfliktu spoczywają w największej mierze na wyposażeniu, personelu i ekspertyzie, która zapewnia zabezpieczenie logistyczne działań i wojsk manewrowych. Dowódcy odpowiedzialni za działania po zakończeniu konfliktu powinni brać pod uwagę, co następuje:

(1) Prognozę.

(2) Koordynację wysiłku.

(3) Prostotę.

(4) Ekonomiczność.

(5) Elastyczność.

(6) Dowodzenie i kierowanie (C2).

2 - 65

ZADANIA OGÓLNE

b. Prognoza.

(1) Dowódca musi przewidywać pożądany stan końcowy konfliktu. Musi on dążyć do zmniejszenia towarzyszącego mu zniszczenia infrastruktury krajów i możliwości jej odzysku następującego po zawieszeniu działań wojennych, gdy nie naruszane są zasady wojny w zakresie, w którym podejmuje on ryzyko wykonania zadania. Przykładowo, użycie broni masowego rażenia uzależnione będzie od szybkiej regeneacji państwa. Zespoły planistyczne muszą rozważyć konieczność operacyjną i strategiczną użycia przez nich stosownych działań po zakończeniu konfliktu.

(2) Dowódca musi zagwarantować, by jego sztab rozpoczął planowanie zabezpieczenia logistycznego na okres po zakończeniu konfliktu przed rozpoczęciem działań. Planowanie to nie może być na tyle szczegółowe jak planowanie logistyki do zabezpieczenia konfliktu, ale powinno ono wiązać się w ramach całościowego schematu logistyki. Pewne założenia powinny być zrobione co do potrzeby, jeśli takowa istnieje, planów zwrotu środków majątkowych HNS państwu-gospodarzowi, wówczas gdy ich potrzeba dla logistyki cywilnej będzie dla ludności najważniejsza.

(3) Dowódca powinien planować rozwinięcie i przerzut sił, które wesprą fazę działań po zakończeniu konfliktu. Siły te powinny być określone, następnie przegrupowane w ramach teatru działań po zakończeniu działań wojennych w celu podjęcia działań pokonfliktowych.

(4) Dowódcy powinni zapewnić opiekę lokalnym mieszkańcom w ścisłej zgodzie z uznanymi prawami działań wojennych i względami humanitarnymi. Może to pomóc złagodzić wrogie nastawienie pokonanych wojsk i ludności cywilnej.

c. Koordynacja wysiłku. Skoordynowane C2 (dowodzenie i kierowanie - dop. tłum.) wysiłkiem logistyki po zakończeniu konfliktu musi otrzymać taką samą rangę i stopień kontroli, jakie przynależą samemu konfliktowi. Wkład logistyczny i możliwości członków Sojuszu muszą być skutecznie koordynowane w celu zmniejszenia dublowania wysiłku, przenikania się szczebli możliwego zabezpieczenia i skutecznego wykorzystania ograniczonych zasobów infrastruktury (lotnisk, portów i urządzeń kolejowych).

d. Prostota. Im prostszy jest plan działania po zakończeniu konfliktu, tym łatwiej będzie on zrozumiały i tym lepiej może on być dostosowany do sprostania zmieniającym się wymaganiom. Stosowanie w pełni zrozumiałych i uzgodnionych procedur działania obejmujących rutynowe i często powtarzane funkcje logistyczne ułatwi planowanie i realizację. Działania sojusznicze wymagać będą standaryzacji na tyle na ile to możliwe, aby zapewnić interoperacyjność.

e. Ekonomiczność. Zasoby logistyczne nie będą nigdy obfite. Istnieć będzie poważny niedobór siły roboczej, wyposażenia, materiałów i urządzeń transportowych. Dowódcy będą zobowiązani równoważyć potrzebę kontynuacji zabezpieczenia swoich własnych wojsk pozostających na teatrze z potrzebami pomocy miejscowym mieszkańcom w okupowanym kraju. Wymagania te spełniane mają być poprzez najbardziej efektywne kierowanie i oszczędność wysiłku oraz priorytetyzację zadań.

f. Elastyczność. Działania po zakończeniu konfliktu muszą być elastyczne i możliwe do zastosowania w każdej liczbie nieprzewidzianych wypadków. Plan zabezpieczenia logistycznego musi być wystarczająco elastyczny, aby dopuszczał zmiany oparte na konieczności wojskowej i politycznej. Siły zbrojne muszą być zdolne do szybkiego przejścia do działań w ramach konfliktu, jeśli sytuacja ulegnie zmianie.

g. C2. Ważnym jest stworzenie scentralizowanej koordynacji i kierowania działaniami po zakończeniu konfliktu. Środki przymusu muszą być starannie stosowane w oparciu o sprawdzone potrzeby. Państwa będą oczywiście utrzymywać pewien stopień autonomii, lecz scentralizowane kierowanie pociągać będzie za sobą potrzebę istnienia połączonego sztabu i dowódcy do realizacji skoordynowanej kontroli nad wysiłkiem. Ustanowiona musi być łączność sztabowa z organizacjami cywilnymi oraz biurami rządowymi, które będą działać podczas działań pokonfliktowych w celu pomocy w podejmowaniu decyzji co do rozmieszczenia zasobów.

2 - 66

ROZDZIAŁ 3
Działania zaczepne

PODROZDZIAŁ I POSTANOWIENIA OGÓLNE

0301. Zasady ogólne

a. Ostateczne powodzenie w walce osiągane jest poprzez działania zaczepne. Nawet w obronie dowódca musi podejmować każdą szansę do uchwycenia inicjatywy i przeniesienia walki na stronę przeciwnika. Działania zaczepne są rozstrzygającym działaniem wojennym.

b. Zasady podkreślone w tym rozdziale, chociaż szczególnie prawdziwe w odniesieniu do natarcia, są także stosowane w kontratakach prowadzonych jako część działań obronnych lub w boju spotkaniowym, gdy dowódca decyduje się atakować wojska przeciwnika w celu uchwycenia inicjatywy. Elementami ataku, które kierowane są przez atakującego, a także które dają mu istotną przewagę są:

(1) Dobór czasu ataku.

(2) Wybór kierunku natarcia i miejsca, w którym nastąpi główne uderzenie.

(3) Synchronizacja tempa natarcia.

0302. Cel

Celem działań zaczepnych jest pokonanie przeciwnika poprzez zastosowanie skoncentrowanej siły uderzenia, nie tylko na elementy pierwszego rzutu przeciwnika, lecz na wskroś głębokości jego ( ugrupowania - dop. tłum.). Manewrowanie w głębi stwarza wrażenie stałego i namacalnego zagrożenia, na które przeciwnik musi reagować. W ten sposób jest on zmuszony raczej reagować (na ataki - dop. tłum.) niż być zdolnym przejąć inicjatywę. Niemniej fizyczne niszczenie przeciwnika jest po prostu środkiem do powodzenia, a nie celem samym w sobie. Wymagane jest stworzenie sparaliżowania i zaskoczenia, w wyniku niszczenia spoistości jego obrony i rozdrabniania oraz izolowania jego sił zbrojnych. Następnym celem działania zaczepnego może być:

a. Uchwycenie terenu.

b. Pozyskanie informacji - rozpoznanie walką.

c. Pozbawienie przeciwnika zasobów.

d. Wprowadzenie w błąd lub odwrócenie uwagi przeciwnika od Głównego Wysiłku.

e. Związanie przeciwnika walką, aby zapobiec przegrupowaniu lub zmianie pozycji jego wojsk.

f. Pierwszeństwo w zdobyciu inicjatywy.

g. Przerwanie działań zaczepnych przeciwnika.

0303. Zasady i czynniki

W działaniach zaczepnych szczególnie ważne są następujące zasady i przeważające czynniki:

a. Rozpoznanie. Dowódca potrzebuje wszelkiej dostępnej informacji o przeciwniku i terenie, obejmującej szczegóły dotyczące dróg podejścia, celu i rejonu wokół celu.

3 - 1

DZIAŁANIA ZACZEPNE

b. Śmiałość. Dowódca musi być przygotowany, aby być śmiałym i aby agresywnie wykorzystywać sprzyjającą sytuację.

c. Zaskoczenie. Atakujący posiada inicjatywę i może osiągnąć zaskoczenie poprzez dobór czasu i kierunku natarcia.

d. Koncentracja. Właściwa siła walki musi być skoncentrowana w celu szybkiego pokonania obrony przeciwnika i przeniknięcia przez jego obronę. Wojska powinny być skoncentrowane tam, gdzie przeciwnik jest słaby lub gdzie teren stwarza najlepsze warunki do maksymalnego wykorzystania mobilności i ognia.

e. Prędkość i tempo natarcia. Podstawowymi czynnikami są prędkość i tempo natarcia.

f. Kierowanie. Dowódca musi być zdolny kierować wszystkimi etapami natarcia.

g. Głębokość. Głębokość wymagana jest przy organizowaniu natarcia.

h. Bezpieczeństwo. Natarcie musi być prowadzone z bezpiecznej bazy, poprzez bezpieczną linię wyjściową. Uwaga zwrócona musi być na bezpieczeństwo skrzydeł.

i. Manewr. Jeśli wojska będą się szybko przemieszczać, to ważne jest aby było to ściśle skoordynowane z ogniem wszelkiego uzbrojenia. Siła ognia niszczy, obezwładnia i wspiera; jest to istotne w pokonaniu nieprzyjacielskiej zdolności do walki. Gdy ogień połączony jest z ruchem pozwala wojskom manewrować na pozycję dającą przewagę nad przeciwnikiem, z której wojska mogą być zagrożone lub stosowane.

j. Pozorowanie. Pozorowanie dąży do manipulowania nieprzyjacielskim postrzeganiem sytuacji i stosowane jest w natarciu do:

(1) Zapewnienia bezpieczeństwa rozwiniętym wojskom.

(2) Dania nacierającemu dowódcy szansy do przejawienia określonego oddziaływania na pole walki.

k. Teren. Najlepsze wykorzystanie terenu powinno mieć miejsce w celu:

(1) Usprawnienia obserwacji.

(2) Uzyskania ukrycia i zatajenia.

(3) Uzyskania lepszego pola ostrzału.

(4) Wzmożenia manewru.

(5) Ochrony podejść.

(6) Usprawnienia ubezpieczenia wojsk.

(7) Przeszkodzenia manewrowi przeciwnika.

(8) Stworzenia bazy do rozpoczęcia kolejnych działań.

l. Siła bojowa.

(1) Odpowiednia siła bojowa osiągana jest najlepiej przez zrównoważone zgrupowanie wojsk, które jest silne siłą ognia, wysoce mobilne, dobrze dowodzone i kierowane oraz odpowiednio zabezpieczone logistycznie.

3 - 2

DZIAŁANIA ZACZEPNE

(2) W działaniach zaczepnych, aby osiągnąć zdecydowane rezultaty, wymagana jest zwykle koncentracja najważniejszej siły bojowej w odpowiednim czasie i miejscu, po której następuje określone jej wykorzystanie. Dowódca dążył będzie do użycia swojej siły bojowej poprzez wybór punktu Głównego Wysiłku, gdzie przeciwnik wydaje się być najsłabszy.

0304. Struktura operacyjna

Dowódca szczebla taktycznego powinien próbować prowadzić działania zaczepne jednocześnie na całej głębokości swojego rejonu działań, aby być zdolnym manewrować i koncentrować siły i takim działaniem zdobyć i utrzymać rozmach działań potrzebny do zachowania inicjatywy. Dlatego musi on planować ścisłą synchronizację swoich działań w głębi, w styczności i na tyłach, zapewniając, by pomimo, że każde z nich może mieć różne cele, to tylko jedno (z tych działań - dop. tłum.) jest wspierane jako jego główny wysiłek.

a. Działania w głębi.

(1) Działania w głębi wiążą się przede wszystkim z wykryciem i rozpoznaniem przeciwnika. Dowódcy szczebla taktycznego planują działania w głębi w celu zagwarantowania przewagi w działaniach w styczności (w celu „ukształtowania pola walki”) oraz w celu ochrony swoich wojsk. Osiągane to może być poprzez jednoczesne angażowanie przeciwnika na całą głębokość jego strefy działania aby pozbawić go swobody działania oraz by przerwać lub zniszczyć relacje i tempo jego działań. Poprzez atakowanie związków taktycznych przeciwnika w głębi jego siła bojowa może być zniszczona, opóźniona lub zmuszona do odwrotu, zaś poprzez właściwe zastosowanie funkcji walki, takich jak dowodzenie, logistyka i obrona powietrzna, może on stać się wrażliwy na uderzenia w rejonach, w których wykorzystywane mogą być siły sprzymierzone. Typowe działania w głębi obejmują:

(a) Osaczenie przeciwnika z powietrza lub ogniem pośrednim (w tym rajdy śmigłowców szturmowych).

(b) Obserwację i wskazywanie celów.

(c) Przeciwdziałanie dowodzeniu, kierowaniu i łączności.

(d) Ogień przeciwbateryjny (Zwalczanie artylerii - dop. tłum.).

(e) Przeciwdziałanie elektroniczne.

(2) Pewne z tych czynności mogą mieć także zastosowanie jako część działań w styczności i ich prowadzenie musi być zsynchronizowane poprzez ustalenie priorytetów i połączenie dostępnego zbioru zasobów rozpoznawczych w celu zagwarantowania, że niezbędna informacja taktyczna będzie dostępna do podjęcia ważnych decyzji.

(3) W celu zapewnienia łącznego wysiłku w granicach teatru działań dowódcy szczebla taktycznego mogą potrzebować koordynacji działań w głębi.

b. Działania w styczności.

(1) Działania w styczności pociągają za sobą przede wszystkim zwalczanie przeciwnika poprzez potyczki w bezpośredniej walce w celu osiągnięcia ostatecznego i zdecydowanego wyniku. W okresach działań zaczepnych będą one prowadzone poprzez manewr sił, wsparcie zabezpieczeniem bojowym i logistycznym, w wyniku których próbować się będzie uchwycić obiekty, które pozwolą pokonać broniące się siły. Wiązać się to będzie z przełamaniem lub obejściem obrony przeciwnika stosując jedną lub więcej form manewru (patrz paragraf 0306) w celu rozmieszczenia sił w istotnym miejscu i czasie do starcia z przeciwnikiem i zniszczenia go.

(2) W celu osiągnięcia powodzenia, dowódcy muszą dążyć do koncentracji sił, a szczególnie siły ognia. Aby to osiągnąć, będą musieli określić swój główny wysiłek.

3 - 3

DZIAŁANIA ZACZEPNE

Przykładowo, koniecznym może być związanie części sił przeciwnika w ataku frontalnym przez mniejsze siły, wówczas gdy siły główne manewrować będą na stanowiska, z których niszczyć będą przeciwnika. Wojska manewrowe wydzielane będą jako główny wysiłek aby mogły zmasować efekty swojej siły bojowej do osiągnięcia rozstrzygającego rezultatu. Wydzielenie sił do każdego zadania, wybór miejsca, w którym niszczony będzie przeciwnik i tempo walki będą rozstrzygnięte jako rezultat procesu oszacowania.

c. Działania tyłowe.

(1) Działania tyłowe zapewniają swobodę działania zarówno zaangażowanym jak i nie zaangażowanym siłom zbrojnym i zabezpieczają główne potrzeby podtrzymujące działania bojowe i wspierają wojska. Są one niezbędne do utrzymania tempa natarcia.

(2) Przy braku zwartości pola walki, działania zaczepne przebiegają szybko i mogą pomyślnie wpływać na długość linii komunikacji i wynikającego z tego oddalenia od sił zabezpieczenia logistycznego. Działania tyłowe trzeba będzie podjąć w celu zapewnienia, by środki te nadążały za manewrowymi wojskami na tyle na ile mogą, jak również w celu pracy nad zabezpieczeniem i utrzymywaniem dróg dostaw (dowozu).

(3) Na bardziej ograniczonym polu walki, rejony tyłowe będą także interesować związek taktyczny, jako że najprawdopodobniej stanowią one cel nieprzyjacielskich działań w głębi. Wojska mogą być wydzielone do zapewnienia bezpieczeństwa temu rejonowi, aby siły zabezpieczenia logistycznego mogły kontynuować wsparcie prowadzonych działań zaczepnych, tym samym pomagając w utrzymaniu swobody działania, zarówno podczas ataku, jaki i w czasie następującym po nim.

0305. Rodzaje działań zaczepnych

Istnieje pewna liczba działań zaczepnych, ukierunkowanych na określone cele:

a. Rozpoznanie walką.

(1) Celem rozpoznania walką jest zmusić przeciwnika do odkrycia swojego położenia, wielkości, siły, przeznaczenia lub zamiaru jego sił poprzez sprowokowanie jego reakcji na działania zaczepne. Reakcja przeciwnika może ujawnić słabości w jego systemie obronnym. Dowódcy mogą prowadzić rozpoznanie walką podczas działań manewrowych jako sposób wywierania nacisku na obronę poprzez uchwytywanie kluczowych terenów i odkrywanie słabego punktu przeciwnika. Muszą oni być także przygotowani do podejmowania każdej szansy do wykorzystania powodzenia taktycznego.

(2) Związek taktyczny może prowadzić własne rozpoznanie walką lub wykonywać je jako polecenie wyższego stanowiska dowodzenia. Muszą one być wystarczająco silne, aby zmusić przeciwnika do zareagowania, mimo że mogą tu mieć miejsce ograniczenia dowódców, aby uniknąć działań, które mogą przyśpieszyć bardziej decydujące starcie. Jeśli dotychczas raz zaangażowane bieżące rozpoznanie będzie zakończone, to wojska mogą skoncentrować się na przeciwniku, atakując lub wycofując się jak zarządzono.

b. Rajd. Celem rajdu jest zniszczenie lub przechwycenie ważnego życiowo majątku przeciwnika. Jego szerszym celem jest zniszczyć przeciwnika. Cel ten opiera się na szczegółowym rozpoznaniu, pociąga za sobą szybkie przegrupowanie wewnątrz wrogiego terytorium i kończy się planowym wycofaniem. Zazwyczaj rajdy są na tyle krótkie w czasie i odległości, że tylko ograniczona ilość zaopatrzenia może być zabrana , a utrzymywanie ograniczone jest do napraw wykonywanych mniejszą ekipą. Systemy wsparcia ogniowego potrzebne są aby wesprzeć siły rajdowe i obniżyć zdolność przeciwnika do reakcji. Siły powietrzno-desantowe są odpowiednimi do tego rodzaju ataku, szczególnie jeśli mogą być wspierane śmigłowcami szturmowymi.

3 - 4

DZIAŁANIA ZACZEPNE

c. Manewr mylący i demonstracja

(1) Celem manewru mylącego jest zakłócenie działania sił przeciwnika poprzez dążenie do walki z nim. Manewry mylące muszą być wystarczająco silne i skoncentrowane tak, by wywołać pożądaną reakcję przeciwnika. Są one najbardziej skuteczne, gdy wspierają oczekiwania przeciwnika, gdy jawią się jako wyraźne zagrożenie dla przeciwnika, gdy przeciwnik posiada duże odwody, które zostaną w wyniku (tego manewru - dop. tłum.) zaangażowane wcześniej lub gdy istnieje pewna liczba wykonalnych wariantów działań dogodnych dla atakującego. Brygada może równie dobrze wykonywać manewr mylący jako część planu korpuśnego lub dywizyjnego.

(2) W przeciwieństwie, celem demonstracji jest odciągnąć uwagę przeciwnika bez podejmowania walki. Siły demonstracyjne stosują ogień, przegrupowanie sił manewrowych, dym, środki wojny elektronicznej (EW) i urządzenia łączności do wsparcia planu pozorowania.

d. Kontratak i atak na skrzydła

(1) Kontratak jest to użycie całości lub części broniących się sił przeciwko nacierającym wojskom dla tak szczególnych celów, jak odzyskanie utraconego terenu lub odcięcie, albo zniszczenie nacierających oddziałów przeciwnika, a także w ramach ogólnego celu opóźnianie przeciwnika w osiąganiu przez niego jego celu natarcia (AAP-6). Kontratak prowadzony jest najczęściej przez odwody lub przez elementy ugrupowania bojowego mniej zaangażowane w działania obronne, jako że pozwalają one obrońcy na stworzenie sprzyjających warunków do zaangażowania sił głównych.

(2) Podobnie atak na skrzydła skierowany jest przeciwko działaniom zaczepnym przeciwnika lecz z ograniczonym celem zniszczenia. Próbuje on uderzyć na przeciwnika wówczas, gdy jest on najbardziej wrażliwy, gdy znajduje się w marszu lub ugrupowuje się wstępnie do przekroczenia swojej rubieży wyjściowej. Dlatego, jeśli sytuacja pozwala, dowódcy mogą wykonywać ataki na skrzydła, podobnie jak każdy inny atak.

e. Szybki (Pośpieszny) atak. „Atak, w którym czas przygotowania spożytkowany jest szybko w celu wykorzystania dogodnej okazji”. (AAP-6) W celu utrzymania tempa natarcia lub zachowania inicjatywy poświęcony jest minimalny czas na przygotowanie, a siły użyte do tego ataku są tymi, które są bez trudu dostępne. Będzie mało czasu na rozpoznanie i wcale na powtórne działanie. Ataki takie, gdziekolwiek to możliwe, przeprowadzane muszą być z nieoczekiwanego kierunku i wsparte przez skoncentrowany ogień wszelkiego dostępnego uzbrojenia. Dowódcy powinni wydać zwięzłe rozkazy i następnie przesunąć się na pozycje znacznie wysuniętą, by szybko reagować na rozwój natarcia. Szybki atak usiłuje wykorzystać brak gotowości przeciwnika i wywołuje odwagę, zaskoczenie i szybkość w osiąganiu pomyślności zanim przeciwnik będzie miał czas poprawić swoją pozycję obronną. Jeśli utracone będzie tempo natarcia, to koniecznym może być planowy atak.

f. Atak planowy. „Rodzaj działań zaczepnych charakteryzujący się planowym i skoordynowanym zastosowaniem siły ognia i manewru w celu zniszczenia lub wzięcia do niewoli (internowania) przeciwnika.” (AAP-6). Gdy niszczona lub pokonywana musi być dobrze przygotowana obrona przeciwnika, to wymagany jest atak planowy. Nacisk kładziony jest na zmasowanie siły bojowej kosztem czasu.

Natarcie jest często poprzedzone przez dążenie do styczności z przeciwnikiem (patrz Rozdział 6, Dział I, Etapy przejściowe), i zmierza do kontynuowania celu, jakim jest uchwycenie i utrzymanie inicjatywy. Ponadto, szybki atak może okazać się bojem spotkaniowym (patrz Rozdział 6, Dział II, Etapy przejściowe). Kontrataki stosowane są także przez broniące się wojska w celu wykorzystania sprzyjających okoliczności do uderzenia na przeciwnika w decydującym miejscu i czasie, aby go pokonać (patrz Rozdział 4, Działania obronne). Zakładając, że natarcie będzie pomyślne, to wówczas wojska przeorganizują się i skonsolidują oraz, gdy to możliwe, podejmą rozwinięcie powodzenia i pościg.

3 - 5

DZIAŁANIA ZACZEPNE

0306. Formy manewru w natarciu

a. Zasady ogólne. Natarcie może być skierowane frontalnie, przeciwko skrzydłom lub tyłom przeciwnika i może być prowadzone z ziemi, z powietrza, z morza lub w ich połączeniu. Wybór określonej formy manewru uzależniony jest od celu, przeznaczenia, przeciwnika, terenu, pogody, dostępnych pododdziałów, szczebla dowodzenia oraz czasu i przestrzeni. Formami manewru są:

(1) Atak frontalny.

(2) Przełamanie.

(3) Oskrzydlenie.

(4) Obejście.

(5) Przenikanie.

b. Atak frontalny. Manewr zaczepny, w którym główne działanie skierowane jest przeciwko frontowi wojsk przeciwnika. (AAP-6). Może on być stosowany do dokonania inwazji i niszczenia przeciwnika na miejscu lub do osaczenia go na pozycjach obronnych. Często poprzedza go przełamanie lub oskrzydlenie.

c. Przełamanie. W działaniach lądowych, jest to forma zaczepna, która dąży do przedarcia się poprzez obronę przeciwnika i załamania jego systemu obronnego. (AAP-6).

(1) Przełamanie dąży do przedarcia się poprzez stanowiska obronne przeciwnika i uchwycenia celów w głębi, w ten sposób niszcząc ciągłość obrony przeciwnika. Główny wysiłek ma miejsce na stosunkowo wąskim froncie.

(2) Pomyślne przełamanie wymaga koncentracji wsparcia siłą bojową w wybranym miejscu przełamywania obrony przeciwnika. Jest to właściwym przedsięwzięciem, gdy dostępne są silne wojska lub gdy przeciwnik jest rozśrodkowany, lub gdy jego skrzydła są nie zabezpieczone.

d. Oskrzydlenie. Manewr zaczepny, w którym główne siły atakujące obchodzą dookoła lub nad zasadniczymi stanowiskami obronnymi przeciwnika w celu zdobycia obiektów na tyłach przeciwnika. (AAP-6).

(1) Główny wysiłek skierowany jest na skrzydło lub tyły przeciwnika, przesuwając wojska dookoła jednej lub obu stron (podwójne oskrzydlenie) lub ponad (pionowe oskrzydlenie) zasadniczymi pozycjami obronnymi przeciwnika. Ich celem jest albo zdobycie obiektów na tyłach przeciwnika, które będą obiektami narażającymi przeciwnika na zniszczenie w jego zasadniczych pozycjach obronnych lub uczynią te pozycje nie do utrzymania. W pewnych przypadkach działania wspierające mogą wprowadzić w błąd przeciwnika co do lokalizacji lub rozpoczęcia głównego natarcia.

(2) Główne natarcie realizowane jest poprzez unikanie zasadniczej siły przeciwnika na drodze do celu, a następnie zwalczanie go na niespodziewanym kierunku. Najbardziej pożądane są najwyższa mobilność i zaskoczenie.

(3) Wojska prowadzące oskrzydlenie powinny być rozwinięte w głąb i powinny ubezpieczać swoje skrzydła, aby uniknąć wystawienia się samemu na oskrzydlenie.

e. Obejście. Wersja oskrzydlenia, w której nacierające wojska obchodzą dookoła lub ponad zasadniczymi pozycjami obronnymi przeciwnika w celu zdobycia obiektów w głębi strefy tyłowej przeciwnika, zmuszenia przeciwnika do opuszczenia swojego stanowiska lub zawrócenia jego sił głównych w celu wyjścia na przeciw takiemu zagrożeniu. (AAP - 6).

3 - 6

DZIAŁANIA ZACZEPNE

f. Przenikanie. Przenikanie jest sposobem i procesem, w którym wojska przemieszczają się pojedynczo lub małymi grupami nad, poprzez lub dookoła stanowisk przeciwnika bez wykrycia. (AAP-6).

(1) Dowódcy mogą stosować przenikanie do uderzeń na lżej bronione stanowiska lub silniejsze stanowiska od skrzydeł i od tyłu, w celu zdobycia kluczowego terenu w ramach wsparcia ogólnego wysiłku, w celu zebrania danych rozpoznawczych lub w celu zakłócenia działań tyłowych przeciwnika.

(2) Dowódcy muszą być ostrożni, aby uniknąć zaalarmowania przeciwnika co do ich zamiarów przez pozycję manewrową i jednostki artylerii oraz efekty ognia na wsparcie przenikania.

(3) Dowódcy zwykle stosują przenikanie w połączeniu z innymi formami manewru.

3 - 7

PODROZDZIAŁ II WOJSKA I ZADANIA

0307. Użycie rodzajów wojsk

Dowódca zwykle podzieli swoje wojska pomiędzy pewną liczbę składników:

a. Siły szturmowe. Siła i rodzaj sił zbrojnych jakie są dostępne do zwalczania przeciwnika będą decydującym czynnikiem w określaniu zadania, celów i zadań organizacyjnych, przyjmowanych do realizacji działań bojowych.

(1) WOJSKA PANCERNE. Wojska pancerne są szczególnie przydatne do ataków o szerokim rozmachu lub szybkich, silnych kontrataków. Są one zdolne przenikać w głąb pozycji przeciwnika, szczególnie w terenie przejezdnym, lekko pokrytym. Czołgi lub piechota zmechanizowana mogą prowadzić natarcie zależnie od siły i pozycji przeciwnika oraz terenu. Mogą one także działać jako zintegrowany związek taktyczny, szczególnie w terenie z ograniczonymi polami obserwacji lub podczas okresów słabej widzialności. Jednocześnie, jeśli to możliwe, wojska nieopancerzone powinny być wzmocnione elementami pancernymi, aby dać im osłonę ogniową oraz w celu unieszkodliwienia sił pancernych przeciwnika. Często też konieczne będzie dostosowanie organizacji nacierających wojsk z zależności od rozwoju natarcia.

(2) WOJSKA NIEOPANCERZONE. Wojska nieopancerzone stosowane są najefektywniej w mocno pociętym lub pokrytym terenie, chociaż gdy napotykają podobnego nieopancerzonego przeciwnika, to są w stanie działać pomyślnie w bardziej otwartym terenie. Ich wartość uzależniona jest także od rodzaju działań w jakie są one angażowane. Jeśli pojawią się sprzyjające warunki, to będą one mogły być wykorzystane do przenikania poprzez luki w ugrupowaniu przeciwnika w celu zaatakowania go ze skrzydeł lub od tyłu. Mogą one być także wykorzystane do tworzenia warunków sprzyjających natarciu pododdziałów pancernych.

(3) SIŁY LOTNICZE. Siły lotnicze w zadaniach manewrowych prowadzić mogą działania w styczności, w głębi i na tyłach w interesie wsparcia dowódczego planu manewru, poprzez atakowanie przeciwnika i natychmiastowe wykorzystywanie powodzenia. Lotnictwo może tworzyć sprzyjające warunki do natarcia pancernych i zmechanizowanych wojsk manewrowych poprzez kontrolowanie naziemnego przedniego skraju dzięki dominacji ogniem pośrednim i bezpośrednim. Lotnictwo może być rozmieszczone w jego własnym rejonie działań. Może otrzymać zadania manewrowe wg. własnych zasad lub we współdziałaniu z siłami lądowymi. Lotnictwo może atakować stałe lub ruchome siły przeciwnika i jest szczególnie skuteczne w wykorzystywaniu powodzenia podczas pościgu. Lotnictwo może otrzymać zadania takie jak: osłona skrzydeł, sił ubezpieczenia lub dróg oraz rejonu luzowania.

(4) SIŁY AEROMOBILNE. Siły aeromobilne mogą być wykorzystane do pokonywania przeszkód, do przechwytywania ważnych obiektów poprzez zaskoczenie, mogą też tworzyć odwody, które mogą być rozwijane z dużą szybkością. Mobilność powietrzna zapewnia dodatkowy wymiar siłom lądowym i może być także realizowana jako część działań desantowych.

(5) SIŁY POWIETRZNODESANTOWE. Wojska powietrznodesantowe są w szczególny sposób zorganizowane, wyposażone i szkolone do zrzutu z powietrza lub lądowania w rejonie opanowywanych obiektów, albo do prowadzenia działań specjalnych. Mogą one być przerzucane, przykładowo, przed przedni skraj nacierających wojsk w celu uchwycenia i utrzymania ważnego obiektu, takiego jak odcinek kluczowego terenu, do czasu gdy albo zostaną wzmocnione, albo zwolnione przez inne wojska. W działaniach zaczepnych mogą one być także użyte do prowadzenia ataku na tyłowe pozycje przeciwnika w celu odcięcia jego zasobów w połączeniu z działaniem zaczepnym innych sił lądowych, osłaniając skrzydło lub tworząc poczucie zagrożenia w strefach tyłowych przeciwnika.

(6) SIŁY DESANTOWE. Wojska desantowe wykorzystywane są w działaniach rozpoznawczych z morza przez Marynarkę Wojenną i siły lądujące przeciwko wrogiemu lub potencjalnie wrogiemu wybrzeżu. Mogą one być łączone z działaniami aeromobilnymi lub powietrzno-desantowymi.

3 - 8

DZIAŁANIA ZACZEPNE

b. Ochrona skrzydeł. Wojska muszą być ugrupowane do zadań ochronnych, które obejmują ochronę skrzydeł i pokrycie luk pomiędzy oddziałami. Elementy te mogą także być potrzebne, aby zapewnić siłę ognia w celu oddziaływania na obchodzące siły przeciwnika lub w celu zapewnienia osłony przed atakiem naziemnym jednostkom wsparcia, gdy rejony na tyłach nacierających rzutów nie zostały oczyszczone (z pozostałości sił przeciwnika - dop. tłum.).

c. Siły urzutowane lub odwody. Wojska muszą być utrzymywane w odwodach do działań w niespodziewanych przypadkach i w celu tworzenia tempa natarcia poprzez wykorzystywanie powodzenia, gdy zaistnieje sprzyjająca szansa. Dowódca może także potrzebować zwiększenia ilości nacierających sił, aby można było utworzyć odwód. Z chwilą, gdy oryginalne odwody zostaną zaangażowane, to inne siły muszą utworzyć odwód, nawet jeśli oznaczałoby to zmianę organizacji zadania. Powinny one być zlokalizowane tak, by mogły być rozwijane szybko na dowolnym kierunku, lecz by zdolne były unikać wejścia do bitwy przedwcześnie. Tworzone mogą być także odwody aeromobilne w celu zapewnienia elastyczności w wykorzystywaniu powodzenia i pościgu, jak również do osłony skrzydeł. Należy jednakże uważnie dokonać rozróżnienia pomiędzy tymi siłami i siłami specjalnie przeznaczonymi do jakiegokolwiek następnego etapu lub etapów. Urzutowane wojska mogą być użyte do zapobiegania przenikaniu przeciwnika do nacierających wojsk, do ochrony terenu zajmowanego przez nacierające wojska, do ochrony linii komunikacyjnych, do niszczenia ruchu oporu i do blokowania odwodów przeciwnika w rejonie nacierających wojsk. Najbardziej powszechne zastosowanie mają do rozwijania powodzenia i pościgu. Tam gdzie siły są niewystarczające, aby pozwolić dowódcy na pozostawienie nie zaangażowanych odwodów, wówczas potrzebna może być pewna forma podwójnego przeznaczenia.

0308. Użycie sił zabezpieczenia bojowego

a. Wsparcie ogniowe. Powodzenie natarcia zależy od ścisłej koordynacji wsparcia ogniowego ze strony wszelkiego uzbrojenia dostępnego nacierającym wojskom, zaś dowódca ogólnowojskowy zapewnić musi stałą koordynację wsparcia ogniowego w szerz całego frontu natarcia. Wysiłek ogniowy przenoszony jest, gdy potrzeba, i koncentrowany zgodnie z planem dowódcy. Następujące kwestie powinny być brane pod uwagę:

(1) Jeśli natarcie prowadzone jest z zaskoczenia, to wsparcie ogniowe może być wstrzymane do czasu dopóki nie zostanie odkryty główny rejon oporu przeciwnika. W przeciwnym razie tworzy ono część planu pozorowania.

(2) Pewne stanowiska przeciwnika mogą być obezwładniane lub maskowane dymem zgodnie z planem natarcia.

(3) Jeśli stanowisko przeciwnika jest szczególnie silne, konieczny będzie ogień przygotowawczy. Celem tego rodzaju ognia będzie zniszczenie możliwie dużej ilości sił przeciwnika przed rozpoczęciem natarcia.

(4) Ogień pośredni może być stosowany do odcięcia rejonu bezpośredniego starcia.

b. Artyleria. Dokładne użycie artylerii i innych elementów wsparcia ogniowego jest kluczem do powodzenia w natarciu. Artyleria może być rozwinięta na wysuniętych stanowiskach podczas przygotowań do przełamania i jak tylko atak się rozpocznie, wspierać będzie pododdziały bojowe w taki sposób, że nie będzie przerwy we wsparciu ogniowym. Ważnym jest, aby cały system RISTA (rozpoznania, wywiadu, obserwacji i wskazywania celów - dop. tłum.) skoordynowany był i ukierunkowany na zdobywanie (danych o - dop. tłum.) ważnych celach i aby systemy wsparcia ogniowego były w stanie razić je jak tylko zostaną zlokalizowane. Tylko poprzez zniszczenie kluczowych funkcji pola walki w ugrupowaniu przeciwnika umożliwi się siłom sprzymierzonym przeprowadzenie natarcia z rozsądną szansą na powodzenie. Podczas natarcia artyleria może być potrzebna do przeprowadzenia pewnej liczby szczególnych zadań, obejmujących:

(1) OGIEŃ PRZYGOTOWAWCZY

(a) Obezwładnianie lub niszczenie artylerii przeciwnika.

(b) Maskowanie (oślepianie) obserwacji przeciwnika.

3 - 9

DZIAŁANIA ZACZEPNE

(c) Tłumienie obrony powietrznej przeciwnika.

(d) Oświetlanie pola walki.

(2) OGIEŃ NAKRYWAJĄCY

(a) Odizolowywanie walki w styczności.

(b) Obezwładnianie przeciwnika w punktach przełamania.

(c) Zapewnienie wsparcia ogniowego walczącym pododdziałom, podczas walki z przeciwnikiem w głębi.

(d) Niszczenie umocnień przeciwnika.

(e) Oczekiwanie w gotowości na wezwanie podczas skupiania wysiłku.

(3) OGIEŃ OBRONNY

(a) Neutralizowanie zagrożeń dla skrzydeł.

(b) Zwalczanie kontratakujących wojsk przeciwnika.

(c) Blokowanie poprzez użycie min narzutowych.

c. Zadania dla ognia z dział Marynarki Wojennej. Jeśli to możliwe, to ogień z dział Marynarki Wojennej powinien uczestniczyć szeroko w ogólnym wsparciu ogniowym działań, spełniając takie same zadania, jak artyleria naziemna.

d. Lotnictwo. Wsparcie lotnicze jest ważnym składnikiem prowadzenia działań zaczepnych. Jest ono zdolne zapewnić w przestrzeni powietrznej sprzyjające warunki do rozwinięcia i przegrupowania wojsk oraz może rozpoznawać, rwać i niszczyć wojska przeciwnika na dużych odległościach. Osiąga się to poprzez:

(1) DZIAŁANIA ROZPOZNANIA I OBSERWACJI LOTNICZEJ. Zanim natarcie będzie miało miejsce, to rozpoznanie powietrzne powinno dostarczyć danych rozpoznawczych o przeciwniku, a podczas natarcia powinno pozwolić na wczesne wykrycie kontrprzedsięwzięć przeciwnika.

(2) OPERACJE PRZECIWPOWIETRZNE. Miejscowa przewaga w powietrzu będzie sprawą zasadniczą na dużą skalę dla działań zaczepnych. Wszelkie zasoby przeciwpowietrzne powinny być zgrupowane w celu osiągnięcia tej lokalnej przewagi.

(3) ZACZEPNE WSPARCIE LOTNICZE (OAS - Offensive Air Support). Zaczepne wsparcie lotnicze pomoże w zapobieganiu wzmocnieniu i umocnieniu obrony przeciwnika. Ważne są także zasoby wsparcia ogniowego, które mogą być użyte raczej na początku natarcia niż w kolejnych działaniach. Wymaga to ścisłej integracji z ogniem i przegrupowaniem sił lądowych. OAS obejmuje dwa składniki:

(a) LOTNICZA IZOLACJA POLA WALKI (BAI - Battlefield Air Interdiction). Lotnicza izolacja pola walki jest działaniem z powietrza przeciwko celom naziemnym przeciwnika, które znajdują się w położeniu umożliwiającym bezpośrednie oddziaływanie na wojska sprzymierzone, lecz nie będące jeszcze w styczności.

(b) BEZPOŚREDNIE WSPARCIE LOTNICZE (CAS - Close Air Support). Bezpośrednie wsparcie lotnicze jest działaniem z powietrza przeciwko celom przeciwnika w bliskiej styczności z wojskami sprzymierzonymi i wymagającym szczegółowej integracji każdego zadania lotniczego z manewrem na lądzie, obejmującej wiarygodne zidentyfikowanie własnych wojsk i wiarygodne kierowanie samolotami.

3 - 10

DZIAŁANIA ZACZEPNE

e. Lotnictwo Sił Lądowych. Śmigłowce mogą wspierać działania zaczepne działaniami aeromobilnymi w celu wykorzystania sprzyjających okazji poprzez uchwytywanie kluczowych pozycji terenowych przed nacierającymi wojskami. Mogą one być użyte do:

(1) Przedsięwzięć dowodzenia i kierowania.

(2) Prowadzenia rozpoznania i obserwacji skrzydeł i luk.

(3) Zabezpieczenia logistycznego, w tym do ewakuacji rannych.

(4) Wysadzania i podejmowania Zespołów Rozpoznania Dalekiego zasięgu.

f. Obrona powietrzna. Podczas etapu przygotowawczego do natarcia obrona powietrzna osłaniać będzie rejony ześrodkowania, marszruty wiodące do rubieży ataku i środki walki ważne do potęgowania działań. Podczas natarcia priorytet przenosi się na osłonę nacierających wojsk. Dlatego, jeśli natarcie ma powodzenie to osłona odwodów i linii komunikacyjnych może mieć wzrastające znaczenie.

g. Zabezpieczenie inżynieryjne. W działaniach zaczepnych, zabezpieczenie inżynieryjne wymagane będzie w celu utrzymania tempa natarcia. Dlatego najważniejszym jest mobilne wsparcie. Ważne są także zadania budowy zapór, szczególnie do osłony skrzydeł i szybkiego zabezpieczenia przed kontratakami.

(1) Zabezpieczenie inżynieryjne wymagane będzie do wsparcia nacierających wojsk poprzez realizację niektórych lub wszystkich z następujących działań:

(a) Pokonywanie lub wykonywanie przejść we własnych polach minowych.

(b) Oznakowywanie i pokonywanie pól minowych przeciwnika.

(c) Dostarczanie środków do pokonywania rzek i innych przeszkód.

(d) Obrona skrzydeł środkami minerskimi, niszczeniami i innymi zaporami. Często pomaga to kształtować i rozpoznawać strukturę pola walki i może pozwalać dowódcom ekonomicznie wykorzystywać środki wojsk do ich osłony.

(e) Przygotowywanie i utrzymywanie dróg dla kolejnych rzutów wojsk.

(f) Wspieranie skupienia wysiłku na obiekcie poprzez okopywanie, ustawianie pól minowych i tworzenie zapór.

(2) Osiągnięcie powyższych funkcji zależy od właściwego rozpoznania, terminowego dostarczenia niezbędnego wyposażenia i zapasów oraz od wstępnego zgrupowania i kontroli elementów zabezpieczenia inżynieryjnego, głównie od pokonywania pól minowych i przekraczania luk wozami opancerzonymi.

h. Walka elektroniczna. Możliwości systemów wojny elektronicznej wyjaśnione są pełniej w Rozdziale 2, Dziale X. W działaniach zaczepnych walka elektroniczna zapewnia dowódcy środki do pozyskiwania informacji w celu przygotowania szacunków i planów oraz uzbrojenia do opóźniania reakcji przeciwnika na natarcie. Własne działania w ramach wojny elektronicznej powinny prowadzić do:

(1) Wykrycia, lokalizacji i zakłócenia obserwacji przeciwnika i jego systemów wskazywania celów, w szczególności dla obrony powietrznej (przeciwlotniczej) i radiolokacyjnych stacji rozpoznania artyleryjskiego.

3 - 11

DZIAŁANIA ZACZEPNE

(2) Wykrycia i lokalizacji odwodu i elementów kontratakujących.

(3) Izolacji elektronicznej wybranych oddziałów i związków taktycznych przeciwnika poprzez zrywanie łączności z oddziałami skrzydłowymi, związkami taktycznymi wyższego szczebla i odwodami.

(4) Wykrycia i lokalizacji elementów przeciwdziałania elektronicznego przeciwnika, tak aby mogły one być wyeliminowane poprzez fizyczne uderzenie.

3 - 12

DZIAŁANIA ZACZEPNE

PODROZDZIAŁ III ORGANIZACJA

0309. Zasady ogólne

Wojska w natarciu powinny być zorganizowane tak, aby posiadały jasno sprecyzowane zadania i by nie były zależne jedne od drugich w rejonie działań bojowych. Dowódca musi przenieść w dół odpowiedzialność za rozpoznanie, przemieszczanie się do przodu i ubezpieczenie poprzez ustalenie stref odpowiedzialności i przedsięwzięć kontrolnych do niezbędnego rozwinięcia (natarcia - dop. tłum.). Przedsięwzięcia te stosować się będą nie tylko do walczących wojsk lecz także do zabezpieczenia bojowego i logistycznego, jakie towarzyszy nacierającym wojskom.

0310. Przedsięwzięcia kierowania natarciem

a. Zasady ogólne. Organizacja walki powinna zapewnić skrytość rejonu natarcia od linii wyjściowej do celu i dalej oraz powinna obejmować wyznaczenie określonej liczby przedsięwzięć organizacyjnych. Zależeć one będą od tego jak natarcie to ma być skonstruowane, jak dowódca zamierza kierować swoimi wojskami, a obejmuje stosowanie:

(1) Rejonów ześrodkowania.

(2) Dróg rozwijania wojsk do natarcia.

(3) Położenia wyjściowego do natarcia (FUP - Forming Up Place) (Ugrupowanie bojowe).

(4) Rubieży wyjściowej do natarcia.

(5) Linii rozgraniczenia i linii ognia.

(6) Osi przesunięć/marszruty.

(7) Celów natarcia / pośrednich celów natarcia.

(8) Przedsięwzięć kontroli przestrzeni powietrznej.

b. Opis przedsięwzięć organizacyjnych

(1) REJONY ZEŚRODKOWANIA / DROGI ROZWIJANIA WOJSK DO NATARCIA. Jeśli czas pozwala, wojska które mają być wprowadzone (do natarcia - dop. tłum.) razem lub przegrupowywane w celu rozpoczęcia natarcia, przyjmują rejon wyjściowy, w którym powinny one pozostawać jedynie na tak długo na ile to potrzebne do ich organizacyjnego przygotowania lub przegrupowania. Rejony te powinny znajdować się poza zasięgiem większości artylerii przeciwnika i być zlokalizowane tak, aby marsz z tych rejonów do rubieży wyjściowej do natarcia mógł być przeprowadzony płynnie, szybko i z wykorzystaniem skrytych dróg podejścia.

(2) POŁOŻENIE WYJŚCIOWE DO NATARCIA (UGRUPOWANIE BOJOWE). Ugrupowanie bojowe (FUP) jest ostatnią pozycją przyjmowaną przez nacierające wojska przed przekroczeniem rubieży wyjściowej do natarcia (LD). Jest to rejon, z którego pododdziały rozwijają się bezpośrednio przed atakiem i w którym mają one przyjąć ugrupowanie bojowe. Zajmowany jest on na możliwie krótki czas, aby mogły być wydane ostateczne rozkazy lub wytyczne oraz by przeprowadzić orientowanie. Jeśli znajduje się on poza przednią rubieżą obrony, to musi on być rozpoznany i zabezpieczony zanim wejdą do niego nacierające wojska. Wybrany rejon powinien być łatwo rozpoznawalny, nie znajdować się pod ogniem bezpośrednim i obserwacją przeciwnika i nie powinien być znany mu jako ewentualny cel jego artylerii.

(3) RUBIEŻ WYJŚCIOWA DO NATARCIA (LD - Line of departure). Służy ona do koordynacji przegrupowania wojsk rozpoczynających natarcie we wstępnej fazie ataku.

3 - 13

DZIAŁANIA ZACZEPNE

(4) LINIE ROZGRANICZENIA. Granica pomiędzy sąsiednimi oddziałami powinna być zawsze podana w rozkazie w celu ułatwienia koordynacji pomiędzy oddziałami i w celu ustalenia odpowiedzialności za przegrupowanie, ogień, rozpoznanie i ubezpieczenie.

(5) OSIE PRZESUNIĘĆ I MARSZRUTY. Stosowane są przez dowódców w celu wyznaczenia kierunku przemieszczania się, aby następowało ono i zapewniało stopień swobody manewru na drogach do celu (celów). Osie przesunięć ustalają jedynie ogólny kierunek przemieszczania się; podległemu dowódcy zezwala się manewrować swobodnie pomiędzy wyznaczonymi liniami rozgraniczenia oddziałów. Wyznaczenie „Marszruty” ustala określony kierunek lub kurs, po którym następować będzie przemieszczanie się (nacierających wojsk - dop. tłum.).

(6) CELE POŚREDNIE. W toku natarcia, cele pośrednie są ściśle związane ze znaczeniem terenu i lokalizacją przeciwnika, a także stosowane są do koordynacji przemieszczania się nacierających wojsk w odniesieniu do czasu i przestrzeni. Nie wolno, by ich opanowywanie przyczyniało się do utraty tempa natarcia. Cele pośrednie związku taktycznego są często głównymi celami podległych wojsk.

(7) CELE. Są to taktyczne punkty terenowe, które muszą być opanowane lub utrzymane, aby osiągnąć zadanie postawione przez dowódcę.

(8) PRZEDSIĘWZIĘCIA KONTROLI PRZESTRZENI POWIETRZNEJ. W opracowaniu.

3 14

DZIAŁANIA ZACZEPNE

PODROZDZIAŁ IV PLANOWANIE I PRZYGOTOWANIE

0311. Planowanie

a. Ocena sytuacji. Z chwilą otrzymania przez dowódcę zadania bojowego i przeanalizowania go będzie on dokonywał oceny sytuacji, biorąc pod uwagę następujące czynniki i uwzględniając czas i przestrzeń:

(1) PRZECIWNIK. Rozmieszczenie jego obrony, jego możliwości i oczekiwane zamiary.

(2) CZYNNIKI ŚRODOWISKA.

(a) W toku planowania działań zaczepnych teren musi być przeanalizowany poprzez rozpatrzenie pokrycia i ukrycia, możliwości obserwacji, wyboru stanowisk ogniowych, budowy zapór i wykorzystania wzniesień terenowych i dróg podejścia do rubieży ataku.

(b) Miejsce ataku jest zlokalizowane tak, aby zapewnić największą szansę powodzenia. Wybrany teren Głównego Wysiłku powinien pozwalać na szybkie przemieszczanie się w kierunku tyłów przeciwnika, chociaż od czasu do czasu może okazać się konieczne natarcie w mniej dogodnym terenie w celu osiągnięcia zaskoczenia. Rozpatrzony musi być także wpływ terenu na przemieszczanie się do przodu elementów wsparcia bojowego i logistycznego.

(c) Pogoda musi być rozpatrywana w zakresie jej wpływu na mobilność, widzialność, obronę powietrzną, na wojska i wyposażenie oraz na skutki użycia broni masowego rażenia.

(3) WOJSKA WŁASNE. Siła, rodzaj, położenie i wszelkie dodatkowo wymagane siły. Wyniki dające się z tego wywnioskować potrzebne są do zbadania stosunków sił obejmujących efektywność bojową, by zapewnić aby były one sprzyjające. Ocena wojsk własnych obejmuje także rozpatrzenie wymagań w zakresie zabezpieczenia logistycznego działań bojowych i ograniczeń, jakie mogą być wywołane niedostatkiem takich zasobów.

(4) UBEZPIECZENIE. Dowódca musi rozważyć jak może on najlepiej wykorzystać pozorowanie i działania ubezpieczające w celu osiągnięcia zaskoczenia i ochrony zarówno swoich planów jak i wojsk. W działaniach zaczepnych szczególnie ważne jest ukrycie zamiarów, byle tylko główne siły mogły manewrować w ramach stanowiska z którego uderzą na przeciwnika.

(5) CZAS. Działania zaczepne stają się trudniejsze, gdy obrońca ma więcej czasu na zorganizowanie i wzmocnienie swojej obrony. Dlatego atakujący musi mieć wystarczającą ilość czasu do skoncentrowania swoich wojsk w celu zebrania wszystkich dysponowanych sił do natarcia (stworzenia zgrupowania uderzeniowego - dop. tłum.). Jak tylko natarcie będzie się toczyć, to czas pozostanie czynnikiem najważniejszym, jako że będzie ono tylko wtedy pomyślne, jeśli osiągnie swoje cele zanim przeciwnik odzyska równowagę i zareaguje przeciwko niemu.

b. Rozpatrzenie sposobów działania. Wybierany jest lub formułowany jako decyzja najbardziej dogodny sposób działania. Na bazie tej decyzji rozwijana jest koncepcja działań.

c. Plan. Plan ma zawierać lub zapewniać:

(1) ORGANIZACJĘ ZADAŃ. Rozmieszczenie i podział sił na zadania.

(2) ZADANIA. Przydział zadań podległym dowódcom.

(3) OKREŚLENIE ETAPÓW I KONTROLI. Określać się będzie szczegółowe okresy natarcia koordynowane ze szczególną uwagą.

(4) SYNCHRONIZACJA CZASOWA. Będzie ona pomagać dowódcy kierować poszczególnymi etapami i koordynować walkę ze skrzydłowymi związkami taktycznymi.

3 - 15

DZIAŁANIA ZACZEPNE

(5) PLAN MANEWRU. Zawierać będzie omijanie.

(6) WSPARCIE OGNIOWE.

(7) WSPARCIE WOJNĄ ELEKTRONICZNĄ.

(8) ODWODY. Wyznaczone będą zadania możliwe do wykonania przez odwody.

(9) ROZPOZNANIE. Ważnym jest aby wysiłek rozpoznawczy był koncentrowany w toku działań, tak by reakcja przeciwnika mogła być wykryta i oceniona.

(10) UBEZPIECZENIE TAKTYCZNE I OCHRONA.

(a) Ustanowione muszą być określone przedsięwzięcia maskowania i ukrywania, pozorowania i przedsięwzięcia kontr - przeciwdziałania elektronicznego.

(b) Ochraniana musi być rubież wyjściowa do natarcia (LD).

(c) Osłona skrzydeł powinna być zapewniona od rubieży wyjściowej (LD) do przodu.

(11) ZJEDNOCZENIE. Plany muszą uszczegółowiać działanie jak tylko cele zostaną opanowane. Rejon musi być zabezpieczony przez kontratakiem przeciwnika, a wojsko przeorganizowane do kolejnego działania lub etapu (natarcia - dop. tłum.).

(12) ROZWIJANIE POWODZENIA. Zamiary dowódcy muszą być ustalone.

(13) ZABEZPIECZENIE LOGISTYCZNE.

(a) Działania podejmowane przed natarciem.

(b) Zapewnienie ciągłego wsparcia operacji.

(c) Zapewnienie gromadzenia, zgrupowywania i kierowania jeńców wojennych i uchodźców.

(14) OBRONA PRZED BRONĄ MASOWEGO RAŻENIA. Dowódca musi wyszczególnić jaki rodzaj ubrania ochronnego ma być noszony w natarciu, przeciwstawiając obniżeniu wydajności, które będzie spowodowane przez noszenie odzieży ochronnej, przerwaniu natarcia, które może się pojawić, gdy wojska będą zmuszone podjąć działanie zabezpieczające w toku natarcia. Jeśli teren będzie skażony może to spowodować opóźnienie lub nawet zatrzymanie natarcia. Dlatego zespoły rozpoznania BMR powinny być rozwinięte na czele, aby ostrzegać o wszelkich skażeniach. Plan reorganizacji musi brać w rachubę możliwość użycia BMR przeciwko celowi jak tylko zostanie zdobyty i gdy to będzie możliwe, obejmować on musi wczesne rozwinięcie czujników i urządzeń alarmowych.

0312. Przygotowanie

Zakres przygotowań zależeć będzie od dysponowanego czasu, jakkolwiek wymagany czas dla podstawowego przygotowania jest często czynnikiem, rozpatrywanym przy podejmowaniu decyzji o czasie (rozpoczęcia - dop. tłum.) natarcia. Podlegli dowódcy powinni być powiadamiani tak szybko, jak to możliwe, zwykle rozkazami wstępnymi, o tym ile czasu mają na przeprowadzenie swoich przygotowań. Przygotowania te obejmują:

(a) Przegrupowanie wstępne. Jest to kierowany ruch, który lokuje wojska zwykle w rejonach ześrodkowania lub w ich pobliżu, zależnie od synchronizacji czasowej.

3 - 16

DZIAŁANIA ZACZEPNE

b. Rozwinięcie wstępne. Elementy różnorodnych sił zbrojnych i sił wzmocnienia przystępują razem do organizowania zadań na rzecz walki. W tym stanie otrzymują one także uzupełnienie logistyczne, wobec czego są one w pełni gotowe do walki. Wszelkie elementy zabezpieczenia logistycznego, które mają się przemieszczać wraz z nacierającymi wojskami łączą się na tym etapie z wyznaczonymi związkami taktycznymi lub oddziałami.

c. Przenikanie. Przenikanie może być stosowane, przy sprzyjających warunkach, do rozpoznawania, ataków w głębi, uchwytywania określonych pozycji terenowych lub niszczenia łączności. Dlatego przenikanie wymaga dokładnego rozpoznania i zajmuje czas.

d. Przygotowanie ogniowe. Jeśli dowódca zdecydował użyć wsparcia ogniowego przed godziną „G”, wówczas plan ten będzie wdrożony.

3 - 17

DZIAŁANIA ZACZEPNE

PODROZDZIAŁ V PROWADZENIE NATARCIA

0313. Rozpoczęcie natarcia

a. Zasady ogólne. Gdy tylko natarcie zostanie rozpoczęte, najważniejsze są elastyczność i szybkość w stosowaniu siły bojowej. Natarcie prowadzone jest zwykle jako seria szybkich posunięć do przodu i uderzeń ogniowych oraz przemieszczeń, aż osiągnięty zostanie cel ostateczny. Natarcie musi być prowadzone energicznie, wykorzystując wszelkie sprzyjające okoliczności i ponownie przydzielając środki walki do rejonów, gdzie ich pojawienie się stanowić będzie okazję do zwycięstwa. Dowódca może być zmuszony podejmować działania w celu przegrupowania lub wzmocnienia sił, aby utrzymać tempo natarcia, odeprzeć kontrataki przeciwnika lub w celu zapewnienia bezpieczeństwa (własnym wojskom - dop. tłum.). Tempo natarcia musi być podtrzymywane; natarcie nie może być opóźniane z powodu przegrupowywania oddziałów lub (sztywnego - dop. tłum.) trzymania się planu. Różne składniki prowadzenia natarcia zmierzać będą do połączenia się jeden z drugim i nie wszystkie z nich będą miały zastosowanie w każdym przypadku.

b. Przejście przez linie ugrupowania. Istnieją sprzyjające okoliczności, gdy związek taktyczny lub oddział naciera poprzez elementy ugrupowania znajdujące się już w styczności z przeciwnikiem. Wojska w styczności pozostają na pozycjach dopóki ich ogień będzie zamaskowany lub gdy nie będą one już dłużej potrzebne, a w którym to czasie mogą one podjąć inne zadanie. Dalsze szczegóły podane są w Rozdziale 6, Dział V.

c. Podejście i faza szturmu. Podczas marszu do linii styczności ważne jest, aby zachowywane było bezpieczeństwo tak długo jak to możliwe. Wojska powinny wykorzystywać wszystkie dostępne drogi i szlaki, aby osiągnąć maksymalną szybkość i rozśrodkowanie. Różne elementy i etapy tej fazy natarcia to:

(1) PRZEKROCZENIE RUBIEŻY ATAKU. Całą synchronizację w czasie opiera się na czasie przekraczania przez wojska rubieży ataku. Zwykle będzie ona przekraczana w ugrupowaniu rozwiniętym. W przypadkach, gdy przejście przez linie ugrupowania będzie skomplikowane, to rubież ataku może być przednią linią własnych wojsk.

(2) UGRUPOWANIE ROZWINIĘTE. Ugrupowanie taktyczne przyjęte przez nacierające wojska podczas pokonywania linii ataku zależeć będzie od terenu, odległości do przeciwnika, oczekiwanego oporu przeciwnika i rozmiaru wsparcia ogniowego. Ważne jest podczas podchodzenia, aby zdobywać teren przez szybkie przesuwanie się do przodu. Wszelki wysiłek powinien być podjęty, by neutralizować możliwości obserwacyjne przeciwnika poprzez stosowanie skrytego podchodzenia i wykorzystywanie ognia wspierającego. Zapewnione powinno być maksymalne wsparcie ogniowe.

0314. Prowadzenie natarcia

a. Przełamanie. W celu przełamania, pierwszorzutowe siły koncentrowane będą tylko wówczas , gdy wejdą w styczność z przeciwnikiem. Głównym skutkiem wsparcia ogniowego powinno być utworzenie w wybranym miejscu wyrwy, jednakże szacunki powinny brać także pod uwagę pozycje przeciwnika w głębi i na skrzydłach. Nie wolno dawać przeciwnikowi czasu na reakcję, Tempo natarcia musi być utrzymane. Wyłom może być poszerzany na boki od głównego uderzenia.

b. Przebijanie się. Gdy dokonane zostało przełamanie, istotnym jest utrzymanie nacisku natarcia, nie tylko gdy szturmuje się pozycję przeciwnika w celu uchwycenia początkowych celów, lecz także, gdy przebija się by uchwycić cele w głębi. Nacierające wojska muszą przemieszczać się tak szybko jak to tylko możliwe pomiędzy rejonami oporu przeciwnika, szczególnie w warunkach użycia broni jądrowej. Gdy napotykany jest opór przeciwnika, pierwszorzutowe pododdziały, wsparte ogniem, próbują zaatakować i zniszczyć przeciwnika tak szybko jak to możliwe. Oddziały pierwszorzutowe nie powinny tracić okazji do wzmocnienia i wykorzystania powodzenia, w ten sposób zapobiegając odzyskaniu równowagi przez przeciwnika.

3 - 18/A

DZIAŁANIA ZACZEPNE

Zasoby powinny być utrzymywane jako dostępne i rozmieszczone tak, by mogły być zaangażowane, gdy będzie potrzeba. Niekiedy zdecydowane działania wojsk przebijających się przez rejon celu mogą wymieść przeciwnika z pozycji, w ten sposób unikając użycia dużo większych sił później, wówczas gdy przeciwnik będzie mógł odzyskać siły.

3 - 18/B

DZIAŁANIA ZACZEPNE

c. Omijanie przeciwnika. Tam gdzie pierwszorzutowe pododdziały ominęły punkty oporu przeciwnika w celu utrzymania tempa natarcia i próbują uchwycić cele w głębi, to ścigające wojska zajmować będą pozycje przeciwnika, które zostały ominięte bądź, jeśli to konieczne, utrzymując je otoczone lub pod obserwacją do czasu późniejszej eliminacji.

d. Ubezpieczenie i ochrona. Jeśli tempo natarcia ma być utrzymane, to inne elementy muszą być wydzielone do zadań ubezpieczenia, które obejmować będzie zabezpieczanie skrzydeł i zamykanie luk pomiędzy oddziałami. Elementy te mogą być także potrzebne w celu zapewnienia siły ognia, do wsparcia obejścia sił przeciwnika lub w celu zapewnienia ochrony przed atakiem naziemnym, gdy rejony tyłów nacierających rzutów nie będą oczyszczone.

e. Odwody. Odwody są ważne, by radzić sobie z nieoczekiwanymi przypadkami i utrzymać tempo natarcia. Dowódca może potrzebować zwiększenia wielkości nacierających sił, aby pozwoliło mu to utworzyć odwody. Ponadto w każdym czasie dowódca musi posiadać efektywne i niezaangażowane odwody, jeśli ma on utrzymać odpowiednią równowagę sił i musi być zdolny wykorzystać powodzenie, gdy zaistnieją sprzyjające okoliczności. Gdy organiczne odwody zostały już zaangażowane, to utworzone muszą być inne - nawet gdyby oznaczało to zmianę organizacji zadania. Odwody podążać będą zwykle w ślad za nacierającymi wojskami zaangażowanymi w walkę bez przedwczesnego angażowania się w nią i muszą być rozmieszczone tak, by mogły być szybko rozwinięte w dowolnym kierunku. Odwody powietrzno-szturmowe muszą być także utrzymywane w celu zapewnienia elastyczności w toku natarcia i w pościgu, jak również do osłony skrzydeł.

f. Skupienie wysiłku. Skupienie wysiłku podejmowane jest w zgodności z przyszłymi planami dowódcy. Jak tylko cele zostaną uchwycone, to natychmiast musi być na nich skupiony wysiłek i zakończony w najkrótszym możliwym czasie by zapewnić aby siły te były gotowe do odparcia kontrataków przeciwnika. Dowódcy nie wolno tracić styczności z przeciwnikiem. Musi on koordynować obronę skierowaną zarówno przeciwko działaniom naziemnym jak i powietrznym. Jeśli cel ma być osiągnięty, to zastosowane muszą być minimalne siły do skupienia wysiłku, by nie zostało utracone tempo natarcia. Ugrupowanie obronne powinno zapewnić, aby teren graniczący z celem był opanowany ogniem w celu zapobieżenia prowadzeniu przez przeciwnika bezpośredniego rozpoznania. Dowódca rozwijać będzie nowy plan wsparcia ogniowego, a jeśli to konieczne, tworzyć świeże odwody.

g. Rozwijanie powodzenia. Rozwijanie powodzenia charakteryzuje się szybkim osiąganiem przewagi nad pozostałościami obrony przeciwnika. Celem jest zachowanie inicjatywy poprzez uniemożliwianie przeciwnikowi zreorganizowania swojej obrony lub przeprowadzenie uporządkowanego wycofania się. Kluczem do sukcesu jest szybkość, jako że wszelkie opóźnienie da przeciwnikowi okazję do przegrupowania się i przeprowadzenia kontrataków lub utworzenia rubieży opóźniających w głębi obrony. Skutek psychologiczny rozwijania powodzenia wywołuje zamieszanie i obawę wśród dowódców przeciwnika, osłabiając ich zdolność reagowania i obniżając morale; co samo w sobie może być decydujące.

h. Pościg. Pościg ma na celu uchwycenie, odcięcie lub zniszczenie wojsk przeciwnika próbujących wycofać się lub uciec. Może on rozwinąć się z pomyślnego rozwijania powodzenia, gdy wojska przeciwnika zostaną zdemoralizowane, a ich oddziały rozpoczną rozpadać się pod nieustępliwym naciskiem lub w działaniach, w których przeciwnik utracił zdolność skutecznego działania i próbuje wyjść z walki. Zasadniczym celem pościgu jest zwalczanie wojsk przeciwnika, chociaż pod uwagę mogą być brane także obiekty terenowe. W toku pościgu nieustający nacisk skierowany jest przeciwko wycofującemu się przeciwnikowi, gdy w tym samym czasie siły oskrzydlające kanalizują jego drogi ucieczki.

i Okrążenie. Celem okrążenia jest odcięcie sił przeciwnika w określonym rejonie z zamiarem ich zniszczenia tam lub zmuszenie ich do poddania się. Jest to często wynikiem rozwijania powodzenia lub pościgu, gdy ścigające wojsk wyprzedzą przeciwnika i zablokują jego ucieczkę.

3 - 19

DZIAŁANIA ZACZEPNE

PODROZDZIAŁ VI DOWODZENIE I KIEROWANIE

0315. Dowodzenie

a. Zasady ogólne. Dowódca musi być w pełni informowany o postępie natarcia, reakcjach przeciwnika i sytuacji napotykanej przez podległe oddziały. W toku natarcia może on intensywniej decentralizować kierowanie podległymi dowódcami, pozwalając im reagować znacznie szybciej na zmiany zachodzące w sytuacji bojowej. Poprzez znajomość koncepcji swojego dowódcy i zmieniającej się sytuacji, podległy dowódca wdraża plan walki i modyfikuje go, jeśli zachodzi taka konieczność.

b. Rozmieszczenie stanowisk dowodzenia. Przemieszczenia stanowisk dowodzenia muszą być zorganizowane tak, by wychodziły na przeciw wymaganiom dowódcy i zaplanowane wariantowo tak, by prowadzone mogło być wczesne rozpoznanie, a miejsca łączności wybrane tak daleko jak to praktycznie możliwe. Wysunięte stanowiska dowodzenia związków taktycznych ustalą się niezwłocznie przed atakiem. Czyni to łatwiejszą łączność gdy natarcie się rozpoczyna i zapewnia, że dowódca i jego sztab są blisko rejonu ześrodkowania w krytycznym okresie. Jeśli natarcie ma powodzenie, to elementy dowodzenia przemieszczają się także do przodu, zapewniając dowódcy sprawowanie kontroli.

