Duchu Święty Ożywicielu - przyjdź!

Zesłanie Ducha Świętego

Spełnienia wielkiej Pana obietnicy

Czekają razem w ciszy Wieczernika

Apostołowie i Matka Dziewica…

Trwoga i radość dusze ich przenika…

Nagle wiatr jakiś ogromny zaszumiał,

Błysły płomienie ponad każdą głową

I każdy siłę w sobie czuje nową,

Mówić różnymi językami umie.

I ma odwagę Boże głosić słowo,

Choćby w niewiernych i szyderców tłumie,

Gdy w sercu wielki pokój i otucha,

Bo Zbawca zesłał im Świętego Ducha.

Wanda Archemowiczowa

Diagramy zamieszczone obok prezentują wyniki badań socjologicznych przeprowadzonych w roku 2006 na zlecenie „Gościa Niedzielnego” wśród osób deklarujących się
jako wierzące. Pokazują one bardzo wyraźnie, że nie zawsze rozumienie podstawowych prawd wiary przez członków Kościoła katolickiego jest właściwe. Wydaje się, że do wiary wielu katolików w Polsce wkradł się relatywizm, to znaczy postawa, która sprowadza religię i religijność do poziomu prywatności, nieuwzględniająca wykładnię Kościoła. Jest to zasadniczy błąd: jako członkowie wspólnoty wierzących mamy obowiązek poznawać jej nauczanie w kwestiach wiary i według niego kształtować swoje przekonania. Nie oznacza to w żadnym razie, że nie mamy prawa mieć wątpliwości co do niektórych prawd lub ich nie rozumieć, ale prawidłowa postawa polega na tym,
że to my mamy dostosować swoje zdanie do objawionych prawd, których depozytariuszem jest Kościół Chrystusowy,
a nie odwrotnie. W teologii nie podejmuje się dyskusji
nad zasadnością dogmatów wiary. Można je uzasadniać, interpretować, ale w żadnym razie nie można ich podważać, gdyż wtedy odchodzi się od prawdy objawionej przez Boga.

Katechizm Kościoła Katolickiego (KKK) jasno i wyczerpująco określa, kim jest Duch Święty w rozumieniu katolickim:

KKK 685 Wierzyć w Ducha Świętego oznacza wyznawać, że Duch Święty jest jedną z Osób Trójcy Świętej, współistotny Ojcu i Synowi i „z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę” (Symbol Nicejsko-Konstantynopolitański).

KKK 688 Kościół jest miejscem poznania Ducha Świętego: w Piśmie Świętym, w Tradycji Ojców Kościoła, w Nauczycielskim Urzędzie Kościoła, w liturgii, w modlitwie, w charyzmatach i urzędach Kościoła, w znakach życia apostolskiego i misyjnego, w świadectwie świętych.

KKK 691 „Duch Święty” jest imieniem własnym Tego, którego wielbimy i któremu oddajemy chwałę wraz z Ojcem i Synem. Pojęcie „Duch” jest tłumaczeniem hebrajskiego słowa Ruah, które przede wszystkim oznacza tchnienie, powietrze, wiatr.

KKK 692 Gdy Jezus zapowiada i obiecuje Ducha Świętego, nazywa Go „Parakletem”, co dosłownie oznacza: „Ten, który jest wzywany przy czymś” ad-vocatus (J14,16.26; 15,26; 16,7). „Paraklet” tłumaczy się zazwyczaj jako „Pocieszyciel”. Jezus nazywa też Ducha Świętego „Duchem Prawdy” (J16,13).

KKK 693 Poza imieniem własnym, które jest najczęściej używane w Dziejach Apostolskich i Listach, u św. Pawła znajdują się określenia: Duch obietnicy (Ga3,14; Ef1,13), Duch przybrania za synów (Rz8,15; Ga4,6), Duch Chrystusa (Rz8,11), Duch Pana (2Kor3,17), Duch Boży (Rz8,9. 14;15, 19;1Kor6,11; 7,40); u św. Piotra znajduje się określenie: Duch chwały (1P4,14).

Biblijnymi symbolami Ducha Świętego są: woda (KKK 694), namaszczenie (KKK 695), ogień (KKK 696), obłok i światło (KKK 697), pieczęć (KKK 698), ręka (KKK 699), palec (KKK 700), gołębica (KKK 701).

