18

I

I

NIEMIECKIE ASY

Major (później generał) Adolf Gallami (po prawej), weteran wojny domowej w Hiszpanii, był barwną postacią - w kokpicie myśliwca miał zainstalowaną specjalną tacę na ogromne cygara. „Doiło”

Gal land - jak nazywały go obie strony - dowodził grupą Bf-109E pułku myśliwców Luftwaffe, a 21 sierpnia 1940 roku objął dowództwo całego pułku. Zapytany przez Góringa, czego potrzebuje, by pokonać RAF, odpowiedział: „dywizjonu Spitfirów”. Gdy w lipcu 1940 roku leciał nowym typem myśliwca BF-109E został zaatakowany przez F-109E innego niemieckiego asa Wilhelma Balthasara, który otworzył do niego ogień, gdyż pomylił nowy typ myśliwca z Hunicanem. Gal landowi udało się umknąć. W bitwie o Anglię w sumie strącił 103 samoloty. W wieku trzydziestu lat został najmłodszym generałem sił niemieckich.

Zawsze ponury, introwertyk, major (potem pułkownik) Werner Molders (po lewej) był jednym z niemieckich asów myśliwskich i pierwszym, który zestrzelił 20 nieprzyjacielskich samolotów w 1940 raku. „Vati” („Tatuś”) Molders otrzymał za to Krzyż Rycerski. Ten najmłodszy pułkownik w Luftwaffe dowodził 51. dywizjonem myśliwskim Bf-109 od 27 lipca 1940 roku. Uszedł z życiem po zażartym pojedynku powietrznym z „Marynarzem” Malanem w dniu 28 lipca, odnosząc jednak poważne obrażenia nóg. Po wyzdrowieniu zestrzelił w sumie 51 samolotów w bitwie o Anglię.

Lejtnant Werner Scteoer. który zestrzelił później 114 maszyn wroga, wstąpH do Luftwaffe jako szeregowiec 28 sierpnia 1940. Nie wystrzelił ani jednego pocisku podczas swojej pierwszej misji, kiedy pilot Hurricana rozwalił jego maszynę prawie całkowicie, zmuszając go do przymusowego lądowania.

Edu Neumann, w późniejszym czasie główny specjalista Luftwaffe od trudnych operacji, również latał na BF-109 w bitwie o Anglię. Podczas jednej z misji, gdy eskortował bombowce, magazyn amunicji w jego samolocie eksplodował, wyrywając półtorametrową dziurę w poszyciu kadłuba. Neumann ocalał cudem.

Wyczyny majora Ericha Hartmaima podczas bitwy o Anglię również były godne odnotowania, chociaż zapisał się w źródłach historycznych głównie w związku z frontem wschodnim. Jego wynik to 352 maszyny wroga, zestrzelone podczas wojny.

Silddeutscher Verlag

nie działały urządzenia kontrolne, pocisk musiał przerwać przewody steru wysokościowego. Dostaliśmy w obydwa silniki — z prawego wyciekało paliwo, a z lewego olej.

Obserwator, podoficer Rolf, zameldował, że Diebler leży martwy w kałuży krwi. Pocisk rozerwał mu tętnicę szyjną. Wydałem rozkaz odrzucenia pokrywy kokpitu i wyskoczenia na spadochronach, gdy nagle zauważyłem, że mogę kontrolować samolot. Zdecydowałem się lecieć w kierunku kanału La Manche. Gdyby silniki mogły pracować przez dłuższy czas, moglibyśmy wodować i jakoś wrócić do Francji pontonem, który mieliśmy na pokładzie.

Zawróciłem na południe, zrzuciłem bomby i dla bezpieczeństwa zanurkowałem w chmury na wysokości 3000 metrów. Wtedy nagle silniki przestały działać i nie udało mi się ich powtórnie uruchomić. Byliśmy zbyt nisko, by wyskoczyć na spadochronach, więc nie miałem innego wyjścia i musiałem podejść do bardzo trudnego lądowania - bez urządzeń kontrolnych i bez wypuszczenia podwozia, bo zawiódł układ elektryczny.

Pola pokryte były tyczkami i wrakami samochodów, a jednak udało mi się cało wylądować lotem ślizgowym i po wyciągnięciu ciała Strzelca, podpalić maszynę. Potem oddaliśmy się w ręce policji i wojska.

Oberlejtnant Gerhard Kadow, eskortując sztu-kasy 9• eskadry, 76.

dywizjonu szturmowego, byt pierwszym Niemcem zestrzelonym nad Anglią i wziętym do niewoli.

11 lipca leciałem Me-llO, nr 2N + EP, z radiotelegrafistą i strzelcem gefraj-trem Helmutem Scholzem. Moja eskadra stacjonowała w Laval, polecieliśmy stamtąd do Dinard, by uzupełnić paliwo, a następnie około 12.00 do Anglii.

Zadaniem mojej eskadry, i dwóch innych, było osłanianie bombowców nurkujących Ju-87 Stuka, które miały atakować cele na południowym wybrzeżu Anglii. Nasz dowódca, major Grabmann, powiedział, że nie wolno nam dopuścić do straty ani jednego sztukasa.

Taki rozkaz oznaczał dla nas poważne ryzyko. Nad wybrzeżem Anglii naliczyłem w oddali około dwudziestu ciemnych punktów. Byłem pewien, że to myśliwce RAF-u, ale nie potrafiłem rozpoznać, czy były to Hurricany czy Spitfiry. Jedno wiedziałem na pewno — nasze dwusilnikowe maszyny nie mogły się równać z ich jednosilnikowymi myśliwcami.

Mocną stroną Me-110 były 20-milimetrowe działka i cztery karabiny maszynowe na dziobie samolotu. Nacisnąłem spust i wystrzeliłem w stronę wroga grad pocisków. Leciałem z ogromną prędkością i musiałem ostro skręcić, by uniknąć czołowego zderzenia. Nie wiedziałem czy oberwałem, czy nie.

W chwilę później miałem na ogonie dwa myśliwce, które otworzyły ogień.

Prawie natychmiast obydwa silniki zamilkły i powrót na kontynent stał się niemożliwy. Wróg przestał strzelać i tylko bacznie nas obserwował.

Odrzuciłem pokrywy kokpitu i rozkazałem Helmutowi Scholzowi zrobić to samo. Przekazał mi, że nie jest w stanie uruchomić owiewki. Nie mogłem wyskoczyć i zostawić Scholza na pastwę losu, ani nie uśmiechało mi się zanurkować w morzu. Jedynym wyjściem było awaryjne lądowanie na ziemi angielskiej.

Po wylądowaniu okazało się, że nie mogę wyjść z kabiny - pocisk trafił w mój fotel, wyrwał w nim dużą dziurę i mocno go pokiereszował. Aluminiowe „kły” przebiły plecak ze spadochronem i wbiły mi się w ciało.

Podciągnąłem się do góry i byłem wolny. Wyszedłem z samolotu, rozbiłem pokrywę kabiny Strzelca i pomogłem mu się wydostać. Miał tylko lekkie skaleczenia. Najważniejszą rzeczą było teraz zniszczenie samolotu. Nie mieliśmy ładunku samoniszczącego, więc otworzyłem wlew paliwa i próbowałem zapalić benzynę przy pomocy mojego pistoletu. Oddałem osiem strzałów, ale bez rezultatu. Z perspektywy czasu myślę, że dobrze się stało, bo w przeciwnym razie samolot by eksplodował i obydwaj byśmy zginęli.

▲ Odznaka pilotów Luftwaffe.

77