0316. Kierowanie

a. Rozkazy. Rozkazy wstępne wydawane powinny być w celu zapewnienia maksymalnego wykorzystania dostępnego czasu na przygotowanie. Pisemne rozkazy operacyjne mają objąć w szczegółach jedynie początkowy etap rozpatrywanego natarcia. Dla stanów późniejszych dowódca może być w stanie zapewnić jedynie ogólne wytyczne. Czyniąc tak, uczyni jasną swoją koncepcję działań lecz jej wykonanie pozostawi podległym dowódcom. W miarę rozwoju sytuacji, będzie uzupełniał i wykańczał swój pierwotny rozkaz rozkazami cząstkowymi. Powodzenie działań zależeć będzie znacząco od inicjatywy podległych dowódców, szczególnie w okresie rozwijania powodzenia i pościgu.

b. Przedsięwzięcia kierowania natarciem. Zawarte są w paragrafie 0310.

0317. Łączność

Ochrona łączności jest najważniejsza przed rozpoczęciem natarcia. Łączność radiowa będzie zasadniczą łącznością do skutecznego dowodzenia i kierowania podczas natarcia. Zapewnienie zastępczej łączności powinno być poczynione w przypadku możliwości utraty łączności z różnych przyczyn.

3 - 20

DZIAŁANIA ZACZEPNE

DZIAŁ VII ZABEZPIECZENIE LOGISTYCZNE

0318. Zasady ogólne

Ciągłość zabezpieczenia logistycznego jest ważna dla pomyślności działań zaczepnych. Dlatego dowódca i sztab muszą uważnie rozważyć dostępność zaopatrzenia i możliwości jednostek zabezpieczenia logistycznego w zakresie dostaw zaopatrzenia i zapewnienia innego niezbędnego wsparcia oddziałom.

0319. Względy szczególne

Podczas gdy wszystkie aspekty zabezpieczenia logistycznego muszą być uwzględniane w planowaniu działań, to największy nacisk musi być położony na dostępność amunicji, paliwa i zabezpieczenie remontów.

a. Wysunięte rozmieszczenie. Aby złagodzić obciążenia w systemie transportowym, dowódca musi rozważyć wcześniejsze zaopatrzenie i wsparcie odpowiednio wcześnie wysuniętymi środkami. Tam gdzie to możliwe, powinno ono zachować mobilność, aby mogły one być rozwijane wraz z postępującym natarciem.

b. Zaopatrywanie w amunicję i paliwo. Dokładne planowanie jest niezbędne w celu zapewnienia niezakłóconego przepływu amunicji / paliwa do frontu z powodu dużych ich ilości, jakie muszą być przemieszczane i ograniczonych zasobów dostępnego transportu.

c. Podtrzymywanie zdolności bojowej. W celu skutecznego podtrzymania zdolności bojowej wojsk podjęte muszą być naprawy na tyle blisko przedniego skraju na ile jest to taktycznie wykonalne. Obniża to zapotrzebowanie na urządzenia ewakuacyjne i zwraca wyposażenie bojowe w najkrótszym możliwym czasie. Wysunięte stanowiska głównych zespołów remontowych będą pomagać w naprawie wozów bojowych na polu walki, co przede wszystkim obejmować będzie raczej wymianę całych zespołów niż ich naprawę.

d. Zabezpieczenie medyczne. Planując zabezpieczenie medyczne działań zaczepnych rozważane muszą być następujące ważne czynniki:

(1) Jednostki medyczne muszą być rozwinięte tak daleko do przodu, jak tylko pozwala na to sytuacja taktyczna.

(2) Plany muszą być elastyczne, ponieważ jednostki medyczne nie są zazwyczaj trzymane w odwodach.

e Zabezpieczenie logistyczne stanu osobowego. Planując zabezpieczenie logistyczne stanu osobowego do działań zaczepnych rozważane muszą być następujące ważne czynniki:

(1) Ewidencjonowanie stanu osobowego i meldowanie stanu.

(2) Działania zabezpieczenia spraw zabitych, rannych i chorych.

3 - 21

ROZDZIAŁ 4
Działania obronne

PODROZDZIAŁ I POSTANOWIENIA OGÓLNE

0401. Cel

Działania obronne podejmowane są zwykle gdy przeciwnik posiada inicjatywę, aby zapobiec opanowaniu przez niego terenu lub wdarcia się do bronionego obiektu. Ich celem jest załamanie natarcia przeciwnika, zdezorganizowanie jego wojsk i zatrzymanie go w realizacji jego celu. Postępując tak stwarza się warunki do działania zaczepnego. Jest to podstawą walki obronnej i nie wolno dopuszczać do sytuacji, gdy broniący się jedynie reagują na ruchy przeciwnika. Wszelkie okazje powinny być wykorzystywane w celu przechwycenia inicjatywy i zmuszenia sił nacierających do reakcji na plan obrony.

0402. Cele działań obronnych

Celami działań obronnych może być:

a. Obniżenie możliwości zaczepnych przeciwnika i spowodowanie fiaska jego natarcia.

b. Utrzymanie poprzednio określonego rejonu i zapobieganie przełamaniu się przeciwnika przez niego.

c. Uzyskanie czasu.

d. Umożliwienie koncentracji własnych wojsk w innym miejscu.

e. Zmuszenie przeciwnika do koncentracji, przez co staje się on bardziej podatny na oddziaływanie ogniowe.

0403. Zasady i czynniki

Szczególnie ważne dla działań obronnych są następujące zasady i przeważające czynniki:

a. Wybór terenu (w tym wykorzystanie naturalnych i sztucznych przeszkód).

b. Rozpoznanie.

c. Głębokość obrony.

d. Wzajemne wsparcie.

e. Koncentracja wysiłku.

f. Manewr.

g. Siła ognia.

h. Walka elektroniczna.

i. Spoistość.

j. Działania zaczepne.

k. Odwody.

l. Pozorowanie.

4 - 1

DZIAŁANIA OBRONNE

0404. Rozpoznanie

Dokładne rozpoznanie jest ważne dla pomyślności obrony. Plan obrony będzie oparty na najlepszym dostępnym rozpoznaniu, wykorzystującym wszystkie źródła rozpoznania dowódców i organizacji szczebla nadrzędnego i skrzydłowych związków taktycznych. Obejmuje oszacowanie możliwości przeciwnika i jego zamiarów wraz z głównymi zadaniami determinującymi prawdopodobne podejścia przeciwnika, sposób ataku przez pierwszorzutowe pododdziały przeciwnika i przemieszczania się jego sił w głąb do określonego przez dowódcę rejonu zainteresowania. Jednakże, niefortunnym jest to, że pełna wiedza o zamiarach przeciwnika może być jedynie wydedukowana przed rozpoczęciem przez niego natarcia. Dlatego ważnym jest by dowódca utrzymywał swój wysiłek inwigilacyjny (w tym walki elektronicznej) i kontynuował pozyskiwanie informacji i danych wywiadu gdy walka się rozpocznie, tak aby mógł on kierować obroną i wykorzystywać zasoby w prawidłowym miejscu i czasie.

0405. Wykorzystanie terenu

Siła obrony zależy w dużej mierze od wyboru i wykorzystania terenu. Jak już teren został wybrany, to wszelki wysiłek musi być poczyniony aby wykorzystać go do (stworzenia - dop. tłum.) najlepszej przewagi. Może to być osiągnięte tylko jeśli będzie on szczegółowo znany przez każdego dowódcę w dół do najniższego szczebla.

a. Teren powinien być wybrany tak, by pozwalał najlepiej wykorzystywać się do prowadzenia ognia, ukrycia, ochrony i przemieszczania się obrońcy, a jednocześnie aby ograniczał możliwości przeciwnika w zakresie obserwacji i rozwijania sił. Rejon ten powinien stwarzać przede wszystkim dogodną sytuację do użycia sztucznych zapór i przeszkód, które mogą być użyte do wzmocnienia naturalnych przeszkód terenowych lub do ukrycia rejonów, które pozbawione są naturalnych udogodnień. Teren rozpatrywany może być w dwu zasadniczych kategoriach:

(1) Teren przeważająco otwarty, płaski, który może być stosunkowo łatwo objęty obserwacją i opanowany ogniem. Teren taki wymaga budowy rozległych zapór, jeśli przegrupowanie przeciwnika ma być uniemożliwione. Rejony takie mogą być najlepiej bronione przez silnie opancerzone siły wsparte środkami przeciwpancernymi dalekiego zasięgu.

(2) Teren zalesiony, zabudowany lub pocięty, który przedstawia sobą większe trudności dla nacierających pod względem możliwości manewrowych. Spowalnia ich przegrupowanie oraz zapewnia dobre ukrycie i warunki do obrony. Zazwyczaj obrońca może znaleźć naturalne przeszkody, które będą powstrzymywać tempo natarcia przeciwnika i kanalizować jego przemieszczanie się. Jeśli przeciwnik zamierza opanować ten rodzaj terenu, to potrzebował będzie silnych, spieszonych oddziałów. Rejony takie mogą być najlepiej bronione przez silne oddziały piechoty.

b. Prowadząc ocenę sytuacji dowódca będzie brał pod uwagę zasadniczy teren, którego opanowane / utrzymanie zapewni określoną przewagę, odpowiednio nacierającemu lub obrońcy. W toku oceny terenu wyszczególni on zarówno decydujące podłoże jak i zasadnicze czynniki terenu, które mają znaczenie taktyczne, jak i teren, którego utrata uczyni obronę niemożliwą. Teren taki jeśli został utracony, musi być odzyskany.

0406. Głębokość obrony

a. Głębokość obrony niezbędna jest do osiągnięcia swobody działania, do zapewnienia czasu na reakcję i do stłumienia tempa (natarcia - dop. tłum.) przeciwnika.

b. Głębokość obrony jest osiągana poprzez wyznaczenie wystarczającej przestrzeni do:

(1) Rozwinięcia pododdziałów ubezpieczenia.

(2) Rozwinięcia uzbrojenia dalekiego zasięgu i środków walki elektronicznej w celu niszczenia, porażenia lub opóźnienia pododdziałów przeciwnika w głębi rejonu oddziaływania dowódców (danego szczebla - dop. tłum.). Cele będą wybierane na podstawie ich ważności dla ciągłości tempa walki, możliwości podtrzymywania zdolności bojowej oraz dla dowodzenia i kontrolowania natarcia przeciwnika.

4 - 2

DZIAŁANIA OBRONNE

(3) Wykorzystania stanowisk bojowych, przeszkód i ognia obronnego w obrębie tego rejonu.

(4) Rozmieszczenia i przegrupowania odwodów, elementów wsparcia ogniowego i urządzeń zabezpieczenia logistycznego.

0407. Wzajemne wsparcie

Wzajemne wsparcie potęguje siłę każdego ugrupowania obronnego. Linie rozgraniczenia, rejony i stanowiska powinny być wybrane pamiętając o powyższych zasadach. Jest to osiągalne, gdy luki pomiędzy stanowiskami obronnymi i otwarte skrzydła pokryte będą ogniem w taki sposób, by przeciwnik nie mógł wyjść do natarcia na jedną z pozycji nie będąc narażony w ostateczności na ogień z innej pozycji. Osiągane to powinno być zwykle na szczeblu kompanii, lecz dla batalionów i wyżej możliwe, że akceptowany będzie musiał być niższy stopień wzajemnego wsparcia. Innymi rozpatrywanymi okolicznościami są:

a. Aby zneutralizować wzajemnie wspierające się pozycje obronne, nacierający musi rozśrodkować swój ogień w bok od zasadniczych celów, w wyniku czego obniża możliwość skupienia go na głównym wysiłku.

b. Stopień uzyskanego wzajemnego wsparcia zależy od terenu, zasięgu uzbrojenia i widzialności. Idealnie jest, gdy szerokość frontu, którą oddziały zobowiązane są bronić, jest bezpośrednio uzależniona od ich możliwości zapewnienia wzajemnego wsparcia. Dowódca musi porównać potrzebę wzajemnego wsparcia z, czasami sprzecznymi, wymogami co do głębokości i manewrowości, szczególnie w okresach zagrożenia jądrowego.

0408. Koncentracja wysiłku

Dowódca musi posiadać swobodę działania i elastyczność, aby skupić potrzebny wysiłek bojowy i musi decydować kiedy i gdzie koncentrować swoje wojska, aby przeciwstawić się nacierającemu przeciwnikowi. Decyzja ta zależeć będzie od rozpoznania dotyczącego zamiarów i sił przeciwnika. Koncentracja wysiłku podjęta musi być w odpowiednim czasie. Dowódca może skupić wysiłek bojowy poprzez manewr i/lub poprzez zmasowanie ognia.

0409. Manewr

Manewr jest decydującym elementem na wszystkich szczeblach obrony. Poprzez połączenie ruchu i ognia, broniące się wojska wykorzystują przydzielony im teren w celu zadania wysokich strat przeciwnikowi i w tym samym czasie unikają zniszczenia ogniem przeciwnika. Dzięki manewrowi dowódca skupia wysiłek bojowy umożliwiający mu stworzenie korzystnego stosunku sił w celu rozbicia przeciwnika.

0410. Siła ognia

Skuteczność obrony oparta jest przede wszystkim na pieczołowicie zaplanowanym ogniu całego uzbrojenia. Ogień walczących wojsk i artylerii, wsparcie śmigłowców uzbrojonych i szturmowych oraz lotnictwa taktycznego muszą być połączone, dokładnie skoordynowane i przeprowadzone tak, aby owocowały maksymalną skutecznością we właściwym miejscu i czasie.

0411. Spoistość

Obrona musi być zaplanowana jako zwarta całość i skoordynowana z wielką uwagą przez cały czas trwania operacji. Niepowodzenie obrony zbiega się częstokroć z utratą spoistości. Celem przeciwnika jest zazwyczaj osiągnięcie szybkiego przełamania się poprzez broniony rejon. Często będzie on dążył do zaatakowania wzdłuż bocznych linii rozgraniczenia. Dlatego ważna jest spoistość obrony wzdłuż tych linii, szczególnie tam gdzie łączą one wojska różnych narodowości. Stawianie zadań odwodom powinno obejmować zadania utrzymania lub przywracania spoistości wzdłuż linii rozgraniczenia. Dowódcy muszą zapewnić osiągnięcie i utrzymanie maksymalnej koordynacji poprzez:

4 - 3

DZIAŁANIA OBRONNE

a. Pełne zrozumienie koncepcji działań wyższego przełożonego.

b. Zrozumienie zasad taktycznego działania, stosowanych przez skrzydłowe związki taktyczne.

c. Uważny wybór graniczących rejonów, tak by nie zwiększały one problemu koordynacji.

d. Wybór punktów koordynacji okrakiem na linii rozgraniczenia.

e. Wymianę informacji.

f. Wymianę zespołów łącznikowych.

g. Planowanie wzajemnego wsparcia.

0412. Działanie zaczepne w obronie

Pomimo że w obronie całkowita inicjatywa jest w zasadzie po stronie nacierających wojsk, to obrońcy nie wolno pozostawać pasywnym i czekać na to aby reagować. Dowódcy na wszystkich szczeblach dowodzenia muszą uchwycić lub stworzyć sprzyjające okoliczności do zaskoczenia przeciwnika, przez co zmusić go do odstąpienia od realizacji jego planów. Wojska przeciwnika powinny być atakowane i niszczone lub dezorganizowane i opóźniane nie tylko w miejscu bezpośredniej styczności, lecz wszędzie, gdzie mogą być zaatakowane na całej głębokości rejonu działań bojowych. Obrona powinna walczyć z wyobraźnią, energią i agresywnością, niezbędnymi do przejęcia inicjatywy nad nacierającymi, wszędzie i kiedykolwiek to możliwe.

0413. Odwody

a. Przeznaczenie. Odwody są ważne, jeśli dowódca ma mieć swobodę działania, zarówno w odniesieniu do oczekiwanego jaki i niespodziewanego rozwoju walki. Zapewniają one zarówno elastyczność jak i równowagę obrony.

b. Zadania i ich wykonywanie. Podstawowymi funkcjami odwodów są: wzmocnienie, blokowanie, prowadzenie kontrataków, podmiana innych oddziałów oraz ochrona skrzydeł i rejonów tyłowych. Właściwie rozmieszczenie odwodów pomiędzy wojska wysunięte i odwodowe oraz problem jak i kiedy użyć odwody należy do najtrudniejszych i ważnych decyzji, jakie broniący się dowódca musi podjąć.

c. Odtwarzanie odwodów. Jak tylko odwód został zaangażowany w walkę, to utworzony lub pozyskany musi być nowy.

0414. Pozorowanie

Pozorowanie stara się fałszować postrzeganie sytuacji przez przeciwnika. W obronie jest ono stosowane głównie w celu wywołania fałszywego wrażenia o:

a. Dokładnym położeniu głównych pozycji obronnych i sił własnych, czym spowodować ma, że przeciwnik użyje swój główny wysiłek i zasoby w złym miejscu.

b. Kierunku i harmonogramie kontrataków sił sprzymierzonych, czym spowoduje, że przeciwnik wprowadzi swoje odwody z dala od stanowisk, skąd mogłyby one wpływać na tok walki.

0415. Kompetencje operacyjne

Jest to jednoczesne zastosowanie siły zbrojnej na całą głębokość rejonu oddziaływania, co prawdopodobnie porazi przeciwnika załamując jego tempo natarcia i zapewniając warunki do działań zaczepnych przeciwko niemu. Aby to osiągnąć odwody muszą, podczas wykonywania swojego planu obrony, próbować synchronizować swoje działania w głębi, w styczności i na tyłach.

4 - 4

DZIAŁANIA OBRONNE

Pomijając fakt, że mogą one być zależne jedno od drugiego, dowódcy powinni ciągle panować nad całą strefą oddziaływania poprzez zapewnienie, by siły zbrojne były zdolne atakować przeciwnika wszędzie gdziekolwiek się on naraża, pozbawiając go swobody działania.

a. Działania w głębi. Działania w głębi przeznaczone są do osiągnięcia głębokości i równoczesności w obronie i do zachowania przewagi na rzecz przyszłych działań. Zapobiegają skupieniu przez przeciwnika przygniatającej siły bojowej poprzez zakłócenie jego tempa działań i zniszczenie spoistości jego natarcia. Dokonywane są poprzez oddziaływanie na jego przemieszczenia w głębi, niszczenie środków ważnych dla realizacji jego planów i poprzez zrywanie lub opóźnianie użycia przez niego ważnych systemów działania, takich jak: system dowodzenia, logistyka, czy obrona powietrzna w krytycznym momencie. Skupiając się na takich celach, działania w głębi są w stanie bezpośrednio osłaniać działania w styczności. Tak samo jak obrońca nie dopuszcza do swobody manewru nacierającego, dąży on także do ustalenia okresów jego własnego przechodzenia do natarcia.

b. Działania w styczności. Działania w styczności są czynnościami sił głównych i wzmacniających w rejonie obrony podejmowanymi w celu wyhamowania, skanalizowania i zwalczania głównych sił przeciwnika. Może to być dokonane kilkoma sposobami, które obejmą obronę ze stałych silnych stanowisk albo stosowanie bardziej mobilnych wojsk, działających zaczepnie.

c. Działania w strefie tyłowej. Działania w strefie tyłowej zabezpieczają wojska i podtrzymują działania zabezpieczenia bojowego. Jeśli wykonywane są one pomyślnie, to pozwalają dowódcy na swobodę działania poprzez zapobieganie przerwom w dowodzeniu i kierowaniu (C2), wsparciu ogniowym, zabezpieczeniu logistycznym i przemieszczaniu odwodów.

0416. Rodzaje działań obronnych

Podczas gdy działania obronne przyjmować mogą szeroką gamę form, to zasadniczo mogą być podzielone na dwie szerokie grupy:

a. Obrona manewrowa. Obrona manewrowa skupia się na niszczeniu nacierających wojsk poprzez dopuszczenie by podeszły one do pozycji, które wystawią je na kontrataki i okrążenie przez ruchome odwody. Nacisk kładziony jest raczej na zwalczanie przeciwnika niż na utrzymywanie lub odbijanie terenu. W obronie manewrowej stosuje się połączenie działań zaczepnych, obronnych i opóźniających, wymagających rozwinięcia jako wysunięcie stosunkowo małych sił i zastosowanie manewru wspartego ogniem i zaporami, w celu przejęcia inicjatywy od nacierającego, po tym jak wszedł on w rejon obronny. Na szczeblu dywizji rejon obrony będzie prawdopodobnie wynosił około 100 km głębokości. W rezultacie broniące się wojska muszą posiadać mobilność równą lub większą niż wojska przeciwnika i zdolność tworzenia dużych odwodów, które przeprowadzą decydujący kontratak.

b. Obrona rejonu. Obrona rejonu skupia się na utrzymaniu terenu poprzez wchłonięcie przeciwnika w szereg wewnętrznych pozycji obronnych, z których może on być w większej części niszczony ogniem. W tym przypadku wysiłek skupiony będzie na utrzymywaniu terenu lub na odzyskaniu go u przeciwnika. Wobec tego, w przeciwieństwie do obrony manewrowej, obrona rejonu nie koniecznie daje pełne zniszczenie przeciwnika; wykorzystuje ona pewne inne, równoczesne lub późniejsze działania do osiągnięcia pokonania przeciwnika. W obronie rejonu gross sił obronnych przeznaczone jest do utrzymania terenu stosując połączenie pozycji obronnych i niewielkich odwodów manewrowych. Dowódcy organizują obronę wokół stacjonarnej struktury, zapewnionej przez pozycje obronne, dążąc do zniszczenia wojsk przeciwnika poprzez zwalczanie ich ogniem lub przez miejscowy kontratak na oddziały przeciwnika przełamujące się pomiędzy pozycjami obronnymi. W przeciwieństwie do obrony manewrowej, dla której ważna jest znaczna głębokość obrony, obrona rejonu może być prowadzona na rozmaitej głębokości, zależnej od zadania, możliwości wojsk i charakteru terenu.

4 - 5

DZIAŁANIA OBRONNE

EMBED Visio.Drawing.3

Rys. 4 - 1

Chociaż niniejszy opis przekazuje ogólny model każdego rodzaju obrony, obie formy stosują elementy statyczne i dynamiczne. Broniący się dowódcy mogą chcieć równie dobrze łączyć oba modele, stosując elementy statyczne do opóźniania, kanalizowania, powodowania strat i ostatecznie do zatrzymania nacierającego, jak też i elementy dynamiczne, takie jak nękanie lub kontrataki w celu uderzenia i zniszczenia zaangażowanych sił przeciwnika. Zrównoważenie pomiędzy tymi elementami zależeć będzie od zadania otrzymanego przez oddział, ugrupowania, manewrowości i stosunku sił oraz od charakteru pola walki. Dlatego podstawowymi różnicami pomiędzy tymi dwiema formami obrony jest to, że obrona manewrowa dąży do powstrzymania natarcia przeciwnika przez niszczenie, podczas gdy obrona rejonu dąży do pokonania go poprzez wyparcie.

4 - 6DZIAŁANIA OBRONNE

PODROZDZIAŁ II SIŁY I ZADANIA

0417. Użycie rodzajów wojsk

Aby w jak najlepszy sposób zdecydować o użyciu środków, dowódca powinien rozważyć następujące czynniki:

a. Zasady ogólne. Koncepcja obrony, która ma być przyjęta, wypływać będzie w dużej mierze z rodzaju dostępnych sił bojowych, pancernych lub nie opancerzonych. Liczba i rodzaj wojsk, które mają być użyte mogą być później samodzielnie dyktowane przez przeciwnika, teren i pogodę. Czas może być także głównym czynnikiem, siły nie opancerzone wymagają zwykle więcej czasu niż wojska pancerne na przygotowanie stanowisk obronnych i z wyjątkiem, gdy są to siły szturmowe, potrzeba więcej czasu na przemieszczanie się pomiędzy nimi.

b. Wojska pancerne. Tam gdzie większość sił stanowią wojska pancerne, obrona może być prowadzona z większą elastycznością, a pełne użycie może mieć miejsce dzięki manewrowości. Działania obejmą obronę z wybranych pozycji, działania opóźniające i kontrataki. Wszystkie one mogą być prowadzone w sektorach obrony o większej głębokości i szerokości niż w obronie z wojskami nie opancerzonymi. Pancerne oddziały bojowe posiadają wysoki stopień zabezpieczenia przed ogniem przeciwnika i w rezultacie zdolne są wejść do działania szybko i skutecznie nawet w warunkach użycia broni masowego rażenia. Czyni to te wojska wysoce przydatnymi do użycia jako odwody. Wojska pancerne wykorzystują określone pozycje do uderzeń na przeciwnika ze skrzydła, zmuszając go do skanalizowania się tak, by mógł on być niszczony przez całą siłę ognia obrony. Ponadto wojska pancerne mogą manewrować w celu opóźnienia podejścia silnych zgrupowań wojsk przeciwnika i następnie bezpośrednio zmieniać formę działania z bardziej manewrowej na bardziej statyczną lub prowadzić działania zaczepne. Spełniając ważną rolę w obronie, wojska pancerne będą zawsze pierwszoplanowym celem uderzeń lotnictwa przeciwnika. Umiejętne stosowanie ukryć, maskowania, pozorowania i bezpośredniego wsparcia lotniczego może prawdopodobnie zmniejszyć skutek tego zagrożenia i gdziekolwiek to możliwe, wydzielane powinny być siły obrony powietrznej do osłony działań prowadzonych przez wojska pancerne.

c. Wojska nie opancerzone. Wojska nie opancerzone są w stanie prowadzić skuteczną obronę jedynie z przygotowanych pozycji i dlatego będą wykorzystywane przede wszystkim w bardziej statycznej roli. Ich pozycje obronne powinny sprzyjać najlepszemu wykorzystaniu przeszkód i powinny być rozmieszczone tam, gdzie teren zapewnia przestrzeń do wykorzystania siły ognia i pełnego zasięgu ich uzbrojenia przeciwpancernego; dlatego są one szczególnie przydatne do użycia w zamkniętym obszarze. Wybrane stanowiska powinny być ukryte przed ogniem obserwowanym tak długo jak to tylko możliwe, zapewniając w ten sposób utrzymanie ich skuteczności. W wielu przypadkach, muszą one być dobrze wsparte przez wojska pancerne i zasoby zabezpieczenia logistycznego.

d. Siły lotnicze. Manewr lotniczy w działaniach obronnych jest bardzo podobny pod względem charakteru do manewru lotniczego w działaniach zaczepnych. Dlatego lotnictwo spełnia ważną rolę w działaniach obronnych poprzez zadawanie wstępnych strat przeciwnikowi w głębi pola walki oraz poprzez załamywanie, opóźnianie i formowanie przeciwnika do walki w styczności. Lotnictwo może być skutecznie wykorzystane tam, gdzie dowódca nie chce nieodwołalnie angażować sił lądowych; np.: powodując dodatkowe zniszczenia lub przeszkody. Lotnictwo może być skuteczne w zamykaniu luk w strukturze obrony, głównie w połączeniu z zaplanowanymi, uprzedzającymi działaniami JAAT (Połączonych Lotniczych Grup Szturmowych - dop. tłum.) w celu odciążenia sił lądowych. Lotnictwo jest także w stanie przeciwstawić się działalności przeciwnika w strefie tyłowej, a w szczególności wojskom powietrzno-desantowym i szturmowym. Niektóre śmigłowce mogą być wyposażone do walki powietrznej. Jeśli warunki pogody i widzialności pozwalają, ich manewrowość, siła ognia i niezależność od terenu uczyni je pożytecznym środkiem do:

(1) Działań przeciwko przełamywaniu się przeciwnika.

(2) Powstrzymania ataków przeciwnika.

4 - 7

DZIAŁANIA OBRONNE

(3) Wsparcia kontrataków.

(4) Wsparcia działań powietrzno-desantowych.

0418. Użycie sił wsparcia bojowego

a. Artyleria.

(1) Dowódca artylerii przygotowuje i wykonuje plan ognia w zgodzie z zadaniem i z koncepcją działań bojowych przełożonego, koordynując ogień artylerii z działaniami walczących wojsk, śmigłowców, wsparciem lotniczym oraz schematem zapór.

(2) Z punktu widzenia jej zasięgów i wysokiej elastyczności jej ognia, artyleria jest silną bronią do pomocy w neutralizowaniu natarcia przeciwnika. Dlatego aby być w pełni skuteczna musi mieć możliwość osiągać cele w głębi.

(3) Zadaniami artylerii w obronie są:

(a) Podczas wszystkich etapów obrony zapewnić wsparcie ogniowe wojskom w styczności.

(b) Atakować wojska przeciwnika w głębi, zanim będą mogły być zaangażowane w zasadniczą walkę.

(c) Koordynować wsparcie ogniowe w celu zmasowania siły bojowej.

(d) Ściślej określone zadania obejmują:

i. Wsparcie ukrywających się wojsk.

ii. Zerwanie przygotowań przeciwnika do natarcia.

iii. Odizolowanie nacierających czołgów przeciwnika od spieszonej piechoty.

iv. Atakowanie artylerii przeciwnika i wysuniętych elementów jego obrony powietrznej.

v. Pokrywanie ogniem zapór, luk i otwartych rejonów.

vi. Neutralizowanie lub izolowanie wojsk przeciwnika, które przełamały rejon obrony i przeszkadzanie przemieszczaniu się odwodów przeciwnika.

vii. Wsparcie kontratakujących wojsk.

viii Uczestniczenie w obserwacji pola walki i wskazywaniu celów.

ix. Jako ostateczny środek ratunku, obrona własnych stanowisk ogniowych ogniem bezpośrednim.

x. Stosowanie min narzutowych w celu zablokowania dróg podejścia przeciwnika.

b. Lotnictwo taktyczne.

(1) LOTNICZE DZIAŁANIA ROZPOZNAWCZE I OBSERWACYJNE. Rozpoznanie lotnicze jest nadzwyczaj ważne we wszystkich etapach obrony, szczególnie zaś podczas etapów początkowych, aby pomóc określić siłę i kierunek natarcia przeciwnika.

(2) OPERACJE PRZECIWPOWIETRZNE. Operacje przeciwpowietrzne prowadzone są w celu zniszczenia, zerwania lub ograniczenia sił powietrznych przeciwnika na tyle blisko ich źródeł na ile to możliwe i pomóc w obniżeniu zagrożenia z powietrza własnych sił lądowych. Wojska lądowe mogą wspomóc te działania poprzez stłumienie wysuniętych środków obrony powietrznej przeciwnika.

4 - 8

DZIAŁANIA OBRONNE

(3) ZACZEPNE WSPARCIE LOTNICZE (OAS - Offensive Air Support). Jest ono ekonomiczniejsze i bardziej skuteczne w lokalizowaniu i uderzeniach na wojska przeciwnika wówczas, gdy są one ześrodkowane w głębi przygotowując się do natarcia lub podchodząc wzdłuż linii komunikacyjnych i gdy rozwinięte są w rejonie walki. Dlatego jeśli OAS jest wstępnie zaplanowane, pozwala dowódcy szybko koncentrować ogień na celach, chociaż w obronie, harmonogram i zasięg bezpośredniego wsparcia lotniczego nie mogą być wcześniej określone z danym stopniem pewności.

c. Lotnictwo Wojsk Lądowych. W obronie śmigłowce rozpoznawcze, wielozadaniowe i transportowe mogą wspierać działania wojsk lądowych poprzez ich zastosowanie w:

(1) Działaniach aeromobilnych.

(2) Przedsięwzięciach dowodzenia i kierowania.

(3) Zadaniach rozpoznawczych i obserwacji powietrznej.

(4) Wsparciu logistycznym, w tym ewakuacji rannych.

d. Obrona powietrzna.

(1) Pierwszeństwo co do przydziału środków artylerii przeciwlotniczej oparte będzie na ocenie sytuacji przez dowódcę. Artyleria przeciwlotnicza potrzebna będzie do obrony ważnych rejonów i obiektów. Stosowana jest zwykle do osłony:

(a) Oddziałów w rejonach wysuniętych.

(b) Urządzeń dowodzenia i kierowania.

(c) Urządzeń zaopatrzenia.

(d) Ważnych środków i obiektów.

(e) Lotnisk.

(f) Odwodów.

(g) Wyburzeń.

(2) Pierwszeństwo zwykle będą miały wojska kontratakujące.

(3) Wydzielone strefy rażenia zestawów rakiet plot. dużego i średniego zasięgu koordynowane będzie przez dowódcę składnika lotniczego.

e. Wojska inżynieryjne. Rzadko, albo zgoła nigdy, będzie wystarczająco dużo środków inżynieryjnych, aby spełnić wymagania planu obrony. Dlatego dowódca musi określić priorytety w zgodności z ustalonym głównym wysiłkiem, pomiędzy różnorodne zadania inżynieryjne, którymi są:

(1) ZADANIA PRZECIWMANEWROWE. Będą one podjęte w powiązaniu z walczącymi wojskami i skoordynowane z ogniem broni strzelającej na wprost i pośrednio, w celu pozbawienia przeciwnika potrzebnej mu manewrowości i w celu zadania strat jego nacierającym wojskom. Zadania przeciwmanewrowe obejmują:

4 - 9

DZIAŁANIA OBRONNE

(a) ZAPORY. Maksymalny skutek osiągany jest dzięki zaporom, gdy występują w połączeniu z tak dużą ilością pół minowych i przeszkód jak to tylko możliwe oraz gdy są utrzymywane pod obserwacją i osłonięte ogniem. Zapory mogą obejmować wykorzystanie naturalnych i sztucznych przeszkód; muszą być skoordynowane, jeśli jest to wskazane, z doradcami państwa gospodarza oraz zgodne z Porozumieniami z Państwem Gospodarzem. Plan zapór jest częścią ogólnego planu obrony, który wymagał będzie ciągłego dostosowywania wraz z doskonaleniem zapór i uzupełnianiem ich w miarę jak pozwoli na to czas i przebieg walki. Rejony ograniczone zaporami muszą być ogłoszone w rozkazie w celu zachowania wymaganej swobody przegrupowywania się. Ograniczenia te mogą dotyczyć czasu, lokalizacji lub rodzaju przeszkody.

(b) NISZCZENIA. System kierowania niszczeniami, jaki uzgodniono w NATO, opisany jest w Rozdziale 10, Dziale IV oraz w STANAG - 2071. Liczna rezerwowych niszczeń musi być utrzymywana jako minimalna, ponieważ wiąże to dużą liczbą pododdziałów bojowych potrzebnych do ochrony niszczeń i saperów w grupach ogniowych.

(2) ZADANIA OCHRONNE. Unikanie wykrycia i zniszczenia będzie wymagać częstego przegrupowywania i szybkiego okopywania się. Żywotność wzmocniona może być poprzez stosowanie ukrywania, pozorowania, rozśrodkowania i fortyfikacji. Zabezpieczenie inżynieryjne lub zadania dotyczące żywotności obejmą pomoc innym wojskom w:

(1) FORTYFIKACJACH POLOWYCH. Prace inżynieryjne w danym rejonie obejmują użycie wyposażenia do pomocy w przygotowaniu i budowie takich urządzeń fortyfikacyjnych jak: transzeje, schrony dla posterunków dowodzenia, stanowiska ogniowe artylerii i uzbrojenia przeciwpancernego, a także stanowisk opancerzonych wozów bojowych. Ponadto, strefy ognia mogą być określone dla wszystkich systemów uzbrojenia.

(b) OCHRONA ZAOPATRZENIA BOJOWEGO. Zaopatrzenie bojowe powinno być chronione w szczególności przeciwko wybuchom, odłamkom, zapaleniu i skażeniu bronią masowego rażenia. Poprzez wydanie wytycznych do zarządzania logistycznego w zakresie wyboru najbardziej przydatnych miejsc magazynowania, potrzeby zabezpieczenia inżynieryjnego mogą być poważnie obniżone.

(c) MASKOWANIE, UKRYWANIE I POZOROWANIE. Główne pozycje obronne, urządzenia i położenia operacyjne mogą wymagać szczególnych środków i przedsięwzięć maskowania, które mogłyby być podjęte przez wojska inżynieryjne. Przedsięwzięcia pozorowania obejmują często stosowanie maskowania i specjalnych przedsięwzięć pozorowania inżynieryjnego, mogącego obejmować budowę pozornych pozycji i makiet, które muszą być dokładnie zaplanowane i skoordynowane w ramach planu taktycznego z faktycznymi pozycjami obronnymi.

(3) ZADANIA ZABEZPIECZENIA MANEWROWOŚCI. Podczas przygotowań do działań obronnych, wojska inżynieryjne przeprowadzać będą rozpoznanie, doskonalić i otwierać drogi do użytku podczas walki. Podczas zasadniczej walki obronnej, zadania manewrowe obejmują:

(a) MARSZRUTY. Utrzymanie i doskonalenie dróg przemarszu będzie zasadniczym zadaniem inżynieryjnym, ponieważ pozycje obronne narażone będą na ogień artylerii przeciwnika, a także na uderzenia z powietrza. Może to narzucać potrzebę znacznie wysuniętego zastosowania mostów towarzyszących, (sztucznych - dop. tłum.) kolein i ciężkiego wyposażenia inżynieryjnego.

(b) LUKI I PRZEJŚCIA W POLACH MINOWYCH. Niezbędna będzie dokładna koordynacja w celu zapewnienia, aby zostały zrobione potrzebne przejścia lub luki w polach minowych w celu przegrupowania wojsk.

(c) USUWANIE ZAPÓR. Ścisłe wsparcie inżynieryjne wymagane będzie we wsparciu działań zaczepnych w celu obejścia przeszkód zbudowanych przez przeciwnika.

4 - 10

DZIAŁANIA OBRONNE

(d) KONTRATAKI. Luki muszą być pozbawione zasadniczych przeszkód w celu przeprowadzenia wojsk do kontrataku.

f. Walka elektroniczna. Walka elektroniczna spełnia następujące funkcje w ramach wsparcia działań obronnych:

(1) Jej pierwszoplanową funkcją będzie kontynuowanie zbierania informacji o przeciwniku i uzupełnianie informatycznej bazy danych. W związku z tym zasoby wojny elektronicznej koncentrować się będą na dostarczaniu ważnej informacji o przeciwniku:

(a) Zamiarach.

(b) Zgrupowaniu, rozmieszczeniu i osiach zbliżania się do:

i. Pododdziałów pierwszego rzutu obrony.

ii. Głównego zgrupowania.

iii. Jednostek wsparcia artyleryjskiego i inżynieryjnego.

iv. Wojsk w głębi.

(2) Jeśli przeciwnik wejdzie w styczność z główną pozycją obronną, środki zakłócające zostaną skupione na obezwładnianiu systemów kierowania ogniem przeciwnika, wykrywania i wskazywania celów, w czasie gdy środki zbierające informacje koncentrują się na zapewnianiu rozpoznania i kierowaniu własnymi urządzeniami zakłócającymi.

(3) Środki walki elektronicznej będą także próbować lokalizować środki zakłócające przeciwnika, aby mogły one być eliminowane przez fizyczne zniszczenie.

4 - 11

DZIAŁANIA OBRONNE

PODROZDZIAŁ III ORGANIZACJA REJONU ODPOWIEDZIALNOŚCI OBRONNEJ

0419. Zasady ogólne

a. Rejon odpowiedzialności obronnej dowódców szczebla Korpusu pokazany jedynie schematycznie na rys. 4-2, zwykle zawiera:

(1) Siły przesłaniania.

(2) Rejon obrony, który może obejmować także rejon tyłów.

b. Rejon sił przesłaniania i rejon obrony rozdzielone są przez przednią linię obrony (FEBA). Niemniej jednak odpowiedzialność za prowadzenie działań będzie często przesuwać do przodu tę linię (FEBA), do linii przechwycenia.

0420. Rejon sił przesłaniania

a. Rejon sił przesłaniania to rejon rozciągający się do przodu od przedniej linii obrony (FEBA) tak daleko, jak rozwinięte są wojska w celu obserwowania, atakowania, przechwytywania, opóźniania, dezorganizowania i wprowadzania przeciwnika w błąd podczas jego rozwijania się w kierunku przedniej linii obrony. Zadania sił przesłaniania mogą być streszczone jako:

(1) Pozyskiwanie informacji o lokalizacji, kierunku i sile natarcia przeciwnika.

(2) Pozyskiwanie czasu.

(3) Zapewnienie bezpieczeństwa.

(4) Wyczerpywanie - powodujące maksimum strat u przeciwnika.

b. Odpowiednio do okoliczności i dostępności terenu przeciwnik atakowany będzie przez wojska prowadzące działania opóźniające poza przednią linią obrony (FEBA). Decyzja jak i czy w ogóle, prowadzić działania opóźniające spoczywa na dowódcy odpowiedzialnym za obronę całości rejonu. Jeśli zdecydował on prowadzić działania opóźniające, to wyznaczy rejon, który ma być wykorzystany przez siły przesłaniania.

c. Wszędzie gdzie to możliwe, wojska użyte do walki w ramach działań opóźniających nie powinny być bezpośrednio potrzebne w rejonie obrony. Powinny one być samowystarczalne i jeśli to możliwe, opancerzone. Dowódcy sił przesłaniania i tych w rejonie obrony skoordynują swoje czynności. Muszą oni być pewni, że działania opóźniające są ściśle skoordynowane z zadaniami skrzydłowych związków taktycznych. Szczegóły co do wstecznego przejścia przez linie obronne i zmiany odpowiedzialności w toku prowadzenia działań w rejonie przesłaniania, zawarte są w Rozdziale 6. Dział V, „Luzowanie wojsk z walki”.

d. Patrole lub małe pododdziały osłonowe będą najczęściej rozmieszczane z przodu w celu zapewnienia bezpieczeństwa wojskom w rejonie obrony. Musi to być dokładnie skoordynowane w miejscach przecięcia linii rozgraniczenia.

0421. Rejon obrony

a. Rejon obrony rozciąga się ku tyłowi od przedniej linii obrony (FEBA); i jest to rejon, w którym zaplanowano stoczyć decydującą walkę obronną. Walka ta omówiona jest bardziej szczegółowo później w niniejszym rozdziale.

4 - 12

DZIAŁANIA OBRONNE

Rys. 4-2: Rejon Odpowiedzialności Obronnej Korpusu

(wraz z Siłami Przesłaniania pod kontrolą Korpusu)

Uwaga:

Rysunek ilustruje Rejon Odpowiedzialności Obronnej Korpusu w bardzo ogólnym ujęciu. Należy pamiętać, że w warunkach pola walki, pozbawionego liniowości frontu, powyższe linie nie zawsze będą nakreślone i występować mogą duże luki pomiędzy rejonem jednego Korpusu czy dywizji a innego Korpusu / dywizji.

4 - 13

DZIAŁANIA OBRONNE

b. Rejony tyłów rozciągają się od tylnych granic rejonów związku taktycznego / oddziału do tylnych granic podległych im związków taktycznych / oddziałów. To tam rozmieszczone są zwykle siły odwodowe tego związku taktycznego / oddziału. Ponadto w tym rejonie często znajdować się będą etatowe i wzmacniające jednostki wsparcia ogniowego dalekiego zasięgu, oraz jednostki logistyczne. W rejonach dyslokacji i rozwinięcia uwaga musi być zwrócona na rejony niezbędne dla całościowej koncepcji obrony, takie jak: rejony potrzebne dla pododdziałów zabezpieczenia logistycznego i urządzeń (infrastruktury - dop. tłum.).

4 - 14

DZIAŁANIA OBRONNE

PODROZDZIAŁ IV PLANOWANIE I PRZYGOTOWANIE OBRONY

0422. Zasady ogólne

Potrzeba skrupulatnego i przemyślanego przygotowania obrony wymaga najbardziej sprawnego wykorzystania dostępnego czasu. Istotnym jest równoczesne planowanie i działanie na każdym szczeblu dowodzenia. Ważne są zarządzenia wstępne i wytyczne do planowania.

0423. Planowanie

a. Dowódca powinien wydać swoim podwładnym „Wymagania Rozpoznawcze” na tyle wcześniej, na ile to możliwe, w celu umożliwienia im skompletowania ich planów. Zawierać one będą:

(1) Informacje o siłach przeciwnika i wojsk własnych, w tym o możliwościach i zamiarach (użycia broni - dop. tłum.) jądrowej i chemicznej.

(2) Ugrupowania bojowego.

(3) Zadania związku taktycznego lub oddziału, zamiaru działań oraz wynikających z niego zadań.

(4) Linie rozgraniczenia, w tym podział rejonu odpowiedzialności pomiędzy siły przesłaniania, obronne i jeśli dają się zastosować, to również rejony tyłów oraz nakreślenie przedniej linii obrony (FEBA).

(5) Dodatkowe zadania takie jak wyznaczenie wojsk w skład sił przesłaniania, grupy robocze, ubezpieczenie określonych miejsc i ubezpieczenie rejonu tyłów.

(6) Plan zapór i zachowania żywotności, w zarysie.

(7) Terminarz ważniejszych czynności.

(8) Inne przedsięwzięcia potrzebne do skoordynowania planu obrony, obejmujące rejony rozmieszczenia odwodów, jednostek zabezpieczenia bojowego i logistycznego.

(9) Pozycje ryglowe w głębi obrony.

b. Zadanie bojowe. Zadanie bojowe postawione zostanie przez bezpośredniego przełożonego. Przyjęte będą ograniczenia wynikające z zadania, a mogące narzucać plan obrony. Może to zaistnieć w przypadku gdy działanie oddziałów graniczących prowadzić będzie do ryzyka niepożądanych luk, jako rezultatu utraty spoistości całości obrony.

c. W planowaniu obrony, następujące czynniki wymagają szczególnej uwagi w ocenie sytuacji (prowadzonej przez - dop. tłum.) dowódców:

(1) ZAGROŻENIE. Ocena zagrożenia obejmuje rozważania o zasadach taktycznego działania przeciwnika oraz szczegóły jego możliwości, w tym co do dostaw środków i amunicji jądrowej i chemicznej, w celu określenia najbardziej prawdopodobnego jego kierunku działania.

(2) ROZMIESZCZENIE. Pozycje obronne wyznaczone oddziałom bojowym, jednostkom zabezpieczenia bojowego i odwodom są przede wszystkim zależne od ich zadań. Może to wymagać, by pewne elementy mogły być rozmieszczone w rejonie, który został przydzielony innej jednostce.

4 - 15

DZIAŁANIA OBRONNE

(3) TEREN I POGODA.

(a) TEREN. Patrz paragraf 0405.

(b) POGODA. Zamiar działań musi uwzględniać wszelkie zmiany warunków pogodowych, jakie mogą wpływać na prowadzenie obrony.

(4) WYZNACZONE SZEROKOŚCI OBRONY. Jeśli wojska wyznaczone są do obrony na szerokim froncie, to nie mogą sobie pozwolić, by ich siła bojowa rozproszona była do osłony całej szerokości frontu obrony, a powinna mieć większe oparcie w ruchomych odwodach, głębokości obrony, sile ognia i obserwacji.

(5) ZASOBY. Podczas planowania dowódca powinien określić i zapotrzebować wszelkie dodatkowe zasoby potrzebne mu do wykonania zadania.

(6) CZAS. Czas wymagany do rozwinięcia i przygotowania pozycji obronnych.

(7) PRZEDSIĘWZIĘCIA DEZINFORMACYJNE. Zgodnie z planem dezinformowania, przedsięwzięcia dezinformujące muszą być przygotowane do realizacji, jeśli będzie potrzeba, w ścisłej współpracy z odpowiednimi władzami państwa-gospodarza.

(8) KOORDYNACJA. Koordynacja różnorodnych planów musi być podjęta nie tylko w ramach rejonu odpowiedzialności, lecz także ze skrzydłowymi związkami taktycznymi. Wyższy sztab musi być w pełni poinformowany.

(9) LUDNOŚĆ. Ludność może stać się najważniejszym, pojedynczym czynnikiem otoczenia, będącym poparciem lub przeszkodą w działaniach bojowych.

(10) OBRONA PRZED BRONIĄ MASOWEGO RAŻENIA. Zależnie od oceny aktualnego zagrożenia, dowódca musi rozważyć potrzebę wprowadzenia przedsięwzięć ochronnych przed bronią masowego rażenia. Jeśli przeciwnik niespodziewanie zatrzymuje swoje natarcie lub wycofuje rozwinięte na przedzie wojska, może być to wskaźnikiem zagrażającego użycia przez niego broni masowego rażenia. Wojska, w tym także jednostki skrzydłowe, zagrożone uderzeniem powinny być ostrzeżone, a dowódca będzie musiał zdecydować, czy jego wojska powinny kontynuować utrzymywanie się (na dotychczasowych pozycjach - dop. tłum.), rozśrodkować się, czy też dążyć do sprzężenia się z przeciwnikiem. Dowódca pozycji obronnych narażonych na uderzenie chemiczne posiada dwa podstawowe warianty postępowania: wyjść lub pozostać na miejscu. Zanim zdecyduje o wyjściu musi rozważyć:

(a) Jak długo trwa ryzyko ewentualnego pozostania na aktualnej pozycji obronnej.

(b) Wpływ wszelkiego ruchu na plany operacyjne.

(c) Potrzebę odkażenia przed zajęciem nowej pozycji.

(d) Rozprzestrzenienie skażenia wynikające z przegrupowania.

(e) Utratę wszelką ochrony, w tym zespołowej, przed bronią masowego rażenia.

0424. Przygotowanie

W działaniach obronnych szczególnie ważny jest czas dostępny do przygotowania obrony. Dlatego pierwszeństwo musi być jasno określone, a praca musi być rozpoczęta na tyle wcześnie na ile to możliwe. Skoro jest tak ważny, to czas dostępny do przygotowania obrony może być zwiększony poprzez przystosowanie zadania bojowego sił przesłaniania. Podstawowe i najbardziej czasochłonne czynności to prace inżynieryjne. Dlatego ważnym jest by maksymalny wysiłek i pierwszeństwo dane były budowie zapór i przedsięwzięciom zachowania żywotności. Wykonanie określonych przedsięwzięć dezinformujących rozpoczyna się podczas wstępnego etapu walki, kontynuowane jest w toku działań sił przesłaniania (paragraf 0428) i kończone będzie podczas głównej walki obronnej (paragraf 0429).

4 - 16

DZIAŁANIA OBRONNE

PODROZDZIAŁ V PROWADZENIE OBRONY

0425. Zasady ogólne

Dowódca musi przyjąć sposób użycia dostępnych mu sił stosownie do terenu i rozwinąć je w taki sposób, aby pokonać przeciwnika. Każda forma obrony wymagać będzie terenu do utrzymania. Podobnie, zależnie od sytuacji, dowódcy zastosują manewrowość. Równowaga pomiędzy utrzymywaniem terenu a stosowaniem manewru zależeć będzie od zadania bojowego, charakteru przeciwnika, terenu i dostępnych sił.

0426. Zamiar działań

a. W ramach zamiaru działań dowódcy walka przebiega zwykle w następującej kolejności:

(1) Działanie sił przesłaniania.

(2) Rozstrzygająca walka obronna, obejmująca wzmacnianie, blokowanie włamania się przeciwnika i kontratakowanie.

b. Podczas obu tych etapów walki atakowane będą siły przeciwnika w głębi, aby zapobiec lub opóźnić ich rozwinięcie.

0427. Działania sił przesłaniania

Chociaż zadanie działania sił przesłaniania jest bardzo wymagające, to straty i opóźnienie zadawane przeciwnikowi mogą być w pełni proporcjonalnie do sił przesłaniania, jeśli będą one utrzymywane w gotowości i wykorzystają sprzyjający teren, myląc w ten sposób przeciwnika co do lokalizacji rejonu obrony i możliwie sprowadzając go z drogi realizacji jego zamiarów. Pełny opis tych zadań i odpowiedzialności za siły przesłaniania przytoczony jest w Rozdziale 5, „Działania opóźniające”. Jednakże dwa podstawowe punkty podane zostały w zarysie poniżej:

a. Rozpoczęcie działań. Zanim siły przesłaniania same nawiążą styczność z przeciwnikiem naziemnym, wszelka szansa powinna być wykorzystana do nękania przeciwnika uderzeniami z powietrza. Artyleria rozwinięta będzie w rejonie sił przesłaniania w celu zapewnienia oddziaływania na przeciwnika w momencie najwcześniejszym z możliwych.

b. Przełamanie. Jak tylko siły przesłaniania przekroczą przednią linię obrony (FEBA), może stać się koniecznym zwiększenie intensywności wsparcia ogniowego z rejonu obrony, aby pozwolić siłom przesłaniania zerwać styczność z przeciwnikiem. Wycofanie sił przesłaniania przez przednie pozycje w rejonie obrony musi być starannie zaplanowane i skoordynowane. W większości przypadków wymaga to zerwania styczności przed linią powstrzymywania wysuniętą przed przednią linię obrony (FEBA). Ma to na celu uniknięcie zaskoczenia lub przerwania obrony na przedniej linii obrony w krytycznym momencie.

0428. Zasadnicza walka obronna

a. Walka obronna zaczyna się gdy przeciwnik podchodzi do przedniej linii obrony (FEBA). Według generalnej zasady jednostki walczą w ten sposób, że blokują natarcie przeciwnika tak daleko z przodu jak to możliwe. Pomimo tego, działanie to rozciągnie się w głąb w wyniku przeciwstawiania się przenikaniu przeciwnika, który nie mógł być zatrzymany wcześniej. Luki w zaporach, jakie zostały pozostawione dla wycofujących się sił przesłaniania muszą być strzeżone oraz musi być zorganizowane ich zamykanie.

b. Po tym jak przeciwnik dotarł do rejonu obrony, będzie on próbował znaleźć słabe punkty i usiłował będzie przedrzeć się przez nie, prawdopodobnie poprzez serię sondażowych uderzeń. Jeśli jedno z nich się powiedzie, obrona musi natychmiast zablokować przełamywanie i niszczyć te siły przeciwnika tak szybko jak to możliwe.

4 - 17

DZIAŁANIA OBRONNE

c. Przeciwnik zwykle wyprowadza swoje główne uderzenie jak tylko otrzyma odpowiednie dane rozpoznawcze. Skoncentruje on także swój wysiłek na wybranych rejonach i wesprze te ataki ogniem ciężkiej artylerii oraz intensywnymi nalotami z powietrza. Uderzenia te mogą być wsparte przez inne pomocnicze ataki, takie jak działania powietrzno-desantowe lub szturmowe, pomiędzy lub na tyły wojsk prowadzących walkę obronną.

d. Jak tylko natarcie przeciwnika zaczyna się rozwijać, oddziały broniące się w przedzie, jeśli nie były dotychczas rozwinięte, przegrupowują się na swoje pozycje obronne i atakują przeciwnika. Harmonogram tego rozwinięcia jest bardzo ważny, szczególnie w obliczu ognia ciężkiej artylerii i nalotów lotnictwa. Z rozwojem walki zbliżanie się przeciwnika może być spowalniane w wyniku kanalizowania i skupiania się, co w ten sposób stwarza dobre cele dla ognia obronnego i dla zaczepnego wsparcia lotniczego. Maksymalny ciężar ognia obronnego musi być przeniesiony na przetrzymanie tego stadium walki.

e. Obrona przeciwpancerna. Skoro główne zagrożenie ze strony przeciwnika pochodzi zwykle od jego broni pancernej, to planowanie obrony przeciwpancernej będzie pierwszą czynnością braną pod uwagę podczas sporządzania planu kształtu obrony. Jest to na tyle ważne, że dowódca koordynować będzie to osobiście. Wczesne niszczenie czołgów przeciwnika jest kluczem do sukcesu w obronie. Gdy organizuje się obronę przeciwpancerną, zastosowane powinno być wszelkie uzbrojenie przeciwpancerne.

(1) Obrona przeciwpancerna musi być skoncentrowana na oczekiwanych podejściach przeciwnika, jednakże żaden rejon, nie powinien być zignorowany.

(2) Ważne jest wczesne wykrycie oddziałów przeciwnika. Pozwala to na terminowe wykorzystanie broni przeciwpancernej do niszczenia czołgów i transporterów opancerzonych.

(3) Skuteczne rozmieszczenie zapór sprzyja niszczeniu czołgów i transporterów opancerzonych przeciwnika poprzez przeszkadzanie przegrupowywaniu się i kanalizowanie ich w skoordynowanym ogniu broni przeciwpancernej, min, czołgów, artylerii, śmigłowców uzbrojonych i środków bezpośredniego wsparcia lotniczego.

(4) Jednym z początkowych rozważań przy wyborze stanowisk i rozwijaniu połączonych grup bojowych jest zdolność do rozdzielenia, na tyle wcześnie na ile to możliwe, czołgów przeciwnika od towarzyszącej im piechoty.

(5) Wojska pancerne otrzymują jako początkowe zadanie blokowanie lub przeprowadzanie kontrataków na włamującego się przeciwnika.

(6) Jeśli czołgi i transportery opancerzone przeciwnika pomyślnie przełamały przednią linię obrony, broń przeciwpancerna rozmieszczona w głębi obrony próbować będzie zatrzymać dalsze parcie do przodu. Wojska w wysuniętych rejonach obrony mogą pozostać na stanowiskach w celu kontynuowania niszczenia kolejnych grup nacierających czołgów i transporterów opancerzonych przeciwnika.

(7) Śmigłowce uzbrojone i szturmowe są często najszybciej stosowanym środkiem przeciwstawiającym się atakom czołgów. Aczkolwiek warunki złej widoczności mogą przeszkadzać w ich wykorzystaniu.

0429. Wzmocnienie, blokowanie i kontratak

a. Zasady ogólne. Decyzja o tym, jak i kiedy mają być użyte odwody jest jedną z najbardziej istotnych, jaką musi podjąć dowódca. Jakkolwiek dopuszczalnym może być posiadanie odwodów na niższym szczeblu, to dowódca brygady i wyżej musi wydzielić siły do wzmocnienia, blokowania i prowadzenia kontrataku. Rzadko istnieć będą odwody do wykonania wszystkich tych zdań, a skoro pewne pododdziały nie walczą w danej chwili, to muszą być brane pod uwagę jako ewentualne źródła odwodów.

b. Wzmocnienie. Poprzez wzmocnienie, pododdziały zaangażowane w walkę zaopatrywane są w dodatkową siłę. Pochodzi ona albo z wydzielonych związków i oddziałów odwodowych, albo z innych wojsk niezaangażowanych w walkę.

4 - 18

DZIAŁANIA OBRONNE

c. Blokowanie. Blokowanie jest rozwinięciem wojsk w celu zatrzymania pododdziałów nacierających wojsk, które przełamały się przez wysunięte pozycje obronne. Harmonogram rozwinięcia sił blokujących zależeć będzie od sposobu w jaki rozwija się działanie przeciwnika, ze szczególnym zwróceniem uwagi na jego siłę, prędkość i kierunek podchodzenia. Czynniki te muszą być przeanalizowane i powiązane z rozmieszczeniem i wielkością dostępnych sił blokujących, ich czasem reakcji i czasem udostępnionym im na przygotowanie pozycji ryglowych. Często tylko poprzez blokowanie możliwe jest uzyskanie czasu i zatrzymanie przeciwnika na okres przygotowania późniejszego kontrataku.

d. Kontratak. Do kontrataku angażuje się część lub całość broniących się sił w celu wykorzystania dogodnej szansy do uderzenia na przeciwnika w decydującym miejscu i czasie oraz pokonania go. Planowanie kontrataku jest podstawową i istotną częścią obrony i musi być rozwijane wraz z innymi stadiami planowania obrony, a także musi być aktualizowane wraz z rozwojem sytuacji. Możliwe warianty kontrataków mogą obejmować odzyskiwanie utraconego terenu, odcinanie lub niszczenie poszczególnych oddziałów przeciwnika, a ponadto, wszelkie działania, w kierunku odtworzenia sytuacji. Jak tylko dowódca zdecydował, że kontratak może być wykonany, wyprowadzi go z pełną siłą wszystkich dostępnych zasobów, potrzebnych do osiągnięcia powodzenia.

0430. Połączona precyzyjna izolacja

Jeśli dowódcy strony przeciwnej pozostawiono swobodę działania w zakresie użycia rzutów wzmocnienia, w miejscu i czasie zgodnym z jego wyborem, to korzystnym może być dla niego rozwinięcie wystarczających sił do osiągnięcia przygniatającej przewagi w miejscu styczności i pokonanie w ten sposób najbardziej zdeterminowanej obrony. Dowódca zapobiegał będzie osiągnięciu przez przeciwnika nie możliwego do zaakceptowania poziomu siły bojowej na przedniej linii obrony (FEBA) poprzez systematyczne i ciągłe ataki na kolejno podchodzące wojska przeciwnika. Rzuty przeciwnika nie będące jeszcze w styczności i nie zaangażowane odwody śledzone będą w obszarze strefy zainteresowania danego dowódcy i zwalczane w głębi strefy oddziaływania. Postępując w ten sposób dowódca dąży nie tylko do zniszczenia i opóźnienia wojsk przeciwnika, ale również do zerwania planu dowódcy strony przeciwnej i przejęcia inicjatywy. Atak na wojska przeciwnika w głębi jest uzupełniany zarówno działaniami sił przesłaniania jak i walką w rejonie obrony. Integracja dostępnych środków do prowadzenia tego połączonego precyzyjnego izolowania wymaga wzmożonej i ciągłej koordynacji pomiędzy dowódcami lotnictwa i sił lądowych, co zaowocuje określonymi możliwościami wykrycia i zwalczania celów w głębi.

0431. Podtrzymywanie spoistości obrony

Ważność spoistości dla ogólnej skuteczności obrony przedstawiona jest w szczegółach w paragrafie 0412. Jeżeli obrona ma przetrwać, to dowódca musi być przygotowany do dostosowywania ugrupowania stosownie do zmian w zagrożeniu w celu podtrzymania jej spoistości. Pod uwagę powinny być wzięte następujące punkty:

a. Luki pomiędzy pozycjami obronnymi mogą być akceptowane, lecz nie wolno ich pozostawiać tam, gdzie oczekiwane jest prawdopodobne główne zagrożenie ze strony przeciwnika. Muszą one być utrzymywane pod obserwacją, nakryte ogniem lub, gdzie to możliwe, zablokowane zaporami. Odpowiedzialność za to musi być jasno określona. Siły wzmocnienia, blokujące lub kontratakujące wyznaczone powinny być z własnych zasobów.

b. Jeśli w trakcie walki okaże się, że spoistość obrony nie może być dłużej utrzymana, to kolejny wyższy przełożony wyznaczyć może dodatkowe siły wzmacniające, blokujące lub kontratakujące z jego własnych zasobów.

c. Wszelka decyzja o wycofaniu sił musi być podejmowana w ramach oceny sytuacji zaistniałej aktualnie w sąsiednich rejonach obrony. Nowa przednia linia obrony (FEBA) może być ustalona tylko przez dowódcę, który dowodzi obroną.

4 - 19

DZIAŁANIA OBRONNE

0432. Reorganizacja obrony

Gdy tylko jest to konieczne, nawet podczas krótkich przerw w walce, związek taktyczny i oddziały muszą być przeorganizowane, uzupełnione i wzmocnione. Podjęte muszą być prace w celu naprawy zniszczeń w pozycjach obronnych, zaporach i drogach przegrupowania / zaopatrywania. Jak tylko natarcie przeciwnika zostanie odparte, wykorzystywane powinny być wszelkie okazje do odtworzenia sytuacji we współdziałaniu ze skrzydłowymi związkami taktycznymi.

4 - 20

DZIAŁANIA OBRONNE

PODROZDZIAŁ VI DOWODZENIE I KIEROWANIE

0433. Dowodzenie

Ważnym jest aby dowódca:

a. Rozpoznał rejon odpowiedzialności zanim ustali swoją koncepcję działań i zaplanuje ugrupowanie.

b. Nawiązał, wszędzie gdzie to możliwe. osobisty kontakt ze swoimi podwładnymi. W okresie napięcia wizyta lub bezpośrednia rozmowa uczyni wiele dla budowy zaufania i wywrze osobisty wpływ dowódcy na dowodzenie.

0434. Relacje i łączność

Ścisłe relacje i dobra łączność są wymagane jako warunek wstępny dla pomyślności obrony:

a. Ustalone zostaną punkty koordynacyjne i relacje na zasadniczych szczeblach dowodzenia.

b. W wielonarodowych operacjach, szczególnie ważnym jest, aby dowódcy tymczasowo przydzielonych jednostek nawiązali osobisty kontakt ze swoim przełożonym tak szybko, jak pozwoli na to sytuacja.

c. Zanim nawiązana zostanie styczność z przeciwnikiem, emisja elektroniczna utrzymywana musi być na minimalnym poziomie. Wojska nie znajdujące się w styczności z przeciwnikiem powinny zachowywać ciszę radiową. Niemniej jednak, na wszystkich szczeblach dowodzenia utrzymywana musi być łączność zastępcza.

d. Z powodu zagrożenia niesionego przez wojnę elektroniczną przeciwnika, łączność przewodowa i radioliniowa są najważniejszymi środkami łączności. Po zakończeniu styczności z przeciwnikiem i po zniesieniu ciszy radiowej, łączność radiowa stanie się znacząco ważna, lecz ruch radiowy powinien nadal utrzymywany być na poziomie minimalnym.

0435. Środki i przedsięwzięcia kontrolne

W działaniach obronnych ważne są następujące środki i przedsięwzięcia kontrolne:

a. Linie rozgraniczenia.

b. Rubież przechwytywania.

c. Przednia rubież rejonu obrony (FEBA).

d. Punkty koordynowania.

e. Punkty kontrolne.

f. Rubieże koordynacji wsparcia ogniowego (FSCL).

g. Przedni skraj własnych wojsk (FLOT).

h. Rubieże zakazu prowadzenia ognia.

i. Minimalne odległości bezpieczeństwa.

j. Nadzór nad przestrzenią powietrzną (tak jak ujęto to w ATP-40)

k. Rubieże etapowe (zadań bojowych - dop. tłum.) (obejmujące rubież przechwytywania).

4 -21

DZIAŁANIA OBRONNE

l. Sektory.

m. Rubieże oświetlenia.

n. Rejony ześrodkowania odwodów.

o. Strefy Ograniczone Zaporami.

p. Marszruty kontrolowane/ Niszczenia Awaryjne.

4 - 22

DZIAŁANIA OBRONNE

PODROZDZIAŁ VII ZABEZPIECZENIE LOGISTYCZNE

0436. Zasady ogólne

Plan zabezpieczenia logistycznego musi być elastyczny. Szczególnymi punktami do odnotowania są:

a. W obronie powinno być możliwym zawczasu rozmieścić zapasy i utrzymywać zasoby, a także ustalić z góry świadczenia medyczne oraz te spośród zasobów, którymi mają być zabezpieczane wojska w pierwszych dniach walki. W ten sposób tworzone jest zaopatrzenie dla dostaw możliwych do realizacji w przypadku zaskakującego ataku przeciwnika. Ewentualne opóźnienie w ustaleniu zabezpieczenia logistycznego, skutkujące wydłużeniem linii transportowych, może nakładać na dowódców szczególną odpowiedzialność za oszczędności do czasu zorganizowania łańcucha (systemu - dop. tłum.) uzupełnień.

b. Urządzenia zabezpieczenia logistycznego są zazwyczaj rozmieszczone bardziej w tyle niż w działaniach zaczepnych, zarówno po to by nie kolidowały z działaniami taktycznymi, jak też aby zapewnić im jakiś stopień ochrony.

c. Rozważona musi być lokalizacja i ochrona rejonów zabezpieczenia logistycznego oraz regulacja ruchu wewnątrz tych rejonów.

d. Planowanie musi brać pod uwagę wymagania przejścia do ofensywy. Utrzymywane muszą być elastyczność i mobilność działań logistycznych w celu zabezpieczenia przyszłego kontrataku i innych działań zaczepnych.

0437. Uwagi szczególne o zabezpieczeniu logistycznym w obronie

Szczególna uwaga powinna być udzielona następującym punktom:

a. Obrona i ochrona rejonu tyłów.

b. Duże zużycie amunicji, szczególnie nabojów artyleryjskich, może wymagać specjalnych programów dostaw. Brakująca amunicja powinna być dostarczona na tyle daleko do przodu na ile to możliwe.

c. Paliwo powinno być transportowane tak daleko jak to praktycznie możliwe rurociągami, koleją, cysternami samochodowymi lub transportem żeglugi śródlądowej.

d. Naprawy powinny być prowadzone na tyle daleko z przodu, na ile to możliwe.

e. Pozycje zasobów medycznych, w tym urządzeń ewakuacyjnych, powinny być wysunięte na tyle na ile to praktycznie możliwe, aby zapewnić szybką pomoc medyczną i ewakuację rannym. Dlatego powinny one, jak również inne urządzenia logistyczne, rozmieszczone być jak najdalej w bok od ewentualnych celów.

f. Koordynacja zabezpieczenia logistycznego jest działaniem wielonarodowym.

g. Zaopatrzenie. Rozmieszczenie środków zaopatrzenia powinno kłaść nacisk na rozśrodkowanie, dobry dostęp do dróg zaopatrywania, urzutowanie zapasów i powinno sprzyjać zaopatrywaniu działań obronnych.

h. Priorytet zaopatrywania pomaga w rozdysponowywaniu środków transportu, znajdujących się w niewystarczającej ilości.