KKK 727 Całe posłanie Syna i Ducha Świętego w pełni czasu jest zawarte w fakcie, że Syn od chwili Wcielenia jest namaszczony Duchem Ojca: Jezus jest Chrystusem, Mesjaszem. Całe dzieło Chrystusa jest wspólnym posłaniem Syna i Ducha Świętego.

KKK 729 Dopiero wtedy, gdy nadeszła godzina, w której Jezus miał być uwielbiony, obiecuje On przyjście Ducha Świętego, Ducha Prawdy, który będzie z nami na zawsze, nauczy nas wszystkiego i doprowadzi nas do całej prawdy.

KKK 747 Duch Święty, którego Chrystus - Głowa Ciała - wylewa na swoje członki, buduje, ożywia i uświęca Kościół, będący sakramentem komunii Trójcy Świętej i ludzi.

KKK 736 Jeśli jesteśmy w komunii z Duchem Świętym, to On daje nam powrót do raju, otwiera bramy nieba i czyni nas przybranymi dziećmi Bożymi.

KKK 737 Posłanie Chrystusa i Ducha Świętego wypełnia się w Kościele, Ciele Chrystusa i Świątyni Ducha Świętego. Duch przygotowuje ludzi, uprzedza swoją łaską, aby wszystkich pociągnąć do Chrystusa. On ukazuje zmartwychwstałego Pana, przypomina Jego słowa i otwiera umysły na zrozumienie Jego Śmierci
i Jego Zmartwychwstania. Uobecnia misterium Chrystusa, szczególnie w Eucharystii, aby pojednać z Bogiem i doprowadzić do komunii z Nim, aby „przynosili obfity owoc” (J15,5.8.16).

Prorok Izajasz wylicza sześć darów Ducha Świętego, zapowiadając, że na Mesjaszu „spocznie Duch Pana, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pańskiej” (Iz11,1-2). Kościół z daru bojaźni Bożej wyodrębnił jeszcze dar pobożności i stąd tradycyjnie wymieniamy siedem darów Ducha Świętego - oznaczających pełnię darów Bożych, koniecznych do osiągnięcia świętości.

DAR ROZUMU - skutecznie pomaga w obiektywnej ocenie konkretnej sytuacji i w podjęciu trafnych decyzji związanych z przyszłością. Posiadając ten dar człowiek może pewnie odczytywać wolę Bożą oraz rozróżniać prawdę od kłamstwa. Dar ten pozwala o wszystkim sądzić jakby instynktownie w świetle wiary, tak jak sam Bóg.

DAR RADY - dodaje sił przy podejmowaniu właściwych decyzji, szczególnie wtedy, gdy znajdujemy się w trudnej sytuacji, gdy stajemy przed dylematem wyboru. Sprawia on, że wiemy wówczas, jak postąpić, co należy czynić a czego unikać. Strzeże on nas również przed lekkomyślnością, zadufaniem w sobie, poleganiem na własnym wyczuciu, na własnych siłach i możliwościach, przed podejmowaniem błędnych decyzji.

DAR MĄDROŚCI - to nadprzyrodzone usposobienie umysłu, które nakłania człowieka do cenienia jedynie Boga i do tego, co odnosi się do chwały Bożej. Dar ten pomaga w poznaniu i umiłowaniu prawdy wiekuistej, pozwala widzieć jakby oczami samego Boga i jest najlepszym lekarstwem na wszelkie grzechy, gdyż przed nimi zabezpiecza. „Mądrość zaś zstępująca z góry jest przede wszystkim czysta, dalej, skłonna do zgody, ustępliwa, posłuszna, pełna miłosierdzia i dobrych owoców, wolna od względów ludzkich i obłudy”. (Jk3,17).

DAR UMIEJĘTNOŚCI - pomaga w wydawaniu słusznych sądów dotyczących wiary. Dzięki niemu potrafimy dostrzec „ślady Boga” w stworzeniu. Zachwycając się pięknem przyrody dostrzegamy w niej „palec Boży”. Przez ten dar zostajemy również obdarowani łaską prawidłowego stosunku do świata, w którym żyjemy, traktując go jako drogę ku wieczności, jako pewien etap, a nie ostateczny cel.

DAR POBOŻNOŚCI - doskonali nasze relacje z Panem Bogiem i ludźmi. Dzięki niemu innych traktujemy jako braci i siostry, jako wielką rodzinę Bożą, której Ojcem jest Bóg. Ten dar zbliża nas od Świętych i Matki Bożej. Kto posiada ten dar, nie będzie samolubny, chciwy, wyniosły, pyszny, niewdzięczny czy niegodziwy.

