004

Lex - Orzeczenie I KZP 41/02 z uzasadnieniem

http://lex.bg. us.edu.pl/cgi-bin/genhtml?id=z4ae492c92cc&comm-or.

potępieniem społecznym, skutkującym w konsekwencji zróżnicowanym, łagodniejszym wymiarem kary (por. S. Pławski: Przestępstwa przeciwko życiu, Warszawa 1963, s. 186-187).

Jeżeli więc przyjąć, że celem ustawodawcy, wyrażającym się we wprowadzaniu do polskiego systemu prawa karnego przepisu art. 148 § 3 k.k., było zaostrzenie odpowiedzialności karnej wobec sprawców szczególnie niebezpiecznych, to bez wątpienia wykładnia tego przepisu oparta jedynie na językowej analizie zawartych w nim przesłanek, nie pozwala zrealizować jego rzeczywistych intencji.

Nie było przecież intencją ustawodawcy, aby sprawca, który powtórnie dopuścił się zabójstwa typu uprzywilejowanego, odpowiadał za kwalifikowany typ zabójstwa z konsekwencjami związanymi z koniecznością obostrzenia dolnego progu ustawowego zagrożenia od 12 lat pozbawienia wolności, stosownie do art. 148 § 3 k.k. Powyższe uniemożliwiałoby zakwalifikowanie konkretnego zachowania, jako realizującego znamiona jednego z typów zabójstwa uprzywilejowanego przewidzianych w kodeksie karnym, pozostawiając w istocie poza sferą rozważań wiele okoliczności charakterystycznych dla tych występków, zasadniczo umniejszających stopień ich społecznej szkodliwości.

Przedstawione założenie pozwala więc przyjąć, że wcześniejsze, prawomocne skazanie za zabójstwo stanowiące podstawę obostrzenia odpowiedzialności karnej na podstawie art. 148 § 3 in fine k.k., nie obejmuje uprzedniego, prawomocnego skazania za zabójstwo typu uprzywilejowanego.

Mając to na względzie, rozstrzygnięto jak w uchwale.

© Wolters Kluwer Polska Sp. z o.o.

Redakcja 81-855 Sopot, ul. Rzemieślnicza 7 www.LEX.com.pl, e-mail [e-mail] tel. [phone], fax [phone], infolinia 0 801 802 888

4 7.4

2009-10-25 17:0