4 - 23

ROZDZIAŁ 5
Działania opóźniające

CZEŚĆ I POSTANOWIENIA OGÓLNE

0501. Przeznaczenie rozdziału

Działania opóźniające mogą być prowadzone niezależnie lub w ramach innych rodzajów działań. W niniejszym rozdziale szczególną uwagę zwrócono na opóźnianie jako niezależny rodzaj działań.

0502. Oczekiwany rezultat działań opóźniających

Działania opóźniające zapewniają podstawę do innych działań poprzez utrzymanie terenu, podtrzymywanie elastyczności i swobody działania w celu zadania przeciwnikowi maksymalnych strat.

0503. Cele działań opóźniających

Zamiarem działań opóźniających będzie osiągnięcie jednego lub więcej z następujących celów:

a. Spowolnienie przemieszczania się przeciwnika poprzez zadawanie mu strat, które obniżą jego możliwości zaczepne, tym samym uzyskanie czasu na późniejsze oddziaływania.

b. Wmanewrowanie przeciwnika do rejonu, gdzie będzie on podatny na ataki / kontrataki, tym samym przejęcie inicjatywy.

c. Uniknięcie walki w niepożądanych (niewygodnych) warunkach, tym samym ochrona sił własnych.

d. Ustalenie głównego wysiłku przeciwnika.

0504. Zasady i czynniki

W działaniach opóźniających szczególnie ważne są następujące zasady i przeważające czynniki:

a. Rozpoznanie.

b. Połączenie manewru i siły ognia.

c. Teren.

d. Czas.

e. Przestrzeń.

f. Aktywność oddziaływania na przeciwnika.

g. Podtrzymywanie swobody działania.

h. Walka elektroniczna.

i. Obrona i ochrona.

j. Pozorowanie.

5 - 1

DZIAŁANIA OPÓŹNIAJĄCE

0505. Rozpoznanie

Ciągły napływ dokładnych danych rozpoznawczych będzie bardzo ważny dla działań opóźniających. Terminowa i solidna informacja o zamiarach i możliwościach oraz słabych stronach przeciwnika, pozyskiwana środkami rozpoznania wszystkich szczebli dowodzenia potrzebna będzie przez cały czas trwania działań opóźniających.

0506. Połączenie manewru i siły ognia

Manewr w połączeniu z ogniem dalekiego zasięgu gwarantuje, że przeciwnik może być pozbawiony możliwości nawiązania bezpośredniej styczności. Siły opóźniające zastosują manewr i ogień w celu wyjścia z walki i przejścia na nowe pozycje, gdy przeciwnik skoncentruje przeważające siły.

0507. Teren

Siły te muszą najlepiej wykorzystać teren, tym samym zmuszając przeciwnika do prowadzenia czasochłonnych i kosztownych działań w celu uchwycenia terenu. Jeśli to możliwe, wybrany powinien być teren, który:

a. Posiada dobre przeszkody naturalne lub przeszkody, które mogą być łatwo udoskonalone oraz by łącznie mogły być wykorzystane do skanalizowania przegrupowania przeciwnika.

b. Zapewnia siłom opóźniającym dobrą obserwację i pole ostrzału.

0508. Czas

Dwoma podstawowymi synchronizacjami czasowymi w każdych działaniach opóźniających są:

a. Czas dostępny własnym wojskom na przygotowanie pozycji obronnych. Obejmuje on rozpoznanie, rozwinięcie i przygotowanie zapór.

b. Nakazana długotrwałość opóźniania. Będzie ona włączona do zadania postawionego dowódcy.

0509. Przestrzeń

Przydzielony rejon musi posiadać wystarczającą głębokość, umożliwiającą prowadzenie działań opóźniających. Jeśli głębokość ta zostanie zmniejszona, to możliwa do nakazania długotrwałość opóźniania może być skrócona, jeśli nie zaistnieje równoważące zwiększenie siły wojsk opóźniających lub akceptacja wysokich strat, w przypadku rozstrzygającego starcia (sił opóźniających z przeciwnikiem - dop. tłum.).

0510. Aktywność oddziaływania na przeciwnika

Siły opóźniające muszą podejmować każdą okazję do rozpoczęcia działań zaczepnych. Ataki powinny być podejmowane kiedy tylko straty lub zniszczenia po stronie przeciwnika mogą mieć wpływ na opóźniając jego wojsk.

0511. Podtrzymywanie swobody działania

Dowódca sił opóźniających musi skrupulatnie zorganizować swoje siły, tak by mogły one sprostać nieoczekiwanym sytuacjom. Wymaga to rozsądnego podziału sił pomiędzy te, które zaangażowane są w realizację zadań: utrzymania żywotności, aktywnego opóźniania przeciwnika, wycofywania się na kolejną pozycję ryglową lub te które są dostępne jako odwód.

5 - 2

DZIAŁANIA OPÓŹNIAJĄCE

0512. Walka elektroniczna

Walka elektroniczna (EW) wyjaśniona jest pełniej w Rozdziale 2, Dział X. W rzeczywistości, siły opóźniające powinny wykorzystywać środki walki elektronicznej do zakłócania i mylenia podchodzącego przeciwnika, stosując zakłócenia i pozorację przeciwko elementom rozpoznania, sieciom dowodzenia i sieciom kierowania ogniem. Działania te powinny towarzyszyć wszystkim etapom działań opóźniających. Mogą one znacznie pomóc w zerwaniu natarcia, kontratakach i luzowaniu wojsk. Środki walki elektronicznej dostarczać będą w sposób ciągły informacji o przeciwniku.

0513. Obrona i ochrona

Obrona i ochrona są ważne dla sił opóźniających, aby uniknąć zaskoczenia i pojawienia się niepożądanych rozstrzygających potyczek. Pociąga to za sobą nie tylko maksymalne stosowanie ukrywania i maskowania, pozoracji, ochronę łączności, walkę elektroniczną i przedsięwzięcia przeciwrozpoznawcze, lecz także ochronę ważnych punktów niezbędnych do przegrupowania w naturalnych wąwozach i przez mosty. Dopuszczalność luk jest nieodłączną cechą działań opóźniających. Jako prawidłowość należy traktować, że związki taktyczne muszą same sobie zapewnić osłonę skrzydeł. Główne zgrupowania mogą zdecydować się na śledzenie rozległych i mniej zagrożonych rejonów podczas koncentrowania większości swoich sił na kierunku głównego wysiłku.

0514. Pozorowanie

Pozorowanie jest niezbędne w celu zmniejszenia nieodłącznej wrażliwości oddziału podczas przegrupowywania na tyły. Pozorowanie powinno być stosowane, aby pomóc w utrzymaniu obrony podczas przegrupowywania i do uzyskania zaskoczenia.

5 - 3

DZIAŁANIA OPÓŹNIAJĄCE

PODROZDZIAŁ II SIŁY I ZADANIA

0515. Użycie rodzajów wojsk

a. Wojska pancerne. Wojska składające się z czołgów, piechoty zmechanizowanej oraz opancerzonych pododdziałów rozpoznawczych są najbardziej przydatne do działań opóźniających w większości rodzajów terenu. Ich siła ognia pozwala im atakować przeciwnika skutecznie, na duży zasięg, ich manewrowość pozwala im szybko przemieszczać się pomiędzy kolejnymi pozycjami lub na skrzydła, podczas gdy ochrona zapewniana jest przez ich niezaangażowane w walkę urządzenia na pojazdach. Podobnie, ich manewrowość, siła ognia i łączność daje im możliwość wyprowadzania kontrataków, gdy wcześniej stworzone zostaną sprzyjające warunki do ich wykonania.

b. Wojska nieopancerzone. Wojska nieopancerzone posiadają jedynie ograniczone możliwości do podjęcia działań opóźniających, nie licząc działań w terenie pociętym, zamkniętym lub zabudowanym przy intensywnym wykorzystaniu zapór. Będą one walczyć z kolejno przygotowywanych pozycji obronnych, w każdym przypadku zmuszając przeciwnika do rozwinięcia się w celu przeprowadzenia skoordynowanego ataku, zanim wycofają się na kolejną pozycję obronną. Pomyślność ich osłony wymagać będzie zwiększonej uwagi co do obejścia lub przemieszczania się pomiędzy pozycjami obronnymi, które powinny być przeprowadzone pod osłoną wsparcia ogniowego, wykorzystując marszruty ukryte przed przeciwnikiem. Podobnie, nieopancerzone wojska nie są szczególnie przydatne do prowadzenia aktywnego wycofywania się. Jednakże, tego rodzaju działanie możliwe jest do wykonania w obliczu spieszonego przeciwnika w zamkniętym terenie, który zapewnia ukrycie przegrupowania i jest dogodny dla zasadzek i rajdów. Wojska nieopancerzone mogą także uczestniczyć w działaniach dywersyjnych.

c. Wojska aeromobilne. Wojska aeromobilne mogą być wykorzystane w działaniach opóźniających, chociaż napotykają one na te same ograniczenia i problemy jak inne wojska nieopancerzone. Dlatego są one w stanie rozwijać rajd lub wzmacniać siły, umożliwiając szybką koncentrację siły bojowej w kluczowych miejscach. Podobnie są one w stanie szybko rozśrodkowywać się w celu zmniejszenia wrażliwości na uderzenia. Mogą one być także użyte jako siły odwodowe, w celu umożliwienia dowódcy zaangażowania większej części innych sił do działania, jak też do działania jako osłona skrzydeł.

d. Wojska powietrzno-desantowe. Wojska powietrzno-desantowe posiadają bardziej ograniczone możliwości w działaniach opóźniających niż wojska aeromobilne, z powodu niedostatku ich manewrowości i siły ognia w działaniu na ziemi i potrzeby pomocy w wyprowadzaniu ich z walki. Dlatego mogą one być wykorzystane w rejonie działań izolujących z celem zapobieżenia lub zatrzymania działań przeciwnika w określonym rejonie. Teren silnie zalesiony, górzysty lub zdominowany przez rzeki i inne przeszkody oraz taki, który przeszkadza manewrowości przeciwnika, jest najbardziej przydatnym do tego rodzaju działań.

e. Lotnictwo. Postępowanie lotnictwa w działaniach opóźniających jest bardzo podobne w swym charakterze do postępowania lotnictwa w działaniach zaczepnych. Lotnictwo odgrywa ważną rolę w zrywaniu powodzenia przeciwnika poprzez zastosowanie toczących się zasadzek, które tworzą płynną i ruchomą obronę na całą głębokość ugrupowania przeciwnika, które opóźnią i podzielą przeciwnika do walki w styczności. Śmigłowce uzbrojone mogą skutecznie wspierać naziemne siły opóźniające poprzez potyczki ze środkami pancernymi przeciwnika, głównie na skrzydłach i na duży zasięg. Mogą one być użyte do osiągania szybkiego rozwinięcia obrony przeciwpancernej, włączając w to ataki w głąb w celu ukrycia oderwanych sił i osiągnięcia zaskoczenia. Lotnictwo może być także skutecznie zastosowane, przykładowo do wcześniejszego niszczenia odwodów i przeszkód, gdy dowódca nie chce nieodwracalnie angażować sił lądowych do opóźniania.

5 - 4

DZIAŁANIA OPÓŹNIAJĄCE

0516. Użycie Sił Zabezpieczenia Bojowego

a. Artyleria.

(1) Artyleria może mieć wielki udział w działaniach opóźniających przeciwnika poprzez skupianie ognia na maksymalny zasięg. Jej możliwości pokrycia szerokich wariantów celów, w krótkim czasie i stawiania narzutowych pól minowych powinny nie tylko być stosowane do powodowania strat i osłabiania możliwości przeciwnika, lecz także do tworzenia sytuacji, które sprzyjają zwrotowi bojowemu sił zbrojnych. Ogień izolujący przeciwko kolejnym rzutom ograniczyć może bezpośrednią walkę z zaangażowanymi siłami przeciwnika.

(2) Zapewniając bezpośrednie i dokładne wsparcie, artyleria może zatrzymać pierwsze rzuty natarcia przeciwnika poprzez wykonanie ognia tłumiącego podczas wycofywania się z walki własnych wojsk, co może zapobiec starciu się przeciwnika z siłami opóźniającymi.

(3) Artyleria musi być zorganizowana i rozwinięta na stanowiskach ogniowych, tak aby mogła zapewnić nieprzerwane wsparcie ogniowe przez cały czas działań opóźniających.

b. Przestrzeń powietrzna. Operacje powietrzne mają swój udział w pokonywaniu początkowej przewagi przeciwnika w swobodzie działań w następujący sposób:

(1) ROZPOZNANIE POWIETRZNE I OBSERWOWANIE. Rozpoznanie powietrzne może zidentyfikować siłę i dyspozycję przeciwnika we wczesnym stanie, pozwalając dowódcy skupić swoje siły na dogodnych pozycjach.

(2) OPERACJE PRZECIWPOWIETRZNE. Mogą one być konieczne do uchwycenia lokalnej przewagi w powietrzu w celu umożliwienia ruchu siłom opóźniającym.

(3) BEZPOŚREDNIE WSPARCIE LOTNICZE. Poprzez izolowanie i bezpośrednie wsparcie lotnicze, szczególnie w przełęczach i na przeprawach, siły powietrzne mogą opóźniać, niszczyć lub obezwładniać kolejne rzuty sił przeciwnika na drogach podejścia i w ten sposób pomóc w uzyskaniu czasu na pokonanie pierwszych rzutów przeciwnika. Często stosowane jest ono tylko poprzez wykorzystanie samolotów tak, aby przełamanie przeciwnika poprzez rejon obrony lub luki w nim mogło być opóźnione do czasu, gdy wojska naziemne będą mogły przegrupować się do starcia w tym miejscu. W określonych sytuacjach bezpośrednie wsparcie lotnicze (CAS) może stworzyć dodatkowe skupienie ognia. W tym przypadku, podobnie jak we wszystkich formach taktycznego wsparcia lotniczego, zagwarantowane musi być ścisłe współdziałanie z systemami obrony powietrznej (przeciwlotniczej - dop. tłum.).

c. Lotnictwo Sił Lądowych. Śmigłowce rozpoznawcze, wielozadaniowe i transportowe mogą odegrać ważną rolę w działaniach opóźniających poprzez:

(1) Zapewnienie ułatwień do dowodzenia, kierowania i łączności.

(2) Zapewnienie rozpoznania, obserwacji i wskazywania celów.

(3) Przegrupowanie pododdziałów ochrony obiektów do wysadzenia, ładunków wybuchowych i amunicji zaporowej.

(4) Przewóz piechoty niezmotoryzowanej, szczególnie przed rozpoczęciem działań opóźniających i podczas wycofywania ich z walki.

(5) Stawianie min narzutowych.

(6) Ewakuacja rannych.

(7) Przemieszczenie zaopatrzenia. części zamiennych i utrzymywanie grup roboczych.

d. Środki obrony powietrznej. Działania opóźniające z pewnością prowadzone będą w warunkach zagrożenia z powietrza. Prawdopodobnie nie wystarczy środków obrony powietrznej w celu zapewnienia odpowiedniej osłony w całym rejonie działania. Dlatego musi być ustalone pierwszeństwo zadań i zaplanowane uzupełnienie w celu osiągnięcia skutecznej obrony przeciwlotniczej w krytycznych miejscach i okresach.

5 - 5

DZIAŁANIA OPÓŹNIAJĄCE

e. Wojska inżynieryjne

(1) Wojska inżynieryjne zabezpieczają działania opóźniające, przede wszystkim poprzez przygotowywanie zapór, w tym pól minowych i niszczeń. Stacjonarne pola minowe, ze góry określonym czasem inicjacji i w powiązaniu z uzbrojeniem przeciwpancernym, wnoszą decydujący wkład w obniżenie zaczepnego potencjału przeciwnika. Trudny teren może spowodować konieczność udzielenia pierwszeństwa doskonaleniu i utrzymywaniu dróg marszu do manewru sił opóźniających.

(2) Zabezpieczenie inżynieryjne wykorzystywane jest na prośbę walczących wojsk. Wojska inżynieryjne powinny otrzymać maksimum czasu na zaplanowanie i realizację swoich zadań.

(3) Odpowiedzialność za zapory musi być ściśle rozłożona w dół w celu objęcia szczegółowymi porozumieniami co do ich ochrony i zamykania. Wszystkie siły opóźniające muszą wiedzieć, które luki w zaporach i przejścia przez nie utrzymywane będą w stanie otwartym dla ich użytku, zaś dowódca odpowiedzialny za zamykanie zapór musi być ściśle wyznaczony.

(4) Wojska inżynieryjne będą potrzebne także w celu zapewnienia rady i pomocy w przygotowywaniu pozycji obronnych i w oczyszczaniu pola ostrzału, szczególnie w rejonie zabudowanym.

(5) Opancerzone wojska inżynieryjne powinny przemieszczać się wraz z wojskami będącymi w styczności z przeciwnikiem w celu podjęcia tarasowania dróg, niszczeń ogniowych i układania min narzutowych.

f. Walka elektroniczna. Siły opóźniające powinny stosować środki walki elektronicznej w celu spowolnienia i zaskoczenia podchodzącego przeciwnika, stosując zakłócenia i pozorację przeciwko elementom rozpoznania, sieciom dowodzenia i sieciom kierowania ogniem. Działania te powinny być podejmowane we wszystkich etapach działań opóźniających. Mogą one znacznie pomóc we wspieraniu wycofujących się z walki, kontratakach i luzowaniu wojsk. Środki walki elektronicznej dostarczać będą w ciągły sposób informacji o przeciwniku.

5 - 6

DZIAŁANIA OPÓŹNIAJĄCE

PODROZDZIAŁ III ORGANIZACJA

0517. Zasady ogólne

W działaniach opóźniających organizacja wykorzystywanego rejonu jest podobna do tej w obronie. Opóźnianie zaczyna się zwykle od rubieży podanej w zadaniu i rozciąga się do tyłu do rubieży, gdzie odpowiedzialność za przeciwnika przechodzi na inne wojska lub do rubieży, na której zmienia się rodzaj działań (tj. zwykle na przedniej rubieży obrony - FEBA, pośrednich wysuniętych rubieżach FEBA lub na rubieży powstrzymywania). W ramach tak określonego rejonu wojska rozdzielone będą zwykle bocznymi liniami rozgraniczenia. Szerokości frontu oddziału i związku taktycznego posiadać będą tendencję do zwiększania się w stosunku do szerokości w obronie. Dowódca sił opóźniających musi podjąć decyzję co do tego, które części wydzielonego rejonu wykorzystywał będzie do swoich działań, które części może opuścić wcześniej niż inne oraz które z nich mogą być jedynie monitorowane.

5 - 7

DZIAŁANIA OPÓŹNIAJĄCE

PODROZDZIAŁ IV PLANOWANIE I PRZYGOTOWANIE

0518. Planowanie

a. Zanim dowódca zdoła dokonać oceny sytuacji na rzecz działań opóźniających musi dokładnie poznać zamiar swojego wyższego przełożonego i co on chce, aby osiągnięto poprzez rozwinięcie sił opóźniających. Jak już stanie się to zrozumiałym, dokona on oceny sytuacji, udoskonali swoją koncepcję i przygotuje plan w celu ukrycia (zamaskowania - dop. tłum.) początkowych działań od rozpoczęcia rozwijania do jego zakończenia. W zamiarze działań i planie zwróci szczególną uwagę na:

(1) ZADANIA. Podział zadań pomiędzy dysponowane siły.

(2) PODZIAŁ NA OKRESY.

(3) TEREN.

(4) ZAPORY.

(5) WSPARCIE OGNIOWE. Zastosowanie ognia dalekiego zasięgu w celu wczesnego zadania strat przeciwnikowi i uniknięcia decydującego starcia.

(6) UKRYWANIE LUK.

(7) OSŁONA SKRZYDEŁ.

(8) ROZWINIĘCIE W GŁĄB. Siły opóźniające muszą być rozwinięte także w głąb w celu przeciwstawienia się przenikaniu przeciwnika pomiędzy wysuniętymi oddziałami i w celu osłony przed atakami niesionym z powietrza lub przez śmigłowce w przewężeniach i na zapasowych drogach marszu.

(9) KIEROWANIE OGNIEM I MANEWREM. Do kierowania przemieszczaniem się wojsk stosowane są rubieże meldunkowe i pośrednie. Wydane mogą być rozkazy w celu zapełnienia luk lub w celu dostosowania rubieży, które mogłyby stanowić niebezpieczne wyłomy.

(10) KOORDYNACJA. Staranna koordynacja pomiędzy sąsiadującymi oddziałami, w tym przedsięwzięcia w celu uniknięcia wzajemnego porażenia się.

(11) KIEROWANIE NISZCZENIAMI. Potrzeba podjęcia wstępnych niszczeń może wspomóc rozwinięcie sił sprzymierzonych. Dlatego ważnym jest, by planowanie, szczególnie wstępnych niszczeń, luk w polach minowych i przygotowywanych niszczeń było ściśle skoordynowane z przemieszczeniem i manewrem.

(12) PRZEDSIĘWZIĘCIA UBEZPIECZENIA. Plan obrony i ochrony będzie ściśle koordynowany z władzami państwa-gospodarza.

(13) OBSERWACJA. Utrzymanie pokrycia obserwacją całego rejonu odpowiedzialności rozpoznawczej jest zwykle znacznym przedsięwzięciem, które obejmuje zobrazowanie, walkę elektroniczną i wszelkie zasoby ludzkie. Wymaga to skrupulatnego planowania i koordynacji.

(14) ZABEZPIECZENIE LOGISTYCZNE. Zabezpieczenie wysoce manewrowych działań przeprowadzanych na znaczne odległości wymaga celowości i elastyczności.

b. Znaczenie opóźniania, które może być nakazane zależeć będzie od oceny sytuacji przez dowódcę. Czas trwania opóźniania, który ma być uzyskany, podawany jest w zadaniu.

5 - 8

DZIAŁANIA OPÓŹNIAJĄCE

0519. Przygotowanie

a. Wystarczający czas powinien być przeznaczony na ustalenie zadań organizacyjnych, przeprowadzenie rekonesansu, wybór pozycji, wybór i przygotowanie przeszkód i zapór, prowadzenie wstępnego przegrupowania, skoordynowanie z sąsiednimi oddziałami i na ustalenie zabezpieczenia logistycznego.

b. Obrona przed bronią masowego rażenia. Uderzenia bronią masowego rażenia na przewężenia i przygotowane niszczenia skomplikują ich obronę i przechodzenie wojsk przez nie. Zwrócona musi być uwaga na odkażanie takich wojsk w celu uniknięcia rozsiania skażeń na nowe pozycje. Uderzenia chemiczne na wycofujące się wojska i cywilnych uciekinierów mogą mieć skutek psychologiczny odpowiednio do wywołanych ofiar.

5 - 9

DZIAŁANIA OPÓŹNIAJĄCE

PODROZDZIAŁ V PROWADZENIE DZIAŁAŃ OPÓŹNIAJĄCYCH

0520. Zasady ogólne

a. Koncepcja. Siły opóźniające nie będą miały zastosowania wyłącznie w głębi wyznaczonego rejonu, ale będą one atakować przeciwnika także w głębi jego rejonu. Jeśli brak jest sprzyjających okoliczności do ataku na skrzydła przeciwnika lub na jego tyły, to wystarczającym może być rozmieszczenie dostępnych wojsk tak, aby mogły one atakować przeciwnika wzdłuż najbardziej prawdopodobnych dróg jego podejścia. Luki muszą być utrzymywane pod obserwacją i zapewniona musi być szybka reakcja gdyby przeciwnik zdecydował się wykorzystać je do swojego podejścia do przodu. Dowódca musi brać pod uwagę, że zazwyczaj może on nie posiadać jasnego obrazu o przeciwniku i że sytuacja może zmieniać się często i szybko. Dlatego musi on być pewny, że posiada ciągły dopływ sondaży i terminowych danych rozpoznawczych, że posiada dobrze zorganizowane rozpoznanie, niezawodną łączność i silny odwód. Dzięki tym środkom dowódca może zapewnić sobie utrzymanie swobody działania. Musi on wykorzystywać dostępne siły i środki w taki sposób, by przeciwnik cyklicznie napotykał nieoczekiwane sytuacje. Wymaga to elastyczności i zwinności, jak również silnego zaufania w zdolności podległych dowódców w celu określenia na miejscu najbardziej odpowiednim do podjęcia działania.. Pododdziały bojowe będą zwykle prowadzić opóźnianie poprzez łączenie zaczepnych i obronnych sposobów działania, takich jak tymczasowa obrona, energiczne uderzenia i przemyślane kontrataki.

b. Rozpoznanie. Siły opóźniające same dla siebie potrzebować będą terminowych i ciągłych danych rozpoznawczych o przeciwniku. Koniecznością będzie rozwinięcie pododdziałów rozpoznawczych, które natychmiast wejdą i utrzymają styczność z przeciwnikiem. Pododdziały te powinny być wystarczająco silne, aby nie mogły być łatwo odsunięte przez przeciwnika. Na początku agresji, siły te mogą być jedynymi elementami na lądzie, które będą zdolne dostarczyć dokładnej informacji o zidentyfikowanym przeciwniku. Wraz z rozwojem walki, część pododdziałów rozpoznawczych użyta może być do zapewnienia obrony i ochrony skrzydeł i luk pomiędzy głównymi elementami ugrupowania wojsk.

c. Wykonanie opóźniania

(1) Przy najbliższej okazji siły opóźniające zaatakują przeciwnika, wywołując straty poprzez zapewnienie maksymalnego ognia w połączeniu z działaniami manewrowymi, obejmującymi szybkie i ograniczone kontrataki przeciwko wojskom przeciwnika, które rozprzestrzeniły się lub zdemaskowały otwarte skrzydło. Sprzyjające okazje najprawdopodobniej pojawią się gdy przeciwnik pokonywać będzie przeszkodę lub będzie czasowo odizolowany od podążających za nim wojsk własnych.

(2) Wykorzystana powinna być wszelka przewaga zapewniana przez teren. Szybkie zbliżanie się przeciwnika, szczególnie wzdłuż dróg, powinno być zahamowane, poprzez zmuszenie go do skupienia wojsk i wystawienia się na cel. Wszelkie sprzyjające okazje powinny być podjęte w celu zaskoczenia przeciwnika i wciągnięcia go w zasadzkę, a także w celu uniknięcia zbyt bezpośredniego starcia, poprzez terminowy manewr.

(3) Nawet jeśli pododdziały sił opóźniających znajdą się w niebezpieczeństwie, np. będąc otoczone lub poważnie okrążane ze skrzydła, nie będą one wychodzić z walki, jeśli nie zostaną odwołane rozkazem lub jeśli nie jest to zgodne z zadaniem. Dlatego, ważnym zadaniem dowódcy jest terminowe wycofanie w celu uchronienia części jego sił przed odcięciem lub zniszczeniem.

(4) Płynna sytuacja przeważająca podczas działań opóźniających będzie wymagać ciągłej i ścisłej koordynacji pomiędzy sąsiednimi oddziałami w celu zapewnienia:

5 - 10

DZIAŁANIA OPÓŹNIAJĄCE

(a) Znajomości pozycji bojowych i manewru wojsk własnych.

(b) Wspólnego wsparcia ogniowego.

(c) Świadomości początku i końca określonych etapów działań.

(d) Świadomości sytuacji i prawdopodobnego zamiaru przeciwnika.

0521. Użycie odwodów

a. Odwody. Odwody są ważne dla podtrzymania spójności i ciągłości działań opóźniających, szczególnie tam, gdzie przeciwnik będzie w stanie obejść lub przeniknąć poprzez luki pomiędzy elementami wojsk opóźniających. Ich zadaniami mogą być:

(1) BLOKOWANIE. Powstrzymywanie przeciwnika w rejonie, gdzie wcześniej rozwinięte zostały niewystarczające siły.

(2) KONTRATAKI. Zwykle będą one miały ograniczone cele. Do przeprowadzenia kontrataku w obszarze luk lub w celu zapewnienia wyjścia z walki silnie zaangażowanych wojsk, może być koniecznym użycie odwodów.

(3) DZIAŁANIA OSŁONOWE. Odwody mogą być użyte także z przygotowanych pozycji bojowych do osłony wycofania wojsk, w celu umożliwienia im kontynuacji zaangażowania w bardziej sprzyjającym terenie.

b. Z powodu szerokości odcinka bojowego, często koniecznym będzie ustalenie lokalnych odwodów, zamiast liczenia na sformowanie jednego, skoncentrowanego odwodu sił. Na niższych szczeblach dowodzenia odwody będą minimalne lub po prostu obejmujące wykorzystanie tych pododdziałów, które nie są aktywnie zaangażowane w walkę; na wyższych szczeblach jako odwody wyznaczane mogą być specjalnie wojska.

0522. Wyjście z walki

Wojska wycofywane z pozycji bojowych muszą próbować przerwać styczność z przeciwnikiem. Osiągnięte to może być przez wycofywanie się poprzez pozycje zajęte przez inną jednostkę lub nagłe przerwanie starcia, gdy przeciwnik wytrącony jest z równowagi i niezdolny do natychmiastowego pościgu. Ważną decyzją jest wybór właściwego momentu kiedy wycofać którą pozycję. Nie wolno dopuścić, aby było to przedwcześnie, ponieważ mogłoby to skutkować fiaskiem osiągania maksimum opóźnienia, również (nie można uczynić tego - dop. tłum.) zbyt późno, jako że wówczas może zaistnieć ryzyko nieuzasadnionych strat lub ryzyko okrążenia. W celu osiągnięcia wyjścia z walki konieczne mogą być kontrataki.

0523. Przerwanie styczności

a. Przemieszczanie się sił opóźniających w rejonie, gdzie inne siły ponoszą odpowiedzialność może być działaniem krytycznym, szczególnie gdy siły te są niezdolne do wyjścia z walki. Dowódca ogólnowoskowy wyznaczy rubież powstrzymywania. Opisane to jest w Rozdziale 6, Dział V.

b. Jeśli działania opóźniające zostaną zastąpione obroną, to pododdziały z wojsk opóźniających mogą zostać rozwinięte aż do rubieży powstrzymywania. Przeciwnikowi powinno się dać na tyle mało wskazówek na ile to możliwe, co do zamiaru wyjścia z walki. Ruch poza przednią rubież obrony (FEBA) musi być zaplanowany i skoordynowany w szczegółach. Wycofywane wojska muszą zapewnić terminową informację o planowanym wycofaniu, a w sytuacji bojowej dla wojsk na pozycjach, przydzielając pododdziały łączności do cofniętych sił obronnych w celu rozpoznania wycofujących się oddziałów, gdy zbliżą się i będą przechodzić przez nie.

5 - 11

DZIAŁANIA OPÓŹNIAJĄCE

PODROZDZIAŁ VI DOWODZENIE I KIEROWANIE

0524. Zasady ogólne

Pomimo przeciwnych charakterystyk działań opóźniających, częstego i szybkiego manewru wojsk, częstych zmian rodzajów walki, niejasności sytuacji powietrznej i w ostateczności początkowej swobody działania przeciwnika, dowódca musi skupić się na zamiarze wyższego przełożonego.

a. Dowódca musi dowodzić swoimi wojskami tak, by utrzymać zgodne i spójne działanie. Wymagać to będzie ciągłości kierunku w celu odtworzenia sytuacji i w celu podjęcia próby uchwycenia inicjatywy. Istotna będzie dobra łączność.

b. Istnieją wymagania co do scentralizowanego, skoordynowanego planowania, lecz decentralizowanego kierowania realizacją.

c. Przez związki taktyczne na tyłach poczynione muszą być przygotowania do kierowania przegrupowywaniem powrotnym elementów wojsk opóźniających z rubieży powstrzymywania.

0525. Przedsięwzięcia kontrolne

a. Łączność.

b. Linie rozgraniczenia, pozycje i obiekty.

c. Marszruty / osie.

d. Rubieże meldunkowe / etapowe.

e. Rubież powstrzymywania.

f. Punkty koordynacyjne.

g. Regulacja ruchu.

h. Punkty kontrolne.

i. Przedsięwzięcia kontroli przestrzeni powietrznej.

j. Rubież koordynacji wsparcia ogniowego (FSCL).

k. Wysunięta rubież wojsk własnych (FLOT).

l. Narzucane harmonogramu dla krytycznych etapów.

m. Hasła i sygnały rozpoznawcze.

n. Zarządzenia do zamykania zapór z pól minowych i do realizacji niszczeń.

o Zarządzenia do realizacji przedsięwzięć pozoracyjnych.

5 - 12

DZIAŁANIA OPÓŹNIAJĄCE

PODROZDZIAŁ VII ZABEZPIECZENIE LOGISTYCZNE

0526. Zasady ogólne

Wnioski do zabezpieczenia logistycznego obejmują:

a. Elementy wsparcia i zapasy urzutowane do tyłu na kolejnych pozycjach; ilekroć to możliwe, zaopatrzenie powinno być utrzymywane jako ruchome. Zanim zapasy zostaną rozwinięte w przygotowanych stosach wydane powinny być staranne wytyczne do planu operacyjnego.

b. Ewakuacja zaopatrzenia i wyposażenia, które zostały przemieszczone, powinny być planowane na tyle wcześnie, na ile to możliwe; te, które nie mogą być ruszane, powinny być zniszczone. Zabezpieczenie medyczne powinno zapewnić szybką ewakuację ofiar do rejonu tyłowych urządzeń medycznych. Zaopatrzenie i wyposażenie medyczne, zgodnie z Konwencjami Genewskimi, muszą być oznakowane, jak również pozostawione na miejscu, jeśli nie mogą być ewakuowane.

c. Utrzymanie powinno być skoncentrowane na wyposażeniu potrzebnym do prowadzenia działań opóźniających i wycofywaniu. Niesprawne wyposażenie, które nie może być natychmiast naprawione powinno być ewakuowane do rejonu tyłów. Pojazdy ewakuacyjne powinny być rozmieszczone w newralgicznych miejscach w celu utrzymania otwartych marszrut.

d. Pierwszeństwo transportu powinno być dane przegrupowującym się pododdziałom bojowym i ich zaopatrzeniu, przegrupowaniu środków materiałowych, wykorzystywanych do powstrzymywania przeciwnika oraz do ewakuacji ofiar i przydatnego do naprawy wyposażenia.

5 - 13

ROZDZIAŁ 6
Etapy pośrednie w działaniach bojowych

PODROZDZIAŁ I DĄŻENIE DO STYCZNOŚCI Z PRZECIWNIKIEM

0601. Wprowadzenie

Dział ten podaje główne zasady dążenia do styczności z przeciwnikiem, działania w którym wojska dążą do uzyskania lub odtworzenia styczności z przeciwnikiem. Działanie dążenia do styczności z przeciwnikiem różni się od boju spotkaniowego tym, że w tym drugim przypadku styczność z przeciwnikiem jest nieoczekiwana. Bój spotkaniowy opisany jest w Dziale II niniejszego rozdziału.

0602. Uwarunkowania działań

a. Dążenie do styczności zmierzado uzyskania lub odtworzenia styczności z przeciwnikiem w większości sprzyjających warunków przez siły główne. W celu osiągnięcia tego, potrzebne będzie rozszerzone rozpoznanie. Elementy obronne przeciwnika muszą być zniszczone lub obezwładnione bez spowolnienia przegrupowania sił głównych. Należy także zabezpieczyć się od strony skrzydeł.

b. Dążenie do styczności z przeciwnikiem wykonywane jest zawsze w ramach przygotowania do późniejszego działania i kończy się, gdy siły główne rozmieszczone zostaną zgodnie z planem dowódcy. Późniejsze działania uzależnione będą od zadania bojowego postawionego siłom głównym, które mogą także wydzielać się z pozycji sił głównych, gdy nawiązana jest styczność z przeciwnikiem.

c. Dzięki dążeniu do styczności z przeciwnikiem, wojska przechwytują i utrzymują inicjatywę. Działanie to może pociągać za sobą:

(1) Zniszczenie lub wymuszenie wycofania mniejszych pododdziałów przeciwnika.

(2) Opanowanie terenu o znaczeniu taktycznym.

0603. Prowadzenie działań

a. Zasady ogólne. W dążeniu do styczności z przeciwnikiem, tempo będzie się zmieniać zgodnie z napotykaną sytuacją. Śmiała, szybka akcja powinna być połączona z zachowaniem stosunku sił i kontroli, tak by reakcja przeciwnika i zmiana terenu mogły zachodzić bez zaburzeń. Podlegli dowódcy muszą być przygotowani do śmiałego działania zgodnie z zamiarem dowódcy wyższego szczebla i ich zadaniami, w celu zaskoczenia przeciwnika, niedopuszczenia do zrównoważenia stosunku sił i wykorzystania powodzenia. Dążenie do styczności z przeciwnikiem kończy się albo, gdy osiągnięte zostanie zamierzone położenie, albo gdy działanie przeciwnika wymaga rozwinięcia i skoordynowania wysiłku sił głównych.

b. Organizacja. Wojska dążące do styczności z przeciwnikiem będą zawierać zwykle niżej wymienione elementy, pokazane schematycznie na rysunku 6-1.

(1) SIŁY OSŁONOWE. Skład, wielkość i działania sił osłonowych mogą wpływać na początkowy przebieg walki. Ich zadaniem jest pozyskanie informacji o przeciwniku i zapobieganie niepotrzebnemu opóźnianiu zasadniczego ugrupowania. Powinny one być siłami wysoce manewrowymi, o dobrym stosunku sił, zdolnymi do atakowania i niszczenia pododdziałów rozpoznawczych przeciwnika, do pokonywania przeszkód lub odnajdywania obejść, ochrony i utrzymania ważnego terenu oraz do powstrzymywania wysuniętych oddziałów przeciwnika. Połączone siły pancerne i śmigłowce zapewniają mobilność i elastyczność dostępnych sił realizujących szybkie rozpoznanie i dążenie do styczności z przeciwnikiem.

EMBED Visio.Drawing.3

Rysunek 6-1: Przykład rozwinięcia wojsk dążących do styczności z przeciwnikiem

(Pokazano wojska szczebla dywizji)

6 - 2

ETAPY POŚREDNIE W DZIAŁANIACH BOJOWYCH

(2) STRAŻ PRZEDNIA (AWANGARDA). Straż przednia jest pododdziałem prowadzącym siły główne. Stosowana jest w celu przyśpieszenia ich przegrupowania, utrzymania styczności z siłami osłonowymi i zapewnienia bezpieczeństwa bezpośredniemu przodowi sił głównych.

(3) STRAŻE BOCZNE I TYLNA (ARIERGARDA). Straże boczne i tylna zabezpieczają siły główne przed naziemną obserwacją i niespodziewanym atakiem. Powinny one być wystarczająco silne, aby pokonać mniejsze siły przeciwnika lub opóźnić uderzenie silnych do czasu, gdy można będzie rozwinąć siły główne.

(4) SIŁY GŁÓWNE. Siły główne stanowią główną siłę bojową wojsk. Ich oddziały zorganizowane są w połączone pododdziały pancerne i są tak rozmieszczone w kolumnach marszowych, aby zapewić maksymalną elastyczność rozwijania podczas przegrupowania lub po nawiązaniu styczności z przeciwnikiem. Rozmieszczenie sił głównych w stosunku do sił osłony i straży przedniej jest ważną decyzją do podjęcia przez dowódcę. Obserwacja, dozorowanie i wskazywanie celów z rozpoznania powietrznego ma swój udział w bezpieczeństwie sił głównych.

c. Planowanie.

(1) Planowanie musi zrobić najlepszy uzytek z danych rozpoznawczych ze wszystkich źródeł, w tym z rozpoznania powietrznego, które będą szczególnie ważne. Podczas przegrupowywania najlepsze jest dążenie do styczności z przeciwnikiem w kilku kolumnach. Pozwala to wojskom być rozwiniętymi należycie do przodu i zmniejszyć uzależnienie od jednej z osi. W tych działaniach elementy osłony są szczególnie ważne, ponieważ wojska są podatne na uderzenia we wszystkich położeniach.

(2) Warunki obniżonej widzialności zapewniają pewną osłonę przed obserwacją przeciwnika i uderzeniami z powietrza, lecz mogą także powodować trudności w nawiązywaniu styczności, w koordynacji i orientowaniu. Sytuacja ta powiększa zaufanie do środków rozpoznania niewizyjnego i zachowania żywotności.

d. Realizacja.

(1) Podchodzenie do styczności poprzedzone będzie siłami przesłaniania, które zwykle zawierają elementy rozpoznawcze. Możliwe zadania to:

(a) Lokalizowanie i określanie siły pozycji przeciwnika.

(b) Odnajdywanie i wykorzystywanie luk, jak również zapewnianie informacji o marszrutach możliwych dla okrążenia lub obejścia przez straż przednią i siły główne.

(c) Pozyskiwanie informacji o marszrutach, przeszkodach i warunkach terenowych wpływających na przegrupowanie i jeśli potrzeba, likwidowanie przeszkód.

(d) Prowadzenie głębokiego przenikania albo przerwanie linii komunikacyjnych przeciwnika i jednostek logistycznych lub ewentualnie opanowywanie miejsc przeprawowych, w szczególności mostów lub przełęczy.

(2) Taktyczne manewry straży przedniej i sił głównych zależeć będą od liczby i dostępności dróg. Stopień zbliżania się będzie zmieniać się przy przechodzeniu frontu i będzie zależeć od tempa, rozmieszczenia i siły pozycji przeciwnika oraz od możliwości obejścia przeciwnika. Ugrupowanie w ramach sił głównych musi być wystarczająco elastyczne, aby umożliwić elementom:

(a) Podjęcie roli straży przedniej.

(b) Zmianę kierunku i marszruty dowolnego z elementów sił głównych w celu obejścia pozycji przeciwnika lub podjęcie podejścia po lepszych drogach.

(c) Nawiązanie walki z przeciwnikiem, którego obeszły lub zatrzymały siły główne.

6 - 3

ETAPY POŚREDNIE W DZIAŁANIACH BOJOWYCH

(3) Użycie straży skrzydłowych i tylnej zależeć będzie od oceny zagrożenia. W pewnych sytuacjach osłona skrzydła może być zapewniona przez skrzydłowy związek taktyczny. Pancerne jednostki rozpoznawcze przydatne są do osłony skrzydeł podchodzących sił przez przemieszczanie się po równoległej drodze do osi głównej lub poprzez wystawienie linii wartowników na podejściu. Nie powinny one wiązać się w walkę z silnym przeciwnikiem, lecz mogą one dać wczesne ostrzeżenie o podejściu przeciwnika, który może wówczas mieć do czynienia z odwodami.

(4) W założeniu, szybkością, manewrem i inicjatywą można pokonać przeciwnika zanim zdoła on zareagować. Kolejność działania w styczności mogłaby być następująca:

(a) Działanie sił osłonowych w celu wyeliminowania lub przechwycenia przeciwnika, gdy zostanie otoczony.

(b) Natychmiastowy i energiczny manewr w celu sprawdzenia siły przeciwnika i odnajdywanie luk lub słabości.

(5) Szczególnie ważne jest to, by utrzymywane było tempo podchodzenia. Dowódca może rozkazać, aby obejść stawiające opór siły przeciwnika, gdy są one powstrzymywane przez siły w styczności. Może on także nakazać, aby przeciwnik był niszczony przez siły podążające za nimi.

e. Użycie sił zabezpieczania bojowego.

(1) ARTYLERIA.

(a) Natychmiastowe i skuteczne wsparcie ogniowe umożliwiać będzie wojskom atakowanie przeciwnika, utrzymywanie swobody działania w celu obejścia lub zaatakowania wojsk przeciwnika. Ogień ciężkiej artylerii będzie zmniejszać potrzebę rozwijania wojsk w styczności z przeciwnikiem.

(b) Charakter dążenia do styczności z przeciwnikiem jest jedną z trwałych cech przegrupowania, gdzie wymagany jest wysoki stopień koordynacji wsparcia ogniowego. Artyleria, moździerze i okręty wykorzystujące ogień dział pokładowych muszą poruszać się w taki sposób, aby przez cały czas dostępne było maksymalne wsparcie. Na odkrytych skrzydłach pierwszorzutowym pododdziałom i oddziałom towarzyszyć muszą wyznaczeni obserwatorzy.

(2) LOTNICTWO. Taktyczne wsparcie lotnicze wymagane jest przy dążeniu do styczności z przeciwnikiem, aby:

(a) Pomóc w osłonie podchodzących oddziałów przed uderzeniami przeciwnika z powietrza.

(b) Zapewnić informacje i dane rozpoznawcze o przeciwniku.

(c) Zapewnić bezpośrednie wsparcie lotnicze w celu uzupełnienia wysiłku artylerii, szczególnie gdy nie możliwe jest skoordynowanie jej ognia.

(d) Uniemożliwić oddziałom przeciwnika dokonywanie próby wycofania się lub wzmocnienia sił.

(3) LOTNICTWO WOJSK LĄDOWYCH. Wsparcie śmigłowcami stosowane jest głównie w następujących celach:

(a) Obserwacji i rozpoznania.

(b) Atakowania broni pancernej przeciwnika.

(c) Prowadzenia dowodzenia i kierowania.

(d) Opanowywania krytycznych punktów i kluczowych urządzeń terenowych.

(e) Uzupełniania i ewakuacji medycznej.

6 - 4

ETAPY POŚREDNIE W DZIAŁANIACH BOJOWYCH

(4) OBRONA POWIETRZNA. Uzbrojenie obrony powietrznej (przeciwlotniczej) podążać musi z siłami dążącymi do styczności z przeciwnikiem. W tym celu naziemna obrona przeciwlotnicza musi mieć pierwszeństwo co do dróg przegrupowania w ramach pierwszego rzutu sił głównych. Prawdopodobne zadania obejmować będą osłonę wrażliwych punktów na drogach marszu i osłonę ważnych działań, takich jak atak, pokonywanie rzeki lub przełamywanie obrony przeciwnika.

(5) WOJSKA INŻYNIERYJNE. Główną rolą wojsk inżynieryjnych w okresie podchodzenia do styczności z przeciwnikiem jest otwarcie i utrzymanie dróg, przez wykorzystanie specjalistycznego wyposażenia inżynieryjnego. Mają one także za zadanie pomagać czołowym kolumnom wojsk w obchodzeniu przeszkód i usuwaniu min, a także udzielać pomocy w osłonie skrzydeł. Wojska inżynieryjne i ich ciężkie wyposażenie powinny być rozmieszczone tak, by mogły szybko się rozwinąć, gdy będą potrzebne. Elementy rozpoznania inżynieryjnego muszą przemieszczać się wraz z czołowymi wojskami, a środki zabezpieczenia inżynieryjnego mogą być znacznie wysunięte.

(6) WALKA ELEKTRONICZNA. Wysiłek zwrócony będzie na zastosowanie pasywnych środków walki elektronicznej (przechwytywanie i bezpośrednie poszukiwanie) w celu wykrycia i lokalizacji przeciwnika.

0604. Dowodzenie i kierowanie

a. Dowódcy powinni przemieszczać się znacznie wysunięci tak, aby mogli szybko wpływać na przebieg walki i stwarzać krótkotrwałe dpgodne okazje.

b. Zwykłe relacje dowodzenia będą nadwyrężonee przez odległość i szybkość przegrupowania. Punkty dowodzenia, szczególnie niższych szczebli, będą w ruchu, ponieważ:

(1) W zwiazku z faktem, że siły główne przemieszczają się zwykle w ciszy radiowej, problem utrzymania koordynacji wzdłuż dróg marszu wymagać będzie szczególnych ustaleń i może pociągać za sobą także ograniczenia w użyciu środków obrony przeciwlotniczej.

(2) Szczególne ustalenia mogą być wymagane w celu zapewnienia dodatkowych radiostacji do celów retransmisji.

(3) Będą musiały być stworzone możliwosci intensywnego wykorzystania pododdziałów łączności.

(4) Koordynacja ze wspierającymi siłami powietrznymi stwarzać będzie określone problemy.

(5) Ustalona musi być odpowiedzialność dowódcza za każdą drogę marszu i za regulację ruchu. System regulacji ruchu powinien być zdolny do:

(a) Łatwego przeorganizowywania porządku marszu na wyznaczonych drogach.

(b) Doskonalenia przedsięwzięć w celu utrzymania otwartych dróg marszu.

(c) Uczestniczyć w regulowaniu płynnoscią ruchu, aby pomóc oddziałom przebyć ich dystans marszu w terminowy sposób.

(6) Zależności dowódcze pomiędzy różnymi elementami tych wojsk ustalone muszą być za wczasu.

0605. Zabezpieczenie logistyczne

a. Zabezpieczenie logistyczne musi sprostać wymaganiom dążenia do styczności z przeciwnikiem i oczekiwanym potrzebom wszelkich późniejszych zadań. Problemem zabezpieczenia logistycznego w toku dążenia do styczności jest zachowanie żywotności wojsk, które przemieszczają się i w ten sposób zwiększają ramię zaopatrywania. Ponieważ rzadko istnieć będzie wystarczająca ilość transportu, wobec czego dokonane muszą być skompletowane kalkulacje oczekiwanych potrzeb i ustalone muszą być ich priorytety.

6 - 5

ETAPY POŚREDNIE W DZIAŁANIACH BOJOWYCH

b. Na początku operacji, oddziały powinny być samowystarczalne na ile to możliwe. Podjęte powinny być przygotowania do tego, by oddziały mogły być uzupełniane podczas marszu. Zapasy środków inżynieryjnych do budowy przepraw i naprawy dróg zajmują zwykle obszerny transport. Ważne jest, że zasoby utrzymania i uzupełniania rozwijane są w celu utrzymania otwartości dróg marszu i udzielana jest pomoc oddziałom.

c. Jednostki medyczne powinny przemieszczać się wraz z wojskami i powinny być zdolne zapewnić natychmiastową opiekę medyczną podczas przegrupowania. Gdy osiągnięta zostanie styczność z przeciwnikiem powinny one szybko zorganizować drugą linię (Zakres nr 2) urządzeń pomocniczych. Śmigłowce powinny być dostępne do ewakuacji ofiar o wysokim priorytecie ewakuacji, jako że linie komunikacyjne mogą okazać się zbyt rozciągnięte.

6 - 6

ETAPY POŚREDNIE W DZIAŁANIACH BOJOWYCH

PODROZDZIAŁ II BÓJ SPOTKANIOWY

0606. Wprowadzenie

Dział ten szkicuje ogólne zasady boju spotkaniowego. Bój spotkaniowy jest działaniem bojowym, które pojawia się gdy obie strony dążą do rozstrzygnięcia swojego zadania działaniem zaczepnym. Bój spotkaniowy będzie często pojawiał się podczas dążenia do nawiązania styczności z przeciwnikiem i może łatwo doprowadzić do nagłego (agresywnego) uderzenia. W działaniach zaczepnych, obronnych i opóźniających będzie to oznaczać moment przejściowy, którego rezultat może decydować o charakterze przyszłych działań. Oto dlaczego bój spotkaniowy opisywany jest jako etap przejściowy. Nawet gdy główna część wojsk broni się, naciera lub opóźnia, poszczególne elementy mogą znaleźć się w sytuacji, która posiada cechy boju spotkaniowego. Jednakże wojska szczebla dywizji i wyższego, posiadające przestrzeń do manewru, mogą być niekiedy zaangażowane w całości w bój spotkaniowy, co częściej spotykane jest na szczeblu brygady i niżej.

0607. Okoliczności

Bój spotkaniowy może wyniknąć w różnych okolicznościach:

a. Może on wyniknąć, gdy wojska które przemieszczają się taktycznie, albo w kolumnach na drogach marszu, nawiązują styczność z przeciwnikiem, o którym posiadały mało informacji lub wcale.

b. Może on wyniknąć przypadkiem lub gdy rozpoznanie było nieskuteczne.

c. Może on także wyniknąć, gdy obie strony są świadome jedna drugiej i decydują się zaatakować bez zwłoki w nadziei uzyskania lokalnej przewagi, opanowania taktycznie ważnego terenu, utrzymania tempa lub zapewnienia sobiepanowania nad przeciwnikiem.

d. Ostatecznie, bój spotkaniowy wyniknąć może także, gdy jedna ze stron stosuje agresję w obronie, gdy inna próbuje zapobiec temu.

0608. Uchwytywanie i utrzymywanie inicjatywy

Boje spotkaniowe będą zazwyczaj zmuszać dowódcę do ponownego rozpatrzenia i często do dostosowania swoich planów. Podstawową zasadą boju spotkaniowego jest uchwycenie i utrzymanie inicjatywy. Daje to dowódcy swobodę działania, jaką potrzebuje zarówno w celu zakończenia pierwotnego zadania bojowego, albo nowego zadania, jeśli tak zdecyduje. Powodzenie zależy, w większości przypadków, od szybkości reakcji dowódcy i jego wojsk. Może on wówczas decydować jak rozwijać bój spotkaniowy w ramach jednego z trzech głównych rodzajów działań (tj. obrony, natarcia lub opóźniania).

0609. Cechy boju spotkaniowego

Ważnymi cechami boju spotkaniowego są deficyt informacji o przeciwniku i ograniczona ilość czasu dostępnego dowódcy, aby rozwinąć sytuację. Plany muszą być nakreślone i wykonane tak szybko jak to możliwe. Powodzenie zależeć będzie przede wszystkim od umiejętności przewidywania boju spotkaniowego przez dowódcę i doprowadzenia do pełnego oraz szybkiego użycia wojsk, będących w jego dyspozycji. W ten sposób na wszystkich szczeblach dowodzenia, śmiałe i energiczne działania podległych dowódców są zwykle kluczem do powodzenia. Natychmiastowe działanie w celu pozyskania kontroli nad sytuacją szybko obniży szanse przeciwnika na realizację jego planów i może pomóc osłonić własne działania.

0610. Bój spotkaniowy z przeważającym przeciwnikiem

Jeśli przeciwnik jest znacznie silniejszy, lub gdy znajduje się w wyższym stanie gotowości, koniecznym może być, aby wojska będące w styczności z nim zaatakowały go z maksymalną dostępną siłą, w celu przeszkodzenia rozwinięciu jego sił i zapobieżenia wykorzystania przez niego dogodnego terenu. Daje to czas na podjęcie działania przez wyższego przełożonego.

6 - 7

ETAPY POŚREDNIE W DZIAŁANIACH BOJOWYCH

0611. Prowadzenie działań

a. Organizacja i planowanie

(1) Nie będzie możliwym zaplanowanie w szczegółach tego rodzaju działania. Jednakże, wojska które są należycie rozwinięte w zgodzie z poznanymi zasadami taktycznymi będą zdolne reagować na większość sytuacji.

(2) Skoro dowódcy nie mogą podjąć ostatecznego planu, muszą oni prowadzić ocenę rozpoznawczą. Powinni w szczególności studiować teren, pogodę i mapę, w celu przewidzenia wszelkich rejonów, w których z określonym prawdopodobieństwem mógłby mieć miejsce bój spotkaniowy. Ponadto, powinni oni wyciągać wnioski z minionej sytuacji lub meldunków i ocen rozpoznawczych.

b. Realizacja

(1) Dowódca, którego wojska osiągnęły styczność z przeciwnikiem w boju spotkaniowym musi natychmiast decydować jak chce walczyć w tej bitwie. W decydowaniu o kierunkach działania nie wolno mu zgubić z pola widzenia swojego pierwotnego zadania bojowego. Jeśli jest on zmuszony odejść od niego, działalność jego musi mieścić się w ramach ogólnego zamiaru dowódcy lub koncepcji działań. Z drugiej strony nie wolno mu uchylać się od odpowiedzialności za niezależne działanie. Jakakolwiek decyzja zostanie podjęta, to musi ona być przesłana niezwłocznie do wyższego przełożonego.

(2) Ten spośród dowódców, który pierwszy nawiąże bój spotkaniowy ma określić rozmieszczenie i siłę przeciwnika. Powinien on przede wszystkim stwierdzić sytuację na skrzydłach przeciwnika. Następnie próbując wykryć słabości przeciwnika, dowódca musi zapewnić, by jego własne skrzydła były bezpieczne.

(3) Często niemożliwe będzie bezpośrednie użycie wszystkich sił, jakie dowódca mógłby chcieć zaangażować w boju spotkaniowym. W tym przypadku musi on ustalić porządek pierwszeństwa wcześniejszego rozwijania do działań. Przez cały czas trwania operacji musi on mieć jasny obraz położenia i stanu wszystkich pododdziałów swoich wojsk.

(4) Decyzja dowódcy, o tym jak kontynuować bój spotkaniowy powinna, wszędzie gdzie to możliwe, oparta być na jego osobistej ocenie sytuacji i terenu. Tym niemniej nie wolno mu poświęcać cennego czasu na pozyskiwanie szczegółowej informacji. Musi on uświadomić sobie, że ściga się on w czasie i w przestrzeni z dowódcą przeciwnika. Dlatego, szczególnie ważnym jest, zanim operacja się rozpocznie, aby dowódca oszacował możliwe marszruty przegrupowania i ocenił rejon terenu, który może być przydatny i który ma on na uwadze, gdy wojska jego się przemieszczają.

(5) Szybkość reakcji i odpowiednia siła ognia śmigłowców bojowych pozwala im bardzo szybko być zaangażowanymi przeciwko przeciwnikowi w boju spotkaniowym. Zwłaszcza wczesne wprowadzenie do walki śmigłowców rozpoznawczych i uzbrojonych, jako powietrzne odwody przeciwpancerne, prawie zawsze da dowódcy przewagę.

c. Zastosowanie sił wsparcia bojowego

(1) ARTYLERIA. Suma początkowego wsparcia ogniowego dostępnego wojskom, które zostały zaangażowane w bój spotkaniowy zależy od organizacji przegrupowania prowadzonego przez dowódcę. Dlatego szczególnie ważnym jest, aby dostępne było wsparcie ogniowe czołowych pododdziałów przegrupowywanych wojsk. Wyznaczeni obserwatorzy artyleryjscy muszą być rozmieszczeni w czołowych pododdziałach wojsk. Bój spotkaniowy jest także idealną sytuacją, w której do ograniczenia swobody manewru przeciwnika zastosowanie mają miny narzutowe.

6 - 8

ETAPY POŚREDNIE W DZIAŁANIACH BOJOWYCH

(2) OBRONA POWIETRZNA. Środki obrony powietrznej (przeciwlotniczej) powinny być rozmieszczone wzdłuż tras przelotu lotnictwa przeciwnika, celem obserwacji wojsk w ruchu. Wojska lądowe przeciwnika będą często wsparte śmigłowcami uzbrojonymi lub mogą podchodzić pod osłoną lotniczą, albo przy pomocy transportu powietrznego.

(3) WOJSKA INŻYNIERYJNE. Szybkie rozwinięcie wojsk inżynieryjnych może być węzłowym elementem przejściowych etapów walki. Rozpoznanie inżynieryjne musi być znacznie wysunięte, wobec tego muszą to być opancerzone wojska inżynieryjne. Wojska inzynieryjne muszą być z łatwością dostępne do zadań zapewnienia mobilności sił własnych lub przeciwstawiania się mobilności przeciwnika. Właściwe i szybkie zastosowanie wyposażenia inżynieryjnego może zapewnić swobodę przemieszczania się i pozbawiać jej przeciwnika. Przykładowo, inżynieryjne planowanie użycia min narzutowych zapewnić może odpowiednie wsparcie działań przeciwmanewrowych, jeśli środki te będą dostępne.

(4) WALKA ELEKTRONICZNA. Środki walki elektronicznej (przechwytywanie i bezpośrednie wykrywanie) zapewnią dodatkową informację o przeciwniku. Skoro jest to walka połączona, to zakłócanie nieprzyjacielskiego dowodzenia i kierowania oraz łączności wsparcia ogniowego pomoże dowódcy osiągnąć swój cel.

0612. Dowodzenie i kierowanie

Problemy stojące przed dowódcą w boju spotkaniowym, to:

a. Początkowo, będzie on miał mało danych rozpoznawczych o sile, lokalizacji i zamiarze przeciwnika. Może także być potrzebne potwierdzenie mu nawet lokalizacji jego własnych wojsk. Ważne więc są natychmiastowe i wyjaśniające sytuację meldunki od podległych dowódców są istotne, aby pozwolić mu zrealizować jego plan.

b. Stanowiska dowodzenia mogą być w ruchu i dlatego ich skuteczność może być ograniczona. Sztab może być rozproszony lub dowódca oddzielony od niego. Charakterystycznym jest, że oddziały przegrupowywać się będą w ciszy radiowej i zajmie to czas aby uruchomić łączność pomiędzy stanowiskami dowodzenia.

c. Dlatego, jeśli oczekiwany jest bój spotkaniowy, istotnym jest by dowódcy byli wysunięci i zdolni rozmawiać jeden z drugim, nawet gdyby ich stanowiska dowodzenia czasowo nie mogły.

0613. Zabezpieczenie logistyczne

a. Zabezpieczenie logistyczne musi dopomóc dowódcy w uchwytywaniu i utrzymaniu inicjatywy oraz musi być zdolne do szybkiego reagowania na nagłe zmiany, które mogą się pojawić w planach. Z powodu ograniczonej dostępności informacji, gdy wywiąże się bój spotkaniowy, to dowódcy zabezpieczenia logistycznego (szefowie logistyki - dop. tłum.) muszą być przygotowani na takie niespodzianki. Zapewnienie, że poziomy zaopatrzenia w uzbrojenie i środki materiałowe utrzymywane są praktycznie na maksymalnych poziomach jest jedynym sposobem osiągnięcia tej gotowości.

b. Głównym kryterium boju spotkaniowego jest jego szybkość, a zabezpieczenie logistyczne podporządkowane jest jej osiągnięciu. Na szczeblu wyższym od tego, który jest w styczności, zabezpieczenie logistyczne powinno koncentrować się na ukierunkowaniu jego wysiłków na związek taktyczny lub oddział zaangażowany zarówno podczas jak i po walce. Może to obejmować:

(1) Amunicję do walki, jeśli istnieje na to czas i natychmiast po reorganizacji.

(2) Tankowanie paliwa po reorganizacji.

(3) Wysunięcie do przodu wsparcia medycznego i doskonalenie planu ewakuacji ofiar.

(4) Zapewnienie maksymalnej dostępności wyposażenia zarówno podczas ataku jak i przygotowania do późniejszych działań.

(5) Planowanie uzupełnienia w wyposażenie decydujące o zwycięstwie.

6 - 9

ETAPY POŚREDNIE W DZIAŁANIACH BOJOWYCH

PODROZDZIAŁ III DZIAŁANIA NA POŁĄCZENIE

0614. Wstęp

Dział ten podaje zasady ogólne działań na połączenie i szkicuje różne sytuacje, w których działania na połączenie mogą być niezbędne.

0615. Uwarunkowania działań

a. Koncepcja

(1) Działania na połączenie prowadzone są gdy wojska łączą się na terytorium kontrolowanym przez przeciwnika.

(2) Połączenie jest stanem styczności pomiędzy dwoma lub więcej własnymi oddziałami lub związkami taktycznymi, które mogą mieć te same lub różne zadania. W działaniu na połączenie koniecznym może być zniszczenie przeciwnika pomiędzy tymi wojskami zanim będzie mogła być nawiązana styczność tych wojsk.

b. Zadanie bojowe. Zadanie bojowe podejmowane w ramach działania na połączenie będzie stawiane zwykle w kontekście późniejszego zadania zaangażowanych sił. Będzie ono zwykle ustalać marszrutę i miejsce, w którym ma nastąpić połączenie. Częstokroć czas będzie uwarunkowany połączeniem.

c. Okoliczności

(1) Połączenie z okrążonymi lub odciętymi wojskami może zachodzić na obwodzie pozycji obronnych utrzymywanych przez wojska lub gdy wiąże się ono z działaniem przełamującym na inny wyznaczony obiekt.

(2) Działanie na połączenie z wojskami dostarczonymi lub przenikającymi drogą powietrzną może mieć miejsce na obwodzie pozycji obronnych. W tym przypadku połączenie następuje zwykle poprzez przejście przez linie obronne lub przez zluzowanie zaangażowanych wojsk.

(3) Połączenie pomiędzy dwoma oddziałami zaangażowanymi w zbiegające się ataki może mieć miejsce, gdy każdy z oddziałów zdobywa obiekty połozonew sąsiedztwie. Stosowane procedury wyszczególnione są w poniższych paragrafach.

0616. Prowadzenie działań na połączenie

a. Organizacja. Działania na połączenie są w swoim charakterze zwykle działaniami zaczepnymi. Wielkość i skład sił uzależnione będzie od wymagań połączenia, jak również od przyszłego zadania bojowego.

b. Planowanie

(1) Wymagania co do połączenia mogą być częścią koncepcji działań bojowych. Równie dobrze połączenie może stać się potrzebne w przypadku dowolnej operacji i musi być planowane wraz z rozwojem sytuacji. W każdym przypadku szczegóły planów muszą być wykonane w pełnym zakresie we właściwym czasie, bez naruszania tajemnicy.

(2) Szczególna uwaga powinna być zwrócona na:

(a) Koordynację i manewr zaangażowanych wojsk.

(b) Zależności dowódcze.

(c) Łączność.

(d) Przedsięwzięcia kontrolne.

6 - 10

ETAPY POŚREDNIE W DZIAŁANIACH BOJOWYCH

c. Realizacja

(1) Głównym problemem w tym rodzaju działań jest szybkość w przeprowadzeniu połączenia, aby obniżyć możliwość reakcji przeciwnika i zminimalizować okres wrażliwości.

(2) Dla wojsk przegrupowujących się w celu połączenia działanie może oznaczać umyślne ataki lub, jeśli okoliczności pozwalają, szybsze przemieszczanie się dążących do styczności.

(3) Podczas ostatniego etapu działania na połączenie się, szybkość podchodzenia wojsk do styczności musi być skrupulatnie kontrolowana; pododdziały rozpoznawcze muszą dążyć do nawiązania styczności z innymi wojskami na tyle wcześnie na ile to możliwe, a dodatkowa informacja pozyskiwana będzie w celu potwierdzenia / dostosowania wcześniejszych planów.

(4) Kolejne działania muszą być rozpoczęte na tyle szybko na ile to możliwe, tak żeby wykorzystać pomyślność osiągniętą przez połączenie się.

d. Wsparcie ogniowe. Szczególnie ważne są następujące punkty:

(1) WSPARCIE OGNIEM POŚREDNIM I BEZPOŚREDNIM. Kierowanie ogniem musi być realizowane skrupulatnie do czasu osiągnięcia połączenia się, aby uniknąć strat. Zwykłe przedsięwzięcia kierowania ogniem stosowane będą przez łączące się wojska. Dlatego ustalona musi być szczególna koordynacja dla każdego etapu, gdy ogień jednych sił oddziałowywać może na działania innych.

(2) BEZPOŚREDNIE WSPARCIE LOTNICZE. Szczególna uwaga musi być zwrócona na kierowanie bezpośrednim wsparciem lotniczym w rejonie pomiędzy wojskami, gdy zbliżają się one do rejonu połączenia.

e. Inne rodzaje wsparcia bojowego

(1) WALKA ELEKTRONICZNA. Użycie środków walki elektronicznej musi być skrupulatnie skoordynowane w celu uniknięcia wzajemnego oddziaływania na siebie i dublowania zadań.

0617. Dowodzenie i kierowanie

a. Dowodzenie. Moment spotkania w rejonie połączenia może przedstawiać sobą szczególne problemy, które wymagają wyznaczenia jednego dowódcy w tym rejonie. Procedura będzie także normalna, gdy istnieje znacząca różnica w wielkości obu uczestniczących w tym działaniu wojsk. Tam gdzie występuje taki przypadek, dowódca musi być wyznaczony zawczasu i w odpowiednim czasie, aby móc zgrać planowane działanie. Czas lub warunki, w których dowodzenie jest realizowane muszą być jasno ustalone.

b. Przedsięwzięcia kontrolne. Szczególnej uwagi wymagają następujące przedsięwzięcia kontrolne:

(1) Osie podchodzenia do styczności z przeciwnikiem lub linie rozgraniczenia łączących się wojsk.

(2) Obiekty do utrzymania i / lub do przechwycenia przez każde z wojsk biorących udział w operacji.

(3) Ustalenie miejsca, gdzie nastąpi styczność pomiędzy dwoma wojskami.

(4) Harmonogramy działania dla zaangażowanych wojsk.

(5) Koordynacja linii ognia i linie koordynacji wsparcia ogniowego.

6 - 11

ETAPY POŚREDNIE W DZIAŁANIACH BOJOWYCH

c. Relacje i łączność. Łączność pomiędzy wojskami biorącymi udział (w działaniach - dop. tłum.) i dowódcą ogólnym jest bardzo ważna. Łączność w tych okolicznościach bywa zwykle utrzymywana wyłącznie przez radio. Większość szczegółów co do relacji i łączności zostanie zapisana w ogólnym planie dowódcy; tam gdzie to nie jest możliwe, zarządzenia te muszą być przyśpieszone na tyle szybko wykonane na ile to możliwe, z inicjatywy obu wojsk podejmujących działania na połączenie się. Przedsięwzięcia te obejmują:

(1) Grupy łączności.