DAR MĘSTWA - sprawia, że bez wahania i targów z Bogiem podejmujemy dla Niego wszelkie prace czy dzieła, zdolni jesteśmy do ponoszenia nawet największych wyrzeczeń dla Bożej chwały. Jesteśmy wówczas wytrwali i odważni, nie potrafimy zamknąć swojej wiary „w zakrystii”. Jeżeli korzystamy z tego daru, to całym swoim życiem świadczymy o Bogu.

DAR BOJAŹNI BOŻEJ - skłania do tego byśmy poczuli się prawdziwie dziećmi Bożymi. Posiadamy wtedy przeświadczenie,
że skoro Pan Bóg jest naszym najlepszym Ojcem, to nie powinniśmy Go obrażać nie ze względu na karę, ale ze względu na miłość. Dar ten wywołuje szczerą odrazę do grzechu i szczery żal po popełnieniu go. Każdy, kto otrzymał ten dar potrafi wokół siebie czynić jedynie dobro.

W Liście do Galatów św. Paweł napisał: „Owocem zaś Ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, łagodność, opanowanie”. (Ga 5,22)

MIŁOŚĆ - jest naczelnym owocem życia w Duchu Świętym, gdyż z niej wypływają wszystkie pozostałe. Jako owoc życia w Duchu Świętym wyrażana jest przede wszystkim przez służbę Bogu i ludziom. Czyni ona z nas prawdziwych uczniów Jezusa Chrystusa.

RADOŚĆ - Bóg pragnie by radość panowała w naszym sercu. Sprawia ona, że człowiek potrafi się cieszyć z wszelkich drobiazgów. Potrafi także za nie Bogu podziękować. Człowiek korzystający z owocu radości cieszy się także z sukcesów i radości innych, dostrzega i cieszy się zawsze, gdy zwycięża dobro.

POKÓJ - owocem Ducha Świętego jest tylko taki pokój, który jest konsekwencją czynienia dobra. Boży pokój sprawia, że nie jest możliwe trwanie w grzechu, chroni przed nieporządkiem i chaosem duchowym. Religijne praktyki stają się koniecznością, gdyż stałym dążeniem jest wówczas posiadanie w sercu Boga - Dawcy pokoju. Starający się o Boży pokój nie zamykają oczu na krzywdę ludzką, lecz reagują na zło i odważnie występują w obronie dobra, nie bojąc się wykazywać zła, które inni czynią.

CIERPLIWOŚĆ - jest to nic innego, jak gotowość do przyjęcia cierpienia, umiejętność znoszenia bólu, życiowych niepowodzeń i zawodów. Ten owoc życia w Duchu Świętym pozwala „znosić innych”, ich kaprysy, wady i słabości, ale także i swoje choroby, cierpienia, wewnętrzne bóle i porażki - szczególnie w czasie grzechowych upadków.

UPRZEJMOŚĆ - jest ściśle związany z dobrocią i miłością bliźniego, ale również wymaga wytrwałości i cierpliwości. Jako uczniowie Chrystusa musimy zawsze pamiętać o zwyciężaniu zła dobrem, o miłości nieprzyjaciół. Dobrym słowem niejednokrotnie można zyskać o wiele więcej niż krzykiem, ostrą rozmową czy innym rodzajem nieeleganckiego zachowania.

DOBROĆ - uwalnia nas od zazdrości i zawiści, szczególnie współcześnie, kiedy tak bardzo bombardowani jesteśmy przez media dobrobytem, żądzą posiadania. O ile zazdrość przeważnie jawi się wśród biedy, to zawiść jest domeną bogatych.

WIERNOŚĆ - jest to nic innego jak doskonała sprawiedliwość, której podstawę stanowi miłość bliźniego. Rozciąga się ona na wszystkie aspekty naszego życia: małżeńskiego, rodzinnego, osobistego, zawodowego czy sąsiedzkiego. Owoc ten ściśle wiąże się z roztropnością i zdrowym rozsądkiem. Nie jest wiernym ten, kto pomaga innym nadużywać zasad sprawiedliwości społecznej, kto zachowuje się oportunistycznie wobec zła.

