06 (114)

6

to go ta juz może nie będą więcej wołać do rej-mentu i chyci gospodarstwo na siebie; któż wie, może i wedle ciebie pomyśli.

MARYSIA.

Dajcie mi tam pokój, kieby on był najbogat-sym kmieciem w całym cyrkule, tobym go nie chciała.

JĘDRZEJOWA.

Wiem ci ja, wiem, kaj ci się serduszko wydziera, polubiliście się z Marcinkiem, ale mi się widzi, ze teraz ani z Marcinka, ani ze Sceponka nic nie będzie; dawniej to co innego, ale teraz...

MARYSIA.

Oj, prawda, teraz jak zostali panami, to ani myśleć, zęby ojcowie dozwolili żenić się Marcinkowi z biedną sierotą.

JĘDRZEJOWA.

Mocny Boże, tacy mi tam panowie, co w górnicach chodzą. Dońskiego roku tośmy jeszcze razem dziedzicowi odrabiali pańscyznę, a teraz to patrzą na mnie z góry, kieby na jaką dzia-dówkę.

MARYSIA.

Oj, juz tez święta praw'da, ze im się do cna poprzewracało w głowach. Wcoraj to Franek Kula wyprał komornika swojego za to, ze mu mówił »gospodazu«.

JĘDRZEJOWA.

Ciekawe rzecy jak ma wołać na niego?