(2) Hasła i znaki identyfikacji wizualnej.

(3) Linie meldunkowe i punkty odniesienia.

(4) Częstotliwości kontaktowe, procedury poświadczenia autentyczności i kody.

0618. Zabezpieczenie logistyczne

Oprócz brania w rachubę potrzeb samych wojsk dążących do połączenia, dowódca musi rozważyć potrzebę zapewnienia zabezpieczenia logistycznego wojskom, z którymi zamierza się połączyć.

6 - 12

ETAPY POŚREDNIE W DZIAŁANIACH BOJOWYCH

PODROZDZIAŁ IV WYCOFANIE Z WALKI

0619. Wstęp

a. Dział ten ustala zasady ogólne dla działań wycofania się z walki. Wycofanie występuje, gdy wojska wychodzą z walki z siłami przeciwnika w zgodzie z wolą dowódcy. Dążą do przerwania styczności z przeciwnikiem. Działanie to nie koniecznie pociąga za sobą braku utrzymania inwigilacji przeciwnika przez rozpoznanie i / lub pododdziały osłony.

b. Odejście. Odejście różni się od wycofania tym, że jest to przemieszczenie się z dala od przeciwnika wojsk nie będących w styczności z przeciwnikiem i ma charakter organizacyjny. Nie jest ono opisane w dalszej części ATP-35(B).

0620. Uwarunkowania działań

a. Koncepcja. Rozkaz do wycofania się z walki zwykle nie będzie podawany przez dowódcę, jeżeli nie posiada on zgody lub nakazu wyższego przełożonego. Wycofanie się z walki może być podjęte z następujących powodów:

(1) Jeśli cel działania nie może być osiągnięty i wojska są zagrożone pokonaniem lub gdy cel jest osiągnięty i brak jest dalszej potrzeby utrzymywania styczności z przeciwnikiem.

(2) Aby uniknąć walki w niesprzyjających warunkach taktycznych.

(3) Aby wciągnąć przeciwnika w niekorzystne położenie, np. rozciągnąć jego linie komunikacji.

(4) Aby dostosować się do przegrupowań sąsiednich wojsk własnych.

(5) Aby umożliwić użycie wojsk lub ich części gdzie indziej.

(6) Z przyczyn zabezpieczenia logistycznego.

b. Wycofanie z walki powinno być przeprowadzone tak, aby oddziaływanie przeciwnika na to działanie akcją zaczepną było minimalne. Osiąganie tego zamiaru położy główny nacisk na rozpoznanie, zaskoczenie i prędkość. Jednakże, ponieważ zawsze brane musi być w rachubę, że przeciwnik może reagować, to zapewnione musi być bezpieczeństwo wycofujących się wojsk. Pododdziały osłonowe muszą być zorganizowane i przeszkolone stosownie do możliwości przeciwnika.

c. Na skutek trudności właściwych temu rodzajowi działań, dowódca musi posiadać elastyczność do przełączania się na inne rodzaje działań, jeśli sytuacja tego wymaga (np. opóźnienie, obrona czy natarcie).

d. Zadanie bojowe. Zadaniem bojowym dowódców jest uwolnienie swoich wojsk. Jeśli w zakresie odpowiedzialności wyższego przełożonego leży rozpatrywany zamiar, to zadanie to włączone będzie w komplet rozkazów operacyjnych. Jeśli, z drugiej strony, decyzja zostanie wymuszona na dowódcy przez wysoce niesprzyjające okoliczności, to rozkaz do wycofania się z walki może nie obejmować niczego więcej niż uprawnienie do wykonania tego działania i podanie co najmniej kieruneku.

e. Cechy. Warunki w jakich zachodzi wycofanie się z walki są zwykle niesprzyjające. Przeciwnik będzie posiadał wówczas inicjatywę na lądzie, a wojska będą wystawione na atak naziemny podczas wycofywania się i byc może zmusza do ponownego rozwinięcia w celu obrony. W dodatku sytuacja powietrzna może być także niesprzyjająca. W tym przypadku działanie musi być rozpoczęte w ciemności lub w warunkach ograniczonej widoczności.

6 - 13

ETAPY POŚREDNIE W DZIAŁANIACH BOJOWYCH

0621. Prowadzenie działań

a. Organizacja

(1) Wycofujące się wojska powinny być zorganizowane w:

(a) Pododdział osłonowy, który osłania wycofujących się z walki.

(b) Siły główne, osłaniające się same awangardą i strażami (ubezpieczeniami) bocznymi i tylną.

(2) Późniejsze zadanie bojowe wycofujących się wojsk będzie miało wpływ na organizację i kolejność wycofywania się.

(3) Wojska nie potrzebne do natychmiastowych działań, w tym elementy zabezpieczenia logistycznego i ranni powinni wyjść wcześniej w celu utrzymania dróg w stanie wolnym dla wycofujących się.

b. Planowanie

(1) Ocena sytuacji dokonana przez dowódcę powinna dotyczyć:

(a) Odległości do pokonania.

(b) Warunków meteorologicznych / terenowych oraz stopnia i długotrwałości ciemności. Aby zachować tajemnicę, osiągnąć zaskoczenie i obniżyć straty od uderzeń z powietrza, wycofania podejmowane są w zasadzie nocą, aczkolwiek przed nieprzyjacielem o dobrych możliwościach obserwacji, ciemność nie ukryje przegrupowania. Jednakże złe warunki atmosferyczne, takie jak obfite deszcze, zamglenie lub mgła mogą powodować, że podjęcie wycofania w dzień będzie skuteczniejsze. Trudne warunki terenowe mogą powodować, że wycofanie w dzień będzie jedynym sposobem, aby uniknąć utraty kontroli nad nim.

(c) Możliwości wpływania na mobilność przeciwnika, szczególnie poprzez stosowanie zapór.

(d) Sił lądowych przeciwnika.

(e) Sytuacji na obu skrzydłach.

(f) Manewrowości wojsk (własnych - dop. tłum.)

(g) Sytuacji w powietrzu.

(h) Zabezpieczenia logistycznego.

(2) Plan powinien obejmować całość operacji. Szczególna uwaga powinna być zwrócona na:

(a) Prostotę planu, aby sprzyjał elastyczności.

(b) Ugrupowanie wycofujących się, aby jeśli to możliwe, pozostawało takie samo przez cały czas operacji.

(c) Zaskoczenie i pozorowanie, ewentualnie obejmujące ukrywanie dźwiękowe prowadzone przez artylerię.

(d) Maksymalne wykorzystanie ukryć i zasłon w celu osiągnięcia ochrony.

(e) Przydział dróg marszu i stosowny system regulacji ruchu.

6 - 14

ETAPY POŚREDNIE W DZIAŁANIACH BOJOWYCH

(3) Przygotowanie niszczeń i innych przeszkód wzdłuż dróg wycofywania musi być podjęte na tyle wcześnie na ile to możliwe. Jest to szczególnie ważne w odniesieniu do przygotowywanych niszczeń, które muszą być skrupulatnie skoordynowane z planem wycofania wojsk.

(4) Przygotowanie przedsięwzięć dezinformujących powinno być podjęte skoro to tylko będzie możliwe, a ich realizacja skrupulatnie skoordynowana z planem wycofania wojsk.

(5) Wzdłuż linii rozgraniczenia przygotowanie przedsięwzięć dezinformujących powinno być skoordynowane przez stosownego dowódcę wyższego szczebla. Realizacja powinna przebiegać ostrożnie i w zgodzie z planem wycofania wojsk. Ostateczna decyzja do realizacji wszelkich przedsięwzięć dezinformacyjnych podejmowana będzie przez wyższego przełożonego po konsultacji z sąsiadującymi dowódcami.

c. Realizacja

(1) Wyjście z walki sił głównych może być przeprowadzone albo ukradkiem i skrycie, albo po pomyślnym ich użyciu.

(2) Zadaniem sił osłaniających jest przeszkodzić przeciwnikowi w zaatakowaniu sił głównych. Jak tylko siły główne wyjdą z walki i powstanie bezpieczna odległość, pododdziały osłonowe zaczną wychodzić z walki, chociaż mogą one pozostać na swoich pierwotnych pozycjach tak długo, jak przeciwnik będzie je atakował, aby w ten sposób osiągnąć maksymalne wprowadzenie przeciwnika w błąd i opóźnienie. Jeśli przeciwnik wyprowadzi silne uderzenie przeciwko nim, będą one kontynuować swoje zadanie osłonowe w formie działań opóźniających. Jeśli odległość do pokonania będzie duża, a oczekiwana jest szybka reakcja przeciwnika, to część sił osłonowych może zajmować pewną liczbę pośrednich pozycji obronnych na tyłach pozycji opuszczonych wcześniej przez wycofujące się siły główne. Wszechstronność i duży zasięg ognia śmigłowców uzbrojonych czynią je szczególnie przydatnymi do wsparcia pododdziałów osłonowych.

(3) Jeśli pododdział osłonowy nie jest w stanie wyjść z walki lub przeszkodzić starciu się przeciwnika z siłami głównymi, to musi on być albo wzmocniony przez pododdziały sił głównych, albo dowódca całości musi zaangażować większość lub całość swoich sił. W tym przypadku wycofywanie się z walki zostanie przerwane, lecz musi być podjęte ponownie w najbliższym czasie. Jeśli pododdział osłonowy zdołał wyjść z walki, będzie on podążał za siłami głównymi i kontynuował zapewnianie bezpieczeństwa. W każdym przypadku będzie on obserwował przeciwnika do czasu nakazanego wyjścia z walki lub do czasu, gdy zadanie to zostanie podjęte przez inne wojska.

(4) Wycofanie się z walki kończy się, gdy wojska są gotowe podjąć kolejne zadanie.

d. Użycie sił wsparcia bojowego

(1) ARTYLERIA. Artyleria musi być zorganizowana i rozwinięta tak, by mogła pokryć ogniem całość operacji. Artyleria dalekiego zasięgu wycofana będzie wcześniej i rozmieszczona wystarczająco daleko w tyle, tak by mogła osłaniać wycofujących się. Pododdziały artylerii pozostające z pododdziałami osłonowymi będą usiłować stworzyć wyprzedzającą osłonę ogniem wsparcia, tak długo jak to możliwe.

(2) LOTNICTWO. Zaczepne wsparcie lotnicze może odegrać ważną rolę w nękaniu przeciwnika podążającego za wycofującymi się wojskami lub obchodzącego je. Bezpośrednie wsparcie lotnicze będzie szczególnie przydatne, głównie gdy wycofanie artylerii spowoduje obniżenie lub przerwanie pośredniego wsparcia ogniowego. Wysunięci nawigatorzy lotniczy będą potrzebni w pododdziałach osłonowych. Środki obrony przeciwlotniczej mogą być niezbędne do osłony przed atakami z powietrza celów naziemnych.

6 - 15

ETAPY POŚREDNIE W DZIAŁANIACH BOJOWYCH

(3) LOTNICTWO WOJSK LĄDOWYCH. Śmigłowce transportowe mogą zwiększyć szybkość, z jaką przeprowadzone mogą być działania wycofania się z walki. Śmigłowce w roli rozpoznawczej mogą być użyte do obserwacji działalności przeciwnika podczas wycofywania się. Śmigłowce mogą być także użyte do wynoszenia pozostających w tyle wojsk.

(4) OBRONA POWIETRZNA. Najprawdopodobniej nie będzie wystarczającej ilości dostępnych środków obrony powietrznej do zapewnienia wszechstronnej osłony całości rejonu operacji, wobec czego ustalone musi być pierwszeństwo zdań. Plan rozwinięcia jednostek obrony powietrznej (przeciwlotniczej) powinien zapewnić, aby były one skuteczne w krytycznych okresach do osłony miejsc, w których wycofujące się wojska będą najprawdopodobniej szczególnie zagrożone lub rejonów, które przeciwnik może wybrać jako miejsca ześrodkowania uderzeń sił powietrznych.

(5) WOJSKA INŻYNIERYJNE. Wojska inżynieryjne będą bardzo mocno zaangażowane w działania wycofujących się z walki do:

(a) Przygotowania niszczeń i zapór, jak również do zapewnienia utrzymania dróg dla wycofujących się.

(b) Wspierania pododdziału osłaniającego w zadaniach przeciwmanewrowych.

(c) Pomagania w przemieszczaniu się sił głównych i pododdziałów rzutów tyłowych w zakresie pokonywania nieprzewidzianych przeszkód podczas wycofywania się (Wykonywanie przejść i rozminowywanie).

(6) WALKA ELEKTRONICZNA. Środki walki elektronicznej będą szczególnie przydatne do realizacji planu pozorowania, jak również do zrywania nieprzyjacielskiej łączności dowodzenia i kierowania.

0622. Dowodzenie i kierowanie

a. Kierowanie. Środkami kierowania o szczególnej wadze podczas wycofywania się z walki są:

(1) Pododdziały łączności.

(2) Drogi marszu / osie marszu.

(3) Rubieże meldunków etapowych.

(4) Przedsięwzięcia regulacji ruchu.

(5) Punkty kontrolne.

(6) Rubież koordynacji wsparcia ogniowego (FSCL) i zapewnienie jej dostosowywania.

(7) Harmonogramy wymagane dla ważnych etapów lub kolejnych zdarzeń.

b. Morale. Celowość operacji musi być zrozumiała przez całość sił w celu utrzymania stanu moralnego. Podczas wycofywania się podejmowane powinny być wszelkie okazje do poprawy morale.

c. Łączność. Dobra łączność jest ważna, zaś przestrzeganie ciszy radiowej i zakazu promieniowania środków elektronicznych musi być jasno określone.Linie łączności, metody działania i gęstość ruchu łączności powinny pozostać nie zmienione tak długo, jak to możliwe, aby uniknąć zdemaskowania przed przeciwnikiem zamiaru wyjścia z walki. Stworzony ruch radiowy przez wojska pozostające w styczności z przeciwnikiem dołączy do ogólnego wprowadzania przeciwnika w błąd. Pododdziały, które oderwały się od przeciwnika będą zwykle zobowiązane utrzymywać ciszę radiową.

6 - 16

ETAPY POŚREDNIE W DZIAŁANIACH BOJOWYCH

0623. Zabezpieczenie logistyczne

a. Zasady ogólne. Plan zabezpieczenia logistycznego powinien zapewnić spełnienie wymagań wycofujących się wojsk i aby użyteczne środki materiałowe, szczególnie paliwo, nie wpadły w ręce przeciwnika. Ewakuacja zapasów zająć może dużo czasu. Zagwarantowane musi być zaopatrzenie w amunicję pododdziałów osłonowych.

b. Wnioski do planowania

(1) Przeciwnik musi być dezinformowany co do użycia wyposażenia wojskowego i zaopatrzenia własnych wojsk innego niż wyposażenie i zaopatrzenie medyczne.

(2) Eksploatacja ma być skoncentrowana na przygotowaniu potrzebnego uzbrojenia i sprzętu wojskowego. Wyposażenie uzupełniające ma być rozmieszczone w ważnych miejscach w celu utrzymywania wolnych dróg marszu i odzysku wszelkiego możliwego uzbrojenia i sprzętu wojskowego.

c. Zaopatrywanie

(1) Zanim rozpocznie się przegrupowanie do tyłu, wysunięte składy będą zredukowane przez wstrzymanie wysuniętego do przodu zaopatrywania i gdy to możliwe, zablokowanie załadunku wszelkich niepotrzebnie wysuniętych składów. Aby sprostać pilnym potrzebom i zmianom planu operacyjnego rozwinięte powinny być ruchome punkty dystrybucyjne.

(2) Straty wyposażenia mogą przewyższać zwykłe normy strat, wobec czego poczynione będą musiały być specjalne przygotowania w zakresie uzupełnienia stanów.

d. Zabezpieczenie medyczne. Główna uwaga powinna być zwrócona na ewakuację ofiar. Wyraźnie widoczne oznaki, że ewakuacja rannych przebiega sprawnie mogą pomóc w utrzymaniu morale.

e. Pozbawianie użyteczności wyposażenia i zapasów. Musi to być skoordynowane z harmonogramami stosowanymi w planie operacyjnym, aby w ten sposób bezpieczeństwo taktyczne nie poniosło uszczerbku. Plan ten powinien zapewnić pozbawienie cech użyteczności wszelkiego wyposażenia lub składów polowych, które nie mogą być wyewakuowane.

6 - 17

ETAPY POŚREDNIE W DZIAŁANIACH BOJOWYCH

PODROZDZIAŁ V LUZOWANIE WOJSK Z WALKI

0624. Wstęp

Dział ten obejmuje zasady ogólne luzowania wojsk, podczas którego działalność zbrojna przejmowana jest przez jedne wojska od innych wojsk. Poszczególne rodzaje luzowania zdefiniowane są jako:

a. Luzowanie na miejscu. Działanie, w którym całość lub część wojsk zastępowane są na pewnym odcinku przez jednostkę wchodzącą do walki.

b. Przejście wysuniętych rubieży. Działanie w którym wojska wchodzące do walki nacierają poprzez jednostkę, która znajduje się w styczności z przeciwnikiem.

c. Przejście tyłowych rubieży. Działanie, gdy wojska wykorzystując przegrupowanie do tyłu przechodzą poprzez odcinek jednostki zajmującej tyłową pozycję obrony.

0625. Uwarunkowania działań

a. Koncepcja

(1) Działania te podejmowane są, gdy wojska:

(a) Nie są w stanie kontynuować swojego zadania bojowego.

(b) Potrzebne są do działań w innym rejonie.

(c) Zakończyły swoje zadnie bojowe.

(d) Powinny zostać zamienione aby uniknąć wyczerpania.

(e) Nie są przydatne do realizacji nowego zadania bojowego.

(2) Luzowanie zazwyczaj podejmowane jest w celu utrzymania ogólnego poziomu siły bojowej. Nieodłączne z tymi działaniami jest przekazanie odpowiedzialności za zadanie bojowe. Wymogiem jest, by przekazanie to miało miejsce przy jednoczesnym zachowaniu wymaganego poziomu możliwości operacyjnych.

b. Zadanie bojowe. Zadanie bojowe uzależnione będzie od zamiarów dowódcy, rodzaju operacji, w której walczą zaangażowane wojska, oczekiwanego sposobu działania przeciwnika i rodzaju zaangażowanych wojsk.

c. Cechy charakterystyczne. Podczas każdego luzowania istnieje okres, gdy zagęszczenie zaangażowanych wojsk podnosi ich wrażliwość na uderzenia. Nieodłączna jest możliwość nieporozumienia. Dwa równoległe systemy dowodzenia działać będą w jednym rejonie w tym samym czasie.

0626. Prowadzenie luzowania

a. Organizacja

(1) LUZOWANIE NA MIEJSCU. Wchodzące do walki wojska normalnie przejmują zadanie bojowe luzowanych, zazwyczaj w ramach tych samych linii rozgraniczenia i przynajmniej na samym początku luzowania, tam gdzie to możliwe, w podobnym ugrupowaniu wojsk.

6 - 18

ETAPY POŚREDNIE W DZIAŁANIACH BOJOWYCH

(2) PRZEJŚCIE WYSUNIĘTYCH RUBIEŻY. Wojska wchodzące będą zorganizowane tak, aby zadanie bojowe mogło być podjęte po przekroczeniu rubieży. Wojska na pozycji obronnej powinny przyjąć ugrupowanie, które sprzyjać będzie przejściu (przez nie wojsk wchodzących do walki - dop. tłum.) i zapewni im maksymalne wsparcie.

(3) PRZEJŚCIE TYŁOWYCH RUBIEŻY. Wojska przegrupowujące się do tyłu powinny być zorganizowane do wyjścia z walki. Wojska na pozycji obronnej będą zorganizowane tak, aby mogły one podjąć swoje zadanie bojowe jak tylko przejmą odpowiedzialność. Ponadto, zapewnią one łagodne przejście rubieży przez wojska przemieszczające się do tyłu. W tym celu ustalana będzie rubież przejęcia obowiązków, która posiadać będzie pewne lub wszystkie z następujących cech:

(a) Rubież ta powinna być wysunięta przez punkty terenowe, z których przeciwnik może zaatakować jako pierwsze kolejne pozycje obronne ogniem obserwowanym i będzie ona ustalona w ten sposób, aby skrzyżowania i wąwozy wykorzystywane przez przemieszczające się do tyłu wojska, mogły być zabezpieczone.

(b) Rubież ta powinna być w rejonie, który może być broniony co najmniej tymczasowo.

(c) Poza rubieżą przejęcia obowiązków, powinny istnieć dobre drogi boczne, aby umożliwić wykorzystanie alternatywnych punktów wejścia.

(d) Położenie tych rubieży powinno być łatwo rozpoznawane w terenie.

b. Planowanie

(1) ZASADY OGÓLNE. Następującym czynnikom udzielana musi być szczególna uwaga:

(a) ZACHOWANIE TAJEMNICY I OCHRONA. Zamiar prowadzenia luzowania musi być ukryty przed przeciwnikiem. Przedsięwzięcia pozoracji obejmują kontynuację normalnego modelu działalności. Dodatkowe zabezpieczenie może być potrzebne w wyniku zwiększenia się wrażliwości na uderzenia podczas tego typu działań.

(b) NAWIĄZANIE KONTAKTU ZAWCZASU. Bezpośrednia kooperacja i koordynacja wymagane są na wszystkich szczeblach i we wczesnych stanach pomiędzy wojskami na pozycji obronnej i tymi, które są w marszu. Przez wchodzące wojska prowadzone musi być rozpoznanie na tyle szczegółowe na ile pozwala na to sytuacja taktyczna.

(c) PRZYDZIAŁ DRÓG PRZEGRUPOWANIA.

(d) PRZYDZIAŁ REJONÓW. Obejmuje przydział rejonów etapowych i rozwinięcia.

(e) HARMONOGRAMY. Szczegółowe harmonogramy działania przygotowywane będą w ramach ustalenia wytycznych przez dowódcę całości sił.

(f) WSPARCIE OGNIOWE. Wojska na pozycji obronnej zapewniać będą zawsze wsparcie ogniowe przemieszczającym się wojskom.

(2) LUZOWANIE NA MIEJSCU. Uwaga powinna być zwrócona na:

(a) Zapewnienie wszystkich szczeblach dowodzenia wystarczającego czasu na na szczegółowe pozyskanie ważnej informacji, a w szczególności o:

(i) Aktualnej sytuacji taktycznej.

(ii) Aktualnych rozkazach operacyjnych i planach.

(iii) Organizacji rejonu i rozmieszczenia urządzeń pomocniczych i dróg marszu.

6 - 19

ETAPY POŚREDNIE W DZIAŁANIACH BOJOWYCH

(b) Kolejność luzowania.

(c) Czas przekazania dowodzenia.

(d) Obniżenie wrażliwości na uderzenia poprzez przegrupowanie nocą lub w warunkach ograniczonej widoczności.

(3) PRZEJŚCIE WYSUNIĘTYCH RUBIEŻY.

(a) Normalnym będzie, że dowódca całości wyznaczy:

(i) Rejony i rubieże kontrolne.

(ii) Czas rozpoczęcia ataku.

(iii) Zakres wsparcia ataku przez wojska na pozycji obronnej.

(iv) Szczególne wymagania w zakresie rozpoznania.

(v) Zależności dowodzenia (podporządkowanie - dop. tłum.).

(b) Pierwszeństwo mają plany wojsk realizujących przejście na wysunięte rubieże.

(4) PRZEJŚCIE TYLNYCH RUBIEŻY

(a) Kolejność luzowania powinna pozwolić wcześniej przeprowadzić pododdziały nie odgrywające istotnej roli w bezpośrednim działaniu w celu obniżenia zagęszczenia wojsk na pozycji obronnej.

(b) Dowódca całości wojsk wyznaczy:

(i) Wystarczającą liczbę dróg marszu dla przemieszczających się wojsk.

(ii) Rubież przejęcia odpowiedzialności.

(iii) Ugrupowanie, w którym przemieszczająca się jednostka ześrodkuje się lub rozwinie.

c. Realizacja

(1) LUZOWANIE NA MIEJSCU

(a) Luzowanie na miejscu zależy w istotny sposób od dostępnego czasu i warunków miejscowych. Może przebiegać jednocześnie na całej szerokości odcinka lub może być niejednoczesne co do miejsca i czasu. Jeśli wojska luzowane są jednocześnie na całej szerokości, to potrzebny jest krótszy czas, lecz gotowość obrony jest znacząco zmniejszona, a przeciwnik najprawdopodobniej będzie zdolny wykryć przegrupowanie wojsk wyższego szczebla. I odwrotnie, luzowanie niejednoczesne co do miejsca i czasu trwa dłużej, lecz większa część sił na pozycji obronnej zachowuje gotowość bojową przez cały czas, a i ukrycie luzowania jest łatwiejsze.

(b) Wojska zabezpieczenia bojowego nie powinny być luzowane w tym samym czasie co wojska operacyjne.

(c) Zazwyczaj do luzowania wykorzystywane będą noc i ograniczona widoczność, szczególnie w sytuacji styczności z przeciwnikiem. Jeśli jest to możliwe, to podchodzące pododdziały luzującej jednostki przeprowadzą rozpoznanie za dnia. Jeśli nie jest to możliwe lub jeśli wchodząca jednostka potrzebuje dodatkowej pomocy, aby szybko zapoznać się z lokalnymi warunkami, to tyłowe części zluzowanej jednostki przeprowadzą orientowanie.

6 - 20

ETAPY POŚREDNIE W DZIAŁANIACH BOJOWYCH

(d) Linie łączności utrzymywane muszą być, jeśli to możliwe nie zmienione, przez cały czas trwania luzowania.

(e) Pododdziały zabezpieczenia logistycznego luzowanych wojsk wysyłane będą na tyły na tyle wcześniej na ile to możliwe. Przegrupowywana masa zaopatrzenia powszechnego użytku i materiały do budowy zapór zwykle przejmowane będą przez wchodzące wojska.

(2) PRZEJŚCIE WYSUNIĘTYCH RUBIEŻY

(a) Przegrupowujące się wojska uzyskują korzyść z ubezpieczenia zapewnianego przez wojska na pozycji obronnej, aby rozwinąć się do ataku. Całość przegrupowania od tyłów poprzez wojska na pozycji obronnej i przekraczanie linii wyjściowej powinno być zrealizowane jako jedno płynne przegrupowanie w celu uniknięcia zagęszczenia.

(b) Pododdziały bezpośredniego wsparcia ogniowego nacierających wojsk mogą być rozwinięte w rejonie wojsk pozostających na miejscu do czasu przybycia jednostek bojowych.

(3) PRZEJŚCIE TYŁOWYCH RUBIEŻY

(a) Zanim operacja się zacznie ranni, niepotrzebne pojazdy, wyposażenie i zaopatrzenie powinno być wyewakuowane wcześniej, aby drogi marszu były swobodne dla przegrupowania sił głównych.

(b) Przegrupowanie przez rubież przejęcia odpowiedzialności musi być przeprowadzone bez zakłóceń.

(c) Pododdziały osłonowe na pozycji obronnej muszą być wystarczająco silne, aby prowadzić tymczasową obronę do czasu pełnego przejścia tyłowych rubieży.

(d) Podczas przechodzenia tyłowych rubieży, koniecznym może być, aby pododdziały przemieszczających się wojsk objęte zostały kontrolą operacyjną wojsk na pozycji obronnej w celu sprostania krytycznej sytuacji spowodowanej działaniami przeciwnika.

d. Użycie sił zabezpieczenia bojowego

(1) ARTYLERIA. Stanowiska ogniowe wchodzącej artylerii powinny być wybrane tak, aby nie była konieczna ich dodatkowa zmiana. Nie powinny to być stanowiska, które zostały zlokalizowane przez przeciwnika. Podczas przechodzenia wysuniętych rubieży, jednostki wsparcia ogniowego wojsk na pozycji obronnej zwykle nie powinny ich zmieniać tak długo, jak długo mogą zapewniać wsparcie z tych stanowisk.

(2) LOTNICTWO

(a) Lokalna przewaga w powietrzu zmniejszy zagrożenie wojsk uderzeniami z powietrza podczas okresów, gdy nie może być uniknięte zagęszczenie na lądzie.

(b) W toku luzowania na miejscu zachodzić będą sytuacje, gdzie zaczepne wsparcie lotnicze, zapewniane przez samoloty na „Alarm naziemny” lub „Alarm powietrzny” będzie mogło pomóc pomyślnie zakończyć działania.

(3) LOTNICTWO WOJSK LĄDOWYCH. Śmigłowce mogą być potrzebne, aby zaoszczędzić czas w nawiązywaniu łączności i do zadań rozpoznawczych. W przeciwnym razie powinny one być stosowane do ich normalnej roli działania.

6 - 21

ETAPY POŚREDNIE W DZIAŁANIACH BOJOWYCH

(4) WOJSKA INŻYNIERYJNE. Zadania obejmą:

(a) LUZOWANIE NA MIEJSCU. Pomoc w zadaniach zachowania żywotności i realizacji istniejącego planu zapór.

(b) PRZEJŚCIE WYSUNIĘTYCH RUBIEŻY. Otwieranie i utrzymywanie dróg marszu, w tym pokonywanie wszelkich przeszkód.

(c) PRZEJŚCIE TYŁOWYCH RUBIEŻY. Utrzymywanie dróg i zadania przeciwmanewrowe, obejmujące zamykanie dróg i niszczenie skrzyżowań w celu zahamowania przeciwnika.

(d) Podczas przechodzenia wysuniętych rubieży lub rubieży tyłowych, wojska na pozycji obronnej mają obowiązek zapewnić manewrowość przez ich odcinek jednostce przekraczającej wzdłuż przygotowanych dróg lub korytarzy. Tworzenie szlaków poprzez przeszkody jednostek na pozycji obronnej wymaga pozwolenia dowódcy, który dowodzi zarówno siłami stacjonarnymi jak i przegrupowującymi się.

(5) OBRONA POWIETRZNA. Nieunikniona koncentracja jednostek podczas luzowania zwiększy zagrożenie uderzeniami z powietrza. Może to wymagać dostosowania stanu obrony powietrznej (przeciwlotniczej).

(6) WALKA ELEKTRONICZNA. Środki walki elektronicznej wesprą plan pozorowania, jak również ciągłość zapewnienia informacji o połozeniu przeciwnika.

(7) JEDNOSTKI OBRONY PRZECIWCHEMICZNEJ. Jednostki obrony przeciwchemicznej śledzić będą jednostki przemieszczające się do tyłu pod względem skażenia i prowadzania odkażania w celu zapobieżenia rozprzestrzenianiu się skażeń.

0627. Dowodzenie i kierowanie

a. Odpowiedzialność

(1) LUZOWANIE NA MIEJSCU. Wychodzący dowódca odpowiedzialny jest za obronę swojego odcinka do czasu przekazania dowodzenia. Moment, gdy dowodzenie ma być przekazane określany jest przez wspólne porozumienie pomiędzy dowódcami obu jednostek w ramach ogólnego kierunku działania wyższego przełożonego. Obaj dowódcy powinni być połączeni (środkami łączności - dop. tłum.) przez cały czas działania. W następstwie przekazania dowodzenia wchodzący dowódca będzie obejmować dowodzenie operacyjne wszystkimi elementami jednostki wychodzącej, które nie zostały zluzowane. Przekazanie dowodzenia będzie meldowane dowódcy całości wojsk.

(2) PRZEJŚCIE WYSUNIĘTYCH RUBIEŻY. Całość dowodzenia i kierowania działaniami powinno być prowadzone przez stanowisko dowodzenia nadrzędnego szczebla nad zaangażowanymi wojskami. Zwykle, dowódca wojsk nacierających przejmuje odpowiedzialność za prowadzenie operacji poza rubieżą wyjściową w czasie gdy rozpoczyna się atak.

(3) PRZEJŚCIE TYŁOWYCH RUBIEŻY

(a) Regulacja ruchu pododdziałów przemieszczających się wojsk będzie w zgodzie z zarządzeniem wyższego przełożonego i zwykle będzie odpowiedzialnością wojsk na miejscu.

(b) Rzeczywiste przekazanie odpowiedzialności będzie zazwyczaj uzgadniane pomiędzy obu dowódcami prowadzącymi działania. Może to być zrealizowane najskuteczniej, gdy są oni rozmieszczeni razem. Gdzie to celowe, jak tylko działanie rozszerzą się na niższe szczeble, to dowódcy ci mogą być także rozmieszczani razem.

6 - 22

ETAPY POŚREDNIE W DZIAŁANIACH BOJOWYCH

(c) Przekazanie odpowiedzialności meldowane jest przez dowódcę pozostającego na miejscu.

(d) Dowódca przegrupowujących się wojsk meldować będzie, gdy zakończone zostanie przechodzenie jego wojsk za rubieże tyłowe.

b. Koordynacja. Wyższe sztaby zarządzając luzowanie określą następujące szczegóły, specjalnie ważne w luzowaniu wojsk:

(1) Ramy czasowe, w których działanie ma być przeprowadzone.

(2) Wyznaczenie rubieży kontrolnych i dróg marszu.

(3) Porozumienia co do łączności, rozpoznania i szpic czołowych.

(4) Wsparcie ogniowe.

(5) Taktyczne wsparcie lotnicze działań lądowych.

(6) Plan pozoracji.

(7) Przedsięwzięcia kontroli przestrzeni powietrznej.

(8) Obrona powietrzna.

(9) Zabezpieczenie logistyczne, w tym kryteria przejęcia wyposażenia i zaopatrzenia.

c. Łączność

(1) W celu ukrycia przed przeciwnikiem obecności innych wojsk plan łączności musi współgrać z planem pozorowania.

(2) Plan łączności powinien obejmować wszystkie te szczegóły, które obie zaangażowane siły będą potrzebować do skoordynowanych działań. Niezgodne wyposażenie będzie musiało być zastąpione przez zastosowanie grup łącznikowych.

0628. Zabezpieczenie logistyczne

Podczas luzowania siły stacjonarne powinny pomagać, kiedykolwiek to możliwe, w ewakuacji rannych, odzysku pojazdów, paliwa i amunicji. Siły podejmujące odpowiedzialność za przyszłe działania powinny być w pełni uzupełnione. Wyższy przełożony może zarządzić, że wojska luzowane przekażą zapasy, które nie są im potrzebne do kolejnego zadania bojowego. Zapasy muszą być wcześniej sprawdzone pod względem interoperacyjności stosownie do każdego z takich działań, jako że może to mieć wpływ na plan (operacji).

6 - 23

ROZDZIAŁ 7
Działania aeromobilne

PODROZDZIAŁ I WPROWADZENIE

0701. Zasady ogólne

a. Celem niniejszego rozdziału jest naszkicowanie podstawowych zasad i głównych procedur stosowanych w działaniach aeromobilnych. Dziedzina działań aeromobilnych opisana jest szczegółowo w ATP-41.

b. Działanie aeromobilne jest działaniem, w którym siły zbrojne i ich wyposażenie manewruje na polu walki przy pomocy aparatów latających w celu zaangażowania się w walkę lądową (AAP-6 (ESN/FSN Uzgodniony Wykaz Nr 81). Mobilność powietrzna zapewnia wojskom lądowym dodatkowy wymiar.

c. Działania aeromobilne nie powinny być mylone z przegrupowaniem powietrznym, które jest transportem lotniczym wojsk, zaopatrzenia i uzbrojenia z jednego położenia w drugie i niekoniecznie wywołuje taktyczną integrację w celu zaangażowania w bezpośrednią walkę.

d. W sprawie szturmu prowadzonego przez śmigłowiec jako część działań desantowych - patrz Rozdział 9.

7 - 1

DZIAŁANIA AEROMOBILNE

PODROZDZIAŁ II UWARUNKOWANIA DZIAŁAŃ

0702. Koncepcja

a. Działania aeromobilne są integralną częścią walki lądowej i są zależne od sondażu i pozyskiwania danych rozpoznawczych. Wojska aeromobilne mogą działać w połączeniu z innymi wojskami lądowymi lub niezależnie. Rzeczywiste silne zagrożenie ze strony wojsk aeromobilnych może zmusić przeciwnika do rozproszenia swoich sił w celu osłony ważnych urządzeń i kluczowego terenu w rejonach tyłowych, które w przeciwnym razie mogłyby być niedostępne dla uderzeń sprzymierzonych wojsk lądowych.

b. Wojska aeromobilne umożliwiają dowódcom szybką reakcję w obrębie całej szerokości i głębokości ich sektorów bojowych, w ten sposób pomagając im odebrać inicjatywę przeciwnikowi i uzyskać swobodę działania. Są one przydatne do roli wysoce manewrowego odwodu.

c. Działania te wykonywane są zwykle w rejonach nie bronionych lub słabo bronionych, jakkolwiek w wyjątkowych przypadkach mogą one być prowadzone w rejonach zajętych przez dobrze zorganizowane siły zbrojne przeciwnika, pod warunkiem, że odpowiednie środki będą zdolne do ich przełamania.

0703. Zadanie

Działania aeromobolne mogą być prowadzone podczas wszelkiego rodzaju działań lądowych. Ich celem może być:

a. Przechwycenie i utrzymanie kluczowego terenu, w tym przełęczy, wąwozów, mostów i punktów przeprawowych.

b. Opanowanie przeszkód.

c. Prowadzenie rajdów.

d. Atakowanie i niszczenie przerzuconych drogą powietrzną wojsk przeciwnika i sił partyzanckich.

e. Wykorzystywanie skutków uderzeń jądrowych.

f. Zadania rozpoznawcze.

g. Zadania ubezpieczenia, takie jak zapewnienie osłony na możliwych drogach podejścia przeciwnika oraz jako siły do obrony rejonu tyłów.

h. Wspieranie działań pozorujących.

i. Blokowanie lub pomoc w powstrzymywaniu przenikania przeciwnika.

j. Wzmacnianie okrążonych wojsk.

k. Wysadzanie lub podejmowanie patroli dalekiego zasięgu.

0704. Możliwości

Wojska aeromobilne są zdolne do:

a. Atakowania z dowolnego kierunku, uderzeń na obiekty w rejonach pod innymi względami niedostępnych, przelotu nad zaporami i omijania pozycji przeciwnika w celu osiągnięcia zaskoczenia.

7 - 2

DZIAŁANIA AEROMOBILNE

b. Szybkiego rozwinięcia się i zwinięcia, zapewniającego szybką koncentrację siły bojowej w kluczowych miejscach. Podobnie, są one zdolne do szybkiego rozśrodkowania się w celu zmniejszenia wrażliwości na uderzenia.

c. Umożliwiania dowódcy szybkiego i na dużą odległość wzmacniania lub luzowania wojsk.

d. W pewnych okolicznościach umożliwiania dowódcy tych wojsk, , zaangażowania większej części sił, gdy polega on na małym aeromobilnym odwodzie.

e. Prowadzenia działań niezależnie od lądowych linii komunikacyjnych.

0705. Ograniczenia

Działania aeromobilne mogą być ograniczane przez następujące czynniki:

a. Warunki meteorologiczne.

b. Wrażliwość na ogień przeciwnika i skutki użycia broni masowego rażenia, szczególnie pomiędzy zbiórką i startem oraz po wylądowaniu.

c. Wrażliwość podczas przelotu na działanie obrony powietrznej przeciwnika, w tym samolotów.

d. Lokalną przewagę przeciwnika w powietrzu w rejonie celu.

e. Dokładność stłumienia ognia przeciwnika naziemnego i broni przeciwlotniczej, w tym powiązanych z nimi systemów dowodzenia i kierowania wzdłuż trasy przelotu.

f. Rodzaj i wielkość uzbrojenia wsparcia i innego ciężkiego wyposażenia, w tym pojazdów, które mają być przetransportowane drogą powietrzną.

g. Trudności w utrzymaniu przerzutu drogą powietrzną zaopatrzenia, w tym potrzeba wczesnego powiązania z wojskami lądowymi lub zabezpieczenia uzupełnienia drogą powietrzną.

7 - 3DZIAŁANIA AEROMOBILNE

PODROZDZIAŁ III PROWADZENIE DZIAŁAŃ AEROMOBILNYCH

0706. Organizacja

Wojska aeromobilne mogą być zorganizowane na jeden z trzech następujących sposobów:

a. Związek taktyczny, który posiada etatowe samoloty w wystarczającej ilości do umożliwienia podjęcia działań aeromobilnych bez potrzeby pomocy ze strony dodatkowych sił lotniczych. Jest to aeromobilny związek taktyczny.

b. Związek taktyczny, który posiada niewystarczające etatowe siły lotnicze i z tego powodu wymaga wzmocnienia. Potrzebne może być pewne wspólne i połączone szkolenie z nowo przydzielonymi siłami lotniczymi, aby stworzyć związek taktyczny naprawdę aeromobilny.

c. Związek taktyczny, który nie posiada etatowych sił lotniczych i który musi otrzymać niezbędne siły, przydzielone mu do tego zanim będzie mógł podjąć działania aeromobilne. Głównym przedsięwzięciem w tym przypadku jest potrzeba wspólnego i połączonego szkolenia przed zaangażowaniem się tych wojsk w walkę.

0707. Planowanie

Działania aeromobilne planowane są w odwrotnej kolejności do ich wykonywania. Odwrotna kolejność planowania obejmuje:

a. Plan działań taktycznych na lądzie. Plan działań taktycznych na lądzie obejmuje rozwinięcie sił szturmowych i oddziałów wsparcia natychmiast po wylądowaniu na lub w pobliżu obiektu.

b. Plan lądowania. Plan lądowania obejmuje wprowadzenie wojsk aeromobilnych w rejon obiektu we właściwym czasie i we właściwej kolejności wykonywania planu działań taktycznych na lądzie.

c. Plan przegrupowania powietrznego. Plan przegrupowania powietrznego składa się z tras przelotu i tabeli przegrupowania powietrznego. Obejmuje on także informacje dotyczące ugrupowania na trasie przelotu, wysokości i prędkości, pogody, paliwa, maksymalnych możliwości załadowczych, promienia działania i procedur kontroli przestrzeni powietrznej, obrony przeciwlotniczej i taktycznego wsparcia lotniczego.

d. Plan załadowania. Plan załadowania określa strefę wzlotu, zapewnia wytyczne do jej ustalenia i kierowania, ustanawia pierwszeństwo załadunku i ustala porządek ruchu wojsk, zaopatrzenia i wyposażenia do strefy wzlotu. Wykorzystywany jest jako podstawa do orientowania (taktyczno - operacyjnego - dop. tłum.) wojsk.

e. Plan etapów działania. Plan etapów działania uszczegóławia rejon (rejony) kontrolne i zapewnia wytyczne co do głównego przegrupowania oddziałów, zaopatrzenia i potrzebnego wyposażenia, poprzedzającego wykonanie działania aeromobilnego na dużą skalę.

0708. Realizacja

a. Zasady ogólne. Działanie to wykonywane jest przez siły lądowe, zwykle dostarczane śmigłowcami. Z powodu ograniczeń w możliwościach przewozu i liczbie dostępnych śmigłowców, siły lądowe będą posiadać do swojej dyspozycji jedynie ograniczoną liczbę pojazdów lądowych, szczególnie pancernych. Tam, gdzie to możliwe, działanie to powinno być wsparte przez śmigłowce uzbrojone. Inne rodzaje śmigłowców mogą pomagać siłom lądowym po ich wyładowaniu, szczególnie w zakresie rozpoznania, transportu i zabezpieczenia logistycznego.

7 - 4

DZIAŁANIA AEROMOBILNE

b. Kolejność. Kolejność zdarzeń w uderzeniu wojsk aeromobilnych to zazwyczaj:

(1) Rozpoznanie rejonu trasy przelotu i strefy lądowania.

(2) Poprzedzające szturm obezwładnienie przeciwnika w rejonie korytarza przelotu i strefy lądowania poprzez uderzenia lotnicze, głębokie ataki lotnicze lub ewentualnie ogień artylerii Marynarki Wojennej. Wymagana jest sprzyjająca sytuacja w powietrzu.

(3) Gdy przeciwnik zostanie obezwładniony i powstrzymany przed oddziaływaniem na operację, pododdziały bojowe przemieszczane są do celu lub do punktu na tyle blisko celu na ile to możliwe, przez szturmowy rzut śmigłowców.

(4) Obiekt jest przechwytywany i/lub zajmowany przez siły zbrojne.

0709. Użycie sił zabezpieczenia bojowego

a. Artyleria. Gdy wojska aeromobilne rozwijane są w styczności z własnymi wojskami, będą one wspierane ogniowo w ramach danego szczebla dowodzenia. Działania przenoszone na większe odległości mogą wymagać, aby artyleria była przemieszczona lub towarzyszyła wojskom aeromobilnym w rejonie obiektu. Wysunięci obserwatorzy muszą być odpowiednio rozmieszczeni.

b. Lotnictwo. W szczególnych przypadkach bezpośrednie wsparcie lotnicze może zastąpić wsparcie artyleryjskie, które zostało ograniczone z powodu odległości i możliwości przewozowych.

c. Lotnictwo wojsk lądowych. Potrzebne do działań aeromobilnych śmigłowce, jeśli brak ich w etacie wojsk aeromobilnych, muszą być przydzielone z innych źródeł, na czas trwania operacji lub na określony jej etap.

d. Obrona powietrzna. Środki obrony przeciwlotniczej rozwijane są zwykle wraz z pierwszorzutowymi pododdziałami.

e. Wojska inżynieryjne. Dowódca sił aeromobilnych zapewnia, aby wysiłek jednostek inżynieryjnych był włączony do planu manewru i planu wsparcia ogniowego w obronie. Środki inżynieryjne rozmieszczane są znacznie do przodu w planie manewru w celu pomocy w manewrowaniu sił manewrujących w czasie ataku i przeciwstawiania się w obronie. Konkretne fortyfikacje polowe będą potrzebne do osłony wojsk i zapewnienia by uzbrojenie przeciwpancerne wykorzystywane było z maksymalnym skutkiem.

f. Walka elektroniczna. Gromadzenie danych rozpoznawczych będzie ważne podczas wszystkich etapów działania, zaś zakłócanie będzie szczególnie ważne podczas przegrupowania powietrznego i w etapie lądowania. Wsparcie walką elektroniczną może być osiągnięte poprzez użycie:

(1) Zespołu (-ów) wsparcia niższego szczebla, który może towarzyszyć pierwszorzutowym pododdziałem szturmowym.

(2) Przenośnego i śmigłowcowego wyposażenia walki elektronicznej, które może być stosowane podczas wstępnego etapu działań.

(3) Aeromiblne wsparcie walką elektroniczną, które może być zapewnione środkami aeromobilnymi, działając stacjonarnie lub towarzysząc powietrznym siłom szturmowym. W szczególności, mogą one być ukierunkowane na Tłumienie Obrony Powietrznej Przeciwnika (SEAD - Suppression of Enemy Air Defense).

7 - 5

DZIAŁANIA AEROMOBILNE

PODROZDZIAŁ IV DOWODZENIE I KIEROWANIE

0710. Odpowiedzialność

a. Dowódca wojsk aeromobilnych. Dowódca wojsk aeromobilnych jest dowódcą wojsk lądowych, któremu powierzono całkowitą odpowiedzialność za planowanie i realizację tych działań. Jego odpowiedzialność obejmuje:

(1) Przygotowanie wszelkich planów i rozkazów.

(2) Kierowanie zarówno elementami lotniczymi jak i naziemnymi.

(3) Podejmowanie decyzji taktycznych w toku całej operacji.

(4) Ustalanie priorytetów odpowiedzialności.

(5) Zapewnienie bezpieczeństwa własnemu lotnictwu podczas działań na obiekty naziemne w jego strefie odpowiedzialności.

(6) Zapewnienie, aby ustalone były koordynacja i łączność z obroną powietrzną, kontrolą przestrzeni powietrznej i pododdziałami taktycznego wsparcia lotniczego.

b. Nawigator lotniczy. Jest on podporządkowany i doradza dowódcy wojsk aeromobilnych. Jego odpowiedzialność obejmuje:

(1) Kierowanie pododdziałami lotniczymi.

(2) Zapewnienie, aby ustalona była łączność z transportowanymi jednostkami.

(3) Pomaga w przygotowaniu planów i rozkazów.

(4) Zapewnia informację techniczną.

(5) Koordynuje działania samolotów naprowadzających na cele.

(6) Koordynuje zabezpieczenie logistyczne pododdziałów lotniczych ustalone przez dowódcę wojsk aeromobilnych.

c. Dowódca transportowanej jednostki. Jest nim dowódca oddziału wojsk lądowych i podlega dowódcy wojsk aeromobilnych. Zwykle nie kieruje on elementami wsparcia lotniczego, ale wg. uznania dowódcy wojsk aeromobilnych, kierowanie takie może mu być przekazane na określone etapy operacji.

d. Dowódca jednostki lotniczej. Dowodzi jednostką (jednostkami) lotniczą i jest podporządkowany dowódcy zadania lotniczego.

0711. Zależności

Zależności pomiędzy różnymi dowódcami pokazane zostały na rysunku 7-1.

0712. Koordynacja i łączność

a. Koordynacja

(1) ODDZIAŁY LĄDOWE. Zastosowanie mają następujące punkty:

7 - 6

DZIAŁANIA AEROMOBILNE

Rys. 7-1. Zależności dowodzenia

(a) Gdy operacja prowadzona jest w ramach strefy działań bojowych lub w sąsiedztwie własnych wojsk, poszczególne zadania jednostek lądowych i wojsk aeromobilnych muszą być należycie dookreślone, a ich działania skoordynowane w celu zapewnienia bezpieczeństwa wojsk lądowych i lotnictwa. Koordynacja ta obejmuje głównie wymianę informacji, danych rozpoznawczych, przekazywanie planów wsparcia ogniowego, nakreślenie przedsięwzięć kierowania ogniem i procedur rozpoznawczych. W celu pomocy w tej koordynacji do wojsk działających na lądzie powinien być oddelegowany oficer łączności wojsk aeromobilnych.

(b) Gdy operacja nie jest prowadzona w sąsiedztwie innych wojsk własnych, koordynacja może być potrzebna pomiędzy wojskami, które mają lądować w różnych miejscach. W tym przypadku muszą być ustalone jasne zależności dowodzenia.

(2) KONTROLA PRZESTRZENI POWIETRZNEJ. Łączność i koordynacja z właściwym elementem kontroli przestrzeni powietrznej są konieczne w celu zapewnienia koordynacji w przestrzeni powietrznej. Procedury kontroli przestrzeni powietrznej w strefie działań bojowych znaleźć można w ATP-40.

(3) SIŁY POWIETRZNE. Wsparcie sił powietrznych może być istotne podczas działań aeromobilnych. Może ono obejmować operacje przeciwpowietrzne, zaczepne wsparcie lotnicze i dostawę zaopatrzenia logistycznego. FSCL jest bardzo ważnym przedsięwzięciem koordynacyjnym w działaniach aeromobilnych, podobnie jak rozmieszczenie daleko wysuniętych nawigatorów lotniczych (FACs - Forward Air Controllers).

b. Łączność. System łączności musi zapewniać niezależne połączenia pomiędzy stanowiskami dowodzenia dowódcy wojsk aeromobilnych i wojskami działającymi w izolacji. Gdy punkt dowodzenia działaniami aeromobilnymi umieszczony jest na samolocie, to ułatwienia są z zasady bardzo ograniczone.

7 - 7

DZIAŁANIA AEROMOBILNE

PODROZDZIAŁ V ZABEZPIECZENIE LOGISTYCZNE

0713. Zasady ogólne

Działania aeromobilne stwarzają pewną liczbę określonych problemów zabezpieczenia logistycznego.

a. Normy zużycia zasadniczych środków bojowych i materiałowych są z pewnością wyższe, zarówno w oddziałach lądowych jak i dla samolotów działających w rejonie obiektu.

b. W działaniach aeromobilnych uzupełnienie naziemne będzie często niemożliwe.

c. Możliwości transportu powietrznego będą ograniczone. Każdy początkowy transport powietrzny przeznaczony do przewozu zaopatrzenia (nie będącego sprzętem wojskowym - przyp. tłum.) zmniejszy zasoby zabezpieczenia bojowego, które mogą być przeniesione do rejonu celu.

d. Zaopatrywanie powietrzne jest przyczyną przerw, wynikających z działalności przeciwnika i wpływu pogody.

e. Oddziały w rejonie celu posiadać będą ograniczone możliwości ruchu lub rozdziału zaopatrzenia.

f. Elementy punktów pomocy jednostki medycznej i jednostki medyczne drugiej linii (zakresu nr 2) muszą rozwijać się ze wstępnymi lub wczesnymi rzutami transportu.

0714. Planowanie

Głównymi problemami planowania są:

a. Dowódcy na wszystkich szczeblach dowodzenia muszą doceniać wagę zachowania możliwości transportowych. Elementy bojowe, zabezpieczenia bojowego i zabezpieczenia logistycznego muszą akceptować fakt, że działania będą prowadzone i podtrzymywane w surowych reżimach wyłącznie z niezbędnym wyposażeniem, zaopatrzeniem i stanem osobowym przetransportowanym w rejon obiektu.

b. Plany zabezpieczenia logistycznego będą doskonalone i dostosowywane do planu operacji.

c. Dowódca wojsk aeromobilnych musi posiadać uprawnienia i możliwości do ustalania okresów prowadzenia działań zabezpieczenia logistycznego, do dostosowywania priorytetów dostaw i do określania miejsc, do których ma być dostarczone zaopatrzenie.

d. Zapasy muszą być rozmieszczone z wysunięciem do przodu w celu zmniejszenia zużycia paliwa lotniczego i czasu lotu do obiektu i spowrotem.

e. Planowanie musi zapewnić wymagania zarówno oddziałów lądowych jaki i samolotów działających w rejonie celu.

f. Powracające samoloty (śmigłowce - dop. tłum.) powinny być wykorzystywane do uzupełniania normalnego wysiłku ewakuacji medycznej.

7 - 8

ROZDZIAŁ 8
Działania powietrznodesantowe

PODROZDZIAŁ I WPROWADZENIE

0801. Wstęp

a. Rozdział ten podaje podstawowe zasady i główne procedury wykorzystania i prowadzenia działań powietrznodesantowych.

b. Działanie powietrznodesantowe jest połączonym działaniem obejmującym przemieszczenie sił lądowych drogą powietrzną do rejonu celu. Zastosowane środki mogą być różnym połączeniem jednostek powietrznodesantowych lub jednostek przystosowanych do transportu powietrznego; rodzaj stosowanych samolotów transportowych zależy od zadania i sytuacji. Wojska mogą być samowystarczalne do krótkoterminowych działań albo działania ich wymagać mogą dodatkowych jednostek wsparcia bojowego i zabezpieczenia logistycznego.

c. Przemieszczenie drogą powietrzną stanu osobowego, zaopatrzenia i wyposażenia, które nie jest stosowane w rejonie danego celu nie stanowi działania powietrznodesantowego, chociaż pewne procedury stosowane w działaniach powietrznodesantowych mogą być wykorzystywane.

8 - 1

DZIAŁANIA POWIETRZNODESANTOWE

PODROZDZIAŁ II UWARUNKOWANIA DZIAŁAŃ

0802. Koncepcja działań powietrznodesantowych

a. Wojska powietrznodesantowe są specyficznie zorganizowane, wyposażone i szkolone w celu dostarczenia ich na pole walki metodą zrzutu lub lądowania z powietrza, celem opanowania obiektów lub do prowadzenia działań specjalnych.

b. Powodzenie działań powietrznodesantowych zależy od zachowania ich w ścisłej tajemnicy w celu osiągnięcia zaskoczenia. Mogą one być rozpoczęte niezależnie lub w połączeniu z wojskami działającymi na lądzie w celu przygotowania, przyśpieszenia uzupełnienia lub poszerzenia ich działania.

c. Działania powietrznodesantowe możliwe są do wykonania jedynie w warunkach przewagi w powietrzu.

d. Wojska powietrznodesantowe dają dowódcy elastyczność w ramach teatru działań i pomagają mu poszerzać rejon działań. Zagrożenie ich użyciem zmusza przeciwnika do przeznaczenia sił w celu przeciwstawienia się temu zagrożeniu.

e. Rozpoznanie ugrupowania bojowego przeciwnika, jego zdolności bojowej i zamiarów w strefie zrzutu lub w strefie lądowania oraz w bezpośredniej bliskości od działań mogące mieć wpływ na działania powietrznodesantowe są czynnikami szczególnej wagi dla tego rodzaju działań.

0803. Rodzaje działań powietrznodesantowych

a. Rodzaje działań. Przez wojska powietrznodesantowe podejmowane są trzy rodzaje działań:

(1) DZIAŁANIA OPANOWANIA I UTRZYMANIA. Wojska powietrznodesantowe mogą być wykorzystywane do opanowywania i utrzymania obiektów do czasu zanim zostaną wzmocnione, albo zastąpione przez inne wojska.

(2) DZIAŁANIA IZOLACJI REJONU. Działania te mają na celu zapobieganie lub powstrzymywanie działań przeciwnika w określonym rejonie. Teren silnie zalesiony, pagórkowaty lub z dużą liczbą rzek i innych przeszkód oraz taki, który przeszkadza manewrowości przeciwnika jest najbardziej przydatny do tego rodzaju działań.

(3) RAJDY POWIETRZNE. Rajd powietrzny jest działaniem taktycznym lub strategicznym, zwykle krótkotrwałym, który charakteryzuje się śmiałością zamiaru i realizacji. Rajdy mogą być prowadzone w celu zniszczenia urządzeń lub stanowisk przeciwnika, w celu pojmania ludzi lub nękania stanu osobowego przeciwnika, albo w celu zerwania jego działań. Z powodu trudności kierowania i zabezpieczenia logistycznego, działania takie ograniczone są zwykle co do rozmachu.

b. Zadania. Wojska powietrznodesantowe mogą być użyte do:

(1) Zbierania informacji na terytorium kontrolowanym przez przeciwnika.

(2) Prowadzenia rajdów na stanowiska dowodzenia, stanowiska wsparcia ogniowego, linie komunikacyjne, obiekty administracyjne i logistyczne.

(3) Opanowania i utrzymania ważnego terenu do czasu połączenia się z wojskami lądowymi.

(4) Wzmacniania okrążonych wojsk lądowych.

(5) Prowadzenia ataku na tyły pozycji przeciwnika lub do odcinania jego odwodów w połączeniu z działaniami zaczepnymi innych wojsk lądowych.

(6) Osłony skrzydeł lub prawdopodobnych kierunków podejścia przeciwnika.

(7) Tworzenia wrażenia braku bezpieczeństwa na tyłach przeciwnika.

8 - 2

DZIAŁANIA POWIETRZNODESANTOWE

0804. Charakterystyki

Działania powietrznodesantowe posiadają następujące cechy:

a. Ograniczona jest ich manewrowość na lądzie. Może ona być poprawiona dzięki pojazdom, które mogą być zaliczane do zrzutu ciężkiego sprzętu lub dostarczane przy użyciu śmigłowców.

b. Ponieważ wojska te zwykle posiadają słabe lub żadne opancerzenie oraz ograniczoną liczbę pojazdów do swojej dyspozycji, szczególnie w początkowym etapie lądowania, bardzo ważnym jest wykorzystanie terenu.

c. Czas trwania działań jest ograniczony. Wymagane jest zluzowanie lub wzmocnienie przez inne wojska albo podjęcie spowrotem wojsk lądujących.

d. Ponieważ organiczne wzmocnienie ogniowe jest ograniczone, to szczególną rangę zyskuje bezpośrednie wsparcie lotnicze.

e. Potrzebne będą duże ilości przenośnej broni przeciwpancernej.

0805. Możliwości

Wojska powietrznodesantowe posiadają następujące możliwości:

a. Możliwości w zakresie rozwijania się. W trakcie przemieszczania się do celu mogą one być rozwijane szybko i na znaczne odległości, pokonując trudny teren i przeszkody.

b. Przewaga wynikająca z zaskoczenia. Posiadają one możliwość osiągania zaskoczenia, szczególnie dlatego, że rejon ich działania nie może być łatwo przewidziany przez przeciwnika. Nawet gdy wszczęto realizację zadania, rejon ten nie może być natychmiast rozpoznany przez przeciwnika.

0809. Ograniczenia

Działania powietrznodesantowe mogą być ograniczane przez:

a. Zasięg samolotów. Może on być ograniczony niesprzyjającymi warunkami meteorologicznymi. Do działań powietrznodesantowych ważna jest lokalna przewaga w powietrzu podczas początkowego okresu działań. Ponadto obezwładnione lub zakłócone muszą być naziemne systemy obrony powietrznej:

(1) Na trasach przelotu do strefy zrzutu / lądowania i spowrotem.

(2) W rejonie samej strefy zrzutu / lądowania.

b. Wrażliwość na uderzenia. Po wylądowaniu, wojska powietrznodesantowe mają ograniczoną manewrowość, organiczną siłę ognia i wsparcie bojowe oraz wymagają czasu na zorganizowanie się i osiągnięcie zdolności bojowej. Odnosi się to szczególnie do zadań obronnych i do obrony przed skutkami użycia broni masowego rażenia. Bezpośrednie wsparcie lotnicze może wspomóc wyrównywanie słabych stron, jeśli jest ono prowadzone z wystarczającą siłą z tymczasowych lądowisk przez cały czas operacji.

c. Żywotność. Wzmocnienie, zmiana ugrupowania lub podjęcie wojsk spowrotem mogą być znacznie trudniejsze niż w innych wojskach lądowych. Wszelkie uzupełnienia drogą powietrzną są narażone na przerwanie (mostu powietrznego - dop. tłum.).

8 - 3

DZIAŁANIA POWIETRZNODESANTOWE

PODROZDZIAŁ III PROWADZENIE DZIAŁAŃ

0807. Organizacja

Organizacja i skład wojsk powietrznodesantowych zależy w wielu przypadkach do możliwości transportu lotniczego i zadań, które mają być podjęte do realizacji. Gdy już organizacja została ustalona i działanie zostało rozpoczęte to dowódca ma bardzo ograniczoną elastyczność.

0808. Planowanie

a. Zasady ogólne. Planowanie działań powietrznodesantowych najlepiej prowadzić jest w odwrotnej kolejności do ich realizacji.

(1) PLAN DZIAŁAŃ TAKTYCZNYCH NA LĄDZIE. Plan działań taktycznych na lądzie uszczegóławia zadania i cele oraz ustala rodzaj, siłę i organizację wojsk oraz wsparcie potrzebne do wykonania postawionego zadania. Dla większości działań plan ten określa rejon działań, siły rozpoznania i ochrony, linie rozgraniczenia i przewidywania co do odwodu.

(2) PLAN LĄDOWANIA. Plan lądowania, w połączeniu z planem działań taktycznych na lądzie, wskazuje kolejność, metodę dostarczenia, lokalizację stref zrzutu / lądowania i zbiórki różnych składników wojsk powietrznodesantowych oraz uzbrojenia i sprzętu wojskowego w rejonie celu.

(3) PLAN PRZEGRUPOWANIA DROGĄ POWIETRZNĄ. Plan przegrupowania drogą powietrzną, w połączeniu z planem lądowania, obejmuje uszczegółowione informacje dotyczące przegrupowania drogą powietrzną wszystkich sił powietrznodesantowych z lotniska wylotu do stref zrzutu / lądowania.

(4) PLAN ZAŁADOWANIA. Plan załadowania oparty jest o oczekiwane wymagania planu lądowania i określa pierwszeństwo załadunku.

(5) PLAN ZEŚRODKOWANIA. Plan ześrodkowania wojsk do desantowania oparty jest na wymaganiach planu przegrupowania drogą powietrzną. Dotyczy to problemów rozśrodkowania wojsk powietrznodesantowych w rejonie lotniska załadowania, a także obejmuje orientowanie operacyjne i przygotowanie jednostek do przyszłych działań.

b. Rozpoznanie. Dokładne rozpoznanie przeciwnika w strefach lądowania jest czynnikiem węzłowym i wpływającym na planowanie. Przepływ informacji i danych rozpoznawczych musi trwać do ostatniego możliwego momentu w celu udokładnienia planów.

0809. Realizacja

a. Etapy. Działania powietrznodesantowe w zasadzie zawierają cztery powiązane ze sobą etapy.

(1) ZAŁADOWANIE. Obejmuje wszystkie działania od otrzymania zarządzenia wstępnego lub dyrektywy planistycznej do czasu startu załadowanych samolotów w celu wykonania zadania. Podczas tego etapu zakańczane jest wspólne planowanie; analizowane są dane rozpoznawcze, zachowywane są zaostrzone przedsięwzięcia ochrony tajemnicy; wojska, uzbrojenie i zaopatrzenie zbierane są i ześrodkowywane; załadowywane są samoloty.

(2) PRZELOT. Etap ten zaczyna się od startu załadowanych samolotów z rejonu załadowania i kończy się wraz z dostarczeniem jednostek do ich stref zrzutu / lądowania.

(3) SZTURM. Zaczyna się wraz z bojowym lądowaniem jednostek w ich strefach zrzutu / lądowania i trwa od zbiórki wojsk do ich reorganizacji w rejonie celu.

8 - 4

DZIAŁANIA POWIETRZNODESANTOWE

(4) PÓŹNIEJSZE DZIAŁANIA. Dzięki bardzo charakterystycznym działaniom powietrznodesantowym przechwytywana jest inicjatywa. Wojska powinny dążyć do stworzenia przewagi podczas działania na terytorium przeciwnika, aczkolwiek każde późniejsze działania muszą być zgodne z ogólnym planem dowódcy.

b. Prowadzenie działań

(1) DZIAŁANIA OPANOWUJĄCE I UTRZYMUJĄCE. Istnieją dwa etapy:

(a) Etap zaczepny, który kończy się opanowaniem wyznaczonych celów.

(b) Etap obronny, którego celem jest utrzymanie bronionych obiektów do czasu wzmocnienia lub połączenia z innymi wojskami.

(2) IZOLACJA REJONU. Izolacja rejonu może przyjmować różne formy, takie jak okrążenie rejonu lub przerwanie linii komunikacyjnych przeciwnika. Jeśli realizowana jest poprzez liczne akcje nękające, prowadzone przez oddzielne grupy lub poprzez skoncentrowanie sił w szczególnym miejscu, to pomyślność działania zależy od wyobraźni dowódców i podjęcia skalkulowanego ryzyka. Wojskom towarzyszyć powinno tylko minimum podstawowego wyposażenia. Gdy tylko to możliwe, wojska powinny otrzymać wsparcie ogniowe z powietrza, z morza lub od innych oddziałów lądowych. Podczas gdy działania opanowania i utrzymania celów wymaga zawsze połączenia się z innymi wojskami lądowymi, działań izolujących jakiś rejon, mogą być zakończone wycofaniem lub podjęciem wojsk spowrotem.

(3) RAJDY POWIETRZNODESANTOWE. Prowadzone są w dwu etapach:

(a) Szturm, który może być poprzedzony przygotowaniem ogniowym, a który kończy się wykonaniem zadania.

(b) Wycofanie wojsk z rejonu, które może być zakończone skrytym odejściem lub podjęciem wojsk drogą powietrzną.

0810. Użycie sił zabezpieczenia bojowego

a. Artyleria. Możliwości przerzutu drogą powietrzną będą zazwyczaj ograniczać w znacznym stopniu dostępne wsparcie wojsk powietrznodesantowych przez uzbrojenie strzelające ogniem pośrednim. W pewnych okolicznościach, wsparcie ogniowe może być zapewnione wojskom powietrznodesantowym przez ogień artylerii Marynarki Wojennej lub artylerii dalekiego zasięgu. Ważnym jest, aby zespoły kierowania ogniem tych środków były włączone do wojsk powietrznodesantowych.

b. Lotnictwo. Gdy ogniem pośrednim nie można wesprzeć działań powietrznodesantowych, to wsparcie ogniowe będzie musiało być zapewnione albo przez bezpośrednie wsparcie lotnicze, albo, czasami, śmigłowcami szturmowymi / uzbrojonymi.

c. Lotnictwo wojsk lądowych. Połączone wsparcie śmigłowców może być zapewnione jedynie gdy zajęty rejon jest wystarczająco obszerny. Gdy przypadek taki ma miejsce, śmigłowce i pododdziały powietrznodesantowe mogą być stosowane w każdym czasie do rozpoznania, wsparcia ogniowego, dowodzenia i kierowania oraz do zabezpieczenia logistycznego.

d. Obrona powietrzna. Oddziały powietrznodesantowe i działalność uzupełnieniowa dotycząca podtrzymywania ich żywotności są szczególnie wrażliwe na uderzenia z powietrza. Dlatego odpowiednie elementy obrony powietrznej muszą być włączone do struktur bojowych zależnie od stanu własnej przewagi w powietrzu w tym rejonie. Środki obrony powietrznej powinny być rozwijane wraz z przednimi pododdziałami..

e. Wojska inżynieryjne. Wszelkie działania powietrznodesantowe wymagać będą pomocy w zadaniach zapewnienia mobilności siłom własnym i ograniczania jej przeciwnikowi. Organizacja zabezpieczenia inżynieryjnego zależeć będzie od zadania bojowego i oczekiwanej kolejności zadań do realizacji. W działaniach opanowywania i utrzymywania na dużą skalę wojska inżynieryjne potrzebne mogą być także do budowy lądowisk.