ŁAGODNOŚĆ - to owoc Ducha Świętego, który pozwala wybaczać i być wyrozumiałym, ale nie pobłażliwym. Wiąże się z nią łaska pohamowania przed odwetem za wyrządzone zło, brak pragnienia zemsty, gwałtowności czy unoszenia się gniewem.

OPANOWANIE - Księga Przysłów mówi, że kto nie potrafi być opanowanym, przypomina „miasto odkryte, bez murów” (Prz25,28). Opanowanie łączy się także ze skromnością, czystością, pozwalającą panować nad popędami oraz ze wstrzemięźliwością, pomagającą zwalczać nawet największe pokusy.

Żadne inne przygotowania do przyjęcia sakramentu nie przynosi tyle zranień, co właśnie przygotowanie da sakramentu bierzmowania. Pretensje, żal i bunt, które pojawiły się wtedy, powodują zranienia na wiele następnych lat. Takie osoby obrażają się nie tylko na katechetę czy księdza, który nie pozwolił na przyjęcie tego sakramentu, ale również na Pana Boga. Nie chodzą do kościoła, a więc i nie korzystają ze świętych sakramentów. Niestety podobnie bywa i z nami, którzy ten sakrament przyjęliśmy. Otrzymujemy wielki dar od Pana Boga, a żyjemy tak jakby się nic nie stało, nic nie wydarzyło. Przypomnijmy więc chociaż pokrótce czym jest ten sakrament.

W katechizmie do bierzmowania czytamy, że bierzmowanie jest sakramentem, w którym Duch Święty umacnia nas do mężnego wyznawania wiary i postępowania według jej zasad. Sakrament ten to więc nie tylko dar, lecz również zobowiązanie do dawania świadectwa wiary słowem i czynem. Staropolskie słowo „bierzmo” oznacza grubą belkę, która podtrzymuje cały strop, czyli sufit domu. Wiara dojrzała podobna jest do owego „bierzma”.

Tak jak chrzest, tak i sakrament bierzmowania wyciska w duszy niezatarte znamię, dlatego przyjmuje się go tylko raz w życiu. Dzięki bierzmowaniu - a więc przyjęciu mocy darów Ducha Świętego - chrześcijanie zostają zainspirowani do podjęcia apostolstwa, czyli odważnego wyznawania, że wyłącznie Jezus jest Panem ich życia. Kto prawdziwie przyjmuje tę moc Ducha, ten nawet wobec prześladowców jest gotów wypowiedzieć ustami i sercem taką deklarację i złożyć Bogu dar z samego siebie.

Z racji na wagę tego sakramentu i uzdalniającą moc Ducha Świętego bierzmowanie może przyjąć ten, kto został najpierw ochrzczony i ugruntowany w życiu wiary (kan. 889,1). Budowanie trwałej wspólnoty Kościoła wymaga osobistej i świadomej decyzji oraz wewnętrznej gotowości do autentycznego wyznawania wiary, bronienia jej i życia według jej zasad. Trzeba najpierw dogłębnie poznać zobowiązania wynikające z chrztu świętego, osobiście i uroczyście odnowić je oraz podjąć ważną decyzję o zaproszeniu Ducha Świętego do osobistego życia. Samo przygotowanie do bierzmowania nie może wynikać z przymusu, ale musi być autonomiczną decyzją kandydata. Tak jak nikogo nie można zmusić do miłości, tak Duch Święty nie chce nikogo uszczęśliwiać na siłę. Jednakże w realizacji osobistej decyzji o podjęciu przygotowania do bierzmowania powinni uczestniczyć z ramienia wspólnoty Kościoła rodzice, duszpasterze i inni wierni, którzy już ten sakrament przyjęli.

Zazwyczaj stałe przygotowanie do sakramentu bierzmowania prowadzi się
we wspólnotach parafialnych i obejmuje ono młodzież ostatnich klas gimnazjalnych.
Dla młodzieży dobrze prowadzonej i uformowanej przez rodzinę, wrażliwej na łaskę Bożą zdobywaną i pomnażaną przez osobistą modlitwę i życie sakramentalne (zwłaszcza Eucharystia, Pokuta) jest to czas odpowiedni. Natomiast dla osób zaniedbanych religijnie, obojętnych w wierze, nagminnie lekceważących swoje obowiązki religijne, pochodzących ze środowisk niepraktykujących, zaniedbujących katechizację i religijne wychowanie, czas odpowiedni może zaistnieć później - może dopiero w kontekście przygotowania
do sakramentu małżeństwa albo kiedy człowiek przeżyje osobiste nawrócenie, zainspirowane duchowym doświadczeniem.

