0000104 (3)

Z punktu widzenia fizjologii i higieny obuwie powinno odpowiadać następującym zasadom: powinno być lekkie i elastyczne, w miarę możności przywracać kształt stopy w zniekształceniach (obuwie korygujące), a jednocześnie ochraniać występy kostne przed nadmiernym uciskiem.

Poza tym przy dużych zniekształceniach powinno maskować kalectwo. Twardy zapiętek powinien dobrze obejmować piętę, podeszwa powinna być też 'elastyczna (z wyjątkiem obuwia redresującego stopę wydrążoną i ochraniającego przodostopie np. w jałowej martwicy kości łódkowatej, głowy II kości śródstopia itp.).

Obuwie profilaktyczne ma na celu zapobieganie występowaniu zniekształceń stopy u dzieci (głównie koślawość pięty). Do takich rodzajów należy obuwie z obcasem typu Thomasa supinujące tylostopie w stopie płasko-kośla-wej. W przypadkach szpotawości czy skłonności do skręceń stawu skokowego dolnego z powodu np. wiotkości torebki stawowej obcas powinien być od boku podwyższony i wysunięty ku przodowi ;— odwrotny obcas Thomasa.

Obuwie redresyjne najczęściej stosuje się w leczeniu stopy końsko--szpotawej, wydrążonej, piętowej i przywiedzionej. W przypadku stopy koń-sko-szpotawej stosuje .się trójpunktowy układ redresji stopy (pięta i głowa

1    kości śródstopia po stronie przyśrodkowej oraz okolica kości sześciennej po stronie bocznej). Uzyskuje się to przez mocny zapiętek wydłużony po stronie bocznej do podstawy V kości śródstopia i sztywną, wzmocnioną w okolicy głowy I kości śródstopia podeszwę (odpowiednio wyścieloną dla uniknięcia odcisków i uszkodzeń skóry). Szpotawość redresuje odwrócony obcas Thomasa i w razie potrzeby podwyższona podeszwa po stronie bocznej. Stopę wydrążoną koryguje bucik wyposażony w sztywną podeszwę i pasek uciskający na grzbiet stopy.

Obuwie wyrównujące skrócenie. U dzieci i młodzieży konieczne jest pełne wyrównanie skrócenia kończyny dolnej, z zachowaniem różnicy

2    cm między podeszwą i obcasem. Tylko w takich warunkach możliwy jest prawidłowy rozwój kręgosłupa i stawów biodrowych. U dorosłych dopuszczalna jest różnica 2 cm między kończyną dłuższą i krótszą. Różnicę tę wyrównuje chory pochyleniem miednicy, bez szkody dla funkcji i statyki po stawy.

Niedupuszczalne jest natomiast wyrównywanie skrócenia samym obcasem (więk^że różnice niż 2 cm) u dzieci i dorosłych (zwłaszcza u chorych z porażeniami wiotkimi lub spastycznymi). Ten błąd pociąga za sobą brak lub utrudnienie stabilizacji kolana, powstawanie przykurczów kolana w zgięciu, niefi-zjologiczny i utykający chód (zaburzenie mechanizmu Puttiego).

Skrócenie powyżej 13 cm można wyrównywać już tylko obuwiem piętrowym składającym się ze sztucznej stopy oraz aparatu szynowo-opaskowego obejmującego goleń.

Wkładki ortopedyczne. Zadaniem ich jest korygowanie rozwijających się zniekształceń stóp (u dzieci) lub ochrona przeciążonego aparatu więzadlowo-mięś-niowego stopy bolesnej (u dorosłych). Istnieje wiele rodzajów wkładek ortopedycznych, korygujących, odciążających i stabilizujących stopy czy poszczególne jej części składowe, w zależności od rodzaju jej zniekształcenia. Najczęściej stosuje się wkładki korygujące stopy płasko-koślawe statyczne i supinujące piętę stopy płasko-koślawej. Wkładka powinna być wykonana z wystarczająco trwałego materiału elastycznego, umożliwiającego fizjologiczne ruchy stopy. Wkładki metalowe stosuje się wyjątkowo, np. po leczeniu operacyjnym stóp celem mocnego podparcia całego sklepienia podłużnego i niedopuszczenia do jego obniżenia.

20*