8 - 5

DZIAŁANIA POWIETRZNODESANTOWE

f. Walka elektroniczna. Jednostki walki elektronicznej będą w stanie pomóc w działaniach powietrznodesantowych poprzez mylenie przeciwnika, obezwładnianie obrony powietrznej przeciwnika (SEAD - Suppressing enemy air defenses), izolowanie celu i obniżanie możliwości reakcji przeciwnika. Wsparcie walką elektroniczną przez oddziały lądowe, niezbędnie ograniczone przez wymagania transportowe, będzie musiało być uzupełnione, jak to jest wymagane, przez zadania walki elektronicznej podejmowane przez systemy wojsk powietrznodesantowych i/ lub przez siły powietrzne.

8 - 6

DZIAŁANIA POWIETRZNODESANTOWE

PODROZDZIAŁ IV DOWODZENIE I KIEROWANIE

0811. Odpowiedzialność

a. W działaniach powietrznodesantowych istotna jest jedność dowodzenia, a z powodu ich połączonego charakteru, planowanie musi być scentralizowane. Jednakże podczas realizacji działań, szczególnie we wczesnych etapach szturmu na lądzie, życiowo ważna jest swoboda działania na niższych szczeblach dowodzenia.

b. Połączone siły powietrznodesantowe przeznaczone są do przygotowania i prowadzenia operacji angażującej duże związki operacyjne.

0812. Zależności w dowodzeniu

Podczas etapu przegrupowania drogą powietrzną, odpowiedzialność dowódczą zarówno za siły powietrzne jak i za elementy wojsk lądowych, spoczywa na dowódcy oddziału lotniczego. Jasno ustalone musi być, kto może podejmować ostateczną decyzję czy rozpoczynać akcję, czy też nie, czy zmienić strefę zrzutu lub lądowania, a także czy przerwać operację. Jeśli działania na połączenie wojsk następują po działaniach powietrznodesantowych, to odpowiedzialność dowódcza musi być zaplanowana i ustalona tak szybko jak to możliwe. Odpowiedzialność dowódcza będzie zwykle poszerzona o wyższego dowódcę wojsk lądowych, w którego obszarze odpowiedzialności działają w danej chwili wojska powietrznodesantowe.

0813. Koordynacja i łączność

a. Koordynacja. Ciągła koordynacja na wszystkich szczeblach dowodzenia jest bardzo ważna. Potrzeba wymiany oficerów łącznikowych rozciąga się na wszystkie szczeble dowodzenia uczestniczących służb.

b. Łączność. Gdy tylko wojska powietrznodesantowe wylądują, będą musiały polegać wyłącznie na przenośnych radiostacjach. Łączność radiowa wojsk powietrznodesantowych może odgrywać zasadniczą rolę w zapewnianiu łączności z siłami głównymi.

8 - 7

DZIAŁANIA POWIETRZNODESANTOWE

PODROZDZIAŁ V ZABEZPIECZENIE LOGISTYCZNE

814. Planowanie

Istotnym jest, że potrzeby zaopatrzeniowe wojsk, w tym tworzenie składów rezerwowych, skalkulowane są obficie z uwzględnieniem ryzyka i nieprzewidzianych wypadków w tego rodzaju działań. Wojska zwykle posiadać będą wspólny element zabezpieczenia logistycznego. Uzupełnienie planowane będzie do dostarczenia zgodnie z planem dowódcy wojsk, a wraz z rozwojem sytuacji plan ten może być dostosowywany przez wspieranego dowódcę w celu sprostania jego wymaganiom.

0815. Zaopatrywanie

a. Zaopatrywanie towarzyszące. Zaopatrywanie towarzyszące jest tym przenoszonym przez wojska na przyczółek desantu powietrznego. Wydawane jest przed ześrodkowaniem się do desantu, aby pozwolić na ich wcześniejsze przygotowanie do przerzutu drogą powietrzną i dostarczenia podczas szturmu.

b. Kolejne zaopatrywanie. Kolejne zaopatrywanie występuje w dwu częściach:

(1) Uzupełnienie, dostarczane automatycznie do rejonu celuwg. zaplanowanego harmonogramu. Oparte jest na szacunkowym zużyciu dziennym wszystkich klas zaopatrzenia i może być dostarczane do przypisanych jednostek lub w położenie centralne.

(2) Kolejne zaopatrywanie na wezwanie, zaspokaja nagłe potrzeby na wybrane pozycje środków bojowych i materiałowych.

c. Zaopatrywanie rutynowe. Zaopatrywanie rutynowe dostarczane jest jako rezultat zwykłych procedur zapotrzebowywania.

0816. Zabezpieczenie medyczne

Zaistnieć może potrzeba powiększenia organicznych stanów jednostek pomocy medycznej poprzez dostarczenie możliwe wcześnie dodatkowego personelu medycznego i zaopatrzenia do rejonu celu, szczególnie gdy wojska mogą nie być zdolne do ewakuacji ofiar do szpitali polowych przez pewien, znaczy okres czasu.

0817. Ewakuacja

Ewakuacja drogą powietrzną jest zwykłą procedurą podczas prowadzenia działań powietrznodesantowych. Pierwszeństwo dawane jest rannym. Czasami wymagana jest ewakuacja jeńców wojennych, internowanych cywili lub innych wybranych osób, w których to przypadkach priorytety określane są przez dowódcę przyczółka desantu powietrznego. Istnieją zawsze możliwości, że powietrzne linie komunikacyjne mogą być przerwane przez działania przeciwnika lub zakłócone z powody złej pogody.

8 - 8

ROZDZIAŁ 9
Działania desantowe

PODROZDZIAŁ I WPROWADZENIE

0901. Zasady ogólne

a. Rozdział niniejszy zawiera streszczenie zasad ogólnych działań desantowych wg. doktryny NATO oraz procedury połączonego dowodzenia i kierowania nimi. Więcej szczegółowych informacji z tej dziedziny można znaleźć w ATP-8(A): Zasady ogólne działań desantowych.

b. Działania desantowe dają dużą strategiczną manewrowość, jak również polityczną i wojskową elastyczność. Ponieważ nie wymagają one szczególnych punktów wejściowych, takich jak porty czy lotniska, stwarzają one znaczne problemy przeciwnikowi. Jednakże są one skomplikowane i wymagają szczegółowej specjalistycznej wiedzy, planowania i szkolenia.

c. Wojska te stanowią główny czynnik siły, wobec czego przeciwnik musi angażować znacząco większą liczbę sił, aby ochraniać linię brzegową i wszystkie inne możliwe punkty wejścia. Jednakże, gdy został zaangażowany, to możliwości tego czynnika sił są znacznie zmniejszone, gdy wojska te ponownie zaokrętowano na zakończenie działania desantowego.

d. Działanie desantowe zdefiniowane jest (AAP-6) jako:

„Działanie wszczęte z morza przez Marynarkę Wojenną i siły lądujące na nieprzyjacielskim lub potencjalnie nieprzyjacielskim wybrzeżu”.

e. Działanie desantowe jest zawsze o charakterze taktycznym i nie powinno być mylone z kwatermistrzowskim, morskim działaniem wzmacniającym, co do którego informacje z tego rozdziału nie koniecznie mają zastosowanie. Nie powinny one być również mylone z działaniami rzecznymi lub działaniami zabezpieczenia logistycznego nad wybrzeżem.

9 - 1

DZIAŁANIA DESANTOWE

PODROZDZIAŁ II UWARUNKOWANIA DZIAŁAŃ

0902. Zamiar

a. Desantowe działania bojowe łączą w sobie faktyczne działania wszystkich rodzajów okrętów, samolotów, uzbrojenia i wojsk lądujących w zgodnym wysiłku wojskowym przeciwko nieprzyjacielskiemu wybrzeżu. Nieodłączny morski charakter działań desantowych odzwierciedlony jest w zasadach, które rządzą organizacją zaangażowanych sił i prowadzeniem działań.

b. Manewrowość, elastyczność i sondaż danych rozpoznawczych są podstawowymi wymaganiami działań desantowych. Działania te wykorzystują element zaskoczenia i słabości przeciwnika. Osiąga się to poprzez zastosowanie potrzebnego rodzaju i wielkości sił w najbardziej korzystnych miejscach i w najbardziej sprzyjającym czasie. Samo zagrożenie narzucone przez istnienie silnych wojsk desantowych może skłonić przeciwnika do rozśrodkowania swoich wojsk; w ten sposób może to nakłonić go do podjęcia kosztownych i rozrzutnych wysiłków, aby bronić wybrzeża.

0903. Rodzaje i etapy działań desantowych

a. Rodzaje działań desantowych

(1) SZTURM DESANTOWY. Jest to zasadniczy rodzaj działania desantowego i wymagający usytuowania wojsk na nieprzyjacielskim lub potencjalnie nieprzyjacielskim wybrzeżu. Wymóg zdolności tworzenia szybko gromadzonych na brzegu sił bojowych tłumaczy organizacyjne i techniczne różnice pomiędzy działaniami desantowymi, a lądowymi.

(2) DESANTOWE WYCOFANIE SIĘ Z WALKI. Jest to wycofanie wojsk z nieprzyjacielskiego lub potencjalnie nieprzyjacielskiego wybrzeża przez morze na okrętach Marynarki Wojennej lub samolotami.

(3) DEMONSTRACJA DESANTOWA. Jest to działanie przeprowadzane w celu wprowadzenia przeciwnika w błąd, aby zmusić go do zajęcia pozycji, które są dla niego niekorzystne.

(4) RAJD DESANTOWY. Jest to lądowanie z morza na nieprzyjacielskim wybrzeżu, obejmujący szybkie wtargnięcie do lub czasowe zajęcie celu przewidzianego do planowego wycofania się. Rajdy mogą być prowadzone w celu:

(a) Zadania strat lub spowodowania zniszczeń.

(b) Pozyskania informacji.

(c) Powodowania dywersji.

(d) Przechwycenia lub ewakuacji osobistości lub wyposażenia.

Uwaga: Ostatnie trzy rodzaje działań desantowych nie wymagają sytuowania lądujacych wojsk na brzegu.

b. Kolejność. Działanie desantowe jest całkowicie samodzielnym i składa się z pięciu etapów, z których niektóre mogą być jednoczesne:

(1) PLANOWANIE. Etap planowania rozpoczyna się od rozkazu (nazywanego Dyrektywą wstępną - patrz paragraf 0906), który ukierunkowuje działanie co do podjęcia i zakończenia zaokrętowania. Planowanie musi być przeprowadzone w pewnych szczegółach, zanim jakiekolwiek inne etapy mogą się rozpocząć. Chociaż etap ten kończy się zaokrętowaniem, to planowanie kontynuowane jest dla pozostałych działań.

9 - 2

DZIAŁANIA DESANTOWE

(2) ZAOKRĘTOWANIE. Etap zaokrętowania jest to okres podczas którego wojska, wraz z ich uzbrojeniem, wyposażeniem i zaopatrzeniem ładują się na wyznaczone okręty.

(3) PRÓBA. Etap próbny jest to okres, podczas którego przewidziane działanie wypróbowywane jest w celu:

(a) Sprawdzenia adekwatności planów, zharmonizowania uszczegółowionego zadania i gotowości bojowej uczestniczących wojsk.

(b) Upewnienia się, że wszystkie rzuty są zgodne z planami.

(c) Sprawdzenia łączności.

(4) PRZEGRUPOWANIE DO REJONU OBIEKTU DESANTOWANIA (AOA - amphibious objective are). Etap przegrupowania jest okresem, podczas którego składniki sił desantowych przemieszczają się od punktu załadunku lub od wysuniętej pozycji rozwinięcia do rzeczywistego rejonu desantowania. Przemieszczenie to może odbyć się pod pozorem ćwiczenia, ześrodkowania i/lub inspekcji rejonów. Etap przegrupowania kończy się, gdy składniki sił desantowych pojawią się na przydzielonych im pozycjach w rejonie obiektu desantowania (AOA).

(5) SZTURM. Etap szturmu jest to okres pomiędzy przybyciem głównych sił szturmowych ze składu sił desantowych do rejonu celu desantowania (AOA), a zakończeniem desantowego zadania głównego. Przygotowanie tego rejonu do jego maksymalnego wykorzystania może być rozpoczęte podczas tego etapu.

c. Zakończenie

(1) Zakończenie działań desantowych przewidziane jest po wykonaniu zadania bojowego przez siły desantowe w zgodności ze szczególnymi warunkami zawartymi w zarządzających wytycznych ustalonych zawczasu w doktrynie wstępnej. Zazwyczaj ostateczne wysadzenie sił lądowych na brzeg określane jest jako jeden z tych warunków.

(2) Siły lądujące uznawane są jako ostatecznie wysadzone na brzeg, gdy w opinii Dowódcy Sił Lądowania (CLF - Commander Landing Force)(patrz paragraf 0910b):

(a) Zabezpieczone zostały wojska na przyczółku.

(b) Wysadzone zostały wystarczające siły taktyczne i wspierające na brzeg w celu zapewnienia ciągłego lądowania wojsk i uzbrojenia potrzebnego do przyszłych działań.

(c) Wysadzone zostały na brzeg: dowodzenie, łączność i wspierające urządzenia koordynacji.

(d) Dowódca sił lądowania ustalił, że jest gotowy przejąć pełną odpowiedzialność za późniejsze działania.

(3) Gdy dowódca desantowych sił bojowych (CATF - Commander Amphibious Task Force) (patrz paragraf 0911a) oraz dowódca sił lądowania (CLF) będą przekonani, że warunki paragrafu 0903c (1) i (2) zostały spełnione, to dowódca sił desantowych (CATF) zamelduje o tych faktach wyższym władzom, wyznaczonym w dyrektywie wstępnej. Władza ta zakończy wówczas działania desantowe, rozwiąże rejon celu desantowania i siły desantowe oraz zapewni dodatkowe wytyczne, które potrzebne są aby włączyć zarządzenia dowódcze i przeznaczenie sił. Jednakże Marynarka Wojenna i elementy morskiego wsparcia sił desantowych mogą pozostać nienaruszone.

9 - 3

DZIAŁANIA DESANTOWE

PODROZDZIAŁ III PROWADZENIE DZIAŁAŃ DESANTOWYCH

0904. Organizacja

a. Desantowa grupa bojowa. Organizacja bojowa utworzona w celu prowadzenia działań desantowych jest desantową grupą bojową. Desantowa grupa bojowa obejmuje zawsze siły marynarki wojennej i siły lądowania wraz z ich organicznym lotnictwem. Inne siły powietrzne mogą być włączone, jeśli potrzeba.

b. Siły Marynarki Wojennej. Element morski desantowej grupy bojowej może obejmować niektóre z następujących grup (wykaz ten nie jest wyczerpujący). Dwie lub więcej tych grup może być połączone razem w celu bardziej efektywnego kierowania, a ich nazwy odpowiednio zmienione, zależnie od uznania Dowódcy Desantowej Grupy Bojowej (CATF):

(1) GRUPA TRANSPORTOWA. Grupy, które zapewniają zaokrętowanie, przegrupowanie do celu, lądowanie i zabezpieczenie logistyczne. Obejmują one wszystkie okręty, na które są załadowane siły lądowania, w tym park okrętowy, który transportuje śmigłowce i wojska przenoszone śmigłowcami. Okręty transportowo-desantowe, które mają być zastosowane w przerzucie z okrętu na brzeg są organicznymi lub przydzielonymi do grup transportowych.

(2) GRUPA KIEROWANIA. Stan osobowy, okręty i wyposażenie zaplanowane do kierowania transportem drogą wodną, przegrupowaniem z okrętu na brzeg.

(3) GRUPY KIEROWANIA LOTNICTWEM TAKTYCZNYM. Struktura przewożona na okręcie, niezbędna do działania centrum kierowania lotnictwem taktycznym (TACC) i centrum dowodzenia lotnictwem taktycznym (TADC) (zaliczane do pływającego stanu osobowego) do kierowania działaniami lotnictwa.

(4) GRUPY WSPARCIA OGNIOWEGO. Zgrupowania marynarzy, którym powieżono wspieranie działań sił lądowania na brzegu przez wsparcie ogniem dział i rakietowymi pociskami kierowanymi.

(5) GRUPY TAKTYCZNEGO LOTNICTWA MORSKIEGO, BAZUJĄCE NA LĄDZIE. Organizacje grup bojowych jednostek lotnictwa taktycznego przydzielonych do desantowej grupy bojowej, które mają być rozmieszczone na lądzie w ramach, lub dostatecznie blisko od rejonu celu, aby zapewnić wsparcie lotnicze desantowej grupie bojowej.

(6) LOTNISKOWCOWE SIŁY WSPARCIA. Organizacja bojowa lotniskowców z załadowanymi samolotami, zapewniającymi desantowej grupie bojowej wsparcie lotnictwa morskiego.

(7) GRUPA OSŁONOWA. Grupa bojowa do udzielania osłony desantowej grupie bojowej na drodze marszu do rejonu celu i w toku działań w rejonie celu.

(8) GRUPA MINOWANIA (MW). Grupa minowania (MW) jest dużą organizacją jednostek walki minowej do prowadzenia minowania powierzchniowego i/lub rozminowywania (MCM) w działaniach morskich. W działaniach desantowych, Dowódca Desantowej Grupy Bojowej (CATF), dowódca podchodzących wojsk lub dowódca poszczególnego rejonu lokalnego odpowiedzialny jest za całość kierowania siłami minowania / rozminowywania i zwykle wyda MCM OPDIR (Zarządzenie operacyjne do przedsięwzięć przeciwminowych). Dowódcy minowania powierzchniowego i przedsięwzięć przeciwminowych (MCM), którze to funkcje mogą być połączone w jednej osobie, odpowiedzialni są za szczegółowe postawienie zadań swoim jednostkom. Zorganizowanie takich grup, jeśli wymagana jest do wykonania zadania bojowego, uszczegółowiane będzie w Dyrektywie Wstępnej. Porozumienia dowódcze i kontrolne do działań minowych w walce desantowej będą zgodne z ATP-6 i ATP-24.

(9) GRUPA ROZPOZNANIA I PODWODNEGO NISZCZENIA. Organizacja bojowa obejmująca okręty, zaokrętowane pododdziały rozpoznawcze oraz personel do niszczeń podwodnych, który prowadzi rozpoznanie, nasłuch hydrograficzny i niszczenia naturalnych i sztucznych przeszkód.

9 - 4

DZIAŁANIA DESANTOWE

(10) GRUPA POZOROWANIA TAKTYCZNEGO. Organizacja bojowa, która prowadzi działania pozorujące przeciwko nieprzyjacielowi, w tym metody elektroniczne, łączności, wizyjne i inne przeznaczone do fałszywego informowania i wprowadzania przeciwnika w błąd.

(11) GRUPA WALKI BRZEGOWO-PODWODNEJ. Organizacja bojowa, która zapewnia wykrywanie nawodnych i podwodnych celów przeciwnika w toku podejścia od morza do rejonu celu desantowania (AOA). Składa się ona zwykle z jednej lub więcej jednostek brzegowo podwodnej obserwacji.

(12) GRUPA OSŁONY BEZPOŚREDNIEJ. Marynarze wydzieleni do Dowództwa Desantowej Grupy Bojowej (CATF) w celu zapewnienia osłony przeciw zagrożeniom powietrznemu, nawodnemu i podwodnemu.

(13) GRUPA SAMOLOTÓW PATROLOWYCH. Organizacja bojowa jednostek samolotów patrolowych, która prowadzi takie zadania jak: zwiad, rozpoznanie i działania przeciw okrętom podwodnym, gdy desantowa grupa bojowa będzie w drodze do i w rejonie celu.

(14) GRUPA LOTNICTWA TRANSPORTOWEGO. Organizacja bojowa jednostek lotnictwa transportowego, która zapewnia transport powietrzny składnikom sił lądowania lub zapewnia wsparcie logistyczne.

(15) GRUPA ORGANIZACYJNA. Agencja, która jest odpowiedzialna za organizacyjne i specjalne szczegóły w rejonie celu: remont i ratownictwo; nasłuch hydrograficzny; rozmieszczenie sieci; boje i znaki nawigacyjne; początkowe rozwinięcie i kierowanie przystanią; kierowanie funkcjami portu; baseny łodziowe; pocztę i inne zadania, jeśli zostaną jej przydzielone. W toku początkowych etapów szturmu, praktycznie wszystkie funkcje organizacyjne spełniane są przez CATF (dowódcę desantowej grupy bojowej) lub przez jego podwładnego uczestniczącego w szturmie. Obowiązki administracyjne przekazywane są dowódcy grupy organizacyjnej, gdy pozwala na to powodzenie w szturmie.

(16) MORSKA GRUPA BRZEGOWA. Organizacja bojowa, która może składać się z pododdziałów regulacji ruchu, łączności, ratownictwa przybrzeżnego, pododdziałów pontonowych i pododdziałów mps odcinków plaży, łodzi szturmowych (nieetatowe przy szturmie z okrętów) i pododdziałów sztauerów bojowych.

c. Siły lądowania. Siły lądowania składają się z jednostek lądowych, lotnictwa i zabezpieczenia bojowego wraz z ich jednostkami zabezpieczenia logistycznego. Zorganizowane są do prowadzenia działań desantowych i mogą być zorganizowane funkcjonalnie do szczególnych zadań w różnym czasie, np. do:

(1) Zaokrętowania.

(2) Lądowania.

(3) Przyszłej walki na brzegu.

d. Siły powietrzne. Wsparcie lotnicze może być zapewnione zarówno przez pododdziały lotnicze Marynarki Wojennej, jak i bazowania lądowego, zależnie od położenia. Gdy na rzecz działań desantowych zapewniona jest przez siły powietrzne przewaga lotnictwa taktycznego, to przez dowódcę uczestniczących sił powietrznych oddelegowany będzie oficer sił powietrznych w celu kierowania ogólnym wysiłkiem lotnictwa w rejonie celu desantowania. Będzie on realizował także kierowanie stosownie do decyzji Dowódcy Desantowej grupy Bojowej (CATF) lub, gdy kierowanie działaniami lotnictwa zostanie przekazane na brzeg - zgodnie z wolą CLF (dowódcy sił lądowania) lub odpowiedniego dowódcy na brzegu, który ma możliwość kierowania takimi działaniami. Połączone lub wspólne użycie środków lotniczych musi być skrupulatnie skoordynowane, aby zapewnić maksymalne wykorzystanie dostępnej siły ognia.

e. Wojska nacierające. Wojska nacierające są tymczasową organizacją w ramach desantowej grupy bojowej, która poprzedza siły główne w rejonie celu. Ich funkcją jest uczestniczenie w przygotowywaniu celu do szturmu poprzez prowadzenie takich działań jak rozpoznanie, opanowywanie pozycji wsparcia, rozminowywanie, wstępne bombardowanie, niszczenie podwodne i wsparcie lotnicze.

9 - 5

DZIAŁANIA DESANTOWE

0905. Wsparcie ogniowe

Pomyślność lub porażka działań desantowych może zależeć od skuteczności użycia lotnictwa, artylerii okrętowej i wsparcia artyleryjskiego. W toku etapu szturmu, osłona wojsk jest w znaczącym stopniu domeną marynarki wojennej, lecz jak tylko rozpocznie się lądowanie, kierowanie tymi środkami musi być przekazane na brzeg. Zapewnienie ciągłego wsparcia ogniowego podczas lądowania i późniejszych działań na brzegu jest skomplikowane i wymaga planowania i realizacji przez specjalnie do tego wyszkolony personel.

0906. Stadium planowania

Planowanie działań desantowych jest procesem ciągłym od wydania dyrektywy wstępnej przez CATF (Dowódcę desantowych sił bojowych - dop. tłum.) do zakończenia działań. Procedury planowania desantowego są wyróżniane ze względu na konieczność równoczesnego, równoległego i szczegółowego planowania przez wszystkie uczestniczące siły. Istnieją trzy różne stadia planowania:

a. Dyrektywa wstępna.

b. Decyzje podstawowe.

c. Planowanie szczegółowe.

0907. Dyrektywa wstępna

Dyrektywa wstępna wydawana jest przez wysoki szczebel (Głównego Dowódcę NATO lub Głównego Dowódcę Podporządkowanego) i musi obejmować, co najmniej, następujące informacje o:

a. Zadaniu bojowym.

b. Siłach.

c. Dowódcach.

d. Zależnościach dowódczych (podporządkowaniu).

e. Rejonie celu desantowania.

f. Danych o celach (obiektach).

g. Odnośnych działaniach wspierających.

h. Szczegółach harmonogramu.

j. Broni jądrowej, chemicznej i biologicznej.

k. Hasłach kodowych.

l. Zachowaniu tajemnicy operacyjnej i łączności.

0908. Decyzje podstawowe

W tym stadium planowania rozważane są różne warianty rozwiązań co do desantowych sił bojowych i zapada decyzja co do szkicu planu. Różne czynniki rozpatrywane wspólnie, albo oddzielnie przez poszczególne służby sztabu wykazane zostały schematycznie w następującej kolejności:

9 - 6

DZIAŁANIA DESANTOWE

EMBED Visio.Drawing.3

9 - 7

DZIAŁANIA DESANTOWE

Uwagi:

1. Gdy prostokąty decyzyjne na schemacie powyżej umieszczone są w dwu lub więcej kolumnach Służb, wówczas decyzja taka podejmowana musi być wspólnie

2. Koncepcja działań na brzegu jest centralną osią planowania procesu, lecz uwzględniać musi tolerancję dla Marynarki Wojennej i sił powietrznych.

0909. Wyznaczanie dowódców

Bez względu na skład desantowych sił bojowych, CATF (Dowódcą Desantowej Grupy Bojowej) będzie oficer marynarki jako wyznaczony w Dyrektywie wstępnej. Dowódcą wszystkich składników wojsk wchodzących w skład desantowych grup bojowych jest CLF (Dowódca Sił Lądowania) i jest także wyznaczany Dyrektywą wstępną. Dowódcy podporządkowanych grup bojowych ze składu desantowych grup bojowych, jeśli nie zostali wyznaczeni z nazwiska w Dyrektywie wstępnej, wyznaczani są odpowiednio przez CATF lub CLF. Jeśli wydzielone powinny być siły powietrzne, to ich dowódca, oficer sił powietrznych, wyznaczany będzie w Dyrektywie wstępnej.

0910. Zależności podczas planowania

a. Zarządzanie przez wyższego przełożonego. Jako wyznaczeni przez wyższego przełożonego, dowódcy składników desantowych grup bojowych w początkowej fazie planowania, meldują, w celach planistycznych, do CATF (Dowódcy Desantowych Sił Bojowych) kto jest odpowiedzialny za przygotowanie całościowego planu działań desantowych. Dowódca desantowej grupy bojowej wystąpi jako przełożony koordynujący prowadzenie planowania.

b. Odpowiedzialność za prowadzenie lądowania na brzegu. Od momentu, gdy bezpośrednia odpowiedzialność za prowadzenie działania sił lądujących na brzegu przekazana jest CLF (Dowódcy Sił Lądowania), to przede wszystkim należą do niego planowanie oraz realizacja lądowania i szturmu. Uczestnictwo innych składników w szturmie polega najogólniej rzecz biorąc na zapewnieniu wsparcia siłom lądowania. Wchodzi w to z analiza propozycji sił lądowania w celu określenia ich wykonalności z punktu widzenia reszty desantowej grupy bojowej. Możliwość zapewnienia niezbędnego wsparcia jest podstawowym czynnikiem oceny i uzgodnień zaproponowanych planów i zamiarów sił lądowania.

9 - 8

DZIAŁANIA DESANTOWE

PODROZDZIAŁ IV DOWODZENIE I KIEROWANIE

0911. Dowodzenie podczas działań

a. Rozpoczęcie działań. Na początku działań CATF (Dowódca Desantowych Sił Bojowych) ponosi odpowiedzialność za całość sił i za operację, a także zobowiazany jest przez odpowiednią władzę do zapewnienia powodzenia działaniu.

b. Rejon celu desantowania (AOA). Rejon celu desantowania jest rejonem dowodzenia i kierowania niezbędnego do wykonania zadania bojowego przez grupę bojową i do prowadzenia jej osłony. Jest on opisany w dyrektywie wstępnej w zakresie morskim, lądowym i powietrznym oraz musi być wystarczająco rozległy aby pomieścić niezbędne działania morskie, lądowe i powietrzne. CATF (Dowódca Desantowych Sił Bojowych) odpowiedzialny jest za koordynację wszelkiej działalności w ramach AOA (rejonu celu desantowania), w tym wojsk własnych nie stanowiące części desantowych sił bojowych. Gdzie siły takie jedynie przemieszczają się tranzytem przez ten rejon, CATF będzie sprawował kontrolę nad nimi jedynie w wymiarze zapobiegania lub minimalizowania wzajemnego oddziaływania.

c. Działania na brzegu. Dziedzina całkowitej władzy CATF, odpowiedzialność za prowadzenie działań na brzegu i bezpieczeństwo całości stanu osobowego i urządzeń rozmieszczonych w rejonie działań na brzegu są przekazane CLF (Dowódcy Sił Lądowania).

0912. Konsultacje pomiędzy dowódcami

W sprawowaniu swojej władzy dowódczej CATF, w największym możliwym zakresie, pozyskuje i bierze pod uwagę opinie odpowiednich dowódców, szczególnie w przypadkach zawiłych decyzji, wymagających wykonania ich zawodowych obowiązków na polu operacyjnym. Jednakże wymaganie to w żaden sposób nie ogranicza władzy CATF.

0913. Konsultacje pomiędzy odpowiednimi dowódcami

Żadna znacząca decyzja dotycząca planów, zarządzeń lub zamiarów odpowiednich dowódców nie powinna być podejmowana bez konsultacji z dotyczącymi ich dowódcami.

0914. Władza Marynarki Wojennej nad jednostkami sił lądowania

Żaden inny dowódca morski oprócz CATF nie sprawuje władzy nad, lub nie przekazuje odpowiedzialności za działania jednostek sił lądowania, chyba że dowódca morski desantowej grupy bojowej niższego szczebla wyznaczony został jako dowódca sił podporządkowanych złożonych z jednostek morskich i sił lądowania.

0915. Kontrola przestrzeni powietrznej podczas działań

a. Do działań desantowych, władze które zarządzają operacją wyznaczone będzą przez CATF do kontroli przestrzeni powietrznej w obszarze powietrznym o określonych proporcjach, które obejmą AOA (rejon celu desantowania).

b. Wszystkie działania lotnicze w rejonie celu desantowania będą pod kontrolą CATF do czasu zakończenia działań desantowych.

c. W celu zapewnienia jedności wysiłku w całości działań lotniczych CATF skoordynuje działania lotnicze w ramach określonej przestrzeni powietrznej, gdy to konieczne z dowódcą odpowiedzialnym za kontrolę przestrzeni powietrznej w otaczającym rejonie. Po zakończeniu działań desantowych desantowa grupa bojowa będzie rozwiązana, przydzielona przestrzeń powietrzna będzie zdjęta i kontrola przestrzeni powietrznej będzie normalnie prowadzona w zgodności z zasadami kontroli przestrzeni powietrznej (patrz ATP-40) przez wyznaczone władze kontroli przestrzeni powietrznej.

9 - 9

DZIAŁANIA DESANTOWE

0916. Przekazanie kierowania funkcjami

Na ile warunki to uzasadniają i na ile organizacje koordynacyjne ustalone są na brzegu, CATF przekazuje dowódcy sił lądowania (CLF) kontrolę nad wsparciem ogniowym artylerii i rakiet. W swej roztropności CATF przekazuje CLF kierowanie działaniami lotnictwa w rejonie celu desantowania (AOA) lub odpowiedniemu dowódcy na brzegu, który posiada możliwości kierowania takimi działaniami.

0917. Łączność

a. Działanie desantowe wymaga niezawodnego, bezpiecznego (utajnionego - dop. tłum.), szybkiego i elastycznego systemu łączności. Na normalny system łączności wszystkich sił nałożone są dodatkowe wymagania co do dowodzenia desantowymi siłami bojowymi, jako całością, co do kilku specjalnych form kierowania, które muszą być wykonane i co do pobocznej łączności pomiędzy pododdziałami wojsk w toku wykonywania wspólnych lub skoordynowanych funkcji.

b. Zmiana zależności dowódczych (podporządkowania - dop. tłum.), składu bojowego i zarządzania siłami wymaga elastyczności planów łączności. Nie wolno by plany te stwarzały problemy dla dużej liczby nieistotnych sieci (łączności - dop. tłum.). Wielozadaniowe sieci muszą być użytkowane, tam gdzie mają zastosowanie, w celu pomocy w zmniejszeniu wspólnego oddziaływania na siebie przez obniżenie wymagań częstotliwościowych.

c. Stosowanie alternatywnych środków łączności, innych niż elektroniczne, takich jak śmigłowiec lub lądowy posłaniec muszą być wykorzystane do zapewnienia najszybszego i bezpiecznego dostarczenia informacji pomiędzy szeroko rozśrodkowane siły ze składu desantowej grupy bojowej.

9 - 10

DZIAŁANIA DESANTOWE

PODROZDZIAŁ V ZABEZPIECZENIE LOGISTYCZNE

Terminologia zastosowana w tym dziale jest szczególną terminologią dotyczącą sił desantowych i nie zgadza się z terminologią stosowaną w innych miejscach tej publikacji.

0918. Zasady ogólne

Plan zabezpieczenia logistycznego musi zapewnić ciągłe i skoordynowane zabezpieczenie logistyczne i organizacyjne siłom lądowania w okresie, w którym system zabezpieczenia logistycznego bazuje przede wszystkim na morzu.

0919. Funkcje logistyki

Planowanie zabezpieczenia logistycznego działań desantowych musi zapewnić co następuje:

a. Uporządkowaną zbiórkę i zaokrętowanie stanu osobowego, uzbrojenia i sprzętu wojskowego w określonej kolejności, aby sprostać wymaganiom planu lądowania i późniejszych działań na brzegu.

b. Ustanowienie i utrzymanie systemu zabezpieczenia logistycznego w rejonie celu desantowania, który zapewni odpowiednie zabezpieczenie logistyczne i organizacyjne wszystkim elementom desantowych sił bojowych.

c. Wprowadzzenie systemu logistycznego dla późniejszego zabezpieczenia w oparciu o rozwinięte wojska i siły garnizonowe.

0920. Czynniki planowania logistycznego

Uwaga musi być zwrócona na następujące czynniki, z których wszystkie wywierają określony wpływ na planowanie logistyczne działań desantowych.

a. Charakter, rozmach i oczekiwany czas trwania rozpatrywanej operacji.

b. Dane o celu.

c. Charakterystyki rejonu celu desantowania (AOA).

d. Możliwości przeciwnika.

e. Siła i skład wojsk lądowania.

f. Możliwości wojsk lądowania do zapewnienia funkcji zabezpieczenia logistycznego.

g. Stopniowy wzrost poziomu i kształtowanie się zabezpieczenia logistycznego wymaganego przez gromadzenie się wojsk w rejonie celu desantowania (AOA).

h. Wsparcie wymagane do zabezpieczenia jeńców wojennych.

i. Dostępność środków logistycznych.

j. Kompatybilność, możliwości i wymagania systemów zabezpieczenia logistycznego.

k. Dostępność środków łączności.

l. Pododdziały podstawowej osłony i plany garnizonowe wymagające rozważenia.

m. Wymagania co do przywracania lub budowy urządzeń lotniczych w ramach rejonu celu desantowania (AOA) lub w odpowiedniej do możliwości wsparcia odległości od takiego rejonu.

9 - 11

DZIAŁANIA DESANTOWE

0921. Zabezpieczenie medyczne

Odpowiedni poziom możliwości medycznych będzie musiał być rozwinięty wraz z wojskami przy obiektach i przyczółkach. Śmigłowce będą ważne dla ewakuacji rannych. Druga linia (zakres 2) jednostek zabezpieczenia medycznego może być rozwinięta na morzu lub w rejonie celu desantowania. Trzecia linia urządzeń będzie musiała być dostępna na morzu i może być ustanowiona później, gdy rejon celu desantowania będzie bezpieczny.

9 - 12

ROZDZIAŁ 10
Procedury i kierowanie operacyjne

PODROZDZIAŁ I OŚWIETLENIE POLA WALKI

1001. Koncepcja

a. Oświetlenie pola walki zdefiniowane jest jako „rozświetlanie pola walki sztucznym światłem widzialnym albo niewidzialnym gołym okiem” (AAP-6).

b. Możliwość oświetlenia pola walki w określonym miejscu jest ważnym czynnikiem w osiąganiu maksymalnej siły bojowej. Wymagania co do oświetlenia pola walki mogą pojawić się na każdym szczeblu, od pojedynczego żołnierza po sztaby związków taktycznych.

c. Chociaż oświetlenie pola walki stosowane będzie przede wszystkim, aby pomóc wojskom własnym na polu walki, to może ono być zastosowane także, aby porazić wyposażenie obserwacyjne przeciwnika lub jako część planu pozorowania.

1002. Zasady zastosowania

a. Raz zastosowane oświetlenie musi być kontynuowane tak długo jak jest to potrzebne.

b. Oświetlenie pola walki musi być ściśle skoordynowane z sąsiednimi oddziałami i związkami taktycznymi, aby zapobiec ujawnieniu własnych pozycji i działań oraz w celu ochrony pracy własnych środków noktowizyjnych.

c. Oświetlenie, wszędzie gdzie to możliwe, zapewnione powinno być środkami nie znajdującymi się w bezpośredniej styczności z przeciwnikiem. Jednostka zapewniająca takie wsparcie musi być w bezpośredniej łączności z dowódcą oddziału / związku taktycznego w styczności.

d. Oświetlenie, gdy już je zastosowano, powinno być prowadzone, jeśli jest to wykonalne, przez dwa lub więcej niezależnych źródeł, aby zapewnić niezawodność i ciągłą dostępność.

e. Oświetlenie powinno być zapewniane przez najwyższy możliwy szczebel w celu zachowania zasobów dostępnych podległym rzutom.

1003. Planowanie

a. Sztab który planuje zastosowanie oświetlenia musi zdawać sobie sprawę z czynników terenowych i atmosferycznych oraz z następujących ograniczeń:

(1) Niebezpieczeństwa zdemaskowania własnych wojsk.

(2) Ewentualności, że niezgodności w ugrupowaniu oddziału / związku taktycznego prowadzić mogą do niejednolitości taktyki oświetlania wzdłuż przedniego skraju (FEBA).

(3) Pomimo ewentualnego niepomyślnego oddziaływania oświetlenia na pewne noktowizory, jeśli jest ono odpowiednio stosowane, może uwydatnić osiągi pewnych systemów (np. wzmacniaczy obrazu).

b. Oświetlenie oparte będzie na zapotrzebowaniach wspieranych jednostek, zdaniu dowódcy i jeśli da się zastosować, na wytycznych wyższego szczebla. Szczegóły zwykle znaleźć będzie można w planie obserwacji i widzialności nocnej, który z drugiej strony powinien być częścią ogólnego planu inwigilacji. Wyniki związane z inwigilacją pola walki, nocną obserwacją / widzialnością i oświetleniem powinny być kierowane w pojedynczym załączniku do każdego z rozkazów operacyjnych wydawanych przez sztab.

10 - 1

PROCEDURY I KIEROWANIE OPERACYJNE

1004. Metody oświetlania pola walki

Metody oświetlania pola walki, jakie mogą być zastosowane przez wojska lądowe obejmują:

a. Sygnały naziemne, granaty oświetleniowe i flary trasujące.

b. Oświetlenie reflektorami:

(1) Widzialne - bezpośrednie, pośrednie, rozproszone lub odbite.

(2) W podczerwieni (IR).

(3) Podświetlanie laserowe celów (laserowy wzmacniacz widzenia).

c. Oświetlenie ogniem artylerii i moździerzy.

d. Oświetlenie ogniem dział Marynarki Wojennej.

e. Flary lotnicze.

1005. Dowodzenie i kierowanie

a. Dowodzenie oświetleniem pola walki jest odpowiedzialnością dowódczą.

b. Dowodzenie i kierowanie oświetleniem pola walki musi być wykonywane przez dowódcę szczebla taktycznego w rejonie, który ma być oświetlony.

c. Koordynacja będzie zwykle osiągnięta przez dowódcę szczebla taktycznego w rejonie, który ma być oświetlony.

1006. Podsumowanie

Podczas gdy waga oświetlenia pola walki może obniżać się wraz z coraz szerszą dostępnością noktowizorów na polu walki, to - jeśli jest ono odpowiednio stosowane - nadal będzie użytecznym środkiem dla dowódcy.

10 - 2

PROCEDURY I KIEROWANIE OPERACYJNE

PODROZDZIAŁ II UNIKANIE WZAJEMNEGO PORAŻENIA

1007. Zasady ogólne

Jedną z podstawowych zasad działań wojskowych jest obrona i ochrona wojsk. Istotnym składnikiem tej zasady jest zapobieganie wzajemnemu porażeniu; niezamierzonemu zabijaniu sojuszniczych / własnych żołnierzy własnym ogniem. Niszcząca siła i zasięg współczesnego uzbrojenia w parze z intensywnością i szybkim tempem walki oraz 24 godzinne działania podczas okresów ograniczonej widoczności, zwiększają prawdopodobieństwo wzajemnego porażenia.

1008. Zamiar

a. Unikanie wzajemnego porażenia i przedsięwzięcia obniżające taką ewentualność obejmują zarówno materialne przedsięwzięcia unikania (środki elektronicznej i/lub mechanicznej identyfikacji, oznakowanie pojazdów) jak i niematerialne przedsięwzięcia (przywództwo, zasady, szkolenie, znajomość sytuacji).

b. Podstawowymi mechanizmami ograniczającymi wzajemne porażenie są ścisłe dowodzenie, zdyscyplinowane działania, rozsądne szkolenie, właściwe standardy procedur operacyjnych (SOP) i szczegółowa znajomość sytuacji. Z wiedzą tą dowódcy mogą prowadzić właściwe kierowanie ogniem, terminowo przegrupowywać wojska i kształtować procedury operacyjne. Muszą dążyć do obniżenia prawdopodobieństwa wzajemnego porażenia, gdy nadmiernie nie powściągają śmiałości i zuchwałości w walce.

c. Unikanie wzajemnego porażenia rozpoczyna się od skutecznych, realistycznych programów szkolenia, które obejmują jednostronne, narodowe szkolenie w rozpoznawaniu pojazdów i umundurowania będącego na wyposażeniu sojuszniczym, szkolenie strzeleckie, stosownie do sojuszniczych norm itp. Jednostronne szkolenie jest następnie sprawdzane we wspólnych ćwiczeniach taktycznych z dobrze ustalonymi celami szkoleniowymi i obiektami.

1009. Planowanie

a. Dowodzenie i kierowanie (C2). Rzetelne planowanie operacyjne i skuteczność C2 są ważnymi przedsięwzięciami w unikaniu wzajemnego porażenia. Zamiar i koncepcja działań dowódcy powinny przyciągać szczególną uwagę. Ponadto problemami w zakresie C2 są:

(1) Ustalenie i wprowadzenie w życie właściwych przedsięwzięć kontrolnych; nieszyfrowanych, łatwo zrozumiałych, powszechnych oznakowań operacyjnych, stref działań itp.

(2) Zarządzanie przestrzenią manewru/walki i wszystkimi jej wymiarami.

(3) Wykorzystywanie zespołów łącznikowych lub zintegrowanych sztabów pomiędzy członkami sojuszniczymi.

(4) Ustalenie i zaostrzenie „Zasad prowadzenia ognia” (ROE) dla wszystkich wspólnych i połączonych elementów sił zbrojnych; broni: ziemia - powietrze, powietrze - ziemia, ziemia - ziemia.

(5) Linia celowania ROE musi być ustalona ze szczególnym uwzględnieniem pododdziałów spieszonych.

(6) Upewnić się czy sojuszniczy członkowie znają wzajemnie swoje wyposażenie.

(7) Wymagać określonych form szkolenia i treningów bez względu na wymagania czasowe.

b. Manewr. Manewr na przyszłym, prawdopodobnie nieliniowym polu walki, może czasami być bezładny. Kurz wojenny, ograniczenie widzialności, zaskoczenie, szybkie przegrupowania będą miały swój niewymierny udział w możliwości wzajemnego porażenia. Wnioski planistyczne do planu manewru powinny obejmować:

(1) Niezapominanie o wojennej zasadzie „Prostoty”.

10 - 3

PROCEDURY I KIEROWANIE OPERACYJNE

(2) Szczegółowe planowanie z uwypukleniem powtórzeń i dokładnym rozegraniem walki (warianty działań, procesy reakcji).

(3) Pełne rozpoznanie strefy operacyjnej, jeśli pozwala na to potrzeba bezpieczeństwa operacyjnego.

(4) Zwięzłe pytania do dowódcy dotyczące waszego (podwładnego) planu manewru.

(5) Rozpoznawanie uczestniczących jednostek, żołnierzy i pojazdów.

(6) Przedsięwzięcia kierowania ogniem, obejmujące procedury „szybkiego” przerwania ognia.

(7) Porozumienia w sprawie wsparcia lotniczego, w tym transportu, łączności, procedur radiolokacyjnego rozpoznania „ja swój samolot” (IFF) oraz przedsięwzięcia kierowania ogniem.

c. Wsparcie ogniowe. Skoncentrowanie wsparcia ogniowego na szczeblach operacyjnym i taktycznym synchronizowane jest na cały zasięg ognia, zapewniany przez wszystkie wojska sprzymierzonych. Połączenie ognia artylerii, uderzeń samolotów szturmowych, armijnego ognia pośredniego, ognia dział okrętowych, bezpośredniego wsparcia lotniczego, izolacji lotniczej i przedsięwzięć przeciwdziałania elektronicznego wymaga doskonalenia, pełnego zrozumienia i sztywnego trzymania się reguł, co do wspólnych ustaleń przedsięwzięć kontrolnych. Sojusznicze przedsięwzięcia powinny być rutynowe, lecz muszą oni zachowywać nacisk na zapewnienie terminowości, skuteczności ognia i minimalizowanie wzajemnego porażenia.

d. Znajomość sytuacji (SA). Znajomość zadania bojowego, przeciwnika, terenu, wojsk własnych i dostępnego czasu jest kluczem do zrozumienia sytuacji - zrozumienia okoliczności, w których prowadzona jest walka. Znajomość sytuacji (SA) obejmuje (choć nie ogranicza się jedynie do tego): znajomość swojego położenia, położenia wojsk sprzymierzonych, położenia i celu działania przeciwnika; własnego zadania bojowego, zadań bojowych wojsk sprzymierzonych w sąsiedztwie nas; to niektóre ze składników znajomości sytuacji. Ponadto znajomość sytuacji (SA) obejmuje wiedzę o udziale wnoszonym przez rozpoznanie na rzecz znajomości sytuacji (SA).

(1) Znajomość sytuacji pododdziałów logistyki/zabezpieczenia logistycznego, co oznacza, że pododdziały zabezpieczenia logistycznego (CSS) są tak samo traktowane sytuacyjnie, jak bojowe jednostki/ związki taktyczne.

(2) Pododdziały łączności zintegrowane muszą być w łańcuch (system - dop. tłum.) jednostek wsparcia informacyjnego. Często wydzielane lub czasowo przydzielone związki taktyczne nie są włączone w przepływ informacji.

10 - 4

PROCEDURY I KIEROWANIE OPERACYJNE

PODROZDZIAŁ III ZARZĄDZANIE NIERUCHOMOŚCIAMI

1010. Wstęp

Mnogość i szeroka różnorodność związków taktycznych, uzbrojenia, systemów zabezpieczenia bojowego i urządzeń zabezpieczenia logistycznego, a także ich indywidualne potrzeby mogą zmuszać dowódcę do podziału odpowiedzialności za zarządzanie nieruchomościami między podległych sobie dowódców, którzy będą ponosić odpowiedzialność za ich bezpieczeństwo i za stworzenie najbardziej celowego ich wykorzystania. Jednakże ktokolwiek będzie odpowiedzialny, musi być przygotowany do dostosowania procedur zarządzania nieruchomościami, aby wyjść na przeciw potrzebom wszelkich prowadzonych lub mających się właśnie zacząć działań.

1011. Definicja

Nieruchomością jest rejon przydzielony oddziałowi lub związkowi taktycznemu w celach taktycznych lub kwatermistrzowskich, chociaż nie zawsze do jego wyłącznego użytku. Przydział ten jest często dokonywany w wielokrotności kilometrów kwadratowych i kontrolowany przez odpowiednie stanowisko dowodzenia. Przed przydziałem przeprowadzona musi być dokładna analiza każdego kilometra kwadratowego, tak by sprostać wymaganiom związku taktycznego, oddziału lub pododdziałów.

1012. Cel

Celem zarządzania nieruchomościami jest:

a. Najlepsze wykorzystanie terenu zgodnie z zamiarem działań bojowych dowódcy.

b. Przydział każdemu oddziałowi i związkowi taktycznemu rejonu, który spełni ich różnorodne wymagania.

c. Unikanie tarć pomiędzy związkami taktycznymi mającymi wykorzystywać ten sam rejon.

d. Zapewnienie, by cały rejon działań bojowych chroniony był przez odpowiedniego dowódcę.

1013. Odpowiedzialność

a. Zarządzanie nieruchomościami leży w odpowiedzialności organu G3. Rejony przydzielane są podległym dowódcom i innym jednostkom działającym w rejonie odpowiedzialności danego dowódcy. Są oni wówczas odpowiedzialni za koordynację z wszystkimi jednostkami nie będącymi pod ich dowództwem, a które działają w przydzielonym im rejonie oraz za podział rejonów podległym sobie dowódcom.

b. Przydział rejonu nie pociąga za sobą faktu, że istnieć musi tylko jeden użytkownik. Inne jednostki koordynować będą swoje potrzeby z odpowiedzialnym głównym użytkownikiem, aby zapewnić, że wykorzystują one tylko część tego rejonu, która nie jest mu potrzebna. Sąsiadujące jednostki muszą także ściśle koordynować swoją działalność, aby zapobiec ewentualności wzajemnego porażenia i aby uniknąć innych niepożądanych incydentów.

c. W przypadku sprzeczności interesów oraz w celu rozwiązywania ewentualnych problemów, odpowiednio do sytuacji, przez zespół G3, przygotowany musi być wykaz priorytetów. Wykaz priorytetów obejmuje:

(1) Rozwinięcie oddziałów/związków taktycznych (Obejmując związane z tym przeszkody).

(2) Odwody.

(3) Rejony zapór i przeszkód komunikacyjnych.

(4) Pierwszą linię zabezpieczenia logistycznego oddziałów i związków taktycznych.

10 - 5

PROCEDURY I KIEROWANIE OPERACYJNE

(5) Siły specjalnego przeznaczenia.

(6) Wojska wywiadu, rozpoznania, obserwacji i wskazywania celów (RISTA)/ walki elektronicznej (EW).

(7) Stanowiska dowodzenia i urządzenia łączności.

(8) Jednostki artylerii.

(9) Środki obrony przeciwlotniczej.

(10) Jednostki lotnicze.

(11) Jednostki wojsk inżynieryjnych.

(12) Drugą linię zabezpieczenia logistycznego oddziałów i urządzeń.

(13) Trzecią linię zabezpieczenia logistycznego oddziałów i urządzeń.

(14) Jednostki medyczne.

b. Wewnętrzny przydział nieruchomości zatwierdzony musi być przez odpowiedni wyższy sztab.

1014. Planowanie

a. Nie liniowe i rozśrodkowane pole walki może dłużej nie pozwalać na rozwinięcie związków taktycznych w bezpośredniej bliskości. Niezbędne będzie uwzględnianie tworzenia luk, obserwowanych rejonów i rozciągniętych linii komunikacji. Pomimo tego, planiści muszą brać pod uwagę, że rozwijając wojska, całość teatru działań musi być przydzielona jednemu lub więcej odpowiedzialnym dowódcom. Sposób przydziału zależeć będzie od sytuacji i wydane muszą być wytyczne co do następujących czynników:

(1) Przyszłych działań.

(2) Możliwości oddziałów w zakresie samodzielnej obrony.

(3) Ochrony rejonów tyłowych.

(4) Korzyści ze wzajemnego rozmieszczenia.

(5) Korzyści z rozśrodkowania.

(6) Dowodzenia, kierowania i łączności.

(7) Sąsiedztwa głównych dróg dowozu (MSRs), szlaków kolejowych, kanałów, portów i lotnisk.

(8) Silnych i słabych stron oddziałów.

(9) Elastyczności w celu radzenia sobie ze zmianami w sytuacji.

b. Szkic planu zarządzania nieruchomościami wypracowany powinien być jako część planu działań bojowych. Po rozpoznaniu i koordynacji z sąsiednimi jednostkami, główni użytkownicy meldować będą do komórki G3 ich nadrzędnego sztabu, która wyda wówczas ostateczny plan zarządzania nieruchomościami, rozsądzając sprzeczności interesów zgodnie z wykazem priorytetów, zatwierdzonym przez dowódcę.

c. Ostateczny plan musi być ciągle przeglądany w celu zapewnienia, że spełnia wymagania aktualnej sytuacji.

10 - 6

PROCEDURY I KIEROWANIE OPERACYJNE

PODROZDZIAŁ IV KIEROWANIE NISZCZENIAMI

1015. Zasady ogólne

a. We wszystkich rodzajach działań bojowych planowane użycie niszczeń związane jest z planem operacyjnym. Niszczenia stosowane będą zwykle w celu zamknięcia przewężeń, tam gdzie teren lub sztuczne przeszkody kanalizują lub ograniczają przegrupowanie wojsk przeciwnika podchodzących lub pokonujących zaporę. W przeciwieństwie do innych rodzajów sztucznych przeszkód, które stają się w miarę postępu prac stopniowo coraz bardziej skuteczne, niszczenia nie tworzą blokady zanim ładunek nie zostanie poderwany. Umożliwia to wojskom działającym jako wysunięte przejść poprzez przeszkodę, gdy będą się wycofywać. Przeciwnik działać będzie zupełnie inaczej w celu opanowania przygotowanych niszczeń i zabezpieczenia ich przed odpaleniem lub w celu wymuszenia przedwczesnego poderwania niszczeń, aby zaponiec wycofaniu naszych wojsk. Dlatego harmonogram poderwania niszczeń jest ważny w całości.

b. Ważny jest system kierowania niszczeniami. Kierowanie tym co ma być wyburzone i kiedy ma być zniszczone jest rzeczą dowódcy związku taktycznego i jego sztabu. Ochranianie i podrywanie niszczeń jest ważnym zadaniem na wojnie i nie może zawieść. Rozkazy dotyczące wszelkich aspektów niszczenia muszą być proste, jasne i łatwo zrozumiałe. Są one unormowane w NATO STANAGiem - 2017.

1016. Rodzaje niszczeń

W kategorii celów taktycznych niszczenia zdefiniowane są jako:

a. Cel wstępnego niszczenia. Cel inny niż cel przygotowanego wyburzenia, przeznaczony do zniszczenia, które (wyburzenie - dop. tłum.) zazwyczaj wykonane może być niezwłocznie po przygotowaniu, zapewniło, że udzielone zostało wstępne uprawnienie.

b. Cel przygotowanego niszczenia. Cel do wyburzenia, zniszczenie którego musi być kierowane z określonego szczebla dowodzenia związku taktycznego, ponieważ odgrywa ono ważną rolę w planie taktycznym lub strategicznym, bądź z powodu ważności obiektu samego w sobie.

1017. Planowanie

a. Planowanie niszczeń i klasyfikacja niszczeń na wstępne lub przygotowane są decyzjami dowódcy podjętymi według zaleceń jego szefa saperów. Wybór przygotowanych niszczeń jest sprawą oceny zależnej od czynników taktycznych i trudności technicznych w przygotowaniu i realizacji niszczenia.

b. W pewnych rejonach działań nakazane są ograniczenia w porozumieniach z państwem gospodarzem, które wymagają nakazania dodatkowych stopni kontroli nad podrywaniem niszczeń. Ograniczenia te muszą być znane i zrozumiałe przez wszystkich zainteresowanych w planowaniu i realizacji niszczeń w ramach tych rejonów.

1018. Wykonawstwo niszczeń

a. Niszczenia wstępne. Wybór wstępnych niszczeń jest powinnością dowódcy lecz ponieważ rzadko niszczenia będą chronione, uprawnienie do poderwania przekaane będzie zwykle oficerowi wojsk inżynieryjnych odpowiedzialnemu za przygotowanie niszczeń. Niszczenia wstępne powinny być przygotowane zgodnie z istniejącymi lub ustalonymi planami. Niszczenia takie powinny być podrywane jak tylko pozwalać będzie na to sytuacja i przyznane uprawnienia do ich realizacji. Procedury, które towarzyszą przygotowaniu i podrywaniu wstępnych niszczeń zawarte są w STANAG 2017, który zwykle bywa zebrany w formie skróconej.

10 - 7

PROCEDURY I KIEROWANIE OPERACYJNE

b. Niszczenie przygotowane. Jako że odpalanie tych niszczeń musi być ściśle kierowane przez określone władze wojskowe, to muszą one być chronione do czasu gdy mają być pomyślnie zrealizowane. Uprawnienie do odpalenia niszczeń zachowane jest przez uprawnionego dowódcę lub wyznaczonego przez niego oficera. Niszczenia przygotowane umieszczane są w zawężających się lub przecinających się punktach na drogach wycofywania się, których nie można szybko obejść. Powinny one być chronione przez ochronę niszczeń, jako że fiasko ochrony tak przygotowanych niszczeń może doprowadzić do całkowitego fiaska działań bojowych. Procedury przestrzegane przy przygotowaniu ochrony i podrywania niszczeń przygotowanych zawarte są w STANAG 2017 i muszą być znane i zrozumiałe przez wszystkich zainteresowanych. Ich powinności i obowiązki streszczone są poniżej:

(1) UPRAWNIONY DOWÓDCA. Oficer upoważniony do prawomocnego odpalania przygotowanych niszczeń nazywany jest uprawnionym dowódcą. W początkowych etapach działań, które mają być prowadzone, uprawnienie do odpalania przygotowanych niszczeń jest zwykle ograniczane do dowódców związków taktycznych. Jednakże w miarę rozwoju działania, uprawnienia te mogą być przekazane niższemu dowódcy, który wówczas staje się dowódcą uprawnionym. Ważne jest, aby istniała utajona i niezawodna łączność pomiędzy uprawnionym dowódcą i dowódcą ochrony niszczeń. Ważnym jest także, by uprawniony dowódca mógł precyzować, czy dowódca ochrony niszczeń jest uprawniony do odpalania niszczenia z jego własnej inicjatywy, gdy przeciwnik będzie dążył do opanowania tego niszczenia. Rozkazy dla dowódcy ochrony niszczeń i dowódcy grupy odpalania niszczenia muszą być wydane przez uprawnionego dowódcę, zgodnie z formalną NATO-wską normą STANAG 2017.

(2) OCHRONA NISZCZENIA. Ochroną niszczenia są wojska rozmieszczone w celu zapewnienia by niszczenie nie zostało opanowane lub sabotowane przez przeciwnika zanim zostanie pomyślnie odpalone. Dowódca ochrony niszczenia odpowiedzialny jest przed dowódcą operacyjnym za wszystkie pododdziały w miejscu niszczenia, w tym za grupę odpalania niszczenia. Jest on także odpowiedzialny za meldowanie o skuteczności niszczenia uprawnionemu dowódcy i za poinformowanie go o sytuacji operacyjnej w miejscu niszczenia. Rozkazy dla dowódcy grupy odpalania niszczenia wydawane są w NATO zgodnie z formalną normą STANAG 2017.

(3) GRUPA ODPALANIA NISZCZENIA. Grupa odpalania niszczenia jest technicznie odpowiedzialna za niszczenie. Jest to zwykle pododdział inżynieryjny, dowodzony przez młodszego podoficera. Grupy odpalania niszczeń potrzebne są przy wstępnych niszczeniach, jak również przy niszczeniach przygotowanych. Rozkazy dla dowódcy grupy odpalania niszczenia wydawane są w NATO zgodnie z formalną normą STANAG 2017.

1019. Łączność

Każdy oddział i związek taktyczny zobowiązany przejść poprzez luki w zaporach / przeszkodach przygotowanych do zamknięcia przez niszczenie, powinien wysłać pododdział łączności na czołu nadchodzących jednostek, jeśli przejście ma być przeprowadzone w sąsiedztwie wojsk przeciwnika. Powinnościami takich pododdziałów łączności są:

a. Szczegółowe meldowanie do punktu kontrolnego ochrony niszczenia o rodzaju, sile i wyposażeniu tych wojsk.

b. Utrzymywanie kontaktu, przez radio, ze swoimi rodzimymi związkami taktycznymi lub oddziałami w celu dostarczenia im dokładnej i terminowej informacji o ich przegrupowaniu. Informacja ta powinna być przekazana do dowódcy grupy ochrony niszczenia przez dowódcę punktu kontrolnego.

c. Pomóc w ustaleniu, czy podchodzące pojazdy i wojska są własne, czy przeciwnika.

d. Sprawdzanie wszystkich wojsk i pojazdów podczas przemieszczania się przez punkt kontrolny i meldowanie dowódcy ochrony niszcenia przez dowódcę punktu kontrolnego, gdy oddział zakończył ich pokonywanie.

10 - 8

ROZDZIAŁ 11
Działania bojowe w warunkach szczególnych

PODROZDZIAŁ I POKONYWANIE I FORSOWANIE PRZESZKÓD

WSTĘP

1101. Zasady ogólne

a. Przeszkoda jest naturalnym lub sztucznym ograniczeniem ruchu, która wymaga zwykle specjalnego wyposażenia lub materiałów wybuchowych do jej pokonania. Seria skoordynowanych ze sobą przeszkód nazywana jest zaporą.

b. W ramach zabezpieczenia działań bojowych, wojska wymagają możliwości pokonywania przeszkód w celu kontynuowania przegrupowania. Chociaż pokonywanie występuje zwykle podczas działań zaczepnych, może ono być niezbędne także podczas działań obronnych i opóźniających. Przeszkody mogą występować w obszarze strefy działań bojowych oraz wzdłuż linii komunikacyjnych, dalej na tyłach. Pokonywanie przeszkód wiąże się często z przekraczaniem pewnych rubieży.

1102. Rodzaje przeszkód i ich charakterystyki

a. Śródlądowe akweny wodne lub drogi wodne

(1) Akweny wodne stanowią zwykle przeszkody po zniszczeniu mostów stałych.

(2) Bywają zwykle niemożliwe do obejścia.

(3) Potrzeba ich pokonywania może być przewidywana.

(4) Kutry desantowe i pewne rodzaje pojazdów mogą pokonywać te przeszkody bez pomocy inżynieryjnej.

(5) Trudności w pokonywaniu przeszkody zależeć będą od warunków terenowych i klimatycznych.

b. Pola minowe

(1) Zwykle pociągają za sobą straty.

(2) Pokryte są obserwacją i ogniem.

(3) Istnieje możliwość ich obejścia / objazdu.

(4) Nieprzewidziana może być konieczność ich pokonywania.

(5) Do ich pokonania wymagana jest zwykle pomoc inżynieryjna.

c. Inne przeszkody

(1) Nierówny, miękki lub bagnisty teren, pokryty głębokim śniegiem.

(2) Leje i rowy.

(3) Pionowe uskoki i zbocza.

(4) Rejony skażone.

11 - 1

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

(5) Zasieki, rozciągnięte zapory z drutu, gruzy, w tym zniszczenia bronią jądrową.

(6) Istniejące i wzmocnione przeszkody, w tym leje, miny, osunięcia gruntu i lawiny. Obejście ich prawie zawsze będzie trudne lub niemożliwe.

(7) Sztucznie wywołana powódź i zalanie.

UWAGA: W sytuacjach, gdy wymagane są zarówno pokonywanie jak i forsowanie (np. połączone ze sobą - przeszkoda wodna i pole minowe) koniecznym będzie podanie opisu ich indywidualnych cech. Mniejsze przeszkody pokonywane są lub forsowane przez oddziały przy wykorzystaniu ich własnych środków. Pokonywanie takich przeszkód nie jest rozważane w dalszej części tego działu.

1103. Rodzaje pokonywania i forsowania przeszkód

a. Pokonywanie / forsowanie przeszkody z marszu. Pokonywanie / forsowanie przeszkody z marszu ma miejsce na drodze marszu, po niewielkim przygotowaniu, z wykorzystaniem doraźnie dostępnych środków. Zamiarem przeprowadzenia takiego działania jest pokonanie przeszkody zanim przeciwnik uzyska szansę, by w pełni przygotować swoją pozycję obronną.

b. Pokonywanie / forsowanie zawczasu przygotowane. Zawczasu przygotowane pokonywanie / forsowanie przeszkody wymaga gruntownego rozpoznania, szczegółowego planowania, obszernych przygotowań, próby generalnej oraz ciężkiego i specjalistycznego sprzętu inżynieryjnego. Prowadzone jest ono z powodu skomplikowania przeszkody lub gdy pokonanie / forsowanie jej z marszu nie powiodło się.

c. Szturmowe pokonywanie przeszkody (forsowanie - dop. tłum.). Ten rodzaj pokonywania przeszkód zapewnia wojskom manewrowość, potrzebną aby osiągnąć punkt oporu w obronie przeciwnika i wykorzystać powodzenie poprzez kontynuację szturmu poprzez ten obiekt. Forsowanie pozwala wojskom przełamać bronione przez przeciwnika przeszkody i całościowo zniszczyć obrońcę.

d. Skryte forsowanie przeszkody. Skryte forsowanie przeszkody jest szczególnym rodzajem pokonywania przeszkody przez spieszone wojska w połączeniu z przenikaniem podczas ograniczonej widoczności. Podejmowane jest po cichu w celu osiągnięcia zaskoczenia i obniżenia strat.

UWARUNKOWANIA DZIAŁAŃ

1104. Zamiar

a. Wszelka przeszkoda może być pokonana jeśli otrzyma się wystarczające środki i czas. Dowódca powinien dążyć do opanowania punktu przeprawowego lub pola minowego w stanie nienaruszonym lub przeprowadzić pokonywanie / forsowanie tej przeszkody z marszu zanim przeciwnik będzie miał czas zareagować.

b. Obchodzenie przeszkody jest często szybsze, nawet gdy wojska muszą pokonać większą odległość. Z drugiej strony, obchodzenie przeszkody może odpowiadać zamiarowi przeciwnika.

c. Jeśli przeszkód nie można obejść, celowym może być pokonywanie jej w miejscach, w których nie oczekiwane jest to przez przeciwnika. Połączenie pokonywania przeszkody z przedsięwzięciami pozorowania może być sposobem zaskoczenia przeciwnika i uniknięcia strat.

d. Przmieszczanie wojsk i wyposażenia przez przeszkodę i ich rozwinięcie w pobliżu musi być ściśle kontrolowane w celu utrzymania tempa, uniknięcia zagęszczenia, zapewnienia elastyczności i ustalenia niezbędnych sił do odparcia przeciwdziałania przeciwnika.

e. Ograniczona widoczność stwarza dogodne warunki do pokonywania przeszkód przeszkadzając jednocześnie prowadzeniu przez przeciwnika obserwowanego ognia. Zapobiegawczy efekt ograniczonej widoczności może być obniżony przez środki nowoczesnej obserwacji i kierowania ogniem.

11 - 2

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

f. Jeśli przeszkoda jest broniona, pomyślne jej forsowanie poprzedzone musi być ogniowym obezwładnieniem przeciwnika, zaciemnieniem (zadymieniem) lub ekranowaniem własnego ruchu i jeśli to konieczne, osłoną punktu przeprawy (forsowania) ogniem innych wojsk.

1105. Czynniki planistyczne

Następujące czynniki mają zastosowanie w pokonywaniu lub forsowaniu wszystkich przeszkód:

a. Właściwe i terminowe rozpoznanie i dane wywiadu:

(1) Potwierdzą istnienie i charakter każdej z przeszkód.