Nakładanie rąk na głowę jest gestem biblijnym (Rdz 48,14; Kp ł9,22; Lb 8,10; 27,25;), który w liturgii należy do najstarszych obrzędów. W sakramencie bierzmowania włożenie ręki biskupa na głowę kandydata oznacza iż Duch Święty udziela mu się jako niewymowny Dar. Krzyż jest świętym znakiem odkupienia (Kol l, 20) i wiary świętej (l Kor 1,17). Wśród symboli chrześcijańskich zajmuje naczelne miejsce. Kreślenie znaku krzyża na czole bierzmowanego oznacza, że ma on prawo i obowiązek wyznawania swojej wiary świętej, która jest jego chlubą i nie powinien się jej wstydzić, lecz odważnie ją wyznawać i bronić jej. Naznaczenie krzyżem zobowiązuje bierzmowanego do pewnej dyscypliny osobistej, polegającej na prowadzeniu swojego życia zgodnie z wymogami Ewangelii.

Krzyżmo święte jest oliwą zmieszaną z balsamem i poświęconą uroczyście przez biskupa w Wielki Czwartek, podczas tzw. Mszy Krzyżma. Symbolizuje Chrystusa, w którym człowieczeństwo złączone jest z Bóstwem.

Oliwa w zastosowaniu liturgicznym symbolizuje Ducha Świętego, który jest źródłem darów nadprzyrodzonych. On przy chrzcie w Jordanie zstąpił na Jezusa i uczynił Go Chrystusem, to znaczy Namaszczonym, czyli Mesjaszem. Namaszczenie bierzmowanego oznacza umocnienie chrzestnych więzi z Chrystusem.

Balsam uzyskuje się z pewnego gatunku tropikalnego rododendrona przez nacięcie skóry. W takim sposobie uzyskiwania balsamu św. Ambroży dostrzega obraz łask wypływających z przebitego boku Chrystusa. Oprócz właściwości leczniczych, balsam posiada bardzo miły zapach. Przy poświęcaniu Krzyżma miesza się balsam z oliwą, by symbolizował ludzi, którzy udoskonaleni w sakramencie bierzmowania roztaczają w swoim środowisku miły aromat cnót chrześcijańskich.

Namaszczenie świętym olejem symbolizuje upodobnienie bierzmowanego do Chrystusa. Podobieństwo to jest niezniszczalne i nosi nazwę znamienia Pańskiego lub pieczęci. Stąd bierzmowany przez to święte namaszczenie ma pełne prawo do nazwy „chrześcijanin” czyli należący do Chrystusa i Jego Kościoła.

Wielu poetów przekładało na język polski sławny hymn, którym przyzywamy pomocy Ducha Bożego -
„Veni Creator”. Oto tłumaczenie Adama Mickiewicza (1798-1855):

Veni Creator

Przyjdź, Duchu Stworzycielu,

Myśli Twoich wiernych nawiedź,

Napełnij łaską niebieską

Piersi, któreś stworzył.

Ty, którego zowią jasnością najwyższą,

Darem Boga Najwyższego,

Źródłem żywym, ogniem, miłością,

I duchowym balsamem.

Ty, siedmioraki w darach,

Któryś jest palcem prawicy Bożej,

Wedle obietnicy Ojca

Wzbogacający mową usta.

Zapal światłość w zmysłach,

Wlej miłość w serca,

Dolegliwości naszego ciała

Twoją siłą pokrzep.

Nieprzyjaciela odpędź daleko,

Pokojem udaruj rychło.

Za Tobą jak za wodzem,

Obyśmy uniknęli wszelkiej szkody.

Daj, abyśmy przez Ciebie pojęli Ojca

I uznali Syna,

I uwierzyli na zawsze w Ciebie Ducha

Od obydwu pochodzącego.

Niech będzie chwała Ojcu, chwała Synowi

I równa chwała Tobie, Duchu!

Za którego natchnieniem

Myśl ludzka świeci się i płonie

świętymi ogniami.

