032009131701

>zH. Poeci czterech pokoleń

„_l/ona Sn to lata Stołypinowskiej reakcji, najbardziej mroczny, według Gorkiego, okres kultury rosyjskiej. W poezji — panujący dotychczas wszechwładnie symbolizm przerasta wówczas w akmeizm, kierunek prowokacyjnie dekadencki, wyrażający w treści i w formie nieuchronną zagładę reprezentowanego przez się świata. Akmeiści tematy 3 we czerpią najchętniej z kultur schyłkowych, aleksandryjskiej czy późnorzymskiej. Ich przesadnie ornamentalne utwory brzmią jak puste dzbany; hieratyczne kształty wieją śmiertelnym chłodem. Jak w zdobytym przez barbarzyńców Rzymie, walają się tu szczątki dawnych kultur: posągi, kaski, lutnie.

Dopiero po dwudziestu latach pojawiają się w Polsce prądy analogiczne: odpowiednikiem akmeizmu stanie się u nas klasycyzujący katastrofizm. Z poetów starszej generacji najbliższy mu będzie właśnie Iwaszkiewicz, który — z chwilą gdy sytuacja polska dojrzeje do tego — odnajdzie bez trudu zasłyszane w młodości tony akmei-stow. W ogóle poeta ten, który raz już przeżył rewolucję,

ma najżywsze wśród skamandrytów^r — poczucie czekającej jego klasę zagłady.

Owa ziemiańska młodość zostawiła jednak Iwaszkiewi-'-'"wi w spadku nie tylko skłonności do katactrnf^rmi

nierówność klasowa