(2) Pomogą dowódcy w podjęciu decyzji o obejściu lub podjęciu pokonywania z marszu, lub zawczasu przygotowanego. W celu podjęcia tej decyzji ustalane będą wymagania co do rozwinięcia wyposażenia inżynieryjnego oraz innych sił.

b. Skuteczne przedsięwzięcia regulacji ruchu, w tym harmonogramy.

c. Maksymalne stosowanie pozorowania w celu osiągnięcia zaskoczenia.

d. Odpowiednia obrona powietrzna i wsparcie ogniowe, szczególnie taktyczne wsparcie lotnicze i ogień przeciwartyleryjski.

PROWADZENIE POKONYWANIA PRZESZKÓD WODNYCH

1106. Planowanie

a. Pokonywanie realizowane jest w trzech zazębiających się etapach:

(1) SZTURM. W celu opanowania stanowiska po drugiej stronie przeszkody. Etap ten nie jest wymagany przy pokonywaniu przeszkody bez napotykania oporu przeciwnika.

(2) ROZBUDOWA PRZEPRAWY. W celu rozszerzenia stanowiska na przyczółku.

(3) SKUPIENIE WYSIŁKU. W celu ustalenia silnej bazy na przyczółku, z którego będzie można dokonać przełamania i kontynuować całość działań.

b. Jeśli to możliwe pokonywanie przeszkody wodnej powinno być prowadzone na szerokim froncie z wieloma punktami przepraw. Rejony wybrane do pokonywania przeszkód powinny posiadać następujące udogodnienia naturalne albo przygotowane przez wojska inżynieryjne:

(1) Stosowną liczbę punktów przeprawowych, wraz z zapasowymi, rozśrodkowanymi tak aby obniżyć wrażliwość na uderzenia i zapewnić elastyczność. Liczba wyznaczonych punków przeprawowych jest zwykle dwukrotnie wyższa niż potrzebna dla wymaganej płynności ruchu. Jest to konieczne, ponieważ czas zwykle nie pozwala na uruchomienie innych punktów, gdyby te początkowe zawiodły. Ponadto, zagrożenie może wymusić przemieszczenie się do innego punktu przeprawowego.

(2) Ukrycie przed obserwacją.

(3) Drogi marszu do i od punktu przeprawowego, w tym boczne drogi marszu, o wymaganej klasie obciążenia i przepustowości.

(4) Rejony wyczekiwania.

(5) Wystarczającą przestrzeń do założenia przyczółka.

(6) Miejsca pododdziałów zapewniających wsparcie ogniem bezpośrednim i obserwowanym ogniem pośrednim.

11 - 3

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

(7) Rejony zbiórek, które rozlokowane są w pewnej odległości od przeszkody, w których wojska oczekują na przemarsz do punktu przeprawowego. Rejony zbiórek powinny być rozśrodkowane, posiadać dobre drogi marszu do punktów przeprawowych oraz dobre ukrycie i maskowanie.

c. Wybór przyczółka. Przyczółek powinien posiadać następujące cechy:

(1) Teren obronny o wystarczających rozmiarach, aby przeciwnik nie mógł w istotny sposób oddziaływać na pokonywane przeszkody.

(2) Wystarczające udogodnienia przeprawowe i przegrupowania, aby uniknąć zagęszczenia.

(3) Podstawę do kontynuowania całości działań.

d. Rejon przeprawy. Dowódca szczebla taktycznego - głównie dowódca brygady lub wyższego związku taktycznego - wyznaczy rejon przeprawy tylko wtedy, jeśli sytuacja taktyczna lub charakter przeszkody będą tego wymagać. Głębokość rejonu przeprawy nie jest zwykle zbyt duża. Jednakże jego głębokość zależeć będzie od wielkości przeszkody i terenu. Jego bliższa i dalsza granica powinny być rozmieszczone w ramach (obszaru) zamkniętego bocznymi drogami w przybliżeniu 3 km od lustra wody lub na łatwo rozpoznawalnych przedmiotach terenowych, które przebiegają równolegle do przeszkody.

e. Wyposażenie rezerwowe. Wybrane przedmioty wyposażenia muszą być utrzymywane w odwodzie, gotowe do przemieszczenia się na krótkie hasło w celu utrzymania punktów przeprawowych i wyposażenia. Po zakończeniu pokonywania przeszkody, wyposażenie musi być odzyskane do ponownego użycia lub uzupełnione wyposażeniem trwałym, tak szybko, jak to możliwe.

f. Zależności. Dowódca szczebla taktycznego musi zapewnić informowanie szefa wojsk inżynieryjnych o swoich zamiarach i planach. W ten sposób szef wojsk inżynieryjnych (szef saperów) jest w stanie wykonać własną ocenę sytuacji i doradzić co do dostępnych zasobów, ilości i położenia dogodnych punktów przeprawowych, pomocy potrzebnej innym pododdziałom oraz czasu potrzebnego na prace wstępne. Ponadto, pozwala to dowódcy danego rejonu przeprawy i dowódcy punktu przeprawowego, działać zdecentralizowanie w okresach gorszej łączności lub zmian w sytuacji bądź zagrożenia.

1107. Realizacja

a. Natarcie

(1) ETAP SZTURMU

(a) Rzut szturmowy opanowuje stanowisko po drugiej stronie przeszkody w celu wyeliminowania bezpośredniego ognia przeciwnika i obserwacji punktów przeprawowych. Stanowisko to opanowywane jest przede wszystkim poprzez:

(i) Przenikanie

(ii) Podpłynięcie łodzią lub wpław, przejście brodem lub okrętem podwodnym na chrapach.

(iii) Przerzut lotniczy.

(b) O godzinie „G”, rzut szturmowy pokonuje linię wyjściową, która znajduje się zwykle w pobliżu brzegu i podąża poprzez przeszkodę. Ogień i inne wsparcie zapewniane jest przez pododdziały wojsk na pozycjach w pobliżu umiejscowienia przeszkody. Wsparcie to zwykle obejmuje bezpośrednie i pośrednie wsparcie ogniowe oraz osłonę punktów przeprawowych przed uderzeniami z powietrza i przed uderzeniami wzdłuż przeszkody przez grupy dywersyjne, jednostki sabotażowe, okręty, miny lub obiekty dryfujące.

11 - 4

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

(2) ETAP ROZBUDOWY

(a) W wyniku pokonania przeszkody przez rzut szturmowy i umocnienia się na obiektach, dowódca szczebla taktycznego wyznaczy rejon jej pokonywania. Wojska inżynieryjne kończą przygotowanie punktów przeprawowych, a pododdziały regulacji ruchu kończą swoje rozwijanie i kontrolują ruch sił głównych przez przeszkodę, zgodnie z planem jej pokonywania.

(b) Organizacja rejonu przeprawy musi być elastyczna, ponieważ, gdy punkt przeprawowy zostanie wykryty przez przeciwnika, jest on wówczas najbardziej narażony na uderzenia. Wyposażenie, takie jak mosty towarzyszące, może być rozśrodkowane, a także bądą musiały być zastosowane, na krótki sygnał, środki oraz pozycje zastępcze. W pewnych przypadkach koniecznym może być rozwinięcie mostu na tratwach lub użycie dymu do zamaskowania punktu przeprawowego.

(c) Natychmiast po pokonaniu przeszkody pododdziały poprzedzające siły główne przechodzą przez, albo dookoła rzutu szturmowego, podejmują osłonę obiektów na przyczółku. Z chwilą gdy zostaną one osłonięte, przyczółek jest opanowany.

(3) ETAP KONCENTRACJI WYSIŁKU. Etap ten jest rozwinięciem etapu rozbudowy przyczółka. Likwidowane są gniazda oporu przeciwnika, a pozostałość sił głównych i pododdziały szturmowe przełamujących wojsk przeprawiają się przez przeszkodę. Doskonalone są punkty przeprawowe i podejmowane są przygotowania do przełamania i kontynuowania całości działań, które muszą być zakończone tak szybko jak to możliwe.

(4) SIŁY I ZADANIA

(a) Zasady ogólne. Zwykle wojska prowadzące pokonywanie przeszkody muszą przejść przez wojska osłaniające, rozlokowane w pobliżu miejsca przeszkody. Wojska pokonujące przeszkodę składają się z sił na przyczółku i sił forsujących.

(i) WOJSKA OSŁANIAJĄCE. Wojska na pozycji obronnej zapewniające ogniowe i inne wsparcie sił na przyczółku podczas pokonywania przeszkody. W ramach swojego rejonu odpowiadają zwykle za bezpieczeństwo, w tym za obronę przeszkody i własnego brzegu.

(ii) SIŁY NA PRZYCZÓŁKU. Siły na przyczółku składają się z rzutu szturmowego i sił głównych. Ich zdaniem jest opanować i kontrolować teren w celu umożliwienia ciągłego załadunku, lądowania lub przerzutu wojsk oraz uzbrojenia i sprzętu wojskowego. Zapewniają także niezbędną przestrzeń manewrową do późniejszych działań. Rzut szturmowy ma za zadanie opanować pozycję, zwykle przez opanowanie obiektów pośrednich. Zapobiega to naziemnej obserwacji przeciwnika i prowadzeniu ognia bezpośredniego na przeszkodę, w ten sposób punkty przeprawowe i wyposażenie będą mogły być przygotowane do zapewnienia siłom głównym i dalej położonym siłom na przyczółku działania przy minimalnym oddziaływaniu przeciwnika. Siły główne forsujących wojsk prowadzą rozbudowę przyczółka, obejmującą opanowywanie obiektów na rubieży przyczółka oraz łączenie punktów oporu. W ramach swoich rejonów siły na przyczółku odpowiedzialne są zwykle za bezpieczeństwo, obejmujące obronę pozycji na drugiej stronie przeszkody.

(iii) SIŁY FORSUJĄCE, Siły forsujące przeznaczone są do kontynuacji działań bojowych. W pewnych sytuacjach może to być dodatkowym zadaniem sił na przyczółku.

b. Działania opóźniające. Etapy pokonywania przeszkód w działaniach opóźniających przebiegają według następującego ogólnego schematu:

(1) ETAP LUZOWANIA / DZIAŁANIE LUZOWANIA. Jednostki nie potrzebne do wsparcia walki powinny być wycofane po zakończeniu pokonywania (przeszkody - dop. tłum.) tak szybko jak to tylko możliwe. Maksymalne ich użycie powinno mieć miejsce podczas etapu istnienia mostów (jeśli takowe będą dostępne) i kierowane przez dowódcę szczebla taktycznego. Mosty lub promowe mogą być wyznaczone, jako część planu wycofania wojsk.

11 -5

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

(2) ETAP OPÓŹNIANIA / WALKA OPÓŹNIAJĄCA. Przedstawia on sobą odwrotność etapu szturmu. Wojska zaangażowane na brzegu przeciwnika wycofywane są pod osłoną wsparcia ogniowego pododdziałów czołgów i piechoty z własnego brzegu. Etap ten powinien być koordynowany przez dowódcę szczebla taktycznego. Tempo pokonywania zależy od oporu przeciwnika: dowódca może zaryzykować użycie wszystkich dostępnych środków przeprawowych, koncentrując się na tych mostach, które są najlepiej ukryte. W końcu tego etapu wszystkie mosty powinny być, jeśli to możliwe, wycofane, zdemontowane, albo zniszczone.

(3) ETAP WYCOFANIA. Podczas tego etapu przeszkody dla ruchu w innym miejscu przeprawy są doskonalone lub uaktywniane. Ostatnie pojazdy wycofywane są przy pomocy promów lub na pontonach, albo pływając, czy tez przeprawą po dnie (jeśli koryto i brzegi rzeki są odpowiednie). Działanie takie ubezpieczane jest przez osłonę piechoty wspartej artylerią i moździerzami. Ostatnie pododdziały przetransportowywane są na łodziach, śmigłowcami lub innymi dostępnymi środkami.

1108. Użycie sił zabezpieczenia bojowego

a. Wsparcie artyleryjskie. Artyleria i moździerze rozwijane są zwykle tak, aby mogły zapewnić ciągłe wsparcie podczas wszystkich etapów przeprawy. Podstawowym zadaniem bojowym obu tych rodzajów broni jest zapewnienie wsparcia ogniowego wojskom na przyczółku. Powinny one także maskować przeprawę przed obserwacją przeciwnika oraz stosować ogień przeciwartyleryjski w celu obezwładnienia wojsk przeciwnika broniących przeprawy.

b. Lotnictwo. Ponieważ zaistnieć może ewentualność osiągnięcia jedynie lokalnej przewagi w powietrzu na określony okres, czas i lokalizacja przeprawy muszą być ściśle skoordynowane ze wsparciem lotniczym.

c. Lotnictwo sił lądowych. Zalety śmigłowca mogą mieć znaczący udział w pokonywaniu przeszkody. Zarówno śmigłowce przeciwpancerne / szturmowe, jak i inne śmigłowce mogą być użyte w celu osłony podejścia do przeszkody podczas etapu szturmu. Śmigłowce przeciwpancerne / szturmowe zapewniają także dowódcy dodatkową elastyczność i wsparcie ogniowe.

d. Obrona powietrzna. Wojska prowadzące pokonywanie przeszkody przedstawiają sobą atrakcyjny cel dla przeciwnika. Chociaż każde wojska odpowiedzialne są za własną obroną przeciwlotniczą, to podejmowane mogą być szczególne przedsięwzięcia w interesie aktualnych punktów przeprawowych i dróg ku nim prowadzących, stosownie do ich ważności.

e. Zabezpieczenie inżynieryjne. Prawie że wszystkie przeprawy wymagają zabezpieczenia inżynieryjnego. Głównym zadaniem wojsk inżynieryjnych jest umożliwienie siłom na przyczółku pokonanie przeszkody. Jako kolejne zadanie mogą one być potrzebne do przygotowania zapór zabezpieczających skrzydła wojsk pokonujących przeszkodę. Zazwyczaj stan osobowy i wyposażenie angażowane do obu tych zadań pozyskiwane jest z wojsk nie uczestniczących w pokonywaniu przeszkody, czy też w kolejnych zadaniach, ponieważ wojska (pokonujące przeszkodę - dop. tłum.) potrzebują swoich własnych wojsk inżynieryjnych do zabezpieczenia szturmu i zadań na przeciwległej stronie przyczółka. Działania te mogą być ograniczone ilością dostępnego specjalistycznego wyposażenia przeprawowego. Ponadto, wojska inżynieryjne potrzebne są do zabezpieczenia wojsk podążających za pierwszym rzutem.

f. Walka elektroniczna. Wsparcie walką elektroniczną działań przeprawowych oparte będzie wstępnie na przedsięwzięciach pasywnych w celu pomocy w pozyskaniu danych rozpoznawczych. Pozorowanie elektroniczne i zakłócanie może być stosowane w celu wsparcia zasadniczego działania.

11 - 6/A

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

1109. Zabezpieczenie logistyczne

a. Uzupełnienie zaopatrzenia. Dowódca rzutu szturmowego powinien upewnić się, czy jego wojska są samowystarczalne pod względem środków bojowych, ponieważ podczas etapu szturmu wojska jego będą chwilowo oderwane od pełnego zabezpieczenia logistycznego. Dostawy powinny być prowadzone przypadku pilnego uzupełnienia, jeśli to możliwe z wykorzystaniem śmigłowca. W ramach planu pokonywania przeszkody ważnym jest uwzglednienie, aby amunicja i cysterny z paliwem pokonały przeszkodę w celu zapewnienia terminowego uzupełnienia zaopatrzenia.

b. Naprawa i odzysk. Zasoby naprawcze i ewakuacji technicznej muszą być włączone w plan kierowania ruchem, aby zapewnić utrzymanie drożności dróg, szczególnie przez przewężenia oraz przez punkty przeprawowe.

11 - 6/B

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

Zasoby logistyczne powinny być rozmieszczone po obu stronach punktów przeprawowych. Szczególna uwaga musi być udzielona przygotowaniom do remontu i odzysku pojazdów w procesie pokonywania przeszkody.

c. Zabezpieczenie medyczne. Plan kierowania przegrupowaniem musi obejmować przygotowanie zabezpieczenia medycznego, szczególnie w zakresie ewakuacji rannych. Urządzenia medyczne ze środkami ewakuacji rannych, powinny być rozwinięte po każdej stronie przeprawy przez przeszkodę wodną, a także istnieć może konieczność rozwinięcie medycznych urządzeń pomocniczych na przeciwnej stronie przeszkody. W tej sytuacji śmigłowce są szczególnie użyteczne.

1110. Dowodzenie i kierowanie

a. We wszystkich działaniach pokonywania przeszkód wodnych najważniejsza jest potrzeba klarownej organizacji dowodzenia, która planuje i organizuje całościowy, ale prosty planu pokonania przeszkody,. Sztaby kierujące muszą zapewnić elastyczność organizacji i najlepsze wykorzystanie dostępnych zasobów w celu reagowania na wszelkie zmiany w przebiegu przeprawy i sytuacji taktycznej.

b. Podstawowymi wymaganiami kierowania są:

(1) Organizacja kierująca przeprawą z jasno określonymi obowiązkami.

(2) Organizacja kierująca przegrupowaniem.

(3) Sieć łączności dowodzenia i kierowania.

1111. Dowódca

Dowódca ponosi pełną odpowiedzialność za dowodzenie i kierowanie pokonywaniem przeszkody, a takze sporządzi Plan Przegrupowania:

a. W rejonach tyłowych, dowódcą może być dowódca narodowego rejonu terytorialnego, nie będącego częścią NATO-wskiego systemu dowodzenia. W uruchomionej sieć kierowania ruchem sprawuje on kontrolę ruchu rozwijających się związków taktycznych, opartą na przyjętych zasadach.

b. W Wysuniętej Strefie Działań Bojowych (FCZ) dowódcą jest zwykle dowódca ogólnowojskowy szczebla taktycznego. Jego zadaniem jest zapewnienie przegrupowania wszelkich oddziałów / związków taktycznych w / lub poprzez swój rejon odpowiedzialności. Będzie on sprawował ostateczne kierownictwo operacyjne w tak szczególnym działaniu.

1112. Kierunek

Dowódca może wybrać, określić i przydzielić:

a. Rejony przepraw.

b. Punkty przeprawowe.

c. Rejony zbiórek i oczekiwania.

d. Drogi rozwijania.

Może on także wydawać specjalne instrukcje co do pokonywania i okresów, a także jeśli to konieczne, co do organizacji konwojów.

1113. Kontrolne stanowiska dowodzenia

W odniesieniu do podstawowych działań przeprawowych dowódca powoływać może specjalne, kontrolne stanowiska dowodzenia, w których będą reprezentanci następujących struktur organizacyjnych:

11- 7

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

a. Regulacji ruchu.

b. Wojsk inżynieryjnych.

Może też zaistnieć konieczność posiadania następujących przedstawicieli:

c. Logistyki.

d. Łączności i walki elektronicznej.

e. Pododdziałów łączności ze związku taktycznego / oddziału pokonującego przeszkodę.

1114. Dowódca wojsk inżynieryjnych (Szef Saperów)

Każdy szczebel dowodzenia przy pokonywaniu przeszkody wodnej posiadać będzie sapera, który odpowiedzialny będzie za techniczne aspekty prowadzonego pokonywania przeszkody.

1115. Odpowiedzialność inżynieryjna

Dowódcy wojsk inżynieryjnych (Szefowie saperów) odpowiedzialni są na swych szczeblach dowodzenia za:

a. Doradztwo we wszystkich sprawach inżynieryjnych.

b. Zapewnienie odpowiedniej sieci łączności dla wojsk inżynieryjnych zaangażowanych w działania.

c. Wydzielenie dowódców punktów przeprawowych.

1116. Dowódca punktu przeprawowego

Jest nim zwykle oficer wojsk inżynieryjnych, wyznaczony przez odpowiedni szczebel dowodzenia wraz z następującymi obowiązkami:

a. Rozwinąć i utrzymać punkt przeprawowy wraz z podejściami i wyjściami.

b. Budować, obsługiwać i utrzymywać środki przeprawowe.

c. Przegrupować się przez przeszkodę wodną w miejscu swojej przeprawy, w tym wydawać rozkazy pododdziałom podczas pokonywania przeszkody wodnej.

d. Doradzać oficerom kierunkowym rejonu wyczekiwania, co do przegrupowania do ich punktów przeprawowych.

e. Wszelkie aspekty techniczne utrzymania żywotności swojego punktu przeprawowego oraz wyposażenia przeprawowego.

1117. Oddziały / Związki taktyczne pokonujące przeszkodę

Gdy wymaga się od wojsk prowadzenia przegrupowania, które kierowane ma być i zabezpieczane przez innego przełożonego (Dowództwo lub Państwo), to obowiązkiem tych wojsk jest nawiązanie łączności z odpowiednim szczeblem dowodzenia tego przełożonego, na tyle szybko na ile to możliwe. Celem nawiązania tej łączności jest wymiana odpowiednich dokumentów i zaznajomienie się z:

a. Organizacją kierowania przegrupowaniem.

b. Organizacją i procedurami prowadzenia przepraw wodnych.

c. Meldowaniem szczegółów o przegrupowaniu i pokonywaniu przeszkód wodnych.

d. Statusem dowódców konwojów i kierowców pojedynczych pojazdów.

11 - 8

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

1118. Plan przeprawy

Plan przeprawy powinien zawierać następujące pozycje:

a. Sytuację taktyczną.

b. Zamiary dowódcy, szczególne wytyczne i wszelkie uzgodnienia dotyczące przekazania dowodzenia.

c. Zapobieganie, osłona, reagowanie na ataki przeciwnika i instrukcje co do dezinformowania o przeprawie.

d. Przydział punktów przeprawowych, zapasowych punktów przeprawowych i dróg prowadzących do oraz od nich.

e. Zgrupowywanie i stawianie zadań bojowych pododdziałom wojsk inżynieryjnych.

f. Granice rejonu przeprawy.

g. Plan kierowania przegrupowaniem obejmujący drogi do i od przeszkody, drogi boczne, posterunki regulacji ruchu i rejony wyczekiwania.

h. Harmonogrampokonywania przeszkody, zawierający grafik czasowy pokonywania przeszkody, jak również:

(1) Limity przegrupowania dla oddziału.

(2) Priorytety co do pokonywania przeszkody.

i. Wszelkie ograniczenia, takie jak: możliwości, prędkość i Wojskową Klasę Załadowania (MLC).

j. Kryptonimy każdego punktu przeprawowego.

Schematyczny szkic Dywizyjnego Planu Pokonywania Przeszkody Wodnej znajduje się na rys. 11-1.

EMBED Visio.Drawing.3

Uwagi:

1. Dowódca szczebla taktycznego będzie zwykle w składzie organu sztabu kierującego przeprawą, wraz z którym rozmieszczony będzie Sztab Regulacji Ruchu. Reprezentowany jest przez sztab dywizji.

2. Może on rozwinąć się przed Sztabem Rejonu Przeprawy, w którym obecne są elementy z 1012A.

3. Nie pokazane są sztaby przepraw.

11 - 9

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

PROWADZENIE POKONYWANIA PÓL MINOWYCH

1119. Planowanie

a. Wykorzystane musi być opanowanie pól minowych lub sposobność do ich pokonania z marszu. Jeśli się to nie powiedzie, koniecznym będzie ich forsowanie.

b. Do forsowania, chcąc uzyskać rozsądną szansę powodzenia, wymagane jest minimum informacji o głębokości pola minowego, jego przednim i tylnym skraju oraz o szczegółach uzbrojenia przeciwnika osłaniającego to pole minowe.

c. Celem musi być zawsze wykonanie dróg i przejść w polu minowym przeciwnika od samego początku w celu umożliwienia spieszonej piechocie i wozom bojowym pokonanie tej przeszkody. To czy przejścia mają być przygotowane z wyprzedzeniem zależeć będzie od sytuacji, terenu, rodzaju przeszkody i dostępności wyposażenia do rozminowywania. Przejścia mają być poszerzane niezwłocznie do postaci dróg. Rozminowywanych powinno być tyle przejść ile potrzeba.

1120. Realizacja

a. Jeśli chodzi o przeszkody przeciwnika, rozpoznanie powinno obejmować, jeśli to możliwe, forsowanie ścieżek dla patroli lub przejść przez pole minowe.

b. Jeśli sytuacja przeciwnika pozwala, spieszona piechota pokonuje pole minowe i umacnia stanowisko na drugiej jego stronie, chociaż nie zawsze może to być możliwe. W przeciwnym razie, koniecznym jest utworzenie sił rozminowujących w celu otwarcia przejść dla stanu osobowego i pojazdów rzutu szturmowego.

c. Jeśli pole minowe zostało przygotowane przez wojska własne, to przekraczane jest ono przy wykorzystaniu istniejących luk lub przejść, albo ponownie są rozminowywane.

d. Gdy przejścia są już otwarte, potrzebne będą posterunki regulacji ruchu na obu końcach przejść. Ponadto, ustalone będą posterunki zwrotne na podejściach do wszystkich przejść i doraźnie na obu stronach pola minowego.

e. Saperzy wraz z rzutem szturmowym pokonują i osłaniają pole minowe; kończą przygotowanie punktów forsowania, w tym oznakowując je. Pododdziały regulacji ruchu kończą rozwijanie się w celu kierowania ruchem sił głównych przez pole minowe. Całkowite oczyszczenie zapory wymaga odpowiedniej ilości czasu i zasobów. Dlatego może ono być zasadne zazwyczaj jedynie wówczas, gdy będzie to operacyjnie konieczne.

1121. Zabezpieczenie logistyczne

Obowiązują uwarunkowania podobne do tych, które wymagane są przy prowadzeniu pokonywania przeszkody wodnej. Skala zabezpieczenia logistycznego rozminowywania zmierza w dół w stosunku do pokonywania przeszkody wodnej.

1122. Dowodzenie i kierowanie

Dowodzenie odbywa się zwykle na niższym szczeblu niż przy pokonywaniu przeszkody wodnej. Pokonywanie pola minowego pociągać może za sobą pewną liczbę niezależnych od siebie, jednoczesnych działań każdego z dowódców danego szczebla, podczas gdy pokonywanie przeszkody wodnej jest działaniem scentralizowanym. Dowódcą pokonującym jest dowódca, który ponosi taktyczną odpowiedzialność za działania w danym rejonie.

POKONYWANIE INNYCH PRZESZKÓD

1123. Uwagi

Niniejsze rozważania, dotyczące prowadzenia pokonywania innych przeszkód są takie same jak te, co do pokonywania przeszkód wodnych i pól minowych. Główną różnicą jest zwykle ich skala. Dlatego pokonywanie przeszkód innego rodzaju prowadzone jest na niższych szczeblach taktycznych. Niemniej jednak dowódca szczebla taktycznego musi być pewien, że dostępne jest odpowiednie zabezpieczenie inżynieryjne, aby utrzymać manewrowość jego wojsk.

11 - 10

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

PODROZDZIAŁ II DZIAŁANIA BOJOWE W REJONIE ZURBANIZOWANYM

WSTĘP

1124. Zasady ogólne

a. Celem tego działu jest ukazanie wpływu rejonów zurbanizowanych na działania taktyczne.

b. Rejony zurbanizowane obejmują: miasta, miejscowości, wsie i skupiska urządzeń przemysłowych. Rejony te rozrastają się co do ich liczby i rozmiaru na całym świecie, szczególnie w Europie Zachodniej. Z tego powodu taktyka i technika walki w rejonach zurbanizowanych staje się coraz bardziej ważna. W planowaniu i prowadzeniu walki w rejonach zurbanizowanych rozważane muszą być skutki tego działania na ludność cywilną. W tym duchu pod uwagę powinien być brany Protokół Genewski, szczególnie te jego aspekty, które dotyczą ludności cywilnej i odpowiedzialności za ochronę dóbr kultury narodowej.

UWARUNKOWANIA DZIAŁAŃ

1125. Koncepcja

a. Rejony zurbanizowane są zazwyczaj skupiskami sieci drogowej. Ponieważ potrzeba dróg jako osi przegrupowania pojazdów kołowych i wyposażenia specjalnego, a nawet więcej, pozostaną one jako linie komunikacji, pomimo mobilności sił lądowych po bezdrożach, decydujące będzie utrzymanie rejonów zurbanizowanych. Oprócz tego, rejony te często mieszczą różnorodne urzędy ekonomiczne i polityczne oraz dużą liczbę ludności. Dlatego mogą one stać się rejonami walki.

b. Niszczący skutek ognia uczynić może drogi i ulice całkowicie nieprzydatne. Poważnie zniszczone rejony zurbanizowane stanowić będą znaczącą przeszkodę.

c. (W rejonach zurbanizowanych - dop. tłum.) czy to do natarcia, czy do obrony potrzebna będzie duża ilość piechoty. Gdy rejon zurbanizowany jest broniony, preferowane może być jego obejście przez atakującego lub otoczenie go, bardziej niż atakowanie go z zadaniem jego opanowania, co wiąże się z kosztami takiego działania, zarówno co do czasu, jaki i siły żywej.

d. Rejon zurbanizowany, którego można będzie łatwo uniknąć, posiada małe wartości, chociaż może on powowować skutek kanalizujący. Dzięki temu rejon zurbanizowany jest zazwyczaj jedynie gorzej broniony, jeśli rozlokowany jest w taki sposób, że przeciwnik musi wyprowadzać bezpośredni atak lub wykonywać czasochłonne przegrupowanie w celu jego obejścia.

e. Decyzja, atakować, czy nie, albo czy bronić silnie zurbanizowany rejon, podejmowana będzie przez wyższe dowództwo. Decyzja do obrony musi brać pod uwagę negatywny wpływ na morale ludności opuszczenia ważnych rejonów zurbanizowanych w obliczu podchodzącego przeciwnika. Jednocześnie, dowódca uświadomi sobie, że obrona rejonu zurbanizowanego zaangażuje nieproporcjonalne ilości wojsk i wciągnie do walki ludność cywilną w danym rejonie.

11 - 11

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

1126. Zadanie bojowe

Gdy obrońca próbuje wciągnąć nacierającego w broniony rejon, nacierający musi zdecydować, jak wyjść z tej sytuacji. Ma on trzy możliwości:

a. Atakować tę pozycję.

b. Obezwładnić obronę w rejonie zurbanizowanym.

c. Uszczelnić i obejść, stosując oddziały pościgowe w celu przechwycenia i oczyszczenia (z przeciwnika - dop. tłum.) tego rejonu.

1127. Cechy charakterystyczne

Działania w rejonach zurbanizowanych charakteryzują się:

a. Ograniczonym polem ostrzału i obserwacji.

b. Doskonałym ubezpieczeniem, ukryciem i maskowaniem wojsk i wyposażenia, co zwiększa trudności w ocenie siły wojsk.

c. Obniżonymi możliwościami manewru, szczególnie jednostek zmechanizowanych, lecz zwiększa możliwości przenikania i obejścia. Kierowanie uzbrojeniem będzie musiało być zdecentralizowane.

d. Walką w zwartych kwartałach, w tym zwiększoną wrażliwość pojazdów na atak z bliskiej odległości.

e. Obecnością ludności cywilnej, która może poważnie ograniczać działania wojskowe.

f. Trudnościami w dowodzeniu, kierowaniu i łączności.

g. Wysokim zużyciem amunicji i innych środków bojowych.

h. Walką prowadzoną prawdopodobnie na trzech poziomach; na poziomie ulicy, ponad ziemią na dachach i w budynkach oraz pod ziemią w kanalizacjach i systemach podziemnych przejść i tuneli.

1128. Ograniczenia

Szczególne warunki prowadzenia walki w rejonach zurbanizowanych tworzą następujące ograniczenia:

a. Pola obserwacji i ognia. Stanowiska ogniowe w rejonach obronnych muszą być starannie wybrane w celu uzyskania przewagi w warunkach ograniczonej obserwacji i dostępności pól ostrzału.

b. Informacja. Szczegółowa znajomość rejonu zapewni przewagę obrońcy. Nacierający będą musieli pozyskać ten rodzaj informacji.

c. Ukrycie. Stanowiska są trudne do zlokalizowania, siła trudna do ocenienia, a zamiary przeciwnika ciężkie do odgadnięcia. Poważną zaletą będzie pozostawanie poza zasięgiem posterunków obserwacyjnych (przciwnika - dop. tłum.).

d. Ruch. Możliwość ruchu jest poważnie ograniczona. Większość budynków jest zniszczona, istnieje wiele ukryć dla obrońcy,a atakującemu trudniej jest podejść. Wolniejszy będzie postęp walki.

e. Użycie broni. Intensywnie stosowana będzie broń krótkiego zasięgu i granaty, mogą zaś wystąpić trudności w prowadzeniu ognia z broni bezodrzutowej. Trudne do osiągnięcia będzie wzajemne wsparcie ogniowe. W bezpośredniej walce ograniczone zastosowanie będzie miała broń do ognia pośredniego i czołgi, które wykorzystywane będą w rejonach bardziej otwartych.

11 - 12

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

f. Ogień. Zależnie od konstrukcji spalenie budynku może być ważnym przedsięwzięciem. Może okazać się możliwym ze strony atakującego „wypalenie obrońcy” i odwrotnie, budynki wykorzystywane przez nacierającego będą przedmiotem ataku prowadzonego w podobny sposób.

g. Stres. Walka uliczna jest wyczerpująca fizycznie i psychicznie, powodzenie mierzone jest metrami, budynek po budynku. W tych okolicznościach dużo zależeć będzie od inicjatywy i jakości przywództwa na niższych szczeblach dowodzenia. Utrzymanie skuteczności bojowej wymagać może częściowej wymiany pododdziałów (znajdujących się - dop.tłum.) w bezpośredniej styczności.

PROWADZENIE DZIAŁAŃ

1129. Organizacja

a. Działania obronne. Obrona rejonu zurbanizowanego organizowana jest dookrężnie, a budynki zapewniają ciągłość obrony i gwarantują obrońcy swobodę ruchu. Obrona musi być przygotowana w głąb. Piechota walczyć będzie zwykle spieszona, małymi grupami, wzmocniona saperami i bronią pancerną.

b. Działania zaczepne. Działania zaczepne w rejonach zurbanizowanych wymagają ogromnej ilości wojsk i dużo czasu. Planowanie musi być dobrze skoordynowane, ale realizacja będzie zdecentralizowana. Piechota walczyć będzie zwykle spieszona, wsparta saperami i bronią pancerną.

1130. Planowanie

a. Działania obronne. W dużych rejonach zurbanizowanych, zamiar działań powinien być elastyczny i wykorzystywać głębokość, ze skoncentrowaniem obrony na przemieszczaniu wojsk od jednego obiektu terenowego lub budynku do innego, podobnego, w celu przeciwstawienia się głównemu zagrożeniu. Chociaż stosowane zasady są praktycznie takie same jak w innych działaniach obronnych, to różnica tkwi w stosowanych technikach i natężeniu następujących podstawowych czynników:

(1) Gdy czas pozwala, planowanie obrony jest szczegółowe i scentralizowane. Ponieważ większość działań prowadzonych jest przez małe oddziały, kierowanie jest decentralizowane.

(2) Chociaż maskowanie i ukrycie będzie wszechobecne, obserwacja będzie ograniczona. Szczególna uwaga udzielana musi być wspólnemu wsparciu i dookrężnej obronie, aby przeciwstawić się przenikaniu przeciwnika. Charakter terenu zazwyczaj prowadzi do walki w zwartych kwartałach. Przedsięwzięcia obronne obejmować mogą barykadowanie ulic i stosowanie broni do ognia bezpośredniego krótkiego zasięgu. Idealnie byłoby, gdyby obrona oparta była na:

(a) Wzajemnie wspierających się stanowiskach na obwodzie, które wycofają się lub zmienią swoje pozycje, gdy nie będą mogły dłużej wpływać na tok bitwy.

(b) Wzajemnie wspierające się punkty oporu na tyłach; co może nie być możliwe poza niskim szczeblem dowodzenia. Miejscowe odwody muszą być przeznaczone do osłony luk.

(c) Centralnie rozmieszczone, ruchome odwody.

b. Działania zaczepne. W planowaniu działań zaczepnych ważne są następujące punkty:

(1) PROSTOTA. Kierowanie jest trudne, a plany muszą być proste i elastyczne. Niemądrze jest planować w szczegółach ze zbyt dużym wyprzedzeniem, a aktualizacja planów musi być możliwa, w celu wykorzystania lokalnego powodzenia. Rozkazy będą zwykle obejmować całość działań w zarysie oraz pierwszy etap w szczegółach. Plany każdego kolejnego etapu sporządzane będą i wysyłane uszczegółowione rozkazy, gdy zakończony zostanie poprzedni etap.

11 - 13

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

(2) INFORMACJA. Ważne jest maksimum informacji o układzie topograficznym miasta i mozliwościach obrońców. Jej źródłami będą:

(a) Mapy, plany miast, przewodniki i zdjęcia lotnicze.

(b) Patrole.

(c) Rozpoznanie lotnicze.

(d) Miejscowe organa, w tym krajowe siły obrony terytorialnej, mieszkańcy i uchodźcy.

(3) NAJWAŻNIEJSZE. Plan musi zawierać co następuje:

(a) CELE

(i) Natarcie musi być zaplanowane tak, aby postęp w osiąganiu ostatecznego celu tworzony był z celów pośrednich. Zapewnia to silną podstawę kolejnego etapu i utrzymane musi być w ścisłej tajemnicy, aby zapobiec ponownemu przejęciu ich przez przeciwnika.

(ii) Wybór celu ostatecznego powinien zapewnić, że jego opanowanie spowoduje niemożność obrony.

(b) KIEROWANIE. Ważne jest ścisłe kierowanie przez dowódców na wszystkich szczeblach. Osie podejścia, obiekty, rubieże meldunkowe, rubieże etapowe i linie rozgraniczenia nabierają szczególnej wagi.

(c) TEMPO DZIAŁAŃ. W dzień i w nocy utrzymane musi być tempo działania, ponieważ najmniejsza przerwa da przeciwnikowi czas na przegrupowanie, odreagowanie i odzyskanie inicjatywy. Dlatego ważnym jest, aby plan ten zaspokajał potrzeby:

(i) Oddziałów i pododdziałów mających powodzenie w podchodzeniu krótkimi skokami.

(ii) Odwodów odpowiednio wysuniętych do przodu, tak by mogły szybko reagować na nieoczekiwane wypadki lub wykorzystywać przewagę taktyczną.

(iii) Uzupełnienia amunicji i innego zaopatrzenia bojowego oraz ewakuacji ofiar.

1131. Realizacja

a. Działania obronne

(1) FEBA. Przebieg linii styczności wojsk (FEBA) uzależniony będzie od rodzaju i ilości dostępnych sił oraz od wielkości rejonu zurbanizowanego do obrony. Nie powinien być ujawniany przeciwnikowi, jako wyraźnie określona rubież, na której może on skoncentrować swoje wsparcie ogniowe i, jeśli to możliwe, powinna być rozmieszczona tak, aby zabezpieczyć przed wyjściem przeciwnika na obrzeża rejonu obrony bez napotkania na przeszkody oraz przed wykorzystywaniem osłony budynków do rozwinięcia swoich sił.

(2) REJON ODPOWIEDZIALNOŚCI

(a) Obrona koordynowana jest w celu zapobieżenia okrążeniu i przełamaniu. Podejmowane są przedsięwzięcia w celu utrzymania obserwacji otwartego rejonu i w celu obrony, w krótkich słowach, z każdego kierunku.

11 -14

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

(b) W większych rejonach zurabanizowanych, gdzie problem długości obwodu (rejonu obrony - dop. tłum.) pogarszany jest przez ograniczenie pola ostrzału, obrona będzie musiała koncentrować się tylko na wybranych rejonach. W rejonach tych obrona oparta będzie na samowystarczalnych punktach oporu, dookoła których działają pododdziały manewrowe.

(3) PUNKTY OPORU. Budynki lub grupy budynków, które są mocno skonstruowane i dobrze usytuowane do obrony, wykorzystywane mogą być jako punkty oporu. Powinny one być połączone w całościową obronę i przygotowane do ciągłego oporu, nawet gdy zostaną okrążone i odcięte.

(4) PRZESZKODY. Przygotowanie przeszkód stawiać będzie ciężkie wymagania środkom zabezpieczenia inżynieryjnego. Bloki domów i duże budynki mogą być wykorzystywane jako przeszkody dla przeciwnika wraz z ich kanalizującymi właściwościami, udoskonalonymi przez zastosowaniedo budowy zapór miejscowych materiałów, drutu kolczastego, lejów i płyt drogowych. Plan zapór musi być dokładnie skoordynowany i rozpowszechniony wśród oddziałów, w przeciwnym razie możliwości szybkiego przemieszczania się obrońców, wynikające ze znajomości terenu, poniosą uszczerbek.

(5) ZASKOCZENIE. Demoralizujące oddziaływanie na przeciwnika dobrze zaplanowanych min pułapek w domach, ładunków o opóźnionym działaniu i przeszkód będzie mieć udział w powodzeniu obrony.

(6) AKTYWNOŚĆ DZIAŁANIA. Obrońca powinien wykorzystywać swoją znajomość rejonu zurbanizowanego do aktywnych działań. Aktywne patrolowanie, rajdy, działania snajperskie i taktyka zasadzek mogą być skuteczne w celu zaskoczenia i zerwania natarcia przeciwnika. Obrońca może także próbować przenikać na tyły w rejony, które przeciwnik oczyścił lecz nie zajął ich.

(7) KONTRATAKI. W tych uwarunkowaniach główne kontrataki wymagają scentralizowanego planowania i zdecentralizowanej realizacji. Na niższych szczeblach dowodzenia kontrataki wykorzystują ukrycie i maskowanie zapewniane przez rejony zurbanizowane. Małe oddziały dążą do odzyskania ważnego terenu, obejmującego budynki, próbując wyprzeć przeciwnika z tego rejonu.

b. Działania zaczepne. Natarcie na rejon zurbanizowany może być podzielone na trzy etapy. Zachodzić one mogą jednocześnie. W pewnych przypadkach nie powinno być przerw między tymi etapami przy szybkim ruchu oddziałów w celu głębokiego przeniknięcia zanim obrońca będzie mógł zareagować.

(1) IZOLACJA REJONU. Celem jest odizolowanie rejonu poprzez opanowanie urządzeń terenowych mających wpływ na podejście. Obrona przez przeciwnika przeszkód terenowych może zapobiec całkowitej izolacji. Jako minimum, atakujący musi zabezpieczyć pozycje bojowe poza rejonem, z którego będzie on mógł wspierać punkt wyjściowy, uchwycenie stanowisk i rajdy w celu przerwania ważnych pozycji przeciwnika.

(2) SZTURM. Składa się z podejścia do obrzeży rejonu obrony przeciwnika i opanowaniu punktów oporu w budynkach na bliskim skraju. Etap ten ograniczy lub wyeliminuje obserwację naziemną obrońcy i jego możliwości prowadzenia ognia bezpośrednio na podchodzących. Nacierający stosuje skryte podejście z rejonu punktu oporu w celu zwarcia się z obrońcą i przystępuje do systematycznego oczyszczania rejonu. Ta część planu musi być prosta z ograniczonymi celami. Koniecznym jest precyzyjne kierowanie w celu utrzymania tempa natarcia.

(3) OCZYSZCZANIE. Składa się z walki prowadzonej w danym rejonie w celu oczyszczenia go z przeciwnika. Planowanie powinno być prowadzone w największych szczegółach, aby skompensować trudności kierowania. Etap ten charakteryzuje się zdecentralizowanymi działaniami małych oddziałów, często wzmocnionych zespołami do prowadzenia wyburzeń, aby zakończyć metodyczne oczyszczanie wyznaczonego rejonu. W dużych rejonach zurbanizowanych może czasami być konieczne oczyszczenie najpierw korytarza, w celu opanowania danego rejonu.

11 - 15

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

1132. Użycie broni pancernej

a. Zasady ogólne. Pomimo, że ciężar działań w rejonach zurbanizowanych spoczywa na piechocie, jej powodzenie zależeć będzie od współdziałania wszystkich rodzajów wojsk i służb. Obejmuje to Użycie broni pancernej, która pod bezpośrednią osłoną piechoty, zapewnić może dokładne, bezpośrednie wsparcie ogniowe. Będzie to szczególną zaletą w natarciu przy odcinaniu wojsk oraz przy opanowywaniu otwartego rejonu.

b. Zadania bojowe

(1) W działaniach zaczepnych broń pancerna stosowana może być do:

(a) Tworzenia otworów w budynkach, aby pozyskać wejście.

(b) Niszczenia barykad.

(c) Wypalania wnętrz budynków przed wprowadzeniem piechoty.

(d) Ograniczania ogniem dróg wycofania się przeciwnika.

(e) Blokowania punktów oporu przeciwnika.

(f) Zabezpieczenia skrzydeł.

(g) Oczyszczania rumowisk, gdy wyposażone będą w spycharki.

(2) W działaniach obronnych broń pancerna tworzy jednolitą część sił obwodowych i ruchomy odwód centralny. Będzie także użyteczna w rejonach obronnych, zapewniając manewrowe wsparcie punktów oporu lub w roli broni przeciwpancernej z przygotowanych stanowisk ogniowych. Nie wolno stosować jej jako stacjonarnych punktowych obiektów w terenie odkrytym. Spycharki czołgowe mogą zapewnić szybkie niszczenia i oczyszczanie rumowiska.

c. Ograniczenia. Użycie broni pancernej w rejonach zurbanizowanych ograniczone jest przez:

(1) Brak manewrowości, ponieważ ograniczona jest ona do dróg i ulic, które często wymagać będą oczyszczania z gruzu, min itp.

(2) Budynki, ograniczające pełne naprowadzanie wieży w płaszczyźnie poziomej i w kącie podniesienia większości broni pancernej, co może być niedostateczne, aby dosięgnąć najwyższych pięter i szczytów dachów. Nie dotyczy to broni mniejszego kalibru.

(3) Wrażliwość na broń przeciwpancerną krótkiego zasięgu. Czołgi powinny poruszać się z zamkniętymi lukami, aby uniknąć strat obsługi od snajperów. Powinny także poruszać się krótkimi skokami stosując ogień zaporowy i będąc wspierane, jeśli to możliwe, przez inne czołgi. Czołgi zawsze potrzebują wsparcia i osłony piechoty.

1133. Użycie sił zabezpieczenia bojowego

a. Artylerii. Główne uwagi dotyczące użycia artylerii w rejonach zurbanizowanych to:

(1) ROLA OGNIA BEZPOŚREDNIEGO. Działa użyte w roli środków do ognia bezpośredniego mogą być bardzo skuteczne w walce z punktami oporu i budynkami.

(2) ROLA OGNIA POŚREDNIEGO.

(a) Bezpośrednia bliskość przeciwnika i własnych pododdziałów zwiększa zagrożenie ze strony ognia własnych wojsk.

11 - 16

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

(b) Obserwacja i korygowanie ognia jest dużo trudniejsze. Zastosowanie powietrznych punktów obserwacyjnych może pomóc pokonać ten problem.

(3) SKUTKI OGNIA. Artyleryjskie wsparcie ogniowe tworzyć może przeszkody, które będą musiały być później pokonywane.

b. Lotnictwo. Lotnictwo będzie szczególnie cenne do:

(1) Rozpoznania i rozpoznania fotograficznego.

(2) Precyzyjnego bombardowania punktów oporu.

(3) Izolowania wojsk przeciwnika próbujących wycofać się lub przegrupować wzmocnienie.

c. Lotnictwo wojsk lądowych. Śmigłowce mogą być użyte do następujących zadań:

(1) Wzrokowego i fotograficznego rozpoznania.

(2) Zapewnienia wsparcia ogniowego.

(3) Kierowania ogniem pośrednim lub bezpośrednim wsparciem lotniczym.

(4) Wysadzania wojsk i punktów obserwacyjnych na dachy wysokich budynków.

(5) Przerzutu odciętych grup i zmiany stanowisk bojowych wojsk.

(6) Retransmisji radiowej i rozmieszczania urządzeń łączności.

(7) Ewakuacji rannych, głównie z rejonów niedostępnych dla pojazdów kołowych lub gąsienicowych.

(8) Dostarczania zaopatrzenia.

d. Obrona powietrzna. W celu umożliwienia wczesnego zwalczania samolotów przeciwnika, koniecznym może okazać się rozwinięcie oddziałów obrony powietrznej bliżej wysuniętego skraju miasta lub miejscowości, albo na najwyższym, dostępnym i odpowiednim terenie.

e. Wojska inżynieryjne. Zadaniami wsparcia bojowego ze strony wojsk inżynieryjnych są:

(1) W OBRONIE

(a) Zabezpieczenie rejonów i dróg marszu przez niszczenia i inne przeszkody, minowanie i stosowanie min pułapek.

(b) Likwidowanie przeszkód w ruchu.

(c) Wzmacnianie budynków.

(d) Oczyszczanie sieci dróg dla piechoty, poprzez budynki.

(e) Oczyszczanie pól ostrzału.

11 - 17

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

(2) W NATARCIU

(a) Oczyszczanie z min, min pułapek, rumowisk i zapór.

(b) Oczyszczanie sieci dróg dla piechoty poprzez budynki.

(c) Stosowanie materiałów wybuchowych do niszczenia punktów oporu i fortyfikacji.

(d) Utrzymywanie i gdzie to możliwe, doskonalenie marszrut/dróg, aby umożliwić ruch.

e. Walka elektroniczna. Skuteczność walki elektronicznej będzie ograniczona przez krótki zasięg wyposażenia elektronicznego (zarówno własnego, jak i przeciwnika). W rezultacie, potrzebne może być więcej środków niż to zwykle jest dostępne.

1134. Odpowiedzialność za dowodzenie i kierowanie

Z powodu ograniczeń w łączności, obserwacji i dojazdach dowodzenie będzie trudne i zwykle powinno być zdecentralizowane. Inicjatywa dowódców małych oddziałów / pododdziałów spełnia dodatkową rolę podczas działań w rejonach zurbanizowanych.

1135. Współpraca cywilno-wojskowa

Ścisła współpraca pomiędzy władzami cywilnymi, dowódcami obrony terytorialnej i dowódcami taktycznymi powinna być nawiązana i utrzymana. W ramach ograniczeń dostępnych środków i zadania bojowego, dowódca taktyczny powinien zapewnić lub pomóc w zapewnieniu:

a. Ewakuacji.

b. Żywności i opieki medycznej.

c. Utrzymania porządku publicznego i bezpieczeństwa.

d. Zapobiegania przed niespodziewanymi skutkami działań wojennych.

e. Utrzymania podstawowych usług.

1136. Współdziałanie

a. Kierowanie. Następujące czynniki powinny być brane pod uwagę przy kierowaniu walką w rejonach zurbanizowanych:

(1) ODCINKI. Rejon musi być podzielony na precyzyjnie wyznaczone odcinki.

(2) RUBIEŻE MELDUNKOWE. Wybierane one będą zwykle wzdłuż ulic pod kątem prostym do linii przejścia.

(3) LINIE ROZGRANICZENIA. Powinny one być równoległe do ulic i obejmować budynki po obu stronach ulicy, aby uniknąć rozdzielenia się dróg podejścia.

(4) PUNKTY KOORDYNACYJNE. Ważne są do utrzymania spójności.

1137. Łączność

Łączność w rejonach zurbanizowanych będzie szczególnie trudna. Łączność radiowa będzie silnie ekranowana i narażona na poważne zmniejszenie zasięgu. W rezultacie właściwie rozmieszczone i maksymalnie wykorzystane muszą być stacje retransmisyjne oraz anteny zamocowane na wysokich punktach. Stosowanie urządzeń dużej mocy w pojazdach opancerzonych może mieć przewagę nad aparatami przenośnymi.

11 - 18

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

Jeśli czas i sytuacja bojowa pozwalają, maksymalnie wykorzystany musi być uzupełniający, cywilny system telefoniczny poprzez rozwinięcie linii. Będą one bardziej użyteczne w obronie niż w natarciu.

1138. Zabezpieczenie logistyczne

a. Zasady ogólne. Plany zabezpieczenia broniących się wojsk muszą brać pod uwagę perspektywę oblężenia. Sytuacja ta może być skomplikowana przez potrzebę zaopatrzenia ludności cywilnej w rejonie zurbanizowanym, lecz dowódca powinien zapewnić by jej obecność nie przyczyniała się do zakłóceń działań bojowych. We współdziałaniu z miejscowymi władzami cywilnymi podjęte muszą być porozumienia co do:

(1) Utrzymania środków użyteczności publicznej, w tym gazu, elektryczności, wody i kanalizacji.

(2) Dystrybucji żywności; niezbędne może być jej racjonowanie.

(3) Higieny i zdrowia publicznego.

(4) Utrzymania służby zdrowia.

b. Zaopatrzenie. Obrońcy będą w stanie zgromadzić zaopatrzenie wszystkich rodzajów w obszarze danego rejonu, celowo rozmieszczone w kilku punktach dystrybucji. Uzupełnienie możliwe będzie w formie zrzutów lub śmigłowcami.

c. Ewakuacja rannych. Zespoły sanitariuszy mogą być potrzebne do przenoszenia pacjentów poprzez zrujnowane ulice, które będą niedostępne dla pojazdów. Do roli tej zastosowane mogą być śmigłowce, a także do ewakuacji z rejonu zurbanizowanego.

d. Ochrona przeciwpożarowa. Podczas obrony w dużych miastach uwaga zwrócona musi być na przedsięwzięcia przeciwpożarowe. Ochrona przeciwpożarowa leży w odpowiedzialności wszystkich jednostek wojskowych, zgodnie z trybem postępowania ustalonym przez dowódców.

11 - 19

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

PODROZDZIAŁ III DZIAŁANIA BOJOWE W LASACH

WSTĘP

1139. Zasady ogólne

Celem tego działu jest ukazanie wpływu lasów na działania taktyczne. Pojęcie „lasy” stosowane będzie do opisu obszarów terenu całkowicie pokrytych lasami lub tych, gdzie większość rejonu jest lesista i gdzie ruch pojazdów jest w większości ograniczony do dróg, wyrębów i wypalonych luk, powodujących potrzebę innej taktyki niż stosowana w bardziej otwartym terenie.

UWARUNKOWANIA DZIAŁAŃ

1140. Charakterystyka

Działania w lasach posiadają następujące cechy:

a. Poważnie zmniejszone jest tempo działań.

b. Ograniczone są pola obserwacji i ostrzału, wobec czego walka często przebiega na krótkich odległościach.

c. Ukrycie zapewniane przez drzewa zwiększa możliwości zaskoczenia.

d. Komplikuje to także, na wszystkich szczeblach problem dowodzenia i kierowania, które ponadto podatne są na zniekształcenia łączności radiowej. Wymaga to decentralizacji dowodzenia i poszerzenia łączności przewodowej.

e. Podczas suszy pod uwagę brana musi być zwiększona możliwość wystąpienia pożarów lasów.

f. Lasy obniżają skuteczność siły ognia. Z powodu problemów w obserwacji i trudności wskazywania celów, broń dalekiego zasięgu traci większość swoich walorów. Broń przenośna staje się znacznie ważniejsza i gdy pojawiają się cele ważne jest szybkie i dokładne reagowanie na to.

g. Wysoka trajektoria lotu pocisków moździerzowych czyni je bardzo przydatnymi do działań w lasach jako że stosowane mogą być z małych wyrębów.

h. Skuteczność konwencjonalnej amunicji o zwiększonej sile działania przeciwko nie zabezpieczonej sile żywej jest większa dzięki odłamkowemu działaniu wybuchów w koronach drzew.

i. Ograniczona widoczność wywierać będzie psychologiczne oddziaływanie na pododdziały, które wykorzystywane są do działań w lasach przez dłuższy okres czasu.

1141. Koncepcja

a. Istnieć będzie mniej sprzyjających okazji do zmasowanego użycia broni pancernej. W zależności od wielkości drzew, ich rozstawu, poszycia i gruntu, pojazdy opancerzone będą w stanie przetrzeć przez nie drogę gąsienicami, chociaż będzie to proces powolny. W obronie jak i w natarciu wymagany jest większy, niż w normalnych warunkach, udział spieszonych pododdziałów.

b. Obszary leśne cechują się rozdzielającym i kanalizującym wpływem na nacierające wojska. Sprzyjają one pododdziałom uczestniczącym w obronie lub opóźnianiu.

11 - 20

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

Znamienne jest to, że walka w lesie będzie serią odrębnych działań małych oddziałów. Utrzymanie spójności położenia wymagać będzie niewspółmiernych ilości wojsk; dowódcy mogą godzić się z koniecznością akceptowania luk. Z powodu doskonałego ukrycia działań istnieją zwiększone szanse obejścia ze skrzydła, przeniknięcia i zastosowania zasadzki, a także małe siły mogą mieć nieproporcjonalny do swojej wielkości wpływ na walkę.

PROWADZENIE DZIAŁAŃ

1142. Organizacja

a. Zasady ogólne. Konieczne do działań w rejonach leśnych mogą być pewne korekty organizacyjne i taktyczne. Mogą one obejmować:

(1) Wzmocnienie ochrony na wszystkich szczeblach, w celu uniknięcia zaskoczenia.

(2) Ścisłą kontrolę ruchu i przydział dróg marszu.

(3) Decentralizację środków opancerzonych.

(4) Decentralizację środków wsparcia bojowego.

(5) Utrzymywanie znacznie wysuniętych, zdecentralizowanych odwodów.

b. Organizacja działań obronnych. Główny wysiłek powinien być skierowany przeciwko najbardziej prawdopodobnym kierunkom podejścia przeciwnika, chociaż obrońca musi być przygotowany na obronę dookrężną, aby zapobiec oskrzydleniu i obejściu.

c. Organizacja działań zaczepnych. Początkowo wojska urzutowane będą w głąb na wąskim froncie, poprzedzone rozpoznaniem bojowym działającym na szerokim froncie w celu rozpoznania położenia przeciwnika i możliwych osi podejścia. Gdzie to możliwe, lasy o ograniczonej głębokości pokonywane powinny być jednym atakiem. W rozległych lasach, atak wyprowadzany będzie w celu opanowania kolejnych mniej ważnych celów wewnętrzynch.

1143. Planowanie

a. Obrona. Planowanie musi brać pod uwagę, że rozpoznanie naziemne, szczególnie na niższych szczeblach, wymagać będzie więcej czasu niż w terenie otwartym. Uwaga zwrócona musi być na marszruty, sieć dróg czołgowych, wyręby i głębokość lasu, które to czynniki wpływać będą na wybór stanowisk bojowych. Obrońca powinien rozważyć w swym planowaniu następujące czynniki:

(1) POZYCJE OBRONNE. Większość pozycji obronnych usytuowana powinna być poza obrzeżami lasu, ponieważ ściągają one na siebie ogień i obserwację. Jeśli to możliwe, pododdziały opancerzone rozmieszczone powinny być przed skrajem lasu. I odwrotnie, pododdziały nie opancerzone będą rozmieszczane, z zasady, wystarczająco głęboko w lesie, ponieważ przeciwnik nie jest w stanie przeprowadzić natarcia wspartego czołgami, czy wesprzeć atak ogniem obserwowanym swojej broni ciężkiej. Wojska muszą być rozmieszczane tak, aby były zdolne do obrony dookrężnej i tam, gdzie jest to wykonal,ne do osiągnięcia wzajemnego wsparcia.

(2) BROŃ PANCERNA. Nawet pomimo że wystapią ograniczenia skutecznego zasięgu, pododdziały pancerne użyte powinny być tam, gdzie dostępne będzie odpowiednie pole ostrzału. Koniecznym moze być rozproszenie niektórych środków pancernych na małe pododdziały, tak by osłonić drogi, luki ogniowe itp. Stanowiska w lesie wybrane powinny być tak, aby zapobiec przenikaniu przeciwnika i stanowić one mają podstawę wyjściową, z której wyprowadzane mogą być działania manewrowe. Najskutecznym sposobem wykorzystania broni pancernej, jako odwodu jest utrzymywanie jej na tyłach w lesie, ugrupowaną w taki sposób, by broń pancerna przciwnika

11 - 21

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

rażona mogła być jak tylko opuści rejon lasu. Małe grupy wyposażone w broń przeciwpancerną powinny najpełniej wykorzystywać zagajniki do dezorganizowania i zadawania maksymalnych strat broni pancernej przeciwnika.

(3) LUKI. W lasach trudno jest kontrolować luki pomiędzy stanowiskami obronnymi. Jeśli już luki muszą wystąpić, to powinny one być tam, gdzie istnieje małe prawdopodobieństwo ataku przeciwnika, wynikające z charakteru terenu albo dlatego, że mogą one być łatwiej zagrodzone lub odizolowywane ogniem obserwowanym. Obserwacja luk wzmacniana będzie przez patrolowanie, posterunki ochronne i stosowanie czujników naziemnych.

(4) ZAPORY i PRZESZKODY. Obrońca powinien wykorzystać do przygotowania zapór liczne sprzyjające okoliczności zapewniane przez lasy. Przeszkody są szczególnie przydatne w powstrzymywaniu frontalnego natarcia lub przy próbie obejścia obrony przez przeciwnika oraz podejściu poprzez luki. Wykorzystywane mogą być także do tworzenia zasadzek. Jednocześnie nie powinny być krępowane zdolności manewrowe broniących się wojsk w celu kontratakowania lub wycofania się.

b. Działania opóźniające. Charakter rejonów zalesionych czyni je skutecznymi do użytku w działaniach opóźniających. Także, w przeciwieństwie do terenu otwartego, zapewniają one dobre warunki do użycia wojsk nie opancerzonych do prowadzenia działań opóźniających. Siły opóźniające skupiają zwykle swoje wysiłki w rejonach, w których oczekiwane jest stosowanie przez przeciwnika szybkiego i głębokiego przenikania (drogi, ścieżki i rejony pogorzelisk). Trudniejsza jest koordynacja pomiędzy różnymi elementami sił zaangażowanych w opóźnianie. Wymaga to pieczołowitego kierowania, aby zabezpieczyć pododdziały przed odcięciem lub obejściem.

c. Natarcie. Następujące punkty są ważne przy planowaniu natarcia:

(1) POSTAĆ ZADANIA BOJOWEGO. Lasy utrudniają wszelką reorganizację podczas walki, która jest czasochłonna. Początkowa postać zadania bojowego powinna być dostosowana do całości działań, a zmiany powinny sprowadzać się do minimum.

(2) ODWODY. Odwody z zasady przemieszczać się będą skrycie za wojskami atakującymi, same będąc na otwartym terenie w celu szybkiego wykorzystania osiągniętego powodzenia oraz szybkiego przeciwdziałania zaskoczeniu przez przeciwnika.

d. Skutki broni masowego rażenia. W planowaniu działań w lasach pod uwagę muszą być brane następujące specyficzne skutki użycia broni masowego rażenia:

(1) WYBUCH. Drzewa obalone w wyniku działania fali uderzeniowej znacznie przeszkadzać będą wszystkim rodzajom wojsk, chociaż promień zniszczeń od wybuchu broni jądrowej może być znacząco zmniejszony.

(2) PROMIENIOWANIE CIEPLNE. W rejonach leśnych oddziaływanie promieniowania cieplnego na stan osobowy będą znacznie obniżone. Ale ryzyko pożaru będzie znacząco większe.

(3) CHEMICZNE ŚRODKI TRUJĄCE. Jeśli chemiczne środki trujące przenikają korony drzew, to rozprzestrzenianie się środka trującego będzie zmniejszone, a czas trwania skażenia będzie wzrastał.

1144. Realizacja

a. Prowadzenie działań obronnych

(1) ZASADY OGÓLNE. Podczas walki możliwości dowódcy w zakresie realizacji kierowania są bardziej ograniczone niż w innych środowiskach; podlegli dowódcy muszą spodziewać się prowadzenia działań niezależnie.

11 - 22

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

(2) UBEZPIECZENIE. Ponieważ w lasach ograniczona jest skuteczność wyposażenia i sił rozpoznawczych, to istnieje wzmożone zapotrzebanie na ubezpieczenia. W rezultacie, broniące się siły muszą być zawsze przygotowane na niespodziewane pojawienie się pododdziałów przeciwnika.

(3) SPÓJNOŚĆ. Główna uwaga skupiana jest na utrzymaniu spójności obrony. Gdziekolwiek to możliwe, tam pozycje obronne powinny być wybrane tak, aby zapewniały obronę dookrężną i wzajemne wsparcie. Utrzymanie spójności zależeć będzie od utrzymania tych pozycji; rezygnacja z nich powoduje ryzyko utraty styczności z sąsiednimi wojskami i powstania luk, które nie będą łatwe do zamknięcia. Gdy przeciwnik posiada powodzenie w natarciu lub obchodzeniu danej pozycji obronnej, dowódcy na niższych szczeblach reagują natychmiast, aby odtworzyć sytuację. Te same zasady stosowane są, gdy przeciwnik atakuje w rejonach, które utrzymywane są jedynie pod obserwacją.

(4) KONTRATAKI.

(a) Kontrataki podejmowane będą przez lokalne odwody tak szybko jak to tylko możliwe, w celu zapobieżenia wzmocnienia przez przeciwnika jego przenikania. Kontrataki z użyciem wojsk opancerzonych będą w zasadzie ograniczone do odcinków, gdzie istnieje dobra obserwacja i możliwy jest manewr.

(b) Gdyby przeciwnik miał powodzenie w osiąganiu przenikania w rejon obrony, pododdziały pozostające na pozycjach muszą być gotowe przejść do ataku na skrzydła przeciwnika, wykorzystując sprzyjające szanse, jakie daje las.

b. Prowadzenie działań zaczepnych

(1) ZASADY OGÓLNE. Niemożliwymbędzie zaplanowanie przez dowódcę w szczegółach tego co mogłoby być możliwe w terenie otwartym, ponieważ całkowity obraz terenu i możliwości wojsk przeciwnika będą niekompletne. Dużo zależeć będzie od wyników początkowego okresu walki.

(2) ROZPOZNANIE. Rozpoznanie w lasach jest trudne i czasochłonne. Rosnące znaczenie będzie mieć lotnicze rozpoznanie fotograficzne i szczegółowe rozpoznanie wstępne przed operacją. Jako że w wielu przypadkach pełne wyniki rozpoznania mogą nie być osiągnięte zawczasu, a w wielu przypadkach oczekiwać należy większej różnorodności zaskakujących działań przeciwnika, wojska atakujące będą wzmocnione w celu zastosowania pododdziałów osłonowo / rozpoznawczych wysuniętych i na skrzydłach.

(3) KIERUNEK NATARCIA. Główny kierunek natarcia dyktowany jest głównie przez istniejące drogi. Nawet gdy oczekiwać należy, że są one silnie bronione przez przeciwnika, drogi takie muszą być oczyszczone, aby umożliwić przemieszczenie się wszystkim pododdziałom atakujących wojsk.

(4) ZAANGAŻOWANIE WOJSK. Dowódcy prowadzącemu działania zaczepne w lasach nie wolno angażować większości swoich sił zbyt wcześnie, szczególnie dlatego, że przebazowywanie jest czasochłonne i trudne w tym rodzaju terenu.

(5) ROZPOCZĘCIE NATARCIA

(a) Tam, gdzie natarcie prowadzone jest początkowo na skraju lasu, tam zastosowane siły powinny posiadać pododdziały pancerne i przeciwpancerne w celu neutralizacji elementów rozpoznawczych, broni pancernej i przeciwpancernej przeciwnika.

(b) Nacierający powinien dążyć do przejścia przez obronę usytuowaną wzdłuż skraju obszaru leśnego tak szybko jak to możliwe. Do przenikania w głąb lasu z zasady stosowana będzie piechota, do kanalizowania natarcia, przejścia przez las i parcia do przodu - pododdziały opancerzone.

11 - 23

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

(6) WALKA W GŁĘBI LASU

(a) Podczas nacierania poprzez las, czołowe pododdziały starać się będą unikać dróg, dukt i rejonów wypalonych, które zwykle blokowane będą przez przeciwnika i osłonięte ogniem.

(b) Stanowiska przeciwnika powinny być obchodzone przy wykorzystaniu luk, atakowane od tyłu i następnie kontynuowane powinno być parcie głębiej w rejon utrzymywany przez przeciwnika. Osiągnięte to może być także przez przenikanie. Gdy żadna z tych metod nie jest możliwa, to wojska powinny być skoncentrowane i wprowadzane do danego natarcia.

(c) PRZEORGANIZOWANIE. Jeśli zamierza się kontynuować natarcie poza obszar leśny, to siły bojowe powinny być do tego celu przeorganizowane, pozostając nadal pod osłoną lasu. W sprzyjającym terenie, wojska powinny atakować z rejonu zalesionego na szerokim froncie, wykorzystując ukrycie zapewnione osiągnięciem zaskoczenia.

c. Prowadzenie działań opóźniających. Ponieważ działania opóźniające w lasach prowadzone będą zasadniczo w formie tymczasowej obrony, to zastosowanie mają tu uwarunkowania podane w paragrafie 1033.a.

