100�58

Do najczęściej stosowanych dodatków stopowych należą: Cu, Si, Mg, Mn i Zn, Stopy Al dzieli się na przeznaczone do: obróbki plastycznej i stopy odlewnicze. Niektóre stopy Al obok umacniania przez zgniot mogą podlegać umacnianiu wydzieleniowemu lub dyspersyjnemu, polegającemu na wytworzeniu w stopie dyspersyjnych wydzieleń, blokujących przemieszczanie się dyslokacji. Proces umacniania wydzieleniowego jest podstawową metodą umacniania stopów lekkich a także wielu innych stopów, wykazujących zmienną rozpuszczalność w stanie stałym malejącą wraz z obniżeniem temperatury.

Stopy umacniane wydzieleniowo: Największe znacznie mają stopy Al - Cu - Mg zwane duralami. Zależnie od zawartości Cu charakteryzują się: dużą plastycznością i wysoką wytrzymałością. Stopy te są stosowane na silnie obciążone elementy konstrukcji w tym również samolotów i pojazdów. Innymi stopami umacnianymi wydzieleniowo są stopy Al.- Si - Mg oraz Al.-Zn - Mg.

Oddzielną grupę stanowią wysokowytrzymałe stopy Al otrzymywane metodą metalurgii proszków. Metoda metalurgii proszków umożliwia uzyskanie wyjątkowej struktury, której podstawą jest fakt, iż produktem wyjściowym są drobne cząstki proszku. Cząstki te można otrzymywać przy zastosowaniu bardzo dużej szybkości chłodzenia, zasadniczo zwiększającej rozpuszczalność składników stopowych w Al. Druga możliwość polega na otrzymywaniu stopów przez mechaniczne stapianie, polegające na wytwarzaniu stopu na drodze mieszania proszku o wielkości ziarna 2-5 mikrom. W obydwu przypadkach można otrzymać stopy o zawartości składników stopowych równomiernie rozłożonych w całej objętości stopu.

Stopy odlewnicze - do najważniejszych stopów odlewniczych Al zaliczamy stopy Al. - Si zwane silu-minami. Odznaczają się: doskonałymi właściwościami odlewniczymi i całkiem niezłymi właściwościami mechanicznymi. Wadą siluminów jest grubo iglasta eutektyka i duże iglaste wydzielenia krzemu pierwotnego. Siluminy oznacza się symbolem AK. Obok siluminów w grupie odlewniczych stopów Al znajdują się stopy Al.-Cu.

Rozdział 9. Tworzywa sztuczne.

Olbrzymie zainteresowanie tworzywami sztucznymi wynika przede wszystkim z: łatwości kształtowania wyrobów o skomplikowanych kształtach w ostatecznej postaci i estetycznym wyglądzie, stosunkowo dużej odporności chemicznej, niezłych właściwościach mech i często doskonałych dielektrycznych, małej gęstości, a przez to korzystnego stosunku wytrzymałości mech do gęstości. Podstawowym ograniczeniem tworzyw jest niewielka sztywność, twardość oraz skłonność do odkształcenia pod stosunkowo niewielkim obciążeniem nawet w temp pokojowej.

Polimery dzielimy na: termoplastyczne (np. polietylen, który mięknie podczas ogrzewania), termoutwardzalne(duroplasty)lub żywice takiej jak np. epoksydowe, które utwardza się przez podgrzanie zmieszanych ze sobą 2 składnikówfżywic i utwardzacza), elastomery lub gumy, polimery naturalnej np. celuloza, lignina i białko).

Wszystkie polimery zbudowane są z długich cząstek składających się z atomów C (monomery) połączonych w łańcuchy główne za pomocą chemicznych wiązań kowalencyjnych. Zależnie od funkcyjności polimery mogą posiadać różną budowę, dzięki której polimery dzielimy na: liniowe, rozgałęzione, usieciowane. Ze względu na sposób rozmieszczenia atomów w przestrzeni polimery można podzielić na całkowicie bezpostaciowe (amorficzne oraz na częściowo krystaliczne.