002

Lex - Orzeczenie II AKa 347/06 z uzasadnieniem

http://lex.bg. us.edu.pl/cgi-bin/genhtml?id=z4ae492c92cc&comm=-or...

Uzasadnienie prawne

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

(...) Apelacja prokuratora, skierowana przeciwko rozstrzygnięciu o czynie zarzucanym osk. Marcie K. w p. II, tj. uniewinnieniu jej od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, nie zasługuje na uwzględnienie.

W zakresie tego czynu stan faktyczny jest niesporny. Mianowicie, w ślad za aktem oskarżenia Sąd Okręgowy ustalił, iż 12 marca 2006 r. oskarżeni Łukasz C. i Marta K. bawili się na imprezie w S. W trakcie jej trwania Łukasz C. zaproponował Marcie K., by wspólnie wypalili marihuanę. Następnie wyjął lufkę z tym środkiem, a po zapaleniu poczęstował nim Martę K. (uzasadnienie: strona 1). Ustalenia te oparto na tych wyjaśnieniach obu oskarżonych, które złożyli oni w trakcie postępowania przygotowawczego. Podczas rozprawy zaprzeczyli oni, by zdarzenie takie miało miejsce. W świetle ich wyjaśnień ze śledztwa wątpliwa była jedynie kwestia sposobu wypalenia tej marihuany. Mianowicie - osk. Łukasz C. wyjaśniał, że palili wspólnie z tej samej lufki, natomiast Marta K. sugerowała, jakoby każde paliło ze swojej lufki (k. 39 i k. 52). Skoro Sąd Okręgowy przyjął, iż palili wspólnie narkotyk z tej samej lufki, to nie przekroczył ram swobodnej oceny dowodów, zwłaszcza że taka praktyka wspólnego palenia marihuany jest często spotykana w środowisku osób zażywających ten środek. W samej zaś rzeczy kwestia ta, tj. czy palono marihuanę z dwóch lufek, czy też wspólnie z jednej lufki, jest bez znaczenia dla oceny prawnej tego zdarzenia. W tym miejscu przypomnieć jedynie należy, że niesporna była wina osk. Łukasza C., którego uznano w tym zakresie za sprawcę przestępstwa z art. 58 ust. 2 cyt. ustawy, tj. sprawcę udzielenia marihuany osobie małoletniej (p. I części skazującej zaskarżonego wyroku). Co do osk. Marty K. to zarzucił prokurator, iż paląc tę marihuanę wyczerpała ona znamiona przestępstwa z art. 62 ust. 1 i 3 cyt. ustawy w postaci "wejścia w posiadanie substancji odurzającej". W akcie oskarżenia poglądu tego nie uzasadnił. Uczynił to natomiast w apelacji. Polemizując ze stanowiskiem Sądu (który uniewinnił Martę K. od tego zarzutu), argumentuje prokurator m.in. w ten sposób, cyt.: "uznanie, że występek z art. 62 cyt. ustawy popełnia jedynie ten, kto posiadał środki narkotyczne w chwili ich ujawnienia i zabezpieczenia przez inne osoby (np. organy ścigania), prowadziłoby do sytuacji, iż nie podlegałaby odpowiedzialności karnej osoba, która nabyła narkotyki w celu ich wprowadzenia do obrotu, a następnie utraciła je w innych okolicznościach niż zabezpieczenie na potrzeby postępowania karnego, natomiast odpowiedzialności takiej podlegałaby osoba, która nabyła narkotyk w celu użycia go, lecz od zamiaru tego odstąpiła i nadal znajdowała się w jego posiadaniu" (cytat ze strony 7 uzasadnienia). Posiłkując się taką argumentacją, dochodzi skarżący do wniosku, że cyt.: "w dniu 12 marca 2006 r. Marta K. nabyła w drodze darowizny jedną porcję marihuany i posiadała ją do czasu zużycia, wyczerpując tym samym znamiona przestępstwa z art. 62 ust. 3 cyt. ustawy" (cytat: jw.).

Sąd Apelacyjny pomija małą precyzję ostatniego z cytatów, który mógłby sugerować, iż między otrzymaniem marihuany przez Martę K. a jej zużyciem wystąpiła przerwa, tj. stan "posiadania do czasu zużycia". Takiego odstępu czasowego między tymi zdarzeniami nie było. Tzw. "posiadanie" trwało przecież in concreto jedynie przez czas wspólnego palenia lufki marihuany. W samej zaś rzeczy chybiony jest ten podstawowy sposób rozumowania skarżącego, który ma wykazać rzekomą absurdalność stanowiska Sądu Okręgowego. Zważyć przecież należy, że w przedstawionej przez prokuratora sytuacji wcale nie dojdzie do uwolnienia od odpowiedzialności karnej tej osoby, która nabyła narkotyki w celu wprowadzenia ich do obrotu, a następnie je utraciła. Jej odpowiedzialność z art. 57 § 1 cyt. ustawy będzie bowiem oczywista, a do rozważenia także ewentualna odpowiedzialność z art. 56, 58 i 59 tej ustawy, w postaci usiłowania popełnienia takich przestępstw, do których nie doszło z przyczyn od oskarżonego niezależnych (tj. np. na skutek zgubienia narkotyków lub ich kradzieży).

Oceniając stanowisko Sądu Okręgowego co do sposobu rozumienia przestępstwa posiadania narkotyków w rozumieniu art. 62 ust. 1 cyt. ustawy, to stwierdzić należy, iż uznano je za zasadne. Tut. Sąd już od dłuższego czasu prezentuje w tym względzie takie samo stanowisko. Cytowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku orzeczenie to tylko jedno z kilku wydanych w tym względzie. Sąd Apelacyjny przyjmuje za rzecz oczywistą, że palący marihuanę równocześnie w jakiś sposób marihuanę tę "posiada". Nie sposób jednak uznać, by ten stan dysponowania środkiem odurzającym podlegał penalizacji na gruncie art. 62 cyt. ustawy. Szkodliwość zażywania takich środków jest oczywista. Zważyć jednak należy, że powojennej historii Polski nigdy nie był penelizowany sam proceder zażywania takich środków. Karane było jedynie, i to jedynie w latach 1951-1985, "zażywanie środka odurzającego w towarzystwie innej osoby" (patrz: art. 30 ustawy z 8.01.1951 r. o środkach farmaceutycznych i odurzających oraz artykułach sanitarnych - Dz. U. z 1951 Nr 1, poz. 4 ze zmianami). Gdyby więc stan taki obowiązywał do chwili obecnej, mogłaby odpowiadać Marta K. na podstawie powyższego przepisu. Późniejsze ustawy regulujące kwestie przeciwdziałania narkomanii nie penalizowały jednak żadnej postaci zażywania narkotyków - por.:

-    ustawa z 31.01.1985 r. o zapobieganiu narkomanii,

-    ustawa z 24.04.1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

-    ustawa z 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

-    a także: Kodeks karny z 11.07.1932 r., Kodeks karny z 1969 i Kodeks karny z 1997 r.

Skoro więc nie było penalizowane samo zażywanie narkotyków, to nie sposób uznać, by ustawodawca uznał za karalny na podstawie czy to art. 48 ustawy z 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, czy też art. 62 ustawy z 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii stan dysponowania narkotykiem w trakcie jego zażywania. To prawda, że do uzasadnienia jest teza, iż w trakcie zażywania osoba ta narkotyk "posiada". Nie do

2009-10-25 16:1 I