1145. Użycie sił zabezpieczenia bojowego

a. Artyleria. Podczas gdy zwykłe zasady pośredniego wsparcia ogniowego mają zastosowanie do działań w lasach, to rozwinięcie artylerii i moździerzy ograniczone będzie przez charakter terenu. Ponadto, artyleria i inne środki wsparcia ogniowego ograniczane są brakiem stanowisk ogniowych dla dział i wglądu w teren, trudnością lokalizacji celów oraz brakiem obserwacji prowadzonego ognia. Drzewa wpływają na możliwość strzelania pod małymi kątami i w częstych przypadkach przyczyniają się do przedwczesnej detonacji pocisków. Obserwatorzy powinni być przydzieleni do wysuniętych pododdziałów, a ogniem częściowo kierować będą musieli podlegli dowódcy. Koniecznym często będzie zapewnienie ognia nieobserwowanego.

b. Lotnictwo. Wskazywanie celów jest trudne, wobec czego większość oznakowania celów i kierowanie bezpośrednim wsparciem lotniczym prowadzone będzie przez nawigatorów lotniczych wysuniętych metodą desantowania. Z powodu trudności w wykorzystaniu bezpośredniego wsparcia lotniczego, główna masa środków lotniczych skierowana będzie na cele w głębi.

c. Obrona powietrzna. Obrona powietrzna powinna być skoncentrowana na drogach, duktach, przeszkodach, widocznych przeprawach rzecznych i innych punktach przewężeń.

d. Wojska inżynieryjne. Zapotrzebowanie na wojska inżynieryjne do zapewnienia zadań dodatkowej manewrowości (własnym pododdziałom - dop. tłum.) i przeciwdziałania manewrowości (pododdziałów przeciwnika - dop. tłum.) jest większe niż na otwartym terenie. Przejezdność wszystkich dróg i sieci ścieżek musi być ciągle utrzymywana i gdzie to mozliwe doskonalona w celu usprawnienia ruchu dofrontowego, odfrontowego i rokadowego. Zabezpieczenie inżynieryjne może być także potrzebne do budowy rejonów lądowania, stref zrzutów i stanowisk artylerii.

e. Walka elektroniczna. Właściwe rozmieszczenie środków walki elektronicznej będzie szczególnie ważne stosownie do zwartości terenu.

1146. Dowodzenie i kierowanie

W lasach łączność, komunikacja i współdziałanie będą trudniejsze i wymagać będą więcej środków. Przedsięwzięcia dowodzenia i kierowania, opisane w Rozdziałach 3, 4 i 5 w odniesieniu do obrony, opóźniania i natarcia, odgrywają nawet większą rolę dla skutecznego kierowania działaniami bojowymi prowadzonymi w lasach i koniecznym może być zdecentralizowanie kierowania na znacznie niższym szczeblu niż zwykle.

11 - 24

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

1147. Zabezpieczenie logistyczne

a. Zasady ogólne. Zastosowanie ma tu zabezpieczenie logistyczne opisane w Rozdziale 2, Dziale IV. Jednakże charakter terenu sprzyjać będzie przeciwnikowi w zakresie izolowania linii zaopatrywania i atakowania obiektów logistycznych w rejonie tyłów. Pociągać to będzie za sobą potrzebę poświęcenia dodatkowej uwagi ich ochronie. Drogi i punkty przewężeń mogą także wymagać ochrony i dodatkowych sił przeznaczonych dla konwojów.

b. Uzupełnienie. Ponieważ główne drogi mogą być łatwo zablokowane, to oddziały i związki taktyczne muszą być przygotowane do walki przez przedłużające się okresy bez zaopatrywania. Wymagać to będzie tworzenia i utrzymywania wysuniętych składów. Punkty zaopatrzenia i urządzenia logistyczne mogą być lokalizowane dalej z przodu niż zwykle. Podstawowym sposobem może być uzupełnianie drogą powietrzną, w tym z wykorzystaniem śmigłowców.

c. Zabezpieczenie medyczne. Ewakuacja medyczna będzie krępowana brakiem dróg. Potrzebne mogą mogą być środki do ręcznego przenoszenia rannych.

11 - 25

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

PODROZDZIAŁ IV DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH OGRANICZONEJ WIDOCZNOŚCI

WSTĘP

1148. Zasady ogólne

a. Dział ten rozważa wpływ ograniczonej widoczności na działania taktyczne i kroki jakie muszą być podjęte w celu rozwiązania powstałych problemów.

b. Widoczność ograniczana będzie ciemnościami, mgłą, opadami i dymem. Technika zapewnia środki do częściowego pokonania ograniczeń wynikających z ograniczonej widoczności.

UWARUNKOWANIA DZIAŁAŃ

1149. Cechy charakterystyczne

a. Znany jest czas zmiany pory nocnej na dzienną, jednakże zmiany widoczności zależne od pogody lub nieprzewidzianego użycia dymu zwykle nie mogą być prognozowane. Czas w którym podnosi się mgła może być prognozowany lub bywa typowy dla danego rejonu w danej porze roku.

b. Obniżenie widoczności będzie miało następujący wpływ na działania bojowe:

(1) PSYCHOLOGICZNE I FIZJOLOGICZNE. Indywidualna percepcja zjawisk będzie obniżona wzrostem napięcia fizycznego i umysłowego. W rezultacie nastąpić może wzmożony lęk i zmęczenie, które rozkładają skuteczność bojową.

(2) UZBROJENIE. Skuteczny zasięg uzbrojenia będzie obniżony. W ciemnościach błyski luf mogą demaskować stanowiska ogniowe broni, jednocześnie mgła i dym obniżać będą oznaki przez nią wytwarzane.

(3) OBSERWACJA I WSKAZYWANIE CELÓW. Rozpoznanie i lokalizowanie celów oraz identyfikacja sił będzie, ogólnie biorąc, zachodzić na znacznie krótszych odległościach. Oślepienie może oddziaływać na ludzki wzrok i na niektóre przyrządy obserwacyjne.

(4) RUCH. Nawigacja jest trudniejsza, wobec czego prędkość przemieszczania się jest obniżona.

(5) WSKAŹNIK WYDAJNOŚCI. Wiele typowych zadań na polu walki, w tym obserwacja broni masowego rażenia oraz czynności odkażania wymagać będą dodatkowego czasu. Z drugiej strony, warunki ograniczonej widoczności zapewniają ukrycie, które ułatwi wykonanie zadań.

e. Wpływ wyszczególnionych powyżej czynników może po części być zrekompensowany wyposażeniem, wyszkoleniem, specjalnymi technikami i planowaniem. Powinny one być przemyślane, jako że wpływają one także na działania przeciwnika, co może lec u podstaw przewagi.

1150. Koncepcja

a. W tych warunkach, wymagana jest pomysłowość i przewidywanie w celu najlepszego wykorzystania wszystkich dostępnych środków walki. Wojska muszą być zdolne podejmować wszelkie działania bojowe w warunkach ograniczonej widoczności i wykorzystywać te warunki w pełni.

b. Współczesne wyposażenie i gruntowne wyszkolenie mogą zapewnić zdolność do podejmowania działań w warunkach ograniczonej widoczności prawie tak dobre jak w bezchmurnym świetle dziennym. Sytuacja ta prawie na pewno prowadzić będzie do ciągłych działań, stawiając surowsze wymagania wobec ludzkiej wytrzymałości i zabezpieczenia logistycznego.

11 - 26

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

c. W zasadzie normalna struktura organizacja wojsk pozostanie bez zmian. Istnieć będzie potrzeba wzmożonego wysiłku obserwacyjnego oraz wydane będą musiały być skrupulatne wytyczne co do zastosowania oświetlenia pola walki. Nieoczekiwane zmiany warunków widoczności mogą wymagać dostosowania oryginalnej struktury organizacyjnej.

1151. Przyrządy techniczne

a. Zasady ogólne. W celu pokonania problemów ograniczonej widoczności, ważnym jest aby przyrządy obserwacyjne były właściwie stosowane. Przyrządy te zmieniają swoją skuteczność w zróżnicowanych warunkach widoczności.

b. Rodzaje. Istnieją dwa rodzaje urządzeń, aktywne i pasywne:

(1) URZĄDZENIA AKTYWNE. Urządzenia aktywne promieniują energię, która jest następnie odbijana od celu. Przyrządami takimi są:

(a) Promienniki światła widzialnego, w tym flary i reflektory.

(b) Aktywne nadajniki promieniowania podczerwonego.

(c) Radary.

(d) Lasery.

(2) URZĄDZENIA PASYWNE. Urządzenia pasywne wykorzystują promieniowanie odbite i wyemitowana przez cel energię. Urządzeniami takimi są:

(a) Przyrządy optyczne światła dziennego.

(b) Wzmacniacze energii odbitej.

(c) Telewizja niskiego poziomu światła.

(d) Odbijacze termiczne.

(e) Zdalnie sterowane czujniki.

(f) Odbiorniki promieniowania podczerwonego.

(g) Elektromagnetyczne urządzenia alarmowe.

c. Zastosowanie. Urządzenia aktywne promieniują energię i dzięki temu mogą być wykryte i zlokalizowane, zaś pasywne urządzenia w zasadzie nie. W początkowym okresie działań bojowych, gdy nacisk kładziony może być na ukrycie ruchu i rozwijania w celu osiągnięcia zaskoczenia lepsze są urządzenia pasywne. Jednakże, gdy nawiązana już zostanie styczność z przeciwnikiem, to najskuteczniejszymi przyrządami są zapewne urządzenia aktywne. W zależności od sytuacji, pewien rodzaj urządzeń może zapewnić znaczące korzyści w porównaniu z innymi. Niektóre skuteczne są w całkowitych ciemnościach, zaś we mgle i w dymie nie. Inne działają skutecznie niezależnie od ilości dostępnego światła i mogą przenikać różnorodne zaciemnienia. Przy wyborze, które przyrządy z dostępnych użyć, rozpatrywane powinny być:

(1) Możliwości dostępnych urządzeń.

(2) Stosowanie urządzeń w roli przyrządów uzupełniających.

(3) Ograniczenia narzucone planami oświetlenia i obserwacji.

(4) Czy korzyści wynikające z zastosowania urządzeń aktywnych warte są związanej z tym możliwości zdemaskowania.

(5) Przeciwdziałanie ze strony przeciwnika.

11 - 27

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

d. Ograniczenia. Niektóre urządzenia posiadają ograniczenia i narzucają uwarunkowania, przykładowo:

(1) Ich pole widzenia jest mniejsze niż oka, wobec czego wykorzystywani muszą być ci spośród wyszkolenych operatorów, którzy są zdolni do interpretowania zobrazowań urządzeń.

(2) Ograniczona liczba dostępnych urządzeń wymagać będzie dobrze przemyślanego przydziału, kierowania i eksploatacji, aby osiągnąć ich skuteczne wykorzystanie.

(3) W pewnych warunkach, szczególnie w zadymieniu, skuteczność niektórych z tych urządzeń bywa poważnie obniżona.

e. Zastosowanie w dzień. Niektóre wyposażenie posiada możliwości przewyższenia zwykłej dziennej widoczności, przykładowo:

(1) Przyrządy powiększające zwiększają dokładność strzelania i identyfikację celu na większych zasięgach.

(2) Celowniki termiczne mogą widzieć poprzez większe zadymienie, zamglenie i rzadkie listowie.

PROWADZENIE DZIAŁAŃ

1152. Planowanie

a. Podstawy planowania działań w warunkach ograniczonej widoczności są takie same jak przy działaniach w warunkach pogodnego dnia, lecz ze szczególnym naciskiem na następujące czynniki:

(1) Plany muszą być utrzymywane w prostej formie. Tym niemniej rozkazy mogą wymagać większego uszczegółowienia.

(2) Na wszystkich szczeblach dowodzenia potrzebny jest wystarczający czas na rozpoznanie, wskazane w porze dziennej.

(3) Odwody mogą być utrzymywane na bliższych odległościach.

(4) Wymagane jest ściślejsze współdziałanie z sąsiednimi wojskami.

(5) Szczególna uwaga musi być zwrócona na dyscyplinę uzywanai świateł i wywoływania hałasu.

b. Plan oświetlenia. Jest on integralną częścią planu działań bojowych. Koordynuje on użycie technicznych przyrządów / urządzeń i zawiera reguły i ograniczenia w stosowaniu urządzeń aktywnych. Gdy tylko nawiązana zostanie styczność bojowa, to ograniczenia te mogą już dalej nie mieć zastosowania.

c. Działania obronne. Następujące czynniki powinny być rozważone w planowaniu obrony:

(1) Ukrycie pozycji obronnych będzie łatwiejsze nocą, jednakże:

(a) Pod uwagę brane muszą być możliwości rozpoznawcze urządzeń przeciwnika.

(b) Ukrycie i maskowanie musi być takie, aby pozostało zadowalające, gdy poprawi się widoczność.

(2) Aby uniknąć zaskoczenia przez przeciwnika większą troską obejmujmowane będzie rozpoznanie i obserwacja. Większy nacisk będzie kładziony na ochronę, jako że zmniejszony będzie czas alarmowania.

11 - 28

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

(3) Przeciwnik stosując dym może obniżyć skuteczność uzbrojenia kierowanego, unieszkodliwiając część obrony przeciwpancernej. Może to być skompensowane poprzez wyrównanie sił odpowiednim zróżnicowaniem uzbrojenia.

(4) Trudniejsza będzie identyfikacja, a procedury postępowania formułowane muszą być przejrzyście.

d. Działania opóźniające. Szczególny nacisk położony powinien być na:

(1) Zintensyfikowana będzie musiała być obserwacja luk pomiędzy stanowiskami bojowymi.

(2) Zwiększone szanse zasadzek.

(3) Wycofanie z walki sił opóźniających może być łatwiejsze, lecz wymagać będzie lepszego planowania i koordynacji przejścia linii frontu przez ariergardę.

e. Działania zaczepne. W natarciu rozważane powinny być następujące czynniki:

(1) Jeśli to możliwe, rozpoznanie powinno być przeprowadzone w dzień.

(2) Tempo przegrupowania będzie zasadniczo wolniejsze.

(3) Cele powinny być łatwiej rozpoznawalne. Odległość do celów oraz szerokość i głębokość zadań bojowych może będą musiały być zmniejszone, a także potrzebne może być więcej celów pośrednich.

(4) Jeśli to możliwe, to osie podejścia powinny:

(a) Prowadzić prosto do celu.

(b) Wyznaczone być łatwo rozpoznawalnymi dozorami.

1153. Realizacja

a. Działania obronne

(1) Jeśli uzbrojenie dalekiego zasięgu, strzelające na wprost nie jest wyposażone w przyrządy noktowizyjne, to jego skuteczne zasięgi będą zmniejszone. Widoczność może być niższa niż minimalny zasięg uzbrojenia kierowanego, co zapobiega jego użyciu.

(2) Niebezpiecznym jest okrążenie przez znaczne siły przeciwnika wychodzące z ciemności na małej odległości. Wymaga to szybkiej i zdecydowanej reakcji.

(3) Przyrządy techniczne powinny być starannie rozmieszczone, aby pokryć ewentualne kierunki podejścia przeciwnika.

(4) W planie obserwacji istnieje konieczność pokrycia (obserwacją - dop. tłum.) luk.

b. Działania opóźniające. Ograniczona widoczność zwiększy szanse zaskoczenia przeciwnika, ukrycia siły wojsk i pomaga w wycofaniu z walki. Zapory także nie będą mogły być łatwo rozpoznane, będą one skuteczniejsze i opóźnią zdolność przeciwnika do pościgu. Z drugiej strony nie będzie możliwe rażenie celów na maksymalnych zasięgach.

c. Działania zaczepne

(1) Wówczas, gdy przygotowanie i rozwijanie wojsk do natarcia będzie lepiej zabezpieczone przed obserwacją przeciwnika niż zwykle, to kierowanie może być trudniejsze.

11 - 29

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

(2) Trudne będzie utrzymanie kierunku, szczególnie w terenie, który może być słabo odwzorowany na mapie i który nie został skrupulatnie rozpoznany. Przemieszczenie może być wolniejsze i ograniczone do rzucających się w oczy dróg i ścieżek w celu utrzymania kierunku i spójności.

(3) Wojska mogą wykorzystywać pododdziały rozpoznawcze, w tym przewodników do prowadzenia podejścia oraz mogą opóźniać rozwinięcie do ugrupowania bojowego do ostatniego, możliwego momentu.

(4) Jeśli celem jest osiągnięcie zaskoczenia w początkowym etapie, to przygotowanie do ataku realizowane będzie ze zwróceniem maksymalnej uwagi na skrytość. Hałas ograniczany będzie do minimum i nie będzie wstępnego, artyleryjskiego przygotowania ogniowego. Wsparcie ogniowe powinno być planowane na całą operację, lecz powstrzymywane do czasu nawiązania styczności bojowej.

(5) Obniżona widoczność sprzyjać będzie stosowaniu technik przenikania.

1154. Użycie sił zabezpieczenia bojowego

a. Artyleria

(1) Faktycznie to całość środków wsparcia ogniowego posiada możliwości zapewnienia oświetlenia pola walki. Taki aspekt sprawy wymaga wysokiego stopnia scentralizowania dowodzenia.

(2) Ograniczona widoczność ogranicza zdolność obserwatorów w zakresie wskazywania celów i kierowania ogniem.

b. Lotnictwo. Taktyczne wsparcie lotnicze działań lądowych. Wsparcie to może nie być tak skuteczne i odpowiednie. Zwiększona uwaga zwrócona będzie musiała być na połączenie wsparcia ogniowego i rozpoznania naziemnego.

c. Walka elektroniczna. Z powodu wzmożonego stosowania przyrządów technicznych (paragraf 1041) pasywne systemy walki elektronicznej będą miały większą szansę wykrycia i zlokalizowania przeciwnika. Aktywne systemy walki elektronicznej mogą być stosowane do zakłóceń lub mylenia czujników przeciwnika.

1155. Odpowiedzialność za dowodzenie i kierowanie

Zadanie dowódcy w warunkach ograniczonej widoczności jest trudniejsze, z powodu wpływu tych warunków na orientację, obserwację i wskazywanie celów, a także na morale. Nacisk musi być położony na inicjatywę podwładnych dowódców, ścisłe współdziałanie, łączność i wykorzystanie pomocniczych urządzeń technicznych.

1156. Zabezpieczenie logistyczne

Jednostki zabezpieczenia logistycznego muszą posiadać możliwości wykonywania poszczególnych zadań bojowych w warunkach ograniczonej widoczności, jako rutynowe przedłużenie działań dziennych. Ich celem musi być zapewnienie ciągłego zabezpieczenia logistycznego, w tym zwiększonych potrzeb zapewnienia obsługi urządzeń technicznych, wykorzystywanych podczas działań w ograniczonej widoczności.

11 - 30

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

PODROZDZIAŁ V DZIAŁANIA BOJOWE W GÓRACH

WSTĘP

1157. Zasady ogólne

a. Dział ten opisuje wpływ, jaki teren górzysty będzie miał na prowadzenie lądowych działań bojowych, a także opisuje stosowane główne zasady i procedury.

b. Teren górzysty na rozległym obszarze charakteryzuje się silnie zaznaczonymi różnicami wysokości ze stromymi pochyłościami i dolinami. Warunki atmosferyczne będą także znacznie zmieniać się na małym obszarze. Może on (teren górzysty - dop. tłum.) zawierać rejony zurbanizowane i dolny pomiędzy grzbietami górskimi, płaskowyże, przełęcze i pojedyncze zbocza górskie.

c. Techniki wysokogórskie stosowane przez specjalne pododdziały nie są przedstawione w tym dziale.

UWARUNKOWANIA DZIAŁAŃ

1158. Cechy charakterystyczne

Ważnymi z wojskowego punktu widzenia cechami rejonów górzystych są:

a. Znaczne różnice wysokości zapewniają wspaniałą obserwację lub całkowite maskowanie rozległych obszarów terenu.

b. Ukształtowanie terenu będzie zwykle takie, że wynikac ono będzie z charakterystycznej formy lub warstwowości z siecią dróg i ścieżek, naśladujących formy drenażowe. Będzie to miało zasadniczy wpływ na manewrowość, jako że główna masa wojsk będzie zmuszona działać w zagłębieniach terenu.

c. Sieć dróg będzie ograniczona, a przemieszczanie się poprzez teren w najwyższych rejonach gór będzie częstokroć niezmiernie trudne lub niemożliwe.

d. Ważniejsze rejony zurbanizowane skoncentrowane będą w dolinach.

e. Najwyższa wysokość będzie częstokroć skalista i wszelkie prace ziemne będą czasochłonne, wymagające specjalistycznego wyposażenia.

f. Pogoda jest zwykle niestabilna i zmienia się bardzo szybko.

g. Działania w rejonie górzystym są napewno bardziej wyczerpujące dla zaangażowanych w nie wojsk, szczególnie dla wojsk spieszonych w czasie marszu.

h. W wielu rejonach górzystych istnieje leśne pokrycie, szczególnie na niższych stokach (Patrz, Rozdział 10, Dział III).

1159. Koncepcja

Powodzenie w działań bojowych w górach realizowane jest zwykle dzięki wojskom, które uzyskują kontrolę nad kluczowym terenem, takim jak szczyty i grzbiety górskie, wyjścia z dolin, przełęcze, wąwozy i drogi. Niektóre z nich będą mieć efekt kanalizujący i mogą być kontrolowane przez wojska z przeważających dookoła nich wzniesień. Dlatego walka o wzniesienia będzie decydującym czynnikiem w działaniach w górach. Skutkiem tego będą one prawdopodobnie celami ataku i będą ważnym terenem, na którym oparta będzie obrona. Z powodu ograniczeń manewrowości pojazdów lądowych, stosowanie śmigłowców może mieć decydujące znaczenie dla manewrowości taktycznej, rozpoznania, uzupełnienia i ewakuacji,

11 - 31

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

1160. Zadanie bojowe

Zadanie bojowe postawione dowolnym wojskom działającym w terenie górzystym nie będzie inne od tego, normalnie przydzielonego. Jest to sposób na wykonanie zadania bojowego, które jest zróżnicowane.

1161. Możliwości

Spieszona piechota może poruszać się prawie wszędzie w górach, pod warunkiem, że jest ona odpowiednio przygotowana. Jedynie piechota może opanować i utrzymywać ważny wysoki teren, który góruje nad podejściami. Często, małe siły, wielkości kompanii czy nawet plutonu mogą zatrzymać lub opóźnić znacznie większe siły przeciwnika poprzez zajęcie kluczowych stanowisk na przejściu lub grzbiecie górskim. Są one nawet skuteczniejsze, gdy mogą wezwać na wsparcie artylerię i/lub bezpośrednie wsparcie lotnicze.

1162. Ograniczenia

Następujące ograniczenia mają zastosowanie w działaniach w górach:

a. Brak odpowiednich dróg, szlaków kolejowych i lotnisk może ograniczyć wielkość sił, które mogą być wsparte.

b. W działaniach zaczepnych konieczność kontroli nad wzniesieniami w celu osłony przegrupowania wymaga ogromnej liczby spieszonych pododdziałów.

c. Użycie wojsk opancerzonych ograniczone będzie zwykle do głównych osi w dolinach i mogą one być zdolne jedynie do działania w małych ilościach.

d. Z powodu poważnych ograniczeń w przemieszczaniu się, wstępne rozwinięcie i ugrupowanie bojowe nie może być łatwo zmieniane.

e. Teren może często ograniczać wzajemne wsparcie.

PROWADZENIE DZIAŁAŃ BOJOWYCH

1163. Organizacja

a. Działania obronne i opóźniające. Ugrupowanie bojowe wojsk będzie uzależnione od właściwości terenu. Pododdziały powinny być zdolne do niezależnego działania w przedłużających się okresach czasu. Wielkość sił przeznaczonych do ściśle określonych zadań musi pozwalać miejscowemu dowódcy na sformułowanie jego własnego odwodu. Praktyczna możliwość utworzenia centralnego odwodu będzie uzależniona od oszacowanego odpowiednio czasu na jego rozwinięcie.

b. Działania zaczepne. Z powodu charakteru terenu, ustalone muszą być samodzielne ugrupowania. Potrzebne będą stosunkowo większe siły niż w działaniach w płaskim terenie w celu pokonania przewagi wykorzystywanej przez obrońcę w rejonach górzystych. Możliwości dowódcy wpływania na tok bitwy będą zwiększone jeśli będzie on posiadał scentralizowany odwód, który będzie mógł poruszać się szybko, co jest zadaniem do którego szczególnie przydatne są siły powietrzno - manewrowe.

1164. Planowanie

a. Działania obronne. Następujące czynniki mają zastosowanie w planowaniu obrony:

(1) Przewyższający teren zapewnia obrońcy dobrą obserwację i stanowiska ogniowe, lecz trudna do osiągnięcia będzie pełna spójności stanowisk bojowych.

11 - 32

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

(2) Zbocza i inne właściwości terenu powodować będą trudności dla nacierającego.

(3) Istnieją rejony, które mogą wydawać się niemożliwe lub nadzwyczaj trudne do użycia wojsk lądowych, jednakże możliwości przeciwnika w zakresie pokonywania takich przeszkód nigdy nie powinny być bagatelizowane.

(4) Niedobór dróg nakłada ograniczenia na zastosowanie czołgów lub innych pojazdów bojowych i czyni je wrażliwymi na uderzenia.

(5) W jednostkach niższego szczebla, obrońca może wprowadzić przeciwnika w błąd co do wielkości swoich sił, zamiaru i możliwości.

(6) Trudno jest szybko przemieszczać odwody bez zastosowania transportu śmigłowcowego.

(7) Na przygotowanie stanowisk obronnych przeznaczony być musi odpowiedni czas, lecz czas ten może być skrócony tam, gdzie istnieją już stanowiska na stałe ufortyfikowane.

(8) Wojska wymagać będą szczególnego ukrycia i wyposażenia stosownego do warunków środowiska, w którym będą działać.

b. Działania opóźniające. Budowa przeszkód wzdłuż ograniczonej liczby dróg będzie szczególnie przydatne w działaniach opóźniających. Teren górzysty może być wykorzystany bardzo skutecznie do zasadzek. Ochrona skrzydeł i ciągła obserwacja są istotne dla zapobiegania przenikaniu przeciwnika. Wymagane jest ścisłe współdziałanie w celu zapobieżenia podziałom sił opóźniających.

c. Działania zaczepne. Plany powinny być oparte na opanowywaniu dominujących właściwości terenu, jako celów. Na początku bitwy niezbędny może okazać się szczególny wysiłek w celu uchwycenia dogodnych punktów do obserwacji.

d. Skutki użycia broni masowego rażenia

(1) JĄDROWEJ. Broń jądrowa może stworzyć określone skutki w rejonach górzystych, które będą trudne do przewidzenia. Skutki wybuchu mogą stworzyć przeszkody, które wojska lądowe będą jedynie z trudnością obchodzić. Wojska są wysoce wrażliwe na uderzenia, jako że pozbawione są osłony pancernej i silnej osłony schronów, które mogą być przygotowywane na płaskim terenie.

(2) CHEMICZNEJ. W terenie nieregularnym opary opadać będą w dół, aby skupić się na stokach i w kotlinach oraz utrzymują się dłużej. Nieprzewidywalne warunki atmosferyczne, które są charakterystyczne dla rejonów górskich, powodują, że skutki chemicznych środków trujących są trudniejsze do przewidzenia.

1165. Realizacja

a. Działania obronne. Obrona będzie bardziej statyczna w swym charakterze oraz znamiennym będzie prowadzenie jej w kilku oddzielnych działaniach. Przewagę, jaką daje teren obrońca może wykorzystać do poszerzenia normatywnej szerokości odcinka obrony. Trudną dla obrońcy będzie zmiana miejsca głównego wysiłku.

b. Działania opóźniające. W tym rodzaju terenu łatwiejsze może być prowadzenie działań opóźniających, ponieważ przeciwnik zmuszony jest ograniczyć liczbę dróg marszu. Drogi wycofania muszą być osłaniane w interesie sił opóźniających.

c. Działania zaczepne. Atakujący najprawdopodobniej napotka silniejszy opór na niewielu dostępnych drogach marszu. Powinien on unikać atakowania przeciwnika od frontu i uzyskać dostęp do dróg marszu poprzez okrążenie.

11 - 33

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

1166. Użycie sił zabezpieczenia bojowego

a. Artyleria. Wsparcie ogniowe, zarówno artyleryjskie jak i moździerzowe, musi być zaplanowane z właściwym wyprzedzeniem, ponieważ rozwinięcie ugrupowania bojowego i uzupełnienie amunicji w terenie górskim są trudne i powolne. Szczególnie istotne są następujące czynniki:

(1) MANEWROWOŚĆ. W pewnych rejonach górskich moździerze i lekkie armaty, które mogą być przemieszczane drogą powietrzną lub przenoszone przez żołnierzy na stanowiska ogniowe stanowić mogą jedyne środki wsparcia ogniowego.

(2) TEREN. Trudno będzie znaleźć stanowiska ogniowe dla artylerii. Teren będzie obniżał użyteczność ognia o płaskim torze strzału, w tym dział okrętowych.

(3) OBSERWACJA. Brak widoczności, wpływ warunków atmosferycznych i zakrycie rejonów leżących pomiędzy wzniesieniami terenowymi zwiększać będą trudności w obserwacji. Aby je pokonać koniecznym może być zwiększenie liczby obserwatorów lub wykorzystanie obserwatorów powietrznych.

(4) SKUTECZNOŚĆ OGNIA. Ogień artyleryjski może wywołać osunięcie się ziemi / lawin. Wirujące wiatry mogą obniżyć skuteczność zasłon dymnych. Skalisty teren zwiększać będzie skuteczność oddziaływania amunicji na nie osłoniętą siłę żywą.

b. Lotnictwo. Charakter terenu górskiego i nieprzewidywalne warunki atmosferyczne komplikować będą lub nawet uniemożliwią wsparcie lotnicze działań lądowych. W warunkach ograniczeń operacyjnych, terenu i pogody następujące rodzaje wsparcia będą szczególnie cenne:

(1) TAKTYCZNE ROZPOZNANIE LOTNICZE I OBSERWACJA. Taktyczne rozpoznanie lotnicze może być jedynym sposobem pozyskiwania terminowej informacji o działalności przeciwnika, zasłoniętego przez teren przed innymi systemami obserwacji.

(2) OPERACJE PRZECIWPOWIETRZNE. Własne operacje przeciwpowietrzne będą szczególnie ważne dla uzyskania osłony dróg marszu do i z rejonu działań bojowych.

(3) POWIETRZNA IZOLACJA POLA WALKI. Z powodu ograniczenia liczby dostępnych dróg marszu zaistnieć mogą wspaniałe okoliczności do powietrznej izolacji pola walki.

(4) BEZPOŚREDNIE WSPARCIE LOTNICZE. Trafienie środkami rażenia w cel na pozycjach w górach lub w dolinach może być trudne. Bezpośrednie wsparcie lotnicze może być jedynym dostępnym sposobem atakowania celów na przeciwległych stokach.

c. Lotnictwo Wojsk Lądowych. Śmigłowce mogą ogromnie pomóc w pokonywaniu trudności związanych z przegrupowaniem i wsparciem wojsk lądowych w górach. Jednakże śmigłowce mogą posiadać szczególne ograniczenia zastosowania, wynikające z pogody i wysokości. Rozmieszczone na stokach gór mogą one być bardziej narażone na działanie obrony powietrznej i broni strzeleckiej.

d. Obrona powietrzna. Podstawowe zasady obrony powietrznej pozostają nie zmienione. Problemy, które wyłaniają się, to:

(1) Wybór pozycji pozwalającej właściwie ukryć stację radiolokacyjną, szczególnie dla artylerii przeciwlotniczej o dużym i średnim zasięgu wysokości.

(2) Dojazd do wybranych stanowisk ogniowych i pozycji stacji radiolokacyjnych.

(3) Lokalna obrona stanowisk ogniowych pojedynczych dział i pozycji stacji radiolokacyjnych.

(4) Uzupełnianie amunicji.

11 - 34

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

e. Wojska inżynieryjne. Następujące zadania są szczególnie ważne w rejonach górskich:

(1) PRZESZKODY. Ograniczona liczba dostępnych dróg marszu i trudności obejścia utrudnień na nich określa rosnącą rolę środków inżynieryjnych w usuwaniu przeszkód podczas działań zaczepnych i przy budowie przeszkód w działaniach opóźniających oraz w obronie.

(2) MANEWROWOŚĆ. Oprócz zwykłych zadań budowy, doskonalenia i utrzymywania dróg dla pojazdów kołowych i gąsienicowych, wojska inżynieryjne mogą być potrzebne do zapewnienia zabezpieczenia przegrupowania zaopatrzenia lub rannych w bardzo trudnych sytuacjach terenowych, gdzie wymagane są specjalistyczne metody konstrukcyjne.

f. Walki elektronicznej. Rozmieszczenie i transport wyposażenia do walki elektronicznej musi być rozważane jako część konkurencyjnych priorytetów w stosunku do nieruchomości.

1167. Dowodzenie i kierowanie

a. Zasady ogólne. Odpowiednio do charakteru walki w rejonach górskich, szczególna uwaga musi być udzielana inicjatywie podległych dowódców.

b. Ułatwienia w dowodzeniu. Rozmieszczenie punktów dowodzenia musi być zaplanowane ze szczególną uwagą z powodu trudności z przegrupowaniem i łącznością. Dowódcy i punkty dowodzenia muszą być przygotowane do przemieszczania w dowolny sposób, jaki będzie możliwy, zaś śmigłowce stosowane będą szeroko do dowodzenia i spełniania funkcji kontrolnych. Pododdziały dowodzenia powinny być utrzymywane jako małe i lekko wyposażone. W celu pozyskania właściwej osłony muszą one być rozmieszczone wraz z pododdziałami bojowymi.

c. Łączność. Wzniesienia terenowe mogą ekranować emisję radiową, a zmienne warunki klimatyczne mogą przeszkadzać wydajnej łączności. Plan łączności powinien brać pod uwagę następujące specjalne czynniki:

(1) Łączność będzie często zależna od zastosowania urządzeń retransmisyjnych i właściwych radiostacji, które wymagać będą osłony.

(2) W pewnych sytuacjach użycie sygnalizacji wizyjnej.

1168. Zabezpieczenie logistyczne

a. Zwykłe procedury zabezpieczenia logistycznego mają zastosowanie w górach, jednakże istnieć będzie pewna liczba ograniczeń, wynikających z trudności środowiska, problemu niedostatku zasobów miejscowych i zagrożenia dróg zaopatrzenia.

b. Czynnikami wpływającymi na zabezpieczenie logistyczne są:

(1) Ilość dostępnych dróg, balustrad linowych i innych urządzeń transportowych.

(2) Ilość terenu i dostępnych ukryć do rozwinięcia urządzeń zabezpieczenia logistycznego.

(3) Ilość i typy samolotów do transportu lotniczego.

(4) Osłona dróg przed uderzeniami z powietrza.

(5) Możliwości specjalistycznego transportu, wyposażenia i zaopatrzenia.

(6) Niepomyślne warunki klimatyczne.

11 - 35

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

c. Trudności ze środowiskiem i wrażliwością dróg marszu oznaczać będą, że jednostki medyczne będą musiały być rozwinięte wraz z wojskami, a linie ewakuacji powinny być krótkie. Śmigłowce mogą być jedynym środkiem ewakuowania rannych i chorych i będą musiały być wyznaczone do tego zadania.

11 - 36

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

PODROZDZIAŁ VI DZIAŁANIA BOJOWE W ARKTYCE I W WARUNKACH ZIMOWYCH

WSTĘP

1169. Zasady ogólne

Działania w warunkach arktycznych i zimowych wymagają szczególnych metod szkolenia i wyposażenia. Dział niniejszy skupia się na uwypukleniu głównych zasad tego rodzaju działań podczas zimy lecz także daje pewne wskazówki do działań prowadzonych w warunkach arktycznego lata.

UWARUNKOWANIA DZIAŁAŃ

1170. Charakterystyki

Ze względu na działania wojskowe, ważnymi cechami charakterystycznymi warunków arktycznych / zimowych są:

a. Wielogodzinny czas dzienny latem i nocny zimą (Warunki zimy arktycznej nie mają w pełni zastosowania do rejonów zimowych).

b. Niezwykły chłód zima, który oddziałowuje zarówno na umysł jak i na ciało.

c. Opady śniegu i pokrywa śnieżna zimą.

d. Silne wiatry, które potęgują czynnik chodzący i mogą poważnie obniżyć widoczność.

e. W większych częściach rejonów północnych istnieją skromne lub w ogóle brak jest dróg i sieci szlaków kolejowych. Zimą pojazdy śnieżne zapewnią zwiększoną manewrowość, lecz przez większość lata arktycznego przegrupowanie lądowe, inne niż przy użyciu specjalistycznych pojazdów może być niemożliwe.

f. Miejscowo dostępne zasoby będą skrajnie ograniczone w wyniku braku siedlisk ludzkich.

g. Przerywające łączność skutki zjawisk naturalnych, takich jak wpływ zorzy polarnej na zakłócenia atmosferyczne.

h. Chociaż niektóre rejony mogą być zalesione, to większość obszaru będzie bez pokrycia drzewami.

i. W warunkach zimy arktycznej warunków zimowych pogoda jest zwykle niemożliwa do przewidzenia i może nagle załamać się.

j. Obniżona skuteczności pojazdów, uzbrojenia i wyposażenia, szczególnie baterii artylerii, sprzętu inżynieryjnego i produktów mps.

1171. Koncepcja

a. Wojska działające w warunkach arktycznych / zimowych powinny być zdolne do skutecznego prowadzenia wszystkich rodzajów działań bojowych pod warunkiem, że otrzymały stosowne i wszechstronne przeszkolenie, chociaż powinno być zrozumiałym, że ich wykonanie będzie wyjątkowo trudne.

b. Istotnym aspektem działań w warunkach zimy arktycznej lub w skrajnie niskich temperaturach jest to, że wojska muszą być zdolne przebywać i przetrwać w tym środowisku, jeśli mają skutecznie działać przeciwko nieprzyjacielowi. Powodzenie w dużej mierze zależeć będzie od odpowiedniego szkolenia i wyposażenia.

11 - 37

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

PROWADZENIE DZIAŁAŃ

1172. Organizacja

Działania w warunkach arktycznych / zimowych wymagają większego stosunku jednostek zabezpieczenia (do bojowych - dop. tłum.) w celu utrzymania możliwości operacyjnych. Działania bojowe będą zwykle prowadzone przez małe jednostki, a struktura organizacyjno - zadaniowa odpowiednia dla całości działań powinna być ustalona na początku. Trudne będzie jej późniejsze dostosowywanie.

1173. Planowanie

a. W planowaniu szczególnie ważne są następujące czynniki:

(1) POGODA. Planowanie powinno brać pod uwagę prawdopodobne warunki atmosferyczne. Silny chłód, silne wiatry i burze mogą powodować poważne ograniczenia widoczności i manewrowości. Szybka zmiana z suchego mrozu na mokrą pogodę stworzy szczególne problemy dla stanu osobowego.

(2) DOPUSZCZALNY CZAS. W skrajnym chłodzie, praktycznie każde zadanie wymaga więcej czasu na realizację, a określenie dopuszczalnego czasu dokonane musi być w planowaniu. Indywidualne przygotowanie do działań wymaga zwrócenia dużej uwagi na szczegóły, takie jak umundurowanie i wyposażenie. Stan osobowy działający w tych warunkach wymaga dodatkowego czasu odpoczynku oraz zwiększonych dostaw wysoko kalorycznego pożywienia.

(3) LINIE KOMUNIKACYJNE. W Arktyce, z powodu ograniczenia zasobów miejscowych, wojska są znacznie bardziej uzależnione od linii komunikacyjnych niż w strefie umiarkowanej. Wojska przeciwnika mogą być pokonane dzięki przerwaniu ich linii komunikacyjnych i uniemożliwieniu wykorzystania zapasowych dróg marszu lub środków zaopatrzenia.

(4) SCHRONIENIE. Planowanie musi być pod uwagę bezwzględną potrzebę zapewnienia schronienia.

(5) ZAKRYCIE I UKRYCIE. W warunkach zimowych nie jest możliwe okopywanie w zmarzlinie lub w lodzie bez specjalistycznego wyposażenia lub materiałów wybuchowych. Większość rejonu będzie słabo pokryta drzewami dla ukrycia.

b. Działania obronne i opóźniające. Działania te prowadzone są zgodnie z zasadami wyszczególnionymi w Rozdziałach 4 i 5. Na planowanie wpływają następujące czynniki:

(1) Częstokroć, ograniczona liczba zaangażowanych w walkę pododdziałów powodować będzie niemożność utrzymania spójnego położenia. Dlatego jednostki muszą być przygotowane do walki w odosobnieniu, w obronie dookrężnej lub do przemieszczania się na zapasowe pozycje bojowe.

(2) W działaniach opóźniających szczególnie przydatne będą wojska aeromobilne.

(3) Zmiany sezonowe wpływać będą na stanowiska obronne (np. sztuczne przeszkody mogą stać się bezużyteczne w wyniku silnego lub topniejącego śniegu.

(4) W opóźnianiu i powstrzymywaniu przeciwnika, z powodu zajmowanego czasu i stosowania specjalnych metod do budowy przeszkód na drogach podejścia przeciwnika, bardziej polegać się będzie na innych pododdziałach zabezpieczenia bojowego.

(5) Ponieważ w obronie istnieć będą luki, to przeciwnik będzie w stanie przenikać pododdziałami, które mogą atakować urządzenia pomocnicze i linie komunikacyjne. Dlatego szczególna uwaga zwrócona będzie na osłonę rejonu tyłów.

(6) Decyzja dowódcy, co do tego jak rozwinąć wojska jest szczególnie ważna, ponieważ raz rozwinięte trudne będą do skorygowania.

11 - 38

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

c. Działania zaczepne. Działania te prowadzone będą, najogólniej biorąc, zgodnie z zasadami wyszczególnionymi w Rozdziale 3. Podkreślić należy następujące dodatkowe czynniki:

(1) Przy największych mrozach, odcięcie jednostek przeciwnika od zabezpieczenia logistycznego poważnie ograniczy ich skuteczność. Bez żywności i paliwa przetrwanie staje się trudne, a skuteczność oddziałów będzie szybko pogarszać się. Pogarszanie się sytuacji może być dramatycznie spotęgowane, jeśli broniące się wojska zostaną odcięte od ich schronisk lub te ostatnie zostaną zniszczone uderzeniem lotniczym, artyleryjskim lub naziemnym.

(2) Manewrowość może być ograniczona na pewien czas przez trudności pogodowe lub terenowe.

(3) W wyniku szerokiego rozśrodkowania stref działania, skrzydła i rejony tyłowe będą częściowo słabiej osłonięte i zaistnieją wspaniałe szanse na oskrzydlenie lub odcięcie przeciwnika.

(4) Silne opady śniegu, burze śnieżne i mgła stanowić mogą dogodne warunki do niespodziewanego ataku.

(5) Chociaż szlaki wodne, jeziora i bagna są zwykle przeszkodami dla działań zaczepnych, gdy zamarzną przestają być przeszkodami i mogą stanowić dobre aleje do podejścia, nawet dla ciężkiego sprzętu.

(6) W warunkach lata arktycznego, przegrupowanie naziemne może być poważnie zahamowane lub nawet stać się niemożliwym z powodu warunków atmosferycznych / błota / bagna.

1174. Realizacja

a. Prowadzenie działań obronnych. Tam, gdzie obrońca jest niezdolny podtrzymać swoją manewrowość, wojska zobligowane będą walczyć z pierwotnych pozycji bojowych, prowadząc obronę z oddzielnych stanowisk. Rozwinięcie punktów obserwacyjnych może być niezbędne w celu nadzorowania luk pomiędzy pozycjami bojowymi i działania jako szybkie odwody do czasowego wykorzystania przez stosownych dowódców. Ograniczenie manewrowości i wynikające stąd opóźnienie czasu reakcji wymagać może decentralizacji odwodów.

b. Prowadzenie działań opóźniających. Zastosowanie mają normalne procedury, lecz szczególny nacisk musi być położony na wyprzedzające przygotowanie wszelkich planowanych stanowisk, a także na wycofanie się. Podczas wychodzenia z walki wojska powinny niszczyć wszelkie opuszczane schronienia, które w przeciwnym razie wykorzystane zostaną przez przeciwnika.

c. Prowadzenie działań zaczepnych. Podczas arktycznej zimy istnieją jedynie krótkie okresy dzienne, co oznacza, że przegrupowanie w warunkach słabej widoczności stanie się raczej zasadą niż wyjątkiem. Stosuje się także co następuje:

(1) W celu osiągnięcia zaskoczenia, częstokroć stosowane będzie oskrzydlenie i przenikanie, wykorzystując luki pomiędzy stanowiskami przeciwnika.

(2) Działania aeromobilne uważane powinny być jako normalne.

(3) Po opanowaniu celu zaistnieć musi wewnętrzna spójność. Szturmujące spieszone pododdziały mogą być wyczerpane, przegrzane i spocone z wysiłku, wobec czego zapewnione musi być Zabezpieczenie ich przed przeziebieniem.

1175. Użycie sił zabezpieczenia bojowego

a. Artyleria. Rozrzuty uderzeń artylerii i moździerzy są mniej skuteczne w warunkach arktycznych / niskich temperatur, z powodu tłumiącego efektu głębokiego śniegu i błota. Dlatego zwiększone powinno być stosowanie metod wybuchu powietrznego. Z powodu małych ilości ukryć, stanowiska ogniowe artylerii narażone będą na uderzenia.

11 - 39

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

b. Lotnictwo. Aktywne wsparcie lotnicze może być szczególnie skuteczne z powodu niedostatku ukryć dla wojsk przeciwnika. Uderzenia na nieprzyjacielski system zaopatrywania mogą być szczególnie korzystne.

c. Lotnictwo wojsk lądowych. Śmigłowce są zwykle zdolne działać w gorszej pogodzie i widoczności niż samoloty, a także lądowiska śmigłowców będą zawsze łatwiejsze do przygotowania i oczyszczenia niż pasy startowe. Prawdopodobne zadania obejmują:

(1) Przemieszczanie dział, amunicji artyleryjskiej i uzbrojenia obrony przeciwlotniczej.

(2) Ewakuację rannych i chorych.

(3) Przerzut wojsk.

(4) Rozmieszczanie stacji retransmisyjnych.

(5) Przemieszczanie wojsk inżynieryjnych, minowanie (powietrzne - dop. tłum.) i grup niszczących.

(6) Nagłe uzupełnienie.

(7) Rozpoznanie.

d. Obrona powietrzna. Niedostatek ukryć i maskowania będzie zwykle pociągał za sobą potrzebę maksymalnych przedsięwzięć obrony powietrznej.

e. Wojska inżynieryjne. Surowość bardzo niskich temperatur, wymaga umiejętności przetrwania, utrudnia przemieszczanie się, czyni obronę trudną do zbudowania oraz stwarza niezwykłe problemy przy układaniu min i budowie przeszkód. Podczas roztopów zaistnieją różnorodne problemy manewrowe, ponieważ znikają drogi lodowe, a inne ścieżki stają się głęboko grząskie, a nawet szalejącymi potokami. Latem (w Arktyce - dop. tłum.) odsłonią się pola minowe ustawione na śniegu, głębokie błoto może przemieszczać uprzednio dobrze ustalone przejścia, a zimowe odcinki obrony mogą stać się nie do utrzymania. Czynniki te łącznie powodują niezwykle duży wysiłek wojsk inżynieryjnych.

f. Walka elektroniczna. Zasady stosowania walki elektronicznej pozostają niezmienione. W tym środowisku środki walki elektronicznej, zarówno aktywne, jak i pasywne pozostaną ciągle bardzo skuteczne.

1176. Dowodzenie i kierowanie

a. Zasady ogólne. Główny wysiłek spoczywał będzie na działaniach małych jednostek, ze szczególnym uwzględnieniem roli inicjatywy dowódców niższych szczebli dowodzenia.

b. Udogodnienia w dowodzeniu.

(1) Uwaga zwrócona musi być na dobrą manewrowość punktów dowodzenia i urządzeń wspomagających dowodzenie. Jeśli teren pozwala, to najlepszymi do tego są pojazdy i ruchome budki.

(2) Użycie samolotów do dowodzenia, rozpoznania, łączności i nawiązania kontaktów będzie cenne w pokonywaniu wynikłych odległości i bardzo pomocne w pokonywaniu obniżonej manewrowości lądowej i braku punktów nawigacyjnych na ziemi.

c. Łączność. Główna uwaga skierowana musi być na łączność z powodu dużego rozśrodkowania wojsk lądowych i trudności przemieszczania się po lądzie. W warunkach arktycznych, emisja i odbiór wysokoczęstotliwościowy oraz zdolność pokonywania zwiekszonych odległości narzuconych wymaganiami taktycznymi, są wynikiem interferencji z burzami magnetycznymi, zorzą polarną i zakłóceniami jonosferycznymi. Może to całkowicie zakłócić odbiór na całe godziny, a nawet dni. Emisje niskoczęstotliwościowe podlegają także zakłóceniom zorzy, lecz w mniejszym stopniu i dlatego stanowią one istotną podstawę działania innych środków radiowych.

11 - 40

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

1177. Zabezpieczenie logistyczne

a. Zasady ogólne

(1) Prowadzenie działań bojowych w warunkach arktycznych i niskich temperatur jest szczególnie uzależnione od właściwych planów zabezpieczenia logistycznego i ich właściwej realizacji. Szczególna uwaga zwrócona musi być na potrzeby przetrwania przez ludzi.

(2) Warunki pogodowe i terenowe czynią problemy zaopatrywania, odzyskiwania, ewakuacji, transportu i utrzymania trudniejszymi i bardziej czasochłonnymi. Czynniki czasowo-przestrzenne zmieniają się wraz z terenem i porą roku. Odległość częściej mierzona jest czasem niż przestrzenią, a dowódcy muszą wydać rozkazy zawczasu, aby pozwolić przygotować odpowiednie zabezpieczenie.

b. Zaopatrywanie

(1) Planowanie musi brać pod uwagę potrzeby zmieniające się w zależności od różnorodnych pór roku.

(2) Często wymagane będzie przebazowanie magazynów w celu zabezpieczenia działań bojowych.

(3) Nieekonomiczna może być budowa oddzielnych dróg zaopatrywania w celu zabezpieczenia małych rozśrodkowanych jednostek. Dlatego do przemieszczania zaopatrzenia i wyposażenia do walczących wojsk stosowane są pojazdy ciężarowo-terenowe i samoloty. W okresie letnim, wykorzystywane mogą być naturalne szlaki wodne.

c. Eksploatacja

(1) Eksploatacja wyposażenia w Arktyce pochłania dużą część ogólnego nakładu robocizny wszystkich wojsk. Potrzeby eksploatacyjne rosną z powodu dużych odległości, dużych obciążeń wyposażenia przemieszczaniem się po bezdrożach, braku dróg i szlaków kolejowych. Zwiększają one potrzeby na pojazdy i samoloty oraz większą ilość i rodzaje niezbędnego w tym środowisku wyposażenia. Wpływ terenu i pogody wymaga spotęgowania wysiłku naprawczego.

(2) Ogrzewane schrony i wyposażenie grzewcze dostarczone powinno być do eksploatacyjnych urządzeń pomocniczych, a w pewnych przypadkach także do magazynów. Ogrzewacze są zawsze potrzebne do uruchomienia pojazdów i samolotów.

d. Zabezpieczenie medyczne / Ewakuacja. Wpływ środowiska na straty w stanie osobowym wzmaga potrzebę opieki zdrowotnej, natychmiastowej ewakuacji i hospitalizacji. Z powodu konieczności utrzymania rannych i chorych w cieple, pododdziały medyczne, rozwinięte bezpośrednio w rejonie walki, nie będą w stanie przyjmować chwilowego przeciążenia swoich urządzeń, jakie możliwe jest w warunkach umiarkowanego klimatu. Do ewakuacji zastosowane muszą być wszelkie formy dostępnego transportu.

11 - 41

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

PODROZDZIAŁ VII OBRONA WYBRZEŻA

WSTĘP

1178. Zasady ogólne

Dział ten obejmuje taktyczne działania bojowe związane z obroną wybrzeża, lecz zajmuje się tylko działaniami poprzedzającymi i prowadzonymi podczas początkowych etapów lądowania desantu przeciwnika na wybrzeżu. Działania wojsk własnych przeciwko bronionym przyczółkom lub przeciwdziałanie przenikaniu przeciwnika w głąb lądu, przestrzegane będą zasady naszkicowane w rozdziałach o działaniach zaczepnych i obronnych.

UWARUNKOWANIA DZIAŁAŃ

1179. Zamiar przeciwnika

a. Bezpośrednim celem lądowania desantu przeciwnika będzie uchwycenie przyczółka na brzegu, a następnie szybkie umocnienie się i rozwinięcie go, wobec czego z niego rozpoczęte i kontynuowane mogą być działania zaczepne. Będzie on zwykle wspierał te działania akcjami aeromobilnymi i powietrznodesantowymi w celu opanowania celów w głębi. Aby osiągnąć swój cel będzie on dążył do:

(1) Osiągnięcia conajmniej lokalnej przewagi w powietrzu i na morzu w rejonie celu desantowania zanim siły desantujące wejdą do niego.

(2) Uzyskania możliwości stworzenia umocnień na przyczółku szybciej, niż siły broniące go będą mogły skoncentrować się przeciw niemu.

(3) Odizolowania planowanych stref lądowania.

b. Przeciwnik będzie bardziej narażony na uderzenia podczas etapu lądowania niż po nim, gdy będzie zdolny mocno stanąć na brzegu.

c. Przy wyborze rejonu do działań desantowych przeciwnik będzie rozważał co następuje:

(1) PODEJŚCIE MORZEM. Nacierający życzył będzie sobie być pozbawionym przeszkód i braku ryzyka nawigacyjnego, które mogłyby stworzyć niesprzyjające warunki do szturmu desantowego.

(2) WYBRZEŻE. Szeroka plaża z dogodnym stopniowym stokiem, która mogłaby być wykorzystana przez okręty desantowe przeciwnika jest najbardziej prawdopodobnym rejonem lądowania; plaże, które posiadają kiepskie wyjścia (z morza - dop. tłum.) z wąskimi plażami, słabymi podejściami lub stromymi skałami pozbawione są zainteresowania ze strony atakującego.

(3) REJON W GŁĘBI LĄDU. Nacierający życzył będzie sobie szybko rozwinąć się w głąb lądu; będzie poszukiwał dogodnych dróg marszu.

1180. Zadanie bojowe

Zadaniem bojowym dowódcy wojsk lądowych będzie zapobiec uchwyceniu przez przeciwnika w jego rejonie odpowiedzialności.

1181. Możliwości

Jeśli dowódca dokonał oceny sytuacji, to rozmieszczał będzie swoją obronę i rozwijał odwody, w ten sposób jest on przygotowany na przyjęcie szturmu przeciwnika i na pokonanie sił przeciwnika bardzo silnym ciosem w czasie, gdy te będą najbardziej narażone na to. Udaremnienie lądowania desantu może mieć bardzo daleko idące skutki w ogólnym strategicznym celu przeciwnika.

11 - 42

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

1182. Ograniczenia

a. Dokładność planowania przez dowódcę zależeć będzie od jakości danych rozpoznawczych, które otrzymał, a przy braku lądowych sił osłonowych będzie musiał polegać na źródłach marynarki wojennej i sił powietrznych.

b. Działania obronne na wybrzeżu są działaniami wymagającymi zaangażowania dużej liczby stanu osobowego, wojsk inżynieryjnych oraz czasu.

PROWADZENIE DZIAŁAŃ BOJOWYCH

1183. Organizacja

Obrona wybrzeża składa się z dwu głównych składników:

a. Obrona na morzu. Obejmuje działania marynarki wojennej i sił powietrznych w celu przeciwdziałania zagrożeniu desantem morskim przeciwnika. Obrana ta prowadzona będzie przez marynarkę wojenną i siły powietrzne, wsparte przez całą dostępną artylerię. Będą one obserwować, meldować i atakować przeciwnika w celu zadania mu maksymalnych strat oraz zdezorganizowania jego wojsk, wywołując tym samym opóźnienie i zyskując czas na zorganizowanie obrony na brzegu. Najbardziej pożądanym celem tych działań jest zniszczenie sił przeciwnika, dopóki znajdują się w morzu.

b. Obrona na brzegu. Obrońca nie będzie zdolny ustanowić samemu silnej obrony wzdłuż całego wybrzeża. Obrona powinna być skupiona wokół ważnego obszaru i najbardziej prawdopodobnych miejsc desantowania, a takze na innych rejonami wzdłuż wybrzeża, utrzymywanych pod obserwacją. Własne wojska muszą być rozwinięte w następującym celu:

(1) Zniszczenia przeciwnika na plażach.

(2) Umożliwienia szybkiej i elastycznej koncentracji ruchomych odwodów do zwalczania desantów przeciwnika zanim uchwycony zostanie przyczółek.

1184. Realizacja

a. Zapory. Szeroko stosowane powinny być zapory wzdłuż brzegu, na plażach i w głębi lądu w celu pozbawienia przeciwnika dogodnych miejsc lądowania, do pomocy w obniżaniu siły uderzeniowej lądujących jednostek przeciwnika oraz skomplikowania im zadań bojowych. Plan zapór musi być skrupulatnie skoordynowany na najwyższym szczeblu i musi być ściśle powiązany z planem wsparcia ogniowego.

b. Koncentracja sił. Powodzenie obrony zależeć będzie od zdolności koncentracji przeważających sił przeciwko desantowi przeciwnika. W ten sposób węzłowym czynnikiem jest rozwinięcie i użycie odwodów.

(1) Odwody powinny być szybkie i manewrowe, rozwinięte w głąb lądu i przygotowane do uderzeń na desanty przeciwnika w pasie wybrzeża. Manewrowość odwodu musi być zapewniona przez włączenie artylerii przeciwlotniczej i wyposażenia do pokonywania zapór. Każdy kontratak musi otrzymać w pełni dostępne wsparcie ogniowe.

(2) Szczególna uwaga zwrócona musi być na desanty sił aeromobilnych i powietrznodesantowych w głębi kraju. Powinny one być czasowo izolowane, by w ten sposób wojska mogły koncentrować się na głównym zagrożeniu. Szczególnie ważnym jest, aby przeciwnik pozbawiony był dostępu do wzniesień, punktów kontrolnych i innych kluczowych obiektów terenowych, z których mógłby kontrolować nasze przegrupowania, pozbawiać swobody manewru powietrznego i kierować wsparciem ogniowym. Rejony takie powinny być zidentyfikowane i część odwodów będzie musiała być tam rozwinięta.

c. Przewaga w powietrzu. Uzyskana powinna być lokalna przewaga w powietrzu, co sprzyjać będzie obronie.

11 - 43

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

d. Przygotowanie obrony. Podczas etapu przygotowawczego zaistnieje potrzeba szerokiego wsparcia inżynieryjnego w celu przygotowania stanowisk obronnych. Z powodu różnorodności prac z tym związanych konieczna będzie dodatkowa siła robocza i koncentracja wysiłku.

e. Walka elektroniczna. Skutecznie skoordynowane musi być wykorzystanie lądowych, powietrznych i morskich sił i środków walki elektronicznej.

1185. Dowodzenie i kierowanie

a. Wspólne dowodzenie. Ustalone powinno być wspólne dowodzenie wszystkimi zasobami lądowymi, powietrznymi i morskimi. Tam, gdzie to nie jest możliwe, podstawą będzie bezpośrednia łączność telefoniczna i łączność kierowania pomiędzy oddzielnymi stanowiskami dowodzenia poszczególnych rodzajów wojsk.

b. Odpowiedzialność. Dowodzenie obroną wybrzeża prowadzone jest zwykle przez dowódcę wojsk lądowych i obejmuje także morskie i lotnicze urządzenia obronne w rejonie odpowiedzialności. Koordynuje on wysiłek wszystkich środków w obronie danego rejonu. Odpowiedzialność za prowadzenie obrony na morzu spoczywać będzie zwykle na dowódcy marynarki wojennej.

c. Współdziałanie. Szczególna uwaga zwrócona musi być na współdziałanie z obroną na morzu.

d. Rozpoznanie. Zdolność reakcji na desanty przeciwnika zależy od wczesnego ostrzegania i dokładności danych rozpoznawczych o przemieszczaniu się przeciwnika. Obserwacja i obrona wybrzeża skoordynowane muszą być pomiędzy marynarką wojenną, wojskami lądowymi i siłami powietrznymi, a dane rozpoznawcze muszą być wzajemnie wymieniane.

1186. Zabezpieczenie logistyczne

Najogólniej rzecz biorąc, zasady zabezpieczenia logistycznego działań obronnych mają zastosowanie w obronie wybrzeża. Z powodu nieokreśloności tego rodzaju obrony zaistnieją ostre wymagania co do zaopatrywania i potrzeba utrzymania wysokiego poziomu ruchomych zapasów.

11 - 44

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

PODROZDZIAŁ VIII DZIAŁANIA BOJOWE NA PUSTYNI I W SKRAJNIE WYSOKICH TEMPERATURACH

WSTĘP

1187. Zasady ogólne

a. Dział ten opisuje wpływ terenu pustynnego i skrajnie wysokich temperaturach występujących podczas prowadzenia działań lądowych, a także podaje odpowiednie podstawowe zasady i procedury.

b. Działania na pustyni i w skrajnie wysokich temperaturach wymaga specjalnych metod szkolenia i wyposażenia.

1188. Cechy charakterystyczne

Istotnymi cechami charakterystycznymi pustyni i skrajnie wysokich temperatur, wpływającymi na działania wojenne są:

a. Pustynia jest surowa; warunki życia mogą być skrajnie niewygodne, a pustynia może łatwo zabić nieprzygotowane wojska. Wojska działając w tych warunkach muszą być przygotowane fizycznie, psychicznie i profesjonalnie na spotkanie z wyzwaniem im stawianym. Muszą one być także wstępnie aklimatyzowane zanim rozpoczną działania w pełnym zakresie.

b. Pustynia i rejony skrajnie gorących warunków pogodowych są podobne do siebie co do środowiska i temperatury, lecz różne co do roślinności i struktury terenu. Pustynie są obszarami wypalonymi, jałowymi i o różnorodnym terenie od wysokich gór po połacie piachu i słone błota niezdolne zabezpieczyć normalnego życia z powodu braku wody pitnej. Istnieją tam nieliczne drogi i szlaki kolejowe.

c. Na pustyniach występować mogą skrajne temperatury: latem wzrasta ona do 50^oC (122^oF) - 70^oC (158^oF), zaś zimą spada do -45^oC. Dzienny zakres zmian temperatury przewyższać może 20^oC.

d. Skrajnie gorąca pogoda i pustynia mogą oddziaływać na normalne przemieszczanie się wozów bojowych i działanie uzbrojenia, a także na system łączności.

e. Na pustyni zwykle jest znakomita widoczność, zapewniająca dobrą obserwację i dalekie pole ostrzału.

f. Roślinność na pustyni jest skąpa, a maskowanie prowadzone będzie w zasadzie przy wykorzystaniu sztucznych środków.

g. Rzadko spotykane przypadki opadów deszczu są zwykle ulewami. Pojawiają się nagłe powodzie, a rejony wyschniętych koryt rzek są bardzo niebezpieczne.

h. Wiatry pustynne mogą osiągać siłę huraganu. Podnoszony kurz i piasek uczynić mogą życie nie do zniesienia, przemieszczanie się i eksploatację bardzo trudną, a także znacznie ograniczać widoczność.

1189. Koncepcja

Na pustyni działania prowadzone będą przez wojska pancerne i zmechanizowane oraz w pewnych przypadkach, przez aeromobilne i powietrznodesantowe. Działania zazwyczaj mają miejsce na bardzo dużym obszarze i są zasadniczo walkami manewrowymi, prowadzonymi w celu koncentracji odpowiednich sił do porażenia przeciwnika. Możliwości walki w tych warunkach zależeć będą od tego, co możliwe będzie w zakresie logistyki.

11 - 45

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

1190. Zadanie bojowe

Zadania bojowe stawiane wojskom działającym w terenie pustynnym nie będą różnić się od zwykle im stawianych. Jest to sposób na wykonanie zadań bojowych, które mogą być różne.

1191. Możliwości

Wojska własne, rozwinięte na terenie pustynnym do działań powietrzno - lądowych mogą mieć dalekie pola ostrzału i obserwacji. Na większości pustyń rzadko spotykane są duże obszary terenu sprzyjające obronie, co w rezultacie zmusić może przeciwnika do pozostawienia jednego skrzydła odsłoniętego na uderzenia wojsk manewrowych, taktycznych sił powietrznych i ogniem artylerii lub manewrowych odwodów. Ogromna liczba środków (dostarczanych drogą lądową i powietrzną) może być efektywnie wykorzystana przeciwko wojskom przeciwnika, przykładowo w działaniach obronnych. Ponadto, możliwości wojsk własnych w zakresie łączności i wykonywania zadań rozpoznawczych, wywiadu, obserwacji i wskazywania celów mogą być doskonalone w wyniku stosowania udoskonalonych celowników.

1192. Ograniczenia

Zastosowanie mają następujące ograniczenia:

a. W działaniach pustynnych, jednostki manewrowe mają tendencję do zużywania większych ilości środków zaopatrzenia i części zamiennych niż w klimacie umiarkowanym. Znacznie ważniejsze staną się rutynowe kontrole eksploatacyjne i obsługowe.

b. Z powodu niedostatku źródeł wody i zwiększonego jej zużycia, bardzo ważną jest dostawa wody.

c. Maskowanie i ukrycie wojsk jest trudne z powodu braku roślinności.

d. Ogromne, piaszczyste, płaskie rejony działania nie sprzyjają obronie liniowej.

e. Poruszająca się jednostka z powodu wzniecanego kurzu będzie wykrywana z większym prawdopodobieństwem.

f. Brak dróg, punktów orientacyjnych do nawigacji, szlaków kolejowych i utrudnione poruszanie się na gąsienicach prowadzić będzie do spowolnienia ruchu.

g. Wysoka temperatura otoczenia ma znaczny wpływ na osiągi śmigłowców transportowych, powodując obniżenie ładowności załogowo/towarowej. Także nawiewany piasek może ograniczyć widoczność do zera, uniemożliwiając w ogóle użycie śmigłowców.

h. Silne wiatry pustynne mogą powodować przyziemianie lekkich śmigłowców.

PROWADZENIE DZIAŁAŃ

1193. Organizacja

Organizacja jednostek do działań na pustyni i w warunkach skrajnie wysokich temperatur podobna jest do działań w klimacie umiarkowanym. Pomimo że w środowisku tym skuteczne będą wojska pancerne i zmechanizowane, wyposażone w pojazdy gąsienicowe i posiadające pododdziały powietrzno - manewrowe, to przydatność pojazdów kołowych, opancerzonych lub nie, jest niedoceniana w rejonach piaszczystych. W celu podtrzymania działań bojowych bardzo ważnym jest zabezpieczenie logistyczne, szczególnie dostawy wody i prace obsługowe.

1194. Planowanie

a. Pozorowanie. Pozorowanie powinno być planową częścią działań na pustyni. Stosowany może być dym, przygotowywane mogą być makiety stanowisk, nadawane fałszywe informacje radiowe, a nawet wzniecane mogą być chmury piaskowe do mylenia przeciwnika.

11 - 46

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

b. Działania obronne. Podstawowe zasady działań obronnych, podane w Rozdziale 3, mają zastosowanie do działań na pustyni. Jednakże główna uwaga zwrócona musi być na te cechy środowiska, które wpływają na planowanie obrony. Daleki zasięg widoczności, rozciągnięte linie frontu, brak terenu do łatwej obrony, duża liczba możliwych dróg podejścia przeciwnika łącznie stwarzają określone problemy planującm działania na pustyni. W rzeczywistości dowódca może podjąć ryzyko decyzji o rozwinięciu swoich wojsk do obrony w głębi i pozostawieniu dużych manewrowych odwodów, zdolnych do szybkiego reagowania na zagrożenie. Wysiłek musi być skupiony na wczesne wykrycie głównego uderzenia przeciwnika, aby umożliwić zmianę stanowisk bojowych i koncentrację sił do kontrataku na skrzydła nacierającego przeciwnika.

c. Działania opóźniające. Zastosowanie mają normalne procedury, lecz szczególny nacisk kładziony jest na terminowość rozpoznania i przygotowanie stanowisk na tyłach oraz na utrzymanie styczności w celu uniknięcia okrążenia. Plany muszą przewidywać zapasowe środki łączności. Z powodu powstałych odległości i ciągłego zmieniania się zadań lub organizacji oraz wykorzystania wojsk, przeciągnięcie linii łączności będzie trudniejsze do skoordynowania i kontroli.

d. Działania zaczepne. Uderzenia wyprowadzane na pustyni i w warunkach upałów wymagać będą rozległych planów. Na większości pustyń brak dużych obszarów przydatnych do obrony terenu oznacza, że skrzydła przeciwnika mogą być wrażliwe na uderzenia. Nacierające wojska powinny poszukiwać odsłoniętego skrzydła i próbować manewrować wokół niego na tyły przeciwnika zanim będzie on mógł zareagować i zablokować okrążanie manewrowymi odwodami. Pomyślność działań zaczepnych zależy od śmiałego, szybkiego manewru, skierowanego we wrażliwe skrzydło przeciwnika.