Westchnienie

Duchu stale pobożny twardy i uparty

jesteś — a przecież nigdy Cię nie widać

bo przez grzeczność udajesz że Cię wcale nie ma

chociaż chcemy oglądać ręce oczy uszy

robić miny na pokaz żeby się podobać

żenić się by po kwiatach kupować jarzyny

bądź już taki jak jesteś

lecz nie odchodź od nas

bo czas coraz prędszy

znów wiara niestała

od samego siebie najdalej do nieba

a ciało wciąż nie może uspokoić ciała

ks. Jan Twardowski

Tekstem Veni Creator inspirował się również
Roman Kołoniecki ( 1906 -1978):

Hymn

Przybądź, Duchu Stworzycielu,

W pełni darów żyznych wielu

Ciał ugorom ku weselu!

Palec Boga ręki prawej,

Ogień żywy, zdrój łaskawy,

Miłość, pomnóż swe dzierżawy!

Spustoszoną pierś człowieczą

Siedmioraką napełń rzeczą,

Niech Twe maści niemoc leczą!

Myśli przyjmij we władanie,

Zmysłom światło niech się stanie,

Sercom — dzielne miłowanie.

Wzbogać usta bystrą mową,

Wrogom racz nas odjąć zdrowo,

Pokój uczyń zorzą płową.

Pocieszyciel, przez swe przyjście

Drzewo życia ubierz w liście,

Wiarą karmiąc wiekuiście.

Któryś Ojca obietnica

I niebieskich kras stolica,

Odnów ziemi skrzepłe lica!

Bądź pozdrowiony, Ty promienisty

Bądź pozdrowiony, Ty promienisty,

Co wiedziesz duszę w szlak nieugięty

Prawdy odwiecznej, sam wiekuisty -

Wodzu mej duszy, słupie ognisty

O Duchu Święty.

Bądź pozdrowiony, co bez wytchnienia

Posuwasz duszy żagiel rozpięty,

By ją ocalić z otchłani cienia,

Źródło mej siły bodźcu sumienia

O Duchu Święty.

Bądź pozdrowiony, co w rannej rosie

Skąpałeś duszy zagon wyschnięty,

By obfitował plon w każdym kłosie,

Siewco ziarn Bożych, natchnienia kłosie

O Duchu Święty.

Bądź pozdrowiony, Ty coś bez cienia,

Jasny i czysty promień nietknięty,

Coś żywym żarem Boskiego tchnienia,

Ojcze świętości, Boże zbawienia

O Duchu Święty.

Franciszek Olejniczak

2

Uroczystość Zesłania Ducha Świętego upamiętnia zstąpienie Ducha Bożego na Apostołów i Maryję zgromadzonych na modlitwie w Wieczerniku w dniu Pięćdziesiątnicy. Skutkiem tamtego wydarzenia
był chrzest około trzech tysięcy osób i początek działalności Kościoła.

Teologia stwierdza, iż Duch Święty jest tą Osobą Trójcy Świętej, która ożywia, uświęca i pobudza
do działania wszystkich, którzy przyjmują chrzest i inne sakramenty. W szczególności w sakramencie bierzmowania otrzymujemy od Niego pełnię darów koniecznych do dobrego i owocnego chrześcijańskiego życia.

Z wymienionych powyżej powodów w aktualnym numerze naszej parafialnej gazetki pragniemy
nieco przybliżyć Osobę Ducha Świętego oraz sakrament bierzmowania, wobec którego niejednokrotnie istnieje wiele nieporozumień i kontrowersji. Redakcja

Modlitwa o dary Ducha Świętego (fragmenty)

Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. (…)

Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, którą jesteś Ty, Boże mój.

Proszę o dar rozumu, abym, na ile mój umysł pojąć może, zrozumiał prawdy wiary świętej.

Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat dostrzegł w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości
i abym pamiętał, że rzeczy stworzone nie mogą zaspokoić wszystkich moich pragnień.

Proszę o dar rady, w chwilach trudnych, gdy nie będę wiedział, jak mam postąpić.

Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.

Proszę o dar pobożności, bym chętnie przebywał z Tobą w modlitwie, bym patrzył na ludzi
jak na braci i siostry, a na Kościół jako na dar Twej Ojcowskiej opieki.

Proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się utraty Ciebie, mój Boże, przez grzech (…).
Napełnij, Pocieszycielu, serce moje Boską miłością i łaską wytrwałości,
abym żył po chrześcijańsku i umarł w łasce Twojej. Amen.

ks. Mieczysław Bednarz

---