1195. Realizacja

a. Uwagi ogólne. Nieograniczona dostępność terenu i w zasadzie dobra pogoda potegują szeroko akceptowaną potrzebę dookrężnej obrony i manewrowości wojsk oraz lokuje wysiłek w konieczności ciągłego szerokozakresowego rozpoznania.

b. Prowadzenie działań zaczepnych

(1) Działania te prowadzone są zgodnie z podstawowymi zasadami opisanymi w Rozdziale 3.

(2) Na pustyni poruszająca się jednostka jest bardziej narażona na uderzenia z powodu braku ukrycia. Dlatego siły rozpoznawcze powinny być rozwinięte znacznie z przodu w stosunku do sił głównych. Podobnie ważne są ubezpieczenia skrzydeł i ariergarda.

(3) Ważne jest ścisłe współdziałanie pomiędzy pododdziałami lądowymi i lotniczymi. Teren pustynny sprzyja działaniom powietrzno - lądowym, ponieważ pozwala na szerokie oskrzydlenie i okrążenie przez jednostki pancerne, zmechanizowane i powietrzno - szturmowe. Niedogodność spowodowana ograniczonymi możliwościami ukrycia, zmniejszona może być poprzez zaskoczenie, szybki manewr, właściwe rozwinięcie wojsk, ochronę łączności i sposoby pozorowania.

(4) Celami mogą być wojska przeciwnika, węzły łączności, punkty zaopatrywania, źródła wody i ważne obiekty terenowe.

(5) Noc może być korzystniejsza (do prowadzenia - dop. tłum.) działań zaczepnych niż pora dzienna, ponieważ ciemności zapewniają ukrycie, chłodniejszą pogodę i możliwość działania bez przewagi w powietrzu.

(6) Luki w ugrupowaniu przeciwnika powinny być rozpoznane i wykorzystane.

(7) Jeśli pola minowe i zapory zastosowane mogą być przez przeciwnika do skierowania atakującego w wybrany przez niego teren, wówczas atakujący musi posiadać rozpoznanie i wyposażenie inżynieryjne, odpowiednio wysunięte do przodu.

11 - 47

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

c. Prowadzenie działań obronnych

(1) Działania te prowadzone są zgodnie z podstawowymi zasadami opisanymi w Rozdziale 4.

(2) Ważnymi rejonami obrony są porty, ważne urządzenia logistyczne, drogi, szlaki kolejowe, stacje pomp wody, lotniska, doliny, przełęcze górskie i kluczowy teren. Utrzymanie terenu pustynnego samo przez się stwarza niewielkie różnice co do końcowego rezultatu walki.

(3) Aktywny manewr na wszystkich szczeblach jest najlepszym sposobem niszczenia siły żywej przeciwnika bez narażania się samemu na zniszczenie. Rzadko znaleźć można stanowiska, gdzie oba skrzydła bronionego rejonu zabezpieczone będą naturalnymi przeszkodami.

(4) Skoro duże rejony operacyjne nie sprzyjają obronie liniowej, to potrzebna jest jej głębokość z dostępnymi, manewrowymi odwodami. Ważna jest informacja o rejonach ześrodkowania przeciwnika i osiach jego podejścia.

d. Prowadzenie działań opóźniających

(1) Działania te prowadzone są zgodnie z podstawowymi zasadami opisanymi w Rozdziale 5.

(2) W działaniach opóźniających dobre pole ostrzału pozwala atakować cele na maksymalnym skutecznym zasięgu systemów broni do ognia bezpośredniego, a co za tym idzie, atakować przeciwnika zanim będzie on mógł wejść w styczność z pozycją obrońców. Jednakże chmury pyłu wznoszone przez poruszające się wojska mogą powodować konieczność atakowania celów pod osłoną dymu i ciemności. Do ukrycia podejścia wykorzystywane moga być nawet burze piaskowe. Artyleria polowa, samoloty i śmigłowce szturmowe stosowane mogą być również do uniemożliwiania ataku na manewrowy oddział lądowy i do szybkiego przemieszczania się na kolejne pozycje. Problem dokładnej nawigacji i możliwości podejścia przeciwnika z zakrytego kierunku wymaga, aby zalecenie to skupiało się na łączności, identyfikacji pojazdów, drogach marszu i koordynacji przegrupowania.

1196. Użycie sił zabezpieczenia bojowego

Wymagania stawiane pod względem wsparcia ogniowego nie różnią się od wymagań stawianych w innych warunkach. Jednakże rozmach, z jakim prowadzone mają być działania bojowe oznacza, że wojska działające na pustyni będą poważnie uzależnione od wsparcia lotniczego. Korygowanie ognia może być utrudnione.

a. Artyleria. Zapewnienie wsparcia artyleryjskiego działaniom bojowym na pustyni wymaga maksymalnej elastyczności na wszystkich szczeblach dowodzenia. Zależnie od charakteru działania możliwe mogą być ugrupowania pułkowe, jednakże baterie, a nawet działony, mogą być zmuszone działać niezależnie w celu zapewnienia wojskom wsparcia ogniowego. Pododdziały artylerii polowej muszą być tak samo manewrowe jak wojska, które są przez nie wspierane. Obsługi dział muszą być wykorzystywane do prowadzenia ognia bezpośredniego i przygotowane do obrony przed atakiem naziemnym. Oddziały artylerii polowej wykorzystywane w działaniach pustynnych powinny być wyposażone w specjalistyczne urządzenia obserwacyjne. Podział celów i określanie współrzędnych celów jest utrudnione z powodu braku punktów odniesienia. Większość poprawek wprowadzana jest przez obserwatorów naziemnych, lecz najbardziej przydatni będą obserwatorzy powietrzni. Skoro korygowanie ognia może być utrudnione, to w toku organizowania działań pod uwagę powinno być brane zużycie czasu na dodatkowe pomiary charakterystyki dymu. Warunki atmosferyczne mogą zmieniać się gwałtownie, wobec czego poprawki muszą być często przeliczane.

b. Lotnictwo. Bezpośrednie wsparcie lotnicze jest najważniejsze na pustyni ze względu na brak ukrycia, stosunkowo obszerne rejony działania i manewrowość wojsk zaangażowanych przez każdą ze stron. Łatwo jest zlokalizować cel: obserwacja wzrokowa jest zwykle dużo lepsza niż w umiarkowanym klimacie, a przemieszczanie się po lądzie bardziej rzuca się w oczy. Uderzenia lotnicze mogą być utrudniane poprzez brak skrytych podejść, lecz zwiększona widoczność pozwala oddalić rubież ataku. Tablice oraz inne wizualne lub elektroniczne środki identyfikacji zastosowane mogą być w celu pomocy przy identyfikowaniu wojsk własnych.

11 - 48

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

c. Obrona powietrzna. Rozległe rejony działań bojowych i dobra widoczność są idealnymi dla działań lotniczych. Wojska walczące na pustyni powinny być wzmocnione większą niż zwykle ilością borni przeciwlotniczej. Jednak może nie być odpowiednio przydzielonych systemów obrony powietrznej do osłony wojsk. Dlatego wszystkie oddziały muszą posiadać plany przeciwdziałania uderzeniom przeciwnika powietrznego. Wymagane są zarówno przedsięwzięcia aktywne, jak i pasywne. Dowódcy muszą zwrócić szczególną uwagę na właściwości pustyni sprzyjające działaniom lotniczym, zanim wyjdą spod osłony własnego parasola lotniczego.

d. Wojska inżynieryjne. Działania inżynieryjne na pustyni podobne są do tych z umiarkowanego klimatu, chociaż istnieje tu mniejsza ilość przeszkód terenowych do pokonywania. Bez szczególnych priorytetów zadania wojsk inżynieryjnych w działaniach pustynnych obejmować będą:

(1) ZADANIA BOJOWE. Działania manewrowe i przeciwmanewrowe (budowa zapór).

(2) ZADANIA KONSTRUKCYJNE I ZABEZPIECZAJĄCE. Obejmować one będą budowę:

(a) Dróg i pomocniczych urządzeń logistycznych.

(b) Fortyfikacji polowych.

(c) Lądowisk dla śmigłowców i pasów startowych.

(3) ZADANIA WSPARCIA. Obejmować one będą poszukiwanie, uzdatnianie, a jeśli to konieczne, niszczenie zaopatrzenia w wodę. Zniszczenie źródeł wody może obniżyć efektywność przeciwnika do poziomu, przy którym stanie się on nieskuteczny pod względem wojskowym. W działaniach wycofania się z walki źródła wody mogą być zaminowywane minami pułapkami lub skażane, lecz zatruwanie jej zabronione jest przez Konwencję Genewską. Długi okres skutecznego niszczenia źródeł wody musi być uważnie rozważony z punktu widzenia ich potencjalnego znaczenia dla własnych wojsk.

(4) INNE ZADANIA. Pomiar topograficzny.

e. Walka elektroniczna (EW). Zasady stosowania walki elektronicznej pozostają niezmienione, lecz jest ona szczególnie ważna na pustyni z następujących powodów:

(1) Radio jest najważniejszym środkiem łączności. Trudnym może być ustawienie anten tam, gdzie pokrywałyby one skutecznie obszar własnych wojsk i jednocześnie by nie promieniowały w kierunku przeciwnika.

(2) Koniecznym może być użycie powietrznych lub lądowych retransmisji podczas najgorętszych okresów dnia, ponieważ emisja VHF (FM) może mieć więcej niż o 50% zmniejszony zasięg.

1197. Dowodzenie i kierowanie

a. Urządzenia do dowodzenia. Dowódca kontroluje działania wykorzystując wysoce manewrowe grupy dowodzenia wysunięte znacznie do przodu. Warunki upalnej pogody na pustyni mogą czasami obniżyć moc sygnału radiowego i tworzyć nieoczekiwane ślepe miejsca. Dowódca powinien działać tam, gdzie utrzymana może być styczność co najmniej z wysuniętymi oddziałami w krytycznych miejscach z jego taktycznego stanowiska dowodzenia. W pewnych przypadkach koniecznym może być wykorzystanie samolotu do łączności jako powietrznego punktu dowodzenia. Lądowe punkty dowodzenia muszą być dobrze ukryte, a także podjęte muszą być przedsięwzięcia przeciwdziałania elektronicznego (ECM) oraz przedsięwzięcia ograniczające przeciwdziałanie elektroniczne przeciwnika (ECCM).

11 - 49

DZIAŁANIA BOJOWE W WARUNKACH SZCZEGÓLNYCH

b. Łączność. Łączność przewodowa nie jest szeroko stosowana, prócz rejonów tyłowych. Radio pozostaje głównym środkiem łączności w działaniach pustynnych z powodu szybkości przemieszczania się i związanych z tym odległości.

1198. Zabezpieczenie logistyczne

a. Zasady ogólne. Oddziaływania środowiska na wyposażenie są surowe, wymagające zwiększonych poziomów zaopatrywania w celu utrzymania standardowego poziomu wydajności. Odległości pomiędzy oddziałami i linie zaopatrywania są długie. Rozciągnięcie linii zaopatrywania w działaniach pustynnych oznacza, że stosowany będzie musiał być taktyczny transport lotniczy. Jednakże, może on być narażony na uderzenia i jest nieekonomiczny, szczególnie co do uzupełniania. Rola jednostek zabezpieczenia logistycznego powoduje, że stają się one pierwszoplanowymi celami uderzeń. Oddziały manewrowe często zużywają większe ilości środków walki i części zamiennych niż w klimacie umiarkowanym. Jest to najogólniej niezbędne do przegrupowania się na duże odległości i do wykonywania podobnych zadań bojowych w trudniejszych warunkach.

b. Zaopatrzenie. Brak dróg w wysuniętych rejonach, problem nawigacji, wrażliwość pociągów i urządzeń zaopatrzeniowych na ataki wojsk lądowych i lotnictwa, burze piaskowe i szerokie rozśrodkowanie przez cały czas ujemnie odbijają się na działaniach uzupełnienia. Istota manewrowości i swobody manewru taktycznego są całkowicie powiązane z możliwościami łańcucha logistycznego w celu zaopatrzenia oddziałów manewrowych. Możliwe są dwie alternatywy: wzrost norm zaopatrywania, co wymaga więcej pojazdów lub zmagazynowanie, co przywiązuje oddziały do rejonu magazynowania. Oto niektóre z ważniejszych spraw branych pod uwagę:

(1) Każdy pojazd powinien przewozić 2-3 dniowe racje zapasów oraz odpowiednią ilość wody dla załogi. Zasadą jest zapewnienie wyżywienia załogi.

(2) Spadek temperatury nocą oznacza, że dostępne muszą być dodatkowe ubrania i śpiwory.

(3) Szacunek potrzeb amunicji powinien odzwierciedlać szczebel przewidywanych działań.

(4) Uwaga zwrócona musi być na potrzebę dodatkowego gromadzenia i dostawę wody.

(5) Możliwości transportu śmigłowcowego zmieniać się będą odpowiednio do warunków klimatycznych.

c. Utrzymanie i odzysk. Wyposażenie wymaga częstszego i bardziej troskliwego obsługiwania niż w umiarkowanych warunkach walki z powodu kurzu i pogody.

d. Zabezpieczenie medyczne. Pod uwagę brane muszą być przedsięwzięcia środowiskowo-sanitarne. Podczas planowania zabezpieczenia medycznego rozważane muszą być następujące czynniki:

(1) Zwiększone rozśrodkowanie i ogrom rejonów, na których prowadzone są walki zwiększą czas ewakuacji rannych i chorych przy pomocy pojazdów. Dlatego wydane powinny zostać wytyczne co do wykorzystywania do tych zadań środków lotniczych.

(2) Liczniejsze niż w rejonach umiarkowanych są przypadki chorób po ciężkich zranieniach i chorobach.

(3) Ranni i chorzy muszą być natychmiast ewakuowani.

(4) W celu dalszego leczenia pacjentów, wszystkie medyczne urządzenia pomocnicze powinny zawierać dodatkowe zaopatrywanie w wodę.

11 - 50

ROZDZIAŁ 12
Działania bojowe na terytorium kontrolowanym przez przeciwnika

WSTĘP

1201. Zasady ogólne

Rozdział ten opisuje Użycie wojsk lądowych na terytorium kontrolowanym przez przeciwnika oraz celowość i kierowanie tymi działaniami. Rodzaje rozpatrywanych działań ograniczone są zwykle co do rozmachu i celu oraz szczególne w swym charakterze. Pomimo że użyte wojska dostarczane mogą być drogą powietrzną, to działania te nie powinny być mylone z pełno zakresowym działaniem powietrznodesantowym, czy powietrzno - szturmowym, które opisano w Rozdziałach 7 i 8.

UWARUNKOWANIA DZIAŁAŃ

1202. Koncepcja

a. Działania te prowadzone mogą być w połączeniu z tymi lub innymi wojskami, albo niezależnie, wchodząc w terytorium zajęte przez przeciwnika bez bezpośrednich powiązań z innymi wojskami. Ich planowanie i realizacja muszą brać pod uwagę kto jest odpowiedzialny za rejon rozwinięcia.

b. Prowadzone one będą z położeniem nacisku na manewrowość, uniki i zaskoczenie, tam gdzie potrzebne są działania zaczepne lub ukrycie i skrytość, tam gdzie zadaniem jest zbiór danych rozpoznawczych lub wskazywanie celów. Zaangażowane wojska nie powinny same dopuszczać do tego, aby zostały przechwycone przez przeciwnika.

1203. Zadanie bojowe

a. Zadania przydzielone wojskom działającym na terytorium kontrolowanym przez przeciwnika mogą być ogólne lub specyficzne w swym charakterze, ale mieścić się muszą w zakresie ich możliwości, w przeciwnym bowiem razie ich potencjał może być rozproszony bez osiągnięcia skutecznych rezultatów. Tam, gdzie to konieczne, odpowiedzialny dowódca ustali cele, na których wojska zostaną skoncentrowane.

b. Wojska mogą otrzymać jedno lub więcej z następujących zadań:

(1) Przerywanie linii komunikacyjnych przeciwnika.

(2) Atakowanie jednostek i urządzeń przeciwnika.

(3) Zbieranie danych rozpoznawczych.

(4) Utrudnianie przeciwnikowi dowodzenia i kierowania.

(5) Przerywanie łączności.

(6) Nękanie przegrupowań przeciwnika i zaopatrzenia logistycznego.

(7) Atakowanie środków przenoszenia broni jądrowej.

(8) Prowadzenie bezpośredniego ognia do ważnych celów w rejonie przeciwnika.

(9) Wiązanie sił przeciwnika.

(10) Pomoc w zorganizowaniu ruchu oporu na terenie przeciwnika.

12 - 1

DZIAŁANIA BOJOWE NA TERYTORIUM KONTROLOWANYM PRZEZ PRZECIWNIKA

1204. Warunki prowadzenia działań

a. Rejony zurbanizowane mogą być przydatne do tego rodzaju działań, ponieważ skupiska ludzkie zapewnić mogą źródła zaopatrzenia. Jednakże poczynione muszą być skrupulatne rozważania wpływu takich działań na ludność miejscową, gdyż znacznie łatwiej jest przeciwnikowi odizolować rejon miejski niż rejon wiejski i wywierać presję na miejscową ludność do współpracy. I odwrotnie, lasy, trudny teren, góry i rzadko zaludnione tereny są bardzo przydatne do tego rodzaju działań.

b. Pomimo starannego planowania i przygotowań, sposób działań bojowych, tak jak wszelkie inne działania, jest zwykle nieprzewidywalny, wobec czego dowódcy potrzebować będą szerokiej swobody działania.

PROWADZENIE DZIAŁAŃ

1205. Organizacja

a. Wielkość. Wojska prowadzące działania bojowe na terytorium kontrolowanym przez przeciwnika będą różnić się wielkością, stosownie do prowadzonego przez nie zadania bojowego. W zasadzie będą one składać się z piechoty, chociaż w zależności od zadania bojowego, włączony może być wspecjalizowany stan osobowy.

b. Dobór stanu osobowego. Działania na terytorium kontrolowanym przez przeciwnika przedstawiają sobą szczególne wyzwanie dla wojsk zaangażowanych w ten rodzaj działań bojowych. Dowódcy powinni prowadzić wytężone szkolenie, mieć silna wolę, psychiczną wytrzymałość i przejawiać inicjatywę. Żołnierze powinni być silni fizycznie i psychicznie oraz polegający na sobie. Wszyscy muszą być dobrze wyszkoleni w stosowaniu swojej broni i wyposażenia oraz przejść wysoki poziom szkolenia z zakresu umiejętności przetrwania w walce i w stawianiu oporu podczas przesłuchań. Przewagą jest także umiejętność posługiwania się bronią i wyposażeniem przeciwnika oraz posiadanie gruntownej znajomości lokalnego języka, wiedzy o kulturze i geografii.

1206. Planowanie

a. Działania muszą być skoordynowane z działaniami wszelkich własnych wojsk w sąsiedztwie oraz ze stanowiskami dowodzenia, które odpowiedzialne są za dany rejon, szczególnie tam, gdzie działania te prowadzone są w bezpośredniej bliskości od własnych głównych pozycji obronnych.

b. Pod uwagę brany musi być także czas niezbędny na przygotowanie. Wojska rozwinięte za rubieżami przeciwnika potrzebować będą czasu na osiągnięcie rejonów działań niezauważenie, na ugrupowanie się, zależnie od tego czy same pozwolą obejść się przez przeciwnika, czy przenikają lub wchłaniane są w rejon tyłowy przeciwnika, albo czy stosują podejście od strony morza. Jeśli działania prowadzone są w powiązaniu z / lub w ramach wsparcia sił głównych, to potrzebny czas na przygotowanie musi być brany w rachubę w całości planowania.

c. Planowanie musi zawsze brać pod uwagę trudny etap wycofania wojsk działających na terytorium wroga. Może być to osiągnięte poprzez:

(1) Wykonanie przez wojska własnego przejścia przez rubieże przeciwnika.

(2) Połączenie się z własnymi wojskami po ataku.

(3) Ewakuację powietrzną i/lub morską.

(4) Wykorzystanie zawczasu ustalonych dróg wyjścia.

12 - 2

DZIAŁANIA BOJOWE NA TERYTORIUM KONTROLOWANYM PRZEZ PRZECIWNIKA

1207. Wsparcie ogniowe

W zależności od wiekości i rodzaju, wojska te mogą mieć swoje własne organiczne wsparcie ogniowe. Jeśli zaś nie, to możliwość udzielenia wsparcia ogniowego zależeć będzie od sytuacji, wynikłych odległości i dostępności wsparcia ogniowego. Bezpośrednie wsparcie lotnicze może być jedyną formą dostępnego wsparcia ogniowego. Konieczne jest wczesne wspólne skoordynowanie takiego wsparcia.

1208. Wsparcie operacyjne

Wojska inżynieryjne będą częstokroć podstawowym elementem tych sił. Śmigłowce będą często potrzebne do pomocy w rozwijaniu, uzupełnianiu i wycofywaniu tych sił. Oddziały działające na terytorium kontrolowanym przez przeciwnika nie zawsze mogą oczekiwać wsparcia walką elektroniczną.

DOWODZENIE I KIEROWANIE

1209. Zasady ogólne

a. Działania na terytorium kontrolowanym przez przeciwnika powinny być prowadzone w ścisłym współdziałaniu z działaniami podejmowanymi przez siły główne. Dlatego ustalona musi być bezpośrednia łączność na wszystkich szczeblach dowodzenia.

b. Jeśli działania te mają być podjęte w głębi terytorium przeciwnika, to zadanie bojowe i kierowanie działaniami może być przekazane wyższemu sztabowi, do którego wojska te będą składać meldunki. Jeśli w danym rejonie działać ma więcej niż jeden oddział, to koniecznym będzie wydanie instrukcji współdziałania, a także niekiedy ustalenie współdziałających z sobą sztabów. Sztaby te mogą być powoływane na stałe lub tworzone jedynie do zadań specjalnych.

1210. Łączność

Dalekosiężna łączność radiowa i taktyczna łączność satelitarna są podstawowymi (rodzajami łączności - dop. tłum.) do kierowania wojskami prowadzącymi działania bojowe na terytorium przeciwnika i mogą być niezbędne do zapewnienia im ostrzegania o uderzeniu jądrowym. Jeśli wykorzystywana jest łączność radiowa, to w celu uniknięcia wykrycia ważne będą przedsięwzięcia utajniania łączności, które obejmować mogą:

a. Z góry określone terminy seansów łączności wraz z odpowiednim planem zróżnicowanego przydziału częstotliwości.

b. Transmisję dużej szybkości.

c. Wykorzystywanie emisji małej mocy w rejonach wysuniętych i specjalistycznych, wysoce czułych urządzeń w centrum odbiorczym.

d. Rozmieszczenie nadajników radiowych poza miejscem dyslokacji stanowiska dowodzenia.

ZABEZPIECZENIE LOGISTYCZNE

1211. Uwagi

a. Oddziały działające na terytorium kontrolowanym przez przeciwnika nie mogą oczekiwać zwykłego zabezpieczenia logistycznego. Możliwe, że będą one musiały polegać na samowystarczalności i mimo że ponosić będą wynikające z tego, zwiększone ryzyko, pod uwagę musi być brane pozyskiwanie pewnego wsparcia od miejscowej ludności. W tym przypadku, aby uniknąć zdemaskowania działań, wymagane jest staranne i przemyślane planowanie.

b. Transport lotniczy zwykle jest najskuteczniejszym sposobem dostarczania zaopatrzenia do wojsk oraz ewakuacji chorych i rannych. Jeśli lądowanie nie będzie możliwe, to opracowane powinny być plany zrzutu.

c. Maksymalne rozpoznanie logistyczne powinno mieć miejsce w celu zidentyfikowania faktycznego zaopatrzenia w środki bojowe, odpowiednie paliwo, żywność i wodę.

12 - 3

ROZDZIAŁ 13
Wojska w okrążeniu

WSTĘP

1301. Zasady ogólne

Rozdział niniejszy rozważa taktyczne zasady prowadzenia działań bojowych przez wojska w okrążeniu.

1302. Cel

Rozdział niniejszy zrelacjonuje trzy rodzaje działalności:

a. Obronę prowadzoną przez okrążone wojska.

b. Wyprowadzenie wojsk z okrążenia.

c. Przerwanie się okrążonych wojsk.

UWARUNKOWANIA DZIAŁAŃ

1303. Koncepcja

a. Wystąpić mogą okresy, w których dowódca będzie musiał akceptować okrążenie pewnych pododdziałów swoich wojsk. Ograniczy to swobodę działania, nie tylko danych wojsk, lecz także wyższych sztabów i może poważnie zagrozić kontynuacji działań. Okrążone wojska będą musiały walczyć samodzielnie, odcięte i z odpowiednio ograniczonym systemem zaopatrywania. Ich walka może szybko stracić ważność, a ich morale może ucierpieć, lecz pomimo tego muszą walczyć energicznie. Ten rodzaj walki stawia szczególnie duże wymagania, zarówno dowódcom, jak i wojskom i wymaga ściśle unormowanego przywództwa.

b. Szczególnymi działaniami są:

(1) OBRONA PROWADZONA PRZEZ OKRĄŻONE WOJSKA. Inicjatywa należy do przeciwnika, wobec czego dowódca musi zapewnić bezpieczeństwo ze wszystkich kierunków.

(2) ZAKOŃCZENIE OKRĄŻENIA. Okrążenie może być zakończone poprzez wyprowadzenie wojsk z okrążenia, przerwanie się okrążonych wojsk lub kombinację obu sposobów:

(a) WYPROWADZENIE WOJSK Z OKRĄŻENIA. Celem tego działania jest przerwanie pozycji przeciwnika i dotarcie do okrążonych wojsk i w ten sposób odtworzenie ich swobody działania.

(b) PRZERWANIE SIĘ OKRĄŻONYCH WOJSK. Ma to miejsce wówczas, gdy okrążone wojska prowadzą samodzielnie działania zaczepne w celu połączenia się z siłami głównymi.

1304. Zadanie bojowe

Jeśli już wojska zostały okrążone, niezwłoczną powinnością dowódcy ogólnowojskowego jest rozpatrzenie, czy zadanie bojowe okrążonych wojsk powinno być poprawione. Ważnym czynnikiem będzie ocena jak długo okrążone wojska zdolne będą walczyć samodzielnie. Zależnie od ważności zadania bojowego dowódca musi podjąć decyzję, czy wojska z zewnątrz powinny przeprowadzić działania oswobadzające, czy też wojska okrążone powinny przerwać się, w którym to przypadku potrzebne może być wsparcie ze strony sił głównych lub lotnictwa.

13 - 1

WOJSKA W OKRĄŻENIU

1305. Cechy charakterystyczne

a. Podstawowymi cechami działań wojsk w okrążeniu, które wyróżniają je spośród innych działań, są takie, że ataki mogą nadejść z więcej niż jednego kierunku oraz że wsparcie z zewnątrz dociera trudno, jeśli w ogóle jest możliwe.

b. Ponieważ dokładne położenie wojsk jest znane, wobec tego okrążone wojska są szczególnie narażone na uderzenia skoncentrowanej artylerii przeciwnika, naloty lotnictwa, a jeśli sprzyjające okoliczności techniczne uczynią to możliwym, na uderzenia bronią jądrową i chemiczną.

c. Okrążone wojska mogą utracić swoją zdolność do przeprowadzenia skrytych i terminowych działań rozpoznawczych, a wyżsi dowódcy muszą zapewnić takowe rozpoznanie i przekazanie im danych.

PROWADZENIE DZIAŁAŃ

1306. Organizacja

a. Obrona. Jak tylko wojska zostały okrążone, to ważnym jest aby organizacja podjęła, tak szybko jak to możliwe, spełnianie potrzeb w nowej sytuacji. Obejmuje to:

(1) Odtwarzanie struktury dowodzenia.

(2) Zorganizowanie sektorów obronnych.

(3) Tworzenie odwodów.

(4) Zorganizowanie wsparcia ogniowego.

(5) Reorganizację i zespolenie zabezpieczenia logistycznego.

(6) Odtworzenie łączności.

b. Wyprowadzenie wojsk z okrążenia. Dowódca okrążonych wojsk powinien przygotować swoje wojska w ten sposób, by mogły one udzielić terminowego wsparcia wszelkim działaniom w celu wyprowadzania wojsk z okrążenia.

c. Przerwanie się okrążonych wojsk. Obejmuje:

(1) Wydzielenie oddziałów bojowych o odpowiedniej sile do przeprowadzenia przełamania na wybranym kierunku.

(2) Zapewnienie sił do ochrony i pozoracji dookrężnej.

(3) Zorganizowanie kolejnych rzutów, takich jak: zabezpieczenie bojowe, zabezpieczenie logistyczne i pododdziały dowodzenia.

(4) Wydzielenie pododdziału do osłony tyłów.

(5) Jeśli określone zostanie, że niemożliwym jest wywalczenie przez wojska drogi powrotu, wówczas zastosowanie może mieć niewidoczne przełamanie, przenikanie poprzez terytorium przeciwnika. Wymagać to będzie całkowitej reorganizacji wojsk.

1307. Planowanie

a. Obrona. Dowódca określi rejon, który może być broniony z uwzględnieniem możliwości wojsk. Zarządzi on aby:

13 - 2

WOJSKA W OKRĄŻENIU

(1) Rozpoznane zostały możliwe podejścia przeciwnika oraz by wyznaczono wojska do ich osłony.

(2) Ustalona została obserwacja obejmująca cały obwód (rejonu okrążenia - dop. tłum.).

(3) Wyznaczono stosunkowo silny, manewrowy odwód, który może być szybko przemieszczany do miejsc, które są narażone na największe zagrożenie.

(4) Wszystkie dostępne środki wsparcia ogniowego, zarówno te z rejonu obrony jak i spoza jego obwodu, zorganizowane zostały do przeciwstawienia się zagrożeniu z dowolnego kierunku.

b. Wyprowadzenie wojsk z okrążenia

(1) Planowanie wyprowadzenia wojsk z okrążenia stanowi odpowiedzialność dowódcy ogólnowojskowego.

(2) Ponieważ stosunek sił atakujących wyprowadzanych z okrążenia wojsk do sił przeciwnika może nie być tak sprzyjający jak w sytuacjach normalnego natarcia, wobec tego najważniejsze jest zaskoczenie.

(3) Plan wyprowadzenia wojsk z okrążenia musi być skoordynowany z okrążonymi wojskami, szczególnie co do przestrzegania czasu i przestrzeni oraz co do potrzeby utrzymania zaskoczenia.

(4) Siła i skład wyprowadzanych z okrążenia wojsk uzależnione będą od planów późniejszych działań bojowych.

c. Przełamanie się okrążonych wojsk

(1) Główny ciężar odpowiedzialności za planowanie przełamania się okrążonych wojsk spoczywa na dowódcy okrążonych wojsk, a wszelka działalność wojsk prowadzona na korzyść wsparcia przełamania odpowiadać będzie jego planowi.

(2) Podczas przełamywania, potrzebne jest wybicie wyłomu w liniach obronnych przeciwnika, utrzymanie go i otwarcie, aby pozwolić wojskom wyjść z okrążenia. Przez cały czas działań ważnym jest utrzymanie tempa działań, przy jednoczesnym zachowaniu integralności wojsk wychodzących z okrążenia.

(3) Punkt przełamania i marszruta późniejszego przegrupowania muszą być skrupulatnie wybrane. Najbardziej bezpośrednie drogi mogą nie być najlepszymi. Wykorzystywane powinny być słabości przeciwnika i podejmowane próby uniknięcia ich przez wykorzystanie pośrednich dróg marszu i trudnego terenu w ciemnościach lub przy złej widoczności.

(4) Jeśli nie istnieją żadne inne alternatywy, podjęte może być przenikanie. jeśli coś takiego zostanie zaplanowane, to szczególna uwaga powinna być zwrócona na:

(a) Organizację oddziałów i pododdziałów.

(b) Uzgodnienie w czasie.

(c) Dostępność wyposażenia i zaopatrzenia.

(d) Plany postępowania z ofiarami i jeńcami wojennymi.

1308. Realizacja

a. Obrona. Obrońca musi być zdolny natychmiast reagować siłami odwodowymi i ogniem zaporowym na wszelkie podejścia. Trudno będzie rozpoznać najbardziej prawdopodobne punkty głównego wysiłku przeciwnika, lecz blokowane muszą być wszelkie poważne zagrożenia dla spójności obrony, aby zapobiec niszczeniu wojsk po kawałku.

13 - 3

WOJSKA W OKRĄŻENIU

b. Wyprowadzenie wojsk z okrążenia

(1) Ataki na rzecz wyprowadzenia wojsk z okrążenia organizowane poza okrążeniem prowadzone są w ten sam sposób jak zwykłe działania zaczepne; szczególnie ważne są zaskoczenie i szybkość.

(2) Prowadzone one będą zwykle jako wąskie uderzenie pododdziałów czołowych, posuwających się do przodu na tyle prędko na ile to możliwe, gdy w tym samym czasie podążające za nimi wojska bronią skrzydeł w celu utrzymania otwartego korytarza.

(3) Okrążone wojska wspierać będą uderzenie ogniem, a jeśli będzie to wykonalne, to próbować będą odwrócić uwagę lub związać siły przeciwnika poprzez podejmowanie pomocniczych działań zaczepnych.

c. Przełamanie się okrążonych wojsk. Możliwe, że okrążone wojska będą musiały być zreorganizowane i konieczne będą skrupulatne przygotowania.

(1) Przełamanie powinno sprzyjać zaskoczeniu przeciwnika i być podobne do omówionego już natarcia.

(2) Zorganizowana musi być dookrężna obrona zanim wojska utworzą wyłom. Jak tylko wyłom zostanie utworzony, podtrzymane musi być tempo działań. Pododdziały rozpoznawcze muszą być rozwinięte, aby pozwolić dowódcy uniknąć silnych stanowisk bojowych przeciwnika, wraz z czołowymi pododdziałami, podążającymi do przodu tak szybko jak to możliwe, wykorzystując do osłony ubezpieczenia skrzydeł i ariergardy.

(3) Pododdziały zabezpieczenia bojowego i logistycznego włączone będą do sił głównych dla ich bezpieczeństwa.

(4) Ostatnie pododdziały utrzymujące obronę okrążenia wycofywane będą zwykle na rozkaz.

(5) Jeśli zamiarem jest przeniknięcie przez terytorium przeciwnika, to wojska opancerzone mogą być użyte do wykonania wstępnych wyrw lub ataku dywersyjnego. Działanie takie ma szansę powodzenia jedynie w sprzyjających warunkach terenowych i przy dobrej widoczności.

1309. Użycie sił zabezpieczenia bojowego

a. Artyleria i lotnictwo

(1) OBRONA

(a) OGIEŃ ZE ŚRODKA REJONU OKRĄŻENIA. Stanowiska ogniowe muszą być wybrane, aby umożliwić prowadzenie ognia do osłony wszystkich części obwodu (rejonu okrążenia - dop. tłum.).

(b) OGIEŃ Z ZEWNĄTRZ REJONU OKRĄŻENIA. Wojska z zewnątrz rejonu okrążenia powinny mieć na celu zapewnienie maksymalnego wsparcia ogniowego okrążonym wojskom, ich zadania ogniowe powinny być skoordynowane z tymi ze środka okrążonych wojsk.

(c) BEZPOŚREDNIE WSPARCIE LOTNICZE. Może ono być jedynym sposobem zapewnienia okrążonym wojskom dodatkowej siły ognia, do których mogą być skierowani dodatkowi, wysunięci nawigatorzy lotniczy.

(2) WYPROWADZENIE I PRZERWANIE SIĘ OKRĄŻONYCH WOJSK. W zasadzie mają tu zastosowanie wskazówki co do wsparcia ogniowego okrążonych wojsk (podane w podrozdziale 1203.d (1)), jednakże odnotowane powinny być następujące dodatkowe punkty:

13 - 4

WOJSKA W OKRĄŻENIU

(a) ROZPOZNANIE WALKĄ. Rozpoznanie walką wzdłuż dróg marszu wycofujących się / przełamujących się wojsk dostarczy wartościowych danych rozpoznawczych i pomoże w zredukowaniu zagrożenia ze strony przeciwnika.

(b) WSPARCIE OGNIOWE. Podczas przełamywania zaistnieje etap, gdy organiczne wsparcie ogniowe zostanie ograniczone w wyniku przegrupowania. Powinno ono być zrównoważone poprzez zapewnienie wsparcia ogniowego z zewnątrz okrążonych wojsk.

b. Lotnictwo wojsk lądowych. Śmigłowce będą znaczną wartością w tych działaniach ponieważ:

(1) Przenosić mogą ważne środki bojowe i osoby oraz dostarczać zaopatrzenie logistyczne.

(2) Będą one prawdopodobnie jedynymi środkami ewakuacji medycznej.

(3) Mogą pomóc przy zmianie stanowisk bojowych wojsk.

c. Obrona powietrzna. Ograniczona manewrowość okrążonych wojsk czyni je szczególnie wrażliwymi na uderzenia z powietrza. Dlatego będą one niewspółmiernie liczyć na obronę powietrzną. Wszelkie braki w możliwościach ich organicznej obrony powietrznej muszą być skompensowane przez obronne działania przeciwpowietrzne w tym rejonie.

d. Wojska inżynieryjne

(1) PODCZAS OBRONY. Zastosowanie mają zwykłe zadania wojsk inżynieryjnych, lecz ze szczególnym naciskiem na przeciwmanewrowość. Wystąpi rosnące zapotrzebowanie na zapobiegawcze okopywanie w celu zwiększenia żywotności, a większa część wojsk inżynieryjnych pozostawiona musi być w odwodzie na rozkaz do walki z niespodziewanymi zagrożeniami przeciwnika.

(2) PODCZAS WYPROWADZANIA/PRZEŁAMYWANIA SIĘ Z OKRĄŻENIA. Zabezpieczenie inżynieryjne wymagane będzie do walki z zaporami przeciwnika i do tworzenia luk we własnych zaporach. Podczas przełamania, tam gdzie to możliwe, pewne środki wojsk inżynieryjnych powinny być w ariergardzie w celu podjęcia zadań przeciwmanewrowych.

e. Walka elektroniczna. Wydane powinny być zarządzenia w celu zapewnienia danych rozpoznawczych i wsparcia zakłóceniami ze wszystkich dostępnych środków walki elektronicznej w celu spotęgowania możliwości środków działających w rejonie okrążenia.

DOWODZENIE I KIEROWANIE

1310. Odpowiedzialność dowódcza

a. Jedność dowodzenia. Najważniejszą zasadą dowodzenia i kierowania okrążonymi wojskami jest to, że wszystkie wojska w rejonie okrążenia muszą respektować władzę jednego, wyznaczonego dowódcy.

b. Wyższy dowódca. Wyznaczony musi być główny dowódca wojsk, który odpowiedzialny będzie za okrążone wojska.

c. W działaniach wyjścia z okrążenia. Zależności dowódcze pomiędzy okrążonymi wojskami, dowódcą i dowódcą wyprowadzanych z okrążenia wojsk muszą być jasno ustalone, w tym czas, w którym ma to obowiązywać.

13 - 5

WOJSKA W OKRĄŻENIU

1311. Łączność i jej utrzymanie

a. Ustalona musi być łączność dowodzenia i kierowania wszystkimi pododdziałami okrążonych wojsk.

b. Funkcjonowanie łączności, w tym połączeń telefonicznych, musi być także skuteczne pomiędzy okrążonymi wojskami i dowódcą sił głównych, który odpowiada za te wojska.

1312. Współdziałanie

Przedsięwzięcia kontrolne, zastosowane do koordynacji tego rodzaju działań opisane są w Rozdziale 6, Dział III, Działania na połączenie się wojsk.

ZABEZPIECZENIE LOGISTYCZNE

1313. Uzupełnienie

Zaopatrywanie okrążonych wojsk jest odpowiedzialnością wyższego przełożonego, lecz konieczna będzie ścisła kontrola zaopatrywania wewnątrz rejonu okrążenia. Zaopatrywanie prowadzone może być drogą powietrzna, jeśli sytuacja na to pozwala.

1314. Pozbywanie się wyposażenia i zaopatrzenia

Podczas przełamywania wszelkie zaopatrzenie i wyposażenie, które nie może być wyewakuowane podczas tych działań, niszczone będzie lub pozbawiane użyteczności. Jeśli zaopatrzenie i wyposażenie medyczne nie może być wyewakuowane, to musi być oznakowane jako takie i usunięte zgodnie z Konwencją Genewską.

13 - 6

ROZDZIAŁ 14
Działania na rzecz wsparcia pokoju

PODROZDZIAŁ 1 WSTĘP

1401. W dalszej kolejności

14 - 1

ZAŁĄCZNIK A
Odnośne Publikacje Sojusznicze (APs)
i Porozumienia Standaryzacyjne (STANAG-i)

1. Zasady ogólne

a. Państwa NATO zawarły szeroką gamę porozumień w różnych sprawach, a większość znajduje się w toku negocjacji. Wybór najbardziej znaczących wyszczególniony jest w paragrafach poniżej.

AAP-4 zawiera pełny wykaz Publikacji Sojuszniczych (Aps) i Porozumień Standaryzacyjnych (STANAG-ów).

b. Należy zaznaczyć, że STANAG-i (w przeciwieństwie do Aps-ów) nie są wprowadzane do obiegu bezpośrednio do użytkowników. Ich zawartość obejmuje narodowe i dowódcze instrukcje (np.: broszury szkoleniowe i Obowiązujące Procedury Operacyjne).

2. Procedury taktyczne

Następujące STANAG-i obejmują ogólne sprawy operacyjne:

STANAG 2029 - Metoda opisu lądowego położenia wojsk, ich rejonów i linii rozgraniczenia.

STANAG 2079 - Ochrona rejonu tyłowego.

STANAG 2082 - Wycofywanie pododdziałów bojowych z walki.

STANAG 2129 - Identyfikacja wojsk lądowych na polu walki.

STANAG 2419 - Kierowanie niszczeniami w rejonie tyłów.

3. Procedury sztabowe

a. Rozpoznanie. A Int P-1 i A Int P-2 zawierają uzgodnione NATO-wskie ogólne zasady rozpoznania, zachowania tajemnicy oraz terminologię. Procedury te zawarte są w różnych STANAG-ach obejmujących:

STANAG 2003 - Meldunki patroli.

STANAG 2022 - Meldunki rozpoznawcze.

STANAG 2044 - Procedury rozdziału jeńców wojennych.

STANAG 2077 - Rozkaz bojowy (oprócz NATO-wskich sił lądowych)

STANAG 2084 - Przechowywanie i meldowanie o przechwyceniu wyposażenia i dokumentów przeciwnika.

STANAG 2149 - Zapotrzebowanie na dane rozpoznawcze.

ALP-12 - Procedury Planowania HNS.

A - 1

ODNOŚNE APs i STANAG-i

b. Dowodzenie i kierowanie. Procedury zawarte są w:

STANAG 1001 - Unormowany system wyznaczania dni i godzin w odniesieniu do działań bojowych lub ćwiczeń.

STANAG 2014 - Rozkazy operacyjne, zarządzenia wstępne oraz rozkazy kwatermistrzowsko / logistyczne.

STANAG 2020 - Meldunki sytuacji operacyjnej.

STANAG 2041 - Rozkazy operacyjne, tabele i wykresy dróg przegrupowania.

STANAG 2101 - Nawiązywanie łączności.

STANAG 5048 - Minimalny wymiar łączności dla wojsk lądowych NATO - wymagania, zasady i procedury.

APP-6 - Znaki wojskowe dla systemów bazowania naziemnego.

c. Działania powietrzno-szturmowe i śmigłowcowe. ATP-41 obejmuje dziedzinę działań powietrzno - szturmowych, natomiast ATP-49 poświęcony jest użyciu śmigłowców w działaniach lądowych.

d. Wsparcie lotnicze. ATP-27(B) poświęcony jest zaczepnym działaniom wsparcia lotniczego, natomiast ATP-33(B) opisuje NATO-wskie podstawowe zasady taktyki lotniczej. ATP-40 poświęcony jest kontroli przestrzeni powietrznej w strefie bojowej, ATP-42 opisuje szczegóły odnoszące się do operacji przeciwpowietrznych, a ATP-44(A) poświęcony jest walce elektronicznej w działaniach lotniczych.

e. Działania desantowe. ATP-8(A) opisuje podstawowe zasady działań desantowych. ATP 36, 37, 38 i 39(A) poświęcone są bardziej szczegółowym aspektom działań desantowych.

f. Transport lotniczy. Wśród porozumień dotyczących transportu lotniczego są:

STANAG 3146 - Procedury planowania taktycznych działań transportu lotniczego.

STANAG 3465 - Utajnione, zapasowe i sygnalizacyjne procedury wojskowego ruchu lotniczego - samolotów.

STANAG 3570 - Strefy zrzutu i strefy podejmowania - kryteria i oznakowanie.

ATP-53 - Zasady ogólne i procedury transportu lotniczego NATO.

4. Zabezpieczenie bojowe

a. Artyleria. Stosowane STANAG-i włączone są do A Arty P-1.

b. Wojska inżynieryjne. Uzgodnione procedury zawarte są w licznych STANAG-ach, w tym:

STANAG 2017 - Rozkazy dla dowódcy ochrony niszczeń i dowódcy sekcji niszczenia ogniowego (nie jądrowego).

A - 2

ODNOŚNE APs i STANAG-i

c. Inne

STANAG 2067 - Kierowanie i powrót uchodźców

STANAG 2088 - Oświetlenie pola walki.

STANAG 2113 - Pozorowanie przeciwnikowi wyposażenia i zaopatrzenia wojskowego.

STANAG 2143 - Rozpoznawanie materiałów wybuchowych / niszczenie materiałów wybuchowych (EOR/EOD)

5. Sprawy obrony przed bronią masowego rażenia

a. Procedury dotyczące broni masowego rażenia zawarte są w:

STANAG 2002 - Sygnały ostrzegawcze do oznakowania skażonych lub niebezpiecznych rejonów lądowych, ukompletowanie wyposażenia, zaopatrzenie i zapasy.

STANAG 2047 - Nadzwyczajny alarm o zagrożeniu lub ataku (tylko BMaR i atakiem lotniczym).

STANAG 2083 - Wytyczne dowódcy w zakresie narażenia grup na promieniowanie jądrowe.

STANAG 2104 - Ostrzeganie o własnym uderzeniu jądrowym.

STANAG 2111 - Analizy celów - broń jądrowa.

STANAG 2133 - Ocena wrażliwości na środki chemiczne i biologiczne.

STANAG 2150 - Normy sprawności NATO w zakresie obrony przed BMaR.

STANAG 2352 - Przewodnik operacyjny o wyposażeniu obrony przed BMaR.

STANAG 2353 - Rozwój możliwości obrony przed BMaR.

STANAG 2984 - Uszeregowane poziomy zagrożenia BMaR i minimalna osłona.

ATP-45 - Meldowanie o wybuchach jądrowych, uderzeniach biologicznych i chemicznych oraz prognozowanie i ostrzeganie o związanym z tym ryzyku i rejonach zagrożonych.

b. Aspekty medyczne zawarte są w:

A Med P-6 - Poradnik NATO o problemach medycznych działań obrony przed BMaR.

A Med P-7 - Koncepcja działań zabezpieczenia medycznego w warunkach użycia BMaR.

A Med P-8 - Wytyczne do planowania oceny strat bojowych (jądrowych).

STANAG 2931 - Maskowanie Emblematów Genewskich na urządzeniach medycznych na lądzie.

6. Walka elektroniczna

ATP-51 poświęcony jest działaniom walki elektronicznej w walce lądowej.

A - 3

ODNOŚNE APs i STANAG-i

7. Sprawy logistyczne

a. Chociaż logistyka jest sprawą narodową, wiele zawartych porozumień podkreśla interoperacyjność logistyczną. Obejmują one:

ALP-9 - Doktryna logistyczna wojsk lądowych.

STANAG 2034 - Procedury wojsk lądowych w zakresie sojuszniczych transakcji zaopatrzenia

STANAG 2041 - Rozkazy operacyjne, tabele i wykresy przegrupowania drogowego.

STANAG 2087 - Medyczne wykorzystanie transportu lotniczego w wysuniętym rejonie.

STANAG 2135 - Procedury natychmiastowej pomocy logistycznej.

STANAG 2154 - Zasady poruszania się po drogach wojskowych pojazdów mechanicznych.

STANAG 2174 - Wojskowe drogi i sieci dróg.

STANAG 2827 - Przechowywane środków materiałowych w warunkach polowych.

STANAG 2879 - Zasady postępowania medycznego w zarządzaniu sytuacją masowych ofiar.

b. Przekazanie wyposażenia i zaopatrzenia ułatwione jest poprzez następujące katalogi:

A Med P-1 - Tabele zamienników medycznych NATO.

AOP-6 - Katalog amunicji wojsk lądowych wzajemnie zamienialnej w okresie wojny.

A - 4

SŁOWNIK

(Definicje z AAP-6 nie są włączone w zakres ninijszego Słownika, oprócz tych pojęć, które posiadają dwie lub więcej definicji i interpretacji, a z których jedna lub więcej nie ma zastosowania w wojskach lądowych w znaczeniu taktycznym, albo gdy definicje AAP-6 rozszerzone są dla celów niniejszego ATP-35(B)).

A

airborne (pol. powietrznodesantowy, -a, -e)

1. Termin stosowany do stanu osobowego, wyposażenia itp., transportowanego drogą powietrzną; np. wojska powietrznodesantowe.

2. Termin stosowany do środków materiałowych transportowanych lub przeznaczonych do transportowania drogą powietrzną, jako termin odróżniający uzbrojenie i wyposażenie zamontowane na i stanowiące część samolotu. (AAP-6 tylko Część 1 i 2).

amphibious force (pol. wojska desantowe)

Siły marynarki wojennej i wojsk lądowych wraz z siłami wsparcia, które są szkolone, zorganizowane i wyposażone do działań desantowych. (AAP-6 tylko Część 1).

area of responsibility (pol. rejon odpowiedzialności)

Określony obszar, w którym wyraźnie określona jest odpowiedzialność dowódcy za rejon rozwinięcia i utrzymanie urządzeń, kierowanie przemieszczaniem się i prowadzenie działań taktycznych zaangażowanych wojsk, będących pod jego dowództwem wraz z analogicznym urawnieniem do wykonywania tych funkcji. (AAP-6 tylko Część 1).

armed helicopter (pol. śmigłowiec uzbrojony)

Śmigłowiec wyposażony w uzbrojenie lub systemy uzbrojenia (AAP-6), w tym uzbrojenie przeciwpancerne.

assault (pol. szturm)

1. Punkt kulminacyjny natarcia; zwarcie z przeciwnikiem w wale wręcz.

2. Krótki, gwałtowny, ale dobrze zorganizowany atak na niewielki cel, taki jak stanowisko ogniowe działa, umocnienie lub gniazdo karabinu maszynowego. (AAP-6 tylko Część 1 i 3).

assembly area (pol. rejon ześrodkowania)

Rejon, w którym wstępnie zebrane jest dowództwo w celu dalszego działania. (AAP-6 tylko Część 1).

assign (pol. przydział)

Miejsce oddziałów lub stanu osobowego w strukturze organizacyjnej, gdzie umiejscowienie takie jest stosunkowo stałe i/lub gdzie organ taki kieruje i zawiaduje oddziałami lub stanem osobowym wypełniając podstawową funkcję, albo większą częścią funkcji oddziału lub stanu osobowego. (AAP-6 tylko Część 1).

attack helicopter (pol. śmigłowiec szturmowy)

Śmigłowiec specjalnie przeznaczony do stosowania różnorodnego uzbrojenia w celu atakowania i niszczenia celów przeciwnika. (AAP-6).

axis (pol. osie)

W walce lądowej, ogólny kierunek przemeiszczania się (planowany lub osiągnięty), zwykle pomiędzy wydzielonymi liniami rozgraniczenia. (AAP-6).

B

battery (pol. bateria)

Jednostka taktyczna i organizacyjna artylerii lub pododdział odpowiadający kompanii, albo podobna jednostka w innych rodzajach wojsk wchodzących w skład wojsk lądowych. (AAP-6 tylko Część 1).

battlefield air interdiction (BAI) (pol. lotnicza izolacja pola walki)

Lotnicza izolacja pola walki (BAI) jest to działanie lotnictwa na naziemne cele wroga, znajdujące się na stanowiskach bezpośredniego oddziaływania własnych wojsk i które to działanie wymaga wspólnego planowania i współdziałania. Skoro zadania bojowe BAI wymagaja współdziałania podczas wspólnego planowania, to mogą one nie potrzebować ciagłego współdziałania podczas fazy realizacji. (ATP-33).

bypass (pol. obejście)

Manewrowanie wokół przeszkody, stanowiska lub wojsk przeciwnika w celu utrzymania tempa natarcia.

Słownik - 1

SŁOWNIK

C

control (pol. kierowanie)

Władza wykonywana przez dowódcę nad częścią działalności podległych mu struktur organizacyjnych lub nad innymi strukturami nie będącymi zwykle pod jego dowództwem, która zawira odpowiedzialność za wdrożenie rozkazów lub zarządzeń. Całość lub część tej władzy może być przekazywana lub udzielana na zasadzie pełnomocnictwa. (AAP-6 tylko Część 1).

control point (pol. punkt kontrolny)

Miejsce na drodze marszu, na którym ludzie są zatrzymywani w celu uzyskania informacji i wskazówek co do regulacji ruchu lub zaopatrywania. (AAP-6 tylko Część 1).

convoy (pol. konwój)

Grupa pojazdów zorganizowana w celu kontrolowanego i uporządkowanego przegrupowania wraz lub bez eskortującego ubezpieczenia. (AAP-6 tylko Część 2).

D

defensive counter air (pol. obrona przeciw środkom OP (OPL))

Alternatywny termin do air defence (pol. obrona powietrzna / przeciwlotnicza) (patrz AAP-6). Patrz także counter air operations (pol. działania przeciwpowietrzne). (AAP-6).

deployment (pol. rozwinięcie)

1. W nomenklaturze morskiej, zmiana z podejścia manewrowego na ugrupowanie w kierunku bezpośredniej styczności na ugrupowanie do walki.

2. Zmiana położenia wojsk do pożądanych rejonów działań.

3. Przemieszczenie pododdziałów w ramach rejonów działań.

4. Ugrupowanie wojsk w ramach związku taktycznego do bitwy. (ATP-35(A)).

direction finding (DF) (pol. poszukiwanie kierunkowe, namiar)

Proces określania częstotliwości nośnej emisji elektromagnetycznej. (ACP 167(F)).

direction of attack (grand forces) (pol. kierunek natarcia (wojsk lądowych))

Szczególny kierunek lub droga marszu, po którym przebiegać będzie zasadnicze natarcie lub środek sił głównych oddziału.

direct support (pol. bezpośrednie wsparcie)

Wspacie zapewniane przez oddział lub związek taktyczny nie przydzielony lub nie będący pod dowództwem wspieranego oddziału czy związku taktycznego, lecz zobowiązanego do udzielenia pierwszeństwa we wsparciu potrzebnym temu oddziałowi / związkowi taktycznemu. (AAP-6 tylko Część 1).

disposition (pol. rozmieszczenie)

Podział elementów dowodzenia w ramach danego rejonu, zazwyczaj dokładna lokalizacja każdego stanowiska dowodzenia oddziału i rozwinięcie podporządkowanych im sił. (AAP-6 tylko Część 1).

E

encirclement (pol. okrążenie)

Sytuacja, w której oddział / związek taktyczny został otoczony i odcięty od swoich linii komunikacji w wyniku utraty swobody manewru.

exfiltration (pol. skryte wycofanie się z walki)

Technika lub proces, w którym wojska wycofywane są z walki pojedynczo, małymi grupami lub całymi oddziałami przez pozycje przeciwnika lub obchodząc je, próbując jednoczesnie uniknąć wykrycia

Słownik - 2

SŁOWNIK

F

follow-on forces (pol. wojska drugiego rzutu)

Wszelkie wojska lądowe przeciwnika nie zaangażowane podczas działań zaczepnych w bezpośrednią walkę, ich urządzenia dowódczo - kontrolne oraz ich zabezpieczenie logistyczne i inne, zapewniające ciągłość działań. (ATP-35(B)).

forces in depth (pol. wojska w głębi)

W każdym rodzaju działań, wszelkie siły przeciwnika nie zaangażowane w bezpośrednią walkę, dowództwo i urządzenia dowódczo - kontrolne oraz ich zabezpieczenie logistyczne i inne, rozlokowane w ramach rejonu oddziaływania dowódcy. (ATP-35(B)).

fragmentary order (pol. rozkaz cząstkowy (sformalizowany))

Skrócona forma rozkazu operacyjnego, wydawanego jako obowiązkowy, która eliminuje potrzebę powielania informacji zawartej w podstawowym rozkazie operacyjnym. Może on być wydawany w częściach. (PL 1040-001 ESN uzgodniono)

I

identifikation (pol. identyfikacja, stwierdzenie tożsamości)

Wykrycie przez jakieś działanie lub środki techniczne tylko wam przynależnych cech lub indywidualności. Patrz także recognition (pol. rozpoznanie). (AAP-6 tylko Część 1).

in support of (pol. na poparcie, na wsparcie)

Pomoc lub zabezpieczenie innego związku taktycznego, oddziału lub organizacji pozostających pod etatowym kierownictwem (dowództwem - dop. tłum.). (AAP-6).

interception (pol. przechwytywanie)

Czynność poszukiwania i nasłuchiwania i/lub nagrywania seansów łączności i/lub transmisji elektroniczynych w celu pozyskania danych rozpoznawczych. (ACP 167(F)).

interdiction (pol. izolacja, wzbranianie)

Czynność podejmowana w celu odwrócenia uwagi, przerwania, opóźnienia lub zniszczenia potencjału wojskowego przeciwnika zanim mógłby być użyty skutecznie przeciwko wojskom sojuszniczym. (ATP-35(B)).

H

Host Nation Support (HNS) (pol. Wsparcie przez Państwo Gospodarza)

Cywilna i wojskowa pomoc świadczona w czasie pokoju i wojny przez państwo gospodarza wojskom sojuszniczym i organizacjom NATO, które rozmieszczone są na lub przemieszczają się tranzytem przez terytorium państwa gospodarza.

M

main effort (point of) (pol. główny wysiłek (punkt koncentracji))

Koncentracja wojsk i środków w rejonie, w którym dowódca dąży do zrealizowania swojej decyzji.

Uwaga:

Główny wysiłek określany jest przez dowódcę specjalnie wyznaczonemu, podległemu sobie oddziałowi. Dowódca zabezpiecza pomyślność głównego wysiłku poprzez zapewnienie mu priorytetowego wsparcia oraz przez wymianę odwodów w celu szybkiego wzmocnienia głównego wysiłku lub, jeśli to konieczne, w celu przejęcia głównego wysiłku. (ATP-35(B)).

Marine Air-Ground Task Force (US) (pol. powietrzno-lądowe siły bojowe Piechoty Morskiej)

Powietrzno-lądowe siły bojowe Piechoty Morskiej są organizacją bojową Piechoty Morskiej pod jednolitym dowództwem, sformowane w celu wykonania zadań specjalnych. W skład powietrzno-lądowych sił bojowych Piechoty Morskiej wchodzić będą zazwyczaj: dowództwo, pododdziały lądowe, lotnicze i zabezpieczenia logistycznego (w tym pododdziały wsparcia Marynarki Wojennej). Zorganizowane mogą być cztery rodzaje powietrzno-lądowych sił bojowych Piechoty Morskiej: Siły Ekspedycyjne Piechoty Morskiej (MEF - Marine Expeditionary Force), Brygada Ekspedycyjna Piechoty Morskiej (MEB - Marine Expeditionary Brigade), Oddział Ekspedycyjny Piechoty Morskiej (MEU - Marine Expeditionary Unit) oraz Siły Specjalnego Przeznaczenia (SPF - Special Purpose Force). Nazywane także MAGTF. (USJCS Pub 1-02, ATP-35(B).

Słownik - 3

SŁOWNIK

mine field (pol. pole minowe)

W walce lądowej, rejon terenu zawierający miny ułożone zgodnie ze wzorem lub nie. (AAP-6 tylko Część 1).

mutual support (pol. wzajemne wsparcie)

1. Wsparcie, które jednostki świadczą jedna drugiej przeciw nieprzyjacielowi, z powodu przydzielonego im zadania bojowego, rozlokowania względem siebie i przeciwnika oraz z uwzględnieniem właściwych im możliwości.

2. W działaniach lądowych, warumki, które mają miejsce, gdy stanowiska bojowe są w stanie wspierać się wzajemnie ogniem, zapobiegając w ten sposób przeprowadzeniu przez przeciwnika ataku na dowolne stanowisko bez stania się celem ognia prowadzonego z jednego lub więcej sąsiadujących stanowisk.

N

non-persistent agent (pol. nietrwały środek trujący)

(Z operacyjnego punktu widzenia) środek trujący, który zalega w rejonie celu przez stosunkowo krótki okres czasu po zadziałaniu amunicji (często mierzony w minutach, ale w wyjątkowych przypadkach, kilka godzin). (AXP-7).

O

offensive air support (pol. wsparcie lotnicze)

Część taktycznego wsparcia lotniczego działań lądowych, składająca się z Taktycznego Rozpoznania Powietrznego, Lotniczej Izolacji Pola Walki i Bezpośredniego Wsparcia Lotniczego, a która prowadzona jest w toku bezpośredniego wsparcia dzialań lądowych. (ATP-27(B)/ATP-33(B)).

operational level of war (pol. operacyjny szczebel walki)

Szczebel walki, na którym planowane, prowadzone i kontynuowane są kampanie i główne działania, w celu realizacji zadań strategicznych w ramach teatrów lub rejonów działań bojowych. (Patrz także Załącznik A do NATO-wskiego Wrowadzenia do ATP-35 (B). Zauważ, że definicja proponowana jest przez TACDOC WP, aby włączyć ją do AAP-6).

P

persistent agent (pol. trwały środek trujący)

(Z operacyjnego punktu widzenia) środek trujący, który zalega w rejonie celu przez stosunkowo długi okres czasu po zadziałaniu amunicji (zwykle kilka godzin, dni, a w skrajnych przypadkach nawet tygodnie). (AXP-7).

pick-up zone (pol. rejon załadowania)

Rejon wykorzystywany do załadowania oddziałów i/lub wyposażenia do śmigłowców (ATP-35(B)).

pin-point (pol. cel punktowy)

Precyzyjnie rozpoznany punkt, głównie na lądzie, który zawiera bardzo mały cel, punkt orientacyjny do spotkania lub dla innych celów; współrzędne określające ten punkt (AAP-6 tylko Część 1).

protective minefield (pol. ubezpieczające pole minowe)

W lądowej walce minowej, pole minowe zastosowane w celu wsparcia oddziału w jego miejscu dyslokacji, stanowiące obronę bezpośrednią. (AAP-6 tylko Część 1)).

psichological operations (pol. działania psychologiczne)

Zaplanowane oddziaływanie psychologiczne w czasie pokoju, kryzysu i wojny, ukierunkowane na przeciwnika ludność neutralną w celu spowodowania argumentami i oddziaływaniem wychowawczym osiągnięcia celów politycznych i wojskowych. (AJP-1).

R

real estate (pol. nieruchomość)

Nieruchomością jest rejon przydzielony oddziałowi lub związkowi taktycznemu do celów taktycznych i administracyjnych, jednak nie zawsze do wyłącznego użytku przez niego. Przydział dokonywany jest często w kilometrach kwadratowych i kontrolowany przez odpowiednie stanowisko dowodzenia. (ATP-35(B)).

Słownik - 4

SŁOWNIK

S

screen (pol. osłona)

Pododdział osłonowy, którego głównym zadaniem jest obserwacja, rozpoznawanie i meldowanie informacji, a który walczy jedynie w samoobronie. (AAP-6 tylko Część 4).

security (pol. ubezpieczenie)

1. Osiągnięty stan, gdy określona informacja, uzbrojenie, sprzęt wojskowy, stan osobowy, działania i urządzenia zabezpieczone są przed szpiegostwem, sabotażem, dywersją, terroryzmem, jak również przed utratą i nieupoważnionym ujawnieniem. Termin ten stosowany jest także do określenia niezbędnych przedsięwzięć potrzebnych do osiągnięcia danego stanu i organów odpowiedzialnych za te przedsięwzięcia.

2. W działaniach lądowych, niezbędne przedsięwzięcia, dzięki którym wojska zachowują swobodę działania i ostrzegane są oraz zabezpieczane przed nieoczekiwanym spotkaniem z przeciwnikiem lub jego atakiem. (ATP-35(B)).

suppressive fire (pol. ogień obezwładniający, tłumiący)

Ogień, który obezwładnia, niszczy lub czasowo obniża możliwości bojowe wojsk przeciwnika w określonym rejonie. (ATP-35(B)).

T

target signature (pol. oznakowanie celu, cecha demaskująca)

Charakterystyczny wzór celu, odtwarzany przez wyposażenie wykrywające i identyfikujące. (AAP-6 tylko Część 1).

transport aircraft (pol. samolot transportowy)

Samolot przeznaczony przede wszystkim do przenoszenia stanu osobowego i/lub ładunków. (Wybrano z AAP-6).

U

unit (pol. oddział, jednostka wojskowa)

1. Każdy oddział wojskowy, którego struktura opisana jest przez kompetentną władzę, taką jak tabela organizacji i wyposażenia (etat - dop. tłum.); szczególna część organizacji.

2. Nazwa organizacyjna podziału grupy w siłach bojowych. (AAP tylko Część 1 i 2).

W

waiting area (pol. rejon wyczekiwania, postoju)

W działaniach lądowych, rozmieszczenie w sąsiedztwie do drogi marszu lub osi przegrupowania, które to rozmieszczenie może być zastosowane w celu rozśrodkowania i ukrycia pojazdów, wojsk i wyposażenia, na czas oczekiwania na dalsze przegrupowanie. (ATP-35(B)).

Słownik - 5

WYKAZ FAKTYCZNYCH STRON

Międzynarodowa Akademia Pokoju, Nowy Jork.

NATO JAWNE ATP - 35 (B)

PAGE

PAGE 2

NATO JAWNE TRZECI PROJEKT WSTĘPNY

NATO JAWNE ATP - 35(B)

TRZECI PROJEKT WSTĘPNY

NATO JAWNE ATP - 35 (B)

PAGE

PAGE 177

NATO JAWNE TRZECI PROJEKT WSTĘPNY

NATO JAWNE ATP - 35(B)

TRZECI PROJEKT WSTĘPNY

NATO JAWNE ATP - 35 (B)

PAGE

PAGE 254

NATO JAWNE TRZECI PROJEKT WSTĘPNY

NATO JAWNE ATP - 35(B)

TRZECI PROJEKT WSTĘPNY

TŁUMACZYŁ:

płk dr n.w. inż. Adam SZYDŁOWSKI

Instytut Logistyki WAT

tel.: 85-93-32

OTRZYMANE ZADANIE

LUB

ZMIANY SYTUACJI

ANALIZA ZADANIA

CZYNNIKI

WOJSKA

WŁASNE

PRZECIWNIK

ŚRODOWISKO

Teren

Pogoda

Ludność

Kultura

Religia

INNE CZYNNIKI

ODDZIAŁYWANIA

ALTERNATYWNE WARIANTY

DECYZJA DOWÓDCY

i

KONCEPCJA DZIAŁANIA

Rozkaz

wstępny

Praca sztabowa

REJON SIŁ PRZESŁANIANIA

LINIA PRZECHWYTYWANIA

XX

XX

X

X

X

X

X

X

FEBA

REJON

OBRONY

BRYGADY

X

REJON

OBRONY

DYWIZJI

X

X

X

X

REJON

OBRONY

KORPUSU

X

X

X

REJON TYŁÓW

DYWIZJI

X

X

X

XX

XX

REJON TYŁÓW KORPUSU

Rysunek bez zachowania skali

DOWÓDCA SIŁ AEROMOBILNYCH

NAWIGATOR

LOTNICZEGO

ZADANIA

BOJOWEGO

DOWÓDCY

TRANSPORTOWANYCH

JEDNOSTEK

DOWÓDCY

JEDNOSTEK

LOTNICZYCH

---